Nde Quotes

أنــا مــت لكن ليس إلــي هــذا الحد ...هلكــت لكــنــي لم أهللــك جــداً...تمزقــت لكــن ليــس كمــا تظــن!!

The most common descriptions I have found of the moment when death occurs is that there is a feeling of coldness and then suddenly the spirit is standing by the side of the bed (or wherever) looking at their body. They usually can't understand why the other people in the room are so upset because they feel so wonderful. The overall sensation is one of exhilaration rather than dread.

If things seemed challenging, instead of trying to change them physically (which is what I did pre-NDE), I began checking in with my internal world. If I’m stressed, anxious, unhappy, or something similar, I go inward and tend to that first. I sit with myself, walk in nature, or listen to music until I get to a centered place where I feel calm and collected. I noticed that when I do so, my external world also changes, and many of the obstacles just fall away without my actually doing anything.

So no, it wasn’t my beliefs that caused me to heal. My NDE was a state of pure awareness, which is a state of complete suspension of all previously held doctrine and dogma. This allowed my body to “reset” itself. In other words, an absence of belief was required for my healing.

In my NDE state, I realized that the entire universe is composed of unconditional love, and I’m an expression of this. Every atom, molecule, quark, and tetraquark, is made of love. I can be nothing else, because this is my essence and the nature of the entire universe. Even things that seem negative are all part of the infinite, unconditional spectrum of love.

Ama en ön sırada hemen göze çarpan üç genç kız vardı ki başlarını kocaman gri örtülerle örtmüşlerdi. Ayrıca, kot pantolonlu gençler arasında birkaç tane de üniformalı genç subay görünüyordu. Laik Türkiye Cumhuriyeti'nde bu tür başörtüler dinsel bir meydan okumanın, bağımsızlığın simgesiydiler. Liberal görüşlü Türk profesörler bunları sempatiyle karşılamak görüşündeydiler, ama Müslüman bir devlet söz konusu olduğunda, kendi inandıkları ve öğrettikleri şeylerin çoğu yakışıksız ve yasak sayılacaktı.

We are not even a speck of dust in the cells of the Cosmos."-Han Storm

I was surrounded by ripples and cascades of Light, rising and falling all around me, like immense waves in the middle of a huge ocean. I was a tiny girl-child, newborn.

It should also trouble NDE enthusiasts that only 10 to 20 percent of people who approach clinical death recall having any experience at all.13

مازلت أذكر كل التفاصيل ، و بالتأكيد أنا راغب فى استعادتها من دون إصابات .. النفق .. النور الساطع فى نهايته .. صوت الأزيز .. كل هذا بدا حقيقياً بطريقة لا يمكن وصفها .. والآن أشعر بأن الحياة تستـحـق نـظرة أخرى .. نحن نركض و نركض ولا نجد لحظة واحدة نجلس فيها و ننـظر لأنـفسنـا .. كأن الحيــاة زميلتك فى العمل .. أنت و هى مشغولان للأبد غارقان فى توترات العمل و مشاجراته .. فجأة تتوقف و ترفع رأسك .. تنظر لها .. فجأة تدرك أنها جميلة بحق وأنك تتمنى لو كان هذا السحر لك ..

An NDE gives a person a conscious experience of a dimension in which time and distance play no role, in which past and future can be glimpsed, where they feel complete and healed, and where they experience unlimited knowledge and unconditional love. The life changes that follow mainly spring from the insight that love and compassion for oneself, for others, and for nature are major prerequisites of life. Following an NDE people realize that everything and everyone is connected, that every thought has an effect on both oneself and others, and that our consciousness continues beyond physical death.

So my biggest message (inspired by both my NDE and the life and teachings of my dear friend) is to live your life as an exercise in creativity, as if every discovery, every artistic exploration, matters in the cosmic tapestry of life—because it does. Follow your heart as you exuberantly combine the riot of colors the universe lays before you to make your life into your own masterpiece. You may be surprised by your creation. As when we listen to or play beautiful music, our goal is not to get to the end of the piece. The point is to enjoy the melodious, joyous journey the music takes us on, including the very first note and every single one that comes after it.

Based on my NDE research, I conclude that our waking consciousness, which we experience as our daily consciousness, is only a complementary aspect of our whole and infinite nonlocal consciousness. This consciousness is based on indestructible and constantly evolving fields of information, where all knowledge, wisdom, and unconditional love are present and available, and these fields of consciousness are stored in a dimension beyond our concept of time and space with nonlocal and universal interconnectedness. One could call this our higher consciousness, divine consciousness, or cosmic consciousness. It’s the Akashic field to which conditions at the portals of death provide a special kind of access.

Eli’s theory on the causation of EOness was there, but Lyne had added his own notes on the circumstances and factors used to identify a potential EO. To near death experiences the professor had added a term Eli had heard him use before, Post-Traumatic Death Disorder, or the psychological instabilities resulting from the NDE, and another one that must be new, Rebirth Principle, or the patients' desire either to escape the life they had before, or to redefine themselves based on their ability.

يحزنني كثيرا نمط البدين العاجز عن الخلاص من بدانته، والذي يشعر بتوتر عاطفی دائم بسبب هذا العيب الذي لا ذنب له فيه .. دعك من الاحتياج للحب . . كلهم مرهف الحس يحمل طاقة حب وحنان هائلة لا سبيل لتفجيرها .. ستتعب كثيرا حتى تجد ذلك البدين الراضى عن نفسه متبلد الحس الذي تظهره السينما المصرية لتسخر منه.

I am what I need to be when I need to be it" - Han Storm, Chronicles of Han

Time’s relativity is considered and abandoned, for the more revelatory experiences of starlight in strands, and pearly floors that span as far as absolute compassion...

I found myself whirling around and falling down and down. My life memories were spinning around me, flashing like thousands of brilliant pictures with bright cascading colors like a thousand tiny kaleidoscopes...

Arayan cinayet masasından Çavuş Reed'di. "Hâlâ Tanrı'yı arıyor musun?" "Evet." "Yaradan, Var oluş Nedenimiz, Yücelerin Yücesi Rabbimiz mi?" "Doğru." "Şu anda morgda bu tanıma tamamıyla uyan biri var. Gelip bir baksan iyi olur." Gerçekten de oydu. Ve suratına bakılırsa, işi yapan profesyonel biriydi. "Getirdiklerinde ölmüştü." "Nerede buldunuz onu?" "Delancet Caddesi'nde bir hangarda." "İpucu filan?" "Bir varoluşçunun işi. Bundan eminiz.

The newfound insight pertains to what matters in everyday life: acceptance of and unconditional love for oneself (including acceptance of one’s dark side), others, and nature. It also pertains to insight into connectedness: everything and everybody is connected. Because of this sense of connectedness, some people describe the NDE as an experience of unity. They speak of a “cosmic law” in which everything they do to another person will ultimately have an effect on them too, and this applies to both love and affection and violence and aggression.

Önsezisi yanlış değildi, ancak tam da beklediği gibi olmadı. Annesinin başına gleecğeini sandığı ölümcül hastalık ya d akaza, annesinin değil Ferguson’un başına geldi, kitabının yayımlanmasını kutlamak üzere Londra’ya gittiğinde bir taürafik kazası geçirdi ve 6 Mayıs 1966 günü Paris’te annesiyle vedalaştıktan sonra üç yüz dört günlük ömrü kaldı. Neyse ki tanrıların onun için tasarladığı gaddar planın farkında değildi. Neyse ki Dünyadaki Yaşamın Kayıt Defteri’nde okadar kısa bir yer tutmaya yazgılı olduğunu bilmiyordu, o yüzden de önünde sadece üç yüz dört değil binlerce yarın varmış gibi yaşamaya devam etti.

Benim Sanayi Mektebi'nde bir arkadaşım vardı. Adı Ahmet'ti. Eli işe yatkın, şarkı söylemesini sever, ateş gibi delikanlı. Benden bir sene sonra, birincilikle şehadetname alıp mektebi bitirdi. Dul anasının beşibiryerdelerini satıp bir dükkan açtı. Balkan Harbi'nde askere aldılar. Dükkanı kapattı. Balkan Harbi'nden döndüğü vakit dükkanı yanmış ve sağ kolu omuz başından kopmuştu. Şimdi siz, dükkansız ve kolsuz Ahmet'e sorsanız, deseniz ki: İttihatçı mısın, İtilafçı mı? Ne cevap verir? Harbe İtilafçılar zamanında gitti, harpten İttihatçılar zamanında döndü. Harp sağ kolunu aldı. Yanan dükkanının yerine ne İttihatçılar, ne İtilafçılar, ona dükkan açtılar. Şimdi bizim Ahmet İttihatçı mı olmalı İtilafçı mı?

MERDİVEN Mİ ASANSOR MU? Londra'da Tate Muzesi'nde, bebek arabasiyla asansor beklerken su yaziyla karsilasmistim:Merdivenleri cikabilmenin tadini cikartin ve asansoru yaslilarla ihtiyaci olanlara birakin. Tadini cikartin... Ne guzel soylemisler. Merdiven cikmanin tadini cikartmak, kutlamak gerein bir sey oldugunu hatirlayaniniz var mi ? Cogu zaman bizim icon kulfet, yorgunluk, zaman kaybi degil mi? Boyle dusununce icimden kosarak merdivenleri cikmak geldi ve o gunden beri, nerede olursam olayim aklima bu laf geliyor ve hemen merdivenlere sapiyorum. İnsans ahip olduklarina korlesiyor ne yazik ki... Becerilerine, gizelliklerine, sevdiklerine korlesiyor. Gormez oluyor onlari. Uzaklara dalip gitmeyi ya da bir dikiz aynasindan gecmise bakmayi yegliyor cogu zaman.

Anne Mangen Norveç'teki Stavanger Üniversitesi'nde okuryazarlık alanında profesör olarak görev yapıyor. Konu üzerine yirmi yılı kapsayan araştırmalarında hayali bir şeyi kanıtladığını söyledi bana. Dediğine göre kitap okumak bizi belli bir şekilde okumaya alıştırıyormuş - çizgisel bir şekilde, bir süreliğine tek bir şeye odak­lanarak okumaya. Ekrandan okumanın ise bizi farklı bir şekilde oku­maya alıştırdığını keşfetmiş Anne - bir şeyden diğerine atlayıp zıplayarak okumaya. Gerçekleştirdiği çalışmalarda, ekrandan okurken "göz gezdirmeye ve taramaya daha yatkın olduğumuzu" görmüş ihtiyacımız olanı almak için ekrandaki enformasyonun üstünde hızla göz gezdirdiğimizi. Ama yeterince uzun bir süre böyle okuduğu­ muzda, "bu tarama ve göz gezdirme bulaşıcı hale geliyor. Kağıt üstünde yazılı olanları okuma şeklimizi de etkilemeye, belirlemeye başlıyor . Varsayılan okuma şekli haline geliyor".

Belli ki birisi piramitleri akılda bulundurmamızı istemiş çünkü piramit sembolü düzenli olarak ellediğimiz ya da gözlemlediğimiz şeylerde dikkat çekici bir biçimde yer alıyor. Herhangi bir gün içinde piyasada iki milyardan fazla bir dolarlık banknot dolaşır. Yüzyılın büyük bir bölümünde Amerika Birleşik Devletleri'nde içilen sigaraların yarısı Camel idi, yani yılda aşağı yukarı otuz milyar. Piramitlerin modern çağın en popüler iki nesnesini süslemesinin rastlantısal bir seçim olma ihtimali zayıf. Birisi dolaların ve sigaraların geniş çapta dolaşımda olacağını biliyordu ve piramitlerin de onlarla birlikte gezmesini sağlamıştı. Orijinal yapılardan mesafe ve zaman nedeniyle ayrı düşen bir kültüre piramitlerin, eğer almasını öğrenirsen bize verecek değerli bir şeye sahip oldukları hatırlatılacaktı. .... Gerçek hükümetler gece geç saatlerde, İran halılarının en zengin örnekleriyle döşeli penceresiz odalarda yıllanmış konyaklar ve Havana puroları içerek toplantı yapıyorlardı. .... Yirminci yüzyılın son çeyreğinin anonim barbarları gibi- .... Hakikat tınısı seslerin en güzelidir; gerçi kimi kadınlar yatakta kesinlikle onunla boy ölçüşecek gürültüler çıkarır. .... Berberiler şuna inanırdı: Mezarda bellek bulunmadığına göre defin yığınından alınan toprak insanın üzüntülerini, bilhassa mutsuz aşkın yol açtığı kalp kırıklığını unutmasına yardımcı olabilirdi. .... Esasen kitle güdülerini düzenlemek, yönlendirmek ve tatmin etmek üzere tasarlanmış bu toplumda insanın birey olarak sahip olduğu sessiz bölgelere sunulacak ne var? Din? Sanat? Doğa? Hayır, kilise, dini standart bir halk gösterisine dönüştürmüştür, müze de aynısını sanat için yapmıştır. Grand Canyon ile Niagara Şelaleleri'ne o kadar çok bakılmıştır ki, bu yerler bitkin düşmüş çok fazla sayıda aptal göz tarafından emilerek içleri boşaltılmıştır. İnsanın birey olarak sahp olduğu sessiz bölgelere sunulacak ne var? Geceyarısı kağır tabaka soğuk tavuk kemiğine ne dersiniz, emriniz doğrultusunda uzayan ya da kısalan alev rengi ruja ne dersiniz, hiç tanımadığınız bir "kuş" tarafından terk edilmiş suni köpükten bir kuş yuvasına ne dersiniz, sağanak yağmurda arabayla evinize giderken birbirini boş yere izleyen bir çift sileceğe ne dersiniz, sinemada koltuğun altından ayakkabınıza değen bir şeye ne dersiniz, körelmiş kurşunkalemlere, şirin çatallara, tombul küçük radyolara, kutular dolusu kravata ve küvet başında duran banyo köpüklerine ne dersiniz? Evet otistik görüş ile deneysel dünya arasındaki bağı kuran, bu şeylerdir, bu uçurtma ipleridir, zeytinyağı şişeleridir ve meyveli şeker ezmeleriyle dolu Sevgililer Günü kalpleridir. Bu şeyleri hakiki gizemli ışıklarında göstermektir Ay'ın amacı. .... İnsan vücudundan büyük nesneler aleni olma niteliği taşır. Ay, bir şey ne kadar aleni olabilirse o kadar alenidir. Fakat Ay, mahremiyet duygusu uyandırmakta nadiren başarısızlığa uğrar. .... Aramak, akılsız, nevrotik, deliye dönmüş bir halde ya da korkakça yapıldığında bir saklanma biçimi olabilir. .... -Sen de benim düşündüğümü mü düşünüyorsun? -Sanmam. Domates kelimesinin kökenini düşünüyordum. .... Haliyle çok yağmur yağıyordu. Meşhur Seattle yağmuru. Aşk, kalıcı olacaksa ayaklarının ıslanmasına hazırlıklı olmalıydı. .... Mutlu bir çocukluğa sahip olmak için asla geç değil.

