Nde Quotes

أنــا مــت لكن ليس إلــي هــذا الحد ...هلكــت لكــنــي لم أهللــك جــداً...تمزقــت لكــن ليــس كمــا تظــن!!

The most common descriptions I have found of the moment when death occurs is that there is a feeling of coldness and then suddenly the spirit is standing by the side of the bed (or wherever) looking at their body. They usually can't understand why the other people in the room are so upset because they feel so wonderful. The overall sensation is one of exhilaration rather than dread.

If things seemed challenging, instead of trying to change them physically (which is what I did pre-NDE), I began checking in with my internal world. If I’m stressed, anxious, unhappy, or something similar, I go inward and tend to that first. I sit with myself, walk in nature, or listen to music until I get to a centered place where I feel calm and collected. I noticed that when I do so, my external world also changes, and many of the obstacles just fall away without my actually doing anything.

So no, it wasn’t my beliefs that caused me to heal. My NDE was a state of pure awareness, which is a state of complete suspension of all previously held doctrine and dogma. This allowed my body to “reset” itself. In other words, an absence of belief was required for my healing.

In my NDE state, I realized that the entire universe is composed of unconditional love, and I’m an expression of this. Every atom, molecule, quark, and tetraquark, is made of love. I can be nothing else, because this is my essence and the nature of the entire universe. Even things that seem negative are all part of the infinite, unconditional spectrum of love.

Ama en ön sırada hemen göze çarpan üç genç kız vardı ki başlarını kocaman gri örtülerle örtmüşlerdi. Ayrıca, kot pantolonlu gençler arasında birkaç tane de üniformalı genç subay görünüyordu. Laik Türkiye Cumhuriyeti'nde bu tür başörtüler dinsel bir meydan okumanın, bağımsızlığın simgesiydiler. Liberal görüşlü Türk profesörler bunları sempatiyle karşılamak görüşündeydiler, ama Müslüman bir devlet söz konusu olduğunda, kendi inandıkları ve öğrettikleri şeylerin çoğu yakışıksız ve yasak sayılacaktı.

I was surrounded by ripples and cascades of Light, rising and falling all around me, like immense waves in the middle of a huge ocean. I was a tiny girl-child, newborn.

It should also trouble NDE enthusiasts that only 10 to 20 percent of people who approach clinical death recall having any experience at all.13

مازلت أذكر كل التفاصيل ، و بالتأكيد أنا راغب فى استعادتها من دون إصابات .. النفق .. النور الساطع فى نهايته .. صوت الأزيز .. كل هذا بدا حقيقياً بطريقة لا يمكن وصفها .. والآن أشعر بأن الحياة تستـحـق نـظرة أخرى .. نحن نركض و نركض ولا نجد لحظة واحدة نجلس فيها و ننـظر لأنـفسنـا .. كأن الحيــاة زميلتك فى العمل .. أنت و هى مشغولان للأبد غارقان فى توترات العمل و مشاجراته .. فجأة تتوقف و ترفع رأسك .. تنظر لها .. فجأة تدرك أنها جميلة بحق وأنك تتمنى لو كان هذا السحر لك ..

An NDE gives a person a conscious experience of a dimension in which time and distance play no role, in which past and future can be glimpsed, where they feel complete and healed, and where they experience unlimited knowledge and unconditional love. The life changes that follow mainly spring from the insight that love and compassion for oneself, for others, and for nature are major prerequisites of life. Following an NDE people realize that everything and everyone is connected, that every thought has an effect on both oneself and others, and that our consciousness continues beyond physical death.

So my biggest message (inspired by both my NDE and the life and teachings of my dear friend) is to live your life as an exercise in creativity, as if every discovery, every artistic exploration, matters in the cosmic tapestry of life—because it does. Follow your heart as you exuberantly combine the riot of colors the universe lays before you to make your life into your own masterpiece. You may be surprised by your creation. As when we listen to or play beautiful music, our goal is not to get to the end of the piece. The point is to enjoy the melodious, joyous journey the music takes us on, including the very first note and every single one that comes after it.

Based on my NDE research, I conclude that our waking consciousness, which we experience as our daily consciousness, is only a complementary aspect of our whole and infinite nonlocal consciousness. This consciousness is based on indestructible and constantly evolving fields of information, where all knowledge, wisdom, and unconditional love are present and available, and these fields of consciousness are stored in a dimension beyond our concept of time and space with nonlocal and universal interconnectedness. One could call this our higher consciousness, divine consciousness, or cosmic consciousness. It’s the Akashic field to which conditions at the portals of death provide a special kind of access.

Eli’s theory on the causation of EOness was there, but Lyne had added his own notes on the circumstances and factors used to identify a potential EO. To near death experiences the professor had added a term Eli had heard him use before, Post-Traumatic Death Disorder, or the psychological instabilities resulting from the NDE, and another one that must be new, Rebirth Principle, or the patients' desire either to escape the life they had before, or to redefine themselves based on their ability.

The newfound insight pertains to what matters in everyday life: acceptance of and unconditional love for oneself (including acceptance of one’s dark side), others, and nature. It also pertains to insight into connectedness: everything and everybody is connected. Because of this sense of connectedness, some people describe the NDE as an experience of unity. They speak of a “cosmic law” in which everything they do to another person will ultimately have an effect on them too, and this applies to both love and affection and violence and aggression.

يحزنني كثيرا نمط البدين العاجز عن الخلاص من بدانته، والذي يشعر بتوتر عاطفی دائم بسبب هذا العيب الذي لا ذنب له فيه .. دعك من الاحتياج للحب . . كلهم مرهف الحس يحمل طاقة حب وحنان هائلة لا سبيل لتفجيرها .. ستتعب كثيرا حتى تجد ذلك البدين الراضى عن نفسه متبلد الحس الذي تظهره السينما المصرية لتسخر منه.

I am what I need to be when I need to be it" - Han Storm, Chronicles of Han

Time’s relativity is considered and abandoned, for the more revelatory experiences of starlight in strands, and pearly floors that span as far as absolute compassion...

We are not even a speck of dust in the cells of the Cosmos."-Han Storm

I found myself whirling around and falling down and down. My life memories were spinning around me, flashing like thousands of brilliant pictures with bright cascading colors like a thousand tiny kaleidoscopes...

Arayan cinayet masasından Çavuş Reed'di. "Hâlâ Tanrı'yı arıyor musun?" "Evet." "Yaradan, Var oluş Nedenimiz, Yücelerin Yücesi Rabbimiz mi?" "Doğru." "Şu anda morgda bu tanıma tamamıyla uyan biri var. Gelip bir baksan iyi olur." Gerçekten de oydu. Ve suratına bakılırsa, işi yapan profesyonel biriydi. "Getirdiklerinde ölmüştü." "Nerede buldunuz onu?" "Delancet Caddesi'nde bir hangarda." "İpucu filan?" "Bir varoluşçunun işi. Bundan eminiz.

Önsezisi yanlış değildi, ancak tam da beklediği gibi olmadı. Annesinin başına gleecğeini sandığı ölümcül hastalık ya d akaza, annesinin değil Ferguson’un başına geldi, kitabının yayımlanmasını kutlamak üzere Londra’ya gittiğinde bir taürafik kazası geçirdi ve 6 Mayıs 1966 günü Paris’te annesiyle vedalaştıktan sonra üç yüz dört günlük ömrü kaldı. Neyse ki tanrıların onun için tasarladığı gaddar planın farkında değildi. Neyse ki Dünyadaki Yaşamın Kayıt Defteri’nde okadar kısa bir yer tutmaya yazgılı olduğunu bilmiyordu, o yüzden de önünde sadece üç yüz dört değil binlerce yarın varmış gibi yaşamaya devam etti.

Benim Sanayi Mektebi'nde bir arkadaşım vardı. Adı Ahmet'ti. Eli işe yatkın, şarkı söylemesini sever, ateş gibi delikanlı. Benden bir sene sonra, birincilikle şehadetname alıp mektebi bitirdi. Dul anasının beşibiryerdelerini satıp bir dükkan açtı. Balkan Harbi'nde askere aldılar. Dükkanı kapattı. Balkan Harbi'nden döndüğü vakit dükkanı yanmış ve sağ kolu omuz başından kopmuştu. Şimdi siz, dükkansız ve kolsuz Ahmet'e sorsanız, deseniz ki: İttihatçı mısın, İtilafçı mı? Ne cevap verir? Harbe İtilafçılar zamanında gitti, harpten İttihatçılar zamanında döndü. Harp sağ kolunu aldı. Yanan dükkanının yerine ne İttihatçılar, ne İtilafçılar, ona dükkan açtılar. Şimdi bizim Ahmet İttihatçı mı olmalı İtilafçı mı?

MERDİVEN Mİ ASANSOR MU? Londra'da Tate Muzesi'nde, bebek arabasiyla asansor beklerken su yaziyla karsilasmistim:Merdivenleri cikabilmenin tadini cikartin ve asansoru yaslilarla ihtiyaci olanlara birakin. Tadini cikartin... Ne guzel soylemisler. Merdiven cikmanin tadini cikartmak, kutlamak gerein bir sey oldugunu hatirlayaniniz var mi ? Cogu zaman bizim icon kulfet, yorgunluk, zaman kaybi degil mi? Boyle dusununce icimden kosarak merdivenleri cikmak geldi ve o gunden beri, nerede olursam olayim aklima bu laf geliyor ve hemen merdivenlere sapiyorum. İnsans ahip olduklarina korlesiyor ne yazik ki... Becerilerine, gizelliklerine, sevdiklerine korlesiyor. Gormez oluyor onlari. Uzaklara dalip gitmeyi ya da bir dikiz aynasindan gecmise bakmayi yegliyor cogu zaman.

Anne Mangen Norveç'teki Stavanger Üniversitesi'nde okuryazarlık alanında profesör olarak görev yapıyor. Konu üzerine yirmi yılı kapsayan araştırmalarında hayali bir şeyi kanıtladığını söyledi bana. Dediğine göre kitap okumak bizi belli bir şekilde okumaya alıştırıyormuş - çizgisel bir şekilde, bir süreliğine tek bir şeye odak­lanarak okumaya. Ekrandan okumanın ise bizi farklı bir şekilde oku­maya alıştırdığını keşfetmiş Anne - bir şeyden diğerine atlayıp zıplayarak okumaya. Gerçekleştirdiği çalışmalarda, ekrandan okurken "göz gezdirmeye ve taramaya daha yatkın olduğumuzu" görmüş ihtiyacımız olanı almak için ekrandaki enformasyonun üstünde hızla göz gezdirdiğimizi. Ama yeterince uzun bir süre böyle okuduğu­ muzda, "bu tarama ve göz gezdirme bulaşıcı hale geliyor. Kağıt üstünde yazılı olanları okuma şeklimizi de etkilemeye, belirlemeye başlıyor . Varsayılan okuma şekli haline geliyor".

