Thor Heyerdahl Quotes

Progress is man's ability to complicate simplicity.

Borders I have never seen one. But I have heard they exist in the minds of some people.

Once in a while you find yourself in an odd situation. You get into it by degrees and in the most natural way but, when you are right in the midst of it, you are suddenly astonished and ask yourself how in the world it all came about.

Borders? I have never seen one. But I have heard they exist in the minds of some people.

Pearls rarely turn up in oysters served to you on a plate; you have to dive for them.

Am going to cross Pacific on a wooden raft to support a theory that the South Sea islands were peopled from Peru. Will you come? I guarantee nothing but a free trip to Peru and the South Sea islands and back, but you will find good use for your technical abilities on the voyage. Reply at once.' Next day the following telegram arrived from Torstein: COMING. TORSTEIN.

Otherwise he was glad we had missed our landing, for he still had three books to read.

It is progress when a centuries-old oak is cut down to give space for a road sign.

The Kon-Tiki expedition opened my eyes to what the ocean really is. It is a conveyor and not an isolator.

SOME PEOPLE BELIEVE IN FATE, OTHERS DON’T. I DO, and I don’t. It may seem at times as if invisible fingers move us about like puppets on strings. But for sure, we are not born to be dragged along. We can grab the strings ourselves and adjust our course at every crossroad, or take off at any little trail into the unknown.

Agreement and acceptance rarely stimulate experiments and progress.

It is progress when weapons are improved to kill more people at a longer range.

dissidence and controversy are what bring science forward. Agreement and acceptance rarely stimulate experiments and progress.

The task of science is investigation pure and simple,” he said quietly. “Not to try to prove this or that.” He

It was a great moment on board when two large boobies were spotted above the horizon to westward

But you can’t navigate a raft,” he added. “It goes sideways and backward and round as the wind takes it.

Если вы не в состоянии справиться с собственными демонами, последнее, что вам остается - дрейфовать посреди Тихого океана на маленьком плоту...

Progress can today be defined as man`s ability to complicate simplicity.

საკმარისი მორების ტივით ან პაპირუსის ნავით გაცურო ერთი კონტინენტიდან და რამდენიმე კვირის შემდეგ მიადგე მეორეს, რათა გონებით მიწვდე იმას, რაც კოსმოსიდან დაინახეს ასტრონავტებმა: ოკეანე მხოლოდ და მხოლოდ ტბაა, მისი უკიდეგანობა - მხედველობითი ცთომილება.

Gjøa was later presented as a gift to the city of San Francisco, remaining on display in Golden Gate Park until 1972, when it was returned to Norway. It now resides in Oslo harbour, next to two other famous Norwegian ships, Fridtjof Nansen’s Fram and Thor Heyerdahl’s Kon-Tiki.

Then we heard, rather faintly, in the receiver: “If all’s well, why worry?

The dolphin (dorado), which is a brilliantly colored tropical fish, must not be confused with the creature, also called dolphin, which is a small, toothed whale.

The sea contains many surprises for him who has his floor on a level with the surface and drifts along slowly and noiselessly. A sportsman who breaks his way through the woods may come back and say that no wild life is to be seen. Another may sit down on a stump and wait, and often rustlings and cracklings will begin and curious eyes peer out. So it is on the sea, too. We usually plow across it with roaring engines and piston strokes, with the water foaming round our bow. Then we come back and say that there is nothing to see far out on the ocean.

The Kon-Tiki expedition opened my eyes to what the ocean really is. It is a conveyor and not an isolator. The ocean has been man's highway from the days he built the first buoyant ships, long before he tamed the horse, invented wheels, and cut roads through the virgin jungles.

Some people believe in Fate, others don't. I do, and I don't. It may seem at times as if invisible fingers move us above like puppets on strings. But for sure, we are not born to be dragged along. We can grab the strings ourselves and adjust our course at every crossroad, or take off at any little trail into the unknown.

I definitely smelled a delicious odor of steak and onions. But it turned out to be only a dirty shirt.

An outsider may wonder how deep a specialist must dig his hole before he realizes that he has lost sight of the horizon...

Purgatory was a bit damp,’ said Bengt, ‘but heaven was more or less as I’d imagined it.

Through a misunderstanding one native visitor was shot on board one of the ships, and a dozen others were shot ashore, while the Europeans got off with the loss of one tablecloth and of a few hats which were stolen while they had them on their heads.

