Vuil Quotes

Het leven is simpel. Het is de vaat doen. Een mens maakt borden vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg en haalt ze weer uit de kast, maakt ze vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg en haalt ze weer uit de kast, en op een dag valt de hele stapel uit je handen.

Den uitvreter, dien je in je bed vond liggen met zijn vuile schoenen, als je 's avonds laat thuis kwam. Den uitvreter, die je sigaren oprookte, en van je tabak stopte en je steenkolen verstookte en je kasten nakeek en geld van je leende en je schoenen opdroeg en een jas van je aantrok als-i in den regen naar huis moest. Den uitvreter, die altijd wat liet halen op den naam van een ander; die als een vorst jenever zat te drinken op 't terras 'Hollandais' voor de centen van de lui; die parapluies leende en nooit terugbracht; die een barst stookte in de tweedehandsch kachel van Bavink; die dubbele boorden droeg van zijn broer en de boeken uitleende van Appi, en buitenlansche reizen maakte als-i z'n ouwe heer weer had afgezet, en pakken droeg, die hij nooit betaalde.

Ook hij liet een grote stoommachine plaatsen en alles groeide zo overrompelend vlug, dat er echt geen tijd was zich om veiligheid of zelfs een minimum aan hygiëne te bekommeren. In de spinnerijen stonden de vrouwen, meisjes en kinderen in wolken dwarrelend pluk, bijna dagelijks raakten handen vermorzeld bij het 'indraaien' en in werkplaatsen waar men omgeven was van natte dampen, kregen de meeste vrouwen een ziekte die men waterkanker noemde.(...) De vrouwen brachten in de levensgevaarlijke werkplaatsen hun kleinste kinderen van huis mee en lieten ze rondkruipen in vuil, stof en stank.

Een druppel viel. Begs hart kromp omdat hij al zo lang niet zo'n sereen geluid gehoord had. De rimpeling op het water stierf weg. Hij zou zich willen uitkleden, de treden afdalen tot op de bodem van het bassin, zijn lichaam onderdompelen, het reinigen van het vuil van de wereld. Zelfs van het vuil dat er niet af ging, zou hij zich schoonwassen. Een nieuwe ziel. Daar diep in de aarde, bij het magische water, leek zoiets werkelijk mogelijk. Wat een aangename, troostende gedachte... Zijn oude ziel afleggen, dat rafelige, versleten ding, er een nieuwe voor in de plaats krijgen. Wie wilde dat niet? Wie zou zoiets afwijzen?

Alzoo spreekt God tot U en zijn naam is Carrière. I Ik de Heer Uw God ben een aleenig God en mij zult gij dienen met geheel Uwe ziel en met geheel Uw lichaam en met geheel Uw willen en met al Uw weten en met al Uw werken. II Gij zult U geen valsche goden maken als eerlijkheid, trouw, geweten, schoonheid of waarheid want alzoo komt gij ten verderve en honger en ballingschap zullen Uw deel zijn. Want ìk ben machtig en mijne straffen zwaar. III Eert hen die boven U gesteld zijn en doe wat hun aangenaam is, opdat het U welga. IV Ziet niet rechts en niet links maar vooruit want aan 't eind van den weg liggen de geldzakken die tot loon zijn voor hen die mij dienen in geest en waarheid. V Toon nooit dat U iets onaangenaam is, maar werk in stilte en verdraag alles todat ge macht heb verkregen. Want waardigheid is neiets en geld is alles en een arme is een schooier en een rijke een heer en de wereld vraagt slechts naar centen. VI Draagt nooit vuile boorden en kapotte jasjes en rookt geen steenen pijpjes. Want de wereld wil dat niet en de zaligheid ligt in de pandjesjas. VII Eerst het geld opdat gij geëerd worde wanneer ge geld zult bezitten voor den trouwen dienst aan mij, Uw aleenige God. VIII Leent nooit geld zonder rente, vraag nooit 5 % als ge 5½ kunt bedingen, betaalt nooit f1.- loon als ge 't met f0.90 afkunt, wees eerlijk als 't moet, bedrieg als 't moet, hebt nooit medelijden, geef geen cent als ge er niet indirect 2 door terug kunt krijgen. Maar 't voorzitterschap van 'Liefdadigheid' geeft aanzien. IX Bedenkt immer dat de fisieke kracht bij de massa is. Alzoo zult ge de massa in bedwang houden door fatsoen, door geloof, door politiekerij, door boekjes, scholen, dominees en kranten. En wie 't onderste uit de kan wil hebben krijgt 't deksel op z'n neus. Als ge zonder gevaar 1001 kunt bereiken wees dan niet tevreden met 1000 maar bereken 't gevaar met nauwkeurigheid. X Maar dit zeg ik U, laat nooit zien wat ge wilt noch wie gij zijt maar werk in stilte. Want in huichelen en knoeien ligt Uw heil en karakter is een frase. Dit zijn mijn woorden, van mij Carrière, god door de eeuwen, die de wereld heb verpest en verkankerd door mijne almacht. Amen. (uit: Nescio, Verzameld werk, deel I, Nijgh & Van Ditmar, G.A. van Oorschot, Amsterdam, p. 290-291)

