Ya Allah Quotes

Kaisi Duniya Hai, Logon Ke Ajeeb-O-Gareeb Sawal Jawab Se Kitne Pareshaan Hain Aur, Ek Din Jab Allah Tallh Sawal Jawab Karega Tou Uski Fikr Hi Nahi. Ya Allah Khair.

Ya Rabb, Engkaulah alasan semua kehidupan ini. Engkaulah penjelasan atas semua kehidupan ini. Perasaan itu datang dariMu. Semua perasaan itu juga akan kembali kepadaMu. Kami hanya menerima titipan. Dan semua itu ada sungguh karenaMu... Katakanlah wahai semua pencinta di dunia. Katakanlah ikrar cinta itu hanya karenaNya. Katakanlah semua kehidupan itu hanya karena Allah. Katakanlah semua getar-rasa itu hanya karena Allah. Dan semoga Allah yang Maha Mencinta, yang Menciptakan dunia dengan kasih-sayang mengajarkan kita tentang cinta sejati. Semoga Allah memberikan kesempatan kepada kita untuk merasakan hakikatNya. Semoga Allah sungguh memberikan kesempatan kepada kita untuk memandang wajahNya. Wajah yang akan membuat semua cinta dunia layu bagai kecambah yang tidak pernah tumbuh. Layu bagai api yang tak pernah panas membakar. Layu bagai sebongkah es yang tidak membeku.

Maha Suci Engkau Ya Allah, yang telah menciptakan perasaan. Maha Suci Engkau yang telah menciptakan ada dan tiada. Hidup ini adalah penghambaan. Tarian penghambaan yang sempurna. Tak ada milik dan pemilik selain Engkau. Tak ada punya dan mempunyai selain Engkau. Tetapi mengapa Kau harus menciptakan perasaan? Mengapa Kau harus memasukkan bongkah yang disebut dengan "perasaan" itu pada mahkluk ciptaanMu? Perasaan kehilangan...perasaan memiliki...perasaan mencintai... Kami tak melihat, Kau berikan mata; kami tak mendengar, Kau berikan telinga; Kami tak bergerak, Kau berikan kaki. Kau berikan berpuluh-puluh nikmat lainnya. Jelas sekali, semua itu berguna! Tetapi mengapa Kau harus menciptakan bongkah itu? Mengapa Kau letakkan bongkah perasaan yang seringkali menjadi pengkhianat sejati dalam tubuh kami. Mengapa?

O Allah! If I worship You for fear of Hell, burn me in Hell, and if I worship You in hope of Paradise, exclude me from Paradise. But if I worship You for Your Own sake, grudge me not Your everlasting Beauty. -- Ya Allah, jika aku menyembahMu karena takut neraka, bakarlah aku di dalamnya, dan jika aku menyembahMu karena mengharap surga, campakkanlah aku darinya. Tetapi, jika aku menyembahMu demi Engkau semata, Janganlah Engkau enggan memperlihatkan keindahan wajahMu Yang abadi padaku.

Polyanna, Sana göre insan Profiterol yer gibi yaşamalı Bir çamur deryasının içinde Küçük beyaz mutluluk topları yakalamalı Bense vücuduma şiir saplıyorum durmadan Sen de bilirsin ya Allah Dayanabileceği kadar acı verirmiş insana

Ask me how many people, right here in Cairo, have blood sugar sickness,” he said. Fatma blinked. “I don’t—” “No, go ahead. Ask me.” “How many people in Cairo have blood sugar sickness?” “Ya Allah! I have no idea! I’m terrible with numbers!

Bir düşünün hele, bundan yüz yıl önce olan ya da böyle bir buluş konusu olan bir şey, bugün artık bir Allah'ın kulunu bile heyecanlandıramayacak kadar sıradan hale geliyor.

Eviction day at the orphanage loomed large over Giti--and I worried deeply for her. 'Allah will provide,' I whispered. But Giti rolled her eyes, unconvinced.

Hanya mengingatkan kembali kepada diri ini : Jika kau merasa besar, periksa hatimu. Mungkin ia sedang bengkak Jika kau merasa suci, periksa jiwamu. Mungkin itu putihnya nanah dari luka nurani Jika kau merasa tinggi, periksa batinmu. Mungkin ia sedang melayang kehilangan pijakan Jika kau merasa wangi, periksa ikhlasmu, mungkin itu asap dari amal shalihmu yang hangus dibakar riya'. Ya Allah, dalam dekapan ukhuwah kami memohon lisan yang shiddiq dan hati yang tulus.

Karena sesungguhnya cinta tidak pernah meminta untuk menanti. Ia mengambil kesempatan atau mempersilakan ... Ia adalah keberanian atau pengorbanan. Ya Allah, jadikan cinta ini cinta yang Engkau ridhai,jika dia memang bukan milik kita ... Melalui waktu, hapuslah ‘cinta dalam diam’ ini dengan memberi rasa yang lebih indah dan orang yang tepat biarkan ‘cinta dalam diam’ ini menjadi memori tersendiri dan sudut hati ini menjadi rahasia antara kita dengan Sang Pemilik hati.

Ya Allah, jgn jadikan waktu ini masa terakhir bagiku dg rumah-Mu. Sekiranya Engkau jadikan bagiku masa terakhir, maka gantilah surga utkku

Inilah aku, ya Allah. Telah datang memenuhi panggilan-Mu di tempat yang mulia ini untuk mengharap anugerah dari sisi-Mu, maka jangan Engkau sia-siakan harapanku

Ya Allah, berikanlah kebaikan dari tempat ini, dan dari orang-orang yang berada di dalamnya. Dan jauhkanlah hamba dari keburukan tempat ini, dan keburukan orang-orang yang berada di dalamnya.

Ya Allah, sesungguhnya Cinta ini hanyalah milik-Mu .. tetapi, sejujurnya aku merindukan cinta yang bisa melengkapi diri yang rapuh ini ... pertemukanlah aku dengannya ya Rabbi ... sosok yang menerima kelemahan hati ... karena sesungguhnya hati ini membutuhkannya ada disisi setelah diri-Mu yang selalu di hati …

Yasakları kabul ettik. İnsanoğlu için yasaklı hayvanlar da diyebiliriz. Mikroplar bile birer yasak değil mi? Aşklar yasaktır. Gün olur, sular, yemişler bile yasaktır. İnsanlar birbirine yasaktır. Canım çekiyor diye öpemem seni güzel çocuk! Canım çekiyor diye giremem sana deniz, göğsüm zayıftır; doktor yasağı. Canım çekiyor diye içemem:körkütük oluncaya kadar, aklı boğuncaya kadar: karaciğer yasağı. Canım çekiyor diye bir vapura binip Haydarpaşa'ya, oradan tabana kuvvet Van'a kadar gidemem. Yollarda geberirim... Çarşıya inemem. Çarşıyı Allah kahretsin.

Ya Allah, aku hendak datang memenuhi panggilanMu, mudahkanlah segala urusanku

Ya Allah Ayyub-kan hamba, Ya Allah lebarkan dada, Ya Allah Ya Allah Ya Allah luaskan jiwa

Ya allah, apa yg sebenarnya engkau rencanakan? Hakikat apa ini? Takdirmu serasa kutukan bagiku... Apa yg ingin kau sampaikan padaku. Sungguh sejatinya aku masih belum tahu, apa hakikat dari ikhlas dalam sebuah perpisahan.

Köpekler bizden olmayanı sezer, anlar. Onlarda bu haslet Allah vergisidir. Bu yüzden Avrupalıları taklit etmek isteyenler köpeklerden korkar. Osmanlı’nın belkemiği Yeniçerileri katlederek Batılılar’a bizi ezdiren II. Mahmut İstanbul’un köpeklerini de katletmiş, öldüremediklerini Hayırsızada’ya sürgün etmişti.

During his illness he had spent every minute of consciousness calling upon God, every second of every minute. Ya Allah whose servant lies bleeding do not abandon me now after watching oven me so long. Ya Allah show me some sign, some small mark of your favour, that I may find in myself the strength to cure my ills. O God most beneficent most merciful, be with me in this my time of need, my most grievous need. Then it occurred to him that he was being punished, and for a time that made it possible to suffer the pain, but after a time he got angry. Enough, God, his unspoken words demanded, why must I die when I have not killed, are you vengeance or are you love? The anger with God carried him through another day, but then it faded, and in its place there came a terrible emptiness, an isolation, as he realized he was talking to _thin air_, that there was nobody there at all, and then he felt more foolish than ever in his life, and he began to plead into the emptiness, ya Allah, just be there, damn it, just be. But he felt nothing, nothing nothing, and then one day he found that he no longer needed there to be anything to feel. On that day of metamorphosis the illness changed and his recovery began. And to prove to himself the non-existence of God, he now stood in the dining-hall of the city's most famous hotel, with pigs falling out of his face.

