Palma Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Palma. Here they are! All 100 of them:

...there are so many books left to read. For that reason alone it is worth going on living. Books make me happy, the help me escape from reality.
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
Steven, I know I phrased that as a question, but it was really a command. Yes, but mine is…ummm…private. Private, Steven? Yes, Miss Palma. PRIVATE Steven? Again with the capital letters?
Jordan Sonnenblick (Drums, Girls & Dangerous Pie (Drums, Girls & Dangerous Pie #1))
...while finding true love was one of the most splendid things that could happen to you in life, finding a friend was equally splendid.
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
Writers perform an extremely important role: they make others dream, those who are unable to dream for themselves. And everyone needs to dream. Could there be any more important job in life than that?
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
¿Por qué las palmas de mi mano tienen una memoria más fiel que mi memoria?
Mario Benedetti (La tregua)
The paths that we choose don't always take us where we want to go. Sometimes they take us where we need to go.
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
Kapag gusto mo yung tao, madali mong pagselosan yung kahit pinakamaliit na bagay... pero madali ka rin magpatawad. Isang ngiti lang, ayos na.
Ariesa Jane Domingo (Mission Impossible: Seducing Drake Palma)
(...) ¿qué era el tiempo si nadie podía medirlo, si nada podía acusar su paso? El tiempo solo se mostraba en las hojas secas, en las heridas que cicatrizaban, en la carcoma que devoraba, en el óxido que se extendía, y en los corazones que se cansaban. Si nadie estaba allí para señalarlo, el tiempo no era nada, absolutamente nada.
Félix J. Palma (El mapa del tiempo (Trilogía Victoriana, #1))
Time seemed to stop; the world around them stilled. There was only her. His thumb caressed at her lips, the lips he wanted to kiss. Katianna rolled her face in his palm—a caressing nuzzle and he stilled, his breath froze in his chest. A response. A submissive one at that. His heart, stilled fractured by that single nuance, but his loins burst with a wave of warmth. A response—it had been a response. Oh fuck he had to kiss her. His whole body was screaming for her now.
Talon P.S. (Becoming His Slave (Dominion of Brothers, #1))
...the wrath of God pales beside that of man.
Félix J. Palma (The Map of Time)
He had learned from experience that what he succeeded in putting down on paper was only ever a pale reflection of what he had imagined, and so he had come to accept that this would only be half as good as the original, half as acceptable as the flawless, unachievable novel that had acted as a guide, and which he imagined pulsating mockingly behind each book like some ghostly presence.
Félix J. Palma (The Map of Time - Street Smart)
Striving to achieve a dream is never a waste of time.
Félix J. Palma (The Map of Time)
I don't think traveling back in time on an empty stomach is a good idea.
Félix J. Palma
We are the authors of our own fate-we write it each day with every one of our actions.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Before cruelly vilifying them from a great height, the mudslingers at newspapers and journals should bear in mind that all artistic endeavors were by and large a mixture of effort and imagination, the embodiment of a solitary endeavor, of a sometimes long-nurtured dream, when they were not a desperate bid to give life meaning.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Nunca te llevé a que madame Leonie te mirara la palma de la mano, a lo mejor tuve miedo de que leyera en tu mano alguna verdad sobre mí, porque fuiste siempre un espejo terrible, una espantosa máquina de repeticiones, y lo que llamamos amarnos fue quizá que yo estaba de pie delante de vos, con una flor amarilla en la mano, y vos sostenías dos velas verdes y el tiempo soplaba contra nuestras caras una lenta lluvia de renuncias y despedidas y tickets de metro.
Julio Cortázar (Rayuela)
I'm convinced the true history of our time isn't what we read in newspapers or books...True history is almost invisible. It flows like an underground spring. It takes place in the shadows, and in silence, George. And only a chosen few know what that history is.
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
Merrick belonged to that class of reader who was able to forget with amazing ease the hand moving the characters behind the scenes of the novel.
Félix J. Palma (The Map of Time)
...cambiar los simulacros no es lo que les importa; es sólo un síntoma de lo que verdaderamente les importa— Tori toma mi mano y la presiona entre sus palmas. —Piénsalo —dice— estas personas te enseñaron a usar un arma. Te enseñaron cómo luchar. ¿Crees que están por encima de lastimarte? ¿Por encima de matarte?
Veronica Roth (Divergent (Divergent, #1))
Time could only be seen in the falling leaves, a wound that healed, a woodworm's tunneling, rust that spread, and hearts that grew weary. Without anyone to discern it, time was nothing, nothing at all.
Félix J. Palma (The Map of Time)
(...) el tiempo nunca se pierde tratando de conseguir un sueño.
Félix J. Palma (El mapa del tiempo (Trilogía Victoriana, #1))
If Wells recognized any merit in [Henry] James, it was his undeniable talent for using very long sentences in order to say nothing at all. p. 516
Félix J. Palma (The Map of Time)
Los mayores se desgastan inútilmente buscando una felicidad que nunca encuentran; en cambio, a los niños, la felicidad les brota de la palma de las manos.
Antonio Iturbe (La bibliotecaria de Auschwitz)
We give violent movies a pass but come down hard on a rapper like Scarface, who is ultimately a storyteller just like Brian de Palma. And neither of them is responsible for the poverty and violence that really do shape people's lives--not to mention their individual choices.
Jay-Z (Decoded)
Time is a river sweeping away all that is born towards the darkest shore.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Sometimes the best way to find out what we want is to choose what we do not want.
Félix J. Palma (The Map of Time)
...the passage of time, which transformed the volatile present into that finished, unalterable painting called the past, a canvas man always executed blindly, with erratic brushstrokes that only made sense when one stepped far enough away from it to be able to admire it as a whole.
Félix J. Palma
(...) A escrita é uma longa introspecção, é uma viagem até às cavernas mais obscuras da consciência, uma lenta meditação. Escrevo às apalpadelas no silêncio e pelo caminho descubro partículas de verdade, pequenos cristais que cabem na palma da mão e justificam a minha passagem por este mundo.(...)
Isabel Allende (Paula)
Why had his mother gone to the trouble of bringing him into the world if the most exciting moment in his life was having been made lame by a bayonet?
Félix J. Palma (The Map of Time)
Abre sus ojos de nuevo, su expresión es desolada–sincera. –¿No ibas a escapar? –pregunta. –¡No! Cierra sus ojos de nuevo y todo su cuerpo se relaja. Cuando abre sus ojos, puedo ver su dolor y angustia. –Pensé… –Se detiene–. Este soy yo, Ana. Todo yo… y soy todo tuyo. ¿Qué tengo que hacer para que te des cuenta de eso? Hacerte ver que te quiero de cualquier forma en que te pueda obtener. Que te amo. –También te amo, Christian, y verte así… –Me ahogo y mis lágrimas comienzan de nuevo–. Pensé que te había roto. –¿Roto? ¿A mí? Oh no, Ana. Justo lo contrario. –Se estira y toma mi mano–. Eres mi vida, –susurra, y besa mis nudillos antes de presionar mi palma contra la suya.
