Lira Quotes

How strange that instead of taking his heart, I'm hoping he takes mine.

I reach out my hand to pull her up, and the look Lira gives me is nothing short of poisonous. “Do you want me to chop it off?” she asks. I keep my hand hovering in the space between us. “Not particularly.” “Then get it out of my face.

If you get shot,” Lira says, “I’m going to treat you like you’re incapable of doing the simplest tasks.” She cradles her arms around her knees to keep out the cold. “See how you like it when I hold out my arm to help you walk, even though you’re not shot in the leg.” “I’d be flattered,” I say, “that you would look for an excuse just to hold my hand.” “Perhaps I’m just looking for an excuse to shoot you.

Wars aren’t won by running,” Lira says. “You can’t win a war,” I tell her. “Someone else just loses.

Hantal, çirkin bir büfeyi ardından sürüklemek gülünçtür. Büfenin otuz taksidini ödemek için, büfeyi yedi yıl cilası bozulmadan kullanmak için harcanan bütün çabalar gülünçtür. On lira, yirmi lira için büfeyi dar merdivenlerden yukarı çıkarmaya uğraşan iki hamalın çabalarının anlamı var yalnız.

There is nothing in the world but pain and the rare moments that exist in between

She ascends from the ocean in a way that is nothing short of celestial. The water follows her in a throne, elevating her to the height of my ship. Ocean-soaked hair runs down the length of her body, and she retains the otherworldly glow that always seems to illuminate her moony skin. Only now she is something more than just a siren, or a girl masquerading as a pirate. She is a goddess.

No digáis que, agotado su tesoro, de asuntos falta, enmudeció la lira; podrá no haber poetas; pero siempre habrá poesía.

She pulls me closer to her, her fingers held tight over mine, and together we dive.

A study in scarlet, eh? Why shouldn't we use a little art jargon. There's the scarlet thread of murder running through the colourless skein of life, and our duty is to unravel it, and isolate it, and expose every inch of it. And now for lunch, and then for Norman Neruda. Her attack and her bowing are splendid. What's that little thing of Chopin's she plays so magnificently: Tra-la-la-lira-lira-lay.

Everything is a game to him. Loyalty is mockery and devotion is kinship in place of fear. He is a riddle, disguised as a ruler, able to laugh at the idea of disloyalty as though it would never be an option. I can't fathom such a thing.

Me alegro, porque es posible, y subrayo posible, que ese momento no llegue nunca, que no te enamores, que no quieras ni puedas entregarle la vida a nadie y que, como yo, cumplas un día los cuarenta y cinco años y te des cuenta de que ya no eres joven y que no había para ti un coro de cupidos con liras ni un lecho de rosas blancas tendido hacia el altar, y la única vergüenza que te quede sea robarle a la vida el placer de esa carne firme y ardiente que se evapora más rápido que las buenas intenciones, y que es lo más parecido al cielo que encontrarás en este cochino mundo donde se pudre todo, empezando por la belleza y acabando por la memoria.

Foi por ti que num sonho de ventura A flor da mocidade consumi... E às primaveras disse adeus tão cedo E na idade do amor envelheci!

Sabe Deus se te amei! sabem as noites Essa dor que alentei, que tu nutrias! Sabe este pobre coração que treme Que a esperança perdeu porque mentias!

Je te vois, rose, livre entrebâillé, qui contient tant de pages de bonheur détaillé qu'on ne lira jamais. Livre-mage, qui s'ouvre au vent et qui peut être lu les yeux fermés ..., dont les papillons sortent confus d'avoir eu les mêmes idées.

Everyone knows the story of the traveler in Naples who saw twelve beggars lying in the sun (it was before the days of Mussolini), and offered a lira to the laziest of them. Eleven of them jumped up to claim it, so he gave it to the twelfth. this traveler was on the right lines. But in countries which do not enjoy Mediterranean sunshine idleness is more difficult, and a great public propaganda will be required to inaugurate it. I hope that, after reading the following pages, the leaders of the YMCA will start a campaign to induce good young men to do nothing. If so, I shall not have lived in vain.

Mi corazón está brotando flores en mitad de la noche Poema Azteca

Then Lira opens her eyes, and I see that only one is the blue I remember. And the other is pure hellfire.

Lira?” she asks. “What do they sing where you’re from?” For some reason, Lira finds this amusing. “Nothing you would appreciate.

Try not to breathe,” I tell Lira. “It might get stuck halfway out.” Lira flicks up her hood. “You should try not to talk then,” she retorts. “Nobody wants your words being preserved for eternity.” “They’re pearls of wisdom, actually.” I can barely see Lira’s eyes under the mass of dark fur from her coat, but the mirthless curl of her smile is ever-present. It lingers in calculated amusement as she considers what to say next. Readies to ricochet the next blow. Lira pulls a line of ice from her hair, artfully indifferent. “If that is what pearls are worth these days, I’ll make sure to invest in diamonds.” “Or gold,” I tell her smugly. “I hear it’s worth its weight.” Kye shakes the snow from his sword and scoffs. “Anytime you two want to stop making me feel nauseated, go right ahead.” “Are you jealous because I’m not flirting with you?” Madrid asks him, warming her finger on the trigger mechanism of her gun. “I don’t need you to flirt with me,” he says. “I already know you find me irresistible.” Madrid reholsters her gun. “It’s actually quite easy to resist you when you’re dressed like that.” Kye looks down at the sleek red coat fitted snugly to his lithe frame. The fur collar cuddles against his jaw and obscures the bottoms of his ears, making it seem as though he has no neck at all. He throws Madrid a smile. “Is it because you think I look sexier wearing nothing?” Torik lets out a withering sigh and pinches the bridge of his nose. I’m not sure whether it’s from the hours we’ve gone without food or his inability to wear cutoffs in the biting cold, but his patience seems to be wearing thin. “I could swear that I’m on a life-and-death mission with a bunch of lusty kids,” he says. “Next thing I know, the lot of you will be writing love notes in rum bottles.” “Okay,” Madrid says. “Now I feel nauseated.” I laugh.

Kanga e dhimbës krenare O dhimbë krenare e shpirtit që vuen dhe shpërthen ndër vargjet e lira... A deshte, vall, për t'u ngushlluem tu' e stolisë botën me xhevahira? 0 dhimbë krenare ndër vargjet e lira, që kumbojnë me tinguj të sinqertë... Vall, a do të prekish kënd ndër ndijesina? Apo do vdesish si vdes gjethi në vjeshtë? 0 kangë e dejë e dhimbës krenare... Mos pusho kurr! Por bashkë me vaje, si dy binjakë këndoni mjerimin - se koha do t'ju bijë ngushllimin.

You should pay less mind to fairy tales, Elian, or that's all you'll become." When he leaves, I think about whether that would be awful, or beautiful. Could it really be such a bad thing, to become a story whispered to children in the dead of night? A song they sing to one another while they play.

I am a beast to them. You are the only one who lets me be a man.

No hay nada en el mundo salvo el dolor y los pocos momentos que existen en medio

- Tu sei Lilac Zinna, sei fatta di coraggio e di testardaggine. Non c'è spazio in te per la paura. Senza contare che la paura conduce all'ira, e l'ira produce odio, e l'odio genera sofferenza. Parola di Yoda. - Yoda? - Un piccolo animaletto protagonista di un film proibito che ho visto tempo fa. Molto saggio.

In the pits of our souls—if I amuse myself with the notion that I have a soul—Elian and I aren't so different. Two kingdoms that come with responsibilities we each have trouble bearing. Him, the shackles of being pinned to one land and one life. Me, trapped in the confines of my mother's murderous legacy. And the ocean, calling out to us both. A song of freedom and longing.

I'm always fine," Andi snapped. But she knew that Lira sensed the lie the moment it left her lips. She sighed. "I'm just in shock. Seeing Dex again after I thought her was gone for good... I stuck a knife through him, Lira. And now he's come back to haunt me.

