Sdi Quotes

Kur shihte se të tjerët nuk mahniteshin aq fort sa ç'e kishte pritur, ai i rikthehej fillimit. Në qytet bëhej nami, kurse ata ishin si në humbellë. Ishim në një kohë që s'është më, më kupton? Koha ecën, orët, dita, të gjitha ecin, kurse ti mbetesh në diçka që s'di si ta quash. Kohë pa kohë. Nën zero...

Një natë pa gjumë. Pak dritë! Pak dritë! Pak dritë, o shok, o vlla. Të lutem, pak dritë në kët natë kur shpirti vuen, kur të dhemb e s'di ç'të dhemb, e syni gjum nuk ka, urren nuk din ç'urren, don e s'din se ç'don. Pak dritë! 0 burrë! 0 hero' ngado që të jesh. .... Burrë që shkatrron edhe që ndërton sërish! Pak dritë vetëm, të lutem, mshirë të kesh, se do çmendem në kët natë pa gjumë dhe pa pishë. Oh! ta kisha pishën të madhe edhe të ndezun! Me flakën e pishës në qiellin e ksaj nate ta shkruejshe kushtrimin... Ehu Burrë i tretun Do ta shifsha vallen tande në majë të një shpate. Por pishë nuk kam e vetëm janë burrat, shokët... Dergjem n'errsin pa gjumë dhe pa dritë... Askush s'më ndigjon, çirren kot më kot... Hesht more, hesht! por qëndro, o shpirt. Gjeli këndon dhe thotë se asht afër drita Gjel, rren a s'rren? cila asht fjala e jote? Kur ti këndon thonë se asht afër drita... Por un s'besoj sonte në fjalët e ksaj bote. Hiqmuni qafe, mendimet O jastëk ty të rroki, të përqafoj si shpëtimin, më fal atë që due: gjumin dhe andr'min e dy buzve që pëshpërisin ngushllimin.

In case after case, Fred Singer, Fred Seitz, and a handful of other scientists joined forces with think tanks and private corporations to challenge scientific evidence on a host of contemporary issues. In the early years, much of the money for this effort came from the tobacco industry; in later years, it came from foundations, think tanks, and the fossil fuel industry. They claimed the link between smoking and cancer remained unproven. They insisted that scientists were mistaken about the risks and limitations of SDI. They argued that acid rain was caused by volcanoes, and so was the ozone hole. They charged that the Environmental Protection Agency had rigged the science surrounding secondhand smoke. Most recently—over the course of nearly two decades and against the face of mounting evidence—they dismissed the reality of global warming. First they claimed there was none, then they claimed it was just natural variation, and then they claimed that even if it was happening and it was our fault, it didn’t matter because we could just adapt to it. In case after case, they steadfastly denied the existence of scientific agreement, even though they, themselves, were pretty much the only ones who disagreed.

In 1984 Bill Nierenberg retired as director of the Scripps Institution of Oceanography, and joined the Board of Directors of the George C. Marshall Institute. As we saw earlier, Robert Jastrow had established the Institute to defend President Reagan’s Strategic Defense Initiative against attack by other scientists. But by 1989, the enemy that justified SDI was rapidly disappearing. The Warsaw Pact had fallen apart, the Soviet Union itself was disintegrating, and the end of the Cold War was in sight. The Institute might have disbanded—its raison d’être disappeared—but instead, the old Cold Warriors decided to fight on. The new enemy? Environmental “alarmists.” In 1989—the very year the Berlin Wall fell—the Marshall Institute issued its first report attacking climate science. Within a few years, they would be attacking climate scientists as well.