Monty küçük tuvaletin kapısını kilitleyip, klozetin kapalı kapağının üstüne oturdu. Biri tuvalet kağıdı rulosunun takılı olduğu plastiğin üzerine, cehenneme kadar yolunuz var, yazmıştı. Kesinlikle diye düşündü o da. Ama senin de cehenneme kadar yolun var. Herkesin. Kapıdaki Fransız kadının, şarap içerek yemek yiyenlerin, siparişleri alan garsonların, hepinizin canı cehenneme. Bu kentin ve içindeki herkesin canı cehenneme. Sokak köşelerinde sırıtarak dilenen serserilerin, türbanlı Sihlerin, sarı taksileriyle birbiriyle yarışan yıkanmak bilmez Pakistanlıların da. Göğüs kıllarını alıp, memelerini büyüten Chelsea'li ibnelerin de. Hepsinin canı cehenneme. Aşırı pahalı meyvelerinden piramitler yapan Koreli manavların, onların plastik ambalajlara sarılı lale ve güllerinin de. Beşinci Cadde'de sahte Gucci satan beyaz cübbeli Nijeryalıların da. Brighton Sahili'nde küp şekerleri dişlerinin arasında tutarak çaylarını cam bardaklardan içen Rusların da. Hepsinin canları cehenneme. 47. Cadde'de elmas satan şapkalı, kirli gabardin takımlı, Mesih'in gelmesini beklerken sürekli para sayıp duran Yahudilerin de. Sokaklarda sürtenlerin, yaşlıların ve de spastiklerin de. Kendini beğenmiş, metrolarda sürekli gazete okuyan, kolonya sürünmüş Wall Street borsacılarının da. Hepsinin canı cehenneme. Washington Square Park'ta, bellerinden cüzdan zincirleri sarkan patenli punkçıların, her yere bayrak asan, otomobillerinin açık camlardan dinledikleri müziği bangır bangır herkese dinleten Porto Rikoluların da. Naylon eşofmanları ve St. Anthony madalyonlarıyla gezip, saçlarına durmadan briyantin süren Bensonhurst İtalyanlarının da. Enginarı Balducci'den, eşarbı Hermes'ten alan, büzük dudaklı, asık suratlı ev kadınlarının da. Asla pas vermeyi bilmeyen, savunma yapmayan, her turnikeye girişte bir adım fazladan atan varoş çocuklarının da. Babaları Tokyo'ya iş gezisine giderken mutfakta oturup esrar çeken okullu uyuşturucu müptelalarının da. Mavi giysileri içinde kabadayılık taslayarak dolaşan, kalın enseli, Krispy Kreme'e giderken bile kırmızı ışığı takmayan polislerin de. Knicks'in, Indiana'ya karşı oyunu nedeniyle Patrick Ewing'in, Charles Smith ve onun Chicago maçındaki başarısız uzaktan atışlarının, John Starks'ın Houston maçındaki korkunç şutlarının da canı cehenneme. Jordan'ı hiç yenemedikleri için cehennemin dibine kadar yolları var. Sürekli söylenip duran bücür Jakob Elinsky'nin de canı cehenneme. Hep sevgililerimin kıçlarına bakıp duran Frank Slattery'nin de canı cehenneme. Ben gidince özgürlüğünü ilan edecek Naturelle Rosariao'nun da canı cehenneme. Güvendiğim ama beni gammazlayan Kostya Novotyny'in de. Karanlık odasında film banyo edip duran babamın da. Karlar altında çürüyen annemin de. Bu kadar çabuk kurtulan İsa'nın da canı cehenneme. Çarmıhta yalnızca birkaç saat, cehennemde bir hafta sonu sonra melek ordusuyla eğlence. Bu şehrin ve içindeki her şeyin canı cehenneme. Astoria'daki tek katlı evlerden Park Avenue'daki dublekslere, Brownsville'deki projelerden, Soho'daki mağazalara, Bellevue Hastanesi'nden Alphabet City'deki meskenlere, Park Slope'un kahverengi taşlarına kadar her şeyin canı cehenneme. Bırakın Araplar her tarafı bombalasınlar, bırakın sular yükselsin ve bu fare delikleri yok olsun, depremler yıksın tüm bu yüksek binaları, alevler sarsın her yanı. Yaksın, yıksın, bitirsin. Ve senin de canın cehenneme Montygomery Brogan. Her şeyi mahveden asıl sensin.

80 ihtilali öncesi... Hacıhüsrev. Çocuğum o zamanlar. Devrimci abiler vardı, hava karardıktan sonra cami duvarına yazı yazıyorlardı, ellerinde koca koca Marshall boya kutuları olurdu. Geceleri onları beklerdim, gizli gizli seyrederdim. Bir gece gördüler beni, ne arıyorsun lan burda deyip, çıkıştılar. Ben de onlara boyanız bittiyse boya kutularınızı istiyorum dedim. Niye diye sordular. Darbuka yapacağım abilerim dedim. Gülüp gittiler. Ertesi sabah, camiye benim için darbuka bırakmışlar. Bakırdan, kocaman, güzel bir darbuka... Sonraları sordum o boyacı abilere, kim bıraktı diye... Mahir Çayan'ın emriyle aldıklarını söylediler. O söylemiş arkadaşlarına, çocuğa darbuka alınssın diye... Allahn rahmet eylesin, ilk darbukamı Mahir Çayan almıştı yani... İlk gerçek darbukam oydu." Kim bunları anlatan? Balık Ayhan. Mahir Çayan? Devrimci Öğrenci Lideri. İsrail İstanbul Başkonsolosu'nu kaçıdı, evi basıldı, yaralandı, yakalandı, Meltepe Askeri Cezaevi'nden kaçtı, Ünye radar istasyonunda çalışan iki İngiliz bir Kanadalı teknisyeni kaçırdı, karşılığında Deniz, Hüseyin ve Yusuf'un bırakılmasını istedi, Tokat'ın Kızıldere Köyü'nde oldukları tespit edildi, baskın yedi, alnından vurularak öldürüldü. Gel zaman git zaman... Mahir'in darbukası, gariban roman çocuğunun hayatını değiştirmişti. İdealist motiflerle bezenen öykü, Mahirlerin kelleyi kotuğa aldığı dönemlerde araziye uyan entel dantel takımının malzemesi oldu. Mahir'i sokakta görse tanımayacak tipler, romantik manzumeler döşendi. İdealist cenazeler, alabildiğine sömürüldü. "Kardeşim saçmalamayın, dümbeleklik yapmayın" diyenlerin itirazları "ırkçı"lıkla suçlandı. Balık da, işi ilerletmiş, "müzik değil, felsefe yapıyorum" falan demeye başlamıştı. Velhasılıkelam... Balık Ayhan, Balık Ayhan oldu. Gel zaman git zaman... AKP geldi, açılım yapıldı. Devrimci romatizm... Roman'tizme dönüştü. Başbakanımız "kırmızıyı severler, birbirini överler" dedi. "Birbirini överler" lafını duyan Kiboş, dayanamadı, "Çuk yakışıklı adamsın, üstüne tanımam anacım" dedi. Faytoncular Derneği Başkanı ile Kırkpınar cazgırı Pele Mehmet'in manilerinden sonra sahneye çıkan Balık Ayhan, noktayı koydu: "Sen adamın kralısın, kasım kasım Kasımpaşalısın!" E haliyle... Siyasete kulaç attı Balık. AKP'den mebus adayı oldu. Olunca ne oldu? Şu oldu... Yıllar önce "İlk darbukamı Mahir Çayan aldı." diye röportaj verdiği gazeteye, gene röportaj verdi: "Hayatım roman olur. Hayatımın film olması için yazdığım senaryolar var. Hatta, ilk darbukamı Mahir Çayan aldı diye yazdım, herkes gerçek sandı. Oysa senaryoydu!" Atasın palavracıkları... Kafalayasın medyacıkları. Enteller alkışlarken... "Beni Mahir Abi yarattı." Takunyalılar alkışlarken... "Mahir falan tanımam anacım." Sayfa:265-267

Mouret, bu aydınlık içinde, yıllardır birlikte çalıştığı kadınları izliyordu. Bir itişip kakışma, bir hay huydur sürüp gidiyordu. Reyonları adeta yağmalayan müşteriler yavaş yavaş çekiliyorlardı. Kasaların önü kalabalıklaşmış, çil çil altınlar akmaya başlamıştı. Yolunduğunu sanan bazı müşteriler bir yandan bozguna uğramış gibi homurdanırken, bir yandan da, arzularını engelleyemeyip otel köşelerinde zevklerini tatmin edenler gibi gizli bir utangaçlıkla hallerinden memnun görünüyorlardı. Onları böylesine tüketim düşkünü yapan Mouret idi. Cazip mallar yığması, özel indirimler yapması, iade kolaylıkları sağlaması, özellikle de yaptığı reklamlar kadınları çıldırtıyordu. Annelerin gönlünü de fethetmiş gibiydi ve onlara bir zorbanın hoyratlığıyla hükmediyordu. Yarattığı geçici hevesler yüzünden nice ocaklar sönüyordu. Kadınlar onun yaratıcı düşüncelerine yeni bir dinmiş gibi tapınıyorlardı. İnançları zayıflayan insanlar kiliseleri boşaltıyor, bu mağazalara doluşuyorlardı. İnançsız ruhlar artık bu mağazalarda teselli buluyordu. Kadınlar, eskiden bir kilise köşesinde geçirdikleri boş zamanını şimdi Kadınların Cenneti'nde geçiriyorlardı. Mouret mağazasına kilit vuracak olsa, mutlaka sokaklarda ayaklanma çıkar, ibadet etmeleri yasaklanan rahibelerin isyanı gibi bir şey yaşanırdı.

Albert Einstein gençliğinde bir yılını aylaklık ederek geçirdi. Boşa zaman geçirmeden bir yere varılmaz ama anne babaları ne yazık ki bunu genellikle unutur. .. Albert, Kant okuyor, boş zamanlarında Pavia Üniversitesi'nde derslere giriyordu; ne kayıt olmuştu ne de sınavlara giriyordu, bunu zevk için yapıyordu. Gerçek biliminsanı ancak böyle olunur.

Tabiat Ana tüm annelerin annesidir, o yüzden de bugün Anneler Günü'nde onu da içtenlikle tebrik edelim!

Adımdan ötürü bana Bingöl'ü bile çok görenler, şimdi de oturduğum lojmandan kapı dışarı ediyorlar. Öyle ya; Sosyalist Kültür Ansiklopedisi'nde, Edebiyatımızda İsimler ve Şairler ve Yazarlar sözlüklerinde biyografisi olan birinin lojmanda oturmaya hakkı yoktur Türkiye' de. Sayfa: 111

Kızılderililerin Türklüğü" tezi ilk kez 1920'lerde ortaya atılmıştır. 1924'te Rio'da toplanan 20. Amerikanistler Kongresi'nde Çinli Tong De Kien, Kızılderililerin "Altay" kökenli olduklarını ileri sürmüştür. Sayfa:68

Yani Atatürk, "Amerika" adının, Ameriko Vespuçi'den değil, Yakut dilinde halen kullanılan Türkçe "Emerik" (Amerik) geldiğini tespit etmiştir. Onun bu tespiti, 3. Türk Dil Kurultayı üçüncü gün birinci toplantısında sunulan Genel Sekreterlik Raporunda söyle ifade edilmiştir: "Bu kıtaya Amerika isminin Ameriko Vespuçi'nin adına göre verildiği iddiasına karşı, daha bundan önce Nikaragua yerlilerinin Amerika adını kullandıklarını yine Avrupalı coğrafya ve tarih uzmanlarının kitaplarında bulduktan, Yakut Lügati'nde Emerik kelimesine de hala yaşayan bir söz olarak rast geldikten sonra..." Sayfa : 71

Eksiklerini, sehir merkezinde bulunan, Ataturk Bulvari'ndaki Alman Kultur Merkezi'nde tamamlamaya calisiyordu. Merkez, oldukca zengin bir kutuphaneye sahipti: Uzuncalarlar, notalar, muzik kitaplari vardi burada.

13 Ocak 1913 Bugün defterimin ilk sayfasına bir isim yazdım Zehra,bütün bu yazdıklarımın bir ismi olmalı. 'Kırık Kafiye.' Ateşler içinde yanıyorum,bütün bedenim gibi yastığım da terden sırılsıklam. Üzerime eğilen hemşireleri de doktorları da hayal meyal görüyorum. Bunlar her zaman böyle sık gelmezlerdi. Kendi aralarında fısıldaşıyorlar bana bakarak, ne oluyor? Benimse gözlerim kapanıyor, gözümün önüne bir resim geliyor: Bir Kalandar gecesi bu. Gülcemal bizi götürmeden önceki son Kalandar'ımız. Sen,ben,Büyükhanım ve Keyfiye var bu resimde. Alt kattaki sofadayız. . . . 'İsmail' dedin, 'Heybende ne var?' Hiç ağabey dememiştin ki. Aramızda üç yaş farka rağmen ben hep İsmail'dim. Ben de istememiştim bunu, senin İsmail'in olarak kalmayı yeğlemiştim. 'İsmail' diye tekrarladın, 'Heybende ne var?' Nereden aklına gelmişti bu şimdi? Gülümsedim. Karakıştı ya, 'Karakoncolos' gelecekti demek bu gecelerden birinde, kapıları bir bir çalacak, çocuklara sorular soracaktı. Onun bütün sorularına 'Ka' ile başlayan cevaplar vermek şarttı. Aksi takdirde Karakoncolos'un onları alıp çok uzaklara götürmesi işten bile değildi. Gerçi bizim evde artık çocuk namına kimse kalmamıştı ama Zehra ile İsmail, Karakoncolos'un defterinde soru sorulacaklar hanesinden düşmemiş olabilirler belki de. O zaman çocukluğumuzu hatırladım. Senin korkudan burnunun camdan dışarı çıkaramadığın karakış gecelerinde, bir mumun alevinde büyüyen gölgemizden ürkerek, ben sana muhtemel sorularla birlikte cevapları da belletirdim. 'Nereden geliyorsun?' diye sorarsa eğer, 'Karadağ'dan' dersin. Fısıltıyla sorardın: 'Peki nereye gidiyorsun derse?' 'Karadeniz'e'. 'Bineğin ne?' 'Katır.' 'Havada ne var?' 'Kar.' 'Başka?' 'Karga. Kasırga.' 'Heybende ne var peki?' 'Heybende ne var' a sıra gelinde , 'Kartal' olabilirdi mesela, aklıma bir şey gelmezdi de öyle öğretirdim. Sen gülerdin bu kez korkuyu unutarak. 'Heybede kartal? İsmail, heybede kartal olur mu hiç? Başka bir şey bulamadın mı?' Son Kalandar gecemizde işte sen bana bu soruyu soruyordun: 'İsmail, heybende ne var?' Bu kez heybemdeki gerçek variyeti dökmüştüm ortaya. Şairdim ya! 'Heybemde kalem var, kağıt var.' Şimdi ben söylüyorum sana. Bu gece Hamidiye Etfal Hastanesi'nde Kalandar. 'Ben İstanbul'da felsefe okumaya niyet etmiş, Sultani mezunu, Balkan Gönüllüsü İsmail Efendi: bir şiir kitabı yazmaya niyet etmiştim, eşikten öteye geçemedim. Heybemde sadece kırık kafiyeler var.

