Geweldig Quotes

Ge kunt soms gedachten hebben die niet te dragen zijn tusschen vier muurkens. Die zoo geweldig groot zijn dat ge aan uw deurken moet, of anders zou uw kop openklakken.

Geweldige levenshouding verdient geweldige woorden

De hemel groots en grauw. daaronder het geweldig laagland met de plassen; bomen en molens, kerktorens en kassen, verkaveld door de sloten, zilvergrauw. dit is mijn land, mijn volk; dit is de ruimte waarin ik wil klinken. laat mij één avond in de plassen blinken, daarna mag ik verdampen als een wolk.

Ik was bij de proeven... Je was geweldig... Je hebt niet eens superkrachten gebruikt!... Ik ben geen begaafde, maar... toen ik jou zag dat ik even dat ik misschien ook wel ooit een Rebel zou kunnen worden. - Een meisje tegen Nova

Vroeger blikte ik in een chaotische toekomst, omdat ik het moment, dat vlak voor me lag, niet wilde beleven. (...) Ik had soms het zekere, doch zeer vage gevoel, dat ik "iets zou kunnen worden" in de toekomst, iets "geweldigs" zou kunnen doen en dan af en toe weer die chaotische angst dat ik "toch wel naar de bliksem zou gaan". Ik begin te begrijpen hoe dat komt. Ik weigerde de vlak voor me liggende taken te doen. Ik weigerde van trede tot trede voort te klimmen voor die toekomst. (...) Vroeger leefde ik altijd in een voorbereidend stadium, ik had het gevoel dat alles wat ik deed toch niet het "echte" was, maar voorbereiding tot iets anders, iets "groots", iets echts. Maar dat is nu volkomen van me afgevallen. Nu, vandaag, deze minuut leef ik en leef ik volop en is het leven waard geleefd te worden en wanneer ik zou weten, dat ik morgen zou sterven, dan zou ik zeggen: ik vind het heel jammer, maar het is goed geweest, zoals het geweest is.

Geloof me, ouders zijn lastposten. (Maar ook geweldig, natuurlijk.)

Als bungeejumpen van de hoogste klif ter wereld je geweldig lijkt, zou je dit ook fantastisch vinden. Ik vond het persoonlijk niks.

Jezus, ik ga niet zo iemand worden die het er altijd maar over heeft wat hij gaat doen. Ik ga het gewoon doen. Je de toekomst voorstellen is een soort nostalgie.' 'Huh?' vroeg ik. 'Je zit je hele leven in het labyrint vast, overdenkend hoe je er ooit uit zult ontsnappen, en hoe geweldig dat zal zijn, en dat beeld van de toekomst houdt je op de been, maar je doet het nooit. Je gebruikt de toekomst alleen maar om aan het heden te ontsnappen.

Wat het leven in feite zo dodelijk vermoeiend maakt is misschien wel de geweldige inspanning die we op moeten brengen om twintig, veertig jaar en nog wel langer redelijk te blijven, om niet gewoon volkomen jezelf te zijn, dat wil zeggen abject, wreed en absurd.

