Gezondheid Quotes

Er brandt in mij dan een wilde begeerte naar sterke gevoelens, naar sensaties, een afkeer van dit afgezaagde, genormaliseerde en gesteriliseerde leven, en een hevige begeerte ergens iets stuk te slaan, een warenhuis of een kathedraal of mijzelf, roekeloze stommiteiten te begaan, een paar vereerde afgoden de pruiken af te rukken, een paar opstandige schooljongens de vurig verlangde kaartjes naar Hamburg te verschaffen, een klein meisje te verleiden of een paar vertegenwoordigers van de burgerlijke wereldorde de nek om te draaien. Want dit haatte, verafschuwde en vervloekte ik van alles toch wel het hevigst: deze tevredenheid, deze gezondheid, de behaagelijkheid, dit gekoesterde optimisme van de burger, deze vette vruchtbare zelfvoldaanheid van het middelmatige, het normale, de doorsnee.

Ik besloot gelukkig te zijn omdat het goed is voor de gezondheid

Ik heb altijd gevonden dat lichaamsbeweging niet alleen de sleutel is tot fysieke gezondheid, maar ook tot gemoedsrust. [...] Lichaamsbeweging verdrijft spanning en spanning is de vijand van sereniteit.

Weinig oude mensen zijn tevreden, Irina. De meesten leven in armoede, met een gebrekkige gezondheid en zonder familie. Dit is de moeilijkste en kwetsbaarste fase van ons leven, erger nog dan je kinderjaren, want met de dag ga je verder achteruit en er wacht je geen andere toekomst dan de dood.

Passief ondergaand of actief ingrijpend, zwijgen of spreken. Het ene is ziekmakend, het andere helpt ons gezond te blijven.

Een man stelde mijn vriend Jaime Cohen de volgende vraag: "Wat vindt u het grappigste aan de mens?" Jaime antwoordde: "Onze manier van denken. We denken voortdurend verkeerd om: hoe eerder we volwassen kunnen zijn hoe beter en vervolgens klagen we over onze verloren jeugd. Onze gezondheid offeren we op om aan geld te komen en hebben we dat dan geven we alles weer uit om weer gezond te worden. We zijn zo op de toekomst gericht dat we het heden verwaarlozen en hebben daardoor in het heden geen leven, maar in de toekomst ook niet. We leven alsof we nooit dood zullen gaan en sterven alsof we nooit hebben geleefd.

Op de gang staat nog altijd zijn ex te wachten. 'Je bent er nog?' vraagt hij. 'Je ruikt naar rook,' fluistert ze als hij stilstaat om haar een tweede keer te begroeten en meteen ook een tweede keer afscheid van haar te nemen. Hij had bijna haar hand willen pakken om alles nog eens over te doen. 'Je zou ermee stoppen.' 'Waarom fluister je? Ik ben psychiater, wij roken omdat we anders gek zouden worden en omdat we op die manier tenminste nog één ding gemeen hebben met de meeste patiënten: de sigaret.' 'Ik fluister omdat ik je niet wil beschamen. Altijd dezelfde frasen, dezelfde excuses. Hoe kun je mensen weerhouden van zelfdestructie als je er zelf mee bezig bent?' 'Dat is een paradox,' zegt Kadoke. 'Gezondheid, geestelijke gezondheid houdt in dat je die paradoxen leert aanvaarden, dat je ermee leert leven, met het onvolmaakte, ja degene die jou komt weerhouden van zelfdestructie rookt, is dat nou zo erg?

Er zijn eenvoudige, korte oefeningen die het lichaam in kort bestek afmatten en dus tijd besparen, en vooral dat laatste moeten we goed bijhouden. Ga bijvoorbeeld hardlopen, of oefenen met gewichten, of springen. Je kunt hoog- of verspringen, of laat ik zeggen 'ritueel dansen' of, om het banaler te zeggen, stampen als de wasman in zijn tobbe. Kies maar, het is allemaal simpel en gemakkelijk om te doen.Maar wat je ook doet, keer snel weer terug van het lichaam naar de ziel! Want die moet je dag en nacht trainen, die wordt door matige inspanning gevoed. En dat soort training wordt niet belet door kou of hitte, nee, niet eens door ouderdom. Richt je op iets goeds dat op den duur alleen maar beter wordt. En ik zeg niet dat je altijd boven je boeken of schrijftafeltjes moet zitten. Laat je geest ook eens wat anders doen, maar dan zo dat het ontspannend werkt en niet ontkrachtend. Een tochtje in de wagen schudt de ledematen los, zonder de studie te beletten: je kunt iets lezen of dicteren, je kunt praten of luisteren, allemaal dingen die ook tijdens een wandeling mogelijk zijn.

