“
...there are so many books left to read. For that reason alone it is worth going on living. Books make me happy, the help me escape from reality.
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
Steven, I know I phrased that as a question, but it was really a command.
Yes, but mine is…ummm…private.
Private, Steven?
Yes, Miss Palma.
PRIVATE Steven?
Again with the capital letters?
”
”
Jordan Sonnenblick (Drums, Girls & Dangerous Pie (Drums, Girls & Dangerous Pie #1))
“
...while finding true love was one of the most splendid things that could happen to you in life, finding a friend was equally splendid.
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
Writers perform an extremely important role: they make others dream, those who are unable to dream for themselves. And everyone needs to dream. Could there be any more important job in life than that?
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
¿Por qué las palmas de mi mano tienen una memoria más fiel que mi memoria?
”
”
Mario Benedetti (La tregua)
“
The paths that we choose don't always take us where we want to go. Sometimes they take us where we need to go.
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
Kapag gusto mo yung tao, madali mong pagselosan yung kahit pinakamaliit na bagay... pero madali ka rin magpatawad. Isang ngiti lang, ayos na.
”
”
Ariesa Jane Domingo (Mission Impossible: Seducing Drake Palma)
“
(...) ¿qué era el tiempo si nadie podía medirlo, si nada podía acusar su paso? El tiempo solo se mostraba en las hojas secas, en las heridas que cicatrizaban, en la carcoma que devoraba, en el óxido que se extendía, y en los corazones que se cansaban. Si nadie estaba allí para señalarlo, el tiempo no era nada, absolutamente nada.
”
”
Félix J. Palma (El mapa del tiempo (Trilogía Victoriana, #1))
“
Time seemed to stop; the world around them stilled. There was only her. His thumb caressed at her lips, the lips he wanted to kiss.
Katianna rolled her face in his palm—a caressing nuzzle and he stilled, his breath froze in his chest.
A response. A submissive one at that. His heart, stilled fractured by that single nuance, but his loins burst with a wave of warmth.
A response—it had been a response. Oh fuck he had to kiss her. His whole body was screaming for her now.
”
”
Talon P.S. (Becoming His Slave (Dominion of Brothers, #1))
“
...the wrath of God pales beside that of man.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
He had learned from experience that what he succeeded in putting down on paper was only ever a pale reflection of what he had imagined, and so he had come to accept that this would only be half as good as the original, half as acceptable as the flawless, unachievable novel that had acted as a guide, and which he imagined pulsating mockingly behind each book like some ghostly presence.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time - Street Smart)
“
Striving to achieve a dream is never a waste of time.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
We are the authors of our own fate-we write it each day with every one of our actions.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
I don't think traveling back in time on an empty stomach is a good idea.
”
”
Félix J. Palma
“
Before cruelly vilifying them from a great height, the mudslingers at newspapers and journals should bear in mind that all artistic endeavors were by and large a mixture of effort and imagination, the embodiment of a solitary endeavor, of a sometimes long-nurtured dream, when they were not a desperate bid to give life meaning.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
Nunca te llevé a que madame Leonie te mirara la palma de la mano, a lo mejor tuve miedo de que leyera en tu mano alguna verdad sobre mí, porque fuiste siempre un espejo terrible, una espantosa máquina de repeticiones, y lo que llamamos amarnos fue quizá que yo estaba de pie delante de vos, con una flor amarilla en la mano, y vos sostenías dos velas verdes y el tiempo soplaba contra nuestras caras una lenta lluvia de renuncias y despedidas y tickets de metro.
”
”
Julio Cortázar (Rayuela)
“
I'm convinced the true history of our time isn't what we read in newspapers or books...True history is almost invisible. It flows like an underground spring. It takes place in the shadows, and in silence, George. And only a chosen few know what that history is.
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
Merrick belonged to that class of reader who was able to forget with amazing ease the hand moving the characters behind the scenes of the novel.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
Time could only be seen in the falling leaves, a wound that healed, a woodworm's tunneling, rust that spread, and hearts that grew weary. Without anyone to discern it, time was nothing, nothing at all.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
...cambiar los simulacros no es lo que les importa; es sólo un síntoma de lo que verdaderamente les importa— Tori toma mi mano y la presiona entre sus palmas. —Piénsalo —dice— estas personas te enseñaron a usar un arma. Te enseñaron cómo luchar. ¿Crees que están por encima de lastimarte? ¿Por encima de matarte?
”
”
Veronica Roth (Divergent (Divergent, #1))
“
If Wells recognized any merit in [Henry] James, it was his undeniable talent for using very long sentences in order to say nothing at all. p. 516
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
(...) el tiempo nunca se pierde tratando de conseguir un sueño.
”
”
Félix J. Palma (El mapa del tiempo (Trilogía Victoriana, #1))
“
Sometimes the best way to find out what we want is to choose what we do not want.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
Los mayores se desgastan inútilmente buscando una felicidad que nunca encuentran; en cambio, a los niños, la felicidad les brota de la palma de las manos.
”
”
Antonio Iturbe (La bibliotecaria de Auschwitz)
“
We give violent movies a pass but come down hard on a rapper like Scarface, who is ultimately a storyteller just like Brian de Palma. And neither of them is responsible for the poverty and violence that really do shape people's lives--not to mention their individual choices.
”
”
Jay-Z (Decoded)
“
Time is a river sweeping away all that is born towards the darkest shore.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
...the passage of time, which transformed the volatile present into that finished, unalterable painting called the past, a canvas man always executed blindly, with erratic brushstrokes that only made sense when one stepped far enough away from it to be able to admire it as a whole.
”
”
Félix J. Palma
“
Happy New Year
Mira, no pido mucho,
solamente tu mano, tenerla
como un sapito que duerme así contento.
Necesito esa puerta que me dabas
para entrar a tu mundo, ese trocito
de azúcar verde, de redondo alegre.
¿No me prestas tu mano en esta noche
de fin de año de lechuzas roncas?
No puedes, por razones técnicas. Entonces
la tramo en el aire, urdiendo cada dedo,
el durazno sedoso de la palma
y el dorso, ese país de azules árboles.
Así la tomo y la sostengo, como
si de ello dependiera
muchísimo del mundo,
la sucesión de las cuatro estaciones,
el canto de los gallos, el amor de los hombres.
”
”
Julio Cortázar
“
(...) A escrita é uma longa introspecção, é uma viagem até às cavernas mais obscuras da consciência, uma lenta meditação. Escrevo às apalpadelas no silêncio e pelo caminho descubro partículas de verdade, pequenos cristais que cabem na palma da mão e justificam a minha passagem por este mundo.(...)
”
”
Isabel Allende (Paula)
“
Why had his mother gone to the trouble of bringing him into the world if the most exciting moment in his life was having been made lame by a bayonet?
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
Abre sus ojos de nuevo, su expresión es desolada–sincera. –¿No ibas a escapar? –pregunta.
–¡No!
Cierra sus ojos de nuevo y todo su cuerpo se relaja. Cuando abre sus ojos, puedo ver su dolor y angustia.
–Pensé… –Se detiene–. Este soy yo, Ana. Todo yo… y soy todo tuyo. ¿Qué tengo que hacer para que te des cuenta de eso? Hacerte ver que te quiero de cualquier forma en que te pueda obtener. Que te amo.
