Eva Hart Quotes

Crazy is such a misunderstood term. I like to think that I march to the beat of my own drummer.

I find that the critics of voluntary service are all too often those who are prepared to accept such services when they require them but deride them with cynicism and scepticism when they see others helping and being helped.

The sounds of people drowning are something that I can not describe to you, and neither can anyone else. Its the most dreadful sound and there is a terrible silence that follows it.

En dan gaat Eva dood. Ze is gesprongen. Zij kon ook goed kiezen. Geen half werk. Geen truttig gedoe met pillen en gevonden worden, en dan opnieuw. Zij wilde dood omdat het leven haar niet bracht wat ze droomde. Omdat ze heel diep kon voelen. Omdat ze niet meer kon. Ik geloof nog altijd: zij wilde niet per se dood, zij wilde niet dit leven, niet dit hoofd, niet dit gehavend hart. Dat is echt iets anders. Er viel nog zoveel te proberen. Ik ben daar eerder verdrietig om dan kwaad, tegenwoordig.

Despite being what would now be called a deprived child in a one parent family, I did not grow up with an urge to smash windows or to bash old ladies over the head in order to steal handbags.

I haven't known up 'till now why I do not want to go. But now I do know. [...] Because this is the ship that they say is unsinkable,' she replied, 'and that is flying in the face of the Almighty. That ship will never reach the other side.

In the midst of all these stunning blows one despairing tact alone seized my thoughts: I knew, and a woman is never wrong in such matters, that I had seen the last of my Ben, and that I had lost the best and truest friend, the kindest and most thoughtful husband that ever woman had.

After I found Titanic in 1985, I could have obtained salvage rights if I’d wanted to, according to international maritime law. But I wasn’t interested in retrieving artifacts. I believed we should respect the passengers and crew who had died there and leave their grave site undisturbed. Survivors, like Eva Hart, agreed. She was seven when the ship sank. “I saw all the horror of its sinking,” she told me. “And I heard, even more dreadful, the cries of drowning people.

Als aan de grond genageld stond ik voor Masaccio’s Verbanning uit het paradijs. In een sombere, bruine omgeving, die in niets leek op een tuin, hield Adam zijn gebogen hoofd bedekt met zijn handen. Eva’s ogen waren gewonde holtes die bijna dicht waren geknepen en haar openstaande mond uitte een gekwelde kreet die door de tijd echode en in mijn hart weergalmde. Het pathos van hun schaamte ontroerde me zo erg dat mijn benen verslapten. Ik hield me vast aan de stenen balustrade. Tussen Eva en mij voelde ik geen kloof van eeuwen gapen. “Ik wil haar in mijn armen nemen om haar te troosten,” zei ik zacht. “Michelangelo, Rafaël en Botticelli zaten precies hier dit fresco na te tekenen,” zei Pietro met een nonchalance alsof hij meer dan honderd jaar geleden tussen ze had gestaan.