Lira Quotes

How strange that instead of taking his heart, I'm hoping he takes mine.

I reach out my hand to pull her up, and the look Lira gives me is nothing short of poisonous. “Do you want me to chop it off?” she asks. I keep my hand hovering in the space between us. “Not particularly.” “Then get it out of my face.

If you get shot,” Lira says, “I’m going to treat you like you’re incapable of doing the simplest tasks.” She cradles her arms around her knees to keep out the cold. “See how you like it when I hold out my arm to help you walk, even though you’re not shot in the leg.” “I’d be flattered,” I say, “that you would look for an excuse just to hold my hand.” “Perhaps I’m just looking for an excuse to shoot you.

Wars aren’t won by running,” Lira says. “You can’t win a war,” I tell her. “Someone else just loses.

There is nothing in the world but pain and the rare moments that exist in between

Hantal, çirkin bir büfeyi ardından sürüklemek gülünçtür. Büfenin otuz taksidini ödemek için, büfeyi yedi yıl cilası bozulmadan kullanmak için harcanan bütün çabalar gülünçtür. On lira, yirmi lira için büfeyi dar merdivenlerden yukarı çıkarmaya uğraşan iki hamalın çabalarının anlamı var yalnız.

No digáis que, agotado su tesoro, de asuntos falta, enmudeció la lira; podrá no haber poetas; pero siempre habrá poesía.

She ascends from the ocean in a way that is nothing short of celestial. The water follows her in a throne, elevating her to the height of my ship. Ocean-soaked hair runs down the length of her body, and she retains the otherworldly glow that always seems to illuminate her moony skin. Only now she is something more than just a siren, or a girl masquerading as a pirate. She is a goddess.

She pulls me closer to her, her fingers held tight over mine, and together we dive.

A study in scarlet, eh? Why shouldn't we use a little art jargon. There's the scarlet thread of murder running through the colourless skein of life, and our duty is to unravel it, and isolate it, and expose every inch of it. And now for lunch, and then for Norman Neruda. Her attack and her bowing are splendid. What's that little thing of Chopin's she plays so magnificently: Tra-la-la-lira-lira-lay.

Then Lira opens her eyes, and I see that only one is the blue I remember. And the other is pure hellfire.

Lira?” she asks. “What do they sing where you’re from?” For some reason, Lira finds this amusing. “Nothing you would appreciate.

Everything is a game to him. Loyalty is mockery and devotion is kinship in place of fear. He is a riddle, disguised as a ruler, able to laugh at the idea of disloyalty as though it would never be an option. I can't fathom such a thing.

Me alegro, porque es posible, y subrayo posible, que ese momento no llegue nunca, que no te enamores, que no quieras ni puedas entregarle la vida a nadie y que, como yo, cumplas un día los cuarenta y cinco años y te des cuenta de que ya no eres joven y que no había para ti un coro de cupidos con liras ni un lecho de rosas blancas tendido hacia el altar, y la única vergüenza que te quede sea robarle a la vida el placer de esa carne firme y ardiente que se evapora más rápido que las buenas intenciones, y que es lo más parecido al cielo que encontrarás en este cochino mundo donde se pudre todo, empezando por la belleza y acabando por la memoria.

Sabe Deus se te amei! sabem as noites Essa dor que alentei, que tu nutrias! Sabe este pobre coração que treme Que a esperança perdeu porque mentias!

Foi por ti que num sonho de ventura A flor da mocidade consumi... E às primaveras disse adeus tão cedo E na idade do amor envelheci!

Je te vois, rose, livre entrebâillé, qui contient tant de pages de bonheur détaillé qu'on ne lira jamais. Livre-mage, qui s'ouvre au vent et qui peut être lu les yeux fermés ..., dont les papillons sortent confus d'avoir eu les mêmes idées.

Everyone knows the story of the traveler in Naples who saw twelve beggars lying in the sun (it was before the days of Mussolini), and offered a lira to the laziest of them. Eleven of them jumped up to claim it, so he gave it to the twelfth. this traveler was on the right lines. But in countries which do not enjoy Mediterranean sunshine idleness is more difficult, and a great public propaganda will be required to inaugurate it. I hope that, after reading the following pages, the leaders of the YMCA will start a campaign to induce good young men to do nothing. If so, I shall not have lived in vain.

Try not to breathe,” I tell Lira. “It might get stuck halfway out.” Lira flicks up her hood. “You should try not to talk then,” she retorts. “Nobody wants your words being preserved for eternity.” “They’re pearls of wisdom, actually.” I can barely see Lira’s eyes under the mass of dark fur from her coat, but the mirthless curl of her smile is ever-present. It lingers in calculated amusement as she considers what to say next. Readies to ricochet the next blow. Lira pulls a line of ice from her hair, artfully indifferent. “If that is what pearls are worth these days, I’ll make sure to invest in diamonds.” “Or gold,” I tell her smugly. “I hear it’s worth its weight.” Kye shakes the snow from his sword and scoffs. “Anytime you two want to stop making me feel nauseated, go right ahead.” “Are you jealous because I’m not flirting with you?” Madrid asks him, warming her finger on the trigger mechanism of her gun. “I don’t need you to flirt with me,” he says. “I already know you find me irresistible.” Madrid reholsters her gun. “It’s actually quite easy to resist you when you’re dressed like that.” Kye looks down at the sleek red coat fitted snugly to his lithe frame. The fur collar cuddles against his jaw and obscures the bottoms of his ears, making it seem as though he has no neck at all. He throws Madrid a smile. “Is it because you think I look sexier wearing nothing?” Torik lets out a withering sigh and pinches the bridge of his nose. I’m not sure whether it’s from the hours we’ve gone without food or his inability to wear cutoffs in the biting cold, but his patience seems to be wearing thin. “I could swear that I’m on a life-and-death mission with a bunch of lusty kids,” he says. “Next thing I know, the lot of you will be writing love notes in rum bottles.” “Okay,” Madrid says. “Now I feel nauseated.” I laugh.

Mi corazón está brotando flores en mitad de la noche Poema Azteca

leyendo liras deliras,

In the pits of our souls—if I amuse myself with the notion that I have a soul—Elian and I aren't so different. Two kingdoms that come with responsibilities we each have trouble bearing. Him, the shackles of being pinned to one land and one life. Me, trapped in the confines of my mother's murderous legacy. And the ocean, calling out to us both. A song of freedom and longing.

Kanga e dhimbës krenare O dhimbë krenare e shpirtit që vuen dhe shpërthen ndër vargjet e lira... A deshte, vall, për t'u ngushlluem tu' e stolisë botën me xhevahira? 0 dhimbë krenare ndër vargjet e lira, që kumbojnë me tinguj të sinqertë... Vall, a do të prekish kënd ndër ndijesina? Apo do vdesish si vdes gjethi në vjeshtë? 0 kangë e dejë e dhimbës krenare... Mos pusho kurr! Por bashkë me vaje, si dy binjakë këndoni mjerimin - se koha do t'ju bijë ngushllimin.

You should pay less mind to fairy tales, Elian, or that's all you'll become." When he leaves, I think about whether that would be awful, or beautiful. Could it really be such a bad thing, to become a story whispered to children in the dead of night? A song they sing to one another while they play.

I am a beast to them. You are the only one who lets me be a man.

