Rus Quotes

I’d get more than that. I’ll tell you how her ass feels, Rus—” Without a look in the Abelli’s direction, Allister pulled a pistol from his jacket. Pop. The gunshot reverberated off the walls and rang in my ears. Everything but my heart went still.

(..)Fate has al­ways been a po­tent force in Rus­sia, where, for gen­er­ations, cit­izens have had lit­tle con­trol over their own des­tinies. Fate can be a bitch, but, as Za­it­sev, Dvornik, and Onofre­cuk had dis­cov­ered, it can al­so be a tiger.

Sana baktıkça tatlım, Rus Ruletinde kaybetmenin acısı gibi bir acı duyuyorum.” -Dodo Donor

We all dream of making contact with aliens while we can't really understand our neighbors across the border.

That reminded Rus of Kuth saying the Kossians didn't respect their women. Neither did the Luth, really, when you scratched beneath the surface. You didn't use "womanly" as an insult for men if you truly esteemed women. It made him sad to think about.

Yalnız insanlar çok okur, buna karşılık az konuşup az dinlerler. Yaşam onlar için gizemli bir olgudur, böylelerinin mistik bir yapısı vardır, olmadık yerde iblis görürler.

luck is what happens when preparation meets opportunity. Fate

Adam İngilizin dokuduğu kumaştan elbiseyi giyiyor, Alman malı lokomotifin çektiği trene biniyor. Namaz vaktine ne kadar kaldığını cebindeki İsviçre malı saate bakarak kestiriyor. Odesa'dan getirilen Rus unundan yapılma ekmek yiyor ama şapkayı giyince kafir olacağını sanıyor.

wild discipline by a dozen red-shirted men. The remaining half of the black-armored Arsiyah dismounted to confront the barred gate. They could not know, as Zelikman saw plainly from the top of the rise, that the Rus had abandoned, or perhaps it would be more accurate to say they

Human nature is so complicated that it will never know the exact border between normality and abnormality them they..

I hated to see her sad as a panda without bamboo.

Or less charitably, you could call the Rus a bunch of miserable Swedes who went too far east and got even more miserable than they were before.

Frigul, iată ce îi trebuie unui rus. Rușii sunt mulțumiți când dă înghețul.

The History of Ukraine-Rus

Rus, dancing alongside Roza like a monstrous, bedraggled pony.

Kiev became a linchpin of the medieval world, evidenced by the marriage ties of the ruling house in the second half of the eleventh century. Daughters of Yaroslav the Wise, who reigned as Grand Prince of Kiev until 1054, married the King of Norway, the King of Hungary, the King of Sweden and the King of France. One son married the daughter of the King of Poland, while another took as his wife a member of the imperial family of Constantinople. The marriages made in the next generation were even more impressive. Rus’ princesses were married to the King of Hungary, the King of Poland and the powerful German Emperor, Henry IV. Among other illustrious matches was Gytha, the wife of Vladimir II Monomakh, the Grand Prince of Kiev: she was the daughter of Harold II, King of England, who was killed at the battle of Hastings in 1066. The ruling family in Kiev was the best-connected dynasty in Europe.

The wideness of the sky and steppes, the whiff of villages and men -- from these, the forest sprite recoiled, and so he hid within a rotten log, and his voice sounded like the crackling of dry leaves.

Si un inglés se siente incómodo en una situación (es decir, en todas) prepara té. Es una regla universal: cuando no sepas qué hacer, pon la tetera en marcha. ¿Que van a amputarte una pierna? No pasa nada, hombre, tomate una taza de té y asunto arreglado. ¿Que tu novio te pone los cuernos? Don't worry, que voy a colocar la tetera al fuego. ¿Que empieza la Tercera Guerra Mundial? Que no cunda el pánico, hay té para todos.

Samo je neki drugi Rus mogao da razume reakcionarnu i sovjetofilsku mešavinu kakvu su nudili kobajagi-živopisni-Komarovi, za koje su idealnu Rusiju činili Crvena armija, miropomazani monarh, kolhozi, antropozofija, ruska crkva i hidroelektrane.

Olha thought that simply murdering her enemies would not be enough to satisfy herself and her people. A true daughter of her time, she was tireless in inventing inhumane tortures for her victims in an effort to see them tortured to death in front of her.

The risen Christ! Once more faith is upon us, a jubilant brief keening with respite: Obedience, bitter joy, the elements, clouds, winds, louvres where the bell makes its wild mouths: Holy Rus – into the rain’s horizons, peacock-dyed tail feathers of storm, so it goes on.

A fi rus însemna a fi pesimist; a fi sovietic însemna a fi optimist. De aceea cuvintele <> erau o contradicție de termeni. Puterea nu înțelesese niciodată acest lucru. Ea credea că dacă ucideai o bună parte a populației, iar pentru restul instaurai un regim de propagandă și teroare, obțineai optimism.

   "The Kniaz is a handsome man," said one of her ladies-in-waiting.    "He is handsome and noble," added the Kniahynia, reflecting, "but his hands are awash with blood. The blood of my master, my husband - and a warrior demands revenge! I could love him, if I did not have to hate him with all my heart.

My cause is defeated if I am not leader of this host," said Dmitrii. "For Rus' will fracture, if I am not lord. They will be as leaves in defeat, scattering in a strong wind, or they will be overproud in victory, each trying to claim a greater share than the others. No, I will play for the great prize. What else is there?

Hanım Halilova ise o günleri : ‘’Onu taş ocağına sürgün ettikleri zaman eşimle birlikte ziyaretine gitmiştik. Mahkumlar ziyaret yerine getirilirken onu farklı olarak iki silahlı Rus askeri bir köpekle getiriyordu. O an bu manzarayı görünce ağladım ve kendimde Sovyet zulmüne karşı çok büyük bir güç oluştu.’’ Diyerek anıyor.