–También te amo, Christian, y verte así… –Me ahogo y mis lágrimas comienzan de nuevo–. Pensé que te había roto.
–¿Roto? ¿A mí? Oh no, Ana. Justo lo contrario. –Se estira y toma mi mano–. Eres mi vida, –susurra, y besa mis nudillos antes de presionar mi palma contra la suya.
”
”
E.L. James (Fifty Shades Darker (Fifty Shades, #2))
“
Una mañana te levantas y tienes todo lo que deseas en la palma de tu mano y al día siguiente no eres capaz de encontrar una miserable razón para seguir adelante. Una mañana eres feliz y otra no.
”
”
Alice Kellen (Sigue lloviendo)
“
Isi intindea tot timpul palma pe marinea pupitrului ca sa prinda cat mai bine o gama imaginara. Mi-ar fi placut sa am linistea ei. O admiram ca nu se cheltuieste pentru nimeni si nimic; si totusi intelegeam ca e un lux sa poti ramane in afara de agitatia lumii si s-o privesticu linistea cu care stai intr-un loc bun la teatru si vezi cum se agita pe scena, costumati in anumite piese, actori care ragusesc debitand tirade eroice, se lupta cu spada care suna a tinichea cad si se ridica.
”
”
Cella Serghi (Pânza de păianjen)
“
The most terrifying thing is sometimes not what we see, but rather what we are forced to imagine.
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
I really didn’t mean to hurt him.
But we’re all means to an end.
And he was no exception.
”
”
Cristiana Di Palma (Red Junction)
“
La escritura es una larga introspección, es un viaje hacia las cavernas más oscuras de la conciencia, una lenta meditación. Escribo a tientas en el silencio y por el camino descubro partículas de verdad, pequeños cristales que caben en la palma de una mano y justifican mi paso por este mundo.
”
”
Isabel Allende (Paula)
“
[A] writer’s most powerful weapon, his true strength, was his intuition, and regardless of whether he had any talent, if the critics combined to discredit an author’s nose for things, he would be reduced to a fearful creature who took a mistakenly guarded, absurdly cautious approach to his work, which would end up stifling his latent genius.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
For the very first time Andrew realized that life, real life, had no connection with the way people spent their days, whose lips they kissed, what medals were pinned on them, or the shoes they mended. Life, real life went on soundlessly...ultimately there was no difference between Queen Victoria and the most wretched beggar in London: both were complex machines made up of bone, organ, and tissue, whose fuel was the breath of God.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
By changing nothing, nothing changes. Tony Robbins
”
”
Toni De Palma
“
Man has a thousand plans, Heaven but one..
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
The saddest thing in the world is to see a man die wearing the forlorn expression of someone who has failed to fulfill his dreams.
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
Had I known dreaming would one day become impossible, I would never have stopped doing it.
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
¿No deberíamos considerar un héroe a alguien que logra crear un mundo perfecto, aunque tan solo sea por un instante y para un solo hombre?
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
Y es que hay mujeres y mujeres y hombres y hombres, y no basta con barajarlos y elegir una carta de cada mazo y creer que el resultado es una pareja.
”
”
Félix J. Palma (La hormiga que quiso ser astronauta)
“
DICE LA LEYENDA… que a los descendientes de quien planta una palma areca en su casa nunca les faltará tierra propia.
”
”
Viviana Rivero (El alma de las flores)
“
A brasa do teu corpo
a queimar a palma
acesa
da mão do meu desejo
”
”
Maria Teresa Horta (Antologia de Contos / Só de Amor)
“
Apreté los puños hasta marcarme las uñas en las palmas, traté de tragarme las lágrimas pero la de acallar el llanto es una incapacidad que conservaré toda la vida.
”
”
Alana S. Portero (La mala costumbre)
“
And now that Wells had heard him laugh, he wondered whether the so-called Elephant Man had not in fact been smiling at him from the moment he stepped into the room, a warm, friendly smile intended to sooth the discomfort his appearance produced in his guests, a smile no one would ever see.
As he left the room, he felt a tear roll down his cheek.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
Estoy sola en el rincón más hondo de mi ser, atada de manos y pies por mi persona, viviendo una aflicción sin nombre que me carcome, intentando en vano censurarlo todo para sostener en mis palmas a la magia… ¡todo esto al mismo tiempo! ¡¿Quién demonios podría conservar la cordura en semejantes circunstancias?!
”
”
Mariela Villegas Rivero ("Noche de Brujas")
“
¿Se han preguntado alguna vez qué es lo que convierte en responsables a los hombres? Yo se lo diré: que solo tienen una oportunidad de hacer cada cosa. Si existieran máquinas que nos permitieran corregir hasta nuestros errores más estúpidos viviríamos en un mundo lleno de irresponsables.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
It is a question of will, Mr. Wells," he said, striving to imbue his slurred voice with a tone of authority. "That's all.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
Scrisul e o introspectie indelungata, o calatorie catre grotele cele mai ascunse ale constiintei, o meditatie lenta. Scriu pipaind tacerea, descoperind particule de adevar, mici cristale care-mi cad in palma si-mi justifica trecerea pe aceasta lume.
”
”
Isabel Allende (Paula)
“
Pensé para mí mismo que en la palma de mi mano había una cinta que contenía todos estos recuerdos y sentimientos, grandes alegrías y tristezas. Justo ahí, en la palma de mi mano. Y pensé en cuanta gente ha amado esas canciones, cómo mucha gente ha superado un montón de malos tiempos gracias a estas canciones, cómo mucha gente ha disfrutado de buenos tiempos con estas canciones y cuánto significan estas canciones en realidad. Pienso que sería genial haber escrito alguna de estas canciones. Apuesto que si yo escribiera uno de esos temas, estaría muy orgulloso. Espero que las personas que escribieron esas canciones sean felices. Y espero que sientan que es suficiente. De verdad lo espero, porque ellos me han hecho feliz. Y soy sólo una persona.
”
”
Stephen Chbosky (The Perks of Being a Wallflower)
“
É a primeira vez que lhe toca na pele nua.
A reacção no ar é imediata. Uma corrente súbita de energia tonificante e luminosa ondula através da sala. O candelabro começa a tremer.
A sensação que passa vertiginosamente pela pele de Marco é intensa e profunda, iniciando-se no ponto onde a palma da mão se encontra com a dela, mas alastrando-se a partir daí, numa distância maior e mais profunda
”
”
Erin Morgenstern (The Night Circus)
“
Bajo la luz de aquella estrella se había desarrollado una civilización milenaria que se tenía en aquel tiempo por la más culta y avanzada del orbe, y que, a su pesar, estaba a punto de demostrar se la más incivilizada y salvaje de cuantas habían madurado bajo el sol.
”
”
Jesús Díez de Palma (El festín de la muerte)
“
O que é o desejo do nosso coração?"
"A vingança," a voz dele era baixa, como se tivesse receio de que alguém estivesse ouvindo. "A justiça," Príncipe Doran pressionou o dragão de ônix contra a palma da mão dela com seus dedos inchados e gotosos, e murmurou "Fogo e sangue.
