Rui Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Rui. Here they are! All 100 of them:

...e estava livre como um passarinho. Não daqueles que estão em gaiolas. Os outros.
Rui Zink (Um romance (DN Contos Digitais, #3))
Lady Rui's jaw was tight with the same intensity Zhu had glimpsed earlier: a compressed rage that had as its heart the female desire to survive all that sought to make her nothing.
Shelley Parker-Chan (She Who Became the Sun (The Radiant Emperor, #1))
A história é uma cadeia interminável de acontecimentos, mas está presa por fios. Se cortarmos um dos fios já não podemos dar por certo acontecimento algum.
Rui Tavares (O Pequeno Livro do Grande Terramoto: Ensaio sobre 1755)
Mudar o mundo é mais fácil que mudar ideias já consolidadas e rivalidades cristalizadas.
Rui Tavares (O Pequeno Livro do Grande Terramoto: Ensaio sobre 1755)
A leitura é para uma pessoa o mesmo que voar é para um pássaro. Primeiro, aprende-se a bater as asas, com a ajuda dos pássaros mais velhos, depois voa-se sozinho...
Rui Zink (Os Surfistas)
É isso a arte suprema, se calhar. Não fazer mal
Rui Zink (A Arte Suprema)
I live well with very little things but not without my dignity
Rui M.
To see triumph the nullities, see prosper the dishonor, see grow the injustice, to see agglomerate powers in the hands of the wicked, the man comes to discourage the virtue, laughing at the honor, ashamed to be honest.
Rui Barbosa
Knjige su ogledala: u njima vidiš samo ono što već nosiš u sebi.
Karlos Ruis Zafon
Your life will be the result of who and what you’ve been reading and the people you know.
Rui Zhi Dong
Marina, you took away all the words with you...
Carlos Ruiz Zafón (Marina)
Uma vez, numa escola de província, a professora de História lembrou-se de perguntar aos alunos o que queriam ser quando fossem grandes. Todos responderam coisas excelentes, taisw como advogados, médicos, accionistas da Texas Oil. Apenas o pequeno Norman, o abstruso da classe, declarou com suavidade que queria ser outra coisa: empregado de escritório. (O que muito chocou a professora e lautas gargalhadas proporcionou aos colegas.) Hoje são todos empregados de escritório, excepto Norman Mailer, que já na altura sabia que os nossos desejos nunca se realizam.
Rui Zink (Hotel Lusitano)
Quando lia, sentia-me transportado para os recantos mais ricos que existiam na minha alma, para um qualquer Éden maravilhoso, talvez profundo, onde morava o melhor de mim, à espera de novas janelas por onde me evadir e viajar.
Rui Conceição Silva (Quando o Sol Brilha)
Olga Tokarczuk, 2019: We horen niet langer de harmonie van de wereld, maar de kakofonie van geluiden, een ondraaglijke ruis waarin we wanhoping een een rustiger melodie proberen te ontdekken, al is het maar de zwakste maatslag.
Anne Applebaum (Twilight of Democracy: The Seductive Lure of Authoritarianism)
As dunas separavam a casa da aventura. Esculpidas pelo vento, pareciam reinventar-se todos os dias. Com o tempo, muito tempo, milhares de anos, podem solidificar. Pedras arenosas. Connosco o processo é inverso, cristalizamos antes de arejarmos o suficiente.
Pedro Rui Sousa (Sem Água Não Existem Ilhas)
Tell me, Rui Díaz, if I were to give the King a very great treasure, would he withdraw all the Christians from this land?” Rui Díaz replied, “How much would you give?” Rui Díaz said that Manco then had a [large quantity] . . . of corn [kernels] brought out and had it piled on the ground. And from that pile he took one grain, and said: “The Christians have [only] found as much gold and silver as this kernel; by comparison what you have not found is as large as this pile from which I took this single kernel.” . . . Rui Díaz [then] said to Manco Inca, “Even if all these mountains were made of gold and silver and you were to give them to the King, he would [still] not withdraw the Spaniards from this land.
Kim MacQuarrie (The Last Days of the Incas)
Uma fronteira é sempre uma fronteira. Uma distância emoldurada.
Rui Zink (Hotel Lusitano)
Um beijo estava para o amor como o padrão dos descobrimentos para uma nova feitoria - assinalava a conquista de um novo território.
Rui Zink (Os Surfistas)
Don't be fooled by the white hair, because those scoundrels also get older.
Rui Barbosa
The lawyer is not worth in the calm times; his great role is when he must take the power of the despots, presenting before the courts the supreme character of free peoples.
Rui Barbosa
Ar mīlestību ir tāpat kā ar desām: ir gan liesas cūkgaļas žāvējumi, gan tradicionālā Boloņas desa. Visam ir sava vieta un nozīme.
