Rus Quotes

I’d get more than that. I’ll tell you how her ass feels, Rus—” Without a look in the Abelli’s direction, Allister pulled a pistol from his jacket. Pop. The gunshot reverberated off the walls and rang in my ears. Everything but my heart went still.

(..)Fate has al­ways been a po­tent force in Rus­sia, where, for gen­er­ations, cit­izens have had lit­tle con­trol over their own des­tinies. Fate can be a bitch, but, as Za­it­sev, Dvornik, and Onofre­cuk had dis­cov­ered, it can al­so be a tiger.

Sana baktıkça tatlım, Rus Ruletinde kaybetmenin acısı gibi bir acı duyuyorum.” -Dodo Donor

We all dream of making contact with aliens while we can't really understand our neighbors across the border.

That reminded Rus of Kuth saying the Kossians didn't respect their women. Neither did the Luth, really, when you scratched beneath the surface. You didn't use "womanly" as an insult for men if you truly esteemed women. It made him sad to think about.

Yalnız insanlar çok okur, buna karşılık az konuşup az dinlerler. Yaşam onlar için gizemli bir olgudur, böylelerinin mistik bir yapısı vardır, olmadık yerde iblis görürler.

luck is what happens when preparation meets opportunity. Fate

Adam İngilizin dokuduğu kumaştan elbiseyi giyiyor, Alman malı lokomotifin çektiği trene biniyor. Namaz vaktine ne kadar kaldığını cebindeki İsviçre malı saate bakarak kestiriyor. Odesa'dan getirilen Rus unundan yapılma ekmek yiyor ama şapkayı giyince kafir olacağını sanıyor.

wild discipline by a dozen red-shirted men. The remaining half of the black-armored Arsiyah dismounted to confront the barred gate. They could not know, as Zelikman saw plainly from the top of the rise, that the Rus had abandoned, or perhaps it would be more accurate to say they

I hated to see her sad as a panda without bamboo.

Human nature is so complicated that it will never know the exact border between normality and abnormality them they..

Frigul, iată ce îi trebuie unui rus. Rușii sunt mulțumiți când dă înghețul.

Rus, dancing alongside Roza like a monstrous, bedraggled pony.

The History of Ukraine-Rus

Or less charitably, you could call the Rus a bunch of miserable Swedes who went too far east and got even more miserable than they were before.

The wideness of the sky and steppes, the whiff of villages and men -- from these, the forest sprite recoiled, and so he hid within a rotten log, and his voice sounded like the crackling of dry leaves.

Si un inglés se siente incómodo en una situación (es decir, en todas) prepara té. Es una regla universal: cuando no sepas qué hacer, pon la tetera en marcha. ¿Que van a amputarte una pierna? No pasa nada, hombre, tomate una taza de té y asunto arreglado. ¿Que tu novio te pone los cuernos? Don't worry, que voy a colocar la tetera al fuego. ¿Que empieza la Tercera Guerra Mundial? Que no cunda el pánico, hay té para todos.

Kiev became a linchpin of the medieval world, evidenced by the marriage ties of the ruling house in the second half of the eleventh century. Daughters of Yaroslav the Wise, who reigned as Grand Prince of Kiev until 1054, married the King of Norway, the King of Hungary, the King of Sweden and the King of France. One son married the daughter of the King of Poland, while another took as his wife a member of the imperial family of Constantinople. The marriages made in the next generation were even more impressive. Rus’ princesses were married to the King of Hungary, the King of Poland and the powerful German Emperor, Henry IV. Among other illustrious matches was Gytha, the wife of Vladimir II Monomakh, the Grand Prince of Kiev: she was the daughter of Harold II, King of England, who was killed at the battle of Hastings in 1066. The ruling family in Kiev was the best-connected dynasty in Europe.

Samo je neki drugi Rus mogao da razume reakcionarnu i sovjetofilsku mešavinu kakvu su nudili kobajagi-živopisni-Komarovi, za koje su idealnu Rusiju činili Crvena armija, miropomazani monarh, kolhozi, antropozofija, ruska crkva i hidroelektrane.

Olha thought that simply murdering her enemies would not be enough to satisfy herself and her people. A true daughter of her time, she was tireless in inventing inhumane tortures for her victims in an effort to see them tortured to death in front of her.

The risen Christ! Once more faith is upon us, a jubilant brief keening with respite: Obedience, bitter joy, the elements, clouds, winds, louvres where the bell makes its wild mouths: Holy Rus – into the rain’s horizons, peacock-dyed tail feathers of storm, so it goes on.

A fi rus însemna a fi pesimist; a fi sovietic însemna a fi optimist. De aceea cuvintele <> erau o contradicție de termeni. Puterea nu înțelesese niciodată acest lucru. Ea credea că dacă ucideai o bună parte a populației, iar pentru restul instaurai un regim de propagandă și teroare, obțineai optimism.

   "The Kniaz is a handsome man," said one of her ladies-in-waiting.    "He is handsome and noble," added the Kniahynia, reflecting, "but his hands are awash with blood. The blood of my master, my husband - and a warrior demands revenge! I could love him, if I did not have to hate him with all my heart.

My cause is defeated if I am not leader of this host," said Dmitrii. "For Rus' will fracture, if I am not lord. They will be as leaves in defeat, scattering in a strong wind, or they will be overproud in victory, each trying to claim a greater share than the others. No, I will play for the great prize. What else is there?

Hanım Halilova ise o günleri : ‘’Onu taş ocağına sürgün ettikleri zaman eşimle birlikte ziyaretine gitmiştik. Mahkumlar ziyaret yerine getirilirken onu farklı olarak iki silahlı Rus askeri bir köpekle getiriyordu. O an bu manzarayı görünce ağladım ve kendimde Sovyet zulmüne karşı çok büyük bir güç oluştu.’’ Diyerek anıyor.