No hay nada en el mundo salvo el dolor y los pocos momentos que existen en medio

El dolor no siempre duele

- Tu sei Lilac Zinna, sei fatta di coraggio e di testardaggine. Non c'è spazio in te per la paura. Senza contare che la paura conduce all'ira, e l'ira produce odio, e l'odio genera sofferenza. Parola di Yoda. - Yoda? - Un piccolo animaletto protagonista di un film proibito che ho visto tempo fa. Molto saggio.

I'm always fine," Andi snapped. But she knew that Lira sensed the lie the moment it left her lips. She sighed. "I'm just in shock. Seeing Dex again after I thought her was gone for good... I stuck a knife through him, Lira. And now he's come back to haunt me.

Su mano se mueve y siento una ausencia repentina. Y luego está en mi mejilla, sosteniendo mi rostro entre sus manos, acariciando mi labio con el pulgar. Se siente como lo peor que he hecho y lo mejor que he podido hacer, y lo extraño es que ambas cosas son lo mismo.

Al enfrentar el "poco ser" del hombre con el pleno ser de Dios, la religión postula una vida eterna. Nos redime asi de la muerte, pero hace de la vida terrestre una larga pena y una expiación de la falta original. Al matar a la muerte, la religión desvive a la vida. La eternidad deshabita al instante. Porque vida y muerte son inseparales. La muerte está, presente en la vida : vivimos muriendo. Y cada minuto que morimos , lo vivimos. Al quitarnos el morir, la religión nos quita la vida. En nombre de la vida eterna, la religión afirma la muerte de esta vida. El Arco y la lira

I must thank you for it all. I might not have gone but for you, and so have missed the finest study I ever came across: a study in scarlet, eh? Why shouldn't we use a little art jargon. There's the scarlet thread of murder running through the colourless skein of life, and our duty is to unravel it, and isolate it, and expose every inch of it. And now for lunch, and then for Norman Neruda. Her attack and her bowing are splendid. What's that little thing of Chopin's she plays so magnificently: Tra-la-la-lira-lira-lay.” Leaning back in the cab, this amateur bloodhound carolled away like a lark while I meditated upon the many-sidedness of the human mind.

Estar na Europa era assim. Uma ponte para a infância, que conduzia ao outro lado do oceano, através de florestas, até as paisagens primordiais da minha imaginação. De um jeito ou de outro, eu havia ido a muitos lugares, do México ao Maine - e pensar que tive de ir até a Europa para poder voltar a minha cidade natal, minha lareira, meu quarto onde histórias e lendas pareciam sempre extrapolar os limites municipais. Ali moravam as lendas: na lira, no castelo, no farfalhar das asas dos cisnes.

Le stelle in cielo Non conoscono l'ira Bla, bla, bla, fine

A un Dio è concesso. Ma dimmi come può seguirlo un uomo varcando la sottile lira?

Eu nu cheltui o lira daca nu cred ca pot sa scot o suta.

Elegance doesn't stop a sword, Lira. And brute strength doesn’t heal a broken bone...

lira for your thoughts.

The deportation proceedings and appeals would last for fifteen years, but they were always hanging over Russell’s head. In the end when he lost his last appeal and had packed his bags and had his tickets, I recommended a lawyer to him who went through the Italian government, spread a little lira, and got it so the Italian government refused to take Russell, and that was that. America had to keep him.

¡Nuestro siglo es un Siglo de infierno! Los postes y los hilos telegráficos lucirán, lira de cantos férreos por tus omóplatos mágicos[422]. ¡Danos, ante todo, tu versión rimada del mal de la patata[423]!

En el flujo y reflujo de nuestras pasiones y quehaceres (escindidos siempre, siempre yo y mi doble y el doble de mi otro yo), hay un momento en que todo pacta. Los contrarios no desaparecen, pero se funden por un instante. Es algo así como una suspensión del ánimo: el tiempo no pesa. Los Upanishad enseñan que esta reconciliación es “ananda” o deleito con lo Uno. Cierto, pocos son capaces de alcanzar tal estado. Pero todos, alguna vez, así haya sido por una fracción de segundo, hemos vislumbrado algo semejante. No es necesario ser un místico para rozar esta certidumbre. Todos hemos sido niños. Todos hemos amado. El amor es un estado de reunión y participación, abierto a los hombres : en el acto amoroso la conciencia es como la ola que, vencido el obstáculo, antes de desplomarse, se yergue en una plenitud en la que todo - forma y movimiento, impulso hacia arriba y fuerza de gravedad - alcanza un equilibrio sin apoyo, sustentado en sí mismo. Quietud del movimiento. Y del mismo modo que a través de un cuerpo amado entrevemos una vida más plena, más vida que la vida, a través del poema vislumbramos el rayo fijo de la poesía. Ese instante contiene todos los instantes. Sin dejar de fluir, el tiempo se detiene, colmado de sí. El Arco Y La Lira

El poeta no escoge sus palabras. Cuando se dice que un poeta busca su lenguaje, no quiere decirse que ande por bibliotecas o mercados recogiendo giros antiguos y nuevos, sino que, indeciso, vacila entre las palabras que realmente le pertenecen, que están en él desde el principio, y las otras aprendidas en los libros o en la calle. Cuando un poeta encuentra su palabra, la reconoce: ya estaba en él. Y él ya estaba en ella. La palabra del poeta se confunde con su ser mismo. Él es su palabra. En el momento de la creación, aflora a la conciencia la parte más secreta de nosotros mismos. La creación consiste en un sacar a luz ciertas palabras inseparables de nuestro ser.” El Arco y la Lira

Desço aos infernos, a descer em mim. Mas agora o meu canto não perfura O coração da morte, À procura Da sombra Dum amor perdido. Agora É o repetido Aceno Do próprio abismo Que me seduz. É ele, embriaguez nocturna da vontade, Que me obriga a sair da claridade E a caminhar sem luz. Ergo a voz e mergulho Dentro do poço, Neste moço heroísmo Dos poetas, Que enfrentas confiantes O interdito Guardado por gigantes, Cães vigilantes Aos portões do mito. E entro finalmente No reino tenebroso Das minhas trvas. Quebra-se a lira, Cessa a melodia; E um medo triste, de vergonha e assombro, Gela-me o sangue, rio sem nascente, Onde o céu, lá no alto, se reflecte, Inútil como a paz que me promete.

İnsanlar duygularını sakladığı gibi kelimelerini de saklıyor.Sanki hepimizin ortasında kocaman bir kutu var ve güzel bir laf eden ceza olarak kutuya 50 lira atıyor ve o paralar toplanıp bir hayır kurumuna bağışlanıyor.Kendimize hayrımız yok esas.

Ma che importanza aveva! Non era felice, non lo era mai stata. Da dove veniva, dunque, quella insufficienza di vita, quella istantanea marcescenza delle cose a cui si appoggiava?… Ma se da qualche parte esisteva un essere forte e bello, una natura valorosa, ricca al tempo stesso di slancio e di delicatezza, un cuore di poeta sotto sembianze d’angelo, lira dalle corde di bronzo che indirizzava al cielo epitalami elegiaci, perché mai lei, per un favore del caso, non avrebbe potuto incontrarlo? Che cosa impossibile! D’altronde, nulla valeva la pena di una ricerca: tutto era menzogna! Ogni sorriso nascondeva uno sbadiglio di noia, ogni gioia una maledizione, ogni piacere il disgusto, e i migliori baci non lasciavano sulle labbra che l’irrealizzabile desiderio di una voluttà più alta.

