En Best Quotes

A girl nearby muttered,"If that's a lady, I'm a cat." Reaching out, Sandry lifted the pitcher of milk from the table. Cradling it in both hands, she walked over to the mutterer. I am Sandrilene fa Toren, daughter of Count Mattin fer Toren and his countess, Amiliane fa Landreg. I am the great-niece of his grace, Duke Vedris of this realm of Emelan, and cousin of her Imperial Highness, Empress Berenene of the Namorn Empire. You are Esmelle ei Pragin, daughter of Baron Witten en Pragin and his lady Colledia of House Wheelwright, a merchant house. If I tell you my friend is a lady, then you"- carefully she poured milk into Esmelle's plate-"you had best start lapping, kitty." She set the pitcher down and returned to her chair.

Now I am an outcast. I loathe my country. The best thing for me is a drunken sleep on the beach.

If love does not make us reborn from ourselves, if it does not bring out the best values in us, if it does not reveal us to ourselves, life has dispossessed us, and the reasons are hidden in the dark chambers of our past. (“Amour en friche »)

On a deux vies et la deuxième commence le jour ou l'on se rend compte qu'on n'en a qu'une.

Hij wou dat herinneringen konden vervliegen, zoals geuren en hoop doen, soms.

Go forth more boldly, look at things more widely, pray as best you can, and do not trouble yourself.

In hun huis waren er dingen die je nooit mocht zeggen, en dingen die je wel tegen papa maar niet tegen mama mocht zeggen en omgekeerd. Zwijgen was dus altijd het zekerste. En kleine signalen leren lezen.

The best works of great men all come from the time when they had to write either for nothing or for very little pay. This is confirmed by the Spanish proverb: honra y provecho no caben en un saco (Honour and money are not to be found in the same purse).

De rede biedt ons vele mogelijkheden tegelijk. De intuïtie kiest daaruit feilloos de beste. Wanneer je dit onthoudt kun je je niet meer vergissen en zul je altijd de juiste keuze maken.

En hij gaf me met zijn nieuwe, afgetakelde verschijning een laatste les mee, een les waar ik hem om haatte; helden bestaan niet; je heb alleen mensen die ploeteren, mensen die zo goed mogelijk hun best doen.

—Él es mi alma gemela, es mi mejor amigo. La única persona que realmente me conoce, cuando estoy con él, ya no pienso en todas esas cosas vacías, ya no pienso en el dinero, ni lo que piensen los demás. —Mis padres me miraron como si estuviera loca. —Desde que él entro a mi vida, siento que me he vuelto mejor persona, y yo sé que pase lo que pase él siempre va a aceptarme y no importa lo que pase, siempre voy a amarlo. Nada puede cambiar eso, no importa si me quitan todo lo que poseo, no lo voy a dejar.

la fe es que alguien vea en ti algo que tú no ves, y que no se rinda hasta conseguir que lo veas.

Monkey now produced his staff and the two of them did their best to kill each other, like the affectionate in-laws they were.

Ja, det forstår jeg. En går helst bare ut når en må. Eller når en har lyst. Det er vel best å vente, og kjenne etter.

En mi época no había Best-Sellers y no podíamos prostituírnos. No había quien comprara nuestra prostitución.

Want zie je, Mia, het is niet eten en drinken dat ons in leven houdt, maat levenslust, de morele overtuiging dat het de moeite waard is, dat er waarheid en schoonheid ligt in het leven zelf, altijd en overal, maar dat het aan ons is om dat op te zoeken, te delven, als gelukszoekers, in de beste betekenis van dat woord...

Il voyait déjà le best-seller sur les étagères des plus grosses librairies, traduit en trente-deux langues, dont l'ayapaneco, ancien dialecte mexicain qui n'était plus parlé que par deux personnes au monde, qui ne savaient pas lire.

Je leeft maar één keer, wordt gezegd, waarom sterf je dan zo vaak. Alleen de stropdas ontbrak. Ik heb ernaar gezocht. Dat heet droefheid. En ik denk dat droefheid ook de reden was waarom hij zo z'n best heeft gedaan om een mens te zijn die functioneert.

We weten altijd meer dan we onder ogen durven zien, dat werd nog maar eens bewezen. En er bestaat niet zoiets als vergeten. Dat waarnaar niet wordt gekeken, verschuilt zich in de schemerzone waar keuzes worden aangestuurd en verdriet zich niet weg laat wuiven.

The best laid schemes o' mice an' men/Gang aft agley" (En iyi planları farelerin ve insanların/Sıkça ters gider)

Trevlig långresa ner', sa hon innan hon hoppade upp på räcket och gled iväg som en klick smör i en stekpanna.

En zo zaten ze daar. Broos, als zichzelf. En het mocht.

Het mooiste dat het leven biedt zijn af en toe de dromen, dat alles nog beginnen moet en het beste nog moet komen

Als haar zoon Titi,het meisje uit India en met een onbekende afkomst wilde, dan was het goed. Zolang hij van haar hield en zij van hem, was dat voor hen beide de beste keus. Zo was het

En definitiva, ¿qué son los best sellers —uso la palabra best seller en el mal sentido—, esos inmensos ladrillos que cierta gente compra en los aeropuertos para empezar las vacaciones y autohipnotizarse durante una semana con un libro que carece en absoluto de calidad literaria pero contiene todos los elementos que ese tipo de lector está esperando y naturalmente encuentra?

When Death, or adverse Fortune's ruthless gale, Tears our best hopes away, the wounded Heart Exhausted, leans on all that can impart The charm of Sympathy; her mutual wail How soothing! never can her warm tears fail To balm our bleeding grief's severest smart; Nor wholly vain feign'd Pity's solemn art, Tho' we should penetrate her sable veil. Concern, e'en known to be assum'd, our pains Respecting, kinder welcome far acquires Than cold Neglect, or Mirth that Grief profanes. Thus each faint Glow-worm of the Night conspires, Gleaming along the moss'd and darken'd lanes, To cheer the Gloom with her unreal fires.

May your home be so holy with laughter that wounded birds lean against your door to listen and heal. – Richard Van Camp's Twitter and Facebook Posts, July 22, 2017 (Ma traduction en français : Que votre maison soit si bénie par le rire que les oiseaux blessés s’appuient contre votre porte pour écouter et guérir.)

Now, I believe the best way for you to learn is immersion and since we can't teleport you all to France," he grinned at me, and there were once again sighs from the girls. "I'll be speaking only in French and will expect you to do the same. Is anyone here already proficient in the language?" I narrowed my eyes at him. He knew darn well I was fluent in French and several other languages. "Eveline, I believe your dad mentioned at dinner the other night that you are?" What was he doing? "Umm. Yes-" He shook his head at me. "En français s'il vous plait." More sighs from the class. I clenched my jaw and spoke rapidly. "Oui, Monsieur Smith. Je parle français. Qu'est-ce que tu veux?" Yes, Mr.Smith. I speak French. What do you want? His eyes smoldered and caressed my face as he delivered his swift reply, "Je veux plus de toi que vous imaginez, ma petit lueur.

Na jaren van zwoegen merken we dat we geen reis maken, maar dat de reis on maakt. Reisleiders, dienstregelingen, reserveringen, star en onvermijdelijk, doen hun uiterste best om de persoonlijkheid van de reis te slopen.

She’d been in love with the way Todd made her feel about herself. Evan had been her best friend, but his treatment of her, in a way, had been a rejection. Every single day for two damn years, she’d felt rejected by him. It was no wonder her self-esteem had been so beaten down she’d fal en for the first sweet-talker to come along.

The best sorts of leftover meals are those that are glorified picnics. Alongside the cold meats, you need a good purchased pâté en croûte—one made with veal or duck would be just the thing. Also put on the table some salad and bread.

After a while he says, “Do you believe in ghosts?” “No,” I say. “Why not?” “Because they are un-sci-en-ti-fic.” The way I say this makes John smile. “They contain no matter,” I continue, “and have no energy and therefore, according to the laws of science, do not exist except in people’s minds.” The whiskey, the fatigue and the wind in the trees start mixing in my mind. “Of course,” I add, “the laws of science contain no matter and have no energy either and therefore do not exist except in people’s minds. It’s best to be completely scientific about the whole thing and refuse to believe in either ghosts or the laws of science. That way you’re safe. That doesn’t leave you very much to believe in, but that’s scientific too.

Het keuze-geobsedeerde Westen geeft de mens die anders wil eten meer ruimte dan elke andere cultuur ooit heeft gedaan, maar de ironie wil dat de volstrekt niet kieskeurige omnivoor - 'ik vind alles best, ik eet alles' - maatschappelijk bewuster kan lijken dan de mens die op een manier probeert te eten die goed is voor de samenleving. De keuze voor een bepaald soort voedsel wordt door allerlei factoren bepaald, maar de rede (en zelfs het bewustzijn) staat doorgaans niet hoog op die lijst.