Wanneer alle spelers na de gedane arbeid op de parkeerplaats voor de school in de steeds warmer wordende avondlucht bijeenkwamen om de ervaringen van die dag uit te wisselen, begreep ik dat iedereen geraakt werd door het stuk waarmee hij bezig was en we voelden dat het over de dood ging en ik geloof dat we beseften (al weten de goden dat we er niet bewust aan dachten) dat dit Wohlmans manier was om ons te vertellen dat ons, zodra we klaar waren met deze school, niet de toekomst wachtte met al zijn openbaringen, kansen en al die andere zaken die we ons hadden voorgesteld - een zee van mogelijkheden en ervaringen - maar juist het begin van iets anders, iets zonder de exploderende kleurenpracht die we elkaar hadden voorgeschilderd, hier zetten we de eerste onmogelijke stappen op weg naar het werkende leven, naar de routine, de eindeloze herhaling, de systematiek en het leven van alledag waar iedereen die vóór ons volwassen geworden was al lang deel van uitmaakte, ochtenden, werkdagen en bezoekjes aan de supermarkt en de rijen voor de kassa en de uren voor de tv of de uren met de was of koken en kinderen die je op sommige dagen liever niet gehad had en de grenzeloze irritatie over de naïeve jeugd die het had over Kerouac, de planning van de volgende ochtend, dit alles ad nauseam herhaald, slechts onderbroken door korte dagen die zich ontvouwden en dan weer verschrompelden, 's zomers of met Kerst, dagen die alleen nog extra benadrukten dat niemand ons kwam verlossen en dat we alleen maar konden hopen dat we in elk geval een beetje konden dansen op het ritme van onze inmiddels o zo voorspelbare levens, dat dat juist onze redding zou blijken zodat we niet langer zouden vechten tegen de monotonie maar die juist zouden accepteren, dat we het triviale zouden omarmen, zoals Wohlman ongetwijfeld gedaan had, tot we op een dag wakker werden en beseften dat de maat waarop we dag in dag uit bewogen, wankel en allesbehalve gracieus, uiteindelijk onze eigen hartslag was, naar, bij gebrek aan een beter woord, hartenlust kloppend van opluchting omdat we nu eindelijk in de geweldige maalstroom waren beland van identieke, voorspelbare dagen.

Lavigerie was een geweldig praktisch man, en ook was hij historicus aan de Sorbonne in Frankrijk, waar hij die visie had om het binnenland van Afrika te reconstrueren, zoals dat in Europa in de Middeleeuwen was gedaan door een soort koninkrijk, maar dan ook met nederzettingen van bevrijde slaven, het grootste deel van de bevolking in Oost-Afrika was echt reddeloos, Lavigerie wilde daarom dat de missionarissen nederzettingen en missies bouwden, waarvoor hij broeders stuurde, voormalige Zoeavens, en paters, die dan de taal moesten leren, en ook moesten leren bouwen, en als die slaven bevrijd waren door de verschillende expedities die werden uitgezonden, werden ze naar de missies gestuurd. Het idee hierachter was heel praktisch, en ook het idee, dat de Afrikanen dit nieuwe Christelijke volk zouden worden, zoals hoe Clovis werd bekeerd, en dan geleidelijk aan Frankrijk, op die mythe bouwde hij alles. (Dr. H Hinfelaar, witte Paters)

Prinses, je moet echt eens ophouden met het verzamelen van rebellen. - Jacin ... 'Ik heb nog nooit een onbegaafde ontmoet. Wat een geweldig cadeau. Ik voel je aanwezigheid helemaal niet. Het is net alsof je er niet bent, ook al sta je vlak voor mijn neus.' Haar lach werd breder. 'Mijn stiefmoeder zou er knettergek van worden.

Je moet die kat aaien, joh,' zegt Sam. 'Ze heeft je een presentje gebracht. Ze wil je laten weten hoe geweldig ze is.' 'Je bent een piepkleine moordmachine,' kirt Daneca. 'Wat doet ze?' vraag ik. 'Ze spint!' zegt Daneca. Ze klinkt verrukt. 'Lief poesje. Wie is er hier een ongelooflijke moordmachine? Ja hoor! Dat ben jij! Je bent een vreselijk wrede minileeuw! Ja, echt.

Wat het leven in feite zo dodelijk vermoeiend maakt is misschien de geweldige inspanning die we op moeten brengen om twintig, veertig jaar en nog wel langer redelijk te blijven, om niet gewoon volkomen jezelf te zijn, dat wil zeggen abject, wreed en absurd. 't Is een nachtmerrie als jij, strompelende stumperd die je in werkelijkheid bent, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat maar steeds de superman moet spelen, wat ergens toch wel het ideaal van deze wereld is.