Ukraine, in contrast, had deep ethnic, cultural, and economic ties to Russia—and to Putin. It was the historical root of Russia itself: Kievan Rus, the medieval fief whose leader, Vladimir the Great, adopted Christianity in 988, and the frontier of the tsarist empires that followed—its name translated literally as the Ukraine, or “the border.” Its borders had shifted over time: Parts of its western territory had belonged to Poland or the Austro-Hungarian Empire; Stalin seized some of it with his secret pact with Hitler in 1939 and the rest after the end of the Great Patriotic War. Ukraine’s modern shape took form, but it seemed ephemeral, subject to the larger forces of geopolitics, as most borderlands have been throughout history. In 1954, Nikita Khrushchev decreed that Crimea, conquered by Catherine the Great in the eighteenth century and heroically defended against the Nazis, would be governed by the Ukrainian Soviet Socialist Republic from Kiev, not from Moscow. No

No matter how loud a command, it still needs time to be executed.

Your faction relationship with the Goddess has improved from Hateful Bastard to Funny Little Shit.

Human person as a unit harmonic and dynamic individual integrates in the living environment using for this purpose all available resources.

Genes and education are fundamental building blocks with witch man develops personality and lifestyle in one way or other...

And the cruel woman ordered that the Derevlian Kniaz's arms and legs be severed. For the rest of his life he was to stay under her table and gather the breadcrumbs with his tongue.

Inside the forest, in my dreams...

Originea sa cea mai directă se afla în declarația că era un rus. Orice aștepta el de la viață urma să i se dea, ori să i se refuze, doar prin această filiație. Imensa familie suferea acum din cauza disensiunilor interne, iar el se sustrăgea mental din diferend, așa cum orice om de bun-simț s-ar abține de la a lua partea cuiva într-o violentă ceartă de familie.

Meanwhile, in the garden they dug large pits and in each pit they buried ten men alive. On both sides of the gate they constructed huge pyramids made up of the Derevlian commoners' severed heads.

For over three hundred years, the period of the Renaissance in the West, Russia was cut off from European civilization. The country which emerged from the Mongol period was far more inward-looking than it had been at the start of the thirteenth century, when Kievan Rus’, the loose confederation of principalities which constituted the first Russian state, had been intimately linked with Byzantium.

Towards the end of the fifteenth century, invaded from the east in its own turn, the Golden Horde fell apart, and the northern princes stopped paying tribute and ruled independently again. But by then the habit of violent, Asiatic-style despotism was there to stay. Scratch a Russian, as the saying goes, and you find a Tatar. Whereas northern Rus fell to the Horde, southern Rus went to the Lithuanians.

România n-are nimic original în afară de ţărani, artă populară şi peisaj (de care nu e responsabilă). Dar cu ţăranii nu putem intra decît prin poarta de din dos a istoriei. Este înfiorătoare atmosfera primitivă, telurică, nediferenţiată a acestei ţări, îmbîcsită de superstiţie şi scepticism, amestec steril, blestem ereditar. Toată România miroase a pămînt. Unii spun că e sănătate; ca şi cum aceasta ar fi un elogiu! Să nu fim noi capabili a deveni mai mult decît un biet popor? Aceasta este întrebarea. Poetul rus Belîi, plin de tristeţe şi torturat de viitorul Rusiei, a exprimat, într-un vers sfîşietor, un sentiment care mă domină de cîte ori mă gîndesc serios la România: „Tu vei dispărea în spaţiu, o Rusia mea!“ Spaima că vom fi înghiţiţi de forţe ce ne întrec, că ne va lichida timpul şi ne va copleşi spaţiul, că ne-am ratat existenţa venind prea tîrziu… Crede cineva că este aceasta o teamă nelegitimă? Este un antiromân acel ce nu se teme ca nu cumva istoria să se facă peste noi, precum este un trădător acel care acceptă trecutul şi prezentul României. Şi este un trădător faţă de tot ce trebuie să devină această ţară, faţă de istoria ce n-o avem încă, faţă de un viitor căruia n-avem curajul să ne mărturisim. Numai revolta organizată poate dinamiza şi scutura o ţară, pe care nu o vrem anemică prin soartă. Căci trebuie să se ştie că România nu este o naţiune, în sensul conceput de noi. A avea semnele ei exterioare, a îndeplini condiţiile unui naţionalism oarecare sau a corespunde unei definiţii plate nu înseamnă absolut nimic. O naţiune îşi legitimează existenţa prin lupta pentru o idee istorică.

The title 'Lord of All-Rus' did not possess much basis either in history or in current reality. It came into the same category as that whereby the kings of England laid claim to France. In the 1490s, two-and-a-half centuries after all traces of a united Kyivan Rus' had been destroyed, it had the same degree of credibility that the king of France might have enjoyed if, in his struggle with the German Empire, he had proclaimed himself 'Lord of all the Franks'.

Rus’ had been Christian ever since Vladimir baptized all of Kiev in the Dneiper and dragged the old gods through the streets. Still, the land was vast and changed slowly. Five hundred years after the monks came to Kiev, Rus’ still teemed with unknown powers, and some of them had lain reflected in the strange princess’s knowing eyes. The Church did not like it. At the bishops’ insistence, Marina, her only child, was married off to a boyar in the howling wilderness, many days’ travel from Moscow.

Just as a countless multitude of churches, of monasteries with cupolas, domes and crosses is scattered across holy, pious Rus, so countless multitudes of tribes, generations and peoples throng in motley diversity and rush over the face of the earth. And each people that bears within it the pledge of mighty powers, and is filled with the creative capacities of soul, with its own bright singularity and other gifts from God, each has marked itself in its own original way with its own word, through which, in giving expression to any subject at all, it reflects, in so expressing, a part of its own character. With a deep knowledge of the heart and a wise grasp of life will the word of the Briton resound; like a flippant fop will the ephemeral word of the Frenchman glitter and burst; ingeniously will the German contrive his shrewdly spare word, which is not accessible to all; but there is no word so sweeping, so bold, so torn from under the heart itself, so bubbling and quivering with life, as the aptly uttered Russian word.