Hij herinnerde zich dat hij lang geleden ook eens op een morgen zoals nu hier had rondgehangen, de vissen bewonderd had en medelijden met ze gevoeld, hij was toen erg somber geweest; sindsdien was er veel tijd voorbijgegaan, en een massa water door de rivier gestroomd. Hij had toen erg in de put gezeten, dat wist hij nog wel, maar waarom hij zo in de put gezeten had, dat wist hij niet meer. Zo zag je maar weer: ook droevige dingen gingen voorbij, ook pijn en wanhoop gingen voorbij, ze waren maar tijdelijk, net als plezierige dingen, zij verbleekten, verloren hun diepgang en waarde, en ten slotte kwam er een tijd, dat je er met de beste wil van de wereld niet meer achter komen kon wat het geweest was, dat je ooit zo'n pijn had gedaan. Ook pijn raakte uitgebloeid en verwelkt.

There’s something profoundly intense and intoxicating about friendship found en route. It’s the bond that arises from being thrust into uncomfortable circumstances, and the vulnerability of trusting others to navigate those situations. It’s the exhilaration of meeting someone when we are our most alive selves, breathing new air, high on life-altering moments. It’s the discovery of the commonality of the world’s people and the attendant rejection of prejudices. It’s the humbling experience of being suspicious of a stranger who then extends a great kindness. It’s the astonishment of learning from those we set out to teach. It’s the intimacy of sharing small spaces, the recognition of a kindred spirit across the globe. It’s the travel relationship, and it can only call itself family.

Weet je wat ik zo bevrijdend vind? Antwoorden kunnen ‘een beetje juist’ zijn. Ik heb ontdekt dat ik dat best wel leuk vind. Ik wil mijn hele leven een beetje juist zijn. Niet te veel, gewoon een beetje. De wereld in de literatuur is grijs. En dat is goed, want ik heb jarenlang in zwart-wit geleefd. Grijs is prachtig.

I now know thee, thou clear spirit, and I now know that thy right worship is defiance. To neither love nor reverence wilt thou be kind; and e'en for hate thou canst but kill; and all are killed. No fearless fool now fronts thee. I own thy speechless, placeless power; but to the last gasp of my earthquake life will dispute its unconditional, unintegral mastery in me. In the midst of the personified impersonal, a personality stands here. Though but a point at best; whencesoe'er I came; wheresoe'er I go; yet while I earthly live, the queenly personality lives in me, and feels her royal rights. But war is pain, and hate is woe. Come in thy lowest form of love, and I will kneel and kiss thee; but at thy highest, come as mere supernal power; and though thou launchest navies of full-freighted worlds, there's that in here that still remains indifferent. Oh, thou clear spirit, of thy fire thou madest me, and like a true child of fire, I breathe it back to thee.

This body of thought represents an almost total inversion of Westphalian world order. In the purist version of Islamism, the state cannot be the point of departure for an international system because states are secular, hence illegitimate; at best they may achieve a kind of provisional status en route to a religious entity on a larger scale. Noninterference in other countries’ domestic affairs cannot serve as a governing principle, because national loyalties represent deviations from the true faith and because jihadists have a duty to transform dar al-harb, the world of unbelievers. Purity, not stability, is the guiding principle of this conception of world order.

Eleanor Baker is een van Afrikaans se beste skrywers en dis jammer dat baie Suid-Afrikaners dit dalk nooit, of te laat, gaan agterkom nie.

Elk dier en elke schrijver heeft een wapen waarmee hij zich best verdedigen kan

Instead of being scientists, the best marketers are artists.

Busseier Rauno Korpela skysset flokken inn i bussen med en gravalvorlig oppfordring: – Det er best vi drar. Døden venter.

Bezetenheid is het beste te genezen door het zelf te bezitten.

Ge kunt wat u in de weg zit vastpakken en veranderen.

Public justice is the greatest kind of show, my brother. Drama. Suspense. And best of all education en masse.

Een veld is leeg, maar als je je best doet om er iets in te laten groeien, krijg je een tuin. En zo is het leven. Geef iets en er komt iets terug. Geef niets en er zal niets terugkomen. Het is een wonder om een bloem te laten groeien: het houdt in dat je er meer kunt laten opkomen. Besef dat een bloem niet slechts een bloem is, maar het begin van een hele tuin.

http://www.travelervip.com/en/destina.... Explore a curated collection of the world's best luxury hotels. Enjoy VIP perks, special exclusive offers and best rates, guaranteed. Book Now!

http://www.travelervip.com/en/destina.... Explore a curated collection of the world's best luxury hotels. Enjoy VIP perks, special exclusive offers and best rates, guaranteed. Book Now!

In niets onderscheidden ze zich van de heikneuters waar ze later hun voeten op zouden vegen. Het waren nullen in elke betekenis van het woord, nullen die de kern vormen van een fatsoenlijk en jammerlijk burgerdom. Ze sliepen best en klaagde nooit; ze waren niet vrolijk en niet ongelukkig. De onverschilligen die Dante naar het voorportaal van de Hel heeft verwezen. De lui van de bovenlaag.

Het was als met een verhaal. Als met een boek. Wat is het dat wij van een boek verlangen? Dat iemand een ontwikkeling doormaakt - dat hij tot inzicht komt? Maar stel dat die ontwikkeling en dat inzicht er niet zijn? Dat staat in wezen toch ook veel dichter bij de werkelijkheid? Mensen die in hun leven een ontwikkeling doormaken zijn op de vingers van één hand te tellen. Om over inzicht nog maar te zwijgen. Nee, de werkelijkheid is dat wij altijd dezelfde blijven. We zien een film in de bioscoop en besluiten een ander leven te gaan leiden, maar de volgende dag zijn we dat alweer vergeten. We nemen ons voor om aardiger te zijn, om aandachtiger te luisteren. Dat houden we een halve dag vol. Daarna snauwen we weer als vanouds - het snauwen is dat ene afgedragen jasje dat ons het best past.

Ze zouden geen van allen kunnen begrijpen dat het tegelijkertijd totaal hopeloos en heel zinvol kan zijn. Het zit hem in de woorden, die moeten tot iemand worden gericht. Anders staan ze alleen maar in het woordenboek te wachten tot het ophoudt met regenen. Je mag ze best in bezit nemen, maar alleen als je ze in één adem weer doorgeeft. Je kunt ze niet gewoon vasthouden, dan worden ze nietszeggend.

Sin quitarme los ojos de encima, acercó aún más su pupitre. - ¿Sabes una cosa? - ¿Qué? - Que he entrado en tu blog. Ay, Dios. ¿Cómo lo había encontrado? Un momento; la pregunta que debía hacerme era la siguiente: ¿por qué lo había encontrado? Mi blog no podía buscarse a través de Google...Estaba flipando en colores. - Ya estás acosándome otra vez, ¿no? ¿Tengo que llamar a la poli para que te ponga una orden de alejamiento? - Ni en sueños, gatita - Sonrió - Ah, espera, que ya salgo en ellos, ¿verdad? Puse los ojos en blanco. - Más bien apareces en mis pesadillas, Daemon. (pág.154) - ¿Me estás preguntando si me atraen las humanas? - dijo. El pelo le caía hacia delante en ondas. Unas gotitas de agua le recorrían los mechones y acababan salpicándome la mejilla - ¿O si eres tú la que me atrae? Con las manos apoyadas en la roca, fue acercándose a mí lentamente. Muy pronto nos separaban sólo unos milímetros...Sentía su respiración como si fuera la mía, y cuando movió las caderas abrí los ojos y ahogué un grito. Vaya que si funcionaba la cosa...Me despejó la duda de un plumazo. (pág. 240) - Sí que es importante el helado - dije. - Es mi vida entera.- Dee tiró el monedero a Daemon, pero erró el objetivo - ¡Y tú me lo has quitado! (pág. 258 NUNCA TE METAS ENTRE DEE Y SU COMIDA, Y MENOS SI SE TRATA DE HELADO) - ¿Lo estás pasando bien con...Ash? - ¿Y tú con tu amiguito el pulpo? Me mordí el larbio. - Qué simpático eres, como siempre. ... - Estás...muy guapa, por cierto. Demasiado guapa para estar con ese idiota. Me sonrojé y bajé la vista. - ¿Te has tomado algo? - Pues no, la verdad. ¿Por qué me lo preguntas, si puede saberse? - Porque nunca me dices nada agradable. - Touché. (pág. 303) - Recuérdame...que no te haga enfadar nunca más ¡La leche! ¿Eres agente secreto en tus ratos libres? ... Me recorrió la espalda con sus brazos y hundió una mano en los rizos que se me habían soltado del moño. - No me has hecho caso - susurró contra mi hombro. - Nunca te hago caso. (pág. 327) Daemon murmuró algo en un idioma desconocido. Era una lengua dulce y bonita. Mágica. De otro planeta. Podría haberlo despertado, pero no lo hice sin saber demasiado bien por qué. La emoción que sentía por el contacto con su piel era más fuerte que todo lo demás. Daemon tenía una mano en el borde de mi camiseta, y los dedos encima del pedazo de piel que había entre el borde de la camiseta y la cinturilla de los pantalones de pijama. La mano empezaba a abrirse paso por debajo de la camiseta, a través de mi estómago, en la parte en que este empieza a descender. El pulso se me desbocó. Me rozó las costillas con la punta de los dedos. Su cuerpo se movió y sentí su rodilla contra mí. (pág. 338) O.O o_O OMG - Gatita - Ni aunque fueras el último ser con aspecto humano sobre la faz de la Tierra ¿Ahora lo entiendes? ¿Capiche? ... - Ademñas, no me atraes nada - Mentira podrida - Pero vamos, nada de nada. Eres... De repente Daemon estaba delante de mí, a apenas un centímetro de mi rostro. - ¿Qué soy? - Ignorante -¿Y qué más? - Prepotente, controlador...-...- Y un...cretino. - Venga ya, gatita, seguro que puedes hacerlo mejor - ... - Todavía no me creo que no te sientas atraída por mí. (pág. 360) - Seguro que hasta sueñas conmigo - Bajó la vista hacia mis labios y sentí que se despegaban - Seguro que escribes mi nombre en tus libretas, una y otra vez, rodeado por un corazoncito. Me reí. - En tus sueños, Daemon. Eres la última persona a la que... Daemon me besó (pág.361) Una sonrisa pícara se le asomó a los labios. - ¿Te das cuenta de que me encantan los retos? Me reí entre dientes y me volví hacia la puerta mientras le dedicaba un gesto grosero con el dedo corazón. - Y a mí, Daemon; y a mí. (pág. 414)

