Vrede Van Quotes

Van de mooiste dingen in het leven krijg je alleen maar meer als je ze weggeeft: vertrouwen, vriendschap, vrede.

Vergissen jullie je daarin niet wij zullen leven. Wij zullen leven en wandelen en praten en eten en zingen en lachen en voelen en beminnen en onze kinderen dragen in rust in veiligheid in fatsoen in vrede beramen jullie de oorlogen maar jullie meesters van de mensheid beramen jullie de oorlogen en wijs de weg en dan zullen wij de geweren richten.

Het is zo moeilijk om pijn te vergeten, maar het is nog moeilijker om je te herinneren dat je gelukkig bent geweest. We houden geen littekens over van geluk. We leren zo weinig over vrede.

Ze [Florence Nightingale] organiseerde ontelbare pacifistische congressen en de triomf van haar leven was dat ze Alfred Nobel, de uitvinder van het dynamiet, zo op het geweten werkte dat hij als compensatie voor het onheil dat hij met zijn uitvinding van het dynamiet had aangericht, de Nobelprijs voor de vrede en een beter internationaal begrip instelde.

Maar elke schaduw is in zijn diepste wezen toch ook een kind van het licht, en alleen wie licht en donker, oorlog en vrede, hoogtepunten en dieptepunten heeft meegemaakt, alleen die heeft waarachtig geleefd.

Hij aarzelde even en vervolgde toen: 'Maar belangrijker is dit. U moet de invloed die het verleden op het heden en op de toekomst heeft niet onderschatten. Wij bewandelen vanaf onze geboorte geen rechte weg, maar trekken, hoe ouder we worden, steeds meer cirkelvormige paden. Elke stap voorwaarts wordt als het ware gevolgd door twee stappen opzij en drie stappen terug. De ziel kent een ander tijdmechanisme dan de klok op de schouw. Hoe meer zij aan jaren wint, hoe sneller zij achteruit begint te lopen. Met de jaren verwerven we daarmee de mogelijkheid om dichter naar onze oorsprong terug te keren. Dat kan soms een kalme berusting schenken, maar het kan ook oude wonden openrijten. Meestal komen deze herinneringen aan pijnlijke gebeurtenissen tijdens periodes van emotionele verwarring naar boven. Om die een plaats te geven, moeten we het verleden als bron serieus nemen. Ouder worden betekent feitelijk niets anders dan vrede sluiten met de jeugd.

Welk pad je ook kiest, probeer tijdens je reis altijd de beste versie van jezelf te zijn, want je weet niet of de dag van morgen zonneschijn of regen zal brengen. Geniet van het gezelschap van je dierbaren en houd degenen die er niet meer zijn in leven door hen te herinneren, door over hen te spreken. We schrijven allemaal geschiedenis, hoe klein onze daden ook zijn, maar uiteindelijk draait het allemaal om liefde en vrede. Dus wees voorzichtig met wie je jezelf omringt en wie je kiest te zijn.

Vrede is het mooiste van mijn leven.

Ik bid dat God onze Vader in alles goed voor jullie zal zijn. En dat jullie vol zullen zijn van de vrede van God de Vader en van de Heer Jezus Christus. 3 We bidden altijd voor jullie. Dan danken we God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, voor jullie

Ook in een tijd van vrede betaal je een prijs om trouw te blijven aan jezelf, om oprecht te leven. Dit heb ik geleerd: hoeveel het ook kost, het is de prijs waard. Je kunt geen oppervlakkig of zinloos leven leiden. Betaal de prijs en wees er trots op dat je dat hebt gedaan, dat is mijn idee.

Een meester van rust, stilte en vrede, verkeert graag in rustige wateren.