Al enfrentar el "poco ser" del hombre con el pleno ser de Dios, la religión postula una vida eterna. Nos redime asi de la muerte, pero hace de la vida terrestre una larga pena y una expiación de la falta original. Al matar a la muerte, la religión desvive a la vida. La eternidad deshabita al instante. Porque vida y muerte son inseparales. La muerte está, presente en la vida : vivimos muriendo. Y cada minuto que morimos , lo vivimos. Al quitarnos el morir, la religión nos quita la vida. En nombre de la vida eterna, la religión afirma la muerte de esta vida. El Arco y la lira

Estar na Europa era assim. Uma ponte para a infância, que conduzia ao outro lado do oceano, através de florestas, até as paisagens primordiais da minha imaginação. De um jeito ou de outro, eu havia ido a muitos lugares, do México ao Maine - e pensar que tive de ir até a Europa para poder voltar a minha cidade natal, minha lareira, meu quarto onde histórias e lendas pareciam sempre extrapolar os limites municipais. Ali moravam as lendas: na lira, no castelo, no farfalhar das asas dos cisnes.

Su mano se mueve y siento una ausencia repentina. Y luego está en mi mejilla, sosteniendo mi rostro entre sus manos, acariciando mi labio con el pulgar. Se siente como lo peor que he hecho y lo mejor que he podido hacer, y lo extraño es que ambas cosas son lo mismo.

Le stelle in cielo Non conoscono l'ira Bla, bla, bla, fine

El dolor no siempre duele

leyendo liras deliras,

A un Dio è concesso. Ma dimmi come può seguirlo un uomo varcando la sottile lira?

Eu nu cheltui o lira daca nu cred ca pot sa scot o suta.

lira for your thoughts.

The deportation proceedings and appeals would last for fifteen years, but they were always hanging over Russell’s head. In the end when he lost his last appeal and had packed his bags and had his tickets, I recommended a lawyer to him who went through the Italian government, spread a little lira, and got it so the Italian government refused to take Russell, and that was that. America had to keep him.

¡Nuestro siglo es un Siglo de infierno! Los postes y los hilos telegráficos lucirán, lira de cantos férreos por tus omóplatos mágicos[422]. ¡Danos, ante todo, tu versión rimada del mal de la patata[423]!

En el flujo y reflujo de nuestras pasiones y quehaceres (escindidos siempre, siempre yo y mi doble y el doble de mi otro yo), hay un momento en que todo pacta. Los contrarios no desaparecen, pero se funden por un instante. Es algo así como una suspensión del ánimo: el tiempo no pesa. Los Upanishad enseñan que esta reconciliación es “ananda” o deleito con lo Uno. Cierto, pocos son capaces de alcanzar tal estado. Pero todos, alguna vez, así haya sido por una fracción de segundo, hemos vislumbrado algo semejante. No es necesario ser un místico para rozar esta certidumbre. Todos hemos sido niños. Todos hemos amado. El amor es un estado de reunión y participación, abierto a los hombres : en el acto amoroso la conciencia es como la ola que, vencido el obstáculo, antes de desplomarse, se yergue en una plenitud en la que todo - forma y movimiento, impulso hacia arriba y fuerza de gravedad - alcanza un equilibrio sin apoyo, sustentado en sí mismo. Quietud del movimiento. Y del mismo modo que a través de un cuerpo amado entrevemos una vida más plena, más vida que la vida, a través del poema vislumbramos el rayo fijo de la poesía. Ese instante contiene todos los instantes. Sin dejar de fluir, el tiempo se detiene, colmado de sí. El Arco Y La Lira

I must thank you for it all. I might not have gone but for you, and so have missed the finest study I ever came across: a study in scarlet, eh? Why shouldn't we use a little art jargon. There's the scarlet thread of murder running through the colourless skein of life, and our duty is to unravel it, and isolate it, and expose every inch of it. And now for lunch, and then for Norman Neruda. Her attack and her bowing are splendid. What's that little thing of Chopin's she plays so magnificently: Tra-la-la-lira-lira-lay.” Leaning back in the cab, this amateur bloodhound carolled away like a lark while I meditated upon the many-sidedness of the human mind.

L’ira e la sofferenza mi bruciavano l’ossigeno nei polmoni, mi ostruivano la trachea. Volevo solo piangere disperatamente. Dio, quanto lo volevo. Volevo crollare tra le braccia di colui che aveva dato origine alla mia pena.

El poeta no escoge sus palabras. Cuando se dice que un poeta busca su lenguaje, no quiere decirse que ande por bibliotecas o mercados recogiendo giros antiguos y nuevos, sino que, indeciso, vacila entre las palabras que realmente le pertenecen, que están en él desde el principio, y las otras aprendidas en los libros o en la calle. Cuando un poeta encuentra su palabra, la reconoce: ya estaba en él. Y él ya estaba en ella. La palabra del poeta se confunde con su ser mismo. Él es su palabra. En el momento de la creación, aflora a la conciencia la parte más secreta de nosotros mismos. La creación consiste en un sacar a luz ciertas palabras inseparables de nuestro ser.” El Arco y la Lira

Desço aos infernos, a descer em mim. Mas agora o meu canto não perfura O coração da morte, À procura Da sombra Dum amor perdido. Agora É o repetido Aceno Do próprio abismo Que me seduz. É ele, embriaguez nocturna da vontade, Que me obriga a sair da claridade E a caminhar sem luz. Ergo a voz e mergulho Dentro do poço, Neste moço heroísmo Dos poetas, Que enfrentas confiantes O interdito Guardado por gigantes, Cães vigilantes Aos portões do mito. E entro finalmente No reino tenebroso Das minhas trvas. Quebra-se a lira, Cessa a melodia; E um medo triste, de vergonha e assombro, Gela-me o sangue, rio sem nascente, Onde o céu, lá no alto, se reflecte, Inútil como a paz que me promete.

İnsanlar duygularını sakladığı gibi kelimelerini de saklıyor.Sanki hepimizin ortasında kocaman bir kutu var ve güzel bir laf eden ceza olarak kutuya 50 lira atıyor ve o paralar toplanıp bir hayır kurumuna bağışlanıyor.Kendimize hayrımız yok esas.

Ma che importanza aveva! Non era felice, non lo era mai stata. Da dove veniva, dunque, quella insufficienza di vita, quella istantanea marcescenza delle cose a cui si appoggiava?… Ma se da qualche parte esisteva un essere forte e bello, una natura valorosa, ricca al tempo stesso di slancio e di delicatezza, un cuore di poeta sotto sembianze d’angelo, lira dalle corde di bronzo che indirizzava al cielo epitalami elegiaci, perché mai lei, per un favore del caso, non avrebbe potuto incontrarlo? Che cosa impossibile! D’altronde, nulla valeva la pena di una ricerca: tutto era menzogna! Ogni sorriso nascondeva uno sbadiglio di noia, ogni gioia una maledizione, ogni piacere il disgusto, e i migliori baci non lasciavano sulle labbra che l’irrealizzabile desiderio di una voluttà più alta.

Aquiles asintió y se inclinó sobre la lira sin darme tiempo siquiera a preguntarme nada sobre su intercesión. Se me desordenaron las ideas cuando sus dedos acariciaron las cuerdas y fluyó un sonido puro y dulce como el agua, brillante como los limones. Jamás había oído una música semejante: calentaba igual que el fuego y tenía un peso y una textura similar a la del marfil pulido; enfervorizaba y tranquilizaba al mismo tiempo. Unos cuantos cabellos sueltos le cayeron sobre los ojos mientras tocaba. Eran tan finos como las cuerdas mismas del arpa, y relucían.

I don't need to face her to see that her eyes are burning through the air between us. Lira has a way of looking at people—of looking at me—that can be felt as much as it can be seen. If her eyes weren't such a surprising shade of blue, I would swear that they were nothing more than hot coals for the fire within.