ჩვენ ვნახეთ, როგორ ჩამოიტანეს ტაიტიზე პირველი ავტომობილები, ვნახეთ მანქანა ტაკაპოტოს პალმებს შორის. ისინი თეთრი ადმაიანის ერთ-ერთ სავყარელ თეორიას განასახიერებენ. ყველაფერი, რაც ჩვენ კუნთოვან ძალას ზოგავს - კეთილდღეობისთვისაა. და რათა არ დავიძაბოთ ველოსიპედებს, ნავებს, გაზონების საკრეჭებს, საპარსებსა და კბილის ჯაგრისებს მოტორებს ვუკეთებს. რომ შევიძინოთ ყველა ეს ნივთი, სამუშაო საათების გარდა კიდევ ვმუშაობთ, შემდეგ გავრბივართ ექიმთან, იმიტომ რომ გადავიღალეთ, უზომოდ ვჭამეთ და სტრესი შევიძინეთ. ექიმი გვიწერს ახალ ანგარიშს და გვირჩევს დავიწყოთ ფიზიკური ვარჯიში; უთვლებო ველოსიპედს ან უძირო ნავს ვყიდულობთ, ვდგამთ სარდაფში, ვსხედვართ ერთ ადგილზე და პედლებს ვატრიალებთ, ან ნიჩბებს ვიქნევთ, რათა აღვიდგინოთ ძალა და ჯანმრთელობა, ჩვენს წინაპრებს ძრავის გამოგონებამდე რომ ჰქონდათ.

Sometimes, too, we went out in the rubber boat to look at ourselves at night. Coal-black seas towered up on all sides, and a glittering myriad of tropical stars drew a faint reflection from plankton in the water. The world was simple - stars in the darkness. Whether it was 1947 B.C. or A.D. suddenly became of no significance. We lived, and that we felt with alert intensity. We realized that life had been full for men before the technical age also - in fact, fuller and richer in many ways than the life of modern man. Time and evolution somehow ceased to exist; all that was real and that mattered were the same today as they had always been and would always be. We were swallowed up in the absolute common measure of history - endless unbroken darkness under a swarm of stars.

Some people believe in Fate, others don't. I do, and I don't. It may seem at times as if invisible fingers move us above like puppets on strings. But for sure, we are not born to be dragged along. We can grab the strings ourselves and adjust our course at every crossroad, or take off at any little trail into the unknown.

No tempest at sea is harder on a man than to stand alone encircled by a firing squad of international authorities. A firm conviction of being in the right becomes your only armor against the barrage of assaults that can often be both personal and unfair. Yet dissidence and controversy are what bring science forward. Agreement and acceptance rarely stimulate experiments and progress.

They’re specialists, the whole lot of them, and they don’t believe in a method of work which cuts into every field of science from botany to archaeology. They limit their own scope in order to be able to dig in the depths with more concentration for details. Modern research demands that every special branch shall dig in its own hole. It’s not usual for anyone to sort out what comes up out of the holes and try to put it all together.

ჩვენ გვინდა პროვრესი წარმოვიდგინოთ როგორც თანამედროვე ადამიანის ბრძოლა იმისათვის, რათა უმრავლესობამ მიიღოს კარგი საჭმელი, თბილი ჩასაცმელი, ფართო ბინა, რათა გავაუმჯობესოთ ავადმყოფობის სამედიცინო მომსახურება, ავიცილოთ ომის საშიშროება, შევამციროთ დანაშაულებები და კორუფცია, ახალგაზრდებს და მოხუცებს შევუქმნათ უფრო ბედნიერი ცხოვრება. მაგრამ პროგრესს კიდევ ბევრ სხვა რაიმეს უწოდებენ... იხვეწება იარაღი, რათა უფრო მეტი ადამიანი მოკლას უფრო დიდ მანძილზე, - პროგრესია. პატარა კაცუნა გოლიათად იწცევა, საკმარისია მანდ ღილაკს თითი დააჭიროს, რომ დედამიწა ნაკუწ0ნაკუწ დაიშალოს, - პროგრესია. რიგითი ადამიანი გადაეჩვია ფიქრს იმიტომ, რომ სხვები აჩვენებენ, რა მოხდება თუკი ის გაატკაცუნებს რუმბლერს ან გადაატრიალებს მქნევარას, - პროგრესია. სპეციალიზაციამ ისეთ ხარისხს მიაღწია, რომ ერთმა ადამიანმა იცის თითქმის ყველაფერი თითქმის არაფერზე, - პროგრესია. ადამიანები თავს იმტვრევენ თავისუფალი დროის პრობლემაზე, - პროგრესია. სიანმდვილე იმდენად მოსაწყენი ხდება, რომ მისგან თავის დასახსნელად ვსხედვართ და თვალებდაჭყეტილი ვუყურებთ გასართობს, რომელსაც ანთებული ყუთი გვაწვდის, - პროგრესია. ვიგონებთ აბებს, რათა განვკურნოთ სხვა აბებით გამოწვეული დაავადებები, - ესეც პროგრესია. და როდესაც საავადმყოფოები სოკოებივით იზრდება, ეს იმიტომ რომ ჩვენი თავები გადატვირთულია, ხოლო სხეული განუვითარებელი, იმიტომ, რომ გულები დაცარიელებული გვაქვს და ნაწლავები სავსე იმითი, რაც რეკლამამ მოგვაწოდა. და როდესაც გლეხი ზურგს აქცევს თოხს, მეთევზე კი ბადეს, რომ ერთმანეთს კოვეიერთან შეხვდნენ, ეს იმიტომ , რომ მინდვრის ადგილზე შენდება საწარმო. რომელიც მდინარეს კლოაკად აქცევს; და როდესაც ქალაქები ფართოვდება, ხოლო ტყეები და ველები ხმება სიე, რომ სულ უფრო მეტი ადამიენი სულ უფრო მეტ დროს ატარებს მეტროსა და საავტომობილო საცობებში, დღისით კი ნეონის ლამპების ანთება გვიხდება იმიტომ, რომ სახლები ცას ებჯინება, მამაკაცები და ქალები კი მომწყვდეული არიან ქვის ვიწრობებში, ხმარუსა და ტრუსის სუნში; და როდესაც ბავშვს ტროტუარი ველს უცვლის, როდესაც ყვავილების სურნელებას და შორეული მთების პანორამას კონდიციონერი და მეზობელი სახლის ფასადი ცვლის; იჭრება ასწლოვანი მუხა, რათა საგზაო ნიშანი დაიდგას - პროგრესია...

