Ogen Quotes

En ik vind het leven veel te kort en veel te mooi om het niet echt in de ogen te zien, het niet echt aan te gaan, het niet echt te leven.

Wie weet heb ik de blunder begaan me tot een oersaaie figuur te ontwikkelen, in haar ogen dan. Ter verdediging kan ik het volgende aanvoeren: de meeste mensen zijn oersaai als je ze maar de tijd geeft om dat te bewijzen.

En dan, uit het niks: ‘Zijt gij gelukkig?’ Ze kijkt mij recht in de ogen. ‘Ik probeer, denk ik.’ ‘Proberen is goed,’ zegt ze.

[...] zoals zij in de bus op weg naar Wierenbeke achter de chauffeur had gezeten met al het verdriet van Belgie in haar ogen.

Ze glimlachte de lach die ik zo goed kende en die nooit uit m'n geest zou verdwijnen. 'Dat gaat wel,' zei ze. 'Met mij ook,' zei ik. We logen, geloof ik, allebei.

Ze wou dat hij opnieuw de slappe lach zou krijgen. Maar in zijn ogen zat alleen maar verte, en afgronden, en nacht.

Het zijn je ribben," zei ze en ze liet me een plaat zien met zwarte vlekken en zilverkleurige penen die gebroken waren. "Zie je wel?" zei ze. Ik keek haar in de ogen en dacht: het is mijn hart.

We weten altijd meer dan we onder ogen durven zien, dat werd nog maar eens bewezen. En er bestaat niet zoiets als vergeten. Dat waarnaar niet wordt gekeken, verschuilt zich in de schemerzone waar keuzes worden aangestuurd en verdriet zich niet weg laat wuiven.

Verliefd worden moet je eigenlijk met je ogen dicht doen". - Andy Warhol Helemaal mee eens. Dan hoef je degene die je leven heeft verwoest niet steeds voor je te zien.

Dat doet er niet toe. Jjj bent Jacob en hij is Edward, en ik ben Bella. Dat is het enige wat telt.' Zijn ogen knepen een beetje samen. 'Maar ik bén een weerwolf; zei hij met tegenzin. 'En hij is een vampier; voegde hij er met zichtbare walging aan toe. 'En ik ben een Maagd!' schreeuwde ik geïrriteerd.

Taking Ogen’s temperature, I said, “Right on. I vote we swim it.” He whimpered. “No swim—NO SWIM!” Death commanded him in that foreign tongue, and he shut up. “Well, aren’t you a good wittle doggie, Ogen?” I said. “You know how to sit, stay, and hush even better than Lark’s wolves.” He stared, disbelieving that I’d just insulted him like that. “I am the DESECRATOR! I sit upon Lucifer’s knee!” “That makes total sense, Scooby.” With a puzzled expression, Death said, “You taunt him at your peril.” “What’s he going to do? Kill me?” Over my shoulder I told Ogen, “Get in line, dick.

Zij was nog een meisje, een kind, maar in haar ogen en op haar gezicht kon je de waakzaamheid en de onrust van deze eeuw al aflezen. Alle thema's, alle tranen en beledigingen, alle beweegredenen, alle opgehoopte haat en trots van deze eeuw stonden op haar gezicht en postuur geschreven, in het mengsel ook van haar meisjesachtige bedeesdheid en haar vermetele gratie. Je kon uit haar naam en uit haar lippen de aanklacht tegen deze eeuw indienen en uitroepen. U zult moeten toegeven, dat dat geen kleinigheid was. Het had iets van een voorbeschikking, van een voorteken ook. Het was iets, waar zij van nature over beschikt moet hebben, iets waar zij recht op gehad moet hebben.

Ik naderde de rand. Bleef er een meter vandaan staan. Voor ik het aandurfde. Het was ver naar beneden. Ver genoeg. Mijn ogen zochten tussen grijs en groen. Stenen en struiken. Tot ik een witte stip vond. Dat was hij. Ians witte achterhoofd. Dat besloot ik. Ik hou van jou. Dat zei ik.

Wat kan in de bezigheden der mensen van belang lijken voor een man die de eeuwigheid voor ogen houdt en zich bewust is van de uitgestrektheid van het universum?

Ja' ze zei. In haar ogen bleven zeventien zinnen steken.

Het verhaal waarin je zelf aanwezig bent lijkt altijd het waarachtigst. Tegelijk heeft het in onze eigen ogen het minst weg van een werkelijk verhaal.

Zijn mooie, matte ogen, van een donkere en onbestemde kleur, leken op viooltjes die de last van de dikke tranen van het onweer nog dragen (...)

Een uur is een object, zo lijkt het, waarvan ze de omvang inschat aan de hand van wat haar ogen zien, en hier is niets dan duisternis, als een nachtkaars is de tijd gedoofd.

** Dutch ** Soms ben ik de stille getuige van ruzies die ogen als een trage dans zonder muziek.

Ze zaten op de banken en in rolstoelen naar de radio te luisteren, hun doffe ogen gericht op de vissen of op niets of op iets dat ze lang geleden hadden gezien.

Men verdooft zich met prietpraat en gebruikt ogen en oren niet.

Wat hij deed (...) stanste het glanzende ijzer uit Sethes ogen, zodat er twee putten overbleven die de gloed van het vuur niet weerkaatsten.

De blik die hij zich zo goed herinnerde van toen hij haar lesgaf, die uitdrukking van blanco, ongenaakbaar verzet, schuilde achter haar ogen.

Zijn leven regende voor zijn ogen omlaag, een rustig schouwspel

we zoeken schoonheid op alle plaatsen waar we het nooit zullen vinden vertel me liever hoe ruw je huid voelt hoe troebel je ogen hoe leeg je hart en dan vertel ik je wel hoe mooi je bent

Als het niets meer kan schelen wat anderen denken, verliezen we ons vermogen tot verbinding. Maar als we onszelf laten bepalen door wat anderen denken, verliezen we de moed om ons kwetsbaar op te stellen. De oplossing is om heel duidelijk voor ogen te krijgen wiens mening voor jou echt telt. Het moeten de mensen zijn die niet van je houden óndanks je onvolmaaktheden en kwetsbaarheden, maar óm je onvolmaaktheden en kwetsbaarheden. Als je op je gezicht ligt in de arena, zijn dat de mensen die je overeind zullen helpen en zullen bevestigen dat de val echt klote was, en je er vervolgens aan herinneren dat je dapper bent geweest en dat zij er ook de volgende keer zullen zijn om het zand van je af te kloppen. Neem ook mensen op die dapper genoeg zijn om te zeggen: ‘Daar ben ik het niet mee eens,’ of: ‘Ik denk dat je ernaast zit,’ en die je vragen zullen stellen als ze je dingen zien doen die indruisen tegen je waarden en normen.