Maar ik hoor best hoe je nu stilletjes tegenwerpt dat het huwelijk een zegen is zolang alles goed uitpakt, maar hoe zit het als je een kreng van een vrouw krijgt? Of een slet? Of als je kinderen god noch gebod erkennen? Er zullen gevallen bij je opkomen van mensen die kapotgingen aan hun huwelijk. Sleep er zoveel bij als je wilt, maar het gaat toch altijd om zwakheden van mensen, niet van het huwelijk. Heus, alleen slechte echtgenoten krijgen een slechte vrouw. Bovendien heb je de keuze van een goede zelf in de hand. En als ze dan slecht wordt? Een goede vrouw kan door een slechte echtgenoot slecht gemaakt worden, maar een slechte wordt door een goede echtgenoot altijd beter gemaakt. Het is niet terecht dat de vrouw de schuld krijgt: ik verzeker je, iedereen met een vrouw die niet deugt heeft dat altijd aan zichzelf te wijten.

Writing for money and reservation of copyright are, at bottom, the ruin of literature. No one writes anything that is worth writing, unless he writes entirely for the sake of his subject. What in inestimable boon it would be, if in every branch of literature there were only a few books, but those excellent! This can never happen as long as money is to be made by writing. It seems as though the money lay under a curse; for every author degenerates as soon as he begins to put a pen to paper in any way for the sake of gain. The best works of the greatest men all come from the time when they had to write for nothing or for very little. And here, too, that Spanish proverb holds good, which declares that honour and money are not to be found in the same purse--honra y provecho no caben en un saco. The reason why Literature is in such a bad plight nowadays is simply and solely that people write books to make money. A man who is in want sits down and writes a book, and the public is stupid enough to buy it. The secondary effect of this is the ruin of language.

Misschien was ze zich nog niet bewust van de helende kracht van poëzie. De weinige poëzie die ze ooit gelezen had, had ze in schoolverband gelezen. De beste manier om poëzie tot het kerkhof van het hermetische gewauwel te veroordelen, was het op schoolse wijze te dissecteren. Nee, een gedicht moest je in de juiste stemming, op het juiste tijdstip, op de juiste plaats en in het gezelschap van jezelf lezen. Alleen dan kwam de magie der Poëzie.

In Darwins post-platonische werelds is de variatie de fundamentele werkelijkheid en veranderen berekende gemiddelden in abstracties. We blijven echter de voorkeur geven aan het oudere en tegengestelde standpunt: we zien variatie nog steeds als een massa onlogische toevalligheden, die hoofdzakelijk van waarde is omdat zo'n spreiding te gebruiken is voor de berekening van een gemiddelde, hetgeen we dan beschouwen als iets wat een essentie nog het best benadert.

Rea­sons Why I Loved Be­ing With Jen I love what a good friend you are. You’re re­ally en­gaged with the lives of the peo­ple you love. You or­ga­nize lovely ex­pe­ri­ences for them. You make an ef­fort with them, you’re pa­tient with them, even when they’re side­tracked by their chil­dren and can’t pri­or­i­tize you in the way you pri­or­i­tize them. You’ve got a gen­er­ous heart and it ex­tends to peo­ple you’ve never even met, whereas I think that ev­ery­one is out to get me. I used to say you were naive, but re­ally I was jeal­ous that you al­ways thought the best of peo­ple. You are a bit too anx­ious about be­ing seen to be a good per­son and you def­i­nitely go a bit over­board with your left-wing pol­i­tics to prove a point to ev­ery­one. But I know you re­ally do care. I know you’d sign pe­ti­tions and help peo­ple in need and vol­un­teer at the home­less shel­ter at Christ­mas even if no one knew about it. And that’s more than can be said for a lot of us. I love how quickly you read books and how ab­sorbed you get in a good story. I love watch­ing you lie on the sofa read­ing one from cover-to-cover. It’s like I’m in the room with you but you’re in a whole other gal­axy. I love that you’re al­ways try­ing to im­prove your­self. Whether it’s running marathons or set­ting your­self chal­lenges on an app to learn French or the fact you go to ther­apy ev­ery week. You work hard to be­come a bet­ter ver­sion of your­self. I think I prob­a­bly didn’t make my ad­mi­ra­tion for this known and in­stead it came off as ir­ri­ta­tion, which I don’t re­ally feel at all. I love how ded­i­cated you are to your fam­ily, even when they’re an­noy­ing you. Your loy­alty to them wound me up some­times, but it’s only be­cause I wish I came from a big fam­ily. I love that you al­ways know what to say in con­ver­sa­tion. You ask the right ques­tions and you know ex­actly when to talk and when to lis­ten. Ev­ery­one loves talk­ing to you be­cause you make ev­ery­one feel im­por­tant. I love your style. I know you think I prob­a­bly never no­ticed what you were wear­ing or how you did your hair, but I loved see­ing how you get ready, sit­ting in front of the full-length mir­ror in our bed­room while you did your make-up, even though there was a mir­ror on the dress­ing ta­ble. I love that you’re mad enough to swim in the English sea in No­vem­ber and that you’d pick up spi­ders in the bath with your bare hands. You’re brave in a way that I’m not. I love how free you are. You’re a very free per­son, and I never gave you the sat­is­fac­tion of say­ing it, which I should have done. No one knows it about you be­cause of your bor­ing, high-pres­sure job and your stuffy up­bring­ing, but I know what an ad­ven­turer you are un­der­neath all that. I love that you got drunk at Jack­son’s chris­ten­ing and you al­ways wanted to have one more drink at the pub and you never com­plained about get­ting up early to go to work with a hang­over. Other than Avi, you are the per­son I’ve had the most fun with in my life. And even though I gave you a hard time for al­ways try­ing to for al­ways try­ing to im­press your dad, I ac­tu­ally found it very adorable be­cause it made me see the child in you and the teenager in you, and if I could time-travel to any­where in his­tory, I swear, Jen, the only place I’d want to go is to the house where you grew up and hug you and tell you how beau­ti­ful and clever and funny you are. That you are spec­tac­u­lar even with­out all your sports trophies and mu­sic cer­tifi­cates and in­cred­i­ble grades and Ox­ford ac­cep­tance. I’m sorry that I loved you so much more than I liked my­self, that must have been a lot to carry. I’m sorry I didn’t take care of you the way you took care of me. And I’m sorry I didn’t take care of my­self, ei­ther. I need to work on it. I’m pleased that our break-up taught me that. I’m sorry I went so mental. I love you. I always will. I'm glad we met.

La invención, debe ser admitido humildemente, no consiste en crear desde el vacío, sino desde el caos [...] consiste en la capacidad de atrapar las posibilidades de un tema y en el poder de moldear y dar forma a las ideas que sugiere.

Je zult nu nog niet begrijpen wat ik bedoel, maar op een dag wel: de enige truc voor vriendschap is volgens mij dat je mensen uitzoekt die beter zijn dan jij – niet slimmer of populairder, maar aardiger, guller en vergevingsgezinder – en dat je die waardeert om wat je van ze kunt leren, dat je je best doet naar ze te luisteren als ze je iets over jezelf vertellen, hoe slecht – of goed – het ook is, en dat je ze vertrouwt, wat het allermoeilijkste is. Maar ook het allermooiste.