Ken jij al, mijn broeder, het woord 'verachting'? En de kwelling van je gerechtigheid om recht te doen aan wie jou verachten? Je dwingt velen om anders over jou te leren denken; dat rekenen ze jou zwaar aan. Jij kwam hen te na en ging toch voorbij: dat vergeven ze jou nooit. Je gaat boven hen uit: en hoe hoger je stijgt, des te kleiner ziet jou het oog van de afgunst. Maar het diepst gehaat wordt wie vliegt. 'Hoe wilden jullie mij recht doen!' moet je spreken - 'ik verkies jullie ongerechtigheid als mijn rechtmatigde deel.' Ongerechtigheid en vuil werpen zij naar de eenzame: maar als jij, mijn broeder, een ster wilt zijen, moet je hen daar niet minder om beschijnen!

Young slut gets raped. Young slut gets what she deserves. Ja, met mijn penis geef ik je straf omdat je geil bent. Met dat worstje tussen mijn benen ben ik oppermachtig. Omdat ik sterker ben dan jij maak ik je dood. Ik verdien een lintje. Lekker op mijn harige borst kloppen omdat ik op kevers kan trappen. Ik swaffel tulpen en trek hun blaadjes eruit. Vuile bloem krijgt wat ze verdient. Knak de steel en kom op de stamper. Oppermachtig ben ik. Vliegen sla ik dood met een elektrisch racket. Ik ben een bad ass motherfucker. Nu mag ik een medaille en al je geld.

De kachel in een goede garage rust in een pijp, die uitmondt vanuit vies, vuil zwart slootwater, door regen gesmeerd.

Mijnheer Wilders sprokkelt met waterstofgenocide elke vuile Jood de grens over.

Groningen, Den Bosch, Maastricht en Vlissingen, overal dezelfde stank.

Hier, jouw geld, je gore vieze vuile stinkende geld!!!

Op straat hoor ik de verrekte vuile varkens van Radio 538 mijn weg besmeuren, bevriezen, bespugen, vervuilen en tot overmaat van ramp moet ik toegeven, beschmutzen.

Ik schrijf, hoewel ik weet dat men alleen één woord schrijven kan door er tienduizend over te slaan. Maar deze tienduizend blijven zweven als modder in een glas vuil water. Kijkt men er boven in, dan verduisteren zij het neerslag dat op die bodem ligt. Ik zie wat ik geschreven heb alleen maar door de troebele mist van dat wat geen gestalte heeft aangenomen. Begrijpt men nu, waarom het door mijzelf beschreven papier zulk een verontreinigde indruk op mij maakt?

Sterker nog, meestal is het juist de underdog die de oorlog verklaart, vaak aan het alfamannetje in de groep. Maar dat doet hij zonder dat het alfamannetje erbij is. Dan klinkt het nog heldhaftig, maar zodra het bewuste alfamennetje weer ten tonele verschijnt, besluit de underdog om nu nog geen ruzie te gaan zoeken, maar 'eerst maar even koffie te zetten'. Onderwijl vuile blikken werpend. Het alfamannetje is zich nergens van bewust. Hij was al een winnaar en blijft dat.

