Zondag Quotes

O, wij namen wraak, wij leerden talen, waarvan zij de namen nooit gehoord hadden en wij lazen boeken waar zij niets van konden begrijpen, wij doorleefden gevoelens waarvan zij het bestaan niet vermoedden. ‘s Zondags liepen wij uren en uren ver over wegen, waar zij nooit kwamen, en op kantoor dachten wij aan de slootjes en de weilanden, die wij gezien hadden en terwijl de heeren ons bevalen dingen te doen waarvan wij ‘t nut niet begrepen, dachten wij er aan, hoe Zondagavond de zon was ondergegaan achter Abcoû.

... all I can say is that you could have no better or more trustworthy companion than your own unconscious. ...

Een mooie avond,' zei Frits. 'Zoek jij ook graag de ellende van deze wereld? Wandel je Zondags ook graag op kerkhoven? De meeste mensen denken nergens aan.

Zondag en maandag verstreken met horten en stoten. De minuten sleepten zich voort en de uren vlogen voorbij.

In Nederland wil ik niet leven, Men moet er steeds zijn lusten reven, Ter wille van de goede buren, Die gretig door elk gaatje gluren. 'k Ga liever leven in de steppen, Waar men geen last heeft van zijn naasten: Om ‘t krijschen van mijn lust zal zich geen reiger reppen, Geen vos zijn tred verhaasten. In Nederland wil ik niet sterven, En in de natte grond bederven Waarop men nimmer heeft geleefd. Dan blijf ik liever hunkrend zwerven En kom terecht bij de nomaden. Mijn landgenooten smaden mij: "Hij is mislukt." Ja, dat ik hen niet meer kon schaden, Heeft mij in vrijheid nog te vaak bedrukt. In Nederland wil ik niet leven, Men moet er altijd naar iets streven, Om ‘t welzijn van zijn medemenschen denken. In het geniep slechts mag men krenken, Maar niet een facie ranslen dat het knalt, Alleen omdat die trek mij niet bevalt. Iemand mishandlen zonder reden Getuigt van tuchtelooze zeden. Ik wil niet in die smalle huizen wonen, Die leelijkheid in steden en in dorpen Bij duizendtallen heeft geworpen... Daar loopen allen met een stijve boord - Uit stijlgevoel niet, om te toonen Dat men wel weet hoe het behoort - Des Zondags om elkaar te groeten De straten door in zwarte stoeten. In Nederland wil ik niet blijven, Ik zou dichtgroeien en verstijven. Het gaat mij daar te kalm, te deftig, Men spreekt er langzaam, wordt nooit heftig, En danst nooit op het slappe koord. Wel worden weerloozen gekweld, Nooit wordt zoo'n plompe boerenkop gesneld, En nooit, neen nooit gebeurt een mooie passiemoord.

In de kolonie van Van Eeden hadden we misschien kunnen gaan, maar toen we op een Zondag er heen waren geloopen, vier uur gaans, toen liep daar een heer, in een boerenkiel, met dure gele schoenen, kolombijntjes te eten uit een papieren zak, blootshoofds, in innige aanraking met de natuur, zooals dat toen genoemd werd, en z'n baard vol kruimels

O, wij namen wraak, wij leerden talen, waarvan zij de namen nooit gehoord hadden en wij lazen boeken waar zij niets van konden begrijpen, wij doorleefden gevoelens waarvan zij het bestaan niet vermoedden. 's Zondags liepen wij uren en uren ver over wegen, waar zij nooit kwamen, en op kantoor dachten wij aan de slootjes en de weilanden, die wij gezien hadden en terwijl de heeren ons bevalen dingen te doen waarvan wij 't nut niet begrepen, dachten wij er aan, hoe Zondagavond de zon was ondergegaan achter Abcoû. En hoe wij woordeloos 't heelal doordacht hadden, hoe God ons hoofd, ons hart en ons ruggenmerg gevuld had en hoe mal zij zouden kijken, als wij hun dat zouden zeggen. En hoe zij met al hun geld en hun reizen naar Zwitserland en Italië en Godweetwaarheen en met al hun knapheid en bedrijvigheid dat nooit zouden kunnen beleven.

