Zichtbaar Quotes

Het is al te gemakkelijk om te zeggen dat ik me onzichtbaar voel. Dat is ook niet waar. Ik voel me pijnlijk zichtbaar en totaal genegeerd.

Ze zeggen dat alles wat je je verbeeldt Zichtbaar wordt Of eigenlijk er al is Alles

En hij voelt even de bevreemding opkomen - bevreemding over het leven in hem en over dat eigengereide lichaam waarmee een mens zichtbaar blijkt te zijn in deze onverklaarbare tijdelijke werkelijkheid.

Vader leek wanhopig. 'Maar, Mattias , je weet dat het onmogelijk is geen sporen na te laten. Er is altijd iemand die je ziet. Altijd iemand die zich je herinnert. Altijd iemand die van je houdt. Bijna altijd. Dat is gewoon zo.' 'Dat is het niet. Het is niet zo dat ik geen sporen wil achterlaten, ze hoeven alleen niet zo zichtbaar te zijn. Ik hoef geen handafdruk in cement. Ik hoef niet geïnterviewd te worden om wat ik doe. Is dat zo erg? Dat je geen behoefte hebt om gezien te worden? Niet iedereen wil vooraan staan. Er zijn ook mensen nodig die nummer twee willen zijn.

Hij genoot van de verschillende afvalcontainers die overal stonden, van de ingeblikte groenten in de ziekenhuiskoele winkels – supermarkten werden ze genoemd –, hij genoot van de trams en hun heupdans die de passagiers heen en weer schudde wanneer zij klingelend een bocht maakten, hij genoot van de bomen die overal voor schaduw zorgden, compleet met een kroost van groene houten banken en een vuilnisbak, hij genoot van de grachten, die rimpelend een wiegenlied voor hem zongen, hij genoot van de vooroverhellende en schuine grachtenpanden, hij genoot van de standbeelden bedekt met patina en duivenuitwerpselen, hij genoot van het bruisen van zo veel mensenlevens, hij genoot van de pleinen en de onberispelijke kantoorgebouwen met ramen waarin het universum weerkaatste, van de vele straatbelichting, de neonreclames – de stad was 's nachts een ware boomgaard van kleurig neon –, hij genoot van de markten waar het rook naar gezouten vis, gebrande noten en kaas, van de vele eethuizen die met de mensen mee waren geëmigreerd, hij genoot van de fietsers die elke verkeersregel overtraden, hij genoot van het stille lawaai en de zinderende sensualiteit die de meisjes uitwasemden en van verliefde stellen die hun liefde op straat uitstalden voor voorbijgangers, hij genoot van het wolkenheer, van de regens en de buien, van de natte zonnen op regendagen als beslagen brillenglazen, van de regenplassen en hun weerspiegelingen, hij genoot van de chaos, van de beierd ver weg tussen het hooi van zijn doofheid, hij genoot van de duiven, van de zwervers met hun winkelwagentjes vol onbegrijpelijke huisraad, van de drankschuiten die over de effen straten kapseisden, zijwaarts hellend door een overbelaste lever, hij genoot van de sissende venters van genotsmiddelen, hij genoot van de drukke winkelstraten waar alles wat men nodig had te koop was en alles wat men niet nodig had, hij genoot van de rosse buurten en de uitstalling van vrouwelijk vlees, dat niet aan duitloze hem besteed was, van de vele kroegen en bars waarin klanten dronken en kwetterden en zich ontlastten zoals de vogels in de johannesbroodboom van Cheira en Heira, hij genoot van de welvaart die de mensen zichtbaar goeddeed, vooral de vrouwen met hun papieren tassen vol nieuwe aankopen in de weekeinden en hun ontspannen roddels en koetjes en kalfjes op terrassen, op vensterbanken achter de geraniums, hij genoot van de broeders die steeds in aantal toenamen en hem eerbiedig bejegenden wanneer hij hun bedwelmende koopwaar weigerde, met eerbied want hij was een van hem en het deed hem goed om te zien dat ze hoe dan ook werk hadden gevonden, hij genoot van de levendige rusteloosheid van dit alles, van de Amstel die voor verfrissing zorgde en het land bevloeide en het meest genoot hij van de ultieme wonderen in het park, dat hij nu betrad.

