Het Leven Is Mooi Quotes

En ik vind het leven veel te kort en veel te mooi om het niet echt in de ogen te zien, het niet echt aan te gaan, het niet echt te leven.

O, ik weet het niet, maar besta, wees mooi. Zeg: kijk, een vogel en leer me de vogel zien. Zeg: het leven is een brood om in te bijten en de appels zien nog rood van plezier, en nog, en nog, zeg iets. Leer me huilen, en als ik huil, leer me zeggen: het is niets.

Misschien zijn alle draken in onze levens eigenlijk prinsen en prinsessen die alleen maar zitten te wachten op het moment waarop we eindelijk, mooi en moedig, in actie schieten. Misschien is datgene waar we bang voor zijn in zijn blootste essentie iets hulpeloos wat onze liefde zoekt.

Leven is eigenlijk niets anders dan afscheid nemen van leven. Dat is de kern van het leven, en liefde is afscheid nemen van liefde - het is allemaal één groot afscheidsfeest. Het was een mooi afscheidsfeest, maar ik moet nu naar huis, even uitslapen, de afwas doen van verleden week. Begrijp je?

Hoeveel jaar ben je nu alweer? Zeven? Mooi. Jij wordt al groot. Nog even en ook jij staat in de oetan van het leven waar de mysteries je omringen. Dan zal ook jij je mes moeten trekken om je er doorheen te kappen, kerel. Of je wordt erdoor verstikt.

Hij is mooi he?' Ze stond nu naast hem aan de andere zijde. 'Ja, hij is heel mooi.' Ze glimlachte naar me terwijl ze over zijn haar streek. Ik glimlachte terug. 'Mijn jongen', zei ze en ze bleef over zijn haar strijken. Ik wist net als zij dat ze bij leven al jaren niet meer over zijn haar had mogen strijken en ik dacht dat het vreselijk moest zijn om een moeder te zijn.

Ik denk dat ieder mens twee levens leidt, een vanbinnen en een vanbuiten. Subject en object. Het leven vanbinnen is het ware, het echte. Ik denk dat de mensen mooi worden als hun binnenleven doorschijnt naar buiten, als ze niet nadenken wat voor indruk ze maken, als ze vergeten toneel te spelen. Dat denk ik. Er zijn ook mensen bij wie het precies andersom is, die alleen maar buitenkant zijn, die alleen een leeg omhulsel zijn, die voortdurend moeten weten wat voor indruk ze maken, die leven om gezien te worden. Mensen die een houding aannemen. Triest. Dat soort mensen zijn net pingpongballetjes, een harde buitenkant en leeg van binnen. Niets te vinden. Totaal oninteressant.

Weet ik iets zeker? Er is een ding dat ik zeker weet. Er is sprake van een verbijsterende liefde en van een ongelofelijk mooi aanbod dat 'leven' heet. En helaas wordt dit aanbod niet door genoeg mensen erkend als iets buitengewoon schoons. Er zijn genoeg mensen die zelfs hun status verkrijgen en geld verdienen aan het actief ontkennen van dat gevoel.

Je gaat naar het ziekenhuis om dood te gaan, dat weet Ove. En Ove vindt dat het mooi genoeg is dat de staat geld wil zien voor alles wat je in je leven doet. Als ze dan ook nog geld willen hebben voor parkeren wanneer je doodgaat, dan gaat dat Ove toch iets te ver.

Mijn grootvader was oud en wilde niet meer leven. Ik vond dat raar. Wilde hij dan ook niet meer weten hoe het verderging met de wereld? En met mij? En wilde hij dan ook nooit meer een avontuur beleven? Of iets lekkers eten? Ik zou dat verschrikkelijk vinden. Maar mijn grootvader vond dat niet. 'Het is mooi geweest', zei hij. Alsof het niet nog mooier kon worden. Dat kon altijd. Dat wist ik zeker.

Hoe zouden wij die oude mythen kunnen vergeten die aan de wieg van alle volkeren staan – de mythen over draken die op het allerlaatste ogenblik in een prinses veranderen; misschien zijn alle draken uit ons leven wel prinsessen die er alleen maar op wachten ons eens mooi en moedig te zien. Misschien is al het verschrikkelijkste in diepste wezen wel het hulpeloze dat ons om hulp vraagt. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Ja, één devies ben ik steeds trouw gebleven, Geen andere wijsheid heeft voor mij gezag: Slechts hij verdient de vrijheid en het leven Die ervoor vecht van dag tot dag. Zo speelt zich hier het nijvere leven af, Omgeven door gevaar, van wieg tot graf. Hier ’t volk te zien, de vrije mens Op vrije grond, dat is mijn liefste wens! Dan zou ik wel de woorden wagen: Blijf, ogenblik, je bent zo mooi! Dan viel het spoor van al mijn levensdagen Nooit de vergetelheid ten prooi.- Met dat geluk voor ogen koester ik Nu reeds dat zaligmakend ogenblik.