...in the end, sleep claimed them both. Neither heard the great horned owl hooting from a hollowed oak, nor the strange buzzing cry of the woodcock, nor the keening of coyotes some two miles away. The wind kicked up from the east and roared in the treetops like a distant ocean, but neither...saw the leaves beneath the willow come to life, rustling and boiling, even as they sank into the forest loam. Roots reached and found and pulled them down, and - deep below - the bones of dinosaurs groaned aside, making room for their passage.

Tarihçi David Arkush Rusların köylü atasözleriyle Çinlilerin köylü atasözlerini karşılaştırmıştır ve farklılıklar çok çarpıcıdır. Tipik bir Rus atasözü “Tanrı getirmezse, toprak vermez” der. Burada köylülerin kendi çabalarının yeterli olacağına inanmak için hiçbir nedenlerinin olmadığı, baskıcı feodal sisteme özgü tipik kadercilik ve karamsarlık söz konusudur. Diğer yanda, Arkash, Çin atasözlerinin “çalışkanlığın, zekice planlamanın, özgüvenin ve küçük bir grupla işbirliği yapmanın zaman içinde karşılığını getireceği” inancıyla dikkat çektiğini yazıyor.

Responsibility, that's what scares us. All our lives we're trying to avoid it, wriggling our way out of school and college commitments, afraid of starting a family or business, unable to start a conversation with a girl or break an overeager bully's nose. Wasn't it time we stopped running?

Omul e astăzi pedepsit pentru curiozitatea lui de a fi dorit să descopere tainele universului și avea dreptate scriitorul rus care își pierduse credința, că ar fi dorit să fie o cârnățăreasă grasă care se duce duminica la biserică și aprinde cu evlavie o lumânare sub icoana lui Cristos. Cred și eu. Pentru că nu mai știa ce să facă singur și gol într-un univers de catran, pitit pe o planetă pe care n-o prețuia, o planetă de vis în care gazele din jurul ei fac să apară o lumină într-adevăr divină, dar reală, fizică, și un cer albastru care naște în inimile noastre un elan nedefinit, sentimentul eternității fără religie, fără evaziune mistică.

Horace picks one of Aesop’s fables, for example, to illustrate the superiority of country simplicity over urban complexity. He even addresses the countryside itself, declaiming, ‘O rus’ – ‘O, countryside’, and demanding to know when he’ll be able to retire to the country, and spend his time reading books by ancient authors, sleeping and enjoying inactivity. He wants simple country food – beans and bacon: these would provide ‘nights and suppers of the Gods’. It’s a vision of retirement that has proven alluring for well over two millennia. And Horace is careful what he wishes for: he wants a comfortable, simple retirement, rather than untold riches at his disposal.

Sosyeteymiş, toplummuş! Sen, herhalde kasten götürüyorsun beni bu sosyete ve toplumlara, orada olma isteğinden tümden kurtulmam için. Yaşam, ah güzel yaşam! Onu nerede aramalı? Aklın, kalbin ilgilerinde mi? Bütün bunların çevresinde döndüğü merkezi göster: öyle bir şey yok, derin bir şey, canlı bir şey yok. Bütün bunlar ölü, uyuyan insanlar, benden de kötü bu sosyete ve toplum üyeleri! Onları yaşamda sürükleyen şey ne? Bunlar yatmayıp her gün sinekler gibi, ileri geri uçuşuyorlar, ama ne için? Bir salona giriyorsun ve misafirlerin nasıl simetrik bir şekilde yerleştiğine, nasıl huzurlu ve derin düşüncelere dalmış bir şekilde kâğıt oynamaya oturduğuna şaşakalıyorsun. Diyecek bir şey yok, şanlı bir yaşam vazifesi! Hareket arayan bir akıl için mükemmel örnek! Bunlar ölü değil mi? Yaşamları boyunca oturup pineklemiyorlar mı? Neden ben evde yattığım ve aklımı valelerle, sineklerle bozmadığım için daha suçlu oluyormuşum?” “Yaşlı onların hepsi, bunu bin kez konuştuk,” dedi Ştoltz. “Daha yeni bir şeyin yok mu?” “Peki bizim iyi gençlerimiz, onlar ne yapıyor? Herhalde uyumuyor, Neva Bulvarı’nda geziniyor, dans ediyorlar? Her gün boş yere üst üste yığılan günler! Ama baksana, onlar gibi giyinmeyen, onların unvan ve adını taşımayanlara nasıl kibirle ve tarifsiz bir özgüvenle, küçümseyici bakışlarla bakıyorlar. Ve zavallılar kendilerinin kalabalıktan yüksekte olduğunu hayal ediyor: ‘Bizler, bizden başka kimsenin çalışmadığı yerlerde çalışırız; biz koltukların en ön sırasındayız, Knez N.’nin balosundayız, sadece bizi davet ettiler bu baloya’... Ama bir araya toplanınca da vahşiler gibi içip kavga ederler! Bunlar mı canlı, uyumayan insanlar? Hem sadece gençler de değil: yetişkinlere de bak. Bir araya geliyor, birbirlerini davet ediyorlar, ne büyük konukseverlik, ne iyilik, ne birbirlerine düşkünlük! Öğle yemeğinde, akşam yemeğinde görev gibi toplanıyorlar, neşesiz, soğuk bir halde, aşçılarıyla, salonlarıyla övünmek ve sonra da bıyık altından gülmek, birbirlerine çelme takmak için. Evvelsi gün, yemekten sonra orada bulunmayan ünlüleri karalamaya başladıkları zaman nereye bakacağımı bilemedim, masanın altına saklanmak istedim: ‘O aptal, bu rezil, diğeri hırsız, ötekisi komik’; sanki avlanıyorlar! Bunu söylerken bir de birbirlerine şöyle der gibi bakıyorlar: ‘Haydi çık sen dışarı, sıra sana da gelecek...’ Eğer bunlar öyleyse neden onlarla yan yana geliyorlar? Neden birbirlerinin elini böyle sertçe sıkıyorlar? Ne samimi bir gülüş, ne bir duygudaşlık ışıltısı! Gösterişli unvanlar, rütbeler almaya çabalıyorlar. ‘Benim şuyum var, ben bu oldum,’ diye böbürleniyorlar... Bu mu yaşamak? Ben bunu istemem. Ne öğreneceğim orada, ne alacağım?

