Vriendschap Quotes

Van de mooiste dingen in het leven krijg je alleen maar meer als je ze weggeeft: vertrouwen, vriendschap, vrede.

Is vriendschap op zich geen wonder, dat je iemand vindt die de grote, eenzame wereld op de een of andere manier minder eenzaam maakt?

Ook dat is vriendschap. Iemand de tijd gunnen, iemand de ruimte geven. Wachten tot iemand er klaar voor is, ook als je vreest dat hij er misschien nooit klaar voor zal zijn.

Uiteindelijk is maar heel weinig écht belangrijk. Liefde. Dood. Sex. Eten. Vriendschap. Infrastructuur. Mededogen. Bruistabletten. Minderen. Verrekijkers. Multimedia.

Het verschil tussen vriendschap en liefde is dat vriendschap afwezigheid verdraagt.

...en hij begreep dat vriendschap bestond uit een reeks uitwisselingen : van genegenheid, van tijd, soms van geld, maar altijd van informatie.

Iedereen die voor abnormaal wil doorgaan en er hard aan werkt om excentriek en uitzonderlijk te zijn, heeft een grotere voorspelbaarheid dan wie normaal, gewoon, alledaags en onopvallend heet te zijn. Zodra bijzonderheid gewild is, is het meest bijzondere er vanaf. Echt uitzonderlijke mensen weten zelden van zichzelf dat ze uitzonderlijk zijn en als ze er door de jaren heen achter beginnen te komen dat iets hen van anderen onderscheidt, kost het ze meestal hun verdere leven om zich er bij neer te leggen.

Hart en hersens horen bij elkaar. Het gevoel is verstandig en denken is gevoelig.

Mijn dromen kosten geld en jouw dromen kosten je je ziel,’ heeft Ara wel eens gezegd.

(...) enkele grote gevoelens blijven het mensenhart bezighouden: eerzucht en liefde, eenzaamheid en honger, vriendschap en angst voor de dood - of verlangen daarnaar.

Het belangrijkste wat ik ooit heb geleerd is het volgende: het mooiste wat je ooit zult meemaken, is dat een ander van je houdt. Zonder vriendschap is een mens verloren. Een vriend is iemand die je doet beseffen dat je leeft.

De vraag was hoe je iemands wens om met rust gelaten te worden negeerde, zelfs als je daarmee de vriendschap in gevaar bracht. Het was een geniepige paradox: hoe kun je iemand helpen die niet geholpen wil worden, terwijl je beseft dat je geen echte vriend bent als je níet probeert te helpen? Praat tegen me, zou hij af en toe wel tegen Jude willen schreeuwen. Vertel me iets. Vertel me wat ik moet doen om je zover te krijgen dat je tegen me gaat praten.

Ik denk dat wij onszelf verminken, omdat we ons onbruikbaar willen maken voor een verlangen, voor een ideaal, voor een verhaal. We ontzeggen ons het recht, en ontnemen ons bij voorbaat de kans, op een beloofd geluk, waarvan wij denken dat het niet voor ons is weggelegd. Door ons ongeschikt te maken, helpen wij het lot een handje en nemen het zelf op ons. We maken ons liever eigenhandig onaantrekkelijk, dan dat we dat oordeel over onze aantrekkingskracht, waarde en betekenis aan anderen overlaten. We worden liever dik, dronken, ontrouw en ongelukkig, dan dat we het angstaanjagend grotere aanpakken, een ideaal waarmaken dat we koesteren en daarvoor erkenning zoeken bij anderen.

Je zult nu nog niet begrijpen wat ik bedoel, maar op een dag wel: de enige truc voor vriendschap is volgens mij dat je mensen uitzoekt die beter zijn dan jij – niet slimmer of populairder, maar aardiger, guller en vergevingsgezinder – en dat je die waardeert om wat je van ze kunt leren, dat je je best doet naar ze te luisteren als ze je iets over jezelf vertellen, hoe slecht – of goed – het ook is, en dat je ze vertrouwt, wat het allermoeilijkste is. Maar ook het allermooiste.