Minas Velhas, país largo, Ar de chuva, com penhascos, Serras, matos e vargedos Onde dorme o que nem sei. Tenho ali os meus guardados, Tenho ali os meus (segredo!).

«EMONE Su, lascia l’ira, cambia mente.»

Ons vywervroue laat ons nie fokken opvreet nie. Deur geen man, vrou of kind nie

Günde beş lira! Ecirlikten başka bir şey değil. Hoş o ecirliği de hak edemedik ya daha. Ya gelse de müteahhit, “Ben başkasını buldum, kusura bakma; sen dön geldiğin yere!” deyiverse ne yaparım? Hem, ne diye ukalalık ediyorum? Biz bu dünyaya ecir gelmişiz, ecir gideceğiz. Ben de müteahhit olacak değilim ya! Ne hakkım var: “Ben neden beş lira kazanayım da o beş yüz lira kazansın,” demeye. Ben işsizim, o müteahhit. Ben fakir bir aileden gelmişim, o zengin bir aileden. Ama benim okumuşluğum varmış da onun yokmuş; kimin umurunda? O, işini biliyor, ben bilmiyorum. Mademki biliyor, yaşamak da onun hakkı. Ben köylü cıgarası içemem; o isterse, viski içer; ben kahveye gidemem, o bara gider; ben tramvaya binemem, o otomobile biner; hakkı değil mi?

La première comprend tous ces livres qu'on a vraiment l'intention de lire un jour mais qu'on ne lira sans doute jamais; dans la seconde se trouvent ceux qu'on devrait, estime-t-on, avoir lus, et dont on lira sans doute quelques-uns avant de mourir; la troisième compte les livres qu'on est à peu près certain de ne jamais lire, parce que rien, apparemment, ne pourra jamais abattre le mur de préjugés dressé autour d'eux.

La juventud ya no quiere aprender nada, la ciencia está en decadencia, el mundo marcha patas arriba, los ciegos guían a otros ciegos y los despeñan en los abismos, los pájaros se arrojan antes de haber echado a volar, el asno toca la lira, los bueyes bailan, María ya no ama la vida contemplativa y Marta ya no ama la vida activa, Lea es estéril, Raquel está llena de lascivia, Catón frecuenta los lupanares, Lucrecio se convierte en mujer.

Ölen polisin ailesine hükümetçe 20 lira yardım yapılacağı haber alınmış!" ,Yirmi lira... Bu kadar ucuzladı mı Türk canı? Kaç çuval kömür alınır yirmi lirayla, kaç ekmek alınır? Geçende yirmi para zam edildi, 17 kuruş oldu ekmek... Yapılan yardım 120 ekmek!.. Ailesi beş nüfusluysa... Günde birer ekmekten 24 günlük yavan ekmek parası... Evet, şaşılacak kadar ucuzladık aziz komutanım, "ciğeri metelik etmez" derler ya, işte öyle olduk! Yuf bize!

Hakkı'yla otuz taksitte parasını ödedikleri hantal büfeyi hamallar yüklendiler. Çatı katına çıkan dar merdivenlerden zorlukla yukarı çıkardılar büfeyi. Hantal, çirkin bir büfeyi ardından sürüklemek gülünçtür. Büfenin otuz taksidini ödemek için, büfeyi yedi yıl cilası bozulmadan kullanmak için harcanan bütün çabalar gülünçtür. On lira, yirmi lira için büfeyi dar merdivenlerden yukarı çıkarmaya uğraşan iki hamalın çabalarının anlamı var yalnız.

So your luck still holds with women, too.” Ryne’s laugh had an edge. Perhaps he fancied her himself. “The Light knows, they can’t find you handsome; you get uglier every year. Maybe I ought to try some of that coy modesty, let women lead me by the nose.” Lan opened his mouth, then took a drink instead of speaking. He should not have to explain, but it was too late for explanation with Ryne in any case. His father had taken him to Arafel the year Lan turned ten. The man wore a single blade on his hip instead of two on his back, yet he was Arafellin to his toenails. He actually started conversations with women who had not spoken to him first. Lan, raised by Bukama and his friends in Shienar, had been surrounded by a small community who held to Malkieri ways. If Lira did share his bed tonight, as seemed certain, she would discover there was nothing shy or retiring about him once they were abed, yet the woman chose when to enter that bed and when to leave.

Quando le sue dita iniziarono a toccare le corde, tutti i pensieri mi sfuggirono. Il suono era puro e dolce come acqua, brillante come i limoni. {...} Aveva il calore di un fuoco, la consistenza dell'avorio levigato. Placava e confortava allo stesso tempo. Mentre suonava, qualche capello gli ricadde sugli occhi. Erano sottili come le corde della lira, e splendevano. Si fermò, scostò i capelli e si voltò a guardarmi. "Adesso tu". Scossi la testa, sopraffatto. Adesso non potevo suonare. Né avrei mai suonato se avessi potuto ascoltare lui. "Suona tu", dissi.

Quando le sue dita iniziarono a toccare le corde, tutti i pensieri mi sfuggirono. Il suono era puro e dolce come acqua, brillante come i limoni. {...} Aveva il calore di un fuoco, la consistenza dell'avorio levigato. Placava e confortava allo stesso tempo. Mentre suonava, qualche capello gli ricadde sugli occhi. Erano sottili come le corde della lira, e splendevano. Si fermò, scostò i capelli e si voltò a guardarmi. "Adesso tu". Scossi la testa, sopraffatto. Adesso non potevo suonare. Né avrei mai suonato se avessi potuto ascoltare lui. "Suona tu", dissi.

Quem não se satisfaz com um quinhão normal de vida e deseja um maior, parece-me em verdade um insensato. Dias sem número nunca reservam a ninguém nada mais que dissabores mais próximos da dor que da alegria. Quanto aos prazeres, não os discernimos e nossa vista os buscará em vão logo que para nossa desventura chegamos ao limite prefixado. E desde então o nosso alívio único será aquele que dará a todos o mesmo fim, na hora de chegar de súbito o destino procedente do tenebroso reino onde não há cantos nem liras, onde não há danças — ou seja, a Morte, epílogo de tudo.

Forse, più che le mie abilità, farei prima a elencare le cose che non so fare. Non so cucinare, nè fare pulizie. Non so tenere in ordine, e ho la tendenza a perdere le cose. Amo la musica ma sono stonata. Per le attività manuali sono negata, non so neanche piantare un chiodo. Il mio senso dell'orientamento è un disastro, e confondo regolarmente destra e sinistra. Ho la tendenza, quando mi arrabbio, a fare a pezzi tutto quello che trovo. Piatti, matite, sveglie. Dopo me ne pento, ma sul momento non riesco assolutamente a controllarmi. Non ho una lira da parte. Sono timida senza ragione, e non ho quasi amici.

Hommes et femmes de Londres, me voici. Je vous félicite cordialement d'être anglais. Vous êtes un grand peuple. Je dis plus, vous êtes une grande populace. Vos coups de poing sont encore plus beaux que vos coups d'épée. Vous avez de l'appétit. Vous êtes la nation qui mange les autres. Fonction magnifique. Cette succion du monde classe à part l'Angleterre. Comme politique et philosophie, et maniement des colonies, populations, et industries, et comme volonté de faire aux autres du mal qui est pour soi du bien, vous êtes particuliers et surprenants. Le moment approche où il y aura sur la terre deux écriteaux; sur l'un on lira: Côté des hommes; sur l'autre on lira: Côté des anglais. Je constate ceci à votre gloire, moi qui ne suis ni anglais, ni homme, ayant l'honneur d'être un docteur. Cela va ensemble. Gentlemen, j'enseigne. Quoi? Deux espèces de choses, celles que je sais et celles que j'ignore. Je vends des drogues et je donne des idées. Approchez, et écoutez. La science vous y convie. Ouvrez votre oreille. Si elle est petite, elle tiendra peu de vérité; si elle est grande, beaucoup de stupidité y entrera. Donc, attention. J'enseigne la Pseudodoxia Epidemica. J'ai un camarade qui fait rire, moi je fais penser.

