Huns Quotes

I said to Hun Sen, “Thank you, Hun! You have also told me that there was a kidnapping incident which almost bankrupted your family! Can you please elaborate upon that?” (A Gracious Enemy & After the War Volume Two)

Um, Dr. Alexander, there’s a couple out here who say they’re related to you. They…um…they’re biker people. (Nurse) Hey, Julian. Tell Attila the Hun here that we’re okay so we can come and ooh and aah over the babies. (Eros)

Are you going to rape me at any point or anything?" I just figured it was good to get things out in the open, get myself in the right headspace. He whipped his head around and looked at me like I'd just insulted his grandmother. "The fuck? No, I'm not." He gave me the squint side-long. "Are you going to rape me?

Ik voel me vandaag beroerd. Maar laat ons om ons heen zien. Sommige mensen worden reeds bij het begin van hun leven zwaar gestraft: zij worden als vrouw geboren.

We are ending where the savages began. We have found again the lost arts of starving non-combatants, burning hovels, and leading away the vanquished into slavery. Barbarian invasions would be superfluous: we are our own Huns.

The bragging was the worst. I hear this in schools all over the country, in cafés and restaurants, in bars, on the Internet, for Pete's sake, on buses, on sidewalks: Women yammering about how little they eat. Oh, I'm Starving, I haven't eaten all day, I think I'll have a great big piece of lettuce, I'm not hungry, I don't like to eat in the morning (in the afternoon, in the evening, on Tuesdays, when my nails aren't painted, when my shin hurts, when it's raining, when it's sunny, on national holidays, after or before 2 A.M.). I heard it in the hospital, that terrible ironic whine from the chapped lips of women starving to death, But I'm not hun-greeee. To hear women tell it, we're never hungry. We live on little Ms. Pac-Man power pellets. Food makes us queasy, food makes us itchy, food is too messy, all I really like to eat is celery. To hear women tell it we're ethereal beings who eat with the greatest distaste, scraping scraps of food between our teeth with our upper lips curled. For your edification, it's bullshit.

That’s the trouble when you’re young, my hun soul says. You think you have all the time in the world. You think the world will wait until you’re ready.

That's the problem with this whole country. Fucking vast prosperity. No one has any real problems anymore. Ninety percent of the damn politicians in this town either think there's no war on terror, or if we'd just be nice to these zealots they'll leave us alone. Well, that ain't going to fucking happen. The Huns are circling, and we're sitting around arguing about gay rights and prayer and guns and global warming and all kinds of bullshit. These idiots will eventually wake up to the threat, but by then it might be too late. (Stan Hurley)

You can get far in North America with laconic grunts. "Huh," "hun," and "hi!" in their various modulations, together with "sure," "guess so," "that so?" and "nuts!" will meet almost any contingency.

Diplomacy is the delicate weapon of the civilized warrior."- Hun, A. T.

You want to know how many times a day I question why I’m with you?” “Five times.” “A hundred.” “If you told me you were going to exaggerate, I would have picked that, but I thought we were being realistic here, hun.

Als ik één ding kan is het liefhebben. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er trots op. Ik heb het geleerd zoals een zwerfhond leert zwemmen: omdat hij met de rest van de worp in een jutezak werd gepropt en in een snelstromende rivier is geworpen. Die ene die het tegen alle verwachtingen in gered heeft, dat ben ik. Met in mijn oren nog het gejank van degenen die het niet haalden, moest ik leren ergens van te houden. Ik ben niet onder gegaan. Ik heb de kant bereikt. Ik heb lief. Andere mensen dragen hun verdriet in hun hart. Ongezien holt dat hen vanbinnen uit. Het is mijn redding geweest dat ik mijn verdriet aan de buitenkant draag, waar het niemand kan ontgaan.

Imtihaan yeh kaisa humari zindagani mein, Woh bheeg rahi hai aag mein Aur main jal raha hun paani mein.

Now, there is a tendency at a point like this to look over one’s shoulder at the cover artist and start going on at length about leather, tightboots and naked blades. Words like ‘full’, ‘round’ and even ‘pert’ creep into the narrative, until the writer has to go and have a cold shower and a lie down. Which is all rather silly, because any woman setting out to make a living by the sword isn’t about to go around looking like something off the cover of the more advanced kind of lingerie catalogue for the specialized buyer. Oh well, all right. The point that must be made is that although Herrena the Henna-Haired Harridan would look quite stunning after a good bath, a heavy-duty manicure, and the pick of the leather racks in Woo Hun Ling’s Oriental Exotica and Martial Aids on Heroes Street, she was currently quite sensibly dressed in light chain mail, soft boots, and a short sword. All right, maybe the boots were leather. But not black.

War was ever an expensive luxury to any nation but to poor carnivores as the Huns or Vikings who had little to lose and much to gain.

In the weeks since I had made the decision to leave my father's house, I had grown up. And I had learned that not every battle can be fought by firing an arrow from a bow. But I would have to face whatever new challenges came my way as bravely as I had faced the Huns. I could not wallow in self-pity, thinking about what might have been. I had to do my duty. It was the only way to stay true to myself.

De hele wereld is vol mensen die hun hele leven op zoek blijven naar het wonder van de liefde zonder het ooit te zien. Het is heel simpel en vanzelfsprekend, maar onvindbaar voor wie ernaar zoekt.

Ella was vapid and worthless at least nine-tenths of the time, but when she got really mad, her face became sharp and purposeful. Almost vicious. Like if Barbie were suddenly possessed by Atilla the Hun.

As well, they used their B-52 bombers to drop thousands of tons of bombs which included napalm and cluster bombs. In a particularly vile attack, they used poisonous chemicals on our base regions of Xuyen Moc, the Minh Dam and the Nui Thi Vai mountains. They sprayed their defoliants over jungle, and productive farmland alike. They even bull-dozed bare, both sides along the communication routes and more than a kilometre into the jungle adjacent to our base areas. This caused the Ba Ria-Long Khanh Province Unit to send out a directive to D445 and D440 Battalions that as of 01/November/1969, the rations of both battalions would be set at 27 litres of rice per man per month when on operations. And 25 litres when in base or training. So it was that as the American forces withdrew, their arms and lavish base facilities were transferred across to the RVN. The the forces of the South Vietnamese Government were with thereby more resources but this also created any severe maintenance, logistic and training problems. The Australian Army felt that a complete Australian withdrawal was desirable with the departure of the Task Force (1ATF), but the conservative government of Australia thought that there were political advantages in keeping a small force in south Vietnam. Before his election, in 1964, Johnston used a line which promised peace, but also had a policy of war. The very same tactic was used by Nixon. Nixon had as early as 1950 called for direction intervention by American Forces which were to be on the side of the French colonialists. The defoliants were sprayed upon several millions of hectares, and it can best be described as virtual biocide. According to the figure from the Americans themselves, between the years of 1965 to 1973, ten million Vietnamese people were forced to leave their villages ad move to cities because of what the Americans and their allies had done. The Americans intensified the bombing of whole regions of Laos which were controlled by Lao patriotic forces. They used up to six hundred sorties per day with many types of aircraft including B52s. On 07/January/1979, the Vietnamese Army using Russian built T-54 and T-59 tanks, assisted by some Cambodian patriots liberated Phnom Penh while the Pol Pot Government and its agencies fled into the jungle. A new government under Hun Sen was installed and the Khmer Rouge’s navy was sunk nine days later in a battle with the Vietnamese Navy which resulted in twenty-two Kampuchean ships being sunk.