E.L. James (Fifty Shades Darker (Fifty Shades, #2))
Una mañana te levantas y tienes todo lo que deseas en la palma de tu mano y al día siguiente no eres capaz de encontrar una miserable razón para seguir adelante. Una mañana eres feliz y otra no.
Alice Kellen (Sigue lloviendo (Spanish Edition))
Isi intindea tot timpul palma pe marinea pupitrului ca sa prinda cat mai bine o gama imaginara. Mi-ar fi placut sa am linistea ei. O admiram ca nu se cheltuieste pentru nimeni si nimic; si totusi intelegeam ca e un lux sa poti ramane in afara de agitatia lumii si s-o privesticu linistea cu care stai intr-un loc bun la teatru si vezi cum se agita pe scena, costumati in anumite piese, actori care ragusesc debitand tirade eroice, se lupta cu spada care suna a tinichea cad si se ridica.
Cella Serghi (Pânza de păianjen)
The most terrifying thing is sometimes not what we see, but rather what we are forced to imagine.
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
I really didn’t mean to hurt him. But we’re all means to an end. And he was no exception.
Cristiana Di Palma (Red Junction)
La escritura es una larga introspección, es un viaje hacia las cavernas más oscuras de la conciencia, una lenta meditación. Escribo a tientas en el silencio y por el camino descubro partículas de verdad, pequeños cristales que caben en la palma de una mano y justifican mi paso por este mundo.
Isabel Allende (Paula)
Happy New Year Mira, no pido mucho, solamente tu mano, tenerla como un sapito que duerme así contento. Necesito esa puerta que me dabas para entrar a tu mundo, ese trocito de azúcar verde, de redondo alegre. ¿No me prestas tu mano en esta noche de fin de año de lechuzas roncas? No puedes, por razones técnicas. Entonces la tramo en el aire, urdiendo cada dedo, el durazno sedoso de la palma y el dorso, ese país de azules árboles. Así la tomo y la sostengo, como si de ello dependiera muchísimo del mundo, la sucesión de las cuatro estaciones, el canto de los gallos, el amor de los hombres.
Julio Cortázar
[A] writer’s most powerful weapon, his true strength, was his intuition, and regardless of whether he had any talent, if the critics combined to discredit an author’s nose for things, he would be reduced to a fearful creature who took a mistakenly guarded, absurdly cautious approach to his work, which would end up stifling his latent genius.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Man has a thousand plans, Heaven but one..
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
By changing nothing, nothing changes. Tony Robbins
Toni De Palma
A brasa do teu corpo a queimar a palma acesa da mão do meu desejo
Maria Teresa Horta (Antologia de Contos / Só de Amor)
DICE LA LEYENDA… que a los descendientes de quien planta una palma areca en su casa nunca les faltará tierra propia.
Viviana Rivero (El alma de las flores)
Y es que hay mujeres y mujeres y hombres y hombres, y no basta con barajarlos y elegir una carta de cada mazo y creer que el resultado es una pareja.
Félix J. Palma (La hormiga que quiso ser astronauta)
¿No deberíamos considerar un héroe a alguien que logra crear un mundo perfecto, aunque tan solo sea por un instante y para un solo hombre?
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
For the very first time Andrew realized that life, real life, had no connection with the way people spent their days, whose lips they kissed, what medals were pinned on them, or the shoes they mended. Life, real life went on soundlessly...ultimately there was no difference between Queen Victoria and the most wretched beggar in London: both were complex machines made up of bone, organ, and tissue, whose fuel was the breath of God.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Então Palma aconselhou um grande passo. - Vá você lá dentro, Silveira, entre pelo quarto, e assim sem mais nem menos, chegue-se ao pé dela... - E tapona? - perguntou Cruges, muito seriamente...
Eça de Queirós (Os Maias)
And now that Wells had heard him laugh, he wondered whether the so-called Elephant Man had not in fact been smiling at him from the moment he stepped into the room, a warm, friendly smile intended to sooth the discomfort his appearance produced in his guests, a smile no one would ever see. As he left the room, he felt a tear roll down his cheek.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Estoy sola en el rincón más hondo de mi ser, atada de manos y pies por mi persona, viviendo una aflicción sin nombre que me carcome, intentando en vano censurarlo todo para sostener en mis palmas a la magia… ¡todo esto al mismo tiempo! ¡¿Quién demonios podría conservar la cordura en semejantes circunstancias?!
Mariela Villegas Rivero ("Noche de Brujas")
¿Se han preguntado alguna vez qué es lo que convierte en responsables a los hombres? Yo se lo diré: que solo tienen una oportunidad de hacer cada cosa. Si existieran máquinas que nos permitieran corregir hasta nuestros errores más estúpidos viviríamos en un mundo lleno de irresponsables.
Félix J. Palma (The Map of Time)
The saddest thing in the world is to see a man die wearing the forlorn expression of someone who has failed to fulfill his dreams.
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
Had I known dreaming would one day become impossible, I would never have stopped doing it.
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
It is a question of will, Mr. Wells," he said, striving to imbue his slurred voice with a tone of authority. "That's all.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Scrisul e o introspectie indelungata, o calatorie catre grotele cele mai ascunse ale constiintei, o meditatie lenta. Scriu pipaind tacerea, descoperind particule de adevar, mici cristale care-mi cad in palma si-mi justifica trecerea pe aceasta lume.
Isabel Allende (Paula)
Pensé para mí mismo que en la palma de mi mano había una cinta que contenía todos estos recuerdos y sentimientos, grandes alegrías y tristezas. Justo ahí, en la palma de mi mano. Y pensé en cuanta gente ha amado esas canciones, cómo mucha gente ha superado un montón de malos tiempos gracias a estas canciones, cómo mucha gente ha disfrutado de buenos tiempos con estas canciones y cuánto significan estas canciones en realidad. Pienso que sería genial haber escrito alguna de estas canciones. Apuesto que si yo escribiera uno de esos temas, estaría muy orgulloso. Espero que las personas que escribieron esas canciones sean felices. Y espero que sientan que es suficiente. De verdad lo espero, porque ellos me han hecho feliz. Y soy sólo una persona.
Stephen Chbosky (The Perks of Being a Wallflower)
(...)sentou-se para descansar e em breve fazia de conta que ela era uma mulher azul porque o crepúsculo mais tarde talvez fosse azul, faz de conta que fiava com fios de ouro as sensações. faz de conta que a infância era hoje e prateada de brinquedos, faz de conta que uma veia não se abrira e faz de conta que dela não estava em silêncio alvíssimo escorrendo sangue escarlate, e que ela não estivesse pálida de morte mas isso fazia de conta que estava mesmo de verdade, precisava no meio do faz de conta falar a verdade de pedra opaca para que contrastasse com o faz de conta verde-cintilante, faz de conta que amava e era amada, faz de conta que não precisava morrer de saudade, faz de conta que estava deitada na palma transparente de Deus, não Lóri mas o seu nome secreto que ela por enquanto ainda não podia usufruir, faz de conta que vivia e não que estivesse morrendo pois viver afinal não passava de se aproximar cada vez mais da morte, faz de conta que ela não ficava de braços caídos de perplexidade quando os fios de ouro que fiava se embaraçavam e ela não sabia desfazer o fino fio frio, faz de conta que ela era sábia bastante para desfazer os nós de corda de marinheiro que lhe atavam os pulsos, faz de conta que tinha um cesto de pérolas só para olhar a cor da lua pois ela era lunar, faz de conta que ela fechasse os olhos e seres amados surgissem quando abrisse os olhos úmidos de gratidão, faz de conta que tudo o que tinha não era faz de conta, faz de conta que se descontraía o peito e uma luz douradíssima e leve guiava por uma floresta de açudes mudos e de tranqüilas mortalidades, faz de conta que ela não era lunar, faz de conta que ela não estava chorando por dentro.
