Dag 2 Quotes

Jag ville inte att min kärlek en dag skulle slockna som en fallande stjärna. Jag ville att den skulle brinna för alltid.

Ognuno è diverso dagli altri, Markie. E forse la felicità è proprio questo: essere in pace con quello che si ha.

vi skulle bli 2pac og zlatan og jordan og tyson og elden og banksy og gründer som musk så det var ikke drømmer vi mangla men håp og derfor vi er her i dag og blir chapo

Men en dag, en fruktansvärd och lycklig dag, skulle hon inte behöva orka mer, då skulle Olof också kunna klara sig. Då skulle hon ha rätt att vara trött, ha rätt att dö. Den dagen. Måtte den komma snart, måtte den aldrig komma.

She rolled the mysterious plunkin across in front of the hearth and stared at it. It still looked disconcertingly like a severed head. "What do we do with this?" Dag sat cross-legged and smiled--not much of a smile, but a start. "Lots of choices. They all come down to plunkin. You can eat it raw in slices, peel it and cut it up and cook it alone or in a stew, boil it whole, wrap it in leaves and cook it in campfire coals, stick a sword through it and turn it on a spit, or, very popular, feed it to the pigs and eat the pigs. It's very sustaining. Some say you could live forever on plunkin and rainwater. Others say it would just seem like forever.

But one dag, I’m goung to beat Seiji in a match. Then he’ll beat me in another one. Then I’ll beat him twice in a row. It’s gonna be great. I don’t care how many times I lose. Well… I care, but it doesn’t matter. I know I’ll win a match against him one day.

Gränserna, som en gång var så tydliga och självklara, suddas ut mer och mer för varje dag som går. Likt olja på vatten flyter de omkring, utan att det går att få något grepp om dem. Ljus och mörker, ont och gott, rätt och fel ... Jag vet inte längre vad - eller vem - som är vad.

Se Dio non lo puniva, significava che non poteva punirlo, e quindi non esisteva. O almeno così immaginava Ferguson, ma adesso che era sul punto di perdere Dio per sempre, si chiese: E se fossi stato già punito abbastanza? E se la morte di suo padre fosse stata una punizione talmente grande, una tragedia dagli effetti così mostruosi e incessanti da indurre Dio a risparmiargli qualunque altra punizione futura?

Pluk de dag, voordat de dag jou plukt. - Amma

De vågnede næste dag til strålende solskin og en frisk brise. “Perfekt Quidditch-vejr” sagde Wood optimistisk ved morgenbordet og sørgede for en ordentlig omgang røræg til hele holdet. Han læssede ivrigt over på deres tallerkener og sagde “Harry, lad nu være med at side der og hænge. Du har brug for et solidt morgenmåltid” (Harry Potter og Hemmelighedernes Kammer, J.K. Rowling)

Hi, Dag! Hi, Mog!

«Dagli errori si impara» aggiunge. «Tu hai imparato qualcosa da quell’errore? Se sì, non dovresti nasconderlo.»

– I have a letter for you, mister Nelson. Mister Abbot drog ut en låda under disken, plockade i en bunt brev tills han fick tag uti ett litet fyrkantigt, gråblått kuvert: – Here it is! Yes, mister Nelson. Karl Oskar strålade upp när han kände igen brevet: Det var den sorts kuvert som de nyttjade därhemma. Han sträckte ut handen efter det. – Fifteen cents! Den långe skotten höll brevet i tumgreppet, men räckte det inte åt svensken på andra sidan disken: – Fifteen cents, sir! – What menar you, mister Abbot…? Karl Oskar nyttjade sin engelska. Varför lämnade inte postmaster Abbot ifrån sig hans brev? Ville han ha betalt för att han hade haft hand om det – vad menade han med de där femton cents? – You have to pay fifteen cents in postage due, mister Nelson! Postmästaren i Taylors Falls höll fortfarande det lilla gråblå kuvertet kvar i sin högra hand, emellan tummen och pekfingret, medan han med vänstra handens pekfinger visade på frimärkena i högra hörnet. Och Karl Oskar Nilsson hade fortfarande sin hand utsträckt efter brevet från Sverige. Så trodde han sig förstå: Brevet var inte betalt. Han måste lösa det med femton cents. Men han hade inte en enda cent. – Yes, sir? Mister Abbot väntade med orörliga anletsdrag och med brevet i handen, han höll det i ett fast, säkert grepp, som om han varit rädd att tappa det eller bli fråntagen det med våld. Men Abbot var inte en man som tappade något eller som blev fråntagen något med våld. – No… No… Invandraren prövade landets språk. Jag can’t i dag… Not today… No… Har not… Not an cent. Och för att postmastern säkert skulle förstå, att han inte hade några pengar satte han händerna i byxlommarna och drog upp fodret: Tomt! Postmästaren blev beklagande i rösten: – No cash, mister Nelson? Sorry! I have to keep your letter. Han lade åter ner brevet i lådan under sin disk. Karl Oskar hade sträckt ut handen efter brevet från Sverige men fick dra den tom tillbaka – han stack ner den i sin tomma byxficka.