Ik vertrek altijd van een waarheid die ik aankleed en mooier maak dan de werkelijkheid. Als ik bijvoorbeeld op restaurant ben geweest en het was best duur, zeg ik: ‘We zijn met zijn vieren gaan eten en we hebben honderdduizend frank verteerd.

It might sound like a contradiction at first, but it isn’t; collective processes make the best sense when participants are acting as individuals. Lanier, Jaron. Ten Arguments for Deleting Your Social Media Accounts Right Now (Posición en Kindle670-671). Henry Holt and Co.. Edición de Kindle.

Je kon, bedacht ik, alleen op de liefde van een vrouw rekenen als je in staat was iets van magie in haar achter te laten. Vlak voordat je de deur uitging, in de ochtend of, beter nog, op een onverwacht moment, goochelde je charme en inspiratie door elkaar en liet je zo in haar iets van verwondering, verbazing achter. Dan vertrok je en liet de magie zijn krachtige werk doen. Lukte je dat niet, dan kwam je vanzelf op de koffie. Dat overkwam mij. De magie bleef achterwege en wij werden fantomen voor elkaar. Als schaduwen streken we langs elkaar heen. Dan kon je maar het beste gaan rennen.

Is woede mijn diepste verzet tegen het mens-zijn? Mens-zijn mat me af. En ik ben woedend om het voelen van zoveel liefde. Soms leef ik van de woede tegen het leven. Want de woede wekt me tot leven: ik heb me nooit zo waakzaam gevoeld. Ik weet best dat dit overgaat en dat het noodzakelijke ontberen terugkeert.

Ja, het is best een leuk bedrijf, al zitten er hier en daar een paar lijken in de kast." Ik kreeg het angstige voorgevoel dat ze dit letterlijk bedoelde. "En welk bedrijf heeft er nu niet een paar monsters in dienst?" Dat bedoelde ze waarschijnlijk ook letterlijk, maar ik had voor Mimi gewerkt, dus ik was wel wat gewend.

-Te amo -le dijo Buttercup-. Sé que esto debe resultarte sorprendente, puesto que lo único que he hecho siempre ha sido mofarme de tí, degradarte y provocarte, pero llevo ya varias horas amándote, y cada segundo que pasa te amo más. Hace una hora, creí que te amaba más de lo que ninguna mujer ha amado nunca a un hombre; media hora más tarde, supe que lo que había sentido entonces no era nada comparado con lo que sentí después. Mas al cabo de diez minutos, comprendí que mi amor anterior era un charco comparado con el mar embravecido antes de la tempestad. A eso se parecen tus ojos, ¿lo sabías? Pues sí. ¿Cuántos minutos hace de eso? ¿Veinte? ¿Serían mis sentimientos tan encendidos entonces? No importa. -Buttercup no podía morarlo. El sol comenzó a asomar entonces a sus espaldas y le infundió valor -. Ahora te amo más que hace veinte minutos, tanto que no existe comparación posible. Te amo mucho más en este momento que cuando abriste la puerta de tu choza. En mi cuerpo no hay sitio más que para tí. Mis brazos te aman, mis orejas te adoran, mis rodillas tiemblan de ciego afecto. Mi mente te suplica que le pidas algo para que pueda obedecerte. ¿Quieres que te siga para el resto de tus días? Lo haré. ¿Quieres que me arrastre? Me arrastraré. Por tí me quedaré callada, por tí cantaré, y si tienes hambre, deja que te traiga comida, y si tienes sed y sólo el vino árabe puede saciarla, iré a Arabia, aunque esté en el otro confín del mundo, y te traeré una botella para el almuerzo. Si hay algo que sepa hacer por tí, lo haré; y si hay algo que no sepa, lo aprenderé. Pero recuera, por favor, que ella es vieja y tiene otros intereses, mientras que yo tengo diecisiete años y para mí sólo existes tú. Mi querido Westley... nunca te había llamado por tu nombre, ¿verdad...? Westley, Westley, Westley, Westley... querido Westley, adorado Westley, mi dulce, mi perfecto Westley, dime en un susurro que tendré la oportunidad de ganarme tu amor.

Sí creo que hay por ahí novelas que no son novelas, escritas por novelistas que no son novelistas para lectores que no leen. El lector que lee sabe lo que quiere y es difícil engañarlo. El lector que no lee, en cambio, es infinito, y con que ese producto (porque si la novela está solo pendiente de los resultados empresariales, entonces se convierte en un producto más) capte a un pequeño porcentaje de entre los no lectores ya tiene garantizado el éxito. Es una estrategia comercial. La ficción se ha trivializado: vale todo con la condición de que venda; aunque es verdad que existe un mundo del best seller maravilloso, de una calidad profesional extraordinaria.

Op de belangrijkste vragen geeft de mens uiteindelijk met zijn hele leven antwoord. Het maakt niet uit wat hij tussendoor zegt, welke woorden en argumenten hij aanvoert om zich te verdedigen. Aan het eind, als alles voorbij is, geeft hij met de feiten van zijn leven antwoord op de vragen die de wereld zo hardnekkig aan hem blijft stellen. Die vragen luiden: Wie ben jij? Wat wilde je echt? Waartoe was je werkelijk in staat? Waaraan was je trouw en ontrouw? Waarvoor of voor wie was je moedig genoeg of te laf? Dat zijn de vragen. En een mens geeft antwoord naar beste kunnen, eerlijk of leugenachtig; maar dat is niet zo belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat hij uiteindelijk met zijn hele leven antwoordt.

Wanneer iets ziekelijks is aan uw psychische proces, bedenk dan dat ziekte voor een organisme het middel is om zich van indringers te bevrijden; dan moet men het alleen helpen om ziek te zijn, zijn ziekte en volle te ondergaan en die tot uitbarsting te laten komen, want dat is zijn vooruitgang. Er gebeurt nu zoveel in u, mijn beste Kappus, u moet geduld oefenen als een zieke en van vertrouwen zijn vervuld als iemand die herstellende is; want misschien bent u dat wel allebei. En méér dan dat: u ben ook de arts die over zichzelf moet waken. Maar iedere ziekte kent tal van dagen waarop de arts alleen maar kan afwachten. En dat is wat u, voor zover u uw eigen arts bent, nu vooral moet doen. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Dit was het moment dat Arthur zich later nog het beste herinnerde, 'het exacte moment', zei hij vijftig jaar later nog, 'dat ik ophield een kind te zijn. Mij werd namelijk duidelijk, exact in die seconde, dat alle mensen die ik kende er niet alleen voor mij waren, maar dat ze een eigen leven hadden, een leven waar ik niets van wist en dat mij ook helemaal niets aanging.

Le temps a laissié son manteau De vent, de froidure et de pluye, Et s'est vestu de brouderie, De soleil luyant, cler et beau.     Il n'y a beste, ne oyseau, Qu'en son jargon ne chante ou crie : Le temps a laissié son manteau !     Riviere, fontaine et ruisseau Portent, en livree jolie, Gouttes d'argent, d'orfaverie, Chascun s'abille de nouveau : Le temps a laissié son manteau !

Atticus,' zei ik op een avond, 'wat is nou precies een nikkervriend?' 'Scout,' zei Atticus, 'nikkervriend is alleen maar een van die termen die absoluut niets beduiden - zoiets als snotneus. Ik kan het moeilijk uitleggen. Onwetende en minderwaardige mensen bezigen dat woord als ze denken dat je aan negers de voorkeur geeft boven henzelf. En er zijn ook mensen als wij toe gekomen om dat woord te gebruiken, als ze iemand op een gemene, ordinaire manier willen uitschelden.' 'Maar jij bént toch niet een echte nikkervriend, hè?' 'Dat ben ik zeker. Ik doe mijn best om van iedereen te houden ... Dat is soms een hele toer ... maar baby, het is nooit echt beledigend als iemand je uitscheldt voor iets. dat hij minderwaardig vindt. Dan blijkt alleen maar hoe zielig die ander is, en daarom is het helemaal niet kwetsend.

Terwijl hij wachtte tot het trillen minder werd - terwijl hij machteloos keek naar de rukkerige, maaiende bewegingen, alsof hij in een kinderkamer vol krijsende, zich misdragende peuters zat en zijn stem kwijt was en ze niet tot bedaren kon brengen - vermaakte Alfred zich ermee zich voor te stellen dat hij zijn hand afhakte met een bijl: dat hij het ongehoorzame lichaamsdeel duidelijk maakte hoe vreselijk boos hij erop was, hoe weinig hij ervan hield als het hem niet wilde gehoorzamen. Het leidde tot een soort extase als hij zich voorstelde hoe het blad van de bijl de eerste keer in het bot en de spieren van zijn ergerlijke pols hakte; maar tegelijk met de extase, ermee samengaand, was er een neiging om te wenen om die hand die van hem was, waar hij van hield en die hij het beste toewenste, die hij zijn hele leven al kende. 61

Wat wil je later worden?' Dat is volgens mij precies waar het om draait, dat je dat pas weet wanneer dat 'later' eenmaal is aangebroken. Het lijkt wel of ze allemaal bang zijn dat je zelf iets beters zult bedenken dan zij. Ze maken in elk geval geen gelukkige indruk met wat ze later geworden zijn. Wanneer je die afgeleefde en doodzieke koppen ziet dan weet je toch meteen dat het maar het beste is om helemaal niets te worden.