Clarice Lispector
É a primeira vez que lhe toca na pele nua. A reacção no ar é imediata. Uma corrente súbita de energia tonificante e luminosa ondula através da sala. O candelabro começa a tremer. A sensação que passa vertiginosamente pela pele de Marco é intensa e profunda, iniciando-se no ponto onde a palma da mão se encontra com a dela, mas alastrando-se a partir daí, numa distância maior e mais profunda
Erin Morgenstern (The Night Circus)
Bajo la luz de aquella estrella se había desarrollado una civilización milenaria que se tenía en aquel tiempo por la más culta y avanzada del orbe, y que, a su pesar, estaba a punto de demostrar se la más incivilizada y salvaje de cuantas habían madurado bajo el sol.
Jesús Díez de Palma (El festín de la muerte)
O que é o desejo do nosso coração?" "A vingança," a voz dele era baixa, como se tivesse receio de que alguém estivesse ouvindo. "A justiça," Príncipe Doran pressionou o dragão de ônix contra a palma da mão dela com seus dedos inchados e gotosos, e murmurou "Fogo e sangue.
George R.R. Martin (A Feast for Crows (A Song of Ice and Fire, #4))
-¿Te gusta la soledad? -Apoyó la mejilla sobre la palma de su mano-. ¿Te gusta viajar solo, comer solo, sentarte en las clases solo, apartado de la gente? -A nadie le gusta la soledad. Pero no me interesa hacer amigos a cualquier precio. No estoy dispuesto a desilusionarme. -aclaré.
Haruki Murakami (Norwegian Wood)
Soy una vieja loca, se dijo, sintiéndose tan efímera como una gota de agua en la palma de su mano. Y Carlos lo sabe, es más, le gusta que sea así. Se siente acunado en esta casa, se deja querer. Nada más, eso es todo. El resto eran sus propias películas, su chifladura de maricón enamorado.
Pedro Lemebel (Tengo miedo torero)
Nu pot sa sufar, suflet miscator, femeie care-mi izvoraste din coasta si-n pietre de melancolie, arzator, cu timpla dai, ca-n inima mea proasta Pasul tau zvelt din glezna mea sa-l rupi nu pot sa sufar, nu, fara durere Mi-e sufletul culcat pe colti de lupi. Devine loc dunga subtire de tacere si de sub palma lata-a mea, umarul tau cu suierat de tren se smulge-asurzitor spre-un tunel, spre vid, spre hau, spre-un chip neinventat, traind in viitor Nu pot sa sufar, nu, sa treaca intre noi reci dorurile ce le misti doar tu nici intimplarile ca niste bivoli stinsi, greoi, si nici distantele sa treaca. Nu.
Nichita Stănescu
—¿Qué me has traído? —me preguntó, emocionada. Sonreí. —¿Y tú? ¿Qué me has traído? —bromeé. Auri sonrió y alargó la mano. Vi brillar algo en su palma a la luz de la luna. —Una llave —contestó con orgullo, y me la puso en la mano. La cogí y noté su agradable peso. —Es muy bonita —dije—. ¿Qué abre? —La luna —respondió ella, muy seria. —Ah, podría serme muy útil —dije examinándola. —Eso mismo pensé yo. Así, si hay una puerta en la luna, podrás abrirla. —Se sentó en el tejado con las piernas cruzadas y me miró con una amplia sonrisa en los labios—. Aunque yo no fomentaría esa clase de comportamiento insensato. [...] —Te he traído un poco de pan. [...]. Y una botella de agua. —Eso también es muy bonito —dijo ella con gentileza. [...]—. ¿Qué hay en el agua? [...]. —Flores —respondí—. Y el trozo de luna que no está en el cielo esta noche. Lo he metido también. [...] —Yo ya mencioné la luna —dijo con un deje de reproche. —Entonces, solo flores. Y el brillo del cuerpo de una libélula. Yo quería un trozo de luna, pero solo conseguí el brillo azul de una libélula. Auri inclinó la botella y dio un sorbo de agua. —Es maravillosa.
Patrick Rothfuss (The Name of the Wind (The Kingkiller Chronicle, #1))
True history is almost invisible. It flows like an underground spring. It takes place in the shadows, and in silence.. And only a chosen few know what that history is.
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
I would like you to have it, Mr. Wells" he said, presenting him with the basket,"to remind you that everything is a question of wills
Félix J. Palma
La muerte había comenzado un festín que duraría seis años.
Jesús Díez de Palma (El festín de la muerte)
There is little more I can add short of dissecting the man, or going into intimate details such as the modest proportions and slight southeasterly curvature of his manhood.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Intelligence could not thrive where there was no change and no necessity for change.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Ultimately it was man's limited senses which established the boundaries of the world.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Don’t let anyone tell you what you cannot do, Edward, not even your inner voice. "World's End", From Red Junction Book
Cristiana Di Palma (Red Junction)
Descoperă-mă toată,cu-ndrăzneală! Şi lasă-ţi palma aspră şi pe sâni! Aşa cum stau aici,apropape goală, Sunt mai frumoasă ca un imn păgân.
Radu Stanca
He was back at the point of departure, at the place that filled writers with dread and excitement, for this was where they must decide which new story to tackle of the many floating in the air, which plot to bind themselves to for a lengthy period; and they had to choose carefully, study each option calmly...because there were dangerous stories, stories that resisted being inhabited, and stories that pulled you apart while you were writing them...At that moment, before reverently committing the first word to paper, he could write anything he wanted, and this fired his blood with a powerful sense of freedom, as wonderful as it was fleeting, for he knew it would vanish the moment he chose one story and sacrificed all the others.
Félix J. Palma
Al principio solo noté el tacto tembloroso de sus dedos, apenas sus huellas digitales. Era como si casi no se atreviera a rozarme. Pero se quedó ahí un segundo, como una mariposa, y antes de retirar la mano presionó ligeramente con la palma caliente sobre mi mejilla y parte de mi mandíbula. Después aflojó la presión y deslizó muy lentamente la mano hasta retirarla por completo de mi cara. Cuando lo hizo sentí el frío de su ausencia, una huella de hielo en mi mejilla.