”
”
George R.R. Martin (A Feast for Crows)
“
(...)sentou-se para descansar e em breve fazia de conta que ela era uma mulher azul porque o crepúsculo mais tarde talvez fosse azul, faz de conta que fiava com fios de ouro as sensações. faz de conta que a infância era hoje e prateada de brinquedos, faz de conta que uma veia não se abrira e faz de conta que dela não estava em silêncio alvíssimo escorrendo sangue escarlate, e que ela não estivesse pálida de morte mas isso fazia de conta que estava mesmo de verdade, precisava no meio do faz de conta falar a verdade de pedra opaca para que contrastasse com o faz de conta verde-cintilante, faz de conta que amava e era amada, faz de conta que não precisava morrer de saudade, faz de conta que estava deitada na palma transparente de Deus, não Lóri mas o seu nome secreto que ela por enquanto ainda não podia usufruir, faz de conta que vivia e não que estivesse morrendo pois viver afinal não passava de se aproximar cada vez mais da morte, faz de conta que ela não ficava de braços caídos de perplexidade quando os fios de ouro que fiava se embaraçavam e ela não sabia desfazer o fino fio frio, faz de conta que ela era sábia bastante para desfazer os nós de corda de marinheiro que lhe atavam os pulsos, faz de conta que tinha um cesto de pérolas só para olhar a cor da lua pois ela era lunar, faz de conta que ela fechasse os olhos e seres amados surgissem quando abrisse os olhos úmidos de gratidão, faz de conta que tudo o que tinha não era faz de conta, faz de conta que se descontraía o peito e uma luz douradíssima e leve guiava por uma floresta de açudes mudos e de tranqüilas mortalidades, faz de conta que ela não era lunar, faz de conta que ela não estava chorando por dentro.
”
”
Clarice Lispector
“
-¿Te gusta la soledad? -Apoyó la mejilla sobre la palma de su mano-. ¿Te gusta viajar solo, comer solo, sentarte en las clases solo, apartado de la gente?
-A nadie le gusta la soledad. Pero no me interesa hacer amigos a cualquier precio. No estoy dispuesto a desilusionarme. -aclaré.
”
”
Haruki Murakami (Norwegian Wood)
“
Soy una vieja loca, se dijo, sintiéndose tan efímera como una gota de agua en la palma de su mano. Y Carlos lo sabe, es más, le gusta que sea así. Se siente acunado en esta casa, se deja querer. Nada más, eso es todo. El resto eran sus propias películas, su chifladura de maricón enamorado.
”
”
Pedro Lemebel (Tengo miedo torero)
“
Nu pot sa sufar, suflet miscator,
femeie care-mi izvoraste din coasta si-n pietre de
melancolie, arzator, cu timpla dai,
ca-n inima mea proasta
Pasul tau zvelt din glezna mea
sa-l rupi nu pot sa sufar, nu, fara durere
Mi-e sufletul culcat pe colti de lupi.
Devine loc
dunga subtire de tacere si de sub palma lata-a mea,
umarul tau cu suierat de tren se
smulge-asurzitor spre-un tunel, spre vid, spre hau,
spre-un chip neinventat, traind in viitor
Nu pot sa sufar, nu, sa treaca intre noi reci dorurile
ce le misti doar tu nici intimplarile ca
niste bivoli stinsi, greoi, si nici distantele sa treaca.
Nu.
”
”
Nichita Stănescu
“
—¿Qué me has traído? —me preguntó, emocionada.
Sonreí.
—¿Y tú? ¿Qué me has traído? —bromeé.
Auri sonrió y alargó la mano. Vi brillar algo en su palma a la luz de la luna.
—Una llave —contestó con orgullo, y me la puso en la mano.
La cogí y noté su agradable peso.
—Es muy bonita —dije—. ¿Qué abre?
—La luna —respondió ella, muy seria.
—Ah, podría serme muy útil —dije examinándola.
—Eso mismo pensé yo. Así, si hay una puerta en la luna, podrás abrirla. —Se sentó en el tejado con las piernas cruzadas y me miró con una amplia sonrisa en los labios—. Aunque yo no fomentaría esa clase de comportamiento insensato.
[...]
—Te he traído un poco de pan. [...]. Y una botella de agua.
—Eso también es muy bonito —dijo ella con gentileza. [...]—. ¿Qué hay en el agua? [...].
—Flores —respondí—. Y el trozo de luna que no está en el cielo esta noche. Lo he metido también.
[...]
—Yo ya mencioné la luna —dijo con un deje de reproche.
—Entonces, solo flores. Y el brillo del cuerpo de una libélula. Yo quería un trozo de luna, pero solo conseguí el brillo azul de una libélula.
Auri inclinó la botella y dio un sorbo de agua.
—Es maravillosa.
”
”
Patrick Rothfuss (The Name of the Wind (The Kingkiller Chronicle, #1))
“
La muerte había comenzado un festín que duraría seis años.
”
”
Jesús Díez de Palma (El festín de la muerte)
“
There is little more I can add short of dissecting the man, or going into intimate details such as the modest proportions and slight southeasterly curvature of his manhood.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
Intelligence could not thrive where there was no change and no necessity for change.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
Ultimately it was man's limited senses which established the boundaries of the world.
”
”
Félix J. Palma (The Map of Time)
“
True history is almost invisible. It flows like an underground spring. It takes place in the shadows, and in silence.. And only a chosen few know what that history is.
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
Don’t let anyone tell you what you cannot do, Edward, not even your inner voice.
"World's End", From Red Junction Book
”
”
Cristiana Di Palma (Red Junction)
“
I would like you to have it, Mr. Wells" he said, presenting him with the basket,"to remind you that everything is a question of wills
”
”
Félix J. Palma
“
Tienes todas las posibilidades del mundo en la palma de tus manos
”
”
Elena Favilli (Good Night Stories for Rebel Girls: 100 Tales of Extraordinary Women)
“
Els grans es desgasten inútilment buscant una felicitat que no troben mai; als nens, en canvi, la felicitat els neix de la palma de les mans.
”
”
Antonio Iturbe (The Librarian of Auschwitz)
“
Una agrupación de robles y rocas podía, cuando la veía por el rabillo del ojo, desatar algo en mi pecho, las palmas de las manos resbalosas de adrenalina.
”
”
Emma Cline (The Girls)
“
He was back at the point of departure, at the place that filled writers with dread and excitement, for this was where they must decide which new story to tackle of the many floating in the air, which plot to bind themselves to for a lengthy period; and they had to choose carefully, study each option calmly...because there were dangerous stories, stories that resisted being inhabited, and stories that pulled you apart while you were writing them...At that moment, before reverently committing the first word to paper, he could write anything he wanted, and this fired his blood with a powerful sense of freedom, as wonderful as it was fleeting, for he knew it would vanish the moment he chose one story and sacrificed all the others.
”
”
Félix J. Palma
“
In 1920 a political leader was elected who for the first time preached social justice: Arturo Alessandri Palma, nicknamed The Lion. He came from a middle-class family of second-generation Italian immigrants.
”
”
Isabel Allende (My Invented Country: A Nostalgic Journey Through Chile)
“
Félix J. Palma, author of the New York Times bestselling The Map of Time, inspired by H.G. Wells’s The Time Machine, concludes his time-travel Victorian trilogy with a mesmerizing new novel, The Map of Chaos
”
”
Arthur Conan Doyle (The Memoirs of Sherlock Holmes)
“
—[...] No, Grace, jamás he sido humano.