Decay spread in me low and high, Organ by organ, I see myself beginning to die, Not a single hour passes by without reducing part of me away. In obedience to self-desires all done, My youth fortune and strength all gone, And, only now, when moribund, did I remember to obey Allah!! Indeed we did misbehave, totally misbehaved Yet, Ya Allah grant us forgiveness, clemency and pardon

Tren giderken iki tarafımızda Suriye ve Lübnan'ı sanki safra gibi boşaltıyoruz. Yarın kendimizi Anadolu köylerinin arasında Kudüs'süz, Şam'sız, Lübnan'sız, Beyrut'suz ve Halep'siz, öz can ve öz ocak kaygısına boğulmuş, öyle perişan bulacağız. Kumandanım harap Anadolu topraklarını gördükçe: - Keşke vazifem buralarda olsaydı, diyor. Keşke vazifesi oralarda olsaydı. Keşke o altın sağnağı ve enerji fırtınası, bu durgun, boş ve terkedilmiş vatan parçası üstünden geçseydi! - Eğer kalırsam, diyor; bütün emelim Anadolu'da çalışmaktır. Eğer kalırsa, eğer bırakılırsa... Anadolu hepimize hınç, şüphe ve güvensizlikle bakıyor. Yüz binlerce çocuğunu memesinden sökerek alıp götürdüğümüz bu anaya, şimdi kendimizi ve pişmanlığımızı getiriyoruz, istasyonda bir kadın durmuş, gelene geçene: - Benim Ahmed'i gördünüz mü? diyor. Hangi Ahmed'i? Yüz bin Ahmed'in hangisini? Yırtık basmasının altından kolunu çıkararak, trenin gideceği yolun, İstanbul yolunun aksini gösteriyor: - Bu tarafa gitmişti, diyor. O tarafa? Aden'e mi, Medine'ye mi, Kanal'a mı, Sarıkamış'a mı, Bağdat'a mı? Ahmed'ini buz mu, kum mu, su mu, skorpit yarası mı, tifüs biti mi yedi Eğer hepsinden kurtulmuşsa, Ahmed'ini görsen, ona da soracaksın: - Ahmed'imi gördün mü? Hayır... Hiçbirimiz Ahmed'ini görmedik. Fakat Ahmed'in her şeyi gördü. Allah'ın Muhammed'e bile anlatamadığı cehennemi gördü. Şimdi Anadolu'ya, batıdan, doğudan, sağdan, soldan bütün rüzgârlar bozgun haykırışarak esiyor. Anadolu, demiryoluna, şoseye, han ve çeşme başlarına inip çömelmiş, oğlunu arıyor. Vagonlar, arabalar, kamyonlar, hepsi, ondan, Anadolu'dan utanır gibi, hepsi İstanbul'a doğru, perdelerini kapamış, gizli ve çabuk geçiyor. Anadolu Ahmed'ini soruyor. Ahmed, o daha dün bir kurşun istifinden daha ucuzlaşan Ahmed, şimdi onun pahasını kanadını kısmış, tırnaklarını büzmüş, bize dimdik bakan ana kartalın gözlerinde okuyoruz. Ahmed'i ne için harcadığımızı bir söyleyebilsek, onunla ne kazandığımızı bir anaya anlatabilsek, onu övündürecek bir haber verebilsek... Fakat biz Ahmed'i kumarda kaybettik!

Kendimde bir tuhaflık algılar gibi oldum ama üzerinde durmadım. Dursam, Allah korusun bir dursam, dünyada duracak başka ne bir yol ne bir durak ne bir şey bulurdum. O yüzden kendi üzerimde pek durmadım. Kendi üzerinde duran, bu ağırlıkla kendi üzerine yıkılandan başkası olamaz. Kendine yıkılan da böylelikle başkasına yıkılamaz. Biraz marazi, biraz zararsız, şairin dediği gibi “Ayakkabı çivisi gibi kendine batan,” olur ki, dünya kendine değil başkasına batanı, kendine değil başkasına yıkılanı, kendini değil başkasını suçlayanı sevdiği, istediği ve kabul ettiğinden onu hemen defoluların arasına ayırıverir. Ama sorsanız kitaplarında, gerek gökten inenlerinde, gerek yerden bitenlerin iyicelerinde böyle değilmiş gibi yapar söyler, bunu yaymak için peygamberler ve peygamber mizaçlılar ortaya çıkarır. Sonunda onları da ya çarmıha gerer, ya perişan eder. Dünya kendi hakikatleri hakkında tamamen yalancı ve ikiyüzlüdür. Dünya bir ahlaksıza namuslu ve saffet sahibi muamelesi yapan adamın perişanlığını ve zilletini, ona yüksek ve kutsal muamelesi yapanı perişan ederek yaşatır. Bir gece vakti karşı karşıya kitaplarıyla, hikmeti ile gözünüzde yaş, kalbinizde sıkıştıran İlhami bir duygu ile otururken her şeye inandıran dünya, sabah olunca göz kırparak rezili ve zelili sizi aşağılamakta kullanır.

Nefret ediyordum doğadan! Her şeyin her şeyi yemesinden! Bütün döngünün, her şeyin her şeyi yiyerek sürüp gitmesinden nefret ediyordum. Başka türlü olamaz mıydı? Başka bir seçenek yok muydu? Bu muydu, o muhteşem ve mükemmel doğa, dedikleri? Bu doğayı yaratan her neyse ya da kimse, nasıl bir sadistti ki "Öyle bir düzen kuracağım ki sırf yaşamak için herkes birbirini gebertecek!" diyebilmişti. Birbirini yiyen o hayvanlar, her şeyi yiyen o insanlar, bütün cesetleri yiyen o böcekler, o böcekleri yiyen başka böcekler..."Hepsinin de amına koyayım!" diye bağırıyordum. "Bu doğayı hayal edenin de, bütün bu et yiyip kan içme sahnelerine mucize diyip, hepsi için şükredenlerin de ta amına koyayım!" O kadar sinirlenmiştim ki yanımda kağıt kalem olsa derhal bir dilekçe yazardım. Madem, bütün o dinler yazıya dökülüp kitap olmuştu, demek ki kullanılması gereken iletişim tekniği buydu. Ben de bir şikayet mektubu yazıp atacaktım havaya, ya da Allah ya da Tanrı ya da şu ya da bu, her neredeyse oraya! Madem Kuran, "Oku!" diye başlıyordu, ben de mektubun başına "Sen de bunu oku!" diye yazacaktım!

Ada penawarnya kok. Kalau sentuhan, ntar wudlu juga gugur dosanya. Yaelaaaah…mau bikin alibi ya? Mau bolak-balikin hukum sesuai dengan kepentingan sendiri? Kan di hari akhir, semua anggota badan bicara dan ngaku sendiri, lho

Sungguh, teman-teman sekolah akan mentertawakan aku sekenyangya melihat sandiwara bagaimana manusia biasa berjalan sepeuh kaki di atas telapak kaki sendiri sekarang harus berjalan setengah kaki, dengan bantuan dua belah tangan. Ya Allah, kau nenek moyang, kau, apa sebab kau ciptakan adat menghina martabat turunanmu sendiri begini macam? Tak pernah terpikir olehmu, nenek moyang yang keterlaluan! Keturunanmu bisa lebih mulia tanpa menghinakan kau! Sial dangkal! Mengapa kau sampai hati mewariskan adat semacam ini?

Biz kendimizden iyi olanlara nadir olarak bel bağlarız. Daha çok onların toplumundan kaçarız. Tersine, çoğu zaman kendimize benzeyen ve zayıf yanımızı paylaşan kimselere açarız içimizi. Demek ki kendimizi düzeltmeyi ya da iyileştirmeyi istemeyiz: Önce kusurlu diye hüküm giymemiz gerekir. Yalnızca acınmayı ve yolumuzda cesaretlendirilmeyi dileriz. Kısacası, biz hem suçlu olmaktan çıkmayı hem de kendimizi arıtmak için çaba göstermemeyi isteriz. Yeterli hayâsızlık da yoktur, yeterli erdem de yoktur. Ne kötülük ne de iyilik enerjisine sahibizdir. Dante’yi bilir misiniz? Sahi mi? Hay Allah! Şu hâlde Dante’nin Tanrı ile şeytan arasındaki kavgada yansız melekler de kabul ettiğini bilirsiniz. Ve onları, bir çeşit cehennem girişi olan, vaftizsiz ölen çocukların konulduğu dehlizlere yerleştirdiğini de. Biz o dehlizdeyiz, aziz dostum.

Tuhanku, Tangan ini menadah kepadaMU, sedang Ia tahu bertapa berdosanya aku TerhadapMU ... Aku meminta-minta Dengan kemurahanMU, namun seringkali aku bakhil kepadaMU .. Aku meminta-minta kemulianMU.. namun, seringkali aku menghinaMU .. Ya Allah tidaklah mampu aku himpunkan segala pasir yang ada di tujuh lautan dunia ini untuk ku hitung segala nikmatMU kepadaku... Kau berikan aku Ilham mimpi yang sangat menakutkan, walau ku tahu mungkin itu hanyacebisan dari Alam yang sebenarnya.. Aku bersyukur Kerana setiap apa yang kau berikan pasti Ada hikmah yang kau sembunyikan.. Ya Allah, berilah aku anugerah taubat

Görüyor musun Sadullah Efendi, gün burada bitmiyor, bir yere gitmiyor, sabahtan beri hala sabah, sabah dokuz buçuktan çıkamadık, geçmiyor Sadullah Efendi, zaman üstümüze yapıştı, aktığı yerde kaldı, ne kadar ağır ve yapışkan, ne kadar ezici ve kahverengi, küspe kokusuna bak, erkenden evlerine kapanan ahaliye bak, şu bisikletin zincirine bak, gökyüzüne bak, şu okunan uyduruk ezana bak, şu kadının yürüyüşüne bak, havadaki zerrelere bak, üstümüze yapışanlara bak, toz kokusuna bak, her yer gri ve sarı Sadullah Efendi, burada da ölmedik ya, Allah korusun ölmezlerden mi olduk, sonsuzluk, Allah korusun böyle bir sabitlikte durmak mı yoksa?

Ya Rabb, I was thinking my position later Hereafter. Could I side with the prince of the women Khadija al-Kubra who struggle with the treasure and his life? Hafsah bint Umar or defended by God when will the divorced because shawwamah (diligent fasting-ed) and qawwamahnyaI (diligent tahajud)? Or with Aisha who has memorized hadith early 3500, I was .... 500 Ehm not yet ... or at Umm Sulaym who shabiroh (patient) or with Asma who take care of him and denounced his son vehicles at rest from jihad ... or with whom huh. Ya Allah, please give them the strength to pursue amaliah worthy ... so I can meet them even conversed with them in your garden Firdaus

Ya Rasulullaah, apa yang menghalangi tuan? Demi Allah, aku tidak meninggalkan satu majelis pun dimana aku pernah duduk di sana dalam keadaan kafir, kecuali aku datangi untuk kemudian aku tunjukkan di sana ke-Islam-anku tanpa rasa khawatir dan takut. Bisakah kita tidak menyembah Allah secara sembunyi-sembunyi lagi...?" -Umar bin Khattab ra

Ya. Sembahyang adalah kewajiban yang datang dari Tuhan untuk setiap pribadi yang percaya. Ya. Kewajiban sembahyang tidak datang dari seseorang untuk orang lainnya. Maka secara pribadi aku tak berani mewajibkan apa-apa kepada orang lain karena aku juga tak mungkin memberinya pahala, tak pula berhak menghukumnya. Lalu bagaimana dengan si Suyud yang seakan-akan mau mewajibkan suatu yang jadi hak Allah, yaitu sembahyang, kepada orang lain? Kiai Ngumar.