Begoña Oro (Croquetas y wasaps)
he was convinced that the universe dazzled mankind with volcanic eruptions, but had its own secret way of communicating with the select few, people like Andrew who looked at reality as though it were a strip of wallpaper covering up something else.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Necesitaba agarrarse a algo, y eso fueron los dedos de Tabitha en la palma de su mano. Nada tenía sentido, pero el contacto con su fría piel le disminuía el dolor de cabeza, el latido de su sien se acompasaba al tiempo que se aceleraba el de su pecho.
Irene Sánchez Cuenca (Volveremos a encontrarnos)
I do not remember if it was the smell of the land, of the haystacks outside the barn, or the warm breath that the horse exhaled on my t-shirt, but there was one moment when I finally felt at home. It happened at Louise’s farm, called Infinity Farms, an isolated place a few miles south of Stoneville. A miniscule dot on the map of Oklahoma’s desolate land. "Oklahoma", from Red Juntion Book
Cristiana Di Palma (Red Junction)
...y a partir de ese golpe el alma en pena del registrador civil contaría su historia, en todo momento con las palmas de sus manos sin dedos apretando las dos mitades de su cabeza para mantener los sesos en su sitio, que el realismo mágico no me es por completo ajeno.
Horacio Castellanos Moya (Senselessness)
«El tiempo aquí es gelatinoso. Lo tratas de asir y se deshace entre las manos. Queda en tus palmas un hueco, aire. Nada cambia. Flotan el tedio y la muerte. ¿Estamos muertos? Un día descubres un delgado hilo que proviene del exterior. Lo observas con detenimiento. Puede ser una trampa. Te acercas. Es un hilo de oro, de platino, de una aleación extraña. Lo palpas con la yema de los dedos. Lo haces con prisa, pronto será jalado hacia fuera. Regresará a su destino, la limpia tierra de la libertad. Te aferras a él como la soga que te rescatará de este hálito oleaginoso. Aunque lo apretujas, el hilo se escurre de tus manos. Te corta, te sangra. Se pierde por el portón de entrada. Miras tus heridas. Refulge en ellas el oro, el platino, la valiosa aleación extraña. Te sientas a esperar su vuelta. El hilo no vuelve y, aun a la distancia, sigue cortando».
Guillermo Arriaga (Salvar el fuego)
The answer was obvious: the passage of time, which transformed the volatile present into that finished, unalterable painting called the past, a canvas man always executed blindly, with erratic brushstrokes that only made sense when one stepped far enough away from it to be able to admire it as a whole.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Jehová; y tomaron a Dagón y lo volvieron a su lugar. 4 Y volviéndose a levantar de mañana el siguiente día, he aquí que Dagón había caído postrado en tierra delante del arca de Jehová; y la cabeza de Dagón y las dos palmas de sus manos estaban cortadas sobre el umbral, habiéndole quedado a Dagón el tronco solamente.
Casiodoro de Reina (Reina Valera 1960)
Compañera, cuando amábamos (for Juanita Ramos and other spik dykes) ¿Volverán, campañera, esas tardes sordas Cuando nos amábamos tiradas en las sombras bajo otoño? Mis ojos clavados en tu mirada Tu mirada que siempre retiraba al mundo Esas tardes cuando nos acostábamos en las nubes Mano en mano nos paseábamos por las calles Entre niños jugando handball Vendedores y sus sabores de carne chamuzcada. La gente mirando nuestras manos Nos pescaban los ojos y se sonreían cómplices en este asunto del aire suave. En un café u otro nos sentábamos bien cerquita. Nos gustaba todo: las bodegas tiznadas La música de Silvio, el ruido de los trenes Y habichuelas. Compañera, ¿Volverán esas tardes sordas cuando nos amábamos? ¿Te acuerdas cuando te decía ¡tócame!? ¿Cuándo ilesa carne buscaba carne y dientes labios En los laberintos de tus bocas? Esas tardes, islas no descubiertas Cuando caminábamos hasta la orilla. Mis dedos lentos andaban las lomas de tus pechos, Recorriendo la llanura de tu espalda Tus moras hinchándose en mi boca La cueva mojada y racima. Tu corazón en mi lengua hasta en mis sueños. Dos pescadoras nadando en los mares Buscando esa perla. ¿No te acuerdas como nos amábamos, compañera? ¿Volverán esas tardes cuando vacilábamos Pasos largos, manos entrelazadas en la playa? Las gaviotas y las brizas Dos manfloras vagas en una isla de mutua melodía. Tus tiernas palmas y los planetas que se caián. Esas tardes tiñadas de mojo Cuando nos entregábamos a las olas Cuando nos tirábamos En el zacate del parque Dos cuerpos de mujer bajo los árboles Mirando los barcos cruzando el río Tus pestañas barriendo mi cara Dormitando, oliendo tu piel de amapola. Dos extranjeras al borde del abismo Yo caía descabellada encima de tu cuerpo Sobre las lunas llenas de tus pechos Esas tardes cuando se mecía el mundo con mi resuello Dos mujeres que hacían una sola sombra bailarina Esas tardes andábamos hasta que las lámparas Se prendían en las avenidas. ¿Volverán, Compañera, esas tardes  cuando nos amábanos?
Gloria E. Anzaldúa (Borderlands/La Frontera: The New Mestiza)
[...] al igual que el verano está destinado a morir bajo el yugo del otoño, aquella luminosa felicidad estaba condenada a perecer.
Félix J. Palma
Tal vez la existencia no sea más que un eterno y cíclico plagio de sí misma.
Félix J. Palma (El mapa del caos (Trilogía Victoriana, #3))
avaro hasta el extremo de que si en vez de nacer hombre hubiera nacido reloj, por no dar no habría dado ni las horas,
Ricardo Palma (Tradiciones peruanas (Spanish Edition))
CÁNTICO DE INICIACIÓN DE LA LOGIA DE LOS BUSCADORES Trae, por favor, cosas extrañas. Vuelve, por favor, con cosas nuevas. Deja que lleguen a tus manos cosas muy antiguas. Deja que llegue a tus ojos lo que no conoces. Deja que la arena del desierto endurezca tus pies. Deja que el arco de tu pie sea las montañas. Deja que los surcos de las yemas de tus dedos sean los mapas y que los caminos que recorres sean las líneas de la palma de tus manos. Deja que entre nieve profunda al inspirar y que tu aliento sea el fulgor del hielo. Que tu boca contenga las formas de extrañas palabras. Que tu olfato huela comidas que nunca has probado. Que el manantial de un río extraño sea tu ombligo. Que tu alma esté cómoda donde no hay casas. Camina con cuidado, bienamado, camina alerta, bienamado, camina con valentía, bienamado. Vuelve con nosotros, vuelve a nosotros, sigue el eterno regreso a casa.