When specialization becomes so narrow that an archaeologist digging in tropic Ecuador is deemed incompetent on archaeology in tropic Mexico, then the reverse must be also the case, and it seems apparent that specialists are not the best people to draw broad conclusions. Unfortunately, too few universities are so far prepared to educate students to become specialists in horizontal research, i.e., train them to acquire an academic ability to piece together the fragments that vertical research brings forth from its deep trenches.

Order number one, which came first and last, was: Hold on to the raft! Whatever happened, we must hang on tight on board and let the nine great logs take the pressure from the reef. We ourselves had more than enough to do to withstand the weight of the water. If we jumped overboard, we should become helpless victims of the suction which would fling us in and out over the sharp corals. The rubber raft would capsize in the steep seas or, heavily loaded with us in it, it would be torn to ribbons against the reef. But the wooden logs would sooner or later be cast ashore, and we with them, if we only managed to hold fast.

When the day of our departure was approaching, we went to the regular passport control office to get permission to leave the country. Bengt stood first in the line as interpreter. “What is your name?” asked a ceremonious little clerk, looking suspiciously over his spectacles at Bengt’s huge beard. “Bengt Emmerik Danielsson,” Bengt answered respectfully. The man put a long form into his typewriter. “By what boat did you come to Peru?” “Well, you see,” Bengt explained, bending over the mild little man, “I didn’t come by boat. I came to Peru by canoe.” The man looked at Bengt dumb with astonishment and tapped out “canoe” in an open space on the form. “And by what boat are you leaving Peru?” “Well, you see, again,” said Bengt politely, “I’m not leaving Peru by boat. I’m leaving by raft.” “A likely story!” the clerk cried angrily and tore the paper out of the machine. “Will you please answer my questions properly?

Coal-black seas towered up on all sides, and a glittering myriad of tropical stars drew a faint reflection from plankton in the water. The world was simple, stars in the darkness. Whether it was 1947 B.C. or A.D. suddenly became of no significance. We lived, and that we felt with alert intensity. We realised that life had been full for men before the technical age also - indeed, fuller and richer in many ways than the life of modern man. Time and evolution somehow ceased to exist; all that was real and all that mattered were the same to-day as they had always been and would always be; we were swallowed up in the absolute common measure of history, endless unbroken darkness under a swarm of stars.

(...), I faced the same opposition everywhere. I would have surrendered in front of an overwhelming army of academic giants, if I had not made an immediate discovery. They were giants each in their special field. But the greater experts they were in their own area the less they knew outside their narrow speciality. I began to feel like a little David confronted by an army of anthropological Goliaths, my slingstones being sweet-potatoes, coconuts and other hard evidence from biological genetics.

We lived, and that we felt with alert intensity.

