Saadi Quotes

Forget your voice, sing! Forget your feet, dance! Forget your life, live! Forget yourself and be!

Deep in the sea are riches beyond compare. But if you seek safety, it is on the shore.

...ما را که تو منـظـــوری خــاطـــر نـرود جـــایی

... هــمــه بر ســرِ زبـانـنـــد و تـو در میــانِ جــانـی

Every leaf of the tree becomes a page of the book, once the heart is opened and it has learnt to read.

Human beings are members of a whole In creation of one essence and soul If one member is afflicted with pain Other members uneasy will remain If you have no sympathy for human pain The name of human you cannot retain

گر بگویم که مرا حال پریشانی نیست رنگ رخسار خبر می دهد از سر ضمیر

به زيورها بيارايند وقتي خوبرويان را تو سيمين تن چنان خوبي كه زيورها بیارایی

Whatever is produced in haste goes hastily to waste.

گر بگویم که مرا با تو سروکاری نیست / در و دیوار گواهی بدهد کاری هست

Roam abroad in the world, and take thy fill of its enjoyments before the day shall come when thou must quit it for good.

اگر از کمند عشقت بروم کجا گریزم؟ که خلاصْ بی تو بند است و حیاتْ بی تو زندان

تو را نادیدن ما غم نباشد که در خیلت به از ما کم نباشد من از دست تو در عالم نهم رو ولیکن چون تو در عالم نباشد

However much you study, you cannot know without action. A donkey laden with books is neither an intellectual nor a wise man. Empty of essence, what learning has he whether upon him is firewood or book?

The world is not a courtroom There is no judge no jury no plaintiff. This is a caravan filled with eccentric beings telling wondrous stories about God.

هر که را در خاک غربت پای در گل ماند ماند

...مــا بــمـــانــدیم و خـــیـــــالِ تــو به یــک جــــــای مــقــیــــــم

عمری دگر بباید بعد از فراق ما را کاین عمر صرف کردیم اندر امیدواری

The remedy against want is to moderate your desires.

چنانت دوست می‌دارم که وصلم دل نمی‌خواهد کمال دوستی باشد مراد از دوست نگرفتن

سعدی شوریده بی قرار چرایی در پی چیزی که برقرار نماند؟

Whoever recounts to you the faults of your neighbour will doubtless expose your defects to others.

A garden is a delight to the eye and a solace for the soul.

به تــو حـاصــلی نـدارد غـــمِ روزگـار گـفـتن !...کـه شــبی نخـفته باشی به درازنـایِ سـالی

گــر مخــیـّـر بکـنـنـدم به قیــامت که چــه خـواهی ...دوســـــت مــا را و هـمـه نعـمـتِ فـــردوس شمــا را

Reveal not every secret you have to a friend, for how can you tell but that friend may hereafter become and enemy. And bring not all mischief you are able to upon an enemy, for he may one day become your friend.

If of thy mortal goods thou art bereft, And from thy slender store two loaves alone to thee are left, Sell one, and with the dole Buy hyacinths to feed thy soul. Attributed to the Gulistan of Moslih Eddin Saadi

قیامت می​کنی سعدی بدین شیرین سخن گفتن مسلم نیست طوطی را در ایامت شکرخایی

سعدی چو جورش می بری نزدیک او دیگر مرو ای بی بصر من می روم؟ او می کشد قلاب را

.نی نی دل آرامش مخوان كز دل ببرد آرام را...

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

«معاشران زِ می و، عارفان زِ ساقی مست.»

!بــخـــت ایـن کــنـــد کـه رایِ تــو بـا مـــا یـکـی شـــــود...؟

تو جفای خود بکردی و نه من نمیتوانم که جفا کنم ولیکن نه تو لایق جفایی چه کنند اگر تحمل نکنند زیردستان تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشاهی

If you will not reprove yourself,’ Saadi says, ‘you will not welcome reproof from another.

گرچه تو امير و ما اسيريم گرچه تو بزرگ و ما حقيريم گرچه تو غني و ما فقيريم دلداري دوستان صواب است.

There is a difference between him who claspeth his mistress in his arms, and him whose eyes are fixed on the door expecting her.

عاقلان خوشه چين از سرّ ليلي غافلند اين كرامت نيست جز مجنون خرمن سوز را

همه قبیله من عالمان دین بودند مرا معلم عشق تو شاعری آموخت مرا به شاعری آموخت روزگار آن گه که چشم مست تو دیدم که ساحری آموخت

Beware the build-up of an inward wound, For it will at last burst forth; Avoid, while you can, distress to one heart, For a single moan can quake the Earth.