Christianity spread across northern Europe more or less from west to east, slowly, but with greater speed after 950 or so. Ireland was first, in the fifth and sixth centuries; there followed Pictish Scotland, England and central Germany in the seventh century, Saxony – by force as we have seen – after Charlemagne’s conquests in the eighth, Bulgaria, Croatia and Moravia in the ninth, Bohemia in the tenth, Poland, Rus’ (covering parts of European Russia and Ukraine) and Denmark in the late tenth, Norway, Iceland and Hungary in the years around 1000, Sweden more slowly across the eleventh century.3 Only the far north-east of Europe was left out of this, the Baltic- and Finnish-speaking lands, the former of which would eventually, in the thirteenth century, turn into the only large and powerful pagan polity in medieval Europe, Lithuania, before its grand dukes went Christian as late as 1386–87.

―Es solo una hora ―empezó a decir de nuevo, pero la rabia de las multitudes tiene efectos secundarios: enturbia la mente y ensordece a sus víctimas. Debía cambiar de táctica―. ¡Mirad, el Rey de España! Pero la rabia de las multitudes vuelve a las multitudes republicanas. Nadie miró. ―¡Mirad, Isabel Pantoja! Pero la rabia de las multitudes vuelve a las multitudes aficionadas al jazz. Nadie miró. ―¡Mirad, Batman! La rabia de las multitudes, naturalmente, no vuelve a las multitudes más crédulas. La pequeña y pizpireta azafata estaba a merced de las señoras con abanico. Ese es siempre el momento que elige el Séptimo de Caballería para llegar y salvar el día.

Mă întorc, astfel, la Şestov. Un comentator citează din el cîteva cuvinte care merită tot interesul: «Singura ieşire adevărată, spune Şestov, se află tocmai acolo unde nu există ieşire pentru judecata omenească. Altminteri, de ce am avea nevoie de Dumnezeu? Omul nu se întoarce către Dumnezeu decît pentru a obţine imposibilul. Cît priveşte posibilul, oamenii îi pot face singuri faţă.» Dacă există o filosofie şestoviană, atunci pot fără îndoială afirma că ea se află în întregime rezumată astfel. Căci atunci cînd, ajuns la capătul analizelor sale pasionante, Şestov descoperă absurditatea fundamentală a oricărei existenţe, el nu spune: «Iată absurdul», ci: «Iată-1 pe Dumnezeu: trebuie să ne lăsăm în voia Lui, chiar dacă El nu corespunde niciuneia din categoriile noastre raţionale». Pentru ca nicio confuzie să nu mai fie cu putinţă, filosoful rus insinuează chiar că acest Dumnezeu este poate plin de ură si vrednic de ură, incomprehensibil şi contradictoriu, dar că el îşi afirmă cu atît mai mult puterea cu cît chipul Lui este mâi hîd. Măreţia Sa stă tocmai în inconsecvenţa sa. Dovada existenţei sale este tocmai inumanitatea Sa. Trebuie să facem saltul în El şi, prin aceasta, să ne eliberăm de iluziile raţiunii. Astfel, pentru Şestov, acceptarea absurdului este contemporană cu însuşi absurdul. A-l constata înseamnă a-1 accepta şi tot efortul logic al gîndirii sale constă în a-1 pune în evidenţă pentru a face astfel să ţîşnească speranţa imensă pe care o aduce cu sine.

O prapësi jetë! O natyrë njerëzore! Njeriu në botë bën jetë vetmitari, nga kjo i vjen e keqja! "A ka njeri të gjallë në stepë?" - thërret kreshniku rus. Edhe unë pas tij kështu ulërij, ndonëse kreshnik nuk jam, por askush nuk më përgjigjet. Thonë se dielli është ai që i jep jetë gjithësisë. Do të lindë dielli, kthejani sytë, shiheni mirë, ka pamje kufome! Gjithçka e vdekur është, ngado që të hedhësh sytë, vetëm kufoma sheh! Të tillë janë njerëzit, të rrethuar nga heshtja rrojnë! Kjo është toka! "Njerëz, duheni njeri-tjetrin!" - e kush e tha këtë? Ç'zë qenka ky që thirritka? Dëgjohet shpërfilles tiktaku i orës, të ndjell krupën! Ora është dy pas mesnate. Këpucët e saj janë te krevati, duken sikur e presin... Vërtet, ç'do të bëhet me mua, pasi ta marrin që këtu dhe ta varrosin?

