Afstand Quotes

Ik dankte de hemel dat er geen getuigen waren van mijn blos, die voldoende zou zijn geweest om een sigaar op een halve meter afstand te doen ontbranden.

Ze zochten allemaal naar iets wat alleen van hen was, iets om de angstwekkende omvang en de onvoorstelbaarheid van de wereld en van de meedogenloos wegtikkende minuten, uren en dagen op afstand te houden.

Niemand kan zich voorstellen hoe innig en zorgzaam hij, die afstand had gedaan van het grootste geluk dat het leven ons kan schenken, van de vreugden wist te genieten die wel voor hem waren weggelegd.

jeg ville gerne være højere, så jeg kunne se dig i øjnene, jeg ville gerne expandere, så jeg kunne rumme os begge, jeg ville gerne koncentrere mig, så det hele kunne nås inden for dette øje-bliks grænser, så ingen overflødige ord skulle spilde tiden med at forbinde vore afstandes sår, jeg ville gerne koncentrere mig, så ordenes mislykkede graviditeter blev afbrudt, så nye afstande døde før fødselen, jeg ville gerne være højere, så jeg kunne se dig i øjnene, jeg ville gerne indfange dine øjnes udtryk og indtryk; men afstanden er for stor, og du ser det hele fra en anden vinkel - ser ned på mit forståelsessøgende blik.

Ik... slaap... nooit... Maar,' ging Nova verder, 'als je graag wilt weten over welke ándere, niet-supertalenten ik beschik, dan kan ik je vertellen dat ik zeer bedreven ben in het tweegevecht en met een hele verzameling wapens overweg kan. Ik doe zeven minuten over anderhalve kilometer, kan met een aanloop een afstand van vijfenhalve meter overbruggen en ik weet ongelooflijk veel van onder meer scheikunde, elektronica en duurzame energiebronnen.

Steden maken me bang. Maar waag je niet te ver buiten hun muren, want dan betreed je het domein van de Vegetatie. Over een afstand van vele kilometers is de Vegetatie opgerukt in de richting van de steden. Ze ligt op de loer. Als de stad dood is, neemt de vegetatie de macht over. Ze zal zich langs de muren omhoogslingeren en ze overwoekeren, ze zal in all hoeken en gaten doordringen en de stenen uit elkaar laten spatten; ze zal alle holen dichten en overal zullen groene vangarmen naar beneden hangen.

O, lieve, lieve mensen, ik houd van u, en ik omhels u allen hartstochtelijk, ondanks de geduchte afstand. Laten we elkaar niet haten, maar, integendeel, elkaar liefhebben, gezamenlijk op de Dood wachten, en het ons in de tussentijd aan niets laten ontbreken.

De ochtend wast alles weer weg. Ze zit aan de keukentafel en probeert haar liefde op het droge te krijgen. “Ik mis je,” fluistert haar hart. “Ik mis je ook,” fluistert een ander hart van op een kleine meter afstand. Eenzaamheid is het grootste wanneer je samen bent en toch niet.

Ze observeerde nieuwsgierig, maar van een afstand, hoe haar zwakheden, haar obsessies, weer de kop opstaken. Deze keer zou ze die laten beslissen, zelf had ze er immers niets van terechtgebracht. Tegenover sommige dingen van jezelf sta je machteloos, zei ze bij zichzelf, terwijl ze zich tevreden mee liet voeren naar de tijd dat ze nog een meisje was.

Op de volgende statie van deze kruisweg zien wij hoe de eigenaar de kat met geweld door het luikje probeert te duwen. Maar daar zijn katten niet van gediend. Zij laten zich eerst als een harmonica in elkaar duwen, tot ze wel de helft korter zijn dan gewoonlijk, en zetten daarna of al meteen de tegenaanval in. Tenslotte neemt hij met geheven staart de benen en gaat zich op een veilige afstand zitten wassen.

Wat is er mis met dat verlangen en dat nodig hebben? Niets. En de gapende afstand tussen de plek waar je bent en je oorspronkelijke voorstelling hoeft niet per definitie mislukking in te houden. Teleurstelling hoeft niet teleurstellend te zijn. Het verlangen, het nodig hebben, de afstand, de teleurstelling: groeien, weten, toewijden, naast elkaar oud worden. Je kunt heel goed alleen leven, maar niet een leven lang.

toch, er knaagt iets aan me. Op een goeie kilometer afstand staat er wel een dozijn borden, die melden waarom we dit gebied zo waardevol moeten vinden. Ze tonen waar je moet kijken en leggen uit wat je ziet. Ze geven me het gevoel dat ik een passant ben, een toeschouwer, en het landschap een decor, zoals in een Disneyfilm. De natuur is niet meer iets wat er gewoon is, wat buiten ons staat, aan zichzelf overgeleverd. Ze is nu toevertrouwd aan een conservator.

