Een Echte Man Quotes

Wat is er erger dan een man die zegt: "Wij zijn zwanger", waarop hij zichzelf nog een glas wijn inschenkt terwijl zijn vrouw het zoveelste glas biologische appelsap achteroverslaat. Voor de duidelijkheid: de vrouw is zwanger en zal in pijn moeten baren, de man mag iets doen met natte washandjes en een videocamera.

Lavigerie was een geweldig praktisch man, en ook was hij historicus aan de Sorbonne in Frankrijk, waar hij die visie had om het binnenland van Afrika te reconstrueren, zoals dat in Europa in de Middeleeuwen was gedaan door een soort koninkrijk, maar dan ook met nederzettingen van bevrijde slaven, het grootste deel van de bevolking in Oost-Afrika was echt reddeloos, Lavigerie wilde daarom dat de missionarissen nederzettingen en missies bouwden, waarvoor hij broeders stuurde, voormalige Zoeavens, en paters, die dan de taal moesten leren, en ook moesten leren bouwen, en als die slaven bevrijd waren door de verschillende expedities die werden uitgezonden, werden ze naar de missies gestuurd. Het idee hierachter was heel praktisch, en ook het idee, dat de Afrikanen dit nieuwe Christelijke volk zouden worden, zoals hoe Clovis werd bekeerd, en dan geleidelijk aan Frankrijk, op die mythe bouwde hij alles. (Dr. H Hinfelaar, witte Paters)

Ik heb het over echte waanzin. Waanzin die een stropdas draagt en gepoetste schoenen. De waanzin die 's avonds naar de badkamerspiegel knikt en niet meer bijkomt van het lachen, omdat hij weet dat hij weer gewonnen heeft, omdat hij helemaal niet kan verliezen, want hij heeft niets te verliezen. Het is de waanzin met korte smalle vingers, te klein om een andere man pijn te doen, maar toch net groot genoeg om op een knop te drukken. Misschien dat iemand deze waanzin herkent, maar dan zal het te laat zijn.

Mensen die graag naar uitdragerijen gingen, die graag gedichten lazen, baatzuchtigheid verachtelijk vonden, van eer en liefde droomden, zag ze als een elite die boven de rest van het mensdom uitstak. Je hoefde zulke neigingen niet werkelijk te hebben, als ze maar werden verkondigd; van een man die haar bij een diner had toevertrouwd dat hij hield van rondslenteren in de stad, van vuile handen krijgen in oude winkeltjes, dat hij nooit goed bevonden zou worden in deze zakelijke eeuw want zijn eigen belangen konden hem niet schelen en dat hij daarom in een andere tijd thuishoorde, zei ze toen ze er vandaan kwam: 'Het is echt een aanbiddelijke man, een gevoelig wezen, ik had het nooit gedacht!' en vatte een acuut en overweldigend gevoel van vriendschap voor hem op. Mensen daarentegen die, zoals Swann, zulke neigingen hadden maar er niet over spraken, raakten haar niet. Zij moest weliswaar erkennen dat Swann niet om geld gaf, maar voegde er met een stuurs gezicht aan toe: 'Maar bij hem is het iets heel anders', en wat tot haar verbeelding sprak was dan ook niet de praktijk van belangeloosheid, maar de verwoording ervan.

Een man die zichzelf voortdurend dramatiseert, wordt wel eens verkeerd beoordeeld,' stelde Satterthwaite vast. 'Je neemt de dingen die echt in hem zijn ook niet meer au sérieux.

Ik schrijf gedichten als dunne bomen. Wie kan zo mager praten met de taal als ik? Misschien is mijn vader gierig geweest met het zaad. Ik heb hem nooit gekend, die man. Ik heb nooit een echt woord gehoord of het deed pijn. Om pijn te schrijven heb je weinig woorden nodig.

Waag het niet ooit van je leven nog eens naar Newmarket te bellen,' voer ze tegen me uit, knarsetandend van boosheid. 'Dit is geen grapje. Ik heb een heel ernstig probleem met mijn man. Jij en ik mogen elkaar een tijdje niet zien of spreken. Alsjeblieft. Ik smeek het je. Als je echt van me houdt, doe dat dan voor me. (...) Maar bel me nooit meer op. Ik zit in de puree en ik moet erg uitkijken.