Con el deseo de reconfortarlo, ella extendió un brazo y le acarició la mejilla con la palma de la mano.
—Eres humano, Julian.
La duda que vio en los ojos del hombre le partió el corazón.
”
”
Sherrilyn Kenyon (Fantasy Lover (Hunter Legends, #1))
“
Al principio solo noté el tacto tembloroso de sus dedos, apenas sus huellas digitales. Era como si casi no se atreviera a rozarme. Pero se quedó ahí un segundo, como una mariposa, y antes de retirar la mano presionó ligeramente con la palma caliente sobre mi mejilla y parte de mi mandíbula. Después aflojó la presión y deslizó muy lentamente la mano hasta retirarla por completo de mi cara.
Cuando lo hizo sentí el frío de su ausencia, una huella de hielo en mi mejilla.
”
”
Begoña Oro (Croquetas y wasaps)
“
I do not remember if it was the smell of the land, of the haystacks outside the barn, or the warm breath that the horse exhaled on my t-shirt, but there was one moment when I finally felt at home.
It happened at Louise’s farm, called Infinity Farms, an isolated place a few miles south of Stoneville. A miniscule dot on the map of Oklahoma’s desolate land.
"Oklahoma", from Red Juntion Book
”
”
Cristiana Di Palma (Red Junction)
“
¡Desgracia mía! Así has de llamarme.
Así, martirizados por el cuchillo
del partero - los niños - a la madre
reprochan: «¿Por qué vivimos?»
Y ellas mitigando el delirio
con las palmas: «Es necesario - reposa»
Sí, hora del alma, como hora del cuchillo,
niño, - y esta hora es bondadosa.
”
”
Marina Tsvetaeva
“
«El tiempo aquí es gelatinoso. Lo tratas de asir y se deshace entre las manos. Queda en tus palmas un hueco, aire. Nada cambia. Flotan el tedio y la muerte. ¿Estamos muertos? Un día descubres un delgado hilo que proviene del exterior. Lo observas con detenimiento. Puede ser una trampa. Te acercas. Es un hilo de oro, de platino, de una aleación extraña. Lo palpas con la yema de los dedos. Lo haces con prisa, pronto será jalado hacia fuera. Regresará a su destino, la limpia tierra de la libertad. Te aferras a él como la soga que te rescatará de este hálito oleaginoso. Aunque lo apretujas, el hilo se escurre de tus manos. Te corta, te sangra. Se pierde por el portón de entrada. Miras tus heridas. Refulge en ellas el oro, el platino, la valiosa aleación extraña. Te sientas a esperar su vuelta. El hilo no vuelve y, aun a la distancia, sigue cortando».
”
”
Guillermo Arriaga (Salvar el fuego)
“
Compañera, cuando amábamos
(for Juanita Ramos and other spik dykes)
¿Volverán, campañera, esas tardes sordas
Cuando nos amábamos tiradas en las sombras bajo otoño?
Mis ojos clavados en tu mirada
Tu mirada que siempre retiraba al mundo
Esas tardes cuando nos acostábamos en las nubes
Mano en mano nos paseábamos por las calles
Entre niños jugando handball
Vendedores y sus sabores de carne chamuzcada.
La gente mirando nuestras manos
Nos pescaban los ojos y se sonreían
cómplices en este asunto del aire suave.
En un café u otro nos sentábamos bien cerquita.
Nos gustaba todo: las bodegas tiznadas
La música de Silvio, el ruido de los trenes
Y habichuelas. Compañera,
¿Volverán esas tardes sordas cuando nos amábamos?
¿Te acuerdas cuando te decía ¡tócame!?
¿Cuándo ilesa carne buscaba carne y dientes labios
En los laberintos de tus bocas?
Esas tardes, islas no descubiertas
Cuando caminábamos hasta la orilla.
Mis dedos lentos andaban las lomas de tus pechos,
Recorriendo la llanura de tu espalda
Tus moras hinchándose en mi boca
La cueva mojada y racima.
Tu corazón en mi lengua hasta en mis sueños.
Dos pescadoras nadando en los mares
Buscando esa perla.
¿No te acuerdas como nos amábamos, compañera?
¿Volverán esas tardes cuando vacilábamos
Pasos largos, manos entrelazadas en la playa?
Las gaviotas y las brizas
Dos manfloras vagas en una isla de mutua melodía.
Tus tiernas palmas y los planetas que se caián.
Esas tardes tiñadas de mojo
Cuando nos entregábamos a las olas
Cuando nos tirábamos
En el zacate del parque
Dos cuerpos de mujer bajo los árboles
Mirando los barcos cruzando el río
Tus pestañas barriendo mi cara
Dormitando, oliendo tu piel de amapola.
Dos extranjeras al borde del abismo
Yo caía descabellada encima de tu cuerpo
Sobre las lunas llenas de tus pechos
Esas tardes cuando se mecía el mundo con mi resuello
Dos mujeres que hacían una sola sombra bailarina
Esas tardes andábamos hasta que las lámparas
Se prendían en las avenidas.
¿Volverán,
Compañera, esas tardes cuando nos amábanos?
”
”
Gloria E. Anzaldúa (Borderlands/La Frontera: The New Mestiza)
“
Pensó en abandonar, pero aquello no era un juego, no se trataba de una competición entre las selecciones inglesa y alemana. Aquello era algo mucho más serio. Abandonar sería lo mismo que decirle a Hitler que podía entrar en su país; abandonar significaría entregar su patria, su casa, su familia, sus amigos, su universidad, su libertad... a quienes solo sentían desprecio por todo aquello.
”
”
Jesús Díez de Palma (El festín de la muerte)
“
Dar aici este diferenta dintre mintile noastre, draga mea. Eu vreau sa ajung la revelatie purtat de aripi, in timp ce tu inaintezi statornic pe jos, cu lupa in mana. Eu sunt un ratacitor nestatornic, il caut pe Dumnezeu in contururile mari, caut o cale noua de cunoastere. Tu stai cu picioarele pe pamant si masori dovezile palma cu palma. Calea ta e mai rationala si mai metodica, dar eu nu pot sa mi-o schimb pe a mea.
”
”
Elizabeth Gilbert (The Signature of All Things)
“
E num domingo de repouso, depois do almoço, quando o vinho já estiver dizendo coisas mornas em nossas cabeças, e o sol lá fora já estiver tombando para o outro lado, eu e você sairemos de casa para fruir a plenitude de um passeio; cortando o bosque, andando depois pela alameda de ciprestes, e deixando logo para trás, em torno da capela, a elegia das casuarinas, responderemos aos apelos das palmas dos coqueiros que nos chamam para os pastos despojados, nos convidando com insistência a deitar no ventre fofo das campinas; e, quando já tivermos, debaixo de um céu arcaico, tingido nossos dentes com o sangue das amoras colhidas no caminho, só então nos entregaremos ao silêncio, vasto e circunspecto, habitado nessa hora por insetos misteriosos, pássaros de vôo alto e os sinos distantes dos cincerros [...] Tantas coisas nos esperam, me estenda a tua mão, é tudo o que te peço
”
”
Raduan Nassar (Lavoura Arcaica)
“
CÁNTICO DE INICIACIÓN DE LA LOGIA DE LOS BUSCADORES
Trae, por favor, cosas extrañas.
