Vrouwen Quotes

Ik ben de enige die al de vrouwen die ze geweest is in haar kan zien. Soms raak ik haar dan aan, raak ik ze allemaal tegelijk even zachtjes aan.

Ieder mens heeft geloof ik het gevoel, dat hij er eigenlijk niet bijhoort, bij het leven van de andere mensen. Dat hij op een of andere manier iets anders is, een gast, en hij doet alle mogelijke moeite om te zorgen, dat de anderen dat niet zullen merken. Dat is het gevoel, dat alle mensen gemeen hebben, en daardoor horen ze juist bij elkaar.

Vrouwen zijn moeders, mannen zijn zonen.

Godveromme.' Verliefdheid zit hem soms in een woord. Ik hou van vrouwen die godverdomme zeggen.

Alles waar je je wil en je aandacht op richt, wordt onzichtbaar, onbereikbaar, dat is tenminste mijn ervaring. Je ziet de dingen pas werkelijk uit je ooghoeken, als je eigenlijk ergens anders mee bezig bent. Het is net of de werkelijkheid zich dan gepasseerd voelt, het niet neemt en zich aan je opdringt.

Gelukkig is het geschrevene iets dat hoorbaar is zonder gehoord te hoeven worden. Zelfs het bescheidenste woordje dat ik neerschrijf, het woordje "zwijgen" bijvoorbeeld, overstemt het inferno in die stenen put.

Jawel, er waren de meer dan honderd Ferrari's, er waren de honderden miljoenen dollars, er waren de zeven kastelen, er waren de paar duizend vrouwen. Maar niets is ervan gebleven.

You are going to be incompatible with most

Medea: Van alles wat een ziel heeft en kan denken zijn wij vrouwen de ongelukkigste schepsels.

God leeft in mijn hoofd. Zijn velden zijn er onmetelijk, zijn tuinen staan er vol schoone bloemen, die niet sterven, en statige vrouwen wandelen er naakt, vele duizenden. En de zon gaat er op en onder en schijnt laag en hoog en weer laag en 't eindeloze gebied is eindeloos 't zelfde en geen oogenblik gelijk. En breede rivieren stroomen er door met vele bochten en de zon schijnt er in en ze voeren 't licht naar de zee. En aan de rivieren mijner gedachten zit ik stilletjes en genoeglijk en rook een steenen pijpje en voel de zon op mijn lijf schijnen en zie 't water stroomen, voortdurend stroomen naar 't onbekende. En 't onbekende deert mij niet. En ik knik maar eens tegen de schoone vrouwen, die de bloemen plukken in mijn tuinen en hoor den wind ruischen door de hooge dennen, door de wouden der zekerheid, dat dit alles bestaat, omdat ik 't zoo verkies te denken. En ik ben dankbaar dat mij dit gegeven is. En in ootmoed pijp ik nog eens aan en voel mij God, de oneindigheid zelf. Doelloos zit ik, Gods doel is de doelloosheid. Maar voor geen mensch is het weggelegd dit bij voortduring te beseffen.

Ik las steeds meer en meer. Mijn nieuwe vrienden waren grappig, slim en 24 uur per dag beschikbaar. In een hoge muur lagen ze rondom mijn bed opgestapeld. Mijn voorkeur ging uit naar boeken van vrouwen. Verdrietige, sterke vrouwen. Ik wilde zijn zoals zij, vrouwen die met iedereen omgingen, maar helemaal niemand nodig hadden, en ik was precies het tegenovergestelde: ik ging met helemaal niemand om, maar had iedereen nodig.

Zijn hele leven was hij bang haar te kwetsen. En alleen daarom onderwierp hij zich vrijwillig aan de discipline van een afstompende monogamie. Twintig jaar later blijkt opeens dat zijn bezorgdheid totaal overbodig is en dat hij tientallen vrouwen heeft gemist vanwege een misverstand!

Ieder obsessief en verslaafd gedrag is een vorm van mateloos consumptiegedrag. Consumeren is iets van buiten naar binnen halen, iets tot je nemen en verbruiken. Datgene wat je verbruikt noem ik voedsel. Het kunnen alcohol, drugs, geld, sigaretten, vrouwen of mannen zijn, die geconsumeerd worden, maar bij mij heet het allemaal voedsel. Anders valt het niet te begrijpen. Het gaat mij vooral om deze beweging van buiten naar binnen. Die is tegengesteld aan de emotie, aan de uitdrukking, aan het vertellen, aan het van binnen naar buiten brengen. En dat is verslaving ook. Ze is gericht op de vernietiging van een emotie, van kennis en van een ware zin.

Vrouwen kunnen namelijk niet woedend genoeg zijn op mannen. Zo maken mannen altijd alles wat mooi en goed is kapot met hun laffe groepsgeweld op en rond het voetbalveld.

In het leven van de meeste vrouwen is alles, zelfs het ergste verdriet, uiteindelijk een kwestie van passen.

Laat ons de knappe vrouwen overlaten aan fantasieloze mannen.

Hoffelijkheid is niet seksistisch,' zei Asher. 'Als je nu beweert dat vrouwen voorrang moeten krijgen omdát ze vrouw zijn, dan is dat weldegelijk seksistisch,' antwoordde ik.

Stel dat je in de politiek zit en je hebt van huis uit een idioot kapsel. [...] Cultiveer dat. Probeer zoveel mogelijk op de foto te staan. Draag onopvallende kleding, mijd het gezelschap van mooie vrouwen, focus op dat haar. Mensen zullen naar je gaan luisteren, ze zullen in je gaan geloven. Het zal hun verstand hypnotiseren, het zal lastige vragen doen oplossen in het niets.

Je hebt hetzelfde met boeken en vrouwen,’ zeg ik en het is waar, ik word weleens moe van mezelf, van dit soort halsstarrig moeten spreken over alles waarover het moeilijk spreken is en dat ik het niet kan en wil laten, ook al is het zeven uur in de ochtend en zitten we tegenover elkaar in een Amerikaans stadje en heb ik net de initialen van zijn naam met maple syrup op een pancake neergedrupt.

Het grootste probleem van vrouwen is dat ze geneigd zijn iets van mannen te verwachten. Het grootste probleem van mannen is dat ze beseffen dat van hen iets wordt verwacht. Dat besef maakt hen bang.

Neuken zegt mij niets meer. Mijn verlangen is te universeel, te permanent en te intens om er een bepaalde begeert op na te houden. Ik ga niet met vrouwen naar bed, maar ik doe als de dichter in jouw roman, ik verslind ze met mijn blik.

In het ene landschap was ik het vorige vergeten, zoals je op straat onafgebroken gezichten ziet, die je onafgebroken vergeet

Money solves nothing but it eases everything.

De twee vrouwen namen een grote hap spaghetti en de ober koos precies dat moment uit om terug te wippen en te vragen of alles naar wens was, waarop ze beiden hevig knikten en oergeluiden maakten. "Dat leren ze op de oberschool," zei Stevie nadat ze doorgeslikt had. "Wachten tot iedereen de mond vol heeft gepropt en het dan vragen. Dat vinden ze gewéldig. Het hoogtepunt van hun werk.