I think of Beltrán Morales, I think of Rodrigo Lira, I think of Mario Santiago, I think of Reinaldo Arenas. I think of the poets who died under torture, who died of AIDS, or overdosed, all those who believed in a Latin American paradise and died in a Latin American hell.

Aquiles asintió y se inclinó sobre la lira sin darme tiempo siquiera a preguntarme nada sobre su intercesión. Se me desordenaron las ideas cuando sus dedos acariciaron las cuerdas y fluyó un sonido puro y dulce como el agua, brillante como los limones. Jamás había oído una música semejante: calentaba igual que el fuego y tenía un peso y una textura similar a la del marfil pulido; enfervorizaba y tranquilizaba al mismo tiempo. Unos cuantos cabellos sueltos le cayeron sobre los ojos mientras tocaba. Eran tan finos como las cuerdas mismas del arpa, y relucían.

Qui d’autre que moi lira un jour ces lettres ? Qui d’autre que moi me consolera ? Car j’ai souvent besoin de consolation, je manque si souvent de force et j’ai plus souvent de raisons d’être mécontente de moi que satisfaite. Je le sais et je ne renonce pas à essayer chaque jour de m’améliorer.

I don't need to face her to see that her eyes are burning through the air between us. Lira has a way of looking at people—of looking at me—that can be felt as much as it can be seen. If her eyes weren't such a surprising shade of blue, I would swear that they were nothing more than hot coals for the fire within.

«EMONE Su, lascia l’ira, cambia mente.»

Minas Velhas, país largo, Ar de chuva, com penhascos, Serras, matos e vargedos Onde dorme o que nem sei. Tenho ali os meus guardados, Tenho ali os meus (segredo!).

Ons vywervroue laat ons nie fokken opvreet nie. Deur geen man, vrou of kind nie

Günde beş lira! Ecirlikten başka bir şey değil. Hoş o ecirliği de hak edemedik ya daha. Ya gelse de müteahhit, “Ben başkasını buldum, kusura bakma; sen dön geldiğin yere!” deyiverse ne yaparım? Hem, ne diye ukalalık ediyorum? Biz bu dünyaya ecir gelmişiz, ecir gideceğiz. Ben de müteahhit olacak değilim ya! Ne hakkım var: “Ben neden beş lira kazanayım da o beş yüz lira kazansın,” demeye. Ben işsizim, o müteahhit. Ben fakir bir aileden gelmişim, o zengin bir aileden. Ama benim okumuşluğum varmış da onun yokmuş; kimin umurunda? O, işini biliyor, ben bilmiyorum. Mademki biliyor, yaşamak da onun hakkı. Ben köylü cıgarası içemem; o isterse, viski içer; ben kahveye gidemem, o bara gider; ben tramvaya binemem, o otomobile biner; hakkı değil mi?

La première comprend tous ces livres qu'on a vraiment l'intention de lire un jour mais qu'on ne lira sans doute jamais; dans la seconde se trouvent ceux qu'on devrait, estime-t-on, avoir lus, et dont on lira sans doute quelques-uns avant de mourir; la troisième compte les livres qu'on est à peu près certain de ne jamais lire, parce que rien, apparemment, ne pourra jamais abattre le mur de préjugés dressé autour d'eux.

La juventud ya no quiere aprender nada, la ciencia está en decadencia, el mundo marcha patas arriba, los ciegos guían a otros ciegos y los despeñan en los abismos, los pájaros se arrojan antes de haber echado a volar, el asno toca la lira, los bueyes bailan, María ya no ama la vida contemplativa y Marta ya no ama la vida activa, Lea es estéril, Raquel está llena de lascivia, Catón frecuenta los lupanares, Lucrecio se convierte en mujer.

Ölen polisin ailesine hükümetçe 20 lira yardım yapılacağı haber alınmış!" ,Yirmi lira... Bu kadar ucuzladı mı Türk canı? Kaç çuval kömür alınır yirmi lirayla, kaç ekmek alınır? Geçende yirmi para zam edildi, 17 kuruş oldu ekmek... Yapılan yardım 120 ekmek!.. Ailesi beş nüfusluysa... Günde birer ekmekten 24 günlük yavan ekmek parası... Evet, şaşılacak kadar ucuzladık aziz komutanım, "ciğeri metelik etmez" derler ya, işte öyle olduk! Yuf bize!

L’ira e la sofferenza mi bruciavano l’ossigeno nei polmoni, mi ostruivano la trachea. Volevo solo piangere disperatamente. Dio, quanto lo volevo. Volevo crollare tra le braccia di colui che aveva dato origine alla mia pena.

Hakkı'yla otuz taksitte parasını ödedikleri hantal büfeyi hamallar yüklendiler. Çatı katına çıkan dar merdivenlerden zorlukla yukarı çıkardılar büfeyi. Hantal, çirkin bir büfeyi ardından sürüklemek gülünçtür. Büfenin otuz taksidini ödemek için, büfeyi yedi yıl cilası bozulmadan kullanmak için harcanan bütün çabalar gülünçtür. On lira, yirmi lira için büfeyi dar merdivenlerden yukarı çıkarmaya uğraşan iki hamalın çabalarının anlamı var yalnız.

Voilà bien la famille : même celui qui n'a pas sa place dans le monde, qui n'est ni célèbre ni riche, à qui il n'est venu ni enfants ni idées, et dont le public ne lira le nom que dans sa notice nécrologique, celui-là, en famille, a pourtant sa place attitrée. En famille, on est quelqu'un. Vous n'imaginez pas comme Caroline imite bien Chaplin, ni comme Rudi est irritable. Et quel sens de l'humour, dans toute la famille ! Ce qui, partout ailleurs, n'aurait rien d'humoristique déclenche ici des rires retentissants, on ne saurait dire pourquoi ; c'est drôle, voilà tout, n'est-ce pas l'essentiel en matière d'humour ? Et puis, tous ceux qui ne sont pas de la famille sont bien plus ridicules qu'ils ne s'en doutent. Dieu les a voués à la caricature ; si vous êtes seul au monde, sans attaches, vous pouvez être sûr d'être le summum du ridicule pour les diverses familles qui vous observent. Il est vrai que ces qualités, comme tout, peuvent être vues sous leur angle négatif : la famille a l'esprit plus petit qu'une petite ville. Plus elle est chaleureuse, plus elle se montre dure pour tout ce qui n'est est pas elle, et elle est toujours plus cruelle qu'un être confronté seul à la souffrance du monde. En cantonnant la gloire dans son cercle restreint, où elle est faceil à atteindre (« gloire de la famille »), elle endort l'ambition. Et parce que tous les événements familiaux suscitent une tristesse plus profonde ou une joie plus éclatante qu'ils ne le méritent réellement, parce qu'en famille ce qui n'a rien d'humoristique devient de l'humour, et des peines insignifiantes à l'échelle collective, un malheur personnel, elle est le berceau de toute l'ineptie qui imprègne notre vie publique. Il y aurait encore long à en dire et on l'a dit parfois, mais jamais en des jours comme celui-ci.