Mouret, bu aydınlık içinde, yıllardır birlikte çalıştığı kadınları izliyordu. Bir itişip kakışma, bir hay huydur sürüp gidiyordu. Reyonları adeta yağmalayan müşteriler yavaş yavaş çekiliyorlardı. Kasaların önü kalabalıklaşmış, çil çil altınlar akmaya başlamıştı. Yolunduğunu sanan bazı müşteriler bir yandan bozguna uğramış gibi homurdanırken, bir yandan da, arzularını engelleyemeyip otel köşelerinde zevklerini tatmin edenler gibi gizli bir utangaçlıkla hallerinden memnun görünüyorlardı. Onları böylesine tüketim düşkünü yapan Mouret idi. Cazip mallar yığması, özel indirimler yapması, iade kolaylıkları sağlaması, özellikle de yaptığı reklamlar kadınları çıldırtıyordu. Annelerin gönlünü de fethetmiş gibiydi ve onlara bir zorbanın hoyratlığıyla hükmediyordu. Yarattığı geçici hevesler yüzünden nice ocaklar sönüyordu. Kadınlar onun yaratıcı düşüncelerine yeni bir dinmiş gibi tapınıyorlardı. İnançları zayıflayan insanlar kiliseleri boşaltıyor, bu mağazalara doluşuyorlardı. İnançsız ruhlar artık bu mağazalarda teselli buluyordu. Kadınlar, eskiden bir kilise köşesinde geçirdikleri boş zamanını şimdi Kadınların Cenneti'nde geçiriyorlardı. Mouret mağazasına kilit vuracak olsa, mutlaka sokaklarda ayaklanma çıkar, ibadet etmeleri yasaklanan rahibelerin isyanı gibi bir şey yaşanırdı.

Belli ki birisi piramitleri akılda bulundurmamızı istemiş çünkü piramit sembolü düzenli olarak ellediğimiz ya da gözlemlediğimiz şeylerde dikkat çekici bir biçimde yer alıyor. Herhangi bir gün içinde piyasada iki milyardan fazla bir dolarlık banknot dolaşır. Yüzyılın büyük bir bölümünde Amerika Birleşik Devletleri'nde içilen sigaraların yarısı Camel idi, yani yılda aşağı yukarı otuz milyar. Piramitlerin modern çağın en popüler iki nesnesini süslemesinin rastlantısal bir seçim olma ihtimali zayıf. Birisi dolaların ve sigaraların geniş çapta dolaşımda olacağını biliyordu ve piramitlerin de onlarla birlikte gezmesini sağlamıştı. Orijinal yapılardan mesafe ve zaman nedeniyle ayrı düşen bir kültüre piramitlerin, eğer almasını öğrenirsen bize verecek değerli bir şeye sahip oldukları hatırlatılacaktı. .... Gerçek hükümetler gece geç saatlerde, İran halılarının en zengin örnekleriyle döşeli penceresiz odalarda yıllanmış konyaklar ve Havana puroları içerek toplantı yapıyorlardı. .... Yirminci yüzyılın son çeyreğinin anonim barbarları gibi- .... Hakikat tınısı seslerin en güzelidir; gerçi kimi kadınlar yatakta kesinlikle onunla boy ölçüşecek gürültüler çıkarır. .... Berberiler şuna inanırdı: Mezarda bellek bulunmadığına göre defin yığınından alınan toprak insanın üzüntülerini, bilhassa mutsuz aşkın yol açtığı kalp kırıklığını unutmasına yardımcı olabilirdi. .... Esasen kitle güdülerini düzenlemek, yönlendirmek ve tatmin etmek üzere tasarlanmış bu toplumda insanın birey olarak sahip olduğu sessiz bölgelere sunulacak ne var? Din? Sanat? Doğa? Hayır, kilise, dini standart bir halk gösterisine dönüştürmüştür, müze de aynısını sanat için yapmıştır. Grand Canyon ile Niagara Şelaleleri'ne o kadar çok bakılmıştır ki, bu yerler bitkin düşmüş çok fazla sayıda aptal göz tarafından emilerek içleri boşaltılmıştır. İnsanın birey olarak sahp olduğu sessiz bölgelere sunulacak ne var? Geceyarısı kağır tabaka soğuk tavuk kemiğine ne dersiniz, emriniz doğrultusunda uzayan ya da kısalan alev rengi ruja ne dersiniz, hiç tanımadığınız bir "kuş" tarafından terk edilmiş suni köpükten bir kuş yuvasına ne dersiniz, sağanak yağmurda arabayla evinize giderken birbirini boş yere izleyen bir çift sileceğe ne dersiniz, sinemada koltuğun altından ayakkabınıza değen bir şeye ne dersiniz, körelmiş kurşunkalemlere, şirin çatallara, tombul küçük radyolara, kutular dolusu kravata ve küvet başında duran banyo köpüklerine ne dersiniz? Evet otistik görüş ile deneysel dünya arasındaki bağı kuran, bu şeylerdir, bu uçurtma ipleridir, zeytinyağı şişeleridir ve meyveli şeker ezmeleriyle dolu Sevgililer Günü kalpleridir. Bu şeyleri hakiki gizemli ışıklarında göstermektir Ay'ın amacı. .... İnsan vücudundan büyük nesneler aleni olma niteliği taşır. Ay, bir şey ne kadar aleni olabilirse o kadar alenidir. Fakat Ay, mahremiyet duygusu uyandırmakta nadiren başarısızlığa uğrar. .... Aramak, akılsız, nevrotik, deliye dönmüş bir halde ya da korkakça yapıldığında bir saklanma biçimi olabilir. .... -Sen de benim düşündüğümü mü düşünüyorsun? -Sanmam. Domates kelimesinin kökenini düşünüyordum. .... Haliyle çok yağmur yağıyordu. Meşhur Seattle yağmuru. Aşk, kalıcı olacaksa ayaklarının ıslanmasına hazırlıklı olmalıydı. .... Mutlu bir çocukluğa sahip olmak için asla geç değil.

Monty küçük tuvaletin kapısını kilitleyip, klozetin kapalı kapağının üstüne oturdu. Biri tuvalet kağıdı rulosunun takılı olduğu plastiğin üzerine, cehenneme kadar yolunuz var, yazmıştı. Kesinlikle diye düşündü o da. Ama senin de cehenneme kadar yolun var. Herkesin. Kapıdaki Fransız kadının, şarap içerek yemek yiyenlerin, siparişleri alan garsonların, hepinizin canı cehenneme. Bu kentin ve içindeki herkesin canı cehenneme. Sokak köşelerinde sırıtarak dilenen serserilerin, türbanlı Sihlerin, sarı taksileriyle birbiriyle yarışan yıkanmak bilmez Pakistanlıların da. Göğüs kıllarını alıp, memelerini büyüten Chelsea'li ibnelerin de. Hepsinin canı cehenneme. Aşırı pahalı meyvelerinden piramitler yapan Koreli manavların, onların plastik ambalajlara sarılı lale ve güllerinin de. Beşinci Cadde'de sahte Gucci satan beyaz cübbeli Nijeryalıların da. Brighton Sahili'nde küp şekerleri dişlerinin arasında tutarak çaylarını cam bardaklardan içen Rusların da. Hepsinin canları cehenneme. 47. Cadde'de elmas satan şapkalı, kirli gabardin takımlı, Mesih'in gelmesini beklerken sürekli para sayıp duran Yahudilerin de. Sokaklarda sürtenlerin, yaşlıların ve de spastiklerin de. Kendini beğenmiş, metrolarda sürekli gazete okuyan, kolonya sürünmüş Wall Street borsacılarının da. Hepsinin canı cehenneme. Washington Square Park'ta, bellerinden cüzdan zincirleri sarkan patenli punkçıların, her yere bayrak asan, otomobillerinin açık camlardan dinledikleri müziği bangır bangır herkese dinleten Porto Rikoluların da. Naylon eşofmanları ve St. Anthony madalyonlarıyla gezip, saçlarına durmadan briyantin süren Bensonhurst İtalyanlarının da. Enginarı Balducci'den, eşarbı Hermes'ten alan, büzük dudaklı, asık suratlı ev kadınlarının da. Asla pas vermeyi bilmeyen, savunma yapmayan, her turnikeye girişte bir adım fazladan atan varoş çocuklarının da. Babaları Tokyo'ya iş gezisine giderken mutfakta oturup esrar çeken okullu uyuşturucu müptelalarının da. Mavi giysileri içinde kabadayılık taslayarak dolaşan, kalın enseli, Krispy Kreme'e giderken bile kırmızı ışığı takmayan polislerin de. Knicks'in, Indiana'ya karşı oyunu nedeniyle Patrick Ewing'in, Charles Smith ve onun Chicago maçındaki başarısız uzaktan atışlarının, John Starks'ın Houston maçındaki korkunç şutlarının da canı cehenneme. Jordan'ı hiç yenemedikleri için cehennemin dibine kadar yolları var. Sürekli söylenip duran bücür Jakob Elinsky'nin de canı cehenneme. Hep sevgililerimin kıçlarına bakıp duran Frank Slattery'nin de canı cehenneme. Ben gidince özgürlüğünü ilan edecek Naturelle Rosariao'nun da canı cehenneme. Güvendiğim ama beni gammazlayan Kostya Novotyny'in de. Karanlık odasında film banyo edip duran babamın da. Karlar altında çürüyen annemin de. Bu kadar çabuk kurtulan İsa'nın da canı cehenneme. Çarmıhta yalnızca birkaç saat, cehennemde bir hafta sonu sonra melek ordusuyla eğlence. Bu şehrin ve içindeki her şeyin canı cehenneme. Astoria'daki tek katlı evlerden Park Avenue'daki dublekslere, Brownsville'deki projelerden, Soho'daki mağazalara, Bellevue Hastanesi'nden Alphabet City'deki meskenlere, Park Slope'un kahverengi taşlarına kadar her şeyin canı cehenneme. Bırakın Araplar her tarafı bombalasınlar, bırakın sular yükselsin ve bu fare delikleri yok olsun, depremler yıksın tüm bu yüksek binaları, alevler sarsın her yanı. Yaksın, yıksın, bitirsin. Ve senin de canın cehenneme Montygomery Brogan. Her şeyi mahveden asıl sensin.

80 ihtilali öncesi... Hacıhüsrev. Çocuğum o zamanlar. Devrimci abiler vardı, hava karardıktan sonra cami duvarına yazı yazıyorlardı, ellerinde koca koca Marshall boya kutuları olurdu. Geceleri onları beklerdim, gizli gizli seyrederdim. Bir gece gördüler beni, ne arıyorsun lan burda deyip, çıkıştılar. Ben de onlara boyanız bittiyse boya kutularınızı istiyorum dedim. Niye diye sordular. Darbuka yapacağım abilerim dedim. Gülüp gittiler. Ertesi sabah, camiye benim için darbuka bırakmışlar. Bakırdan, kocaman, güzel bir darbuka... Sonraları sordum o boyacı abilere, kim bıraktı diye... Mahir Çayan'ın emriyle aldıklarını söylediler. O söylemiş arkadaşlarına, çocuğa darbuka alınssın diye... Allahn rahmet eylesin, ilk darbukamı Mahir Çayan almıştı yani... İlk gerçek darbukam oydu." Kim bunları anlatan? Balık Ayhan. Mahir Çayan? Devrimci Öğrenci Lideri. İsrail İstanbul Başkonsolosu'nu kaçıdı, evi basıldı, yaralandı, yakalandı, Meltepe Askeri Cezaevi'nden kaçtı, Ünye radar istasyonunda çalışan iki İngiliz bir Kanadalı teknisyeni kaçırdı, karşılığında Deniz, Hüseyin ve Yusuf'un bırakılmasını istedi, Tokat'ın Kızıldere Köyü'nde oldukları tespit edildi, baskın yedi, alnından vurularak öldürüldü. Gel zaman git zaman... Mahir'in darbukası, gariban roman çocuğunun hayatını değiştirmişti. İdealist motiflerle bezenen öykü, Mahirlerin kelleyi kotuğa aldığı dönemlerde araziye uyan entel dantel takımının malzemesi oldu. Mahir'i sokakta görse tanımayacak tipler, romantik manzumeler döşendi. İdealist cenazeler, alabildiğine sömürüldü. "Kardeşim saçmalamayın, dümbeleklik yapmayın" diyenlerin itirazları "ırkçı"lıkla suçlandı. Balık da, işi ilerletmiş, "müzik değil, felsefe yapıyorum" falan demeye başlamıştı. Velhasılıkelam... Balık Ayhan, Balık Ayhan oldu. Gel zaman git zaman... AKP geldi, açılım yapıldı. Devrimci romatizm... Roman'tizme dönüştü. Başbakanımız "kırmızıyı severler, birbirini överler" dedi. "Birbirini överler" lafını duyan Kiboş, dayanamadı, "Çuk yakışıklı adamsın, üstüne tanımam anacım" dedi. Faytoncular Derneği Başkanı ile Kırkpınar cazgırı Pele Mehmet'in manilerinden sonra sahneye çıkan Balık Ayhan, noktayı koydu: "Sen adamın kralısın, kasım kasım Kasımpaşalısın!" E haliyle... Siyasete kulaç attı Balık. AKP'den mebus adayı oldu. Olunca ne oldu? Şu oldu... Yıllar önce "İlk darbukamı Mahir Çayan aldı." diye röportaj verdiği gazeteye, gene röportaj verdi: "Hayatım roman olur. Hayatımın film olması için yazdığım senaryolar var. Hatta, ilk darbukamı Mahir Çayan aldı diye yazdım, herkes gerçek sandı. Oysa senaryoydu!" Atasın palavracıkları... Kafalayasın medyacıkları. Enteller alkışlarken... "Beni Mahir Abi yarattı." Takunyalılar alkışlarken... "Mahir falan tanımam anacım." Sayfa:265-267