Ik weet niet of er woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, het beweeglijke licht in je ogen, de warmte die in me opspringt zodra je me aanraakt, het rulle gevoel van je haar aan mijn vingertoppen, de bloemblaadjestere huid van je oogleden tegen mijn lippen. Als daar woorden voor waren, kon ik alles snel vastleggen op papier voor als je er niet bent (en dat is dikwijls).

O, het is met de verte als met de toekomst! Een wijd, schemerachtig vergezicht ligt voor ons, onze ziel en onze ogen drinken het in, en wij haken ernaar ons er helemaal aan over te geven, om in alle gelukzaligheid van één groot, heerlijk gevoel te zijn vervuld. Maar och, als we erop afvliegen, dan is alles zoals tevoren en staan wij in onze armoede, in onze beperktheid, en onze ziel dorst naar ontglipte lafenis.

Mijn vader zei: 'Als je verdrietig bent kan kunst helpen. Omdat je in een schilderij soms meer nog dan in een gezicht, meer nog dan in een paar lieve ogen, kunt zien, nee vóélen, dat iemand je begrepen heeft.

Vecht het?' lach je met de ogen dicht. 'Wel, laat het vechten, mijn zoet...' Het vecht in mijn kop zoals het buiten sneeuwt of hagelt. Zoals de tuinwegel, glad van mos, zich door de boomgaard een weg zoekt in zichzelf en de hele dag door van het hek van het achtererf naar de stallen, van de stallen onder de kruinen naar de straatkant zichzelf bewandelt . Alles is voortdurend en onophoudelijk en rusteloos bezig met er te zijn.

Jarek kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Had ik jou om je mening gevraagd, struiklander?' ... 'In het struikland,' zei Roa, 'hoeft er niemand om de mening van een vrouw te vrágen. Men gaat ervan uit dat ze die gewoon zal geven.

Ooooh! Die was raak! Ik heb de roos geraakt,' gilde ze op een toon waarvan zij dacht dat die op meisjesachtige opwinding leek. Ze liet de boog vallen en klapte in haar handen. Arnaut rolde met zijn ogen. 'Aanstelster,' zei hij zachtjes.

Ik bleef heel stil liggen, al was het maar om aan de gedachte te wennen dat mijn ogen misschien mijn ogen niet waren, wat natuurlijk een omslachtige manier is om te zeggen dat ik doodstil lag omdat ik doodsbang was dat ik iemand anders was.

We hebben helemaal geen verkering!' Aadhya sloeg theatraal haar ogen ten hemel. 'Terwijl jullie nog maar twee maanden doen wat het ook is dat jullie doen en wat geen verkering mag heten, maar daar in de ogen van alle andere sprekend op lijkt.

Het zou allemaal veel makkelijker zijn als ik een doel had, wat denk jij? Een vraagje: heb jij wél een doel in je leven?' Albrecht dacht na. Had hij in deze verwarrende tijd al zijn eigen plaats gevonden, had hij, jong en gezond als hij was, een helder doel voor ogen? Nee, hij liep maar wat rond en dacht hoogstens aan de volgende dag, hoe hij geld kon verdienen en kon leven en niemand tot last was, meer niet, iets groots zag hij niet gebeuren. Hij stond hoogstens af en toe stil in zijn gejaagde leventje om even op adem te komen, dan maakte hij zich los uit zijn dagelijkse routine en was hij een paar dagen tot niets meer in staat en lag hij als een dode op bed, ongestoord. Dat duurde maar kort en dan was hij weer de oude.

Hoewel we de illusie hebben dat we beelden met hoge resolutie ontvangen van onze ogen, stuurt de oogzenuw slechts contouren en aanwijzingen over interessante punten in ons blikveld naar het brein. We 'hallucineren' eigenlijk de wereld vanuit ons corticale geheugen.

We gaan in op reusachtige, ongrijpbare collectieve projecten, zodat we ons afvragen wat we vorig jaar deden, sterker nog, waar wij zijn gebleven en wat er van ons geworden is. We zien onze verspilde krachten onder ogen tijdens het pathos van een pensioneringsfeestje.

Hij dacht dat hij kon pakken waar hij zin in had. En wat hij niet kon krijgen, probeerde hij kapot te maken.' Kor kneep zijn ogen tot spleetjes. 'En waarom zou die man mij iets kunnen schelen?' Safire keek hem aan. 'Omdat ik degene ben die een mes in zijn hart heeft gestoken.

Binnen in mij zit een huilend beest, meestal laat het me overdag met rust, maar ‘s nachts als ik in bed lig en probeer te slapen, ontwaakt het en begint als een getergde kat heen en weer te lopen; het krabt in mijn bost, omklemt mijn kaak, bonkt tegen mijn slapen… Het ochtendlicht, de kinderen, de schaamte en de dagelijkse beslommeringen temmen het en doen het een paar uur lang verstommen, maar daarna, als de nacht valt en ik weer alleen been is het steevast op tijd voor onze afspraak. Ik knijp mijn ogen stevig dicht. Ik doe ze open. Hier is het weer

Maar plotseling begon mijn hart sneller te slaan, mijn hand beefde en drukte de zijne; ik werd warm en met mijn ogen zocht ik in het halfduister zijn blik en plotseling voelde ik, dat ik niet bang voor hem was, maar dat deze angst liefde was, een nieuwe liefde, groter en inniger dan vroeger.

Ze drijven iedereen de woonkamer in. Het moment dat de doodsbange mensen de prettige alledaagsheid van hun bestaan beseffen – het eerste slokje sinaasappelsap, de steile helling genomen op de fiets – is al voorbij. Hun gezichten transformeren als luiken die opengaan; het ontsluiten achter de ogen.

Optimisme wil beslist niet zeggen dat wordt verkondigd hoe gelukkig de mens is of zou kunnen zijn, maar eenvoudig dat zijn lijden niet voor niets is. Als de wereld slechts was geschapen om in haar ondergang een laatste lichtflits te zijn voor een paar blinde ogen, zelfs dan zou die ondergang nog zin hebben gehad.

