“
Wala kang lubos na pag-unawa
sa bigat ng landas na ako lamang ang nakayapak—
landas na tinahak ng punit na talampakan,
ng pusong paulit-ulit ginugupo ng unos,
ng kaluluwang laging kinikiliti ng pangamba.
Ang iyong mga mata’y nakamasid lamang,
ngunit hindi kailanman sumilip
sa kailaliman ng aking katahimikan—
kung saan ang bawat ngiti’y
bantay lamang sa sugat na ayaw lumantad,
at ang bawat luha’y pumapatak
kahit bago pa man dumampi ang liwanag ng umaga.
Hindi mo batid ang mga laban
na isinugal ko nang walang saksi;
ang mga pangarap na nilamon ng gabi,
at muling itinaguyod ng isang paghinga
sa gitna ng pagkawasak.
Kaya bago mo ako sukatin at husgahan,
isuot mo muna ang aking pagod na hakbang,
lakbayin ang dilim na minsan kong niyakap
nang walang katiyakan kung may bukas pa.
At saka mo sabihin kung sino ang mali,
kung sino ang tama—
kung sino ang marapat tawaging buo
at kung sino ang marapat tawaging durog.
Ito ang aking buhay—
hindi maringal, hindi malinis,
ngunit totoo at hindi kailanman huwad.
At sa bawat paglakad,
sa bawat katahimikang tila bangin,
sa bawat paghinga na parang huling pagkakataon,
naroon ang pasya kong magpatuloy.
Dahil sa huli,
ang pagpapatuloy mismo—
kahit sugatan, kahit pagod, kahit wasak—
ang pinakamatinding anyo
ng aking tagumpay.!
”
”