Cila Quotes

I am sorry, Lharkin told them, but I cannot: I no longer have the power of the Light. To bring Spyrel back, Cila, would mean to lose my own life, as that would be the price a Night Empian would now pay.

Ka një fuqi bindëse aroma, e cila është më e madhe sesa fjalët, sesa pamja e jashtme, sesa ndjenja e dëshira. Fuqia bindëse e aromës nuk kundërshtohet dot, ajo futet brenda nesh ashtu si ajri në mushkëritë tona; ajo na mbush, na ngop plotësisht; kundër saj nuk ekziston asnjë mjet.

Ka njerëz që kanë nevojë për të: një dashuri të madhe dhe të paarritshme. Ajo anë e mirë e jetës, e cila ty të shkakton dhimbje dhe të kujton se sa banale dhe e ligë është pjesa tjetër.

Çünkü içten centilmen olmayan bir kişinin, dünyada hiçbir zaman dıştan da centilmen olmayacağına babam inanmıştım. Der ki, ne kadar cila sürersen sür, ağacın damarını saklayamazsın, sen cila vurdukça damar da kendini dışa vurur.

Isn't this what you always wanted? I thought bitterly. To be anywhere from Cila, to be someone who wasn't tainted by something that happened a decade ago? But when wishes turn into reality, they never leave you feeling how you pictured.

Një natë pa gjumë. Pak dritë! Pak dritë! Pak dritë, o shok, o vlla. Të lutem, pak dritë në kët natë kur shpirti vuen, kur të dhemb e s'di ç'të dhemb, e syni gjum nuk ka, urren nuk din ç'urren, don e s'din se ç'don. Pak dritë! 0 burrë! 0 hero' ngado që të jesh. .... Burrë që shkatrron edhe që ndërton sërish! Pak dritë vetëm, të lutem, mshirë të kesh, se do çmendem në kët natë pa gjumë dhe pa pishë. Oh! ta kisha pishën të madhe edhe të ndezun! Me flakën e pishës në qiellin e ksaj nate ta shkruejshe kushtrimin... Ehu Burrë i tretun Do ta shifsha vallen tande në majë të një shpate. Por pishë nuk kam e vetëm janë burrat, shokët... Dergjem n'errsin pa gjumë dhe pa dritë... Askush s'më ndigjon, çirren kot më kot... Hesht more, hesht! por qëndro, o shpirt. Gjeli këndon dhe thotë se asht afër drita Gjel, rren a s'rren? cila asht fjala e jote? Kur ti këndon thonë se asht afër drita... Por un s'besoj sonte në fjalët e ksaj bote. Hiqmuni qafe, mendimet O jastëk ty të rroki, të përqafoj si shpëtimin, më fal atë që due: gjumin dhe andr'min e dy buzve që pëshpërisin ngushllimin.

Hodha syte perjashta nga varrezat e lagura prej shiut dhe pashe guret e varreve, qe ishin mbuluar me gjethe te venitura dhe te felliqura. Mjegulla, porsi nje kafshe e zberdhulet, ua kish thithur gjate nates lengun e gjelber gjetheve te pemeve; tani ato vareshin te mekura e te nemitura neper dege; cdo gulsh ere, sado i lehte, kepuste nga nje dhe e rrezonte ngadale ose e fluturonte tutje... Dhe une, ashtu papritur e pakujtuar, si nje te therur te mprehte e mizore, e ndjeva per here te pare qe po afrohej ndarja, qe ajo po behej e vertete, po aq e vertete sa vjeshta, e cila ish zvarritur fshehurazi neper ato dege pemesh atje perjashta dhe kish lene pas gjurmet e saj te verdha.