QAFQAZ MÜSƏLMAN MÜƏLLİMLƏRİNİN 1-Cİ QURULTAYI Bəzi kitab və sənədlərdə Azərbaycan müsəlman müəllimlərinin qurultayı adlandırılır. 1906-cı ilin may ayında «Nicat» maarif cəmiyyətinin qiraətxanasındakı yığıncaqda müəllimlərin avqust ayında qurultayının çağırılması qərara alınır və aşağıdakı tərkibdən ibarət komissiya təşkil edilir: H. B. Zərdabi (Məlikov), F. Ağayev, N. Nərimanov, Ə. Cəfərzadə, A. Əfəndiyev, H. Mahmudbəyov, H. M. Hacıbababəyov, M. Y. Əfəndiyev, Ciddi hazırlığa başlanır. H. B. Zərdabi «Kaspi», N. Nərimanov «Həyat», F. Ağayev «İrşad» qəzetlərinə məktub yazır, qurultayın məqsəd və təkliflərini aydınlaşdırırlar. Təsis komissiyasının sədri N. Nərimanov var qüvvəsilə çalışır, qurultayın açılmasına az qalmış dərs, təlim və müəllimlər barədə bir neçə məqalə yazır, onun açılış günü isə «Bu gün» adlı məqaləsini dərc etdirir. 1906-cı ildə, avqust ayının 15-də, səhər saat 10-da şəhər məktəbinin salonunda qurultay işə başlayır. Təsis komissiyasının sədri N. Nərimanov qısa giriş sözü ilə qurultayı açır. H. B. Zərdabi sədr, N. Nərimanov onun müavini, Fərhad Ağayev isə katib seçilir. Qurultay Azərbaycanda xalq maarifinin bir sıra, mühüm məsələlərini: ibtidai və orta rus-tatar məktəblərində ana dilinin icbari bir fənn kimi təlimi, yeni dərs proqramının tərtibi, vahid dərs metodunun hazırlanması, kənd müəllimlərinin həyat şəraitinin yaxşılaşdırılması, Qori müəllimlər 104 seminariyasının (Azərbaycan şöbəsinin) Azərbaycanın şəhərlərindən birinə köçürülməsi və qadın təhsilinin inkişafı məsələsini müzakirə edir. Qocaman müəllim Səmədbəy Acalov qurultayda baş verən ixtilafı belə izah edirdi: Bakıda məktəblər üzrə Livitski adlı bir inspektor vardı. Qatı irticaçı idi, hərəkət və rəftarında ayrı-seçkiliyə, yol verirdi. O, məktəblərdə bir gəlmə olsun belə azərbaycanca danışmağı qadağan edirdi: «Məbadə dərs zamanı bir gəlmə də olsa tatarca (Azərbaycanca) danışasız. Kim bu əmri pozsa müəllimlikdən qovulacaq». Müəllimlər dəhşətə gəlib nə edəcəklərini bilmirdilər. Onlar deyirdilər ki, «rus dilində ifadə etdiyimiz sözləri balaca uşaqlara nə sayaq başa salaq. «sabaka» sözünü it kimi hürüb «hamham», «pişik» sözünü «miyo... miyo»... edib əyan edək?! Tutaq ki, heyvanları, nəbatatın bəzilərini şəkillərlə izah etdik... Bəs başqa minlərlə cisimləri başa salmaq üçün hansı üsuldan, hansı vəsaitdən istifadə edək, nə tədbir görək!?» - Qurultay nümayəndələri qərara aldılar ki, belə yaramazlığa qarşı Livitskidən Qafqaz canişininə şikayət etsinlər və ana dilini sərbəst dərs kimi keçmək barədə sərəncam verilsin. Teleqramı tərtib etmək qurultayın sədrinə tapşırıldı, H. B. Zərdabi tapşırığı yerinə yetirdi, teleqram mətnini nümayəndələrin nəzərinə çatdırmaq üçük oxudu, sonuncu cümlə belə qurtarırdı: «Qurultay ədalətli sərəncam vermənizi xahiş edir». Nəriman Nərimanov bu cümləyə etiraz etdi: «Qurultay tələb edir! Xahiş yox». Zərdabi həlim bir tərzdə izah elədi ki, «tələb» sözü canişinlikdə oturmuş çinovniklərin qəzəbinə səbəb olar, teleqramı cırıb atarlar, sərdara heç verməzlər, deyərlər siz nəsiz, kimsiz ki, tələbiniz də nə ola. Burada evimizin içində bir Livitskilə bacarmırıq, bizi saya salmır. Teleqramı sərdara versələr, hiddətlənər, təhsil işlərimizə əngəl törədər, Livitskiyə əhsən deyər, hələ üstəlik səlahiyyətini bir az da artırar. Xahiş daha müvafiqdir, nəzakətlidir... Münaqişə başlandı. Hər kəs dediyinin üstündə dururdu. Nümayəndələr iki dəstəyə bölündü; təklifləri səsə qoydular. Nərimanovun «qurulta

LƏNKƏRANDA AÇILAN BİR GÜLLƏNİN BAKIDAKI ƏKS-SƏDALARI Keçmişdə zabitlər (əsasən cavanlar) tapançanın topunda bir güllə saxlayıb lüləni gicgahlarına tuşlayaraq topu fırladıb çaxmağı basmaqla bəxtlərini yoxlayırdılar. Lənkərandakı «Dikaya diviziya»nın qoşun hissəsində Hacı Zeynalabdin Tağıyevin xidmət edən zabit oğlu Məhəmməd də bu yolla bəxtini yoxlayanda tapança açılmış, onu öldürmüşdür. Alay yoldaşlarından bir dəstə zabit cənazəni Bakıya gətirirlər, dəfndən sonra zabitlər geriyə qayıdarkən İmamverdi körpüsündə bir dəstə Qızıl qvardiyaçı matros onları tərk-silah edir. Bu hadisədən «Dikaya diviziya»nın şəhərdəki başçıları bərk narazı qalırlar. 1918-ci ilin əvvəlində Bakıda bir neçə silahlı dəstə vardı: 1) Kommunistlər «Qızıl qvardiya» təşkil etmişdi, 3.500-ə qədər qvardiyaçı silah daşıyırdı. 2) Erməni milli daşnak qvardiyasının dörd min beş yüz piyada və atlı soldatı vardı. 3) Rus-slavyan tayfalarının silahlı dəstələri. 4) Menşevik və eser dəstələri, hərbi donanma matroslarının bir qismi bu dəstəyə daxil idi. Müsavatçılar isə könüllüləri yığıb Lənkəranda «Dikaya diviziya» yaratmışdılar.