Economics. "Something humans invented and then lost control of, it isn't real, it's not like gravity and we could evolve the economic process to make sense, but can't because we would all lose money if we did. Hysterical scientific exerts aside, it doesn't exist outside of our collective heads. So at best its a pseudo science of religious proportions, at worst, it will turn us into a globally warmed suicide cult en mass. ;-)

Moedig Belgisch volk, jullie hebben op beslissende wijze overwonnen! Zorg er nu voor om voordeel uit die overwinning te halen, jullie vijanden zijn verstomd, laten we geen moment verliezen, laten we ons verenigen rond het voorlopig bewind, dat er dankzij u is gekomen, twijfel er niet aan dat de brandstichters, die jullie zo vernederend uit jullie hoofdstad hebben verdreven al nieuwe misdaden beramen. Gedaan met aarzelen en ontzien, we moeten voorgoed de moordenaars uit ons huis verjagen die hier te vuur en te zwaard te werk zijn gegaan, hebben verkracht en vernield. We dienen onze moeders, onze vrouwen, onze kinderen en onze eigendommen te redden, wij moeten leven als vrije mensen, of ons begraven onder een berg van as. Laten we eendrachtig zijn beste landgenoten, dan zijn wij onoverwinnelijk, de ware orde, ze is onontbeerlijk om onze onafhankelijkheid te behouden. Lang leve België!

Every evening they announce that they want punch our nose, us and all the other Nazi pigs. Sure, you want to, but doing it is something rather different, gentlemen! The whole affair has a certain tragicomic tone. The Jews talk as if they were really strong, but soon they have to move their tents and run like rabbits from the approaching German soldiers. Qui mange du juif, en meurt! One could almost say that anyone with the Jews on his side has already lost. They are the best pillar of the coming defeat. They carry the seed of destruction. They hoped this war would bring the last desperate blow against National Socialist Germany and an awakening Europe. They will collapse. Already today we begin to hear the cries of the desperate and seduced peoples throughout the world: “The Jews are guilty! The Jews are guilty!” The court that will pronounce judgment on them will be fearful. We do not need to do anything ourselves. It will come because it must come. Just as the fist of an awakened Germany has struck this racial filth, the fist of an awakened Europe will surely follow. Mimicry will not help the Jews then. They will have to face their accusers. The court of the nations will judge their oppressor. Without pity or forgiveness, the blow will strike. The world enemy will fall, and Europe will have peace. "Mimicry", Das Reich, 20 July 1941

To neither love nor reverence wilt thou be kind; and e'en for hate thou canst but kill; and all are killed. No fearless fool now fronts thee. I own thy speechless, placeless power; but to the last gasp of my earthquake life will dispute its unconditional, unintegral mastery in me. In the midst of the personified impersonal, a personality stands here. Though but a point at best; whencesoe'er I came; wheresoe'er I go; yet while I earthly live, the queenly personality lives in me, and feels her royal rights.

Totale loyaliteit is alleen mogelijk wanneer trouw geheel ontdaan wordt van elke concrete inhoud, die gemakkelijk aanleiding kan geven tot andere gedachten. De totalitaire bewegingen hebben, elk op hun eigen manier, hun uiterste best gedaan om zich te ontdoen van de specifieke, concrete inhoud van partijprogramma's, die ze overgeërfd hadden uit eerdere, niet-totalitaire stadia van hun ontwikkeling. Hoe radicaal de doeleinden van deze programma's ook geformuleerd worden, ze zijn te specifiek en bevestigen niet zonder meer de aanspraak op wereldheerschappij. Elk politiek programma dat zich met meer specifieke zaken inlaat dan 'ideologische kwesties met een belang op termijn van eeuwen' vormt voor het totalitarisme een belemmering. Hitlers grootste verwezenlijking in de organisatie van de nazibeweging was dat hij de beweging bevrijdde van de last van het oude partijprogramma, niet echter door het te wijzigen of officieel af te schaffen.; hij weigerde eenvoudigweg over de punten ervan te praten of the disussiëren.

Op de scholen werden naar Russisch voorbeeld 'scholierenraden' ingesteld om de leraren te controleren, de 'leerplannen' werden afgeschaft, want de kinderen moesten en wilden alleen leren wat hun aanstond. Tegen elke bestaande vorm werd gerevolteerd om het plezier van het revolteren, zelfs tegen de wil van de natuur, tegen de eeuwige polariteit van de geslachten. De meisjes lieten hun haar knippen, zo kort dat je hun 'Bubi'-kapsels niet van die van de jongens kon onderscheiden, jongemannen schoren snorren en baarden af om meisjesachtiger te zijn, homoseksualiteit en lesbiennendom werden, niet uit innerlijke noodzaak maar als protest tegen de ouderwetse, legale, 'normale' vormen van liefde de grote mode. Elke uitdrukkingsvorm van het bestaan deed zijn best radicaal en revolutionair voor de dag te komen, natuurlijk ook de kunst.[...] Overal werd het element van de toegankelijkheid uitgebannen, de melodie in de muziek, de gelijkenis in het portret, de verstaanbaarheid in de taal. De lidwoorden 'de', 'het' en 'een' werden uitgeschakeld.

Zou je me vragen wat ik het beste lied uit de Lage Landen vind, dan zou ik niet twijfelen, dat was "Laat me, Vivre" van Ramses Shaffy en Liesbeth List, onmiddellijk gevolgd door Tim van Wim de Craene. En als ik Liesbeth zo bezig zie, in een opname bij Paul de Leeuw, dan kan het toch niet anders dat zij, ooit de vrouw van de schrijver Cees Nooteboom, Ramses heeft bemind in de meest onmogelijke van alle liefdes. Ze heeft hem altijd bewonderd en uit die bewondering ontstond een platonische liefde die ze tot zijn dood (slokdarmkanker) levend heeft gehouden.

Oh! thou clear spirit of clear fire, whom on these seas I as Persian once did worship, till in the sacramental act so burned by thee, that to this hour I bear the scar; I now know thee, thou clear spirit, and I now know that thy right worship is defiance. To neither love nor reverence wilt thou be kind; and e’en for hate thou canst but kill; and all are killed. No fearless fool now fronts thee. I own thy speechless, placeless power; but to the last gasp of my earthquake life will dispute its unconditional, unintegral mastery in me. In the midst of the personified impersonal, a personality stands here. Though but a point at best; whencesoe’er I came; wheresoe’er I go; yet while I earthly live, the queenly personality lives in me, and feels her royal rights. But war is pain, and hate is woe. Come in thy lowest form of love, and I will kneel and kiss thee; but at thy highest, come as mere supernal power; and though thou launchest navies of full-freighted worlds, there’s that in here that still remains indifferent. Oh, thou clear spirit, of thy fire thou madest me, and like a true child of fire, I breathe it back to thee.

Var det virkelig sant at det å hjelpe et menneske, forpliktet til fortsatt hjelp? Var det sant at uavhengighet er en illusjon, og at det å røre ved et annet menneskes skjebne, binder oss fast i avhengighet av hverandre? Var det slik at ved enhver handling overfor mennesker vikler vi oss mere og mere inn i et usynlig nett av skjebne? Hvis det var sant, og man nektet å bære konsekvensene av hva man gjør overfor andre, ville alle våre gjerninger - selv de beste - være en uforpliktende lek med menneskeskjebner. Med andre ord: Man kan ikke gi en del av seg selv; man må gi alt. Og intet vente igjen.

En niemand ging op het juiste moment dood. Moessorgski, Poesjkin, Lermontov - die waren allemaal te vroeg gestorven. Tsjajkovski, Rosini, Gogol - die hadden allemaal eerder moeten sterven. Beethoven misschien ook wel. Het was natuurlijk niet alleen een probleem voor beroemde schrijvers en componisten, maar ook voor gewone mensen: het probleem om je beste jaren te overleven, voorbij het punt waarop het leven geen vreugde meer kan brengen en alleen nog vreselijke gebeurtenissen. […] In plaats van hem te vermoorden hadden ze hem in leven gelaten, en door hem in leven te laten hadden ze hem vermoord. -p.219

Ik doe een poging om het daarbij aansluitende mensbeeld, de spiegel die ons omringt, onder woorden te brengen: Mensen zijn competitieve wezens die vooral uit zijn op hun eigen profijt. Op maatschappelijk vlak is dat in het voordeel van ons allemaal, want iedereen zal in die competitie zijn uiterste best doen om aan de top te geraken. Daardoor krijgen we betere en goedkopere producten in combinatie met een efficiëntere dienstverlening binnen een één gemaakte vrije markt, zonder inmenging door de overheid. Dit is ethisch correct, want het slagen of mislukken van een individu in die competitie hangt volledig af van diens eigen inspanningen. Iedereen is bijgevolg zelf verantwoordelijk voor het eigen succes of falen. Vandaar het belang van onderwijs, want onze wereld is een razendsnelle evoluerende kenniseconomie die om hoogopgeleide mensen met flexibele competenties vraagt. Eén hoger-onderwijsdiploma is goed, twee is beter en levenslang leren een must. Iedereen moet blijven groeien. Immers, de competitie is bikkelhard. Vandaar ook de dwingende noodzaak aan functioneringsgesprekken en constante evaluaties, dit alles geleid door de onzichtbare hand vanuit een centraal management. Dit is de korte samenvatting van het grote verhaal dat vandaag de dag onze cultuur beheerst en dat bijgevolg onze identiteit vormt.