The air is crisp on my skin, and though my hands are wrapped under thick gloves, I shove my fists into my pockets anyway. The wind penetrates here through every layer, including skin. I’m dressed in fur so thick that walking feels like an exertion. It slows me down more than I would like, and even though I know there’s no imminent threat of attack, I still don’t like being unprepared in case one comes. It shakes me more than the cold ever could. When I turn to Lira, the ends of her hair are white with frost. “Try not to breathe,” I tell her. “It might get stuck halfway out.” Lira flicks up her hood. “You should try not to talk then,” she retorts. “Nobody wants your words being preserved for eternity.” “They’re pearls of wisdom, actually.” I can barely see Lira’s eyes under the mass of dark fur from her coat, but the mirthless curl of her smile is ever-present. It lingers in calculated amusement as she considers what to say next. Readies to ricochet the next blow. Lira pulls a line of ice from her hair, artfully indifferent. “If that is what pearls are worth these days, I’ll make sure to invest in diamonds.” “Or gold,” I tell her smugly. “I hear it’s worth its weight.” Kye shakes the snow from his sword and scoffs. “Anytime you two want to stop making me feel nauseated, go right ahead.” “Are you jealous because I’m not flirting with you?” Madrid asks him, warming her finger on the trigger mechanism of her gun. “I don’t need you to flirt with me,” he says. “I already know you find me irresistible.” Madrid reholsters her gun. “It’s actually quite easy to resist you when you’re dressed like that.” Kye looks down at the sleek red coat fitted snugly to his lithe frame. The fur collar cuddles against his jaw and obscures the bottoms of his ears, making it seem as though he has no neck at all. He throws Madrid a smile. “Is it because you think I look sexier wearing nothing?” Torik lets out a withering sigh and pinches the bridge of his nose. I’m not sure whether it’s from the hours we’ve gone without food or his inability to wear cutoffs in the biting cold, but his patience seems to be wearing thin. “I could swear that I’m on a life-and-death mission with a bunch of lusty kids,” he says. “Next thing I know, the lot of you will be writing love notes in rum bottles.” “Okay,” Madrid says. “Now I feel nauseated.

So your luck still holds with women, too.” Ryne’s laugh had an edge. Perhaps he fancied her himself. “The Light knows, they can’t find you handsome; you get uglier every year. Maybe I ought to try some of that coy modesty, let women lead me by the nose.” Lan opened his mouth, then took a drink instead of speaking. He should not have to explain, but it was too late for explanation with Ryne in any case. His father had taken him to Arafel the year Lan turned ten. The man wore a single blade on his hip instead of two on his back, yet he was Arafellin to his toenails. He actually started conversations with women who had not spoken to him first. Lan, raised by Bukama and his friends in Shienar, had been surrounded by a small community who held to Malkieri ways. If Lira did share his bed tonight, as seemed certain, she would discover there was nothing shy or retiring about him once they were abed, yet the woman chose when to enter that bed and when to leave.

Quando le sue dita iniziarono a toccare le corde, tutti i pensieri mi sfuggirono. Il suono era puro e dolce come acqua, brillante come i limoni. {...} Aveva il calore di un fuoco, la consistenza dell'avorio levigato. Placava e confortava allo stesso tempo. Mentre suonava, qualche capello gli ricadde sugli occhi. Erano sottili come le corde della lira, e splendevano. Si fermò, scostò i capelli e si voltò a guardarmi. "Adesso tu". Scossi la testa, sopraffatto. Adesso non potevo suonare. Né avrei mai suonato se avessi potuto ascoltare lui. "Suona tu", dissi.

Quando le sue dita iniziarono a toccare le corde, tutti i pensieri mi sfuggirono. Il suono era puro e dolce come acqua, brillante come i limoni. {...} Aveva il calore di un fuoco, la consistenza dell'avorio levigato. Placava e confortava allo stesso tempo. Mentre suonava, qualche capello gli ricadde sugli occhi. Erano sottili come le corde della lira, e splendevano. Si fermò, scostò i capelli e si voltò a guardarmi. "Adesso tu". Scossi la testa, sopraffatto. Adesso non potevo suonare. Né avrei mai suonato se avessi potuto ascoltare lui. "Suona tu", dissi.

Quem não se satisfaz com um quinhão normal de vida e deseja um maior, parece-me em verdade um insensato. Dias sem número nunca reservam a ninguém nada mais que dissabores mais próximos da dor que da alegria. Quanto aos prazeres, não os discernimos e nossa vista os buscará em vão logo que para nossa desventura chegamos ao limite prefixado. E desde então o nosso alívio único será aquele que dará a todos o mesmo fim, na hora de chegar de súbito o destino procedente do tenebroso reino onde não há cantos nem liras, onde não há danças — ou seja, a Morte, epílogo de tudo.

Forse, più che le mie abilità, farei prima a elencare le cose che non so fare. Non so cucinare, nè fare pulizie. Non so tenere in ordine, e ho la tendenza a perdere le cose. Amo la musica ma sono stonata. Per le attività manuali sono negata, non so neanche piantare un chiodo. Il mio senso dell'orientamento è un disastro, e confondo regolarmente destra e sinistra. Ho la tendenza, quando mi arrabbio, a fare a pezzi tutto quello che trovo. Piatti, matite, sveglie. Dopo me ne pento, ma sul momento non riesco assolutamente a controllarmi. Non ho una lira da parte. Sono timida senza ragione, e non ho quasi amici.

Hommes et femmes de Londres, me voici. Je vous félicite cordialement d'être anglais. Vous êtes un grand peuple. Je dis plus, vous êtes une grande populace. Vos coups de poing sont encore plus beaux que vos coups d'épée. Vous avez de l'appétit. Vous êtes la nation qui mange les autres. Fonction magnifique. Cette succion du monde classe à part l'Angleterre. Comme politique et philosophie, et maniement des colonies, populations, et industries, et comme volonté de faire aux autres du mal qui est pour soi du bien, vous êtes particuliers et surprenants. Le moment approche où il y aura sur la terre deux écriteaux; sur l'un on lira: Côté des hommes; sur l'autre on lira: Côté des anglais. Je constate ceci à votre gloire, moi qui ne suis ni anglais, ni homme, ayant l'honneur d'être un docteur. Cela va ensemble. Gentlemen, j'enseigne. Quoi? Deux espèces de choses, celles que je sais et celles que j'ignore. Je vends des drogues et je donne des idées. Approchez, et écoutez. La science vous y convie. Ouvrez votre oreille. Si elle est petite, elle tiendra peu de vérité; si elle est grande, beaucoup de stupidité y entrera. Donc, attention. J'enseigne la Pseudodoxia Epidemica. J'ai un camarade qui fait rire, moi je fais penser.

Los maestros de música hacen lo mismo, y procuran que sus discípulos no hagan nada que pueda abochornarles. Cuando saben la música y tocan bien los instrumentos, ponen en sus manos composiciones de los poetas líricos, obligándolos a que las canten acompañándose con la lira, para que de esta manera el número y la armonía se insinúen en su alma, aún muy tierna, y para que haciéndose por lo mismo más dulces, más tratables, más cultos, más delicados, y por decirlo así, más armoniosos y más de acuerdo, se encuentren los niños en disposición de hablar bien y de obrar bien, porque toda la vida del hombre tiene necesidad de número y de armonía.

¡Si el tiempo retomara, el tiempo que ya fue…! —¡El Hombre está acabado, se acabó su teatro! Y un día, a plena luz, harto de romper ídolos, libre renacerá, libre de tantos dioses, buceando en los cielos, pues pertenece al cielo. ¡El Ideal, eterno pensamiento invencible, ese dios que se agita en la camal arcilla, subirá, subirá, y arderá en su cabeza! Y, cuando lo sorprendas mirando el horizonte, libre de viejos yugos que desprecia sin miedos, vendrás a concederle la santa Redención[91] —Espléndida, radiante, del seno de los mares nacerás, derramando por el vasto Universo el Amor infinito en su infinita risa: el Mundo vibrará como una lira inmensa en el temblor sin límites de un beso repetido. —El Mundo está sediento de Amor: aplácalo.