We zijn inferieure schepselen, net goed genoeg om te jongen. We hebben eierstokken, moeten ons er iedere maand bij neerleggen dat we bloeden, we zijn afhankelijk van de maan. Onze hersenen zijn minder ontwikkeld dan die van onze metgezellen en onze lichaamskracht is geringer. In alle omstandigheden zijn we emotioneler. Als een vrouw ziet dat een rivale mooiere schoentjes draagt dan zij zelf, zal ze niet ophouden de ander omlaag te halen en te kwetsen. Kun je je twee mannen voorstellen die elkaar verfoeien vanwege hun molières? Mannen wedijveren met elkaar op het niveau van geld, ambitie en intelligentie. Zij hebben het vermogen tot afstand nemen en onthechting, terwijl vrouwen iedere beheersing verliezen zodra ze een poederdoos of een ring zien. Nooit zal een vrouw een Michelangelo, een Bach of een Palladio zijn. Grote filosofen met een rok aan bestaan niet. Hoe wil je dat ze systemen ontwerpen zoals Kant, Hegel of Marx? Een dergelijk abstraherend vermogen kan niet ontstaan in de geest van een pop.

Wandaden zoals mijn ontvoering bieden de zwart-witte basis voor de categorieën 'goed' en 'kwaad' waaraan de samenleving behoefte heeft. De dader moet wel een beest zijn, want als we dat geloven, zijn we zelf goed. Een misdrijf moet worden opgetuigd met sadomasochistische fantasieën en wilde orgieën, net zolang totdat het zo ver van ons af staat dat er geen enkel verband met ons eigen leven is. En het slachtoffer moet gebroken zijn en dat ook blijven, anders is het kwaad niet meer op die manier op afstand te houden. Een slachtoffer dat weigert zich in die rol te schikken wordt een symbool van de tegenstellingen van de maatschappij. Die willen we niet zien, want dan zouden we gedwongen zijn over onszelf na te denken.

Een doodgereden dier aan de kant van de weg, je ziet het, je hebt het doodgereden dier van een afstand al zien liggen, maar je kijkt er verder niet meer naar. Je hebt geen zin in bloed en ingewanden die er half uit liggen. Daarom kijk je ergens anders naar, je kijkt bijvoorbeeld naar de lucht of een bloeiende struik die verderop in het weiland staat - naar alles behalve naar de kant van de weg.

En anden form for luksus er ikke at være tilgængelig. At kunne holde hverdagens støj på afstand er et privilegium.

Mensen, die net warme aardappelen op hebben, ruik en zie ik, van een afstand, vertrekken.

Je moet gezag niet uitoefenen om afstand te vergroten, maar juist om die te verkleinen.

Bij medelijden is er sprake van superioriteit bij de ene partij en minderwaardigheid bij de andere partij. Medelijden creëert afstand. Medeleven verbindt.

Vervolgens is een huwelijk niet als de spoorlijn van Amsterdam naar Haarlem: twee rechte staven, gelijk opgaand naast elkaar, hecht verbonden door dwarsliggers op gelijke afstand, rustig glanzend en gelijkmatig en rechtlijnig een gezamenlijk doel tegemoet. Mensen groeien, blijven altijd groeien, recht of scheef, mensen veranderen; ook al hebben ze ooit besloten samen te gaan op een moment dat het groeiproces van beiden verwant was, na dat raakpunt moet er hard gewerkt worden om de twee levens met elkaar verbonden te houden.

Hij sloeg het notitieboekje dicht. Af en toe was hij in de stad een leerling of leerlinge tegengekomen aan wie hij jaren geleden les had gegeven. Het waren nu geen jongens en meisjes meer maar mannen en vrouwen met partners, beroepen en kinderen. Hij schrok als hij zag hoe hun gezicht was veranderd. Soms betrof zijn schrik het resultaat van de verandering: een te vroege verbittering, een opgejaagde blik, tekenen van een ernstige ziekte. Maar meestal was wat hem schrik aanjoeg het simpele feit dat de veranderde gezichten getuigden van het onstuitbare verstrijken van de tijd en het meedogenloze verval van alles wat leefde. Hij keek dan naar zijn handen waarop de eerste ouderdomsvlekken zichtbaar waren, en soms haalde hij foto's tevoorschijn van zichzelf als student en probeerde zich voor de geest te halen hoe het was geweest om die grote afstand af te leggen, dag na dag, jaar na jaar.