Vuelve, por favor, con cosas nuevas.
Deja que lleguen a tus manos cosas muy antiguas.
Deja que llegue a tus ojos lo que no conoces.
Deja que la arena del desierto endurezca tus pies.
Deja que el arco de tu pie sea las montañas.
Deja que los surcos de las yemas de tus dedos sean los mapas
y que los caminos que recorres sean las líneas de la palma de tus manos.
Deja que entre nieve profunda al inspirar
y que tu aliento sea el fulgor del hielo.
Que tu boca contenga las formas de extrañas palabras.
Que tu olfato huela comidas que nunca has probado.
Que el manantial de un río extraño sea tu ombligo.
Que tu alma esté cómoda donde no hay casas.
Camina con cuidado, bienamado,
camina alerta, bienamado,
camina con valentía, bienamado.
Vuelve con nosotros, vuelve a nosotros,
sigue el eterno regreso a casa.
”
”
Ursula K. Le Guin (Always Coming Home)
“
Él guardó silencio, manoseando el papel entre los dedos, ella suspiró, irritada.
- De acuedo. Es una lista. -alargó el brazo con la palma hacia arriba, esperando que él pusiera allí la nota.
- ¿Qué clase de lista? -preguntó Gabriel con una mirada inquisitiva.
- Una lista personal. -Respondió ella, tratando de imprimir en su voz un tono de femenino desdén, esperando que así se sintiera poco caballeroso y renunciara a aquella batalla en particular.
- ¿Una lista de compras? ¿Una lista de libros impropios que te gustaría leer? ¿una lista de hombres...? -ella se puso colorada antes esa última preguta y él hizo una pausa al tiempo que agrandaba los ojos- Santo Dios, Callie, ¿es una lista de hombres?
Callie golpeó el suelo con el pie, en un gesto repleto de irritación.
- ¡Santo cielo, no! Da igual lo que contenga la lista, Ralston. Lo único que cuenta es que me pertenece.
- Esa no es una buena respuesta, emperatriz -señaló él, y comenzó a abrir la nota.
”
”
Sarah MacLean (Nine Rules to Break When Romancing a Rake (Love By Numbers, #1))
“
Querida Emmi:
En la palma de mi mano izquierda, más o menos en el centro, donde la línea de la vida, surcada por gruesas arrugas, dobla hacia la arteria, allí hay un punto. Lo examino, pero no puedo verlo. Lo miro fijamente, pero no se deja sujetar. Sólo puedo tocarlo. También lo noto con los ojos cerrados. Un punto. La sensación es tan intensa que me da vértigo. Si me concentro en él, su efecto se expande hasta los dedos de los pies. Me produce hormigueo, me hace cosquillas, me da calor, me excita. Estimula mi circulación, dirige mi pulso, determina el ritmo de los latidos de mi corazón. Y en la cabeza surte su efecto embriagador como una droga, amplía mi conciencia, extiende mi horizonte. Un punto. Tengo ganas de reír de alegría, por lo bien que me hace. Tengo ganas de llorar de felicidad, porque lo poseo y porque me embarga y me colma hasta la médula. Querida Emmi, en la palma de mi mano izquierda, donde se encuentra ese punto, esta tarde —debían de ser aproximadamente las cuatro— tuvo lugar un incidente en la mesa de un café. Mi mano iba a coger un vaso de agua, cuando vinieron de frente los dedos ligeros de otra mano más suave, intentaron frenar, intentaron evitarla, intentaron impedir la colisión. Por poco lo logran. Por poco. Durante una fracción de segundo, la delicada yema de un dedo que pasaba volando fue arrollada por la palma de mi mano que iba a tomar el vaso.
Ello dio como resultado un leve roce. Lo he grabado en mi memoria. Nadie me lo quita. Te siento. Te conozco. Te reconozco. Eres la misma. Eres la misma persona. Eres real. Eres mi punto. Que duermas bien.
”
”
Daniel Glattauer
“
La muerte era de una naturaleza piadosa, significativa y tristemente bella, es decir, espiritual; pero, al mismo tiempo, también poseía una segunda naturaleza, casi contraria, muy física y material que, desde luego, no se podía considerar bella, ni significativa, ni piadosa, ni siquiera triste. La naturaleza solemne y espiritual se expresaba en la suntuosa mortaja y ataúd del difunto, las magníficas flores y las palmas que, como se sabe, significan la paz celestial (...) Todas aquellas disposiciones claramente hallaban su sentido y su buen fin en la idea de que el abuelo había adoptado su forma definitiva y verdadera para siempre. Pero además, como muy bien captó el pequeño Hans Castorp, aunque no quiso reconocerlo, todo aquello, y especialmente a su vez, la enorme cantidad de flores (y, entre éstas, en particular de nardos) tenía otro sentido y otro fin más prosaico: mitigar ese otro aspecto de la muete que no es ni bello ni realmente triste, sino más bien casi indecente, bajo, indignamente físico; hacer olvidar o impedir tomar conciencia de la muerte (pp.43-44)
”
”
Thomas Mann
“
Sin guerra, seguramente habrían sido amigos. Pero estaban en guerra, y en la guerra lo bueno es malo. Es malo que una persona sea buena, porque esa persona es el enemigo y el enemigo es siempre malo. Es malo sentir lástima por alguien bueno; es bueno sentir odio por alguien malo.
”
”
Jesús Díez de Palma (El festín de la muerte)
“
—Ella no significa nada para mí. —La voz de Dank envió un hormigueo por mi cuello y en mi pecho—. Nunca te mentiría, Pagan. —dijo, con urgencia, contra mi oreja. Abrí los ojos para mirar hacia él, con ganas de ver el azul de sus ojos. Sus labios rozaron la punta de mi oreja e hizo un sendero hasta mi cara. Ambas manos se apoderaron de mi cintura tirando de mí con fuerza, contra su cuerpo—. Tú me tientas. No puedo caer en la tentación.No estoy hecho para ser tentado pero, Pagan Moore, me tientas. Desde el momento en que vine por ti me atrajiste. Todo acerca de ti... —Una de sus manos que se posaba en la parte izquierda de mi cintura, se trasladó hasta acariciar suavemente mi brazo—. Tú me vuelves loco de necesidad. De deseo. No lo entendía al principio. Pero ahora lo sé. Es tu alma llamándome. Las almas no significan nada para mí. No se supone que deban. Pero la tuya se ha convertido en mi obsesión. —Bajó la cabeza a mi hombro y me besó en la curva de mi cuello. Su mano se movió por debajo de mi camisa y el calor de la palma de su mano descansaba sobre mi vientre desnudo. Un pulso de calor se apoderó de mí y me apretó fuertemente contra él para que no me cayera—. Quiero matar a ese chico cada vez que veo sus manos sobre ti. —Besó el camino hasta mi cuello y arqueé mi cuello en respuesta a darle un mejor acceso. Nada se había sentido así. Su tacto era como una droga—. Quiero arrancar los brazos de su cuerpo para que no te pueda tocar de nuevo. —Un gruñido bajo, familiar vibraba en mi espalda—. Pero no puedo tenerte, Pagan. No estás hecha para mí. —Su voz sonaba torturada. Quería consolarlo. Él me reclamó también. De alguna manera, había entrado en mi mundo y se había convertido en el centro del mismo.