Angst is een natuurlijke reactie van de mens op datgene wat hij niet begrijpt of niet kent en waarvan hij denkt dat het gevaar inhoudt. Het is gewoon een afweermechanisme, net als zweten wanneer je het warm hebt en rillen wanneer je het koud hebt. Je bent nu bang omdat je niet weet wat daar is, dus moet je gaan kijken om erachter te komen. Is er niets, geweldig, vals alarm. Is er wel iets of iemand, dan kun je dat alleen overwinnen door uit te vinden wat het is en het dan het hoofd te bieden.

Amsterdam, vanmorgen vroeg. Het duurde lang voor een stoplicht op groen sprong. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik Samarinde zitten achter het stuur van haar stokoude BMW. Ze zwaaide naar me. Onze karavaan was op weg naar Schiphol en hier stonden we aan het einde van de nacht in een verlaten landschap te wachten tot we verder mochten trekken. Zonder dat daar aanleiding voor was trapte ik mijn rempedaal in, terwijl ik in mijn spiegel bleef kijken. In de rode gloed werd Samarinde nog mooier. Ik liet het pedaal los en de gloed verdween. Weer trapte ik de rem in. Een warme glans op Samarindes witte tanden. Haar glimlach vaag als het schilderij Extase van Mathijs Maris. Er is een Japanse uitdrukking die mukushoh heet, lachen met de ogen (heeft Samarinde me verteld). Samarinde mukushohde naar mij. Naast Samarinde zat Meija, die zich even vooroverboog om iets uit het dashboard te pakken. Ook zij kwam in mijn fantasmagorische gloed te zitten. Meija lachte naar me, niet met haar modellenlach, maar puur en oprecht. Ik dacht: in remlicht is ieder meisje mooi. En daarna dacht ik, van mijn hand een vuist makend: wat een geweldige openingszin voor een roman die ik waarschijnlijk nooit zal schrijven.

Ik vind het grootmoedig van Butler dat ze de diffuse 'commodificatie van identiteit' aanmerkt als het probleem. Ik zou, minder grootmoedig, willen zeggen dat het simpele feit dat ze lesbisch is voor sommige mensen al het overige naar de achtergrond dringt, dat ongeacht welke woorden van de lippen van de 'lesbienne' rollen, welke ideeën aan haar geest ontspruiten, bepaalde luisteraars maar één ding horen, 'lesbisch, lesbisch, lesbisch'. En dan is het maar een kleine stap naar het niet serieus nemen van de lesbienne als 'identitair' - niet alleen de lesbienne, overigens, maar eigenlijk iedereen die weigert zich stilletjes te voegen naar een 'postraciale' toekomst die maar al te zeer lijkt op het raciale heden en verleden - terwijl het in feite de luisteraar is die zich niet kan losmaken van de identiteit die hij de spreker heeft toegedicht. De spreker 'identitair' noemen fungeert dan als doeltreffend excuus om niet naar haar te luisteren, in welk geval de luisteraar zijn rol als spreker weer kan oppakken. En vervolgens kunnen we snel doorgaan naar het zoveelste congres met een keynotespeech van Jacques Rancière, Alain Badiou of Slavoj Žižek [...] en dat alles in aanbidding van de zoveelste geweldige blanke man die op het podium staat te oreren, precies zoals we dat al eeuwen en eeuwen hebben gedaan.

Loeser herinnerde zich nog goed wanneer hij voor het eerst van de nieuwe drug ketamine had gehoord. ... 'Het voelt alsof je een peilloos diepe, donkere tunnel in wordt gezogen. Of, anders gezegd, alsof alle lasten en zorgen van het leven van je schouders zijn getild en zijn vervangen door één enkele, veel zwaardere en massievere last. Je armen en benen doen het niet meer en je kunt niet meer goed praten. Als je genoeg inneemt kan het uren duren, maar het lijkt nog langer omdat de tijd vertraagt.' Hildkraut glimlachte droefgeestig. 'Het is geweldig.' Aan hun voeten kreunde iemand zachtjes als om zijn woorden kracht bij te zetten. 'En Wagner klinkt opeens fantastisch.

