Ogen Quotes

En ik vind het leven veel te kort en veel te mooi om het niet echt in de ogen te zien, het niet echt aan te gaan, het niet echt te leven.

Wie weet heb ik de blunder begaan me tot een oersaaie figuur te ontwikkelen, in haar ogen dan. Ter verdediging kan ik het volgende aanvoeren: de meeste mensen zijn oersaai als je ze maar de tijd geeft om dat te bewijzen.

En dan, uit het niks: ‘Zijt gij gelukkig?’ Ze kijkt mij recht in de ogen. ‘Ik probeer, denk ik.’ ‘Proberen is goed,’ zegt ze.

Ze glimlachte de lach die ik zo goed kende en die nooit uit m'n geest zou verdwijnen. 'Dat gaat wel,' zei ze. 'Met mij ook,' zei ik. We logen, geloof ik, allebei.

[...] zoals zij in de bus op weg naar Wierenbeke achter de chauffeur had gezeten met al het verdriet van Belgie in haar ogen.

Ze wou dat hij opnieuw de slappe lach zou krijgen. Maar in zijn ogen zat alleen maar verte, en afgronden, en nacht.

Het zijn je ribben," zei ze en ze liet me een plaat zien met zwarte vlekken en zilverkleurige penen die gebroken waren. "Zie je wel?" zei ze. Ik keek haar in de ogen en dacht: het is mijn hart.

We weten altijd meer dan we onder ogen durven zien, dat werd nog maar eens bewezen. En er bestaat niet zoiets als vergeten. Dat waarnaar niet wordt gekeken, verschuilt zich in de schemerzone waar keuzes worden aangestuurd en verdriet zich niet weg laat wuiven.

Verliefd worden moet je eigenlijk met je ogen dicht doen". - Andy Warhol Helemaal mee eens. Dan hoef je degene die je leven heeft verwoest niet steeds voor je te zien.

Dat doet er niet toe. Jjj bent Jacob en hij is Edward, en ik ben Bella. Dat is het enige wat telt.' Zijn ogen knepen een beetje samen. 'Maar ik bén een weerwolf; zei hij met tegenzin. 'En hij is een vampier; voegde hij er met zichtbare walging aan toe. 'En ik ben een Maagd!' schreeuwde ik geïrriteerd.

Taking Ogen’s temperature, I said, “Right on. I vote we swim it.” He whimpered. “No swim—NO SWIM!” Death commanded him in that foreign tongue, and he shut up. “Well, aren’t you a good wittle doggie, Ogen?” I said. “You know how to sit, stay, and hush even better than Lark’s wolves.” He stared, disbelieving that I’d just insulted him like that. “I am the DESECRATOR! I sit upon Lucifer’s knee!” “That makes total sense, Scooby.” With a puzzled expression, Death said, “You taunt him at your peril.” “What’s he going to do? Kill me?” Over my shoulder I told Ogen, “Get in line, dick.

Zij was nog een meisje, een kind, maar in haar ogen en op haar gezicht kon je de waakzaamheid en de onrust van deze eeuw al aflezen. Alle thema's, alle tranen en beledigingen, alle beweegredenen, alle opgehoopte haat en trots van deze eeuw stonden op haar gezicht en postuur geschreven, in het mengsel ook van haar meisjesachtige bedeesdheid en haar vermetele gratie. Je kon uit haar naam en uit haar lippen de aanklacht tegen deze eeuw indienen en uitroepen. U zult moeten toegeven, dat dat geen kleinigheid was. Het had iets van een voorbeschikking, van een voorteken ook. Het was iets, waar zij van nature over beschikt moet hebben, iets waar zij recht op gehad moet hebben.

Ik naderde de rand. Bleef er een meter vandaan staan. Voor ik het aandurfde. Het was ver naar beneden. Ver genoeg. Mijn ogen zochten tussen grijs en groen. Stenen en struiken. Tot ik een witte stip vond. Dat was hij. Ians witte achterhoofd. Dat besloot ik. Ik hou van jou. Dat zei ik.

** Dutch ** Soms ben ik de stille getuige van ruzies die ogen als een trage dans zonder muziek.

Zijn leven regende voor zijn ogen omlaag, een rustig schouwspel

Zijn mooie, matte ogen, van een donkere en onbestemde kleur, leken op viooltjes die de last van de dikke tranen van het onweer nog dragen (...)

Ja' ze zei. In haar ogen bleven zeventien zinnen steken.

Wat kan in de bezigheden der mensen van belang lijken voor een man die de eeuwigheid voor ogen houdt en zich bewust is van de uitgestrektheid van het universum?

Ze zaten op de banken en in rolstoelen naar de radio te luisteren, hun doffe ogen gericht op de vissen of op niets of op iets dat ze lang geleden hadden gezien.

Een uur is een object, zo lijkt het, waarvan ze de omvang inschat aan de hand van wat haar ogen zien, en hier is niets dan duisternis, als een nachtkaars is de tijd gedoofd.

Men verdooft zich met prietpraat en gebruikt ogen en oren niet.

Het verhaal waarin je zelf aanwezig bent lijkt altijd het waarachtigst. Tegelijk heeft het in onze eigen ogen het minst weg van een werkelijk verhaal.

Wat hij deed (...) stanste het glanzende ijzer uit Sethes ogen, zodat er twee putten overbleven die de gloed van het vuur niet weerkaatsten.

De blik die hij zich zo goed herinnerde van toen hij haar lesgaf, die uitdrukking van blanco, ongenaakbaar verzet, schuilde achter haar ogen.

we zoeken schoonheid op alle plaatsen waar we het nooit zullen vinden vertel me liever hoe ruw je huid voelt hoe troebel je ogen hoe leeg je hart en dan vertel ik je wel hoe mooi je bent

Ik weet niet of er woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, het beweeglijke licht in je ogen, de warmte die in me opspringt zodra je me aanraakt, het rulle gevoel van je haar aan mijn vingertoppen, de bloemblaadjestere huid van je oogleden tegen mijn lippen. Als daar woorden voor waren, kon ik alles snel vastleggen op papier voor als je er niet bent (en dat is dikwijls).