Verdriet is niet deelbaar, datdenk ik, omdat woorden niet genoeg zijn, omdat armen die omarmen het gevoel niet wegnemen, omdat begrijpen, echt begrijpen, simpelweg niet bestaat, zelfs niet tussen uzssen die de blikken kennen van hun ouders, en het geluid van harten die aan flarden worden geschoten, en het stikken in de dichte lucht van salons en woonkamers en keukens waar ze met veel woorden zitten te zwijgen tegen mekaar.

Het eerste waar Nederlanders aan denken, als ze iets willen verkrijgen dat hun eigen land niet oplevert, is niet het zelf te gaan maken, maar het te zoeken in den vreemde.

Blood is the oldest coin. Blood remains.

It was like finding Attila the Hun at a yoga class. Like finding Darth Vader playing ultimate Frisbee in the park. Like finding Megatron volunteering at a children's hospital. Like finding Nightmare Moon having a birthday party at Chuck E. Cheese.

In hun huis waren er dingen die je nooit mocht zeggen, en dingen die je wel tegen papa maar niet tegen mama mocht zeggen en omgekeerd. Zwijgen was dus altijd het zekerste. En kleine signalen leren lezen.

Iedereen die voor abnormaal wil doorgaan en er hard aan werkt om excentriek en uitzonderlijk te zijn, heeft een grotere voorspelbaarheid dan wie normaal, gewoon, alledaags en onopvallend heet te zijn. Zodra bijzonderheid gewild is, is het meest bijzondere er vanaf. Echt uitzonderlijke mensen weten zelden van zichzelf dat ze uitzonderlijk zijn en als ze er door de jaren heen achter beginnen te komen dat iets hen van anderen onderscheidt, kost het ze meestal hun verdere leven om zich er bij neer te leggen.

Og til allersidst den helt nye, snigende bekymring for at livet skal glide forbi hende uden at hun får tag i det.

Anna hadde gitt hunden et navn fordi alt navnløst har en tilbøyelighet til å vokse, hun avkledde dyrets farlighet ved å kalle det Teddy.

Yeah, yeah. I'm all roses and chocolates and vibrators about you too, hun." "Fuckin

I am a man of the old world, a seed that was transplanted by the wind, a seed which failed to blossom in the mushroom oasis of America. I belong on the heavy tree of the past. My allegiance, physical and spiritual, it is with the men of Europe, those who were once Franks, Gauls, Vikings, Huns, Tatars, what not. The climate for my body and soul is here where there is quickness and corruption. I am proud not to belong in this century.

Still later, after the invention of saddles and stirrups, horses allowed the Huns and successive waves of other peoples from the Asian steppes to terrorize the Roman Empire and its successor states, culminating in the Mongol conquests of much of Asia and Russia in the 13th and 14th centuries A.D. Only with the introduction of trucks and tanks in World War I did horses finally become supplanted as the main assault vehicle and means of fast transport in war. Arabian and Bactrian camels played a similar military role within their geographic range. In all these examples, peoples with domestic horses (or camels), or with improved means of using them, enjoyed an enormous military advantage over those without them.

In Norwegian that would be 'hun ma dra. Kanskje er hun gravid.'" Astley sttempts to smile. i can't help teasing him. "Which? Asking to go to the bathroom or dissing me because I'm pregnant." "you are with child?" his eyes open wid, all mock terrified. "No! Shut up. You know I'm not." I punch him in the arm and then lead him into the stairwell, shutting the door behind us. "Okay. Seriously, Astley, what happened to you? Why is your head bleeding?

When I was a schoolboy in England, the old bound volumes of Kipling in the library had gilt swastikas embossed on their covers. The symbol's 'hooks' were left-handed, as opposed to the right-handed ones of the Nazi hakenkreuz, but for a boy growing up after 1945 the shock of encountering the emblem at all was a memorable one. I later learned that in the mid-1930s Kipling had caused this 'signature' to be removed from all his future editions. Having initially sympathized with some of the early European fascist movements, he wanted to express his repudiation of Hitlerism (or 'the Hun,' as he would perhaps have preferred to say), and wanted no part in tainting the ancient Indian rune by association. In its origin it is a Hindu and Jainas symbol for light, and well worth rescuing.

Suddenly, just in time, I realised that he was a filthy Hun, so of course I turned my back on him and refused to shake hands. I think he noticed; anyway, I hope so. I hope he felt his position - General Murgatroyd

I hold all the world’s famous mountains and rivers in my hand, but what of it? They’re nothing but a bunch of rocks and wild waters. Of all that I am, the only part worth anything may be my heart. If you want it, it’s yours.

It was as Hun-Kamé had told her: life was not fair. Why should she be fair? Why should she suffer? This was not even her story. This kind of tale, this dubious mythmaking, was for heroes with shields and armor, for divinely born twins, for those anointed by lucky stars.

Det er snølyset," sa hun. "Alt blir pent i snølys.

Hun gav sig omsider til at elske verden, men kun fordi den skulle udslettes sammen med hende.

Hun ba for de døde og sendte lykkønskningsbrev til de levende hver gang det var bryllup eller barnedåp - akkurat som engelskmennene i koloniene, som drakk seg fulle i all ensomhet hver gang London feiret dronningens fødselsdag.

You're a good person - she said in her ethereal voice. The Gods are benevolent. May they forgive you and protect you.” ”You were a good person when you were alive too. Did the Gods forgive and protect you?

Zlata Dromenko was a stout Cossack about my height with a thick single eyebrow giving her a serious, severe look. I found out she’d been a mail-order bride who came over from Ukraine to marry a local farmer, a Russian immigrant. He died, though, and now Mrs. Dromenko worked in the hospital bullying patients like me. I called her “Hun,” because she made me think of Attila. I was curious as to how Mr. Dromenko died but was afraid to ask.

While the Roman Empire was overrun by waves not only of Ostrogoths, Vizigoths and even Goths, but also of Vandals (who destroyed works of art) and Huns (who destroyed everything and everybody, including Goths, Ostrogoths, Vizigoths and even Vandals), Britain was attacked by waves of Picts (and, of course, Scots) who had recently learnt how to climb the wall, and of Angles, Saxons and Jutes who, landing at Thanet, soon overran the country with fire (and, of course, the sword).

Hun ser skygger hvor solen skinner og mørke i den klare dag.

I admit I have a Hungarian temper. Why not? I am from Hungary. We are descendants of Genghis Khan and Attila the Hun. —ZSA ZSA GABOR

Father is and always has been a cross between Attila the Hun and a snapping-turtle.

I put the odds on a psychic deathmatch between Attila the Hun and Virginia Woolf at fifty-fifty.

Why have the English remained to English? Throughout India's history conquerors have come from elsewhere, and all of them --- Turk, Arab, Hun, Mongol, Persian --- have become Indian. If --- when ---this Pakistan happens, those Muslims who leave Delhi, Lucknow and Hyderabad to go there, They will be leaving their homes. But when the English leave, they'll be going home.

In this second Randy made an important decision. Yesterday, he would have stopped instantly. There would have been no question about it. When there was an accident, and someone was hurt, a man stopped. But yesterday was a past period in history, with laws and rules as archaic as ancient Rome's. Today the rules had changed, just as Roman law gave way to atavistic barbarism as the empire fell to Hun and Goth. Today a man saved himself and his family and to hell with everyone else. Already millions must be dead and other millions maimed, or doomed by radiation . . . And the war was less than a half hour old. So one stranger on the roadside meant nothing, particularly with a blinded child, his blood kin, depending on his mission. With the use of the hydrogen bomb, the Christian era was dead, and with it must die the tradition of the Good Samaritan.

