Francesco Petrarca Quotes

Rarely do great beauty and great virtue dwell together.

I freeze and burn, love is bitter and sweet, my sighs are tempests and my tears are floods, I am in ecstasy and agony, I am possessed by memories of her and I am in exile from myself.

The world’s delight is a brief dream.

walk forwards in the radiance of the past

Libri quosdam ad scientiam, quosdam ad insaniam deduxere. (Books have led some to knowledge and some to madness.)

I cannot have a sufficiency of books. Indeed, I have more than I should... Books give utter delight: they talk with us... and are bound to us by lively and witty intimacy, and do not just insinuate themselves alone on their readers but present the names of others, and each one creates a longing for another.

Sweet is the death that taketh end by love.

Nihil sapientiae odiosius acumine nimio (Nothing is more hateful to wisdom than excessive cleverness)

Blessed be the eyes that saw her while she lived!” 310

Time is our delight and our prison. It binds all human beings together, since we all share the pleasures and burdens of memory, and we all know the anticipation of cherished goals and the dark prospect of personal mortality.

Everything else, every thought, goes fore and forever fades away into the recesses of time, and therein what remains is my soul's love for you.

And what is the use of knowing many things if, when you have learned the dimensions of heaven and earth, the measure of the seas, the courses of stars, the virtues of plants and stones, the secrets of nature, you still don’t know yourself?

loving friendship is able to endure everything; it refuses no burden.

How much I envy you, you greedy earth, who get to clasp the one who’s taken from me, and keep me from the air of her sweet face in which I once found peace from all my war! How

Pace non trovo e non ho da far guerra.

Learning is my sole delight.

If I believed I could free myself, by dying, from amorous thoughts that bind me to the earth, I would already have laid these troubled limbs and their burden in the earth myself:

And what good has all your reading done you? Out of all the things you have read, how much has really stayed in your soul, what roots have grown there that will, in a good time, bring forth fruit? Examine your heart carefully. If you compare the whole of what you know with what you don’t know, you will find that your knowledge is like a small stream dried up in the summer heat compared to the ocean of your ignorance. And even granted that you do know a lot, what difference does it make?

„Жестоко е сред бурени да бъдеш цвете!

«Todo el mal que puede desplegarse en el mundo se esconde en un nido de traidores». FRANCESCO PETRARCA

Among the many subjects which interested me, I dwelt especially upon antiquity, for our own age has always repelled me, so that, had it not been for the love of those dear to me, I should have preferred to place myself in spirit in other ages, and consequently I delighted in history.

Laura, illustrious through her own virtues, and long famed through my verses, first appeared to my eyes in my youth, in the year of our Lord 1327, on the sixth day of April, in the church of St. Clare in Avignon, at matins; and in the same city, also on the sixth day of April, at the same first hour, but in the year 1348, the light of her life was withdrawn from the light of day, while I, as it chanced, was in Verona, unaware of my fate...

I stop, then, in my tracks, to recollect the awesome presence that I’ve left behind, the road ahead so long, my life so short, and bow my head and burst out into tears. While

There cannot be a heart so hard that weeping, praying and loving sometime will not move, nor yet a will so cold it cannot burn.

Una gran quantità di libri è un fardello faticoso, e per l'anima una distrazione. Allo stesso tempo procura grande abbondanza di lavoro e mancanza di riposo. L'intelligenza si gira qua e là: la memoria è appesantita da una cosa e da un'altra... Credimi, questo non significa nutrire con gli scritti il proprio spirito, ma soffocarlo sotto il peso delle cose e seppellirlo: o forse torturare l'anima stordita da troppe cose come Tantalo in mezzo alle onde, che non può assaggiare niente e desidera ardentemente tutto.

Among various joys, the fruit of labor is the sweetest.

Sono posseduto da una passione inesauribile che finora non ho potuto né voluto frenare. Non riesco a saziarmi di libri.

Gustavo Solivellas dice: "Seguid a los menos, y no al vulgo" (Petrarca)

El que de otros habla mal, a sí mismo se condena.

Certamente la solitudine senza lettere è una prigione, ed è uno gravissimo supplizio; ma dàgli le lettere, e li è la patria, li è la libertade, li è il piacere.

Altro diletto che imparar, non provo.

Altro diletto che imparar non provo.