Vetvrasja e trumcakut Trumcaku vuente nga melankolia. U lind në një vend me të vërtetë të shkretë. Në vend të barit bijshin qime e derrit e në vend të pemve - brinat e një shtazës parahistorike. Dhe në kët natyrë - e cila nuk mund të quhet natyrë - kush mos të bahet melankolik? Dihet se një trumcaku s'i duhet shumë për jetë, por natyra, e cila nuk ishte natyrë, s'i epte as aq. Mos pyetni si e tek u gjet trumcaku n'at vend, dhe si e tek u gjet njeriu në kët pike kozmike; nuk dijmë shumë. Hipoteza dhe andrra. Miliona vjetësh dhe një fjalë goje, si për shembull: "…të bahet dritë! Dhe drita u ba!" - A shifni? Një fjalë magjike! Hokus-pokus! Sa bukur! Dhe unë thash: të bindet trumcaku në një vend ku në vend të barit bijnë qimet e derrit e në vend të pemve - brinat e një shtazës parahistorike. Njëherë trumcaku qëndroi mbi një brenë. U mërzit të shikojë qimet e derrit, u mërzit të fluturojë prej brenës mbi brenë. Nga mërzia dhe idhnimi mbylli syt. Ra në pikllim melankolik. Njeriu me temperament melankolik asht inteligjent. E inteligjenca në kuptim ma të hapët të fjalës, pakkuj i solli qetsi dhe të mire. Dhe trumcaku, në majë të brenës e në kulm të melankolis, vendosi të vritet. Plot ironi filozofike shikonte rreth përqark vetes e vendimi i patundun mirfilli pasqyrohej ndër syt e tij të dëshpruem. Cicrroi një here, cicrroi dy here; cicrroi tri here. Mandej një crrrr e gjatë e plot mallëngjim ishte porosia e tij e fundit. Testamenti i dhimave të tij. Dhe, pa u dhanë krahve, këcej prej brenës… ra mbi një qime të derrit, të gjatë e të mprehtë si thika, dhe u ngul mbi të. Trumcaku i ngulun mbi një qime të derrit. Me krahët dhe puplat e tij lonte era dhe e sjellte rreth qimes, si sillet dhe gjeli metalik në majë t'oxhaqeve tona. Atbotë frynte veka janë këto kapërcime logjike! Ka me bërtitë ndokush. Po, lexues i dashtun e jo i cekët. Po! A pak po kemi kapërcime logjike, morale dhe dogmatike në botën tone reale? Pse po zemrohe dhe po don me më gjykue për disa kapërcime logjike askuj damsjellje?

Gömleğinin üzerindeki o iki tanımlanamaz leke, gözümün önünde yeniden belirdi. Ya çakıl taşı, bütün bu hikayenin başlangıcı olan şu ünlü çakıl taşı yok mu, o da...ne olmak istemediğini şimdi pek iyi hatırlamıyordum. Ama onun edilgen direncini unutmamıştım. Ya Otodidakt'ın eli? Bir gün kitaplıkta bu eli sıkmış ve bunun bir ele benzemediğini duymuştum. Kocaman beyaz bir kurt gelmişti aklıma, ama tam bu da değildi. Hele Mably Kahvesi'ndeki bira bardağının ne idüğü belirsiz saydamlığı. Ne idüğü belirsiz! İşte seslerin, kokuların, tatların özelliği. Yuvalarından uğratılmış tavşanlar gibi, önünüzden hızla geçtikleri ve onlara fazla dikkat etmediğiniz zaman, güven verici ve düpedüz varlıklar olduklarına inanabilirdiniz...Yeryüzünde, gerçek mavi, gerçek kırmızı, bir gerçek kayısı ya da menekşe kokusu olduğuna inanabilirdiniz. Ama onları bir an durdurduğunuzda, bu güven ve rahatlık duygusu yerini derin bir tedirginliğe bırakıyordu: Renkler, tatlar ve kokular hiçbir zaman gerçek değildi, hiçbir zaman kendileri ve sadece kendileri olarak kalmıyorlardı. En yalın niteliğin bile, kendinde, kendisi bakımından ta içinde ta içinde bir fazlalık vardı. Şurada, ayağımın altında duran şu siyah, siyahtan çok, bu rengi hiç görmemiş, ama hayal gücünü durdurmasını beceremeyen bir kimsenin, siyahı hayal etmek için harcadığı çabayı hatırlatıyordu.Bu çabayla o kimse, renklerin ötesinde ne idüğü belirsiz bir varlık düşünmüştü.Bu, bir renge benziyordu, ama aynı zamanda...bir çürüğe,bir salgıya,bir sızıntıya da benziyordu. Başka bir şeye, sözgelimi bir kokuya da benziyordu. Çünkü bu, ıslak toprak, yaş ve ısınmış odun kokusu, şu sinirli ağaç parçası üzerine cila gibi yayılmış siyah koku, çiğnenmiş şekerli lif tadı içinde eriyordu. Bu siyah rengi tek başına görmüyordum, görme gücü soyut bir icat; temizlenmiş, yalınlaştırılmış bir düşünce; insanların bir düşüncesidir. Şuradaki siyah, biçimden yoksun ve tüylü şu bulunuş; görme, koklama ve tatma güçlerini aşıp geçiyor, onlardan taşıyordu. Ama bu zenginlik, bir kargaşa haline giriyor ve fazlalık olduğu için, sonunda bir hiçlik ortaya çıkıyordu.