”
”
Abbi Glines (Existence (Existence, #1))
“
¿PARADOJAS DEL DESTINO?
Sentí un silencio frío y absoluto.
¡Dani! ¡Hijito! ¿Estás bien? ¿Dónde estás? ¿Te hiciste daño?¡¿Daniiiii?! ¿Por qué no me contestás hijo? Qué oscuro y frío está todo. No puedo ver nada. Qué silencio. ¿Dani? ¿Me escuchás? ¿Estás bien hijito? No tendría que haber mirado ese mensaje mientras manejaba. ¡Qué estúpido que soy a veces! Hijito, ¿estás bien? ¡Volcamos y nos hicimos pelota! No veo ni escucho nada, no sé dónde estoy.
¿Estaré internado? ¿Estaré muerto? ¿Dani? Me mata tu silencio. ¡¿Estás bien?!
Pará, ya puedo ver un leve resplandor. Me siento atrapado. Dani, ¿estás ahí? Carajo, no puedo moverme. Estoy como envuelto en un plástico. Tengo que salir de acá. Hay una luz ¿la ves Dani? Es cada vez más intensa. A ver, sí, creo que puedo romper esta envoltura. Ya estoy casi afuera. La luz me enceguece. Qué lugar más extraño. Nunca había visto algo así ¿y vos?
No se parece a la Tierra. ¿Estaré muerto? ¿En otro planeta? ¡Uy, por Dios, y esos monstruos espantosos! ¡Qué asquerosos y espeluznantes que son! Parecen extraterrestres. ¡Son Aliens! ¡Estoy en otro planeta, claramente! No puedo creerlo. Necesito escapar urgente o estos monstruos seguro que me devoran. Tengo que alejarme. Tengo mucho miedo. ¿Estoy flotando? ¿Estoy volando? Sí, vuelo. ¿A ver? Voy a subir más alto para tratar de escapar.
Ya no veo a los Aliens y el paisaje parece menos aterrador. Creo que lo logré. Hay mucho viento. ¿Es eso una carretera? Se ven como unos vehículos allá abajo. ¿Serán los transportes de los extraterrestres? Voy a descender un poco. ¡Veo personas! ¿Estoy en la Tierra? ¿Será esto un universo paralelo? ¿Dónde estará Dani? ¡Daniiiiii! No tendría que haber mirado ese mensaje mientras manejaba.
Esa torre que está allá abajo se parece mucho al tanque de agua de mi pueblo. Es idéntica; pero la torre de mi pueblo no tiene ese inmenso edificio al lado. Todo esto es muy semejante a mi barrio, pero no es exactamente igual: hay muchos más edificios acá. Ahí está el río. Ah, y la fábrica. Definitivamente es mi barrio, pero luce algo diferente. Debo estar en un universo paralelo nomás.
Es increíble que pueda flotar. La gente parece no advertir mi presencia. ¿Seré un fantasma?
Tengo que volver a mi casa para ver si está Dani. Dios quiera que esté sano y salvo. Gabriela debe estar preocupadísima por el choque.
¡Ahí está mi casa! ¿Y esos autos de quiénes serán? La fachada está pintada de otro color. ¡Qué extraño todo! Hay alguien en el jardín. ¡Qué crecidos están los árboles que planté en primavera!
Es…es… ¡¿Dani?! Sí, ¡sí! ¡Es Dani! Pero qué cambiado está, parece más grande, parece… ¡todo un muchacho! Lo importante es que está bien por suerte. Necesito abrazarlo bien fuerte y decirle cuánto lo quiero. ¿Podrá verme si soy un fantasma? Me voy a acercar despacito para no asustarlo. Necesito tocarlo, acariciarlo.
¿No me ve? Me voy a acercar más. Ahora sí, al menos movió la cabeza, creo que ya notó mi presencia.
¡Qué hambre me agarró de golpe! ¡No puedo detenerme! ¡¿Qué haces hijito?! ¡Soy yo! ¡Tu papá! ¿Hijito querido? ¡No puedo frenarme! ¡Tengo demasiada hambre! ¡Ahhhh qué ricoooo! ¡Qué placeeeer! ¡Nooo Daniii! ¡Noooooo!... ¡Soy tu papá!...
¡Pafffff!
–Mamá, trae repelente que está lleno de mosquitos en el jardín –gruñó Daniel, mientras limpiaba en su pantalón la sangre que tenía en la palma de su mano derecha. Gabriela, que justo salía, frenó con brusquedad su marcha, se dio vuelta hacia la casa, y gritó:
-¡Querido, trae por favor el repelente que está arriba de la chimenea!
De nuevo el silencio frío y absoluto.
FIN
”
”
Gonzalo Guma (Equinoccio. Susurros del destino)
“
I am an artist. And An artist is simply a man who is pulled along by a river: on one side sanity lies, and the other madness, yet he will find no peace on either, as the current of his art drags him away from the everyday life on it's banks, where others watch, unable to help him until he reaches the immensity of the ocean.
”
”
Félix J. Palma (The Map of the Sky)
“
Apanhada a moeda, desato a bater palmas, e aplaudo até me arderem as mãos. Aplaudo como se dessa maneira pudesse prolongar aquela sessão, transformando a Noite de reis numa noite eterna. E continuo a aplaudir para conseguir manter esta sensação. Continuo a aplaudir porque sei o que vai acontecer quando parar: é o mesmo que acontece quando desligo a televisão depois de ver um grande filme, um daqueles filmes em que a pessoa se perde: o regresso à realidade, mas com um grande vazio no peito. Às vezes, chego a ver o filme todo outra vez, para tentar recuperar aquela sensação de estar dentro de uma coisa real, embora saiba perfeitamente que isto não faz sentido nenhum.