Carlos Ruiz Zafón (The Shadow of the Wind (The Cemetery of Forgotten Books, #1))
Grāmatas ir spoguļi: tajās var redzēt tikai to, kas jau ir tevī pašā.
Carlos Ruiz Zafón (The Shadow of the Wind (The Cemetery of Forgotten Books, #1))
Cilvēkiem patīk trīt mēles un kladzināt. Cilvēks nav vis cēlies no pērtiķa, bet gan no vistas.
Carlos Ruiz Zafón (The Shadow of the Wind (The Cemetery of Forgotten Books, #1))
..skūpstu padarīšanas domātas amatieriem un diletantiem iešļūcenēs. īstu sievieti iekaro mazpamazām. Tā ir tīrā psiholoģija, tāpat kā laba vēršu cīņa arēnā.
Carlos Ruiz Zafón (The Shadow of the Wind (The Cemetery of Forgotten Books, #1))
Sabes, aqueles que amamos nunca partem. Ainda existem em nós, enquanto os recordamos. Jamais os deixaremos morrer enquanto vivermos.
Rui Conceição Silva (Dei o Teu Nome Às Estrelas)
O conhecimento histórico ajuda-nos a perceber que cada momento temporal, ontem como hoje, encerra muitos futuros possíveis.
Rui Ramos (Outra opinião : ensaios de História)
Завистта е религията на посредствените. Тя им носи утеха, откликва на тревогите, които ги гризат отвътре, и в крайна сметка разлага душата им и им позволява да оправдаят собствената си нищожност и алчност - дотам, че да ги приемат за добродетели и да повярват, че райските двери ще се отворят само за нещастници като тях.Нещастници, които минават през живота, без да оставят друга следа освен мизерните си намерения да омаловажават останалите и да отхвърлят, по възможност даже да унищожават онези, които със самото си съществуване и качества ясно изобличават тяхното тесногръдие, скудоумие и страхливост. Блажен е онзи, по когото лаят идиотите, защото неговата душа никога не ще им принадлежи.
Karlos Ruis Zafon
Liktenis parasti stāv tepat, aiz mājas stūra. Izlikdamies par kabatzagli, ieleni vai loterijas biļešu pārdevēju: tās ir viņa trīs visbiežāk lietotās inkarnācijas. Bet vienu gan tas nedara - nedodas mājas vizītēs. Ir pašam jādodas pie viņa.
Carlos Ruiz Zafón (The Shadow of the Wind (The Cemetery of Forgotten Books, #1))
tenho de me refazer continuamente com o que ainda há: estas palavras cujo sentido é o de serem suporte de outras palavras, e através das quais choro, perco-me, amo, reencontro-me. São elas que me dão peso, nestes tempos frios em que preciso de me orientar no interior de uma solidão que me afugenta como uma doença contagiosa. Porque não tenho nenhum dos sinais medonhos da proximidade: família, a eficácia dos gestos, a contabilidade do mundo. Eu, que me julguei corajoso, devia ter a coragem de desistir, para que não te degrades. No entanto, o que vai acontecer, é a tua progressiva destruição, até não seres mais do que um resíduo.
Rui Nunes
O Homem tornou-se arrogante, prepotente e insensível! Apesar de todos os avisos, o Homem não hesitou em mergulhar numa existência de imoralidade sem limites! Uma existência em que os abastados arrancam o pão da boca dos mais pobres! Uma existência em que os fortes enxovalham os mais fracos! Uma existência onde o amor pelo próximo é considerado uma fraqueza! E agora, é chegado o dia de fazê-los regressar a uma condição de proba humildade. Não percebes, Michael? O espírito do Homem foi infectado pelo vírus da corrupção e da crueldade. E o Apocalipse, por mais brutal e tenebroso que seja... é a única forma de combater essa infecção.
Rui Madureira (Abaddon)
Lavo a cara com água abundante e olho para o espelho. Deteto uma ponta de pele descolada por cima da sobrancelha, puxo por ela. Dói, mas continuo e uma película do tamanho da face começa a sair. Uma máscara com cola. Retiro-a e, com ela na mão, encaro o espelho. Estou igual, inclusive com uma ponta de pele. Puxo-a e repito o processo várias vezes. Nada muda.
Pedro Rui Sousa (Sem Água Não Existem Ilhas)
Snixie gently cupped Crinket's face in her hands, her touch comforting. "You're not taking anything away. Instead, you're carrying a part of me, a part of her, with you. My mother believed in the greater good, in sacrifice, and in love. This is the greatest gift I can give, not just to you, but to the Glowforest. It's time for its power to be used for something even bigger.
Rui Figueiredo (Gurgleyes: The Quest for Unity)
Tears cascaded freely, mirroring the tumultuous emotions swirling within. In that moment, Crinket was no hero; he was a vulnerable soul, burdened and scared, laid bare under the canopy of the ancient, silent trees. With his tear-streaked face tilted upwards, eyes closed, he whispered through choked sobs, “I don’t want to let anyone down, but I’m not sure I can carry this weight.