The experience induced by psychoactive substances is often surprisingly similar to a near-death experience, especially in the case of DMT although, depending on the dosage, confusing or frightening perceptions may also occur. These substance-induced experiences include the following elements: a sense of detachment from the body, out-of-body experiences, lucid and accelerated thought, an encounter with a being of light, a sense of unconditional love, being in an unearthly environment, access to a profound wisdom, and wordless communication with immaterial beings. Sometimes the characteristic post-NDE transformation, including the loss of the fear of death, is also reported after administration of DMT or LSD.22 It is a new and surprising hypothesis that DMT, which occurs naturally in the body, could play an important role in the experience of an enhanced consciousness during near-death experiences. Perhaps DMT, its release triggered or stimulated by events in our consciousness, lifts our body’s natural inhibitions against experiencing an enhanced consciousness, as if it is able to block or disrupt the interface between consciousness and our body (and brain).

Canlılar arasındaki yapısal benzerlikleri, embriyo sürecinin ilk döneminde de gözlemlememiz mümkündür. Ayrı türden olan canlıların yetişkin hali çok farklı görünebilse de, embriyo aşamasında gösterdikleri benzerlikler çok şaşırtıcı olabilir. O kadar ki, örneğin balıklar ile memeliler gibi birbirine oldukça uzak gruplara ait olan canlıları erken embriyo evresinde ayırt etmenin, uzmanlar için bile çok zor olduğu sıkça ifade edilmiştir. Ünlü Alman embriyoloji uzmanı Karl Ernst von Baer, Darwin'e yazdığı bir mektupta şöyle der: “Elimde, isimlerini etiketlemeyi unuttuğum alkol içinde yatan iki tane küçük embriyo var ve hangi sınıfa ait olduklarını söyleyebilmekten tamamen acizim. Kertenkele ya da küçük kuş ya da çok genç memeli olabilirler; bu hayvanların kafa ve gövde yapısının oluşumları o kadar benzer ki." Darwin de Türlerin Kökeni'nde bu hususa dikkat çeker, ”... aynı sınıfa ait çok farklı türlerin embriyolarının birbirine çok benzediği, ancak tam geliştikten sonra hiç de benzeşmedikleri gösterilmiştir,” der. Bu gözlem de bizlerde, tüm canlıların ortak bir kökene sahip olduğu fikrini biraz daha güçlendirebilir. Embriyonun gelişmesinde de sadece evrimsel bakış açısıyla anlam kazanan olaylar vardır. Örneğin insan böbreğinin oluşması üç farklı evreden geçer. İlk evrede ortaya çıkan böbrek, çenesiz balıklar grubunun o evrede sahip oldukları böbrektir, ikinci evredeki böbrek ise sürüngen böbreğine benzer. İnsan böbreği ancak üçüncü evrede ortaya çıkar. Bu üç evrenin art arda gerçekleşmesi, çenesiz balıkların, sürüngenlerin ve insanın yaşam sahnesine girme sırasını izlediği için, burada da ortak atalardan türeyip evrimleşmeye tanıklık eden bir olay görebiliriz. Yani basitçe ifade edecek olursak, daha sonradan türeyen canlılar, ata soyların gelişimsel evrelerini de miras olarak alabilir.

Gerçeğe ulaşmak için bazen bedel ödemek gerekir. Dehşete düşme. Karanlığı yok etmek için, büyük bir hedefe ulaşmak için çekilen acı ve teslim edilen bir beden. Unutma genç kardeşim, benim ateş içinde son nefesimi vermemden asırlar sonra anlaşılmaya başlayan Philip İncili’nde anlatıldığı gibi; “Önce ölüp sonra dirileceklerini söyleyenler yanılıyorlar. Diriliş hayattayken tecrübe etmeliler…

found some correlation between elements that I identified from the music of my NDE and similar music she has identified among other NDE-ers in her “Dead Symphony” project.I

Türk Devrimi, alışılmışın dışında; çok farklı bir devrimdir; ne Fransızların Bastille baskınına, ne Rusların iç çatışmalarına benzeyen olaylar, ne de Faşist ve Nasyonal Sosyalist rejimlerin iktidarı ele geçirmelerinden önce yıllarca sürdürdükleri yasaya aykırı eylemler vardır Türk Devrimi'nde.

Hayatperver yaşlı kapı komşum 83 yaşında koca Charlie garajının çatısına Amerikan bayrağı asmış karısı bütün gün başının etini yediği için kendine ayrı bir mekan yapmış garajın yanında küçük bir kulübe KAPTON KÖŞKÜ yazmış kapıya boyayla... bazen başım sıkıştığında Koca Charlie'yi görmeye gider ve onu KAPTON KÖŞKÜ'nde bulurum bütünüyle sağır neredeyse bağırarak konuşurum duysun diye: "Hey, kargaburun var mı sende?" "karımı dene," diyor. bir kez daha bağırıyorum. "bir kargaburuna ihtiyacım var!" "hay Allah," diyor gülümseyerek, "karga dedin sandım." teşekkür edip aradığımın o olmadığını söylüyor ve onu orada vidaların ve çivilerin arasında bırakıyorum ne adam şu Charlie çözümlere kayıtsız yine de denizin üzerinde bir dağ gibi tek başına karanlığın bir kısmını geri püskürtüyor.

Kolordu karargahı nerede? Asıl onu bulmalı Mahir Bey!" dedi. Bu söz, Birinci Cihan Harbi'nde Osmanlı İmparatorluğu'na düşen kaderin ne olduğunu belagatle anlatıyordu.

So naturally I’m fascinated with the phenomenon of the NDE, of ‘going over.

Orhun alfabesindeki ‘’Z’’ sesli harf, ‘’OZ’’ ozmak, bedenleşmek; uçmakta yeniden vücut sahibi olmak kelimesinin ünsüzünün imgesi olarak kullanılmışlardır. Bu Türk tamgası, bugün kullandığımız Latin Alfabesi’nde ‘’Z’’ harfinin de kökeni olmuştur.

Büyük bir sırrın içinde gizli tutulduğu her halinden belli olan bu törenlerin, Gök Türk Devleti'nde de aynı şekilde sürdürüldüğü biliniyor.

Başka bir mesajı yoksa kimsenin sırtına binmeye kalkışmasın! Bu millet eşek değildir. Bunu böylece söyle! Biz ona farklı muamele yapıp, arkadaş diye gözetiyoruz. Bunlara bakıp kendisini şişirmesin; Büyük Millet Meclisi’nde kendisi gibi dört yüz mebus var. O da bunların içinde sadece İsmet İnönü’dür. Bunu böyle bilsin! Salih Bozok, ‘’Emredersiniz Paşam’’ diye Atatürk’ün yanından ayrılırken belki de en zor görevini almanın sorumluluğunun tedirginliği içerisindeydi.

Ferdinand Lundberg’in Para Babaları (The Rich and Super Rich) adlı yapıtının bir yerinde şöyle bir cümle vardır: “Sovyetler Birliği’nde politika ile ilgilenebilmek için mutlaka Komünist Parti’ye üye olmak gerekir. ABD’de ise kişinin siyasa içinde etken rol alabilmesi için mal mülk sahibi olması şart.

Hocalı şehrindeki katliamın burada da tekrarlanmaması için cumhurbaşkanı Elçibey çok sevdiği Türkiye’sinden burada az sayıda kalan sivil halkı güvenli bölgelere ulaştırmak için helikopter istedi. Bu isteğe zamanın başbakanı Süleyman Demirel 4 Nisan 1993 tarihli Türkiye Gazetesi’nde yayınlanan şu beyanatı verdi: ‘’Buradan oraya helikopter göndermek o kadar kolay değil, mesafeler çok uzundur.’’ Kardeş bildikleri Türkiye’nin başbakanının yaptığı bu açıklama, Türkiye sevdalısı Elçibey ve kardeş Azerbaycan halkını derinden yaralamıştı.

Bakın şimdi: Bedenin temel kısmı, iyi, evcilleştirilmiş popo temeldir; bu yüzden eylem popodan başlar. Ayrı ayrı kısımların dalları tıpkı bir ağaç gövdesinden çıkar gibi popodan ayak parmağı, eller, gözler, dişler kulaklar olarak çıkıp dal dal dağılırlarken bazı kısımlar, hassas ve mahir işlemeler sayesinde, hafiften diğerlerin içine geçerler. Küçük Polonya Vilayeti'nde "papa" da denilen insan yüzü ise taçtır; poponun gövdesinden ayrı ayrı parçalar halinde büyüyen ağacın yapraklı kısmıdır; demek ki popo tarafından başlatılmış döngüyü papa kapatır. "Papa"ya vardıktan sonra bana, onlar üzerinden yeniden popoya varmak için ayrı ayrı parçalara dönmek kalmıyorsa eğer, ne kalıyor?

A Typical Description of an NDE (Near Death Experience) I asked Ring to describe for me a typical NDE. He told me: The first thing is a tremendous feeling of peace, like nothing else you have experienced. Most people say like never before and never again. People say [that it is] the peace that passes all understanding. Then there is the sense of bodily separation and sometimes the sense of actually being out of the body. There are studies that show that people can sometimes report veridically what is in their physical environment, e.g., the lint on the light fixtures above themselves. They could see in a three-hundred-sixty-degree panoramic vision. They had extraordinary acuity. Often when they went further into the experience, they went to a dark place that is sometimes described as a tunnel, but not always. They usually feel that there is a sense of motion; that they are moving through something that is vast almost beyond imagination. And yet they feel they don't have the freedom to go anywhere. They feel as if they were being propelled. The extreme sense of motion often seems to be one of acceleration. Some describe that they have felt as if they were moving a the speed of light or faster. One NDEr described this as superluminal-moving beyond the speed of light with tremendous accelerated motion through a kind of cylindrical vortex, and then, in the distance, the person describes a dot of light that suddenly grows larger, more brilliant, and all encompassing. Ring continued: At this stage of the experience there is an encounter with light. It seems to be a living light exuding pure love, complete acceptance, and total understanding. The individual feels that he is made of that light, that he has always been there, and that he has stepped out of time and stepped into eternity. This feeling is accompanied by a sense of absolute perfection. Being out of time introduces another aspect of the experience: a sense of destiny. Ring explained: Then there is a panoramic light review in which you see everything that has ever happened to you in your life. Not [only] just what you have done but the effects of your actions on others, the effects of your thoughts on others. The whole thing is laid out for you without being judged but with a complete understanding of why things were the way they were in your life. The best metaphor I can suggest for this is: as if you were the character in someone else's novel. There would be one moment outside of time where you would have the perspective of the author of that novel, and you have a sense of omniscience about that character. Why he did the things that he did, why he had affected others, and so on. It is a profound moment outside of time when this realization occurs. You see the whole raison d'etre of your life. You may also see scenes or fragments of scenes of your life if you choose to go back to your body. In other words, it is not only that you have flashbacks but you also seem to have flash-forwards of events that will occur almost at though there is a kind of blueprint for your life. And it is up to you at that moment. You have free choice because it is often left to you whether to go back to your life or to leave it behind. The people we talk with of course always make the choice to go back or sometimes are sent back.

Dünya Cenneti’nde cehennemi yaşayan insanlar çoğunlukla hayatlarını bazı dini kurallara göre yaşayan insanlardır!

During my NDE, the realization that we are all connected was so strong that even if I had thought about someone who was a murderer or child abuser—someone whom I hated and felt utter contempt for in physical life—I would have felt nothing but total understanding and compassion for them in that expanded state. In fact, I would have felt empathy for the pain that caused them to choose that path in the first place, and I would have felt complete, unconditional love for both the perpetrator and their victims. My NDE enabled me to understand that people hurt others either out of ignorance or because they are in pain, or because they are so disconnected from their true essence that they don’t have the ability to feel emotions (whether that is due to having been abused in some way or because of mental illness).

If one flower has to grow out of all the weeds, let that flower be YOU.

Ölüm, yaşamı uzatabilir bile. Yunanistan'da bulunan Athos Tepesi'ndeki komünlerde yaşayan keşişler faniliklerini kendilerine hatırlatmak için siyah giyinirler ve buna karşın aşırı ileri yaşlara dek yaşarlar. Yani uzun yaşamanın sırrı, yaşamın kısalığını kabullenmek olabilir. Ve bu kabulleniş yaşamı uzatmasa bile yaşamın kalitesini kesinlikle artırır. Athos Tepesi'nde yaşayan keşişler arasında tek bir Alzheimer vakasına bile rastlanmamıştır. ========== Saçmalıklar Çağı (Michael Foley)

Azerbaycan Dışişleri Bakanlığı Daire Başkanı Hikmet Hacıyev basın mensuplarına yaptığı açıklamada, Sudan Cumhuriyet Parlamentosu Dış İlişkiler Komitesi'nde, 1992 yılında Karabağ'ın Hocalı kentinde yaşanan olaylarla ilgili kararın kabul edildiği belirtildi.

Isn't the human body a miracle

Ama İslam ülkelerinin hükümetlerinin de artık kendilerine gelmesi gerekir. İslam Zirveleri’nde nutuk atmakla, kendimizde hiç kabahat bulmayıp, dönüp dönüp Batı dünyasını suçlamakla çözülmüyor bu meseleler. BM Güvenlik Konseyi beş ülkenin “iki dudağının arasında” da, birçok İslam ülkesinin hükümetleri değil mi?