Ursula K. Le Guin (Always Coming Home)
Él guardó silencio, manoseando el papel entre los dedos, ella suspiró, irritada. - De acuedo. Es una lista. -alargó el brazo con la palma hacia arriba, esperando que él pusiera allí la nota. - ¿Qué clase de lista? -preguntó Gabriel con una mirada inquisitiva. - Una lista personal. -Respondió ella, tratando de imprimir en su voz un tono de femenino desdén, esperando que así se sintiera poco caballeroso y renunciara a aquella batalla en particular. - ¿Una lista de compras? ¿Una lista de libros impropios que te gustaría leer? ¿una lista de hombres...? -ella se puso colorada antes esa última preguta y él hizo una pausa al tiempo que agrandaba los ojos- Santo Dios, Callie, ¿es una lista de hombres? Callie golpeó el suelo con el pie, en un gesto repleto de irritación. - ¡Santo cielo, no! Da igual lo que contenga la lista, Ralston. Lo único que cuenta es que me pertenece. - Esa no es una buena respuesta, emperatriz -señaló él, y comenzó a abrir la nota.
Sarah MacLean (Nine Rules to Break When Romancing a Rake (Love By Numbers, #1))
—Di el nombre de un héroe que fuera feliz. […] No eres capaz. —Se incorporó y se inclinó hacia delante. —No. —Lo sé. Nunca te dejan ser famoso y feliz. —Enarcó una ceja—. Voy a contarte un secreto. —Dime. —Me encantaba cuando se comportaba así. —Yo voy a ser el primero. —Me cogió por la palma de la mano y la sostuvo con la suya—. Júralo. —¿Por qué yo? —Porque tú eres la razón. Júralo. —Lo juro —repliqué, perdido en el intenso arrebol de sus mejillas y el flamear de sus ojos. —Lo juro —repitió él.
Madeline Miller (The Song of Achilles)
Hinter jeder Erfindung steckt die Anstrengung eines Menschen, ein der Lösung eines Problems geweihtes Leben, um einen Mechanismus zu erfinden, der den Menschen überlebt und dann zu der Welt gehört, die ohne ihn weitergeht. Solange es Menschen gibt, die sich nicht damit begnügen, die Früchte der Bäume zu verzehren oder Trommeln zu schlagen, damit es regnet, die sich entschließen, ihre Intelligenz zu nutzen, um über die Rolle eines Parasiten im Garten Gottes hinauszuwachsen, so lange wird die Wissenschaft nicht sterben.
Félix J. Palma (The Map of Time)
Querida Emmi: En la palma de mi mano izquierda, más o menos en el centro, donde la línea de la vida, surcada por gruesas arrugas, dobla hacia la arteria, allí hay un punto. Lo examino, pero no puedo verlo. Lo miro fijamente, pero no se deja sujetar. Sólo puedo tocarlo. También lo noto con los ojos cerrados. Un punto. La sensación es tan intensa que me da vértigo. Si me concentro en él, su efecto se expande hasta los dedos de los pies. Me produce hormigueo, me hace cosquillas, me da calor, me excita. Estimula mi circulación, dirige mi pulso, determina el ritmo de los latidos de mi corazón. Y en la cabeza surte su efecto embriagador como una droga, amplía mi conciencia, extiende mi horizonte. Un punto. Tengo ganas de reír de alegría, por lo bien que me hace. Tengo ganas de llorar de felicidad, porque lo poseo y porque me embarga y me colma hasta la médula. Querida Emmi, en la palma de mi mano izquierda, donde se encuentra ese punto, esta tarde —debían de ser aproximadamente las cuatro— tuvo lugar un incidente en la mesa de un café. Mi mano iba a coger un vaso de agua, cuando vinieron de frente los dedos ligeros de otra mano más suave, intentaron frenar, intentaron evitarla, intentaron impedir la colisión. Por poco lo logran. Por poco. Durante una fracción de segundo, la delicada yema de un dedo que pasaba volando fue arrollada por la palma de mi mano que iba a tomar el vaso. Ello dio como resultado un leve roce. Lo he grabado en mi memoria. Nadie me lo quita. Te siento. Te conozco. Te reconozco. Eres la misma. Eres la misma persona. Eres real. Eres mi punto. Que duermas bien.
Daniel Glattauer
La muerte era de una naturaleza piadosa, significativa y tristemente bella, es decir, espiritual; pero, al mismo tiempo, también poseía una segunda naturaleza, casi contraria, muy física y material que, desde luego, no se podía considerar bella, ni significativa, ni piadosa, ni siquiera triste. La naturaleza solemne y espiritual se expresaba en la suntuosa mortaja y ataúd del difunto, las magníficas flores y las palmas que, como se sabe, significan la paz celestial (...) Todas aquellas disposiciones claramente hallaban su sentido y su buen fin en la idea de que el abuelo había adoptado su forma definitiva y verdadera para siempre. Pero además, como muy bien captó el pequeño Hans Castorp, aunque no quiso reconocerlo, todo aquello, y especialmente a su vez, la enorme cantidad de flores (y, entre éstas, en particular de nardos) tenía otro sentido y otro fin más prosaico: mitigar ese otro aspecto de la muete que no es ni bello ni realmente triste, sino más bien casi indecente, bajo, indignamente físico; hacer olvidar o impedir tomar conciencia de la muerte (pp.43-44)
Thomas Mann
—Ella no significa nada para mí. —La voz de Dank envió un hormigueo por mi cuello y en mi pecho—. Nunca te mentiría, Pagan. —dijo, con urgencia, contra mi oreja. Abrí los ojos para mirar hacia él, con ganas de ver el azul de sus ojos. Sus labios rozaron la punta de mi oreja e hizo un sendero hasta mi cara. Ambas manos se apoderaron de mi cintura tirando de mí con fuerza, contra su cuerpo—. Tú me tientas. No puedo caer en la tentación.No estoy hecho para ser tentado pero, Pagan Moore, me tientas. Desde el momento en que vine por ti me atrajiste. Todo acerca de ti... —Una de sus manos que se posaba en la parte izquierda de mi cintura, se trasladó hasta acariciar suavemente mi brazo—. Tú me vuelves loco de necesidad. De deseo. No lo entendía al principio. Pero ahora lo sé. Es tu alma llamándome. Las almas no significan nada para mí. No se supone que deban. Pero la tuya se ha convertido en mi obsesión. —Bajó la cabeza a mi hombro y me besó en la curva de mi cuello. Su mano se movió por debajo de mi camisa y el calor de la palma de su mano descansaba sobre mi vientre desnudo. Un pulso de calor se apoderó de mí y me apretó fuertemente contra él para que no me cayera—. Quiero matar a ese chico cada vez que veo sus manos sobre ti. —Besó el camino hasta mi cuello y arqueé mi cuello en respuesta a darle un mejor acceso. Nada se había sentido así. Su tacto era como una droga—. Quiero arrancar los brazos de su cuerpo para que no te pueda tocar de nuevo. —Un gruñido bajo, familiar vibraba en mi espalda—. Pero no puedo tenerte, Pagan. No estás hecha para mí. —Su voz sonaba torturada. Quería consolarlo. Él me reclamó también. De alguna manera, había entrado en mi mundo y se había convertido en el centro del mismo.