Rui Figueiredo (Gurgleyes: The Quest for Unity)
The Fathers intent desire is that none would 'perish'. The promise God has given us is one of 'liberation'- Freedom. Being set free "from" captivity and reconciled "to" your Father. Intimacy with Jesus garners son-ship with Abba. As Jesus "demonstrated" that Son-ship of Grace he said, 'I only "say" and "do" what I hear the Father saying and doing'. Proclaiming the Kingdom of God by "Do'in the Stuff". The early church 'got' Jesus. John Wimber 're-got' Jesus and began proclaiming the Kingdom and demonstrating it as any loving son would of his Father. Now, we are no longer refuges but 'Bona Fide' citizens in good standing with our King and our new country. Where Love, Mercy, Grace; Peace 'rains' on us eternally here and now. 'The Already But Not Yet' (Ruis)." ~R. Alan Woods [2013]
R. Alan Woods (Kingdom Come: The Already But Not Yet)
Kloe i Baltasar su imali svoj sopstsveni kodeks casti: likvidirali su samo sljam i cistili svijet od ubica, gmazova, licemerja, fanatika, smrknutih dogmata i svakojakih kretena koji jos vise upropascuavaju svijet u ime zastave, bogova, jezika, rasa ili bilo kakvog drugog djubreta kojim mogu da prekriju svoju pohlepu i svoju bedu. Za mene su oni bili krivovjerni heroji, kao sto svi stvari heroji i jesu.
Carlos Ruiz Zafón
Drawing a deep breath, Globbet clasped Crinket's hands within his own, enveloping them in a comforting warmth. "I've seen brave warriors and wise elders, but none possess the combination of innocence, courage, and heart that you do. I believe in you so profoundly, young one, that I am willing to place my life in your hands. Not because I think you are infallible, but because I trust your heart to always choose what's right for the Glowforest.
Rui Figueiredo (Gurgleyes: The Quest for Unity)
I did a lot of eating instead of serving those days, when I wasn't at my internship. That particular afternoon, I was seated at my aunt's counter with a plate of rui fish and rice: a beloved Bengali dish that seemed like a good antidote for heartache. Besides, working out the bones between my lips and pressing my finger against their sharp edges was cathartic. I couldn't beat up the guy who ruined the cart, but I could show a fish who was boss. I doubt I was reassuring any of the other wary regulars, who had all been informed by my aunt about my sensitive state, by gnawing on the bones. "Um. You seem to be very engrossed there," a familiar voice broke in tentatively. Of course. I should have known better than to expect that he would vanish from my life that easily. I kept my eyes on my plate and took another generous bite of fish, making sure to scoop up the fried onions and a bit of the fat that had soaked up enough of the turmeric, ginger, and garlic sauce.
Karuna Riazi (Hungry Hearts: 13 Tales of Food & Love)
Whatever life takes away from you, let it go
Miguel Rui
iv el y c al l i ng for t h e r e clamatio n of c o m m u n i s m a s t h e n ame for a rev o l u t i o n ary u n i ve r s a l egali t rui an i s m , B ad i o u i n s i s t s o n a c o m m u n i s m d i s c o n ne c te d from t h e " o u tmo d e d " forms of Party and St at e . Hardt a n d N egri l i kewi s e rej e c t Party and State: "Being commu­ nist means being aga i nst the State . "8 They emp h a s i z e i n s te a d t h e c o n s t i tu e n t p o w e r o f d e s i re a n d t h e affec ­ tiv e , c re ativ e p ro d u c ti v i ty o f t h e mu l t i tu d e a s the c o m m u n i s m u n de r p i n n i n g and e x c e ed i ng c ap itali s m . T h i s i s n o t m y v iew. I agree w i th Bo s t e e l s and Zi z e k t h a t a p o l i t ic s w i t h o u t t h e organi zatio n a l form o f t h e p arty i s a polit i c s wi t h o u t p o l i ti c
Anonymous
O amor tem dentro dele o seu veneno, o seu contrário. E as palavras também têm dentro delas o seu contrário, o seu antídoto.as pessoas dizem coisas para não as sentirem. Ou dizem para as sentirem.
Rui Zink (Os Surfistas)
(...) somos leitores. Somos aves raras (...) elite vem de litera, letra. Elite são aqueles que lêem, que sabem ler, e-ler, os que e-legunt as coisas do mundo, e que por isso elegem os eleitos por esse mesmo mundo, porque sabem que, por detrás da arte negra, do beijo negro das letras impressas sobre o papel, pode haver (não quer dizer que haja, bem entendido) uma alma. Porque sabem que um livro pode ser um ossuário do espírito.
Rui Zink (Os Surfistas)
não é a religião que é o ópio do povo, é a miséria.