A Typical Description of an NDE (Near Death Experience) I asked Ring to describe for me a typical NDE. He told me: The first thing is a tremendous feeling of peace, like nothing else you have experienced. Most people say like never before and never again. People say [that it is] the peace that passes all understanding. Then there is the sense of bodily separation and sometimes the sense of actually being out of the body. There are studies that show that people can sometimes report veridically what is in their physical environment, e.g., the lint on the light fixtures above themselves. They could see in a three-hundred-sixty-degree panoramic vision. They had extraordinary acuity. Often when they went further into the experience, they went to a dark place that is sometimes described as a tunnel, but not always. They usually feel that there is a sense of motion; that they are moving through something that is vast almost beyond imagination. And yet they feel they don't have the freedom to go anywhere. They feel as if they were being propelled. The extreme sense of motion often seems to be one of acceleration. Some describe that they have felt as if they were moving a the speed of light or faster. One NDEr described this as superluminal-moving beyond the speed of light with tremendous accelerated motion through a kind of cylindrical vortex, and then, in the distance, the person describes a dot of light that suddenly grows larger, more brilliant, and all encompassing. Ring continued: At this stage of the experience there is an encounter with light. It seems to be a living light exuding pure love, complete acceptance, and total understanding. The individual feels that he is made of that light, that he has always been there, and that he has stepped out of time and stepped into eternity. This feeling is accompanied by a sense of absolute perfection. Being out of time introduces another aspect of the experience: a sense of destiny. Ring explained: Then there is a panoramic light review in which you see everything that has ever happened to you in your life. Not [only] just what you have done but the effects of your actions on others, the effects of your thoughts on others. The whole thing is laid out for you without being judged but with a complete understanding of why things were the way they were in your life. The best metaphor I can suggest for this is: as if you were the character in someone else's novel. There would be one moment outside of time where you would have the perspective of the author of that novel, and you have a sense of omniscience about that character. Why he did the things that he did, why he had affected others, and so on. It is a profound moment outside of time when this realization occurs. You see the whole raison d'etre of your life. You may also see scenes or fragments of scenes of your life if you choose to go back to your body. In other words, it is not only that you have flashbacks but you also seem to have flash-forwards of events that will occur almost at though there is a kind of blueprint for your life. And it is up to you at that moment. You have free choice because it is often left to you whether to go back to your life or to leave it behind. The people we talk with of course always make the choice to go back or sometimes are sent back.

Dünya Günü’nde gökyüzündeki Ay'ın da bize çok değerli bir mesajı vardır: Eğer atmosferinizi koruyamazsınız Ay'a dönüşürsünüz, anlamsız cansız bir yere!

1 Les détails de cette anecdote qui a bouleversé ma vie sont dans : CHARBONIER J.-J., Les preuves scientifiques d’une Vie après la vie, éd. Exergue, 2008, p. 22‑23. 2 DETHIOLLAZ S., FOURRIER C.C., États modifiés de conscience NDE, OBE et autres expériences aux frontières de l’esprit, éd. Favre, 2011, p. 212. 3 CHARBONIER J.-J., La médecine face à l’au-delà, Guy Trédaniel Éditeur, 2010, p. 17‑30. 4 MOODy R., Témoins de la vie après la vie : Une enquête sur les expériences de mort partagée, éd. Robert Laffont, 2010.

İki taraf da kritik dakikalar geçirir. İngilizler, belki yorgunluktan, belki de ayak bastıkları toprağı ve bu toprağın sakladığı sırları bilememekten yürüyüşlerine devam etmezler. Arkadan 57. alay yetişir. Karaya çıkan düşman 8 taburdan fazladır. Mustafa Kemal'in elinde bu kadar kuvvet yoktur. Fakat derhal süngü taktırır. Bir dakika sonra da taarruz emrini vermiş ve taarruz başlamıştır(sabah saat 10). Kendisi Conkbayırı'ndan harekatı idare eder. Sağ sol birliklerle irtibatlar kurmaya çalışır. Taarruz ilerlemektedir. Bu harekatı anlatırken onun sözleri şunlardır; ''Herkes öldürmek ve ölmek için düşmana atılmıştı.'' Ya öldürmek ya ölmek! Zaten bu verilmiş bir emirdir. Yerine getirilen bir emirdir. çünkü askerini bu taarruza kaldırırken etrafına topladığı alay subaylarına verdiği emirler şudur; ''Size ben taarruz emretmiyorum; ölmeyi emrediyorum... Biz ölünceye kadar geçecek zaman içinde, yerimizi başka kuvvetler ve başka kumandanlar alabilir...'' Evet, içinde bulundukları an, kritik bir andı. öldürmek ve ölmek lazımdı. Kumanda yerindeydi. Kumandan, işte böyle bir anda bu emri verebilen insandır. Bu emri alanlar, öldürmeyi ve ölmeyi bilen insanlardı. Netice şu oldu. düşmana saldırıldı. Boğuşuldu. düşman dayanamadı. Geri çekildi. sahile kadar gerileyerek oralarda tutunabildi. Arıburnu cephesi işte böyle açıldı. Ya 57. alay? 57. alay bir başka türlü alaydı. 57. alaydan bu gök kubbede baki kalan bir hoş sadadır. Çünkü Çanakkale Harbi'nde 57. alay tamamen şehit oldu.

Kocacık; okulları, yönetim binaları ve pazaryeri ile gerçekten tam bir kasaba görünümündeydi. Türklerin gelişiniden 1912 yılına dek yaklaşık 500 yıl içinde Kocacık'ta her cuma günü pazar kuruluyordu. Bu durum Kocacık'a ayrı bir değer kazandırıyor, diğer yöre halkıyla aralarında ekonomik ve sosyal bağlarm kurulmasmı sağlıyordu. Kuşkusuz bu durum Kocacıklıların mutlu yaşamalarına katkıda bulunuyordu. Osmanlı ülkesinde olan isyanlar, Avrupa'daki kargaşalıklar; ulaşım zorlukları; onların kendi aralarındaki derin bağlılık nedeniyle olumsuz yönde pek etkilemedi. Ancak 1789 Fransız ihtilali'nin getirdiği "Hürriyet/ vatan, millet" düşüncesi Balkanları bir yangın gibi sardıktan sonra rahatlan bozuldu. Silahı eline kapan dağa çıktı. Bunlara Osmanlıların bozulan ordusundaki Yeniçeri artıkları da katıldı. Kocacıklar bu artıklara "dayılar" diyordu. Hristiyan çetelerle birlikte bu artıkların yaptıkları gün geçtikçe çekilmez, bir hâl alıyordu. Tüm Kocacıklılar, silah elde geceleri nöbet tutarak kendilerini korumaya çalışıyordu. Bu dönemde çeteler de geceleri nöbet tutarak kendilerini korumaya çalışıyordu. Bu çeteler, geceleri mahalle aralarında "çorbacı, garda..." diye bağırarak geziyorlar, ne olduğunu öğrenmek amacıyla kapıya çıkanları yakalayıp kurşuna diziyorlar ya da boğazına dek diri diri toprağa gömüp taşlamak yoluyla öldürüyorlardı. Çoğu kez güpegündüz evleri basıyor, yiyecek istiyor, yedikten sonra da süngüsünü çıkarıp sofraya çakıyor ve "getirin bakalım diş kirası şu kadar sarı lirayı" gibi insaf ölçülerini aşan isteklerde bulunuyorlardı, istenen parayı getirmeyenlerin küçük çocuklarını havaya atıp karnına süngüyü geçirmekten çekinmiyordu. Hatta 1913 yılının bir bayram gününde Elessa Camisi'nde bayram namazını kılan kırk Türk'ü günahsız oldukları hâlde acımasızca kurşuna dizdiklerini yaşlı Kocacıklılar gözyaşları içinde anlatmaktadırlar.

Kocacık; okulları, yönetim binaları ve pazaryeri ile gerçekten tam bir kasaba görünümündeydi. Türklerin gelişiniden 1912 yılına dek yaklaşık 500 yıl içinde Kocacık'ta her cuma günü pazar kuruluyordu. Bu durum Kocacık'a ayrı bir değer kazandırıyor, diğer yöre halkıyla aralarında ekonomik ve sosyal bağlarm kurulmasmı sağlıyordu. Kuşkusuz bu durum Kocacıklıların mutlu yaşamalarına katkıda bulunuyordu. Osmanlı ülkesinde olan isyanlar, Avrupa'daki kargaşalıklar; ulaşım zorlukları; onların kendi aralarındaki derin bağlılık nedeniyle olumsuz yönde pek etkilemedi. Ancak 1789 Fransız ihtilali'nin getirdiği "Hürriyet/ vatan, millet" düşüncesi Balkanları bir yangın gibi sardıktan sonra rahatlan bozuldu. Silahı eline kapan dağa çıktı. Bunlara Osmanlıların bozulan ordusundaki Yeniçeri artıkları da katıldı. Kocacıklar bu artıklara "dayılar" diyordu. Hristiyan çetelerle birlikte bu artıkların yaptıkları gün geçtikçe çekilmez, bir hâl alıyordu. Tüm Kocacıklılar, silah elde geceleri nöbet tutarak kendilerini korumaya çalışıyordu. Bu dönemde çeteler de geceleri nöbet tutarak kendilerini korumaya çalışıyordu. Bu çeteler, geceleri mahalle aralarında "çorbacı, garda..." diye bağırarak geziyorlar, ne olduğunu öğrenmek amacıyla kapıya çıkanları yakalayıp kurşuna diziyorlar ya da boğazına dek diri diri toprağa gömüp taşlamak yoluyla öldürüyorlardı. Çoğu kez güpegündüz evleri basıyor, yiyecek istiyor, yedikten sonra da süngüsünü çıkarıp sofraya çakıyor ve "getirin bakalım diş kirası şu kadar sarı lirayı" gibi insaf ölçülerini aşan isteklerde bulunuyorlardı, istenen parayı getirmeyenlerin küçük çocuklarını havaya atıp karnına süngüyü geçirmekten çekinmiyordu. Hatta 1913 yılının bir bayram gününde Elessa Camisi'nde bayram namazını kılan kırk Türk'ü günahsız oldukları hâlde acımasızca kurşuna dizdiklerini yaşlı Kocacıklılar gözyaşları içinde anlatmaktadırlar. Hristiyan çeteler ile "dayılar" denilen ordu bozuntuları çeteler; sözde milliyetçilik adına, Osmanlı'dan öç alırcasına Kocacık Türklerine acımasızca eziyetler yapmaktan çekinmiyordu. Ancak çetelerin dışında kalan yörenin Hristiyan halkı bu yağma, talan ve gaddarlığa katılmıyor, ama kaba güce karşı koyma cesaretini de kendilerinde bulamıyordu. Bu kargaşalıklar içinde "Arnavut Birliği" yolunda çalışmalar da yapılıyordu. 1 Nisan 1878'de oluşan "Arnavut İttihadı" ile 10 Haziran 1878 Prizren İttihad Kongresi, 1881'deki Debre gizli toplantısı ile 1883'teki Kuzey Arnavutluk'taki Arnavutlar arası birleşmeler gibi çalışmalar iyi komşulukların ve dinsel birliğin sonucu Kocacıklıları olumsuz yönde etkilemedi. Bu koşullar içinde 1908 İkinci Meşrutiyet öncesine gelindi. Ülkedeki karışıklığı gidermek için "Hürriyet ve Terakki" gibi partiler kuruluyor; Enver, Talat, Cemal paşalar birer kurtarıcı olarak ortaya çıkıyordu. Bunlara bağlı olarak bir de "Makedonya Komitesi" kuruluyordu. Bu komitenin kuruluşunda Kocacıklılar da etkin rol oynadı. Çünkü Kocacaklıların da bir bölümü kurtuluşu Abdülhamid'in tahttan indirilmesinde görüyordu.