Ukraine, in contrast, had deep ethnic, cultural, and economic ties to Russia—and to Putin. It was the historical root of Russia itself: Kievan Rus, the medieval fief whose leader, Vladimir the Great, adopted Christianity in 988, and the frontier of the tsarist empires that followed—its name translated literally as the Ukraine, or “the border.” Its borders had shifted over time: Parts of its western territory had belonged to Poland or the Austro-Hungarian Empire; Stalin seized some of it with his secret pact with Hitler in 1939 and the rest after the end of the Great Patriotic War. Ukraine’s modern shape took form, but it seemed ephemeral, subject to the larger forces of geopolitics, as most borderlands have been throughout history. In 1954, Nikita Khrushchev decreed that Crimea, conquered by Catherine the Great in the eighteenth century and heroically defended against the Nazis, would be governed by the Ukrainian Soviet Socialist Republic from Kiev, not from Moscow. No

Inside the forest, in my dreams...

No matter how loud a command, it still needs time to be executed.

And the cruel woman ordered that the Derevlian Kniaz's arms and legs be severed. For the rest of his life he was to stay under her table and gather the breadcrumbs with his tongue.

Your faction relationship with the Goddess has improved from Hateful Bastard to Funny Little Shit.

Human person as a unit harmonic and dynamic individual integrates in the living environment using for this purpose all available resources.

Genes and education are fundamental building blocks with witch man develops personality and lifestyle in one way or other...

Originea sa cea mai directă se afla în declarația că era un rus. Orice aștepta el de la viață urma să i se dea, ori să i se refuze, doar prin această filiație. Imensa familie suferea acum din cauza disensiunilor interne, iar el se sustrăgea mental din diferend, așa cum orice om de bun-simț s-ar abține de la a lua partea cuiva într-o violentă ceartă de familie.

Meanwhile, in the garden they dug large pits and in each pit they buried ten men alive. On both sides of the gate they constructed huge pyramids made up of the Derevlian commoners' severed heads.

For over three hundred years, the period of the Renaissance in the West, Russia was cut off from European civilization. The country which emerged from the Mongol period was far more inward-looking than it had been at the start of the thirteenth century, when Kievan Rus’, the loose confederation of principalities which constituted the first Russian state, had been intimately linked with Byzantium.

Towards the end of the fifteenth century, invaded from the east in its own turn, the Golden Horde fell apart, and the northern princes stopped paying tribute and ruled independently again. But by then the habit of violent, Asiatic-style despotism was there to stay. Scratch a Russian, as the saying goes, and you find a Tatar. Whereas northern Rus fell to the Horde, southern Rus went to the Lithuanians.

România n-are nimic original în afară de ţărani, artă populară şi peisaj (de care nu e responsabilă). Dar cu ţăranii nu putem intra decît prin poarta de din dos a istoriei. Este înfiorătoare atmosfera primitivă, telurică, nediferenţiată a acestei ţări, îmbîcsită de superstiţie şi scepticism, amestec steril, blestem ereditar. Toată România miroase a pămînt. Unii spun că e sănătate; ca şi cum aceasta ar fi un elogiu! Să nu fim noi capabili a deveni mai mult decît un biet popor? Aceasta este întrebarea. Poetul rus Belîi, plin de tristeţe şi torturat de viitorul Rusiei, a exprimat, într-un vers sfîşietor, un sentiment care mă domină de cîte ori mă gîndesc serios la România: „Tu vei dispărea în spaţiu, o Rusia mea!“ Spaima că vom fi înghiţiţi de forţe ce ne întrec, că ne va lichida timpul şi ne va copleşi spaţiul, că ne-am ratat existenţa venind prea tîrziu… Crede cineva că este aceasta o teamă nelegitimă? Este un antiromân acel ce nu se teme ca nu cumva istoria să se facă peste noi, precum este un trădător acel care acceptă trecutul şi prezentul României. Şi este un trădător faţă de tot ce trebuie să devină această ţară, faţă de istoria ce n-o avem încă, faţă de un viitor căruia n-avem curajul să ne mărturisim. Numai revolta organizată poate dinamiza şi scutura o ţară, pe care nu o vrem anemică prin soartă. Căci trebuie să se ştie că România nu este o naţiune, în sensul conceput de noi. A avea semnele ei exterioare, a îndeplini condiţiile unui naţionalism oarecare sau a corespunde unei definiţii plate nu înseamnă absolut nimic. O naţiune îşi legitimează existenţa prin lupta pentru o idee istorică.

Christianity spread across northern Europe more or less from west to east, slowly, but with greater speed after 950 or so. Ireland was first, in the fifth and sixth centuries; there followed Pictish Scotland, England and central Germany in the seventh century, Saxony – by force as we have seen – after Charlemagne’s conquests in the eighth, Bulgaria, Croatia and Moravia in the ninth, Bohemia in the tenth, Poland, Rus’ (covering parts of European Russia and Ukraine) and Denmark in the late tenth, Norway, Iceland and Hungary in the years around 1000, Sweden more slowly across the eleventh century.3 Only the far north-east of Europe was left out of this, the Baltic- and Finnish-speaking lands, the former of which would eventually, in the thirteenth century, turn into the only large and powerful pagan polity in medieval Europe, Lithuania, before its grand dukes went Christian as late as 1386–87.

The title 'Lord of All-Rus' did not possess much basis either in history or in current reality. It came into the same category as that whereby the kings of England laid claim to France. In the 1490s, two-and-a-half centuries after all traces of a united Kyivan Rus' had been destroyed, it had the same degree of credibility that the king of France might have enjoyed if, in his struggle with the German Empire, he had proclaimed himself 'Lord of all the Franks'.

Rus’ had been Christian ever since Vladimir baptized all of Kiev in the Dneiper and dragged the old gods through the streets. Still, the land was vast and changed slowly. Five hundred years after the monks came to Kiev, Rus’ still teemed with unknown powers, and some of them had lain reflected in the strange princess’s knowing eyes. The Church did not like it. At the bishops’ insistence, Marina, her only child, was married off to a boyar in the howling wilderness, many days’ travel from Moscow.

Just as a countless multitude of churches, of monasteries with cupolas, domes and crosses is scattered across holy, pious Rus, so countless multitudes of tribes, generations and peoples throng in motley diversity and rush over the face of the earth. And each people that bears within it the pledge of mighty powers, and is filled with the creative capacities of soul, with its own bright singularity and other gifts from God, each has marked itself in its own original way with its own word, through which, in giving expression to any subject at all, it reflects, in so expressing, a part of its own character. With a deep knowledge of the heart and a wise grasp of life will the word of the Briton resound; like a flippant fop will the ephemeral word of the Frenchman glitter and burst; ingeniously will the German contrive his shrewdly spare word, which is not accessible to all; but there is no word so sweeping, so bold, so torn from under the heart itself, so bubbling and quivering with life, as the aptly uttered Russian word.