Abbi Glines (Existence (Existence, #1))
¿PARADOJAS DEL DESTINO? Sentí un silencio frío y absoluto. ¡Dani! ¡Hijito! ¿Estás bien? ¿Dónde estás? ¿Te hiciste daño?¡¿Daniiiii?! ¿Por qué no me contestás hijo? Qué oscuro y frío está todo. No puedo ver nada. Qué silencio. ¿Dani? ¿Me escuchás? ¿Estás bien hijito? No tendría que haber mirado ese mensaje mientras manejaba. ¡Qué estúpido que soy a veces! Hijito, ¿estás bien? ¡Volcamos y nos hicimos pelota! No veo ni escucho nada, no sé dónde estoy. ¿Estaré internado? ¿Estaré muerto? ¿Dani? Me mata tu silencio. ¡¿Estás bien?! Pará, ya puedo ver un leve resplandor. Me siento atrapado. Dani, ¿estás ahí? Carajo, no puedo moverme. Estoy como envuelto en un plástico. Tengo que salir de acá. Hay una luz ¿la ves Dani? Es cada vez más intensa. A ver, sí, creo que puedo romper esta envoltura. Ya estoy casi afuera. La luz me enceguece. Qué lugar más extraño. Nunca había visto algo así ¿y vos? No se parece a la Tierra. ¿Estaré muerto? ¿En otro planeta? ¡Uy, por Dios, y esos monstruos espantosos! ¡Qué asquerosos y espeluznantes que son! Parecen extraterrestres. ¡Son Aliens! ¡Estoy en otro planeta, claramente! No puedo creerlo. Necesito escapar urgente o estos monstruos seguro que me devoran. Tengo que alejarme. Tengo mucho miedo. ¿Estoy flotando? ¿Estoy volando? Sí, vuelo. ¿A ver? Voy a subir más alto para tratar de escapar. Ya no veo a los Aliens y el paisaje parece menos aterrador. Creo que lo logré. Hay mucho viento. ¿Es eso una carretera? Se ven como unos vehículos allá abajo. ¿Serán los transportes de los extraterrestres? Voy a descender un poco. ¡Veo personas! ¿Estoy en la Tierra? ¿Será esto un universo paralelo? ¿Dónde estará Dani? ¡Daniiiiii! No tendría que haber mirado ese mensaje mientras manejaba. Esa torre que está allá abajo se parece mucho al tanque de agua de mi pueblo. Es idéntica; pero la torre de mi pueblo no tiene ese inmenso edificio al lado. Todo esto es muy semejante a mi barrio, pero no es exactamente igual: hay muchos más edificios acá. Ahí está el río. Ah, y la fábrica. Definitivamente es mi barrio, pero luce algo diferente. Debo estar en un universo paralelo nomás. Es increíble que pueda flotar. La gente parece no advertir mi presencia. ¿Seré un fantasma? Tengo que volver a mi casa para ver si está Dani. Dios quiera que esté sano y salvo. Gabriela debe estar preocupadísima por el choque. ¡Ahí está mi casa! ¿Y esos autos de quiénes serán? La fachada está pintada de otro color. ¡Qué extraño todo! Hay alguien en el jardín. ¡Qué crecidos están los árboles que planté en primavera! Es…es… ¡¿Dani?! Sí, ¡sí! ¡Es Dani! Pero qué cambiado está, parece más grande, parece… ¡todo un muchacho! Lo importante es que está bien por suerte. Necesito abrazarlo bien fuerte y decirle cuánto lo quiero. ¿Podrá verme si soy un fantasma? Me voy a acercar despacito para no asustarlo. Necesito tocarlo, acariciarlo. ¿No me ve? Me voy a acercar más. Ahora sí, al menos movió la cabeza, creo que ya notó mi presencia. ¡Qué hambre me agarró de golpe! ¡No puedo detenerme! ¡¿Qué haces hijito?! ¡Soy yo! ¡Tu papá! ¿Hijito querido? ¡No puedo frenarme! ¡Tengo demasiada hambre! ¡Ahhhh qué ricoooo! ¡Qué placeeeer! ¡Nooo Daniii! ¡Noooooo!... ¡Soy tu papá!... ¡Pafffff! –Mamá, trae repelente que está lleno de mosquitos en el jardín –gruñó Daniel, mientras limpiaba en su pantalón la sangre que tenía en la palma de su mano derecha. Gabriela, que justo salía, frenó con brusquedad su marcha, se dio vuelta hacia la casa, y gritó: -¡Querido, trae por favor el repelente que está arriba de la chimenea! De nuevo el silencio frío y absoluto. FIN
Gonzalo Guma (Equinoccio. Susurros del destino)
El mundo fantástico son las tinieblas que hay en el interior de nuestra mente. Antes de que en el siglo XIX Freud y Jung arrojaran luz sobre todo esto con sus análisis del subconsciente, la correlación entre ambas tinieblas era, para la mayoría de las personas, un hecho tan obvio que no valía la pena pararse a reflexionar sobre él. Ni siquiera era una metáfora. Y si nos remitimos a épocas anteriores, ni siquiera era una correlación. Hasta que Edison inventó la luz eléctrica, la mayor parte del mundo vivía, literalmente, envuelto en unas tinieblas tan negras como la laca. Y no existía frontera alguna entre las tinieblas físicas del exterior y las tinieblas interiores del alma, ambas se entremezclaban. Más aún, se confundían en una. De esta manera. -Y Oshima aprieta la palma de una mano contra la otra-. En la época en que vivía Murasaki Shikibu, los espíritus vivos eran a la vez un fenómeno fantástico y una disposición del espíritu de lo más normal, algo que estaba allí. Pensar en estas dos clases de oscuridad como algo separado era algo que, probablemente, no pudiera hacer la gente de aquella época. Pero para nosotros, que estamos en el mundo actual, las cosas son distintas. Las tinieblas del mundo exterior han desaparecido, pero las tinieblas de nuestra alma continúan inalteradas. Una gran parte de lo que llamamos yo o consciencia permanece oculta en el reino de las tinieblas, como un iceberg. Esta disociación, en algunos casos, crea en nosotros confusión y grandes contradicciones
Haruki Murakami (Kafka on the Shore)
Soy un artista. Y un artista no es más que un hombre arrastrado por un río: en una orilla está la cordura y en la otra la locura, pero él jamás encontrará el descanso en ninguna de las dos: seguirá fluyendo entre ambas, arrastrado por las aguas de su arte, alejado de la vida que se desarrolla en tierra, desde donde los demás le observan sin poder ayudarle, hasta morir en la inmensidad del mar.
Félix J. Palma
Yo lo sabía, sabía que ella me había cogido la mano de una manera espontánea, pero que, en realidad, lo había hecho porque deseaba hacerlo. Aún hoy recuerdo el tacto de su mano aquel día. Es un tacto diferente a cualquier otro que haya experimentado después. Era simplemente la mano pequeña y cálida de una niña de doce años. Pero en aquellos cinco dedos y en aquella palma se concentraban, como en un catálogo, todas las cosas que yo quería saber, todas las cosas que tenía que saber. Y ella, al tomarme de la mano, me las enseñó. Me enseñó que en el mundo real existía un lugar como aquél. Durante diez segundos tuve la sensación de haberme convertido en un pajarillo perfecto. Surcaba el aire, sentía el viento. Desde las alturas, podía ver paisajes lejanos. Tan remotos que no era capaz de vislumbrar con claridad lo que había. Pero supe que existían. Y que algún día iba a visitarlos. Esa certeza me dejó sin aliento, me hizo estremecer.