If a holy man eats half his loaf, he will give the other half to a beggar. But if a king conquers all the world, he will still seek another world to conquer. —SAADI, PERSIAN POET

I've learned it's best to approach you from the front, for the sake of my well-being.

Saadi, what do you think you're doing?" I demanded. "Well I thought I was helping you. As it turns out, I'm bleeding.

Les roses de Saadi J'ai voulu ce matin te rapporter des roses ; Mais j'en avais tant pris dans mes ceintures closes Que les noeuds trop serrés n'ont pu les contenir. Les noeuds ont éclaté. Les roses envolées Dans le vent, à la mer s'en sont toutes allées. Elles ont suivi l'eau pour ne plus revenir ; La vague en a paru rouge et comme enflammée. Ce soir, ma robe encore en est tout embaumée... Respires-en sur moi l'odorant souvenir.

می رفت و به کبرو ناز می گفت،بی ما چه کنی؟به لابه گفتم/بنشینم و صبر پیش گیرم،دنباله ی کار خویش گیرم

بيا كه نوبت صلح است و دوستي و عنايت به شرط آنكه نگوييم از آنچه رفت حكايت

می گفت دگر باره به خوابم بیـنی !پنداشت که بعد از او مرا خوابی هـسـت

!!بر کـه تـوان نـهـــاد دل تـا ز تو واسـتـانـمـش ...؟؟

It is not long before those who are obedient in service obtain command.

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی دل دردمند ما را که اسیر توست یارا به وصال مرهمی نه چو به انتظار خستی نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی برو ای فقیه دانا به خدای بخش ما را تو و زهد و پارسایی من و عاشقی و مستی دل هوشمند باید که به دلبری سپاری که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد چه کنند اگر زبونی نکنند و زیردستی گله از فراق یاران و جفای روزگاران نه طریق توست سعدی کم خویش گیر و رستی

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی عهد نابستن از آن به ، که ببندی و نپایی دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

Consacre tes loisirs à essuyer la poussière qui ternit le miroir de ton cœur.

با آن همه دشمني كه كردي باز آي كه دوستي همان است

A loan is the scissors of friendship. A man's own tongue may cut his throat. The cage has no value without the bird.

گل نسبتی ندارد با روی دلفریبت تو در میان گل‌ها چون گل میان خاری

گويند برو ز پيش جورش من ميروم او نمي گذارد

هر که دلارام دید از دلش آرام رفت چشم ندارد خلاص هر که در این دام رفت یاد تو می‌رفت و ما عاشق و بی‌دل بدیم پرده برانداختی کار به اتمام رفت ماه نتابد به روز چیست که در خانه تافت سرو نروید به بام کیست که بر بام رفت مشعله‌ای برفروخت پرتو خورشید عشق خرمن خاصان بسوخت خانگه عام رفت عارف مجموع را در پس دیوار صبر طاقت صبرش نبود ننگ شد و نام رفت گر به همه عمر خویش با تو برآرم دمی حاصل عمر آن دمست باقی ایام رفت هر که هوایی نپخت یا به فراقی نسوخت آخر عمر از جهان چون برود خام رفت ما قدم از سر کنیم در طلب دوستان راه به جایی نبرد هر که به اقدام رفت همت سعدی به عشق میل نکردی ولی می چو فروشد به کام عقل به ناکام رفت

Be sure, either that thou art stronger than thine enemy, or that thou hast a swifter pair of heels.

چـون دل از دســـت به در شــد مَـثـَــلِ کـُـّره‌ی تـوســن !!نتـــوان بازگرفتـن به هـمــه شـهـر عــنـانـش

علم سلاح جنگ با شیطان است و خداوند سلاح را چون به اسیری برند شرمساری بیش برد

Opportunity's precious, and time is a sword.

جهان روشن به ماه و آفتاب است جهان ما به دیدار تو روشن

Si ton cœur est plein de perles, imite l'huître, ferme bien ton cœur.

I cried because I had no shoes until I met a man who had no feet.

Generosity is also marked by doing what one says one will do. Saadi teaches: ‘when the generous promise, they perform

Almost every day I am reminded of Saadi's reflection that there is no senseless tyranny like that of subordinates.

Poor greedy one, wherever he runs He's after food, and death is after him. (Saadi)

Bois l'amer breuvage de mes conseils: je l'ai passé au crible de la sagesse, et le sucre de la poésie en atténue l'acidité.