...in the end, sleep claimed them both. Neither heard the great horned owl hooting from a hollowed oak, nor the strange buzzing cry of the woodcock, nor the keening of coyotes some two miles away. The wind kicked up from the east and roared in the treetops like a distant ocean, but neither...saw the leaves beneath the willow come to life, rustling and boiling, even as they sank into the forest loam. Roots reached and found and pulled them down, and - deep below - the bones of dinosaurs groaned aside, making room for their passage.

Tarihçi David Arkush Rusların köylü atasözleriyle Çinlilerin köylü atasözlerini karşılaştırmıştır ve farklılıklar çok çarpıcıdır. Tipik bir Rus atasözü “Tanrı getirmezse, toprak vermez” der. Burada köylülerin kendi çabalarının yeterli olacağına inanmak için hiçbir nedenlerinin olmadığı, baskıcı feodal sisteme özgü tipik kadercilik ve karamsarlık söz konusudur. Diğer yanda, Arkash, Çin atasözlerinin “çalışkanlığın, zekice planlamanın, özgüvenin ve küçük bir grupla işbirliği yapmanın zaman içinde karşılığını getireceği” inancıyla dikkat çektiğini yazıyor.

Responsibility, that's what scares us. All our lives we're trying to avoid it, wriggling our way out of school and college commitments, afraid of starting a family or business, unable to start a conversation with a girl or break an overeager bully's nose. Wasn't it time we stopped running?

Omul e astăzi pedepsit pentru curiozitatea lui de a fi dorit să descopere tainele universului și avea dreptate scriitorul rus care își pierduse credința, că ar fi dorit să fie o cârnățăreasă grasă care se duce duminica la biserică și aprinde cu evlavie o lumânare sub icoana lui Cristos. Cred și eu. Pentru că nu mai știa ce să facă singur și gol într-un univers de catran, pitit pe o planetă pe care n-o prețuia, o planetă de vis în care gazele din jurul ei fac să apară o lumină într-adevăr divină, dar reală, fizică, și un cer albastru care naște în inimile noastre un elan nedefinit, sentimentul eternității fără religie, fără evaziune mistică.

Horace picks one of Aesop’s fables, for example, to illustrate the superiority of country simplicity over urban complexity. He even addresses the countryside itself, declaiming, ‘O rus’ – ‘O, countryside’, and demanding to know when he’ll be able to retire to the country, and spend his time reading books by ancient authors, sleeping and enjoying inactivity. He wants simple country food – beans and bacon: these would provide ‘nights and suppers of the Gods’. It’s a vision of retirement that has proven alluring for well over two millennia. And Horace is careful what he wishes for: he wants a comfortable, simple retirement, rather than untold riches at his disposal.

Tuhaf kader cilveleri vardır. Eğer Lenin çarlığı yıkmasaydı ve Rusya zafer gününe erişse idi, İstanbul Rus olacaktı. İnsanın acaba bir İstanbul köşesine Lenin’in büstünü koysak mı, diyeceği gelir. Eğer Yunan ordusu 16 Mayıs 1919’da İzmir’e çıkmasaydı, bizim büyük devletler cephesine karşı bir savaşa girişmemiz pek güç, belki imkânsız olacağına şüphe yoktu. Dağdan haydutlar inerek vatanı kurtarma savaşına katılacaklar, Anadolu’nun bütün dağınık dayatış kuvvetleri artık ortaklaşa bir savaş amacı bulacaklardı. 16 Martta İngilizler İstanbul’u işgal edince de, Anadolu İstanbul’dan büsbütün koparak tam beş hafta sonra, 23 Nisanda Ankara’da yeni Türk devletinin temelleri atılacaktı.

Sosyeteymiş, toplummuş! Sen, herhalde kasten götürüyorsun beni bu sosyete ve toplumlara, orada olma isteğinden tümden kurtulmam için. Yaşam, ah güzel yaşam! Onu nerede aramalı? Aklın, kalbin ilgilerinde mi? Bütün bunların çevresinde döndüğü merkezi göster: öyle bir şey yok, derin bir şey, canlı bir şey yok. Bütün bunlar ölü, uyuyan insanlar, benden de kötü bu sosyete ve toplum üyeleri! Onları yaşamda sürükleyen şey ne? Bunlar yatmayıp her gün sinekler gibi, ileri geri uçuşuyorlar, ama ne için? Bir salona giriyorsun ve misafirlerin nasıl simetrik bir şekilde yerleştiğine, nasıl huzurlu ve derin düşüncelere dalmış bir şekilde kâğıt oynamaya oturduğuna şaşakalıyorsun. Diyecek bir şey yok, şanlı bir yaşam vazifesi! Hareket arayan bir akıl için mükemmel örnek! Bunlar ölü değil mi? Yaşamları boyunca oturup pineklemiyorlar mı? Neden ben evde yattığım ve aklımı valelerle, sineklerle bozmadığım için daha suçlu oluyormuşum?” “Yaşlı onların hepsi, bunu bin kez konuştuk,” dedi Ştoltz. “Daha yeni bir şeyin yok mu?” “Peki bizim iyi gençlerimiz, onlar ne yapıyor? Herhalde uyumuyor, Neva Bulvarı’nda geziniyor, dans ediyorlar? Her gün boş yere üst üste yığılan günler! Ama baksana, onlar gibi giyinmeyen, onların unvan ve adını taşımayanlara nasıl kibirle ve tarifsiz bir özgüvenle, küçümseyici bakışlarla bakıyorlar. Ve zavallılar kendilerinin kalabalıktan yüksekte olduğunu hayal ediyor: ‘Bizler, bizden başka kimsenin çalışmadığı yerlerde çalışırız; biz koltukların en ön sırasındayız, Knez N.’nin balosundayız, sadece bizi davet ettiler bu baloya’... Ama bir araya toplanınca da vahşiler gibi içip kavga ederler! Bunlar mı canlı, uyumayan insanlar? Hem sadece gençler de değil: yetişkinlere de bak. Bir araya geliyor, birbirlerini davet ediyorlar, ne büyük konukseverlik, ne iyilik, ne birbirlerine düşkünlük! Öğle yemeğinde, akşam yemeğinde görev gibi toplanıyorlar, neşesiz, soğuk bir halde, aşçılarıyla, salonlarıyla övünmek ve sonra da bıyık altından gülmek, birbirlerine çelme takmak için. Evvelsi gün, yemekten sonra orada bulunmayan ünlüleri karalamaya başladıkları zaman nereye bakacağımı bilemedim, masanın altına saklanmak istedim: ‘O aptal, bu rezil, diğeri hırsız, ötekisi komik’; sanki avlanıyorlar! Bunu söylerken bir de birbirlerine şöyle der gibi bakıyorlar: ‘Haydi çık sen dışarı, sıra sana da gelecek...’ Eğer bunlar öyleyse neden onlarla yan yana geliyorlar? Neden birbirlerinin elini böyle sertçe sıkıyorlar? Ne samimi bir gülüş, ne bir duygudaşlık ışıltısı! Gösterişli unvanlar, rütbeler almaya çabalıyorlar. ‘Benim şuyum var, ben bu oldum,’ diye böbürleniyorlar... Bu mu yaşamak? Ben bunu istemem. Ne öğreneceğim orada, ne alacağım?