Op de vijfendertigste verjaardag van mijn vader, 26 oktober 1925, ben ik geboren. 's Ochtends om kwart over zes. Mijn vader heef tnog steeds het psalmboek dat hij op die dag als verjaardagsgeschenk kreeg. Het zwarte linnen is een beetje afgesleten aan de hoeken zodat daar het karton zichtbaar is. Maar verder ziet het er nog keurig uit. Mijn vader zei wel eens als hij zijn handen er strelend over liet gaan, dat het een mooi cadeau was, maar dat ík het liefste cadeau was dat hij op die dag kreeg. Later, toen ik het geloof de rug toedraaide, herreip hij dat min of meer. Toen zei hij, de bijbel citerend, dat het beter was dat ik niet geboren ware, of dat een molensteen om mijn hals gehangen en ik in het diepste der zee verdronken ware.

Een kanttekening van het strand. Hallo. Ik ben het strand. Ontstaan door golven en stromingen. Ik ben gemaakt van geërodeerd gesteente. Ik lig vlak aan zee. Ik ben er al miljoenen jaren. Ik was er al toen het leven zelf ontstond. En ik moet je iets vertellen. Je lichaam kan me niets schelen. Ik ben een strand. Het kan me echt geen reet schelen. Je vetpercentage boeit me absoluut niet. Dat je buispieren zichtbaar zijn, maakt geen indruk op me. Het laat me koud. Je bent een van de tweehonderdduizend generaties mensen. Ik heb ze allemaal langs zien komen. De generaties na jou zal ik ook zien. Dat zullen er minder zijn. Sorry. Ik hoor wat de zee me influistert. (De zee haat jullie. De vergiftigers. Zo noemt hij jullie. Ik weet het, een beetje melodramatisch. Maar dat is wat jullie voor de zee zijn. Drama.) En ik moet je nog iets zeggen. Ook de andere mensen op het strand zijn niet geboeid door jouw lijf. Echt niet. Ze kijken naar de zee, of zijn druk bezig met hun eigen uiterlijk. En als ze wel iets van je vinden, wat kan jou dat schelen? Waarom maak je je zorgen over de meningen van een vreemde? Doe wat ik doe. Laat het van je afglijden. Je mag jezelf zijn. Gewoon zijn. Gewoon stranden.

De onderliggende terreur is duidelijk zichtbaar als de bovenlaag geterroriseerd wordt, door eigen kringen.

Hij sloeg het notitieboekje dicht. Af en toe was hij in de stad een leerling of leerlinge tegengekomen aan wie hij jaren geleden les had gegeven. Het waren nu geen jongens en meisjes meer maar mannen en vrouwen met partners, beroepen en kinderen. Hij schrok als hij zag hoe hun gezicht was veranderd. Soms betrof zijn schrik het resultaat van de verandering: een te vroege verbittering, een opgejaagde blik, tekenen van een ernstige ziekte. Maar meestal was wat hem schrik aanjoeg het simpele feit dat de veranderde gezichten getuigden van het onstuitbare verstrijken van de tijd en het meedogenloze verval van alles wat leefde. Hij keek dan naar zijn handen waarop de eerste ouderdomsvlekken zichtbaar waren, en soms haalde hij foto's tevoorschijn van zichzelf als student en probeerde zich voor de geest te halen hoe het was geweest om die grote afstand af te leggen, dag na dag, jaar na jaar.