What widened the split between the two halves of Rus dramatically was the arrival of the Mongols. Kiev and southern Rus suffered devastation, but were abandoned again in little over a century. The northern principalities, in contrast, became permanent tributaries of the Golden Horde. The Mongols ruled by proxy, granting charters to local leaders in exchange for tribute. The most successful northern princes became those who could squeeze most men and money out of their territories for delivery to the khan at his capital on the Volga.

By choosing Christianity rather than Islam, Volodymyr cast Rus’s ambitions for ever in Europe rather than Asia, and by taking Christianity from Byzantium rather than Rome he bound the future Russians, Ukrainians and Belarussians together in Orthodoxy, fatally dividing them from their Catholic neighbours the Poles.

The official Soviet line on the dispute emphasised harmony, homogeneity, Brotherhood. Kievan Rus was inhabited by a single monolithic ‘ancient Rus’ nationality, from which Russians, Ukrainians and Belarussians all descended; for them to argue over Volodymyr and Yaroslav made no more sense than for the English and French to squabble over Charlemagne. The languages of all three nations descend from the ancient Slavs’, and all three inherited Orthodoxy.

The best surviving key to Rus greatness is Kiev’s Santa Sofia Cathedral, built in 1037 by one of the greatest Riurik princes, Prince Yaroslav the Wise. From the outside it looks much like any other baroque Ukrainian church, its original shallow Greek domes and brick walls long covered in gilt and plaster. But inside it breathes the splendid austerity of Byzantium.

But the past that gives Kiev unique glamour, that made it ‘the City’ to the novelist Mikhail Bulgakov and the ‘Joy of the World’ to the medieval chroniclers, is not the brash boom town of the turn of the last century, but the Kiev of a thousand years ago. From the tenth century to the thirteenth it was the capital of the eastern Slavs’ first great civilisation, Kievan Rus. And here Ukraine’s fight for an identity commences. Generations of scholars have bandied insults about how Rus began, how it was governed, even about how it got its name. But the biggest argument of all is over who Rus belongs to. Did Kievan Rus civilisation pass eastward, to Muscovy and the Russians, or did it stay put, in Ukraine? ‘If Moscow is Russia’s heart,’ runs a Russian proverb, ‘and St Petersburg its head, Kiev is its mother.’ Ukrainians, of course, say Kiev has nothing whatsoever to do with Russia – if she mothered anybody, it was the Ukrainians themselves.

But Kievan Rus’s glory days were short-lived. Lying on his deathbed in 1054 Yaroslav had pleaded with his offspring to ‘love one another’ for ‘If ye dwell in envy and dissension, quarrelling with one another, then ye will perish yourselves and bring to ruin the land of your ancestors . . .’11

In 1237 an army under Batu Khan, a grandson of Genghis, swept across the Urals into Rus, as swift and terrifying, in the words of an Arab chronicler who saw them strike elsewhere, as ‘a darkness chased by a cloud’. Swearing to ‘tie Kiev to his horse’s tail’, Batu captured the city in 1240, after a long siege and savage street fighting. All but a handful of its 400 churches were burned, and its earth ramparts, pierced by the three Great Gates, were razed to the ground. When the Mongol army withdrew two years later Kiev went into a long, near-terminal decline.

In 1299 Kiev lost its religious status too, when the Metropolitan, Rus’s senior churchman, transferred his see to Vladimir, and thence, a few decades later, to Moscow.

Thus the heirs of Rus are not the Ukrainians, with their funny language and quaint provincial ways, but the far more successful Russians themselves.

Ya Ru’s father had drowned in the big political tidal wave that Mao had set in motion.

In 1362 a Lithuanian army under Grand Duke Algirdas took Kiev, and the following year it inflicted a crushing defeat on the Mongols at the battle of Blue Waters in the bend of the Dnieper. The Lithuanian Grand Duchy now occupied roughly half the territory of old Rus, extending all the way from the Baltic to the Black Sea.

Polish rule robbed Ukraine of its nobility. But it also saw the emergence of a new power in the region – the Cossacks. Outlaws and frontiersmen, fighters and pioneers, the Cossacks are to the Ukrainian national consciousness what cowboys are to the American. Unlike the remote and sanctified Rus princes, the Cossacks make heroes Ukrainians can relate to. They ranged the steppe in covered wagons, drawing them up in squares in case of Tatar attack. They raided Turkish ports in sixty-foot-long double-ruddered galleys, built of willow-wood and buoyed up with bundles of hollow reeds. They wore splendid moustaches, red boots and baggy trousers ‘as wide as the Black Sea’. They danced, sang and drank horilka in heroic quantities.

Out of all of my supporting forces, only the greedy pig remained standing. The little guy was cornered and wheezing, but he would still fight even the entire Pantheon of Light if that’s what it took to keep everything he owned.

Kerim genzini temizledi, başını öne eğdi. Sonra, açıkladı: Asker, genç hanımla kamyonun arka tarafında yarım saat baş başa kalmak istiyordu. Genç kadın atkıyı yüzüne çekti. Ağlamaya başladı. Kocasının kucağındaki bebek de öyle. Kocanın beti benzi attı; bu yüz şimdi gökyüzünde asılı duran ay kadar soluktu. .... Baba bir silkinişte elimden kurtuldu, bacağını çekti. İri gövdesi, ayışığmı kapamıştı. "Bu adama bir şey sormak istiyorum" dedi. Kerim'le konuşuyor ama doğruca Rus askere bakıyordu. "Utanma duygusunun nerede olduğunu sor." İkisi konuştular. "Savaştayız" diyor. "Savaşta utanma olmazmış." "Yanıldığını söyle. Savaş onuru ortadan kaldırmaz. Tam tersine, barış zamanından çok daha fazla onur gerektirir. Sayfa: 137