―Es solo una hora ―empezó a decir de nuevo, pero la rabia de las multitudes tiene efectos secundarios: enturbia la mente y ensordece a sus víctimas. Debía cambiar de táctica―. ¡Mirad, el Rey de España! Pero la rabia de las multitudes vuelve a las multitudes republicanas. Nadie miró. ―¡Mirad, Isabel Pantoja! Pero la rabia de las multitudes vuelve a las multitudes aficionadas al jazz. Nadie miró. ―¡Mirad, Batman! La rabia de las multitudes, naturalmente, no vuelve a las multitudes más crédulas. La pequeña y pizpireta azafata estaba a merced de las señoras con abanico. Ese es siempre el momento que elige el Séptimo de Caballería para llegar y salvar el día.

Mă întorc, astfel, la Şestov. Un comentator citează din el cîteva cuvinte care merită tot interesul: «Singura ieşire adevărată, spune Şestov, se află tocmai acolo unde nu există ieşire pentru judecata omenească. Altminteri, de ce am avea nevoie de Dumnezeu? Omul nu se întoarce către Dumnezeu decît pentru a obţine imposibilul. Cît priveşte posibilul, oamenii îi pot face singuri faţă.» Dacă există o filosofie şestoviană, atunci pot fără îndoială afirma că ea se află în întregime rezumată astfel. Căci atunci cînd, ajuns la capătul analizelor sale pasionante, Şestov descoperă absurditatea fundamentală a oricărei existenţe, el nu spune: «Iată absurdul», ci: «Iată-1 pe Dumnezeu: trebuie să ne lăsăm în voia Lui, chiar dacă El nu corespunde niciuneia din categoriile noastre raţionale». Pentru ca nicio confuzie să nu mai fie cu putinţă, filosoful rus insinuează chiar că acest Dumnezeu este poate plin de ură si vrednic de ură, incomprehensibil şi contradictoriu, dar că el îşi afirmă cu atît mai mult puterea cu cît chipul Lui este mâi hîd. Măreţia Sa stă tocmai în inconsecvenţa sa. Dovada existenţei sale este tocmai inumanitatea Sa. Trebuie să facem saltul în El şi, prin aceasta, să ne eliberăm de iluziile raţiunii. Astfel, pentru Şestov, acceptarea absurdului este contemporană cu însuşi absurdul. A-l constata înseamnă a-1 accepta şi tot efortul logic al gîndirii sale constă în a-1 pune în evidenţă pentru a face astfel să ţîşnească speranţa imensă pe care o aduce cu sine.

As sy konsentreer op ander se liefdesverhale, vergeet sy dalk van haar eie lewe wat op maniere uitgedraai het waarvan sy nooit sou kon droom nie. Haar lewe klink soos fiksie waarin die werklikheid woon. Sy laat die Kindle op haar bors rus, lê met haar hande agter haar kop terug en wonder oor feit en fiksie. Haar lewe, die moontlikhede van ongeleefde lewens waar ’n klein keuse iewers haar lewenstroom elders heen laat kronkel het. Wat sou onder die oppervlak van die alternatiewe wees, wat sou kon wees? Bestaan dit iewers? Wie is die karakters wat haar op hierdie onbetreë paaie sou inwag? Bestaan hulle of is hulle fiktief? In watter wêreld leef ons eintlik?

Napoleon was right: those who do not wish to feed their own army will soon be feeding someone else’s.

In the event of a nuclear explosion, the machine gun should be held at arm's length so that the molten metal of the barrel doesn't drip onto the government-issued boots.

The linguistic root of “Ukraine” means “edge” or “border land.” The territory that became known as Ukraine is mostly an extended plain with few natural borders. Ukraine and Russia both assert a common origin in Kyivan Rus. This medieval kingdom was established by Viking warriors who intermixed with local Slavic tribes in what became known as the “Rus lands,” which were ruled from Kyiv (the capital of Ukraine today). Despite their shared lineage in Kyivan Rus, modern Ukraine and Russia clash bitterly over claims of common identity, as Russians portray it, versus separate identities, as Ukrainians assert. Kyivan Rus disappeared from history when the Golden Horde, the Mongols, sacked Kyiv in 1240.

In a world full of weak men, luckily we still have strong coffee.

I used to want to be a princess, but the crown kept getting stuck in my hair. Putting a crown on a wolf wasn't a good idea after all.

.... if we cite other scholars without critical thinking, or without wondering why and in what context something was written, we risk perpetuating ideas that we may, in fact, not know to be correct ...

Bu insanlar yaşamın onları her zamanki ağırlığıyla ezmesine alışmışlardı ve herhangi bir iyileşme beklemedikleri için her türlü değişikliğin yaşamlarını yalnızca daha da zorlaştıracağını düşünüyorlardı.

Başımıza ne geliyorsa, korktuğumuz için geliyor,” dedi. “Bizi yönetenler korkumuzdan yararlanıyorlar, bu daha da çok korkutuyor bizi.