...vicdanın gözlerinden yaş getirdi, ama asla gerektiği şekilde seni değiştirmeye yetmedi.

böyle kaçarım ölümün vuruşlarından; ama hızlı değil kaçışım, arzumun benimle gelemeyeceği kadar, hep geldiği gibi sessiz yürürüm, yoksa ölü sözler ağlatır insanları, oysa ben yalnız aksın isterim gözyaşlarım.

böyle kaçarım ölümün vuruşlarından; ama hızlı değil kaçışım, arzumun benimle gelemeyeceği kadar, hep geldiği gibi sessiz yürürüm, yoksa ölü sözler ağlatır insanları, oysa ben yalnız aksın isterim gözyaşlarım.

gönlümüzde kaygılar, kollarımızda boşluk, geçici zevkler ve bitmek bilmez dert, kışın güller, yaz ortasında buz, belirsiz umut önümüzde ve kısa süren sevinç, pişmanlık ve elem, ardımızda bıraktığımız (aşkın utkusu iii, 115-119)

Pues el hombre es un animal no sólo vil y despreciable, sino también (y no lo diría si la experiencia no me lo hubiera mostrado, y siguiera mostrando, tan claramente) perjudicial, variable, desleal, poco confiable, feroz y cruel.

Sono posseduto da una passione inesauribile che finora non ho potuto né voluto frenare. Non riesco a saziarmi di libri. E sì che ne posseggo un numero superiore al necessario; (...) I libri ci danno un diletto che va in profondità, discorrono con noi, ci consigliano e si legano a noi con una sorta di famigliarità attiva e penetrante; e il singolo libro non insinua soltanto se stesso nel nostro animo, ma fa penetrare in noi anche i nomi di altri, e così l'uno fa venire il desiderio dell'altro

her ne kadar ruh, yaratılışının asilliğinden ötürü kendini gökyüzünden çalınmış gibi hissetse de aynı zamanda bedenin ağırlığı ve dünya nimetleri tarafından da yeryüzüne sürüklenmiştir. ve sizler gözlerinizi yere dikili tutarak göğe yükselmeyi arzularken, birinden diğerine itilmiş halde, ne göklere ne de yeryüzüne tam anlamıyla ait olamıyorsunuz.

Now, what I am, and what I was, I know; I see the seasons in procession go With still increasing speed; while things to come, Unknown, unthought, amid the growing gloom Of long futurity, perplex my soul, While life is posting to its final goal. Mine is the crime, who ought with clearer light To watch the winged years’ incessant flight; And not to slumber on in dull delay

Now that the time that calls me to depart draws near, I think, or will not be too long, like one whom losses make acute and wise, I keep on wondering where I left the way that leads to a safe haven on the right: and on the one hand I am stung by shame and sorrow making me turn back; and on the other cannot break the habit of a pleasure grown so strong that now it dares to play for time with death.

Y tiene a sus pies, interpuestos, muchos montes que hay que subir pasando gradualmente de virtud en virtud. En la cima está el final de todo y la meta final de nuestro peregrinar. Alcanzarla es lo que quieren todos pero, como dice Ovidio: Y es que querer no es suficiente; para conseguir una cosa hay que desearla ardientemente. En tu caso, desde luego, a menos que en ello te engañes, como en tantas cosas, no sólo quieres, sino que deseas. ¿Qué te retiene entonces?

Having indeed seen so many things and considered so much, I have finally begun to understand how many are these desires with which the human species burns. Lest you consider me immune to all the sins of men, there is one implacable passion that holds me which so far I have been neither able nor willing to check, for I flatter myself that the desire for noble things is not dishonorable. Do you wish to hear the nature of this disease? I am unable to satisfy my thirst for books.

Ik was op Amors aanval niet bedacht, die Vrijdag, toen zijn pijlen mij doorstaken. Hij kon zich meester van mijn leven maken en kreeg mij daarna steeds meer in zijn macht. Ik had niet van zijn wapenen verwacht dat zij mijn hart zo hevig zouden raken, nadat zij door zijn harde pantser braken: de straf voor wie zich onverslaanbaar acht. Nu laat ik mij door Amor ringeloren, omdat ik mij vergeefs verzet bespaar en hoop dat hij mijn bede zal verhoren. Mijn enige verweer is hem te smeken, niet om mijn vuur te doen bedaren, maar om deze vlam bij haar ook te ontsteken. (Ike Cialona)