¡Si el tiempo retomara, el tiempo que ya fue…! —¡El Hombre está acabado, se acabó su teatro! Y un día, a plena luz, harto de romper ídolos, libre renacerá, libre de tantos dioses, buceando en los cielos, pues pertenece al cielo. ¡El Ideal, eterno pensamiento invencible, ese dios que se agita en la camal arcilla, subirá, subirá, y arderá en su cabeza! Y, cuando lo sorprendas mirando el horizonte, libre de viejos yugos que desprecia sin miedos, vendrás a concederle la santa Redención[91] —Espléndida, radiante, del seno de los mares nacerás, derramando por el vasto Universo el Amor infinito en su infinita risa: el Mundo vibrará como una lira inmensa en el temblor sin límites de un beso repetido. —El Mundo está sediento de Amor: aplácalo.

The air is crisp on my skin, and though my hands are wrapped under thick gloves, I shove my fists into my pockets anyway. The wind penetrates here through every layer, including skin. I’m dressed in fur so thick that walking feels like an exertion. It slows me down more than I would like, and even though I know there’s no imminent threat of attack, I still don’t like being unprepared in case one comes. It shakes me more than the cold ever could. When I turn to Lira, the ends of her hair are white with frost. “Try not to breathe,” I tell her. “It might get stuck halfway out.” Lira flicks up her hood. “You should try not to talk then,” she retorts. “Nobody wants your words being preserved for eternity.” “They’re pearls of wisdom, actually.” I can barely see Lira’s eyes under the mass of dark fur from her coat, but the mirthless curl of her smile is ever-present. It lingers in calculated amusement as she considers what to say next. Readies to ricochet the next blow. Lira pulls a line of ice from her hair, artfully indifferent. “If that is what pearls are worth these days, I’ll make sure to invest in diamonds.” “Or gold,” I tell her smugly. “I hear it’s worth its weight.” Kye shakes the snow from his sword and scoffs. “Anytime you two want to stop making me feel nauseated, go right ahead.” “Are you jealous because I’m not flirting with you?” Madrid asks him, warming her finger on the trigger mechanism of her gun. “I don’t need you to flirt with me,” he says. “I already know you find me irresistible.” Madrid reholsters her gun. “It’s actually quite easy to resist you when you’re dressed like that.” Kye looks down at the sleek red coat fitted snugly to his lithe frame. The fur collar cuddles against his jaw and obscures the bottoms of his ears, making it seem as though he has no neck at all. He throws Madrid a smile. “Is it because you think I look sexier wearing nothing?” Torik lets out a withering sigh and pinches the bridge of his nose. I’m not sure whether it’s from the hours we’ve gone without food or his inability to wear cutoffs in the biting cold, but his patience seems to be wearing thin. “I could swear that I’m on a life-and-death mission with a bunch of lusty kids,” he says. “Next thing I know, the lot of you will be writing love notes in rum bottles.” “Okay,” Madrid says. “Now I feel nauseated.

¡Oh, olas del Adriático! ¡Oh Brento! Tal vez no vuelva a veros ni a oír vuestra mágica voz, sagrada para los hijos de Apolo, que me hizo familiar la lira altanera de Albión. En libertad gozaré con indolencia de las noches de la dorada Italia, bogando en una góndola secreta en compañía de una joven veneciana, a veces charlatana, otras silenciosa; con ella mis labios aprenderán el lenguaje de Petrarca y del amor. ¿Llegará la hora de mi libertad? ¡Ya es tiempo, ya es tiempo! La imploro; voy errante por el piélago y la espero; invoco los vientos favorables a la fiera tempestad que empuje mi barco entre las olas por los caminos abiertos del mar. ¿Cuándo empezaré mi libre carrera? Ya es hora de dejar la orilla aburrida; no es hostil el ambiente, y entre las playas del Sur, bajo el cielo de mi África, podré suspirar por la sombría Rusia, en la que sufrí, amé y enterré mi corazón.

Come gli industriali e gli agricoltori non possono fissare i prezzi che vogliono, così gli operai non possono ottenere i salari che vogliono. In definitiva, il mercato comanda ad amendue. A sua volta, tuttavia, il mercato deve tener conto delle mutazioni che si sono verificate nel mondo. Quei contadini del mantovano o della bassa lombarda che erano pagati una lira al giorno erano gente miserabile, che aveva poca istruzione, che aveva sì poche pretese, ma rendeva forse ancor meno. I contadini della nuova generazione, capaci di intendersi e di associarsi, atti ad occuparsi della cosa comune, capaci di resistere con le loro leghe a quelle che essi considerano prepotenze, furono uomini diversi, i quali cominciarono ad apprezzare l'istruzione anche tecnico-agricola e pretesero di essere meglio pagati sapendo di valere di più! E' naturale che i loro salari diventassero più alti.

Voilà bien la famille : même celui qui n'a pas sa place dans le monde, qui n'est ni célèbre ni riche, à qui il n'est venu ni enfants ni idées, et dont le public ne lira le nom que dans sa notice nécrologique, celui-là, en famille, a pourtant sa place attitrée. En famille, on est quelqu'un. Vous n'imaginez pas comme Caroline imite bien Chaplin, ni comme Rudi est irritable. Et quel sens de l'humour, dans toute la famille ! Ce qui, partout ailleurs, n'aurait rien d'humoristique déclenche ici des rires retentissants, on ne saurait dire pourquoi ; c'est drôle, voilà tout, n'est-ce pas l'essentiel en matière d'humour ? Et puis, tous ceux qui ne sont pas de la famille sont bien plus ridicules qu'ils ne s'en doutent. Dieu les a voués à la caricature ; si vous êtes seul au monde, sans attaches, vous pouvez être sûr d'être le summum du ridicule pour les diverses familles qui vous observent. Il est vrai que ces qualités, comme tout, peuvent être vues sous leur angle négatif : la famille a l'esprit plus petit qu'une petite ville. Plus elle est chaleureuse, plus elle se montre dure pour tout ce qui n'est est pas elle, et elle est toujours plus cruelle qu'un être confronté seul à la souffrance du monde. En cantonnant la gloire dans son cercle restreint, où elle est faceil à atteindre (« gloire de la famille »), elle endort l'ambition. Et parce que tous les événements familiaux suscitent une tristesse plus profonde ou une joie plus éclatante qu'ils ne le méritent réellement, parce qu'en famille ce qui n'a rien d'humoristique devient de l'humour, et des peines insignifiantes à l'échelle collective, un malheur personnel, elle est le berceau de toute l'ineptie qui imprègne notre vie publique. Il y aurait encore long à en dire et on l'a dit parfois, mais jamais en des jours comme celui-ci.

