Obu Quotes

Palce wskazujące obu rąk dwa razy pod obojczyk, potem dwa razy w kierunku rozmówcy. „Kocham Cię”.

- A ty? Ty nie miewasz już snów? - Miewam - powiedział z goryczą. - Ale od przekroczenia Jarugi bardzo rzadko. I w ogóle ich nie pamiętam po przebudzeniu. Coś się we mnie skończyło, Cahir. Coś się wypaliło. Coś się we mnie urwało... - To nic, Geralt. Ja będę śnił za nas obu.

W naszych rozważaniach wyszliśmy od podstawowego fenomenologicznego faktu, a mianowicie tego, iż człowiek jest bytem świadomym i odpowiedzialnym, a jego ukoronowaniem jest synteza obu tych cech, to jest świadomość własnej odpowiedzialności.

Ciemna puszcza jodłowa z obu stron okalała zastygły potok. Wiatr otrzepał ze śnieżnego puchu drzewa czarne i widmowe w zmierzchu dnia. Głęboka cisza zaścieliła kraj. Ziemia wydawała się nieruchoma, półżywa jak rozpacz, opuszczona i zastygła. Nie był to już nawet wyraz smutku. Włóczył się ponad nią jak gdyby śmiech dziwaczny, stokroć bardziej niż smutek ponury; śmiech gorzki niby skrzywienie ust sfinksa, przenikliwy jak mróz, nasiąkły okrucieństwem niewinnej obojętności. Zwycięski, stłumiony uśmiech wszystkowiedzących wieków nad przemijaniem i wysiłkiem życia. Dzikość. Brutalna dzikość Północy o sercu zastygłym.

Czytam o Jowinianie, świętym Bazylim i kilku innych. Konflikt z pierwszych wieków naszej ery między ortodoksją a herezją nie wydaje się bardziej bezsensowny od tych, do których przyzwyczaiły nas nowoczesne ideologie. Rodzaje kontrowersji, ścierające się namiętności, szaleństwa i śmiesznostki są niemal identyczne. W obu przypadkach wszystko obraca się wokół elementu nierzeczywistego i niesprawdzalnego, będącego wręcz fundamentem dogmatów tak religijnych, jak i politycznych. Historia byłaby znośna tylko wtedy, gdybyśmy wymknęli się jednym i drugim. Co prawda wówczas by się skończyła - ku największemu pożytkowi wszystkich, tych, co jej podlegają, jak i tych, co ją tworzą.

W obu światach prawdą jest, że jeśli szukasz dobra i prawdy, piękno znajdzie się samo. Piękno, które potrafi wytworzyć industrializm, to piękno szkieletu; piękno, które promieniuje z ludzkiej pracy, jest pięknem świętości.

W obu światach prawdą jest, że jeśli szukasz dobra i prawdy, piękno znajdzie się samo.

Jak się okazało, brakowało nie tylko czaszki, ale także obu stóp i jednej dłoni. Podobny los często spotyka ciała leżące na otwartej przestrzeni: psy, kojoty, sępy i szopy pracze często żywią się zwłokami, a dłonie oraz stopy to fragmenty, które najłatwiej oderwać i odciągnąć na bok.

W odróżnieniu od poprzednich ciał to było całkiem nagie, satynowa bielizna – body na ramiączkach – leżała pognieciona pośród liści trzy metry dalej. Ofiarą również była czarna kobieta, co dało się od razu ustalić na podstawie włosów i odsłoniętych zębów. To ciało znajdowało się już w stanie zaawansowanego rozkładu. Skóra była odbarwiona, brzuch rozdęty, kości lewej nogi wyszły na wierzch, brakowało obu stóp. Zwłoki leżały z szeroko rozrzuconymi rękami i nogami, wciśnięte kroczem w małe drzewo. Widok pnia wyrastającego pionowo w górę prosto z genitaliów nagiego gnijącego ciała ofiary morderstwa, sprawiał, że zbrodnia wydawała się jeszcze bardziej szokująca, jeszcze bardziej odrażająca.