Haruki Murakami (South of the Border, West of the Sun)
Un nesimtit bucurestean expediat în Oradea ar putea descoperi aici surprize greu digerabile. Exista sclifositi prevenitori, care practica o discriminare abuziva si îngaduie accesul în vehicul pe criterii iesite din uz: vârsta, sex, eventual betesuguri trupesti. Fiind vorba tot de creaturi de la bunul Dumnezeu lasate, acesti indivizi jalnici, hraniti cu perfuziile unei nostalgii culpabile, nu pot fi lichidati si nici macar închisi în rezervatii. În fata lor, nesimtitul are o singura varianta: actiunea directa. Ea se comprima într-o formula fara echivoc: darea de buzna. Nesimtitul e cel care, prin puterea exemplului, îi supune pe pasageri unei pedagogii simple, dar de o somptuoasa utilitate. Într-un autobuz nu se suie, ci se navaleste. Stilistica momentului trebuie sa aiba ceva de meleu rugbistic, de caft pe maidan, de îmbulzeala ceausista la tejghea, când vânzatoarea le anunta celor o suta de soimi ai cozilor ca mai erau doar treizeci de pachete cu gâturi si gheare de pui. Accesul în mijlocul de transport respecta o lege naturala, cu ecouri darwiniene: the survival of the fittest5. Primii urcati sunt plavanii musculosi, liceenii cu viteza de reactie, haidamacii cu palma cât cazmaua si ceafa încretita ca blana de sharpey. Ei îsi asigura întâietatea distribuind galant ghionturi care disloca fulgerator, maturând din cale concurenta fragila, calcând apasat pe bombeuri si principii. Li se alatura sporadic câte o gospodina teribila, gata sa preschimbe plasa cu morcovi în arma alba si umbrela în sulita. Asaltul treptelor se face icnit, iar când argumentele fizice nu ajung, e loc oricând pentru un îndemn categoric — «Da-te, fa, la o parte ca-mi iei aerul!» — sau o constatare dusmanoasa: «Te cauta moartea pe-acasa si tu te plimbi pe benzina statului». În cazurile speciale, ceea ce nu se poate regla din limbaj sau bicepsi îsi gaseste rezolvarea printr-o flegma bine tintita, pe pantofii sau între ochii cârtitorului.
Radu Paraschivescu (Ghidul nesimţitului)
¿Cuándo cambié a tus ojos? Adam me miró con otro «tú estás loca». —No pienso contártelo. —¿Por qué no? —Porque es una de esas cosas de tíos que no entenderías y que probablemente te cabreará. Genial. Ahora estaba definitivamente intrigada. —No me enfadaré. Solo dímelo por favor —le supliqué con dulzura. —Vale. —Me miró con cautela—. Fue la mañana siguiente a tu decimoctavo cumpleaños. Mis ojos se agrandaron al recordarlo. «¿En serio?» —Sí, la mañana en la que tú… oh, casualmente, me dijiste que habías perdido la virginidad. ¿Fue ese el momento en que se dio cuenta de que sentía algo por mí? Dios… Joss tenía razón, los hombres era trogloditas. (...) Adam había estado celoso. No fue lo que me pareció en aquel momento. —Supe que estabas enojado conmigo, pero creí que era otro de esos episodios de «hermano mayor sobreprotector». —¡No! —Adam movió la cabeza sombríamente, se echó hacia atrás y se apoyó en las palmas de las manos—. Fue uno de esos episodios «estoy buscando a la hermana pequeña de mi mejor amigo, que me acaba de decir que se ha acostado con un tío por primera vez y lo único que veo son sus labios hinchados y su pelo revuelto recién salido de la cama y me he puesto jodidamente cachondo». —Sus ojos se detuvieron en mi boca conforme recordaba—. Mi cuerpo reaccionó a lo que habías dicho antes de que pudiera hacerlo mi cabeza. De repente me encontré preguntándome cómo sería ser acariciado por tus labios, a qué sabrías, cómo me sentiría al tener tus largas piernas alrededor de mi espalda mientras empujaba dentro de ti... —Me sacudí, notando cómo se me calentaba la piel ante el conocimiento de que Adam había estado teniendo pensamientos lascivos sobre mí durante mucho tiempo sin que yo tuviera ni idea—. Así que me cabreé. Conmigo por desearte así. Y también contigo… por dejarle probarte… Nuestras miradas se encontraron y mi respiración se tornó pesada. Supe que si no decía nada terminaríamos haciendo el amor en la segunda habitación antes de que pudiéramos acabar nuestro paseo por el sendero de la memoria.
Samantha Young (Until Fountain Bridge (On Dublin Street, #1.5))
Best Of Friends [Verse 1] I see Alaina in the distance Shouting out a word And she runs through persistence Oh, her mind is so absurd Oh love, oh love Jumping jolly until the end I wanna be your friend [Hook] I wanna be your best friend I don't want you to be my girl I wanna be your best friend I don't want you to be my… I don't want you to be my… [Verse 2] Well well well… I see witness Wendy Her short hair and her pistol boots Oh man, she's always ready To take that line and finally shoot Oh lord, oh lord Jumping jolly until the end I wanna be your friend [Hook x2]
Palma Violets
¿Me ha dicho Él que Su plan es salvarme? Si es así, yo estoy seguro para siempre: “Mi nombre de las palmas de Sus manos No podrá borrar la eternidad, Grabado permanece en Su corazón, Con las marcas de la Gracia indeleble.” Yo no sé cómo se las arreglan algunas personas para ser felices cuando creen que un cristiano puede caer de la gracia. Debe ser una cosa muy loable en ellos poder sobrevivir cada día sin desesperar. Si yo no creyera en la doctrina de la perseverancia final de los santos, yo pienso que sería el más miserable de los hombres, pues no tendría ninguna base de consuelo. No podría decir, independientemente de la condición de mi corazón, que yo sería como una fuente de agua cuyo suministro no se iba a acabar. Más bien debería hacer la comparación con una fuente intermitente que se puede detener súbitamente, o un estanque acerca del cual yo no podría estar seguro que siempre estará lleno. Yo creo que los cristianos más felices y verdaderos son aquellos que no se atreven a dudar de Dios nunca, sino que aceptan Su palabra de la manera tan sencilla como es revelada y creen en ella y no hacen ninguna pregunta; simplemente tienen la certeza que si Dios lo ha dicho, debe ser así.