Dua etmek, ilanı aşk etmek demekti. Yaradan'a olan sevdanı açık etmek. Aşkta korkuya yer yoktu, ya da çıkarcılığa. İnsan ki kâinatın gayesiydi, kıymetli ve kadimdi, ona hiçbir şey haram değildi. Öyleyse insan ne kaynayan kazanlardan çekinmeli, ne huriler beklemeliydi; çünkü cennet de cehennem de, azap da seda da yarın değil, şimdi; uzaklarda değil, buradaydı. 'Allah'tan korkmaya daha ne kadar devam edeceksiniz?' diyordu. 'O'nu sevmek varken?' - Ustam ve Ben

Bu, maafin Bima ya. Bima tiap saat berdoa, kalau Bima masuk neraka, Ibu jangan sampai ikut,” Bima berusaha biasa saja, padahal dalam hati ia menahan tangis Ibu Bima terkesiap, menatap putranya, tapi juga mencoba biasa saja, “Kalau Ibu berdoanya tiap saat, semoga kamu masuk surga.” “Emang masih bisa ya, Bu?” tanya Bima polos. “Bim, kalau Ibu aja pelan-pelan bisa maafin kamu, apalagi Allah.” Bima terhenyak. “Tapi Bu, kalau Bima boleh minta, Ibu juga harus bisa maafin diri Ibu sendiri,

Bir gün güngörmüş, yaşlıca bir şoför, şöyle demişti bana: "Kusura bakmayın ama Başkomiserim, üç meslek vardır, birbirine benzer: Şoförlük, polislik, orospuluk... Ne gecesi vardır bu işlerin, ne gündüzü...Ne derdi biter, ne belası... Her türlü insanla uğraşırsınız: psikopatı, sarhoşu, esrarkeşi, âşığı, sapığı, çaresizi, hırlısı hırsızı, masumu, katili... Bütün milletin kiri pası, teri kokusu siner üzerinize... Üstelik parasında da bir bok yoktur, üç kuruş ya geçer, ya geçmez elinize... Velhasıl Başkomiserim, zor iştir bu üç mesleğin erbabı olmak. Allah hepimizin yardımcısı olsun...

Semua bidang keahlian khusus yang diajarkan di semua fakultas itu sekunder. Yang primer, yang utama adalah bagaimana seseorang menjadi manusia. Seseorang menjadi dokter itu sekunder, menjadi insinyur itu sekunder, jadi presiden itu sekunder, karena yang nomor satu adalah menjadi manusia. Apakah manusia itu? Tanya pada yang buat manusia, begitu mestinya. Untuk bisa bertanya pada yang membuat manusia, dekat-dekatlah dengan orang yang paling dekat dengan yang membuat manusia, sekaligus dekat dengan ciptaan-Nya, yaitu Nabi Muhammad SAW. Karena Nabi Muhammad sangat dekat dengan Allah, sangat dicintai oleh Allah, ya, kita belajar pada manusia Muhammad. (h.26)

Siz bu dünyada gerçeğin nerede olduğunu, gerçek mutluluğun nerede bulunduğunu bilmiyorsunuz. Duygu bir şarkıdan başka bir şey değilse, şarkı söylemek niçin ayıp olsun? Aşk varsa ve hele âşık olmak Allah vergisi ise, niçin ayıp olsun? Dünyada en büyük sevinç, âşık olanın sevinci, sevmek-sevilmek sevinci değil midir? Sizler bana şarkı söylediğim için, geçkin yaşımda başıma gelen aşkı, o yüce sevgiyi geri tepmediğim için, çıldırmış, bunamış diyorsanız, ben de sizin yanınızda bir dakika durmam, çeker giderim. Herkese bir yer vardır bu dünyada. Atım Sarala'ya biner, sevgilimin yanına giderim. Ordan da onunla birlikte başka dünyalara geçeriz, tâ ki şarkılarımız, türkülerimiz ve bizim davranışlarımız sizi rahatsız etmesin.

Keçi gibi olma! Koyun atlamış su arkından kuyruğu kalkmış, keçi gülermiş, niye gülüyorsun demişler, koyunun edep yeri göründü demiş..halbuki keçininki hep açık!...hiç kapanmaz onunki!...böyle olma sakın ha!! Kimle konuşursan konuş kendini ondan dûn gör! "Belki bu zât Allah'a benden daha yakındır" diyeceksin..Konuştuğun genç ise yine böyle düşüneceksin, diyeceksin ki "bu adam gençtir, benim kadar günah işlememiştir bunun günahı benden azdır" Kendinden yaşlı ile konuşacaksın, şöyle düşüneceksin; diyeceksin ki "bu benden yaşlıdır, ben bunun kadar Allah demedim, Allah'a bu kadar ibadet etmedim, bunun ibadeti benden fazladır" diyeceksin! böyle düşüneceksin! Kâfirle konuştuğun vakit, şunu da hatırlayacaksın; diyeceksin ki "bu adama son nefeste iman nasib olursa, bu ehl-i saadetten olur, ya benim imanın selb olursa, halim nice olur" diyeceksin!!

Saudariku.. pernahkah ada seorang yang melukaimu, menuduhmu atas suatu hal yang tidak anda lakukan ? memanggilmu dengan sebutan yang tidak layak dilontarkan, mengatakan hal – hal yang sangat tidak pantas diucapkan kepada sesama muslimah… mungkin dia adalah keluarga dekatmu, mungkin dia adalah temanmu, atau bahkan..... keluarga dari calon pendampingmu… :) Jangan bersedih ! tidak hanya anda yang mengalaminya… saya pun pernah mengalaminya.. duhai saudariku… Tidak semua orang mampu memahami kesalahan yang telah dilakukannya, Tidak semua orang mampu menerima kesalahan,dan tidak semua orang mampu meminta maaf kepada anda, meskipun dia sudah menyadari kesalahannya… Duhai saudariku…Lepaskan keegoisanmu agar cahaya iman masuk kedalam nuranimu, maafkanlah mereka dengan tulus…. jangan menunggu permintaan maaf mereka kepadamu!... Saudariku… apakah masih ingat dengan kisah Rasululloh SAW berikut ini : ” Suat saat ketika Rasulullah SAW sedang duduk – duduk bersama sahabatnya, Rasulullah SAW bersabda, “Sebentar lagi,salah satu ahli surga akan muncul di hadapan kalian.” Tak lama, seorang laki-laki dari kaum Anshar muncul dengan sisa air wudhu masih menetes dari janggutnya. Ia menenteng terompah di tangan kirinya. Hari berikutnya, Rasulullah SAW mengulang perkataannya dan orang itu kembali melintas seperti pada kali pertama. Di hari ketiga, Rasulullah SAW mengulang perkataannya, dan kejadian itu kembaliterulang. Mendengar ucapan Rasulullah SAW, Abdullah bin Amr mengikuti lelaki yang dimaksud Rasulullah SAW lalu berkata kepadanya, “Aku bertengkar dengan ayahku, aku tidak akan menemuinya tiga hari, apakah engkau berkenan memberiku tempat menginap?” lelaki itu menjawab, “Silahkan, dengan senang hati.” Abdullah bin Amr pun menginap di rumah lelaki itu hingga tiga malam berlalu dan Abdullah belum melihat dari laki-laki itu melakukan amal yang disebut sebagai penghuni surga. Sehingga Abdullah memberanikan diri bertanya, “Sudah tiga hari disini, aku tidak melihatmu mengerjakan amal yang membanggakan. Mengapa Rasul menyebutmu sebagai salah satu calon penghuni surga?”. Lelaki itu menjawab, “Aku memang tidak melakukan amalan-amalan yang istimewa, tetapi sebelum tidur, aku mengingat kesalahan-kesalahan saudaraku seiman, lalu aku berusaha untuk memaafkannya. Aku hilangkan rasa dengki dan iri terhadap karunia Allah yang diberikan kepada saudaraku.” Setelah mendengar itu, Abdullah berkata, “Ya,itulah yang menyebabkan engkau disebut sebagai calon penghuni surga.” Subhanallah ! Begitu dahsyatnya efek memaafkan,saudariku… semoga Allah menjadikan kita para pemaaf, yang mampu membalas keburukan dengan kebaikan… Semoga Bermanfaat.. :)

Aslında fikir şu, er veya geç, dua dudaklardan ve baştan kalpteki bir merkeze iniyor ve, kalp atışlarıyla tam bir uyum halinde, kişinin otomatik bir işlevi oluyor. Derken, bir süre sonra, dua bir kez kalpte otomatik hale geldi mi, o kişinin eşyanın gerçekliği denen şeye girmesi beklenir. Bu konu her iki kitapta da ortaya atılmıyor aslında, ama, Doğu terimleriyle söylersek, bedende çakra adı verilen yedi hassas nokta vardır ve bunlardan kalple en yakından bağlantılı olanına da anahata adı verilir ki, bunun korkunç duyarlı ve güçlü olduğu kabul edilir ve harekete geçirildiği zaman da bu, kendi adına, iki kaş arasında yer alan ve acna adı verilen bir başka merkezi harekete geçirir-bu, epifiz bezidir aslında, daha doğrusu epifiz bezinin etrafını saran bir auradır- ve ardından- tombala, mistiklerin 'üçüncü göz' adını verdikleri bir açılma olur...Hindistan'da Allah bilir kaç yüzyıldır capam diye bilinen bir şeydir bu. Capam, Tanrının beşeri adlarından herhangi birinin tekrarlanmasıdır. Ya da onun insan ya da hayvan biçiminde yeryüzünde vücut bulmalarına- işin tekniğine girersen, avatarlara- verilen adların tekrarlanması. Bunun ardında yatan düşünce şu ki, bu adı yeterince söylersen, eninde sonunda bir cevap alacaksın demektir. Tam cevap da değil aslında, bir karşılık