Sklepienie czaszki to skomplikowana struktura złożona z siedmiu oddzielnych kości: kości czołowej; pary kości ciemieniowych, które tworzą górną i tylną część czaszki; kości skroniowych, położonych niżej, po obu stronach czaszki; kości klinowej tworzącej część środkową podstawy czaszki oraz kości potylicznej, ciężkiej tylnej i dolnej części czaszki, która opiera się na pierwszym kręgu szyjnym i wprowadza rdzeń kręgowy do czaszki. Miejsca, w których poszczególne kości czaszki łączą się ze sobą, nazywane są szwami, co odnosi się do ich wyglądu, przypominają bowiem nierówne, ząbkowane szwy utrzymujące w całości monstrum stworzone przez doktora Frankensteina. Kiedy się rodzimy, połączenia te zbudowane są z chrząstki, jednak w miarę upływu czasu chrząstka kostnieje, a szwy stają się coraz gładsze, by po wielu latach niemal całkowicie zniknąć.

Popularniejsze od wywoływania pęcherzy było wytwarzanie sączącego się ropnia. Posługując się narzędziem podobnym do skalpela, lekarze nacinali ciało pacjentów „ruchem piłującym”. Następnie wkładano w rozcięcie przedmiot obcy, najczęściej suche ziarna grochu lub fasoli, aby wywołać stan zapalny i sączenie się rany. Lekarz ponownie ją otwierał, często nawet codziennie, przez kilka tygodni lub miesięcy, by nie pozwolić jej się zagoić. Doktor Jonathan Toogood, starszy chirurg w brytyjskim szpitalu w Bridgewater, tak opisał leczenie dwudziestojednoletniej kobiety chorej na przepuklinę: Zrobiłem nacięcie po obu stronach krzywizny, na tyle duże, by w każdym otworze pomieściło się czterdzieści małych ziarenek bobu. Rany te utrzymywano otwarte przez blisko dwa lata. Pacjentka nie była zupełnie uwięziona w domu – w ciągu dnia siedziała na małym fotelu na kółkach, mogła pracować, rysować i się bawić.

Że czym właściwie miałyby się różnić kapitalizm i komunizm? Oba sprowadzają człowieka do tego, co materjalne. Dla obu człowiek to jest ciało. I co zje, co wydali, a zwłaszcza ile to warte, eschatologja przełożona na liczby i ruble, nie dusza, lecz bilans handlowy. Nie stąd więc ratunek. …Jedyna prawdziwa rewolucja, to znaczy zmiana świata, może nastąpić poprzez zmianę natury ludzkiej — nie przez takie czy owakie przesunięcia materji i systema rozporządzania materjalnemi dobrami, ale przez odmianę tego, co materją rządzi.

A merry heart doeth good like a medicine: but a broken spirit drieth the bones” (Proverbs 17:22).

Obszukają mnie, jak się z nimi spotkam, więc wtedy będę musiał być czysty, ale obmyślcie jakiś sposób podrzucenia mi broni, kiedy będę z nimi gadał. Wtedy kropnę ich obu.

Nienawidząc kogoś, kto nas przerasta, jesteśmy bezsilni i śmieszni, kierując natomiast nienawiść ku istocie pomniejszej, możemy się tylko poniżyć, korzyść zatem w obu wypadkach raczej wątpliwa.

Boże Wszechmogący, w Trójcy Jedyny, ześlij deszcz. Boże Wszechmogący, ześlij deszcz, potężny deszcz. Taki, który jeszcze nigdy nie padał. Deszcz jak bombardowanie. Deszcz jak nalot. Ześlij deszcz i zatop to miasto. Zrób to szybko. Zanim włączą się alarmy. Niech wszystko zaleje woda. Czarna, brudna, zimna. Niech ta woda przykryje kamienice, ulice, skrzyżowania. Niech przykryje Pałac Kultury po samą iglicę. Niech ta woda wyleje z Wisły, niech rozleje się po obu jej brzegach. Niech zaleje restauracje i kluby go-go, siedziby telewizji, agencje reklamowe. Niech zatopi kościoły, centra handlowe, wszystkie imprezownie na Mazowieckiej. Niech zatopi Betlejem. Niech zatopi nas i wszystkich, których znamy. Zatop to miasto, bo inaczej będę jeździł po nim jeszcze przez miliony lat. Zatop nas Boże, bo nie zasługujemy na nic innego. Bo nie potrafimy ani myśleć, ani kochać, bo tego nie chcemy. Bo idziemy przez las, Pijani od słów. Głuchnąc od hałasu. Ślepnąc od świateł. Boże Przenajświętszy, wysłuchaj mnie, chociaż nie mam nic, co mógłbym zaoferować w zamian. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