Ik klaag de hele mensheid aan, die zich op de knieën werpt voor genadeloze heersers die macht drinken op verderfelijke avonden en ‘s ochtends vragen hoeveel doden er zijn gevallen in de veldslagen die verveling en vrede verdrijven. Ik klaag aan wie rijker wordt en armen armer maakt. Wie spreekt in klare taal wordt gefolterd en zij die hees de geluidsmuur proberen te overstijgen, worden beroofd van hun klanken. Land van uitersten, waar de dappersten op het schavot eindigen, waar de eerlijksten de mond wordt gesnoerd en waar vrijheid uitsluitend is weggelegd voor krankzinnigen. Zij die met mensenlevens spelen en alleen vloeken als ze hun munten laten vallen.

Volgens Erasmus bestaat geluk slechts in de illusies die men daarover koestert. Het woordenboek definieert geluk als de aangename toestand waarin we onze wensen vervuld zien en vrede hebben met onszelf en onze omgeving. Wie het heeft gekend weet dat het gevoel van geluk onuitstaanbaar kort duurt en zich niet vaak aandient. Toch eindigen de verhalen die we elkaar vertellen steevast met 'en ze leefden nog lang en gelukkig'. Dat is de grootste leugen uit de geschiedenis van de mensheid. We leven niet nog lang en gelukkig, we leven op zijn hoogst kort en af en toe niet ongelukkig.

Leidt de vrede, waar de mensheid te allen tijde naar heeft verlangd en die tot nu toe maar in zo weinig delen van de wereld is verwezenlijkt, er alleen toe dat hij niet wordt gedeeld met degenen die er hun toevlucht zoeken, maar zo agressief wordt verdedigd dat hij er zelf bijna uitziet als een oorlog?

… echte vrede is niet de afwezigheid van oorlog. Echte vrede is de onaannemelijkheid van oorlog.

Zonder acceptatie zal ergernis je woedend maken Zonder acceptatie zal verdriet je deprimeren Zonder acceptatie zal onzekerheid je angstig maken Zonder acceptatie zal ontgoocheling je kwellen Zonder acceptatie kan liefde niet liefhebben Ja zeggen tegen wat je voelt De eerste stap in geval van lijden (verlies, verdriet, tragedie, ...) is dit lijden voelen in alle cellen van je lichaam. Als je het voelt, creëer je de gelegenheid je lijden te accepteren, 'ja' te zeggen tegen wat je voelt. Je maakt er geen mentale verhalen over, maar je voelt het rechtstreeks en je huilt eventueel als dit nodig lijkt. Je laat het lijden toe er te zijn, in een complete toestand van overgave ten opzichte van wat is. Maar wat overgave doet, kan je niet volledig in je hoofd uitleggen. Waarom, waarom, waarom... vraag je je af, maar de overgave komt alleen als je zelfs het vinden van het antwoord op het waarom loslaat! Het is niet mogelijk te weten: in complete (spirituele) overgave, omarm je de toestand 'niet weten'. Accepteer dat er diepe pijn is en dat je geen antwoord hebt en ineens komt er een opening. Je vindt ruimte midden in de pijn, een openheid, een enorm gevoel van vrede. Zo kan lijden een opening zijn naar de spirituele dimensie in haar diepste zin. Eckhart Tolle

Zonder acceptatie zal ergernis je woedend maken Zonder acceptatie zal verdriet je deprimeren Zonder acceptatie zal onzekerheid je angstig maken Zonder acceptatie zal ontgoocheling je kwellen Zonder acceptatie kan liefde niet liefhebben Ja zeggen tegen wat je voelt De eerste stap in geval van lijden (verlies, verdriet, tragedie, ...) is dit lijden voelen in alle cellen van je lichaam. Als je het voelt, creëer je de gelegenheid je lijden te accepteren, 'ja' te zeggen tegen wat je voelt. Je maakt er geen mentale verhalen over, maar je voelt het rechtstreeks en je huilt eventueel als dit nodig lijkt. Je laat het lijden toe er te zijn, in een complete toestand van overgave ten opzichte van wat is. Maar wat overgave doet, kan je niet volledig in je hoofd uitleggen. Waarom, waarom, waarom... vraag je je af, maar de overgave komt alleen als je zelfs het vinden van het antwoord op het waarom loslaat! Het is niet mogelijk te weten: in complete (spirituele) overgave, omarm je de toestand 'niet weten'. Accepteer dat er diepe pijn is en dat je geen antwoord hebt en ineens komt er een opening. Je vindt ruimte midden in de pijn, een openheid, een enorm gevoel van vrede. Zo kan lijden een opening zijn naar de spirituele dimensie in haar diepste zin.