Hvis du tar til orde for at Europa en gang skal bli fritt for muslimer, tar du samtidig til orde, i beste fall, for en tvangsdeportering av mer enn femti millioner mennesker vekk fra det europeiske kontinentet. I verste fall tar du til orde for voldshandlinger mot en religiøs gruppering som allerede er sterkt utsatt for fordommer og hets. Hvis målet ditt er at islam skal utryddes fra Europa, kan du ikke samtidig påstå at du er fredelig sjel som aldri har hatt som formål å skade noen. Du må skjønne at politikken du forfekter faktisk handler om mennesker. Og du må tåle å bli møtt med motargumenter. At noen motsier argumentene dine betyr ikke at du knebles. Det betyr at du deltar i debatten.

Ten years ago a book appeared in France called D'Une foi l'autre, les conversions a l'Islam en Occident. The authors, both career journalists, carried out extensive interviews with new Muslims in Europe and America. Their conclusions are clear. Almost all educated converts to Islam come in through the door of Islamic spirituality. In the middle ages, the Sufi tariqas were the only effective engine of Islamisation in Muslim minority areas like Central Asia, India, black Africa and Java; and that pattern is maintained today. Why should this be the case? Well, any new Muslim can tell you the answer. Westerners are in the first instance seeking not a moral path, or a political ideology, or a sense of special identity - these being the three commodities on offer among the established Islamic movements. They lack one thing, and they know it - the spiritual life. Thus, handing the average educated Westerner a book by Sayyid Qutb, for instance, or Mawdudi, is likely to have no effect, and may even provoke a revulsion. But hand him or her a collection of Islamic spiritual poetry, and the reaction will be immediately more positive. It is an extraordinary fact that the best-selling religious poet in modern America is our very own Jalal al-Din Rumi. Despite the immeasurably different time and place of his origin, he outsells every Christian religious poet. Islam and the New Millennium

El cielo es una injuria perpetua e insoportable. Las estrellas no me conocen y yo no podré nunca hacer nada de ellas ni contra ellas. Cuando he sabido a cuántos millares de años de luz distan de mí, y cuántos siglos emplea su claridad para llegar a la Tierra, no he hecho más que dar forma aritmética a mi rabia. Yo siento el cielo como algo extraño, remoto, esto es, enemigo. Los cometas que, sin un objeto razonable, arrastran su cola por el infinito, no me dicen nada que me consuele. Las nebulosas, amontonamientos confusos de polvo cósmico, me exasperan como todas las cosas informes no terminadas. En lo que se refiere a los planetas y a los satélites, aduladores extintos que dan vueltas para obtener la limosna de un poco de luz, me causan repugnancia y despecho.

Gelukkig wil niet iedereen in hetzelfde domein de beste zijn, anders gaf dat een hoop verliezers, gelijk aan de wereldbevolking min één. Je kunt de verstandigste man van Europa willen zijn. Maar je kunt je ook, zoals mijn dochter, tevreden stellen met de beste hamsterverzorgster van de straat te zijn. Op die manier is het aan nogal wat mensen gegeven toch èrgens de beste in te zijn. En als je niet de beste bent, dan toch de aardigste, diegene van wie het meest gehouden wordt, ach nee, niet door iedereen, alleen door dat sproetenmeisje van om de hoek, nee, niet de mooiste van de straat, maar van alle lelijke de leukste. Maar hoe minimaal je het ook formuleert: het blijven superlatieven. Geef mij één superlatief om mee te leven. Laat mij van één iemand de liefste zijn.

Thou hast hit it: come, sit on me. Kath. Asses are made to bear, and so are you. Pet. Women are made to bear, and so are you. Kath. No such jade as bear you, if me you mean.202 Pet. Alas! good Kate, I will not burden thee; For, knowing thee to be but young and light,— Kath. Too light for such a swain as you to catch, And yet as heavy as my weight should be. Pet. Should be! should buz! Kath. Well ta’en, and like a buzzard. Pet. O slow-wing’d turtle! shall a buzzard take thee?208 Kath. Ay, for a turtle, as he takes a buzzard. Pet. Come, come, you wasp; i’ faith you are too angry. Kath. If I be waspish, best beware my sting. Pet. My remedy is, then, to pluck it out.212 Kath. Ay, if the fool could find it where it lies. Pet. Who knows not where a wasp does wear his sting? In his tail. Kath. In his tongue. Pet. Whose tongue? Kath. Yours, if you talk of tails; and so farewell.216 Pet. What! with my tongue in your tail? nay, come again.

Als Berthe vraagt of ze ergens trots op is aarzelt ze even en zegt dan dat ze jaren geleden, in dat strafkamertje, waar ze dus inderdaad vaak zat, wat ze eigenlijk prettig vond omdat dan niemand zich met haar bemoeide, dat ze, toen ze nog echt een kind was, probeerde op haar handen te staan met haar voeten tegen de muur, bijna zo lang als het Misearatur duurde en dat dat lukte en dat het haar voor het eerst een ongekend gevoel van vrijheid gaf en dat ze toen, dat ze zich toen afvroeg wat er nog meer kon zijn dat haar vrijheid gaf, maar dat ze dit aan niemand heeft verteld omdat op je handen staan toch niet echt nodig wordt gevonden en ook niet gepast, dus het is iets wat niemand weet. Een wolk haalt het groene veldje licht en de rode toef op het bureau weg. Berthe vraagt of ze het nog steeds kan, op haar handen staan, en ze zegt dat ze het al wel drie jaar niet meer heeft gedaan en dat ze nu ook een stuk langer is geworden en Berthe vraagt of ze het voor haar alleen toch nog een keer wil doen, en hoewel het zo lang geleden is en nog nooit iemand heeft gekeken en het vast niet meer goed gaat als iemand naar haar kijkt terwijl ze het doet, omdat alles altijd het beste gaat als niemand kijkt, zegt ze toe, omdat het voor Berthe is en voor niemand anders, ze wil graag iets doen voor Berthe alleen, iets waar Berthe haar om vraagt, daarom probeet ze het, met haar lijf dat zoveel langer is geworden en haar borsten die last hebben van de zwaartekracht, het gaat vijf keer mis en vijf keer zegt ze: Ziet-u-wel-ik-kan-het-niet-meer-en-vroeger-kon-ik-het en de zesde keer staat ze daar op haar handen met haar voeten tegen een blinde wand aan en zegt ze in één teug: Misereatur-mei-omnipotens-Deus-et-dimittat-mihi-omnia-peccata-mea-liberet-me-ab-omni-malo-salvet-et-confirmet-in-omni-opere-bono-et-perducat-me-ad-vitam-aeternam-amen, waarna ze haar voeten weer naar de vloer laat vallen.