You and I are cobbled out of carbon cells that were once other things entirely. We could have a carbon cell in one of our elbows that was once part of a trilobite's tail. Or a cell from Atilla the Hun's moustache in our eye. Or an ancient lotus petal in our tonsils.

Sommige mensen lijden omdat ze niet hoeven te leven. Ze hebben alles. Hun natje, hun droogje, een dak boven het hoofd. Maar ze hoeven niet te leven, want ze hebben alles. Als ze een boek waren geweest, zou een recensent vast schrijven: 'Aardig, maar de noodzak ontbreekt'.

hoe weemoedig hij soms ook mocht kijken naar zulke echtparen in de vallende schemering of op zondagmiddagen, de week had nog meer uren en hun leven was niets voor hem, als hij zijn melancholie weer de baas was

Du skjønner, det er så mye som ikke for plass om sommeren og høsten og våren", sa hun. "Alle som er litt sjenerte og litt rare. Forskjellige slags nattdyr og folk som ikke passer inn noen steder, og som ingen tror på. De holder seg unna hele året. Og så, når det er helt stille og hvitt og nettene blir lange og alle har gått i hi - da kommer de fram.

The beastly Huns! They stood between him and Valentine Wannop. If they would go home he could be sitting talking to her for whole afternoons. That was what a young woman was for. You seduced a young woman in order to be able to finish your talks with her. You could not do that without living with her. You could not live with her without seducing her; but that was the by-product. The point is that you can’t otherwise talk.

Ja, han var gal, han var gal. Det måtte han være; for Sara bydde ham kaffe, mælk, te, bydde ham øl, bydde ham alt hun visste, men han reiste sig allikevel fra frokostbordet straks efter han hadde sat sig og lot maten stå.

Here was an extraordinary state accomplishment: mass enthusiasm at the prospect of a global brawl that otherwise would mystify those very masses, and that shattered most of those who actually took part in it. The Anglo-American drive to demonize “the Hun,” and to cast the war as a transcendent clash between Atlantic “civilization” and Prussian “barbarism,” made so powerful an impression on so many that the worlds of government and business were forever changed.

De bomen komen uit de grond en uit hun stam de twijgen. En iedereen vindt het heel gewoon dat zij weer bladeren krijgen. We zien ze vallen naar de grond en dan opnieuw weer groeien. Zo heeft de aarde ons geleerd dat al wat sterft zal bloeien.

She'd seen drawings of Death in dusty books. It was depicted as a skeleton, its vertebra exposed, black spots on its body symbolizing corruption. That Death and Hun-Kamé seemed entirely different from each other, but now she realized they could be the same.

Moslims die hun politieke overtuigingen baseren op hun geloof zijn 'fundamentalisten', een Amerikaanse presidentskandidaat die zo met zijn religie omgaat, heet in de meeste westerse media 'evangelistisch' of 'diep gelovig'. Wint deze Amerikaan de verkiezingen, dan zegt bijna niemand dat het christendom 'oprukt', maar als moslims die hun politieke inspiratie uit de Koran halen hun zin krijgen, schrijft menige westerse commentator dat 'de islam in opmars' is. Raakt een Arabische leider in conflict met een westerse regering, dan is hij 'anti-westers'. Westerse regeringen zijn nooit 'anti-arabisch'.

Ko li će goreti u Paklu? Oni što prodaju, oni što kupuju, ili oni što to gledaju a ćute? Uh, đavo će raditi u tri smene kad mu naiđe naša generacija... Još malo pa nestalo... Na Velikom Balkanskom Vašaru trguje se robusno, bez cenjkanja, načinom koji je još Atila Hun doveo do perfekcije, ali mnogi nisu tu samo iz koristi... O, nikako... Mnogi su tu iz čistog zadovoljstva... Ovo je narod Nebeskih Ratnika, Graničara Hrišćanstva, narod vojnički toliko superioran, da par poslednjih ratova vodi sam protiv sebe, u nedostatku dostojnih protivnika... Pa slušaj, pedeset godina apstinencije teško je palo? Zarđali oklopi vitezova poraženih na Kosovu Polju žestoko su ulubljeni od silnog busanja u grudi...

I remember what Old Joe Hun said when arguing with Adrian: that mental states can be inferred from actions. That’s in history—Henry VIII and all that. Whereas in the private life, I think the converse is true: that you can infer past actions from current mental states.

Not since Attila the Hun swept across Europe leaving 500 years of total blackness has there been a man like Lee Marvin.

Rah chalta hun toh yeh manzilein kho jati hain, Har mod par bas tu nazar aati hai; Kya hai zindgi tere bna, ek pal sochta hu, Agle he pal yeh zindgi bhi maut nazar aati hai.

Religion, with its metaphysical error of absolute guilt, dominated the broadest, the cosmic realm. From there, it infiltrated the subordinate realms of biological, social and moral existence with its errors of the absolute and inherited guilt. Humanity, split up into millions of factions, groups, nations and states, lacerated itself with mutual accusations. "The Greeks are to blame," the Romans said, and "The Romans are to blame," the Greeks said. So they warred against one another. "The ancient Jewish priests are to blame," the early Christians shouted. "The Christians have preached the wrong Messiah," the Jews shouted and crucified the harmless Jesus. "The Muslims and Turks and Huns are guilty," the crusaders screamed. "The witches and heretics are to blame," the later Christians howled for centuries, murdering, hanging, torturing and burning heretics. It remains to investigate the sources from which the Jesus legend derives its grandeur, emotional power and perseverance. Let us continue to stay outside this St. Vitus dance. The longer we look around, the crazier it seems. Hundreds of minor patriarchs, self-proclaimed kings and princes, accused one another of this or that sin and made war, scorched the land, brought famine and epidemics to the populations. Later, this became known as "history." And the historians did not doubt the rationality of this history. Gradually the common people appeared on the scene. "The Queen is to blame," the people's representatives shouted, and beheaded the Queen. Howling, the populace danced around the guillotine. From the ranks of the people arose Napoleon. "The Austrians, the Prussians, the Russians are to blame," it was now said. "Napoleon is to blame," came the reply. "The machines are to blame!" the weavers screamed, and "The lumpenproletariat is to blame," sounded back. "The Monarchy is to blame, long live the Constitution!" the burgers shouted. "The middle classes and the Constitution are to blame; wipe them out; long live the Dictatorship of the Proletariat," the proletarian dictators shout, and "The Russians are to blame," is hurled back. "Germany is to blame," the Japanese and the Italians shouted in 1915. "England is to blame," the fathers of the proletarians shouted in 1939. And "Germany is to blame," the self-same fathers shouted in 1942. "Italy, Germany and Japan are to blame," it was said in 1940. It is only by keeping strictly outside this inferno that one can be amazed that the human animal continues to shriek "Guilty!" without doubting its own sanity, without even once asking about the origin of this guilt. Such mass psychoses have an origin and a function. Only human beings who are forced to hide something catastrophic are capable of erring so consistently and punishing so relentlessly any attempt at clarifying such errors.

Men først og fremmest elskede hun ham uden nogen som helst forklaring. Ingen ved jo, hvorfor man falder for lige netop det eller det menneske. Kærligheden behøver ingen forklaring. Den opstår bare.