Niks is nog echt.' 'Ik ben echt,' zei ze, op mijn ogen na dan.' Hij zag haar glimlachen in het donker, en plotseling besefte hij dat hij vreselijk rot tegen haar deed en dat zij toch aardig tegen hem bleef. 'Ik ben blij dat ik je heb leren kennen,' zei hij zachtjes. 'Je meent het,' antwoordde ze sarcastisch. 'Natuurlijk, sufkop.' - Mika & Audrey

Gregor werd nog roder. En toen werd hij groen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, maar hij was nog steeds groen, met rode ogen. Net de Hulk: hij werd steeds groener en griezeliger en er sprongen twee hoorntjes uit de zijkant van zijn hoofd. Ik had wel eens gehoord van monsterachtige bazen, ik had er zelf een gehad, maar dit was echt belachelijk.

Until the lion learns to speak, the tale will always be the hunter's.

Daar bracht hij zijn dagen door: in de koelte van zijn werkkamer. Als een monnik, ver van het rumoer van feestende vrienden in de tuin, van het luidruchtige gestoei in het zwembad, van het aanslepende gezeur van de krekels. Daar overwon hij de eenzaamheid waar alle schrijvers van vergaan, met maagpijn pennend tot de letters voor zijn ogen begonnen te tollen.

Weet je, je ogen hebben de kleur van bladeren,' zei hij zachtjes. 'En je haar heeft de kleur van dat hert. Je lijkt wel een slordige bosfee.' 'Is dat een compliment?' vroeg Audrey, met een blik op haar modderige, gescheurde kleren. 'Ja,' antwoordde Mika met een spoortje van een glimlach. 'Dus... we gaan een oorlog tegenhouden.' 'Ja,' zei ze ferm. 'Maar eerst gaan we je zus zoeken.

Ogen’s drool pinged my cheek. This would be my last sight? Almost a relief when my lids slid shut and scenes flashed through my mind. I beheld Jack’s face as he’d gazed down at me in that suspended moment of time. So perfectly, I saw him. Heard him. I am home, Evangeline. Finally found the place I’m supposed to be. With my death, would Matthew tell him to stop hunting, to stop searching?

Het ogenblik werd alles voor me. Morgen lag eindeloos ver weg. Als Helen wakker werd, begon de dag en als ze sliep en ik haar naast mij voelde, begon het heen en weer slingeren van hoop en wanhoop, van plannen die op droomfundamenten gebouwd waren, van pragmatische wonderen en een filosofie van het nog-hebben en het sluiten van de ogen voor de werkelijkheid, die in het vroege licht uitdoofde en in de mist verdronk.

Ze hing weer op en ging op de bank liggen. Ze dwong zichzelf haar ogen open te houden en op het gestuukte plafond te richten. Ze wilde dit moment, waarop ze voelde dat er iets nieuws gebeurde, iets veranderde zonder dat ze er greep op had, bewust meemaken. Ze wilde getuige zijn van de zoveelste kleine ramp, alle fasen ervan onthouden, maar binnen een paar minuten werd haar ademhaling regelmatiger en viel Alice in slaap.

Ik krijg niet de indruk dat de Autodidact zin heeft om te praten. Wat kijkt hij me vreemd aan: hij kijkt niet om iets te zien, maar om een soort zielsgemeenschap tot stand te brengen. De ziel van de Autodidact is omhooggestegen en in in zijn fraaie, nietsziende ogen aan de oppervlakte gekomen. Hij wil dat mijn ziel hetzelfde doet, dat ze haar neus tegen de ruiten zal drukken: dan kunnen onze zielen beleefdheden uitwisselen.

Twee mensenvlokjes waren we, een kind en zijn moeder, zwevend in het wereldruim, zes volle jaren lang - ze waren in mijn ogen niet meer dan een paar dagen. We waren als een kinderlied, een rijm van daden en van wonderen - totdat heel zacht een zuchtje wind, een vederlichte bries, een wiekslag van een waaier, in de bladeren blies - en het vonnis velde: jij hiernaartoe, hij daarheen - en daarmee was het uit, in honderdduizend scherven.

De enige afbeelding is een kindertekening op de deur: een poppetje getekend met groen en blauw krijt, zoals kinderen van een jaar of drie altijd mensen afbeelden. Een gezicht - met ogen, een neus en mond - met meteen daaraan vast sprietige armen en benen. Het lijkt of het poppetje geen lichaam heeft [..] Een lopend hoofd, had hij opeens bedacht. Alleen hersenen, geen hart. 'Dat bent u,' had Joona gezegd, en hij had op de tekening gewezen. 'Toch?

Toen ik negen was wenste ik dat ik een prijs won die eruit bestond dat ik bij iedereen mocht binnenkijken. Overal waar ik wilde mocht ik aanbellen. De mensen die opendeden zouden achteruitdeinzen en zeggen: 'O, de prijswinnaar, gaat uw gang.' Ik zou op zoek gaan naar de familiefoto's. Meestal hingen ze aan de muur in de gang of stonden ze in de woonkamer op het dressoir of de vensterbank. Met mijn hand zou ik alle lachende monden bedekken en dan goed naar de ogen kijken.

De mathematen worden samen met de natuur- en scheikundigen, de medicijnmannen van de twintigste eeuw genoemd, waarbij velen zich dan nog zeer argwanend afvragen of deze profeten van de nieuwe tijd het geluk van de mensheid voor ogen hebben. Het is stellig ten dele vanwege het gebruik van deze symbolen dat men de wiskunde gaat beschouwen als een geheimtaal van ingewijden, die zich aldus een eigen wereld scheppen waarin het moeiljk verkeren is, indien men niet van jongs af aan zijn weg daarin heeft gevonden.

Op aarde, achter de Muur, wonen tweehonderdzeventigduizend kinderen van twaalf en dertien,' zei hij. 'Tweehonderdzeventigduizend, Ellie. En vorige week hebben ze stuk voor stuk op school een beker Fitmix gedronken, behalve Mika Smith in Barford-Noord. Vertel jij me maar eens waarom. Waarom was jóúw broer de enige die weigerde? Het is nogal toevallig, vind je niet?' Ellie sloeg haar ogen neer en voelde een vlaag van liefde en trots. 'Hij heeft het niet gedronken omdat hij niet achterlijk is,' zei ze zachtjes.