– Tak, pustelniku. W taki sposób zwalcza się Zło! Jeśli Zło chce wyrządzić ci krzywdę, zadać ci ból – uprzedź je, najlepiej wtedy, gdy Zło się nie spodziewa. Jeśli zaś nie zdołałeś Zła uprzedzić, jeśli zostałeś przez Zło skrzywdzony, to odpłać mu! Dopadnij, najlepiej wtedy, gdy już zapomniało, gdy czuje się bezpieczne. Odpłać mu w dwójnasób. W trójnasób. Oko za oko? Nie! Oboje oczu za oko! Ząb za ząb? Nie! Wszystkie zęby za ząb! Odpłać Złu! Spraw, by wyło z bólu, by od tego wycia pękły mu gałki oczne. I wtedy, popatrzywszy na podłogę, możesz śmiało i pewnie powiedzieć: to, co tutaj leży, już nie skrzywdzi nikogo, nikomu nie zagrozi. Bo jak może komuś zagrozić, nie mając oczu? Nie mając obu rąk? Jak może skrzywdzić, gdy jego flaki włóczą się po piachu, a jucha w ten piach wsiąka?

Mało jest celów, do których byśmy stanowczo i bezwzględnie dążyć powinni; mało też takich (prócz kilku podstawowych biologicznych), do których stawiania sobie życie nas zmusza, ale tak już zmusza naprawdę. Z obu punktów widzenia jesteśmy, przy wyborze, o wiele bardziej wolni niż - z motywów mieszanych - do tego chcemy się przyznać. Ale trzeba, po pierwsze przyznać, a po drugie: z wolności korzystać.

Iwermektyna pasożyty nużeń świerzb covid SARS sprzedam leki Iwermektyna 7.5mg 20zł, ważna 03.2022, odliczana z opakowania szpitalnego 100 tabletek do torebek strunowych. Od 30 tabletek wyśle w oryginalnym opakowaniu. Całe zapieczętowane pakowanie 100 tabletek 1500zl. Glisty (ogólnie robaki obłe), nużeniec, świerzb, węgorczyca, filarioza, glista ludzka, węgorek jelitowy, włosogłówka ludzka, owsiki, wszy. Dawkowanie: 0,2mg/kg masy ciała. Nie należy jeść na 2 h przed i 2 h po jego podaniu. Zen Plus - lek kombinowany składający się z Iwermektyny 6mg i Zentel Albendazol 400mg, 30zl, ważny 12.2021, listki po 1 tabletce w pudełku kartonowym. Ten lek jest silniejszy od osobno podawanych Iwermektyny i Zentelu Albendazol, dzięki synergicznemu działaniu obu leków składowych dobranych w tych proporcjach. Poczta 10zł, kurier 20zł. Lub osobiscie 30km na wschod od Warszawy. Jan Krongboon massagewarsaw gmail com 0066994403698 Oferuję rowniez inne leki przeciwpasożytnicze i przeciwwirusowe. Ivermectin 7.5mg 20zl Tamiflu 75mg 15zl Chlorochina 250mg 5zl Chinina 300mg 2zl Deksametazon 0.5mg 1zl Kolchicyna 0.6mg 2zl Praziquantel 600mg 5zl Albendazole Zentel 400mg 5zl Metronidazole 400mg 2zl Tinidazole 500mg 1zl Mebendazole Vermox 100mg 1zl Niclosamid Yomesan 500mg 5zl Mam też antybiotyki: Doxycycline 100mg 1zl Streptomycin 5g 40zl Ceftriakson Biotrakson 1g 25zl Cyprofloksacin 500mg 2zl Azithromycin 250mg 7.5zl Trimesan Sulfametoksazol 400mg 2zl Moksyfloksacyna 400mg 14zl Klarytromycyna 500mg 7zl Klindamycyna 300mg 3zl Retromycyna 300mg 3zl Ospen 250k 50gr Dikloksacylina 500mg 1zl Przeciwgrzybicze: Itraconazole 100mg 5zl Ketokonazole 200mg 2zl Fluconazole 200mg 5zl Gryzeofulvin 500mg 3zl Nystatin 100k globulki 1zl and 500k 3zl Oraz inne leki Metformina 1000mg XR 3.5zl Metformnina 500mg 75gr Disulfiram 500mg 2zl Vitamin C injection 500mg 3zl Rabeprazol 20mg 3zl Izotretynoina 20mg 4zl