Ik begreep dat vriendschap een verfijnde vorm van vijandschap is. Je draait om elkaar heen tot je kunt toeslaan. Hoe beter je aan elkaar gewaagd bent, des te nauwkeuriger verzamel je je gegevens en met des te meer zorgvuldigheid kies je het ogenblik. (p. 71)

Is Oeroeg minder dan wij' stootte ik uit. 'Is hij anders?' 'Ben je belazerd,' zei Gerard kalm, zonder de pijp uit zijn mond te nemen. 'Wie zegt dat?' Ik bracht, niet zonder moeite, mijn gewaarwoordingen van die middag onder woorden. 'Een panter is anders dan een aap,' zei Gerard, na een pauze, 'maar is een van de twee minder dan de ander? Dan vind je een idiote vraag, en je hebt gelijk. Blijf dat nou net zo idioot vinden, als het mensen betreft. Anders zijn - dat is gewoon. Iedereen is anders dan een ander. Ik ben ook anders dan jij. Maar minder of meer zijn door de kleur van je gezicht of door wat je vader is- dat is nonsens. Oeroeg is immers je vriend? Als hij zo is dat hij je vriend kan zijn- hoe kan hij dan ooit minder zijn dan jij, of een ander?

Het is vooral van belang dat wij ons aandeel bekomen in de exploitatie van denieuwe en groote Chinesen markt. Geen beter middel, voorzeker , om ons in deze verre landen te doen kennen en ze zelf te leeren kennen, dan een nijverheids-en handelsgezantschap te sturen bij de hoven van Yedo en Peking, ten einde de keizers om hunne vriendschap te vragen en hun stalen aan te bieden van onze producten, als daar zijn : Kanonnen, krijgs-en prachtwapens, stoffen, tapijten, lakens, weefsels, garen, linnen, kant, meubelen, messen, spiegels, vensterglazen, rijtuigen, modellen van machines, stalen van ijzer, zink, kolen enz. enz.

Ieder obsessief en verslaafd gedrag is een vorm van mateloos consumptiegedrag. Consumeren is iets van buiten naar binnen halen, iets tot je nemen en verbruiken. Datgene wat je verbruikt noem ik voedsel. Het kunnen alcohol, drugs, geld, sigaretten, vrouwen of mannen zijn, die geconsumeerd worden, maar bij mij heet het allemaal voedsel. Anders valt het niet te begrijpen. Het gaat mij vooral om deze beweging van buiten naar binnen. Die is tegengesteld aan de emotie, aan de uitdrukking, aan het vertellen, aan het van binnen naar buiten brengen. En dat is verslaving ook. Ze is gericht op de vernietiging van een emotie, van kennis en van een ware zin.

(...) omdat er een dag komt, veel eerder dan je voor mogelijk houdt, dat zielsverwant een woord is dat je uit aardigheid tegen elkaar zegt en niet noodzakelijkerwijs omdat het waar is, dat er een tijd komt dat je of niemand meer hebt om naartoe te fietsen of dat je niet meer genoeg tijd hebt omdat te doen. Een dag waarop niemand meer thuis is.

Het zal nog jaren duren voordat ik oor krijg voor die wijsheid van het lichaam, dat me met een hardnekkige trouw laat weten dat het er is en dat me herhaaldelijk iets probeert te vertellen waar ik wat aan zou kunnen hebben, als ik het maar versta. Maar ik verstond het niet, nog niet. Het kostte me moeite mezelf te koppelen aan mijn eigen vlees en bloed. Voor de boodschappen van mijn huid, hart en hersenen, van mijn lever, darmen, nieren en van die jammerende, zeurende organen in mijn vrouwenbekken, was ik stokdoof.

Süchte binden uns an das, woran es uns mangelt, und das macht sie so tragisch. Es handelt sich um eine Freundschaft mit den eigenen Defiziten.

Als het erop aankomt, is voor iemand die pijn lijdt het geschenk van je tijd - en je liefde - het kostbaarst.

Iemand die mateloos nadenkt heeft waarschijnlijk een grotere angst voor het leven dan iemand anders.