¡Oh, olas del Adriático! ¡Oh Brento! Tal vez no vuelva a veros ni a oír vuestra mágica voz, sagrada para los hijos de Apolo, que me hizo familiar la lira altanera de Albión. En libertad gozaré con indolencia de las noches de la dorada Italia, bogando en una góndola secreta en compañía de una joven veneciana, a veces charlatana, otras silenciosa; con ella mis labios aprenderán el lenguaje de Petrarca y del amor. ¿Llegará la hora de mi libertad? ¡Ya es tiempo, ya es tiempo! La imploro; voy errante por el piélago y la espero; invoco los vientos favorables a la fiera tempestad que empuje mi barco entre las olas por los caminos abiertos del mar. ¿Cuándo empezaré mi libre carrera? Ya es hora de dejar la orilla aburrida; no es hostil el ambiente, y entre las playas del Sur, bajo el cielo de mi África, podré suspirar por la sombría Rusia, en la que sufrí, amé y enterré mi corazón.

Come gli industriali e gli agricoltori non possono fissare i prezzi che vogliono, così gli operai non possono ottenere i salari che vogliono. In definitiva, il mercato comanda ad amendue. A sua volta, tuttavia, il mercato deve tener conto delle mutazioni che si sono verificate nel mondo. Quei contadini del mantovano o della bassa lombarda che erano pagati una lira al giorno erano gente miserabile, che aveva poca istruzione, che aveva sì poche pretese, ma rendeva forse ancor meno. I contadini della nuova generazione, capaci di intendersi e di associarsi, atti ad occuparsi della cosa comune, capaci di resistere con le loro leghe a quelle che essi considerano prepotenze, furono uomini diversi, i quali cominciarono ad apprezzare l'istruzione anche tecnico-agricola e pretesero di essere meglio pagati sapendo di valere di più! E' naturale che i loro salari diventassero più alti.

Văzând în fapta lui jignire, Boierii şi-au ieşit din fire: „Vecinu-i fire prost crescută, Un farmazon, un om năuc: Bea roşul vin ca un haiduc, La doamne mâna nu sărută, Doar da şi nu, nicicând poftim” - îl osândiră unanim. În satul său, pe-aceeaşi vreme Un alt boier sosi-n vecini, Stârnind aidoma dileme La moşierii cei meschini. Vladimir Lenski se numeşte, Direct din Gottirsgen soseşte: Frumos şi tânăr şi poet, Lui Kant discipol, interpret, El din Germania ceţoasă Aduse roadele ştiinţei — S-aline greul suferinţei; Fiinţă-aprinsă, curioasă, Cu negrul păr adus pe spate Vorbea cu foc de libertate. Adică francmason, aici în sens de liber-cugetător. Ferit de tina infamiei, Cu sufletul cuprins de-ardoare, Credea-n căldura prieteniei Şi-n duioşie de fecioare. În inima-i ce ignoranţă! — Nutrea statornic o speranţă. Şi-a lumii larmă, strălucire îi răscoleau tânăra-i fire, împodobind ideea-n haină De reverii şi dulce vis; Scruta cu sufletul deschis în viaţă-un scop, în lume-o taină Ce-i frământa adânca minte, …Visând minuni, ţintind nainte! Credea el că un suflet mare Se va uni cu el, odată, Că chipul gingaşei fecioare L-aşteaptă undeva curată; Sau că amicii-s plini de zel Să poarte lanţuri pentru el, Să sfarme-n ţăndări braţul lor Ulciorul clevetirilor; Că-n viaţă sunt aleşi ai sorţii, Prieteni sfinţi ai omenirii, Ce hărăziţi sunt nemuririi, Cu veşnica văpaie-a torţii Şi cu raza ei de înnoire S-aducă-n lume fericire. Revolta şi compătimirea, iubirea binelui avea Şi-a slavei dulce pătimire De june-n sânge-i clocotea. El lira şi-o plimba cu sete Sub cerul lui Schiller şi Goethe Şi sufletu-i vibra patetic, Aprins de jarul lor poetic. Şi-a muzelor înaltă artă N-a ruşinat-o el nicicând. Şi nimeni de semeţu-i gând N-a fost în stare să-l despartă, De dorul sfânt al tinereţii Şi gingăşia simplităţii.

el que haya gustado aquellos días infernales, ese ha de estar muy contento con estos días normales y mediocres como el de hoy; lleno de agradecimiento se sentará junto a la amable chimenea y con agradecimiento comprobará, al leer el periódico de la mañana, que no se ha declarado ninguna nueva guerra ni se ha erigido en ninguna parte ninguna nueva dictadura, ni se ha descubierto en política ni en el mundo de los negocios ningún chanchullo de importancia especial; con agradecimiento habrá de templar las cuerdas de su lira enmohecida para entonar un salmo de gratitud mesurado, regularmente alegre y casi placentero, con el que aburrir a su callado y tranquilo dios contentadizo y mediocre, como anestesiado con un poco de bromuro; y en el ambiente de tibia pesadez de este aburrimiento medio satisfecho, de esta carencia de dolor tan de agradecer, se parecen los dos como hermanos gemelos, el monótono y adormilado dios de la mediocridad y el hombre mediocre algo encanecido que entona el salmo amortiguado.

Hayat sana karanlık, manasız gelir. İnsan, biraz evvel senin zırvaladığın gibi felsefeler yapmaya başlar. Hatta yavaş yavaş onu da yapamaz ve canı ağzını açmayı bile istemez. ... Bu depresyon kelimesine yapışıp iç sıkıntısının uçsuz bucaksız denizinde bocalarken karşına uzun zamandan beri görmediğin bir ahbap çıkar kılık kıyafetinin düzgünce olduğunu görür görmez derhal aklına kendi meteliksizliğin gelir ve gafil dostundan, talihin varsa, bir iki lira borç alırsın...İşte ondan sonra mucize başlar. Şiddetli bir rüzgâr ruhundan bir sis tabakasını sıyırıp götürmüş gibi içinin birdenbire aydınlandığını, bir hafiflik bir genişlik duyduğunu görürsün. Eski sıkıntı pır deyip uçmuştur. Gözlerin etrafa memnuniyetle bakar ve sen de gevezelik edecek bir arkadaş aramaya başlarsın. İşte iki gözüm, ciltlerle kitabın, saatlerce tefekkürün yapamadığı işi iki kirli kağıt başarır. Sen ruhumuzun bu kadar ucuz bir bedel mukabilinde takla atmasını haysiyetine yediremediğin için belki daha asil sebepler peşinde koşarsın...

Dark-eyed Lira reached Lan only moments before Bukama, the pair of them gently parting slashes in his clothes to examine his injuries. She shivered delicately as each was revealed, but she discussed whether an Aes Sedai should be sent for to give Healing and how much stitching was needed in as calm a tone as Bukama, and disparagingly dismissed his hand on the needle in favor of her own. Mistress Arovni stalked about, holding her skirts up out of patches of bloody mud, glaring at the corpses littering her stableyard, complaining in a loud voice that gangs of footpads would never be wandering in daylight if the Watch was doing its job. The Domani woman who had stared at Lan inside agreed just as loudly, and for her pains received a sharp command from the innkeeper to fetch the Watch, along with a shove to start her on her way. It was a measure of Mistress Arovni’s shock that she treated one of her patrons so, a measure of everyone’s shock that the Domani woman went running without complaint. The innkeeper began organizing men to drag the bodies out of sight.