Mijn vader zei: 'Als je verdrietig bent kan kunst helpen. Omdat je in een schilderij soms meer nog dan in een gezicht, meer nog dan in een paar lieve ogen, kunt zien, nee vóélen, dat iemand je begrepen heeft.

Vecht het?' lach je met de ogen dicht. 'Wel, laat het vechten, mijn zoet...' Het vecht in mijn kop zoals het buiten sneeuwt of hagelt. Zoals de tuinwegel, glad van mos, zich door de boomgaard een weg zoekt in zichzelf en de hele dag door van het hek van het achtererf naar de stallen, van de stallen onder de kruinen naar de straatkant zichzelf bewandelt . Alles is voortdurend en onophoudelijk en rusteloos bezig met er te zijn.

Jarek kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Had ik jou om je mening gevraagd, struiklander?' ... 'In het struikland,' zei Roa, 'hoeft er niemand om de mening van een vrouw te vrágen. Men gaat ervan uit dat ze die gewoon zal geven.

Als het niets meer kan schelen wat anderen denken, verliezen we ons vermogen tot verbinding. Maar als we onszelf laten bepalen door wat anderen denken, verliezen we de moed om ons kwetsbaar op te stellen. De oplossing is om heel duidelijk voor ogen te krijgen wiens mening voor jou echt telt. Het moeten de mensen zijn die niet van je houden óndanks je onvolmaaktheden en kwetsbaarheden, maar óm je onvolmaaktheden en kwetsbaarheden. Als je op je gezicht ligt in de arena, zijn dat de mensen die je overeind zullen helpen en zullen bevestigen dat de val echt klote was, en je er vervolgens aan herinneren dat je dapper bent geweest en dat zij er ook de volgende keer zullen zijn om het zand van je af te kloppen. Neem ook mensen op die dapper genoeg zijn om te zeggen: ‘Daar ben ik het niet mee eens,’ of: ‘Ik denk dat je ernaast zit,’ en die je vragen zullen stellen als ze je dingen zien doen die indruisen tegen je waarden en normen.

Ooooh! Die was raak! Ik heb de roos geraakt,' gilde ze op een toon waarvan zij dacht dat die op meisjesachtige opwinding leek. Ze liet de boog vallen en klapte in haar handen. Arnaut rolde met zijn ogen. 'Aanstelster,' zei hij zachtjes.

Ik bleef heel stil liggen, al was het maar om aan de gedachte te wennen dat mijn ogen misschien mijn ogen niet waren, wat natuurlijk een omslachtige manier is om te zeggen dat ik doodstil lag omdat ik doodsbang was dat ik iemand anders was.

We hebben helemaal geen verkering!' Aadhya sloeg theatraal haar ogen ten hemel. 'Terwijl jullie nog maar twee maanden doen wat het ook is dat jullie doen en wat geen verkering mag heten, maar daar in de ogen van alle andere sprekend op lijkt.

Het zou allemaal veel makkelijker zijn als ik een doel had, wat denk jij? Een vraagje: heb jij wél een doel in je leven?' Albrecht dacht na. Had hij in deze verwarrende tijd al zijn eigen plaats gevonden, had hij, jong en gezond als hij was, een helder doel voor ogen? Nee, hij liep maar wat rond en dacht hoogstens aan de volgende dag, hoe hij geld kon verdienen en kon leven en niemand tot last was, meer niet, iets groots zag hij niet gebeuren. Hij stond hoogstens af en toe stil in zijn gejaagde leventje om even op adem te komen, dan maakte hij zich los uit zijn dagelijkse routine en was hij een paar dagen tot niets meer in staat en lag hij als een dode op bed, ongestoord. Dat duurde maar kort en dan was hij weer de oude.

Hoewel we de illusie hebben dat we beelden met hoge resolutie ontvangen van onze ogen, stuurt de oogzenuw slechts contouren en aanwijzingen over interessante punten in ons blikveld naar het brein. We 'hallucineren' eigenlijk de wereld vanuit ons corticale geheugen.

We gaan in op reusachtige, ongrijpbare collectieve projecten, zodat we ons afvragen wat we vorig jaar deden, sterker nog, waar wij zijn gebleven en wat er van ons geworden is. We zien onze verspilde krachten onder ogen tijdens het pathos van een pensioneringsfeestje.

Hij dacht dat hij kon pakken waar hij zin in had. En wat hij niet kon krijgen, probeerde hij kapot te maken.' Kor kneep zijn ogen tot spleetjes. 'En waarom zou die man mij iets kunnen schelen?' Safire keek hem aan. 'Omdat ik degene ben die een mes in zijn hart heeft gestoken.

Binnen in mij zit een huilend beest, meestal laat het me overdag met rust, maar ‘s nachts als ik in bed lig en probeer te slapen, ontwaakt het en begint als een getergde kat heen en weer te lopen; het krabt in mijn bost, omklemt mijn kaak, bonkt tegen mijn slapen… Het ochtendlicht, de kinderen, de schaamte en de dagelijkse beslommeringen temmen het en doen het een paar uur lang verstommen, maar daarna, als de nacht valt en ik weer alleen been is het steevast op tijd voor onze afspraak. Ik knijp mijn ogen stevig dicht. Ik doe ze open. Hier is het weer

Maar plotseling begon mijn hart sneller te slaan, mijn hand beefde en drukte de zijne; ik werd warm en met mijn ogen zocht ik in het halfduister zijn blik en plotseling voelde ik, dat ik niet bang voor hem was, maar dat deze angst liefde was, een nieuwe liefde, groter en inniger dan vroeger.

Ze drijven iedereen de woonkamer in. Het moment dat de doodsbange mensen de prettige alledaagsheid van hun bestaan beseffen – het eerste slokje sinaasappelsap, de steile helling genomen op de fiets – is al voorbij. Hun gezichten transformeren als luiken die opengaan; het ontsluiten achter de ogen.