Toen ik heel, heel diep in mijn eetstoornis zat en geplaagd werd door een zware depressie, was mijn allergrootste angst om vermist te raken. Niet omdat ik bang was dat iemand met onzuivere intenties mij wat aan zou willen doen. Dat zou me werkelijk aan mijn reet roesten. Nee, mijn grootste angst was dat er vermissingsposters zouden worden verspreid, met daarop de tekst: 'Vermist: Charlotte Simons. Roepnaam Lotte. 17 jaar, groene ogen, lang, sluik zwart haar. 1,85m lang, lichaamsbouw: morbide obees.' Dat de rest van de wereld mijn eetgestoorde zelfbeeld eens en voor altijd zou bevestigen. Dat dat ‘verstoorde lichaamsbeeld’ dat ik in de spiegel zag, waarvan mensen in mijn omgeving me zo bewust hadden proberen te maken, eigenlijk gewoon realiteit bleek te zijn.

En dat was precies de vruchtbare bodem die mijn eetstoornis nodig had om zich te beginnen ontwikkelen. Ik was extreem onzeker, had ernstig trauma doorstaan, vergeleek mezelf continu met mijn klasgenoten, had last van een verlammende mate van perfectionisme, had gaandeweg een intense zelfhaat ontwikkeld en walgde van mijn eigen lichaam. Niet lang daarna begon ik mijn lunch op school weg te gooien. Weer wat later stak ik voor de eerste keer mijn vinger in mijn keel. En zo evolueerde mijn eetprobleem tot een eetstoornis, die elke dag een beetje meer grip op me kreeg.

Het verspreiden van gas, is slecht voor de gezondheid.

En toch worden en werden overal ter wereld dieren door kinderen en volwassenen doodgeplaagd of doodgemarteld. Soms gebeurt dit uit onwetendheid en ondoordachtzaamheid. Soms ook uit sadisme of om duistere onlustgevoelens af te reageren. Om op het dier te wreken wat door mensen werd misdaan.

Betsy kwam binnen, met een ontevreden uitdrukking in haar, onder zware wenkbrauwen tintelende, ogen, haar korte vlezige lippen nijdig samengetrokken. Zij droeg een stapeltje kristallen dessertschaaltjes, die zij nu zelve wilde wassen, daar Grete, de keukenmeid, er een gebroken had. Voorzichtig, trots haar verbittering, zette zij het stapeltje neer, vulde een spoelkom met lauw water, zocht naar een kwast. - Die drommelse meid...! Verbeeld je, een van mijn fijne schaaltjes. Dat gaat ze waarachtig met kokend water wassen. Het is ook altijd zo, als je die lomperds wat toevertrouwt. Hard, met een ruwe nadruk klonken haar woorden. Wrevelig duwde zij Ben, die haar in de weg stond, opzij. Eline, zeer bereidvaardig in haar aangenaam humeur, wilde aanstonds helpen, wat Betsy, gestreeld, gaarne aannam. Zij beweerde veel te doen te hebben, maar liet zich intussen op de bank neervallen en zag toe, hoe Eline voorzichtig de schaaltjes éen voor éen afkwastte en in de plooien van een theedoek droogde, met kleine, bevallige gebaren, zonder haar vingers te bevochtigen of een droppel te storten. En zij gevoelde het verschil tussen haar eigene bruisende beweeglijkheid, ontsproten uit haar rijke gezondheid, en Eline's lome elegance, gemengd met iets als een vrees zich te zullen vermoeien of te bezoedelen.