Papritmas, sikur një fat kirurg të më paskej operue për një verbni të kahershme tue pasë sukses të plotë e të menjëhershëm, ngre kryet nga jeta jeme anonime drejt vetdijes së kjartë të mënyrës si ekzistoj. Dhe shoh se gjithë çka kam ba, çka kam mendue, çka kam qenë, asht njëfarë mashtrimi dhe marrije. Habitem me atë që nuk kam arritë të shoh. Çuditem me sa kam qenë tue vu re se në fund të fundit nuk jam. Shoh, si në një pllajë diellin që thyen retë, jetën teme të shkueme; dhe vërej, me habi metafizike, sesi të gjitha gjestet e mia ma të sigurta, idetë e mia ma të kjarta dhe qëllimet ma logjike s’kenkan tjetër përpos një dehje e lindun me ne, një çmenduni natyrore, një injorancë madhore. Mirpo as nuk kam recitue. Më kanë recitue. Nuk kam qenë aktori, por gjestet e tij. Gjithë ç’kam ba, mendue e qenë, asht një shumë nënshtrimi, qoftë ndaj një miti kallp që kam pandehë temin pse kam veprue nisë nga ai, qoftë ndaj një peshe rrethanash që kam ngatërrue për ajrin që frymëmerrja. Në ktë çast të të pamit, jam një vetmitar i menjëhershëm që e njeh veten azilant në vendin ku e kam pandehë veten prore qytetar. Në ma të thellën brendësi t’asaj që kam mendue nuk kam qenë un. Më ngërthen këtbotë një terror sarkastik i jetës, një ligështim që shkon përtej kufijve t’individualitetit të ndërgjegjshëm. E di se kam qenë një gabim dhe një humbje rruge, se nuk kam jetue kurr, se kam ekzistue veç pse kam mbushë kohë me ndërgjegje e mendim. Dhe ndjesia jeme për vedin asht ajo që zgjohet mbas një gjumi plot andrra reale, ase t’atij që asht lirue, falë një tërmeti, nga drita e pakët e burgut me të cilën qe mësue. Asht kaq e vështirë me e përshkrue atë që ndihet kur ndien se ekziston përnjëmend, dhe se shpirti asht një entitet real, sa nuk di cilat janë fjalët njerzore me të cilat mund ta përcaktojmë. S’e di në kam ethe, si ndiej, në kam reshtë së pasi ethet e të qenit njeri që flen jetën. Po, e përsëris, jam si një udhëtar që papritmas gjendet në një qytet të huej pa e ditur si ka mbërritë aty; dhe më vijnë në mendje rastet e atyne që humbasin kujtesën, dhe janë tjetërkush për shum kohë. Kam qenë një tjetër për shum kohë (që nga lindja te ndërgjegja), dhe zgjohem tash në mes t’urës, kthye me fytyrë kah lumi, tue ditë se ekziston në mënyrë ma të qendrueshme sesa ai që un kam qenë deri tash. Por qyteti m’asht i panjohun, rrugët të reja, dhe sëmundja pa shërim. Pres pra tue hedhë vështrimin prej urës, se mos kalon e vërteta, dhe se mos ristabilizohem i asgjashëm dhe i sajuem, inteligjent e natyror. Kje një çast, dhe kaloi sakaq. Shoh tashma mobiljet që më rrethojnë, dizajnin e letrës së vjetër të mureve, diellin përmes xhameve të pluhunt. Pashë të vërtetën për një çast. Kjeshë për një çast, vetdijshëm, çka njerzit e mëdhenj janë përballë jetës. Kujtoj aktet e tyne dhe fjalët e tyre, dhe nuk e di a kjenë tundue edhe ata në mënyrë fitimtare nga Demoni i Realitetit. Mos me ditë për veten d.m.th. me jetue. Me ditë ndopak për veten d.m.th. me mendue. Me u ba me ditë për veten, papritmas, si në ktë moment shëlbyes, d.m.th. me e pasë qilembyll sytë nocionin e monadës intime, të fjalës magjike të shpirtit. Por një dritë e papritun djeg gjithçka, konsumon gjithçka. Na zhvesh deri edhe nga vetja e jonë. Kje vetëm një çast, dhe un e pashë veten. Mandej, s’di ma me thanë çka kjeshë. Dhe në fund, kam gjumë, pse, s’di pse, mendoj se kuptimi asht me fjetë. Fernando Pessoa – “Libri i shqetsimit nga Bernardo Soares” (shqipëroi: Astrit Cani)

Top 50 GK Questions with Answers set 02 MCQs General knowledge questions and answers for all competitive exams like UPSC, Bank PO, CDS, CMAT, SSC CGL etc. Exams of all states with MCQ test.