Wat de spelling aangaat, even als in m'n andere werken volg ik nagenoeg de mode van den dag. "Niet, zooals ik zeide in 't Voorbericht by den vyfden druk myner Ideen, omdat ik den minsten eerbied voel voor de taalkennis der personen die heden-ten-dage zoo goed als officieel belast schynen met de bearbeiding van dat veld, doch om niet het oog des lezers aftestooten door vreemdheid van spelling. De soep zou de kool niet waard zyn." Zeker, wezenlyke taalkunde is heel wat anders! Toch heb ik ook hier de leelyke i-j die door sommigen als y-klank gebruikt wordt, voor goed congé gegeven. Tant pis voor de Hilaridessen die er om treuren. Dezelfde soort van lettermannen zullen waarschynlyk geen vrede hebben met m'n interpunktie. Ik met de hunne niet. Welnu, evenals—ik meen—Hildebrand ergens, geef ik hun een paar mud komma's ten-geschenke, om die te plaatsen waar ze goedvinden, tot er de verlangde slymerigheid en hun voldoening op volgt, amen.

Nu gaat het midwinterfestival over liefde en vrede op aarde, ook al haalt dat niets uit, maar om de een of andere reden draait het altijd uit op uitbundig feesten, drinken en het leegplunderen van onze creditcards... - Ron (Claire's vader)

De hemel is de absolute afwezigheid van aardse kwellingen. Een zodanige toestand van rust en vrede en gewichtloosheid, een zo'n absoluut goed, dat er alleen in termen van licht en goud en... en engelenbazuinen over gesproken kan worden. Het is alles maar een metafoor, omdat wij anders geheel sprakeloos zouden zijn. Het paradijs, mijn beste jongen, is de absolute afwezigheid van alles en alles en alles. Want het minste of geringste aanwezige, wat dan ook, zou nog pijn en last betekenen, door de pure aanwezigheid ervan. Het Niets is het hoogste. Niet het Niets dat aan ons voorafging... stel je voor, zeg!... want dat heeft zogezegd geen lading. Nee, het Niets dat op ons bestaan volgt. Het relatieve Niets. Het Niets als afwezigheid van alle pijn die eraan voorafging. Dát Niets vormt de ware verlossing... dát is het paradijs! Men stapt het binnen via de dood. Een dood die, anders dan in het land aan Gods andere zijde, niet herhaald wordt, maar het verder voor eeuwig zal laten afweten, zoals alles, alles en alles en alles, het voor eeuwig zal laten afweten. - Had u verder nog vragen?

Ik beef, ik dwaal af. Het leven staat als een reus voor me. Het vel papier vliegt van me weg, het lijkt wel of ik koorts heb. De pen rent voort, ik ben bang. Ik moet de buitenlucht in, zodat ik afkoel en me een beetje neutraler voel, anders smelt ik. Wat ben ik armzalig in de zee van opwinding. Toch ben ik blij, want ik denk, dat alleen de armzalige in staat is om zijn eigen benauwde zelf de rug toe te keren, om op te gaan in iets beters, aan het zwevende, dat ons gelukkig maakt, aan de beweging die niet stokt, aan iets verhevens, dat steeds groeit, aan het dartele algemene, aan het nooit verdwijnende doodgewone, dat ons draagt, tot het ons in vrede mag begraven.