Pavel devam etti: “Anacığım, sizin inandığınız iyi yürekli, merhametli Tanrı’dan söz etmiyorum ben, papazların bizi sopa gibi korkuttuğu Tanrı’dan, bazılarının, adına insanları boyun eğmeye zorladığı Tanrı’dan söz ediyorum.

Halkı en acımasızca ve en sık aldatanlar ufak tefek, göbekli, kırmızı suratlı, vicdansız, açgözlü, kurnaz ve acımasız insanlardı.

Onun uğruna ölen insanlar olmasaydı İsa diye biri olmayacaktı.

Duyduğuma göre kitaplar getirmişsiniz, öyle mi?” diye sordu. “Evet, getirdim.” “Halkın adına... teşekkür ediyorum size. Halkımız henüz gerçekleri anlayamıyor... Dolayısıyla, anlayan biri olarak ben... onların adına teşekkür ediyorum size.

Alışkın olmadıkları yerde yengeçler de kızarır. Bizim gibi işçi değil ki adam.

İnsan iyi bir şey bekleyerek yaşıyor... Bekleyecek bir şeyi yoksa neden yaşasın?

İyi insan yalnız kalmaz. Her zaman birileri olur yanında.

İsa’nın resimlerinden, tasvirlerinden, onunla ilgili anlatılanlardan İsa’nın yoksulların dostu olduğunu, sade giyindiğini, yoksulların da onda teselli bulmak için kiliselere geldiklerini, İsa’yı ise karşılarında hışırdayan altınlar, ipekler içinde gördüklerini biliyordu. Ve ister istemez Rıbin’in söylediklerini hatırlıyordu: “Tanrı’yla aldattılar bizi.

Yaşamak hazzı arkasından ölmek zorunluluğunu getirir.

Susmak, konuşmamak anlamsız anacığım. Susmakla ne kazanmış olacağım ki? Birkaç saniye daha fazla mı can çekişeceğim? Oysa öte yandan, güzel bir insanla biraz sohbet etmek hazzından yoksun olacağım... Öbür tarafta buradaki gibi güzel insanların olduğunu sanmam...

Köylü alçak sesle, “Güç onlarda,” dedi. “Çok güçlüler.” Ana can sıkıntısıyla haykırdı: “Nereden alıyorlar bu gücü? Bizlerden alıyorlar, halktan, her şeyi bizden alıyorlar.

Yeniden dirilen ruh öldürülemez.

Bu yaptığınızla yalnızca öfkesini artırıyorsunuz insanların, aptallar! Sonunda ezecek sizi bu öfke!

Doğrudan da unudulmaz kəlamlar deyirdilər. Lakin onların qoçaqlığı ilə kapitanın qoçaqlığı arasında böyük fərq vardır. Bu fərq ondan ibarətdir ki, hansı bir şəraitdə olursa olsun böyük kəlam hətta mənim qəhrəmanımın qəlbində hərəkətə gəlsə də, əminəm ki, bu kəlamı o söyləməzdi. Birincisi ona görə ki, bçyük kəlamı söyləməklə bu kəlamı söyləməkdən o qorxardı. İkincisi də ona görə ki, bir adam özündə böyük iş görmək güvvəsini hiss edirsə daha heç bir söz lazım deyil. Mənim fikrimcə bu rus qoçaqlığının xüsusi və yüksək cəhətidir. Belə bir vəziyyətdən sonra köhnəlmiş fransız cəngavərliyini yamsılamaq, iddiasında başqa bir şeyi olmayan bayağı fransız cümlələrini eşidəndə rus qəlbi necə də ağrımasın?

We know these people today as the Rus, the wanderers who gave their name to Russia.

Hasan Bağcı, Türkçüleri "Allah'ı bir tarafa atmakla suçlayarak da fikri ve ilmi seviyesini gösteriyor. Türkçüler "Tanrı"yı bir tarafa atmamıştır. Atmaz da. "Tanrı Türk'ü Korusun" sözü Türkçülerin sloganıdır. Tanrı, insan zekâ ve idrakinin kavrayamayacağı yükseklikte olduğu için ikide bir onu ortaya sürerek, üzerinde kırıcı tartışmalar yapmanın aleyhindeyiz. Eski Türkler büyük saygı duydukları varlıkları öz adları ile anmazlardı. Tanrı, ne din kitaplarının anlattığı gibi insan şeklinde, ne de göklerin bir yerindeki tahtının üzerindedir. Onun nasıl olduğunu, ne olduğunu bilmeye imkân yoktur. Olsaydı din bilginleri asırlar boyunca birbirine girmezdi. Tevrat'ın Tanrı ile insanı ayın şekilde tarif etmesi ne kadar iptidai ise, dünyadan 400 kilometre yukarıya fırlatılan Rus astronotunun, uzayın sonsuz olduğunu unutarak "Uzaya çıktım ama Tanrı'yı göremedim" demesi de o kadar budalacadır.