Optimisme wil beslist niet zeggen dat wordt verkondigd hoe gelukkig de mens is of zou kunnen zijn, maar eenvoudig dat zijn lijden niet voor niets is. Als de wereld slechts was geschapen om in haar ondergang een laatste lichtflits te zijn voor een paar blinde ogen, zelfs dan zou die ondergang nog zin hebben gehad.

Niks is nog echt.' 'Ik ben echt,' zei ze, op mijn ogen na dan.' Hij zag haar glimlachen in het donker, en plotseling besefte hij dat hij vreselijk rot tegen haar deed en dat zij toch aardig tegen hem bleef. 'Ik ben blij dat ik je heb leren kennen,' zei hij zachtjes. 'Je meent het,' antwoordde ze sarcastisch. 'Natuurlijk, sufkop.' - Mika & Audrey

Gregor werd nog roder. En toen werd hij groen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, maar hij was nog steeds groen, met rode ogen. Net de Hulk: hij werd steeds groener en griezeliger en er sprongen twee hoorntjes uit de zijkant van zijn hoofd. Ik had wel eens gehoord van monsterachtige bazen, ik had er zelf een gehad, maar dit was echt belachelijk.

Until the lion learns to speak, the tale will always be the hunter's.

Daar bracht hij zijn dagen door: in de koelte van zijn werkkamer. Als een monnik, ver van het rumoer van feestende vrienden in de tuin, van het luidruchtige gestoei in het zwembad, van het aanslepende gezeur van de krekels. Daar overwon hij de eenzaamheid waar alle schrijvers van vergaan, met maagpijn pennend tot de letters voor zijn ogen begonnen te tollen.

Weet je, je ogen hebben de kleur van bladeren,' zei hij zachtjes. 'En je haar heeft de kleur van dat hert. Je lijkt wel een slordige bosfee.' 'Is dat een compliment?' vroeg Audrey, met een blik op haar modderige, gescheurde kleren. 'Ja,' antwoordde Mika met een spoortje van een glimlach. 'Dus... we gaan een oorlog tegenhouden.' 'Ja,' zei ze ferm. 'Maar eerst gaan we je zus zoeken.

Ogen’s drool pinged my cheek. This would be my last sight? Almost a relief when my lids slid shut and scenes flashed through my mind. I beheld Jack’s face as he’d gazed down at me in that suspended moment of time. So perfectly, I saw him. Heard him. I am home, Evangeline. Finally found the place I’m supposed to be. With my death, would Matthew tell him to stop hunting, to stop searching?

Je hebt parels en diamanten hebt alles wat je hartje begeert. En óók nog de mooiste ogen. M'n liefje wat wil je nog meer? En op die aandoenlijke ogen schreef ik een lied, keer op keer. Een vlucht van gevleugelde woorden. M'n liefje wat wil je nog meer? Maar die 'aandoenlijke' ogen op mij, ze deden zó'n zeer dat jij me te gronde gericht hebt. M'n liefje wat wil je nog meer? (Seth Gaaikema)

O, het is met de verte als met de toekomst! Een wijd, schemerachtig vergezicht ligt voor ons, onze ziel en onze ogen drinken het in, en wij haken ernaar ons er helemaal aan over te geven, om in alle gelukzaligheid van één groot, heerlijk gevoel te zijn vervuld. Maar och, als we erop afvliegen, dan is alles zoals tevoren en staan wij in onze armoede, in onze beperktheid, en onze ziel dorst naar ontglipte lafenis.

Het ogenblik werd alles voor me. Morgen lag eindeloos ver weg. Als Helen wakker werd, begon de dag en als ze sliep en ik haar naast mij voelde, begon het heen en weer slingeren van hoop en wanhoop, van plannen die op droomfundamenten gebouwd waren, van pragmatische wonderen en een filosofie van het nog-hebben en het sluiten van de ogen voor de werkelijkheid, die in het vroege licht uitdoofde en in de mist verdronk.

Ze hing weer op en ging op de bank liggen. Ze dwong zichzelf haar ogen open te houden en op het gestuukte plafond te richten. Ze wilde dit moment, waarop ze voelde dat er iets nieuws gebeurde, iets veranderde zonder dat ze er greep op had, bewust meemaken. Ze wilde getuige zijn van de zoveelste kleine ramp, alle fasen ervan onthouden, maar binnen een paar minuten werd haar ademhaling regelmatiger en viel Alice in slaap.

Ik krijg niet de indruk dat de Autodidact zin heeft om te praten. Wat kijkt hij me vreemd aan: hij kijkt niet om iets te zien, maar om een soort zielsgemeenschap tot stand te brengen. De ziel van de Autodidact is omhooggestegen en in in zijn fraaie, nietsziende ogen aan de oppervlakte gekomen. Hij wil dat mijn ziel hetzelfde doet, dat ze haar neus tegen de ruiten zal drukken: dan kunnen onze zielen beleefdheden uitwisselen.

Twee mensenvlokjes waren we, een kind en zijn moeder, zwevend in het wereldruim, zes volle jaren lang - ze waren in mijn ogen niet meer dan een paar dagen. We waren als een kinderlied, een rijm van daden en van wonderen - totdat heel zacht een zuchtje wind, een vederlichte bries, een wiekslag van een waaier, in de bladeren blies - en het vonnis velde: jij hiernaartoe, hij daarheen - en daarmee was het uit, in honderdduizend scherven.

De enige afbeelding is een kindertekening op de deur: een poppetje getekend met groen en blauw krijt, zoals kinderen van een jaar of drie altijd mensen afbeelden. Een gezicht - met ogen, een neus en mond - met meteen daaraan vast sprietige armen en benen. Het lijkt of het poppetje geen lichaam heeft [..] Een lopend hoofd, had hij opeens bedacht. Alleen hersenen, geen hart. 'Dat bent u,' had Joona gezegd, en hij had op de tekening gewezen. 'Toch?