Maar wie denkt, zal niets ervaren, dat is bekend. Onze zintuigen laten zich net commanderen. De beleving is er alleen voor degene die in staat is te zijn als een kind, hier, op dit moment, open en zonder verwachtingen.

Het huwelijk tussen links Nederland en lichtgetint-orthodox-Nederland is er een dat barst van de ongerijmdheden en dat niet te doorgronden valt. Een gemeenschap die voor het leeuwendeel een geïmporteerd Staphorst is, een soort oriëntaalse SGP, met gesluierde vrouwen, vrouwen die achter de mannen bidden in de moskee, tegen abortus, tegen homo's en transgenders, tegen genderneutraliteit, tegen vrijheid van meningsuiting in de vorm van satire, tegen godslastering, vóór besnijdenis, vóór nationalisme en een eigen-volk-en-geloof-eerst-mentaliteit, met duidelijke rollen voor de geslachten, waarbij de vrouwen de piepers schillen en de mannen brood op de plank brengen, moderniteit-sceptisch en anti-feministisch, wat had die gemeenschap in godesnaam te zoeken bij het inclusieve links met de geheven regenboogvlaggen? Wie stemt er nu Erdoğan in het ene land en PvdA in het andere?

De vrouwen vertellen een verhaal over de telwoorden. Ze zeggen dat Lumi, de maan, de minnaar is van de Grote Aardmoeder. Op de dagen dat Doni bloedt, wil Ze Haar Genot niet met hem delen. Dat maakt hem boos en kwetst zijn trots. Hij keert zich van Haar af en verbergt zijn licht. Maar hij kan niet lang wegllijven. Hij wordt eenzaam, mist Haar warme, volle lichaam en gluurt naar Haar achterom. Inmiddels is Doni van streek en wil hem niet aankijken. Maar als hij zich omdraait en in al zijn luister voor Haar verschijnt, kan Ze hem niet weerstaan. Ze opent Zich wederom voor hem en ze zijn beiden gelukkig. Daarom worden veel van Haar feesten gehouden als de maan vol is. Sommige vrouwen zeggen dat hun fasen gelijk lopen met die van de Moeder - ze noemen hun bloedtijd de maantijd, en ze weten wanneer ze die moeten verwachten door op Lumi te letten. Ze zeggen dat Doni hun telwoorden heeft gegeven zodat ze het zelfs zouden weten als de maan achter de wolken schuilgaat,

We zijn inferieure schepselen, net goed genoeg om te jongen. We hebben eierstokken, moeten ons er iedere maand bij neerleggen dat we bloeden, we zijn afhankelijk van de maan. Onze hersenen zijn minder ontwikkeld dan die van onze metgezellen en onze lichaamskracht is geringer. In alle omstandigheden zijn we emotioneler. Als een vrouw ziet dat een rivale mooiere schoentjes draagt dan zij zelf, zal ze niet ophouden de ander omlaag te halen en te kwetsen. Kun je je twee mannen voorstellen die elkaar verfoeien vanwege hun molières? Mannen wedijveren met elkaar op het niveau van geld, ambitie en intelligentie. Zij hebben het vermogen tot afstand nemen en onthechting, terwijl vrouwen iedere beheersing verliezen zodra ze een poederdoos of een ring zien. Nooit zal een vrouw een Michelangelo, een Bach of een Palladio zijn. Grote filosofen met een rok aan bestaan niet. Hoe wil je dat ze systemen ontwerpen zoals Kant, Hegel of Marx? Een dergelijk abstraherend vermogen kan niet ontstaan in de geest van een pop.

Alexander sloot zijn ogen en Marie zweefde hem bloot voor de geest. Nee, niet in deze kamer. In een eenzaam landhuis, stijl Frank Lloyd Wright, de kamer gaat onmerkbaar over in een subtropische savanne, zon op rode aarde, enorme cactussen dragen gele bloemen, de hemel is donkerblauw, het huis is naar alle kanten open en toch zwaar beschaduwd door het ver uitstekende dak. Aan de horizon huilen coyoten en deze vrouw strekt zich naakt uit op enorme kussens van bordeauxrood, blonde vrouwen zijn de naakste van alle…

Ook hij liet een grote stoommachine plaatsen en alles groeide zo overrompelend vlug, dat er echt geen tijd was zich om veiligheid of zelfs een minimum aan hygiëne te bekommeren. In de spinnerijen stonden de vrouwen, meisjes en kinderen in wolken dwarrelend pluk, bijna dagelijks raakten handen vermorzeld bij het 'indraaien' en in werkplaatsen waar men omgeven was van natte dampen, kregen de meeste vrouwen een ziekte die men waterkanker noemde.(...) De vrouwen brachten in de levensgevaarlijke werkplaatsen hun kleinste kinderen van huis mee en lieten ze rondkruipen in vuil, stof en stank.

Maar neem al diegenen die hun medemens uitbuiten, gemene huisbazen, politici – die duizenden mensen uitbuiten en weten wat ze doen, en het hun hele leven doen, en uitgekiend ook. Dat zijn de echte misdadigers, dat zijn degenen die zich moesten schamen tegenover hun vrouwen en kinderen, hun god. Zo ben jij niet, Ramon. Helemaal niet.’ Ramon liep rusteloos heen en weer, rokend. ‘Daar is een heel eenvoudig antwoord op, Teo. Zulke mensen hebben geen geweten. Anders zouden ze geen oog dicht doen. En dan waren ze algauw dood. De wereld zou veel beter af zijn, dan kan ik je verzekeren!’ Spel voor de levenden

Moedig Belgisch volk, jullie hebben op beslissende wijze overwonnen! Zorg er nu voor om voordeel uit die overwinning te halen, jullie vijanden zijn verstomd, laten we geen moment verliezen, laten we ons verenigen rond het voorlopig bewind, dat er dankzij u is gekomen, twijfel er niet aan dat de brandstichters, die jullie zo vernederend uit jullie hoofdstad hebben verdreven al nieuwe misdaden beramen. Gedaan met aarzelen en ontzien, we moeten voorgoed de moordenaars uit ons huis verjagen die hier te vuur en te zwaard te werk zijn gegaan, hebben verkracht en vernield. We dienen onze moeders, onze vrouwen, onze kinderen en onze eigendommen te redden, wij moeten leven als vrije mensen, of ons begraven onder een berg van as. Laten we eendrachtig zijn beste landgenoten, dan zijn wij onoverwinnelijk, de ware orde, ze is onontbeerlijk om onze onafhankelijkheid te behouden. Lang leve België!