De executie ontaardde in een zeer rommelige aangelegenheid. Het meisje werd door de knechten haastig de betimmering opgetrokken en met haar rug tegen de paal op de stoel geduwd en vastgebonden. Het ging allemaal zo ongeordend dat bijna niemand had opgemerkt hoe de beul zijn plaats al had ingenomen. Ineens was hij waar hij wezen moest, Chris Jansz, achter de rug van zijn patiente met het touw als een vingervlugge goochelaar klaar voor gebruik in zijn handen. Hoewel niemand uit het publiek er eenentwintig jaar geleden bij was geweest, wist iedereen hoe sereen, ja heilig Elsjes voorganger zich aan het doodmaken had onderworpen. Volkomen in de war gebracht door de opeenhoping van enorme gebeurtenissen in haar leven met daaropvolgend de cel en de zachte stem van de dominee, was de minderjarige moeder van de verdronken zuigeling voor haar rechters op de knieen gevallen. Niet om te smeken, maar om te bedanken voor de straf die ze haar oplegden. Op Justitiedag had ze uit zichzelf de verhoging beklommen en was met wijdopen ogen gaan zitten, glimlachend, zonder verwachting dus ook zonder angst, als iemand die thuisgekomen is. Uitstekend zichtbaar voor het ontroerde publiek had de beul het touw om de hals kunnen leggen, bedaard, vakkundig, en dan plotseling aantrekken met een typisch korte beweging die niets van zijn vervaarlijke kracht naar buiten bracht, wat de suggestie gaf dat dit wurgen niet noemenswaardig verschilde van de manier waarop veel huisvrouwen, gesteld op hun schone tegelvloer, bij voorkeur hun kippen en parelhoenderen doden. Nu ging het wel even anders. Omdat het meisje maar bleef tegenstribbelen stond vooral de logge knecht aan de Dampleinzijde maaiend met zijn armen in het zicht. Wat een geworstel om Elsje op de stoel met het lage rugleuninkje te krijgen.

Drukheid als Alibi voor Productiviteit: Bij afwezigheid van duidelijke maatstaven voor de productiviteit en de waarde in hun werk keren veel kenniswerkers terug naar een industrieel ijkpunt voor productiviteit: veel dingen heel zichtbaar doen.

Het verleden nestelt zich in de uren aan het einde van de middag, daar gaat de tijd zichtbaar trager, slaapt in de hoeken, knijpt zijn ogen dicht, als een poes tegen het licht dat door de dunne jaloezieën naar binnen komt. Het is altijd in de namiddag als we ons iets herinneren, althans bij mij is dat zo. Alles zit 'm in het licht. Ik weet van fotografen dat het licht van de namiddag het meest geschikt is om foto's te maken. Het ochtendlicht is nog jong, scherp. Het licht van de namiddag is een oud licht, moe en traag. Het echte leven van de wereld en van de mens kun je beschrijven met het licht van enkele namiddagen, die de namiddagen van de wereld zijn.

Maar ik wilde niemand voor de voeten lopen. Voor de voeten van degenen die vooraan wilden staan, voor iedereen zichtbaar, geen kwaad woord over hen, alle hulde aan de mensen die dat durven, die in alle openbaarheid hun best doen, ... Ook zij zijn radertjes. Niet minder belangrijk, maar meer zichtbaar. Ik voelde alleen niet de behoefte om gezien te worden, om je te horen zeggen dat ik goed was. Want ik wist wel wanneer ik dat was.

Als ik vroeg waarom ze nooit iets met anderen deed, antwoordde ze dat ze liever las dan kletste. ‘Wat moet ik met een strijkster als ik met Dostojewski kan praten?’ zei ze dan, zichtbaar tevreden over haar eigen antwoord. Of een handvaardigheidsleraar, dacht ik. Ze had altijd haar boeken gehad, zelfs voor die geschiedenis met Thomas Hoffmann. Haar boeken en haar ideeën, hoe vaag die ook waren, dat er iets anders was, meer.

De zieke man Soms sneeuwen vogels aan zijn raam voorbij als zichtbaar beeld van zijn verlangen, nog eenmaal door het licht omvangen te zijn een smalle vogel, van zomerwind doorstreeld. Zoo zwierend in zijn kleine hemelvlak, blijven zij troostend tot de winter hen verdrijft. Het laatste beeld dat van hen hangen blijft, is hun verwarde vlucht hoog over het dak. Nog hangt hun koele wiekslag voor het raam, maar felle kou dringt door de muren binnen, daalt tot in't hart en over alle zinnen. Wat nu nog sterven moet, is slechts een lege naam.

Ik was hier al de hele tijd', zei hij, 'maar jij hebt me juist zichtbaar gemaakt.' 'Aslan', zei Lucy, bijna met een beetje verwijt in haar stem. 'Hou me nou niet voor de gek. Alsof ik iets zou kunnen doen om jou zichtbaar te maken!' 'Toch heb je dat gedaan,' zei Aslan. 'Denk je dat ik mijn eigen regels niet zou gehoorzamen?

Een wonder scheen zij: recht en toch gebogen, scherp en toch onbestemd, zichtbaar en toch onnaspeurlijk. Zij was als de toon ener harp, die lang en dromend naklinkt, die schijnt weg te sterven en toch blijft.