Het is niet gemakkelijk om een levensroeping naast je neer te leggen. Mijn muziek, dat was ik. Ik zag mezelf in de toekomst als pianist, als componist, als dirigent! Mijn gedachten zijn altijd melodieen geweest en alles wat ik doe beleef ik in een ritmische cadans. Ik ben muziek. Mijn muziek. En dan komt er een man mijn leven binnen die me doodleuk vraagt dat alles op te geven. Vraagt? Nee, eist! Eigenlijk heeft niets me ooit zo geschokt en in de war gebracht als Gustavs voorwaardenbrief. Twintig ongelooflijke pagina's. Ik wist niet wat ik las. 'Over jouw muziek wil ik het niet hebben. Denk je dat je van iets onmisbaars afstand doet als je die opgeeft om van mij te zijn? Wat is dat voor "werk" waar je het over hebt? Componeren soms? De rol van componist komt mij toe. Ik ben degene die werkt, laat daar geen misverstand over bestaan. Jouw rol is het opgeven van alle oppervlakkige tijdspassering - zoals je zogenaamde werk - om je volledig en onvoorwaardelijk ondergeschikt te maken aan mijn behoeften. Je mag naar niets anders verlangen dan naar mijn liefde.

Ik of hij, vanop een afstand ben ik hij, teruglopend word ik ik.

De forstår det bare ikke,” fortsatte Elior. ”Og jeg tror ikke, det er noget, der ændrer sig. Men du forstår det. Du ved godt hvorfor, og derfor må du lære at lade være med at tage dig af, hvad de siger.” ”Det er ikke bare det,” snøftede hun. ”Det er ikke som sådan ordene. Det er deres blikke. Deres ansigter på afstand.” Hun kunne mærke, at Elior nikkede. Hans hage stødte let mod toppen af hendes hoved, og hun trak sig lidt væk og kiggede op på ham. ”De hader mig virkelig.” Så rystede han på hovedet. ”Det er ikke had.” ”Jo, det er. Jeg kan se det.” Han rystede igen på hovedet, slap hende og satte sig tilbage mod husmuren. Hun rykkede lidt væk, så hun kunne se hans ansigt igen. ”Jeg kan se det,” gentog hun. ”Det er altid det samme. Jeg kom gående derhen, og de stod der uden for købmanden, og så kiggede de på mig. Og det var had.” ”Det er ikke had dybest set,” sagde Elior stille og strøg en tot hår om bag øret. ”De er bange.” Hun kom næsten til at le. ”De er overhovedet ikke bange for mig!” ”Ikke bange på den måde,” sagde han og bed i sin underlæbe. ”De er ikke bange for dig, de er bange for det, du er. De er bange for os. For ainatunari. De er bange, fordi de ikke forstår, hvad vi er.

Tante Petra is vandaag braaf geweest bij de kapper.

Kleur houdt ons op afstand van de taal, en dus van concepten en definities, en dus van interpretatie en betekenis, en dus van cliché en vooringenomenheid. Kleur reinigt de waarneming. Kijk naar ons, zegt kleur, gewoon kijken, zonder al die woorden - zonder dat eeuwige verhaal van je.

Ons is geneig om te soek na bewyse wat ons angstigheid regverdig. Ons doen dit, dikwels onbewustelik, deur die stories wat ons vrese bevestig ernstig op te neem, en dié wat die teendeel bewys met agterdog te beluister. Onbekend is onbemind. Die enigste teenvoeter vir groeiende vooroordele en die vrese wat daarmee saamgaan, is dat ons dit doelbewus nader aan mekaar waag, en dat ons leer om met ons ore te luister en nie met ons ego’s nie.