Connie begon het bestaan van benen te beseffen. Zij werden belangrijker voor haar dan gezichten, die niet langer meer erg werkelijk waren. Hoe weinig mensen hadden levende, gevoelige benen! Zij keek naar de mannen in de stalles. Grote, worsterige dijen in zwart worstdoek, of diunne houten stokjes in zwart begrafenisgoed, of welgevormde jonge benen zonder enige betekenis, geen sensualiteit of tederheid of gevoeligheid, gewoonweg een pantoffelparade van benen van niets. Zelfs niet iets van de sensualiteit, die haar vader had. Zij waren alle ontmoedigd, zodat zij niet meer bestonden, als het ware. Maar de vrouwen waren niet ontmoedigd. De vreselijke kilometerpaaltjes, die de meeste vrouwen tot benen hadden! Gewoon ergerlijk! Werkelijk voldoende, om een moord te rechtvaardigen! Of de arme pijpestelen! of de keurig nette dingen in zijden kousen, zonder iets, dat op leven leek! Vreselijk, de miljoenen onbeduidende benen, die doelloos rondstapten!

verligen-Szene Êrec was biderbe unde guot, ritterlîche stuont sîn muot ê er wîp genaeme und hin heim kaeme: nû sô er heim komen ist, dô kêrte er allen sînen list an vrouwen Ênîten minne. sich vlizzen sîne sinne wie er alle sîne sache wante zuo gemache. sîn site er wandeln began. als er nie würde der man, alsô vertreip er den tac. des morgens er nider lac, daz er sîn wîp trûte unz daz man messe lûte. sô stuonden si ûf gelîche vil unmüezeclîche. ze handen si sich viengen, zer kappeln si giengen: dâ was ir tweln alsô lanc unz daz man messe gesanc. diz was sîn meistiu arbeit: sô was der imbîz bereit. swie schiere man die tische ûf zôch, mit sînem wîbe er dô vlôch ze bette von den liuten. dâ huop sich aber triuten. von danne enkam er aber nie unz er ze naht ze tische gie. (Erec war rechtschaffen und gut, sein Geist war ritterlich gewesen, bevor er eine Frau genommen hatte und nach Hause zurückgekehrt war. Nachdem er jetzt zu Hause ist, wendete er alle seine Gedanken an die Liebe Enites. Sein Verstand richtete sich nur darauf, wie er alles zu seiner Bequemlichkeit einrichten könne. Er änderte seine Gewohnheiten. Als sei er nie ein Mann geworden, so vertrieb er den Tag. Morgens legte er sich nieder, um seine Frau zu lieben, bis man zur Messe läutete. Dann standen sie beide eilig auf. Sie nahmen sich bei der Hand und gingen zur Kapelle; dort blieben sie gerade so lange wie man die Messe sang. Das war seine größte Mühe; dann war schon das Essen fertig. Sobald man die Tische hochgezogen hatte, eilte er mit seiner Frau von den Leuten weg ins Bett. Da ging die Liebe von neuem an. Von dort kam er nicht mehr weg, bis er zum Abendessen ging.)

In hun nieuwe, eigen ontplooiing zullen het meisje en de vrouw slechts tijdelijk mannelijke deugden en ondeugden imiteren en mannelijke beroepen nabootsen. Na de onzekerheid van zulke overgangen zullen de vrouwen het grote aantal en de wisseling van die (veelal belachelijke) vermommingen alleen hebben doorgemaakt om hun meest persoonlijke wezen te zuiveren van de misvormende invloeden van het andere geslacht. De vrouwen, in wie het leven directer, vruchtbaarder en rijker aan vertrouwen is genesteld, moeten immers in wezen rijpere mensen zijn geworden, menselijker mensen dan de lichte, niet door het gewicht van een lichamelijke vrucht onder het levensoppervlak getrokken man, die, verwaand en gehaaste als hij, onderschat wat hij meent lief te hebben. Dat zal dit onder pijnen en vernederingen tot rijping gekomen mensdom van de vrouw, als zij de conventies van de slechts-vrouwelijkheid in de vermommingen van haar uiterlijke staat zal hebben afgelegd, het licht zien, en de mannen die dit nu nog niet voorvoelen zullen erdoor worden verrast en verslagen. Op zekere dag (waarvan nu reeds, vooral in de noordelijke landen, betrouwbare tekenen spreken en schitteren), op zekere dag bestaan er het meisje en de vrouw, wier naam niet meer alleen een tegenpool van het mannelijke zal betekenen, maar iets op zichzelf staands, iets waarbij je niet aan aanvulling en begrensdheid denkt, alleen aan leven en bestaan: de vrouwelijke mens. Deze vooruitgang zal het liefde-beleven dat nu vol dwaling is (vooralsnog zeer tegen de wil van de voorbijgestreefde mannen), veranderen, grondig wijzigen en omvormen tot een verhouding die bedoeld van mens tot mens, en niet meer van man tot vrouw. - Rome, 14 mei 1904

Vonkenregens spatten van de blokken op de wapperende handen bij het flakkerende vuur dat tegen oostenwind in woedt 't is daar het noorden, ander weer, een ander uur geen plaats daar voor kleine zorgen geen tijd voor schijnheiligheid harde dagelijkse strijd verspert de blik op morgen barre eenzaamheid de hardste mannen jagen buiten in hun vacht in weer en wind en bij het licht van zuster maan oude buren werden rovers je moet er achteraan het is daar God en het bestaan in vormeloze hutten waar hulpeloze vaders babydochters verwelkomen en waar vrouwen zonen baren, zonder dokter, zonder morren men ontvangt daar nooit bezoek of 't is een team van de VN haast onmiddellijk gevolgd door een ploeg van CNN het is daar een ander uur in de historie en het leven meestal niet van lange duur waar mensen wonen Maar in de schemer sidderen de warme handen in de schemer de verliefde jonge blik in de schemer tast de tong op jonge tanden in het schemerlicht Meer naar het zuiden heersen hitte en het zand van de woestijn een oude vorst van kwade faam het is daar droog en heet, elk voorwerp heeft nog steeds zijn oude naam de kookpot en de kussens (die soms zetel zijn soms bed), een fles cola, de tv stromend water is er niet en striemend brandt de hete zon want waar kwamen ze vandaan van een land meer naar het noorden dat door oorlog werd geteisterd en door honger werd geveld land waarvan de naam heet opwelt in de tranen voor degenen die gedood zijn of in de hoge golven zijn verdwenen naam die opwelt in de tranen van degenen die het haalden over heel de ruige zee tot aan dit droge hete land waar het welkom minder warm was dan ze hadden mogen hopen na vele dagen varen en vele dagen lopen - p. 91+92 / Code (album)