Văzând în fapta lui jignire, Boierii şi-au ieşit din fire: „Vecinu-i fire prost crescută, Un farmazon, un om năuc: Bea roşul vin ca un haiduc, La doamne mâna nu sărută, Doar da şi nu, nicicând poftim” - îl osândiră unanim. În satul său, pe-aceeaşi vreme Un alt boier sosi-n vecini, Stârnind aidoma dileme La moşierii cei meschini. Vladimir Lenski se numeşte, Direct din Gottirsgen soseşte: Frumos şi tânăr şi poet, Lui Kant discipol, interpret, El din Germania ceţoasă Aduse roadele ştiinţei — S-aline greul suferinţei; Fiinţă-aprinsă, curioasă, Cu negrul păr adus pe spate Vorbea cu foc de libertate. Adică francmason, aici în sens de liber-cugetător. Ferit de tina infamiei, Cu sufletul cuprins de-ardoare, Credea-n căldura prieteniei Şi-n duioşie de fecioare. În inima-i ce ignoranţă! — Nutrea statornic o speranţă. Şi-a lumii larmă, strălucire îi răscoleau tânăra-i fire, împodobind ideea-n haină De reverii şi dulce vis; Scruta cu sufletul deschis în viaţă-un scop, în lume-o taină Ce-i frământa adânca minte, …Visând minuni, ţintind nainte! Credea el că un suflet mare Se va uni cu el, odată, Că chipul gingaşei fecioare L-aşteaptă undeva curată; Sau că amicii-s plini de zel Să poarte lanţuri pentru el, Să sfarme-n ţăndări braţul lor Ulciorul clevetirilor; Că-n viaţă sunt aleşi ai sorţii, Prieteni sfinţi ai omenirii, Ce hărăziţi sunt nemuririi, Cu veşnica văpaie-a torţii Şi cu raza ei de înnoire S-aducă-n lume fericire. Revolta şi compătimirea, iubirea binelui avea Şi-a slavei dulce pătimire De june-n sânge-i clocotea. El lira şi-o plimba cu sete Sub cerul lui Schiller şi Goethe Şi sufletu-i vibra patetic, Aprins de jarul lor poetic. Şi-a muzelor înaltă artă N-a ruşinat-o el nicicând. Şi nimeni de semeţu-i gând N-a fost în stare să-l despartă, De dorul sfânt al tinereţii Şi gingăşia simplităţii.

el que haya gustado aquellos días infernales, ese ha de estar muy contento con estos días normales y mediocres como el de hoy; lleno de agradecimiento se sentará junto a la amable chimenea y con agradecimiento comprobará, al leer el periódico de la mañana, que no se ha declarado ninguna nueva guerra ni se ha erigido en ninguna parte ninguna nueva dictadura, ni se ha descubierto en política ni en el mundo de los negocios ningún chanchullo de importancia especial; con agradecimiento habrá de templar las cuerdas de su lira enmohecida para entonar un salmo de gratitud mesurado, regularmente alegre y casi placentero, con el que aburrir a su callado y tranquilo dios contentadizo y mediocre, como anestesiado con un poco de bromuro; y en el ambiente de tibia pesadez de este aburrimiento medio satisfecho, de esta carencia de dolor tan de agradecer, se parecen los dos como hermanos gemelos, el monótono y adormilado dios de la mediocridad y el hombre mediocre algo encanecido que entona el salmo amortiguado.

Hayat sana karanlık, manasız gelir. İnsan, biraz evvel senin zırvaladığın gibi felsefeler yapmaya başlar. Hatta yavaş yavaş onu da yapamaz ve canı ağzını açmayı bile istemez. ... Bu depresyon kelimesine yapışıp iç sıkıntısının uçsuz bucaksız denizinde bocalarken karşına uzun zamandan beri görmediğin bir ahbap çıkar kılık kıyafetinin düzgünce olduğunu görür görmez derhal aklına kendi meteliksizliğin gelir ve gafil dostundan, talihin varsa, bir iki lira borç alırsın...İşte ondan sonra mucize başlar. Şiddetli bir rüzgâr ruhundan bir sis tabakasını sıyırıp götürmüş gibi içinin birdenbire aydınlandığını, bir hafiflik bir genişlik duyduğunu görürsün. Eski sıkıntı pır deyip uçmuştur. Gözlerin etrafa memnuniyetle bakar ve sen de gevezelik edecek bir arkadaş aramaya başlarsın. İşte iki gözüm, ciltlerle kitabın, saatlerce tefekkürün yapamadığı işi iki kirli kağıt başarır. Sen ruhumuzun bu kadar ucuz bir bedel mukabilinde takla atmasını haysiyetine yediremediğin için belki daha asil sebepler peşinde koşarsın...

Dark-eyed Lira reached Lan only moments before Bukama, the pair of them gently parting slashes in his clothes to examine his injuries. She shivered delicately as each was revealed, but she discussed whether an Aes Sedai should be sent for to give Healing and how much stitching was needed in as calm a tone as Bukama, and disparagingly dismissed his hand on the needle in favor of her own. Mistress Arovni stalked about, holding her skirts up out of patches of bloody mud, glaring at the corpses littering her stableyard, complaining in a loud voice that gangs of footpads would never be wandering in daylight if the Watch was doing its job. The Domani woman who had stared at Lan inside agreed just as loudly, and for her pains received a sharp command from the innkeeper to fetch the Watch, along with a shove to start her on her way. It was a measure of Mistress Arovni’s shock that she treated one of her patrons so, a measure of everyone’s shock that the Domani woman went running without complaint. The innkeeper began organizing men to drag the bodies out of sight.

Nerdeyse: gelme, diye yalvaracağım. Seni çağırmak zorunda kaldığım bir güne bırak bu gelmeyi, o umutla yaşayayım, gel dediğimde hemen geleceğinden emin olma umuduyla. Hayır, gelme şimdi, nasıl olsa dönmek zorundasın, değil mi? (Vereceğin karşılığı biliyorum, gene de yazılı görmek isterim.) Ne iyilik, ne de kötülük var dilenci kadın konusunda; ya çok dalgındım ya da birini düşünüyordum o sırada belki, yoksa bu türlü davranışımın, silik anılarımla ilintisi yok pek. "Dilencilere çok para vermeyin, acınırsınız sonra!" diye bir söz anımsıyorum örneğin. Bir gün anam bir lira vermişti, çocuktum daha, büyük Ringle küçük Ring'in ortasında oturan yaşlı bir dilenci kadına vermekti bu parayı bütün isteğim. Gelgelelim para çok görünmüştü gözüme, bir dilenciye bu kadar çok para verilmez diye düşünmüş, sıkılmıştım. Ama parayı vermek de istiyordum; bozdurdum lirayı, önce bir onluk attık kadının önüne. Sonra bütün o alanı koşarak geçtim, soldan geldim bu sefer, yeni, başka biri gibi, gene bir onluk attım kadına, gene dolandım, gene koştum, gene bir onluk attım... Tam on kez alanı koşarak dolanmıştım. (Pek on kez olamamıştı anlaşılan, çünkü kadın bıkmış, kalkıp gitmişti.) Sonunda yorgun, bitik dönmüştüm eve, başlamıştım ağlamaya, anam acımıştı da bir lira daha vermişti bana. Görüyorsun ya, talihim yok dilencilerle, ama varımı yoğumu Avusturya parasına çevirip, Opera Alanındaki dilenciye vermeye hazırım, yeter ki, sen yanımda olasın, ben de yakınlığını duyabileyim senin. Franz

