Op Smith Quotes

Mr. Smith was an art-ist, as well as an in-vent-or, and he paint-ed a pic-ture of a riv-er which was so nat-ur-al that, as he was reach-ing a-cross it to paint some flow-ers on the op-po-site bank, he fell in-to the wa-ter and was drowned.

Je houdt nooit op jezelf te zijn vanbinnen, hoe oud mensen ook denken dat je bent als ze vanbuiten naar je kijken.

Op aarde, achter de Muur, wonen tweehonderdzeventigduizend kinderen van twaalf en dertien,' zei hij. 'Tweehonderdzeventigduizend, Ellie. En vorige week hebben ze stuk voor stuk op school een beker Fitmix gedronken, behalve Mika Smith in Barford-Noord. Vertel jij me maar eens waarom. Waarom was jóúw broer de enige die weigerde? Het is nogal toevallig, vind je niet?' Ellie sloeg haar ogen neer en voelde een vlaag van liefde en trots. 'Hij heeft het niet gedronken omdat hij niet achterlijk is,' zei ze zachtjes.

I love this place already," Max says as he gazes at the flying saucer not op of the blue-and-coral-pink building that is South Beach Fish Market. The hole-in-the-wall seafood joint is quirky for sure with the random artwork and sculptures all over the exterior. Giant cartoon renderings of fish and crustaceans in vivid colors adorn the outside, while the roof boasts a silver flying saucer and a lighthouse. "Wait until you taste the food," I say. It's a long wait in line, but I know once we get our meals and find a spot to sit down at one of the outdoor picnic tables, it'll be worth it. As we sit down, I savor the clear summer weather with the sun shining bright above us, offering warmth against the brisk coastal breeze. When the aroma of spices, lemon, and batter hits my nose, my stomach roars. I inhale my fish and chips before Max is even halfway done with his oysters and halibut. "Damn," he says around a mouthful of food. "Sometimes I forget how monstrous your appetite is. I would have never guessed given your size. But every time I watch you eat, I'm reminded all over again." I dig into my clam chowder. "Food is my life. I am not ashamed of it.

During the Constitutional Convention, the most respected of the delegates was Benjamin Franklin, who objected to what was going on. He expressed his “dislike of everything that tended to debase the spirit of the common people” and reminded his colleagues that “some of the greatest rogues he was ever acquainted with were the richest rogues” (Klarman, op. cit.)—rather like some of Adam Smith’s reflections. Franklin was a lone voice at the convention. Thomas Jefferson expressed somewhat similar sentiments, but he wasn’t there. He was then ambassador in Paris. In any event, the coup did proceed on course with consequences to the present, though there was plenty of conflict in the country at the time—hence “a coup”—and in the years that followed, to the present. The twentieth century also had important exceptions in elite opinion. The most prominent was John Dewey, the most respected American social philosopher of the twentieth century. Most of his work—and also activism—was devoted to democracy and education, along lines very much opposed to the doctrines of “manufacture of consent” and marginalization of the “bewildered herd.” By democracy, Dewey meant full-blooded democracy, with active participation of an informed public. His democratic theory was linked closely to his educational philosophy, which was designed to nurture creativity and independence of thought, for one reason as preparation for participation in a democratic society. It worked. I was lucky enough to go to a Deweyite school from about age two to twelve, and it was very impressive. Dewey was at first a typical responsible intellectual, joining the self-adulation of intellectuals during World War I for their stellar role in directing the stupid masses to wartime enthusiasm. That was, however, not unusual. The capitulation to power of the intellectual classes during those years, on all sides, is astonishing to behold, and of the few who didn’t swim with the tide, the best known ended up in jail: Bertrand Russell in England, Eugene Debs in the US, Karl Liebknecht and Rosa Luxemburg in Germany.

Zelfs de kleinste wezens beschikken over een zenuwstelsel dat dopamine of aanverwante moleculen nodig heeft om tot zoek- en verzamelgedrag aan te zetten. De menselijke zenuwbanen zijn wellicht een complexere versie van de zenuwbanen die we aantreffen in bijen, maar ook hier zou de belofte wel eens meer gewicht in de schaal kunnen leggen dan het resultaat. De beloningen die door bloemen in het vooruitzicht worden gesteld voorzien de voedselzoekende door middel van dopamine van nieuwe energie, en experimenten met hommels hebben uitgewezen dat ze stoppen met nectar zoeken als deze neurotransmitter wordt geblokkeerd. Dit vormt mede een verklaring voor het feit dat insecten soms trouw blijven aan bloemen die ze geen nectar opleveren. Zo zijn er bloemen die mannelijke vliegen aantrekken met feromonen in hun geur en tekeningen op hun blaadjes die op een vrouwelijke vlieg lijken. De paarinstincten van de vlieg worden door deze seksuele mimicry zo effectief gekaapt, dat hij ejaculeert op de bloem, terwijl hij zichzelf intussen vollaadt met stuifmeel. Dit is een vorm van 'insectenporno' in actie. Biologen noemen zo'n verschijnsel een 'supernormale prikkel'; die prikkel is supernormaal omdat het dier waarop de prikkel gericht is, deze aantrekkelijker vindt dan het origineel. Zulke prikkels bieden een overdreven versie van belangrijke signalen uit de omgeving zoals patronen en tekeningen, en weten zo een instinct een ander functie te geven dan waarvoor het was bedoeld. Maar net als mensen zijn niet alle insecten even vatbaar voor bepaalde prikkels, en sommige soorten bijen spelen op veilig, en keren alleen terug naar bloemen die kleine hoeveelheden nectar bieden, waar je echter wel op kunt rekenen.