Osmanlı Devleti, 1356'da Gelibolu Yarımadasındaki Çimpe Karlesi'nin alınmasından sonra Rumeli'nde süratli bir şekilde yayılmış, aralıksız 1912 yılına kadar sürecek olan yaklaşık 550 yıllık Türk hâkimiyeti sırasında Rumeli Türkleşmiştir. Müslüman Anadolu Türklerinin Rumeli'ye gelişleri başlangıçta "Kolonizatör Türk Dervişleri" ile başlamış, söz konusu "dervişler" askerî fütuhattan önce yerli halkın ve özellikle IX. yüzyılda bölgeye gelip yerleşen Peçenek ve Kuman Türklerinin gönüllerini kazanarak asıl fetih hareketinin zeminini oluşturmuşlardır. Ordunun ardından veya onlarla birlikte hareket eden, bir nevi "psikolojik harp" veya "istihbarat" unsuru olarak da değerlendirilebilecek olan tarikat mensubu birçok dervişin, ıssız yerlerde yolların geçtiği önemli mevkilere zaviyeler ve tekkeler inşa etmesiyle ilk teşebbüsler başlamış, kurulan bu tekke ve zaviyeler ilk iskân nüvelerini teşkil etmiştir. Rumeli'yi bu şekilde iskân eden "Sarı Saltuk" ile Bursa'nın fethinde rol oynayan "Geyikli Baba" bunlara örnek olarak verilebilir.

Try to draw an odor using crayons. You can’t even begin to try, no matter how many crayons you have in your box. That’s what it’s like describing NDEs with words. No matter how many words you use, you can’t really describe what an NDE is like. Lying awake in the dark, I tried forming sounds that would explain. Maybe music would do what speech could not. After all, no one can describe the beauty of certain sounds, sounds that move us to action or to tears. Yes, maybe music was the only form of communication that could explain the feelings of peace that never left.

Yahya Kemal usta bir şair, ama küçük bir insandı. Onu tanımadan yalnız şiirlerini okuyanlara gıpta ediyorum. Ne yazık ki, ben yakından tanıdım onu. Nâzım Hikmet'in bir şiirinde dediği gibi, göğsünde yürek yerine bir "idare lambası" yanardı. O idare lambasının cılız ışığı bile sönerdi zaman zaman. Üvey babamın yalancısıyım ama, Falih Rıfkı, "Mustafa Kemal'in ayaklarına kapanıp yalvaran bir tek kişi gördüm hayatımda. O da Yahya Kemal'di. resmen ayaklarını öpüyordu" demişti. Yahya Kemal tam anlamıyla bir asalaktı. Ömründe çalışmamıştı. Bunu açıkça söylemekten çekindiği halde, Ahmet Haşim!i ne kadar çok seviyorsa, Yahya Kemal'i de o kadar az sevdiğini anılarında besbelli eden Yakup Kadri, ona benim gibi asalak demez; ancak "şahane bir tembeldi" demekle yetinir. Hiç çalışmadığı gibi, bildiğim kadarıyla ömründe kendi evi de olmamıştı. Dost evlerinde (bu arada bizim evde, babaannemin kardeşi Ethem Dirvana'nın eşinin Kandilli'deki Kıbrıslı yalısında ve başka tanıdıklarında) yalvara yakara elde ettiği elçiliklerde ya da bedava olarak Park Otel'de oturmuştu. Ya dostlarının ya da devletin asalağıydı. Cumhuriyet Halk Partisi'nin Sanat Müşaviri, Yapı Kredi Bankasının Estetik Müşaviri adı altında, ona sinekürler uydururlardı, yani hiç çalışmadan para kazanmak olanakları sağlanırdı. Şişmanlar genellikle çok canayakınken, o sevimsiz bir şişmandı. Sofrada davranışları hiç hoş değildi. Küçüklüğümde o yemek yerken, midem bulanırdı. Annem bir kaza yapacağımı anlar, beni sofradan kovardı. Daha sonraları, dişleri dökülünce, takma dişlerini herkesin önünde çıkardığı, bardaktaki suda çalkalayıp gene ağzına takdığı olurdu. Bizim Büyükada'daki evde aylarca, daha doğrusu yıllarca konuk kalmıştı. Biraz kilo vermesi için, annem ona özel rejim yemekleri hazırlatırdı. Yahya Kemal hem onları, hem de sofradaki yemekleri yerdi; üstelik herkesin yediğinden üç kat fazlasını. Gelgelelim, annem servetini yitirip Falih Rıfkı'dan da boşandıktan sonra, Yahya Kemal onu aramaz oldu. Şefika, Ankara'dan ayrılıp İstanbul'a ilk yerleştiği sırada Yahya Kemal'den bir miktar borç almış. Günün birinde evimizden bir halı satıp bu parayı geri vereceğini söyleyince, bunu engellemeye çalıştım, "Adama çok ayıp olur. yıllarca bizde kalmış. Şimdi siz bu durumdayken, o parayı almaz" dedim. Annem, "Yoo, alır, alır" dedi. Yahya Kemal'i ayıplarcasına söylememişti bunu. Adamın huyunu biliyor, onu olduğu gibi kabul ediyor; parayı almasını normal sayıyordu. Ben buna inanmadım, annemle birlikte Park Otel'e gittim. Annem haklı çıktı. Verilen borç geri alınırken, "Acelesi nedir? Durumun sıkışıksa, daha sonra ver" gibi alelusul bir lâflar edilir. Yahya Kemal bunları bile söylemedi, "Ha, peki" diyerek parayı cebine indirdi. Yahya Kemal kendisinden başka hiç kimseyi düşünmeyen, tamamiyle bencil, kaskatı bir adamdı. Nâzım Hikmet'in annesi ressam Celile Hanım'la, uzun süren fırtınalı bir aşk yaşamıştı. Annem bir gün ona, "Ne yazık, birbirinizi bir türlü sevemediniz" demiş. Yahya Kemal de "Hayır, birbirimizi çok sevdik; ama aynı zamanda değil" diye yanıt vermiş. Ne var ki, şiirsel bir lâftan başka bir şey değildi bu: Celile Hanım onunla evlenebilmek için eşinden ayrılmıştı. Gelgelelim Yakup Kadri'nin dediği gibi, Yahya Kemal tam bir "küçük burjuva" gibi davranmış; aşkı uğruna kurulu düzeni hiçe sayan bu sanatçı kadınla birleşmeyi göze alamamıştı. Yakup Kadri'ye şöyle demişti: "Bu kadar dile gelmiş bir kadınla ben nasıl evlenebilirim? Sonra herkes bana ne der? Ne gözle bakar." Gene Yakup Kadri'nin açıkladığı gibi, o sırada Dârülfünûn'da müderristi. Çıkarları aşkından çok daha önemli olduğundan, saygınlığını sarsacak bir duruma düşmek korkusuna kapılmıştı. Yıllar sonra gözleri artık görmeyen yaşlı Celile Hanım, açlık grevine başlayan oğlu için, Galata Köprüsü'nde imza toplarken, bir rastlantı sonucu oradan geçen Yahya Kemal eski sevgilisini görmüş. Nâzım Hikmet'in kurtulması için, hemen sıvışmıştı oradan.

Kolordu karargahı nerede? Asıl onu bulmalı Mahir Bey!" dedi. Bu söz, Birinci Cihan Harbi'nde Osmanlı İmparatorluğu'na düşen kaderin ne olduğunu belagatle anlatıyordu.

Seni rahatsız eden, seni duygulandıran, seni korkutan, ama bazen de coşturan şey başkalaşmanın aniliği değil, aksine, bunun bir değişim olmadığı, hiçbir şeyin değişmediği, -bunu ancak bugün bilsen de- öteden beri böyle olduğun duygusu, o belirsiz ve ezici duygu; çatlak aynadaki bu yüz senin yeni yüzün değil, maskeler düştü sadece, odanın sıcaklığı onları eritti, uyuşukluk onları yerinden söktü. Doğru yolun, güzel kanaatlerin maskeleri. Bugün artık pençesine düşmüş olduğun şey hakkında yirmi beş yıldır hiç mi bir şey anlamadın? Kendi tarihinde hiç mi çatlaklık, zayıf nokta görmedin? Ölü zamanlar, boş geçitler. Geçici ve yürek paralayıcı o arzu, artık bir şey duymama, bir şey görmeme, sessiz ve hareketsiz kalma arzusu. Saçma sapan yalnızlık düşleri. Körler Ülkesi'nde başıboş dolaşan, bellek kaybına uğramış biri: geniş ve boş sokaklar, soğuk ışıklar, bakışın şöyle bir değip geçeceği dilsiz yüzler. Sana ulaşılamazdı asla.