For a long time I took a purely theological standpoint on the issue, which is actually so fundamental that it can be used as a springboard for any debate – if environment is the operative factor, for example, if man at the outset is both equal and shapeable and the good man can be shaped by engineering his surroundings, hence my parents’ generation’s belief in the state, the education system and politics, hence their desire to reject everything that had been and hence their new truth, which is not found within man’s inner being, in his detached uniqueness, but on the contrary in areas external to his intrinsic self, in the universal and collective, perhaps expressed in its clearest form by Dag Solstad, who has always been the chronicler of his age, in a text from 1969 containing his famous statement “We won’t give the coffee pot wings”: out with spirituality, out with feeling, in with the new materialism, but it never struck them that the same attitude could lie behind the demolition of old parts of town to make way for roads and parking lots, which naturally the intellectual Left opposed, and perhaps it has not been possible to be aware of this until now when the link between the idea of equality and capitalism, the welfare state and liberalism, Marxist materialism and the consumer society is obvious because the biggest equality creator of all is money, it levels all differences, and if your character and your fate are entities that can be shaped, money is the most natural shaper, and this gives rise to the fascinating phenomena whereby crowds of people assert their individuality and originality by shopping in an identical way while those who ushered all this in with their affirmation of equality, their emphasis on material values and belief in change, are now inveighing against their own handiwork, which they believed the enemy created, but like all simple reasoning this is not wholly true either, life is not a mathematical quantity, it has no theory, only practice, and though it is tempting to understand a generation’s radical rethink of society as being based on its view of the relationship between heredity and environment, this temptation is literary and consists more in the pleasure of speculating, that is, of weaving one’s thoughts through the most disparate areas of human activity, than in the pleasure of proclaiming the truth.

Oh mio Dio, che gran cazzata!” Riley camminò su e giù davanti a lui con rabbia. “Che cazzo di legge di merda è questa? Come protegge le persone? Facciamo solo affidamento sul fatto che quelli che stanno al potere siano onesti? Già, perché quello funziona sempre così bene, cazzo. I Soldati ci sono stati fin dall’inizio, e hanno protetto il mondo umano dai demoni. Non hanno imparato nulla dagli errori umani? Tipo come non ripetere la cazzo di storia? Gli umani non sembrano in grado di farlo, ma pensavo ci fosse speranza per i Soldati.

It is a strange thing to be an unlovable child. You’re unhappy but also free. Johanne Lykke Holm, Natten som föregick denna dag

Binnen een economische wereld konden de culturele en economische kaart er daarentegen heel anders uitzien, soms zelfs precies tegenovergesteld zijn, zoals de respectievelijke zwaartepunten van economische en culturele zones duidelijk laten zien. In de dertiende, veertiende, en vijftiende eeuw was het niet Venetië of Genua, de twee koninginnen van de handel, maar Florence dat in de Westeuropese beschaving de toon aangaf: hier ontstond de renaissance en hiervandaan zou de culturele stroming zich verspreiden; daarnaast drong Florence zijn dialect - het Toscaans - op aan de literatuur. Het levendige Venetiaanse dialect dat op dit vlak een geduchte rivaal had kunnen zijn, ondernam hiertoe geen enkele poging. Zou dat komen omdat een op economisch vlak triomferende stad of een al te overheersende staat niet alles tegelijk kon hebben? In de zeventiende eeuw vierde Amsterdam zijn hoogtijdagen als handelsstad, maar de barok die Europa veroverde kwam ditmaal uit Rome, of eventueel uit Madrid. Evenmin zou Londen in de achttiende eeuw de culturele scepter in handen krijgen. Toen Abbé Le Blanc tijdens zijn verblijf in Engeland van 1733 tot 1740 over Christopher Wren kwam te spreken, de architect van de Saint-Paul's Cathedral, merkte hij op dat 'op de verhoudingen na die hij [bovendien] niet goed in acht heeft genomen, [hij] niet meer heeft gedaan dan het ontwerp van de Sint-Pieter van Rome tot twee derde van zijn oorspronkelijke grootte terugbrengen'. Vervolgens uitte hij zich in weinig lovende bewoordingen over de Engelse landhuizen die 'nog in Italiaanse stijl [gebouwd zijn], maar niet altijd met evenveel succes'. In dezelfde achttiende eeuw werd Engeland niet meer zozeer door door de Italiaanse cultuur beïnvloed als wel door de ideeën uit Frankrijk, dat in die tijd een culturele uitstraling op Europa had en de toon aangaf op het gebied van het geestesleven, de kunst en de mode, ongetwijfeld ter compensatie voor het gebrek aan politiek en economisch overwicht. 'De Engelsen houden zo van onze onze taal dat ze er zelfs genoegen in scheppen om Cicero in het Frans te lezen,' aldus dezelfde abbé Le Blanc. En moe van het almaar moeten aanhoren hoeveel Franse bedienden er in Londen werkten, antwoordde hij: 'Het feit dat er in Londen zoveel Fransen zijn om jullie te bedienen, komt omdat jullie mensen de manie hebben net zo gekleed, gekapt en gepoederd te willen worden als wij. Ze hebben zich in hun hoofd gehaald dat ze onze mode willen volgen en betalen veel geld aan mensen die hun leren hoe ze zich moeten tooien met onze absurditeiten.' En zo gaf Londen, dat het centrum van de wereld was en zelfs een schitterende cultuur had, steeds meer toe aan de Franse invloeden. Dit werd trouwens niet altijd toegejuicht, want we weten omstreeks 1770 van het bestaan van een genootschap van Antigallicans, 'dat als eerste streven had om geen enkel kledingstuk van Franse makelei te dragen'. Maar wat een genootschap uitrichten tegen zoiets ongrijpbaars als mode? Hoewel Engeland door zijn economische vooruitgang steeds belangrijker werd, deed het geen poging om het geestelijke gezag van Parijs de ondermijnen, en heel Europa tot aan Moskou toe streefde ernaar om de Franse taal tot de taal van de aristocratie en tot voertuig van het Europese denken te verheffen. Evenzo vormde Frankrijk aan het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw overduidelijk het middelpunt van de Westeuropese literatuur en schilderkunst, terwijl het op economisch gebied ver op de rest van Europa achterliep; in de tijd dat Italië en Duitsland op muzikaal vlak de toon aangaven, waren ze geen van beide economische machthebbers; en ook vandaag de dag mogen de Verenigde Staten wel een enorme economische voorsprong hebben opgebouwd, maar daarmee hebben ze nog niet de literaire of artistieke leiding over de wereld.