Alexander sloot zijn ogen en Marie zweefde hem bloot voor de geest. Nee, niet in deze kamer. In een eenzaam landhuis, stijl Frank Lloyd Wright, de kamer gaat onmerkbaar over in een subtropische savanne, zon op rode aarde, enorme cactussen dragen gele bloemen, de hemel is donkerblauw, het huis is naar alle kanten open en toch zwaar beschaduwd door het ver uitstekende dak. Aan de horizon huilen coyoten en deze vrouw strekt zich naakt uit op enorme kussens van bordeauxrood, blonde vrouwen zijn de naakste van alle…

Ja, één devies ben ik steeds trouw gebleven, Geen andere wijsheid heeft voor mij gezag: Slechts hij verdient de vrijheid en het leven Die ervoor vecht van dag tot dag. Zo speelt zich hier het nijvere leven af, Omgeven door gevaar, van wieg tot graf. Hier ’t volk te zien, de vrije mens Op vrije grond, dat is mijn liefste wens! Dan zou ik wel de woorden wagen: Blijf, ogenblik, je bent zo mooi! Dan viel het spoor van al mijn levensdagen Nooit de vergetelheid ten prooi.- Met dat geluk voor ogen koester ik Nu reeds dat zaligmakend ogenblik.

Zo mooi was ze, Fergusons moeder, zo aantrekkelijk met haar grijsgroene ogen en haar lange bruine haar, zo spontaan, zo leven­dig en goedlachs, zo fraai gevormd met de een meter achtenzestig die haar was toebedeeld, dat Stanley, bij de eerste handdruk die hij met haar wisselde, de afstandelijke en gewoonlijk vrijgevochten Stanley, de negenentwintigjarige Stanley die nog nooit door het liefdesvuur was verteerd, zichzelf ten overstaan van Rose voelde verschrompelen, alsof alle lucht uit zijn longen was gezogen en hij nooit meer zou kunnen ademen.

Het rare aan angst is dat de wereld in angst nog precies zo is als hij daarvoor was, en toch lijkt alles voorgoed veranderd - juist omdat het voelt alsof alles voor altijd hetzelfde zal zijn. Hoe zal ik het zeggen, het is alsof de lucht voor je ogen beweegt: wat je ziet is wat er is, maar je kijkt door een waas. Stel je de heetst mogelijke zomerdag voor, het warme asfalt dampt en straalt, en jij ligt met één wang op die zwetende plak teer en steen en beseft dat het mogelijk is dat alles wat je ziet een luchtspiegeling zal blijken. Hoe zal ik het zeggen.

Iedereen die met me praat is in mijn ogen een dode; een dode die om zo te zeggen uitstel heeft gekregen; iemand die toevallig een ogenblikje leeft.[...] Met verbazing en ironie constateer ik dat de meeste mensen er geen enkel vermoeden van schijnen te hebben dat ze dood zijn, of zo goed als. Dood vanaf hun geboorte. 'Schimmen die lopen' zegt Shakespeare. Al die politici, al die geleerden, al die literatoren, die handelen en normaal voelen, alsof ze werkelijk leven, alsof de worm van de verrotting niet al in ze zit, vanaf hun eerste kreet, vind ik belachelijk.

Wat zou José Saramago over Carlos zeggen? Dit. 'Mensen als deze heb je overal, ze besteden hun tijd, of de tijd die er in hun ogen naast het leven voor rest, aan het verzamelen van postzegels, munten, medailles, vazen, ansichtkaarten, luciferdoosjes, boeken, horloges, sportshirts, handtekeningen, stenen, kleien beeldjes, lege frisblikjes, engeltjes, cactussen, libretto's, aanstekers, vulpennen, uilen, speeldozen, flessen, bonsais, schilderijen, bierglazen, pijpen, kristallen obelisken, porseleinen eenden, antiek speelgoed of carnavalsmaskers, en dat doen ze vermoedelijk uit iets watje metafysische angst zou kunnen noemen, omdat het idee van de chaos als alleenheerser over het heelal onverdraaglijk voor hen is, misschien proberen ze daarom met hun bescheiden vermogens en zonder goddelijke hulp enige orde te scheppen in de wereld, waar ze voor korte tijd nog in slagen ook, maar alleen zolang ze hun verzameling in stand kunnen houden, want op de dag dat daar de klad in komt, en die dag komt altijd, hetzij door de dood, hetzij doordat de verzamelaar er genoeg van heeft, is alles terug bij af, loopt alles weer door elkaar.' 

Daarmee bedoel ik niet dat ik geen enkel plezier beleefde om daarna te worden voorgesteld, noch dat het in mijn ogen geen plechtig moment was. Wat het plezier betreft, dat ondervond ik natuurlijk pas later op de dag, toen ik terug in het hotel was, en alleen in mijn kamer weer mezelf was geworden. Met genoegens gaat het net als met foto's. Wat je in het bijzijn van de geliefde maakt is maar een negatief, dat je later ontwikkelt als je eenmaal thuis bent en weer beschikt over je innerlijke donkere kamer, waarvan de toegang gebarricadeerd blijft zolang je in gezelschap bent.

En dan wordt je lichaam oud; niet in één keer, nee, eerst worden je ogen oud, of je benen, je maag, je hart. Zo wordt een mens oud, in delen. En dan begint opeens de ziel oud te worden; want al is het lichaam gebrekkig en bederfelijk, de ziel koestert nog verlangens en herinneringen, zij zoekt blijdschap en voelt vreugde. En als dzt verlangen naar vreugde voorbij is, blijft er niets anders over dan herinneringen of ijdelheid en dan word je werkelijk oud, onherroepelijk en definitief. En op een dag word je wakker, je wrijft in je ogen en weet niet meer waarvoor je wakker geworden bent.

Amsterdam, vanmorgen vroeg. Het duurde lang voor een stoplicht op groen sprong. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik Samarinde zitten achter het stuur van haar stokoude BMW. Ze zwaaide naar me. Onze karavaan was op weg naar Schiphol en hier stonden we aan het einde van de nacht in een verlaten landschap te wachten tot we verder mochten trekken. Zonder dat daar aanleiding voor was trapte ik mijn rempedaal in, terwijl ik in mijn spiegel bleef kijken. In de rode gloed werd Samarinde nog mooier. Ik liet het pedaal los en de gloed verdween. Weer trapte ik de rem in. Een warme glans op Samarindes witte tanden. Haar glimlach vaag als het schilderij Extase van Mathijs Maris. Er is een Japanse uitdrukking die mukushoh heet, lachen met de ogen (heeft Samarinde me verteld). Samarinde mukushohde naar mij. Naast Samarinde zat Meija, die zich even vooroverboog om iets uit het dashboard te pakken. Ook zij kwam in mijn fantasmagorische gloed te zitten. Meija lachte naar me, niet met haar modellenlach, maar puur en oprecht. Ik dacht: in remlicht is ieder meisje mooi. En daarna dacht ik, van mijn hand een vuist makend: wat een geweldige openingszin voor een roman die ik waarschijnlijk nooit zal schrijven.

