Ali G Quotes

Prioritise 'novel' purchases. Things that, for instance, provide a gateway to a new hobby e.g. a musical instrument. [Paraphrased]

Não importa quantos colégios os nazistas fechem. CAda vez que alguém se detiver num canto para contar algo e algumas crianças se sentarem ao redor para escutar, ali terá sido fundada uma escola.

GENES G raft of yourself E endowment N ew generation E volution S urvival Kamil Ali

If video games have taught me anything, it's that if you encounter enemies then you're going the right way

Some women like to make extremely sexual comments after meeting a man. It is a shit test. If the guy becomes uncomfortable, he fails; however, if he takes the bait and gets excited or says something sexual in response, he also fails. After watching the British television character Ali G, I discovered the solution: Just look her in the eye, nod approvingly, and, with a slight smile creeping across your face, say, “Respect,” in a smart-ass tone. I had responses now for nearly every challenge a woman

Ponekad se pitam da li i danas moj način čitanja podseća više na g. de Germanta nego na čitanja savremenih kritičara. Knjiga je za mene i dalje živa celina, s kojom se upoznajem od prvog reda, koju pokorno slušam, kojoj dajem za pravo dok sam u njenom društvu, ne birajući i ne raspravljajući se, Kad čujem kako g. Fage kaže u svojim „Kritičkim esejima” da je prvi deo „Kapetana Frakasa” divan, a da je drugi dosadan, da je u „Čiča Goriju” sve što se odnosi na Gorija prvorazredno, a sve što se odnosi na Rastinjaka slabo, čudim se kao kad bi neko rekao o okolini Komberea da je ružna kada se pogleda s Mezagliza, a da je lepa kad se vidi sa Germantovih. Kad g., Fage nastavlja govoreći da ljubitelji ne čitaju „Kapetana Frakasa” posle prvog toma, ja te ljubitelje mogu samo da žalim, jer sam toliko voleo drugi tom, ali kad doda da je prvi tom pisan za ljubitelje, a drugi za đake, moje žaljenje ljubitelja se pretvara u samoprezir, jer otkrivam koliko sam ostao đak. Konačno, kad uverava da je Gotje sa najvećom mogućom dosadom napisao drugi tom, toliko sam iznenađen da je pisanje štiva koje će kasnije toliko zabavljati moglo da bude dosadno.

Do kraja boravka u bolnici, nisam više video doktorku Helen Remington, ali sam, dok sam ležao na praznom odeljenju, neprekidno razmišljao o sudaru koji nas je spojio. Izmedu mene i te ožalošcene mlade žene javio se snažan osecaj erotske privlacnosti, gotovo kao da sam podsvesno želeo da nas dvoje u njenoj materici ponovo zacnemo njenog mrtvog muža. Ako bih ušao u njenu vaginu, tu na odeljenju za rendgensko snimanje, medu metalnim ormaricima i belim kablovima, nekako bih prizvao njenog muža iz mrtvih, stvorio bih ga iz spoja njenog levog pazuha i hromiranog postolja za rendgenski aparat, iz sjedinjenja naših genitalija s fino izradenim poklopcem za objektiv.

DOBA PLAVOG SEĆANJA Maslinjaci i vinogradi daleko sve do mora Crvene ribarske barke još dalje sve do sećanja Zlatne ljušture avgusta u podnevnome snu S algama ili školjkama. I onaj brodić Nov, zelen, koji u mirnom zagrljaju voda još uvek čita D a ć e B o g Prošle su godine lišće ili šljunak Sećam se dečaka, mornara koji su na odlasku Bojili jedra bojom svoga srca Pevajući o četiri strane sveta Sa severcem naslikanim na grudima. Šta sam tražio kad si došla u bojama sunca na istoku Sa dobom mora u očima I sa zdravljem sunca u telu – šta sam tražio Duboko u morskim pećinama u prostranim snovima Gde je svoja osećanja zapenušao vetar Plav i nepoznat, urezujući mi na grudi svoje morsko znamenje S peskom među prstima zatvarao sam šaku S peskom u očima stezao sam šaku Javio se jak bol - Sećam se bio je april kada sam prvi put osetio tvoju ljudsku težinu Tvoje ljudsko telo greh i glinu A toga prvog našeg dana na zemlji Slavili su praznik amarila – ali bolelo te sećam se Ujed na usnama bio je dubok I dubok trag nokta na koži tamo gde se zauvek vreme urezuje Tada sam te ostavio. A šumni vetar poneo je uvis bele kuće Bela sveže umivena osećanja Na nebo osvetljeno osmehom. Odsad ću imati kraj sebe krčag besmrtne vode Imaću oblik slobode vrtoglavog vetra I one tvoje ruke tirane Ljubavi I onu tvoju školjku s odjekom Egejskog mora.