Her ne yaşarsam hep en uçlarda yaşıyorum. Boşluk içindeyim. Bu gezegende bir sivrisinek bile eminim benden daha anlamlıdır. Eğer beni Yaratıcı yarattıysa, bu saçma ve anlamsız hayatın içine neden koyduğunu aklım bir türlü almıyor. Ne biçim bir hayat bu böyle, bana acı çektirmek mi istiyor? Bugüne kadar hep iyi bir insan olmak için gayret ettim. Elimden geldiğince insanlara iyilik yapmak, onlara bir şeyler vermek için didindim durdum. Oysa iyilik yaptıkça kötülük gördüm. Artık mutlu olmak istiyorum, anladınız mı? Mutlu olmaya benim de hakkım var. Çevremdeki insanlara bakıyorum da oh maşallah herkesin keyfi yerinde. Herkesin yaşamaya değer bir şeyleri var, hayatlarını anlamlı kılan bir şeye sahipler. Peki ya ben? Benim halimi soran bile yok! Hah tam buldum derken, tam her şey değişti derken kendimi daha büyük bir sıkıntının içinde buldum. Allah madem bana sevilmeyi layık görmedi, bari baştan onu hiç karşıma çıkarmasaydı. En azından o mutsuzluğa alışmıştım. O monotonluğa. Umut etmemeye. Oysa birden, hiç beklemediğim anda karşıma çıktı yıllardır özlemini çektiğim şey. Ve ben tam ona kendimi teslim etmiştim ki, elimden kaydı gitti. Gözlerimin önünde yok oldu. Eskiden mutsuzdum, şimdi ise acı içinde kıvranıyorum. Madem alacaktı neden verdi? Şaka mı bu? Şakaysa hiç komik değil.

When a general examination of the rhyme scheme in the Qur'an is made, we see that around 80% of the rhymes consist of just three sounds (n, m, a) consisting of the letters Alif, Mim, Ya and Nun258. Excluding the letter "Nun," 30% of the verses are rhymed with "Mim," "Alif" or "Ya." The formation of rhymed prose with just two or three sounds in a poem of 200-300 lines may give that work an important quality, sufficient for it to be described as a masterpiece by literary critics today. However, bearing in mind the length of the Qur'an, the information it contains and its wise exposition, the extraordinary manner in which its rhymed prose system is used becomes even clearer and more beautiful. The Qur'an indeed contains an ocean of information relating to a wide variety of subjects. They include: religious and moral guidance, lessons from the lives of the peoples of the past, the message of the prophets and messengers of Allah, the physical sciences and historical accounts of important events. But all of this, although wonderful in itself, is delivered with the most fantastic literary rhythm and excellence. It is simply not possible for so much rhymed prose by use of so few sounds in the Qur'an, with its varied and knowledgeable subject matter, to be achieved by human endeavour. From that point of view, it is not surprising that Arab linguists describe the Qur'an as "very definitely inimitable.

Güzelliğinin ve hoş kokusunun tadını çıkartamazdı Meriç. Bence Meriç'in varoluşuyla ilgili sorunları vardı ve sanki kendi varlığının yükü altında eziliyordu. Ona karşı acımaya benzer bir ilgi duyuyor, onu kendisinden korumak, daha fazla acı çekmesini önlemek istiyordum. *** Bir süre sonra Aliye'yle birlikte senfoni konserlerine ve sinemaya gitmeye başladık. Çılgınlar gibi okuyor, öğrenmek ve açıklarını kapatmak için didiniyordu. Onun bu azmini taktir ediyordum ama öğrenmenin keyifli yanı yaşanmadığı zaman geriye bir zorunluluk silsilesi kalır ki, sevilmeyen dersler ve okul dertleri tamamen bunun eseridir. Aliye, bir şeyleri öğrenip zenginleştirmek ve yaşamdan daha çok tat almak arzusunda değildi. O, bilgisiyle intikam almak için donanıyordu. Öğrenirken bile hırsı öfkeli, coşarken bile rengi siyahtı. *** Ailesinin hiç istenmeyen ve sevilmeyen dördüncü kızı olarak doğduğu güne sürekli lanet ederdi ama başardıklarının sevinciyle bir kez bile sarhoş olmayı denememişti. Aliye korkuyordu. Yalnızlıktan, aşağılanmaktan, alay edilmekten, sevmekten, terk edilmekten, düzenli bir ilişki ve ya yaşam kurmaktan... Yaşamı yaşam yapan bütün güzelliklerden kaçıyor ve kaçarken de yoluna çıkan her şeyi yıkıyordu. *** Aras gittiğinde perişan olduğum doğru. Ama bazılarının iddia ettiği gibi hala yaşamımı düzene sokamadığım konusu bana saçma geliyor. Kim yaşamını tamamen düzene sokabilmiş ki? Düzene girecek bir şey midir yaşam? Her an her şeyin olası olduğu, sahiplenilmiş hiçbir aşkın soluk alamadığı, süreklilik denen şeyin delik deşik edildiği bir zaman tünelinde, yaşamı düzene sokmak ne demektir Allah aşkına?

Tarihi kesin olmamakla beraber fi tarihi dolaylarında, mal varlığı ölçülemeyecek derecede zengin; fakat bir o kadar da insanlıktan nasibini alamamış kral varmış. Bu kral bir gün çarşı pazar dolanıp dururken fakir yörenin demircisinin hanımına göz koymuş. Aslında bu bizim bildiğimiz Leyla ile Mecnun, Hüsn ü Aşk’ta anlatıldığı gibi bir aşk değil, heva ü hevesten ileri gelirmiş. Sormuş soruşturmuş neyin nesi diye. Garip bir demircinin oğluna analık eden bir garip kadınmış. Kral düşünmüş taşınmış ve aslında ilk anda aklına gelen kararın doğru olduğuna hükmetmiş. “Kadını alabilmek için demircinin ortadan kaldırılması gerek. Bu da sebepsiz olmaz.” demiş. Tez elden vermiş emri; “Söyleyin o demirciye yarın sabaha kadar bin kantar borada/demir istiyorum, ya getirir ya kellesini alırım.” demiş. Emir kendisine gelen gariban demirci, yokluğu içinde tek varı olan hanımına durumu anlatmış. Karısı korkuyla beraber büyük bir tefekkür içinde “Gün doğmadan neler doğar, Allah’tan ümit kesilmez.” demiş. Sabah yaklaşmış, demirci ölüme hazırlanmış. O esnada kapı çalmış. Kralın adamları demircinin kapısına dayanmışlar, korkudan titrek ama bir o kadar da cesur durmaya çalışarak demirci “Ne oldu?” diye sormuş. Kralın adamları “Boradalar iptal.” cevabını vermişler. Gariban demircinin sorusuna mahal bırakmayan kralın adamı “Kral öldü, tabutunu çakmak için bize mismar/çivi lazım, çabuk çivi yap.” der. Olay karşısında şaşkınlıktan ve sevinçten ne yapacağını şaşıran demircinin hanımı “Gördün mü, boradayı mismar eden Allah!” demiş. işte o günden beri Anteplilerin ‘Boradayı mismar eden Allah’ deyimi ‘Gün doğmadan neler doğar, Allah isterse sıkıntıyı sevince çevirir. Zalimin cezasını daha bu dünyada çeker.’ manasında, kullanıla gelmiştir.

Tren giderken iki tarafımızda Suriye ve Lübnan'ı sanki safra gibi boşaltıyoruz. Yarın kendimizi Anadolu köylerinin arasında Kudüs'süz, Şam'sız, Lübnan'sız, Beyrut'suz ve Halep'siz, öz can ve öz ocak kaygısına boğulmuş, öyle perişan bulacağız. Kumandanım harap Anadolu topraklarını gördükçe: - Keşke vazifem buralarda olsaydı, diyor. Keşke vazifesi oralarda olsaydı. Keşke o altın sağnağı ve enerji fırtınası, bu durgun, boş ve terkedilmiş vatan parçası üstünden geçseydi! - Eğer kalırsam, diyor; bütün emelim Anadolu'da çalışmaktır. Eğer kalırsa, eğer bırakılırsa... Anadolu hepimize hınç, şüphe ve güvensizlikle bakıyor. Yüz binlerce çocuğunu memesinden sökerek alıp götürdüğümüz bu anaya, şimdi kendimizi ve pişmanlığımızı getiriyoruz, istasyonda bir kadın durmuş, gelene geçene: - Benim Ahmed'i gördünüz mü? diyor. Hangi Ahmed'i? Yüz bin Ahmed'in hangisini? Yırtık basmasının altından kolunu çıkararak, trenin gideceği yolun, İstanbul yolunun aksini gösteriyor: - Bu tarafa gitmişti, diyor. O tarafa? Aden'e mi, Medine'ye mi, Kanal'a mı, Sarıkamış'a mı, Bağdat'a mı? Ahmed'ini buz mu, kum mu, su mu, skorpit yarası mı, tifüs biti mi yedi Eğer hepsinden kurtulmuşsa, Ahmed'ini görsen, ona da soracaksın: - Ahmed'imi gördün mü? Hayır... Hiçbirimiz Ahmed'ini görmedik. Fakat Ahmed'in her şeyi gördü. Allah'ın Muhammed'e bile anlatamadığı cehennemi gördü. Şimdi Anadolu'ya, batıdan, doğudan, sağdan, soldan bütün rüzgârlar bozgun haykırışarak esiyor. Anadolu, demiryoluna, şoseye, han ve çeşme başlarına inip çömelmiş, oğlunu arıyor. Vagonlar, arabalar, kamyonlar, hepsi, ondan, Anadolu'dan utanır gibi, hepsi İstanbul'a doğru, perdelerini kapamış, gizli ve çabuk geçiyor. Anadolu Ahmed'ini soruyor. Ahmed, o daha dün bir kurşun istifinden daha ucuzlaşan Ahmed, şimdi onun pahasını kanadını kısmış, tırnaklarını büzmüş, bize dimdik bakan ana kartalın gözlerinde okuyoruz. Ahmed'i ne için harcadığımızı bir söyleyebilsek, onunla ne kazandığımızı bir anaya anlatabilsek, onu övündürecek bir haber verebilsek... Fakat biz Ahmed'i kumarda kaybettik!