Hobsbawm, uzun yıllar Londra Üniversitesi’nde öğretim üyesi olarak çalıştı. Emekliliğinden sonra New York “New School for Research”te çalışmayı sürdürdü.Hobsbavvm’ın çok sayıdaki yapıtları arasından bazılan şunlardır:

We've heard that you don't need a near-death experience to see Guardians. Just be more wide awake when you dream.

Because CPR resuscitates thousands today, it is now a commonly known “NDE” or near—death experience, that at the moment of death your whole life passes before you in an instant, with perfect clarity; and in this “life review” everything is seen truly, nothing is covered up. God is apparently sharing a foretaste of His own vision of our life with us, as He will do completely in Purgatory and / or Heaven; and repented and forgiven sins are part of this bitter yet sweet vision. St. Thomas had no CPR, and therefore few NDEs as his data, as we do, but he knew this anyway, if not inductively from data, then deductively from philosophy.

Life's changes creates confidenc!

Life's changes creates confidence!

It takes One... to know One...

Siz hiç Fransız Yahudisi gördünüz mü? Ben gördüm, eğer kendisi söylemeseydi, Allah bilir sittin sene Yahu di olduğunu anlayamazdım: Konuşmasıyla, kültürüy le, davranışıyla tam bir Fransız. Şimdi ona sorsam ne diyecek, Yahudi miyim, yoksa Fransız mı? Denediğim için biliyorum, önce Franstzım diyor, sonra ilâve ediyor, Musevi asıllıyım. Bunu yalnız Yahudiler yapmaz, ora da Anadolu’dan gitme hayli Ermeni de vardır, çocukla rı, torunları elbet o ülkede doğmuş, o ülkenin uyruğu na geçmişler, kısacası Fransızlaşmalar, oysa dinleri Hı 94 ristiyan ama mezhepleri Ortodoks, dahası Gregoryen, ana dilleri de farklı, Ermenice konuşuyor, kendi arala rında hâttâ okuyup yazıyorlar. Peki bunlar ne, Ermeni mi Fransız mı? Daha 1950’de, Heybeliada’dan Paris’e düşmüş Ermeni dostum Barkef Şemikyaıı’a sormuş, boyumuzun ölçüsünü almıştık: Fransızım diyor, ilâve ediyorlar, Ermeni asıllıyım. Daha ilginci, dışardan gel me olmayıp, Fransa toprağında yaşayan, ama değişik dilleri, kendilerine özgü kültürleriyle belirli azınlıkları oluşturan kümelerin davranışları. Evet, sık sık yazarım, Fransa’da, o toprağın halkından olup, dili başka, kül türü farklı, göreneği kendine göre, hayli ‘etnik grup’ vardır: Brötonlar, Basklar, Korsikalılar, Alzaslılar vb. Üç aşağı beş yukarı hepsiyle temasım olmuştur. Hotel le Tango’nun yöneticisi Bröton’du, Fransızcasını zor an lardım, üstüne varırsanız Fransızım derdi, Bröton asıl lıyım. Mari-France Normand’dır (sahi, onları unuttuk), onun da sorunuza vereceği cevap öbürlerinden farklı mı olacaktır sanırsınız? Paris Polis Müdüriyeti’nde ikamet izni alabilmem için bana ‘torpil yapan’ Baba Sanguinet- ri Korsikalıydı ama, ana dili bal gibi İtalyanca olduğu halde, Fransa için dövüşmüş, yaralanmış, tutsak düş müştü. Benzeri sözleri size İngiltere’de yaşamış bir Türk de tekrarlayabilir. Orada da İskoçlar, Galler, İrlandalılar vardır, kimisinin dili farklı, kimisinin dini başkadır. Sorduğunuz zaman hepsi Britanyalıyım der, ama İskoç asıllıyım, ya da İrlanda asıllıyım. Gerçekte bu saptama, çağdaş uluslarda bizdeki birtakım salakların tartıştık ları ‘halklar’ sorununun hangi düzeyde çözüldüğünü pek güzel göstermektedir. İnsan gruplarını ırksal köken lerine göre ayırmaz da, tarihsel yazgı beraberliklerine, ekonomik ortaklıklarına, kültür birikimlerine göre bir 95 likte düşünürsen, çağdaş ulus anlayışı ortaya çıkar, bun da da esas, yurttaşın kendini içinde yaşadığı ulusun his setmesidir, böyle hissetti mi, bitti, o ulusun çocuğudur, ama şu ya da bu asıldandır, fark etmez. Mustafa Kemal Meclis’teki milletvekillerine seslenirken, onun için ‘Bu radaki öğeler yalnız Türk değildir, Kürt değildir, Çerkez değildir, Lâz değildir’ diyor, onun için yıllar sonra Türk milliyetçiliğini tanımlarken ‘Ne mutlu Türk’üm diye ne’ diyecektir. Türklüğü kişinin benimsemesine bıraka caktır. Acaba bilir misiniz, Anadolu’dan şu ya da bu neden le Avrupa’ya, Amerika’ya dağılmış Musevi ya da Erme- nilerin kendi soydaşlan arasındaki adları Türk’tür. Bes belli yüzyıllarca Türk kaderini paylaştıkları için. Hiç unutmam, Paris’te İstanbul’dan gitme Madam Victoire’i bana tanıtan, Fransız Musevisi dostum, ‘Türk’tür’ diye tanıtmıştı, Madam Victoire da, (toprağı bol olsun) da ha ilk sözünde bana kahveyi orta mı şekerli mi içeceği mi sorduğuna göre, elbette Türk’tü. Salonunda Boğaz resimleri, sofrasında tahin helvası, gramofonunda De niz Kızı Eftalya’nın plakları olan bir Türk. Emperya lizm, Osmanlı’yı dağıtmak için Ermeni’yi, Rum’u, Ya hudi’yi doğduğu toprağa düşman edip, kökeninden ko pararak, bin beter kötü bir talihe mahkûm etmiştir. En azılı Türk dü�

Doğanın Ülkesi’nde gözden kaybolarak Bilgelik Ülkesi’nde belirirsin!

Valentin Günü’nde ne yapmalı? Sevmeli, sevmeli ve sevmeli! Öteki günlerde ne yapmalı? Sevmeli, sevmeli ve sevmeli! Çünkü sevgi, içinde nefes alacağın ve bütün öteki işlerini yapacağın atmosferdir! Nerede sevgi varsa orada nefes almak için oksijen vardır, hayat vardır!

Hava güneşliyken Hayat Vadisi’nde herkes her şeyi görebilir; sisli Vadide görünmeyeni görmektir marifet!

Kye, Ngbe-gyo, gbe-su. Kye-nb=gbe-ta-wo-nde.”, meaning: Man: To pursue worship, to mature, and become matter without life. Man pursues a cavernous place (i.e. a grave or hole in the ground). Mandinka script (Clyde Ahmed Winters, Islam in America)

For those who think that the NDE has been satisfactorily explained by science, their advice is sobering: “Theories proposed thus far consist largely of unsupported speculations about what might be happening during an NDE”.111

Bazen hayat bize korkunç bir şekilde diz çöktürür insanın karşı konulamaz bir güçle yeniden ayağa kalkmak için özellikle Yenilgi Ülkesi’nde çok daha iyi planlar yapabileceğini bilmeden!

Mainstream theologians have

Suddenly I was remembering myself, that very night, caring about nothing but getting to Richmond. Was it the same for these people; had their hearts and minds been all concerned with earthly things? I wondered if this was hell.   Back to Life The next I saw a city in which the walls, houses, streets, seemed to give off light, while moving among them were beings as blindingly bright.

ABC Firmasının Beni İşe Alması İçin 10 Neden 1) Profesyonellik ve bütünlüğüm 2) ABC ilaç firmasının ürünleri hakkında derin bilgim 3) Bu sektöre girme isteğim 4) Takım çalışmasındaki başarılı deneyimim 5) Ağ oluşturma yeteneklerim 6) İkili ilişkilerdeki başarım ve insanları "okuma" yeteneğim 7) Dürüstlük ve yüksek etik standartlarım 8) Dinleme becerilerim 9) Rekabetçi yapım 10) Satış bölgesini tanımam ve bu pozisyonda çalışmayı herkesten çok istiyor olmam. ABC İlaç Fİrmasında Çalışmak İStemem İçin 10 Neden 1) ABC firması bu yıl sektördeki en iyi yönetilen firma unvanını aldı. 2) ABC firması, son 3 yıldır, Amerika'nın en iyi 400 firmasının listelendiği Forbes Platinium Listesi'nde yer aldı. 3) ABC firması, sektörde en hızlı büyüyen firmalar arasındadır. 4) ABC firması çalışanları, potansiyelin gücüne inanmaktadırlar. 5) ABC firması, somut ürün gamı sunmaktadır ve "İlaç 1" en çok satan ilaç olmaya adaydır. 6) ABC Firmaıs dürüstlük üzerine kurulmuştur. 7) ABC firması kendini çalışanlarına adamıştır. 8) ABC firması ürünleri, cirosu ve iş gücüyle ilgili istikrarlı bir büyüme öngörmektedir. 9) İş görüşmesi yaptığım JohnDoe'nin profesyonelliğinden ve samimiyetinde çok etkilendim. 10) Konuştuğum her doktor, eczacı ve hasta ABC firmasının ilaçlarından övgüyle bahsetti.

uANKARA (12 Temmuz 1921'de İkdam gazetesinde çıkmıştır-Y.K.K.) "Allah'a bin şükür nihayet Ankara'dayız. Yedi günlük ve altı gecelik yorucu bir yolculuktan sonra meşhur Çubuk Ovası'ndan geçilerek yalçın tepelerden müteşekkil dönüm dönüm bir dehlizden bu esrarlı şehre giriliyor. Benim yerimde bir Avrupalı gazete muhabiri kim bilir buraya erişebilmek için ne büyük fedakarlıklara katlanırdı. Dünyanın hangi şehri burası kadar merak ve tecessüs çekebilir? Bugünkü siyasi cihanın üç büyük ve mühim merkezinden birisi de bence Ankara'dır. Hatta son zamanlarda burası Moskova'dan ve Londra'dan daha ziyade ehemmiyet kesbetti. Avrupa ve Amerika gazetelerinden herhangi birini açınız görürsünüz ki, en çok ismi geçen diyar Anadolu ve onun merkezi olan Ankara'dır. Fakat zannetmeyiniz ki, Ankara'nın manzarası şehir itibariyle şu şöhret ve ehemmiyetle mütenasip bir heybet ve ihtişam arz ediyor. Türk öilliyetçilerinin Hükümet Merkezi bir yangın harabesinden başka bir şey değildir. Bütün dünyaya kafa tutan ve Garp aleminin mütecaviz ve müstevli dalgalarına karşı Şark'ın eşiğinde yegane geçilmez seddi teşkil eden Büyük Millet Meclisi bu harabenin bir kenarında tek katlı, mütevazi, küçük bir binaydı. On yıllık mütemaddi bir mücadeleden sonra hala sayısız düşmanlarla döğüşen Türk Milleti'nde azim, irade, kuvvet vekahramanlık, fazilet ve ümit namına ne varsa hep bu yalıtkan binanın içinde bulunuyor. Zarf ile mazruf arasında ne büyük tezat! Fakat, Türk'ün ruhundaki hayati ve ahlaki fazilete o emsalsiz ulviyet ve mahabeti veren asıl bu tezat değil midir? Eğer Ankara, Londra gibi muazzam ve tantanalı bir şehir ve Büyük Millet Meclisi, West Minister şehrinde bir saray olsaydı Anadolu'daki milliyet ve istiklal hareketinin manası bu kadar büyük görünür müydü? Türk askerine yirminci asır medeniyetinin icabı demir ve çelikten bin türlü cehennem aletlerine karşı koyabilmek kudretini veren şey onun büründüğü paçavralardır. Her hadiseyi zahiri sebepleriyle görmeye alışmışlar bu tecellinin sırrını anlıyamazlar. O gibi kimselere tavsiye ederim ki, Ankara'ya gelmesinler. Zira, buraya ne tarafından baksalar ayrı bir hayat inkisarına uğrarlar. Hatta, bunlar ne derece iyi niyet sahibi olurlarsa olsunlar kalblerndeki kuvvetin mutlaka sarsıldığını hissederler. ... Bir Frenk muharririne göre, dünyada bazı yerler vardır ki, orada bir ilahi nefha eser, Vahdaniler için, Kudüs, Mekke; Cihangirler için Roma, Kartaca; Sosyalistler için Leningrat, Moskova bu neviden yerler olsa gerekir. Mazlum ve mağdur millet için de ilahi nefhanın estiği yer Anadolu'nın en harap bir kasabası olan Ankara'dır. Bundan anlamak lazımgelir ki, herhangi bir şehre azamet ve mahabet veren şey o şehrin binaları, yolları, kubbe ve sütunları dğeildir; ancak orada vukubulan hadise, orada doğan fikir, orada esen nefhadır.

the knowledge of the eternity of my spirit and the freedom from the fear of death have created in me a foundation of peace that no temporary physical condition can shake.