Betragt ikke mine ord som syg ekstase fra et sygt sind, men for mig står De som den fuldkomne perfektion! Jeg har set Dem og jeg ser Dem hver eneste dag. Jeg dømmer dem jo ikke; det er ikke min forstand, der siger mig, at De er den fuldkomne perfektion; det tror jeg blot. Men jeg må tilstå en synd over for Dem: Jeg har ganske forelsket mig i Dem. Og perfektionen må man jo ikke elske; perfektionen kan man blot beundre på afstand, i og med at den er perfektion, har jeg ikke ret? [...] Skønt kærligheden stiller mennesker på lige fod, skal De ikke blive urolig, for jeg vil aldrig betragte mig som stående på lige fod med Dem, end ikke i mine inderste tanker. [...] Åh, om det havde været muligt, ville jeg have kysset sporene efter Deres fødder. O, jeg tør ikke betragte mig selv som stående på lige fod med Dem ... Se på underskiften, se nu på underskriften!

Charles Benesteau ging weg. Hij begreep nu precies waarom hij de mensen die hij had gekend zo zorgvuldig ontliep: er gaapte een enorme afstand tussen hem en de anderen. Wat hij gedaan had was voor hen bijzonder, terwijl het voor hem zo eenvoudig was.

Bloed op ’n blom. Goed. Om ’n lang storie kort te maak. Ek staan hier met my hakke teen die voetenent van haar graf en die kort loop teen my voorkop. My duim is op die sneller. My wysvinger op die hamer. My hand ruk onder die gewig. Maar ek hou hom lynreg gerig. Solank Moses sy hand opgehou het, was Israel die sterkste en wanneer hy sy hand laat sak het, die Amalekiete. Is dit U sagte hand hier onder my elmboog vandag? Want dit help net mooi niks. Die dêm ding raak swaar. Hoe lank staan ek al hier? Hoeveel vrae gevra? Hoeveel antwoorde gekry? Niks. Time-fokken-out. Tyd het nog nooit so min beteken, na so min geruik of so sag geklink nie. Tyd was nog nooit so ontydig nie. Dalk proe tyd na die binnekant van jou mond, na die laaste ding wat daar deur is. Soos ’n vloekwoord. ’n Sug. Of ’n naam. Ek rol my tong een keer deur. Nog ’n sintuig klok uit. As ek haar naam net mag proe. Maar dis nie meer daar nie. Daar is niemand wat sal kom as ek haar naam roep nie. En dis my skuld. En ek kan net nie daardie kruis alleen dra nie. Ek is nie Job nie, Ma. Ek kan nie toekyk terwyl die gode deals maak onder my neus nie. Die lyn wat Goed en Kwaad skei loop eintlik dwarsdeur elke mens. Deur my ook, sê jy. Maar links hou op ’n tiekie is sommer baie inspanning vir ’n ou sonder ’n plan B. Ek wil nie meer nie. Beproewinge bevry my nie soos vir Job nie. Dit beleër my. Rampe maak my nie sterker nie. Dit troef my. Ondervinding bevry ander, maar maak my swaarder. En ek voel my omsingel vandag. Fyngedruk soos ’n mot. Die gode het gewen. Ek glo nie meer in dinge-sal-regkom nie. Ek het my geloof in God en goeie vooruitsigte so saam-saam verloor. My verhemelte wil die heil en onheil nie meer onderskei nie. My hemele stuur die Eliaswolke en reënnewels tegelyk. Ek kyk nie eers meer op nie. Dis nie dat ek nie weet nie. Dis dat ek te veel weet maar die deugde nie uitmekaar kan ken nie. Om jouself om die lewe te bring is soveel anders as om iemand anders dood te maak. Soveel moeiliker. Jy weet, selfmoord is sneaky. Die een helfte van jou brein probeer jou oorreed dat die ander helfte lieg. Links priem jou met redes om te gaan en regs por jou om te vertoef, soos vir ’n loopdop. Maar dié koeël sal my kwytskeld. As jy in die kort loop van ’n .38 Special staar, kan jy die merkies op die stomp loodpunte van die ander vier patrone sien. Nie dat ek hulle ooit nodig sal kry nie. Op hierdie afstand sal een koeël meer as genoeg wees. Ek kyk vir oulaas om. Ag. Die blomme. Ek laat sak die rewolwer, draai om en haal die mooi ruikers van die groot grafsteen af. Ek kyk rond. Daar is niemand nie. Net die denne. En ’n duif wat roekoek. Dis jammer. Ek wil vir iemand sê mens bloei nie op blomme nie. Wat ’n gedagte moes bly, glip toe uit. Die duif vlieg met trae vlerkslae weg. Mens bloei nie op blomme nie.