Percaya sama Saya, Allah itu dzat yang paling awal yang berharap hamba-Nya melek literasi. Al Amin ﷺ adalah generasi 'ummi dari kota tua di lembah Bakkah, namun Jibril عليه السلام justru membawa kata pertama Iqra'. Coba kita liarkan sedikit imaji kita di dalam kegelapan gua, yang Nabi ﷺ gemetar oleh suara Jibril. Jangankan membaca buku, buku-buku jari saja tak nampak, pekat. Lalu Allah berfirman, "Iqra'!" Saya yakin pembaca pasti kritis, "kan, ada Jibril yang bercahaya." Oke, tapi biarkan semua pertanyaan yang terlintas tentang kata pertama untuk tafakur nanti. Karena ada kata yang lebih mengena lagi yang dibacakan oleh Penghulu Malaikat saat itu. Yaitu "Yang mengajarkan (manusia) dengan Pena." Nah, jadi mana yang pertama? Baca dulu atau tulis dulu?! Bagi kita para pembelajar @nulisyuk, tentu yang pertama adalah tulis saja dulu. Ya, kan?! Lalu baca lagi, karena Allah akan mengajar manusia apa yang tidak dia ketahui. Kemudian tulis kembali, dengan pemahaman yang kita dapatkan. Baca ulang, agar Allah menurunkan petunjuk. Tulis ulang, baca-tulis-baca-tulis, sampai kita menjumpai hal yang paling meyakinkan. Yaitu kematian. Hingga saat tiba waktunya kita membaca karya kita nanti, Malaikat mengulurkannya lewat tangan kanan. Bukan di telapak tangan kiri yang terpaksa atau bahkan kita membelakanginya. Sembari berkata, “Betapa celaka kami, kitab apakah ini, tidak ada yang tertinggal, yang kecil dan yang besar melainkan tercatat semuanya.” Begitulah seharusnya kita menulis, jujur oleh gerakan hati. Saya adalah contoh dari jutaan manusia yang pernah bercita-cita untuk hidup dari tulisan. Beroleh bayaran dari coretan pena. Bahkan sempat ikut lomba menulis cerita anak, dengan hadiah kursus kepenulisan. Alhamdulillah, di dalam kemenangan pertama itu Saya tidak menerima uang. Meskipun Saya baru menyadarinya akhir-akhir ini. Janganlah, menulis untuk cari duit dan ketenaran. Seolah-olah Allah telah berbisik seperti itu ketika merobohkan niat Saya untuk menulis waktu yang dulu. Semoga, ketika sekarang kembali menulis bersama #nulisyukbatch6 sudah punya niat kuat yang berbeda. Hanya sebagai wujud rasa syukur atas pembelajaran Tuhan di dunia. Yuk Nulis, karena kita sudah banyak membaca ayat-ayat Allah di keseluruhan hidup kita. Aamiin.

KARŞIYAKALILARA NUTUK (12 EKİM 1925) İzmir. 12 (AA) - Sabah saat 1; muazzam tezahürat devam ediyor. Reisicumhur Hazretleri özel vapurlarla gelen Karşıyaka ve Göztepelilere hitaben aşağıdaki nutku irat buyurmuşlardır: İzmir'in Karşıyakalıları! Sizi derin muhabbetle selamlarım. (Teşekkür ederiz, var ol sesleri.) Karşıyakalılar! Ben karşı yaka beri yaka bilmem. Ben İzmir'in tamamını tanırım. İzmir'in tamamını severim. (Alkışlar.) Güzel İzmir'in temiz kalpli insanlarının da beni sevdiklerinden eminim. (Vallahi Paşam, kurbanız Paşam sesleri.) Yalnız bir tesadüf beni Karşıyaka'ya daha ziyade bağlamıştır. Karşıyakalılar! Anam sizin sinenizde, sizin topraklarınızda yatıyor. (Sen sağ ol Paşam sesleri.) Karşıyakalılar! İzmir'i gördüğüm gün evvela Karşıyaka'yı ve orada sizin sinenizde, sizin topraklarınızda yatan anamın mezarını gördüm. Hatırlar mısınız ne dedim? Aynen değilse bile mealen anamın kabrine, anamın Karşıyaka'daki topraklarına dedim ki, "Seni ben öldürmedim. Hatta Allah da öldürmedi. Seni öldüren, mazideki istibdat, sultanlar. halifelerdir." (Sen yaşa! Çok yaşa nidaları.) Çok muhterem arkadaşlar! O zaman söz verdim ki, ifade ettim ki, anamı öldüren sultanlardan, halifelerden, istibdattan bu millet intikam alacaktır. Aldık mı arkadaşlar? (Sayende Paşam sesleri.) Arkadaşlar! Aldığınız intikamın derecesi kafi değildir. Çok intikamcı olmanız lazımdır. Çok intikamcı olunuz. Düşmanlarınız çoktur. Sevgili Karşıyakalılar! Hatta birbirinize çok dikkatli bakınız. Dost ve düşmanı ayırma alışkanlığını kazanmalısınız. Bütün bu sözlerden sonra tekrar birinci noktaya dönmek istiyorum, çocukluğumda bir şarkı işitmiştim. Derler ki, Karşıyaka İzmir'in gülüdür. Ben görüyorum, karşımda güller kokuyor. Arkadaşlar bu gülün temiz ve çok semavi rayihasını gönlümde bırakınız. Rahatsız olmayınız, gidiniz. Paşa Hazretleri'nin nutukları sürekli bir surette alkışlandı. Bu esnada hazır bulunanlardan biri "Paşa Paşa lütfet, devam et" diye bağırdı. Muhterem Gazi'miz tekrar dönerek: Arkadaşlar hep insanız, eksik mahlukuz. Noksanımızın en mühim tarafı lisanımızdadır. Kafamız, ruhi hassasiyetimiz lisanımızdan çok yüksektir. Onun için birbirimize karşı bakıyor, bakışıyor ve anlıyoruz ki, hissiyatımızı lisanımızla ifade edemiyoruz. İşte bunun lügat kitaplarındaki manası samimiyettir. Arkadaşlar, kardeşler! Samimiyetin lisanı yoktur. Görüyorum, samimi bir kitle karşısındayım. Ben de bu kitleye karşı çok samimiyim. Bu nutuk halkın gözyaşları ve sürekli alkışlarıyla karşılanmıştır.

ne yapacağımı şaşırdım; kafam, beynim durmuş gibi... Hiçbir şey etkilemiyor beni artık, duygularım körelmiş sanki. Anlayamıyorum söylenenleri, hiçbir şey anlayamıyorum. Bu son günlerde korkunç şeyler oldu, gene de anımsayamıyorum. Olanları anımsayabilsem, öldürmem gerekecek kendimi, tek bildiğim bu. Niçin, neden, neden, nasıl oldu bütün bunlar? Kendimden, yaşamımdan söz etmek istiyorum, ama neye yarar? Mektubu duruyor önümde, öldürücü bir şey istiyor benden: "Yazma bana" diyor, "buluşmamıza da ne yap yap engel ol... Bu dileğimi olsun getir yerine, belki o zaman yaşama gücü bulurum kendimde, yoksa her şey, her şey biter." Ne yapabilirim? Tek sözcük yazmayı, bir şey sormayı göze alamıyorum; hoş, ne soracağımı da bilmiyorum ya! Bilmiyorum. Bilmek istediğim ne ki? Onu da bilmiyorum. Allah kahretsin!.. Şakaklarımı beynime sokuncaya dek bastırmak istiyorum. Yanındaydınız onun, bilirsiniz belki? Suç bende mi? Bunu söyleyin yeter, suçlu muyum, değil miyim? Bilmek istiyorum. Yalvarırım size, Tanrı hakkı için gönlümü almaya kalkışıp "kimse suçlu değil bu konuda" demeyin; Tin çözümlemelerine de kalkışmayın sakın. Bütün bu türlü karşılıkları, bütün bunları biliyorum. Max, size güvenim var, yaşamımın bu en güç bölümünde bile -Tanrı biliyor ya- n'olur siz de bana güvenin, anlayın ne istediğimi. Frank'ın ne biçim bir insan olduğunu bilmiyor değilim; neler geçtiğini biliyorum - gene de hiçbir şey bilmiyorum- çıldırmak üzereyim Max, gereğince davranmak için elimden geleni yaptım, yaşamımı ona göre düzenlemiştim, düşüncelerimde, duygularımda ters bir şey yoktu, ama bir yerde, birinde var suç, var, var biliyorum. Nerde, kimde olduğunu bilmek, onu öğrenmek istiyorum. Anlatabiliyor muyum derdimi? Bakın şunu bilmek istiyorum: Öteki kadınların üzdüğü gibi mi üzdüm onu? Bu üzüntü yüzünden mi ağırlaştı, onun için mi kaçıyor benden şimdi? Onun için mi sığmıyor korkusuna, onun için mi yok olmalıyım, çıkmalıyım yaşamından? Suç yalnız bende mi? Yaratılışınm gerektirdiği şeyler mi yoksa bunlar? İşte bunları öğrenmeliyim, bunları bilmek istiyorum Max! Bilen tek insan sizsiniz belki. N'olur yazın bana, rica ederim yazın, her şeyi olduğu gibi - apaçık, çırılçıplak, ağır da olsa, acı da olsa gerçeği yazın bana; bu konudaki düşüncenizi- ne olursa, nasıl olursa olsun -bilmek istiyorum. Yazmakla büyük davranacağımı bilirim. Ne durumda olduğunu da yazın, ne haldedir bilmiyorum ki, hiçbir şey bilmiyorum, aylardır. İmzamı atamayacağım, özür dilerim, bu yazdıklarımı bile okuyamam bir daha. Hoşça kalın.