Mesela herhangi bir gün müthiş bir iç sıkıntısı seni boğar. Hayat sana karanlık, manasız gelir. İnsan, biraz evvel senin zırvaladığın gibi felsefeler yapmaya başlar. Hatta yavaş yavaş onu da yapamaz ve canı ağzını açmayı bile istemez. Hiçbir insanın, hiçbir eğlencenin seni canlandıramayacağını sanırsın. Hava sıkıcı ve manasızdır. Ya fazla sıcak, ya fazla soğuk, ya fazla yağmurludur. Gelip geçenler suratına salak salak bakarlar ve on para etmez işlerin peşinde, bir tutam otun arkasından koşan keçiler gibi dilleri bir karış dışarı fırlayarak dolaşırlar. Aklını başına derleyip bu pis ruh haletini tahlil etmek istersin. İnsan ruhunun çözülmez düğümleri bir muamma gibi önüne serilir. Kitaplarda okuduğun depresyon kelimesine bir cankurtaran simidi gibi sarılırsın. Çünkü nedense hepimizde, maddi olsun, manevi olsun, bütün dertlerimize bir isim takmak merakı vardır, bunu yapamazsak büsbütün çılgına döneriz. Mamafih insanlarda bu merak olmasa doktorlar açlıktan ölürlerdi. Bu depresyon kelimesine yapışıp iç sıkıntısının uçsuz bucaksız denizinde bocalarken karşına uzun zamandan beri görmediğin bir ahbap çıkar. Kılık kıyafetinin düzgünce olduğunu görür görmez derhal aklına kendi meteliksizliğin gelir ve gafil dostundan, talihin varsa bir iki lira borç alırsın… İşte ondan sonra mucize başlar. Şiddetli bir rüzgar ruhundan bir sis tabakasını sıyırıp götürmüş gibi içinin birdenbire aydınlandığını, bir hafiflik, bir genişlik duyduğunu görürsün. Eski sıkıntı pır deyip uçmuştur. Gözlerin etrafa memnuniyetle bakar ve sen de gevezelik edecek bir arkadaş aramaya başlarsın. İşte, iki gözüm, ciltlerle kitabın, saatlerce tefekkürün yapamadığı işi iki kirli kağıt başarır. Sen ruhumuzun bu kadar ucuz bir bedel mukabilinde takla atmasını haysiyetine yediremediğin için belki daha asil sebepler peşinde koşarsın, gökyüzünde birkaç yüz metre daha yükselen bir bulut, yahut ensene doğru esen serince bir rüzgar, yahut o esnada aklına gelen zekice bir fikir, sana bu değişmenin sebebi gibi görünmek ister. Fakat söz aramızda, iş bunun tamamıyla aksinedir, cebimize giren iki lira sayesindedir ki havanın biraz açıldığını görmek, rüzgarın serinliğini hissetmek, hatta akıllıca şeyler düşünmek mümkün olmuştur… Kalk, iki gözüm, iskeleye geldik. Günün birinde ya çıldıracağız, ya dünyaya hakim olacağız. Şimdilik bir rakı parası bulmaya çalışalım ve parlak istikbalimizin şerefine birkaç kadeh içelim.

con agradecimiento habrá de templar las cuerdas de su lira enmohecida para entonar un salmo de gratitud mesurado, regularmente alegre y casi placentero, con el que aburrir a su callado y tranquilo dios contentadizo y mediocre, como anestesiado con un poco de bromuro; y en el ambiente de tibia pesadez de este aburrimiento medio satisfecho, de esta carencia de dolor tan de agradecer, se parecen los dos como hermanos gemelos, el monótono y adormilado dios de la mediocridad y el hombre mediocre algo encanecido que entona el salmo amortiguado.

Zati seçimin ne nüzümü var Emin beyim !» diye Kır Abbas atıldı. «İki yıla bir seçim, üç yıla bir seçim ... Her köye bir sandık koyuyor. Her sandığa bir başkan. Her başkana 120.lira para! Türkiye'nin gökte yıldız kadar köyü var. Ne demek bu? Bu Türkiye'nin aklı yok mu Çelik beyim? Öyle yapacaklarına, versinler köy başına yüzer lire, alsınlar bizim oylarımızı, istedikleri sandığa tıksınlar, bitti !. .» «Ama baba!. .» dedi Demir bey. «Mesele senin bildiğin gibi değil! Millet seçim istiyor . .. «Eh! ..» dedi Kır Abbas. «Millet seçim istiyorsa hökümet ne bok yisin! Millet ben ikilik üçlük istiyorum, otuz evli bir köyün kırk parçaya bölünmesini istiyorum, imam Halkçı deye Demokratların ayrı yerde namaz kılmalarını istiyorum, camilerin içine ip çekilip ikiye bölünmesini, dahi içine iki dene soba kurulmasını istiyorum derse, sen ben hökümet olsak ne yapabiliriz ?

pero ésta es sólo una de las muchas pruebas del estado lamentable en que se encuentra este mundo caduco. La juventud ya no quiere aprender nada, la ciencia está en decadencia, el mundo marcha patas arriba, los ciegos guían a otros ciegos y los despeñan en los abismos, los pájaros se arrojan antes de haber echado a volar, el asno toca la lira, los bueyes bailan, María ya no ama la vida contemplativa y Marta ya no ama la vida activa, Lea es estéril, Raquel está llena de lascivia, Catón frecuenta los lupanares, Lucrecio se convierte en mujer. Todo está descarriado.

Maja e celur Lulet lulezuan me te pare djelle kushedi c'duruan qe kur jane mbjelle: qe kur u perzyen me rer' e me uje, dhe u lagn' e u lyen pa buje e rremuje. Pa ze psheretimi, ze e vaj te kote, i ngurroj thellimi nene dhen' e ftohte. Edhe balt' e ndotur, edhe llum' i ndyre i patne perlotur me ngjyre e menxyre. Ato piperonin me nje sulm i qete dhe mbinin e shkonin qe perposh perpjete. Qe ngaj erresira- brenda ne dhe thelle- ndillnin krejt te lira driten edhe qjellte. Sa me rend' i mbante rrenj' e balt' e nxire dh' i terhiqte e s'i ndante per ne fundesire, dhe sa m'i padukur edhe sa m'i zjarrte ishte sulm' i bukur per ne qiejt' e larte, aq me lire e fshehur, dh' aq me me ngadale rritnin pa pandehur sulmin e pandale: Dhe ja, ndizet era mbi barishte e bime! Ja! qesh parevera neper ngasherime! Ja! sa lul' e qete celi gjine e saje, permbi dege e flete atje lart ne maje!

SOMA’daki maden işçileri de dahil işçilerin ölümünde, ailesine, 415 TL “cenaze parası” ödeniyor. Memurların ölümünde, ailesine 1.463TL “cenaze parası” ödeniyor. Milletvekillerinin ölümünde ise, ailesine 1990 yılından bu yana müsteşar maaşının 12 katı yani 2014 maaşına göre, yaklaşık 95 bin lira “cenaze parası” ödeniyor!

Orta yaşlı kadın müzeye girmek için bilet alma sırası kendine gelince fiyatını sormuş, “10 lira efendim...” demiş ilgili memur, “Ancak yaşınız 50’yi geçtiyse 9 lira alıyoruz” “Aa?.. Saçmalık!..” demiş kadın sinirlenerek, “Hangi kadın böyle önemli bir bilgiyi 1 liraya verir ki?..” (Teşekkürler Yıldırım TUNA)

İki milyar dolar. Neden dolar? Sizin için iki milyar lira hadi bir milyar olsun.

Bazıları için aşkın tanımı buydu. Derslerde en arkaya otururlar. Yaz günü 40 derece sıcakta giydikleri blazer ceketleri ve ucuz popülerliğin son moda pop şarkılarını bangırdattıkları, sanayiden 100 Lira’ya temin edilmiş çakma ses sistemleriyle donatılmış, viteslerine bir tespih geçirilmiş arabaları olur. Hocaya sordukları sorularla onu bozmaya çalışır ve kendi esprilerine vahşi bir hayvanın boru gibi sesiyle gülerler. Bütün cümleleri gramer teröründe gazi madalyası alacak kadar bozuktur ve sonlarına mutlaka bir küfür yerleştirirler. Anlaşılamaz ve yersiz bir özgüvene sahiptirler. İşte yüzlerinden bela akan, gittikleri her yerde ezelden oralıymış gibi davranan, at hırsızından dönme bu tip erkekler için her kızla yatmıyor olmak aşkın tanımıydı. Yatabilirlerdi. Ama yatmamayı tercih ederek asaletin pençesinde aşk ıstırabı çekerlerdi.

De hecho, desde el 15 de septiembre de 1992, se produjeron varias olas de ataques especulativos contra las monedas europeas —franco, libra, lira, escudo y peseta— que dieron lugar a la salida de la libra y la lira del Sistema Monetario Europeo, y a la devaluación de la peseta y del escudo.