Zo mooi was ze, Fergusons moeder, zo aantrekkelijk met haar grijsgroene ogen en haar lange bruine haar, zo spontaan, zo leven­dig en goedlachs, zo fraai gevormd met de een meter achtenzestig die haar was toebedeeld, dat Stanley, bij de eerste handdruk die hij met haar wisselde, de afstandelijke en gewoonlijk vrijgevochten Stanley, de negenentwintigjarige Stanley die nog nooit door het liefdesvuur was verteerd, zichzelf ten overstaan van Rose voelde verschrompelen, alsof alle lucht uit zijn longen was gezogen en hij nooit meer zou kunnen ademen.

Hij liep verder, zag andere mooi ingerichte kamers, mensen die de krant zaten te lezen, de etalages van de woningen toonden hem hoe rustig het leven van de anderen kon zijn, hoe heerlijk het is om in een luie stoel te zitten en de regen tegen de ruiten te horen slaan. Opnieuw voelde hij de overtuiging dat zijn leven voorbijging, voorbij was, en des te meer genoegen deed het hem de inspanningen van zijn medemensen, van de Nederlandse bevolking, te bewonderen, en hun volharding tegenover de stralende pieken van huiselijke vertroosting. Dergelijke taferelen van home sweet home schokten zijn hart, van zoveel geluk zag hij liever af.

Weet ik iets zeker? Er is een ding dat ik zeker weet. Er is sprake van een verbijsterende liefde en van een ongelofelijk mooi aanbod dat ''leven'' heet. En helaas wordt dit aanbod niet door genoeg mensen erkend als buitengewoon schoon en kwetsbaar. Er zijn teveel mensen die hun status ontlenen en geld verdienen aan het ontkennen en tegenwerken van dat gevoel.

Weet ik iets zeker? Er is een ding dat ik zeker weet. Er is sprake van een verbijsterende liefde en van een ongelofelijk mooi aanbod dat 'leven' heet. En helaas wordt dit aanbod niet door genoeg mensen erkend als iets buitengewoon schoons. Er zijn genoeg mensen die zelfs hun status verkrijgen en geld verdienen aan het actief ontkennen van dat gevoel. ― Herman van Veen

Als klein meisje hield ik erg van wat ik 'boekjes maken' noemde. Ik nam een opschrijfboekje en plakte er plaatjes in, maakte tekeningen, experimenteerde met Prittstift en puntenslijpsel (dat wordt gewoon heel mooi samen, echt) en schreef op wat ik allemaal meemaakte. 'We zijn vandaag naar Paleis 't Loo geweest', bijvoorbeeld, 'Het was er heel mooi want de koningin heeft daar vroeger gewoond.' Of: 'Ik heb een nieuw badpak gekregen. Het is heel tof met roze en paars en mama zegt dat het een echt wedstrijdbadpak is.' De belevenissen van een achtjarige. Veel later, als dertienjarige, chagrijnige, prehormonale puber, schreef ik cynisch commentaar in de kantlijn van mijn kleinemeisjesdagboek: 'Ja hoor', en: 'Leuk voor je.' Weer later, toen ik zeventien was en op zoek naar lege blaadjes voor mijn weltschmerz-poezie, werd ik boos op de dertienjarige die zo cru was tegen dat kleine enthousiaste meisje. Zo gemeen vond ik het. Als een reaguurder avant la lettre, een agressieve internettrol die zo nodig moet zeiken op iemand die gewoon gezellig iets wil vertellen. Weliswaar niet op internet - dat was nog lang niet uitgevonden - maar op mijn eigen, persoonlijke web van negentientoen naar tweeduizendzoveel. Als dertienjarige verachtte ik het achtjarige kind dat ik was geweest, en als zeventienjarige verachtte ik de dertienjarige. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Een leven lang, om precies te zijn. Want die gedichten waarvoor ik ruimte zocht in mijn dagboekjes, die dikdoenerij die ik maakte toen ik zeventien was, daar kon ik me als drieentwintigjarige alweer danig aan ergeren, en zo blijf je aan de gang. Maar, zoals The Lau het zo mooi zong in 'Rode Aarde': Edelman of bedelman Het zal je kind maar zijn De sterrenhemel leert Verschil is klein Vergeet niet wie je bent Is wie je altijd bent geweest