SeaMurgh ne teen baar phosphorus ki batti band ki aur goya hua: Tu theek kehta hai main janta hun sirf insaan sakin hai, kayinaat ki baqi tamam cheezain mutaharrik hain kyun ke insaan Matlub hai aur baqi her shay Taalib... Afsos insaan ne apnay aap ko Matlub ki jaga se hataa ker Taalib bana liya, isi liye gerdish main hai. Werna wo is qadar deewanay.pan ka shikar na hota aur ab tak Allah ki raza ko paa leta

Het waren de nachten, lodig en lang, die haar een illusie in de weg stonden. Steeds kramakkelachtiger hield dat huis zichzelf nog recht, en ze wist dat het nog spannend zou worden wie er het eerst aan renovatie toe zou zijn, zij of het huis. In bed luisterde ze naar alles wat zich aan de wind gewonnen gaf, een dakpan, een bloempot die met zich liet sollen in de tuin. Maar ook zonder wind; het huis kraakte, als deed het dat uit eigen beweging zoals mensen soms hun vingers kraken, om de gewrichten even los te maken.

So I telled her my 'maginin's o' places from old books'n'pics in the school'ry. Lands where the Fall'd never falled, towns bigger'n all o' Big I. an' towers o' stars'n'suns blazin' higher'n Mauna Kea, bays of not jus' one Prescient Ship but a mil'yun, Smart boxes what make delish grinds more'n anyun can eat, Smart Pipes what gush more brew'n anyun can drink, places where it's always spring an' no sick, no knucklyin' an' no slavin'. Places where ev'ryun's a beautsome purebirth who lives to be one hun'erd'n'fifty years.

Leonie was on a roll now. ‘From the second we’re born we’re made to feel insecure about our bodies, our choices, our lives. Then we hit puberty and all of a sudden we have to be both sexual and chaste at the same time, while our bodies are going fucking mental. We start leaking, for fuck’s sake. Then, after we’re covertly trained to conceal our excellence at school, we get to go work for men who don’t understand literally any of those dilemmas, and think they’re innately more skilled than us. They want you to be like men, but also not like men. It’s a fucking trap. We’re fucked as soon as the doctor says hun, it’s a girl.

We Szekelys have a right to be proud, for in our veins flows the blood of many brave races who fought as the lion fights, for lordship. Here, in the whirlpool of European races, the Ugric tribe bore down from Iceland the fighting spirit which Thor and Wodin gave them, which their Berserkers displayed to such fell intent on the seaboards of Europe, ay, and of Asia and Africa too, till the peoples thought that the werewolves themselves had come. Here, too, when they came, they found the Huns, whose warlike fury had swept the earth like a living flame, till the dying peoples held that in their veins ran the blood of those old witches, who, expelled from Scythia had mated with the devils in the desert. Fools, fools!

For også hun hadde hat sin historie, sin lille uregelmæssighet i sit liv (...)Siden sit ulykkelige forhold til en ung fremmed, en ren æventyrer ved navn Johan Nagel, en uanselig dværg, som hadde dukket op på hendes vei ifjor og gjort hende ganske forvirret, hadde fru Dagny hat sine dulgte sorger å trækkes med. Forholdet var ikke endt med at en hat sænkedes dypt og en pyntelig farvel hadde lydt, nei den vilde man var gåt på hodet i havet og hadde gjort ende på sig uten å si et ord.

Den lille havfrue måtte tænke på den første gang hun dykkede op af havet og så den samme pragt og glæde, og hun hvirvlede sig med i dansen, svævede, som svalen svæver når den forfølges, og alle tiljublede hende beundring, aldrig havde hun danset så herligt; det skar som skarpe knive i de fine fødder, men hun følte det ikke; det skar hende smerteligere i hjertet.

Ja, we zijn bevrijd van pastoren en hun dwingende moraal, maar nee, we zijn niet vrij, integendeel. Er is een nieuwe moraal met haar eigen hogepriesters, die bovendien meer dwang uitoefenen dan de vorige, omdat ze zich als wetenschappelijk en dus als niet voor discussie vatbaar voordoen. Het enige gebod van die moraal is systematic effectiveness, meteen de mantra van de eerste hogepriester, de manager. De tweede pastoor is de nieuwe psychotherapeut, wiens mantra 'aanpassing' luidt.

Ik denk dat ieder mens twee levens leidt, een vanbinnen en een vanbuiten. Subject en object. Het leven vanbinnen is het ware, het echte. Ik denk dat de mensen mooi worden als hun binnenleven doorschijnt naar buiten, als ze niet nadenken wat voor indruk ze maken, als ze vergeten toneel te spelen. Dat denk ik. Er zijn ook mensen bij wie het precies andersom is, die alleen maar buitenkant zijn, die alleen een leeg omhulsel zijn, die voortdurend moeten weten wat voor indruk ze maken, die leven om gezien te worden. Mensen die een houding aannemen. Triest. Dat soort mensen zijn net pingpongballetjes, een harde buitenkant en leeg van binnen. Niets te vinden. Totaal oninteressant.

Libertijnen streven naar een wereld zonder dwang. Ook verdedigen zij het principe dat ieder individu, en collectief gelijkwaardig is. Het is belangrijk hierbij op te merken dat gelijkwaardigheid en gelijkheid niet hetzelfde betekenen. Libertijnen willen geen eenheidswereld creëren waarin iedereen zich uniform gedraagt en identiek wordt. Integendeel, zij pleiten voor een wereld waarin individuen en collectieven de ruimte krijgen om zich in al hun uniciteit en eigenheid te ontwikkelen, zij het met de inachtneming van het non-agressieprincipe.

Soms, als ze in het bleke schemerdonker over straat slenterde met de bitterzoete geur van stof en bloemen - lenteavonden met verlichte ramen en de langgerekte kreten voor het avondeten, wanneer de huiszwaluwen zich buitelend boven de stad verzamelden en samen naar hun nesten vlogen en de lucht leeg en wijd achterlieten - in die lange lenteschemer welde er een soort weemoed in haar op en verstarde haar hart, stokte bijna.

For I am inclined to believe that my beloved Arthur of the future is sitting at this very moment among his learned freinds, in the Combination Room of the College of Life, and that they are thinking away in there for all they are worth, about the best means to help our curious species: and I for one hope that some day, when not only England but the World has need of them, and when it is ready to listen to reason, if it ever is, they will issue forth from their rath in joy and power: and then perhaps, they will give us happiness in the world once more and chivalry, and the old medieval blessing of certain simple people - who tried, at any rate, in their own small way, to still the ancient brutal dream of Attila the Hun.

M'n kop zat vol woorden. Geniepige, verleidelijke woorden die zich verscholen tussen oude, stukgelezen kaften, klaar om je te overvallen zodra je het boek durfde te openen. Ze konden je betoveren, vleien, angst aanjagen, in de problemen brengen en gek maken, net als mensen. Maar anders dan bij mensen, nam je hen dat niet kwalijk. Zelfs als ze je aan het huilen maakten, deden ze dat op zo'n mooie manier dat je hun er dankbaar voor was.

At this very moment we are breathing the same air that once was Marco Polo’s last breath. And we’re also breathing the same air that was Mozart’s first breath as a baby. you’re also breathing air that’s probably been queefed by Mata Hari, Cleopatra and Marilyn Monroe, which either way you look at it is pretty cool. So, while we’re breathing in the same molecules as Jesus, we’re also breathing in the same air as Pontius Pilot, Attila the Hun and an inmate on Death Row in San Quentin State Prison. We are linked to every other life form that has ever been on this planet because we literally breathe the same air.