Nerdeyse: gelme, diye yalvaracağım. Seni çağırmak zorunda kaldığım bir güne bırak bu gelmeyi, o umutla yaşayayım, gel dediğimde hemen geleceğinden emin olma umuduyla. Hayır, gelme şimdi, nasıl olsa dönmek zorundasın, değil mi? (Vereceğin karşılığı biliyorum, gene de yazılı görmek isterim.) Ne iyilik, ne de kötülük var dilenci kadın konusunda; ya çok dalgındım ya da birini düşünüyordum o sırada belki, yoksa bu türlü davranışımın, silik anılarımla ilintisi yok pek. "Dilencilere çok para vermeyin, acınırsınız sonra!" diye bir söz anımsıyorum örneğin. Bir gün anam bir lira vermişti, çocuktum daha, büyük Ringle küçük Ring'in ortasında oturan yaşlı bir dilenci kadına vermekti bu parayı bütün isteğim. Gelgelelim para çok görünmüştü gözüme, bir dilenciye bu kadar çok para verilmez diye düşünmüş, sıkılmıştım. Ama parayı vermek de istiyordum; bozdurdum lirayı, önce bir onluk attık kadının önüne. Sonra bütün o alanı koşarak geçtim, soldan geldim bu sefer, yeni, başka biri gibi, gene bir onluk attım kadına, gene dolandım, gene koştum, gene bir onluk attım... Tam on kez alanı koşarak dolanmıştım. (Pek on kez olamamıştı anlaşılan, çünkü kadın bıkmış, kalkıp gitmişti.) Sonunda yorgun, bitik dönmüştüm eve, başlamıştım ağlamaya, anam acımıştı da bir lira daha vermişti bana. Görüyorsun ya, talihim yok dilencilerle, ama varımı yoğumu Avusturya parasına çevirip, Opera Alanındaki dilenciye vermeye hazırım, yeter ki, sen yanımda olasın, ben de yakınlığını duyabileyim senin. Franz

Mesela herhangi bir gün müthiş bir iç sıkıntısı seni boğar. Hayat sana karanlık, manasız gelir. İnsan, biraz evvel senin zırvaladığın gibi felsefeler yapmaya başlar. Hatta yavaş yavaş onu da yapamaz ve canı ağzını açmayı bile istemez. Hiçbir insanın, hiçbir eğlencenin seni canlandıramayacağını sanırsın. Hava sıkıcı ve manasızdır. Ya fazla sıcak, ya fazla soğuk, ya fazla yağmurludur. Gelip geçenler suratına salak salak bakarlar ve on para etmez işlerin peşinde, bir tutam otun arkasından koşan keçiler gibi dilleri bir karış dışarı fırlayarak dolaşırlar. Aklını başına derleyip bu pis ruh haletini tahlil etmek istersin. İnsan ruhunun çözülmez düğümleri bir muamma gibi önüne serilir. Kitaplarda okuduğun depresyon kelimesine bir cankurtaran simidi gibi sarılırsın. Çünkü nedense hepimizde, maddi olsun, manevi olsun, bütün dertlerimize bir isim takmak merakı vardır, bunu yapamazsak büsbütün çılgına döneriz. Mamafih insanlarda bu merak olmasa doktorlar açlıktan ölürlerdi. Bu depresyon kelimesine yapışıp iç sıkıntısının uçsuz bucaksız denizinde bocalarken karşına uzun zamandan beri görmediğin bir ahbap çıkar. Kılık kıyafetinin düzgünce olduğunu görür görmez derhal aklına kendi meteliksizliğin gelir ve gafil dostundan, talihin varsa bir iki lira borç alırsın… İşte ondan sonra mucize başlar. Şiddetli bir rüzgar ruhundan bir sis tabakasını sıyırıp götürmüş gibi içinin birdenbire aydınlandığını, bir hafiflik, bir genişlik duyduğunu görürsün. Eski sıkıntı pır deyip uçmuştur. Gözlerin etrafa memnuniyetle bakar ve sen de gevezelik edecek bir arkadaş aramaya başlarsın. İşte, iki gözüm, ciltlerle kitabın, saatlerce tefekkürün yapamadığı işi iki kirli kağıt başarır. Sen ruhumuzun bu kadar ucuz bir bedel mukabilinde takla atmasını haysiyetine yediremediğin için belki daha asil sebepler peşinde koşarsın, gökyüzünde birkaç yüz metre daha yükselen bir bulut, yahut ensene doğru esen serince bir rüzgar, yahut o esnada aklına gelen zekice bir fikir, sana bu değişmenin sebebi gibi görünmek ister. Fakat söz aramızda, iş bunun tamamıyla aksinedir, cebimize giren iki lira sayesindedir ki havanın biraz açıldığını görmek, rüzgarın serinliğini hissetmek, hatta akıllıca şeyler düşünmek mümkün olmuştur… Kalk, iki gözüm, iskeleye geldik. Günün birinde ya çıldıracağız, ya dünyaya hakim olacağız. Şimdilik bir rakı parası bulmaya çalışalım ve parlak istikbalimizin şerefine birkaç kadeh içelim.

O senhor tem inimigos?”, perguntaria um dia o biógrafo Emil Ludwig a Getúlio. “Devo ter; mas não tão fortes que não possa torná-los amigos”, responderia. “E amigos?”, insistiria Ludwig. “Claro que os tenho; mas não tão firmes que não venham a se tornar inimigos”, replicaria Getúlio.

Fatalista, Getúlio preferia atribuir sua chegada ao poder máximo da República à mão caprichosa do destino, como se ele próprio fosse um predestinado. Mas, na verdade, sua ascensão fora fruto da combinação de uma série de circunstâncias e conjunturas históricas, em parte habilmente conduzidas com a ajuda de um impressionante senso de oportunidade e um quase inacreditável talento para conjugar a dissimulação, o estratagema e a prudência.

Por trás da animosidade pública ao parlamento, inconsciente ou não, a tentação totalitária está sempre à espreita. Getúlio soube explorar a atávica indignação popular contra os congressistas e direcioná-la em seu proveito pessoal. Ele próprio sendo um político de carreira— ex-deputado estadual, ex-deputado federal, ex-ministro da Justiça, ex-governante do Rio Grande do Sul—, apresentava-se como alguém que extirpara definitivamente a política da vida nacional, como se faz a um câncer, em nome da moralização dos costumes e em prol da eficiência administrativa.

Ryne forestalled any possibility of righting matters, tossing her a fat coin and giving her a slap on the bottom to send her off. Lira offered him a dimpled smile as she slipped the silver into the neck of her dress, but she left sending smoky glances over her shoulder at Lan that made him sigh. If he tried to say no now, she might well pull a knife over the insult. 'So your luck still holds with women, too.' Ryne's laugh had an edge. Perhaps he fancied her himself. 'The Light knows, they can't find you handsome; you get uglier every year. Maybe I ought to try some of that coy modesty, let women lead me by the nose.

Cítara, laúd y guitarra serán los descendientes de la lira de Apolo, así como las arpas, en cualquiera de sus manifestaciones.

La Perdición de los Príncipes. No hay nada más allá de esas cinco palabras. El mundo se aquieta y rebusco en mis recuerdos: una pista, un signo, un rastro. En lugar de encontrar solo vacío, lo que descubro es la idea de que soy un tonto.