Zo! We hebben na vijftien jaar eindelijk weer een echte Ziener op de troon?

Nee, die mensen zijn anders gemaakt; de echte heersers, wie alles geoorloofd is, legt Toulon in puin, richt in Parijs een bloedbad aan, vergeet een leger in Egypte, verliest een half miljoen mensen in de Russische veldtocht en maakt er zich in Wilna met een woordspeling van af; en voor diezelfde man zetten ze na zijn dood gedenktekens neer, - en dus is alles toegestaan. Nee, zulke mensen hebben blijkbaar geen lichaam van vlees en bloed, maar van brons!

Allan stoorde zich niet aan de sterilisatie, hij vond integendeel dat hij goed werd behandeld in de kliniek van professor Lundborg. Hij moest af en toe vragen over van alles en nog wat beantwoorden, onder andere over zijn behoefte om dingen en mensen op te blazen en of hij misschien negerbloed had. Daarop antwoordde Allan dat hij het prettiger vond om dingen dan mensen op te blazen. Het was een goed gevoel om een stuk rots dat in de weg lag doormidden te splijten. Als het in plaats daarvan om een mens ging, vond Allan het voldoende om de persoon in kwestie te vragen opzij te gaan. Vond de professor dat ook? Bernhard Lundborg liet zich niet snel verleiden tot filosofische discussies met zijn patiënten, en hij herhaalde in plaats daarvan zijn vraag over het negerbloed. Allan antwoordde dat hij dat niet wist, maar dat zijn ouders net zo'n bleke huid hadden gehad als hij zelf, als de professor genoegen nam met zo'n antwoord? Daarna voegde Allan eraan toe dat hij heel graag een echte neger wilde niet als de professor toevallig zo iemand in voorraad had.

Iedere ochtend, als ik wakker word, denk ik dat die dag mijn leven echt gaat beginnen, ik heb het idee dat ik nauwelijks ouder ben dan zestien en dat die man die zoveel tragische en droevige dingen kent en die gisternacht in mijn bed is ingeslapen een vreemde voor mij is, dat hij ver van mij afstaat en ik begrijp zijn geestelijke vermoeidheid en zijn droefheid niet. En iedere nacht bij het inslapen voel ik me alsof ik een heel lang leven achter de rug heb en alsof alles wat mij daarvan rest afschuw is en de last van lange jaren. En dan wordt het dag en naarmate die ten einde loopt, dringt dit gif van geestelijke vermoeidheid steeds dieper en dieper in mij door.

Man: Weet u waar ik echt blij om ben? Dat ik als soldaat, en ik ben het zes jaar geweest, nooit een bevel gekregen heb om iets smerigs te doen. Nooit. O zeker, als ik zo'n bevel gekregen had dan had ik het uitgevoerd. Nou, helemaal zeker weet je dat natuurlijk nooit, maar ik neem aan van wel. We dachten toch dat we voor een betere wereld vochten. Nou en of, bij ons thuis was het ook sinds '33 beter gegaan. Verder wist ik weinig en tijd om na te denken had ik niet, aan het front had je je eigen zorgen. Na de oorlog realiseerde ik me dat ik geluk had gehad. Niet omdat ik in leven was gebleven, dat vond ik toen eigenlijk niet zo belangrijk, nee, omdat ik nooit zo'n bevel gekregen had. Toeval natuurlijk, maar ik ben er toch blij om. Ik heb medelijden met die jongens, die zulke bevelen wel hebben moeten uitvoeren en er nu anders over denken. Geloof maar dat die het moeilijk hebben.

De man is dood. En als hij echt dood wilde had een gedwongen opname toch niet geholpen, dat is Kadoke's misschien wat fatalistische opvatting; zij die vastbesloten zijn te sterven vinden altijd wel een manier. Hij kan eigenlijk alleen de twijfelaars beschermen, zij die onzeker zijn, die zich nog wel willen bedenken, voor wie de allerergste wanhoop niet meer is dan een fase.