Ik ben niet treurig. Ik heb alleen groot medelijden met de andere mensen die zo ver bij mij vandaan zijn en al had ik een radiozender tot mijn beschikking, het zou geen nut hebben hun te zeggen wat ik denk. Ik kan hen niet begrijpen en zij mij evenmin. De gekste sprookjes zijn niet uit hun hersens weg te branden, varianten op domme grootheidswanen, uitgebroed toen hun voorouders nog in holen woonden en niet beter wisten of de hele kosmos was niet groter dan hun hol. En als ze er niet aan geloven, dan hopen ze toch wel spirituele openbaringen te kunnen putten uit materiële nonsens. Want, zeggen ze, wij kunnen zo alleen niet verder leven, wij hebben behoefte aan troost. (Leef ik soms niet verder? Wie troost mij?) Daarvoor laten ze de pausen in paleizen wonen en de Aga Khan diamanten eten. Aan de miljoenen die uit naam van hun troostende leugens mishandeld worden, aan de absurde wetten die er zelfs in de beschaafdste landen op zijn gebaseerd, denken zij nooit, want zij willen in slaap gesust worden met sprookjes en hoe meer bloed ervoor vergoten wordt, hoe beter zij erin kunnen geloven. Want bloed is het enige waarover ze beschikken en het enige onomstotelijke existentiële feit is hun onverzadelijke bloeddorst.

At the end of the vacation, I took a steamer alone from Wuhan back up through the Yangtze Gorges. The journey took three days. One morning, as I was leaning over the side, a gust of wind blew my hair loose and my hairpin fell into the river. A passenger with whom I had been chatting pointed to a tributary which joined the Yangtze just where we were passing, and told me a story.In 33 B.C., the emperor of China, in an attempt to appease the country's powerful northern neighbors, the Huns, decided to send a woman to marry the barbarian king. He made his selection from the portraits of the 3,000 concubines in his court, many of whom he had never seen. As she was for a barbarian, he selected the ugliest portrait, but on the day of her departure he discovered that the woman was in fact extremely beautiful. Her portrait was ugly because she had refused to bribe the court painter. The emperor ordered the artist to be executed, while the lady wept, sitting by a river, at having to leave her country to live among the barbarians. The wind carried away her hairpin and dropped it into the river as though it wanted to keep something of hers in her homeland. Later on, she killed herself. Legend had it that where her hairpin dropped, the river turned crystal clear, and became known as the Crystal River. My fellow passenger told me this was the tributary we were passing. With a grin, he declared: "Ah, bad omen! You might end up living in a foreign land and marrying a barbarian!" I smiled faintly at the traditional Chinese obsession about other races being 'barbarians," and wondered whether this lady of antiquity might not actually have been better off marrying the 'barbarian' king. She would at least be in daily contact with the grassland, the horses, and nature. With the Chinese emperor, she was living in a luxurious prison, without even a proper tree, which might enable the concubines to climb a wall and escape. I thought how we were like the frogs at the bottom of the well in the Chinese legend, who claimed that the sky was only as big as the round opening at the top of their well. I felt an intense and urgent desire to see the world. At the time I had never spoken with a foreigner, even though I was twenty-three, and had been an English language student for nearly two years. The only foreigners I had ever even set eyes on had been in Peking in 1972. A foreigner, one of the few 'friends of China," had come to my university once. It was a hot summer day and I was having a nap when a fellow student burst into our room and woke us all by shrieking: "A foreigner is here! Let's go and look at the foreigner!" Some of the others went, but I decided to stay and continue my snooze. I found the whole idea of gazing, zombie like rather ridiculous. Anyway, what was the point of staring if we were forbidden to open our mouths to him, even though he was a 'friend of China'? I had never even heard a foreigner speaking, except on one single Linguaphone record. When I started learning the language, I had borrowed the record and a phonograph, and listened to it at home in Meteorite Street. Some neighbors gathered in the courtyard, and said with their eyes wide open and their heads shaking, "What funny sounds!" They asked me to play the record over and over again.

Stel dat je in de politiek zit en je hebt van huis uit een idioot kapsel. [...] Cultiveer dat. Probeer zoveel mogelijk op de foto te staan. Draag onopvallende kleding, mijd het gezelschap van mooie vrouwen, focus op dat haar. Mensen zullen naar je gaan luisteren, ze zullen in je gaan geloven. Het zal hun verstand hypnotiseren, het zal lastige vragen doen oplossen in het niets.

You feel safer in your bedroom, but you’re actually much safer in the shelter.” It didn’t matter how I felt. She made me go into the shelter every time the sirens wailed. Men came and removed all the signposts from the roads around the village, so that when Hitler invaded he wouldn’t know where he was. When he invaded, we were to bury our radio. Jamie had already dug a hole for it in the garden. When Hitler invaded we were to say nothing, do nothing to help the enemy. If he invaded while I was out riding, I was to return home at once, as fast as possible by the shortest route. I’d know it was an invasion, not an air raid, because all the church bells would ring. “What if the Germans take Butter?” I asked Susan. “They won’t,” she said, but I was sure she was lying. “Bloody huns,” Fred muttered, when I went to help with chores. “They come here, I’ll stab ’em with a pitchfork, I will.” Fred was not happy. The riding horses, the Thortons’ fine hunters, were all out to grass, and the grass was good, but the hayfields had been turned over to wheat and Fred didn’t know how he’d feed the horses through the winter. Plus the Land Girls staying in the loft annoyed him. “Work twelve hours a day, then go out dancing,” he said. “Bunch of lightfoots. In my day girls didn’t act like that.” I thought the Land Girls seemed friendly, but I knew better than to say so to Fred. You could get used to anything. After a few weeks, I didn’t panic when I went into the shelter. I quit worrying about the invasion. I put Jamie up behind me on Butter

Wat weten Amerikanen eigenlijk van moraal? Ze willen niet dat hun president een penis heeft, maar het doet hen niets als hun president stiekem hulp voor Nicaraguaanse rebellen organiseert nadat het Congres dat heeft verboden; ze willen niet dat hun president zijn vrouw bedriegt, maar het kan hen niets schelen als hun president het Congres bedondert - als hij liegt tegen het volk en de grondwet van het volk schendt.

Wait." Walter went to the basket, taking what was a gray sleeve, drawing it out fro the middle of the heap. "Oh," He said. He held the shapeless wool sweater to his chest. Joyce had knit for months the year Daniel died, and here was the result, her handiwork, the garment that would fit a giant. It was nothing more than twelve skeins of yarn and thousands of loops, but it had the power to bring back in a flash the green-tiled walls of the hospital, the sound of an ambulance trying to cut through city traffic in the distance, the breathing of the dying boy, his father staring at the ceiling, the full greasy bucket of fried chicken on he bed table. "I'll take this one," Walter said, balling up the sweater as best he could, stuffing it into a shopping bag that was half full of the books he was taking home, that he was borrowing. "Oh, honey," Joyce said. "You don't want that old scrap." "You made it. I remember your making it." Keep it light, he said to himself, that's a boy. "There's a use for it. Don't you think so, Aunt Jeannie? No offense, Mom, but I could invade the Huns with it or strap the sleeves to my car tires in a blizzard, for traction, or protect our nation with it out in space, a shield against nuclear attack." Jeannie tittered in her usual way in spite of herself. "You always did have that sense of humor," she said as she went upstairs. When she was out of range, Joyce went to Walter's bag and retrieved the sweater. She laid it on the card table, the long arms hanging down, and she fingered the stitches. "Will you look at the mass of it," she exclaimed. "I don't even recall making it." ""'Memory -- that strange deceiver,'" Walter quoted.