Toen ik negen was wenste ik dat ik een prijs won die eruit bestond dat ik bij iedereen mocht binnenkijken. Overal waar ik wilde mocht ik aanbellen. De mensen die opendeden zouden achteruitdeinzen en zeggen: 'O, de prijswinnaar, gaat uw gang.' Ik zou op zoek gaan naar de familiefoto's. Meestal hingen ze aan de muur in de gang of stonden ze in de woonkamer op het dressoir of de vensterbank. Met mijn hand zou ik alle lachende monden bedekken en dan goed naar de ogen kijken.

De mathematen worden samen met de natuur- en scheikundigen, de medicijnmannen van de twintigste eeuw genoemd, waarbij velen zich dan nog zeer argwanend afvragen of deze profeten van de nieuwe tijd het geluk van de mensheid voor ogen hebben. Het is stellig ten dele vanwege het gebruik van deze symbolen dat men de wiskunde gaat beschouwen als een geheimtaal van ingewijden, die zich aldus een eigen wereld scheppen waarin het moeiljk verkeren is, indien men niet van jongs af aan zijn weg daarin heeft gevonden.

Op aarde, achter de Muur, wonen tweehonderdzeventigduizend kinderen van twaalf en dertien,' zei hij. 'Tweehonderdzeventigduizend, Ellie. En vorige week hebben ze stuk voor stuk op school een beker Fitmix gedronken, behalve Mika Smith in Barford-Noord. Vertel jij me maar eens waarom. Waarom was jóúw broer de enige die weigerde? Het is nogal toevallig, vind je niet?' Ellie sloeg haar ogen neer en voelde een vlaag van liefde en trots. 'Hij heeft het niet gedronken omdat hij niet achterlijk is,' zei ze zachtjes.

Alexander sloot zijn ogen en Marie zweefde hem bloot voor de geest. Nee, niet in deze kamer. In een eenzaam landhuis, stijl Frank Lloyd Wright, de kamer gaat onmerkbaar over in een subtropische savanne, zon op rode aarde, enorme cactussen dragen gele bloemen, de hemel is donkerblauw, het huis is naar alle kanten open en toch zwaar beschaduwd door het ver uitstekende dak. Aan de horizon huilen coyoten en deze vrouw strekt zich naakt uit op enorme kussens van bordeauxrood, blonde vrouwen zijn de naakste van alle…

Ja, één devies ben ik steeds trouw gebleven, Geen andere wijsheid heeft voor mij gezag: Slechts hij verdient de vrijheid en het leven Die ervoor vecht van dag tot dag. Zo speelt zich hier het nijvere leven af, Omgeven door gevaar, van wieg tot graf. Hier ’t volk te zien, de vrije mens Op vrije grond, dat is mijn liefste wens! Dan zou ik wel de woorden wagen: Blijf, ogenblik, je bent zo mooi! Dan viel het spoor van al mijn levensdagen Nooit de vergetelheid ten prooi.- Met dat geluk voor ogen koester ik Nu reeds dat zaligmakend ogenblik.

Zo mooi was ze, Fergusons moeder, zo aantrekkelijk met haar grijsgroene ogen en haar lange bruine haar, zo spontaan, zo leven­dig en goedlachs, zo fraai gevormd met de een meter achtenzestig die haar was toebedeeld, dat Stanley, bij de eerste handdruk die hij met haar wisselde, de afstandelijke en gewoonlijk vrijgevochten Stanley, de negenentwintigjarige Stanley die nog nooit door het liefdesvuur was verteerd, zichzelf ten overstaan van Rose voelde verschrompelen, alsof alle lucht uit zijn longen was gezogen en hij nooit meer zou kunnen ademen.

Het rare aan angst is dat de wereld in angst nog precies zo is als hij daarvoor was, en toch lijkt alles voorgoed veranderd - juist omdat het voelt alsof alles voor altijd hetzelfde zal zijn. Hoe zal ik het zeggen, het is alsof de lucht voor je ogen beweegt: wat je ziet is wat er is, maar je kijkt door een waas. Stel je de heetst mogelijke zomerdag voor, het warme asfalt dampt en straalt, en jij ligt met één wang op die zwetende plak teer en steen en beseft dat het mogelijk is dat alles wat je ziet een luchtspiegeling zal blijken. Hoe zal ik het zeggen.

Iedereen die met me praat is in mijn ogen een dode; een dode die om zo te zeggen uitstel heeft gekregen; iemand die toevallig een ogenblikje leeft.[...] Met verbazing en ironie constateer ik dat de meeste mensen er geen enkel vermoeden van schijnen te hebben dat ze dood zijn, of zo goed als. Dood vanaf hun geboorte. 'Schimmen die lopen' zegt Shakespeare. Al die politici, al die geleerden, al die literatoren, die handelen en normaal voelen, alsof ze werkelijk leven, alsof de worm van de verrotting niet al in ze zit, vanaf hun eerste kreet, vind ik belachelijk.

Wat zou José Saramago over Carlos zeggen? Dit. 'Mensen als deze heb je overal, ze besteden hun tijd, of de tijd die er in hun ogen naast het leven voor rest, aan het verzamelen van postzegels, munten, medailles, vazen, ansichtkaarten, luciferdoosjes, boeken, horloges, sportshirts, handtekeningen, stenen, kleien beeldjes, lege frisblikjes, engeltjes, cactussen, libretto's, aanstekers, vulpennen, uilen, speeldozen, flessen, bonsais, schilderijen, bierglazen, pijpen, kristallen obelisken, porseleinen eenden, antiek speelgoed of carnavalsmaskers, en dat doen ze vermoedelijk uit iets watje metafysische angst zou kunnen noemen, omdat het idee van de chaos als alleenheerser over het heelal onverdraaglijk voor hen is, misschien proberen ze daarom met hun bescheiden vermogens en zonder goddelijke hulp enige orde te scheppen in de wereld, waar ze voor korte tijd nog in slagen ook, maar alleen zolang ze hun verzameling in stand kunnen houden, want op de dag dat daar de klad in komt, en die dag komt altijd, hetzij door de dood, hetzij doordat de verzamelaar er genoeg van heeft, is alles terug bij af, loopt alles weer door elkaar.' 