Donald Trump is een lul.

Paul Beyerl, The Master Book of Herbalism, Phoenix Publishing, 1998 Bo Forbes, Yoga for Emotional Balance, Shambhala, 2011 Anna Franklin, The Hearth Witch’s Compendium: Magical and Natural Living for Every Day, Llewellyn, 2017 John Friedlander and Gloria Hemsher, Basic Psychic Development: A User’s Guide to Auras, Chakras, and Clairvoyance, Weiser, 2012 Malcolm Gaskill, Witchcraft: A Very Short Introduction, Oxford University Press, 2010 Sarah Gottesdiener, Many Moons Workbooks, 2016–2018 Karen Hamaker-Zondag, Tarot as a Way of Life: A Jungian Approach to the Tarot, Red Wheel/Weiser, 1997 Rachel Howe, Small Spells Black & White Tarot Deck Set, Discipline Press, smallspells.com

Tuincentrum Osdorp Ik weet het: iedereen zijn eigen hel. In leven blijven, naar je werk toe tijgen, de hele week verkookte koffie prijzen, onder collega's lijden, loon opstrijken, op zondag naar een tuincentrum toe rijden, daar in dat tuincentrum een plant bevoelen, de koffie proeven (samen lelijk worden), een broodje delen en het weer bespreken, 's nachts onder je pc je zaad opvegen. In elkaar, uit elkaar. De daad heet het. Zo tuur je maar wat naar bewegend vlees. Je veegt je zaad op en vergeet het. Ik zou wel willen dat het anders was. Dat is het ook. Je mist iets en verpleegt het.

In die maanden vroegen mijn dochters me vaak om uit te leggen waarom er miskramen zijn, en ik vertelde hun dan wat mijn favoriete dokter zei: 'Er moeten tienduizend dingen goed gaan, wil een kindje geboren worden.' 'Maar dat betekent ook,' zo voegde ik eraan toe, 'dat tienduizend dingen -en nog veel meer- net goed zijn gegaan, zodat jullie vandaag leven.' Dit was een wonder dat tot mijn verbeelding sprak. Als ik in een menigte op straat of in de kerk op zondag keek naar ieder gezicht, dacht ik aan de duizenden dingen die net goed waren gegaan, zodat wij leven in de wereld, samen op een gewone dag. De alledaagse glorie van heel ons leven is een geschenk. Ik dronk het wonder in, gespitst op ieder teken van leven, ieder vleugje troost. Dit wonder verzachtte de pijn op geen enkele manier. Maar het bracht dankbaarheid voort, die net zo echt is als verdriet.

Eitje tikken op Zondag, Majesteit.

Thijs Römer en Piet Römer slaan Zondag het laatste Avondmaal.

Hier is de tijd van de grote schoonmaak aangebroken. Het luchtig decor van dorre staketsels, die de tuin bij rijp en ijzel een kil maar feeëriek aanzien gaven en die droefgeestig leken te kermen in de wind, gaat onherroepelijk neer. Zondag jongstleden hebben we het verbleekt gebeente, omzichtig rondstappend want overal bleken groengele puntjes van de uitlopende bollen door de smeltende sneeuw heen te boren, aan stukken gekraakt en in een oude vuilnisemmer verbrand. De tuin was bij tijd en wijle gedompeld in een blauw waas waar we doorheen doolden als schimmen. Het is verwonderlijk zo'n nietig laagje als er op de bodem van de emmer overblijft van al dat uitbundige groene leven van verleden jaar zomer.