If things seemed challenging, instead of trying to change them physically (which is what I did pre-NDE), I began checking in with my internal world. If I’m stressed, anxious, unhappy, or something similar, I go inward and tend to that first. I sit with myself, walk in nature, or listen to music until I get to a centered place where I feel calm and collected. I noticed that when I do so, my external world also changes, and many of the obstacles just fall away without my actually doing anything. What

However, the ultimate proof that these are not hallucinations came from Dr. Eben Alexander, who documented his very rare NDE in his incredible book Proof of Heaven: A Neurosurgeon’s Journey into the

Yahya Kemal usta bir şair, ama küçük bir insandı. Onu tanımadan yalnız şiirlerini okuyanlara gıpta ediyorum. Ne yazık ki, ben yakından tanıdım onu. Nâzım Hikmet'in bir şiirinde dediği gibi, göğsünde yürek yerine bir "idare lambası" yanardı. O idare lambasının cılız ışığı bile sönerdi zaman zaman. Üvey babamın yalancısıyım ama, Falih Rıfkı, "Mustafa Kemal'in ayaklarına kapanıp yalvaran bir tek kişi gördüm hayatımda. O da Yahya Kemal'di. resmen ayaklarını öpüyordu" demişti. Yahya Kemal tam anlamıyla bir asalaktı. Ömründe çalışmamıştı. Bunu açıkça söylemekten çekindiği halde, Ahmet Haşim!i ne kadar çok seviyorsa, Yahya Kemal'i de o kadar az sevdiğini anılarında besbelli eden Yakup Kadri, ona benim gibi asalak demez; ancak "şahane bir tembeldi" demekle yetinir. Hiç çalışmadığı gibi, bildiğim kadarıyla ömründe kendi evi de olmamıştı. Dost evlerinde (bu arada bizim evde, babaannemin kardeşi Ethem Dirvana'nın eşinin Kandilli'deki Kıbrıslı yalısında ve başka tanıdıklarında) yalvara yakara elde ettiği elçiliklerde ya da bedava olarak Park Otel'de oturmuştu. Ya dostlarının ya da devletin asalağıydı. Cumhuriyet Halk Partisi'nin Sanat Müşaviri, Yapı Kredi Bankasının Estetik Müşaviri adı altında, ona sinekürler uydururlardı, yani hiç çalışmadan para kazanmak olanakları sağlanırdı. Şişmanlar genellikle çok canayakınken, o sevimsiz bir şişmandı. Sofrada davranışları hiç hoş değildi. Küçüklüğümde o yemek yerken, midem bulanırdı. Annem bir kaza yapacağımı anlar, beni sofradan kovardı. Daha sonraları, dişleri dökülünce, takma dişlerini herkesin önünde çıkardığı, bardaktaki suda çalkalayıp gene ağzına takdığı olurdu. Bizim Büyükada'daki evde aylarca, daha doğrusu yıllarca konuk kalmıştı. Biraz kilo vermesi için, annem ona özel rejim yemekleri hazırlatırdı. Yahya Kemal hem onları, hem de sofradaki yemekleri yerdi; üstelik herkesin yediğinden üç kat fazlasını. Gelgelelim, annem servetini yitirip Falih Rıfkı'dan da boşandıktan sonra, Yahya Kemal onu aramaz oldu. Şefika, Ankara'dan ayrılıp İstanbul'a ilk yerleştiği sırada Yahya Kemal'den bir miktar borç almış. Günün birinde evimizden bir halı satıp bu parayı geri vereceğini söyleyince, bunu engellemeye çalıştım, "Adama çok ayıp olur. yıllarca bizde kalmış. Şimdi siz bu durumdayken, o parayı almaz" dedim. Annem, "Yoo, alır, alır" dedi. Yahya Kemal'i ayıplarcasına söylememişti bunu. Adamın huyunu biliyor, onu olduğu gibi kabul ediyor; parayı almasını normal sayıyordu. Ben buna inanmadım, annemle birlikte Park Otel'e gittim. Annem haklı çıktı. Verilen borç geri alınırken, "Acelesi nedir? Durumun sıkışıksa, daha sonra ver" gibi alelusul bir lâflar edilir. Yahya Kemal bunları bile söylemedi, "Ha, peki" diyerek parayı cebine indirdi. Yahya Kemal kendisinden başka hiç kimseyi düşünmeyen, tamamiyle bencil, kaskatı bir adamdı. Nâzım Hikmet'in annesi ressam Celile Hanım'la, uzun süren fırtınalı bir aşk yaşamıştı. Annem bir gün ona, "Ne yazık, birbirinizi bir türlü sevemediniz" demiş. Yahya Kemal de "Hayır, birbirimizi çok sevdik; ama aynı zamanda değil" diye yanıt vermiş. Ne var ki, şiirsel bir lâftan başka bir şey değildi bu: Celile Hanım onunla evlenebilmek için eşinden ayrılmıştı. Gelgelelim Yakup Kadri'nin dediği gibi, Yahya Kemal tam bir "küçük burjuva" gibi davranmış; aşkı uğruna kurulu düzeni hiçe sayan bu sanatçı kadınla birleşmeyi göze alamamıştı. Yakup Kadri'ye şöyle demişti: "Bu kadar dile gelmiş bir kadınla ben nasıl evlenebilirim? Sonra herkes bana ne der? Ne gözle bakar." Gene Yakup Kadri'nin açıkladığı gibi, o sırada Dârülfünûn'da müderristi. Çıkarları aşkından çok daha önemli olduğundan, saygınlığını sarsacak bir duruma düşmek korkusuna kapılmıştı. Yıllar sonra gözleri artık görmeyen yaşlı Celile Hanım, açlık grevine başlayan oğlu için, Galata Köprüsü'nde imza toplarken, bir rastlantı sonucu oradan geçen Yahya Kemal eski sevgilisini görmüş. Nâzım Hikmet'in kurtulması için, hemen sıvışmıştı oradan.

Çok Kültürlülük Bir toplumu oluşturan bireylerin ve grupların dil, din, ırk, tarih, coğrafya açısından farklı kökenlerden gelmesine dayanan çok kültürlülük, tek bir siyasal birim halinde ve ortak sınırlar içinde yaşayan toplumlarda söz konusudur. Bu farklılıklar kimi zaman, çöken Sovyetler Birliği'nde ya da bugünkü Amerika Birleşik Devletleri'nde olduğu gibi, değişik milletlere mensup insanların bir arada yaşaması biçiminde de görülebilir. Dilimize, çok kültürcülük ya da çok kültürlülük olarak çevrilen 'multiculturalizm', temelde çok kültürlülüğü benimseyen, savunan, teşvik eden bir politik akımın adıdır. Dolayısıyla özde farklı anlamlar ifade etmezler. Temel hedefi, ulus devletleri 'etnik çeşitlilik' temelinde ayrıştırmak, bölmektir.

Atsız'ın İsmet İnönü'ye karşı tavrı çok açıktır. Hiçbir hareketini tasvip etmemiştir. "Türkçülüğe Karşı Haçlı Seferleri"nde son olarak İnönü'nün "Türkçülüğünü" sorgulamıştır: "İsmet İnönü'nün büyük suçu, Türkçülüğü düşman bilerek bu romantizmi yıkmağa çalışması olmuştur. Halbuki Türkçülük, o zamana kadar İsmet Paşaya düşman değildi. Hattâ aile babasıdır diye onu biraz tutuyordu bile. Fakat o, bunu anlayamadı. Tarihin asla bağışlamayacağı bir suç işleyerek Türkçülüğü yıkmağa çalıştı. Türkçüler takım takım hapislere girdiler ama Türkçülük yıkılmadı. Yıkılan kendisi oldu.

Atatürk'ün geldiği şartları yeterince tespit etmeye izin verecek belgeler, kaynak yetersizliği var değil mi? Vardır. Bunun dışında öyle zannediyorum ki, Atatürk'le doğrudan doğruya ilgili olan belgelerin de tamamı açıklanmış, ortaya çıkarılmış değil... Ha şimdi Abdi Beyefendi nedense bir şey ifade edeyim. Atatürk kendi aksiyonunun, kendi eyleminin hesabını büyük Nutuk'unda verir. Ama bu büyük Nutuk da ancak siyasî bir vesikadır. Gerçi bunun ikinci cildi vesikalar kısmı, bu Nutuk'ta temas edilen konuların da belgelerini derlemiş, toplamıştır. Fakat bunun yanında hakikatte eski tâbirle konuşacağım, kusura bakmayın, Türkçeye tercüme ederiz müştereken.. İcâbatı zaman ile. Yani zamanının icâp ve zaruretlerine göre, bu nutukta yer almış şeyler vardır ki, bunlar üzerinde tartışılabilir. Mesela Atatürk'ün eski silâh arkadaşlarından ayrıldığı kısımlar. Farzedelim Kâzım Karabekir, Ali Fuad Paşa'nın, Rauf Bey'in, Refet Paşa'nın vs.nin kendisine karşı bir komplo tertip ettikleri, Ordu'yu ele almak istedikleri vs. üzerinde söyledikleri sözler, bu Nutuk'unda yer verdiği kayıtlar, eğer Atatürk hayatta olsa bugün Nutuk'tan çıkartır. Ama o günkü 1927'de bu Nutuk biliyorsunuz söylenmiştir. Bu ayrılanların hicranı diyelim, yahut bunlar üzerinde bunlar birer kurbandır kanaati Büyük Millet Meclisi'nde de hele bir kısım çevrelerce çok yayımlandığı için, çünkü bunlar hem o vakit ekarte edildiler, hem Cumhuriyet Terakki Perver Fırkası'nın kurduktan sonra da fırkaları birkaç ay sonra kapatılıp yine büsbütün ikinci bir sürgüne mahkûm oldular ve üçüncusünde hepsi Atatürk'e suikast meselelerine karıştırıldı. Bunların doğru olmayacağı, bu adamların Atatürk'e suikast tertip etmeyeceği bedihi idi. O halde bu hassasiyete karşı Atatürk'ün hayır biraz ağır oluyor ama, onlar birer haindi mânasını ifade eden şekildeki bu beyanları, bu Nutuk'a sadece şiyasî vesika şeyini verir, gerçek vesika şeyini vermez.

Atatürk'e ait sizi en çok etkileyen bir hâtıra nedir? Pek çok var. Fakat bunların içerisinde en karakteristik olanı şu: 1932 senesinde Birinci Tarih Kongresi sırasında kongre âzalarına Marmara Köşkü'nde bir çay verildi. Ben de gittim. Orada resim çekmek için münasip bir poz bekliyordum. Atatürk beni gördü. Döndü etrafını almış olan tarih profesörlerine, tarih hocalarına, 'Bu memlekette' dedi. 'Bütün istibdatları yıktık, yalnız şu Cemal'in istibdadından kurtulamadık. Söyle bakalım, nasıl resim çekmek istiyorsun, nerde durahm nasıl duralım?' Ben tabiî ezildim büzüldüm, nasıl emrederseniz Paşam dedim. Çünkü böyle bir iltifatı beklemiyordum. 'Etrafınıza' dedim 'gelsin profesörler, öyle bir resim çekeyim.' 'Peki. Haydi, gelin bakalım' dedi. Benim en güzel hatıralarımdan bir tanesi bu. Bir de O'nun görüşlerinin kudretini gösteren bir hikâyem var. 1929'da Tahtakale yangını başlamıştı. Ben o vakit askerliğimi yapıyordum muhafız taburunda. Yangın olduğunu görünce hemen makinemi aldım, koştum yangın yerine. Yangının resimlerini almaya çalışıyordum. O esnada Gazi geliyor, dediler. Hemen ben de vaziyetimi aldım. Geldi, yangının aydınlığından istifade ederek Atatürk'ü tespite çalışıyordum. O esnada bana şunu söyledi: Başıbozukluk, paçandan akıyor. Bana bunu söylediği zaman gece saat 3'tü. Hemen bir esas vaziyeti aldım. Şöyle bir baktım, meğersem tozluğumun bağı çözülmüş, sarkıyor. Hemen ordan yok oldum, bağı bağladım, tekrar geldim, başladı gülmeye. Öyle bir hengâmede, öyle bir anda asker kıyafetiyle bir gazetecinin tozluğunun bağının çözüldüğünü görüyor. Kimsede ben bu dikkati görmedim. Daha sonraki dönemleri de düşünerek meslek hayatınızın en ilginç, sizi en fazla etkilemiş olayını hatırlayabilir misiniz? Vallahi birçok hâdiselere şahit oldum. Birçok hâdiseleri tespit ettim. Lâlettayin zamanlarda dahi, Atatürk'ün resmini çektiğimde duyduğum heyecanı başka hâdiselerde pek duymadım. Yalnız 1939'un sonunda Erzincan zelzelesine gitmiştim İsmet Paşa ile beraber. Orada da bir hayli heyecan ve hâdiselere şahit oldum. Bir de şu beni çok etkiledi: 1938 senesi ilkbaharında Kırşehir'in Köşker Nahiyesi'nde zelzele olmuştu. Zelzele yerini öğrendik. Ulus'ta da çalışıyordum. Ulus bizi bir muhabir arkadaşla Kırşehir'in Köşker nahiyesine yolladı ve şafak sökerken zelzele sahasına geldik. İniltiler, ahlar, vahlar, yangınlar... Böyle bir manzara. Ve oraya giden ilk yardım diyeceğim veyahut da zelzeleden sonra ilk giden kimse olmak dolayısıyla hemen etrafımızı aldılar. Bizim kim olduğumuzu sordular. Sağ kalanlar, kimi yaralı, kimi yarasızdı. Gazeteci olduğumuzu öğrendikten sonra köylülerin bize sordukları sual şu oldu: 'Atatürk'e hasta diyorlar. Nasıl hastalığı?' Orada bütün tüylerim diken diken oldu. Ve bir de orada duyduğum heyecanı hiçbir zaman unutamayacağım. Kaç yılında olmuştu bu? Bu 1938 senesinin Nisan aylarında idi ki Atatürk'ün birinci hastalık devresine rastlıyordu. Adamlar kendi dertlerini unutmuş, Atatürk'ü soruyorlar. Bunun mânâsı çok büyük.