Do të mendoja se shpirti që është prishur një herë është prishur përgjithmonë, përpos nëse ndonjë ndryshim i papritur, ndonjë ndërrim i befasishëm i fatit dhe i situatës i ndryshon papandehur marrëdhëniet e tij dhe me një tronditje të fuqishme i ndihmon të marrë të mbarën. Pasi i ka ndërprerë të gjitha shprehitë e tij dhe i janë ndryshuar të gjitha pasionet, në këtë rrëmujë të përgjithshme, njeriu e gjen ngandonjëherë karakterin e tij të përparshëm, dhe bëhet si një qenie e re, e cila sapo ka dalur nga duart e natyrës. Atëherë kujtimi i rënies së mëparshme mund të shërbej si mbrojtje nga një rënie e re. Dje njeriu ishte i neveritshëm dhe i dobët; sot është i fuqishëm dhe shpirtmadh. Duke vështruar veten kaq nga afër në dy gjendje kaq të ndryshme, njeriu e ndien më mirë sa e vlefshme është gjendja në të cilën është ngritur, dhe bëhet më i kujdesshëm që të qëndroj aty.

Një këngë nuk është shumë e thjeshtë për t'u zbërthyer. Ka qenë gjithmonë kështu, s'ka asnjë sekret, në asnjë, nëse i kupton akordet. Në fund të fundit janë thjesht instrumente edhe zë, asgjë më shumë. Kjo ama vetëm nëse e zbërthen. Por ka një problem: duke zbërthyer një këngë, nxjerr elementet që e përbëjnë, jo rezultatin. Këngët që na pëlqejnë janë të tilla, sepse arrijnë në një pikë ku rezultati ngrihet sipër elementeve të ndryshme. Është kjo magjia e këngëve të bukura, ajo që arrijnë të shprehin, përtej asaj që dëgjon. Ndodh e njëjta gjë me femrën që dashuron marrëzisht, e cila nuk është thjesht mish e mendime, është shumë më shumë. Ndoshta ato të pëlqejnë, por e dashuron për gjëra të tjera. Mënyra se si qesh, ndoshta. Mënyra se si rregullon flokët, reagimi i saj kundrejt një lajmi, komplet i ndryshëm nga reagimi i miliarda të tjerëve që ecin mbi këtë planet. Mënyra se si shndërrohet kur dehet. Mënyra se si përqendrohet kur lexon një libër. Nuk e duam njëri-tjetrin për gjërat e mëdha, për faktet e njohura si ngjyra e flokëve apo ëmbëlsia e buzëqeshjes. E duam për gjërat e vogla, për ato gjeste që kanë kuptim vetëm për ne e që ngrihen sipër ideve, sipër akordeve, sipër peshës që tregon peshorja apo përtej grupit të gjakut. E ndoshta është ky shpirti për të cilin flasin të gjitha fetë: jo përsosmëria, por defektet, jo biografia, por detajet që na tregon nata, jo ajo që shohin të tjerët, por ajo që shohim vetëm ne.