Rui Zink (Os Surfistas)
Presença, ausência,no fundo vai a dar no mesmo, não? Alguém definiu cultura de uma forma engraçada: aquilo que fica depois de esquecermos o que aprendemos. Um resíduo, um resto, uma poeira dentro de ti." "Como pé numa garrafa de vinho?" "Como pé numa garrafa de vinho. Boa imagem, surfista. Aprendemos a desaprender. Lemos livros para ler aquilo que é o oposto dos livros. Tentamos domar as palavras para podermos prescindir das palavras.
Rui Zink (Os Surfistas)
Tajna vredi onoliko koliko oni od kojih moramo da je čuvamo.
Karlos Ruis Zafon
Com engenho e arte, o medo chega a toda a parte.
Rui Zink (A Instalação do Medo)
A inocência é, ela mesma, uma arma letal.
Rui Zink (A Instalação do Medo)
He is not a president who is voted into power via a democratic process. He is not a prime minister acting on behalf of some heavenly parliament, nor is He a CEO. God does not rule as a dictator, usurping authority and maintaining power through a reign of terror. No. He is King.
David Ruis (The Worship God Is Seeking (The Worship Series))
In addi t ion, the pr a c - t i t ione r should compl e t e the pr e l imina ry pr a c t i c e s and achieve a thorough grounding in the founda t iona l pa ths of the sut r a s , whi ch includes the deve lopment of the a l t rui s t i c int ent ion to a t t a in enl ight enment (bodhicitta), the deve lopment of c a lm abiding- the s t abi l i s a t ion of a t t ent ion on an int e rna l obj e c t of medi t a t ion- and the deve lopment of pene t r a t ive ins ight - an ana lyt i c a l medi t a t ive s t a t e tha t dissects the na tur e of its obj e c t , its r e l a t ionships , cha r a c - teristics and func t ion. The deve lopment of c a lm abiding and pene t r a t ive ins ight a r c the me ans by whi ch the pr a c t i t ione r c an cul t iva t e his or he r unde r s t anding of empt ine s s , whi ch is an appr e c i a t ion of the tot a l abs enc e of inhe r ent exi s t enc e and selfident i ty wi th r e spe c t to all phenomena
Anonymous
The throne from which God rules is in Zion; the place of unending worship. It is here that God delights to dwell. His throne is the praises of His people (see Ps. 22:3), and the place He delights to be is where His people gather to praise Him.
David Ruis (The Worship God Is Seeking (The Worship Series))
For we are to God the aroma of Christ among those who are being saved and those who are perishing. To the one we are the smell of death; to the other, the fragrance of life. And who is equal to such a task? (2 Cor. 2:15-16).
David Ruis (The Worship God Is Seeking (The Worship Series))
Over and over in the book of Revelation, we see the elders throwing down their crowns, bowing low before their God (see Rev. 4:9-11). The original language is clear. It is voluntary. This is not a reaction to being overwhelmed by His glory or overcome by something external. The elders are moved by the revelation of who it is they stand before, and by a deliberate act of the will they bow.
David Ruis (The Worship God Is Seeking (The Worship Series))
God’s desire today is for worship that is centered more on relationship than liturgy.
David Ruis (The Worship God Is Seeking (The Worship Series))
Though we sing with the tongues of men and of angels, if we are not truly worshipping the living God, we are noisy gongs and clanging cymbals.
David Ruis (The Worship God Is Seeking (The Worship Series))
The worship God seeks relies completely on His initiative, knowing that the only true expression of worship is through the abandonment of all our agendas for His, as we trust in His sovereign power and unlimited grace.
David Ruis (The Worship God Is Seeking (The Worship Series))
Perigoso é estar vivo, pá,percebes? Se tens medo de viver o problema é teu, quero dizer, é um problema que tens de ser tu a resolver, porque é dentro da tua cabeça, na tua relação com o mundo, que o problema existe, percebeste, pá?
Rui Zink (O Suplente)
Într-o zi, tinere și descreierat amic, vei învăța că lucrurile cele mai importante în viața sunt cele care nu servesc la nimic.
Rui Zink
nós apenas estamos com uma cana (uma caneta) à superfície das águas (da página) e cabe aos peixes (às palavras) morderem ou não o isco. (...) é preciso estar lá. A pesca e a escrita têm isso em comum, o de serem duas actividades onde o tédio e a emoção são indissociáveis, às vezes quase ao ponto de se confundirem. Como a vida, aliás.
Rui Zink (Cititorul din pestera)
Tempo e paciência, duas coisas que, juntas, valem quase tanto como a inteligência
Rui Zink (Cititorul din pestera)
É no entanto verdade que um leitor tem de saber tentar falar a língua do livro. Falar a língua do livro e abandonar-se à sua melodia, deixar-se ir na corrente, em vez de desperdiçar forças remando contra a maré. Não digo que nos tenhamos que submeter, apenas que devemos estar disponíveis. O livro, ao ser escrito, já deu um grande passo na nossa direcção: é uma dádiva. Cabe-nos agora a nós retribuir a gentilieza e dar um passo na direcção do livro.