Quando nel 2010 l'Eyjafjallajökull eruttò, fermando per sei giorni il traffico aereo in tutta Europa, il rilascio di diossido di carbonio del vulcano arrivò più o meno al 40 per cento delle emissioni prodotte quotidianamente dai collegamenti aerei europei, ossia a circa 150.000 tonnellate al giorno. Bloccando tutto il traffico aereo, il vulcano è riuscito dunque ad abbassare la concentrazione di CO2 nell'atmosfera di oltre mille tonnellate, diventando così il primo vulcano ambientalista della storia. Dietro ogni cosa che facciamo c'è un fuoco che brucia e un traffico che scorre come lava incandescente. In tutto il mondo le emissioni complessive prodotte dagli esseri umani corrispondono a seicento Eyjafjallajökull che eruttino giorno e notte per tutto l'anno. Se convertissimo in vulcani le emissioni prodotte dagli statunitensi, sarebbe come se cento Eyjafjallajökull eruttassero tutti i giorni e tutte le notti; più o meno due vulcani per ciascuno stato. Il vulcano siamo noi, eppure quando ci guardiamo allo specchio non vediamo fiamme: tutto è così ben progettato che la combustione è invisibile.

Maester,” said Lady Melisandre, her deep voice flavored with the music of the Jade Sea. “You ought take more care.” As ever, she wore red head to heel, a long loose gown of flowing silk as bright as fire, with dagged sleeves and deep slashes in the bodice that showed glimpses of a darker bloodred fabric beneath. Around her throat was a red gold choker tighter than any maester’s chain, ornamented with a single great ruby. Her hair was not the orange or strawberry color of common red-haired men, but a deep burnished copper that shone in the light of the torches. Even her eyes were red … but her skin was smooth and white, unblemished, pale as cream. Slender she was, graceful, taller than most knights, with full breasts and narrow waist and a heart-shaped face. Men’s eyes that once found her did not quickly look away, not even a maester’s eyes. Many called her beautiful. She was not beautiful. She was red, and terrible, and red. “I … thank you, my lady.” “A man your age must look to where he steps,” Melisandre said courteously. “The night is dark and full of terrors.

Een interview en een onnatuurlijke dood op dezelfde dag. Lumikki voelde aan dat dat geen toeval kon zijn.

Ik heb een geheim, kon ik mijn moeder horen zeggen, minder dan een week voordat ze overleed. Over de dag dat je bent geboren.

«Dagli un bacio, Levi. Gli tirerà su il morale.» Cam aprì un occhio. «Levi non bacia.» Il sorriso di Sonny era compiaciuto. «Bacia me.» «Davvero?» Cam guardò Levi che sembrava divertito. «Non pensavi che baciare fosse da stupidi?» «Cosa posso dire?» Impassibile, Levi si strinse nelle spalle. «Sonny mi ha logorato.» Sonny sibilò tra i denti. «Non ci è voluto molto a persuaderti.» Cam assimilò lo sguardo ardente che Levi aveva lanciato a Sonny con emozioni contrastanti. L’evidente affetto tra i suoi amici gli scaldava il cuore ma, al di là di tutto, era geloso. Desiderava la stessa cosa per se stesso, non da loro, ma da Sasha. E, peggio ancora, sapeva che quel tipo di rapporto era stato a portata di mano prima che Jon Kellar e il suo impero del porno si mettessero in mezzo