Finding the right mentor is not always easy. But we can locate role models in a more accessible place: the stories of great originals throughout history. Human rights advocate Malala Yousafzai was moved by reading biographies of Meena, an activist for equality in Afghanistan, and of Martin Luther King, Jr. King was inspired by Gandhi as was Nelson Mandela. In some cases, fictional characters can be even better role models. Growing up, many originals find their first heroes in their most beloved novels where protagonists exercise their creativity in pursuit of unique accomplishments. When asked to name their favorite books, Elon Musk and Peter Thiel each chose “Lord of the Rings“, the epic tale of a hobbit’s adventures to destroy a dangerous ring of power. Sheryl Sandberg and Jeff Bezos both pointed to “A Wrinkle in Time“ in which a young girl learns to bend the laws of physics and travels through time. Mark Zuckerberg was partial to “Enders Game“ where it’s up to a group of kids to save the planet from an alien attack. Jack Ma named his favorite childhood book as “Ali Baba and the Forty Thieves“, about a woodcutter who takes the initiative to change his own fate. … There are studies showing that when children’s stories emphasize original achievements, the next generation innovates more.… Unlike biographies, in fictional stories characters can perform actions that have never been accomplished before, making the impossible seem possible. The inventors of the modern submarine and helicopters were transfixed by Jules Vern’s visions in “20,000 Leagues Under the Sea” and “The Clippership of the Clouds”. One of the earliest rockets was built by a scientist who drew his motivation from an H.G. Wells novel. Some of the earliest mobile phones, tablets, GPS navigators, portable digital storage desks, and multimedia players were designed by people who watched “Star Trek” characters using similar devices. As we encounter these images of originality in history and fiction, the logic of consequence fades away we no longer worry as much about what will happen if we fail… Instead of causing us to rebel because traditional avenues are closed, the protagonist in our favorite stories may inspire originality by opening our minds to unconventional paths.

Dželat mi prilazi i kaže: "Spustite glavu na panj i raširite ruke kad budete spremni, gospo." Poslušno spuštam ruke na panj i nespretno kleknem na travu. Osećam njen miris pod kolenima. Osećam bol u leđima i čujem krik galebova i nečiji plač. A onda odjednom, baš kad se spremim da spustim čelo na hrapavu površinu panja i raširim ruke da dam znak krvniku da može da udari, odjednom me preplavljuje talas radosti i žudnje za životom, i kažem: "Ne." Prekasno je, dželat je već zamahnuo sekirom iznad glave, vež je spušta, ali ja kažem: "Ne" i ustajem, pridržavajući se za panj da se osovim na noge. Osetim strahovit udarac na potiljku, ali gotovo nikakav bol. Silina udarca obara me na zemlju i ja ponavljam "Ne", i odjednom me obuzima buntovnički zanos. Ne pristajem na volju ludaka Henrija Tjudora, ne spuštam krotko glavu na panj i nikada to neću uraditi. Boriću se za svoj život i vičem "Ne!", pokušavajući da ustanem i "Ne", kad osetim novi udarac, "Ne" dok pužem po travi, a krv mi lipti iz rane na vratu i glavi i zaslepljuje me, ali ne guši moju radost u borbi za život iako mi on izmiče, i svedočenju, do poslednje g časa, o zlu koje Henri Tjudor nanosi meni i mojima. "Ne!", vičem. "Ne! Ne! Ne

muslimah sejati bukan dilihat dari sebanyak mana kebaikan yang diberikan, tetapi dari keikhlasan ketika dia memeberikan segala kebaikan itu

hidup terlalu singkat untuk membenci

Na planície, longe dos olhares, mas não do receio, abriram uma cova e depositaram lá o defunto. Hélder já havia participado em vários ritos fúnebre, porém nunca de forma tão activa. Tinha muitas perguntas na sua mente; poucas a ver com o porquê de o pai ter morrido. A morte era um factor tão natural e aceite no seu mundo que não sentia necessidade de perguntar sobre isso. O único porquê que o inquietava era o porquê de estarem ali. Sozinhos, longe da aldeia e da comunidade, desempenhando em segredo algo em que todos costumavam participar.