Op een zonnige ochtend in april loopt me in een van de smalle straatjes in Harajuku het 100 procent perfecte meisje voorbij. Eerlijk gezegd is het niet eens zo'n mooi meisje. Er is ook niet meteen iets opvallends aan haar. Ze draagt al evenmin prachtige kleren. Haar weerbarstige haar is achterop nog even warrig als bij het opstaan, en jong is ze ook niet meer. Ze moet al tegen de dertig zijn. Strikt genomen kun je haar wellicht geen meisje meer noemen. En toch, van vijftig meter afstand wist ik het al zeker: zij is voor mij het 100 procent perfecte meisje. Vanaf het moment dat ik haar in het oog kreeg, trilde mijn borst als de aarde die beeft en werd mijn mond korrelig droog als de woestijn.

Geluk is de afstand zien verkleinen tussen reiken en berijken

Der er flere grunde - men få gode- til, hvorfor mange psykiatriske patienter har flere diagnoser. For det første er de diagnostiske kriterier meget brede og meget uspecifikke for de problemer, patienterne har. For det andet er der en masse overlapning mellem de forskellige diagnostiske kategorier og en tilbøjelighed til, at tilstanden kan ændre sig med tiden til noget andet. Dette kaldes ofte komorbiditet, selvom problemet ikke er, at patienten har flere 'sygdomme', men at sygdommene er så vagt definerede, at det er ligesom, hvis en biolog ser en skygge på lang afstand og siger: 'Det er en elefant og en gnu og muligvis et næsehorn'. For det tredje bliver medicinbivirkninger ofte fejlfortolket som nye sygdomme. Ordinering af ét lægemiddel kan derfor ofte føre til ordinering af andre typer lægemidler på en kaskadelignende måde. [...] Læger er nødt til at indse, at det er umuligt at vurdere, om en patient virkelig har disse yderligere 'sygdomme', så længe patienten er under indflydelse af hjerneaktivitet kemikalier. Skadevirkningerne kan komme og gå, hvilket er en vigtig grund til, at folk tror, det ikke kan være lægemidlet. På denne måde kan ikke blot den rutinemæssige behandling, men også forsøg på at nedtrappe et lægemiddel - som ofte fremkalder disse bivirkninger - føre til flere diagnoser, flere stoffer og mere skade.

Het probleem van dat het zo goed ging was dat er geen pauzemoment was, geen afstand. Sinds we iets met elkaar hadden waren we een opwaartse koers van huiselijk geluk die geen tussenstops maakte. Hoe miniem een koerswijziging ook zou zijn, hij vereiste een greep naar de noodrem. Ik denk dat dat het was.

Et par gange havde vi gået ekstra ture ind i de små byer og tjekket nogle huse ud, der lå lidt fra søen. Der var et sted, der trak i mig, hver gang vi gik. Det lå lidt fra vandet, måske nogle hundrede meter inde i landet, og en lille asfalteret vej ledte fra syd mod nord i området, mens en større å krydsede igennem området fra øst mod vest ud i søen. Der lå syv huse i umiddelbar nærhed af hinanden, og det var Bulderbyhuse i ægte Lindgren-stil. Der var små folde, hvide hegn, køkkenhaver og frugttræer. Vi havde rekognosceret området flere gange, og vi var sikre på, at der ikke var mennesker tilbage i nærheden. Det var oplagt, at vi skulle slå os ned der, men det gav ingen mening uden de andre. Uden de andre. Det var der, vi var nu. Uden de andre. Det var kun Haady og mig, og derfor trådte plan B i kraft. Vi forlod Gissen sø til fordel for Vimmerby og håbet om at finde strøm og net og ødelægge Beredskabet indefra. Vi pakkede tingene sammen i hytten og satte kurs mod byen. Der var knap tyve kilometer, men det føltes som at gå ind i en helt anden verden efter de mange dage ved søen omgivet af natur og vand. Da husene sluttede tæt om os, stoppede jeg op et øjeblik og snurrede langsomt rundt for at tage det hele ind, denne nye virkelighed, det ensomste menneske i verden. ”Hvad tænker du?” spurgte jeg, selvom jeg vidste, at han var lige så meget på bar bund som jeg, som Mio og Jum-Jum på jagt efter den dybeste hule i det sorteste bjerg. Men vi havde ingen pilefløjter til at hjælpe os på vej. ”Vi finder et godt sted at slå os ned. Det ville være perfekt, hvis vi kunne finde et butikscenter med møbler, tøj og mad i et, så vi kan have alt under samme tag. Der behøver vi heller ikke frygte eventuel oprydning.” Oprydning betød lig. Menneskerester. Hud, hår og knogler. Dyb stank. Jeg nikkede samtykkende, tog en langsom snurretur mere for at prøve at regne ud, hvor sådan et center ville være i en by som Vimmerby, hvis de havde et, men Haady kom mig i forkøbet og pegede skråt fremad mod, hvad der på afstand kunne ligne en form for gågade. ”Kom,” sagde han og vinkede mig med.