Hij genoot van de verschillende afvalcontainers die overal stonden, van de ingeblikte groenten in de ziekenhuiskoele winkels – supermarkten werden ze genoemd –, hij genoot van de trams en hun heupdans die de passagiers heen en weer schudde wanneer zij klingelend een bocht maakten, hij genoot van de bomen die overal voor schaduw zorgden, compleet met een kroost van groene houten banken en een vuilnisbak, hij genoot van de grachten, die rimpelend een wiegenlied voor hem zongen, hij genoot van de vooroverhellende en schuine grachtenpanden, hij genoot van de standbeelden bedekt met patina en duivenuitwerpselen, hij genoot van het bruisen van zo veel mensenlevens, hij genoot van de pleinen en de onberispelijke kantoorgebouwen met ramen waarin het universum weerkaatste, van de vele straatbelichting, de neonreclames – de stad was 's nachts een ware boomgaard van kleurig neon –, hij genoot van de markten waar het rook naar gezouten vis, gebrande noten en kaas, van de vele eethuizen die met de mensen mee waren geëmigreerd, hij genoot van de fietsers die elke verkeersregel overtraden, hij genoot van het stille lawaai en de zinderende sensualiteit die de meisjes uitwasemden en van verliefde stellen die hun liefde op straat uitstalden voor voorbijgangers, hij genoot van het wolkenheer, van de regens en de buien, van de natte zonnen op regendagen als beslagen brillenglazen, van de regenplassen en hun weerspiegelingen, hij genoot van de chaos, van de beierd ver weg tussen het hooi van zijn doofheid, hij genoot van de duiven, van de zwervers met hun winkelwagentjes vol onbegrijpelijke huisraad, van de drankschuiten die over de effen straten kapseisden, zijwaarts hellend door een overbelaste lever, hij genoot van de sissende venters van genotsmiddelen, hij genoot van de drukke winkelstraten waar alles wat men nodig had te koop was en alles wat men niet nodig had, hij genoot van de rosse buurten en de uitstalling van vrouwelijk vlees, dat niet aan duitloze hem besteed was, van de vele kroegen en bars waarin klanten dronken en kwetterden en zich ontlastten zoals de vogels in de johannesbroodboom van Cheira en Heira, hij genoot van de welvaart die de mensen zichtbaar goeddeed, vooral de vrouwen met hun papieren tassen vol nieuwe aankopen in de weekeinden en hun ontspannen roddels en koetjes en kalfjes op terrassen, op vensterbanken achter de geraniums, hij genoot van de broeders die steeds in aantal toenamen en hem eerbiedig bejegenden wanneer hij hun bedwelmende koopwaar weigerde, met eerbied want hij was een van hem en het deed hem goed om te zien dat ze hoe dan ook werk hadden gevonden, hij genoot van de levendige rusteloosheid van dit alles, van de Amstel die voor verfrissing zorgde en het land bevloeide en het meest genoot hij van de ultieme wonderen in het park, dat hij nu betrad.

...; hij had kunnen volstaan met de mededeling dat hij actief was in de medisch-cosmetische bevoorradingsbranche. Wat correct zou zijn geweest. Volgens de Armeen werd de helft van de voorhuiden vermalen tot een huidcrème en werd de andere helft gebruikt als transplantatiemateriaal voor de genezing van brandwonden, zweren en open benen. De reden dat oude vrouwen en privéklinieken bereid waren duizenden francs te betalen voor een ons peniscarpaccio was dat de cellen van een pasgeboren baby kennelijk nog zo onbestemd warden dat ze vlekkeloos versmolten met ieder voorhoofd en elke dij.

Ik moet wel toegeven dat mijn ontmoeting met haar me moed heeft gegeven. Dat het de volgende weken wel vlot zal gaan om contacten te leggen. Zelfs al is het met Amerikaanse vrouwen met een piercing in de wenkbrauw, een polo met een afbeelding van Angkor. Mijn oogkleppen zullen afvallen. Ik zal een pak minder gaan oordelen. dat zal mijn wereld weer wat groter en zelfs mooier maken.

We weten dat hij nooit een concentratiekamp, laat staan een vernietigingskamp heeft bezocht. Dat liet hij over aan Himmler, de baas van de SS en de politie. Laat ik aannemen, dat hij op een dag besloot in Auschwitz te gaan kijken naar de dagelijkse vergassing van duizenden mannen, vrouwen en kinderen, die hij had bevolen. Hoe had hij op die aanblik gereageerd? Maar daarvoor moet ik zijn karakter veranderen, want dat is nu juist wat hij nooit gedaan heeft, en dan had ik hem weer niet begrepen.

Vrouwen bewonderen én verdenken iedere vrijgezelf die ouder is dan dertig.

Vrouwen hebben niet genoeg verstand om optimaal te profiteren van het feminisme.

Door almaar met elkaar over andermans ongeluk te praten, geven vrouwen angst door aan elkaar. Hoofdletter A.En hoewel ze compassie belijden met de pechvogel zijn ze hondsblij dat het een deur verderop is gebeurd, want de hoeveelheid leed in de wereld wordt in ongelijke brokken verdeeld en hoe groter het brok van de buren hoe kleiner dat van jou zal zijn.

Sophia schonk thee bij en zei: 'Weet u waar ik steeds aan moet denken sinds ik hier in uw winkel ben? Hoe het verleden steeds belangrijker wordt naarmate je ouder wordt. Ik ben nu vierenvijftig en heb het met mijn vriendinnen steeds vaker over vroeger. Over school, over de muziek die we luisterden, over jongens die we kenden, over leraren van toen. Ik heb vrouwen om mij heen die ik al mijn hele leven ken. Met hen deel ik zo veel herinneringen: aan studeren, werken, die dag dat je je man ontmoette, de relaties ervoor en soms erna. Hoe het was toen je kinderen klein waren. Zij zijn getuige geweest van mijn hele leven en steeds vaker zitten we samen om die verhalen op te halen. Maar met wie doe je dat wanneer je niemand kent die zelfs maar van een afstandje jouw leven heeft meegemaakt?

Zij steunden elkaar in het idee dat vrouwen zichzelf tekort doen door op hun gevoel te vertrouwen en dat ze pas werkelijk vrij zullen zijn wanneer de intuïtie voor eens en altijd door het intellect wordt overwonnen. Hierover rebbelden ze met een passie die hun gelijk ongewild bewees.

... een kat kan een halve dag roerloos op een prooi wachten, maar een vrouw een half leven.

De steeds weer terugkerende dagdroom in mijn jeugd was, vooral op wasdag, om rijk te worden en dan voor mijn moeder een lieflijk landelijk paradijs aan te schaffen waar onder het loverzwaar geboomte op het mollige gras tientallen jonge vrouwen in luchtige zomerjurkjes met kittige schortjes om de was voor haar deden in blinkend gegalvaniseerde wasteiltjes en op bijna schertsachtige wasbordjes die de allure hadden van rococo-harpjes.

Vrouwen kunnen niet auto rijden. Een derde van de auto ongelukken wordt door een vrouw veroorzaakt.

Vrouwen willen wel de privileges van de mannelijke bescherming en geld. Maar ze willen wel niet meer hun benen opendoen

vrouwen omwille van hun geslacht niet in staat zijn om wetenschap te bedrijven.

Ik bedenk ineens dat de man die daarstraks rond het huis van de buren sloop wellicht toch een inbreker was. Het soort wanhopige inbreker dat nu en dan rond huizen sluipt waarvan hij weet hij er nooit zal inbreken. Omdat hij daar de kennis, de kracht en de durf niet voor bezit. Vanwege het alarm, de oninneembare klasse van de huizen, de geregeld patrouillerende politie, de macht van de afwezige bewoners én van de buren. Het verste dat zo'n inbreker gaat is van dichtbij naar dat soort huizen kijken, en als iemand hem betrapt en hem vraagt 'Ben jij een inbreker?' 'Nee' zeggen en wegstappen.

Ik bedenk ineens dat de man die daarstraks rond het huis van de buren sloop wellicht toch een inbreker was. Het soort wanhopige inbreker dat nu en dan rond huizen sluipt waarvan hij weet dat hij er nooit zal inbreken. Omdat hij daar de kennis, de kracht en de durf niet voor bezit. Vanwege het alarm, de oninneembare klasse van de huizen, de geregeld patrouillerende politie, de macht van de afwezige bewoners én van de buren. Het verste dat zo'n inbreker gaat is van dichtbij naar dat soort huizen kijken, en als iemand hem betrapt en hem vraagt 'Ben jij een inbreker?' 'Nee' zeggen en wegstappen.