Daarmee bedoel ik niet dat ik geen enkel plezier beleefde om daarna te worden voorgesteld, noch dat het in mijn ogen geen plechtig moment was. Wat het plezier betreft, dat ondervond ik natuurlijk pas later op de dag, toen ik terug in het hotel was, en alleen in mijn kamer weer mezelf was geworden. Met genoegens gaat het net als met foto's. Wat je in het bijzijn van de geliefde maakt is maar een negatief, dat je later ontwikkelt als je eenmaal thuis bent en weer beschikt over je innerlijke donkere kamer, waarvan de toegang gebarricadeerd blijft zolang je in gezelschap bent.

En dan wordt je lichaam oud; niet in één keer, nee, eerst worden je ogen oud, of je benen, je maag, je hart. Zo wordt een mens oud, in delen. En dan begint opeens de ziel oud te worden; want al is het lichaam gebrekkig en bederfelijk, de ziel koestert nog verlangens en herinneringen, zij zoekt blijdschap en voelt vreugde. En als dzt verlangen naar vreugde voorbij is, blijft er niets anders over dan herinneringen of ijdelheid en dan word je werkelijk oud, onherroepelijk en definitief. En op een dag word je wakker, je wrijft in je ogen en weet niet meer waarvoor je wakker geworden bent.

Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken. Ik dank de sterren en de maan dat iedereen die komt en gaat de diepste sporen achterlaat, behalve jij, dat jij mijn deuren, dicht of open, steeds voorbijgelopen bent. Het is maar goed dat je me niet herkent. Kussen onder straatlantaarns en samen dwalen door de regen, wéér veliefd zijn, wéér verliezen, bijna sterven van verdriet - dat hoeft nu allemaal nog niet. Ik ben nog niet aan ons gehecht. Ik kijk bepaald niet naar je uit. Neem de tijd, als je dat wilt, Wacht een maand, een jaar, de eeuwigheid en één seconde meer - maar kom, voor ik mijn ogen sluit.

Amsterdam, vanmorgen vroeg. Het duurde lang voor een stoplicht op groen sprong. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik Samarinde zitten achter het stuur van haar stokoude BMW. Ze zwaaide naar me. Onze karavaan was op weg naar Schiphol en hier stonden we aan het einde van de nacht in een verlaten landschap te wachten tot we verder mochten trekken. Zonder dat daar aanleiding voor was trapte ik mijn rempedaal in, terwijl ik in mijn spiegel bleef kijken. In de rode gloed werd Samarinde nog mooier. Ik liet het pedaal los en de gloed verdween. Weer trapte ik de rem in. Een warme glans op Samarindes witte tanden. Haar glimlach vaag als het schilderij Extase van Mathijs Maris. Er is een Japanse uitdrukking die mukushoh heet, lachen met de ogen (heeft Samarinde me verteld). Samarinde mukushohde naar mij. Naast Samarinde zat Meija, die zich even vooroverboog om iets uit het dashboard te pakken. Ook zij kwam in mijn fantasmagorische gloed te zitten. Meija lachte naar me, niet met haar modellenlach, maar puur en oprecht. Ik dacht: in remlicht is ieder meisje mooi. En daarna dacht ik, van mijn hand een vuist makend: wat een geweldige openingszin voor een roman die ik waarschijnlijk nooit zal schrijven.

Ik keek allang niet meer uit naar de begeesterende leerkracht. Ik dacht: leer me nu maar gewoon hoe ik de woordeen moet articuleren zodat de achterste rij er ook wat van verstaat. En toen de nieuwe leraar drama binnen kwam lopen, met een hoed op en cowboylaarzen aan, dacht ik: weet je wat, een onenightstand, dat is nu ook eens zoiets wat ik altijd al heb willen kunnen. Let op, hij was niet mooi. Mannen hoeven niet mooi te zijn. Ze moeten op die bepaalde manier lopen. Zo van: ik loop maar wat, ik denk daar echt niet bij na, bij mij gaat dat gewoon vanzelf. Van mannen die zo lopen, ga ik struikelen. En ik was lang niet de enige die voor hem viel. We zaten allemaal tussen de spleten van het theatergordijn naar hem te gluren. Hoe hij zich met zijn laarzen op tafel steendood zat te ergeren aan ons onbestaande acteertalent. Door het draaien van zijn ogen voelden we ons elke dag kleiner worden. We zagen de posters met onze namen erop al kromtrekken en loslaten. We schrokken wakker uit nachtmerries over parochiale centra. 's Avonds huilden we bij een gaskachel die het nooit deed. Wij waren de nieuwe groten der aarde, waarom zag hij dat niet? De lul met zijn stomme laarzen. En de trieste muziek werd een streepje harder gezet. Net zolang tot het meisje dat wel een serieuze studie deed met een bezemsteel tegen het plafond ging bonken.

Toen het glossy magazine 'Hollands Glorie' in 2012 werd gelanceerd, was het coverinterview met RTL-presentatrice Irene Moors. Het blad legde uit waarom de keus op Irene Moors was gevallen: 'Irene Moors is het toonbeeld van Hollands glorie: lang, blond, blauwe ogen, niet bedreigend succesvol, niet over het paard getild, geestig, direct.' Deze opsomming suggereert vrij direct dat Nederlanders die geen 'blauwe ogen' hebben en niet 'lang en blond' zijn, geen onderdeel zijn van 'Hollands glorie' oftewel buiten het ideaalbeeld van 'de Nederlander' vallen. De term 'niet bedreigend' is hierbij cruciaal. Alles wat niet binnen die constructie van witheid past, is 'bedreigend'.

