Oordeel Quotes

Ik denk dat wij onszelf verminken, omdat we ons onbruikbaar willen maken voor een verlangen, voor een ideaal, voor een verhaal. We ontzeggen ons het recht, en ontnemen ons bij voorbaat de kans, op een beloofd geluk, waarvan wij denken dat het niet voor ons is weggelegd. Door ons ongeschikt te maken, helpen wij het lot een handje en nemen het zelf op ons. We maken ons liever eigenhandig onaantrekkelijk, dan dat we dat oordeel over onze aantrekkingskracht, waarde en betekenis aan anderen overlaten. We worden liever dik, dronken, ontrouw en ongelukkig, dan dat we het angstaanjagend grotere aanpakken, een ideaal waarmaken dat we koesteren en daarvoor erkenning zoeken bij anderen.

Wanneer je daarna weer opnieuw nadenkt over het probleem, is je oordeel beter, want continu nadenken over een probleem tast de kracht van je oordeel aan.’11

Vooruitgang is een moreel oordeel van een wezen dat zichzelf o zo graag in de spiegel bekijkt.

De behoefte om welgevallig te zijn onderwerpt de machtige aan het fijnzinnige oordeel van de smaak; de lust kan hij stelen, maar de liefde moet een geschenk zijn.

Bovendien, hoe kun je tegen de doodstraf zijn en zelfmoord goedkeuren? Als het oordeel van een rechter of een jury verkeerd kan uitvallen, dan is ook jouw oordeel twijfelachtig, misschien onjuist.

We maken ons liever eigenhandig onaantrekkelijk, dan dat we dat oordeel over onze aantrekkingskracht, waarde en betekenis aan anderen overlaten. We worden liever dik, dronken, ontrouw en ongelukkig, dan dat we het angstaanjagend grotere aanpakken, een ideaal waarmaken dat we koesteren en daarvoor erkenning zoeken bij anderen.

Maar zolang ze er nog is, zullen in de winternachten de wolvenbenden de wildernis luid huilend blijven doorkruisen. Ze waren er reeds vanaf het begin van de wereld. En ondanks het feit, dat de mensheid de wolven van het begin af haatte en onafgebroken beoorloogde en dat in de verder nog komende eeuwen steeds zal blijven doen, zullen ze tot aan de dag van het laatste oordeel de wereld blijven bevolken. De reden hiervan is, dat ze het symbool der wildernis zelf zijn en het denkbeeld, dat de wildernis zou blijven voortgaan te bestaan, maar zonder wolven, is nog vreemder dan zich een natie zonder vlag te denken.

De vroege christenen geloofden dat het hun voornaamste plicht was om elkaar lief te hebben, maar ze stelden zich niet open voor vreemdelingen. Deze gemeenschap voelde zich aangevallen en klitte samen tegen 'de wereld'. Sommige van hun leden hadden hun leer onverdraaglijk gevonden en 'gingen niet verder met Jezus mee'. De gelovingen zagen deze afvalligen als 'antichristenen', vervuld van een dodelijke haat jegens de messias. De leden van deze christelijke sekte waren ervan overtuigd dat alleen zij het bij het rechte eind hadden en dat de hele wereld tegen hen was.[...]Omdat Jezus Gods laatste openbaring aan de wereld was, hield dit gebrek aan acceptatie een oordeel in: degenen die hem afwezen, waren de kinderen van de duivel en zouden in de duisternis blijven.

Via mijn lichaam en geest voltrekt zich een nieuw oordeel over de mensheid.

Dus - besloot ik - hadden de mensen wel gelijk mij te minachten en te schuwen. Al begrepen zij me niet door een beredeneerde ontleding, instinctief beseften zij toch de kille holheid van mijn ziel. Zelfs over hen, die wij maar van aanzien kennen, matigen wij ons een oordeel aan en dikwijls is dit oordeel veel juister dan zijn oorsprong zou doen vermoeden. Uit een trilling om mijn mond, een opslag van mijn ogen, de klank van mijn stem trok de kameraad die mij vermeed, de leraar, die mij wantrouwde, de voorbijganger, die een ander om inlichting aansprak, onbewust een nadelig besluit voor mijn vriendelijkheid, mijn oprechtheid, mijn hulpvaardigheid en al leidden zij daaruit een volmaakt onjuiste karakteristiek van mijn persoon af, hun antipathie was toch gegrond.

Emoties zijn krachten die ons oordeel beïnvloeden met de anticipatie van aangename of onaangename gewaarwordingen, waarbij het een potentieel probleem mag heten dat ons oordeel en de beïnvloeding ervan twee verschillende dingen zijn, dat de koerswijziging ten gevolge van onze sentimenten geen onderdeel vormt van onze oorspronkelijke overwegingen en dat er zich daarmee twee mogelijkheden voordoen, die beide even funest zijn: ofwel de koerscorrectie onder invloed van onze emoties is terecht, waaruit volgt dat ons rationale oordeel tekortschiet, ofwel beneveling verleidt ons om ten onrechte van ons adequate oordeel af te wijken.