Gondález Videla, de verrader van Chili (Epiloog) 1949 Vanuit de oude cordilleras kwamen de beulen als beenderen, als Amerikaanse doornen op de ruige rug van een genealogie van rampen: ze werden aangesteld, geënt op de ellende van onze volkeren. Elke dag bevlekte het bloed hun mouwen. In de bergen werden ze als brute beesten gebaard uit onze zwarte klei. Zij waren de saurische tijgers, de glaciale tirannen, pas onlangs ontstaan uit onze grotten en onze nederlagen. Zo groeven ze de kaaksbeenderen van Gómez op onder de straten bezoedeld door vijftig jaar van ons bloed. Het beest verduisterde de gronden met zijn schoften toen het na de executies op zijn snor beet naast de Noord-Amerikaanse ambassadeur die hem thee inschonk. De monsters waren vuil, maar ze waren niet vuil. Nu, op de plek die het licht bestemde voor de zuiverheid, in het besneeuwde blanke vaderland van Araucanië, glimlacht een verrader op een verrotte troon. In mijn vaderland presideert de schande. Het is Gondález Videla, de rat die zijn haardos vol mest en bloed uitschudt over mijn aarde die hij verkocht heeft. Elke dag haalt hij het gestolen geld uit zijn zakken en denkt er aan of hij morgen land of bloed zal verkopen. Alles heeft hij verraden. Hij kroop als een rat naar de schouders van het volk en daar, knagend aan de heilige vlag van mijn land, krult hij zijn knaagdierenstaart en zegt tot de haciendahouder, de vreemdeling, de meester van de Chileense ondergrond: “Drink al het bloed van dit volk, ik ben de beheerder van de folteringen.” Trieste clown, miserabele kruising van aap en rat wiens staart ze in Wall Street kamden met pommade van goud, de dag is niet veraf dat je uit de boom valt en het hoopje vanzelfsprekend vuil wordt dat de voorbijganger op de straathoeken ontwijkt! Zo geschiedde. Het verraad werd Regering van Chili. Een verrader liet zijn naam in onze geschiedenis achter. Judas die doodshoofdtanden toont verkocht mijn broeder, gaf mijn vaderland vergif, stichtte Pisagua, sloopte onze ster, spuwde op de kleuren van een zuivere vlag. G abriel G ondález Videla. Hier zet ik zijn naam, opdat later, als de tijd de schande heeft uitgewist, als mijn vaderland zijn helder gezicht wast met tarwe en sneeuw, zij die hier de erfenis zoeken die ik als een groene vuurgloed in deze regels nalaat, ook de naam van de verrader vinden die de dodende beker gaf die mijn volk afwees. Mijn volk, volk van mij, neem je lot in handen! Sloop de gevangenis, slecht de muren die insluiten! Verpletter de g rimmige loop van de rat die beveelt in het Paleis: hef je op lansen naar de dageraad en laat op de hoogste top je woedende ster schitteren en de wegen van Amerika verlichten. (Willy Spillebeen)

Een paspoort is nog altijd geldig maar een inlegkruisje in een vuile onderbroek niet.

Vieze vuile Janmaat politicus in Den Haag, Vaderdag.

Kunt u me niet een onderwerp voor mijn doctoraalscriptie opgeven, professor? Nee, meneer, mevrouw, als het vak u niet voldoende boeit dat u zelf een onderwerp kunt bedenken, waarom moet ik dat dan voor u doen? Ja maar professor, andere professoren… Ik weet precies wat u bedoelt, meneer, mevrouw, andere professoren geven hun studenten probleempjes op, welzeker, onbelangrijke probleempjes die ze zelf niet de moeite waard vinden, maar als die dan zijn opgelost, zijn ze niet te beroerd er zelf een artikel over te schrijven. De student die het vuile werk gedaan heeft, mag blij wezen als hij als co-auteur wordt vermeld. Maar zo ben ik niet, begrijpt u?

...de Gurkha’s de meest doorgewinterde gevechtseenheden van het Britse leger. Bij de jaarlijkse rekrutering in Nepal dingen circa 11.000 kandidaten in loodzware toelatingsproeven mee naar de slechts 170 beschikbare plaatsen. In de Tweede Wereldoorlog werden ze naar het Midden-Oosten en Italië gestuurd. Maar in de voorbije halve eeuw vochten ze ook op de Falklands, in Irak, Joegoslavië en Afghanistan.895 Zowel in Nepal als in Engeland bezitten de Gurkha’s een mythische status: ze heten uitzonderlijk dapper, loyaal en onversaagd te zijn. Dertien van hen zijn zelfs dragers van het Victoria Cross, de hoogste militaire onderscheiding van het Verenigd Koninkrijk.896 Men zou ook kunnen zeggen: als voetvolk afkomstig uit arme, geïsoleerde en traditiegetrouwe dorpsgemeenschappen van een onherbergzaam land deden de Gurkha’s (en doen zij nog steeds) het vuile werk waar westerse soldaten niet langer toe bereid waren.

En bij mij keek iedereen naar mijn dikke dijen,' mopperde Sapodila toen het harnas haar op de gang smeet. 'Dit is zo oneerlijk.' 'Je hebt heel mooie dijen,' antwoordde Charlie, die keurig op zijn voeten terechtkwam. Omdat Sapodila hem een vuile blik toewierp, voegde hij er haastig aan toe: 'Ik bedoelde natuurlijk niet dat iedereen ernaar moet kijken. Zeker niet als jij dat niet wilde. Maar goed, hm... Zullen we gaan?