”
”
Gayle Forman (Just One Day (Just One Day, #1))
“
El mundo fantástico son las tinieblas que hay en el interior de nuestra mente. Antes de que en el siglo XIX Freud y Jung arrojaran luz sobre todo esto con sus análisis del subconsciente, la correlación entre ambas tinieblas era, para la mayoría de las personas, un hecho tan obvio que no valía la pena pararse a reflexionar sobre él. Ni siquiera era una metáfora. Y si nos remitimos a épocas anteriores, ni siquiera era una correlación. Hasta que Edison inventó la luz eléctrica, la mayor parte del mundo vivía, literalmente, envuelto en unas tinieblas tan negras como la laca. Y no existía frontera alguna entre las tinieblas físicas del exterior y las tinieblas interiores del alma, ambas se entremezclaban. Más aún, se confundían en una. De esta manera. -Y Oshima aprieta la palma de una mano contra la otra-. En la época en que vivía Murasaki Shikibu, los espíritus vivos eran a la vez un fenómeno fantástico y una disposición del espíritu de lo más normal, algo que estaba allí. Pensar en estas dos clases de oscuridad como algo separado era algo que, probablemente, no pudiera hacer la gente de aquella época. Pero para nosotros, que estamos en el mundo actual, las cosas son distintas. Las tinieblas del mundo exterior han desaparecido, pero las tinieblas de nuestra alma continúan inalteradas. Una gran parte de lo que llamamos yo o consciencia permanece oculta en el reino de las tinieblas, como un iceberg. Esta disociación, en algunos casos, crea en nosotros confusión y grandes contradicciones
”
”
Haruki Murakami (Kafka on the Shore)
“
Un nesimtit bucurestean expediat în Oradea ar putea descoperi aici surprize greu digerabile. Exista sclifositi prevenitori, care practica o discriminare abuziva si îngaduie accesul în vehicul pe criterii iesite
din uz: vârsta, sex, eventual betesuguri trupesti. Fiind vorba tot de creaturi de la bunul Dumnezeu lasate, acesti indivizi jalnici, hraniti cu perfuziile unei nostalgii culpabile, nu pot fi lichidati si nici macar închisi în rezervatii. În fata
lor, nesimtitul are o singura varianta: actiunea directa. Ea se comprima într-o formula fara echivoc: darea de buzna. Nesimtitul e cel care, prin puterea exemplului, îi supune pe pasageri unei pedagogii simple, dar de o somptuoasa utilitate. Într-un autobuz nu se suie, ci se navaleste. Stilistica momentului trebuie sa aiba ceva de meleu rugbistic, de caft pe maidan, de îmbulzeala ceausista la tejghea, când vânzatoarea le anunta celor o suta de soimi ai cozilor ca mai erau doar treizeci de pachete cu gâturi si gheare de pui. Accesul în mijlocul de transport respecta o lege naturala, cu ecouri darwiniene: the survival of the fittest5. Primii urcati sunt
plavanii musculosi, liceenii cu viteza de reactie, haidamacii cu palma cât
cazmaua si ceafa încretita ca blana de sharpey. Ei îsi asigura întâietatea
distribuind galant ghionturi care disloca fulgerator, maturând din cale
concurenta fragila, calcând apasat pe bombeuri si principii. Li se alatura
sporadic câte o gospodina teribila, gata sa preschimbe plasa cu morcovi în
arma alba si umbrela în sulita. Asaltul treptelor se face icnit, iar când
argumentele fizice nu ajung, e loc oricând pentru un îndemn categoric —
«Da-te, fa, la o parte ca-mi iei aerul!» — sau o constatare dusmanoasa: «Te cauta moartea pe-acasa si tu te plimbi pe benzina statului». În cazurile
speciale, ceea ce nu se poate regla din limbaj sau bicepsi îsi gaseste
rezolvarea printr-o flegma bine tintita, pe pantofii sau între ochii cârtitorului.
”
”
Radu Paraschivescu (Ghidul nesimţitului)
“
¿Cuándo cambié a tus ojos?
Adam me miró con otro «tú estás loca».
—No pienso contártelo.
—¿Por qué no?
—Porque es una de esas cosas de tíos que no entenderías y que probablemente te cabreará.
Genial. Ahora estaba definitivamente intrigada.
—No me enfadaré. Solo dímelo por favor —le supliqué con dulzura.
—Vale. —Me miró con cautela—. Fue la mañana siguiente a tu decimoctavo cumpleaños.
Mis ojos se agrandaron al recordarlo. «¿En serio?»
—Sí, la mañana en la que tú… oh, casualmente, me dijiste que habías perdido la virginidad.
¿Fue ese el momento en que se dio cuenta de que sentía algo por mí? Dios… Joss tenía razón, los hombres era trogloditas.
(...) Adam había estado celoso. No fue lo que me pareció en aquel momento.
—Supe que estabas enojado conmigo, pero creí que era otro de esos episodios de «hermano mayor sobreprotector».
—¡No! —Adam movió la cabeza sombríamente, se echó hacia atrás y se apoyó en las palmas de las manos—. Fue uno de esos episodios «estoy buscando a la hermana pequeña de mi mejor amigo, que me acaba de decir que se ha acostado con un tío por primera vez y lo único que veo son sus labios hinchados y su pelo revuelto recién salido de la cama y me he puesto jodidamente cachondo». —Sus ojos se detuvieron en mi boca conforme recordaba—. Mi cuerpo reaccionó a lo que habías dicho antes de que pudiera hacerlo mi cabeza. De repente me encontré preguntándome cómo sería ser acariciado por tus labios, a qué sabrías, cómo me sentiría al tener tus largas piernas alrededor de mi espalda mientras empujaba dentro de ti... —Me sacudí, notando cómo se me calentaba la piel ante el conocimiento de que Adam había estado teniendo pensamientos lascivos sobre mí durante mucho tiempo sin que yo tuviera ni idea—. Así que me cabreé. Conmigo por desearte así. Y también contigo… por dejarle probarte…
Nuestras miradas se encontraron y mi respiración se tornó pesada.
Supe que si no decía nada terminaríamos haciendo el amor en la segunda habitación antes de que pudiéramos acabar nuestro paseo por el sendero de la memoria.
”
”
Samantha Young (Until Fountain Bridge (On Dublin Street, #1.5))
“
Durante el tiempo en que permaneció en su celda Ivánov se hizo amigo de una rata a la que puso el nombre de Nikita.
Por las noches, cuando la rata aparecía, Ivánov sostenía largas conversaciones con ella. No hablaban, como pudiera suponerse, de literatura ni mucho menos de política sino de sus respectivas infancias. Ivánov le contaba a la rata cosas de su madre, en la que solía pensar a menudo, y cosas de sus hermanos, pero evitaba hablar de su padre. La rata, en un ruso apenas susurrado, le hablaba a su vez de las alcantarillas de Moscú, del cielo de las alcantarillas en donde, debido al florecimiento de ciertos detritus o a un proceso de fosforescencia inexplicable, siempre hay estrellas. Le hablaba también de la tibieza de su madre, de las travesuras sin sentido de sus hermanas y de la enorme risa que estas travesuras solían provocarle y que aún hoy, en el recuerdo, le dibujaban una sonrisa en su escuálida cara de rata.
A veces Ivánov se dejaba llevar por el abatimiento, apoyaba una mejilla en la palma de la mano y le preguntaba a Nikita qué sería de ellos.
”
”
Roberto Bolaño (2666)
“
¿Me ha dicho Él que Su plan es salvarme? Si es así, yo estoy seguro para siempre: “Mi nombre de las palmas de Sus manos No podrá borrar la eternidad, Grabado permanece en Su corazón, Con las marcas de la Gracia indeleble.” Yo no sé cómo se las arreglan algunas personas para ser felices cuando creen que un cristiano puede caer de la gracia. Debe ser una cosa muy loable en ellos poder sobrevivir cada día sin desesperar. Si yo no creyera en la doctrina de la perseverancia final de los santos, yo pienso que sería el más miserable de los hombres, pues no tendría ninguna base de consuelo. No podría decir, independientemente de la condición de mi corazón, que yo sería como una fuente de agua cuyo suministro no se iba a acabar. Más bien debería hacer la comparación con una fuente intermitente que se puede detener súbitamente, o un estanque acerca del cual yo no podría estar seguro que siempre estará lleno. Yo creo que los cristianos más felices y verdaderos son aquellos que no se atreven a dudar de Dios nunca, sino que aceptan Su palabra de la manera tan sencilla como es revelada y creen en ella y no hacen ninguna pregunta; simplemente tienen la certeza que si Dios lo ha dicho, debe ser así.