Menschen, die immer nur auf das Glück warten, warten auf etwa, das sich niemals einstellt. Das Glück wird einem nicht zu Füßen gelegt. Es ist nicht das große, geheimnisvolle Geschenk, das das Leben für jedermann in petto hat und irgendwo verborgen hält, um es einem im passenden Moment zu überreichen, weil man ein Recht darauf hat. Niemand hat ein Recht auf Glück.

Je mehr Süchte man hat, desto weniger ist man in der Lage, die Wahrheit über sich selbst zu erkennen. Die große Kunst besteht aber nicht in der Suche nach der Wahrheit, sondern darin, sie ertragen zu lernen, darum geht es.

Met dat geleuter in mijn hoofd kan ik urenlang doorgaan, het is zo ongeveer de prettigste bezigheid die ik ken. Alles in het leven zoekt een vorm om zich tot uitdrukking te brengen, meen ik, en ik ben bijna twintig en ik kan mij geen mooier leven voorstellen dan het ontcijferen van al die vormen van uitdrukkingen, met als doel ze allemaal terug te voeren tot de lichtste en zwaarste van alle dingen: de woorden. Dat is het geluk en de bevrijding, het verwoorden van alles wat daar niet eens om vraagt.

Wir erhalten Bedeutung durch unsere Beziehungen zu etwas oder jemandem, zur Familie, zu Freunden, zum Geliebten und - über die Arbeit - zur Welt. Ich denke, dass es von den persönlichen Beziehungen, die jemand eingehen kann, abhängt, ob er sein Leben als sinnvoll oder sinnlos ansieht.

Overigens is wat wij gewoonlijk vrienden en vriendschappen noemen niet meer dan een door een of ander toeval of vordeel tot stand gekomen bekendheid of vertrouwdheid met iemand, waarin de geesten elkaar vinden. In de vriendschap waarvan ik spreek, vermengen en versmelten beide geesten zich tot een zo alles omvattend samengaan, dat ze de naad die hen verbindt foen verdwijnen en niet meer terugvinden. Als men bij mij zou aandringen te zeggen waarom ik van hem hield, voel ik dat dat alleen uitgedrukt kan worden door te antwoorden: 'Omdat hij het was; omdat ik het was'.

Alles aan hem en aan zijn omgeving veranderde continu: zijn haar, zijn lichaam, waar hij die nacht zou slapen. Vaak had hij het idee dat hij een vloeistof was, iets wat steeds van de ene felgekleurde fles in de andere werd gegoten, waarbij er elke keer een klein beetje werd gemorst of in de fles achterbleef. Maar zijn vriendschap met Jude gaf hem het gevoel dat er iets wezenlijks en onveranderlijks aan hem was, dat hij ondanks al zijn verschillende gedaantes een vaste kern had, iets wat Jude kon zien, al kon hij dat zelf niet, aslof hij pas werkelijk bestond als Jude er getuige van was.

In plaats van op zoek te gaan naar een middel om zich door persoonlijke inzet te onderscheiden, lijkt iedereen meer en meer op zoek naar een gezamenlijke kwetsuur en vernedering, naar het privilege van de publieke, gedeelde discriminatie en zo naar een religie, naar de binding met een gemeenschap.

We maken ons liever eigenhandig onaantrekkelijk, dan dat we dat oordeel over onze aantrekkingskracht, waarde en betekenis aan anderen overlaten. We worden liever dik, dronken, ontrouw en ongelukkig, dan dat we het angstaanjagend grotere aanpakken, een ideaal waarmaken dat we koesteren en daarvoor erkenning zoeken bij anderen.

Denken heißt, etwas auf seinen einfachsten Zustand zurückzuführen. Sucht kann man anhand dessen erfassen, was der Betreffende durch das Konsumieren von etwas an oder in sich selbst verändert. Wer zuviel isst, verändert sein Äußeres, die Außenseite, das Dingliche, den Körper. Wer zuviel trinkt, verändert sein Inneres, die Innenseite, die Worte, den Geist.

