Osis Quotes

-Ti ha supplicato in lacrime di non morire-, intervenne Ross con il consueto tatto. Bryce fece finta di pensarci su. -In realtà credo abbia urlato qualcosa come "maledetto idiota se osi morire ti ucciderò". Ma non mi pare il caso di sottilizzare-.

Civilizacije su propadale zato što nikad uspešno nisu rešile zagonetku eliminisanja svojih otpadaka. Duhovne su otpatke deponovale u običaje, naravi, podsvest potomstva; umne u istoriju; fizičke su sahranjivale pod zemlju. Umirale su u vlastitom đubretu, umesto da, kao priroda, od njega žive. Čovek se izuzeo iz opšteg poretka, odustao od svrhe njime određene. Zamišljao je da je razumniji od njega. Kao da ima išta razumnije od načina na koji potok traži put kroz kamenjar, kojim se cveće okreće suncu, talasi sustižu, kiše s neba vraćaju, a jata ptica selica drevnim gnezdištima svakog proleća lete? Kao da je išta razumnije od stanja u kome se između života i smrti potire razlika, simbioze u kojoj život ishranjuje smrt, a smrt održava život? Ceo je svet, mislio je gazeći mlake, mekane humke, okrenut naopako. Jednom je morao stajati kako treba, inače osjećaja naopakosti ne bi bilo. Rođen je, kao i priroda, iz zajedničke maternice univerzuma. Priroda je živela po neizmenljivoj osi unutrašnje prinude, jedinoj uz koju je imala neku svrhu. Čovekov se svet, u međuvremenu, oko svoje osi obrnuo, duž nje, u stvari, postepeno pomerao dok nije zauzeo obrnut položaj od prirodnog. Pomeranje je bilo sporo i postupno, dešavalo se vekovima, s prvom vatrom pozajmljenom od groma, s prvim opsidijanom izbrušenim u nož, s prvom sumnjom u zagrobni život. Toliko sporo i neprimetno da je i ono izgledalo prirodno. Prirodan je postao i njegov sadašnji naopak položaj. Kao na slici u ogledalu na kojoj je sve tu, ništa ne nedostaje, ali je sve na suprotnoj strani od prave, sve na drugom mestu nego što treba da bude, sve - imitacija.

He’s like a flower doing its best on an asteroid, naked to so many cosmic terrors.

To live at all is to share a world with cagey magic, skeptical magic, asshole magic. But, honestly, the trees must belong to something; the blossoms that tongue each groove between buildings, the water and the stone and the serious man-made steel railings all must belong. This major artery where blood and starlight pump along the tracks, where banks and malls and office towers shudder and gestate in the concrete like baobab trees.

Če se dovolj dolgo vrtiš okoli svoje osi, ustvariš vesolje. Krožno gibanje sveta je torej posledica krožnega gibanja boga. In bog ima najverjetneje rep, nekega dne pogojno, ker še ni bilo časa, prostora in ostalih dimenzij, se je bog zaigral in nehote je nastalo stvarstvo. Morda je že opazil, morda ne. Lahko, da se mu vrti.

Esiste un confine e i confini non si superano. Esistono le tentazioni e le tentazioni non si spezzano. Proprio l’attrazione fra il bianco e il nero: non riusciranno mai a mischiarsi perché è contro natura… eppure, c’è qualcosa che continua a spingerli l’uno verso l’altro. Tra loro c’è tensione, c’è elettricità e c’è follia. Si riconoscono a vicenda, il bianco e il nero, perché sono eterni nemici. Il bianco purifica, mentre il nero continua a macchiarsi dei peccati di chiunque osi infangare il suo eterno nemico. Un rapporto di odio e amore.

«Mi aspettavo una simile accoglienza» disse il demone. «Tutti gli uomini odiano gli sciagurati; quanto allora devo essere odiato io, di gran lunga il più miserabile fra gli esseri viventi. Pure tu, mio creatore, detesti e disprezzi me, tua creatura, a cui sei legato da vincoli che solo l'annientamento di uno di noi può sciogliere. Il tuo proposito è di uccidermi. Come osi giocare a questo modo con la vita? Adempi ai tuoi doveri verso di me, e io adempierò ai miei verso di te e verso il resto dell'umanità. Se accetterai le mie condizioni, lascerò in pace sia loro che te; ma se rifiuti, alimenterò la morte fino a quando essa non sarà sazia del sangue degli amici che ancora ti rimangono.»