Ik keek allang niet meer uit naar de begeesterende leerkracht. Ik dacht: leer me nu maar gewoon hoe ik de woordeen moet articuleren zodat de achterste rij er ook wat van verstaat. En toen de nieuwe leraar drama binnen kwam lopen, met een hoed op en cowboylaarzen aan, dacht ik: weet je wat, een onenightstand, dat is nu ook eens zoiets wat ik altijd al heb willen kunnen. Let op, hij was niet mooi. Mannen hoeven niet mooi te zijn. Ze moeten op die bepaalde manier lopen. Zo van: ik loop maar wat, ik denk daar echt niet bij na, bij mij gaat dat gewoon vanzelf. Van mannen die zo lopen, ga ik struikelen. En ik was lang niet de enige die voor hem viel. We zaten allemaal tussen de spleten van het theatergordijn naar hem te gluren. Hoe hij zich met zijn laarzen op tafel steendood zat te ergeren aan ons onbestaande acteertalent. Door het draaien van zijn ogen voelden we ons elke dag kleiner worden. We zagen de posters met onze namen erop al kromtrekken en loslaten. We schrokken wakker uit nachtmerries over parochiale centra. 's Avonds huilden we bij een gaskachel die het nooit deed. Wij waren de nieuwe groten der aarde, waarom zag hij dat niet? De lul met zijn stomme laarzen. En de trieste muziek werd een streepje harder gezet. Net zolang tot het meisje dat wel een serieuze studie deed met een bezemsteel tegen het plafond ging bonken.

Toen het glossy magazine 'Hollands Glorie' in 2012 werd gelanceerd, was het coverinterview met RTL-presentatrice Irene Moors. Het blad legde uit waarom de keus op Irene Moors was gevallen: 'Irene Moors is het toonbeeld van Hollands glorie: lang, blond, blauwe ogen, niet bedreigend succesvol, niet over het paard getild, geestig, direct.' Deze opsomming suggereert vrij direct dat Nederlanders die geen 'blauwe ogen' hebben en niet 'lang en blond' zijn, geen onderdeel zijn van 'Hollands glorie' oftewel buiten het ideaalbeeld van 'de Nederlander' vallen. De term 'niet bedreigend' is hierbij cruciaal. Alles wat niet binnen die constructie van witheid past, is 'bedreigend'.

Nodig is toch alleen: eenzaamheid, een grote innerlijke eenzaamheid. Zichzelf aan de tand voelen en urenlang niemand ontmoeten, dat moet men kunnen bereiken. Eenzaam zijn zoals je als kind eenzaam was toen de volwassenen in zaken verwikkeld rondliepen die belangrijk en groot leken, omdat de grote mensen er zo bedrijvig uitzagen en je van hun doen en laten niets begreep. En als je dan op een dag inziet dat hun bezigheden armzalig zijn, hun beroepen verstard en niet meer verbonden met het leven, waarom dan niet er met de ogen van een kind naar blijven kijken als naar iets vreemds, en wel vanuit de diepte van je eigen wereld, vanuit de weidsheid van je eigen eenzaamheid, die zelf werk is, status en beroep? - Rome, 23 december 1903

(...) liefde voor de menigte -en bijgevolg ook angst daarvoor- is bij alle mensen een van de krachtigste drijfveren, of ze hun medemensen nu proberen te verleiden, te verbijsteren of hun te laten merken hoezeer ze hen minachten: zelfs bij de meest verstokte eenzaat heeft een onverbiddelijk, levenslang volgehouden kluizenaarsbestaan vaak te maken met een scheefgegroeide liefde voor de menigte, een liefde die zozeer de plaats inneemt van alle andere gevoelens dat de patiënt, als hij merkt dat hij de bewondering van zijn conciërge, van de voorbijgangers op straat of de op hem wachtende koetsier niet kan afdwingen, de mensen dan maar liever niet meer onder ogen komt, en daarom afziet van elke activiteit waarvoor hij de deur uit zou moeten.

En als wij weer over de eenzaamheid praten, dan wordt steeds duidelijker dat dat in wezen niet iets is wat je kunt uitzoeken of nalaten. Wij zijn eenzaam. Men kan zichzelf zand in de ogen strooien en doen alsof het niet zo is. Dat is alles. Maar hoeveel beter is het niet om in te zien dat wij het wel zijn, en daar gewoon vanuit te gaan. Het zal ons dan wel duizelen; want alle punten waarop ons oog gewoon was te rusten, worden ons afgenomen, niets is meer nabij en al wat ver is is oneindig ver. Wie vanuit zijn kamer, nagenoeg onvoorbereid en onverhoeds, op de top van een hoge berg zou worden neergezet, zou iets soortgelijks moeten voelen: een weergaloze onzekerheid, het overgeleverd zijn aan iets onbekends zou hem bijna te gronde richten. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Wat mij interesseert in de reacties is dat mijn citaat van de zwarte jongeman in Congo uit Van Reybrouck — “Wanneer komen de Belgen terug?” waarvan hij meldt dat het “een veel gehoorde klaagzang” was die hij “ontelbare keren” hoorde toen hij daar was in 2010. Ze kunnen het feit duidelijk niet onder ogen zien dat veel voormalige koloniale volkeren zouden willen dat hun land terugkeerde naar koloniale heerschappij. Koloniale heerschappij was voor deze mensen niet een of ander filosofisch idee, maar een praktisch alternatief dat moest worden afgewogen tegen andere praktische alternatieven en in vergelijking daarmee vaak minder gebrekkig werd gevonden. Dergelijke ‘gevaarlijke gedachten’ moeten duidelijk worden bestreden door de uitbranders in de faculteitslounge, anders worden ze algemeen bekend.

Was ik jullie vergeten? vroeg hij. Nee, nooit! Niet jou, Hans, noch jou, blonde Inge! Jullie waren het immers voor wie ik werkte, en als ik applaus hoorde keek ik heimelijk rond of jullie eraan meededen... Heb je nu Don Carlos gelezen, Hans Hansen, wat je me bij jullie tuinhek beloofde? Doe het niet! Ik verlang het niet meer van je. Wat gaat jou die koning nu aan die huilt omdat hij eenzaam is? Je moet je heldere ogen niet dof en bijziend maken van het turen op gedichten en melancholie... Te zijn als jij! Nog één keer opnieuw beginnen, opgroeien zoals jij, rechtschapen, vrolijk en eenvoudig, rechtlijnig, ordelijk en in harmonie met God en de wereld, geliefd zijn bij de onschuldigen en gelukkigen, (...) - verlost van de vloek van het weten en de kwelling van de scheppingsdrang leven, liefhebben en lofprijzen in zalige alledaagsheid!... Opnieuw beginnen? Dat zou niet helpen. Het zou net zo gaan - alles zou net zo gaan als het nu gegaan is. Want sommigen moeten wel dwaalwegen inslaan, omdat er voor hen helemaal geen rechte weg bestaat.