Ik zit op den berg en kijk in het dal der plichten. Dat is dor, er is geen water, het dal is zonder bloemen en boomen. Er loopen veel menschen door elkaar. De meesten zijn wanstaltig en verwelkt en kijken voortdurend naar den grond. Na eenigen tijd sterven zij allen, toch zie ik niet dat hun aantal mindert, het dal ziet er steeds eender uit. Verdienen zijn beter? Ik rek mij uit en kijk op langs mijn armen naar de blauwe lucht. Ik sta in het dal op een pleintje van zwarte sintels, bij een kleine stapel afbraakplanken en een onbruikbare waschketel. En ik kijk en zie mezelf zitten, daar boven, en ik jank als een hond in de nacht.

Nahin Minnatkash-e-Taab-e-Shaneedan Dastan Meri Khamoshi Guftugu Hai, Be-Zubani Hai Zuban Meri My story is not indebted to the patience of being heard My silence is my talk, my speechlessness is my speech Ye Dastoor-e-Zuban Bandi Hai Kaisa Teri Mehfil Mein Yahan To Baat Karne Ko Tarasti Hai Zuban Meri Why does this custom of silencing exist in your assembly? My tongue is tantalized to talk in this assembly Uthaye Kuch Waraq Lale Ne, Kuch Nargis Ne, Kuch Gul Ne Chaman Mein Har Taraf Bikhri Huwi Hai Dastan Meri Some leaves were picked up by the tulip, some by the narcissus, some by the rose My story is scattered around everywhere in the garden Urha Li Qumriyon Ne, Tootiyon Ne, Andleebon Ne Chaman Walon Ne Mil Kar Loot Li Tarz-e-Faghan Meri The turtle‐doves, parrots, and nightingales pilfered away The garden’s denizens jointly robbed away my plaintive way Tapak Ae Shama Ansu Ban Ke Parwane Ki Ankhon Se Sarapa Darun Hun, Hasrat Bhari Hai Dastan Meri O Candle! Drip like tears from the eye of the moth Head to foot pathos I am, full of longing is my story

And it feels very similar to rushing a sorority; the planned conversation with the more important sorority sisters, always pretty, usually white, who've already gone through a list of photos and have their favorites pegged and the answers to their questions preloaded. "Oh, no way! You were a cheerleader, too?! So was I! You'll fit in so well in our house!" Meanwhile, we, of source, knew she was a cheerleader because we spent days studying the rushee's photos and applications, and we already knew which ones we'd be attacking. And here I am, in my mid-thirties, re-creating the same behavior to sell a similar promise of a different sisterhood.

Man. I tell thee, man! I have lived many years, Many long years, but they are nothing now To those which I must number: ages — ages — Space and eternity — and consciousness, With the fierce thirst of death — and still unslaked! C. Hun. Why on thy brow the seal of middle age Hath scarce been set; I am thine elder far.   50 Man. Think’st thou existence doth depend on time? It doth; but actions are our epochs: mine Have made my days and nights imperishable, Endless, and all alike, as sands on the shore, Innumerable atoms; and one desert, Barren and cold, on which the wild waves break, But nothing rests, save carcasses and wrecks, Rocks, and the salt-surf weeds of bitterness.

De rust waarvan ik in een bibliotheek zo geniet bestaat niet alleen uit stilte. Al dat papier dempt ieder geluid, maar ook het ruisen van mijn gedachten. Hun ongedurigheid vindt troost in de overmacht aan kennis langs de wanden. Die is zoveel groter dan ooit in mijn hoofd zal passen. Dat kalmeert me en herinnert mij eraan dat ik niet per se alles hoef te weten en begrijpen. Zoveel is al opgeschreven en ik heb het allemaal binnen handbereik. Daar hoef ik mij dus niet meer mee bezig te houden. Zelfs al zal ik nooit meer dan een fractie van al die feiten tot mij kunnen nemen, ze zijn er, het staat er, de wereld is gerubriceerd, en als ik er eens nodig iets uit moet begrijpen kan ik het opslaan. Als de werkelijkheid zo onder controle en verifieerbaar is, kan ik haar makkelijker loslaten. Misschien is dit wel het nut van al die schrijvers, dat zij vastleggen wat buiten mij is zodat ik mij, zolang ik me met hen omring, kan wijden aan wat in mij leeft.

In World War One it was the propaganda of our side that first made “propaganda” so opprobrious a term. Fouled by close association with “the Hun,” the word did not regain its innocence—not even when the Allied propaganda used to tar “the Hun” had been belatedly exposed to the American and British people. Indeed, as they learned more and more about the outright lies, exaggerations and half-truths used on them by their own governments, both populations came, understandably, to see “propaganda” as a weapon even more perfidious than they had thought when they had not perceived themselves as its real target. Thus did the word’s demonic implications only harden through the Twenties, in spite of certain random efforts to redeem it.

Hij herinnerde zich dat hij lang geleden ook eens op een morgen zoals nu hier had rondgehangen, de vissen bewonderd had en medelijden met ze gevoeld, hij was toen erg somber geweest; sindsdien was er veel tijd voorbijgegaan, en een massa water door de rivier gestroomd. Hij had toen erg in de put gezeten, dat wist hij nog wel, maar waarom hij zo in de put gezeten had, dat wist hij niet meer. Zo zag je maar weer: ook droevige dingen gingen voorbij, ook pijn en wanhoop gingen voorbij, ze waren maar tijdelijk, net als plezierige dingen, zij verbleekten, verloren hun diepgang en waarde, en ten slotte kwam er een tijd, dat je er met de beste wil van de wereld niet meer achter komen kon wat het geweest was, dat je ooit zo'n pijn had gedaan. Ook pijn raakte uitgebloeid en verwelkt.

I'm Sorry for Hurting You <3 I'm writing this message cause I feel really bad, thinking about the way I hurt you makes me really sad. I'm sorry for all the hurt I've caused you and I regret the things I've done. I've lost the 1 girl I've ever loved and it was cause of the things I've done. Baby I feel so bad right now, cause I tore your world apart, and now all I can think about is how I broke your heart. These tears that run down my cheek are filled with sadness and hurt, because I loved you so much and now I know that it will never work :( I messed up and now I see that you mean the absolute world to me. I know sorry is not enough because I'm such a screw up.. But for whatever its worth I wanted to say, that you cross my mind every single day... The thought of you makes me smile, and I know our love was real, so I'm writing you this letter so that you know how I truly feel. What I really want to say is that I'm sorry, I know that you didn't deserve to be hurt like that, and I know that you will find someone who will love you and treat you right, they will make you happy and that person won't hurt you like I did. So I'm sooo SORRY for everything I've done, so all i have to say is that I love you and I'm so sooo sorry hun. :( Dedicated to Natasha

The war was a factory that cranked out casualties with all the frightful efficiency of the modern assembly line. That had become its real purpose, she knew, regardless of all the patriotic blather about duty, honor, and country or putting paid to the depradations of the Hun. Those were excuses, delusions, lies. Men had begun the war, but it had long since escaped them, acquiring its own implacable momentum. And as long as fresh recruits kept coming, as long as hospitals like this one patched up the wounded and sent them back, it seemed likely to go on producing its horrors. The very scale of the slaughter ensured its continuance, for to stop in the face of such appalling losses would be to acknowledge that the dead had perished in vain. The war was its own thing now, a machine for grinding up people's lives. Or no, she thought, not a machine at all: it was alive, a bloated creature as red and raw as a shell wound, a battlefield birth of splintered bone, hot shrapnel, and glutinous mud, suckled on blood, with a hunger that increased the more it was fed.