İyi insanlar ve yiğit savaşçı,” dedi nefes nefese, Çiftçi Giles atının sırtında yaklaşır, köylüler yaba, sırık ve ocak süngüleriyle (makul bir mesafeden) çevresine toplanırken. “İyi insanlar, beni öldürmeyin! Ben çok zenginim. Verdiğim zararın karşılığını öderim. Öldürdüğüm bütün insanların cenaze masraflarını karşılarım, özellikle de Meşeli papazınınkini; asil bir kitabe dikilmeli onun için -gerçi pek sıskaydı ya. Her birinize gerçekten çok güzel bir armağan veririm. Evime gidip getirmeme izin vermeniz yeterli.” “Ne kadar?” dedi çiftçi. “Şey,” dedi ejderha çabucak hesap yaparak. Kalabalığın epey büyük olduğunu fark etti. “Adam başı on üç lira sekiz kuruş?” “Saçma!” dedi Giles. “Zırva!” dedi insanlar. “Boş laf!” dedi köpek. “Adam başı iki altın, çocuklara ise yarısı?” dedi ejderha. “Ya köpekler?” dedi Garm. “Devam et!” dedi çiftçi. “Dinliyoruz.” “Herkese on lira ve bir kese gümüş, köpekler için ise altın tasma?” dedi Chrysophylax endişe içinde. “Öldür onu!” diye bağırdı sabırsızlanmaya başlamış olanlar. “Herkese bir kese altın ve hanımlar için elmas?” dedi Chrysophylax telaşla. “Şimdi konuşmaya başladın, ama yeterli değil,” dedi Çiftçi Giles. “Köpekleri yine unuttun,” dedi Garm. “Keselerin büyüklüğü ne kadar?” dedi adamlar. “Kaç elmas?” dedi karıları. “Eyvah! Eyvah!” dedi ejderha. “Batacağım.” “Hak ediyorsun,” dedi Giles. “Batmak ile yattığın yerde öldürülmek arasında seçim yapabilirsin.” Kuyruk ısıran’ı salladı ve ejderha büzüldü. “Kararını ver!” diye bağırdı köylüler cesaretlenip yaklaşarak. Sayfa : 47

Alle sembianze il Padre, alle amene sembianze eterno regno diè alle genti; e per virili imprese, per dotta lira o canto, virtù non luce in disadorno ammanto.

cuenta la leyenda que era tan narcisista y coqueto que se negaba a tocar instrumentos de viento porque estos deforman el rostro de los ejecutantes, y especialmente la boca; por eso él prefería tocar la lira.

«Benissimo. Il tuo peccato è la lussuria, Anita, cioè lo stesso del tuo master e di tutti i suoi vampiri.» Scossi la testa, sentendo un sorriso sgradevole incurvarmi le labbra. Lo stesso sorriso che lascia freddi i miei occhi e di solito significa che sono davvero incazzata. «No, non è questo il mio peccato. Non è quello più vicino e più caro al mio cuore.» «E qual è allora il tuo peccato?» «L'ira, Malcom. L'ira.»

Ben epeyce uzun konuştuktan sonra, basma entarili bir kadın yanıma geldi. Anlaşılan gözleri pek göremiyordu. ‘’Nerede? Nerede??’’ diye sordu. Ben yanına gidince, kollarını boynuma doladı. Kalbinin attığını duydum. ‘’Senin ne dediğini anladığımı söylemek istiyorum. Benim Darülmuallimatta bir kızım var. O da hizmet edecek, sulh yapacaktır. Ben fukara bir çamaşırcı kadınım. Ona bu tahsili verebilmek için her gün çalışıyorum. O da bir gün hoca olacak. Senin konuştuğun gibi konuşacak’’ dedi. İşte, Türkiye’nin geleceğini kurtaracak bir kadın vatandaş! Nihayet dedi ki : ‘’Benim oğlum Çanakkale’de öldü. Ağlamıyorum. İşimi bırakmıyorum. Çünkü kızıma tahsil veremem. Fakat, hep yeni harplerden bahsediyorsun. Çanakkale’de ölenleri hiç söylemedin.’’ Göğsünden bir lira çıkararak ‘’Hilali Ahmer’in yaralılarına’’ diye uzattı. Karşı karşıyaydık. Birbirimizin gözünün içine bakıyorduk. İkimizin de gözyaşları kalbimize akıyordu.O ana kadar Türkiye’nin geleceğine bu kadar iman ettiğimi hatırlamıyorum. Böyle bir unsur mevcut oldukça, memleketimiz için her türlü cefa ve fedakarlık azdır bile.

Cuántas veces Maddalena Strozzi cortó una rosa blanca y la sintió gemir entre sus dedos, retorcerse y gemir débilmente como una pequeña mandrágora o uno de esos lagartos que cantan como las liras cuando se les muestra un espejo.

Vale la pena soffermarci su quest’incubo [della fine della letteratura e delle arti], per come Borges ce lo racconta in una sua conversazione sui sogni e gli incubi. Il terribile sogno è del poeta inglese William Wordsworth e si trova nel secondo [rectius: quinto] libro del poema The Prelude — un poema autobiografico, come dice il sottotitolo. Fu pubblicato nel 1850, l’anno stesso della morte del poeta. Allora non si pensava, come invece oggi, a un possibile cataclisma cosmico che annientasse ogni grande opera umana, se non l’umanità interamente. Ma Wordsworth ne ebbe la preoccupazione e, in sogno, la visione. Ed ecco come Borges l’assume e riassume nel suo discorso: “Nel sogno la sabbia lo circonda, un Sahara di sabbia nera. Non c’è acqua, non c’è mare. Sta al centro del deserto — nel deserto si sta sempre al centro — ed è ossessionato dal pensiero di come fare per sfuggire al deserto, quando vede qualcuno vicino a lui. Stranamente, è un arabo della tribù dei beduini, che cavalca un cammello e ha nella mano destra una lancia. Sotto il braccio sinistro ha una pietra; nella mano una conchiglia. L’arabo gli dice che ha la missione di salvare le arti e le scienze e gli avvicina la conchiglia all’orecchio; la conchiglia è di straordinaria bellezza. Wordsworth ci dice che ascoltò la profezia (‘in una lingua che non conoscevo ma che capii’): una specie di ode appassionata, che profetizzava che la Terra era sul punto di essere distrutta dal diluvio che l’ira di Dio mandava. L’arabo gli dice che è vero, che il diluvio si avvicina, ma che egli ha una missione: salvare l’arte e le scienze. Gli mostra la pietra. La pietra, stranamente, è la Geometria di Euclide pur rimanendo una pietra. Poi gli avvicina la conchiglia, che è anche un libro: è quello che gli ha detto quelle cose terribili. La conchiglia è, anche, tutta la poesia del mondo, compreso, perche' no?, il poema di Wordsworth. Il beduino gli dice: ‘Devo salvare queste due cose, la pietra e la conchiglia, entrambi libri’. Volge il viso all’indietro, e vi è un momento in cui Wordsworth vede che il volto del beduino cambia, si riempie di orrore. Anche lui si volge e vede una gran luce, una luce che ha inondato metà del deserto. Questa luce è quella dell’acqua del diluvio che sta per sommergere la Terra. Il beduino si allontana e Wordsworth vede che è anche don Chisciotte, che il cammello è anche Ronzinante e che allo stesso modo che la pietra è il libro e la conchiglia il libro, il beduino è don Chisciotte e nessuna delle due cose ed entrambe nello stesso tempo”... l’immagine di don Chisciotte che si allontana invincibilmente richiama quella dipinta da Daumier, forse contemporaneamente. E ci è lecito, in aura borgesiana, chiederci se il poeta e il pittore non abbiano fatto lo stesso sogno.