Rui Zink (Cititorul din pestera)
as pessoas dizem que gostam de novidade, patati patatá, mas na verdade, verdade verdadinha, gostam de tudo menos de aventura. Entre a liberdade e a segurançazinha, por muito que digam que preferem a outra.
Rui Zink (Cititorul din pestera)
um livro é uma casa com muitas portas
Rui Zink (Cititorul din pestera)
Ler é fazer as coisas acontecerem na tua cabeça! Não é ficar feito ruminante a olhar para uma parede falante!
Rui Zink (Cititorul din pestera)
Svaka knjiga, svaki svezak koji vidiš, ima dušu. Dušu onoga koji ju je napisao i onih koji su je čitali, proživeli i uz nju sanjarili. Svaki put kada knjiga pređe iz ruke u ruku, svaki put kad neko pogledom preleti njene stranice, njen duh raste i jača. Karlos Ruis Safon: "Senka vetra
Carlos Ruiz Zafón
Tajna vredi onoliko koliko oni od kojih moramo da je čuvamo. Karlos Ruis Safon: "Senka vetra
Carlos Ruiz Zafón (The Shadow of the Wind)
(o passado está aqui, junto a mim, a falar, e eu esqueço-me, mas o passado nunca me esquece, o passado nunca se esquece do meu corpo atarracado, sou unicamente olhos que vêem, ouvidos que ouvem, boca que come, dedos que tocam, nariz que cheira, nunca um corpo na sua integridade, quero dizer: um corpo todo, só pedaços dele, o meu corpo perde-se na sua memória como o pecado na absolvição,)
Rui Nunes (A Boca na Cinza)
a dor é abrir os olhos para as paredes vazias do quarto, é a respiração crepitante, é o peito em quilha a subir e a descer, quando estou deitada, num movimento que é a minha vida,
Rui Nunes (A Boca na Cinza)
- somos todos, matamos sempre o que amamos, matamos sempre alguém durante a nossa vida, matam-nos sempre também, um pouco, (ninguém devolve a dor à minha fala, porque não digo o que me dói)
Rui Nunes (A Boca na Cinza)
fico parada a perguntar-me: para onde vou? o esquecimento é a minha perdição
Rui Nunes (A Boca na Cinza)
As pessoas perguntam-me: que tens?, e eu, calada, a sentir uma bola na garganta, feita das palavras todas de que não me lembro
Rui Nunes (A Boca na Cinza)
falo contra as palavras que se esvaem, paro no meio de uma frase e olho em volta, como se quisesse encontrar a palavra que me falta, como se as palavras fossem objectos
Rui Nunes (A Boca na Cinza)
When you have a bird on your shoulder, you don't know when it might fly away, so you do everything you can to keep from flying away... but once you realize it can't escape, then you don't pay attention to it any more.
Tsukasa Hōjō (Cat's Eye, Vol. 13)
De falta de nome em falta de nome, até à falta. Nítida como uma soletração. Hoje, é somente um corpo de ninguém, de ninguém, que ninguém. O desenho da janela no soalho tornou-se uma nesga: está próximo o nascer do sol. Ele volta-se para a parede: não passa de um velho a remoer palavras, umas a seguir às outras: até para não continuar é preciso ter forças. O ar frio entra na cama e bate-lhe nas costas, nas nádegas, nas pernas, não sabe onde pôr as mãos, se entre os joelhos, se pousadas no lençol, se debaixo da cabeça, uma contra a outra. Abre os olhos. E descobre que os tivera fechados: abertos ou fechados tanto faz: nada mudou, nada, entre um fechar e um abrir de olhos.
Rui Nunes (O Anjo Camponês)
Houve sempre uma rede finíssima entre ele e o mundo.
Rui Nunes (Suíte e Fúria)
(…) estou sempre abrir os olhos. Fecho-os e abro-os de seguida. Está aqui. Eis a minha paz. Está aqui e espera como alguém que sabe de um encontro. Não consola. Não dói. A cada abrir de olhos há uma casa que não me reconhece.
Rui Nunes ((ou, transigindo, de que lado passarás a morrer, a clarear)?)
- Bebo, devagar, até à claridade, isto é, escrevo a solidão sobrevivente, e tenho vergonha destas palavras, quero dizer, se não tivesse bebido, elas não estariam escritas assim, ei-las no céu limpo do isolamento. Só há um lugar para a solidão de cada um. O meu é esta casa, este esconso, estas águas-furtadas, este sótão, este último andar, de onde vejo o que me cega. De aqui, espreito, pela porta entreaberta, minha irmã Francelina. Fui e sou um olhar através de uma frincha. Tinha e tenho um olhar separado de mim, coisa estrangeira. Bebo, a esta hora. Perco-me e não me perco. E grito do sítio de me perder para o sítio de não me encontrar: o álcool não me traz felicidade, traz-me um olhar separado. E digo cheia de angústia: minha mãe, minha mãe. E acrescento: por que me abandonaste? Mas sei lá quem foi minha mãe. Por mais que tente, minha mãe é só uma voz que me diz: está quieta. Nada mais lembro, nada mais há para lembrar.