Hij herkent dat toontje van haar. 'Je bekijkt het maar.' Wanneer hij het nu op een ruzie laat aankomen, zal hij zeker het onderspit delven. Zoals altijd is zij de redelijkheid zelve. Bij een reconstructie zullen er geen verzachtende omstandigheden zijn. Wat heeft zij nou helemaal gezegd? Wanneer je haar zinnen een voor een uittypt, ze achter elkaar terugleest, zal er niets dan redelijkheid in doorklinken. Maar in de uitgetypte zinnen hoor je dat toontje van haar niet. Hoe ze het zegt. 'Je kan doodvallen.' Dat zegt ze niet, maar dat hoor je wel. Ze zegt het op een toon alsof hij er helemaal niet is. Bij een echte ruzie zijn er twee partijen. Ze schelden elkaar de huid vol. Ze zeggen verschrikkelijke dingen die nooit meer terug te draaien zijn - denken ze terwijl ze staan te schreeuwen. Maar het valt allemaal reuze mee. 'Waar ging dat nou weer over?' zeggen ze wanneer ze elkaar na afloop van de ruzie met tranen in de ogen in de armen nemen. Maar er is ook een andere manier. Je gaat de ruzie helemaal niet aan. Er is alleen onverschilligheid, je laat aan alles merken dat het je niets kan schelen wat de ander doet of zegt - dat het je niet raakt.

Margreet Zomer, 1915: Het vreselijkste stond mij weer voor ogen, als wij onze beide kleinen eens moesten verliezen. Ik kon ze niet afstaan. De eerste zondag dat ik naar de kerk ging (..) behandelde de dominee de derde bede van het Onze Vader, Uw wille geschiede. Ik gevoelde dat ik dat niet kon zeggen. Mijn gebed was gedurig: Heer, laat ze ons behouden, maar indien Uw wil anders is, leer mij dan eerst dat gebed te bidden.

Nee,' zei ze, 'ik zal hem niet missen.' Maar haar ogen vertelden een heel ander verhaal.

Artemis kneep in de brug van zijn neus. 'Je hebt natuurlijk gelijk. Ik ben hier het meesterbrein. Het denkwerk is mijn verantwoordelijkheid, niet de jouwe.' Holly keek hem met samengeknepen ogen wantrouwend aan. 'Was dat een belediging, Modderjongen?

Scathach!' riepen Sophie en Josh verrukt uit. De vrouw glimlachte, waarbij ze een mond vol vampiertanden ontblootte. Ze schoof de bril naar beneden en onthulde felgroene ogen. 'Mis,' zei ze bits. 'Ik ben Aoife van de Schaduwen. En ik wil weten wat er met mijn tweelingzus is gebeurd.

Wie heeft, staande tegenover een Parijs woongebouw, nooit gedacht dat het onvergankelijk was? Een bom, een brand of een aardbeving kunnen het natuurlijk vellen, maar afgezien daarvan? In de ogen van een individu, een familie of zelfs een dynastie lijken een stad, een straat of een huis zo onveranderlijk en ongevoelig voor de tijd en de wisselvalligheden van het menselijk leven, dat men de broosheid van ons bestaan en de onkwetsbaarheid van steen met elkaar denkt te kunnen vergelijken en tegenover elkaar meent te kunnen stellen.

Je ogen. Ze zijn veranderd. Je hebt nu één blauw oog en één hazelnootbruin.' Artemis glimlachte. 'Jij ook. Die zijn tijdens de overgang verwisseld.

Je moet juist wel trots zijn Tyler,' zei ik, en ik kijk hem strak aan met mijn vochtige ogen. Daarna maak ik mijn hand los uit de zijne. 'Therapie is geen teken van zwakte, weet je. Het wil juist zeggen dat je sterk bent en dat je trots moet zijn dat je het hebt gedaan. Moet je nou eens zien hoeveel blijer je bent.

Ik had nog nooit iemand zo voor mijn ogen werkelijkheid zien worden.

Hij staarde het jonge meisje in het gezicht en deed zijn mond al open om haar een spottende opmerking toe te voegen, toen zijn ogen plotseling groot werden. Hij klapte zijn kiezen weer op elkaar en zijn hand bleef verstard hangen boven de schaal met eieren. Het bleef een poosje stil. 'Wat doet dit kind hier?' vroeg hij ten slotte bevreemd... 'Een fae.

ZO Een hond met ijzeren ogen had mijn hand in zijn mond genomen. Ik wilde niet dat dit gebeurde maar was bang te scheuren als ik mij verzette. Luister hond, zei ik, laat me los en ik geef je wat je verlangt. Maar wat hij wilde was alleen dat ik niet verder ging en met mijn andere hand hem streelde. Zo. Dagen en nachten in zijn ogen zag wie van ons sterker scheen.

Changement de décor Zodra de dag als een dreigbrief in mijn kamer wordt geschoven worden de rode zegels van de droom door snelle messen zonlicht losgebroken huizen slaan traag hun bittere ogen op en sterren vallen doodsbleek uit hun banen terwijl de zwijgende schildwachten nachtdroom en dagdroom haastig elkaar hun plaatsen afstaan legt het vuurpeloton van de twaalf nieuwe uren bedaard op mij aan

Zwarte distels zullen alleen maar prikken in ogen die nooit zagen,

Een boeket, vol van zwarte distels, nam niet eens het Licht weg, uit ogen, die nooit het universeel kind, zagen.

Het getuigt van goede smaak, als een vrouw bijzonder charmant uit de ogen kijkt, maar eveneens parmantig haar lichaamstaal laat spreken.

toch ging haar gekartelde hart uit naar zachte dingen zoals wanneer de wind de zon nakeek die neersijpelde door de kieren van het bladerdak en daarvan zuchtte. Of wanneer een geluidloze zucht aan vriendelijke verhaalrijke ogen ontsnapte en dan een glimlach tatoeëerde in haar tranen.