CATL and BYD in China; LG Energy Solution, Samsung SDI, and SK Innovation in South Korea; and Panasonic in Japan. In 2021, these six companies produced 86 percent of the world’s lithium-ion rechargeable batteries, with CATL alone holding a one-third global share.

Buy CCTV Cameras provide best supplies IP CCTV Cameras, HD TVI CCTV Cameras, HD CVI CCTV Cameras, HD SDI CCTV Cameras and much more.

President Reagan’s Strategic Defense Initiative (SDI), announced in 1983 and calling for a nationwide missile defense using very sophisticated technology, both angered and, I believe, terrified the Soviets. As I joked at the time, there appeared to be only two people on the planet who actually thought SDI would work—Reagan and Mikhail Gorbachev. The Soviets were under enormous economic pressure by that time and knew they could not compete with such a system.

While most physicists had long been accepting military R & D funds, they reacted differently to SDI, fomenting a coordinated effort to block the program. By May 1986, sixty-five hundred academic scientists had signed a pledge not to solicit or accept funds from the missile defense research program, a pledge that received abundant media coverage.

You were right,” Reacher said. “Most of the things you’ve said are correct. A couple of inaccuracies, but we spread a little disinformation here and there.” “What are you talking about?” Ray asked. Reacher lowered his voice to a whisper. “I’m World Army,” he said. “Commander of the advance party. I’ve got five thousand UN troops in the forest. Russians, mostly, a few Chinese. We’ve been watching you on the satellite surveillance. Right now, we’ve got an X-ray camera on this hut. There’s a laser beam pointed at your head. Part of the SDI technology.” “You’re kidding,” Ray said. Reacher shook his head. Deadly serious. “You were right about the microchips,” he said. “Look at this.” He stood up slowly and pulled his shirt up to his chest. Turned slightly so Ray could see the huge scar on his stomach. “Bigger than the modern ones,” he said. “The latest ones go in with no mess at all. The ones we put in the babies? But these old ones work just the same. The satellites know where I am at all times, like you said. You start to pull that trigger, the laser blows your head off.” Ray’s eyes were burning. He looked away from Reacher’s scar and glanced nervously up at the roof. “Suis pas américain,” Reacher said. “Suis soldat français, agent du gouvernement mondial depuis plusieurs années, parti en mission clandestine il y a deux mois. Il faut évaluer l’élément de risque que votre bande représente par ici.” He spoke as fast as he could and ended up sounding exactly like an educated Parisian woman. Exactly like he recalled his dead mother sounding. Ray nodded slowly.