Als je niet kunt bellen... geef me dan een teken dat je overal in Manhattan kunt zien. Om me te laten weten dat alles oké is.' 'Net als Theseus,' viel Paul haar bij. 'Hij moest witte zeilen hijsen wanneer hij naar Athene terugkeerde.' 'Wat hij vergat,' mompelde Nico. 'Waardoor zijn vader in wanhoop van het paleisdak sprong. Maar verder was het een geweldig idee.

Ze wilde niet dood. En ze wilde geen ander leven dan haar eigen leven. Het leven dat een rommelige worsteling kon zijn, maar het was háár slordige rommelige worsteling. Een geweldige , rommelige worsteling.

Het begon eigenlijk pas nadat mijn boek Het zwart-witdenken voorbij vorig jaar een geweldig succes werd. Daarin schreef ik onder meer over Johan Maurits, en het boek verscheen precies in de periode dat het Mauritshuis begon te twijfelen aan de naam van het museum, omdat gesuggereerd werd dat het verleden van het Mauritshuis was ‘gepasteuriseerd’. Daarom stelde de uitgever voor om mijn Geschiedenis van de Nederlandse slavenhandel te actualiseren en opnieuw uit te geven.

Er is ook emotionele literatuur over de bezettingstijd. Die oorlog was niet vrolijk in Nederland, maar in mijn schooltijd is alles zo geweldig overdreven, vooral de rol van het verzet. De feiten werden opzijgeschoven en als dat door was blijven gaan, waren we nooit tot nieuwe inzichten gekomen. Als we ons blind hadden gestaard op Anne Frank, dan hadden we nooit kunnen ontdekken dat Nederland in die tijd helemaal geen heldenrol gespeeld heeft.

En zo is het natuurlijk. Een weg inslaan die je leuk vindt, resulteert niet per definitie in een geweldig leven. Follow your dreams. Het zijn altijd dezelfde mensen die deze lijfspreuk gebruiken. De mensen met succes. De CEO’s van bedrijven, de influencers die het wél is gelukt boven te komen drijven, en de mensen die inderdaad het geluk hebben gehad om van hun passie een succesvolle baan te maken. Maar had je Vincent van Gogh destijds gevraagd of het volgen van je passie aan te raden is, dan zou hij zonder twijfel hebben geantwoord dat je je geen oor moet laten aannaaien (padoem patsss).

De profeten van zelfredzaamheid met hun stafondersteuning en hun serviceproviders en hun mannetjes. Zijn juist die hooggeletterden misschien niet zo geweldig zelfredzaam als ze denken?

Ik hoorde je duidelijk. Het is geen verrassing, Questor Teeuw. Jij wilt altijd iemand spreken. Dat schijn je heerlijk te vinden. Ik denk wel eens dat als je geouwehoer kon omzetten in toverij, jij een geweldige magiër zou zijn!

Gedachten zijn de vreemdste dingen die er zijn, dat weet ik zeker. Ze kunnen stilstaan, ze kunnen op hol slaan, ze kunnen geweldig springen en ze kunnen kronkelen. En je kunt zomaar opeens in ze verzinken. Alsof ze modder zijn. En dat zijn ze ook, soms. En soms zijn ze keihard. Of zijn ze van lucht.

Ik geloof die onzin dat jij ongeluk brengt niet, en je bent een malloot als je het wel gelooft,' zei Zenith. Feniks trok haar wenkbrauwen op, afgeleid van haar eigen gedachten die maar in kringetjes bleven ronddraaien. 'Dus ik breng ongeluk en ik ben een malloot,' zei ze. 'Geweldig. Nu voel ik me echt veel beter. Bedankt, Zenith.

Rechtvaardigheid en gerechtigheid houden in, dat er een geweldige afrekening gaat plaatsvinden. In feite wordt deze al enige tijd voltrokken.