Hier en daar een antenne knakken, een achteruitkijkspiegel afbreken, een deuk stompen, een kras maken? (...) Als zoiets je enige vorm van voldoening geeft, ben je een stompzinnige idioot.

Ik ga op de rand van het bed zitten en rook een sigaret. Als die opgerookt is, gooi ik de asbak leeg in een plastic doos die in de kleine diepvriezer van de slaapkamer staat. Zonder de peuk. Alleen de as. De peuk werp ik door het open raam in de tuin van de buren, die met vakantie zijn.

Inmiddels is Luk bezig aan Ilse een verhaal te vertellen, over een kapper. Dat die dood is. 'En nog zo jong,' hoor ik Luk zeggen. 'Hoe oud was hij?' vraagt Ilse. 'Dat weet ik niet. Veertig. Tweeënveertig.' 'Zo jong nog?' 'Ja. Ik weet het niet. Drieënveertig misschien. Ik weet het echt niet precies hoe oud.

Inmiddels is Luk bezig aan Ilse een verhaal te vertellen, over een kapper. Dat die dood is. 'En nog zo jong,' hoor ik Luk zeggen. 'Hoe oud was hij?' vraagt Ilse. 'Dat weet ik niet. Veertig. Tweeënveertig.' 'Zo jong nog?' 'Ja. Ik weet het niet. Drieënveertig misschien. Ik weet het echt niet precies hoe oud.' (...) 'Hij zei altijd zelf dat hij nooit oud zou worden,' zegt Luk. 'Het was alsof hij een voorgevoel had. Al jaren had hij dat.' Ik neem aan dat hij het nog altijd over de kapper heeft. 'Ja,' zegt Ilse, 'hij had iets... tragisch.' 'Dat klopt. Het is... Hij had... Hij zei vorige week nog tegen mij...' Luk begint te snikken. 'Wát zei hij tegen jou?' vraag ik. Ilse kijkt me strak aan: 'Laat hem even.' Ze legt haar arm om de schouder van Luk, die maar niet wil ophouden met snikken. (...) Ik kijk door het raam dat in de vierde muur zit en waardoor je de straat kan zien. Een politiewagen rijdt kalm voorbij, zonder sirene of niks. De traagste achtervolging ter wereld, denk ik in mezelf. Luk is opgehouden met snikken en gaat door over de dode kapper. 'Het is zo erg,' zegt hij, 'te sterven op zijn leeftijd.' 'Vooral voor hem,' mompel ik. 'Wat?' zegt Ilse, die haar arm van Luks schouder heeft weggenomen. 'Wat?' zeg ik. 'Ik vroeg wat je zei.' 'Wanneer?' 'Daarnet. Je zei iets.' 'Waar heb je het over? Ik zei helemaal niks. Ik heb praktisch nog geen woord gezegd sinds ik hier binnen ben.' 'Ach,' zegt Luk, 'niemand blijft eeuwig leven, waar of niet...?' 'Waar,' zeg ik.

Mijn God, ik ben moe,' zegt ze. 'Geen wonder, ik heb vandaag... Ik bedoel, vind jij het ook niet vermoeiend om door de stad te dwalen? Met al dat volk?' Ik zeg haar: 'Ik vind dat verschrikkelijk. Ik vraag me iedere keer weer af waar al dat volk vandaan komt. Wat ze in godsnaam te zoeken hebben op straat. Waarom ze niet gewoon thuisblijven.' 'Heb jij dat ook? Ik ook. Ik kan er met m'n hoofd maar niet bij wat al dat volk telkens weer in de stad te zoeken heeft. Al die mensen... Ze zijn zo enorm... vermoeiend.

Ilse zegt: 'Maar ik dacht dat je... Dat je - hoe heet het - vrij was. Dat je -' 'Dat ben ik ook. In overdrachtelijke zin. Er is een oud...' Ik zie de Japanners opstaan en weggaan - 'Een oud Japans spreekwoord dat zegt: Vrij hoef je niet alleen te zijn als je alleen bent. Het is dan ook in die zin dat ik het begrip 'vrijheid' koester.

Ik kijk door de halfgeopende jaloezieën. Ik zie een schim rond het huis van de buren waren. De schim van de man die ik tevoren al eens gezien heb in de tuin van de buren. (...) Ik open m'n raam en ik roep, niet al te luid: 'Ik ga nu de politie bellen.' De schim verstijft. Ik blijf roepen: 'Ik ga nu de politie bellen. Ik ga nu de politie bellen. Ik ga nu de politie bellen. Ik ga nu de politie bellen. Ik ga nu de politie bellen.' De man is weggevlucht uit de tuin.

Maar als ik nu 'ns... op een ultra-conservatieve partij zou stemmen. Zou dat een klacht waard zijn?' Ik weet niet waarom ik dat zeg. Het komt zomaar bij me op. 'Op welke partij u stemt, zijn uw eigen zaken. Trouwens, hoe zou ik dat ooit te weten komen? Ik neem aan dat u dat niet aan m'n neus zou hangen.' Ik denk even na. Ze heeft gelijk.

Zo,' zeg ik, 'hier zitten we dan. We mogen niet ontevreden zijn. Vele mensen zitten hier niet. Ze sterven in oorlogen, verhongeren in martelkampen, creperen als vliegen, je weet wel. Nee, we moeten ons lot niet meteen vervloeken, wij.' 'Wat? Waarom zeg je dat?' 'Omdat het waar is. De waarheid heeft haar rechten, Inge.' 'Ik heb niet graag dat je zulke dingen zegt.' 'Toch zeg ik ze.

Ik drink van de thee en denk aan mijn moeder. Hoe ze me op een keer vroeg om, als ik ooit een vrouw zou hebben, altijd lief te zijn voor die vrouw. Ze vroeg me om haar te beloven dat ik die vrouw nooit zou slaan, zelfs niet als na een tijd zou blijken dat die vrouw een kreng was. 'Ik beloof het,' zei ik tegen mijn moeder.

Ik keer me om, bekijk haar. Ze zit te dommelen. Ze schrikt vrij heftig als haar telefoon zoemt. 'Shit,' zegt ze. Ze buigt voorover, neemt op. 'Ja?' zegt ze, en na een tijdje: 'Nee, twee valium van ... twintig milligram. Wat? Neem er dan vier van tien milligram, Jezus! Trouwens, weet je wat het met jou is? Jij moet eindelijk maar 'ns van dat wijf af! Waarom blijf jij daar in godsnaam bij? Heeft ze een gouden kat of zoiets? Jezus, ik zeg je al ongeveer... weet ik veel, vier maanden dat je van die teef af moet. Het is je eigen leven bla bla bla, maar als je dan toch hulp wil, wel dan is hier m'n hulp, makker: dump die geblondeerde hoer. Of steek haar in brand. En slik nu vier tien milligram-pillen en ga daar mee door tot... tot je oud bent.' Ze legt neer, steekt nerveus een sigaret op, zegt: 'Loser.' Ze neemt een trek, blaast woest de rook weer uit en zegt dan: 'Jezus, ik haat mannen die zich laten manipuleren door vrouwen.