Nessun limite a Parigi. Nessuna città ha avuto questa dominazione che dileggiava talvolta coloro ch'essa soggioga: Piacervi o ateniesi! esclamava Alessandro. Parigi fa più che la legge, fa la moda; e più che la moda, l'abitudine. Se le piace, può esser stupida, e talvolta si concede questo lusso, allora l'universo è stupido con lei. Poi Parigi si sveglia, si frega gli occhi e dice: «Come sono sciocca!» e sbotta a ridere in faccia al genere umano. Quale meraviglia, una simile città! Quanto è strano che questo grandioso e questo burlesco si faccian buona compagnia, che tutta questa maestà non sia turbata da tutta questa parodia e che la stessa bocca possa oggi soffiare nella tromba del giudizio finale e domani nello zufolo campestre! Parigi ha una giocondità suprema: la sua allegrezza folgora e la sua farsa regge uno scettro. Il suo uragano esce talvolta da una smorfia; le sue esplosioni, le sue giornate, i suoi capolavori, i suoi prodigi e le sue epopee giungono fino in capo al mondo, e i suoi spropositi anche. La sua risata è una bocca di vulcano che inzacchera tutta la terra, i suoi lazzi sono faville; essa impone ai popoli le sue caricature, così come il suo ideale, ed i più alti monumenti della civiltà umana ne accettano le ironie e prestano la loro eternità alle sue monellerie. È superba: ha un 14 luglio prodigioso, che libera l'universo; fa fare il giuramento della palla corda a tutte le nazioni; la sua notte del 4 agosto dissolve in tre ore mille anni di feudalismo; fa della sua logica il muscolo della volontà unanime; si moltiplica sotto tutte le forme del sublime; riempie del suo bagliore Washington, Kosciusko, Bolivar, Botzaris, Riego, Bem, Manin, Lopez, John Brown, Garibaldi; è dappertutto dove s'accende l'avvenire, a Boston nel 1779, all'isola di Leon nel 1820, a Budapest nel 1848, a Palermo nel 1860; sussurra la possente parola d'ordine: Libertà, all'orecchio degli abolizionisti americani radunati al traghetto di Harper's Ferry ed all'orecchio dei patrioti d'Ancona, riuniti nell'ombra degli Archi, davanti all'albergo Gozzi, in riva al mare; crea Canaris, Quiroga, Pisacane; irraggia la grandezza sulla terra; e Byron muore a Missolungi e Mazet muore a Barcellona, andando là dove il suo alito li spinge; è tribuna sotto i piedi di Mirabeau, cratere sotto i piedi di Robespierre; i suoi libri, il suo teatro, la sua arte, la sua scienza, la sua letteratura, la sua filosofia sono i manuali del genere umano; vi sono Pascal, Régnier, Corneille, Descartes, Gian Giacomo; Voltaire per tutti i minuti, Molière per tutti i secoli; fa parlar la sua lingua alla bocca universale e questa lingua diventa il Verbo; costruisce in tutte le menti l'idea del progresso; i dogmi liberatori da lei formulati sono per le generazioni altrettanti cavalli di battaglia, e appunto coll'anima dei suoi pensatori e dei suoi poeti si sono fatti dal 1789 in poi gli eroi di tutti i popoli. Il che non le impedisce d'esser birichina; e quel genio enorme che si chiama Parigi, mentre trasfigura il mondo colla sua luce, disegna col carboncino il naso di Bourginier sul muro del tempio di Teseo e scrive Crédeville, ladro, sulle piramidi. Parigi mostra sempre i denti; quando non brontola, ride. Siffatta è questa Parigi. I fumacchi dei suoi tetti sono le idee dell'universo. Mucchio di fango e di pietre, se si vuole; ma, soprattutto, essere morale: è più che grande, è immensa. Perché? Perché osa. Osare: il più progresso si ottiene a questo prezzo. Tutte le conquiste sublimi sono, più o meno, premî al coraggio, perché la rivoluzione sia, non basta che Montesquieu la presagisca, che Diderot la predichi, che Beaumarchais l'annunci, che Condorcet la calcoli, che Arouet la prepari e che Rousseau la premediti: bisogna che Danton l'osi.