Wenn jemand eine Weide schöner findet als eine Buche, ein Schwein hässlicher als eine Kuh, einen Geier bösartiger als ein Eichhörnchen, dann hat das mit uns Menschen zu tun, mit der Geschichte des Blicks, mit den Büchern, Gemälden, Filmen, mit den Worten und den Bildern, mit den Behauptungen, die der Mensch über die Natur aufgestellt hat, und damit, wie er die Natur abgebildet hat, früher und heute.

Je kunt geen verhouding hebben met jezelf, noch liefde, respect, bewondering, betekenis hebben voor jezelf. Sommige, de meest menselijke, zaken spelen zich alleen maar tussen mensen af, niet in mensen afzonderlijk. Liefde, respect, bewondering, betekenis, hebben alleen maar plaats in een tussenruimte, in dat onzichtbare iets wat door een verbintenis geschapen wordt. Ergens anders bestaan ze niet. Het meest menselijke kun je alleen maar weggeven en ontvangen.

Voor verslavingen moet je geen excuses zoeken, maar motieven. Excuses zoek je om geen spijt en schuld te hoeven voelen, maar een speurtocht naar jouw eigen motieven leidt je juist naar het hart van je schuld en daar, op die rare plek waar het duister is van onbegrip, pijn en ontkenning, daar ligt het enige terrein waar je de mogelijkheid geboden wordt om je schuld te veranderen in kennis. Met kennis valt te leven, met schuld niet. De meeste mensen geloven dat dat halfzachte spreekwoord, wat niet weet, wat niet deert, dat dat ook voor jezelf opgaat, maar zo werkt het niet. Wat je over iemand anders niet weet, dat weet je niet en zolang je het niet weet kan het je ook geen pijn doen, dat is zo klaar als een klontje, maar je weet in zekere zin alles van jezelf. Dat is ook logisch, want jij bent de enige die zijn eigen leven helemaal in zijn eentje meemaakt en daar weet van zou kunnen hebben. Bij jou ligt iedere minuut van een leven opgeslagen, hoe dan ook. Bij wie anders? Dat maakt mensen op zijn minst nog interessant, dat ze een vat van wetenschap vormen van tenminste een leven, hun eigen. Waar het nu eigenlijk allemaal om draait is de manier waarop je weet hebt van jezelf, dat is het belangrijkste. Sommige mensen weten niks van zichzelf. Ze hebben de enige echte wetenschap en geschiedenis niet tot hun beschikking en kunnen ze niet lezen, omdat ze die op de foute plek bewaren. Schuld is zo’n wetenschap over jezelf die op de verkeerde plaats in je archief is opgeslagen. Ze is dan geen kennis van de schuld, maar ze heeft de vorm aangenomen van iets anders dan woorden, waardoor je er niks mee kunt en er alleen maar dik van wordt, of chagrijnig of lusteloos. Kennis hoort thuis in de geest, waar anders? Ik zou niet weten waar de woorden anders konden verblijven dan in de geest. Ze lijken op geest en op ziel en op dat andere ontastbare, waarvan je weet dat je het hebt, maar dat je niet kunt zien en waarover je bijna niet kunt praten. Zo zie ik het. En daarom krijgt ook alle kennis die je eigenlijk over jezelf zou moeten hebben en die niet in die onzichtbare vorm van woorden in jouw ziel mag wonen, een andere gedaante, een zichtbare en een lastige, bijvoorbeeld een kilo overtollig vlees aan je lichaam of iets anders waaronder je lijdt en wat je met je meesleept en waarvan je niet weet waarom je het hebt, maar wat iedereen aan jou kan zien, omdat het ervoor zorgt dat je altijd dezelfde domme fouten maakt.