Ik keer me om, bekijk haar. Ze zit te dommelen. Ze schrikt vrij heftig als haar telefoon zoemt. 'Shit,' zegt ze. Ze buigt voorover, neemt op. 'Ja?' zegt ze, en na een tijdje: 'Nee, twee valium van ... twintig milligram. Wat? Neem er dan vier van tien milligram, Jezus! Trouwens, weet je wat het met jou is? Jij moet eindelijk maar 'ns van dat wijf af! Waarom blijf jij daar in godsnaam bij? Heeft ze een gouden kut of zoiets? Jezus, ik zeg je al ongeveer... weet ik veel, vier maanden dat je van die teef af moet. Het is je eigen leven bla bla bla, maar als je dan toch hulp wil, wel dan is hier m'n hulp, makker: dump die geblondeerde hoer. Of steek haar in brand. En slik nu vier tien milligram-pillen en ga daar mee door tot... tot je oud bent.' Ze legt neer, steekt nerveus een sigaret op, zegt: 'Loser.' Ze neemt een trek, blaast woest de rook weer uit en zegt dan: 'Jezus, ik haat mannen die zich laten manipuleren door vrouwen.

Ik keer me om, bekijk haar. Ze zit te dommelen. Ze schrikt vrij heftig als haar telefoon zoemt. 'Shit,' zegt ze. Ze buigt voorover, neemt op. 'Ja?' zegt ze, en na een tijdje: 'Nee, twee valium van ... twintig milligram. Wat? Neem er dan vier van tien milligram, Jezus! Trouwens, weet je wat het met jou is? Jij moet eindelijk maar 'ns van dat wijf af! Waarom blijf jij daar in godsnaam bij? Heeft ze een gouden kut of zoiets? Jezus, ik zeg je al ongeveer... weet ik veel, vier maanden dat je van die teef af moet. Het is je eigen leven bla bla bla, maar als je dan toch hulp wil, wel dan is hier m'n hulp, makker: dump die geblondeerde hoer. (...) En slik nu vier tien milligram-pillen en ga daar mee door tot... tot je oud bent.' Ze legt neer, steekt nerveus een sigaret op, zegt: 'Loser.' Ze neemt een trek, blaast woest de rook weer uit en zegt dan: 'Jezus, ik haat mannen die zich laten manipuleren door vrouwen.

Ik keer me om, bekijk haar. Ze zit te dommelen. Ze schrikt vrij heftig als haar telefoon zoemt. 'Shit,' zegt ze. Ze buigt voorover, neemt op. 'Ja?' zegt ze, en na een tijdje: 'Nee, twee valium van... twintig milligram. Wat? Neem er dan vier van tien milligram, Jezus! Trouwens, weet je wat het met jou is? Jij moet eindelijk maar 'ns van dat wijf af! Waarom blijf jij daar in godsnaam bij? Heeft ze een gouden kut of zoiets? Jezus, ik zeg je al ongeveer... weet ik veel, vier maanden dat je van die teef af moet. Het is je eigen leven bla bla bla, maar als je dan toch hulp wil, wel dan is hier m'n hulp, makker: dump die geblondeerde hoer. (...) En slik nu vier tien milligram-pillen en ga daar mee door tot... tot je oud bent.' Ze legt neer, steekt nerveus een sigaret op, zegt: 'Loser.' Ze neemt een trek, blaast woest de rook weer uit en zegt dan: 'Jezus, ik haat mannen die zich laten manipuleren door vrouwen.

Alles flonkerde. Er werd muziek gespeeld, er werd gedanst. Beeldschone vrouwen met lang zwart haar walsten met heel kleien pasjes, met de aristocratisch zelfbeheersing waar militairen van het expeditieleger hopeloos verliefd op werden.

Er zal pas sprake zijn van emancipatie, wanneer het niet meer kan gebeuren dat mensen (mannen noch vrouwen) object zijn van begeerte-zonder-genegenheid of van gevoel-zonder-inzicht, van welke benadering dan ook zonder respect voor de persoon.

Soms hebben zelfs volwassen vrouwen de troost van hun moeder nodig, zodat ze even pauze kunnen nemen van al dat sterk zijn.

Ik denk dat je het wel prettig vindt om als vrouw begeerd te worden,' zei Ara kalm, 'maar jij wilt meer begeerd worden om je geest dan om je lichaam, en bij de meeste vrouwen is dat niet zo.

Je het twee soorten vrouwen. De eerste soort staat in bewondering omdat je meer kennis hebt dan Jan met de pet. Die zijn iets schuchterder, maar wel trouwer. De andere sturen je naaktfoto’s op, maar hoor je niet meer als het geld op is.

Wat onderscheidt de dwang die sommige moslimgeleerden of mannen uitoefenen op vrouwen om zich op een bepaalde manier te bedekken van de staatsdwang die vrouwen verplicht zich niet te bedekken

Vrouwen dwingen om zich op een bepaalde manier te kleden is gewelddadig. Of het gebod nu komt van een echtgenoot of van de staat, het blijft geweld en dat geweld dient aangepakt te worden door de volledige autonomie over het eigen lichaam opnieuw aan de vrouw te geven.

Ik kan het niet nalaten te denken dat het altijd de vrouwen zullen zijn die de zonden van de wereld moeten dragen zolang we leven in een wereld waarin de wetenschap door mannen wordt gedicteerd.

«Un escritor es algo extraño. Es una contradicción y también un sinsentido. Escribir también es no hablar. Es callarse. Es aullar sin ruido. Un escritor es algo que descansa, con frecuencia, escucha mucho. No habla mucho porque es imposible hablar a alguien de un libro que se ha escrito y sobre todo de un libro que se está escribiendo. Es imposible. Es lo contrario del cine, lo contrario del teatro y otros espectáculos. Es lo contrario de todas las lecturas. Es lo más difícil. Es lo peor. Porque un libro es lo desconocido, es la noche, es cerrado, eso es. El libro avanza, crece, avanza en las direcciones que creíamos haber explorado, avanza hacia su propio destino y el de su autor, anonadado por su publicación: su separación, la separación del libro soñado, como el último hijo, siempre el más amado».

Könik wilde kisten bouwen waaruit je gemakkelijk zou kunnen opstaan. Daarom maakte hij de deksels van het dunste hout en hij zette ze vast met twee houten pennen die er van onderaf zo uitgetikt konden worden, in de kinderkistjes maakte hij zelfs geen pennen, hij legde de deksels er als een kap overheen, hij wilde de kinderen niet onnodig bang maken. Het hout dat hij had gedroogd, was maar voor korte tijd toereikend, algauw moest hij noodgedwongen dennen klieven en gebruiken als ze nog zo vers waren dat het hout onder de schaaf wel deeg leek. Eerst stierven namelijk de mannen, zij hadden grotere kisten nodig, de vrouwen en kinderen hielden het langer vol. Toen de mannen stierven waren er nog nabestaanden, meest vrouwen en kinderen, maar toen later de vrouwen en kinderen begraven moesten worden, toen waren er alleen nog maar een stuk of wat buren, en verre familieleden over. Het was gewoon zo, dat hoe meer er stierven, hoe minder nabestaanden er waren.