Rui Nunes (Grito)
alguém me procurava o que lembro : manchas de luz, só manchas, na infância, amarelo de areia e azul transparente, água através da qual outra luz surgia, nos meus olhos abertos uma pedra coberta de limo, o verde ondulava num movimento que fazia crescer cada fio e o tornava vagaroso, via-se a luz, a sua vida perceptível nas pequenas bolhas de ar a desprenderem-se do fundo, campo vertical semeado de luz, aproximava-me dele e cada palavra crescia no frio dos meus lábios como um desenho, e quase se tornava visível, a paisagem afastava todas as outras vozes, o campo picotado de restolho descia até à praia, gafanhotos saltavam arqueados pelo som, lentos na queda, através do calor íntimo de um som a crescer, a areia chegava-me à boca, em grãos de som, o mar era o desenho de um barco, alguém me procurava, alguém procurava o meu nome, de costas viradas para mim, a afastar-se de mim, num abandono que não acabará, no entanto, deve ter havido um momento em que essa voz se debruçou para a minha voz e se confundiu com ela, mas esqueci-o : o presente é um afastamento que se inicia, uma manhã que não culminará
Rui Nunes (Ouve-se Sempre a Distância Numa Voz)
One interesting aspect of his book is that it argued that the more specialized a species is, the less likely it is to continue to recognize appropriate habitats as conditions change. Species displaying a less plastic/diverse inventory of behavioral choices, such as those focusing on a single type of food, are the most susceptible. For instance, parasites often have a single host species, which does not present any problems for them as long as the host species does not become extinct. That is why, according to Eldredge, ecologically specialized species become extinct at much higher rates than do ecologically generalized species in the fossil record. The concept that specialization often leads to an evolutionary dead end was first proposed by Cope as the “law of the unspecialized” and has continued to be key for evolutionary biology since then. In Eldredge’s view, the balance of life will tend to produce ecologically specialized organisms because they often flourish more than generalists in the short run, but extinction then normally affects more the ranks of the specialists. In the long run, the generalists thus hang on—‘living fossils’ often being generalists—whereas the ranks of specialists are quickly refilled by the continuous evolution of new taxa. For him, taxa that descend from species that are already somewhat specialized tend to have a greater chance of focusing on a specific portion of the resources not completely exploited by the parental taxa. He designated this as a “ratchet-like mechanism” of the quick accumulation of evolutionary change as lineages keep splitting and new taxa are formed from old ones within specialized lineages. Thus, he directly connects behavioral/ecological specializations to cladogenesis and the rapid evolutionary events predicted in punctuated equilibrium. In turn, he argues that stasis is often related to generalist lineages because without a comparable degree of successful speciation, these lineages tend to have far fewer extant species at any one time than their specialized counterparts. That is, generalists are not really evolving at slower morphological rates: they are simply not generating so many new species. As a result, the gradual fluctuation of form among the members of the generalized taxa is not being fixed by cladogenesis, thus leading to new species.
Rui Diogo (Evolution Driven by Organismal Behavior: A Unifying View of Life, Function, Form, Mismatches and Trends)
As also noted by Morris, empirical data from various lineages of fish and amphibians have shown, for instance, that more plastic clades tend to be more speciose than sister taxa of similar age but with less plasticity, due to a combination of greater opportunities to diversify and augmented evolvability of plastic features and thus of decreased risk of extinction. In addition, empirical studies show that even populations that derive from ancestors that were particularly overspecialized for a certain, very specific way of life, including parasitism, have successfully changed their behavior by becoming non-parasitic and displaying a morphology that is substantially different from that of their ancestors as seen for example in lamprey evolution. Morris argued that random variations arising in a population may decrease plasticity and that the plastically changed phenotype linked with the behavioral shift may be negatively affected. Therefore, these variants will be likely eliminated by selection, whereas variants that decrease plasticity in the direction of the plastic change will tend to be selected and spread through the population. This may lead to a situation in which the phenotype might appear similar across generations, but its plasticity is actually increasingly reduced until an environmental shift will no longer provoke phenotypic changes. As noted by Morris, Baldwin allowed for other non-mutually exclusive scenarios to occur, such as the rise of variants that increase plasticity in general, thus increasing the ‘fit’ between organisms and their environment and the degree to which evolution could be directed, thus leading to evolutionary trends.