EL PRIVILEGIO DE PENSAR ¡Ah, reconcentrarse, y pensar! Decirse, esto es, ahora pienso sentado sobre el banco junto a la ventanilla amiga. ¡Puedo pensar! Quema los ojos, el rostro, por la verriondez de Piazza Vittorio, la mañana, y mísero, adhesivo, mortifica el olor del carbón la avidez de los sentidos: un dolor terrible pesa en el corazón, así de nuevo vivo. Bestia vestida de hombre niño arrojado solo al mundo, con su abrigo y sus cien liras, heroico y ridículo me voy a trabajar, yo también, para vivir... Poeta, es verdad, pero mientras heme aquí en este tren, cargado tristemente de empleados como por broma, blanco de cansancio, heme aquí sudando mi salario, dignidad de mi falsa juventud, miseria de quienes con humildad interna y aspereza ostentada me defiendo... ¡Pero pienso! Pienso, en el rincón amigo, en la íntegra mediahora del recorrido, desde San Lorenzo a las Capannelle, desde las Capannelle hasta el aeropuerto, pensando, buscando infinitas lecciones en un solo verso, en un trocito de verso. ¡Qué estupenda mañana! ¡A ninguna otra igual! Ahora hijos de débil neblina, ignorada detrás de los murallones del acueducto, recubierto de casitas pequeñas como perreras, y calles arrojadas allá, abandonadas, frecuentadas sólo por aquella pobre gente. Ahora arrebatos de sol, sobre praderas de grutas y cuevas, barroco natural, con verdes extendidos por un Corot pordiosero: ahora soplos de oro sobre las pistas donde con deliciosas grupas marrones corren los caballos, montados por muchachos que parecen aún más jóvenes, y no saben cuánta luz en el mundo hay en torno a ellos.

O senhor tem inimigos?”, perguntaria um dia o biógrafo Emil Ludwig a Getúlio. “Devo ter; mas não tão fortes que não possa torná-los amigos”, responderia. “E amigos?”, insistiria Ludwig. “Claro que os tenho; mas não tão firmes que não venham a se tornar inimigos”, replicaria Getúlio.

Fatalista, Getúlio preferia atribuir sua chegada ao poder máximo da República à mão caprichosa do destino, como se ele próprio fosse um predestinado. Mas, na verdade, sua ascensão fora fruto da combinação de uma série de circunstâncias e conjunturas históricas, em parte habilmente conduzidas com a ajuda de um impressionante senso de oportunidade e um quase inacreditável talento para conjugar a dissimulação, o estratagema e a prudência.

IDILIO DE ABRIL Los niños han ido con Platero al arroyo de los chopos, y ahora lo traen trotando, entre juegos sin razón y risas desproporcionadas, todo cargado de flores amarillas. Allá abajo les ha llovido - aquella nube fugaz que veló el prado verde con sus hilos de oro y plata, en los que tembló, como en una lira de llanto, el arco iris-. Y sobre la empapada lana del asnucho, las campanillas mojadas gotean todavía. ¡Idilio fresco, alegre, sentimental! ¡Hasta el rebuzno de Platero se hace tierno bajo la dulce carga llovida! De cuando en cuando, vuelve la cabeza y arranca las flores a que su bocota alcanza. Las campanillas, níveas y gualdas, le cuelgan, un momento, entre el blanco babear verdoso y luego se le van a la barrigota cinchada. ¡Quién, como tú, Platero, pudiera comer flores..., y que no le hicieran daño! ¡Tarde equívoca de abril!... Los ojos brillantes y vivos de Platero copian toda la hora de sol y lluvia en cuyo ocaso, sobre el campo de San Juan, se ve llover, deshilachada, otra nube rosa.

An influential current considers fascism a developmental dictatorship, established for the purpose of hastening industrial growth through forced savings and a regimented workforce. Proponents of this interpretation have looked primarily at the Italian case. It could well be argued that Germany, too, although already an industrial giant, needed urgently to discipline its people for the immense task of rebuilding after the defeat of 1918. This interpretation goes seriously wrong, however, in supposing that fascism pursued any rational economic goal whatever. Hitler meant to bend the economy to serve political ends. Even in Mussolini’s case, prestige counted far more than economic rationality when he overvalued the lira in 1926, and when, after 1935, he chose the risks of expansionist war over sustained economic development. If Italian Fascism was meant to be a developmental dictatorship, it failed at it. Though the Italian economy grew in the 1920s under Mussolini, it grew substantially faster before 1914 and after 1945. In one genuinely aberrant form, the developmental dictatorship theory of fascism serves to label as “fascist” all sorts of Third World autocracies without an iota of popular mobilization and without the prior existence of a democracy in trouble.

Much ink has been spilled over whether fascism represented an emergency form of capitalism, a mechanism devised by capitalists by which the fascist state—their agent—disciplined the workforce in a way no traditional dictatorship could do. Today it is quite clear that businessmen often objected to specific aspects of fascist economic policies, sometimes with success. But fascist economic policy responded to political priorities, and not to economic rationale. Both Mussolini and Hitler tended to think that economics was amenable to a ruler’s will. Mussolini returned to the gold standard and revalued the lira at 90 to the British pound in December 1927 for reasons of national prestige, and over the objections of his own finance minister. Fascism was not the first choice of most businessmen, but most of them preferred it to the alternatives that seemed likely in the special conditions of 1922 and 1933—socialism or a dysfunctional market system. So they mostly acquiesced in the formation of a fascist regime and accommodated to its requirements of removing Jews from management and accepting onerous economic controls. In time, most German and Italian businessmen adapted well to working with fascist regimes, at least those gratified by the fruits of rearmament and labor discipline and the considerable role given to them in economic management. Mussolini’s famous corporatist economic organization, in particular, was run in practice by leading businessmen. Peter Hayes puts it succinctly: the Nazi regime and business had “converging but not identical interests.” Areas of agreement included disciplining workers, lucrative armaments contracts, and job-creation stimuli. Important areas of conflict involved government economic controls, limits on trade, and the high cost of autarky—the economic self-sufficiency by which the Nazis hoped to overcome the shortages that had lost Germany World War I. Autarky required costly substitutes—Ersatz— for such previously imported products as oil and rubber. Economic controls damaged smaller companies and those not involved in rearmament. Limits on trade created problems for companies that had formerly derived important profits from exports. The great chemical combine I. G. Farben is an excellent example: before 1933, Farben had prospered in international trade. After 1933, the company’s directors adapted to the regime’s autarky and learned to prosper mightily as the suppliers of German rearmament. The best example of the expense of import substitution was the Hermann Goering Werke, set up to make steel from the inferior ores and brown coal of Silesia. The steel manufacturers were forced to help finance this operation, to which they raised vigorous objections.

Por trás da animosidade pública ao parlamento, inconsciente ou não, a tentação totalitária está sempre à espreita. Getúlio soube explorar a atávica indignação popular contra os congressistas e direcioná-la em seu proveito pessoal. Ele próprio sendo um político de carreira— ex-deputado estadual, ex-deputado federal, ex-ministro da Justiça, ex-governante do Rio Grande do Sul—, apresentava-se como alguém que extirpara definitivamente a política da vida nacional, como se faz a um câncer, em nome da moralização dos costumes e em prol da eficiência administrativa.

Brunetti’s best friend had often said that he wanted death to take him just at the moment he laid his last lira down on a bar and said, ‘Prosecco for everyone.

Ceony looked back up to see Lira grab Mg. Thane’s collar and rip it down clear to his sternum, exposing his chest. “I’m finally leaving, dearie,” she whispered, “and I’m taking you with me.” She plunged her right hand into his chest. Ceony stifled a cry. A golden ring of dust sparkled about Lira’s wrist as Mg. Thane screamed between clenched teeth. Lira pulled her red-stained hand back out, clasping a still-beating heart between her bloodied fingers.

Setting her jaw, Ceony stepped away from the heart. She would allow no spell of Lira’s to miss her and strike it. She would keep Emery’s heart safe, especially from the woman who had treated it so very poorly.

Then forgive yourself!” she shouted, pushing herself back up. She pressed her palm against the wall for support. “Everyone has a dark side! But it’s their choice whether or not they cultivate it. Don’t you understand? Lira’s exploited hers, but not you. Not you, Emery Thane.

Put it down,” Ceony said. Clearing her throat, she repeated, “Put it down or I’ll shoot you, I swear I will. I’m taking this heart back with me.” Lira’s face turned to a scowl so gradually Ceony hardly saw it change. “I’m not letting some ginger tart take what’s rightfully mine.