Ik kijk over de glooiing van het veld. Vanaf een afstand is het smetteloos, groen fluweel. Maar als je ernaartoe loopt zie je de kale plekken, de schapenpoep, het fluweel bevindt zicht altijd verderop. Als een herinnering.

We bewaarden afstand, niet omdat we geen gasten wilden, maar omdat die mensen bij de benedenwereld hoorden en nieuws meebrachten, nieuws dat we niet wilden horen. We konden prima zonder.

Terwijl het heden zich vult met nieuwe urgenties houdt het jaar slechts twee dagen over waarop de verlorene als een aanwezigheid voelt. Op de ene eet je een gebakje (een marsepeinkasteeltje, in mijn geval), op de ander brand je een kaars. Daarbuiten ben je pragmatisch. Je houdt de dood op afstand. Dat wil zeggen, mits je verstandig bent.

Graag afstand houden i.v.m. de regels van een tijdelijke griep.

Men hoeft zich niet te verbazen over de schijnbare paradox die het denken ertoe brengt zichzelf te verloochenen via de tegengestelde wegen van de vernederde rede en de triomferende rede. Van de abstracte god van Husserl tot de verbolgen god van Kierkegaard is de afstand niet zo groot. De rede en het irrationele geven aanleiding tot dezelfde prediking. De weg is namelijk niet zo belangrijk, de wil om er te komen is in alle gevallen voldoende. De abstracte filosofie en de religieuze filosofie komen voort uit dezelfde levensangst.

Als je de tijd na de donder vermenigvuldigt met de snelheid heb je de afstand. Dus als je de afstand deelt door de snelheid weet je precies hoe snel je geteld hebt.

Laat die teks koud word. Die ou advies wat Elizabeth aan haar skrywers gee. Laat die teks afkoel, kry afstand, bekyk dit dan weer.

Verhalen vormen de enige echte magie. Een verhaal kan de onmogelijke afstand tussen individuen overbruggen, ons uit ons eigen leven tillen en in dat van iemand anders zetten, al is het maar voor even. Onze honger naar verhalen maakt ons tot mens. We verlangen in het bijzonder naar verhalen die ons blij maken. Verhalen slaan ergens op, terwijl dat voor de echte wereld niet geldt. Want verhalen zijn de opgeschoonde versie van het echte leven, een gedestilleerde versie van het menselijke gedrag die komischer, tragischer en perfecter is dan het echte leven. In een goed gemaakte holo zitten geen doodlopende verhaallijnen of willekeurige opnames. Als de camera op een detail inzoomt, moet je opletten, want dat detail heeft een cruciale betekenis, die nog duidelijk zal worden. Zo is het echte leven niet. In het echte leven leiden de aanwijzingen niet per definitie tot iets. Wegen lopen dood. Geliefden maken geen heroïsche romantische gebaren. Mensen zeggen lelijke dingen en vertrekken zonder afscheid te nemen en lijden op onzinnige manieren. Verhaallijnen worden zonder ontknoping losgelaten. Soms hebben we een verhaal nodig - één dat goed in elkaar steekt, opbeurend is - om de wereld te helpen weer ergens op te slaan. Er zijn geen gelukkige eindes in het echte leven, omdat er in het leven geen eindes zijn, alleen momenten van verandering. Er is altijd een nieuw avontuur, een nieuwe uitdaging, een nieuwe mogelijkheid om geluk te vinden of weg te jagen. Ik wil holografie studeren omdat het mijn droom is om verhalen te creëren. Ik hoop dat mijn holo's mensen op een dag inspireren om de wereld beter achter te laten dan ze hem aantroffen. Om in ware liefde te geloven. Om dapper genoeg te zijn om voor geluk te vechten.