Efendim, biraz da "tekâmül"e bırakalım derler. Bunun bizim şartlarımız içindeki karşılığı "oluruna bırakmak"tır. Bütün Anadolu o haldedir ki bir gün, bir saat bile kendi haline bırakılamaz ve devrimci metotlarla, radikal ıslahatçılık kafası ve iradesi ile zorlanarak yürütülmek ister. İkbal veya menfaatçi politika takımının umurunda değildir bu. Gündelikçidir bu takım. Kendinden ve elindekini kaybetmemekten başka bir şey düşünmez. Atatürk'e, henüz Mustafa Kemal'ken, padişahlığı ve halifeliği teklif ettikleri günleri hatırlıyorum. Herhangi ileri bir adım atmak için Türkiye'nin şartları bugünkünden yüz defa elverişsizdi. "Hayır," dedi ve bütün şanını, şerefini ve canını tehlikeye atarak bin yıllık medreseleri köklerinden söktü, attı. Şimdi on yıllık hafız okullarına dokunamıyoruz. Eski yazıyı söktü, attı. Dükkânlarımızın Arap yazısı ile kaplı duvarlarına ilişemiyoruz. Üç günde fesli ve sarıklı Türkiye, şapkalı Türkiye'ye değişti. Bugün Ankara ve İstanbul'un bazı semtleri bile bere ve çarşaf dolu. Türbeler açık, tekkeler açık... Çünkü demokrasi var. Çünkü demokrasi ile devrimcilik bağdaşamaz. Peki ya gençler bu bağdaştırmayı nasıl yapacaklar? Yürüyen, kaplayan, yayılan, kavrayan devrimcilik değil, gericilik! Gün geçtikçe kuvvetlenen, köklenen o! Başbakan kadınlarımıza da erkeklerle savaşmalarını tavsiye etti. Eğer Atatürk'ün onlara verdiği hakları onlar bu türlü savaşma ile almaya kalksalardı, şimdi henüz vapurların perdeli harem tarafında oturuyorlardı. Otellerde yatamazlardı. Anadolu’da hemen hemen bu hale gelmişlerdir. Selamlıklı haremli sinemalar vardır. Öyle ise 1923'te: -Biz bilâ-kayd ve şart hâkimiyet-i milliyeciyiz, diye Atatürk'ün ilk devrimlerine karşı koyan ilk demokrasi davacılarının günahı neydi? Yoksa 1923'ten kırk yıl sonra onun işlediği kusurları mı düzeltmeye kalkıştık? Atatürk İstalin değildir: Sovyetler Birliği'nde İstalin'e yapılan, Türkiye'de Atatürk'e tekrarlanamaz. Bütün yaptıklarını boz, yalnız adını söyleme! O da ordu ve gençlik korkusundan! Bu korku olmasa sokaklarda heykellerini bacaklarından sürükleyecekler. Türkiye'de âdetlerce yeni Osmanlılaşmanın, kültürce yeni Araplaşmanın, davranışça yeni softalaşmanın havası böylesine zehirli. Hayır, gençler, yeni anayasa Atatürkçüdür. Onun uygulanmasını isteyeceksiniz. Çocuklarımızı eğiten bir tek hafız okulu, bir tek işleyen tekke, medeni kanuna aykırı vaaz eden tek bir hoca, ramazanda lokanta vagonlarını bile çalıştırmayan baskı, tek bere ve çarşaf, yeni anayasaya uygulanmıyor demektir. Yeni anayasa Sultan Hamid salnamelerindeki Kanun-i Esasi gibi "Murat lafzı" demektir. Gençler 19'uncu asır Tanzimatçılığı değil, 1923 Atatürkçülüğü istiyoruz diye haykırınız. 1923 Atatürkçülüğü ile uzlaşmayan hiçbir şey, Türk milletinin faydasına değildir.

However, the ultimate proof that these are not hallucinations came from Dr. Eben Alexander, who documented his very rare NDE in his incredible book Proof of Heaven: A Neurosurgeon’s Journey into the

Hayatperver yaşlı kapı komşum 83 yaşında koca Charlie garajının çatısına Amerikan bayrağı asmış karısı bütün gün başının etini yediği için kendine ayrı bir mekan yapmış garajın yanında küçük bir kulübe KAPTON KÖŞKÜ yazmış kapıya boyayla... bazen başım sıkıştığında Koca Charlie'yi görmeye gider ve onu KAPTON KÖŞKÜ'nde bulurum bütünüyle sağır neredeyse bağırarak konuşurum duysun diye: "Hey, kargaburun var mı sende?" "karımı dene," diyor. bir kez daha bağırıyorum. "bir kargaburuna ihtiyacım var!" "hay Allah," diyor gülümseyerek, "karga dedin sandım." teşekkür edip aradığımın o olmadığını söylüyor ve onu orada vidaların ve çivilerin arasında bırakıyorum ne adam şu Charlie çözümlere kayıtsız yine de denizin üzerinde bir dağ gibi tek başına karanlığın bir kısmını geri püskürtüyor.

Türk Devrimi, alışılmışın dışında; çok farklı bir devrimdir; ne Fransızların Bastille baskınına, ne Rusların iç çatışmalarına benzeyen olaylar, ne de Faşist ve Nasyonal Sosyalist rejimlerin iktidarı ele geçirmelerinden önce yıllarca sürdürdükleri yasaya aykırı eylemler vardır Türk Devrimi'nde.

People who undergo an NDE come out of it saying that religion concerns your ability to love—not doctrines and denominations. In short, they think that God is a much more magnanimous being than they previously thought, and that denominations don’t count.

Why didn’t I see my loved ones? Every story I have heard about an NDE involves seeing our loved ones. The answer for this one was simple: “No distractions. You were there for healing, not a reunion.

Şimdi gelelim, işte bu şartlar içinde, bu kaos içinde, daha doğrusu bu görüş parçalanmaları içinde, eğer bırakırsa bir toplum, bir ihtilâl ve bir inkılâp kendi akışını birbiriyle anlaşamayan, her birinin formasyonu, geleneği vs. ayrı olan insanların iradesine bırakırsa, inkılâp parçalanır, ihtilâl parçalanır. O halde ne olacak? Bir tek irade lâzım. Eh tek irade tabiî en kuvvetli irade. Binnetice bunların ayrılması, yani, tarihin felsefesi bakımından, bir ihtilâlin kanunudur. İşin seyr-i, akıbeti, akışı bir tek iradeye, yani Atatürk'e bırakılmıştır, Ve zaten Atatürk o zaferden sonra ve saltanatın ilgasından sonra artık tek adam olur, insanüstü adam olur, insanüstü yaratık olur ve ölünceye kadar da bildiğiniz gibi böyle gider... Binaenaleyh bir şarta göre bu bir doğru değil, arkadaşlara vefasızlık. Ha tamam. Arkadaşlara vefasızlık bir mâna taşır. Ama inkılâbı kurtarmak, ihtilâli kurtarmak daha büyük bir mâna taşır. Binaenaleyh zaruri olarak bu tek irade. Tek irade çok kanlı olmadı. Mesela Rusya'da biliyorsunuz 40-50 milyona mâloldu. Hiç değilse harplerle beraben tabiî. Çin'de 1927 ile 1949 arasında 50 milyon insana mâloldu, yabancı kaynaklar rakamları vs. filânı bu 'Kırmızı Mektuplar' diye bir kitap hazırlıyorum, orada bunları göreceğiz. Türkiye'de yeni bir kitap çıktı: İstiklâl Mahkemeleri diye. Son Ankara ve Elazığ mahkemelerini ikinci cilde bırakmış ama, oraya kadar olanda kaç kişi tevkif edilmiştir, kaç kişi mahkûm olmuştur, kaç kişi idam edilmiştir, bilmem nedir hepsi vardır ve bakıyoruz ki Türkiye'de bu iş hakikaten kansız denebilecek kadar hafif kurbanlarla, geçiştirilmemiştir. İkinci ihtilâl mahkemelerinin yekûnunu da ben söyleyeyim, 1115 kişi tevkif edilmiştir. 115 kişi de idam edilmiştir bunların içinden... Kürt isyanı dahildir. Ve çeteler dahildir. Eğri Ahmet Çetesi, Ceyhanlı Çetesi, yani eşkıya. Bunlar da dahildir, ki bu küçük bir rakamdır. Ve bu bizim şansımız olmuştur. Atatürk'ün kanı sevmemesinin bir eseridir. Nitekim Cavit Bey idam edileceği gece Atatürk sofrayı dağıtmıştır, bir köşeye çekilmiştir. Yakup Kadri'den gayet yakından dinledim: 'Paşam, ne var?' 'Cavit idam edilecek, çok rahatsızım' demiştir. İdam haklı mıydı, haksız mıydı ayrı dava. Yalnız yine bilinmeyen bir şey söyleyeyim, Cavit Bey'in idamına müessir olacak vesikalar bulunmamıştır İstiklâl Mahkemesi'nde. Ama şimdi bu vesikalar bulundu, Ve Tarih Kurumu'na mâlettirildi.

Teşebbüse geçtim, Evvela İdare Meclisi'ne bildirdim. Kendilerine, kâğıt fabrikası yapacağız, zamanı gelmiştir, kararınızı verin, dedim. İtimatları da var. Zaten fazla malûmatı olanımız da yok. Emniyete dayanır her şey, kararı verdik. Müracaat ettik. Zamanın usûlüne göre böyle mühim fabrika kuranlar için hususi bazı imtiyazlar kabul ediyorlar. O da şu; bölge hesabına göre, böyle büyük bir müessese yapılınca, o bölge dahilinde bir ikincisi yapılmasın. Bu, Teşvik-i Sanayi Kanunu'muzda var. Ta İstanbul Meclis-i Mebusan'ınca kabul edilmiş. Mesela İzmit'i, şimdiki yerini beğenmiştim. İstanbul'da, Bursa'da, Bolu'da o çerçevede ikinci bir kâğıt sanayiini bilmem kaç sene başkasına yaptırmayacaklar. Onun için müracaaat ettim. Müsaade edin, ben yapacağım bunu, konunun bu maddesine göre de bana bu hakkı tanıyınız, dedim. Yapmadılar. Sanayi Ofisi diye bir ofis kurmuşlardı. Türkiye'nin bütün sanayiini kendileri kuracaklar, veyahut kendileri müsaade ederler ise fabrika kurulacak. Sistem bu, İsmet Paşa'nın usulü. Rusya'ya gidip geldikten sonra kurulan ofis. O vakit de İktisat Vekili Mustafa Şeref Bey isminde liyakatli, faziletli bir hukukçu. Bize, biz bunu kendi programımıza aldık, biz kuracağız, dediler. Allah mübarek etsin, dedim. Ben de başka şey ararım. Bunu bir mesele yapmak istemiyordum. Fakat mesele oldu. ben İdare Meclisi'nde, 'Siz fabrika yapacağız diye karar almıştınız. Şu sebeple reddettiler. Kendileri yapacaklarmış. Bunun üzerine mütalâa da söylemekten çekinmedim. Ben İktisat Vekili olsaydım, onların yaptığ gibi yapmazdım' dedim. Memlekette yapılacak namütenahi iş var. Sermaye az onlarda. Hangi müessese bir iş yapmak istiyor ise, ona vermeli, hattâ yardım etmeli ve hükümet oradan tasarruf ettiği para ile bir başkasını yapmalı, dedim. Bunu bize yaptırmıyor. Paramız var. Bunun portresi de 20-30 milyon liradır. Bunu ben yapacağım, diyor ama, dışarıdaki öğretmenlerin maaşını ödeyemiyor, bütçesi de bu... Nasıl bu devletçiliği, devlet sermayedarlığını idare edecekler ve bunun altından kalkacaklar. Aklım ermiyor, dedim. Zaten teknik mekteplerini kurmasalar ben sanayii kuramam. Teknisyen yetiştireceğim. Ben üç kişiyle yapmışımdır, birinci beş senelik programı. Dördüncü, beşincisinde bulama dım bana fikir verecek adam olarak. Bu kadar da züğürttük. Hem teknisyenden, hem mühendisten... Bu olayı Atatürk'e söylemişler. Demişler ki Bayar karar verdi, kâğıt fabrikasını kuruyor. Beklediği bir şey. Bunun üzerine -benim haberim yok- Atatürk ile İsmet Paşa arasında bir mesele geçmiş. Bizim İnhisarlar İdaresi karton kâğıt, ambalaj fabrikası yapmaya karar vermiş. İsmet Paşa ondan sonra bunun planlarını vesairelerini almış, Atatürk'e gitmiş. Atatürk adeta eli sopalı hepimizi tazyik ediyor. Yapalım, yapalım, diyor, İnönü, 'İnhisarlar Dairesi buna karar verdi. Fakat tetkik ettirdim bunu, bundan kâr çıkmaz, zarar edermişiz. Meselenin portresi de üç milyon liradan ibaret. Ambalaj fabrikası yapacaklar. İnhisarlar İdaresi'nin paket vesairesinde kullanmak için ihtiyacı var. Ve ilk teşebbüsümüz olacak. Zararlı bir işe girersek, bundan sonra cesareti de kırar. Bundan vazgeçelim Paşam, ne dersin?' Ben derakap anladım, kâğıt fabrikası, şeker fabrikası kurulan memleketlerde daima kavgalar olmuştur istenmemiştir içten. Bunları sigortacılar istemez, nakliyatçılar istemez. komisyoncu tüccarlar istemezler. Hariçten bir mektup yazar, gelir komisyonunu alır cebine atar, bey gibi yaşar. Memlekette kurulursa o, eksik olacak onun ticareti. Bunları ben tetkik etmiştim. İşin kurulmasından menfaati bozulacaklar bana mani olmak isterler. Onlardan biri İsmet Paşa'ya zarar edersiniz, demiş. O da kabul etmiş. Atatürk'e de tesir etmiş. Atatürk bu sırada bizim aynı işi daha büyük olarak kurmak istediğimizi öğrenince şaşırmış. Bizim İş Bankası İdare Meclisi'nden arkadaşlar kendisine işi anlatıp kârlı olabileceğini söyleyince beni çağırttı ve bu meseleyi konuştu.