Gebalanceerd eten draait niet alleen om gezondheid, maar ook om de ander vier g's: gezelligheid, genot, gemak en geweten.

ik zie de geestelijke en psychologische problemen van individuen simpelweg als gevolg van een verzuim in de aanbidding door de gemeente, waardoor ze de nodige genezing niet meer kunnen ontvangen

Ware gezondheid gaat over leven met de wereld om ons heen, waarbij je je betrokken voelt en waar je daadwerkelijk aan deelneemt. Het gaat om samenwerking met onze innerlijke levenskracht. Onze wil, ons verlangen om hier te zijn en onze talenten met de wereld te delen. Als we daartoe bereid zijn krijgen we een gevoel van zingeving, en als dat eenmaal binnen handbereik is kan ons lichaam binnen elke situatie gezond zijn.

Ik ben zelf tot geloof gekomen door eindeloos te twijfelen. Ik respecteer het feit dat iemand voor de intensivering van zijn geloof massa’s gelijkgestemden nodig heeft, maar ik zou mijn geloof in dat gedrang juist eerder verliezen. Een scheutje scepsis, ironie en trouw aan het kritische verstand als voortdurende correctie van elke neiging tot oppervlakkig religieus enthousiasme, beschouw ik niet alleen als noodzakelijke voorwaarde voor geestelijke gezondheid, maar ook als voorwaarde om Gods stem niet in het eigen gejuich verloren te laten gaan.

Door de pijnlijke wending die mijn leven onverwachts had genomen, de afgelopen jaren, wist ik één ding: ik wilde leven. Ik wilde blijven leven, en liefhebben, met mijn armen open zoals mijn moeder altijd door het leven was gegaan. En gezond blijven en genieten van dat leven en die gezondheid, samen met al die lieve mensen om me heen en samen met het verdriet. Verdriet gaat niet weg, maar het raakt op de achtergrond wanneer je hoofd en je hart nieuwe herinneringen en ervaringen krijgen. Het is echt zo: de scherpe randies gaan ervanaf. ledereen krijgt zijn portie, vroeg of laat. Het gaat er niet om wat er op je bordje komt, het gaat erom hoe je met dat volle bordje omgaat. Ik hoefde het verdriet om mijn moeder ook niet langer op te lossen, zoals ik liefdesverdriet altijd had willen oplossen, zoals ik mijn carrière altijd had willen regelen, zoals ik altijd mijn hele leven had willen regisseren. Ik neem mijn verdriet mee, onder mijn arm, welke vorm het ook in de toekomst zal aannemen.

Maak me gek' betekent nooit: zorg dat ik in een psychiatrisch ziekenhuis terechtkom. Idem voor 'mij krijgen ze niet gek'.

Problemen met de geestelijke gezondheid zijn geen: Massahysterie. Modegril. Bevlieging. Trend bij sterren. Gevolg van toegenomen bewustzijn van geestelijke problematiek. Gemakkelijk gespreksonderwerp. En: geestelijke problemen zijn niet meer wat ze geweest zijn.

We vleien onszelf niet meer met de gedachte dat we een gemeenschap van zuivere geesten zijn. Laten we liever kijken naar de werkelijke relaties tussen de één en de ander in onze samenlevingen die doorgaans bestaan uit meester-slaafverhoudingen. *(De meester-slaafdialectiek impliceert dat de meester alleen meester kan zijn in relatie tot de slaaf en omgekeerd de slaaf alleen slaaf kan zijn in relatie tot de meester.) Laten we onszelf niet rechtvaardigen door een beroep te doen op onze goede intenties, maar laten we kijken wat er met deze intenties gebeurt op het moment dat zij een eigen leven zijn gaan leiden. Deze uitwendige blik die we op onze eigen soort kunnen hebben, kan heel verhelderend zijn. (...) De mens van buitenaf zien is een vorm van kritiek en duidt op de gezondheid van de geest. Deze is niet bedoeld om te suggereren dat alles absurd is zoals Voltaire deed, maar veeleer om te suggereren, zoals Kafka deed, dat het menselijke leven altijd wordt bedreigd en om ons, door middel van humor, vertrouwd te maken met de zeldzame en kostbare momenten waarin het de mensen overkomt dat zij zichzelf herkennen en terugvinden.