Atatürk bir eğitim sıçraması yapmak için Tevhid-i Tedrisat'ı hayata geçirdi, yurtdışına talebe gönderdi. Peki bu gençler döndükleri zaman ne yapacaklar? Öğretmen olacaklar. Yurtdışına talebe göndermenin ana gayesi bu. Yurtdışına tahsile gidenlerden biri de benim hocalarımdan, rahmetli İhsan Ketin. İhsan Bey lisans tahsilini bitiriyor, oradaki hocası "Sen çok başarılısın. Memleketine dönüp liseye öğretmen olman yazık olur. Kal burada ve doktora yap" diyor. Bunun için İhsan Bey Milli Eğitim'e müracaat ediyor ve doktora yapması için kalmasına müsaade ediyorlar. Sonra Mustafa Kemal'in yurtdışına tahsile gönderilen bu talebelere söylediği bir söz vardır: "Sizleri birer kıvılcım olarak gönderiyorum, volkan olarak dönünüz." Ne müthiş bir nasihattır. Yurtdışına giden, benim de öğrencileri olma imkânı bulduğum İhsan Ketin, Ekrem Akurgal, Sedat Alp gibi hocalarımdan bu hikâyeleri çokça dinledim. “Öyle bir heyecanla gittik ki, Almanlara tepeden bakıyorduk. Paramız daha değerliydi. Almanya kargaşa içindeydi. Hitler iktidara gelmeden evvel işsizlik yüzde elli civarındaydı. Günde yirmi-otuz kişi sokaklarda öldürülüyordu" diye anlatıyorlardı. Ortak kanaatleri oranın bir cehennem, bizim vatanın ise bir cennet olduğu istikametindeydi. Almanlar bizimkilerle kendilerini yemeğe götürsünler diye arkadaşlık etmeye çalışırlarmış, çünkü bizimkiler daha zengin! Şimdi, bu insanların dönecekleri yer üniversite, Darülfünun. Fakat buranın durumu bir felaket. Sadece bir kişinin varlığından söz edebiliriz, o da Fuad Köprülü. Şahane bir Türkiyat Enstitüsü var. Köprülü, dönemin çok önemli bilim insanları olan Bartold, Karçkovski ve Oldenburg'un imzalarıyla Rus Bilimler Akademisi'ne seçiliyor. Hatta Köprülü, 1928 yılında Bartold'u Darülfünun'a davet eder ve Bartold, burada on iki ders verir. Sonra bu derslerin metinleri önce Türkçe, sonra da sair dillerde yayınlanır. Ardından da hep beraber Azerbaycan'daki meşhur Türkiyat Kongresi'ne giderler. Şunu söylemeye çalışıyorum: Köprülü'den başka hemen hemen işe yarar insan yok Darülfünun'da. Atatürk de nihayetinde bir asker, nasıl tartacak bu vaziyeti? İsviçre'den Albert Malche davet ediliyor. Kendisi durumu tetkik ettikten sonra Mustafa Kemal'e bir rapor takdim ediyor. Özetle, "Ne burası üniversiteye, ne de buradaki hocalar üniversite hocalarına benziyor." der. Hocaların çoğunun diploması dahi yok.

Eg trudde vi var saman i eit langt over gjennomsnittet festleg lag, eg kjente glede og snakka fritt, men så - klart som lynet - forstod eg at eg var aleine blant dei. Og det gjekk opp for meg at det er den kjensla eg alltid har, det er sjølve livskjensla, men som eg klarer å gløyme i fellesskap med andre, eller i rus.

The prosperity of Kyivan Rus attracted invaders from the southern steppes. The city of Kyiv and the power of Kyivan Rus were destroyed by the Mongol Baty Khan’s conquest in 1240.

The old ways were past. Vladimir had wiped out the past and transformed the warrior alliance of the Rus into a state. He had created a new Christian Russia, one that could stand as full ally to Byzantium and take its place as equal to the kingdoms of the west.

In 1178, the eighteen-year-old Tamara was crowned co-ruler alongside her embattled father Giorgi III, who married his other daughter Rusudan to a Komnenos prince. In the Latin west, most women in power were swiftly deposed by magnates, but influenced by the Constantinopolitan tradition of empresses, Tamara at least had a template. Queen at twenty-four on the death of her father, Tamara manoeuvred carefully to appease rebellious potentates who resented feminine power, but in 1185 she was forced to marry a Russian prince descended from Rurik, Yuri of Vladimir-Suzdal. The heyday of Rus was long gone. The Rurikovichi feuded constantly as they struggled to rule the most powerful principalities. Yuri got lucky, becoming king of Georgia, but Tamara was king of kings. She loathed the oafish Yuri, who, ‘when drunk, showed his Scythian habits; utterly debauched and depraved, he even embraced sodomitic behavour’. In 1187, she accused him of unnatural vices, divorced him and exiled him to Constantinople. Liberated from the patriarchy of clergymen and barons, she now married – unusually, for love – her attractive, intelligent cousin David Soslam, an Ossetian prince whom she had known all her life. Faced with Islamic resurgence, she formed an alliance with Saladin, then unleashed her husband David against the Turkic rulers of eastern Türkiye and western Iran. When she was challenged by a Seljuk prince, she told him, ‘You rely on gold and numerous warriors, I on God’s power.’ Her coins, in Arabic and Georgian, just read: ‘Champion of the Messiah’.

We have two sources for the titanic war between the Romans and the Rus’ that took place in 971,

Bu şehirde yağmur altında dolaşılır Limandaki mavnalara bakıp Şarkılar mırıldanılır geceleri. Bu şehrin sokakları çoktur, Binlerce insan gelir gider sokaklarında.. Her akşam çayımı getiren Ve bir Beyaz Rus olmasına rağmen Hoşuma giden garson kadın bu şehirdedir. Bu şehirdedir Valsler, foksrotlar altında Şuman'dan, Bramsdan Parcalar çaldığı zaman dönüp Bana bakan ihtiyar piyanist. Doğduğum köye müşteri taşıyan Şirket vapurları bu şehirdedir. Hatıralarım bu şehirdedir. Sevdiklerim, Ölmüşlerimin mezarları. Bu şehirdedir işim gücüm, Ekmek param. Fakat bütün bunlara mukabil Yine budur başka bir şehirdeki Bir kadın yüzünden Bıraktığım şehir.

BİR ŞEHRİ BIRAKMAK Bu şehirde yağmur altında dolaşılır Limandaki manavlara bakıp Şarkılar mırıldanır geceleri. Bu şehrin sokakları çoktur. Binlerce insan gelir, gider sokaklarında... Her akşam çayımı getiren Ve bir Beyaz Rus olmasına rağmen Hoşuma giden garson kız bu şehirdedir. Bu şehirdedir Valsler, foksrotlar altında Şuman'dan, Bramsdan Parcalar çaldığı zaman dönüp Bana bakan ihtiyar piyanist. Doğduğum köye müşteri taşıyan Şirket vapurları bu şehirdedir. Hatıralarım bu şehirdedir. Sevdiklerim, Ölmüşlerimin mezarları. Bu şehirdedir işim gücüm, Ekmek param. Fakat bütün bunlara mukabil Yine budur başka bir şehirdeki Bir kadın yüzünden Bıraktığım şehir.