-Tú crees que eres la Perdición de los Príncipes, pero eres la salvadora del príncipe. Permítenos ver, si queda alguna esperanza de redención en ti. Golpea la base del tridente contra el suelo, y siento un dolor como nada que pudiera haber imaginado. Mis huesos se quiebran y se realinean. La sangre brota de mi boca y oídos, derritiéndose a través de mi piel. Mis agallas. Mi aleta se divide, me desgarra justo por la mitad, partiéndome en dos. Las escamas que alguna vez brillaron como estrellas se rompen en solo un instante y debajo de mi pecho hay un golpeteo que nunca había sentido. Se siente como mil puños golpeando desde el interior. Me toco el pecho y clavo las uñas, tratando de sacar de mi lo que sea. Liberarlo. El ser atrapado dentro que tan desesperadamente golpea para ser liberado. Luego, en medio de todo, la voz de mi madre grita: -Si eres la poderosa Perdición de los Príncipes, entonces podrás robar el corazón de este príncipe incluso sin tu voz. Sin tu canción.

Cualquier humano que se apodere del corazón de una sirena será inmune al poder de su canción. Solo que Elian no necesito tomar mi corazón: yo se lo entregue.

Hay un momento en que yace así -sus ojos aun cerrados, envuelta en la nieve que refleja su piel, nunca menos humana-, y yo me siento extrañamente en paz. Entonces Lira abre los ojos, y veo que solo uno es el azul que recuerdo. Y el otro es puro fuego del infierno.

Al principio, no estoy seguro de que es lo que pretendo hacer más allá de sostener el arma con tanta fuerza que se encaja hasta en mis huesos. Pero cuando Lira no se mueve, ni siquiera cuando avanzo cada vez más, solo se enciende la ira dentro de mí. La traición. Ella ni siquiera tiene la decencia de estremecerse. -Elian. Dice mi nombre en un suspiro y pierdo todos los sentidos. -Voy a matarte -digo.

Lira coloca una mano sobre su cadera e intenta fingir que no se sienta cohibida, pero es el primer gesto verdadero que he visto en su rostro desde que nos conocimos. Puede lucir como una pirata, pero tiene un camino por recorrer antes de que pase por una. – Tienes que estar bromeando -dice Kye-. Le dije a Madrid que le diera una ducha, no que la vistiera como una princesa pirata.

A LA MUERTE DE RUBÉN DARÍO Si era toda en tu verso la armonía del mundo, ¿dónde fuiste, Darío, la armonía a buscar? Jardinero de Hesperia, ruiseñor de los mares, corazón asombrado de la música astral, ¿te ha llevado Dionysos de su mano al infierno y con las nuevas rosas triunfantes volverás? ¿Te han herido buscando la soñada Florida, la fuente de la eterna juventud, capitán? Que en esta lengua madre la clara historia quede; corazones de todas las Españas, llorad. Rubén Darío ha muerto en sus tierras de Oro, esta nueva nos vino atravesando el mar. Pongamos, españoles, en un severo mármol, su nombre, flauta y lira, y una inscripción no más: Nadie esta lira pulse, si no es el mismo Apolo, nadie esta flauta suene, si no es el mismo Pan.

Millenni fa, quando tutto era sconosciuto, quando si è narrato l’Enûma ilû awîlum e gli Dei crearono gli uomini, si è cantato il pianto, l’ira e la vendetta del Leone Celeste.

Questo racconto apparirà al lettore straniero, che lo leggerà per primo, in stridente contrasto con la immagine pittoresca che dell’Italia meridionale egli trova frequentemente nella letteratura per turisti. In certi libri, com’è noto, l’Italia meridionale è una terra bellissima, in cui i contadini vanno al lavoro cantando cori di gioia, cui rispondono cori di villanelle abbigliate nei tradizionali costumi, mentre nel bosco vicino gorgheggiano gli usignoli. Purtroppo, a Fontamara, queste meraviglie non sono mai successe. I Fontamaresi vestono come i poveracci di tutte le contrade del mondo. E a Fontamara non c’è bosco: la montagna è arida, brulla, come la maggior parte dell’Appennino. Gli uccelli sono pochi e paurosi, per la caccia spietata che a essi si fa. Non c’è usignolo; nel dialetto non c’è neppure la parola per designarlo. I contadini non cantano, né in coro, né a soli; neppure quando sono ubriachi, tanto meno (e si capisce) andando al lavoro. Invece di cantare, volentieri bestemmiano. Per esprimere una grande emozione, la gioia, l’ira, e perfino la devozione religiosa, bestemmiano. Ma neppure nel bestemmiare portano molta fantasia e se la prendono sempre contro due tre santi di loro conoscenza, li mannaggiano sempre con le stesse rozze parolacce.

Lira catches my eye and arches her brow. “Are you staring at my chest or my necklace?” I give her a shameless smile. “Which one won’t earn me a slap in the face? »

Autocontrol. Son capaces de mantener su peso quienes han aprendido a alimentarse basándose en densidad nutricional y no únicamente en calorías. Tienen una ventaja sobre el resto, quienes son capaces de monitorear lo que comen y llevan un control de sus medidas y de su peso. Quienes tienen una rutina para comer y se auto imponen ciertas limitaciones a la hora de elegir lo que comen, que en un entorno obesogénico es de vital importancia para mantenerse en forma. También, quienes planifican con anticipación sus comidas fuera de casa, eventos sociales, etc. Monitoreo externo. Cuando tienes a alguien que monitoree por ti tus medidas y tu alimentación es más fácil mantener tu peso. Puede ser por un profesional de la nutrición, por un familiar, amigo o por una comunidad que te motive. No necesariamente tiene que ser un monitoreo exhaustivo, basta con que sirva de recordatorio del porqué lo haces o de porqué lo hiciste en un principio. Motivadores intrínsecos. Eres menos propenso a recuperar el peso perdido cuando tienes una motivación real, cuando lo haces por salud, por mantener un mejor estado físico y por tener una mejor calidad de vida, o para prevenir enfermedades relacionadas con el sobrepeso y/o obesidad. Motivadores extrínsecos. Cuando la motivación viene desde fuera también podría ayudarte a mantener tu peso. Por ejemplo, querer mejorar la imagen que das a la sociedad o a tu círculo cercano. Aquí es cuando los grupos de apoyo suelen funcionar bastante bien. Metas autodefinidas. Son capaces de mantener el peso perdido quienes tienen claros sus objetivos y están constantemente re-evaluándolos. Aquellos que saben perfectamente a dónde quieren llegar y los pasos que deben dar para llegar hasta ahí. Si tienes una meta sin un plan entonces será tan solo un sueño y si fallas en planificar entonces estás planificando fallar.

Ambelsinën, ambelsinën e jetës kërko ta gjesh se e hidhuna e jetës vjen vetë.