Nodig is toch alleen: eenzaamheid, een grote innerlijke eenzaamheid. Zichzelf aan de tand voelen en urenlang niemand ontmoeten, dat moet men kunnen bereiken. Eenzaam zijn zoals je als kind eenzaam was toen de volwassenen in zaken verwikkeld rondliepen die belangrijk en groot leken, omdat de grote mensen er zo bedrijvig uitzagen en je van hun doen en laten niets begreep. En als je dan op een dag inziet dat hun bezigheden armzalig zijn, hun beroepen verstard en niet meer verbonden met het leven, waarom dan niet er met de ogen van een kind naar blijven kijken als naar iets vreemds, en wel vanuit de diepte van je eigen wereld, vanuit de weidsheid van je eigen eenzaamheid, die zelf werk is, status en beroep? - Rome, 23 december 1903

(...) liefde voor de menigte -en bijgevolg ook angst daarvoor- is bij alle mensen een van de krachtigste drijfveren, of ze hun medemensen nu proberen te verleiden, te verbijsteren of hun te laten merken hoezeer ze hen minachten: zelfs bij de meest verstokte eenzaat heeft een onverbiddelijk, levenslang volgehouden kluizenaarsbestaan vaak te maken met een scheefgegroeide liefde voor de menigte, een liefde die zozeer de plaats inneemt van alle andere gevoelens dat de patiënt, als hij merkt dat hij de bewondering van zijn conciërge, van de voorbijgangers op straat of de op hem wachtende koetsier niet kan afdwingen, de mensen dan maar liever niet meer onder ogen komt, en daarom afziet van elke activiteit waarvoor hij de deur uit zou moeten.

En als wij weer over de eenzaamheid praten, dan wordt steeds duidelijker dat dat in wezen niet iets is wat je kunt uitzoeken of nalaten. Wij zijn eenzaam. Men kan zichzelf zand in de ogen strooien en doen alsof het niet zo is. Dat is alles. Maar hoeveel beter is het niet om in te zien dat wij het wel zijn, en daar gewoon vanuit te gaan. Het zal ons dan wel duizelen; want alle punten waarop ons oog gewoon was te rusten, worden ons afgenomen, niets is meer nabij en al wat ver is is oneindig ver. Wie vanuit zijn kamer, nagenoeg onvoorbereid en onverhoeds, op de top van een hoge berg zou worden neergezet, zou iets soortgelijks moeten voelen: een weergaloze onzekerheid, het overgeleverd zijn aan iets onbekends zou hem bijna te gronde richten. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Wat mij interesseert in de reacties is dat mijn citaat van de zwarte jongeman in Congo uit Van Reybrouck — “Wanneer komen de Belgen terug?” waarvan hij meldt dat het “een veel gehoorde klaagzang” was die hij “ontelbare keren” hoorde toen hij daar was in 2010. Ze kunnen het feit duidelijk niet onder ogen zien dat veel voormalige koloniale volkeren zouden willen dat hun land terugkeerde naar koloniale heerschappij. Koloniale heerschappij was voor deze mensen niet een of ander filosofisch idee, maar een praktisch alternatief dat moest worden afgewogen tegen andere praktische alternatieven en in vergelijking daarmee vaak minder gebrekkig werd gevonden. Dergelijke ‘gevaarlijke gedachten’ moeten duidelijk worden bestreden door de uitbranders in de faculteitslounge, anders worden ze algemeen bekend.

Was ik jullie vergeten? vroeg hij. Nee, nooit! Niet jou, Hans, noch jou, blonde Inge! Jullie waren het immers voor wie ik werkte, en als ik applaus hoorde keek ik heimelijk rond of jullie eraan meededen... Heb je nu Don Carlos gelezen, Hans Hansen, wat je me bij jullie tuinhek beloofde? Doe het niet! Ik verlang het niet meer van je. Wat gaat jou die koning nu aan die huilt omdat hij eenzaam is? Je moet je heldere ogen niet dof en bijziend maken van het turen op gedichten en melancholie... Te zijn als jij! Nog één keer opnieuw beginnen, opgroeien zoals jij, rechtschapen, vrolijk en eenvoudig, rechtlijnig, ordelijk en in harmonie met God en de wereld, geliefd zijn bij de onschuldigen en gelukkigen, (...) - verlost van de vloek van het weten en de kwelling van de scheppingsdrang leven, liefhebben en lofprijzen in zalige alledaagsheid!... Opnieuw beginnen? Dat zou niet helpen. Het zou net zo gaan - alles zou net zo gaan als het nu gegaan is. Want sommigen moeten wel dwaalwegen inslaan, omdat er voor hen helemaal geen rechte weg bestaat.

Hij herkent dat toontje van haar. 'Je bekijkt het maar.' Wanneer hij het nu op een ruzie laat aankomen, zal hij zeker het onderspit delven. Zoals altijd is zij de redelijkheid zelve. Bij een reconstructie zullen er geen verzachtende omstandigheden zijn. Wat heeft zij nou helemaal gezegd? Wanneer je haar zinnen een voor een uittypt, ze achter elkaar terugleest, zal er niets dan redelijkheid in doorklinken. Maar in de uitgetypte zinnen hoor je dat toontje van haar niet. Hoe ze het zegt. 'Je kan doodvallen.' Dat zegt ze niet, maar dat hoor je wel. Ze zegt het op een toon alsof hij er helemaal niet is. Bij een echte ruzie zijn er twee partijen. Ze schelden elkaar de huid vol. Ze zeggen verschrikkelijke dingen die nooit meer terug te draaien zijn - denken ze terwijl ze staan te schreeuwen. Maar het valt allemaal reuze mee. 'Waar ging dat nou weer over?' zeggen ze wanneer ze elkaar na afloop van de ruzie met tranen in de ogen in de armen nemen. Maar er is ook een andere manier. Je gaat de ruzie helemaal niet aan. Er is alleen onverschilligheid, je laat aan alles merken dat het je niets kan schelen wat de ander doet of zegt - dat het je niet raakt.