Hz. Yuşâ (A.S.) öğrenmek istedi: "Seninle ilk tanıştığımız zaman, burasına bir yerden bahsetmiştin. Orası neresidir?" Adam düşündü. Hz. Yuşâ (A.S.) sorduğuna pişman oldu. Teklif etti: "Eğer yaranı, sıla hasretini deşeceksem, sus." "Hayır. O yara kabuk bağladı artık. Sana nasıl anlatacağımı düşünüyordum." "İyi öyleyse." Adam şöyle başladı: "Önümüzdeki vadi içinde akan Erden Nehridir değil mi?" "Evet." "Güneydeki Lût Denizine dökülür." "Öyle." "Nehir kuzeyde Taberiye gölünden su alır." "Doğru." "O halde Erden nehri, bu iki deniz arasında akan bir boğazdır." "Belki." "Ey Yuşâ! Yurdunun sınırı Toroslara dayanıyor. Diyelim ki onu aştın. Hep kuzeybatıya doğru git. Birçok dağlar ve ovalar, dereler, nehirler geç. Nihayet bir gün şu vadinin daha derin ve genişine ulaşacaksın. Kuzey ile güneyinde de Taberiye gölü ile Lût denizinden büyüğü var. Bunun doğusunda, kuzey denizine yakın tepe benim bir zaman yurdumdu. Orasına Dev Dağı derdim. Şurada oturduğumuz gibi oturur, engin güzellikleri seyrederdim. Hile, fesat, kötülük yoktu. İnsanlardan uzaktım. Mavi ile yeşil dostlarımdı sadece. Huzurumu bulmuştum. Ama olan oldu nihayet. İçimdeki sese uydum. Kaya gibi koptum dağımdan. Şükür ki küçük bir örneğiyle avunuyorum." Adamın anlatttığı yer İstanbul Boğazı'ydı. Kuzeyde Karadeniz, güneyde Marmara vardı. Boğaz, Erden vadisi gibiydi. Karadeniz Lût denizi yerine geçerdi. Marmara da Taberiye gölü yerine. Adamın Dev Dağı dediği tepe, Boğazın Anadolu kıyısında Karadeniz yakınındaydı. . . . Hz. Yuşâ (A.S.) tekrar tenhaya çekildi. İlhamları gibi oldu. O yıl vefat etti. İsrailoğullarını onu nereye gömeceklerini pek düşündürmedi. Mademki Efrayim Dağlığı'nda Gaaş Dağı'nın Timatsarah Tepesi'ni pek seviyordu, oraya defnettiler. Bu olay üzerinden üç bin seneye yakın zaman geçti. İstanbul Boğazı'nın doğu kıyısında Karadeniz'e yakın bir tepe var. Adı Yuşâ Tepesi'dir. Karşısında da Telli Baba var. Nasıl ki bir zamanlar Anadolu Hisarı ile Rumeli Hisarı Boğaz'ın emniyetini madde bakımından sağlamış ve sağlıyorlarsa, bu iki tepede yatanların da Boğaz'ın emniyetini mânen sağladıkları, ebediyen Müslümanlara kalacağı anlatılır. Telli baba kimdir. Onun Fatih Sultan Mehmet ordusunda bir asker olduğu, erdiği ve tel çekerken şehit düştüğü rivayeti yaygındır. Ya Yuşâ Tepesi'ndeki, acaba Hz. Yuşâ (A.S.) mıdır? Yoksa başka bu adda bir veli midir? Çeşitli söylentiler anlatılır. Umumi fikir onun Hz. Yuşâ (A.S.) olduğu merkezindedir. Eskiden adı Dev Dağı olan o yerde savaşırken, gövdesi ikiye ayrıldığı halde, tepenin en üstüne çıkmış ve ruhunu teslim etmiştir. Ona onyedi metre boyunda, dört metre eninde bir mezar yapılmıştır. Baş ve ucunda iki küçük taş vardır. Elbet Hz. Yuşâ (A.S.) bu kadar büyük değildi. Mezarının geniş ve uzun tutulması, rütbesinin enginliğindendir. Yuşâ Tepesi'ni asırlık kavaklar süsler. Doğrusunu şüphesiz ancak Hazreti Allah (C.C.) bilir.

Atatürk Bizden Biridir Ne var ki, 10 yıl süren bir savaş sonucunda Anadolu yıkıntıya dönmüş, halkı ve doğal kaynakları sömürülmüş, insanları cahil bıraktırılmıştı. Elbette, bitkin ve yorgun bir ülkede savaşı kazanmış olmak yetmeyecekti, ülkeyi kalkındırmak ve ilerletmek gerekiyordu. Bu, düşmanı savaş alanlarında yenmekten de önemliydi. Üstelik yatırım yapacak para yokken, Osmanlı’nın borçları da ödeniyordu. Bu da yetmezmiş gibi, dünya ekonomik bunalımı çıkageldi. Bunalım, bir şeyler üreterek satmaya çabalayanları da yiyip bitirecekti. İşte bu koşullar altında kıvranan halkının sıkıntılarını doğrudan ondan dinlemek için, Gazi yurt gezisine çıktı. Yol boyunca dura dura, halkı dinleye dinleye 6 Mart 1930 günü Isparta üzerinden Antalya’ya ulaştı. Gazi, kaldığı evin bir odasına Hasan Rıza Soyak’la birlikte çekilerek, kapıyı kapatır ve bir koltuğa yığılır. Çok yorgun ve sinirlidir. Elleri titreyerek sigarasını yakar ve şöyle konuşur: -“Bunalıyorum çocuk, büyük bir acı içinde bunalıyorum. Görüyorsun ya, gittiğimiz her yerde devamlı dert, şikâyet dinliyoruz... Her taraf derin bir yokluk, maddi, manevi bir perişanlık içinde... Ferahlatıcı pek az şeye rastlıyoruz; memleketin hakiki durumu bu işte. Bunda bizim bir günahımız yoktur; uzun yıllar hatta asırlarca dünyanın gidişinden aymaz, birtakım şuursuz idarecilerin elinde kalan bu cennet memleket; düşe düşe şu acınacak hale düşmüş. Memurlarımız henüz istenilen seviyede ve kalitede değil; çoğu görgüsüz, kifayetsiz ve şaşkın... Büyük yeteneklere sahip olan zavallı halkımız ise, kendisine kutsal inanç şeklinde telkin edilen bir sürü temelsiz görüş ve inanışların tesiri altında uyuşmuş, kalmış... Bu arada beni en çok üzen şey nedir bilir misin? Halkımızın aklında kökleştirilmiş olan, her şeyi başta bulunandan beklemek alışkanlığıdır. İşte bu zihniyetle; herkes, her şeyi Allah’tan bekleyiş ve rahatlık içinde, bütün iyilikleri bir şahıstan, yani şimdi benden istiyor, benden bekliyor; ama nihayetinde ben de bir insanım be birader, sihirli bir gücüm yok ki... Yeri geldikçe, her yerde tekrar ediyorum; bütün bu dertlerin, bütün bu ihtiyaçların giderilmesi, her şeyden evvel, pek başka şartlar altında yetişmiş; bilgili, geniş düşünceli, azim, gönlü tok ve uzmanlık sahibi adam meselesidir, sonra da zaman ve imkân meselesidir. Bu itibarla evvelâ kafaları ve vicdanları yıpranmış, geri, uyuşturucu fikir ve inançlardan temizleyeceksin. İşlerin uzmanı, idealist ve enerjik insanlardan kurulu, düzenli, her parçası yerli yerinde, modern bir devlet makinesi kuracaksın; sonra bu makine halkın başında ve halkla beraber durmadan çalışacak, maddi ve manevi her türlü doğal yetenek ve kaynaklarımızı harekete getirecek, işletecek, böylece memleket ileriye, refaha doğru yol alacaktır. İleri milletler seviyesine erişmek işini; bir yılda, beş yılda, hatta bir nesilde tamamlamak da imkânsızdır. Biz şimdi o yol üzerindeyiz; kafileyi hedefe doğru yürütmek için, insan gücünü üstünde, gayret sarf ediyoruz; başka ne yapabiliriz ki?” Gazi, sözlerinin burasında duracaktı, gözleri dolmuştu, elleri titriyordu. Hasan Rıza’ya: -“Kalk, bana bir kahve getirmelerini söyle de, gel...” diyecekti. Hasan Rıza anlamıştı Gazi’nin gözlerinden yaşlar boşandığını kendisinin görmesini istemediğini. O da, kahve söylemek bahanesiyle dışarı çıktığında oyalanacak, hemen dönmeyecekti odaya. Hasan Rıza Soyak, Atatürk’ten Anılar, İstanbul 1973, s. 405–406.

Kişinin tüm mutsuzluğunu kendi kendine borçlu olduğunu bilmesi ne korkunç şeydir, haberin var mı? Hiçbir başka kişiyi ya da olayı suçlayamamak. Babam öldü de ondan, anam dövdü de ondan, evimiz yandı da ondan diyememek... Her Allah'ın günü aynaya bakıp sen sen sen Seyda, sen yaptın, bilerek yaptın, senden başka sorumlu yok diye yinelemek... Aldanamamamak, avunamamak? Ne sanıyorsun sen? Unutmaktan, bir duvar örüp arkasına saklanmaya çalışmaktan başka ne yapabilirim? Ne gelir elimden?

Ya Abdul,” Aziz said quietly, “for each of us in this universe of tears, Allah places a special treasure. Some people never find theirs, and go to the Day of Decision unfulfilled. I’ve found my treasure, and I knew it right away. You don’t let it get away. Allah has placed yours right under your nose. But your neck is too stiff to bend.

During his illness he had spent every minute of consciousness calling upon God, every second of every minute. Ya Allah whose servant lies bleeding do not abandon me now after watching over me so long. Ya Allah show me some sign, some small mark of your favour, that I may find in myself the strength to cure my ills. O God most beneficent most merciful, be with me in this my time of need, my most grievous need. Then it occurred to him that he was being punished, and for a time that made it possible to suffer the pain, but after a time he got angry. Enough, God, his unspoken words demanded, why must I die when I have not killed, are you vengeance or are you love? The anger with God carried him through another day, but then it faded, and in its place there came a terrible emptiness, an isolation, as he realized he was talking to thin air, that there was nobody there at all, and then he felt more foolish than ever in his life, and he began to plead into the emptiness, ya Allah, just be there, damn it, just be. But he felt nothing, nothing nothing, and then one day he found that he no longer needed there to be anything to feel. On that day of metamorphosis the illness changed and his recovery began. And to prove to himself the non-existence of God, he now stood in the dining-hall of the city’s most famous hotel, with pigs falling out of his face. He looked up from his plate to find a woman watching him. Her hair was so fair that it was almost white, and her skin possessed the colour and translucency of mountain ice. She laughed at him and turned away. ‘Don’t you get it?’ he shouted after her, spewing sausage fragments from the corners of his mouth. ‘No thunderbolt. That’s the point.’ She came back to stand in front of him. ‘You’re alive,’ she told him. ‘You got your life back. That’s the point.