Erkek hamamında Süleyman Az namussuz adam değilmiş hani Kalkıp dosdoğru Eskişehir'e gitti Geçirdiği gibi başına şapkasını Enflasyon parasıyla otuz lira

Diventi la mia bambina, madre, quando da vecchia ricordi con precisione d’orologiaia. Tu parli, io ti ricevo. Tu parli, io ti porto nella mia testa. Sì, per te, il mio ventre ha un calore di vulcano. Parli, taccio. Sono nata portatrice della tua sventura, come ci sono donne che nascono portatrici d’offerte. Per vivere, tu sai vivere nel passato. Ma certe volte il passato m’affatica da morire; quando, per esempio, verso mezzanotte, io sdraiata, tu seduta in una poltrona, mi dici: «Non ho amato che lui, ho amato una volta sola, dammi una caramellina», io divento lira e vibrafono per la tua criniera di polvere. Sei vecchia, ti abbandoni, io apro la bomboniera. Tu mi dici: «Hai sonno? Ti si chiudono gli occhi». Non ho sonno. Ho voglia di togliermi di dosso la tua vecchiaia. Mi arrotolo i capelli nei bigodini, le mie dita cantano i tuoi venticinque anni, i tuoi occhi azzurri, i tuoi capelli neri, la tua frangetta scolpita, la tua camicetta alta e ricamata, il tulle, il tuo cappello grande, e le mie sofferenze di quando avevo cinque anni. Mia elegante, mia ingualcibile, mia coraggiosa, mia vinta, mia rimbambita, mia gomma per cancellarmi, mia gelosa, mia giusta, mia ingiusta, mia comandina, mia timorosa. Cosa dirà la gente? Cosa penserà la gente? Cosa direbbe la gente? Le nostre litanie, le nostre trasfusioni. Quando torniamo dalla spiaggia, la sera, quando entri nelle botteghe, e col tuo sapiente battibecco incanti le massaie, io t’aspetto fuori, non voglio accompagnarti. Mi rodo nell’ombra, ti detesto, eppure si vede che ti amo, dato che mi sopprimo per lasciar posto ai clienti, ai fattorini, ai vicini. Tu ritorni, io ti dico: «Lo hai amato. E pensare che era un miserabile». Tu te ne hai a male. Ma no, non voglio demolire te, demolendo lui. «Un principe. Un vero principe». Così tu lo chiamavi. E io, ascoltando, schiumavo di rabbia; ora non schiumo più. Il giorno dopo, dal pizzicagnolo, tu dici: «Voglio della bella frutta. È per questa signorinella. Sennò, mi toccano i rimbrotti». M’offendi. Non ti toccherà nessun rimbrotto. Che ragazza tetra sei stata. La sbroda degli orfanotrofi t’aveva tagliato le gambe. Sempre stanca, sempre troppo stanca. Niente balli, niente passeggiate, niente amiche. Sdegnosa, chiusa, estenuata. La domenica sempre a letto. La campagna ti stancava, la città ti rimaneva ostile benché tu comprassi colletti, polsini alla moda del 1905, e soccorressi, come la santa, protestanti bisognosi.

Para hiçbir zaman insanı adam etmezdi. İyisi mi, buldu mu yemeliydi. Yoksa, bizim bilemeyeceğimiz bir görüşe, bir ahlaka saplanırdı insan. Bu ahlakta yalnız, yalnız o para denilen şeyi her ne pahasına olursa olsun kazanmak vardı. Şeref de oydu. Ahlak da oydu. Namus da oydu. Bir bakıma doğru da. Onunla satın alınmayacak hiçbir şey yoktu: Pırlantasından insanına kadar. Şu Hasan Tahsin, iki yüz elli lirayı onun aptallığı yüzünden -bir izzetinefis meselesi yaparak- iade etmemişti. Ama, bu akşam herhangi bir dalkavuğun herhangi bir lakırdısına yüz lira harcayabilirdi. Bir güzel kıza beş yüz liralık bir elmas hediye edebilirdi. Bir övünebilmek için bu gece üç yüz liralık bir ziyafet çekebilirdi. Onun için Halit fazla üzülmedi. Azıcık üzüldüyse bile, insanların bu hale gelişinden doğan umutsuzluktan değil, parayı bulamadıkları içindi. Aktöre ne bakarsın! Aktör zayıf adamdı, tecrübesizdi. Hayatta böyle vakalarla demek hiç karşı karşıya gelmemişti ki, bu kadarla üzülebili-yordu. Halbuki şöyle düşünmeliydi: Bulursam yerim, bulamazsam sürterim. Bulduğum zaman prens, bulmadığım zaman büyük aktörüm. Haşan Tahsin denilen namussuz ise, parası olduğu için adamdır. Olmadığı gün -hele bir olmayagörsün-yeniden köpekleşecekti. Üzülmeye değmez.

Milyonlarca Suriyeli çocuk, zaten ağır sıkıntıları olan Türk eğitim sistemi üzerinde ilave ağır sorunlar ortaya çıkarmaya başlamıştır. Suriyeli sığınmacıların yer aldığı sınıflarda dil zorluğu çeken çocuklardan dolayı sınıfın genel eğitim seviyesi düşmektedir. Suriyeli öğrencilerin sayısının fazla olduğu okullarda çeteler oluşmaktadır. Türk veliler çocuklarını okullara sokmak için binlerce lira harcarken Suriyeli çocuklar aynı okullara sınavsız girmektedir.

Imagínenlo: nosotros habíamos leído a Shakespeare, a fray Luis, a Horacio; nos fascinaban Baudelaire, Verlaine, nos hacíamos hasta la paja por Rimbaud, adorábamos a Whitman, Adrián vivía enamorado de Rilke, éramos devotos de Silva y de José Manuel Arango, le lamíamos los pies a Borges, le besábamos el culo a Wilde; podíamos decir algo de los clásicos, de los románticos, de los perrafaelistas, de Wordsworth y Coleridge y su lago, de las canciones de gesta, y de los zéjeles; y sabíamos de las liras y los sonetos y los romances y las canciones (hasta sabíamos qué era un párodo y un estásimo), recitábamos de memoria cantidad de poemas, y éramos muy sensibles y toda la pendejada... y... no... sabíamos... qué... era... la poesía.

İzmir'de her gün Amerikalılara un için kaç para veriyorsunuz, biliyor musunuz? Vali Abdülhalik Bey: Üç bin lira. Başkumandan: Bu, günde üç bin lira. Bunu ayda ve senede olarak hesap ederseniz, göreceksiniz ki, 1.5 milyon lira yalnız İzmir'imiz Amerika'ya veriyor. Ne için? Ekmek yapmak için!

Sıhhiye komisyonunda o vakitler Anadolu’yu saran frengi illetini önleme tedbirleri arasında evlenecek kadınların daha önce muayene edilmesi için kanun hazırlanmıştı. Gericiler hemen, bir bakire kadın hekime gösterilemez, diye ayaklanıverdiler. Bir hoca, evlenecek olanı ebe kadın görür, hekime gördüklerini söyler, lâzımsa, hekim ilaç verir, diye teklif etti. Komisyon sözcüsü Dr. Emin Bey dayattığı ve tartışma sırasında bir hocaya tokat attığı için az daha linç edilecekti. 1920 Nisan 20’sinde İkinci Mahmud’un Rumlardan taklit ettiği fes için dışarıya milyonlarca lira verildiğini ileri sürerek kalpağın başlık olarak seçilmesini ileri süren bir teklif yüzünden kıyamet koptu: - Hayır, hayır. - Fes Türkün ruhuna yerleşmiştir. - Fas ve Tunus İslâmları fes giyer. - İslâm dünyası için fes alâmet-i farikadır, hücumları arasında teklif reddedilmiş, - Yaşasın fes! - Yaşasın kalpak! çığlıkları arasında Meclis birbirine girmiştir. Men-i müskirat adlı içki yasağı kanunu deniz kurmayı Ali Şükrü’nün teklifi üzerine bir şeriat kanunu olarak çıkmıştır.