Als de geluiden op de aard vervagen, de wind gaat liggen en de oceaan het deinen staakt, de dieren slapen gaan, de Nacht zich wiegt in zijn besterde wagen, dan blijf ik waken, peinzen, gloeien, klagen, want elke ochtend vangt mijn oorlog aan, en slechts in wie mij dit heeft aangedaan vind ik mijn vrede en mijn welbehagen. De bron die mij het levenssap moet geven, brengt zowel bitter water voort als zoet; en één hand heelt me, na me te doorboren. Zij doet mij duizendmaal per dag herleven, omdat mijn lijden eeuwig duren moet, terwijl mij geen verlossing is beschoren. (Ike Cialona)

Vol schaamte dat ik niet genoeg liet horen over uw schoonheid, vrouwe, denk ik weer hoe zij mij zozeer trof, die eerste keer, dat mij geen ander ooit nog zal bekoren. Maar u te loven is mij niet beschoren: te ontoereikend blijkt mijn ganzenveer. Mijn hersens lijken, als ik het probeer, verlamd te zijn en in ontzag bevroren. Vaak ving ik aan te zingen, maar moest zwijgen omdat mijn krachten mij begaven, want welk stemgeluid kan tot uw hoogte stijgen? Vaak wilde ik een lofdicht op u maken, maar schroom heeft steeds mijn pen, mijn hoofd, mijn hand gedwongen om die pogingen te staken. (Ike Cialona)

hatalar ve düşler ve soluk görüntüler vardı çevresinde zafer takının ve sahte inançlar kapıların üzerinde ve kaygan umut ediş merdivenlerde ve zararlı kazanç ve yararlı zarar ve basamaklar, en çok çıkanın en aşağı indiği; yorucu dinlenme ve dinlendirici eziyet, parlak onursuzluk ve karanlık ve kara utku, aldatan bağlılık ve değişmeyen aldanma, tetikte delilik ve âtıl akıl; açık yollardan gittiğimiz, dar yollardan büyük güçlükle kaçtığımız hapis; hızlı inişler girmek için, çıkmak için yokuşlar; içeride, fırtınalı bir kargaşa, iç içe geçmiş kesin elemler ve belirsiz sevinçlerle. asla kaynamamıştır vulcano, lipari ya da ischia, stromboli ya da etna böyle azgın öfkeyle: bu tehlikeli oyuna atılan, pek az seviyordur kendini. böyle karanlık ve dar kafese kapatıldık, orada ağardı saçlarım kısa sürede ve değişti genç çehrem; ve onca zaman, hep özgürlüğü düşleyip, ruhumu, büyük arzunun hazır ve hafif kıldığı, avutuyordum geçmiş şeyleri görerek. bakıyordum, güneşteki kara dönmüş ben, birçok ünlü ruha, karanlık hapsin içinde, kısa sürede uzun resme bakar gibi, ayak ileri gider hani, göz geriye döner. (aşkın utkusu iii, 139-165)

ve biliyorum nasıl bir anda çekilirmiş ve sonra yanaklara yayılırmış kan, korku ya da utancın sıkıştırmasıyla yüreği; biliyorum nasıl çiçeklerin arasına gizlenirmiş yılan, nasıl huzursuz bir uyur bir uyanırmış insan, nasıl hasta olmasa da acı çekip ölürmüş; biliyorum düşmanımın izini sürmeyi ve korkmayı onu bulmaktan, biliyorum nasıl sevdiğine dönüştüğünü aşığın; biliyorum uzun ahlar ve kısa gülüşler arasında halimin, arzumun, rengimin sık sık değiştiğini; yaşadığımı, yüreğimden ayrı dururken ruhum; biliyorum günde bin kez kendimi aldattığımı; biliyorum, ateşimi izleyip kaçtığı her yerde, uzakta yandığımı ve donduğumu yakında; biliyorum nasıl kükrermiş aşk zihinde, ve nasıl kovarmış oradan her düşünceyi, biliyorum kaç yoldan yok edermiş yürek kendini; biliyorum ne az ipin bağladığını soylu bir ruhu, yalnız olduğunda ve savunacak kimsesi yoksa; biliyorum aşk'ın nasıl ok attığını ve nasıl uçtuğunu, biliyorum nasıl kâh tehdit ettiğini, kâh vurduğunu, nasıl zorla çaldığını ve nasıl ustaca aldığını, nasıl değişken olduğunu çarklarının, ellerinin silahlı, gözlerinin bağlı, nasıl boş olduğunu vaatlerinin, nasıl kemiğe işlediğini ateşinin ve damarlarda yaşadığını gizli yaranın: ondan doğar ölüm ve apaçık yangın. kısacası, biliyorum neymiş kararsız zihin, kesik kesik konuşma, sonra hemen sessizlik, biraz tatlı pek çok acıyı dindirirmiş, sonunda pelinle karışık bal kalırmış insana. (aşkın utkusu ii, 154-187)