Het had iets magisch om het vuur zo bezig te zien. Zo vernietigend, zo vlammend. Vuur leeft intens, zo intens dat het zijn eigen einde versnelt. Het kan niet bestaan zonder aan zijn eigen ondergang te werken. Bij de start is ook het einde al zichtbaar. Het leven en de dood in één beeld.

De kamer was zo klein dat ieder spoor van een worsteling zichtbaar zou zijn geweest. Het enige gevecht dat plaatsgevonden had, had zich echter in het hoofd van het slachtoffer afgespeeld.

Uitsluiting is minder abstract dan men vermoedt; het is zo concreet als de dichte deur van een nachtclub terwijl je als voorzorgsmaatregel je tweede paar nette schoenen in de auto hebt liggen, zo zichtbaar als een agent die je een stopteken geeft, zo pijnlijk als lelijke woorden die hatelijke gezichten je toewerpen, zo wrang als de zelftwijfel omdat je geen stageplek kunt vinden, en zo begrijpelijk als het gevoel dat je hier niet thuishoort, hier niets te zoeken hebt, je heil beter elders kunt zoeken.

Het minimaliseren van wat op 24 november 1991 zichtbaar is geworden. Er zijn tal van goede redenen om de uitspraak van de Vlaamse kiezers ernstig te nemen. Het Vlaams Blok en ROSSEM hebben bijna een half miljoen stemmen gewonnen. Evenveel andere kiesgerechtigden (499. 735 om precies te zijn) zijn niet naar het stemlokaal gekomen of hebben een blanco of ongeldig bulletin gedeponeerd. Anders geformuleerd : CVP-SP, PVV, Volksunie en AGALEV hebben slechts 7 5 % van het kiezerskorps aangesproken.

Ik ben zichtbaar, omdat witheid onzichtbaar blijft.

De mens heeft eigenlijk maar één vorm,' zei hij. 'De eerste zes weken is er geen zichtbaar verschil tussen een mannelijk en een vrouwelijk embryo. De cellen die geslachtsorganen worden zijn voor mannen en vrouwen gelijk. Onder invloed van hormonen word het een jongen of een meisje.

Een baby van een aantal maanden oud is al heel bedreven in het onderscheiden van vriendelijkheid, kwaadheid en angst op het gezicht van de ander, ook al heeft het kind op dat moment nog niet geleerd, door een onderzoek van het eigen lichaam, wat de fysieke tekens van deze emoties zijn. Het lichaam van de ander met zijn verschillende gebaren en uitingen verschijnt direct als een met emotie geïnvesteerde betekenis aan het kind. Het kind leert de geest dus zowel te begrijpen als een zichtbaar gedrag en als datgene wat zich afspeelt in de intimiteit van zijn eigen geest. Op onze beurt ontdekken wij, volwassenen, in ons eigen leven alleen datgene wat onze cultuur, boeken, traditie en ons onderwijs ons geleerd hebben daarin te zien. (...) Het zuivere 'zich' - de geest zonder lichaam, zonder instrumenten en geschiedenis - dat we als een kritische instantie kunnen plaatsen tegenover de zuivere en eenvoudige binnendringing van ideeën, die ons worden opgedrongen door onze leefomgeving, kan zichzelf uiteindelijk alleen realiseren in een tastbare vrijheid die zich baseert op het instrument van de taal en op de deelname aan het aardse leven.

Het overzicht boven het geheel is toevallig zichtbaar gedurende een verloren tijdperk.

Met concurrentie is op zich niks verkeerd en competitie kan best leuk zijn. Het wordt een probleem als het hele leven in het teken van competitie komt te staan. Het idee dat concurrentie alleen maar ons professionele leven betreft en we thuis lekker kunnen relaxen klopt niet langer. Ik ben een product dat ik zelf aan de man moet brengen, in voortdurende competitie met andere producten in een omgeving die één grote markt geworden is. Omwille van die concurrentie moet ik mezelf aanprijzen en oppimpen, want enkel zichtbaar succes telt mee. Voor wie doe je het eigenlijk? De boodschap is dat we ons de vraag moeten stellen wat een goed leven inhoudt, goed voor mij en goed voor de ander.