Türkçülük, Büyük Türkeli’nde, Türk uruğunun kayıtsız şartsız hakimiyeti ve bağımsızlığı ile Türklüğün her yönden bütün milletlerden ileri ve üstün olması ülküsüdür.

- Siz ne olduğunu biliyorsunuz, yaşamışsınız. Atatürk'le tekrar karşılaştınız mı DTCF'nde? - O zamanki Dil Tarih'te Atatürk'le karşılaşmadım, daha çok Antropoloji'ye, Hititoloji'ye geliyordu. Açılışta ilk dersi, hatırlıyorum, Afet Hanım verdi, eski Etnografya Müzesi büyük salonunda derste Atatürk hazır bulundu. 200-300 kişi hazırdı; Atatürk, devlet erkânı önünde, DTCF büyük merasimle açıldı... - Heyecan verici, muazzam bir ortam. - Afet Hanım Atatürk'ün yakını. Atatürk'ün bilime üstün bir yer veren biri olduğunu şuradan anlayabiliriz: Tarih tezi, tarih kongrelerinde ortaya atıldı ve çok eleştiri aldı. Tezin esası şuydu; Orta Asya'da bir deniz vardı, kuraklık yoktu ve orada ilk medeniyet Türk ırkı tarafından kuruldu; orada ku­raklık başlayınca Türkler dünyanın dört bir köşesine yayıldı­lar, gittikleri yerlere medeniyet götürdüler... Bu teze Zeki Velidi Togan şiddetle karşı çıktı, dedi ki, "Kuraklık çok daha önce, prehistorik zamanlarda olmuştur." Tabii ki, Atatürk'ün yardakçıları o zaman Zeki Velidi'ye fena halde hücum ettiler; Reşit Galip vb. İsmet Paşa zamanında Almanya'ya sürüldü Togan aşırı Türkçü diye. Onun hayatını yazdım, TTK yayınlarında var ("Türkiye'de Modern Tarihçiliğin Kurucuları", XI-II. Türk Tarihi Kongresi, 4-8 Ekim 1999, Bildiriler, 85-166). O dönem bir heyecan ve misyon dönemiydi. Ama zamanla aşırı görüşlerden sıyrıldım. - Osmanlı'ya pek itibar edilen bir dönem değil, ne oldu siz Osmanlı'yı seçince? - Tarih teziyle ilgili şeyler beni cezbetmedi, bunlar bana fan­tezi gibi göründü, Sümeroloji, Hititoloji, Sinoloji... yakın ta­rihi seçtim.

It seems to me the universe continues to be aware of itself after its human form is terminated. The afterlife argument is for egos competing for permanence or annihilation.

Isn't the human body a miracle

Carol Zaleski has commented at some length on the sanitizing of the NDE for the modern feel-good market. In her book 'Otherworld Journeys', she noted that accounts of near-death experiences from Medieval times were filled with "harsh judgement scenes, purgatorial torments and infernal terrors," which have disappeared from "today's upbeat near-death literature." She quipped that the modern being of light "communicates, but never excommunicates.

Siz hiç Fransız Yahudisi gördünüz mü? Ben gördüm, eğer kendisi söylemeseydi, Allah bilir sittin sene Yahu di olduğunu anlayamazdım: Konuşmasıyla, kültürüy le, davranışıyla tam bir Fransız. Şimdi ona sorsam ne diyecek, Yahudi miyim, yoksa Fransız mı? Denediğim için biliyorum, önce Franstzım diyor, sonra ilâve ediyor, Musevi asıllıyım. Bunu yalnız Yahudiler yapmaz, ora da Anadolu’dan gitme hayli Ermeni de vardır, çocukla rı, torunları elbet o ülkede doğmuş, o ülkenin uyruğu na geçmişler, kısacası Fransızlaşmalar, oysa dinleri Hı 94 ristiyan ama mezhepleri Ortodoks, dahası Gregoryen, ana dilleri de farklı, Ermenice konuşuyor, kendi arala rında hâttâ okuyup yazıyorlar. Peki bunlar ne, Ermeni mi Fransız mı? Daha 1950’de, Heybeliada’dan Paris’e düşmüş Ermeni dostum Barkef Şemikyaıı’a sormuş, boyumuzun ölçüsünü almıştık: Fransızım diyor, ilâve ediyorlar, Ermeni asıllıyım. Daha ilginci, dışardan gel me olmayıp, Fransa toprağında yaşayan, ama değişik dilleri, kendilerine özgü kültürleriyle belirli azınlıkları oluşturan kümelerin davranışları. Evet, sık sık yazarım, Fransa’da, o toprağın halkından olup, dili başka, kül türü farklı, göreneği kendine göre, hayli ‘etnik grup’ vardır: Brötonlar, Basklar, Korsikalılar, Alzaslılar vb. Üç aşağı beş yukarı hepsiyle temasım olmuştur. Hotel le Tango’nun yöneticisi Bröton’du, Fransızcasını zor an lardım, üstüne varırsanız Fransızım derdi, Bröton asıl lıyım. Mari-France Normand’dır (sahi, onları unuttuk), onun da sorunuza vereceği cevap öbürlerinden farklı mı olacaktır sanırsınız? Paris Polis Müdüriyeti’nde ikamet izni alabilmem için bana ‘torpil yapan’ Baba Sanguinet- ri Korsikalıydı ama, ana dili bal gibi İtalyanca olduğu halde, Fransa için dövüşmüş, yaralanmış, tutsak düş müştü. Benzeri sözleri size İngiltere’de yaşamış bir Türk de tekrarlayabilir. Orada da İskoçlar, Galler, İrlandalılar vardır, kimisinin dili farklı, kimisinin dini başkadır. Sorduğunuz zaman hepsi Britanyalıyım der, ama İskoç asıllıyım, ya da İrlanda asıllıyım. Gerçekte bu saptama, çağdaş uluslarda bizdeki birtakım salakların tartıştık ları ‘halklar’ sorununun hangi düzeyde çözüldüğünü pek güzel göstermektedir. İnsan gruplarını ırksal köken lerine göre ayırmaz da, tarihsel yazgı beraberliklerine, ekonomik ortaklıklarına, kültür birikimlerine göre bir 95 likte düşünürsen, çağdaş ulus anlayışı ortaya çıkar, bun da da esas, yurttaşın kendini içinde yaşadığı ulusun his setmesidir, böyle hissetti mi, bitti, o ulusun çocuğudur, ama şu ya da bu asıldandır, fark etmez. Mustafa Kemal Meclis’teki milletvekillerine seslenirken, onun için ‘Bu radaki öğeler yalnız Türk değildir, Kürt değildir, Çerkez değildir, Lâz değildir’ diyor, onun için yıllar sonra Türk milliyetçiliğini tanımlarken ‘Ne mutlu Türk’üm diye ne’ diyecektir. Türklüğü kişinin benimsemesine bıraka caktır. Acaba bilir misiniz, Anadolu’dan şu ya da bu neden le Avrupa’ya, Amerika’ya dağılmış Musevi ya da Erme- nilerin kendi soydaşlan arasındaki adları Türk’tür. Bes belli yüzyıllarca Türk kaderini paylaştıkları için. Hiç unutmam, Paris’te İstanbul’dan gitme Madam Victoire’i bana tanıtan, Fransız Musevisi dostum, ‘Türk’tür’ diye tanıtmıştı, Madam Victoire da, (toprağı bol olsun) da ha ilk sözünde bana kahveyi orta mı şekerli mi içeceği mi sorduğuna göre, elbette Türk’tü. Salonunda Boğaz resimleri, sofrasında tahin helvası, gramofonunda De niz Kızı Eftalya’nın plakları olan bir Türk. Emperya lizm, Osmanlı’yı dağıtmak için Ermeni’yi, Rum’u, Ya hudi’yi doğduğu toprağa düşman edip, kökeninden ko pararak, bin beter kötü bir talihe mahkûm etmiştir. En azılı Türk dü�

Hobsbawm, uzun yıllar Londra Üniversitesi’nde öğretim üyesi olarak çalıştı. Emekliliğinden sonra New York “New School for Research”te çalışmayı sürdürdü.Hobsbavvm’ın çok sayıdaki yapıtları arasından bazılan şunlardır:

Heidegger Kant ve Metafizik Problemi’nde veritatif sentez de dahil olmak üzere üç tür sentezden daha söz etmektedir. Bunlar: doğru ve açık yapan veritatif sentez, kavramların birleştirici birliğinin tasarlanmasını içeren predikatif sentez ve özne ile yüklemin sentezini içeren bildirsel (apopantisch) sentezlerdir. Heidegger, görü ve düşüncenin sentezini içeren veritatif sentez ile ilgilidir. Çünkü, ona göre, ontolojik bilgide, saf veritatif sentez önemli bir işleve sahiptir. Burada Heidegger’in ontolojik bilginin özdeki birliğinin veritatif sentez tarafından oluşturulduğuna yönelik temel argümanın yanına gelinmektedir (Heidegger, 1987:60).

Bazen hayat bize korkunç bir şekilde diz çöktürür insanın karşı konulamaz bir güçle yeniden ayağa kalkmak için özellikle Yenilgi Ülkesi’nde çok daha iyi planlar yapabileceğini bilmeden!