Charles Haddon Spurgeon (Una defensa al Calvinismo (Spanish Edition))
— Arranquei do calendário os dias de Maio e de Junho, disse Susan, e vinte e dois dias de Julho. Arranquei-os e amarfanhei-os, e por isso já só existem como um peso no meu coração. São dias mutilados, como borboletas nocturnas com as asas arrancadas, incapazes de voar. Já só faltam oito dias. Dentro de oito dias, descerei do comboio e ficarei parada no cais às seis e vinte e cinco. A minha liberdade vai então desabrochar, fazendo estalar todas as obrigações que me tolhem e diminuem — os horários, a ordem, a disciplina, o ter de estar aqui e ali a horas certas. O dia explodirá de brilho quando eu abrir a porta e vir o meu pai com o seu velho chapéu e as polainas. Vou tremer. Romper em lágrimas. Depois, na manhã seguinte, levanto-me de madrugada. Saio pela porta da cozinha. Irei pelo paul, ouvindo trovejar atrás de mim os grandes cavalos montados por fantasmas que de súbito se detêm. Verei a andorinha roçando a erva. Vou atirar-me para um banco junto ao rio e ficar a ver os peixes deslizando entre os juncos. Terei nas palmas das mãos as marcas das agulhas dos pinheiros. Então poderei desdobrar e examinar com atenção tudo o que aqui nasceu em mim, qualquer coisa de duro. Porque alguma coisa cresceu dentro de mim, através do Inverno e do Verão, dos dormitórios e escadarias. Ao contrário de Jinny não quero ser admirada. Não quero que as pessoas ergam os olhos de admiração quando entro. Quero dar e receber e quero a solidão onde possa desdobrar em paz tudo o que possuo.
Virginia Woolf (The Waves)
Leonardo era un maestro de los gestos, pero también sabía hacerlos enigmáticos, de modo que el espectador participara en la obra. ¿Baja la mano como diciendo: «Lo sabía»? ¿Señala con el pulgar a Judas? Ahora detengámonos en Mateo. Con las palmas de las manos vueltas hacia arriba, ¿apunta a Jesús o a Judas? El espectador no tiene por qué avergonzarse por su confusión; a su manera, Mateo y Tadeo también lo están sobre lo que acaba de ocurrir, intentan aclararse y acuden a Simón el Zelote en busca de respuesta. Jesús tiende la mano derecha hacia un vaso de vidrio lleno una tercera parte de vino tinto. En un detalle deslumbrante, se le ve el meñique a través del vaso, más allá del cual hay un plato y un pedazo de pan. La mano izquierda de Jesús, con la palma hacia arriba, se alarga hacia otro pedazo de pan, al que contempla bajando la mirada. La perspectiva y la composición de la pintura, en especial vista desde la puerta que los monjes usaban para acceder al refectorio, guían la mirada del espectador en la misma dirección que los ojos de Jesús, descendiendo por su brazo izquierdo hasta el pedazo de pan. Ese gesto y esa mirada crean el segundo momento destacado en el relato pictórico: el de la institución de la eucaristía. En el Evangelio según san Mateo, esta ocurre en el momento posterior al anuncio de la traición: «Mientras estaban comiendo, tomó Jesús pan y lo bendijo, lo partió y, dándoselo a sus discípulos, dijo: “Tomad, comed, este es mi cuerpo”. Tomó luego una copa y, dadas las gracias, se la dio diciendo: “Bebed de ella todos, porque esta es mi sangre de la Alianza, que es derramada por muchos para perdón de los pecados”». Este pasaje del relato parte de Jesús para abarcar tanto la reacción a su revelación de que Judas lo traicionaría como la institución del santísimo sacramento.[11]
Walter Isaacson (Leonardo da Vinci: La biografía (Spanish Edition))
The Venetians catalogue everything, including themselves. ‘These grapes are brown,’ I complain to the young vegetable-dealer in Santa Maria Formosa. ‘What is wrong with that ? I am brown,’ he replies. ‘I am the housemaid of the painter Vedova,’ says a maid, answering the telephone. ‘I am a Jew,’ begins a cross-eyed stranger who is next in line in a bookshop. ‘Would you care to see the synagogue?’ Almost any Venetian, even a child, will abandon whatever he is doing in order to show you something. They do not merely give directions; they lead, or in some cases follow, to make sure you are still on the right way. Their great fear is that you will miss an artistic or ‘typical’ sight. A sacristan, who has already been tipped, will not let you leave until you have seen the last Palma Giovane. The ‘pope’ of the Chiesa dei Greci calls up to his housekeeper to throw his black hat out the window and settles it firmly on his broad brow so that he can lead us personally to the Archaeological Museum in the Piazza San Marco; he is afraid that, if he does not see to it, we shall miss the Greek statuary there. This is Venetian courtesy. Foreigners who have lived here a long time dismiss it with observation : ‘They have nothing else to do.’ But idleness here is alert, on the qui vive for the opportunity of sightseeing; nothing delights a born Venetian so much as a free gondola ride. When the funeral gondola, a great black-and-gold ornate hearse, draws up beside a fondamenta, it is an occasion for aesthetic pleasure. My neighbourhood was especially favoured this way, because across the campo was the Old Men’s Home. Everyone has noticed the Venetian taste in shop displays, which extends down to the poorest bargeman, who cuts his watermelons in half and shows them, pale pink, with green rims against the green side-canal, in which a pink palace with oleanders is reflected. Che bello, che magnifici, che luce, che colore! - they are all professori delle Belle Arti. And throughout the Veneto, in the old Venetian possessions, this internal tourism, this expertise, is rife. In Bassano, at the Civic Museum, I took the Mayor for the local art-critic until he interupted his discourse on the jewel-tones (‘like Murano glass’) in the Bassani pastorals to look at his watch and cry out: ‘My citizens are calling me.’ Near by, in a Paladian villa, a Venetian lasy suspired, ‘Ah, bellissima,’ on being shown a hearthstool in the shape of a life-size stuffed leather pig. Harry’s bar has a drink called a Tiziano, made of grapefruit juice and champagne and coloured pink with grenadine or bitters. ‘You ought to have a Tintoretto,’ someone remonstrated, and the proprietor regretted that he had not yet invented that drink, but he had a Bellini and a Giorgione. When the Venetians stroll out in the evening, they do not avoid the Piazza San Marco, where the tourists are, as Romans do with Doney’s on the Via Veneto. The Venetians go to look at the tourists, and the tourists look back at them. It is all for the ear and eye, this city, but primarily for the eye. Built on water, it is an endless succession of reflections and echoes, a mirroring. Contrary to popular belief, there are no back canals where tourist will not meet himself, with a camera, in the person of the another tourist crossing the little bridge. And no word can be spoken in this city that is not an echo of something said before. ‘Mais c’est aussi cher que Paris!’ exclaims a Frenchman in a restaurant, unaware that he repeats Montaigne. The complaint against foreigners, voiced by a foreigner, chimes querulously through the ages, in unison with the medieval monk who found St. Mark’s Square filled with ‘Turks, Libyans, Parthians, and other monsters of the sea’. Today it is the Germans we complain of, and no doubt they complain of the Americans, in the same words.
Mary McCarthy