Rui Diogo (Evolution Driven by Organismal Behavior: A Unifying View of Life, Function, Form, Mismatches and Trends)
- a morte é um som. Queixumes, rancores, murmúrios, choros. Alguém acaricia a face de um moribundo e ouve-se a pele nos dedos que a percorrem. A morte é um som insuportável. Não aguento mais: disse. Mas aguentei. A minha vida é o terror desses sons. Mesmo tapando os ouvidos continuo a ouvi-los. Uma acácia a crescer. espreitar os sons da morte: eis a vida.
Rui Nunes (Grito)
U jednom beskonačnom univerzumu bilo je previše stvari koje su izmicale ljudskoj spoznaji.
Karlos Ruis Zafon
Entre não começar e não começar, entre dois cansaços, entre um dia turvo e outro dia turvo: a paz irregular dos objectos: um silêncio exacto. A luz incendiada pela cegueira. O corpo. Incerto.
Rui Nunes (O Anjo Camponês)
A morte deixou de ser uma paisagem na minha vida: desapareceram já todos os que amei: à minha frente, um caminho limpo. Um deserto. Prolonga-se. Sem uma fronteira.
Rui Nunes (O Anjo Camponês)
Esse lugar nunca será meu. O meu. Posso mergulhar as mãos na água do tanque, há vinte anos que mergulho as mãos todos os dias de manhã na água do tanque, mergulho-as para as sentir retrair com o frio. Encortiçadas. E é sempre a mesma estranheza. Não sou mais do que um corpo sem mãos, que as olha nessa transparência instável.
Rui Nunes (O Anjo Camponês)
Falhar e aprender são duas formas do verbo querer.
rui romao
y un quinto del precio de mercado de un sistema de aspersión con prestaciones similares. Cuando la investigación y desarrollo es gratis (gracias, comunidad de código abierto) y no se añade al precio la propiedad intelectual, no resulta difícil recortar las alternativas del propietario, incluso a un volumen más bajo. En realidad salió aun más barato, y actualmente puedes comprar un kit de OpenSprinkler por 79,95 dólares. Rui Wang utilizó proveedores estándares para hacer las placas electrónicas y facilitar los componentes necesarios, y creó una tienda web para venderlos. Salir al mercado costó menos de 5.000 dólares, todo incluido. Aunque no es calderilla, es muchísimo menos de lo que mi abuelo tuvo que pagar sólo por las minutas de sus abogados para las patentes. Y seguro que la empresa que finalmente compró la licencia para su patente gastó cien veces esa cantidad para poner el producto en la calle.
Chris Anderson (Makers: La nueva revolución industrial (Nuevos paradigmas) (Spanish Edition))
Quando a tristeza se instala, o mundo fica desfocado, quase um corpo estranho ao nosso redor, onde não reconhecemos lugares de antigas alegrias. Descansar torna-se então a palavra doce. Descansar de ser-s, descansar de lutar contra destinos, repousar de batalhas imaginárias que travamos dentro de nós, contra monstros cavalgando desânimo e algozes guerreiros disparando pensamentos tristes. Indefesos, nem notamos que os maus silêncios matam tudo no nosso íntimo, deixando-nos à mercê dos dias piores, que sempre trazem sonhos-cadáveres para a nossa solidão. E o cheiro pútrido dos sonhos mortos torna-se intenso, cada vez mais difícil de suportar, quando um homem, já cansado, cai de joelhos no chão e sem forças para lutar. Prostrado, apenas olha o céu, num misto de ténue esperança e de rendição, incapaz de acreditar em que alguma vez os anjos passarão, convidando-o a ir com eles conhecer as maravilhas que em tempos imaginou, esculpiu e cinzelou no seu coração, agora cansado de viver e autoflagelar-se. Porque um coração, quando desiste de acreditar, torna-se um órgão obsoleto, um mero instrumento que mantém um corpo-máquina, sem que se distinga das peças mecânicas dos relógios.
Rui Conceição Silva (Quando o Sol Brilha)
Neste teatro das relações humanas, existe nos atores uma pressa de brilhar, sempre acima dos outros, raramente igual aos outros, nunca menos do que os outros. Fazer parte dos outros é confundir-me-nos na multidão. Na multidão que faz barulho, mas que só aumenta o nosso silêncio, a nossa solidão. Talvez o único estado em que se possa ser verdadeiramente feliz seja quando a multidão já não nos causa solidão, quando deixarmos de a ouvir. Ao sermos nós, verdadeiros e livres, no meio dos outros.
Rui Conceição Silva (Quando o Sol Brilha)
E como poderia eu aperceber-me de que os dias felizes são aqueles que nunca questionamos, que existem com tantas certezas que lhes desvalorizamos a importância? Que são quase sempre dias banais e não catalogados, em que passeamos pelos bosques com quem amamos, desfrutando secretamente do mundo? Que são aqueles em que ficamos em silêncio olhando os montes, admirando-os sem saber? Sim, como poderia eu saber que o coração gosta de dias cheios de nada?