Wina za błędy bolszewików spada ostatecznie na międzynarodowy proletariat i przede wszystkim na bezprzykładną uporczywą nikczemność niemieckiej socjaldemokracji, partii, która za czasów pokoju udawała, że maszeruje na czele światowego proletariatu, miała czelność pouczać świat i próbowała go prowadzić, partii, która we własnym kraju liczyła przynajmniej 10 milionów zwolenników obu płci, a teraz oto od 4 lat niczym sprzedajny średniowieczny żołdak na rozkaz klas panujących 24 razy każdego dnia przybija socjalizm do krzyża.

Ludzie nie rozumieją, że najlepiej im samym ze sobą. Wszystko jest interesem. Miłość jest dobra tak długo, jak długo przynosi korzyść obu stronom. Potem przychodzi rozczarowanie albo śmierć.

Antysyjonistyczne informacje przeplatane są wiadomościami o posunięciach Iranu w polityce zagranicznej. „Przedstawiciele Iranu i Białorusi dyskutują nad udoskonaleniem systemu sądownictwa w obu krajach”.

Judas McPherson, pan na włościach, stahs Pierwszej Tradycji, zasiadający w obu Lożach, właściciel ponad dwustu hektarów° Plateau HS, honorowy członek Rady Pilotów Sol-Portu, prezydent Gnosis Incorporated, został dwukrotnie zamordowany.

Płynęliśmy przez Marmara, mając po jednej stronie Azję, po drugiej Europę. Wśród ogrodów jaśniały wille i pałace. Ku błękitnym wodom zbiegały żółte ścieżki. Nadszedł ciepły wieczór, rozłożył cienie na płowych i zielonych płaskociach, a niebo uczyniło się perłowe. W nocy wyroiły się gwiazdy i Wielka Niedźwiedzica zawisła jak metr zwinięty, zbyt wielki do odmierzania ziemskich przestrzeni. Wśród fal mieniło się odbicie księżyca splotami bajecznego węża. Woda miała barwę oksydowanego srebra. Zeszedłem do kabiny, ale nie mogłem zasnąć ze wzruszenia. Żadnej podróży nie zaczynałem w podobnym uniesieniu. Nawet owa pierwsza, jeszcze dziecinna wyprawa na południe, w poszukiwaniu morza, które ciągnęło ku sobie moje robinsonowskie tęsknoty, nawet to pierwsze zalęknione obcowanie z wielką nieznajomą przestrzenią, otwierającą się po obu stronach pociągu – nie przejawiało się takim drżeniem. Spełniało się teraz to, co wydawało się dalekie, planowane ostro, nie w opieszałej beznadziei wykonania. Opadła mnie jakby nostalgia – nie zwyczajne pragnienie wyjścia z granic swojego kraju i przewietrzenia duszy po cudzych drogach, lecz wprost tęsknota do jakiegoś powrotu, potrzeba witania się z rzeczami, do których oko i serce przywykło. Byłem wypełniony Grecją, jej historią, sztuką, myślą, zdarzały się chwile, że obumarła składnia języka greckiego rozrastała się w mózgu do potęgi jedynie możliwego wyrażania uczuć. I oto wiózł mnie okręt ku tym bliskim i nieznanym brzegom. Wczesnym rankiem wyszedłem na pokład. Właśnie minęliśmy Dardanele. Otwarło się Morze Egejskie wyzłocone pierwszymi promieniami słońca. Oczy biegły po drobniutkich falach i bawiły się błyszczącymi iskierkami. Na skałach niedalekiej wyspy świt dogasał. Krańce widnokręgu obiegał pas ciemniejszy, istotnie barwy fiołkowej, tak jak to widział Homer. Nagle wypłynęły delfiny. Było ich kilkanaście. W szybkich jak myśl obrotach wywijały koziołki, prężąc grzbiety i bijąc płetwami. Pradawne opiekuńcze zwierzęta mórz greckich – rumaki srebrnonogich nereid.