Mensen die graag naar uitdragerijen gingen, die graag gedichten lazen, baatzuchtigheid verachtelijk vonden, van eer en liefde droomden, zag ze als een elite die boven de rest van het mensdom uitstak. Je hoefde zulke neigingen niet werkelijk te hebben, als ze maar werden verkondigd; van een man die haar bij een diner had toevertrouwd dat hij hield van rondslenteren in de stad, van vuile handen krijgen in oude winkeltjes, dat hij nooit goed bevonden zou worden in deze zakelijke eeuw want zijn eigen belangen konden hem niet schelen en dat hij daarom in een andere tijd thuishoorde, zei ze toen ze er vandaan kwam: 'Het is echt een aanbiddelijke man, een gevoelig wezen, ik had het nooit gedacht!' en vatte een acuut en overweldigend gevoel van vriendschap voor hem op. Mensen daarentegen die, zoals Swann, zulke neigingen hadden maar er niet over spraken, raakten haar niet. Zij moest weliswaar erkennen dat Swann niet om geld gaf, maar voegde er met een stuurs gezicht aan toe: 'Maar bij hem is het iets heel anders', en wat tot haar verbeelding sprak was dan ook niet de praktijk van belangeloosheid, maar de verwoording ervan.

Onthoud daarom deze wijze raad van Epicharmus: 'niet zomaar iemand vertrouwen vormt van wijsheid de spieren en gewrichten

Een verslaving is een uiting van een verboden taal. En daarin is zij zelf weer een taal, een openbaring, een te ontcijferen teken.

Maar toen ik erover nadacht, besefte ik dat het frustrerende aan jou de manier is waarop je je in het algemeen in of tegenover de wereld gedraagt. Wat vind je belangrijk? Door welk verlangen word je gedreven? Waar ben je trouw aan? Zelfs in de discussies over 'Het labyrint der onmenselijkheid' leek je onverschillig, alsof het je er vooral om te doen was ons in vuur en vlam te zien raken. Maar waar is jouw vuur? Ik neem het je kwalijk dat je, als een spook door een muur, door alles en iedereen heen zweeft. We raken gehecht aan je en een tijdlang lijk jij ook gehecht aan ons. Maar dan op een nacht ben je vertrokken: we worden wakker en je plek naast ons in bed is koud en we weten niet eens waarom je bent weggegaan of waar je bent. We weten alleen dat je niet terugkomt. Mensen zijn geen proefobjecten, geen laboratoriumdieren, ik ben verdomme geen rat waarop je kunt experimenteren, Diégane. Mensen zijn geen literair materiaal, dat voortdurend beschikbaar is, een zin in wording waaraan je, met een ironische glimlach, in je hoofd verder breit.

En toen begonnen die twee een gesprek waarin alle misverstanden opgehelderd werden. Tegelijkertijd laaide er een vriendschap op die verliefdheid kon worden, en een verliefdheid die altijd ook een vriendschap zou blijven.

Ik denk dat het in dit geval beter zou zijn op hun vriendschap dan op grote wijsheid te vertrouwen.

Bij iedere geboorte wordt er ook een dood weggegeven.

Manus eet niks,' zei ik tegen mijn moeder en ik vroeg of ik wat brood mocht nemen en wat melk, om hem te voeren. Alles mocht. Met een schoteltje vol keurig vierkant blokjes doorweekt brood, toog ik weer naar de garage, prikte een stuk brood aan het uiteinde van een twijg en stak Manus het voedsel toe. 'Eet,' zei ik. Hij reageerde niet. Het brood dat ik tegen zijn snavel aanduwde, liet los en bleef hangen, wat er slordig en vies uitzag en ook extra zielig. Omdat hij zich tot dan toe niet verroerd had, durfde ik mijn hand uit te steken en hem aan te raken, door met de top van mijn wijsvinger zijn kop te strelen. Hij liet het toe en daardoor hield ik opeens veel meer van hem dan daarvoor. Het was een prachtige vogel en hij zou mijn onafscheidelijke metgezel worden. Zittend op mij schouder nam ik hem overal mee naar toe en als hij een eindje ging fladderen, bleef hij altijd dicht bij mij in de buurt. Cirkelend boven mijn hoofd hield hij mij nauwlettend in het oog. Als kauw kon hij gemakkelijk praten met andere vogels en hij vertelde hun dat hij bij mij hoorde. Alle vogels wilden vanaf dat moment ook wel bij mij horen, maar voor mij kon er maar een de eerste zijn en de eerste was Manus en dat namen ze ook voor lief. Wel spraken ze onderling af dat, waar ter wereld ik mij ook bevond, iedere vogel mij zou beschermen, omdat ik de vogelvrouw was en hun taal begreep. Soms vlogen hele zwermen boven mijn hoofd, die mij allemaal herkenden en vanuit de lucht volgden. Ook op de speelplaats. Als ik in de klas zat en door het raam naar buiten keek, zat het muurtje vol met vogels, die daar wachtten tot ik uit school kwam en zij mij naar huis konden volgen. Alle kinderen wisten dat het mijn vogels waren en ze begrepen ook dat ik daarom geen mensen nodig had, want ik was van de vogels.

