Dag Van De Leerkracht Quotes

Ik keek allang niet meer uit naar de begeesterende leerkracht. Ik dacht: leer me nu maar gewoon hoe ik de woordeen moet articuleren zodat de achterste rij er ook wat van verstaat. En toen de nieuwe leraar drama binnen kwam lopen, met een hoed op en cowboylaarzen aan, dacht ik: weet je wat, een onenightstand, dat is nu ook eens zoiets wat ik altijd al heb willen kunnen. Let op, hij was niet mooi. Mannen hoeven niet mooi te zijn. Ze moeten op die bepaalde manier lopen. Zo van: ik loop maar wat, ik denk daar echt niet bij na, bij mij gaat dat gewoon vanzelf. Van mannen die zo lopen, ga ik struikelen. En ik was lang niet de enige die voor hem viel. We zaten allemaal tussen de spleten van het theatergordijn naar hem te gluren. Hoe hij zich met zijn laarzen op tafel steendood zat te ergeren aan ons onbestaande acteertalent. Door het draaien van zijn ogen voelden we ons elke dag kleiner worden. We zagen de posters met onze namen erop al kromtrekken en loslaten. We schrokken wakker uit nachtmerries over parochiale centra. 's Avonds huilden we bij een gaskachel die het nooit deed. Wij waren de nieuwe groten der aarde, waarom zag hij dat niet? De lul met zijn stomme laarzen. En de trieste muziek werd een streepje harder gezet. Net zolang tot het meisje dat wel een serieuze studie deed met een bezemsteel tegen het plafond ging bonken.

Lichaam, mijn lichaam Lichaam, mijn lichaam, hoeveel handen van hoeveel vreemden kreeg je op je af? Ooit was de dood een klamme kappershand. Toen kwam de vrieskou van een stethoscoop. Weer later brak je in een tandartsstoel of zat een valse leerkracht aan je hoofd. En dan die metro's met dat drukke vlees, dat restvolk dat als vissen langs je gleed in winkels, liften, stegen en coupés, lichaam, mijn lichaam, denk toch aan de geur van eerste kamers en verliefde lakens, de lente die het in ons werd. Want wij zijn bang. En angst duurt soms een lichaam lang. Straks lig ik daar en wordt mijn haar gekamd.

Ik vertelde dat taal me boeit, en dat ik niet wist waarom. Maar na wat er vandaag op school gebeurd is, weet ik heel zeker waarom taal zo belangrijk voor me is. We hadden les van een nieuwe leraar en moesten onszelf aan hem voorstellen. Toen het mijn beurt was, zei ik: 'Dag allemaal, ik ben Malak Habroundahman. Ik woon al vijf maanden in België. Ik heb twee broers en een zusje. Ik ben geboren in Gaza, Palestina. 'Israël, onderbrak de leraar me. 'Je bent geboren in Israël. Gaza is Israël. Palestina is geen erkende staat. Ik werd boos. 'Palestina is mijn land! U weet niet wat Israël met mijn land doet! U weet niet waarom wij uit mijn land moesten vluchten!' Ik werd bozer en bozer en struikelde over mijn woor-den. 'En van u mag ik daar niet over praten? Als mijn verhaal u niet boeit, dan ga ik gewoon slapen tijdens uw les. De andere leerlingen reageerden nauwelijks. Ook de leerkracht zweeg. Na een tijdje zei hij: 'Zeg buiten wat je wilt, maar hier in de les telt alleen de waarheid: Gaza is Israël. Toen was ik mijn Nederlands kwijt. Ik wilde zo veel zeggen, over dat ik mijn baba drie jaar niet gezien had, over de bombardementen, over de voortdurende angst, over dat ik me hier niet thuis voel, over hoe erg ik mijn sido mis, en Alaa ... Maar ik kon niet meer spreken. Daarom is taal zo belangrijk voor mij. Ik wil kunnen spreken, ook als ik boos ben, heel erg boos.

Ik vertelde dat taal me boeit, en dat ik niet wist waarom. Maar na wat er vandaag op school gebeurd is, weet ik heel zeker waarom taal zo belangrijk voor me is. We hadden les van een nieuwe leraar en moesten onszelf aan hem voorstellen. Toen het mijn beurt was, zei ik: 'Dag allemaal, ik ben Malak Habroundahman. Ik woon al vijf maanden in België. Ik heb twee broers en een zusje. Ik ben geboren in Gaza, Palestina. 'Israël, onderbrak de leraar me. 'Je bent geboren in Israël. Gaza is Israël. Palestina is geen erkende staat.' Ik werd boos. 'Palestina is mijn land! U weet niet wat Israël met mijn land doet! U weet niet waarom wij uit mijn land moesten vluchten!' Ik werd bozer en bozer en struikelde over mijn woorden. 'En van u mag ik daar niet over praten? Als mijn verhaal u niet boeit, dan ga ik gewoon slapen tijdens uw les.' De andere leerlingen reageerden nauwelijks. Ook de leerkracht zweeg. Na een tijdje zei hij: 'Zeg buiten wat je wilt, maar hier in de les telt alleen de waarheid: Gaza is Israël.' Toen was ik mijn Nederlands kwijt. Ik wilde zo veel zeggen, over dat ik mijn baba drie jaar niet gezien had, over de bombardementen, over de voortdurende angst, over dat ik me hier niet thuis voel, over hoe erg ik mijn sido mis, en Alaa ... Maar ik kon niet meer spreken. Daarom is taal zo belangrijk voor mij. Ik wil kunnen spreken, ook als ik boos ben, heel erg boos.