Een Lach Quotes

De taalvaardigheid van scholieren - ik lach erom. Die heeft nooit bestaan. Scholen zijn niet geschikt om kinderen te leren communiceren. De school is een kerker, een plaag, een rem, een strop, een moordenaarshol.

Ik lach er mee, maar ik vraag mij af waarom de mensen niet gebleven zijn lijk de andere dieren, waarom wij en wij alleen moesten gekruisigd worden met die hel van het verstand dat alles wil ontleden en begrijpen, en dat ons niets bijbrengt dan vloeken en tranen. Hebt ge dat ooit van een beest geweten? Ze eten en slapen, ze drinken, paren en gaan dood, en ze zijn gelukkig. Wij niet, wij hebben het verstand dat ons doet vragen: waarom? En datzelfde verstand dat ons zegt: er is geen waarom, en als er toch een waarom moest zijn dan is er geen antwoord op.

Een lach die je niet kan nabootsen, zonder hem beleefd te hebben

Vecht het?' lach je met de ogen dicht. 'Wel, laat het vechten, mijn zoet...' Het vecht in mijn kop zoals het buiten sneeuwt of hagelt. Zoals de tuinwegel, glad van mos, zich door de boomgaard een weg zoekt in zichzelf en de hele dag door van het hek van het achtererf naar de stallen, van de stallen onder de kruinen naar de straatkant zichzelf bewandelt . Alles is voortdurend en onophoudelijk en rusteloos bezig met er te zijn.

De meeste vrienden die eens een keertje met me meelopen laten me al na een paar kilometer in de steek. Ze krijgen de slappe lach van het lopen. Ik niet. Er valt voor mij niets te lachen. Hardlopen is voor mij een heel ernstige zaak. In Duitse klassieke muziek wordt ook niet veel gelachen, dus waarom tijdens het hardlopen wel?

Prinses, je moet echt eens ophouden met het verzamelen van rebellen. - Jacin ... 'Ik heb nog nooit een onbegaafde ontmoet. Wat een geweldig cadeau. Ik voel je aanwezigheid helemaal niet. Het is net alsof je er niet bent, ook al sta je vlak voor mijn neus.' Haar lach werd breder. 'Mijn stiefmoeder zou er knettergek van worden.

Ik lach niet meer voor jullie. Misschien komt er nog een dag waarop er wat te lachen valt. Zo, dat ik stik van het lachen, en dat het dan echt is. Nee, het is vast beter als ik dood ben, beter voor mij. Stel dat ik nu dood zou gaan. Ik huil hete tranen om de hoop ellende die ik dan was, niks mooi mens, een brok schrijnende pijn en onbegrip vergaard in een lichaam met ogen die donker kijken in een gezicht dat te weinig lacht. Ze heeft haar bestaan met hand en tand verdedigd, zou Sien dan over mij zeggen.

Buiten Parijs werden de weerspannige Parijzenaars zowel bespot als gevreesd. Rabelais noemde de 'Parijzenaar' halverwege de zestiende eeuw een 'gros maroufle', een gewetenloze, vulgaire en valse zwerfkat. Hij ging er vol vertrouwen van uit dat deze benaming in heel Frankrijk en ook in Parijs een lach van herkenning zou wekken.

Elk wezen dat kan spreken heeft een stem waarvan het timbre onmiskenbaar zegt hoe kwetsbaar hoe veerkrachtig of weemoedig de spreker is. Je stem klinkt hoe je bent zoals ook oogopslag en loop en lach uitdrukken wat geen woord vertellen kan. Het ritme van je adem bovendien verraadt de mate waarin jij opgaat in wat zich afspeelt om je lichaam heen.

Leef, zodat je met een lach op je gezicht kunt sterven

Vecht het?' lach je met de dogen dicht. 'Wel, laat het vechten, mijn zoet...' Het vecht in mijn kop zoals het buiten sneeuwt of hagelt. Zoals de tuinwegel, glad van mos, zich door de boomgaard een weg zoekt in zichzelf en de hele dag door van het hek van het achtererf naar de stallen, van de stallen onder de kruinen naar de straatkant zichzelf bewandelt . Alles is voortdurend en onophoudelijk en rusteloos bezig met er te zijn.

Een ander mens geen woord, geen lucht of lach gunnen, ik weet niet, of je jezelf een grotere straf mag misgunnen.