Non posso più ascoltare in silenzio. Devo parlarle usando i mezzi a disposizione che ho in questo momento. Lei strazia la mia anima. Provo a un tempo agonia e speranza. Non mi dica che è troppo tardi, che quei preziosi sentimenti son per sempre svaniti. Mi offro nuovamente a lei col cuore che è suo ancor più di quando lo ha quasi spezzato otto anni e mezzo fa. Non osi più dire che gli uomini dimenticano prima delle donne, che l'amore di un uomo muore più rapidamente. Ho amato solo lei. Posso essere stato ingiusto, debole, schiavo di risentimenti, ma mai incostante. Lei sola mi ha indotto a venire a Bath. Penso solo a lei, per lei sola faccio progetti per l'avvenire. Non se n'è accorta? È possibile che non abbia compreso i miei desideri? Non avrei atteso neppure questi dieci giorni se solo avessi potuto leggere nei suoi sentimenti, come lei, penso abbia visto in fondo ai miei. Quasi non riesco a scrivere. Ogni istante sento qualcosa che mi soggioga. Lei abbassa la voce, ma io so distinguerne toni che altri non saprebbero cogliere. Creatura troppo buona, troppo eccelsa! Lei ci rende davvero giustizia. Lei crede veramente che gli uomini possano provare vero amore ed essere costanti. Mi creda, in me questi sentimenti sono i più fervidi, i più incrollabili.

Niezależny organ" / Mężczyźni bez kobiet (...)W każdym razie (Tokai) prowadził to życie szczęściarza od mniej więcej trzydziestu lat. To kawał czasu. I oto pewnego dnia niespodziewanie głęboko się zakochał. Zupełnie jakby chytry lis wpadł w pułapkę. Kobieta, w której się zakochał, była od niego szesnaście lat młodsza i zamężna. Jej mąż, o dwa lata starszy, pracował w zagranicznej firmie IT. Miała jedno dziecko – pięcioletnią córeczkę. Tokai spotykał się z nią od półtora roku. – Czy pan obiecał sobie kiedyś, panie Tanimura, że nikogo nie pokocha zbyt mocno, i starał się pan tego dotrzymać? – zapytał mnie kiedyś. Było to zdaje się na początku lata. Znałem go wtedy od ponad roku. Odpowiedziałem, że nigdy mi się to nie zdarzyło. – Mnie też się wcześniej nie zdarzyło, ale teraz właśnie przez coś takiego przechodzę – powiedział Tokai. – Stara się pan kogoś za bardzo nie pokochać? – Właśnie. Akurat w tej chwili się staram. – Dlaczego? – Z bardzo prostej przyczyny. Bo jeśli się kogoś za bardzo pokocha, człowiek staje się nieszczęśliwy. Strasznie cierpi. Moje serce może tego nie znieść, więc jak mogę, staram się jej nie pokochać. Zdawało się, że mówi poważnie. Na jego twarzy nie było zwykłego żartobliwego wyrazu. – Jak konkretnie się pan stara? – zapytałem. – O to, żeby jej za bardzo nie pokochać. – Na różne sposoby. Próbuję rozmaitych rzeczy. Ale zasadniczo staram się myśleć głównie o negatywnych aspektach. Znajduję w niej wady, to znaczy niezbyt dobre cechy, i wyliczam je sobie. I powtarzam je w myślach w nieskończoność jak mantrę, przykazuję sobie: nie zakochuj się niepotrzebnie w takiej kobiecie. – I dobrze to panu wychodzi? – Nie, w ogóle mi nie wychodzi – powiedział, potrząsając głową. – Po pierwsze, nie bardzo umiem wymyślać negatywne rzeczy na jej temat. Po drugie, nawet te negatywne rzeczy mnie w niej pociągają. A poza tym nie bardzo potrafię odróżnić, co jest mojemu sercu potrzebne, a co niepotrzebne. Nie całkiem dostrzegam linię tych podziałów. Pierwszy raz w życiu czuję się taki zagubiony, niezdecydowany. (...) Doktor Tokai powiedział: – Byłem związany z wieloma kobietami ładniejszymi od niej, miały piękniejsze ciała i lepszy gust, były bardziej błyskotliwe, ale co z tego, takie porównania nie mają żadnego sensu. Ponieważ ona jest dla mnie kimś szczególnym. Można by ją nazwać istotą całkowitą. Wszystkie jej cechy są ciasno scalone i umieszczone na jednej osi. Nie można wybrać pewnej cechy, żeby mierzyć i analizować, czy jest lepsza albo gorsza od innych. I właśnie ta jej oś strasznie mnie pociąga. Jest jak bardzo silny magnes. To się nie mieści w kategoriach logicznych.