Echt uitzonderlijke mensen weten zelden van zichzelf dat ze uitzonderlijk zijn en als ze er door de jaren heen achter beginnen te komen dat iets hen van anderen onderscheidt, kost het ze meestal hun verdere leven om er zich bij neer te leggen.

Het hart en de hersens moeten een verbinding hebben, want kennis kan pijn doen en ontroeren, en een liefde kan het begin zijn van grote inzichten. Nu hebben ze de band tussen die spier en het hoofd doorgesneden en aan het hart niet alleen een zelfstandigheid toegeschreven die het niet heeft, maar het bovendien opgehemeld, verfraaid en versierd en het vervolgens met veel omhaal aan de vrouwen geschonken. Daar ben ik niet blij mee. Ik laat mij niet met een kluitje in het riet sturen. Je maakt mij geen compliment als je zegt dat ik zo gevoelig ben. - Connie Palmen

Hun houding staat in scherp contrast met de manier waarop de eenvoudige Waalse jongens ons hun vriendschap betonen, en meestal solidair zijn: kanonnenvoer zijn we allen.

Dat is de hiërarchie van de klok. Sinds we de tijd verbeelden als iets dat van links naar rechts beweegt, gaan behalve vroeger en later, ook lager en hoger, minder en meer, verleden en heden met de klok mee. Iedereen gehoorzaamt daaraan alsof het om een natuurlijke zaak gaat.

Al met al kun je gerust stellen dat je ongestoord een vrouw kunt worden, met jongens kunt vrijen, ontmaagd kunt worden, voor het eerst met een jongen naar bed kunt gaan [...] zonder een ander, rijper, wijzer of sterker mens te worden.

Verslaving heeft volgens mij altijd te maken met het herstellen van een evenwicht tussen gevoel en verstand. Iemand die veel drinkt benevelt zijn geest en dat benevelen is noodzakelijk om een controle over het lichaam te verliezen. Je houdt dat lichaam alleen maar rechtop, voedt, wast en kleedt het naar behoren, als je nadenkt. Je kunt ook te veel nadenken over het lichaam en het daardoor belemmeren in het ondergaan van plezier, van genot.

Een wonderlijke vriendschap was het, die tussen Narziss en Goldmund tot ontplooiing kwam; er waren maar weinig mensen, die er plezier in hadden, en af en toe had het er zelfs de schijn van, dat de twee er zelf geen plezier in hadden. Narziss, denker die hij was, kon er in het begin het minst gemakkelijk mee uit de voeten. Hij was een en al geest, ook in de liefde; het was hem niet vergund zich zonder verder na te denken aan iemands aantrekkingskracht gewonnen te geven. Hij had in deze vriendschapsverhouding geestelijk de leiding, en gedurende een aanzienlijke periode bleef hij eenzaam in een leven van genegenheid, en wist hij, dat hij zijn vriend pas werkelijk de zijne zou kunnen noemen op het moment, dat hij hem tot inzicht gebracht zou hebben. Goldmund gaf zich, van binnen uit, met warmte, speels en zonder zich rekenschap te geven, over aan het nieuwe leven; Narziss zag hun verheven noodslot in het volle bewustzijn van zijn verantwoordelijkheid onder ogen.

Het hart en de hersens moeten een verbinding hebben, want kennis kan pijn doen en ontroeren, en een liefde kan het begin zijn van grote inzichten. Nu hebben ze de band tussen die spier en het hoofd doorgesneden en aan het hart niet alleen een zelfstandigheid toegeschreven die het niet heeft, maar het bovendien opgehemeld, verfraaid en versierd en het vervolgens met veel omhaal aan de vrouwen geschonken. Daar ben ik niet blij mee. Ik laat mij niet met een kluitje in het riet sturen. Je maakt mij geen compliment als je zegt dat ik zo gevoelig ben.