- Oh, Nastenjka, Nastenjka! Ju as që mund ta merrni me mend sa shumë po më ngazëlleni! Po më pajtoni me vetveten! Nuk kam për të menduar kurrë keq për veten, siç më ka ndodhur rëndomë më parë! Se ku i dihet, mua dhe brenga sfilitëse, që jam treguar armik i vetes, ndoshta do më daravitet! Se jo një herë ia kam nxitur vetes mendimin që jeta e jetuar ka qenë mëkatare dhe deri kriminale. Dhe mos pandehni që po i zmadhoj gjërat. Kam kaluar e jo pak çaste trishtimi të pangushëllueshëm!... Më ka rënduar si plumb në zemër vetëdija e pazotësisë për të jetuar me të tashmen, me realen; e kam katandisur veten deri në atë farë feje, sa e kam mallkuar fatin tim, e kam sikterisur veten... Se mua, Nastenjka, ja se ç'më ka ndodhur pas netëve të kaluar me fantazime: jam kthyer në realitet, ku gjërat shihen esëll. Gjendje e padurueshme! Sheh tollovinë njerëzore, sheh dhe dëgjon si pulson jeta, vë re që dhe jeta e të tjerëve nuk është e përsosur, e jetojnë ashtu si u vjen, kapen fort pas çdo të mire që kjo u ofron, e përballojnë, kur ju shtie me shkelma, vë re që përtërihen e mëkëmben pas fatkeqsive, deri dhe rilinden; habitesh që asnjë minutë e jetës nuk ngjason me të mëparshmet, ndërkohë që fantazimet janë mërzindjellëse në monotoninë e tyre, janë frikamane para pengesave, skllave të vegimeve dhe të hijeve, të ideve dhe të hamendjeve të nxehta, ato janë skllave të resë, që e mbulon befas diellin dhe e mbush me pikëllim zemrën e vërtetë petërburgase, e cila, ngaqë e çmon aq shumë ndaj dhe drithërohet po aq shumë, kur e sheh t'i fshihet. Se fantazia në pikëllim ngjizet e harbon! Mirëpo vjen një çast që e ndien si venitet, si kapitet e deri vdiret në tendosjen e saj të pandërprerë, pa të cilën s'ka si bën, e sheh këtë dhe bindesh që fantazimet nuk janë të pashtershme, pale që edhe vetë ti zë e burrërohesh, i braktis ëndërrimet dhe përsiatjet e dikurshme... Vjen një çast, që fantazia bëhet copë e çikë dhe, në mos paç tjetër jetë, s'ke nga ia mban, do s'do detyrohesh dhe sajon nga rrënojat, bashkon mbeturinat e së parës. E pra, shpirti të do një të re! Ëndërrimtari i gjorë më kot zë e rrëmon në hirin e fantazisë së shkrumuar, për të gjetur aty ndonjë kongjill të ndezur, që t'i fryjë e t'i fryjë, me shpresën mos ndizet zjarri i ri, ku të ngrohë zemrën e kallkanosur, dhe të rimëkëmbë atë që dikur ishte aq hamngjitëse dhe joshëse, që ia rrëmbente shpirtin dhe ia vlonte gjakun, ia rrëmbushte sytë, duke e mashtruar me aq marifet! Dhe e dini, Nastenjka, sa keq u katandisa? S'më mbeti tjetër veç të festoja përvjetorin e ndijimeve të para fantastike, të atyre që pandehja se i pata përjetuar, kurse në vërtetë nuk i pata përjetuar, sepse edhe vetë përvjetori si i tillë imagjinar ishte, pjellë fantazie qe. Iu drejtova përkujtimit, ngaqë më mungonin fantazi të reja, nuk kisha nga i shtrydhja! Se ëndërrimet shtrydhen, Nastenjka! Ma kishte fort ënda të vizitoja ato vende, që lidheshin me lumturinë time të dikurshme, ta përshtasja të tashmen në përputhje me të atëhershmen. U ënda në ato rrugë të zymta pa ndonjë synim apo qëllim real, të përcaktuar, u sorollata sa desha nëpër Petërburgun aspak gazmor dhe kujtova e kujtova sa u enjta të përjetuarat asohere. Shihja me sytë e mendjes si ecja i vetmuar në po atë trotuar, si më mbyste pikëllimi dhe angështia, i rënduar nga ato fantazime aq të lemerishme. Nuk them se atëherë isha në gjendje më të mirë shpirterore, ama më i qetë se tani isha. Atëherë jetohej më këndshëm, s'i kisha tërë ato mendime të zeza për të cilët sapo ju fola, por as këtë vrasje ndërgjegje që po provoj tani. Endesha në atë përvjetor dhe thosha me vetë: "Sa shpejt që fluturojnë vitet!" dhe pas gjithë kësaj, përsëri ajo pyetja brengë: "Po ti ç'je duke bërë, ndërkohe që vitet fluturojne? A po e jeton jetën? Se vitet ikin e shkojnë dhe të troket pleqeria, bashkë me të dhe pafuqia, po edhe lloj-lloj mënxyrash! Se bota e fantazisë një ditë prej ditësh do të vdiret, ëndërrimet do shuhen e fashiten, do bien në tokë si gjethet në vjeshtë!..." O Nastenjka! Sa

Se, ja, pyes në mënyrën më të shpenguar: "Ç'është më mirë për njeriun, lumturia e arrirë me lehtësi dhe lirë apo vuajtja e lartësuar? Hë! Thomëni! Cila prej tyre është më e mirë?