While much of the evidence is anecdotal, there are numerous cases where an apparition was witnessed by more than one person or where an individual was later able to verify details they had observed during their astral journey. There is also solid scientific evidence for the existence of the etheric double gathered from experiments conducted in the mid-1970s by Dr Karl Osis of California, USA during which the invisible presence projected by a psychic in an adjoining room was recorded either by photosensitive instruments or sensors which could detect the tiniest movements of a feather in a sealed container.

Si le hubiera preguntado a la gente qué querían, habrían dicho caballos más rápidos” - Henry Ford.

La ventaja de un análisis de riesgo cuantitativo es que permite determinar la relación costo-beneficio de un control a través del cálculo del ROI (retorno de inversión). ROI = (ALE * Ratio de Mitigación de la solución – Coste de la Solución Anual) / Coste de la Solución Anual

Proceso de Vetting

Para que sea efectiva, la seguridad tiene q estar más alineado con el negocio que con la tecnología.

Vacaciones obligatorias: Al menos una vez al año durante no menos 10 días consecutivos. Esto para que otra persona ocupe temporalmente el cargo, de esta manera es posible identificar irregularidades, indicios de fraude, errores u omisiones. Es un CONTROL DETECTIVO.

el superior jerárquico del empleado de baja será el responsable de recoger el material que es de propiedad de la organización, no más tarde de la fecha prevista de baja (teléfono móvil, computador portátil, busca, tarjeta de crédito, llaves, tarjetas de acceso, vehículos, etc.)

Pierwszą rzeczą, która dosłownie rzuciła mu się w oczy i dotyczyła wszystkich czterech obiektów badań, była obfitość plujek. Rozkładające się w cieple ciała w ciągu kilku minut przyciągnęły setki much. Krew wywołała tak gwałtowną reakcję żerujących owadów, jakiej Bill nie byłby sobie nawet w stanie wyobrazić. Już po chwili obsiadły go setki much szukających jakichkolwiek płynów organicznych, którymi mogłyby się karmić, oraz jakichkolwiek ciemnych i wilgotnych otworów (łącznie z nozdrzami Billa), w których mogłyby złożyć jaja. Nasz dzielny badacz szybko nauczył się, że musi owijać głowę jakąś cienką, przezroczystą tkaniną, by muchy nie wchodziły mu do oczu, uszu, nosa i ust. Podczas jednego tylko ciepłego dnia, w ciągu kilku zaledwie godzin, nosy, usta i oczy martwych ciał wypełnione zostały ziarnistą, żółto-białą masą muszych jaj. Jedna samica plujki może złożyć naraz setki jaj, a wokół każdego z nieboszczyków krążyły dosłownie tysiące samic. W majowym i czerwcowym upale – bo w tych właśnie miesiącach ułożono na terenie ośrodka ciała 1-81 i 2-81 – w przeciągu zaledwie czterech do sześciu godzin ze stert jajeczek wykluły się tysiące larw. Muchy nie były jednak jedynymi owadami, które gromadziły się wokół świeżego ciała. Już po kilku minutach pojawiły się także osy. Bill zauważył, że niektóre z nich karmiły się samym ciałem, inne zaś atakowały muchy, porywały je i odgryzały im głowy jednym szybkim kłapnięciem szczęk. Jeszcze inne jadły jajeczka much lub młode larwy wykluwające się w różnych otworach ciała.

Když se člověk příliš drží minulosti, točí se kolem vlastní osy. Ale když se minulosti nedokáže dotknout, šidí sebe sama.