Ik hoop niet, dat de liefde voor onze mannen onze vriendschap zal verminderen? Dat moet niet zijn! Wat overeenkomst is er tussen huwelijksliefde en vriendschap? Ik twijfel echter niet, of onze echtverbintenis met brave, beminnenswaardige mannen maakt ons minder noodzakelijk voor elkander.

Ik had een zeker talent voor vriendschap, maar ik heb nooit vrienden gehad, ofwel omdat ze er niet waren, ofwel omdat de vriendschap die mij voor ogen stond een fout van mijn dromen was.

We lijken soms te zijn vergeten, vriendschap draait niet om punten scoren. Een vriend zegt wat je moet weten. En niet wat je wilt horen.

Ik hoop dat er nog een sprankje vriendschap is, waar dan ook, en weet na al die dagen van overpeinzingen in de cel ook waarom: Constance is intelligent. Ik kijk tegen haar op en kan in veel opzichten van haar leren, en daarom is ze zo goed voor mij. Haar onberekenbare karakter maakt de dingen interessant. Een vriendschap met haar zal in ieder geval nooit saai zijn.

Daarom noem ik verbintenissen het drama van de afhankelijkheid. Eigenlijk wil niemand dit. We hebben een dierlijk verlangen naar autonomie, maar als je wilt leven als een mens, dan zit je opgescheept met een noodzakelijk verlangen naar binding en betekenis. Het is je verlangen om menselijk te zijn.

Onze vriendschap, als je het al zo kunt noemen, bestaat tot nu toe uit het feit dat ik haar heb laten verongelukken met haar motor, dat ik als een half lijk midden in de nacht ben opgedoken uit het bos, haar vergeetwijn heb laten drinken en haar meegesleept heb naar deze plek, waar ze er nog steeds uitziet alsof ze elk moment kan gaan overgeven. Niet echt een goede basis.

Ik denk dat je het wel prettig vindt om als vrouw begeerd te worden,' zei Ara kalm, 'maar jij wilt meer begeerd worden om je geest dan om je lichaam, en bij de meeste vrouwen is dat niet zo.

Voorin had ze geschreven: 'Voor Kit van je Ara,' en eerlijk gezegd maakte dat 'je Ara' het dagboek tot het allermooiste cadeau, want het was alsof Ara zichzelf gegeven had met dat 'je', want dat schrijf je alleen als je zelf vindt dat je voor altijd bij iemand hoort en nooit bij die persoon weg wilt gaan.

Plaatsen hebben die merkwaardige eigenschap dat ze een gedrag mogelijk maken dat nergens anders mogelijk is. Zodra je de drempel overschrijdt, voel je het, dat je hier kunt spreken over iets wat je elders niet over je lippen zou kunnen krijgen.

Met jou ben ik intiem. Bij jou klop ik met mezelf. Er is geen blik die ik beter verdraag dan de jouwe en ze heeft mij gelukkig gemaakt. Het is prettig en geruststellend als je naar me kijkt en ik het idee heb dat je vol bent van kennis, over mij.

Van kennis krijg ik heel vaak van die pijn in mijn hart, die niets anders is dan een soort verliefdheid op een woord of een grote dankbaarheid voor het bestaan ervan. Het is een soort geluk dat er vooralsnog om vraagt met rust gelaten te worden en een vermoeden te blijven in plaats van een kennis die je kunt uiten.

Ik was jong, onervaren en tot op zekere hoogte romantisch, en het was nog niet de tijd om te weten dat mijn fantasie over de dood eigenlijk het verlangen was om bevrijd te worden van mijn dromen en van de kwellende angst en plicht om die waar te maken.

Hoe snel spreekt een man zijn woord! Hoe makkelijk gelooft een man wat hij geloven wil. Vriendschap is een groot woord, Tristan. Want vriendschap gaat onverbrekelijk samen met waarheid en respect...