Omhoog schieten ze, langs de pui van ons relatief jonge stadhuis, omhoog langs de façade van onze eeuwenoude cipierage – een gewezen gevangenis die in je jeugd nog heeft gediend als, oh symbool, bibliotheek, en waarvan ze binnenkort, oh teken des tijds, lofts willen maken, zoals ze tegenwoordig van alles lofts willen maken, zelfs van gewezen bibliotheken waarin jij ooit nog je ogen kapot hebt mogen lezen, zonder daar ooit een moment spijt van te krijgen, en waar op een bepaald ogenblik niet één boek meer overbleef dat je, volgens jouw leeftijdscategorie, mocht lezen, en waar vervolgens de bibliothecaris – zijn nagedachtenis weze in ere gehouden, zijn naam geprezen, zijn bloedlijn gezegend – jou de toestemming verleende om te beginnen aan de boeken van de volgende categorie, op voorwaarde dat je er met niemand over sprak, en zo geschiedde.

Ik vind het niet eens om te kotsen, meer. Maar houd(t) het in de gaten met schele ogen. Bah of vies.

Ik lach niet meer voor jullie. Misschien komt er nog een dag waarop er wat te lachen valt. Zo, dat ik stik van het lachen, en dat het dan echt is. Nee, het is vast beter als ik dood ben, beter voor mij. Stel dat ik nu dood zou gaan. Ik huil hete tranen om de hoop ellende die ik dan was, niks mooi mens, een brok schrijnende pijn en onbegrip vergaard in een lichaam met ogen die donker kijken in een gezicht dat te weinig lacht. Ze heeft haar bestaan met hand en tand verdedigd, zou Sien dan over mij zeggen.

Dus - besloot ik - hadden de mensen wel gelijk mij te minachten en te schuwen. Al begrepen zij me niet door een beredeneerde ontleding, instinctief beseften zij toch de kille holheid van mijn ziel. Zelfs over hen, die wij maar van aanzien kennen, matigen wij ons een oordeel aan en dikwijls is dit oordeel veel juister dan zijn oorsprong zou doen vermoeden. Uit een trilling om mijn mond, een opslag van mijn ogen, de klank van mijn stem trok de kameraad die mij vermeed, de leraar, die mij wantrouwde, de voorbijganger, die een ander om inlichting aansprak, onbewust een nadelig besluit voor mijn vriendelijkheid, mijn oprechtheid, mijn hulpvaardigheid en al leidden zij daaruit een volmaakt onjuiste karakteristiek van mijn persoon af, hun antipathie was toch gegrond.

Wren opende haar mond tegen de zijne, wachtend op de warme streling van zijn tong, en toen... 'WAKKER WORDEN, PRINSES!' Wrens ogen vlogen open. Celeste hing grijnzend over haar heen. 'Dat klonk gezellig. Sorry dat ik je wakker heb gemaakt. Je lag te kreunen in je slaap.

Dit is ongekend zwaar om zelfs maar te lezen. En de lezer moet me geloven als ik zeg dat het net zo zwaar is om het op te schrijven. Misschien vraagt iemand zich af: 'Waarom wil je hierover schrijven, waarom wil je je dit allemaal herinneren?' Het is de plicht van de schrijver deze afschuwelijke waarheid te verkondigen, en het is de burgerplicht van de lezer daarvan kennis te nemen. Eenieder die zich afwendt, de ogen sluit en doorloopt, schoffeert de nagedachtenis aan de doden. Eenieder die deze waarheid niet kent, zal nooit kunnen begrijpen met wat voor vijand, met wat voor monster ons Rode Leger zijn dodelijke strijd aanbond.

Ik zou de ui te lijf moeten gaan: zo'n sappig geval dat vanaf de eerste aanraking je ogen zachtjes laat tranen tot je neus ook in actie schiet en je helemaal verloren bent. Je probeert nog met je onderarm het vocht uit je gezicht te wrijven maar niets helpt. (...) Op een dag vallen, net als bij mij, de schellen van je ogen. En dan kan je niet anders dan jezelf recht in de ogen kijken. De transformatie van ui naar mens.

Hebben jullie een zusje?' De eerste keer dat iemand dat vroeg was er niet veel aan de hand. Ik sprong achter mijn bureau vandaan en gaf aan dat het mijn bed was, met mijn spullen. De verwarring in de ogen heb ik altijd onthouden. Ik begreep de blik niet maar voelde hem wel.

En nu, doordat ik door mijn wimpers keek had ik ook het idee dat moeder en de veearts niet doorhadden dat ik meeluisterde, dat ik in gedachten de trekken rondom moeders mond en ogen uit kon gummen omdat ze daar niet hoorden en met mijn duimen weer juskuiltjes in haar wangen kon drukken.

Het was alsof er een storm in haar woedde, maar geen vernietigende storm, je zou het eerder een zomerstorm kunnen noemen die geen vat kreeg op de natuur, maar er enkel de melancholie van wat dorre bladeren uit wegwoei. Op haar rug, de ogen gesloten, lag ze zichzelf te beluisteren.

... wat een ogen en dat is ten slotte van groter belang dan iets anders, want ogen blijven mooi tot op het laatst en dat is soms een hele tijd...

Sommige dingen gebeuren gewoon. Soms kun je het toeval richten. Als hij hangende schouders ziet. Of schoenen met versleten punten. Of ogen die alleen maar naar binnen kijken. Dan laat de jongen een kersenpitje vallen voor de voeten van een voorbijganger. Ze kijken op en soms komen ze naar boven. Dan zitten ze naast hem op het dak. Te zwijgen. Te praten. Te kijken naar de zonsondergang. De jongen zwijgt of luistert of kijkt mee. De mensen blijven nooit. Eventjes hebben ze nodig. Eventjes om op adem te komen. Eventjes om hun woede van het dak te schreeuwen. Eventjes om stilletjes te vertellen over wie ze graag zien. Eventjes om radeloos het hoofd te schudden. Daarna gaan ze weer. Dan leunt de jongen achterover, tegen de pannen van het dak. Dan kijkt hij naar de wolken.