Hoe lang zal het gebied waarin jij ademt nog stil en leefbaar zijn? Zal niet ook hier wanneer de Randstad rot in vuil brak water een woekering van grijze torens kiemen die dag en nacht het grommen van machines uitzenden zal in lucht vol gif en roet?

Elk jaar dit porno vuil terugkerend evenement zonder liefde.

Gij weet niet hoe vuil een wijf is. Hebt gij al eens een hond in huis gehad? Awel, voor wat een wijf vuilmaakt, moet ge vijf honden in huis hebben. Da bijt u voor minder geld kapot.

Ik wil liggen in een karmozijnen kamerjas, afgezet met konijnenbont, die over de randen van mijn chaise longue heen en weer golft op de knus krakende vloer van oud hout, dat nooit meer zal werken, in het woonvertrek, dat mijn oude, betrouwbare butler zo warm stookt dat mijn gedachten smelten als de sneeuwvlokken tegen de buitenkant van de vuile ramen. En daar wil,ik toeven, in de zacht knisperende schemer van durende tijd die van geen uur wil weten, waar droombeelden voorbijglijden als handen over ogen, als schaduwen over de muur. De oude boter is nog goed. Ik kan hem eten met rijstvelden suiker. De krenten kunnen wellen in de ingekookte thee. Ik blaas de de vliegen weg. Terwijl ik wegdrijf in een halfslaap , krabtvde butler met een spateltje de bruine korsten van mijn voeten. 'Er is vandaag een brief gekomen,' zegt hij.' Maar niets om u zorgen over te maken. Ik heb hem ongeopend in de haard gegooid' ' ' Krijgen we bezoek?'' Ik zie het als mijn voornaamstectaakndat u rustig kan blijven slapen.

Heel dit land acteert, dit schijtgat van Europa, en al het volk dat zich erin wentelt en keert: het is een kolonie vol komedianten, het schmiert dat het een aard heeft, niet in staat tot wezenlijk contact, het verstopt zich in het voetlicht van de schone schijn en de dure restaurantrekening en het dwangmatig gewauwel over het slechte weer en over de files en de hondendrollen van de buurman, het lijdt aan overacting in de politiek en in het wielerleven – maar voor de ware ik heeft het geen volledige tekst meegekregen, nog altijd niet, ook ik niet, we zijn nog altijd boerenpummels in een te prijzig kostuum en geen andere replieken dan de boerse vloek of de geladen stilte of de rode kop van schaamte. En als die niet volstaan, improviseren we snel een platte grol, een ontwijkend vuile mop, een grappig accent, een hoog stemmetje. Nog altijd de bezielers van een middeleeuwse klucht, “De Sotternie van Nu Noch”. Typetjes, waar je mensen verwacht.

Mensen die graag naar uitdragerijen gingen, die graag gedichten lazen, baatzuchtigheid verachtelijk vonden, van eer en liefde droomden, zag ze als een elite die boven de rest van het mensdom uitstak. Je hoefde zulke neigingen niet werkelijk te hebben, als ze maar werden verkondigd; van een man die haar bij een diner had toevertrouwd dat hij hield van rondslenteren in de stad, van vuile handen krijgen in oude winkeltjes, dat hij nooit goed bevonden zou worden in deze zakelijke eeuw want zijn eigen belangen konden hem niet schelen en dat hij daarom in een andere tijd thuishoorde, zei ze toen ze er vandaan kwam: 'Het is echt een aanbiddelijke man, een gevoelig wezen, ik had het nooit gedacht!' en vatte een acuut en overweldigend gevoel van vriendschap voor hem op. Mensen daarentegen die, zoals Swann, zulke neigingen hadden maar er niet over spraken, raakten haar niet. Zij moest weliswaar erkennen dat Swann niet om geld gaf, maar voegde er met een stuurs gezicht aan toe: 'Maar bij hem is het iets heel anders', en wat tot haar verbeelding sprak was dan ook niet de praktijk van belangeloosheid, maar de verwoording ervan.

Het meest smerige, vieze en vuile rotvolk dat ik ooit heb moeten verdragen.

Buiten kraait ergens een haan. Een moeder krijst tegen haar kind. Vuile woorden, maar het joch schijnt er zich niets van aan te trekken. Er hangt een zware hitte, de zon heeft de natte aarde en de drek doen gisten. Het stinkt hier. Naar armoede en viezigheid. Naar mensen die zich met veel moeite vastklampen aan het leven. De geur van rotte beesten en beschimmelde gedachten. Daar zitten wij naar te luisteren.