E dashur Sadije, Nuk e dij se ç’ka ndodhur me mua. Në moshën e Krishtit unë të bëhem kaq i papërmbajtur në çfaqjen e ndjenjave të mija? Mjafton të qëndroj pakëz në vetmi e të jepem i tëri pas teje. Kurse kur jam me shokët nuk e kam mëndjen në muhabetin e përgjithshëm. Në mesditë të jetës dashuria qënka e çuditshme. Dua që në këtë çast të jem me ty. Ti të rrish karshi meje, të flasësh, të qeshësh. E di ti se më pëlqen qeshja jote? Ti qesh fare, fare. E sheh si është natyra e njeriut e dyfishtë? Unë në tregime e në vjersha jam shumë i përmbajtur, apo jo? Edhe në shkrimet e dashurisë bile jam i përmbajtur. Po kur nis të të shkruaj ty dhe e humb gjakftohtësinë. Adio, gjakftohtësi, armë e shkrimeve të mija! Pse vallë? Kjo siç duket është merita jote. Unë në përgjithësi kurrë nuk kam hapur sytë rrugëve pas fustaneve, po tani i kam mbyllur fare – kudo vetëm ty të shoh. Letra është një shprehje e çastit. Sikur ne t’i shkruanim letrat e t’i mbanim pa i dërguar qoftë edhe një ditë, natyrisht po të ishim në gjëndje shpirtërore normale, të tretën ditë do t’i grisnim e do të thoshim me vehte: ç’marrëzi kemi shkruar! Të tri letrat që të kam nisur para kësaj kanë plot marrëzira, se shpirtërisht nuk kam qënë mirë. Po mos u mërzit, njeriu duhet të ketë edhe çaste marrëzie, se do të na mbyste atëherë monotonia. Duhet të zbavitemi me ndonjë letër me nuanca anormale. Njerëzit zakonisht në këto letrat e dashurisë kanë qejf të bëhen ose hamletë, të tregojnë sa vuajnë e sa janë të mërzitur nga bota, ose të bëhen si xhaxhallarë të urtë me shprehje plot mirësi e didaktikë, t’i mësojnë vajzat të mos bijen në gabime, t’u thonë atyre se ka njerëz që janë të liq e ku të di unë. Këta u shëmbëllejnë atyre njerëzve, të cilët kur flasin me femra i venë më shumë rëndësi intonacionit të zërit, gjesteve elegante, manierës së të qëndruarit dhe harrojnë të mjerët, natyrën e tyre. Fatkeqët! Me këtë, pa ditur edhe vetë, bëhen të mërzitëshëm. Unë sot gjithënjë kam jetuar me ty. Shkonja në rrugë – isha me ty, shkonja në kafe – isha me ty, shkonja në bibliotekë të kërkonja ndonjë libër – isha me ty. Po ç’u bë kjo, thosha me vehte, ëngjëll mbrojtës? Dreq o punë. Është mirë kur të duan, apo jo? Kur të duan krejt ndryshe, krejt pa përcaktuar, pa rregulla, atëherë mund të jesh i lumtur. Unë nuk kam qef të më duan me rregulla, nuk dua të hyj nëpër unazë si akrobat. Bile unë kam qejf kështu: nuk e ndjen vehten mirë me mua një ditë, thua: më mërzite, Dritëro, sot nuk të dua, nesër mund të të dua, m’u çduk tani nga sytë! Çaste të tilla ka, apo jo? E di ti se unë nuk kam qef të flas në telefon se më mbarohen fjalët? S’di ç’të them. Që të flas, unë dua ta shoh njerinë, ose ta përfytyroj. Në telefon as e shoh, as e përfytyroj. Nuk e kuptoj se si më ka lindur kjo mani e pse më mbyllet goja në telefon. Duhet të jetë ndonjë sëmundje! Prandaj mos ma merr për të keq që nuk të kam telefonuar. Lexova një libër nga Dostojevski dhe më ka lënë pa gjumë me tipat dhe figurat e tij të tmerrshme. Një burrë tërë natën mendon para qivurit të gruas së tij, që ka vrarë vehten. Cilat kanë qënë arësyet që gruaja e tij vrau vehten? Rreth kësaj shkruhet tregimi. Ka një moment të hatashëm. Burrin e ka ftuar një njeri në duel (përpara se ky të martohej). Ai refuzon, nuk pranon të bëjë duel. Të gjithë e quajnë frikacak. Pas shumë situatash gruaja e çdashuron atë. Ai është shtrirë e fle. Ajo merr revolen dhe ia vë në tëmbth tytën e hekurt. Ai hap sytë, e shikon me gjakftohtësi tytën dhe i mbyll prapë. Gruaja tronditet. Përherë të parë kupton se ky nuk është frikacak. Po si është e mundur që refuzoi duelin? “Të refuzosh duelin – tha ai – kërkon më shumë burrëri!” Me të vërtetë është tregim i fortë. Gjynah që ti nuk e lexon dot. E kështu, moj e dashur, mjaft griva, po e mbyll letrën. Të puth, Dritëro

Më zu një mall Më zu një mall dhe sot, E s`mund t`a shuaj. Ri vasha largë-o Zot, Që kaq po vuaj. Kalojnë kot më kot Muaj me muaj. S`vjen vasha sot as mot, Pa heq e vuaj. Nuk vjen,e më s`di dot C`ti them t`i shkruaj! Ah!mëndja po më lot Që s`plas e vuaj! Në vëndin t`im o Zot, Jam vetë-i huaj. M`a sill ti vashën sot, Që kaq po vuaj.

In much of Asia, Africa, and the Middle East, sturdy majorities considered the whole thing a U.S. plot or accident, probably a failed attempt to create some kind of SDI defense system. I had once asked Jason why this was. He said, “Consider what we’re asking them to believe. We’re talking about, globally, a population with an almost pre-Newtonian grasp of astronomy.