De echtgenote gaat voor hem staan en draait een rondje. Op hoge hakken kunnen haar benen de vergelijking met lang geleden doorstaan. Hun eerste kennismaking, de eerste dagen, de eerste weken. De tijd dat je een onbeschreven blad bent voor de ander, de vrijheid die dat met zich meebrengt, het geluk. Ergens in haar benen zit de vrijheid die Hofmeester is kwijtgeraakt, en weer heeft teruggevonden op Schiphol. Maar toen smaakte die vrijheid hem niet meer, beter gezegd, daar proefde hij de ware smaak van de vrijheid: gal. Ergens in haar benen zit de herinnering aan geluk. Mooi waren ze altijd al geweest, die benen, lang, slank en toch gespierd. Als ze indruk wilde maken deed ze een korte rok aan. Hij herinnert zich de blikken van de andere mannen, hij herinnert zich de eerste keer dat hij besefte dat hij kinderen had gekregen met een vrouw die eigenlijk te jong voor hem was, die niet bij zijn leeftijd noch zijn status paste. Haar stillevens stelde niet veel voor, maar als stilleven was ze zelf onovertroffen. De hel waren niet de anderen. Hij was het zelf. De hel zat diep in hem. Verankerd, verborgen en onzichtbaar, maar wel levend en warm. Gloeiend heet.

Mijn hele leven heb ik gezocht naar verwantschap, mezelf dikwijls genoeg wijsgemaakt dat er van zulk een verwantschap sprake was, terwijl die er nooit, met geen enkel ander mens, of andere groep van mensen, geweest is, en er ook nooit zal zijn. Met kollegaas kan ik geen zinnig woord wisselen, en met het soort mensen dat men gevoelsgenoten pleegt te noemen is het nog erger - hoogmoet of Selbsthaß spelen hierbij een geringe rol, geloof ik - want in hun gezelschap voel ik mij zelfs eenzamer dan wanneer ik alleen ben, niet omdat ze zijn zoals ze zijn, maar juist omdat ze maar gedeeltelijk zijn zoals ze zijn en bijna allen, zonder uitzondering, de Moed missen zich in te zetten voor datgene, dat zij beweren lief te hebben, alsook de moed om te vechten en er op los te rammen als het er op aankomst, inplaats van die anonimiteit te prefereren waarbij men doet of men tot een onderwereld behoort die zo spoedig mogelijk zou moeten worden uitgeroeid; wat een ellende, dat zonder geslachtsnaam zich voorstellen als 'Rudi' of 'Eddie', dat eeuwige geteem over de snit van een broer en 'waar heb je dat gekocht' en nooit, nooit, godverdomme, één verstandig woord, of desnoods een onverstandig woord, over kunst, politiek, ethiek, religie.

Maar een trein vergeef je veel. Want de trein is een wonder waarover met grotere gebaren kan worden verteld dan over enig ander voertuig. De naam Stephenson galmde door alle klaslokalen, en misschien galmt hij zelfs in het klasje waar ik achteraan in de klas zat en van mijn stotterende buurman luizen kreeg nog altijd na. Wij hebben heldenverhalen gehoord over de eerste trein en niet over de eerste auto, wij weten dat België het dichtste spoorwegennet ter wereld heeft, dat de eerste Europese passagierslijn tussen Brussel en Mechelen liep en dat de koeien zodanig flipten op het voorbij denderen van die eerste trein dwars door hun ooit zo rustige wei dat de hele bevolking wel drie weken lang zure melk moest drinken waarop een vel lag van zo'n zeven duimen dik. Overdrijf ik? Een beetje, maar toch niet veel. Meester Buyle hief zijn armen ten hemel, zijn hoofd zwol op tot de foto van koning Boudewijn in de schaduw van zijn kaken stond wanneer hij oreerde over een tijd waarin België nog iets betekende op wereldvlak, over vooruitgang, over stationsgebouwen die werden opgetrokken als gotische kathedralen, en dat al die welvaart te maken had met de komst van de trein en de schitterende organisatie van onze spoorwegen. Ik ben er zeker van dat meester Buyle niet de enige leraar was die zich ooit op deze wijze voor het bord heeft aangesteld.

Voor verslavingen moet je geen excuses zoeken, maar motieven. Excuses zoek je om geen spijt en schuld te hoeven voelen, maar een speurtocht naar jouw eigen motieven leidt je juist naar het hart van je schuld en daar, op die rare plek waar het duister is van onbegrip, pijn en ontkenning, daar ligt het enige terrein waar je de mogelijkheid geboden wordt om je schuld te veranderen in kennis. Met kennis valt te leven, met schuld niet. De meeste mensen geloven dat dat halfzachte spreekwoord, wat niet weet, wat niet deert, dat dat ook voor jezelf opgaat, maar zo werkt het niet. Wat je over iemand anders niet weet, dat weet je niet en zolang je het niet weet kan het je ook geen pijn doen, dat is zo klaar als een klontje, maar je weet in zekere zin alles van jezelf. Dat is ook logisch, want jij bent de enige die zijn eigen leven helemaal in zijn eentje meemaakt en daar weet van zou kunnen hebben. Bij jou ligt iedere minuut van een leven opgeslagen, hoe dan ook. Bij wie anders? Dat maakt mensen op zijn minst nog interessant, dat ze een vat van wetenschap vormen van tenminste een leven, hun eigen. Waar het nu eigenlijk allemaal om draait is de manier waarop je weet hebt van jezelf, dat is het belangrijkste. Sommige mensen weten niks van zichzelf. Ze hebben de enige echte wetenschap en geschiedenis niet tot hun beschikking en kunnen ze niet lezen, omdat ze die op de foute plek bewaren. Schuld is zo’n wetenschap over jezelf die op de verkeerde plaats in je archief is opgeslagen. Ze is dan geen kennis van de schuld, maar ze heeft de vorm aangenomen van iets anders dan woorden, waardoor je er niks mee kunt en er alleen maar dik van wordt, of chagrijnig of lusteloos. Kennis hoort thuis in de geest, waar anders? Ik zou niet weten waar de woorden anders konden verblijven dan in de geest. Ze lijken op geest en op ziel en op dat andere ontastbare, waarvan je weet dat je het hebt, maar dat je niet kunt zien en waarover je bijna niet kunt praten. Zo zie ik het. En daarom krijgt ook alle kennis die je eigenlijk over jezelf zou moeten hebben en die niet in die onzichtbare vorm van woorden in jouw ziel mag wonen, een andere gedaante, een zichtbare en een lastige, bijvoorbeeld een kilo overtollig vlees aan je lichaam of iets anders waaronder je lijdt en wat je met je meesleept en waarvan je niet weet waarom je het hebt, maar wat iedereen aan jou kan zien, omdat het ervoor zorgt dat je altijd dezelfde domme fouten maakt.