Italië is nog een te jonge natie: er moet eerst wat tijd overheen gaan voordat we in staat zullen zijn om dezelfde taal te spreken. En dan bedoel ik niet de taal op zich, ik heb het over de cultuur die, in goede of slechte zin, onze gezamenlijke erfenis is. We liepen toch zeker niet met ringen door onze neus toen dat Italië werd opgericht!? Ik zeg dit: ze moeten ons de tijd gunnen om vast te stellen hoe we in deze natie willen staan. Ik denk dat we betere Italianen zouden zijn als ze ons als Sarden zouden laten toetreden tot deze natie.’ ‘Ja, maar we kunnen toch niet verlangen dat er speciale wetten of regels worden gemaakt, alleen om dat wij er nog niet klaar voor zijn…’ ‘Daar ben ik het niet mee eens! Hebben ze niet meer dan genoeg speciale wetten gemaakt? Nou en of ze die gemaakt hebben! Allemaal speciaal voor ons! En allemaal om ons te straffen! Die speciale wetten hebben we afgelopen mei toch in actie gezien? Massa-arrestaties. Hoeveel arrestanten waren het? Vierhonderd? Willekeurige vervolgingen; kinderen en zelfs zwangere vrouwen die van hun bed werden gelicht en voor de kerk bijeen werden gedreven! Allemaal misdadigers, allemaal schuldig! Tjonge, dat waren nog eens speciale wetten! Daar weet jij toch zeker alles van!?

Dus niet het verlangen naar genot (het genot was daarbij een meevaller), maar het verlangen greep op de wereld te krijgen (het lichaam van de wereld met zijn scalpel open te rijten) dreef hem naar vrouwen.

De moeder van mijn moeder was een Javaansche vrouw. Meent u dat het geestig is, majoor, om mij daarom te bespotten? U hebt in Breda de academie doorloopen. Daar hebt u, toen u jong was, het een en ander moeten leeren van de Geschiedenis der Hollanders op Java. In die geschiedenis vindt u eindelooze reeksen opstanden waarbij Hollandsche moeders en kinderen werden vermoord. Moet u nu nog van mij leeren, hoe vaak het gebeurd is, dat Javaansche baboes met gevaar voor eigen leven getracht hebben de Hollandsche kinderen te redden, die aan haar zorgen waren toevertrouwd? Is u uit de geschiedenis der Hollanders op Java vergeten, majoor, hoeveel Javaansche vrouwen zich voor die kinderen aan stukken hebben laten hakken?…. Als u dat niet weet, dan kent u de geschiedenis van Nederlandsch-Indië slecht. En als u het wel weet, schaam u dan, als u iemand een sienjo noemt.

De islam misbruikt de mensenrechten, onze tolerantie en liberale democratie om het totalitaire systeem van de Islam te installeren. Onder het mom van zelfbeschikkingsrecht wil men hier de hoofddoek toelaten terwijl in de islamlanden vrouwen 0 rechten hebben!

Islamitische Staat is de ideologie van de haat in de praktijk gebracht. Daarom dat het ook zo succesvol is: er is een grondgebied, een land waar je de haat tegen ongelovigen zomaar in de praktijk kan brengen. Niet alleen jonge mannen, maar ook jonge vrouwen vinden het best geil daar. Men zegt dat ze maar met honderden zijn, de Belgische Syriëstrijders, en dat dat niet veel is. Maar tel daar de actieve sympathisanten bij op, de complotdenkers, de conservatieve moslims die IS misschien niet steunen, maar ook niet afvallen, en je bent al met veel.

De Marokkanen van Molenbeek hebben een sterk parochiale cultuur. Laag-Molenbeek is een etnische enclave van een zeer gesloten gemeenschap. Daarop heeft zich een toenemend islamisme gevestigd, een onderstroom die steeds belangrijker wordt. Vrouwen krijgen de raad een hoofddoek te dragen, en als ze dat niet doen worden ze geïntimideerd.

Volgens Elchardus leidt de redenering van De Dijn ertoe dat alleen vrouwen vrouwen kunnen vertegenwoordigen, en alleen mannen mannen.

Vreemd bleef de vrouw van het heden de drie primitieve mannen van een vorige generatie aanzien met den voor hen onbeschaamden blik. Zij hadden het pijnlijke gevoel met den blik gemonsterd te worden, waarmee zij vroeger zelf vrouwen aankeken en op haar vrouwelijke waarde schatten. En het was een oogenblik, als voelden zij zich het zwakkere geslacht en stond daar voor hen het sterkere: de moderne vrouw.

Hij [Salvador Dali] heeft wel eens andere vrouwen verleid, met name Amerikaanse miljardaires, maar hij volstond er dan bijvoorbeeld mee ze in zijn appartement uit te kleden, twee eieren te bakken, die twee eieren op hun schouders te leggen en ze weer terug weg te sturen zonder verder nog een woord te zeggen.

In de ontwikkelde wereld is de levensverwachting nu gestegen tot 80 jaar voor vrouwen en 76 jaar voor mannen. Een opmerkelijk gevolg daarvan is dat twee derde van alle mensen die ooit 65 jaar zijn geworden, nú leven. Tussen haakjes, de leeftijd van 65 jaar werd ooit door Bismarck [oude Duitsland] in de 19e eeuw gekozen als de officiële pensioensgerechtigde leeftijd, toen de levensverwachting in Duitsland 48 jaar was. Men verwachtte dat slechts weinig mensen die gezegende leeftijd zouden bereiken, en ons gehele sociale contract met betrekking tot werk en pensioensystemen was ontwikkeld om te zorgen voor deze geringe hoeveelheid mensen.

Als er, in de volgorde, van 16 zwarte, en daarna 10 witte vrouwen onder mijn hoede zijn verdwenen uit de geschiedenis der tijd, stemt me dat droevig.

Mensen denken dat een man die meerdere vrouwen bemint zijn liefde tussen zijn geliefden moet verdelen. Alsof het een fles is waar maar zoveel glazen uit gaan. Het tegenovergestelde is echter het geval. De liefde verdubbelt zich gewoon. En weer. En nog eens. En steeds opnieuw blijkt er genoeg te zijn voor iedereen. Het is een wonderbaarlijke vermenigvuldiging. Maar zoals het gaat met wonderen: wie er zelf niet bij is geweest, zal het niet willen geloven.

Het hart en de hersens moeten een verbinding hebben, want kennis kan pijn doen en ontroeren, en een liefde kan het begin zijn van grote inzichten. Nu hebben ze de band tussen die spier en het hoofd doorgesneden en aan het hart niet alleen een zelfstandigheid toegeschreven die het niet heeft, maar het bovendien opgehemeld, verfraaid en versierd en het vervolgens met veel omhaal aan de vrouwen geschonken. Daar ben ik niet blij mee. Ik laat mij niet met een kluitje in het riet sturen. Je maakt mij geen compliment als je zegt dat ik zo gevoelig ben.

Vrouwengedachten en kikkersprongen. Dat zijn de enige twee richtingen waarvan je de richting nooit kunt bepalen.