Het meisje struikelde verbaasd opzij en sprong toen langs hen als een lichtvoetig hert. Ze had een wijde geborduurde bloes aan en een lange rok die dichtgeknopt was in de taille en een split had tot halverwege haar dij. Haar fonkelende, smaragdgroene ogen pasten precies bij de jaden ketting die om haar nek stuiterde... Toen ze de grot uit waren geklommen, keek Marika Jake even recht aan. Het zonlicht flitste als smaragdgroen vuur uit haar ogen, die een mengeling van nieuwsgierigheid en plezier lieten zien.

Laat nog eens wat zien.' 'Pinder, hij is geen getrainde duikelaap die een dansje maakt voor een handvol nootjes.' Toch zag Jake hoe Marika probeerde haar eigen nieuwsgierig te verbergen. Hij zag ook dat haar groene ogen het licht weerkaatsten als smaragden. 'Ik kan jullie wel een paar dingen laten zien,' zei Jake. 'Dat hoeft niet,' zei Marika, maar ze fleurde helemaal op.

Over moraal: Ik hou eigenlijk niet zo van een moraal. Maar als ik er één moet bedenken dan is het: Vind je eigen kracht in je eigenheid, vind jouw individuele kern en kijk dan de wereld en de werkelijkheid recht in de ogen.

Het kwaad heeft niet meer nodig dan goede mensen die niets doen.' 'Inderdaad, goed gezegd.' Politor knikte naar Jake en richtte zijn blauwe ogen toen op Nefertiti. 'De mensen van Ka-Tor, wij allemaal, hebben net zo diep geslapen als uw vader.' Nefertiti stond op, haar stem vol vuur. 'Dan is het tijd dat we allemaal wakker worden.

Ik wil liggen in een karmozijnen kamerjas, afgezet met konijnenbont, die over de randen van mijn chaise longue heen en weer golft op de knus krakende vloer van oud hout, dat nooit meer zal werken, in het woonvertrek, dat mijn oude, betrouwbare butler zo warm stookt dat mijn gedachten smelten als de sneeuwvlokken tegen de buitenkant van de vuile ramen. En daar wil,ik toeven, in de zacht knisperende schemer van durende tijd die van geen uur wil weten, waar droombeelden voorbijglijden als handen over ogen, als schaduwen over de muur. De oude boter is nog goed. Ik kan hem eten met rijstvelden suiker. De krenten kunnen wellen in de ingekookte thee. Ik blaas de de vliegen weg. Terwijl ik wegdrijf in een halfslaap , krabtvde butler met een spateltje de bruine korsten van mijn voeten. 'Er is vandaag een brief gekomen,' zegt hij.' Maar niets om u zorgen over te maken. Ik heb hem ongeopend in de haard gegooid' ' ' Krijgen we bezoek?'' Ik zie het als mijn voornaamstectaakndat u rustig kan blijven slapen.

De executie ontaardde in een zeer rommelige aangelegenheid. Het meisje werd door de knechten haastig de betimmering opgetrokken en met haar rug tegen de paal op de stoel geduwd en vastgebonden. Het ging allemaal zo ongeordend dat bijna niemand had opgemerkt hoe de beul zijn plaats al had ingenomen. Ineens was hij waar hij wezen moest, Chris Jansz, achter de rug van zijn patiente met het touw als een vingervlugge goochelaar klaar voor gebruik in zijn handen. Hoewel niemand uit het publiek er eenentwintig jaar geleden bij was geweest, wist iedereen hoe sereen, ja heilig Elsjes voorganger zich aan het doodmaken had onderworpen. Volkomen in de war gebracht door de opeenhoping van enorme gebeurtenissen in haar leven met daaropvolgend de cel en de zachte stem van de dominee, was de minderjarige moeder van de verdronken zuigeling voor haar rechters op de knieen gevallen. Niet om te smeken, maar om te bedanken voor de straf die ze haar oplegden. Op Justitiedag had ze uit zichzelf de verhoging beklommen en was met wijdopen ogen gaan zitten, glimlachend, zonder verwachting dus ook zonder angst, als iemand die thuisgekomen is. Uitstekend zichtbaar voor het ontroerde publiek had de beul het touw om de hals kunnen leggen, bedaard, vakkundig, en dan plotseling aantrekken met een typisch korte beweging die niets van zijn vervaarlijke kracht naar buiten bracht, wat de suggestie gaf dat dit wurgen niet noemenswaardig verschilde van de manier waarop veel huisvrouwen, gesteld op hun schone tegelvloer, bij voorkeur hun kippen en parelhoenderen doden. Nu ging het wel even anders. Omdat het meisje maar bleef tegenstribbelen stond vooral de logge knecht aan de Dampleinzijde maaiend met zijn armen in het zicht. Wat een geworstel om Elsje op de stoel met het lage rugleuninkje te krijgen.

Voor de zoveelste maal kom ik thuis van de reis en weer staat mijn stoel gereed, tafel en bed gedekt, pantoffels bij 't vuur, alsof ik iedere dag verwacht werd. Mijn kinderen hebben heel gewoon 'Pa' gezegd en mijn vrouw heeft gevraagd wat ik verkoos, lever of haring. Ik heb niet geantwoord omdat ik de moed niet had mijn eigen stem aan te horen, heb de hand uitgestoken naar wat het dichtstbij stond en zwijgend mijn maag gevuld. Hun gerustheid, hun zekerheid dat ik ook ditmaal terugkeren zou heeft mij beschaamd en diep gegriefd. Maar was ik aan 't bulderen gegaan dan had er niets op overgeschoten dan met weerzin weer op te staan. En het trekken lokt mij niet meer. Ben ik vermoeid of kan ik het licht van gindse land niet meer verdragen? Ik voel in ieder geval dat van een volgende tocht niets meer terechtkomt. En zo is het goed ook, want mij rest nog maar net de tijd om eindelijk met vrouw en kinderen wat mee te leven, mij te koesteren aan de warmte van de haard en te werken voor onze oude dag die voor de deur staat. Zolang ik ginder dwaalde heb ik mijn kinderen niet opgevoed maar met hen gespeeld, voor mijn vrouw niet gezorgd maar van haar genoten. Die meimaandjes zijjn nu voorbij. Hier bij' t vuur, in onze kooklucht, komt het eropaan mijn plicht te doen als een doodgewoon mannetje dat ik tenslotte ben. Want hun ogen zijn op mij gericht. Doet mijn vrouw haar plicht niet als zij wast en plast, als zij op griezelige regendagen op de vismarkt loopt te dwalen zonder acht te slaan op haar aderspatten noch op haar slechte stoelgang? Doen niet die kinderen eveneens hun plicht wanneer zij achter schoolmuren hun zonnigste dagen slijten?