”
”
Charles Haddon Spurgeon (Una defensa del calvinismo)
“
Supongo que si a uno le gustaban las perras frígidas que
escondían corazones atados con oro, se podría decir
razonablemente que el Gran Príncipe Justin de Verania era un
hombre atractivo. Claro, a menudo parecía que había mordido el
más amargo de los limones (algo de lo que había intentado
curarlo, pero que parecía empeorar), pero hombres y mujeres
amaban su piel de porcelana, alabando poéticamente sus rizos
marrón chocolate. Qué majestuoso es, exclamaban. Qué
hermoso. Era como si los dioses mismos tuvieran algo que ver.
Incluso después de que esencialmente lo había
reencarnado, se veía bien constituido. Era escultural, de
hombros anchos y cintura estrecha. Tenía dedos elegantes y
palmas encallecidas, un testimonio de lo bien versado que estaba
como espadachín. Su lujosa túnica bordada se estiraba
ajustando sus brazos y pecho. Sus pantalones tenían la cantidad
justa de tiro entre sus muslos y...
—Santa mierda —respiré—. Eres de ensueño.
Él dijo: —¿Qué? —Sin inflexión alguna.
—Me gustas, no, solo... dame un momento. Mi visión del
mundo ha cambiado y estoy luchando para seguir adelante.
Y qué... más o menos es un día normal para ti, ¿no?
—¿Cuándo te volviste atractivo? —Exigí.
—¿Estás seduciéndome? —preguntó con incredulidad.
—¡Qué! ¡No! Por supuesto no. Al menos, creo que no. ¿Soy
yo? Realmente necesito sentarme y pensar en esto. ¿Qué estoy
haciendo? ¿Con esto? ¿Con mi vida? Oh, dioses míos, ¿qué estoy
haciendo con mi...
”
”
T.J. Klune
“
Dovessimo restare zitte e non parlare, il nostro abbigliamento e la condizione dei nostri corpi saprebbero tradire la vita che abbiamo condotta dopo il tuo esilio. Pensa un poco teco quanto più sfortunate di ogni donna vivente siamo noi qua venute, poiché la tua vista che dovrebbe far fluire di gioia i nostri occhi, far danzare i nostri cuori di consolazione, costringe quelli a piangere e questi a tremare di paura e di dolore, ponendo la madre, la sposa e il figlio a vedere il figlio, il marito e il padre che dilacera via le viscere della sua patria. E a noi poverine la tua inimicizia è quanto mai fatale: c’interdici le preghiere ai nostri Dei, ed è questo un conforto che tutti godono eccettuate noi; infatti, come possiamo noi, ahimè, come possiamo noi pregare per la nostra patria, a cui siamo vincolate. Insieme con la vittoria tua, a cui siamo ligie? Povere noi! O noi dobbiamo perdere la patria, nostra cara nutrice, o altrimenti perdere la tua persona, conforto nostro in patria. Subire noi dobbiamo una calamità evidente, anche se fosse soddisfatto il nostro augurio che da una parte abbia da vincere; perché o tu dovrai, come straniero rinnegato, essere condotto ammanettato per le nostre vie, oppure dovrai marciare trionfalmente sulle rovine della tua patria e meritar la palma per aver prodemente versato il sangue di tua moglie e dei tuoi figli. In quanto a me, o figlio, non intendo farmi ancella alla fortuna sinché non siano finite queste guerre: se non mi sia dato persuaderti di mostrare nobile amistà alle due parti anziché volere la morte di una, tu non marcerai ad assalire la tua patria senza prima calpestare – sta sicuro che non lo farai – il ventre di tua madre che ti ha messo a questo mondo. (Atto V, scena III)
”
”
William Shakespeare (Coriolanus)
“
The Venetians catalogue everything, including themselves. ‘These grapes are brown,’ I complain to the young vegetable-dealer in Santa Maria Formosa. ‘What is wrong with that ? I am brown,’ he replies. ‘I am the housemaid of the painter Vedova,’ says a maid, answering the telephone. ‘I am a Jew,’ begins a cross-eyed stranger who is next in line in a bookshop. ‘Would you care to see the synagogue?’
Almost any Venetian, even a child, will abandon whatever he is doing in order to show you something. They do not merely give directions; they lead, or in some cases follow, to make sure you are still on the right way. Their great fear is that you will miss an artistic or ‘typical’ sight. A sacristan, who has already been tipped, will not let you leave until you have seen the last Palma Giovane. The ‘pope’ of the Chiesa dei Greci calls up to his housekeeper to throw his black hat out the window and settles it firmly on his broad brow so that he can lead us personally to the Archaeological Museum in the Piazza San Marco; he is afraid that, if he does not see to it, we shall miss the Greek statuary there.
This is Venetian courtesy. Foreigners who have lived here a long time dismiss it with observation : ‘They have nothing else to do.’ But idleness here is alert, on the qui vive for the opportunity of sightseeing; nothing delights a born Venetian so much as a free gondola ride. When the funeral gondola, a great black-and-gold ornate hearse, draws up beside a fondamenta, it is an occasion for aesthetic pleasure. My neighbourhood was especially favoured this way, because across the campo was the Old Men’s Home. Everyone has noticed the Venetian taste in shop displays, which extends down to the poorest bargeman, who cuts his watermelons in half and shows them, pale pink, with green rims against the green side-canal, in which a pink palace with oleanders is reflected. Che bello, che magnifici, che luce, che colore! - they are all professori delle Belle Arti. And throughout the Veneto, in the old Venetian possessions, this internal tourism, this expertise, is rife. In Bassano, at the Civic Museum, I took the Mayor for the local art-critic until he interupted his discourse on the jewel-tones (‘like Murano glass’) in the Bassani pastorals to look at his watch and cry out: ‘My citizens are calling me.’ Near by, in a Paladian villa, a Venetian lasy suspired, ‘Ah, bellissima,’ on being shown a hearthstool in the shape of a life-size stuffed leather pig. Harry’s bar has a drink called a Tiziano, made of grapefruit juice and champagne and coloured pink with grenadine or bitters. ‘You ought to have a Tintoretto,’ someone remonstrated, and the proprietor regretted that he had not yet invented that drink, but he had a Bellini and a Giorgione.
When the Venetians stroll out in the evening, they do not avoid the Piazza San Marco, where the tourists are, as Romans do with Doney’s on the Via Veneto. The Venetians go to look at the tourists, and the tourists look back at them. It is all for the ear and eye, this city, but primarily for the eye. Built on water, it is an endless succession of reflections and echoes, a mirroring. Contrary to popular belief, there are no back canals where tourist will not meet himself, with a camera, in the person of the another tourist crossing the little bridge. And no word can be spoken in this city that is not an echo of something said before. ‘Mais c’est aussi cher que Paris!’ exclaims a Frenchman in a restaurant, unaware that he repeats Montaigne. The complaint against foreigners, voiced by a foreigner, chimes querulously through the ages, in unison with the medieval monk who found St. Mark’s Square filled with ‘Turks, Libyans, Parthians, and other monsters of the sea’. Today it is the Germans we complain of, and no doubt they complain of the Americans, in the same words.
”
”
Mary McCarthy