Onmacht Quotes

De onmacht die je voelt wanneer je een pen vasthoudt in de hand waarmee je normaal gesproken niet schrijft, in mijn geval mijn linkerhand; vergelijkbaar met de onmacht die je kunt voelen in sociale situaties, ruzies voorop. Je bent juist uitgerust, fysiek gezien klopt de situatie, maar hoe beweeg je je voort, hoe druk je je uit zonder te gaan trillen?

De angst om te sterven rechtvaardigde een grenzeloze verknochtheid aan het levende in de mens. En al diegenen die niet de beslissende daden hadden gedaan om hun leven o peen hoger plan te brengen, al diegenen die de onmacht vreesden en verheerlijkten, al diegenen waren bang voor de dood, vanwege de sanctie die hij gaf aan een leven waarin zij niet betrokken waren geweest. Zij hadden niet genoeg geleefd omdat zij nooit hadden geleefd.

Geloof is in mijn ogen een zwakheid; de onmacht om zichzelf te regeren en de behoefte zich door een ander te làten regeren, de drang om zich vast te klampen aan een lichtend voorbeeld en in bedwang te worden gehouden door een soort verheven boeman.

Onmacht maakt mensen tot karikaturen.

Om de wereld te hervormen moeten de mensen psychisch gezien een nieuwe weg inslaan. Er zal geen werkelijke broederschap aanbreken voordat je werkelijk ieders broeder bent geworden. Geen enkele wetenschap, geen enkel inzicht in wat het nuttigst en voordeligst voor iedereen is zal de mensen er ooit toe kunnen nopen het privébezit en privileges met anderen te delen. Iedereen zal zich te kort gedaan voelen, men zal tegen alles morren en elkaar benijden en uitroeien. U vraagt wanneer die droom in vervulling zal gaan. Het komt zo ver, maar eerst zal de mens door een periode van vereenzaming heen moeten. De soort vereenzaming die tegenwoordig, en vooral in onze tijd overal heerst, maar voorlopig heeft zij haar hoogtepunt nog niet bereikt. Want iedereen streeft er tegenwoordig naar zich van de anderen los te maken en op eigen kracht de volheid des levens te ervaren, maar ondertussen heeft al zijn pogen geen levensvolheid, maar je reinste zelfmoord ten gevolge. Want in plaats van volledige zelfverwerkelijking valt de mens volledige vereenzaming ten deel. Want iedereen sluit zich tegenwoordig voor anderen af, sluit zich op in zijn eigen hol en trekt de handen van zijn medemens af. Hij verbergt zich met wat hij bezit en het eind van het liedje is dat hij de mensen van zich afstoot en dat zijn medemensen hem ten slotte ook van zich afstoten. Hij hoopt rijkdommen op en denkt dan: hoe rijk ben ik nu, mij kan niets meer overkomen, maar de sukkel weet niet dat hij naarmate hij meer rijkdommen verwerft hij ook steeds dieper wegzakt in een aan zelfmoord grenzende vorm van onmacht. Want hij heeft geleerd dat hij alleen maar op zichzelf kan vertrouwen en dat hij zich van de anderen heeft losgemaakt; hij heeft zijn ziel bijgebracht niet meer in wederzijdse menselijke solidariteit te geloven en hij heeft maar één doodsangst: men zou zijn positie en zijn privileges eens kunnen aantasten. Het is gewoon bespottelijk zoals het menselijk verstand tegenwoordig ontoegankelijk is voor het inzicht dat persoonlijke onaantastbaarheid niet bestaat uit particuliere krachtsinspanning, maar uit de verenigde inzet van alle mensen samen. Maar ook aan die verschrikkelijke periode van vereenzaming komt eens een einde en dan zal de mensheid als geheel op hetzelfde ogenblik beseffen hoe onnatuurlijk het is dat de een zich van de ander losmaakt. En als dat besef eenmaal geboren is dan zal de mens er zich over verbazen dat hij zo lang in het duister heeft gezeten en het licht niet heeft gezien. Maar tot die tijd aanbreekt moet het vaandel hooggehouden worden en moet de mens, al was het maar door het voorbeeld van een enkeling, zich aan die vereenzaming ontworstelen en een daad van broederliefde stellen, ook al zouden de anderen hem daarvoor als een idioot beschouwen.

Wat een waardeloos systeem. Iedereen met een greintje verstand ziet dat ze opgenomen moet worden, maar een kwartet hooggeleerde en duurbetaalde hulpverleners vindt het beter als er eerst nog wat ongelukken gebeuren. Alle vier, hè!’       Ik zei dat het moeilijk is om iemand gedwongen op te nemen.       ‘En dus maar een heup laten breken? Of onder een auto laten komen?’       De onmacht van de verzorgingsmaatschappij in een notendop: alleen via het ziekenhuis of het politiebureau kun je een demente mevrouw de bescherming en de rust geven die ze nodig heeft. Dan laat ik de begrafenisondernemer even buiten beschouwing.       Bert nam een beetje bedrukt afscheid.

Op deze dingen hadden we geen greep. We konden denken dat onze wereld alles omvatte, we konden druk bezig zijn met onze eigen dingen hier beneden aan de oever, rondrijden met onze auto's, elkaar opbellen en met elkaar praten, bij elkaar op bezoek gaan, eten en drinken, binnenzitten en ons laten overspoelen door opvattingen en meningen en de lotgevallen van hen die op het tv-scherm verschijnen, in die wonderlijke halfkunstmatige symbiose waarin we leefden, en ons steeds dieper, jaar in jaar uit dieper in slaap laten sussen met het idee dat dat alles was, maar als we dan onze blik naar boven richtten en dit zagen, was de enige mogelijke gedachte die van ongrijpbaarheid en onmacht, want hoe klein en beperkt was dat waarin we ons in slaap lieten sussen eigenlijk niet? O, zeker, de drama's die we zagen waren groots, de beelden die we in ons opnamen subliem en soms zelf apocalyptisch, alleen, kom nou toch, slaven, welk aandeel hadden we daar eigenlijk in? Geen. Maar de sterren blinken boven ons, de zon schijnt, het gras groeit en de aarde, ja, de aarde, die slokt alle leven op en wist alle sporen, spuwt nieuw leven uit in een cascade aan ledematen en ogen, bladeren en nagels, strootjes en staarten, wangen en bont, schors en ingewanden om het vervolgens weer op te slokken. En wat we nooit helemaal begrijpen of niet willen begrijpen, is dat dit buiten ons om gebeurt, dat we daar zelf geen deel aan hebben, dat wij slechts datgene zijn wat groeit en sterft, blind als de golven in de zee.

We durven het nooit aan zo te schrijven, we beschrijven nooit de elektriciteit tussen twee personen, maar praten in plaats daarvan over het prijsniveau, we beschrijven het uiterlijke, niet de bloedstroom, we zoeken niet naar de waarheid, dichtregels die we onverwachts tegenkomen, roodgloeiende kussen, maar we verbergen onze onmacht en berusting in het opdreunen van feiten: het Turkse leger gemobiliseerd, gisteren twee graden vorst, mensen leven langer dan paarden.