A Persian, a Turk, an Arab, and a Greek were traveling to a distant land when they began arguing over how to spend the single coin they possessed among themselves. All four craved food, but the Persian wanted to spend the coin on angur; the Turk, on uzum; the Arab, on inab; and the Greek, on stafil. The argument became heated as each man insisted on having what he desired. A linguist passing by overheard their quarrel. “Give the coin to me,” he said. “I undertake to satisfy the desires of all of you.” Taking the coin, the linguist went to a nearby shop and bought four small bunches of grapes. He then returned to the men and gave them each a bunch. “This is my angur!” cried the Persian. “But this is what I call uzum,” replied the Turk. “You have brought me my inab,” the Arab said. “No! This in my language is stafil,” said the Greek. All of a sudden, the men realized that what each of them had desired was in fact the same thing, only they did not know how to express themselves to each other. The four travelers represent humanity in its search for an inner spiritual need it cannot define and which it expresses in different ways. The linguist is the Sufi, who enlightens humanity to the fact that what it seeks (its religions), though called by different names, are in reality one identical thing. However—and this is the most important aspect of the parable—the linguist can offer the travelers only the grapes and nothing more. He cannot offer them wine, which is the essence of the fruit. In other words, human beings cannot be given the secret of ultimate reality, for such knowledge cannot be shared, but must be experienced through an arduous inner journey toward self-annihilation. As the transcendent Iranian poet, Saadi of Shiraz, wrote, I am a dreamer who is mute, And the people are deaf. I am unable to say, And they are unable to hear.

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی If others go from sight, they'll go from heart But you are such as vita in a body in my heart

The Path is not to be found anywhere except in human service

اين جور كه ميبريم تا كي؟ وين صبر كه ميكنيم تا چند؟

Fettered feet in the presence of friends is better than living in a garden with strangers.

Human beings are members of a whole, In creation of one essence and soul. If one member is afflicted with pain, Other members uneasy will remain. If you have no sympathy for human pain, The name of human you cannot retain”. *Gulistan ("The Rose Garden") is a landmark literary work in Persian literature. Written in 1259 A.D, it is one of two magna opera of the Persian poet Saadi, considered one of the best medieval Persian poets. The Gulistan is a collection of poems and stories, just as a rose-garden is a collection of roses. It is widely quoted as a source of wisdom. **The entrance to the United Nations' Hall of Nations’ carries the above inscription culled from Gulistan.” Muslih Al-Din Mushrif Ibn Abd Allah Al Saadi 1184 1283

بیندیش و آنگه بر آور نفس وزان پیش بس کن که گویند بس

Shaselle?" "What now?" I incredulously exclaimed. "Do you have plans tomorrow?" "What?" "I have a day off duty. We could-" "No!" I shouted. "What is this?

... از هر چه می‌رود ، سخن دوست خوش‌تر است

من از این دلق مرقّع به در آیم روزی تا همه خلق بدانند که زنّاری هست

I am the sun I am the sea I am the one By infinity I am the spark I am the light I am the dark And I am the night I am Iran I am Xerxes I am Zal’s son And I am a beast I am God’s own Emissary Colour my heart Red, white and green I am Ferdowsi I am Hafez I am Saadi Rolled all in one breath Ibn Sina Omar Khayyam Look at me now Bundled in one I am the present I am the past I am the future My presence will last I am Ismail My soul is unleashed ‘Till the day at least The sun sets in the east

The Roses of Saadi I wanted you to have roses this morn, And stuffed a lot of them in my snug dress, In my tight belt I could not all shoehorn. The knots gave way, and threw them all around, To wind and sea they were all gone forlorn To flow with water, never will come round. The waves were crimson red as if on fire. This eve my dress is drenched in their fragrance, Breathe it and keep it to your heart's desire.

None of you seem to understand ... this is a mental institution ... you came to life only because there is some thing wrong with you

سرم از خدای خواهد که به پایش اندر افتد که در آب مرده بهتر که در آرزوی آبی

شنیدمت كه نظر می كنی به حال ضعیفان تبم گرفت و دلم خوش به انتظار عیادت

ملامـتگوی عاشـق را چه گوید مردم دانا ...که حـال غـرقه در دریا نداند خفـته بر ساحل ز عقل اندیشـه‌ها زاید که مردم را بفرساید !گرت آسودگی باید برو عاشـق شو ای عاقل

ای که نصـیـحتم کـنی کز پیِ او دگـر مـرو در نظـر سـبکتـکین عیـب ایـاز می‌ کـنی پـیـش نمـاز بگـذرد سـروِ روان و گویـدم قـبـله اهـل ِدل مـنم، سـهـو نمـاز می‌ کـنی

Do they know that honey, the universe, and the end are under the shirt? – That pollen is quivering?

You may be able to get the bone down your throat But if it reaches your stomach it will tear your navel. (Gulistan)

Je compare ton cœur à une ville où les justes et les méchants vivent pêle-mêle. Tu es le sultan de cette ville, et ton vizir est la raison.

A traveler without observation is a bird without wings.

همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

I have a different idea of what bravery is." "What-complaisance?" "In a sense. Acceptance, resiliency. How strong must one be to throw a temper tantrum?" "Is that what you'd call this? You and your people storm our homeland, take us all prisoner and any form of resistance is a temper tantrum in your eyes?" He pondered this for a moment, his freckled nose crinkling. "Yes.

شــوق اسـت در جــدایی و جـــور اسـت در نظــر هــم جـــور بِـه ، که طـاقـتِ شــوقـت نیــاوریم ما را ســَـری سـت با تــو که گــر خــلـقِ روزگــار دشــمـن شـوند و سـَـر برود هــم بر آن ســـریم

No soul in the world is without a particular mission to perform and accomplish, and the misery of every soul is in not having come to understanding of the purpose for which he is born. The lifetime of confusion is always caused by souls wandering all the time away from the purpose of which they were born. Inayat Khan (1882 – 1927).

Чувал ли си някога за създание едновременно присъстващо и отсъстващо. Аз се намирам сред хората, но сърцето ми е на друго място

Your love renders you impatient and disturbed. With such sincerity you have placed your head at her feet that you are oblivious to the world. When in the eyes of your beloved riches don't count, gold and dust are as one to you. You say that she dwells in your eyes - if they be closed, she is in your mind. If she demands your life, you place it in her hand; if she places a sword upon your head, you hold it forward. When earthly love produces such confusion and demands such obedience, don't you wonder if travelers of the road of God remain engulfed in the Ocean of Reality?

Cloves Where is the scent of cloves coming from? her hair? armpit? or her dress thrown on the Tunisian rug? From the third step in the house? Layla makes everything smell of cloves. Layla is the orchard when it’s wet. She is what the orchard breathes when it’s watered at night. Layla knows now that I am drunk with the scent of cloves, she stiches together my clouds and then scatters them together in a sky like a sheet as she clasps me. Layla feels that my fingers are numb, over the dunes she knows my pulse is hers, my water is hers. Layla leaves me sleeping, rocking between clouds and cloves.

He took another steps backward, right into the horse of the Cokyrian soldier we had avoided earlier, bouncing off to land gracelessly upon the ground on his rear end. He stared up at the woman, making no attempt to stand. "Your horse is very solid," he slurred. "Congratultions on having such a fine mount.

TUJHE WAPIS MEIN LAUN KAISE... Tere bin jeena is dil ko sikhaun kaise, Hoon dil shikasta, tujhe wapis mein laun kaise, Tujhe yaad kar k jo girtay hein aansu mere, Dunya walon se unko chhupaun kaise, Baad tere jo kuch bhi hai beeta mujh par, Dastaan wo mein tujh ko sunaun kaise, Wo jo soya tu us din to na utha kabhi, Raha sochta mein k tujh jo jagaun kaise, Poochtay hein yeh jo mujh se k tu kaisa tha, Teri azmat ka inko bataun kaise, Tujhe bichhray ik arsa ab hone ko hai, Magar is dil ko yeh yaqeen mein dilaun kaise, Chehray ki is hansi pe na jao yaaron, Tum ko dil k zakham mein dikhaun kaise, Tere hone se hi hansta tha yeh dil saadi, Hoon pareshan ab isko hansaun kaise…!

ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود من مانده‌ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او گویی که نیشی دور از او در استخوانم می‌رود گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون پنهان نمی‌ماند که خون بر آستانم می‌رود محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود او می‌رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می‌رود برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم چون مجمری پرآتشم کز سر دخانم می‌رود با آن همه بیداد او وین عهد بی‌بنیاد او در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می‌رود بازآی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین کآشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می‌رود شب تا سحر می‌نغنوم و اندرز کس می‌نشنوم وین ره نه قاصد می‌روم کز کف عنانم می‌رود گفتم بگریم تا ابل چون خر فروماند به گل وین نیز نتوانم که دل با کاروانم می‌رود صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من گر چه نباشد کار من هم کار از آنم می‌رود در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود سعدی فغان از دست ما لایق نبود ای بی‌وفا طاقت نمیارم جفا کار از فغانم می‌رود

Human beings are members of a whole, In creation of one essence and soul. If one member is afflicted with pain, Other members uneasy will remain. If you have no sympathy for human pain, The name of human you cannot retain”. *Gulistan ("The Rose Garden") is a landmark literary work in Persian literature. Written in 1259 A.D, it is one of two magna opera of the Persian poet Saadi, considered one of the best medieval Persian poets. The Gulistan is a collection of poems and stories, just as a rose-garden is a collection of roses. It is widely quoted as a source of wisdom. **The entrance to the United Nations' Hall of Nations’ carries the above inscription culled from Gulistan.