Biz Mustafa Kemal’in kesip atmasını ve yeni düzeni, sağlam teminat elde edinceye kadar, sıkı bir disiplin altında korumasını istiyorduk. Bu bakımdan Hâkimiyet-i Milliyecilerden tamamiyle ayrılıyorduk. Bize göre Türkiye, her şeyin başında, medeniyet meselesini halletmeli idi. Bir milletin tarihinde medeniyet meselesinin oy toplıyarak halledildiği görülmemiştir. Bize göre 1923’te Hâkimiyet-i Milliye silâhı, muhafazakârların, yani halledilecek bir medeniyet meselesi olduğuna inanmayanların, yahut irticaın, yani Tanzimat’tan beri medeniyet düşmanlığını elden bırakmayanların silâhı idi. Bize göre millî irade hür değildir. Millî irade, batıl fikirler ve batıl inançlarla paslanmış ve büyük ölçüde Ortaçağ müesseseleri kadrosunun köleliği altında idi. Her şeyden önce bu irade, müspet ilme dayanan ilk eğitim terbiyesi ile, kara inançlardan temizlenerek saf kılınmalı ve hürriyetine kavuşturulmalı idi. Bizler usul olarak tekâmülden ötesini görememiştik. Ortaçağ müesseselerinin hükmü altındaki bir toplulukta, ileri fikirlerin ihtilâli alttan gelmez, üstten gelir. Büyük Rus ihtilâlcisi Deli Petro’dur. İlk Osmanlı ihtilâlcileri padişahlardır, vezirlerdir. Böyle topluluklarda alttan yalnız “karşı-ihtilâller”, yani irtica gelir. Medeniyet düşmanlığının bir millî irade zevahiri almakla haklı olabileceğini düşünmek, bir budalalıktır.

- Tamam! Alman'la birlik olup savaşa girmişiz kardaşlar! - Girelim ya, geç bile kaldık. Rezilliğe alıştık bi kez! Bir rüzgâr da budur, gelir geçer. - Hemen geçmesin yahu! Balkan'ın öcünü Bulgar'dan alıverelim de sonra... - Höst! Senin dünyadan haberin yok! Biz bu kez Bulgar'la birliğiz. 'Can yoldaşı', 'silah arkadaşı' diyelim de aklın yatsın! -İşte buna şaştım! Gebe karıların karnını deşip, körpe çocukları süngüye takan, câmilere çanlar asan Bulgar gavuruyla, he mi? - Enver Paşa, 'Önce Sırplıyı aradan çıkaralım da Bulgarların hesabı sonra görülür' diyesiymiş... - Ne akıl yahu! Ulan aferin Enver Paşa! İngiliz'den Mısır'ı Yunan'dan da Girit'i alacak mıymış? -Mısır, Girit kaç para? Rus'tan Kırım'ı Kafkasya'yı almadan almadan kılıcı kınına sokmak yok... -Oh ağzını öpeyim. Gene ballar akıttın. Ama Alman erkekse, bize o zırhlı toplardan bir iki vermeli... -Hey şaşkın, top ne demek! Herif bize iki gemi vermiş ki dünyada eşi yokmuş... -Yalana bak! - Vallah... Gemi vermeseydi, bizim bu savaşta işimiz neydi? Biz bu gemilerin hatırına girmekteyiz! Bunlar savaş patladığı sırada bize yakın bir denizdeymişler. İngiliz bunları sıkıştırmış! Bunlar kaçar, İngiliz'in donanması kovalar. Sonunda Alman gemileri bakmışlar ki kurtuluş yok, bizim Çanakkale Boğazı'na dayanmışlar da yol istemişler. Enver Paşa onlara yol vermiş, arkasını kovalayan İngiliz gemilerine de basmış gülleyi... -Hele arslana hele! Hey ömrüne bereket! Öyleyse dur sen, ben işi anladım! Alman yeni toplardan bize gizliden vermiş ki bizimkiler İngiliz'i topa tutmuşlar, yoksa n'ağzımızaydı bacanak? -Artık orasını bilmem. Gemiler şimdi bizde... İngiliz bize çok yalvarmış. Ben ettim, sen etme! Benim benim bu amansız sıramda düşmanıma arka çıkma!' diyerekten... - Önce gerekti domuuuz! Ismarladığımız Reşadiye gemimizle Sultan Osman gemimizin üstüne oturur musun?

Rus kadını hiçbir zaman kadın olamaz

Mesele namuslu hükûmet adamlarının mütareke şartlarının kötüye kullanılmasını önliyecek karakterde olması idi. Bir millî bütünlük kurmamızda, düşman pençesi altında birbirimize girmemekliğimizde idi. Bir ahlâk imtihanı geçirecektik. Bir müddet sonra limanda düşman donanmasını ve şehirde Hristiyan nümayişlerini nasıl görüp katlanabileceğimizi elimizle kalbimizi sıkarak düşünüyorduk. Gerçi daha beteri olduğunu da hatırlamıyorduk. Ya Çar Rusyası 1917’de yıkılmamış olsaydı? Müttefiklerle aralarındaki anlaşmaya göre İstanbul Sakarya kıyılarına kadar Rusların mülkü olacaktı. 1918’in o haftalarında Rus orduları kumandanı, Çar Nikola’yı Dolmabahçe Sarayı’nın rıhtımında karşılıyacaktı. Daha neye uğradığını bilmeden, doğudan güneye doğru, Adana’ya kadar uzayan bir Ermenistan kurulacaktı. Lenin çarlığı devirdiği sırada, Rus ordularının nerede ise Sivas kapılarına dayanmış olduğunu unutuyorduk.

