Ramsey Nasr Quotes

Alleen kinderen stellen soms nog de juiste vragen.

geluk dat bestaat ten koste van anderen kan van alles zijn, maar nooit geluk.

Zo. Het raampje dicht. Dat was weer dat. Eens even kijken. Gaat mijnheer nu nog weg? Nee. Mijnheer gaat zitten. Half, hij gaat ten halve zitten. Met geheel ontblote bibs. Ah ja... Ja... Een cadeau... Een bruin cadeau voor tussen de bloemen. Ploem-ploem. Ja, ik zie het hoor, overbodig te wijzen.

Het wordt deze eenvoudige stap van het bed naar de vloer, die de richting van mijn verdere dag zal bepalen, heil of onheil tegemoet, omhoog of omlaag, goed of kwaad. Ja, ze ligt aan mijn voeten de wereld, maar zie eens rond: deze wereld is niet dezelfde van gisteren. Zij is veranderd; onmerkbaar haast, maar veranderd blijft ze.

Help mij en heb mij lief. Ik heb geen vreugde Maar wel de helft van een geheugen voor je.

Dansen is soms domweg durven hopen

Ik ben niet warrig; ik ontwricht de chaos Die doorgaans voor volmaakt doorgaat: ik weet, Maar wie met inzicht blind zich meten wil, Weeg af uw kansen en ontvang uw deel. De hemelen beweeg ik.

De eenentwintigste eeuw is daarmee uitgegroeid tot de eeuw van het geweten. Dat geweten zal ons doorlopend de volgende vraag blijven stellen: aan welke voorwaarden moet worden voldaan om zelf een gelukkig leven te leiden zonder daarmee een ander levend wezen de mogelijkheid tot geluk te ontnemen? Kortom, wat hebben we nodig en wat niet?

het getuigt van kwade wil om ons rationeel vernuft wél aan te wenden voor ingenieuze belastingconstructies, uitgekiende maximalisatie, botte personeelsafdrijving of het fokken van een extra varkensrib teneinde meer vlees voor de markt te genereren, maar dyscalculie te veinzen als het op de basale rekensom aankomt.

In een wereld geconditioneerd door de groeigedachte betekent revolutie: een terugkeer naar minder.

een vers is maar een regel lang, één letter diep en elk gedicht, elk boek herbergt een piepklein afgelijnd gevang dat je voor even laat ontsnappen. op ons papier woedt oorlog veilig, rijmt massagraf op poëzie.

We doen het - we doen wat we kunnen, maar we kunnen helemaal niets met deze regering.

Kapitalisme werkt niet als een gesloten systeem waarvan iedereen profiteert. Het werkt alleen via verlies aan de onderkant: daar zit de brandstof voor het systeem.

We hebben het grotere verband vernietigd. Daardoor kunnen we niets meer in context zien. We zijn het verleerd om onbeduidend achter te blijven.

En we kunnen de pandemie maar geen plekje geven. We kunnen het niet, omdat wijzelf het plekje zijn. De wereld draaide nooit om ons, maar deze pandemie nu eens wel.

Wij hebben onszelf in ontzagwekkend tempo doen geloven dat we exceptioneel zijn, dat we volkomen los zouden kunnen staan van de natuur., van de wereld waarin we staan. Alleen een omwenteling kan ons verlossen van de afzondering die wij rond ons hebben opgetrokken.

s Neerlands wankelheid is groot en gevaarlijk. Niet omdat wij er financieel zo slecht aan toe zijn, maar omdat wij, meer dan in andere westerse landen, ons leven als volstrekt vanzelfsprekend, als een verworvenheid zijn gaan beschouwen, en onze fundamenten als ornamenten.

Vrijheid - zo heet het virus dat ons aantast. We zijn er zo van doordrongen geraakt dat we in het dagelijks leven geen idee meer hebben van haar oorsprong, haar waarde. Daarom wanen wij ons nu zo graag in oorlog: we hebben geen benul wat het is. Geen wonder dat wij vluchtelingen gelukszoekers noemen. Immuun voor alle mededogen.

Die arme vrije markt toch, met handen en voeten gebonden aan de wil van de consument.

Onze hele manier van leven is doordrenkt geraakt van achteloosheid. We zijn gaan geloven dat de basis – een veilig, gezond, openbaar leven – ons toekomt zonder meer. Dit heeft ons besmet met de idee van onkwetsbaarheid. Oorlog, dood, chaos: dat overkomt ons niet. Dat zijn andere landen, andere tijden.

Elke vanzelfsprekendheid was ooit onmogelijk.

Geluk ten koste van een ander kan van alles zijn, maar geen geluk