ადამიანი განუყოფელი, ბუნების ზრუნვის საგანია და არა მასთან მებრძოლი ლტოლვილი. ცივილიზებულმა ადამიანმა ომი გამოუცხადა გარემოს, ბრძოლა გამართა ყველა მატერიკზე და მოიცვა ყველაზე შორეული კუნძულები. ბუნებასთან ბრძოლის დროს ადამიანს შეიძლება იმედი ჰქონოდა, რომ ყოველგვარ ბრძოლაში გაიმარჯვებდა, გარდა უკანასკნელი, გადამწყვეტი ბრძოლისა. იმიტომ, რომ ასეთი გამარჯვება ჩვენ დაღუპვას ნიშნავს: შეუძლებელია იცოცხლოს ნაყოფმა, ჭიპლარს რომ მოიკვეთს. დანარჩენი ცოცხალი ორგანიზმები უადამიანოდაც გაძლებენ, როგორც წინათ ძლებდნენ. მაგრამ ადამიანი მათ გარეშე არ გაჩნდებოდა ამ ქვეყანაზე და ვერც იცოცხლებდა თუ ისინი გაქრებოდნენ. ბუნებაში ცხოვრება ბიოლოგიის ყველა სახელმძღვანელოზე ნათლად გვიჩვენებდა, რომ ყველა ცოცხალი არსება ერთმანეთზეა დამოკიდებული. ქალაქში ნაწილობრივ ვსარგებლობდით გარემოს სიკეთით. ახლა კი გარემოს ნაწილად ვიქეცით და განსაკუთრებით მწვავედ ვიგრძენით, რომ ბუნება დიდი კოლექტივია, რომლის წევრები შეგნებულად ან არაშეგნებულად ერთ მთლიანს ემსახურებიან. მიმდინარეობს მეგობრებისა და მტრების ყოვლისმომცველი თანამშრომლობა, რომელიც პირდაპირ ან არაპირდაპირ უზრუნველყოფს ყველა პარტნიორის არსებობას. თანამშრომლობა ევოლუციის ყველა რგოლს აერთიანებს, მხოლოდ ადამიანი გამოვიდა მარტოხელა მებრძოლის როლში. ყველაფერი, რაც დახოხავს და ყვავის, ყველაფერი, რასაც ჩვენ, ადამიანები ვასხურებთ შხამებს ან ვხურავთ ასფალტით, რათა სისუფთავე იყოს ქუჩებსა და სახლებში, ასე თუ ისე მდუმარედ ემსახურება ჩვენს კეთილდღეობას, ყოველი მათგანი კი საჭიროა, რათა ადამიანის გული სცემდეს, რათა შეგვეძლოს ვისუნთქოთ და ვჭამოთ.

თანამედროვე ადამიანები მივეჩვიეთ, რომ ჩვენ უძველესი ადამიანებისაგან დიდად განვსხვავდებით, სინამდვილეში კი არავითარი ამის მსგავსი არაა, თუმცა მართალია, სხვანაირად ვცხოვრობთ, რადგან გვაქვს აღმოჩენები და ვიცვამთ კიდეც განსხვავებულად.

სხვადასხვა ღმერთებისადმი რწმენა იქ წარმოიშობა, სადაც მათ ადამიანების მიერ შექმნილ გამოსახულებებსა და კედლებს შორის მოამწყვდევენ...

THE DISCOVERY OF the Lapita peoples yoked Polynesian prehistory firmly to the western Pacific and thus, ultimately, to Asia. But it could not entirely put to rest a competing notion that there was a link between Polynesia and the continent on the other side, namely South America. It had been popular in the nineteenth century to argue that the strength and prevalence of the easterly winds “most preposterously” conflicted with the idea of anyone sailing eastward across the Pacific and that the inhabitants of Polynesia must therefore be “descended from the aborigines of Chili and Peru.” This notion continued to percolate in the early twentieth century, and in the 1930s and ’40s it attracted the attention of the Norwegian adventurer and anthropologist Thor Heyerdahl.

We are critical of the priests who burned the paper books of the Aztecs because contemporary Europe looked down upon the non-Christian Americans and wanted to destroy their heathen beliefs. But we ourselves have so little esteem for these same beliefs that although the most important ones were recorded by the early Spaniards, we reject them as the fables of primitive nations.

(Oslo) Capitale culturale della Norvegia. Dai vichinghi a Thor Heyerdahl, non c’è evento storico o personaggio illustre della cultura nazionale al quale Oslo non abbia dedicato un museo.

For every minute, the future is becoming the past.

It has become appallingly obvious that our technology has exceeded our humanity.” — Albert Einstein “Never trust a computer you can’t throw out a window.” — Steve Wozniak “Progress is man's ability to complicate simplicity.” — Thor Heyerdahl

Purgatory was a bit damp," said Bengt, "but heaven is more or less as I'd imagined it.