Kurdu mu? Başımıza bir de kurt sevdası çıkıyor. Allah beterinden saklasın... Mustafa Kemal, 'Türkiye Cumhuriyeti"nin arması ne olsun?' diye sormuş. Sofradakilerden birisi, 'Kurt olsun,' demiş. Efendim, hani bozkurt var ya... Ergenekon efsanesi... Alageyik... Biz bu geyik mahlukuna pek müptelayız nedense, boynuzluluğundan besbelli. Canım okuyup ezberlemediniz mi? Türkçü Ziya Gokalp destan bile yazmış. Alageyik oğlanla kızı bir yardan atmış da... Orada ürememişler de... Yol cıkamamışlar da... Derken bir bozkurt peydahlanmış..." "Malum... Mustafa Kemal Paşa ne söylemiş?" "İşte oraya geliyoruz. Herif, sofrada bunu nakletmiş de, hitamında, 'Efsane olduğundan, Türk efsanesi, armaya bozkurtu geçirsek pek münasip olur,' diye akıl vermis. Paşadır, mavi gözlerini belerterek, 'Kurdu, köpeği birakın! İnsana mahsus bir şey isterim!' diye başını şu yana çevirivermiş... Kurdu bir de öküzü paralanmis köylü dayıya sor bakalım mahallebi çocuğu...

Hayatım boyunca büyük zorluklara uğradığım zamanlar oldu. Acaba aklımı yeteri kadar kullanamadım mı, bilgim mi yetmedi, kurnazlık yapmaya mı kalktım, dalgın ya da dikkatsiz mi davrandım, talihim mi yaver gitmedi diye kendi kendime sorup, nedenini bulmaya çalışmışımdır. Ve sonunda anlamışımdır ki, ne zaman karşımdakini kırmamak, vicdanımı yaralamamak için kendimi bir dostluğa zorlamışsam, başım büyük bir derde giriyor. Bal Mahmut, bir görüşmemiz sırasında, “Düşmanlarınla başa çıkabilirsin ama, Allah seni dostlarından korusun!” demişti. Dostlarımın içinde beni büyük dertlere düşürenler az çıkmadı.

Invocation of Ya Latif is an antidote for coarseness of ego. It brings gracefulness, resiliency, and a softening of our defensive behaviors and rigidities. It is often paired in repetition with Ya Khabir (31) to express very refined and subtle knowledge.

Repetition of Ya Halim brings a mildness of manner that is an antidote for anger and impatience.

The invocation of Ya ‘Azim is a very helpful practice for all who pay attention to realization in an abstract sort of way, but who cannot bring their realization out and function with it in daily life. It is a divine quality that is called on for the accomplishment of extraordinary aims.

Repetition of Ya Shakur is an antidote for dissatisfaction with the falseness or incompleteness of the world.

Invocation of Ya Waliyy is a remedy for all who have been deeply marked by lack of intimacy, especially in their home environment. In general, it is a remedy for loneliness and alienation.

Invocation of Ya Muhsi is an antidote for those who think that what they know really doesn’t count and who consequently feel that their lives don’t count.

Recitation of Ya Mubdi’ is an antidote for getting bogged down and ceasing to care.

Invocation of Ya Mubdi’ and Ya Mu’id (59) together is often recommended. Al-Mu’id completes the full circle, as it returns the visible manifestation to invisible essence. Pairing them is especially useful if you have difficulty starting and ending anything.

Reciting first Ya Mumit, Ya Muhyi and then gradually adding Ya Hayy is also recommended as a way of approaching grief. Recitation of Ya Muhyi is helpful for those who have lost vitality or who are so depressed they want to die.

Repetition of Ya Hayy arouses a kind of life energy and freedom that is an antidote to the deadened condition of the heart that is often the result of grief and sorrow.

Invocation of Ya Hafiz is useful for all who need protection from fear, despair, and hopelessness.

Invocation of Ya Wali is recommended as a healing wazifah for those who have been wounded by powerful people that they lovingly looked to for protection.

Reciting Ya Fattah is a very powerful practice because, even in the midst of despair, it brings the possibility of awakening to love and ecstasy.

Invocation of Ya Kabir is a remedy for being imprisoned by limited mental constructs. See

Repetition of Ya Malikal-Mulk is especially recommended for all who, because of lack of intimacy in their family experience, are hesitant to trust relationships with people. It is also a remedy for all who are afraid to fully engage in this world because of its coarseness.

Ya Dhal Jalali wal ‘Ikram is recommended as a useful practice for all who are out of balance in relation to strength and its proper use. It is similarly effective when people may not be able to set appropriate personal boundaries, as a result of being out of balance in the sphere of generosity.

Repetition of Ya Muqsit is an antidote to our sense of life’s unfairness. This is particularly true in relation to the distribution of shares, as among siblings. Its recitation also helps overcome the mistaken notion that the rich must be better and more favored by God than the poor

Invocation of Ya Ghaniyy is a remedy for the fixation that there are not enough riches or success in your life. It is a remedy for joylessness, boredom, and meaninglessness. Invoking Ya Ghaniyy calls out for ecstasy and increase of being. This divine Name has an alchemical quality of transforming experience. It answers the existential question, “Why do I exist?

Repetition of Ya Mughni is a remedy for dependence and neediness on another. It serves to give contentment, protection, and guidance from the essence of reality. We recommend pairing it in recitation: Ya Ghaniyy, Ya Mughni. In this way it can serve to bring fullness to the process of actualizing happiness.

Recitation of Ya Rahman, Ya Rahim generates healing energy, not only for the heart but also for the organs of reproduction.

Repetition of Ya ‘Aliyy is an antidote for the ego’s attachment to reputation, rank, and hierarchy.

In recitation, you invoke Ya Ahad, the infinite dot or singularity, and pair it with Ya Samad, the infinite circle that expands eternally. Invoking them as a pair will assist in bringing you true balance in life. As-Samad is connected with the word samdah, which means castle or citadel. It conveys the sense that the ground on which you stand is infinite.

Invocation of Ya Qadir is an antidote to feeling worthless and powerless and offers relief to those who believe that they are living wasted lives.

Invocation of Ya Muqaddim is a remedy for impatience, and a remedy for all who have trouble letting go of the feeling that they have to be in control of the timing and sequence

Invocation of Ya Mu’akhkhir offers help to those who have trouble setting the right pace in life to achieve success and to accomplish goals. It may effectively be paired in recitation with Ya Muqaddim

Ya Barr offers a remedy for feeling broken

Repetition of Ya Tawwab allows you to turn toward the divine face in every face. It is an antidote for clinging to, and identifying with, a wounded sense of self-deficiency.

Recitation of Ya Wakil calls forth a protection that is full of reliability. It is steadfastness along with resilience and lack of defensiveness.

The combination of these Names in repetition helps to protect you from your own spiritual greed or desire, and to protect you from going too high too fast when you are not prepared. Repetition of Ya Khafid may also be an antidote for spiritual burnout, especially when a person feels that spiritual practices are not working to change their condition.

Repetition of Ya Mu’izz is an antidote for attachment to reputation and a remedy for the habit of self-aggrandizement.

Invocation of Ya Barr is a general tonic that helps humanity awaken to this intimacy.

Invocation of Ya Halim allows us to maintain calmness. Al-Halim should not be thought of as simply calmness itself; it is more like calming down.

You should invoke Ya Ra’uf to overcome the deep place that an accuser is coming from, and not as an effort to overcome their accusations against you. It allows you to become capable of getting into the heart of the one who is directing the hostility toward you. You recognize the negative environment but get past that by penetrating deeply inside.

So repetition of Ya Ra’uf can be a great antidote for spiritual pride as well. And repetition of this sacred Name is especially recommended for those who are going through the passage of deeply wondering what is their purpose in life.

Recitation of Ya Rahim is an antidote for all who feel abandoned by God and who need to experience the healing activity of divine love reaching deeply within them. See Ya Rahman (1), with which it is paired in repetition.

Invocation of Ya Malik, Ya Malikal-Mulk is an antidote for all who feel abandoned and don’t believe they belong anywhere.

Invocation of Ya Mu’min is an antidote for hypocrisy. It is a remedy for those who only give lip service to their faith or who trust in Allah but lack fullness of heart. And it is also an antidote for fanaticism or what is sometimes called blind faith. It shares the same root as al-Muhaimin (7) and may be combined with it in recitation.

Invocation of Ya ‘Aziz brings freedom without limitations and is a remedy for our experience of being powerless and under great restraint due to restrictions that may be real or imagined. Repetition of Ya ‘Aziz is also an important remedy for the common human experience of feeling undervalued and worthless.

When recited, Ya Jabbar empowers the sincere practitioner with an enduring strength so that nothing can shake you. Through embodying this quality your existence becomes unified. It is the mender of our fractured existence.

Invocation of Ya Ghaffar offers a healing salve that is an antidote for self-loathing, guilt, and blame.

By invoking Ya Wahhab you become identified with a stream flowing continuously from the divine source, and everything you need in life is already fully present and flowing in that stream.