In the Russian Revolution, for example, we could expect to see mainly the reaction of the patriarchal feudal society to the challenges of modernization. However, the victory of the countryside and the peasant masses over the westernized city turned out to be a Pyrrhic one, since it threw the already backward country into the backwoods of civilization. Petlyura-style nationalism differs from European nationalism in that the latter aimed to strengthen the national state in the name of modernization and progress, while the Petlyura (and later Soviet) variety fulfilled directly opposite functions and had no constructive, civilizing content, being instead a particularly destructive phenomenon — the expression of a nation's frustration at having failed to come together. This failure, in Bulgakov's opinion, was also due to the fact that this nation did not exist (he saw nothing in it but comical rustic bandura players and petty bourgeois who suddenly "remembered" their Ukrainian-ness and began to speak in broken Ukrainian); or else because the nation was not ready for statehood (which offered nothing except bloody pogroms); or else because its aspirations to statehood were historically and politically unjustified. Ultimately, Kiev was for Bulgakov a Russian city. Historically, it was in fact the "mother of Russian cities," the cradle of Russian state-hood, and the capital of ancient Kievan Rus. Bulgakov's refusal to recognize the rights of the Ukrainian language and Ukrainian aspirations in Kiev was even demographically justified: in 1917, more than half the population of Kiev was Russian, followed by Jews (about twenty per-cent), and only then Ukrainians (a little more than sixteen percent), with a significant Polish minority (almost a tenth of the population). But who remembers today that even Prague, for instance, was at that time a German-speaking city? In the newly proclaimed Ukrainian state, many eastern and southern cities (among them such first-rate cultural and industrial centers as Odessa, Kherson, Nikolaev, Kharkov, Iuzovka, Ekaterinoslav, and Lugansk) had never been Ukrainian at all. One should also consider that western Ukraine (the primary base of present-day Ukrainian nationalism) was once part of Poland. All of this made the aspirations toward Ukrainian "independence" highly questionable. Ukraine began where the city ended, and Bulgakov considered the city the basis of culture and civilization. Ukraine in Bulgakov's world is "the steppe" — culturally barren, not creating anything, and capable only of barbarian destruction. The Ukrainian national elites understood this perfectly when, as early as the 1920s, they demanded that Stalin ban The Days of the Turbins because, ostensibly, "the Whites movement is praised" in it. But in fact it was because the attempt to create a Ukrainian "state" was depicted by Bulgakov as a bloody operetta.

[...] Rus siperine vardığında, elindeki kürekle vura vura siperdeki Ruslar'dan bir nicesini öldürdüğü için üstüne başına, suratına paçasına kan sıçramış bir er paşaya, "Kumandanım! Şu yaralılara bir bakın! Kolları bacakları artık yok! Dilencilik mi yapacaklar! Biz çiftimizi çubuğumuzu alıp buraya geldik! Bu harp kime ne fayda sağlayacak? Bizler kimin için muharebe ediyoruz! Evime sakat dönersem dilencilik mi yapayım!" diye öfkeyle sordu. Kızan paşa ona, "Düşman vatanını işgal edip karını bacını ananı kerkse, kadınların fahişe olsa, daha mı iyi olur!" diye bağırdı. Bunun üzerine er, "Fahişe para alır, ama karşılığında bedenini verir. Dilenci ise bir şey vermeden, asalak gibi beleşten geçinir. Hangisi daha şerefli! Harpten sonra bu memleketin fahişelerle dolması mı, yoksa dilencilerle mi! Vatan kurtulursa, şeref madalyası verilirken bir tek siz şerefli olacaksınız. Oysa biz, vatanı kurtarırken şerefimizi kaybediyoruz!

You're responsible for what you have tamed.

Faith worked miracles for us. Each blow we dealt was deadly. The enemies dropped to our feet like ears of rye to the feet of the reaper. But you can’t plug up a ruptured dam with your butt.

Out of all of my supporting forces, only the greedy pig remained standing. The little guy was cornered and wheezing, but he would still fight even the entire Pantheon of Light if that’s what it took to keep everything he owned.

Peki ama neden ozellikle Yahudileri hedef aliyorsunuz?" "Cunku Rusya Yahudi dolu. Turkiye'de olsaydim, Ermenileri hedef alirdim." "Yani siz yahudilerin yok edilmelerini istiyorsunuz aynen-belki tanirsiniz-Osman Bey gibi." "Osman Bey fanatiktir, ustelik kendi de Yahudidir. Ondan uzak durmak iyi olur. Ben yahudileri yok etmek istemiyorum, curetimi mazur gorun ama Yahudilerin en iyi muttefiklerim oldugnu soyleyebilirim. Ben Rus halkinin moralinin guclu olmasini arzu ediyorum ve halkin mutsuzlugunu Car'a yoneltmesini istemiyorum -ya da yaranmaya calistigim kisiler istemiyorlar. Bu nedenle bir dusman gerekiyor. Bir zamnalarin hukumdarlarinin yaptigi gibi gidip dusmani Mogollarbya da Tatarlar arasinda aramanin geregi yok. Dusmanin taninir ve korkulur olmasi icin onun evde ya da evin esiginde olmasi gerekir. Iste yabudi dememin nedeni budur. Kader onlari karsimiza cikardiguna gore kullanmaliyiz, her zaman korkacak ve nefret edecek birkac Yahudi'nin olmasi ici dua etmeliyiz. Halka umur vermek icin bir dusman gereklidir. Biri yurtseverligin alcaklarin son siginagi oldugunu soylemisti: Ahlaksal ilkeleri olmayanlar genellikle bir bayraga sarinirlar, soysuzlar da daima irklarinin safligiyla ovunurler. Ulusal kimlik, mirastan yoksun kalanlarin son pinaridir. Simdi kimligin anlami, nefret uzerinde temelleniyor, ayni olmayana duyulan nefret uzerine. Nefreti uygar bir tutku olarak beslemek gerekir. Dusmani, halklarin dostudur. Insanin kendi sefilligine mazaret bulabilmedi icin nefret edecek birine gereksinmesi vardir.

Nadie debería pedirle a una mujer que sea perfecta el cien por cien del tiempo.

Ser buen fotógrafo no significa saber captar magia donde no la hay. Puedes tener recursos, buen ojo, sensibilidad, pero donde no existe magia no puedes crearla. Eso sí, una vez que la encontramos necesitamos que nos dejen hacer nuestro arte, que nos dejen ser totalmente libres para que solo nuestros ojos, a través de la cámara, muestren esa realidad que hemos encontrado. Yo creo que solo de ese modo se puede explicar la diferencia entre un fotógrafo y alguien que hace fotos. Y yo, sin duda, quiero ser lo primero.

Es normal que tenga dudas. Solo que… a veces no sé si me estoy equivocando de verdad.

Dentro de unos días esto solo será un mal recuerdo. O una experiencia de la que aprender.

Me gustaría llevarme esa mirada conmigo, para recordarme que todavía hay gente buena en este mundo y que no puedo venirme abajo porque las cosas me hayan vuelto a salir mal. Por mucho que yo haya luchado contra las adversidades y haya fracasado, no es señal de que tenga que rendirme.

Tengo que dejarle continuar su vida y equivocarse, si eso es lo que quiere hacer.

A veces está bien tener un Plan B, por si las cosas se tuercen de repente o te das cuenta de que el Plan A hace aguas por todas partes.