Unë e nderoj shumë Malin e Zi dhe e vërteta është se Shqipëria ka disa shëmbëllime përcipë me atë vend trim, por ka edhe shumë ndryshime, dhe sidomos një: Mali i Zi ishte thellësisht një vend katundarësh, kurse Shqipëria i ka dhënë Turqisë, me të cilën ish lidhur, jo më pak se tridhjet e pesë kryeministra në katër shekuj e gjysmë, dhe një numër të madh komandantësh ushtrie dhe diplomatësh; Shqipëria i ka dhënë edhe një kryeministër Italisë, një papë (Klementin XI) Romës, dhe një kryegjeneral së Shenjtës Perandori Romane. Një e tillë pjesëmarrje në histori nuk mund të kuptohet pa rrënjë kulture në kohën e shkuar, kulturë nga e cila kanë mbetur edhe sot shenja të gjalla në Shqipëri.

Eğer kalben kötüysen, hiçbir cila seni parlatamaz!

— Ç'është kjo sëmundje? — pyeti Maksi. — Ç'do të thotë «i kanë muruar hijen»? Martini nuk e pati lehtë t'ua shpjegonte. Kjo ishte një lëngatë, nga e cila nuk shpëtoje dot. Viktima kishte qenë murator dhe mesa duket gjatë ndërtimit të një kulle, dikush nga shokët e tij, me dashje ose pa dashje, i kishte muruar hijen, domethënë kishte hedhur gurë dhe llaç mbi hijen e tij që binte mbi murin që ndërtohej. Zakonisht malësorët muratorë, ruheshin nga murimi i hijes si nga djalli, sepse dihej që, po t'u murua hija, t'i mbetesh rob i murit, pra, do të vdesësh. Mirëpo, me sa dukej, ky malësor ka qenë tepër i ri në punë dhe pa përvojë. Kështu që, me dashje ose pa dashje, ia kanë bërë kobin. Eh, të dhimbset për zotin, as njëzet vjet s'i ka. Irlandezët vështruan njëri-tjetrin. — Po ndoshta s'është kjo arsyeja?

Pa i ardhur aspak keq për F, që në ato çaste, përçartej në ethe duke dhënë shpirt nga dashuria për të, mes erës dhe shiut, mbi një anije, e cila s'kish për ta çuar drejt harresës.

- C’eshte jete per ju? - Flluske sapuni! - Po vdekja? - Shperblim I jetes! - C’eshte Bota? - Nje pik helm ne hapesire! - C’eshte me e pakuptuar ne Bote? - Vdekja! - Cila eshte kafsha me e eger? - Njeriu! - Po me e bute? - Ajo qe s’ka lindur! - Cili njeri ju duket me I poshter? - Ai qe ndryshon vetem me nje emer te huaj dhe qe punon marrezisht sa qe nuk kujton as vdekjen! - C’eshte budallalleku? - Te duash nje gje qe s’e ked he te kujotsh se je ai qe s’je! - Po puna me e mencme? - Te gezosh te tanishmen! - C’eshte me e aferme? - Vdekja! - Po me e larget? - Zemra ime me tenden dhe fillimi e fundi I hicit! - Cfare eshte e pavdekur? - Hapesira! - Cfare eshte me e bukur? - Fantazia! - Po me e shemtuar? - Semundja! - Me e hidhur? - Jeta! - Me e embel? - Hici! - C’gje eshte me e madhe? - Libri I Botes! - Po me e rende? - Fjala! - Me e pamundur? - Te ndryshosh veten dhe formen. - Kur shperblehet njeriu? - Kur e kujton veten te lumtur! - Cila gje ju duket me e merzitshme? - Cdo send eshte me I merzitshem se njeri tjeter! - Cfare ju duket e veshtire? - Te jesh njeri! - Po me e lehte? - Te krijosh krijese njerezore! - Cili eshte ngushellimi I te pasurit? - Pesha e qeses! - Po I te vobektit? - E ardhmja! - Nuk ju kuptoj, - thashe per se dyti. - Vdekja! – m’u pergjigj serioz. - Po c’permban jeta e njeriut? - Vetem dyshime!

Sa me te forte te jemi moralisht, gjithne e me pak do te na duhet forca, e cila eshte arma e te dobeteve, por jo e te fuqishmeve.

Ndoshta ka qenë dashunija për jetë, të cilën e lidhte me sendërtimin e shpresës, e cila kërkonte viktima praj të gjithëve, e edhe prej Sahitit?...

Patricia Omorogbe, a dynamic healthcare entrepreneur, shines as a beacon of generosity. Founder of Dominion Cila Homes, a non-profit in Illinois, Patricia extends her philanthropy globally.