TÜRK DİLİ VE KÜLTÜRÜ (18.8.1932) Cumhuriyet gazetesi Başyazarı Yunus Nadi (Abalıoğlu) 18 Ağustos 1932 tarihinde Yalova Kaplıcaları Köşkü'nde Gazi ile Türk dili konusunda bir röportaj yapmış, bunu 'Gazi Hazretleriyle bir hasbihal' başlığı altında 21 Ağustos 1932 tarihli Cumhuriyet gazetesinde başyazı olarak yayımlamıştır. Yunus Nadi, bu röportaj-hasbihal ile ilgili olarak şunları yazmaktadır: Büyük Reis ve rehber, kendilerini Yalova'daki son ziyaretimizde: 'Maksadın Türk Milletine kendi mazisinde mevcut ve kendi mazisinden mevrus ve bu itibarla bittabi daha mütekâmil şekilleriyle istikbaline de şamil kendi kültürünü ortaya çıkararak göstermek' olduğunu izah ettikten sonra 'Türk Dili Cemiyeti'nin bu yoldaki mesaisinden onaya cidden hayret olunacak neticeler, yani hakikatler çıkması muhakkak bulunduğunu' bütün bir emniyet ve kuvvetle beyan buyurdular ve: 'İsterseniz, dediler; isterseniz evvela mevzubahis olan ''kültür" kelimesini ele alalım. Şöylece bir tesadüf bu kelime üzerinde bile bizi tenvire kifayet etti.' Bunları söyleyerek Büyük Reis bize yanlarındaki bir kitabı uzatarak: 'Evvela, dediler; bu kitabın ismini, müellifini ve basma tarihini okuyunuz.' Okuduk: Lûgat-i Çagatay. Müellifi Şeyh Süleyman Efendi-i Buharî. İstanbul 1298. Sonra da: 'Şimdi, dediler; bu kitapta "kilturmak" kelimesini bulunuz.' Bulduk. 'Kelimenin karşısındaki mana izahlarını okuyunuz.' Dediler. Şöylece okuduk: Getürmek, ihzar ve isal. İrat ve peyda etmek. Sevk ve ikame etmek. Tekarrur. Bundan sonra Gazi Hazretleri şunları söylediler: 'Türkçe fiillerinde "mek" ve "mak" lahikalarının kaldırılmasiyle geri kalan maddenin asıl kelime olduğunu bilirsiniz. "Kilturmak" fiilinin asıl maddesi "kiltur"dur demek. Fransızca, İngilizce, Almanca gibi bellibaşlı Garp dillerinde pek az telaffuz farkıile kullanılan "kültür" kelimesiyle bu "kiltur" kelimesi arasında telaffuz itibariyle olduğu gibi mana itibariyle mevcut olan tetabuka dikkat etmemek mümkün müdür? Malumdur ki Garp dillerinde kültürün manası hem maddidir, hem manevi. Türkçede de aynı Nihayet Çagatay-i Türkide yapılacak işe tekarrur edecek son şeklini vermeye "kiltur" diyor. Frenk, tarlayı ekmeye "kültür" dediği gibi ulum ve fünunda tekemmül muhassalasına da "kültür" diyor. Şeyh Süleyman Efendi-i Buharî'nin bu "kiltur" kelimesini Garp lisanlarından almamış olduğuna şüphe yok. Öyle bir şey hatıra dahi gelemez. Bu zatın Türk dilleri şubelerinden Çagataycanın kelimelerini toplamış ve onların manalarını yazmış olduğu meydandadır. Pek ufak bir telaffuz farkı ile kelime, bütün manaları itibariyle Asya'da ve Avrupa'da aynıdır. Acaba onun asıl menşei Asya mıdır, Avrupa mıdır? Burasını tetkike çok zaman ve imkanımız vardır. Fakat şimdiden söylenebilir ki kelime esasen Asyalıdır. Avrupa'nın halen çok müterakki olduğundan şüphe olmayan kültürü dahi aslen Türktür demek olur. Filhakika bir kültür kelimesini Garp medeniyetlerinde gördükten. sonra onu Arapça bir kelime ile ifade etmek için "hars" kelimesini almışız. "Hars" ve "haraset", kültürün aslına ve iştikaklanna maddi ve manevi manalariyle tetabuk eden bir kelimedir. Garp dillerindeki "kültür" kelimesine menşe olarak Latince "cultura" ve "cultuver" (kültüve) mukabili olarak "cultivare" (kültivare) kelimelerini buluyoruz ki aynı ile "hars" ve "haraset" demektir. Fakat şimdi asıl Türk dilinde "kiltur" kelimesini buluyoruz, bunun da aynen "kültür" demek olduğunu görüyoruz.' (Cumhuriyet, 21.8.1932, s. 1 -5)

Atatürk'e ait sizi en çok etkileyen bir hâtıra nedir? Pek çok var. Fakat bunların içerisinde en karakteristik olanı şu: 1932 senesinde Birinci Tarih Kongresi sırasında kongre âzalarına Marmara Köşkü'nde bir çay verildi. Ben de gittim. Orada resim çekmek için münasip bir poz bekliyordum. Atatürk beni gördü. Döndü etrafını almış olan tarih profesörlerine, tarih hocalarına, 'Bu memlekette' dedi. 'Bütün istibdatları yıktık, yalnız şu Cemal'in istibdadından kurtulamadık. Söyle bakalım, nasıl resim çekmek istiyorsun, nerde durahm nasıl duralım?' Ben tabiî ezildim büzüldüm, nasıl emrederseniz Paşam dedim. Çünkü böyle bir iltifatı beklemiyordum. 'Etrafınıza' dedim 'gelsin profesörler, öyle bir resim çekeyim.' 'Peki. Haydi, gelin bakalım' dedi. Benim en güzel hatıralarımdan bir tanesi bu. Bir de O'nun görüşlerinin kudretini gösteren bir hikâyem var. 1929'da Tahtakale yangını başlamıştı. Ben o vakit askerliğimi yapıyordum muhafız taburunda. Yangın olduğunu görünce hemen makinemi aldım, koştum yangın yerine. Yangının resimlerini almaya çalışıyordum. O esnada Gazi geliyor, dediler. Hemen ben de vaziyetimi aldım. Geldi, yangının aydınlığından istifade ederek Atatürk'ü tespite çalışıyordum. O esnada bana şunu söyledi: Başıbozukluk, paçandan akıyor. Bana bunu söylediği zaman gece saat 3'tü. Hemen bir esas vaziyeti aldım. Şöyle bir baktım, meğersem tozluğumun bağı çözülmüş, sarkıyor. Hemen ordan yok oldum, bağı bağladım, tekrar geldim, başladı gülmeye. Öyle bir hengâmede, öyle bir anda asker kıyafetiyle bir gazetecinin tozluğunun bağının çözüldüğünü görüyor. Kimsede ben bu dikkati görmedim. Daha sonraki dönemleri de düşünerek meslek hayatınızın en ilginç, sizi en fazla etkilemiş olayını hatırlayabilir misiniz? Vallahi birçok hâdiselere şahit oldum. Birçok hâdiseleri tespit ettim. Lâlettayin zamanlarda dahi, Atatürk'ün resmini çektiğimde duyduğum heyecanı başka hâdiselerde pek duymadım. Yalnız 1939'un sonunda Erzincan zelzelesine gitmiştim İsmet Paşa ile beraber. Orada da bir hayli heyecan ve hâdiselere şahit oldum. Bir de şu beni çok etkiledi: 1938 senesi ilkbaharında Kırşehir'in Köşker Nahiyesi'nde zelzele olmuştu. Zelzele yerini öğrendik. Ulus'ta da çalışıyordum. Ulus bizi bir muhabir arkadaşla Kırşehir'in Köşker nahiyesine yolladı ve şafak sökerken zelzele sahasına geldik. İniltiler, ahlar, vahlar, yangınlar... Böyle bir manzara. Ve oraya giden ilk yardım diyeceğim veyahut da zelzeleden sonra ilk giden kimse olmak dolayısıyla hemen etrafımızı aldılar. Bizim kim olduğumuzu sordular. Sağ kalanlar, kimi yaralı, kimi yarasızdı. Gazeteci olduğumuzu öğrendikten sonra köylülerin bize sordukları sual şu oldu: 'Atatürk'e hasta diyorlar. Nasıl hastalığı?' Orada bütün tüylerim diken diken oldu. Ve bir de orada duyduğum heyecanı hiçbir zaman unutamayacağım. Kaç yılında olmuştu bu? Bu 1938 senesinin Nisan aylarında idi ki Atatürk'ün birinci hastaİlk devresine rastlıyordu. Adamlar kendi dertlerini unutmuş, Atatürk'ü soruyorlar. Bunun mânâsı çok büyük.

Hu sözü, Çinlilerin kendilerinden olmayan, bütün kuzey ve batı kavimlerini tanıtmak için kullandıkları, gayet geniş bir deyiştir. Çin kaynaklarına inemeyenler de bu konuda, O. Franke'nin Çin Tarihi adlı ünlü eserine bakabilirler. Çinlilerin Hu deyimi, eski Yunanlıların yabancı kavimlere, 'İskit' demelerine benzer. Hu deyimi üzerinde en derin araştırmayı, ünlü Çin ansiklopedisti ve ilim adamı Wang Kuo-wei yapmıştır. Bu büyük araştırıcının adı ve araştırmaları, bu kitabımızda sık sık yer almıştır. Kuan t'ang-chilin, 13, 14 adlı eserindeki bu araştırma Kui-fang, Hien-yün, Kun-i gibi, eski Çinlilerin kuzey kavimleri için söyledikleri sözleri, eski Çin klasiklerinden toplayarak bir araya getirmiştir. Fevkalade geniş bir kaynak bilgisine sahip olan bu araştırıcıya göre, Hu sözü başlangıçta Hun veya Hiung-nu kavim adlarının başka bir yazılışı idi. Fakat zamanla Çinliler bu sözü diğer yabancı kavimler için de kullanmaya başlamışlardı. Bu ünlü ilim adamı, bir sonuca giderken daima son derece zengin vesika veriyordu. O. Franke de eserinde, sık sık bu görüşü benimser görünmektedir. Bütün bu görüşleri, öz olarak vermek için bile yeterli yerimiz yoktur. Çinliler, batıyı ve Türkistan'ı, oldukça geç çağlarda tanıdılar. Çinliler batıyı tanıdıktan sonra, her iki Türkistan halkına da, Hu demeye başlamışlardı. Bu deyimler az sonra, daha da gelişeceklerdi. Çinliler Türkistan şehir halkına Hsi-hu yani Batı Hunları demek yolu ile onları, çevrelerindeki diğer yabancılardan da ayırmak istemişlerdi. Yukarıda adı geçen Wang Kouwei, bunları bol miktarda vesika kullanma yolu ile, çok derin olarak incelemiştir. Prof. Eberhard da, Kui-fang, K'un-i, Hun-i Hsien-yün, Hsün-yü gibi Çin'in kuzeyindeki eski kavimler üzerinde durmuştur. Çin tarihlerine yapılan eski Çin şerh ve notlarına göre bu kavimler, Hunların, yani Hiung-nu kavimlerinin ataları idiler. Çin edebiyatında böyle bir inanış, köklü ve yerlidir. Biz de vaktiyle, DTCF Dergisi'nde bu kavimler ile ilgili vesikaları, bir araya getirmiştik. Fakat bu çok eski vesikalardan, kesin sonuçlara gitmek doğru değildir. Bundan dolayı kitabımızda, kavimler coğrafyasını esas aldık. Çin tarihlerinde kuzeybatı kavimleri için Hu sözü kullanıldıkça, bu deyimi Hunlar diye belirledik. Çünkü ana Hun kitlelerinin bulunduğu bölgeler, bu yönde idi. Yoksa Çinlilerin zamanla değişen geniş etnik deyimlerine bakarak ırk ve kavim birlikleri kurmak, elbette ki doğru olamazdı.

Teşebbüse geçtim, Evvela İdare Meclisi'ne bildirdim. Kendilerine, kâğıt fabrikası yapacağız, zamanı gelmiştir, kararınızı verin, dedim. İtimatları da var. Zaten fazla malûmatı olanımız da yok. Emniyete dayanır her şey, kararı verdik. Müracaat ettik. Zamanın usûlüne göre böyle mühim fabrika kuranlar için hususi bazı imtiyazlar kabul ediyorlar. O da şu; bölge hesabına göre, böyle büyük bir müessese yapılınca, o bölge dahilinde bir ikincisi yapılmasın. Bu, Teşvik-i Sanayi Kanunu'muzda var. Ta İstanbul Meclis-i Mebusan'ınca kabul edilmiş. Mesela İzmit'i, şimdiki yerini beğenmiştim. İstanbul'da, Bursa'da, Bolu'da o çerçevede ikinci bir kâğıt sanayiini bilmem kaç sene başkasına yaptırmayacaklar. Onun için müracaaat ettim. Müsaade edin, ben yapacağım bunu, konunun bu maddesine göre de bana bu hakkı tanıyınız, dedim. Yapmadılar. Sanayi Ofisi diye bir ofis kurmuşlardı. Türkiye'nin bütün sanayiini kendileri kuracaklar, veyahut kendileri müsaade ederler ise fabrika kurulacak. Sistem bu, İsmet Paşa'nın usulü. Rusya'ya gidip geldikten sonra kurulan ofis. O vakit de İktisat Vekili Mustafa Şeref Bey isminde liyakatli, faziletli bir hukukçu. Bize, biz bunu kendi programımıza aldık, biz kuracağız, dediler. Allah mübarek etsin, dedim. Ben de başka şey ararım. Bunu bir mesele yapmak istemiyordum. Fakat mesele oldu. ben İdare Meclisi'nde, 'Siz fabrika yapacağız diye karar almıştınız. Şu sebeple reddettiler. Kendileri yapacaklarmış. Bunun üzerine mütalâa da söylemekten çekinmedim. Ben İktisat Vekili olsaydım, onların yaptığ gibi yapmazdım' dedim. Memlekette yapılacak namütenahi iş var. Sermaye az onlarda. Hangi müessese bir iş yapmak istiyor ise, ona vermeli, hattâ yardım etmeli ve hükümet oradan tasarruf ettiği para ile bir başkasını yapmalı, dedim. Bunu bize yaptırmıyor. Paramız var. Bunun portresi de 20-30 milyon liradır. Bunu ben yapacağım, diyor ama, dışarıdaki öğretmenlerin maaşını ödeyemiyor, bütçesi de bu... Nasıl bu devletçiliği, devlet sermayedarlığını idare edecekler ve bunun altından kalkacaklar. Aklım ermiyor, dedim. Zaten teknik mekteplerini kurmasalar ben sanayii kuramam. Teknisyen yetiştireceğim. Ben üç kişiyle yapmışımdır, birinci beş senelik programı. Dördüncü, beşincisinde bulama dım bana fikir verecek adam olarak. Bu kadar da züğürttük. Hem teknisyenden, hem mühendisten... Bu olayı Atatürk'e söylemişler. Demişler ki Bayar karar verdi, kâğıt fabrikasını kuruyor. Beklediği bir şey. Bunun üzerine -benim haberim yok- Atatürk ile İsmet Paşa arasında bir mesele geçmiş. Bizim İnhisarlar İdaresi karton kâğıt, ambalaj fabrikası yapmaya karar vermiş. İsmet Paşa ondan sonra bunun planlarını vesairelerini almış, Atatürk'e gitmiş. Atatürk adeta eli sopalı hepimizi tazyik ediyor. Yapalım, yapalım, diyor, İnönü, 'İnhisarlar Dairesi buna karar verdi. Fakat tetkik ettirdim bunu, bundan kâr çıkmaz, zarar edermişiz. Meselenin portresi de üç milyon liradan ibaret. Ambalaj fabrikası yapacaklar. İnhisarlar İdaresi'nin paket vesairesinde kullanmak için ihtiyacı var. Ve ilk teşebbüsümüz olacak. Zararlı bir işe girersek, bundan sonra cesareti de kırar. Bundan vazgeçelim Paşam, ne dersin?' Ben derakap anladım, kâğıt fabrikası, şeker fabrikası kurulan memleketlerde daima kavgalar olmuştur istenmemiştir içten. Bunları sigortacılar istemez, nakliyatçılar istemez. komisyoncu tüccarlar istemezler. Hariçten bir mektup yazar, gelir komisyonunu alır cebine atar, bey gibi yaşar. Memlekette kurulursa o, eksik olacak onun ticareti. Bunları ben tetkik etmiştim. İşin kurulmasından menfaati bozulacaklar bana mani olmak isterler. Onlardan biri İsmet Paşa'ya zarar edersiniz, demiş. O da kabul etmiş. Atatürk'e de tesir etmiş. Atatürk bu sırada bizim aynı işi daha büyük olarak kurmak istediğimizi öğrenince şaşırmış. Bizim İş Bankası İdare Meclisi'nden arkadaşlar kendisine işi anlatıp kârlı olabileceğini söyleyince beni çağırttı ve bu meseleyi konuştu.