Ze hebben nooit geweten wat had kunnen gebeuren, wanneer oude zaken zich hadden doorgezet.

Zij verslindt boeken, jaar in jaar uit zonder ooit toe te staan dat een boek haar verslindt. Zij leest niet om de dingen beter te begrijpen, maar om ze op afstand te houden. Een boek, dat is een haardscherm tussen haar en de rest van de wereld.

Als je de vijftig nadert en je op een rijtje gaat zetten wie van de mensen die je kent of over wie je hebt gehoord het slecht vergaan is, is dat heel heftig, het lijkt alsof het leven een harde en vreugdeloze beproeving is die niet veel mensen doorstaan zonder in het duister te worden neergedrukt. Maar zo is het niet, omdat de opsomming geen rekening houdt met de tijd, die enorme zee van dagen en nachten die alle gebeurtenissen verdunt en die constant expandeert en groter wordt. Iedere opsomming vertekent de werkelijkheid, en dat wat wij als ons leven zien, waarin de beslissende gebeurtenissen elkaar snel opvolgen, staat in verhouding tot de werkelijkheid als een kaart tot het terrein, of de sterren tot de sterrenhemel: van hier af lijkt de afstand ertussen heel klein, van hier af zijn ze net een school haringen, zo dicht als de sterren op elkaar zitten, maar als je erheen zou kunnen reizen, zou je begrijpen dat de waarheid over het heelal de ruimte ertussen is.

Ge houdt het leven en de pijn niet op afstand met een citaat of een wassen masker. [...] Soms gebeurt er zoveel tegelijkertijd dat ge het niet kunt vatten, laat staan aanvaarden.

De schrijvers is natuurlijk de valsspeler bij uitstek. Hij maakt gebruik van middelen die anderen niet hebben. Zijn leven is een laboratorium waarin experimenten worden uitgevoerd ten behoeve van het vertellen van verhalen. Wat hem ook overkomt, hij kan altijd afstand nemen van zijn rampen, zijn tragedies, zijn mislukkingen, door erover te vertellen. Dat kunnen anderen niet altijd, niet op die manier, en dat maakt hem een valsspeler.

De schrijver is natuurlijk de valsspeler bij uitstek. Hij maakt gebruik van middelen die anderen niet hebben. Zijn leven is een laboratorium waarin experimenten worden uitgevoerd ten behoeve van het vertellen van verhalen. Wat hem ook overkomt, hij kan altijd afstand nemen van zijn rampen, zijn tragedies, zijn mislukkingen, door erover te vertellen. Dat kunnen anderen niet altijd, niet op die manier, en dat maakt hem een valsspeler.

Der var afstand til mændene, de skabte alle problemerne. Men som med vejret blev man nødt til at vænne sig til dem.

De mens kon kijken van een afstand, onwetendheid, onbegrip, afgunst, boosheid of kalmte. Een enkeling raakt, mij aan.

Denk er nog eens over, op een afstand, da's altijd veilig.

Blauwr is jouw winstgevende full-service online marketing bureau op afstand. Wij specialiseren ons in jouw volledige online marketing funnel van website tot verkeer en conversie. Blauwr werkt voor veel klanten 100km rondom Best en Eindhoven, maar heeft ook nationale klanten, en marketingklanten op afstand. Blauwr. Wij gaan voor winst!

Ik heb er geen aanleg voor, laat staan dat ik het talent ontwikkel. Ik mag het, van tijd tot tijd, op grote afstand, bekijken.

Romantische liefde is te moeilijk. Je kunt het proberen, maar het blijft iets op afstand, het lijkt iets te zijn wat alleen anderen kunnen.

Iedereen is zo bang om eenzaam te zijn, alsof aids en eenzaamheid de ergste dingen zijn die een mens kunnen overkomen besmettelijke ziekten zijn het aids door bloed en lichaamsvloeistoffen die zich met elkaar vermengen maar eenzaamheid is toch erger daar word je mee besmet door lucht, vuur en water. Kijk, een eenzaam mens! Pas op! Bescherm je! Houd afstand! Als je dichtbij komt kun je worden zoals hij. Of zij. Wie wil er nu eenzaam zijn? Eenzaamheid levert nul punten op. Je moet veel en interesante vrienden om je heen verzamelen. De telefoon moet vaak rinkelen. Je moet populair zijn, je moet bij vrolijke mensen horen.