ABC Firmasının Beni İşe Alması İçin 10 Neden 1) Profesyonellik ve bütünlüğüm 2) ABC ilaç firmasının ürünleri hakkında derin bilgim 3) Bu sektöre girme isteğim 4) Takım çalışmasındaki başarılı deneyimim 5) Ağ oluşturma yeteneklerim 6) İkili ilişkilerdeki başarım ve insanları "okuma" yeteneğim 7) Dürüstlük ve yüksek etik standartlarım 8) Dinleme becerilerim 9) Rekabetçi yapım 10) Satış bölgesini tanımam ve bu pozisyonda çalışmayı herkesten çok istiyor olmam. ABC İlaç Fİrmasında Çalışmak İStemem İçin 10 Neden 1) ABC firması bu yıl sektördeki en iyi yönetilen firma unvanını aldı. 2) ABC firması, son 3 yıldır, Amerika'nın en iyi 400 firmasının listelendiği Forbes Platinium Listesi'nde yer aldı. 3) ABC firması, sektörde en hızlı büyüyen firmalar arasındadır. 4) ABC firması çalışanları, potansiyelin gücüne inanmaktadırlar. 5) ABC firması, somut ürün gamı sunmaktadır ve "İlaç 1" en çok satan ilaç olmaya adaydır. 6) ABC Firmaıs dürüstlük üzerine kurulmuştur. 7) ABC firması kendini çalışanlarına adamıştır. 8) ABC firması ürünleri, cirosu ve iş gücüyle ilgili istikrarlı bir büyüme öngörmektedir. 9) İş görüşmesi yaptığım JohnDoe'nin profesyonelliğinden ve samimiyetinde çok etkilendim. 10) Konuştuğum her doktor, eczacı ve hasta ABC firmasının ilaçlarından övgüyle bahsetti.

During my NDE, the realization that we are all connected was so strong that even if I had thought about someone who was a murderer or child abuser—someone whom I hated and felt utter contempt for in physical life—I would have felt nothing but total understanding and compassion for them in that expanded state. In fact, I would have felt empathy for the pain that caused them to choose that path in the first place, and I would have felt complete, unconditional love for both the perpetrator and their victims. My NDE enabled me to understand that people hurt others either out of ignorance or because they are in pain, or because they are so disconnected from their true essence that they don’t have the ability to feel emotions (whether that is due to having been abused in some way or because of mental illness).

Eksiklerini, sehir merkezinde bulunan, Ataturk Bulvari'ndaki Alman Kultur Merkezi'nde tamamlamaya calisiyordu. Merkez, oldukca zengin bir kutuphaneye sahipti: Uzuncalarlar, notalar, muzik kitaplari vardi burada.

the knowledge of the eternity of my spirit and the freedom from the fear of death have created in me a foundation of peace that no temporary physical condition can shake.

Suddenly I was remembering myself, that very night, caring about nothing but getting to Richmond. Was it the same for these people; had their hearts and minds been all concerned with earthly things? I wondered if this was hell.   Back to Life The next I saw a city in which the walls, houses, streets, seemed to give off light, while moving among them were beings as blindingly bright.

If things seemed challenging, instead of trying to change them physically (which is what I did pre-NDE), I began checking in with my internal world. If I’m stressed, anxious, unhappy, or something similar, I go inward and tend to that first. I sit with myself, walk in nature, or listen to music until I get to a centered place where I feel calm and collected. I noticed that when I do so, my external world also changes, and many of the obstacles just fall away without my actually doing anything. What

13 Ocak 1913 Bugün defterimin ilk sayfasına bir isim yazdım Zehra,bütün bu yazdıklarımın bir ismi olmalı. 'Kırık Kafiye.' Ateşler içinde yanıyorum,bütün bedenim gibi yastığım da terden sırılsıklam. Üzerime eğilen hemşireleri de doktorları da hayal meyal görüyorum. Bunlar her zaman böyle sık gelmezlerdi. Kendi aralarında fısıldaşıyorlar bana bakarak, ne oluyor? Benimse gözlerim kapanıyor, gözümün önüne bir resim geliyor: Bir Kalandar gecesi bu. Gülcemal bizi götürmeden önceki son Kalandar'ımız. Sen,ben,Büyükhanım ve Keyfiye var bu resimde. Alt kattaki sofadayız. . . . 'İsmail' dedin, 'Heybende ne var?' Hiç ağabey dememiştin ki. Aramızda üç yaş farka rağmen ben hep İsmail'dim. Ben de istememiştim bunu, senin İsmail'in olarak kalmayı yeğlemiştim. 'İsmail' diye tekrarladın, 'Heybende ne var?' Nereden aklına gelmişti bu şimdi? Gülümsedim. Karakıştı ya, 'Karakoncolos' gelecekti demek bu gecelerden birinde, kapıları bir bir çalacak, çocuklara sorular soracaktı. Onun bütün sorularına 'Ka' ile başlayan cevaplar vermek şarttı. Aksi takdirde Karakoncolos'un onları alıp çok uzaklara götürmesi işten bile değildi. Gerçi bizim evde artık çocuk namına kimse kalmamıştı ama Zehra ile İsmail, Karakoncolos'un defterinde soru sorulacaklar hanesinden düşmemiş olabilirler belki de. O zaman çocukluğumuzu hatırladım. Senin korkudan burnunun camdan dışarı çıkaramadığın karakış gecelerinde, bir mumun alevinde büyüyen gölgemizden ürkerek, ben sana muhtemel sorularla birlikte cevapları da belletirdim. 'Nereden geliyorsun?' diye sorarsa eğer, 'Karadağ'dan' dersin. Fısıltıyla sorardın: 'Peki nereye gidiyorsun derse?' 'Karadeniz'e'. 'Bineğin ne?' 'Katır.' 'Havada ne var?' 'Kar.' 'Başka?' 'Karga. Kasırga.' 'Heybende ne var peki?' 'Heybende ne var' a sıra gelinde , 'Kartal' olabilirdi mesela, aklıma bir şey gelmezdi de öyle öğretirdim. Sen gülerdin bu kez korkuyu unutarak. 'Heybede kartal? İsmail, heybede kartal olur mu hiç? Başka bir şey bulamadın mı?' Son Kalandar gecemizde işte sen bana bu soruyu soruyordun: 'İsmail, heybende ne var?' Bu kez heybemdeki gerçek variyeti dökmüştüm ortaya. Şairdim ya! 'Heybemde kalem var, kağıt var.' Şimdi ben söylüyorum sana. Bu gece Hamidiye Etfal Hastanesi'nde Kalandar. 'Ben İstanbul'da felsefe okumaya niyet etmiş, Sultani mezunu, Balkan Gönüllüsü İsmail Efendi: bir şiir kitabı yazmaya niyet etmiştim, eşikten öteye geçemedim. Heybemde sadece kırık kafiyeler var.

Dünya Cenneti’nde cehennemi yaşayan insanlar çoğunlukla hayatlarını bazı dini kurallara göre yaşayan insanlardır!

Mainstream theologians have

uANKARA (12 Temmuz 1921'de İkdam gazetesinde çıkmıştır-Y.K.K.) "Allah'a bin şükür nihayet Ankara'dayız. Yedi günlük ve altı gecelik yorucu bir yolculuktan sonra meşhur Çubuk Ovası'ndan geçilerek yalçın tepelerden müteşekkil dönüm dönüm bir dehlizden bu esrarlı şehre giriliyor. Benim yerimde bir Avrupalı gazete muhabiri kim bilir buraya erişebilmek için ne büyük fedakarlıklara katlanırdı. Dünyanın hangi şehri burası kadar merak ve tecessüs çekebilir? Bugünkü siyasi cihanın üç büyük ve mühim merkezinden birisi de bence Ankara'dır. Hatta son zamanlarda burası Moskova'dan ve Londra'dan daha ziyade ehemmiyet kesbetti. Avrupa ve Amerika gazetelerinden herhangi birini açınız görürsünüz ki, en çok ismi geçen diyar Anadolu ve onun merkezi olan Ankara'dır. Fakat zannetmeyiniz ki, Ankara'nın manzarası şehir itibariyle şu şöhret ve ehemmiyetle mütenasip bir heybet ve ihtişam arz ediyor. Türk öilliyetçilerinin Hükümet Merkezi bir yangın harabesinden başka bir şey değildir. Bütün dünyaya kafa tutan ve Garp aleminin mütecaviz ve müstevli dalgalarına karşı Şark'ın eşiğinde yegane geçilmez seddi teşkil eden Büyük Millet Meclisi bu harabenin bir kenarında tek katlı, mütevazi, küçük bir binaydı. On yıllık mütemaddi bir mücadeleden sonra hala sayısız düşmanlarla döğüşen Türk Milleti'nde azim, irade, kuvvet vekahramanlık, fazilet ve ümit namına ne varsa hep bu yalıtkan binanın içinde bulunuyor. Zarf ile mazruf arasında ne büyük tezat! Fakat, Türk'ün ruhundaki hayati ve ahlaki fazilete o emsalsiz ulviyet ve mahabeti veren asıl bu tezat değil midir? Eğer Ankara, Londra gibi muazzam ve tantanalı bir şehir ve Büyük Millet Meclisi, West Minister şehrinde bir saray olsaydı Anadolu'daki milliyet ve istiklal hareketinin manası bu kadar büyük görünür müydü? Türk askerine yirminci asır medeniyetinin icabı demir ve çelikten bin türlü cehennem aletlerine karşı koyabilmek kudretini veren şey onun büründüğü paçavralardır. Her hadiseyi zahiri sebepleriyle görmeye alışmışlar bu tecellinin sırrını anlıyamazlar. O gibi kimselere tavsiye ederim ki, Ankara'ya gelmesinler. Zira, buraya ne tarafından baksalar ayrı bir hayat inkisarına uğrarlar. Hatta, bunlar ne derece iyi niyet sahibi olurlarsa olsunlar kalblerndeki kuvvetin mutlaka sarsıldığını hissederler. ... Bir Frenk muharririne göre, dünyada bazı yerler vardır ki, orada bir ilahi nefha eser, Vahdaniler için, Kudüs, Mekke; Cihangirler için Roma, Kartaca; Sosyalistler için Leningrat, Moskova bu neviden yerler olsa gerekir. Mazlum ve mağdur millet için de ilahi nefhanın estiği yer Anadolu'nın en harap bir kasabası olan Ankara'dır. Bundan anlamak lazımgelir ki, herhangi bir şehre azamet ve mahabet veren şey o şehrin binaları, yolları, kubbe ve sütunları dğeildir; ancak orada vukubulan hadise, orada doğan fikir, orada esen nefhadır.

If one flower has to grow out of all the weeds, let that flower be YOU.

Ama İslam ülkelerinin hükümetlerinin de artık kendilerine gelmesi gerekir. İslam Zirveleri’nde nutuk atmakla, kendimizde hiç kabahat bulmayıp, dönüp dönüp Batı dünyasını suçlamakla çözülmüyor bu meseleler. BM Güvenlik Konseyi beş ülkenin “iki dudağının arasında” da, birçok İslam ülkesinin hükümetleri değil mi?

O KALABALIK İÇİNDE SENİ GÖRMEK İSTERİM GANJ NEHRİ’NDE YIKANIRKEN SENİ GÖRMEK İSTERİM BEN KALABALIKTA SEÇİMİMİ YAPACAĞIM RENGÂRENK İNSANLARI ÇEŞİT ÇEŞİT YAN YANA GÖRÜP EN GÜZELİNİ SEÇMEK İSTİYORUM KIYASLAMAK İSTİYORUM …” sayfa 34

Valentine Günü’nde ya da başka herhangi bir günde en parlak yıldız Venüs veya Jüpiter değil insanların kalplerindeki hakiki sevgidir!

Ne getirecekse getirsin, orada olmak güzel olacaktır, Gelecek Ülkesi’nde!

Azerbaycan Dışişleri Bakanlığı Daire Başkanı Hikmet Hacıyev basın mensuplarına yaptığı açıklamada, Sudan Cumhuriyet Parlamentosu Dış İlişkiler Komitesi'nde, 1992 yılında Karabağ'ın Hocalı kentinde yaşanan olaylarla ilgili kararın kabul edildiği belirtildi.