TÜRK DİLİ VE KÜLTÜRÜ (18.8.1932) Cumhuriyet gazetesi Başyazarı Yunus Nadi (Abalıoğlu) 18 Ağustos 1932 tarihinde Yalova Kaplıcaları Köşkü'nde Gazi ile Türk dili konusunda bir röportaj yapmış, bunu 'Gazi Hazretleriyle bir hasbihal' başlığı altında 21 Ağustos 1932 tarihli Cumhuriyet gazetesinde başyazı olarak yayımlamıştır. Yunus Nadi, bu röportaj-hasbihal ile ilgili olarak şunları yazmaktadır: Büyük Reis ve rehber, kendilerini Yalova'daki son ziyaretimizde: 'Maksadın Türk Milletine kendi mazisinde mevcut ve kendi mazisinden mevrus ve bu itibarla bittabi daha mütekâmil şekilleriyle istikbaline de şamil kendi kültürünü ortaya çıkararak göstermek' olduğunu izah ettikten sonra 'Türk Dili Cemiyeti'nin bu yoldaki mesaisinden onaya cidden hayret olunacak neticeler, yani hakikatler çıkması muhakkak bulunduğunu' bütün bir emniyet ve kuvvetle beyan buyurdular ve: 'İsterseniz, dediler; isterseniz evvela mevzubahis olan ''kültür" kelimesini ele alalım. Şöylece bir tesadüf bu kelime üzerinde bile bizi tenvire kifayet etti.' Bunları söyleyerek Büyük Reis bize yanlarındaki bir kitabı uzatarak: 'Evvela, dediler; bu kitabın ismini, müellifini ve basma tarihini okuyunuz.' Okuduk: Lûgat-i Çagatay. Müellifi Şeyh Süleyman Efendi-i Buharî. İstanbul 1298. Sonra da: 'Şimdi, dediler; bu kitapta "kilturmak" kelimesini bulunuz.' Bulduk. 'Kelimenin karşısındaki mana izahlarını okuyunuz.' Dediler. Şöylece okuduk: Getürmek, ihzar ve isal. İrat ve peyda etmek. Sevk ve ikame etmek. Tekarrur. Bundan sonra Gazi Hazretleri şunları söylediler: 'Türkçe fiillerinde "mek" ve "mak" lahikalarının kaldırılmasiyle geri kalan maddenin asıl kelime olduğunu bilirsiniz. "Kilturmak" fiilinin asıl maddesi "kiltur"dur demek. Fransızca, İngilizce, Almanca gibi bellibaşlı Garp dillerinde pek az telaffuz farkıile kullanılan "kültür" kelimesiyle bu "kiltur" kelimesi arasında telaffuz itibariyle olduğu gibi mana itibariyle mevcut olan tetabuka dikkat etmemek mümkün müdür? Malumdur ki Garp dillerinde kültürün manası hem maddidir, hem manevi. Türkçede de aynı Nihayet Çagatay-i Türkide yapılacak işe tekarrur edecek son şeklini vermeye "kiltur" diyor. Frenk, tarlayı ekmeye "kültür" dediği gibi ulum ve fünunda tekemmül muhassalasına da "kültür" diyor. Şeyh Süleyman Efendi-i Buharî'nin bu "kiltur" kelimesini Garp lisanlarından almamış olduğuna şüphe yok. Öyle bir şey hatıra dahi gelemez. Bu zatın Türk dilleri şubelerinden Çagataycanın kelimelerini toplamış ve onların manalarını yazmış olduğu meydandadır. Pek ufak bir telaffuz farkı ile kelime, bütün manaları itibariyle Asya'da ve Avrupa'da aynıdır. Acaba onun asıl menşei Asya mıdır, Avrupa mıdır? Burasını tetkike çok zaman ve imkanımız vardır. Fakat şimdiden söylenebilir ki kelime esasen Asyalıdır. Avrupa'nın halen çok müterakki olduğundan şüphe olmayan kültürü dahi aslen Türktür demek olur. Filhakika bir kültür kelimesini Garp medeniyetlerinde gördükten. sonra onu Arapça bir kelime ile ifade etmek için "hars" kelimesini almışız. "Hars" ve "haraset", kültürün aslına ve iştikaklanna maddi ve manevi manalariyle tetabuk eden bir kelimedir. Garp dillerindeki "kültür" kelimesine menşe olarak Latince "cultura" ve "cultuver" (kültüve) mukabili olarak "cultivare" (kültivare) kelimelerini buluyoruz ki aynı ile "hars" ve "haraset" demektir. Fakat şimdi asıl Türk dilinde "kiltur" kelimesini buluyoruz, bunun da aynen "kültür" demek olduğunu görüyoruz.' (Cumhuriyet, 21.8.1932, s. 1-5)

Özetle demek istiyorum ki, İnönü belki hiçbir savaşı kazanmayabilirdi, kaldı ki bütün savaşlarda da kazanmak için elinden gelen gayreti sarfetmiştir. İyi kurmaydır, fakat iyi bir kumandan değildir, bu yargıdaydım. Bu yargımı Anadolu İhtilâli'nin başka bir yerinde, Birinci İnönü Muharebesi'nin kritiğini yaparken de ifade ettim. Yine hatırımda kaldığına göre ifadem şöyledir: Yunanlılar, Birinci İnönü Muharebesi'nden çekilirken Garp Cephesi Kumandanı İsmet Bey o zaman paşa değildi. İsmet Bey -Yunanlıları takip etmemiştir- diye tenkit ettim. Sonra İnönü ile hatıralarını yazmak için buluştuğum sıralarda bir gün -çok defa yaptığı gibi- öğle yemeğine beni alıkoydu. Yemekte yan yana oturuyorduk. Lâfı Anadolu İhtilâli'ne, Kurtuluş Savaşı'na getirdi. Bana dedi ki Sen beni Birinci İnönü Muharebesi'nde Yunanlılar çekildiği halde neden takip etmedim diye tenkit ediyorsun. Sen o zaman orada mıydın? Paşam, dedim, ben orada yaşım itibariyle bulunamazdım. O halde, dedi, Ben sana söyleyeyim, Yunanlılar taarruza geçtikleri zaman ben Çerkez Ethem'le mücadele ediyordum. Yunan taarruzunu öğrenince Çerkez Ethem'in karşısındaki kuvvetlerin büyük kısmını İnönü mevzilerine yetiştirmek için cebrî yürüyüşle, o zamanın deyimiyle zorlama yürüyüşle Kütahya Istasyonu'na kadar getirdim. Çerkez Ethem'in karşısında İzzettin Bey'in kuvvetlerinden bir kısmını ve İzzettin Bey'i bıraktım ve orduyu cebrî yürüyüşle Kütahya istasyonuna getirdim. Asker o kadar tâkatsizdi ki, trene binmek için adımını atacak hâli yoktu. Subaylara emirler verdim. Askerleri arkalarından iterek vagonlara doldurdular. Böyle bindirdim. Sen orada mıydın, gördün mü? diye bir daha sordu. Hayır, göremedim, dedim. Gelmedim, yoktum orada, dedim. İnönü devam ediyordu: İnönü İstasyonu'na geldik. Asker biraz uyumuş, dinlenmişti, ama tâkatsizliği devam ediyordu. Trenden istasyona indirmek için askerlerin kolundan tutarak aşağıya çektik. Şimdi bu askerle sen olsaydın nasıl takip ederdin? diye sordu. Arkasından bir kahkaha attı, yüzüme de vurdu. Üzülme, dedi. Beni tenkit ettin diye sana kızmıyorum, ayıplamıyorum. Tabiî senin dediğini yapsaydım zafer daha çok şerefli olurdu ama, bunu yapmaya da imkân yoktu, dedi. 'Sen tenkit edeceksin başkası tenkit edecek, gerçekler bu suretle meydana çıkacak.' Abdi Bey, gerçekten utandım, haddimi bilmeden bu tenkidi yapmışım. Anladım ki gerçekle teori birbirini tutmuyor.

Türkçülük, Büyük Türkeli’nde, Türk uruğunun kayıtsız şartsız hakimiyeti ve bağımsızlığı ile Türklüğün her yönden bütün milletlerden ileri ve üstün olması ülküsüdür.

Why didn’t I see my loved ones? Every story I have heard about an NDE involves seeing our loved ones. The answer for this one was simple: “No distractions. You were there for healing, not a reunion.

Birinci Cihan Savaşı sonunda ortaya çıkan “Kürt Teâli Cemiyeti”, Osmanlı Devletinin kendisinden sayarak yüksek makamlara getirdiği Kürtler tarafından kurulmuştu. Dergileri yayınlanıyordu. Mütareke yıllarında Kadıköy Sultanisi’nde okurken Arapça ve Siyer-i Nebî hocamız olan Mihri Efendi, Kürt milliyetçisi olduğu için bize Türklük ve Türkçülük aleyhinde propaganda yapar, Kürt dergileri dağıtırdı. Bir gün: “Sakın Türk’üm demeyin. Öteki unsurları gücendirirsiniz. Osmanlıyım diyin” diye öğüt vermişti. Dağıttığı dergilerin birinde Kürtlerin Asurlular neslinden geldiği yazılıydı.

Şimdi gelelim, işte bu şartlar içinde, bu kaos içinde, daha doğrusu bu görüş parçalanmaları içinde, eğer bırakırsa bir toplum, bir ihtilâl ve bir inkılâp kendi akışını birbiriyle anlaşamayan, her birinin formasyonu, geleneği vs. ayrı olan insanların iradesine bırakırsa, inkılâp parçalanır, ihtilâl parçalanır. O halde ne olacak? Bir tek irade lâzım. Eh tek irade tabiî en kuvvetli irade. Binnetice bunların ayrılması, yani, tarihin felsefesi bakımından, bir ihtilâlin kanunudur. İşin seyr-i, akıbeti, akışı bir tek iradeye, yani Atatürk'e bırakılmıştır, Ve zaten Atatürk o zaferden sonra ve saltanatın ilgasından sonra artık tek adam olur, insanüstü adam olur, insanüstü yaratık olur ve ölünceye kadar da bildiğiniz gibi böyle gider... Binaenaleyh bir şarta göre bu bir doğru değil, arkadaşlara vefasızlık. Ha tamam. Arkadaşlara vefasızlık bir mâna taşır. Ama inkılâbı kurtarmak, ihtilâli kurtarmak daha büyük bir mâna taşır. Binaenaleyh zaruri olarak bu tek irade. Tek irade çok kanlı olmadı. Mesela Rusya'da biliyorsunuz 40-50 milyona mâloldu. Hiç değilse harplerle beraben tabiî. Çin'de 1927 ile 1949 arasında 50 milyon insana mâloldu, yabancı kaynaklar rakamları vs. filânı bu 'Kırmızı Mektuplar' diye bir kitap hazırlıyorum, orada bunları göreceğiz. Türkiye'de yeni bir kitap çıktı: İstiklâl Mahkemeleri diye. Son Ankara ve Elazığ mahkemelerini ikinci cilde bırakmış ama, oraya kadar olanda kaç kişi tevkif edilmiştir, kaç kişi mahkûm olmuştur, kaç kişi idam edilmiştir, bilmem nedir hepsi vardır ve bakıyoruz ki Türkiye'de bu iş hakikaten kansız denebilecek kadar hafif kurbanlarla, geçiştirilmemiştir. İkinci ihtilâl mahkemelerinin yekûnunu da ben söyleyeyim, 1115 kişi tevkif edilmiştir. 115 kişi de idam edilmiştir bunların içinden... Kürt isyanı dahildir. Ve çeteler dahildir. Eğri Ahmet Çetesi, Ceyhanlı Çetesi, yani eşkıya. Bunlar da dahildir, ki bu küçük bir rakamdır. Ve bu bizim şansımız olmuştur. Atatürk'ün kanı sevmemesinin bir eseridir. Nitekim Cavit Bey idam edileceği gece Atatürk sofrayı dağıtmıştır, bir köşeye çekilmiştir. Yakup Kadri'den gayet yakından dinledim: 'Paşam, ne var?' 'Cavit idam edilecek, çok rahatsızım' demiştir. İdam haklı mıydı, haksız mıydı ayrı dava. Yalnız yine bilinmeyen bir şey söyleyeyim, Cavit Bey'in idamına müessir olacak vesikalar bulunmamıştır İstiklâl Mahkemesi'nde. Ama şimdi bu vesikalar bulundu, Ve Tarih Kurumu'na mâlettirildi.

Oysa bu arkadaşlıkta daha çok romantik bir çeşni vardı. Mustafa Kemal, Batı inceliğiyle yetişmiş, iyi aileden bir genç kızla ilk olarak tanışıyor, Dimitrina ile asıl bu yüzden ilgileniyordu. Aralarındaki flört bir maskeli baloda iyice ilerledi. Mustafa Kemal, boyuna Dimitrina'yla dans etti. İlkönce müzikten konuştular. Genç kız müziği çok seviyordu. Az sonra siyasetten söz etmeye başladılar. Mustafa Kemal, heyecanlı bir ciddilikle, Türkiye'yi Batılılaştırmak ve özellikle kadınları özgürlüğe kavuşturmak yolundaki tasarılarını anlatmaya başladı. Onlar da peçelerini çıkarıp atmalı, bu balodaki kadınlar gibi, erkeklerle konuşup kendilerini bağladığı kölelik zincirlerinden kurtulmalıydılar. Dimitrina, Mustafa Kemal'in bu güçlü, akıcı konuşması karşısında, kendinden geçmiş gibiydi. O da, Dimitrina'yı kafasında tasarladığı Avrupalı eş olarak görüyordu. Ama, bunun için genç kızı babasından istemesi gerekliydi. O zaman da bir ret cevabıyla karşılaşma tehlikesi vardı. Hıristiyan olan general, kızının bir Müslüman'la evlenmesine razı olur muydu? Kendi de başka bir Bulgar kızına, General Raçko Petrov'un kızına tutulmuş olan Fethi'ye danıştı. Birtakım aracılar yoluyla kız babalarının ağzını arattılar, ama sonuç cesaret kırıcı oldu. General Petrov hiç düşünmeden karşılık vermişti. “Kızımı bir Türk'e vermektense kafamı keserim, daha iyi.” General Kovaçev de, arkadaşı gibi düşünüyordu. Türk Elçiliği'nde verilen bir balo çağrısını kendisi ve ailesi adına nezaketle reddetti. Mustafa Kemal'le Dimitrina birbirlerini bir daha göremediler.* * Dimitrina, Mustafa Kemal'i hiç unutmadı, çünkü o da genç kızın ailesiyle teması kesmemişti. Dört yıl sonra, Birinci Dünya Savaşı'nın sonlarına doğru, Dimitrina babasıyla İstanbul'a gitmeye kalktı. Orada Mustafa Kemal'i görmeyi umuyordu. Ancak Bulgar cephesinin çökmesi, bu yolculuğu engelledi. Sonraları bir Bulgar mebusuyla evlendi, ondan dul kaldı. (Dimitrina Kovaçey, 9 Ağustos 1966 tarihinde hayata gözlerini yumdu. Yakınlarının anlattğına göre, son günlerde bile Mustafa Kemal'den söz etmekteymiş.) [ç.n.]