Ma Molly lo spinse da parte e andò verso l'unicorno, sgridandola come se fosse una mucca da latte smarrita. – Dove sei stata? –. Davanti al suo candore e al corno rilucente, Molly rimpicciolì come un trillante insetto, ma stavolta furono gli antichi occhi neri dell'unicorno che guardarono in basso. – Ora sono qui – disse alla fine. Molly rise con le sue labbra sottili. – E che me ne faccio del fatto che tu sei qui ora? Dov'eri venti anni fa? Dieci anni fa? Come osi tu, come osi tu venire da me ora, ora che sono così? –. Riassunse tutto ciò che era con un movimento della mano: viso arido, occhi deserti e un cuore ingiallito. – Vorrei che non fossi mai arrivata, perché sei qui ora? –. Le lacrime iniziarono a scorrere giù lungo i lati del suo naso. L'unicorno non rispose nulla e Schmendrick disse: – Lei è l'ultima. L'ultimo unicorno al mondo. – Potrebbe esserlo –. Molly tirò su col naso. – Sarebbe l'ultimo unicorno al mondo che è venuto da Molly Grue –. Dopo di che si protese in avanti per poggiare la mano sulla guancia dell'unicorno, ma entrambe trasalirono un po' e il tocco venne a fermarsi sul punto teso e vibrante sotto la mascella. Molly disse: – È tutto a posto. Ti perdono.

The agony of having to share this small slice of world with big breakable humans who are really just uncovered beating hearts walking around spilling their viscera and their words everywhere, not bothering to clean up. Animals are a smooth punctuation to human parataxis, resisting our love out of modesty.

Vrátili jsme se do Celestýnova pokoje a on mi ukázal sviij glóbus. Glóbus je taková veliká kovová koule, na které jsou nakresleny pevniny a moře. Celestýn mi vysvětlil, že je to na učení zeměpisu, a ukázal mi, kde jsou které země. To jsem věděl už předtím, máme podobný glóbus ve škole a paní učitelka nám uká­ zala, jak se s ním zachází. Celestýn mi řekl, že se glóbus dá vyndat ze své osy a pak vypadá jako velikánský míč. Myslím, že jsem to byl já, koho napadlo hrát si s ním, ale nebyl to dobrý nápad. Bavili jsme se tím, že jsme si glóbus házeli, ale Celestýn si sundal brýle, aby si je náhodou nerozbil, a bez brýlí on dobře ne­ vidí, a tak glóbus nechytil a glóbus vletěl Austrálií přímo do zrcadla, které se

Alta Humedad – Condensación (escarcha), corrosión y Moho Alta Sequedad y Polución – Estática

Para su instalación, considerar que, a mayor ángulo, menor distancia focal, a menor ángulo, mayor distancia focal.

Sin la seguridad física, ninguna otra medida de seguridad puede considerarse eficaz.

Asegurar que los inventarios se actualizan para reflejar con precisión el estado de los equipos fuera de servicio.

Privacy Shield)

privacidad individual en el contexto de la seguridad de los activos incluye los conceptos de propietarios y custodios de activos, procesadores, remanencia y limitaciones en la recolección y almacenamiento de activos valiosos, como la información. Esto también incluye el importante tema de la retención, ya que se relaciona con los requisitos legales y reglamentarios de la organización.

Całe rozdziały i poszczególne akapity ułożyły się same, zajmując właściwe miejsca wzdłuż osi spójnej opowieści. Jak pachnące pąki na gałązce różanego krzewu, którym nikt nie musi tłumaczyć, gdzie dokładnie powinny rozkwitnąć.

Człowiek, myśli Malin, obraca się wokół własnej osi, jeśli za dużo przebywa w przeszłości. Jednocześnie unicestwia się, jeśli nie ma odwagi jej tknąć.

«Sono un professore!» ruggì contro Harry. «Un professore, Potter! Come osi minacciare di buttarmi giù la porta.» «Mi dispiace, signore» rispose Harry, sottolineando l'ultima parola mentre riponeva la bacchetta nella veste. Hagrid era allibito. «Da quand'è che mi chiami 'signore'?» «Da quand'è che mi chiami 'Potter'?»

Tu osi colpire un Dio?" ruggisce Uncino. Il punk gli dà una testata sul naso. "Sono ateo, coglione.

Pneumonoultramicroscopicsilicovolcanoconiosis’ — fuck off! No, hold on, it’s the longest word in the dictionary; it’s the name of a lung disease contracted from the inhalation of very fine silica particles, specifically from a volcano; and if you break it down into its constituent parts you can master the spelling quite easily. ‘Pneu-mono-ultra-micro-scopic-silico-volcano-coni-osis.’ There! Done! Hooray!