Only from their authors themselves can we receive philoso phical thoughts ; therefore whoever feels himself drawn to philosophy must himself seek out its immortal teachers in the still sanctuary of their works. The principal chapters of any one of these true philosophers will afford a thousand times more insight into their doctrines than the heavy and distorted accounts of them that everyday men produce, who are still for the most part deeply en tangled in the fashionable philosophy of the time, or in the sentiments of their own minds. But it is astonish ing how decidedly the public seizes by preference on these expositions at second-hand. It seems really as if elective affinities were at work here, by virtue of which the common nature is drawn to its like, and therefore will rather hear what a great man has said from one of its own kind. Perhaps this rests on the same principle as that of mutual instruction, according to which children learn best from children.

madness is a passive as well as an active state: it is a paralysis, a refusal of the nerves to respond to the normal stimuli, as well as an unnatural stimulation. There are commonwealths, plainly to be distinguished here and there in history, which pass from prosperity to squalor, or from glory to insignificance, or from freedom to slavery, not only in silence, but with serenity. The face still smiles while the limbs, literally and loathsomely, are dropping from the body. These are peoples that have lost the power of astonishment at their own actions. When they give birth to a fantastic fashion or a foolish law, they do not start or stare at the monster they have brought forth. They have grown used to their own unreason; chaos is their cosmos; and the whirlwind is the breath of their nostrils. These nations are really in danger of going off their heads en masse; of becoming one vast vision of imbecility, with toppling cities and crazy countrysides, all dotted with industrious lunatics. One

Podrías POR FAVOR dejar de aprecer de la nada y asustarme" Pagan "Normalmente no eres tan Irritable". Dank "Mantente fuera de mi habitación, Podría haber estado Desnuda". Pagan "¿Quieres que vuele lejos?. Eso es lindo". Dank "No queria ser Linda, pero parecia que ya no podía seguir enojada tampoco". Pagan "¿Su risa había causado este calor relajante en mi cuerpo?". Pagan "Estupido Tipo Muerto Parlante". Pagan "Pagan: ¿Has estado Observandome? Dank: Durante semanas, Pagan, Durante Semanas..." "No puedo decirte lo que soy, Ya he roto Demasiadas Reglas". Dank "Nunca he tenido Problema en dejar saber a una Chica que me interesa... Hasta Ahora". Leif "Siento el dolor de cada corazon que tomo". Cancion de Dank "La oscuridad me abraza, pero la luz aún dibuja mi alma Vacía". Canción de Dank "El vacío en el que solía usar dolor, para llenar el agujero ya no me controla, ya no me llama, Gracias a ti". Cancion de Dank "Dank Walker esta aqui. Como, en nuestra escuela. Como, Inscrito en nuestra escuela. ¿Puedes Creerlo?". Miranda "Dank Walker. El alma, Mi alma ¿Era Dank Walker, el Rockero? "El tipo parece que no puede apartar los ojos de ti, No es que lo pueda Culpar". Leif "Te necesito, Nunca dudes de mi necesidad por ti". Dank "Sabía que el rosa pálido te sentaría, la mayoría de las chicas no pueden llevarlo, pero en ti, es Perfecto". Dank "Tu eres lo único que mas quiero en el Mundo. Sin Embargo, lo único que no puedo Tener". Dank "Sin Embargo Te quedas, Aferrandote a mi, pero te Quedas". Canción de Dank. "Mi Primer sabor de el, hizo Girar mi Mundo". Pagan "Te he dado vida, cuando estaba en mis manos darte Muerte. Alejate de Mi". Cancion de Dank "Alejate de mi, antes de que colapse y te lleve conmigo". Canción de Dank. "Eres una chica Frustante. No eres como ninguna de las almas que he conocido". Dank "Yo no soy un hombre, Por lo que no tengo un Corazón, que ame como un ser humano lo hace". Dank "Tu eres mi existencia, Yo soy Tuyo". Dank "Eres Mía ahora, Mientras camines por la Tierra me perteneces, Nada puede hacerte Daño". Dank "Es practicamente imposible hacer daño a lo que La Muerte proteje". Dank

Wanneer ik probeer na te gaan wat ik aan de kant van Méséglise te danken heb - de bescheiden ontdekkingen die daar hun toevallige decor of onmisbare inspiratiebron hadden - herinner ik me dat het op een van die wandeltochten was, dat najaar, bij de dichtbegroeide helling die Montjouvain beschut, dat ik voor het eerst werd getroffen door die onevenredigheid tussen onze indrukken en de gebruikelijke uitdrukkingswijze daarvan. Toen ik, na een uur monter tegen regen en wind te hebben opgetornd, aankwam bij de plas van Montjouvain, bij een met dakpannen afgedekt hutje waar de tuinman van M. Vinteuil zijn gereedschap opborg, was de zon weer doorgebroken, en zijn in de stortbui schoongespoelde verguldsel glansde als nieuw in de lucht, op de bomen, op de muur van de hut, op het nog natte pannendak, waar boven aan de nok een kip rondstapte. De blazende wind rukte horizontaal aan de grassen die in het muurbeschot groeiden en aan de donzen veren van de kip, die, het ene zowel als het andere, gerekt tot in hun volle lengte, meegaven op het waaien met de overgave van inerte, lichte dingen. Het pannendak bracht in de plas, die de zon opnieuw liet spiegelen, een roze marmering teweeg waar ik nooit eerder acht op had geslagen. En toen ik op het water en op het muurvlak een bleke glimlach de glimlach van de hemel zag beantwoorden, riep ik in mijn enthousiasme, zwiepend met mijn weer dichtgevouwen paraplu: 'Allemachtig, allemachtig.' Maar tegelijkertijd besefte ik dat het mijn plicht zou zijn geweest het niet bij die ondoorzichtige woorden te laten, maar te proberen iets van mijn verrukking te begrijpen. En het was ook die dag - dankzij een voorbijkomende boer die er al uitzag of hij vrij slechtgehumeurd was, wat erger werd toen hij bijna mijn paraplu in zijn gezicht kreeg, en die mijn 'mooi weer hè, goed om te lopen' stug beantwoordde - dat ik te weten kwam dat dezelfde emoties zich niet tezelfdertijd, volgens een al van tevoren vaststaand patroon, bij alle mensen voordoen. Altijd als ik, later, door het wat langdurige lezen in een spraakzame stemming was gebracht, had de schoolvriend met wie ik maar al te graag een gesprek wilde beginnen er juist plezierig op los gepraat en wenste nu ongestoord te kunnen lezen. Als ik net vol genegenheid aan mijn ouders had gedacht en bezield was van de beste voornemens, die hun het meest plezier zouden doen, hadden zij dezelfde tijd gebruikt om achter een - door mij vergeten - pekelzonde te komen waar ze mij streng om berispten terwijl ik naar hen toe rende om hun een zoen te geven.

A little later, strolling about the town, I, stopped into a shop near the museum, where they sold souvenirs and post-cards. I looked over the cards leisurely; the ones I liked best were soiled and wrinkled. The man, who spoke French fluently, offered to make the cards presentable. He asked me to wait a few minutes while he ran over to the house and cleaned and ironed them. He said he would make them look like new. I was so dumbfounded that before I could say anything he had disappeared, leaving me in charge of the shop. After a few minutes his wife came in. I thought she looked strange for a Greek woman. After a few words had passed I realized that she was French and she, when she learned that I hailed from Paris, was overjoyed to speak with me. We got along beautifully until she began talking about Greece. She hated Crete, she said. It was too dry, too dusty, too hot, too bare. She missed the beautiful trees of Normandy, the gardens with the high walls, the orchards, and so on. Didn't I agree with her? I said NO, flatly. "Monsieur!" she said, rising up in her pride and dignity, as if I had slapped her in the face. "I don't miss anything," I said, pressing the point home. "I think this is marvellous. I don't like your gardens with their high walls, I don't like your pretty little orchards and your well-cultivated-fields. I like this …" and I pointed outdobrs to the dusty road on which a sorely-laden donkey was plodding along dejectedly. "But it's not civilized," she said, in a sharp, shrill voice which reminded me of the miserly tobacconiste in the Rue de la Tombe-Issoire. "Je m'en fous da la civilisation européenne!" I blurted out. "Monsieur!" she said again, her feathers ruffled and her nose turning blue with malice. Fortunately her husband reappeared at this point with the post-cards which he had given a dry-cleaning.

Over those 20,000 years humankind moved from hunting mammoth with stone-tipped spears to exploring the solar system with spaceships not thanks to the evolution of more dexterous hands or bigger brains (our brains today seem actually to be smaller). 17 Instead, the crucial factor in our conquest of the world was our ability to connect many humans to one another. 18 Humans nowadays completely dominate the planet not because the individual human is far smarter and more nimble-fingered than the individual chimp or wolf, but because Homo sapiens is the only species on earth capable of co-operating flexibly in large numbers. Intelligence and toolmaking were obviously very important as well. But if humans had not learned to cooperate flexibly in large numbers, our crafty brains and deft hands would still be splitting flint stones rather than uranium atoms. If cooperation is the key, how come the ants and bees did not beat us to the nuclear bomb even though they learned to cooperate en masse millions of years before us? Because their cooperation lacks flexibility. Bees cooperate in very sophisticated ways, but they cannot reinvent their social system overnight. If a hive faces a new threat or a new opportunity, the bees cannot, for example, guillotine the queen and establish a republic. Social mammals such as elephants and chimpanzees cooperate far more flexibly than bees, but they do so only with small numbers of friends and family members. Their cooperation is based on personal acquaintance. If I am a chimpanzee and you are a chimpanzee and I want to cooperate with you, I must know you personally: what kind of chimp are you? Are you a nice chimp? Are you an evil chimp? How can I cooperate with you if I don’t know you? To the best of our knowledge, only Sapiens can cooperate in very flexible ways with countless numbers of strangers. This concrete capability–rather than an eternal soul or some unique kind of consciousness–explains our mastery of planet Earth.