Karşılama, istasyonun bekleme salonunda oldu. İzzet Paşa siyasetin acemisiydi, Ankara'daki gerçek durumdan da haberi yoktu. Bu yüzden, Mustafa Kemal'le yüz yüze gelince, iki eski silah arkadaşı gibi oturup baş başa sohbet edeceklerini sanmıştı. Oysa durum beklediği gibi çıkmadı. Mustafa Kemal daha başta kendisini Büyük Millet Meclisi ve hükümet başkanı diye tanıtarak toplantıya resmi bir hava vermişti. Kimlerle müşerref oluyordu? Salih Paşa kendinin İstanbul Hükümeti'nde bahriye nazırı, İzzet Paşa'nın da dahiliye nazırı olduğunu anlatmaya kalkıştı. Mustafa Kemal, nezaketle, ama gayet kesin, böyle bir hükümeti tanımadığını, bu yüzden kendilerini nazır sıfatıyla değil, ancak gayriresmi olarak iki özel kişi gibi kabul edebileceği cevabını verdi.

Türk adı tek heceli bir kelime olup, milâttan sonra VI-VIII. yüzyıllar arasında, yani Göktürkler Çağı'nda yazılı metinlerde geçtiği görülmektedir. Orhun Abideleri'nde daha çok "Türük" bazen de "Türk" şeklinde yazılan "Türk" sözünün cins isim olarak "Güç-Kuvvet (sıfat hali ile) güçlü-kuvvetli" manasına geldiği 1911 yılında neşredilen Türkçe vesikalardan anlaşılmıştır. Bu husus Orta Asya Türk Tarihi uzmanı olan batılı bilim adamları tarafından da kabul edilmiştir. Türk adının bu bilim adamları tarafından olgunluk manasına geldiği de ifade edilmiştir. Bugün bu ad Türk kökenli halklara verilen bir ad olarak bilinmektedir.

Fikret'in “Ferdâ”sıyla geleceğe ilk adımlar atılmaya başlanmıştır. Fikret'in, bir kez bile yüzünü görmediği halde ilk gençliğinden başlayarak saplantılardan ve dogmatizmden uzak, yenilikçi, çağdaş ve devrimci fikirlerle donattığı, bu, -Tanrı'nın herhalde, yok olup gitmelerini istemediği Türklere armağanı olan- güzel ve sarışın çocuk, bütün kurtuluş, kuruluş ve Cumhuriyet yıllarından 1938'de Elazığ'a yaptığı son yurt gezisine kadar Fikret'in izinden ve fikirlerinden hiç sapmamış; ulusuna, üstüne basa basa, her fırsatta onu anlatmaya ve tanıtmaya çalışmıştır. Bazı öğütleri, “bire bir”, onun şiirindeki sözlerdir. Daha, Cumhuriyet'in ilk yılı bile dolmadan, 25 ağustos 1924'te Ankara'da toplanan “Muallimler Birliği Kongresi”nde heyecanla kendisini dinleyen öğretmenlere şöyle seslenir: “Cumhuriyet sizden 'fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür' nesiller İster...

Nisan 1915'e gelindiğinde, Osmanlı İmparatorluğu üç cephede ateş altındaydı: İngiliz ve Fransızların Çanakkale, Rusların Doğu Anadolu ve İngilizlerin güneyde Süveyş harekâtı başlamıştı. Ermenilerin en büyük umudu, Osmanlı İmparatorluğu'nun savaşa girmesiydi. Kasım 1914'te bekledikleri fırsat ortaya çıktı. Ruslar Doğu Cephesi'nde ilerlerken, Osmanlı tebaası olan Ermeniler silahlanıp, hem cephe hem de çete savaşına başlamışlardı. 15 Nisan'da Ermenilerin alevlenen Van İsyanı, bardağı taşıran son damla oldu. 24 Nisan 1915'te Dahiliye Nezareti, Ermeni komite merkezlerinin kapatılması, evrakına el konulması ve komite elebaşlarının tutuklanmasını ilgili makamlara iletti. Dahiliye Nezareti'nin bu talimatı üzerine İstanbul'da 235 kişi tevkif edildi. Esat Uras'ın ifadesine göre, İstanbul'da oturan Ermenilerin sayısı 77.735 idi. Diğer bir kaynağa göre ise tutuklananların sayısı 2345'tir.* İngiliz arşivlerine göre, tutuklanan Ermenilerin, Müttefik ordularına hizmet eden Ermeni gönüllüler veya Müslüman katliamı sorumluları olduğu, daha sonra İstanbul'daki İngiliz Yüksek Komiseri Amiral Calthorpe'e gönderilen şifre telgraflarda kayıtlıdır.** Ermenilerin her yıl nümayiş yaptıkları 24 Nisan, işte bu 235 kişinin tutuklandığı gündür. * Salahi Sonyel, Osmanlı Ermenileri, s. 364 ** Hikmet Özdemir, Kemal Çiçek, Ömer Turan, Ramazan Çalık, Yusuf Halaçoğlu, Ermeniler, Sürgün ve Göç, s. 61

Bruno" bu düşüncelerini özellikle dinsel dogmalara uygulamak isterdi. "Kutsal" diye bilinen din kitaplarının insanları zekâ bakımından gerilettiğini, ahlaken çökerttiğini söylerdi. Gelişme kanunlarından söz eder ve Doğa'nın devamlı bir gelişme halinde bulunduğunu belirtirdi. Tüm yayınlarında genel olarak savunduğu şu olmuştur ki, "iman" yoluyla ilim yapmak mümkün değildir; bilimsel araştırmalara başlarken o alanda "gerçek" diye bilinen ne varsa her şeyi şüpheyle karşılayıp tekrar ele alıp eleştirmek ve Tanrı sözleri diye öne sürülen şeyleri bile akıl eleğinden geçirmek gerekir. Ve işte bundan dolayıdır ki, Kilise, halkı, "Eğer kurtuluşa ulaşmak ve Cennet'lere kavuşmak istiyorsanız iman sahibi olun, imanı her şeyin üstünde tutun" şeklindeki beyin yıkamalarıyla yetiştirirken, “Bruno" aksini savunur ve “İman yoluyla değil fakat ancak şüphecilik (akılcılık) sayesinde gerçeklere ulaşabilirsiniz" formülünü salık verirdi.* Kilise, yeryüzü eşitsizliklerini ve yoksulluklarını kader işi gibi gösterirken, “Bruno”, tüm eşitsizliğin beşeri düzen'in bozukluğundan, yani insanların kendinden gelme olduğunu ve ancak insan eliyle giderilebileceğini ve insanların ancak bu sayede insanlık haysiyetine yaraşır bir yaşam düzenine çıkabileceklerini belirtirdi. Bu tür görüşleri yüzünden başta Kilise olmak üzere çevresinin hışmına uğradı. 1576'da Kilise tarafından zındıklıkla suçlandı ve işinden atıldı. Canını kurtarmak için Fransa'ya kaçtı, Toulouse ve Paris Üniversitelerinde ve daha sonra İngiltere'de Oxford Üniversitesi'nde ders verdi ve özellikle "Aristo"nun fikirlerini okuttu. Fakat her gittiği yerde gericilerin saldırılarına uğradı. Almanya'ya geçmek istedi, izin alamadı. Ömrünün 16 yılını bir ülkeden bir diğerine göç ederek geçirdi. Venedikli zengin bir tüccarın daveti üzerine İtalya'ya döndü, fakat görüşlerini paylaşmayanların şikâyeti üzerine yargılandı ve hapse atıldı; sonunda odun ateşinde yakılma cezasına mahkûm edildi.** Mahkûmiyet kararını dinlerken bile insan haysiyetine yaraşır bir cesaretle yargıçlara şöyle haykırdı: “Bu kararı veren sizler, kararı dinleyen benden daha fazla korku içerisindesiniz.” Odun ateşinde yakılmaya götürüldüğü sırada şöyle diyordu: "Istırap duymaktan kaçınmayan kişi, faziletli ve hikmet sahibi olan kişidir; her şeye akılcı açıdan bakan kişi, mutlu olan kişidir...” Ölüm cezasından kurtulmak için dahi olsa görüşlerini değiştirmeyeceğini bildirmesi ve ateşte yakılırken dudaklarını bile kıpırdatmadan kendisini ölüme terk etmesi, onun cesareti ve üstün karakteri hakkında bilgi vermeye yeterlidir. Fakat emsalsiz karakteriyle daha sonraki yüzyıllarda insanlığa yazgısını değiştiren büyük düşünürlerin yetişmesine vesile olacak, onlara örnek teşkil edecektir ki, bunlar arasında "Descartes", “Leibnitz", “Kant", "Hegel" gibi dev düşünürler ve onların aracılığıyla "Goethe" ve "Emerson" gibi ünlüler yer alacaktır. Sadece fikirsel gelişme alanında değil ve fakat insan karakterinin ve ahlakiliğinin gelişmesi bakımından da insanlığa en büyük hizmetlerde bulunmuştur. * Brinton, Giordano Bruno, Philosopher and Martyr, Philadelphia, 1980, s.23, 24, 29. ** Brinton, Giordano Bruno, Philosopher and Martyr, Philadelphia, 1980, s.1-23; Ponsonby, Rebels and Reformers; Biographs for the Young, New York, 1919, s.119.

Napolyon, Laplace'a ölümsüz eseri Göklerin Mekaniği'nde niçin hiç Tanrı'dan bahsetmediğini sorunca, büyük dâhinin verdiği cevap meşhurdur: “Öyle bir varsayıma gerek duymadım, Majeste!

Efendim, biraz da "tekâmül"e bırakalım derler. Bunun bizim şartlarımız içindeki karşılığı "oluruna bırakmak"tır. Bütün Anadolu o haldedir ki bir gün, bir saat bile kendi haline bırakılamaz ve devrimci metotlarla, radikal ıslahatçılık kafası ve iradesi ile zorlanarak yürütülmek ister. İkbal veya menfaatçi politika takımının umurunda değildir bu. Gündelikçidir bu takım. Kendinden ve elindekini kaybetmemekten başka bir şey düşünmez. Atatürk'e, henüz Mustafa Kemal'ken, padişahlığı ve halifeliği teklif ettikleri günleri hatırlıyorum. Herhangi ileri bir adım atmak için Türkiye'nin şartları bugünkünden yüz defa elverişsizdi. "Hayır," dedi ve bütün şanını, şerefini ve canını tehlikeye atarak bin yıllık medreseleri köklerinden söktü, attı. Şimdi on yıllık hafız okullarına dokunamıyoruz. Eski yazıyı söktü, attı. Dükkânlarımızın Arap yazısı ile kaplı duvarlarına ilişemiyoruz. Üç günde fesli ve sarıklı Türkiye, şapkalı Türkiye'ye değişti. Bugün Ankara ve İstanbul'un bazı semtleri bile bere ve çarşaf dolu. Türbeler açık, tekkeler açık... Çünkü demokrasi var. Çünkü demokrasi ile devrimcilik bağdaşamaz. Peki ya gençler bu bağdaştırmayı nasıl yapacaklar? Yürüyen, kaplayan, yayılan, kavrayan devrimcilik değil, gericilik! Gün geçtikçe kuvvetlenen, köklenen o! Başbakan kadınlarımıza da erkeklerle savaşmalarını tavsiye etti. Eğer Atatürk'ün onlara verdiği hakları onlar bu türlü savaşma ile almaya kalksalardı, şimdi henüz vapurların perdeli harem tarafında oturuyorlardı. Otellerde yatamazlardı. Anadolu’da hemen hemen bu hale gelmişlerdir. Selamlıklı haremli sinemalar vardır. Öyle ise 1923'te: -Biz bilâ-kayd ve şart hâkimiyet-i milliyeciyiz, diye Atatürk'ün ilk devrimlerine karşı koyan ilk demokrasi davacılarının günahı neydi? Yoksa 1923'ten kırk yıl sonra onun işlediği kusurları mı düzeltmeye kalkıştık? Atatürk İstalin değildir: Sovyetler Birliği'nde İstalin'e yapılan, Türkiye'de Atatürk'e tekrarlanamaz. Bütün yaptıklarını boz, yalnız adını söyleme! O da ordu ve gençlik korkusundan! Bu korku olmasa sokaklarda heykellerini bacaklarından sürükleyecekler. Türkiye'de âdetlerce yeni Osmanlılaşmanın, kültürce yeni Araplaşmanın, davranışça yeni softalaşmanın havası böylesine zehirli. Hayır, gençler, yeni anayasa Atatürkçüdür. Onun uygulanmasını isteyeceksiniz. Çocuklarımızı eğiten bir tek hafız okulu, bir tek işleyen tekke, medeni kanuna aykırı vaaz eden tek bir hoca, ramazanda lokanta vagonlarını bile çalıştırmayan baskı, tek bere ve çarşaf, yeni anayasaya uygulanmıyor demektir. Yeni anayasa Sultan Hamid salnamelerindeki Kanun-i Esasi gibi "Murat lafzı" demektir. Gençler 19'uncu asır Tanzimatçılığı değil, 1923 Atatürkçülüğü istiyoruz diye haykırınız. 1923 Atatürkçülüğü ile uzlaşmayan hiçbir şey, Türk milletinin faydasına değildir.