Rui Conceição Silva (Quando o Sol Brilha)
Sabia que o lastro de um homem durante toda a sua vida é de resguardar os sonhos em recantos da alma, sagrados, intocáveis, à espera do dia em que os milagres aconteçam e a alma reencontre a frescura perdida dos tempos de infância. Como a inocência dos pássaros que esvoaçam dentro de cada um de nós, num espaço exíguo, voando e batendo nas grades da gaiola em que os enclausurámos, até os seus voos ficarem cada vez mais repetitivos, tristes e raros. Pássaros cujas asas se tornaram inúteis de tanto tempo engaiolados, chilreando apenas melopeias tristes, carregadas de desilusão por tão servil rendição.
Rui Conceição Silva (Quando o Sol Brilha)
Porque os tempos são ventos, não mais do que sopros velozes, quase tão breves como a vida, tão cheia de insignificâncias. No fundo, talvez a vida nos ensine isso, que é preciso ser-se feliz no que resta do tempo. E que essa é a nossa obrigação, a de tentarmos ser felizes neste mundo, nem que para isso tenhamos de atravessar as nossas próprias fronteiras, escolhendo a liberdade de vaguear pelo que resta dos nosso sonhos.
Rui Conceição Silva (Quando o Sol Brilha)
A verdadeira liberdade existe dentro de nós e não por fora. Se decidires ser um homem livre, sê-lo-ás sempre, independentemente da tua condição.
Rui Conceição Silva (Quando o Sol Brilha)
Não há solidão maior do que saber dar nome às coisas.
Rui Nunes (Dizer o Mundo: Conversas com Rui Nunes e Paulo Nozolino)
Um terrorista entra num bar com uma bomba na mão. O dono do bar avisa que tem de deixar a bomba lá fora. O terrorista diz-lhe: estava a brincar, eu não sou terrorista, olhe só, isto não é uma bomba, é um isqueiro. E, para mostrar que é verdade, acende o isqueiro. O dono do bar replica, com ar triste: eu também estava a brincar, isto não é um bar, é um posto de gasolina.
Rui Zink (Osso)
ut she knew, without really knowing she did, that the gossamer threads we put out into the world turned into filaments, and filaments into tendrils, and that what people called destiny was really the outward contours of billions of these tendrils, as they exerted their tug on each of us.
Linda Rui Feng (Swimming Back to Trout River)
But she knew, without really knowing she did, that the gossamer threads we put out into the world turned into filaments, and filaments into tendrils, and that what people called destiny was really the outward contours of billions of these tendrils, as they exerted their tug on each of us.
Linda Rui Feng (Swimming Back to Trout River)
One generation removed from the enterprise of reproduction, grandparents saw children as genuinely open possibilities. Unlike parents, who needed to see the best parts of themselves duplicated in their offspring, grandparents rarely had such prideful agendas -- and for that very reason, they ironically imprinted more of themselves on the young.
Linda Rui Feng (Swimming Back to Trout River)
she expressed her relief to learn that I was in favor of marriage and that I was indeed attracted to women.
Rui Tsukiyo (The World's Finest Assassin Gets Reincarnated in Another World as an Aristocrat, Vol. 6 (light novel) (The World's Finest Assassin Gets Reincarnated in Another World as an Aristocrat (light novel)))
Oh, Prince Rui, what is this? Why do you look so fragile?” Prince Zhong stood at the gates of the palace, and called out to Prince Rui. He bowed to Prince Rui with a smile. “When one gets old, you have to take care, and not get old ahead of your time.” “Thank you, Prince Zhong, for your reminder. This prince is a few years younger than you, and does not have much experience.
Yue Xia Die Ying (如珠似玉 Like Pearl and Jade)
Elke dag herhaal ik het wonder, wat zeg ik, de triomf, van het moment waarop onze soort het schrift uitvond. Lezen en schrijven, we doen het op den duur zo gedachteloos. Altijd weer het vingervlugge mirakel van ons geheugen dat zich woord voor woord; lettergreep na lettergreep, de totaal willekeurige maar o zo zegenrijke band herinnert tussen een letter en een klank, en wat die verbintenis betekent. Telkens weer die schepping van zin uit een ontstellende ruis die zonder het oor van de ander zonder boodschap zou blijven… En dat mirakel , die dagdagelijkse ontploffing in betekenis, knettert en vonkt terug in de tijd, naar de havens van de Feniciërs, naar de koningen van Sumer, naar de glazuren tegels van de toren van Babel, verspreid in het zand.
Erwin Mortier (Gestameld liedboek: Moedergetijden)
Com o seu respeito pela vida humana e pelos direitos e a dignidade do Homem, Aristides de Sousa Mendes mostrou ser ao mesmo tempo um herói para a Europa e para a humanidade.
Rui Afonso (Aristides de Sousa Mendes - Um Homem Bom)