Over those 20,000 years humankind moved from hunting mammoth with stone-tipped spears to exploring the solar system with spaceships not thanks to the evolution of more dexterous hands or bigger brains (our brains today seem actually to be smaller).17 Instead, the crucial factor in our conquest of the world was our ability to connect many humans to one another.18 Humans nowadays completely dominate the planet not because the individual human is far smarter and more nimble-fingered than the individual chimp or wolf, but because Homo sapiens is the only species on earth capable of co-operating flexibly in large numbers. Intelligence and toolmaking were obviously very important as well. But if humans had not learned to cooperate flexibly in large numbers, our crafty brains and deft hands would still be splitting flint stones rather than uranium atoms. If cooperation is the key, how come the ants and bees did not beat us to the nuclear bomb even though they learned to cooperate en masse millions of years before us? Because their cooperation lacks flexibility. Bees cooperate in very sophisticated ways, but they cannot reinvent their social system overnight. If a hive faces a new threat or a new opportunity, the bees cannot, for example, guillotine the queen and establish a republic. Social mammals such as elephants and chimpanzees cooperate far more flexibly than bees, but they do so only with small numbers of friends and family members. Their cooperation is based on personal acquaintance. If I am a chimpanzee and you are a chimpanzee and I want to cooperate with you, I must know you personally: what kind of chimp are you? Are you a nice chimp? Are you an evil chimp? How can I cooperate with you if I don’t know you? To the best of our knowledge, only Sapiens can cooperate in very flexible ways with countless numbers of strangers. This concrete capability – rather than an eternal soul or some unique kind of consciousness – explains our mastery of planet Earth. Long

I’ve only an hour,” Colin said as he attached the safety tip to his foil. “I have an appointment this afternoon.” “No matter,” Benedict replied, lunging forward a few times to loosen up the muscles in his leg. He hadn’t fenced in some time; the sword felt good in his hand. He drew back and touched the tip to the floor, letting the blade bend slightly. “It won’t take more than an hour to best you.” Colin rolled his eyes before he drew down his mask. Benedict walked to the center of the room. “Are you ready?” “Not quite,” Colin replied, following him. Benedict lunged again. “I said I wasn’t ready!” Colin hollered as he jumped out of the way. “You’re too slow,” Benedict snapped. Colin cursed under his breath, then added a louder, “Bloody hell,” for good measure. “What’s gotten into you?” “Nothing,” Benedict nearly snarled. “Why would you say so?” Colin took a step backward until they were a suitable distance apart to start the match. “Oh, I don’t know,” he intoned, sarcasm evident. “I suppose it could be because you nearly took my head off.” “I’ve a tip on my blade.” “And you were slashing like you were using a sabre,” Colin shot back. Benedict gave a hard smile. “It’s more fun that way.” “Not for my neck.” Colin passed his sword from hand to hand as he flexed and stretched his fingers. He paused and frowned. “You sure you have a foil there?” Benedict scowled. “For the love of God, Colin, I would never use a real weapon.” “Just making sure,” Colin muttered, touching his neck lightly. “Are you ready?” Benedict nodded and bent his knees. “Regular rules,” Colin said, assuming a fencer’s crouch. “No slashing.” Benedict gave him a curt nod. “En garde!” Both men raised their right arms, twisting their wrists until their palms were up, foils gripped in their fingers. “Is that new?” Colin suddenly asked, eyeing the handle of Benedict’s foil with interest. Benedict cursed at the loss of his concentration. “Yes, it’s new,” he bit off. “I prefer an Italian grip.” Colin stepped back, completely losing his fencing posture as he looked at his own foil, with a less elaborate French grip. “Might I borrow it some time? I wouldn’t mind seeing if—” “Yes!” Benedict snapped, barely resisting the urge to advance and lunge that very second. “Will you get back en garde?” Colin gave him a lopsided smile, and Benedict just knew that he had asked about his grip simply to annoy him. “As you wish,” Colin murmured, assuming position again.

Lyra stood shivering in the fo’c’sle and laughed with delight as her beloved Pantalaimon, sleek and powerful, leaped from the water with half a dozen other swift gray shapes. He had to stay close to the ship, of course, for he could never go far from her; but she sensed his desire to speed as far and as fast as he could, for pure exhilaration. She shared his pleasure, but for her it wasn’t simple pleasure, for there was pain and fear in it too. Suppose he loved being a dolphin more than he loved being with her on land? What would she do then? Her friend the able seaman was nearby, and he paused as he adjusted the canvas cover of the forward hatch to look out at the little girl’s dæmon skimming and leaping with the dolphins. His own dæmon, a seagull, had her head tucked under her wing on the capstan. He knew what Lyra was feeling. “I remember when I first went to sea, my Belisaria hadn’t settled on one form, I was that young, and she loved being a porpoise. I was afraid she’d settle like that. There was one old sailorman on my first vessel who could never go ashore at all, because his dæmon had settled as a dolphin, and he could never leave the water. He was a wonderful sailor, best navigator you ever knew; could have made a fortune at the fishing, but he wasn’t happy at it. He was never quite happy till he died and he could be buried at sea.” “Why do dæmons have to settle?” Lyra said. “I want Pantalaimon to be able to change forever. So does he.” “Ah, they always have settled, and they always will. That’s part of growing up. There’ll come a time when you’ll be tired of his changing about, and you’ll want a settled kind of form for him.” “I never will!” “Oh, you will. You’ll want to grow up like all the other girls. Anyway, there’s compensations for a settled form.” “What are they?” “Knowing what kind of person you are. Take old Belisaria. She’s a seagull, and that means I’m a kind of seagull too. I’m not grand and splendid nor beautiful, but I’m a tough old thing and I can survive anywhere and always find a bit of food and company. That’s worth knowing, that is. And when your dæmon settles, you’ll know the sort of person you are.” “But suppose your dæmon settles in a shape you don’t like?” “Well, then, you’re discontented, en’t you? There’s plenty of folk as’d like to have a lion as a dæmon and they end up with a poodle. And till they learn to be satisfied with what they are, they’re going to be fretful about it. Waste of feeling, that is.” But it didn’t seem to Lyra that she would ever grow up.

I want you to be happy. Eat it.” A wry smile curved Rose’s lips. “Am I to find happiness in a piece of chocolate cake?” Eve already had a forkful en route to her mouth. “I stake my reputation on it.” “Oh,” she replied dryly. “Surely heaven is just a bite away.” “Speaking of heaven,” Eve said a few minutes later when Rose thought she might expire from the bliss the dessert inspired, “tell me about your evening at Saint’s Row.” “Shh!” Her paranoid gaze darted around to see if anyone had overheard, but there was no one standing close enough to their whitewashed bench. “Don’t shush me, Rose Danvers. I’m your best friend and you’ve kept me waiting four whole days! I demand details.” Cheeks flushed, Rose stared at the half-eaten cake on her plate. Eve’s timing might leave something to be desired, but at least she’d stopped Rose from eating the entire slice. “What do you want to know?” Eve’s expression was incredulous. “Everything, of course.” Then, as though realizing who she was talking to, she sighed. “Did you find him?” Rose nodded. “I did.” The fire in her cheeks burned hotter, and she looked away. “Oh, Eve!” Her friend grabbed her wrist, clattering fork against plate. “That arse didn’t hurt you did he?” “No!” Then lowering her voice, “And he’s not an arse.” Using such rough language made her feel daring and bold. The scowl on Eve’s face eased. “Then…he was good to you?” Rose nodded, leaning closer. “It was the most amazing experience of my life.” The blonde giggled, bringing her head nearer to Rose’s. “Tell me everything.” So Rose did, within reason, looking up every once in awhile to make sure no one could hear. Afterward, when she was finished, Eve looked at her with a peculiar expression. “It sounds wonderful.” “It was.” Eve’s ivory brow tightened. “So, why do you sound so…disappointed?” Rose sighed. “It’s going to sound so pathetic, but when I saw Grey the next day he didn’t recognize me.” “But I thought you didn’t want him to know it was you.” Rose laughed darkly. “I don’t. That’s the rub of it.” She turned to more fully face her friend. “But part of me wanted him to realize it was me, Eve. I wanted him to see me as a woman, not as his responsibility or burden.” “I’m sure he doesn’t view you as any such thing.” Shaking her head Rose set the plate of cake aside, her appetite gone for good. "I thought this scheme would make everything better, and it's only made things worse." Worse because her feelings for Grey hadn't lessened as she'd hoped they might, they'd only deepened. Eve worried her upper lip with her bottom teeth. "Are you going to meet him again?" Another shake of her head, vehement this time. "No." "But. Rose, he wants to see you." "Not me, her." This was said with a bit more bitterness than Rose was willing to admit. He might have whispered her name, but it wasn't her he wanted to meet. Eve chuckled. "But you are her." She squeezed her wrist again. "Rose, don't you see? You're who he wants to see again, whether he knows it was you or not." Rose hadn't looked at it that way. She wasn't quite convinced her friend was right, but it was enough to make her doubt her own conclusions. She shook her head again. Blast, but she was making herself lightheaded. "I just don't know." "You'll figure it out," Eve allowed. "You always do.