En er rees in him een vreemde verwondering op, een verwondering, dat een mens steeds zichzelve, steeds zijn eigen individu was, zonder zich ooit te kunnen verwisselen in de persoonlijkheid van een ander. Dikwijls, zonder de minste aanleiding, doemde die verwondering bij hem op, te midden van de vrolijkheid der anderen en vulde zij hem met een grote verveling bij de gedachte aan het onherroepelijke noodlot, dat hij steeds Vincent Vere was en wezen zou, dat hij nimmer herboren kon worden in een geheel ander schepsel, dat ademde onder geheel andere omstandigheden in een geheel anderen kring. Hij zou graag verschillende gemoedslevens hebben doorleefd, in verschillende eeuwen hebben bestaan, en in telkens wisselende metamorfozen zijn geluk hebben willen zoeken. En dat verlangen scheen hem tegelijkertijd zowel zeer kinderachtig, om de bespottelijke onmogelijkheid, als zeer verheven, om de grootse onbereikbaarheid, die het omvatte, en hij meende, dat niemand dan hij zulk een verlangen koesterde en gevoelde zich zeer hoog boven andere mensen geplaatst... In die mijmering van hem, of de drie anderen zeer ver van hem waren, als van hem gescheiden door den nevel van rook... Een gevoel van lichtheid doorzweefde eensklaps zijn hersenen; het werd, of hij elk voorwerp met heller kleuren zag, hun gelach en gepraat harder hoorde klinken in zijn oor, als op een plaat van metaal, den geur van de tabak, vermengd met een aroom van gestorten wijn, in meer scherpte rook, terwijl de anderen in zijn slapen en zijn polsen klopten, alsof zij barsten zouden...

Wat zou José Saramago over Carlos zeggen? Dit. 'Mensen als deze heb je overal, ze besteden hun tijd, of de tijd die er in hun ogen naast het leven voor rest, aan het verzamelen van postzegels, munten, medailles, vazen, ansichtkaarten, luciferdoosjes, boeken, horloges, sportshirts, handtekeningen, stenen, kleien beeldjes, lege frisblikjes, engeltjes, cactussen, libretto's, aanstekers, vulpennen, uilen, speeldozen, flessen, bonsais, schilderijen, bierglazen, pijpen, kristallen obelisken, porseleinen eenden, antiek speelgoed of carnavalsmaskers, en dat doen ze vermoedelijk uit iets watje metafysische angst zou kunnen noemen, omdat het idee van de chaos als alleenheerser over het heelal onverdraaglijk voor hen is, misschien proberen ze daarom met hun bescheiden vermogens en zonder goddelijke hulp enige orde te scheppen in de wereld, waar ze voor korte tijd nog in slagen ook, maar alleen zolang ze hun verzameling in stand kunnen houden, want op de dag dat daar de klad in komt, en die dag komt altijd, hetzij door de dood, hetzij doordat de verzamelaar er genoeg van heeft, is alles terug bij af, loopt alles weer door elkaar.' 

Als je mij vraagt zijn er drie belangrijke stadia in de geschiedenis van de mens. In het eerste kende hij zijn eigen spiegelbeeld niet, evenmin als een dier dat kent. Laat een kat in een spiegel kijken en hij denkt dat het een raam is waarachter een andere kat staat. Blaast ertegen, loopt er omheen. Op den duur is hij niet meer geïnteresseerd; sommige katten tonen zelfs nooit enige belangstelling voor hun spiegelbeeld. Zo zijn de eerste mensen ook geweest. Honderd procent subjectief. Een ‘ik’ dat zich vragen kon stellen over een 'zelf’ bestond niet. Tweede stadium: Narcissus ontdekt het spiegelbeeld. Niet Prometheus die het vuur ontdekte is de grootste geleerde van de Oudheid, maar Narcissus. Voor het eerst ziet 'ik’ zich 'zelf’. Psychologie was in dit stadium een overbodige wetenschap, want de mens was voor zichzelf wat hij was, namelijk zijn spiegelbeeld. Hij kon ervan houden of niet, maar hij werd niet door zichzelf verraden. Ik en zelf waren symmetrisch, elkaars spiegelbeeld, meer niet. Wij liegen en het spiegelbeeld liegt met ons mee. Pas in het derde stadium hebben wij de genadeslag van de waarheid gekregen. Het derde stadium begint met de uitvinding van de fotografie. Hoe dikwijls gebeurt het dat er een pasfoto van ons gemaakt wordt waarvan wij evenveel houden als van ons spiegelbeeld? Hoogst zelden! Voordien, als iemand zijn portret liet schilderen en het beviel hem niet, kon hij de schuld aan de schilder geven. Maar de camera, weten wij, kan niet liegen. En zo kom je in de loop van de jaren, via talloze foto’s, erachter dat je meestal niet jezelf bent, niet symmetrisch met jezelf, maar dat je het grootste deel van je leven in een aantal vreemde incarnaties bestaat voor welke je alle verantwoordelijkheid van de hand zou wijzen als je kon. De angst dat andere mensen hem zien zoals hij is op die foto’s die hij niet kan endosseren, dat ze hem misschien nooit zien zoals het spiegelbeeld waarvan hij houdt, heeft de menselijke individu versplinterd tot een groep die uit een generaal plus een bende muitende soldaten bestaat. Een Ik dat iets wil zijn - en een aantal schijngestalten die het Ik onophoudelijk afvallen. Dat is het derde stadium: het voordien vrij zeldzame twijfelen aan zichzelf, laait op tot radeloosheid. De psychologie komt tot bloei.

Alzoo spreekt God tot U en zijn naam is Carrière. I Ik de Heer Uw God ben een aleenig God en mij zult gij dienen met geheel Uwe ziel en met geheel Uw lichaam en met geheel Uw willen en met al Uw weten en met al Uw werken. II Gij zult U geen valsche goden maken als eerlijkheid, trouw, geweten, schoonheid of waarheid want alzoo komt gij ten verderve en honger en ballingschap zullen Uw deel zijn. Want ìk ben machtig en mijne straffen zwaar. III Eert hen die boven U gesteld zijn en doe wat hun aangenaam is, opdat het U welga. IV Ziet niet rechts en niet links maar vooruit want aan 't eind van den weg liggen de geldzakken die tot loon zijn voor hen die mij dienen in geest en waarheid. V Toon nooit dat U iets onaangenaam is, maar werk in stilte en verdraag alles todat ge macht heb verkregen. Want waardigheid is neiets en geld is alles en een arme is een schooier en een rijke een heer en de wereld vraagt slechts naar centen. VI Draagt nooit vuile boorden en kapotte jasjes en rookt geen steenen pijpjes. Want de wereld wil dat niet en de zaligheid ligt in de pandjesjas. VII Eerst het geld opdat gij geëerd worde wanneer ge geld zult bezitten voor den trouwen dienst aan mij, Uw aleenige God. VIII Leent nooit geld zonder rente, vraag nooit 5 % als ge 5½ kunt bedingen, betaalt nooit f1.- loon als ge 't met f0.90 afkunt, wees eerlijk als 't moet, bedrieg als 't moet, hebt nooit medelijden, geef geen cent als ge er niet indirect 2 door terug kunt krijgen. Maar 't voorzitterschap van 'Liefdadigheid' geeft aanzien. IX Bedenkt immer dat de fisieke kracht bij de massa is. Alzoo zult ge de massa in bedwang houden door fatsoen, door geloof, door politiekerij, door boekjes, scholen, dominees en kranten. En wie 't onderste uit de kan wil hebben krijgt 't deksel op z'n neus. Als ge zonder gevaar 1001 kunt bereiken wees dan niet tevreden met 1000 maar bereken 't gevaar met nauwkeurigheid. X Maar dit zeg ik U, laat nooit zien wat ge wilt noch wie gij zijt maar werk in stilte. Want in huichelen en knoeien ligt Uw heil en karakter is een frase. Dit zijn mijn woorden, van mij Carrière, god door de eeuwen, die de wereld heb verpest en verkankerd door mijne almacht. Amen. (uit: Nescio, Verzameld werk, deel I, Nijgh & Van Ditmar, G.A. van Oorschot, Amsterdam, p. 290-291)