De secretaris deed zijn werk, als ik verwachtte.

jy bly om my kleef soos ’n mislaag en verdof my vrede tot vaag herkenbare lettergrepe wat my verstoot en verwens vir elke oomblik van hoop net omdat ek eenmaal teen wil en wens en sin in en blindverlore jou kindmens-oë in my dooie siel laat kyk het en nou sal ek nooit weer grammatikaal korrek en redeloos raak kan skryf nie

my spore loop my ver vooruit wyk af van al my kaarte lei my na stille waters deur dorings en draad en dorsland en bring my op jou grond waar die son teen die plaashek hurk - hy wag vir my skadu en my stem soos die aarde wag vir reën en nou kan ek tot vrede kom jou herkoms was my heimwee

Ik ben ervan overtuigd dat we, door samen te werken en onze krachten te bundelen, een nieuwe toekomst kunnen opbouwen voor België en Congo. Een toekomst van vrede, welvaart en geluk voor alle burgers.

Iedereen kwam met zijn eigen bagage vol kleren, accessoires, boeken en tandpasta, maar bovenal vol vraagtekens die hun hoofd en hart verwarden. Het leven is tenslotte een eeuwige opeenvolging van vragen. En wanneer je denkt alle antwoorden te hebben gevonden, betekent dat dat je het hele leven hebt afgerond. Dat het tijd is om bij de televisiequiz je vinger van de knop te halen. Game over, ladies and gentlemen. Het spel is uit, ga in vrede.

In 't verdriet om zijn tijd, en in toenemende maagpijn schilderde hij, terwijl er buiten sneeuw viel : 'De Blinden die elkander in de Gracht leiden'; 't Valt voor in zijn vredige streek, met de kerk, ginder rustig en uitnodigend gezeten aan de voet van een buikrond heuveltje. Hier van voor, rechts, diept een koele gracht, waar lis wiegt en irissen tintelen. Op de voorgrond, in de richting van die gracht, komen de zes blinden met hun wijde mantels aan, achtereen elkaar vasthoudend aan hun staf, of de hand op de schouder van de voorgaande gelegen. Hun oude, getaande, domme bedelaarsgezichten zijn smekend omhoog gericht; maar hun ogen zijn ofwel gesloten, of 't zijn enkel matte, witte ballen of uitgezworen holtens. Ze zullen de gracht intuimelen, één voor één, lijk de voorsten al bezig zijn, - de eerste had nogal muziek bij! Rond dit drama bloeit een schone, zachte zomer. Er is stilte, vrede en zon! Daarin ligt heel zijn tijd : 't verscheuren van elkanders overtuiging, de blindheid van elkendeen; daarin ligt zijn twijfel, zijn gebroken droom, zijn geloof, zijn verlangen naar rust, heel zijn hart en heel zijn ziel, - heel de tegenstrijdigheid van zichzelf en van zijn tijd. Toen hij de schilderij af had; - 't was enige dagen voor Kerstmis - liet hij palet en borstels uit zijn hand glijden. 'Nu heb ik, geloof ik, niets meer te doen dan maagpijn te lijden', zuchtte hij.

Dat is de grootste troost van 439 jaar oud zijn. Je doorgrondt de belangrijkste les van de geschiedenis: dat mensen niet van de geschiedenis leren. De 21ste eeuw kan uitdraaien op een slechte cover van de 20ste eeuw, maar wat kunnen we er aan doen? Over de hele wereld zijn de hoofden van mensen gevuld met utopieën die elkaar nooit overlappen. Een recept voor mislukking, maar eentje dat we al kennen, helaas. Vrede is van porselein gemaakt, zoals altijd.

Kinderen spelen van kleins af ‘cowboys en indianen’, Niemand speelt ooit ‘Uno-vredesmacht’. (Uit: Kinderpraat)

Toch is geweld in mijn ervaring niet de uiting van wie werkelijk zijn, maar van de schending daarvan. Daarom is het zo belangrijk om onszelf te leren kennen. Wanneer onze basisbehoeften - liefde, erkenning, verbondenheid, zelfexpressie, zinvol leven en het gevoel echt te leven - niet worden bevredigd, als we er niet in slagen wat onze behoeften zijn, kunnen we allemaal gewelddadig worden.