McCoy: Oh, there isn't any shortage of views clamoring to challenge my own. That's what we call the viewpoints of the pinheads, and fortunately nothing forces me to pay any attention to them. Plato: Except your own self-interest. McCoy, laughing: This just keeps getting better. I'm supposed to pay attention to the pinheads out of my own self-interest? Plato: Otherwise you must do all the hard work of challenging your own positions all by yourself. Isn't it better to get some help with so difficult a task? And wouldn't you call those who help you out your friends? McCoy: Why should I challenge my own positions? That's the job of my enemies, who it's my job to vilify. Plato: I would have thought it the job of your most valued friends. McCoy: I can't tell whether you're putting me on or not. Is this some kind of Ali G or Borat scam you're trying to pull here? Just answer me that. Are you putting me on? Have my stupid staff screwed up again and let in some Sacha Baron Cohen operative? Plato: I am sincere. McCoy: So I'm actually supposed to believe that you think friends are the ones who try to refute you? Plato: Certainly, when what I say is wrong; and I can't be certain it's not wrong unless I hear the best of the refutations that can be offered. And I hope I am a good enough friend to return the favor. --from the chapter entitled "Plato on Cable News," pp. 350-351

There are growing buds in universities which will freshen the future.

Lembro-me da minha primeira colisão leve num estacionamento deserto de hotel. Perturbados por uma patrulha policial, tínhamos parado ali para realizar um apressado ato sexual. Manobrando para sair do local, atingi uma árvore que eu não tinha notado. Catherine vomitou no meu assento. Aquela poça de vômito com seus grumos de sangue semelhantes a rubis líquidos, viscosos e discretos, como tudo que Catherine produz, ainda contém para mim a essência do delírio erótico do desastre de carro, mais excitante do que seu próprio muco retal e vaginal, tão refinada quanto os excrementos de uma rainha de conto de fadas ou os minúsculos globos de líquido que se formam nas beiradas das concavidades de suas lentes de contato. Naquela poça mágica, saída da sua garganta como uma rara descarga de fluido da boca de um remoto e misterioso santuário, vi meu próprio reflexo, um espelho de sangue, sêmen e vômito, destilado de uma boca cujos contornos poucos minutos antes tinham sugado firmemente meu pênis.

Aos meus pés havia uma camada de folhas mortas, maços de cigarros vazios e vidro estilhaço. Aqueles fragmentos de pára-brisa, varridos para o lado por gerações de enfermeiros de ambulância, formavam uma pequena duna. Fiquei olhando para aquele colar empoeirado, o entulho de mil acidentes de automóvel. Em cinquenta anos, à medida que mais e mais carros colidissem ali, os estilhaços de vidro formariam uma barreira considerável, em trinta anos, uma praia de cristal afiado. Uma nova raça de vagabundos de praia talvez aparecesse, agachando-se junto àqueles montes de pára-brisas esfacelados, vasculhando à procura de tocos de cigarro, camisinhas usadas e moedas perdidas. Enterrada sob aquele novo estrato geológico sedimentado pela era dos acidentes de automóvel estaria minha própria pequena morte, tão anônima quanto cicatrizes vitrificadas numa árvore fóssil.

...o que parece falta de sentido – é o sentido. Todo momento de “falta de sentido” é exatamente a assustadora certeza de que ali há o sentido, e que não somente eu não alcanço, como não quero porque não tenho garantias.

Do kraja boravka u bolnici, nisam više video doktorku Helen Remington, ali sam, dok sam ležao na praznom odeljenju, neprekidno razmišljao o sudaru koji nas je spojio. Izmedu mene i te ožalošcene mlade žene javio se snažan osecaj erotske privlacnosti, gotovo kao da sam podsvesno želeo da nas dvoje u njenoj materici ponovo zacnemo njenog mrtvog muža. Ako bih ušao u njenu vaginu, tu na odeljenju za rendgensko snimanje, medu metalnim ormaricima i belim kablovima, nekako bih prizvao njenog muža iz mrtvih, stvorio bih ga iz spoja njenog levog pazuha i hromiranog postolja za rendgenski aparat, iz sjedinjenja naših genitalija s fino izradenim poklopcem za objektiv.