Ik ben bang voor ontmaskering, wanneer onthuld zal worden dat niemand ooit echt van mij gehouden heeft omdat ik niet de persoon ben die men voor zich dacht te hebben. Iedereen zal me doorzien als iemand die niks kon en niks kan en niks zal kunnen. Achter mijn rug om zal gefluisterd worden wanneer mijn ware gezicht aan het licht komt. Op een kwade dag zal ik me niet meer kunnen beheersen, zal ik toegeven aan driften, aan het geweld dat mijn genenpoel dicteert en aan de verleidingen van de duisternis, waarna ik er, te laat voor berouw, bij het laatste oordeel achter kom dat de hemel wel degelijk bestaat, maar dat voor mij de poort gesloten zal blijven.

Met de uiterste voorzichtigheid, maandenlang mogelijkheden tegen elkaar afwegend, bijna tot in het overdrevene toe langzaam, zo streng mogelijke maatstaven aanleggend, vatte hij zijn oordeel over een letter, een woord of een hele zin pas dan samen, wanneer hij van de onaantastbaarheid ervan zeker was.

Dat idee van de Dag des Oordeels, wanneer alle opgestapelde schulden volledig afgelost zullen zijn en een ontwrichte wereld eindelijk in het lood is gebracht, is later in geseculariseerde vorm overgenomen door het moderne linkse project. De instantie van het oordeel is dan echter niet meer God, maar het volk. Linkse politieke bewegingen zijn te vergelijken met 'woedebanken'. Ze verzamelen woedeinvesteringen en beloven grootschalige wraak, het herstel van een allesomvattende gerechtigheid.

Ideeën zullen wel nooit autoriteit kunnen uitoefenen boven de volkeren der Menschheid, en zij zullen dus wel altijd blijven strijden om de suprematie over de Wereld, tot zij elkaar allen vernietigd hebben. Ik haal dus mijn reine, zilveren, witte vanen binnen, en, mijn blik naar omlaag, oordeel ik wat ik zag het minderwaardige schouwspel van de minderwaardigheid der Volkeren...

De zomer had alle bomen donker gemaakt, de variatie in het groen was verdwenen. Ik merkte aan de Zweden dat er iets tragisch stond te gebeuren. Er was iets in aantocht dat ze onrustig maakte. Als dieren die krampachtig naar eten zochten voor hun voedselvoorraad scharrelden ze door de stad. September bracht het definitieve oordeel over de zomer: voorbij, over alle hoogtepunten heen en het enige dat de mensen te wachten stond was de eerste sneeuw. Ze maakten zich op voor de periode die zou volgen, als een overtocht van een warme veilige haven over een woeste koude zee naar een ander eiland: Is er genoeg aan boord? Overleven we dit jaar wel? Ze reageerden als op instinct of uit ervaring (geen idee waar het een stopt en het ander begint) en waren binnen de kortste keren klaar voor de maanden vol dikke lagen kleding, vuren in huizen, Volvo’s met loeiende kachels en grote hoeveelheden drank.

Niemand, dus sprak hij, mocht zich ‘n oordeel over hem aanmatigen, omdat niemand ‘t flauwste begrip kòn hebben van de heftige geschoktheid zijner ziel. Hij plaatste zich op ‘n zeer hautain standpunt en kraamde velerlei wijsheden uit.

Wat is dan de blijvende meerwaarde van zo’n postmoderne analyse voor het politieke leven? Vooral bij minder geslaagde postmoderne analyses verglijdt kritisch denken naar een intentieproces, waarbij de morele veroordeling primeert op een correcte analyse. De interpretatiestrijd wordt een doelbewuste poging van een dominant discours om een ander discours weg te drukken. De stille stem wordt de verdrukte, onrechtvaardig behandelde en gediscrimineerde stem. Dan bestaat de alternatieve canon niet alleen uit vergeten, maar uit onderdrukte denkers. Het gaat niet meer over genuanceerd bouwen op het verleden, maar over de tribunalen oprichten voor denkers en hun dwalingen. De doorslaggevende vraag is wie de ander heeft benadeeld. Al leert Nietzsche volgens de postmoderne opvatting dat geen enkel oordeel objectief of absoluut kan zijn, toch bestaat de neiging om vanuit het postmoderne denken filosofische vragen vooral tot morele posities te herleiden. Het oordeel, de aanklacht en de beschuldiging zijn tegenwoordig de ondertoon van heel wat ‘kritisch’ denkwerk over de samenleving.

Voor reden vatbaar Beargumenteer je eigen argumenten Heb je oordeel niet snel klaar Wees gevat en heb een gegronde reden Aan de oppervlak is waar het zal bewegen

Als Uwe Excellentie van oordeel is me een expeditie naar Abessinië toe te vertrouwen, vraag ik u om me het volgende te bezorgen: een twaalftal musketten, enkele vuursteengeweren – maar het zou niet verstandig zijn om daar te veel over te laten weten –, een dertigtal scheermessen, vijftig paar scharen, enkele minderwaardige Doornikse tapijten, twintig pakjes naalden en twaalf paar pistolen.

Ik was tot het besef gekomen dat de stem in mijn hoofd - mijn eigen stem - eigenlijk heel verstandig en redelijk was. Het was mama's stem die altijd met een oordeel klaarstond en me aanmoedigde dat ook te doen. Ik begon eigenlijk best van mijn stem te houden, van mijn eigen gedachten. Ik wilde daar meer van. Ze gaven me een goed, kalm, gelijkmatig gevoel. Ze maakten dat ik me mezélf voelde.