[...] Rus siperine vardığında, elindeki kürekle vura vura siperdeki Ruslar'dan bir nicesini öldürdüğü için üstüne başına, suratına paçasına kan sıçramış bir er paşaya, "Kumandanım! Şu yaralılara bir bakın! Kolları bacakları artık yok! Dilencilik mi yapacaklar! Biz çiftimizi çubuğumuzu alıp buraya geldik! Bu harp kime ne fayda sağlayacak? Bizler kimin için muharebe ediyoruz! Evime sakat dönersem dilencilik mi yapayım!" diye öfkeyle sordu. Kızan paşa ona, "Düşman vatanını işgal edip karını bacını ananı kerkse, kadınların fahişe olsa, daha mı iyi olur!" diye bağırdı. Bunun üzerine er, "Fahişe para alır, ama karşılığında bedenini verir. Dilenci ise bir şey vermeden, asalak gibi beleşten geçinir. Hangisi daha şerefli! Harpten sonra bu memleketin fahişelerle dolması mı, yoksa dilencilerle mi! Vatan kurtulursa, şeref madalyası verilirken bir tek siz şerefli olacaksınız. Oysa biz, vatanı kurtarırken şerefimizi kaybediyoruz!

You're responsible for what you have tamed.

Peki ama neden ozellikle Yahudileri hedef aliyorsunuz?" "Cunku Rusya Yahudi dolu. Turkiye'de olsaydim, Ermenileri hedef alirdim." "Yani siz yahudilerin yok edilmelerini istiyorsunuz aynen-belki tanirsiniz-Osman Bey gibi." "Osman Bey fanatiktir, ustelik kendi de Yahudidir. Ondan uzak durmak iyi olur. Ben yahudileri yok etmek istemiyorum, curetimi mazur gorun ama Yahudilerin en iyi muttefiklerim oldugnu soyleyebilirim. Ben Rus halkinin moralinin guclu olmasini arzu ediyorum ve halkin mutsuzlugunu Car'a yoneltmesini istemiyorum -ya da yaranmaya calistigim kisiler istemiyorlar. Bu nedenle bir dusman gerekiyor. Bir zamnalarin hukumdarlarinin yaptigi gibi gidip dusmani Mogollarbya da Tatarlar arasinda aramanin geregi yok. Dusmanin taninir ve korkulur olmasi icin onun evde ya da evin esiginde olmasi gerekir. Iste yabudi dememin nedeni budur. Kader onlari karsimiza cikardiguna gore kullanmaliyiz, her zaman korkacak ve nefret edecek birkac Yahudi'nin olmasi ici dua etmeliyiz. Halka umur vermek icin bir dusman gereklidir. Biri yurtseverligin alcaklarin son siginagi oldugunu soylemisti: Ahlaksal ilkeleri olmayanlar genellikle bir bayraga sarinirlar, soysuzlar da daima irklarinin safligiyla ovunurler. Ulusal kimlik, mirastan yoksun kalanlarin son pinaridir. Simdi kimligin anlami, nefret uzerinde temelleniyor, ayni olmayana duyulan nefret uzerine. Nefreti uygar bir tutku olarak beslemek gerekir. Dusmani, halklarin dostudur. Insanin kendi sefilligine mazaret bulabilmedi icin nefret edecek birine gereksinmesi vardir.

Un buen fotógrafo no juzga las circunstancias, las refleja.

Buscas un hombre perfecto en la vida y cuando lo encuentras te parece que te gustaría encontrarle algunos defectos para hacerle más humano.

Nadie debería pedirle a una mujer que sea perfecta el cien por cien del tiempo.

Ser buen fotógrafo no significa saber captar magia donde no la hay. Puedes tener recursos, buen ojo, sensibilidad, pero donde no existe magia no puedes crearla. Eso sí, una vez que la encontramos necesitamos que nos dejen hacer nuestro arte, que nos dejen ser totalmente libres para que solo nuestros ojos, a través de la cámara, muestren esa realidad que hemos encontrado. Yo creo que solo de ese modo se puede explicar la diferencia entre un fotógrafo y alguien que hace fotos. Y yo, sin duda, quiero ser lo primero.

Es normal que tenga dudas. Solo que… a veces no sé si me estoy equivocando de verdad.

Dentro de unos días esto solo será un mal recuerdo. O una experiencia de la que aprender.

Me gustaría llevarme esa mirada conmigo, para recordarme que todavía hay gente buena en este mundo y que no puedo venirme abajo porque las cosas me hayan vuelto a salir mal. Por mucho que yo haya luchado contra las adversidades y haya fracasado, no es señal de que tenga que rendirme.

Tengo que dejarle continuar su vida y equivocarse, si eso es lo que quiere hacer.

A veces está bien tener un Plan B, por si las cosas se tuercen de repente o te das cuenta de que el Plan A hace aguas por todas partes.

Yo creo que los feos se hacen modernos para disimular.

Los seres humanos cometemos el tremendo error de olvidar constantemente lo que importa de verdad.

No tenemos ninguna prisa. La lluvia parará en algún momento. ¿Y te lo quieres perder?

Cuando quieres ser un buen fotógrafo, la fotografía no es un hobby, sino un medio de vida. Las cámaras y los viajes combinan perfectamente, pero no hace falta ir a París para hacer buenas fotografías. Admira a los buenos fotógrafos, pero nunca trates de copiarlos, porque te saldrá mal. Sé original y cuenta tus historias, las que hagan que tu público quiera saber más. Averigua cuál es el momento decisivo y captúralo. Los buenos retratos siempre son difíciles; muchos mejoran cuando el retratado sonríe con los ojos y no con la boca. Conclusión: hazle sonreír. No temas fotografiar la lluvia. Cuanto más equipo lleves menos disfrutarás de fotografíar. No fotografíes nunca con el estómago vacío, distrae muchísimo, a mí sobre todo. Si nos fijamos en la composición, no hay mucha diferencia entre la fotografía y la pintura.Si la foto es mala no Photoshop la arregla. Siempre es mejor subexponer que sobrexponer. La cámara no es un juguete, es tu instrumento para contarle al mundo lo que piensas. 35 mm es la distancia focal todoterreno. No necesitas trípode. No temas elevar el ISO. No temas conocerte a ti mismo a través de las fotografías que haces. No te guardes las fotos para ti mismo. Y lo más importante: nunca dejes de hacer fotos.