De dood moet zo mooi zijn. Om in de zachte bruine aarde te liggen, met de grassen wuivend boven het hoofd, luisterend naar de stilte. Om geen gisteren en geen morgen te hebben. Om tijd te vergeten, om het leven te vergeven, om vrede te hebben. Oscar Wilde

Ik weet niet hoe u de wereld aanziet, mijnheer Jonas, maar u zal wel toegeven dat het een voordeel is als men dansen kan. Op ritmen het leven door te gaan, dat is de kunst. Nietwaar, waken bij dag, slapen bij nacht, eten, drinken, werken, rusten met een maat, genoegen en verdriet, het heeft alles een ritme. En als men dansen kan, verstaat men de kunst die dingen mooi te doen, dat is de kunst van te leven.

Ik heb gelezen dat Orpheus en Franciscus verder leven in de bomen en de vogels. Op die manier zingen ze nu nog. Mooi. Maar zij, die gesneuveld zijn? Zouden die ook nog zingen? Ter meerdere glorie? Laat de doden maar een beetje zingen. En laat de dader alsjeblieft z'n bek houden.

De geest kon zo mooi vergeten, dat maakte het leven draaglijk. Zodra je foto's van je eigen verleden zag, werd je toch geconfronteerd met een veel te helder, een te scherpe herinnering.

Weet ik iets zeker? Er is een ding dat ik zeker weet. Er is sprake van een verbijsterende liefde en van een ongelofelijk mooi aanbod dat 'leven' heet. En helaas wordt dit aanbod niet door genoeg mensen erkend als buitengewoon schoon en kwetsbaar. Er zijn genoeg mensen die zelfs hun status verkrijgen en geld verdienen aan het actief ontkennen van dat gevoel.

In De beleving van de tijd heeft de Russisch-Franse filosoof en musicoloog Vladimir Jankélévitch (1903-1985) dat mooi verwoord: ‘De tijd schijnt ons lang en het leven schijnt ons kort. Hoe kunnen zo korte jaren bestaan uit zo lange dagen?’28 Met

De bomen rond dit huis, dat in de duinen ligt, zijn kaal. Ik vind ze mooi. Zo dun en wuivend en doorzichtig, zoveel complexer van structuur dan ze in de zomer waren. Het is niet nodig voor een boom om altijd het lied van zomer, zomer, zomer te zingen. Pas in de winter kun je zien wat er achter al dat groen steekt. Zo hou ik ook van mensen die alle seizoenen kennen. Pas dan kun je zien wat ze waard zijn. Niet in voorspoed maar in tegenspoed. Pas dan wordt het leven een kunst.

...blijkbaar is een mens altijd bang om te sterven. Ofwel omwille van de onzekerheid die daarop volgt, ofwel omdat het leven verslavend mooi is.

Alles wat mooi is, aan het leven, doet ook even pijn.

Ach, hij had ook zijn goede kanten,' zei ze. 'En het is zo mooi geschilderd.' Ze had gelijk, het wás mooi geschilderd. En waarom zou je je verleden niet een beetje bijkleuren, zodat je ermee leven kan?

En omdat ze vinden dat het leven lang-en-zonnig is, hebben ze nooit veel haast om ergens te komen. Thule is overal mooi, zeggen ze dan.

Daarom is het alleen in de romans, en dan nog niet in de beste, dat het leven zo mooi af is en alles eindigt met een ontroerend huwelijk of een schone dood. Maar in de werkelijkheid is het soms een aanzet, soms een verwezenlijking en dan nog een lange, doelloze verstarring. Velen vallen bij hun werk, in de opgang van een passie. Maar de meesten zijn al lang dood als ze sterven.

Daarom was haar lievelingsseizoen de herfst geweest. Het jaargetij waarin de bladeren sterven. Waarin ze worden vrijgelaten. Ze spreiden hun kleurenpracht tentoon, net voor het te laat is. Alsof ze spijt hebben. Net voor de aarde hen in haar omhelzing sluit, leven ze op. Met een adembenemend resultaat.