Jullie portier is een lul.' Terrance knippert met zijn ogen. 'Twee uur 's nachts. Dus... ja.

De eindeloze metrogangen, iedere dag een reep cadbury's-chocolade (rozijnen met noten) voor 10 pence uit de 'vending machines' op de perrons, en een tabloid met de roddels van de dag. Met verbaasde ogen de Engelse vrouwen observeren. Zelfs in de winter droegen ze sandalen. Kwamen ze van Mars?

Angla, zei moeder. Onze koe. Die kun je meenemen. Maar Karl Orsa was niet uit op Angla en ook niet op het geld; maar een ieder wordt verzocht, als hij door zijn eigen begeerten verlokt wordt; hij had zijn zinnen op moeder gezet. Een hele koe, zei moeder. Als dat niet genoeg is, weet ik het niet. Maar hij wilde niet, het leek wel of die koe hem moest worden opgedrongen. Het hooi is in maart toch op, zei moeder. We hebben toch niet genoeg. En wat moeten we dan beginnen? je kunt haar net zo goed meenemen. In het voorjaar hebben we toch alleen maar last van haar. Ten slotte kon hij er niet meer omheen, om die duivelse koe. Dan gaan we maar eens kijken, zei hij. Niet om het een of ander. Maar omdat jij er zo op aandringt, Tea. In de stal kneep hij zowaar in Angla en hij bekeek de poten en streek met zijn hand over de rug. Hoe oud is ze? vroeg hij. Ze wordt dit najaar tien, zei moeder. Vel over been, zei Karl Orsa, meer niet. En hij had gelijk, veel bijzonders was Angla niet. Een oude koe, zonder de minste levenslust. Ge kende zelfs Angla, Heer. Het was zoals het was. En Karl Orsa liet zijn blik langs de uiers gaan. Wondjes aan de spenen, zei hij. Lege uiers. Daarna wierp hij een steelse blik op moeder, zij had een volle, vaste boezem. Je kon zien dat hij dacht: die tieten. Maar voor de slacht? probeerde moeder. Als slacht-koe? Toen moest hij voor de tweede keer met zijn ogen en handen over Angla heen gaan, ook van slachtdieren had hij verstand. Veel vlees zit er niet aan, zei hij. Veel meer dan een skelet is het niet. Een lege ruiter. een scharminkel. Weer wierp hij een steelse blik op moeder en je kon zien dat hij dacht: vlees. Moeders laatste voorstel was: En de huid dan? Er blijft toch een koeiehuid over? Maar zelfs daar viel niet over te praten. Aan huiden heb je niets. Er is geen mens die huiden koopt. Vooral geen koeiehuiden. Er zijn heel wat meer koeiehuiden dan levende koeien. Wat een dwaze gedachte! Ook op de huid van moeder wierp hij een steelse blik, ze had blote armen en een blote hals en je kon zien dat hij nu zeker wist hoe de pacht voor dit jaar betaald zou worden.

Hij hield extreem veel van zijn echtgenote. Hij hield, met andere woorden, te veel van die ene vrouw. Dat ze op jonge leeftijd overleed zag hij dan ook als de wraak des hemels voor die liefde. een andere verklaring voor haar dood had hij niet. Na het overlijden van zijn echtgenote hield hij zich ver van alle vrouwen. Hij nam niet eens een meid in huis. Het koken en poetsen liet hij over aan een man. Dit deed hij niet omdat hij alle andere vrouwen haatte. Het was omdat die vrouwen allemaal leken op zijn echtgenote. Zo rook bijvoorbeeld iedere vrouw net als zij naar vis. En, overtuigd dat ook dit de wraak des hemels was omdat hij te veel van zijn vrouw had gehouden, vond hij berusting in het feit dat hij het moest stellen zonder vrouw in zijn leven. Maar in zijn huis was één vrouw aanwezig om wie hij niet heen kon. Hij had een dochter. Uiteraard leek zij meer dan welke andere vrouw ook ter wereld op zijn overleden echtgenote. De dochter zat inmiddels op de hogere middelbare meisjesschool. Midden in de nacht ging het licht aan in haar kamer. Hij gluurde door een kier in de schuifdeuren. Het meisje hield een kleine schaar vast. Terwijl ze haar opgetrokken knieën uit elkaar spreidde en langdurig omlaag tuurde, hanteerde ze de schaar. De volgende dag, nadat zijn dochter naar school was vertrokken, staarde hij stiekem naar de witte bladen van de schaar en hij kreeg koude rillingen. Weer ging midden in de nacht het licht aan in de kamer van zijn dochter. Hij gluurde door de kier in de schuifdeuren. Ze griste een witte doek van de vloer, klemde hem in haar armen en liep de kamer uit. Hij hoorde water uit de kraan stromen. Even later stak zijn dochter het vuur van het komfoor aan, legde de witte doek erop en ging afwezig zitten. Daarop begon ze te huilen. Toen ze ophield met huilen, knipte ze haar nagels boven de doek. Op het moment dat ze de doek wegnam vielen die er kennelijk af, want hij rook de misselijkmakende geur van brandende nagels. Hij had een droom. Daarin vertelde zijn overleden echtgenote aan hun dochter dat hij haar geheim had gezien. Sindsdien keek zijn dochter hem niet meer aan. Hij hield niet van zijn dochter. De gedachte dat een man op zijn beurt de wraak des hemels zou ondergaan vanwege zijn liefde voor haar, deed hem huiveren. Op een nacht richtte zijn dochter uiteindelijk een dolk op zijn keel terwijl hij sliep. Hij wist dat. Hij berustte erin dat het de wraak des hemels was, omdat hij tot het uiterste van zijn echtgenote had gehouden en te veel had gehouden van die ene vrouw, en hij hield rustig zijn ogen gesloten. Hij voelde dat zijn dochter het had gemunt op de vijand van haar moeder, en hij wachtte op het mes.

Veel van zijn vrienden mocht hij niet echt, maar hij kende hen al zo lang dat de verbintenissen in zijn ogen onvermijdelijk waren geworden. Zijn slappe tekenen van tegenzin en halfslachtig gesputterde karakterkritieken leken ze nooit op te pikken. Daardoor was hij altijd de eerste die werd gebeld in beverige tijden van crisis, en de laatste wanneer er te zuipen viel. Zijn vrienden waren een lot dat hij onderging.