That is why I became a monk," he retorted. "That I might care for all the world together and not be tied to a little corner of it. What has it all been for, if I cannot protect all of Rus' instead of just a patchwork of fiefdoms, a few people among many?

1 Der sejler et grønt Billard mellem Borde og Stole. Det vugger i Tågernes Sø, en sommergrøn Ø. Der leges med Kugler, med elfenbensskinnende Sole, og Solenes Gang beherskes af Klang fra Queue'r, som føres, stødes i Fest af Guder i Skjorteærmer og Vest. 2 Og Drukkenskabs-Guder behersker den frodige Ø, behersker Tobakstågers Elv, men ikke sig selv. Den ene almægtige langer den anden en Queue og rammer hans Glas, hvor Almagt har Plads, og Riget og Magten, skabte i Rus, er styrtet med Glassets Kvasen i Grus. 3 Der flammer en Himmel i rasende hvidt for hans Øjne, som svinges et glødende Sværd i tågeblåt Vejr. Han glatter de Krøller, som ned over Panden er strøgne mod Øjnenes Bryn og som i et Syn han ser, at den andens Næse er rød, at rødt er et Mål for Boxerens Stød. 4 Han slår, - og en Valmue breder sin blødende Krone og kysser den vinrøde Mund med Kronbladets Rund og blusser af Varme mod Bleghedens snehvide Tone. Se Valmuens Blod! I Sne har den Rod! Har Sommerens knuste Hjerte mon blødt og trodser den Vintrens Hvidhed med rødt? 5 En Tumlen med Slag imod Arme og Næse og Bringe! Et Øje får dér sin Bekomst! – En Stedmoderblomst får foldet sig ud som i farvede, flydende Ringe mod Næse og Kind og hovner ham blind. En Stedmoderblomst i lilla og blåt står nænsomt lig Storstadsurter mod gråt. 6 I Guder! Nu blusser der Blomster, når I ikke hersker. En større og vildere Gud, hvis sælsomme Bud er Farvernes Blomstring, når hidsigt I slås og I tærsker ser Jubel og Pragt, hvor I kun ser Mangel på Magt. 7 Er Herskeren ikke en grusom Vild, der søger sin Skønhed i Blomsternes Ild?

THE CHRISTIANIZATION OF THE KIEVAN RUS

modern-day Ukraine, Belarus, parts of Russia, and stretched all the way up to Finland. Lasting until the middle of the 13th century, at its peak the Kievan Rus spanned the land

All through my long life,” I said, “I have seen such ruin. Magnificent cities are created by men and women with such dreams. Then there come the riders of the North or the East and they trample and destroy the magnificence; all that men and women have created is no more. Fear and misery follow this destruction. And nowhere is it more visible than in the ruins of your home-Kiev Rus.

Nel migliore dei casi li considera rustici (da rus, campagna, podere), ma basta un niente perché li si tacci di essere villani (da villa, abitazione o fattoria di campagna). Al contrario l’abitante della città è civile (dal latino civis, cittadino) e urbano (da urbs, città).

Lukianenko’s declaration referred to the thousand-year history of Ukrainian statehood, meaning the tradition established by Kyivan Rus’. His declaration was in fact the fourth attempt to proclaim Ukrainian independence in the twentieth century: the first occurred in 1918 in Kyiv and then in Lviv, the second in 1939 in Transcarpathia, and the third in 1941 in Lviv. All those attempts had been made in wartime, and all had come to grief. Would this one be different? The next three months would tell. A popular referendum scheduled for December 1, 1991, the same day as the previously scheduled election of Ukraine’s first president, would confirm or reject the parliamentary vote for independence. The referendum provision was important for more than one reason. On August 24, it helped those members of the communist majority who had doubts about independence to vote in favor of it—theirs, after all, was not the final decision and could be reversed in the future. The referendum also gave Ukraine a chance to leave the union without open conflict with the center. In the previous referendum organized by Gorbachev in March 1991, about 70 percent of Ukrainians had voted to stay in a reformed union. Now another referendum would enable it to make a clean break.

The unspoken rule of magic in Zmeyreka— and maybe all of Kievan Rus’— was that if you were going to use it, make sure no one saw you.

In a world full of weak men, luckily we still have strong coffee.

I used to want to be a princess, but the crown kept getting stuck in my hair. Putting a crown on a wolf wasn't a good idea after all.

Rusya'da İslav kültürü, aslında kilisenin eseridir. Büyük bir tarihçi olan Pakrovski, "Eğer Hıristiyanlık işe müdahale etmeseydi, Rus da İslav kültürü değil, Fin kültürü hâkim olacaktı,” der. - Suyu Arayan Adam Sayfa 262

local people called these new rulers the Rus (likely from the Finnic word Ruotsi, meaning Sweden).

The territory controlled by the Varangians became known as Kievan Rus and the people who lived there as the Rus.

Under Vladimir the Great (who ruled from 980-1015), Kievan Rus converted from paganism to Christianity

Kievan Rus was undoubtedly the foundation of Russia as we know it today,

Det er påvist sykdommer av alkohol i alle kroppens organer unntatt i det indre øret.

.... if we cite other scholars without critical thinking, or without wondering why and in what context something was written, we risk perpetuating ideas that we may, in fact, not know to be correct ...

Eg trudde vi var saman i eit langt over gjennomsnittet festleg lag, eg kjente glede og snakka fritt, men så - klart som lynet - forstod eg at eg var aleine blant dei. Og det gjekk opp for meg at det er den kjensla eg alltid har, det er sjølve livskjensla, men som eg klarer å gløyme i fellesskap med andre, eller i rus.