Het hart en de hersens moeten een verbinding hebben, want kennis kan pijn doen en ontroeren, en een liefde kan het begin zijn van grote inzichten. Nu hebben ze de band tussen die spier en het hoofd doorgesneden en aan het hart niet alleen een zelfstandigheid toegeschreven die het niet heeft, maar het bovendien opgehemeld, verfraaid en versierd en het vervolgens met veel omhaal aan de vrouwen geschonken. Daar ben ik niet blij mee. Ik laat mij niet met een kluitje in het riet sturen. Je maakt mij geen compliment als je zegt dat ik zo gevoelig ben. - Connie Palmen

Zouden vrouwelijke hondjes met een menselijke stem kunnen spreken, dan zou de #metoo tsunami op een onbeduidend golfje lijken. Om niet van poezen te spreken, katers zijn eigenlijk nog veel erger dan mannenhonden. We mogen van geluk spreken dat al deze dieren geen stem hebben, de ellende zou niet te overzien zijn. En ik zie veel beschimping in het verschiet, veel soortelijk racisme, ik weet zeker dat al die ontstemde poezen zouden neerkijken op menselijke vrouwen, zo van is dat alles, jullie zijn gezegend met die lauwe homosapiensmannen. En natuurlijk komen er ogenblikkelijk allerlei mensen die gaan roepen dat de mens geen dier is en een verlicht specimen, en dat hondjes gecastreerd mogen worden bij seksueel wangedrag maar als je dat bij een mensenman doet ben je een barbaar. Nee, we mogen van geluk spreken dat wij het enige dier zijn dat mens spreekt. De wereld zou onleefbaar worden als mededieren onze taal leerden.

tot die zeldzame mensen, die de schaduw van een ander hebben. In de literatuur vindt men verscheidene berichten over mannen en vrouwen, die tot hun ongeluk hun schaduw hebben verloren of verkocht en dergelijke verwikkelingen meer; maar iemand met de schaduw van iemand anders, dat is misschien zelfs uniek. Iedereen heeft zijn nachtelijke dubbelganger in de gestalte van zijn schaduw, maar de meester is iemand zonder dubbelganger. Het is alsof een bol een vierkante schaduw zou werpen. Aan de vraag, wiens schaduw de zijne is, en wie zijnerzijds zijn schaduw bezit, wijdt hij van jongs af aan zijn onderzoekingen.

Ze schaamde zich bij voorbaat omdat ze zich zou schamen. Vaak verlangde ze ernaar zich in haar lichaam vrij, zorgeloos en onbekommerd te kunnen voelen, net als de meeste vrouwen om haar heen. Ze bedacht zelfs een aparte methode van zelfopvoeding: ze zei keer op keer tegen zichzelf dat ieder mens bij zijn geboorte een van de miljoenen klaarliggende lichamen krijgt toebedeeld, alsof hij in een gigantisch hotel een van de miljoenen kamers kreeg toebedeeld; dat het lichaam dus toevallig en onpersoonlijk is; slechts een confectieding en in bruikleen. Zo ongeveer zei ze het steeds tegen zichzelf, maar nooit voelde ze het ook zo. Dit dualisme van lichaam en ziel was haar vreemd. Ze was zelf te veel lichaam en was er daarom altijd overgevoelig voor.

Ik heb met vrouwen te doen en zou hen nooit bewust willen kwetsen,'zei Flajsman. 'Maar wat ik onbewsut doe, interesseert me niet, omdat het buiten mijn invloed en dus ook buiten mijn verantwoordelijkheid valt.' [...] De afdelingsarts richtte zich [...] tot Flajsman: 'Als de mens alleen verantwoordelijk zou zijn voor de dingen waarvan hij zich bewust is, dan zouden domoren bij voorbaat ontheven zijn van elke schuld. Alleen, beste Flasjman, is de mens verplicht te weten. De mens is verantwoordelijk voor zijn onwetendheid. Onwetendheid is schuld. Er is daarom niets dat je van je schuld ontheft, en ik verklaar bij deze dat je ten opzichte van vrouwen een hufter bent, ook al ontken je dat.

Er zijn vrouwen die een soufflé kunnen maken. Die op het juiste moment een recept van mokkaparfait in hun sportbeha hebben zitten. Die met de ene hand hun eigen bruiloftstaart kunnen bouwen en met de andere pepersteak Nossi Bé maken. Daar moeten wij ons allen over verheugen. Als het maar niet betekent dat wij een slecht geweten moeten hebben omdat we de eerste beginselen van het brood roosteren nog niet onder de knie hebben.

Kolonel Kempainnen begreep dat onderdirecteur Puusaari uit hoofde van haarberoep gewend was om  over iedere ook maar enigszins ingewikkelde kwestie een seminar of werkgroep te organiseren. Soortgelijke tendensen merkte je ook al binnen de krijgsmacht op. In het leger werd tegenwoordig voor alles en nog wat een commissie opgericht, en werden er bijeenkomsten gehouden die meestal geen ander belang dienden dan dat de officieren buiten het gezichtsveld van hun vrouwen ergens ver van huis konden doorzakken. Directeur Rellonen zei dat het in de zakenwereld niet anders was: tijdens seminars en nutteloze bijeenkomsten werd goed gegeten en nog beter gedronken, en werden de hotels waar het congres werd gehouden soms dagenlang op hun kop gezet; de kosten werden als aftrekposten in de boekhouding van de bedrijven genoteerd. In de praktijk kwam het erop neer dat de Finse staat het alcoholisme in de zakenwereld in stand hield en de middelste en hoogste echelons van het management deed uitdijen. De buit die na dit soort bijeenkomsten naar kantoor werd gesleept, bestond meestal uit ongeopende attachékoffers met kopieën waarvan niemand de moeite nam om ze te lezen. Er werd met geld gesmeten, de dagen gingen voorbij, en de onderbetaalde vrouwelijke werknemers van het bedrijf draaiden overuren om ervoor te zorgen dat de onderneming niet failliet ging. 

Waarom worden vrouwen moeders en mogen vaders mannen blijven?

Zo zijn we Chlebnikov kwijtgeraakt. (...) Hij was de enige in het eskadron met een samowar. Op stille dagen dronken we samen hete thee. We werden door eendere hartstochten gedreven. We keken allebei naar de wereld als naar een weiland in mei, een weiland waarover vrouwen lopen, en paarden.

Ik realiseerde me dat er in het land waar ik was geboren en waarvan ik me had afgewend op een manier die met de dag onomkeerbaarder was, veel mannen en vrouwen waren zoals hij, in wezen fatsoenlijke mensen die hun leven lang hadden gedroomd van een economische, sociale, culturele en politieke vooruitgang die de Peruaanse samenleving modern, welvarend en democratisch zou maken, met mogelijkheden voor iedereen, alleen om steeds weer te worden ontgoocheld en zich, net als oom Ataúlfo, op hun oude dag - al met één voet in het graf - verward af te vragen waarom we in plaats van vooruit te gaan achteruitgingen en er nu erger aan toe waren - met meer tegenstellingen, ongelijkheden, geweld en onveiligheid - dan toen hun leven begon.