Teruggetrokken in de rust van het planetarium, terwijl een stoet van sterren, constellaties en melkwegen zich als een oude liefkozing uitstrooide op zijn dankbare ogen, bewonderde Manila het voorbijtrekken van die koude vuurbollen, die geen weet hadden van de menselijke angst, proper, arrogant, kalm op een verwoestende manier.

Het was de eerste keer dat ze hem aanraakte, toen ze zijn linkerhand pakte om de duim te verbinden. Met moeite onderdrukte zij een glimlach bij het zien van het wondje, dat ongeveer een centimeter lang en weinig diep was. Ze knipte een pleister af en voelde dat zijn ogen haar gezicht aftastten. Ze deed alsof ze niets merkte, trok de witte beschermstrookjes van de hechtzijde en legde de pleister zorgvuldig om de uitgestoken duim. Het was haar niet geheel duidelijk waarom deze situatie zo spannend was, waarom ze moest slikken en haast niet durfde ademen. Iets bracht haar ertoe zijn hand langer dan strikt noodzakelijk vast te houden. Toen de jongen zijn arm terugtrok hielden haar vingers de pols van zijn linkerhand omklemd en bewoog haar hand enkele centimeters mee, zodat zij elkaar, een fractie van een seconde, aanraakten zonder het legitimerende alibi van het wondje, dat immers al verbonden was, en zonder het excuus, van, bijvoorbeeld, het aangeven van een kop thee. Niets kon deze aanraking verontschuldigen.

De ogen kunnen niet zien wat het verstand niet weet.' Met andere woorden: als je niet aan een bepaalde ziekte denkt zal je de symptomen niet herkennen.

Ik had een zeker talent voor vriendschap, maar ik heb nooit vrienden gehad, ofwel omdat ze er niet waren, ofwel omdat de vriendschap die mij voor ogen stond een fout van mijn dromen was.

De Eiffeltoren is niet Eiffels toren; het is de toren van Koechlin, zijn assistent, die Eiffel met veel moeite heeft overgehaald zich aan het project te verbinden. Maurice Koechlin, net als Eiffel ingenieur, zette de eerste schetsen op papier en ontwierp vervolgens de constructie. Nu heeft iedereen het over Eiffel, maar u zult zien dat het monument over een paar jaar de Koechlintoren wordt genoemd. Zullen we wedden? De ingenieur is een Zwitser, misschien dat hij het daarom prettig vindt op de achtergrond te blijven. Aanvankelijk wilde hij zich aan de geneeskunst wijden en studeerde hij anatomie in Zürich; bij het ontwerp van de toren had hij de ligging van de spiervezels op het femur, het dijbeen, voor ogen, een heel licht, sterk bot, en tevens het grootste in het menselijk lichaam. Welnu, het femur was een bot waardoor ook Pythagoras was geobsedeerd; hij vond een relatie tussen dit bot en de muziek, en daarom tussen het bot en de getallenleer die in het universum verborgen ligt. Zodoende raakten onze occultisten er tenslotte van overtuigd dat Koechlin een volger is van Pythagoras, die het geheim heeft verraden. De toren heeft altijd symbool gestaan voor het centrum van de wereld; de occultisten zien deze ijzeren toren daarom als een vals centrum dat moet worden ontmaskerd.

Je wordt jezelf in de ogen van een ander. Als die ander niet meer kijkt, ben je jezelf kwijt. Vooral als er tien jaar lang gekeken werd en met lof ook nog.

En ook werden zij verlamd door de vreemde schoonheid van het tafereel: die wondermooie jongen met aan zijn voeten die wanschapen, twintig jaar oudere zwakzinnige, terwijl in de moestuin de pauw naar hen keek met een waaier van vijftig ogen.

Tijdens onze wandelingen over het landgoed leerde mijn grootvader mij alles over de natuur: de namen van de bomen langs het veld, van de gewassen in de grond, en van de dieren in het bos. 'Brood voor de ogen, jongen,' zei hij dan, 'en voer voor de geest. Want hoe meer je weet, hoe meer je ziet. En hoe meer je ziet, hoe meer plezier je beleeft.

The effects of disrupted family life on mental functioning are magnified by cultural influences. “American society,” Drs. Hallowell and Ratey observe, “tends to create ADD-like symptoms in all of us. We live in an ADD-ogenic culture.” They identify what they call “pseudo ADD,” people living lives in conformity with the frenzied society and culture around them but not impaired in their functioning by the neurophysiological attributes of ADD. It can look like ADD from the outside, but it is not ADD from within. What are some of the hallmarks of American culture that are also typical of ADD? The fast pace. The sound bite. The bottom line. Short takes, quick cuts. The TV remote-control clicker. High stimulation. Restlessness... Speed. Present-centered, no future, no past. Disorganization... Going for the gusto. Making it on the run. The fast track. Whatever works. Hollywood. The stock exchange. Fads...3

Wanneer ze urenlang met gesloten ogen op haar bed ligt, denkt ze aan de letters die door haar lichaam razen. Ze voelt dat haar tranen verloren lopen in haar lichaam. Ze voelt kogelronde bloeddruppels die in de kamers van haar hart hun plaats zoeken. Babs is de stille getuite van wat er binnen in haar gebeurt. De maag galmt naar de mond dat er dringend voedsel moet komen. Het hart klopt woedend en treurig aan bij de ribben om steun maar vindt geen gehoor. Babs wil wegkruipen in dat lichaam, afdalen als in een diep water, om helemaal los van tijd en ruimte in zichzelf te zitten ademen.

Waarom duikt de herinnering op? Ik huil. En zonder reden. Ik kan niet lachen. Ik wil gelukkig zijn. Misschien is het een te grote vreugde die mijn ogen doet tranen.

Mijn kindertijd was bijna voorbij. Het is erg jammer dat we pas als we volwassen worden de bekoring van deze tijd beginnen te begrijpen. Als kind was alles zo anders. We bekeken de wereld met klare en zuivere ogen, alles leek zoveel stralender.

En met de kracht van een enkel woord Begin ik mijn leven opnieuw Ik ben geboren om je te kennen Om je te noemen Vrijheid. (Theo Festen)