Il dolce stil novo, insomma, esiste (e forse consiste) nel tentativo di Dante di mediare tra Guido Cavalcanti e Cino da Pistoia. Il suo cuore è proprio la Vita nova, dove avviene questo sforzo di assimilazione. Tutto il resto è misurabile per scarti dal centro, e oscilla tra gli estremi della poesia più filosofica di Guido e del melodico canto d'amore di Cino, che prelude a Petrarca.

Sembra che sin dagli inizi il rapporto degli italiani con Dante sia ondivago, che conosca alti e bassi, che fluttui tra momenti quasi di adorazione e altri di distacco se non di oblio, che si accenda e si spenga nel corso dei secoli a intermittenze più o meno regolari. E i momenti migliori, chissà perché, sembrano essere proprio quelli di crisi, quando l'Italia ha da ridestarsi da un incubo o da una pesante recessione. Tra Boccaccio e Leonardo Bruni si avvia, nel pieno culto di Dante, la ripresa economica che porterà al Rinascimento; ma poi invece il classicismo quattro e cinquecentesco, negli anni del nuovo boom, gli preferirà di gran lunga Petrarca. Per un nuovo fervido risveglio della passione dantesca bisognerà attendere, dopo la crisi del Seicento, gli anni del riscatto nazionale, tra fine Settecento e Risorgimento.

Gli sguardi che si posavano su di lui erano sguardi pieni d’amore, tutto qui. Lei lo amava, lui l’amava e non poteva far nulla. Aveva fatto di tutto per non capirlo, o per fingere di non aver capito. Perché capire significava dover rispondere sì o no. Amor ch’a nullo amato amar perdona... Perché rispondere sì o no significava rispondere inevitabilmente sì. Perché rispondere sì significava sangue, lutto, tragedia. Paolo e Francesca, ecco cosa significava... Adesso, però, sapeva. Al ritorno dalla guerra avrebbe dovuto prendere una decisione. Fu soltanto la campagna contro gli aretini a consentirgli di procrastinarla per un po’. Poteva anche morire dopotutto, e lasciò al destino la scelta. Intanto il suo stile da allora si fece nuovo e più dolce. Fu lo stile di chi sa e si fida, tutto lode all’amata e sogno ad occhi aperti. Così nacque la nuova poesia italiana, da lui a Cino, da Cino a Petrarca...

[I libri] Ora questi, ora quelli io interrogo, ed essi mi rispondono, e per me cantano e parlano; e chi mi svela i segreti della natura, chi mi dà ottimi consigli per la vita e per la morte, chi narra le sue e le altrui chiare imprese, richiamandomi alla mente le antiche età. E v'è chi con festose parole allontana da me la tristezza e scherzando riconduce il riso sulle mie labbra; altri m'insegnano a sopportar tutto, a non desiderar nulla, a conoscer me stesso, maestri di pace, di guerra, d'agricoltura, d'eloquenza, di navigazione; essi mi sollevano quando sono abbattuto dalla sventura, mi frenano quando insuperbisco nella felicità, e mi ricordano che tutto ha un fine, che i giorni corron veloci e che la vita fugge. E di tanti doni, piccolo è il premio che mi chiedono: di aver libero accesso alla mia casa e di viver con me, dacché la nemica fortuna ha lasciato loro nel mondo rari rifugi e pochi e pavidi amici

I have not seen you, lady, leave off your veil in sun or shadow, since you knew that great desire in myself that all other wishes in the heart desert me. While I held the lovely thoughts concealed, that make the mind desire death, I saw your face adorned with pity: but when Love made you wary of me, then blonde hair was veiled, and loving glances gathered to themselves. That which I most desired in you is taken from me: the veil so governs me that to my death, and by heat and cold, the sweet light of your lovely eyes is shadowed.