Ik heb mezelf nooit zo geweldig gevonden. Misschien is het 'm dat wel.

Ik heb mezelf nooit zo geweldig gevonden. Misschien is het 'm dat wel. P.C.M. Hermans 6 December 1972 Amen

Begin An Amazing Webshop Begin uw geweldige webshop met de Web Retail Company, Brugge en meer bezoekers te trekken . Wij bieden alle oplossingen met betrekking tot de e-commerce ontwikkeling , webdesign en digitale marketing . Bel ons om ons nu te huren !

De geweldige boomkronen, ver boven onze hoofden tot een altijd groen dak vervlochten, lieten maar betrekkelijk weinig daglicht door, zodat wij ons voortbewogen als in de schemering van een aquarium.

Ik heb een klacht over "Klacht.nl". Ze zijn te goed geworden!

Ik verwachtte dat ze zoiets zou zeggen als: Je hebt een Minotaurus gedood! Of: Wauw je bent geweldig! In plaats daarvan zei ze: 'Je kwijlt in je slaap.

Ze streek met haar grote teen door de modder en zei: 'En dan te weten dat in zulke drab de waterlelies wortelen. Is dat niet geweldig?

Al in de vroege ochtend, het was bijna nog nacht, had Gregor de gelegenheid de kracht van zijn zojuist genomen besluiten te toetsen, want vanaf de gang opende zijn zuster, bijna volledig aangekleed, de deur en keek nieuwsgierig naar binnen. Zij kon hem niet dadelijk vinden, maar toen zij hem onder de canapé ontdekte - God, hij moest toch érgens zijn, hij had toch niet kunnen wegvliegen - , schrok zij zo, dat zij, zonder zich te kunnen beheersen, de deur van buitenaf weer dichtsloeg. Maar alsof zij berouw had van haar handelwijze, deed zij de deur meteen weer open en kwam, als ging het om een ernstige zieke of zelfs een vreemde, op haar tenen binnen. Gregor had zijn kop tot vlak aan de rand van de canapé naar voren geschoven en observeerde haar. Of zij wel zou merken dat hij de melk had laten staan, en wel allerminst uit gebrek aan eetlust, en of zij ander voedsel zou komen brengen, dat meer aan zijn wensen tegemoet kwam? Als zij het niet uit zichzelf deed wilde hij liever verhongeren dan haar erop attent te maken, hoewel hij eigenlijk een geweldige aandrang voelde om onder de canapé vandaan te schieten, zich aan zijn zusters voeten te werpen en haar om wat lekker eten te smeken. Maar zijn zuster zag dadelijk tot haar verbazing de nog volle kom, waaruit alleen rondom een beetje melk was gemorst, zij nam hem meteen op, weliswaar niet met haar blote handen maar met een lap, en droeg hem de kamer uit. Gregor was uiterst nieuwsgierig wat zij ter vervanging zou brengen en hij maakte zich daar de meest uiteenlopende voorstellingen van. Nooit had hij echter kunnen raden wat zijn zuster in haar goedheid werkelijk deed. Zij bracht hem, om zijn smaak te onderzoeken, een hele keur aan spijzen, op een oude krant uitgespreid. Er was oude, half verrotte groente; botten van het avondeten in een gestolde witte saus, wat rozijnen en amandelen; een kaas die Gregor twee dagen tevoren oneetbaar had verklaard; een stuk droog brood, een met boter besmeerd stuk brood en een met boter besmeerd en gezouten stuk brood. Bovendien zette zij bij dit alles ook nog de waarschijnlijk definitief voor Gregor bestemde kom neer, waarin zij water had gegoten.

Mensen willen alleen de crème beleven, terwijl de bulk zoveel geweldiger is!” (11 juni2012)

O jee, onze geweldige geheim agent is dus verdomme ook nog een of andere computernerd,' zei Tuukka honend. 'Ja. Ik ben de geheime dochter van Hercule Poirot en Lisbeth Salander,' zei Lumikki zonder een spier te verrekken.