Invocation of Ya Sabur is a remedy for all who lack patience, especially on the spiritual path, and it is recommended for those who find it difficult to defer judgment or forgive. It may be effectively paired in recitation with Ya Halim

Teşebbüse geçtim, Evvela İdare Meclisi'ne bildirdim. Kendilerine, kâğıt fabrikası yapacağız, zamanı gelmiştir, kararınızı verin, dedim. İtimatları da var. Zaten fazla malûmatı olanımız da yok. Emniyete dayanır her şey, kararı verdik. Müracaat ettik. Zamanın usûlüne göre böyle mühim fabrika kuranlar için hususi bazı imtiyazlar kabul ediyorlar. O da şu; bölge hesabına göre, böyle büyük bir müessese yapılınca, o bölge dahilinde bir ikincisi yapılmasın. Bu, Teşvik-i Sanayi Kanunu'muzda var. Ta İstanbul Meclis-i Mebusan'ınca kabul edilmiş. Mesela İzmit'i, şimdiki yerini beğenmiştim. İstanbul'da, Bursa'da, Bolu'da o çerçevede ikinci bir kâğıt sanayiini bilmem kaç sene başkasına yaptırmayacaklar. Onun için müracaaat ettim. Müsaade edin, ben yapacağım bunu, konunun bu maddesine göre de bana bu hakkı tanıyınız, dedim. Yapmadılar. Sanayi Ofisi diye bir ofis kurmuşlardı. Türkiye'nin bütün sanayiini kendileri kuracaklar, veyahut kendileri müsaade ederler ise fabrika kurulacak. Sistem bu, İsmet Paşa'nın usulü. Rusya'ya gidip geldikten sonra kurulan ofis. O vakit de İktisat Vekili Mustafa Şeref Bey isminde liyakatli, faziletli bir hukukçu. Bize, biz bunu kendi programımıza aldık, biz kuracağız, dediler. Allah mübarek etsin, dedim. Ben de başka şey ararım. Bunu bir mesele yapmak istemiyordum. Fakat mesele oldu. ben İdare Meclisi'nde, 'Siz fabrika yapacağız diye karar almıştınız. Şu sebeple reddettiler. Kendileri yapacaklarmış. Bunun üzerine mütalâa da söylemekten çekinmedim. Ben İktisat Vekili olsaydım, onların yaptığ gibi yapmazdım' dedim. Memlekette yapılacak namütenahi iş var. Sermaye az onlarda. Hangi müessese bir iş yapmak istiyor ise, ona vermeli, hattâ yardım etmeli ve hükümet oradan tasarruf ettiği para ile bir başkasını yapmalı, dedim. Bunu bize yaptırmıyor. Paramız var. Bunun portresi de 20-30 milyon liradır. Bunu ben yapacağım, diyor ama, dışarıdaki öğretmenlerin maaşını ödeyemiyor, bütçesi de bu... Nasıl bu devletçiliği, devlet sermayedarlığını idare edecekler ve bunun altından kalkacaklar. Aklım ermiyor, dedim. Zaten teknik mekteplerini kurmasalar ben sanayii kuramam. Teknisyen yetiştireceğim. Ben üç kişiyle yapmışımdır, birinci beş senelik programı. Dördüncü, beşincisinde bulama dım bana fikir verecek adam olarak. Bu kadar da züğürttük. Hem teknisyenden, hem mühendisten... Bu olayı Atatürk'e söylemişler. Demişler ki Bayar karar verdi, kâğıt fabrikasını kuruyor. Beklediği bir şey. Bunun üzerine -benim haberim yok- Atatürk ile İsmet Paşa arasında bir mesele geçmiş. Bizim İnhisarlar İdaresi karton kâğıt, ambalaj fabrikası yapmaya karar vermiş. İsmet Paşa ondan sonra bunun planlarını vesairelerini almış, Atatürk'e gitmiş. Atatürk adeta eli sopalı hepimizi tazyik ediyor. Yapalım, yapalım, diyor, İnönü, 'İnhisarlar Dairesi buna karar verdi. Fakat tetkik ettirdim bunu, bundan kâr çıkmaz, zarar edermişiz. Meselenin portresi de üç milyon liradan ibaret. Ambalaj fabrikası yapacaklar. İnhisarlar İdaresi'nin paket vesairesinde kullanmak için ihtiyacı var. Ve ilk teşebbüsümüz olacak. Zararlı bir işe girersek, bundan sonra cesareti de kırar. Bundan vazgeçelim Paşam, ne dersin?' Ben derakap anladım, kâğıt fabrikası, şeker fabrikası kurulan memleketlerde daima kavgalar olmuştur istenmemiştir içten. Bunları sigortacılar istemez, nakliyatçılar istemez. komisyoncu tüccarlar istemezler. Hariçten bir mektup yazar, gelir komisyonunu alır cebine atar, bey gibi yaşar. Memlekette kurulursa o, eksik olacak onun ticareti. Bunları ben tetkik etmiştim. İşin kurulmasından menfaati bozulacaklar bana mani olmak isterler. Onlardan biri İsmet Paşa'ya zarar edersiniz, demiş. O da kabul etmiş. Atatürk'e de tesir etmiş. Atatürk bu sırada bizim aynı işi daha büyük olarak kurmak istediğimizi öğrenince şaşırmış. Bizim İş Bankası İdare Meclisi'nden arkadaşlar kendisine işi anlatıp kârlı olabileceğini söyleyince beni çağırttı ve bu meseleyi konuştu.

TENBÎH: Bir çocuk ve bir hayvan yavrusu dünyâya gelir gelmez, bütün a’zâları ve his organları çalışmağa başlıyor. Bunların âhenkli, muntazam çalışmalarıyla ya- şamağa devâm ediyor. Bu hâl, bütün akl sâhiblerini, bü- tün ilm adamlarını hayretde bırakıyor. Bu organları var eden ve böyle çalışdıran sonsuz kuvvet sâhibinin ismi (Allah)dır.

Siz hiç Fransız Yahudisi gördünüz mü? Ben gördüm, eğer kendisi söylemeseydi, Allah bilir sittin sene Yahu di olduğunu anlayamazdım: Konuşmasıyla, kültürüy le, davranışıyla tam bir Fransız. Şimdi ona sorsam ne diyecek, Yahudi miyim, yoksa Fransız mı? Denediğim için biliyorum, önce Franstzım diyor, sonra ilâve ediyor, Musevi asıllıyım. Bunu yalnız Yahudiler yapmaz, ora da Anadolu’dan gitme hayli Ermeni de vardır, çocukla rı, torunları elbet o ülkede doğmuş, o ülkenin uyruğu na geçmişler, kısacası Fransızlaşmalar, oysa dinleri Hı 94 ristiyan ama mezhepleri Ortodoks, dahası Gregoryen, ana dilleri de farklı, Ermenice konuşuyor, kendi arala rında hâttâ okuyup yazıyorlar. Peki bunlar ne, Ermeni mi Fransız mı? Daha 1950’de, Heybeliada’dan Paris’e düşmüş Ermeni dostum Barkef Şemikyaıı’a sormuş, boyumuzun ölçüsünü almıştık: Fransızım diyor, ilâve ediyorlar, Ermeni asıllıyım. Daha ilginci, dışardan gel me olmayıp, Fransa toprağında yaşayan, ama değişik dilleri, kendilerine özgü kültürleriyle belirli azınlıkları oluşturan kümelerin davranışları. Evet, sık sık yazarım, Fransa’da, o toprağın halkından olup, dili başka, kül türü farklı, göreneği kendine göre, hayli ‘etnik grup’ vardır: Brötonlar, Basklar, Korsikalılar, Alzaslılar vb. Üç aşağı beş yukarı hepsiyle temasım olmuştur. Hotel le Tango’nun yöneticisi Bröton’du, Fransızcasını zor an lardım, üstüne varırsanız Fransızım derdi, Bröton asıl lıyım. Mari-France Normand’dır (sahi, onları unuttuk), onun da sorunuza vereceği cevap öbürlerinden farklı mı olacaktır sanırsınız? Paris Polis Müdüriyeti’nde ikamet izni alabilmem için bana ‘torpil yapan’ Baba Sanguinet- ri Korsikalıydı ama, ana dili bal gibi İtalyanca olduğu halde, Fransa için dövüşmüş, yaralanmış, tutsak düş müştü. Benzeri sözleri size İngiltere’de yaşamış bir Türk de tekrarlayabilir. Orada da İskoçlar, Galler, İrlandalılar vardır, kimisinin dili farklı, kimisinin dini başkadır. Sorduğunuz zaman hepsi Britanyalıyım der, ama İskoç asıllıyım, ya da İrlanda asıllıyım. Gerçekte bu saptama, çağdaş uluslarda bizdeki birtakım salakların tartıştık ları ‘halklar’ sorununun hangi düzeyde çözüldüğünü pek güzel göstermektedir. İnsan gruplarını ırksal köken lerine göre ayırmaz da, tarihsel yazgı beraberliklerine, ekonomik ortaklıklarına, kültür birikimlerine göre bir 95 likte düşünürsen, çağdaş ulus anlayışı ortaya çıkar, bun da da esas, yurttaşın kendini içinde yaşadığı ulusun his setmesidir, böyle hissetti mi, bitti, o ulusun çocuğudur, ama şu ya da bu asıldandır, fark etmez. Mustafa Kemal Meclis’teki milletvekillerine seslenirken, onun için ‘Bu radaki öğeler yalnız Türk değildir, Kürt değildir, Çerkez değildir, Lâz değildir’ diyor, onun için yıllar sonra Türk milliyetçiliğini tanımlarken ‘Ne mutlu Türk’üm diye ne’ diyecektir. Türklüğü kişinin benimsemesine bıraka caktır. Acaba bilir misiniz, Anadolu’dan şu ya da bu neden le Avrupa’ya, Amerika’ya dağılmış Musevi ya da Erme- nilerin kendi soydaşlan arasındaki adları Türk’tür. Bes belli yüzyıllarca Türk kaderini paylaştıkları için. Hiç unutmam, Paris’te İstanbul’dan gitme Madam Victoire’i bana tanıtan, Fransız Musevisi dostum, ‘Türk’tür’ diye tanıtmıştı, Madam Victoire da, (toprağı bol olsun) da ha ilk sözünde bana kahveyi orta mı şekerli mi içeceği mi sorduğuna göre, elbette Türk’tü. Salonunda Boğaz resimleri, sofrasında tahin helvası, gramofonunda De niz Kızı Eftalya’nın plakları olan bir Türk. Emperya lizm, Osmanlı’yı dağıtmak için Ermeni’yi, Rum’u, Ya hudi’yi doğduğu toprağa düşman edip, kökeninden ko pararak, bin beter kötü bir talihe mahkûm etmiştir. En azılı Türk dü