We've heard that you don't need a near-death experience to see Guardians. Just be more wide awake when you dream.

Kızılderililerin Türklüğü" tezi ilk kez 1920'lerde ortaya atılmıştır. 1924'te Rio'da toplanan 20. Amerikanistler Kongresi'nde Çinli Tong De Kien, Kızılderililerin "Altay" kökenli olduklarını ileri sürmüştür. Sayfa:68

Yani Atatürk, "Amerika" adının, Ameriko Vespuçi'den değil, Yakut dilinde halen kullanılan Türkçe "Emerik" (Amerik) geldiğini tespit etmiştir. Onun bu tespiti, 3. Türk Dil Kurultayı üçüncü gün birinci toplantısında sunulan Genel Sekreterlik Raporunda söyle ifade edilmiştir: "Bu kıtaya Amerika isminin Ameriko Vespuçi'nin adına göre verildiği iddiasına karşı, daha bundan önce Nikaragua yerlilerinin Amerika adını kullandıklarını yine Avrupalı coğrafya ve tarih uzmanlarının kitaplarında bulduktan, Yakut Lügati'nde Emerik kelimesine de hala yaşayan bir söz olarak rast geldikten sonra..." Sayfa : 71

Adımdan ötürü bana Bingöl'ü bile çok görenler, şimdi de oturduğum lojmandan kapı dışarı ediyorlar. Öyle ya; Sosyalist Kültür Ansiklopedisi'nde, Edebiyatımızda İsimler ve Şairler ve Yazarlar sözlüklerinde biyografisi olan birinin lojmanda oturmaya hakkı yoktur Türkiye' de. Sayfa: 111

Because CPR resuscitates thousands today, it is now a commonly known “NDE” or near—death experience, that at the moment of death your whole life passes before you in an instant, with perfect clarity; and in this “life review” everything is seen truly, nothing is covered up. God is apparently sharing a foretaste of His own vision of our life with us, as He will do completely in Purgatory and / or Heaven; and repented and forgiven sins are part of this bitter yet sweet vision. St. Thomas had no CPR, and therefore few NDEs as his data, as we do, but he knew this anyway, if not inductively from data, then deductively from philosophy.

Ferdinand Lundberg’in Para Babaları (The Rich and Super Rich) adlı yapıtının bir yerinde şöyle bir cümle vardır: “Sovyetler Birliği’nde politika ile ilgilenebilmek için mutlaka Komünist Parti’ye üye olmak gerekir. ABD’de ise kişinin siyasa içinde etken rol alabilmesi için mal mülk sahibi olması şart.

Bakın şimdi: Bedenin temel kısmı, iyi, evcilleştirilmiş popo temeldir; bu yüzden eylem popodan başlar. Ayrı ayrı kısımların dalları tıpkı bir ağaç gövdesinden çıkar gibi popodan ayak parmağı, eller, gözler, dişler kulaklar olarak çıkıp dal dal dağılırlarken bazı kısımlar, hassas ve mahir işlemeler sayesinde, hafiften diğerlerin içine geçerler. Küçük Polonya Vilayeti'nde "papa" da denilen insan yüzü ise taçtır; poponun gövdesinden ayrı ayrı parçalar halinde büyüyen ağacın yapraklı kısmıdır; demek ki popo tarafından başlatılmış döngüyü papa kapatır. "Papa"ya vardıktan sonra bana, onlar üzerinden yeniden popoya varmak için ayrı ayrı parçalara dönmek kalmıyorsa eğer, ne kalıyor?

For those who think that the NDE has been satisfactorily explained by science, their advice is sobering: “Theories proposed thus far consist largely of unsupported speculations about what might be happening during an NDE”.111

Hava güneşliyken Hayat Vadisi’nde herkes her şeyi görebilir; sisli Vadide görünmeyeni görmektir marifet!

Doğanın Ülkesi’nde gözden kaybolarak Bilgelik Ülkesi’nde belirirsin!

Orhun alfabesindeki ‘’Z’’ sesli harf, ‘’OZ’’ ozmak, bedenleşmek; uçmakta yeniden vücut sahibi olmak kelimesinin ünsüzünün imgesi olarak kullanılmışlardır. Bu Türk tamgası, bugün kullandığımız Latin Alfabesi’nde ‘’Z’’ harfinin de kökeni olmuştur.

Hocalı şehrindeki katliamın burada da tekrarlanmaması için cumhurbaşkanı Elçibey çok sevdiği Türkiye’sinden burada az sayıda kalan sivil halkı güvenli bölgelere ulaştırmak için helikopter istedi. Bu isteğe zamanın başbakanı Süleyman Demirel 4 Nisan 1993 tarihli Türkiye Gazetesi’nde yayınlanan şu beyanatı verdi: ‘’Buradan oraya helikopter göndermek o kadar kolay değil, mesafeler çok uzundur.’’ Kardeş bildikleri Türkiye’nin başbakanının yaptığı bu açıklama, Türkiye sevdalısı Elçibey ve kardeş Azerbaycan halkını derinden yaralamıştı.

It takes One... to know One...

Life's changes creates confidenc!

Life's changes creates confidence!

The experience induced by psychoactive substances is often surprisingly similar to a near-death experience, especially in the case of DMT although, depending on the dosage, confusing or frightening perceptions may also occur. These substance-induced experiences include the following elements: a sense of detachment from the body, out-of-body experiences, lucid and accelerated thought, an encounter with a being of light, a sense of unconditional love, being in an unearthly environment, access to a profound wisdom, and wordless communication with immaterial beings. Sometimes the characteristic post-NDE transformation, including the loss of the fear of death, is also reported after administration of DMT or LSD.22 It is a new and surprising hypothesis that DMT, which occurs naturally in the body, could play an important role in the experience of an enhanced consciousness during near-death experiences. Perhaps DMT, its release triggered or stimulated by events in our consciousness, lifts our body’s natural inhibitions against experiencing an enhanced consciousness, as if it is able to block or disrupt the interface between consciousness and our body (and brain).

Gerçeğe ulaşmak için bazen bedel ödemek gerekir. Dehşete düşme. Karanlığı yok etmek için, büyük bir hedefe ulaşmak için çekilen acı ve teslim edilen bir beden. Unutma genç kardeşim, benim ateş içinde son nefesimi vermemden asırlar sonra anlaşılmaya başlayan Philip İncili’nde anlatıldığı gibi; “Önce ölüp sonra dirileceklerini söyleyenler yanılıyorlar. Diriliş hayattayken tecrübe etmeliler…

There is a beautiful place and here is a beautiful place too.

I am overwhelmed with NOT surprise!

The Universe is constantly speaking to us, and as soon as we learn to understand that language, life blossoms like the most exquisite flower.

Life is good and people are good, even when sad things happen.

I felt as though I didn’t fit in with the people of this planet and their values. My priorities had changed, and I found that I was no longer interested in working in an office, reporting to anyone, or earning money for its own sake. I didn’t care to network, go out with friends after work to unwind, deal with morning or evening rush hours, or commute to work in the city. And so for the first time since my NDE, I felt lost…and lonely.

Rise up, from anything, even that which you did not know was weighing you down. Rise up, walk with me and talk with me. You shine so bright in my Soul. Bright, even in the night. Feel the release, set your Soul free. Breathe, in and out, with me. Together, we fly, soaring high. Looking back at all the weight left behind; Our ancestors guide us, as we return to the light, we embrace.

with. There was no sense of superiority, as one might expect given their formidable mental powers. The visitors’ collective consciousness was like an open book to me. I felt them completely. They were pleasant, lucid, and still. I noticed how their thoughts and emotions were harmoniously unified, not separated. I experienced their love and acceptance of me… I felt they loved themselves and accepted themselves at face value, without any judgment, good or bad. And this was the same way that they treated their own kind, every human being, and everything that was around them. This feeling of complete acceptance reminded me of something from my distant past, so distant that I even forgot how much I longed for it. It was pure childlike innocence. It is important to note that Yossi’s descriptions of the emotions and the telepathic communications he received from these Short Greys parallel the types of emotions and communications received by NDE contact experiencers while they are in the NDE realm.

Rousseau, Discours sur l'origine et les fondements de l'inégalité parmi les hommes (İnsanlar arasındaki eşitsizliğin kaynağı ve temelleri üzerine deneme) adlı yapıtında, insanların toplum düzenine geçmeden önce yaşadıklarını varsaydığı "doğal durum"u betimler. "Doğal durum"da yaşayan "doğal insan" özgürdü, tek başınaydı, iyilik ve kötülük kavramlarından habersiz, masum ve mutluydu. Eşitlik vardı aralarında. Ama zamanla işbölümü ve mülkiyet çıktı ortaya ve doğal durum bozuldu. İnsanlar zengin ve fakir olarak bölündüler. Zenginler güçlüydüler ve egemenliği zorbalıkla ellerine geçirdiler, "efendi" oldular ve eşitlik kalktı. Bu keşmekeşten ve denetimsiz yaşamdan kurtulmak için bir sözleşmeyle düzenli topluma geçtiler, ama gerçekte hiçbir şey düzelmedi. Tersine, zenginlerin gücü yasalarla pekiştirildi ve meşruiyet kazandı. Paranın gücü üzerine kurulmuş, insanların kendi çıkarları için başkalarını ezdikleri, yalan, dolan, hile ve ikiyüzlülük sayesinde başarıya ulaştıkları bu düzende artık, masum "doğal insan" (l'homme naturel) ortadan silinmiş, onun yerini, ahlaken çürümüş "yapay insan" (l'homme artificiel) almıştı. İnsan doğal olarak iyidir, ama toplumun kurumları yozlaştırır onu. Rousseau felsefesinin bu temel ilkesini şu önermeyle ortaya koymuştu: "Tanrı elinden çıkan her şey iyidir, insan elinde her şey yozlaşır." Bundan ötürü bugün milletler halinde görülen toplumların ve tüm uygarlığın karşısındadır Rousseau. Ona göre bilim ile erdem bağdaşmaz. Sanat ve kültür gibi eğitim de zararlı olduğuna inandığı için Emile adlı kitabında çocukların doğaya uygun bir biçimde nasıl eğitileceğini, daha doğrusu nasıl kendi kendilerini yetiştireceklerini göstermeye çalışır. Öyleyse bugünkü düzeni ortadan kaldırmak şarttır. Ne var ki, yapılacak iş "doğal durum"a dönmek ya da tekrar ilkel insan olmak değil, "doğal insan"ın özüne uygun, onun masumluğunu bozmayacak, mutluluğunu engellemeyecek, erdemli kalmasını sağlayacak adaletli yeni bir toplum biçimi bulmaktır. Rousseau Toplum Sözleşmesi'nde bu sorunu çözmeye çalışır. Romantizm Fransa'dan başka ülkelerde de, az çok aynı yıllarda kendini göstermiş bir akımdı, ama bu akımın üzerinde Rousseau'nun etkisi büyük olmuştu. Romantiklerin ortak bir yönü doğanın yüceltilmesi, yapay toplumun ve uygarlığın aşağılanmasıydı. Onun için romantik edebiyatın gözde tipi, toplumda yerleşmiş kurallar ve inançlarla uyum sağlayamayan, asi tabiatlı, antisosyal adam olmuştur.

He states that the after–life is under the gaze of God who loves and cares about each of us and about where the universe itself and all the beings with it are ultimately going.

There had been a time in his life where he was young and innocent and believed in someone greater who was good and loved him. Howard wanted that feeling back that he had betrayed and thrown away.

The angels gave Howard some advice: “Pray and confess your sins to God and give everything to Him. Then you will know in your heart that we are there and experience our love.