Van het Vlaams Blok kan men zeggen dat het de verworvenheden van de Franse revolutie zoals de. nadruk op broederlijkheid en gelijkheid - verwerpt of minstens zeer beperkend interpreteert ('Eigen volk eerst'). Die formatie huldigt ook een strenge arbeidsethiek: de verdeling van inkomen en allerlei sociale voorzieningen moeten zo nauw mogelijk gebonden worden aan het leveren van (economische) prestaties. Het Vlaams Blok wil bovendien dat het handelen van het individu zeker op het stuk van gezin, huwelijk en voortplanting - strikt aan de traditionele limieten van ethische aard zou onderworpen worden, Het gedachtengoed van ROSSEM is in zijn huidige staat erg vaag en incoherent, maar in ieder geval staat vast dat het geen verwantschap vertoont met wat hierboven van het Vlaams Blok is gezegd. Wat vooral opvalt zijn de libertijnse klemtonen en daarmee ligt het 'programma' van ROSSEM nogal dicht in de buurt van dat van de PVV. Een uiting daarvan is het ROSSEM-pleidooi voor de privatisering van de sociale zekerheid.

Het minimaliseren van wat op 24 november 1991 zichtbaar is geworden. Er zijn tal van goede redenen om de uitspraak van de Vlaamse kiezers ernstig te nemen. Het Vlaams Blok en ROSSEM hebben bijna een half miljoen stemmen gewonnen. Evenveel andere kiesgerechtigden (499. 735 om precies te zijn) zijn niet naar het stemlokaal gekomen of hebben een blanco of ongeldig bulletin gedeponeerd. Anders geformuleerd : CVP-SP, PVV, Volksunie en AGALEV hebben slechts 7 5 % van het kiezerskorps aangesproken.

Nu de democratie onder vuur ligt, wordt ook van de media verwacht dat zij hun verantwoordelijkheid opnemen. Onprofessionele behandeling van verschijnselen als ROSSEM en het Vlaams Blok kan immers grote gevolgen hebben. Misschien is voor de journalisten nu de tijd gekomen om hun gedragscode opnieuw te bekijken.

Overeenkomsten zijn er wel in de evaluatie van de politiek in België. Beide partijen bestempelen de huidige gang van zaken als volkomen verwerpelijk. Allebei sturen zij aan op een drastische sanering van het politiek bedrijf. Ook zijn er gemeenschappelijke stijlkenmerken: een neiging tot verbaal geweld is er één van. Een ander is het verheffen van wijdverspreide stereotypen (in de trant van 'de migranten pakken ons werk af' of 'in de politiek is het allemaal één pot nat' en 'alle politici zijn zakkenvullers') tot partijpolitieke slogans. In die zin hebben het Vlaams Blok en ROSSEM allebei een demagogische inslag. Op dat punt zijn ze onderling verwisselbaar. Het zou dus kunnen dat kiezers van ROSSEM bij het verdwijnen van deze partij - wat, gegeven de wankele positie van haar stichter, niet ondenkbaar is - probleemloos naar het Vlaams Blok overstappen. Zo bezien heeft Van Rossem een werfreserve voor het Vlaams Blok aangelegd.

Interessant is ook de vergelijking met de Waalse kieskantons, waar een partij à la ROSSEM ontbrak. Het aantal blanco en ongeldige stemmen is er gestegen van 6, 7% in 1987 naar 8,0% in 1991. Bovendien ligt het aandeel van de afwezige kiezers in Wallonië zelfs op 8, 3 % .

Het massaal verlies van de drie regeringspartijen gaat slechts in zeer beperkte. mate gepaard met winst voor de PVV en voor AGALEV. De verschuiving werkt bijna uitsluitend in het voordeel van de twee partijen, Vlaams Blok en ROSSEM, die zich in de marge van de Belgische democratie bewegen. Hun gezamenlijke netto-winst in Vlaanderen en Brussel bedraagt 488. 000 stemmen.

In de pleidooien van wie zich tegen dramatiserende commentaar verzet klinkt vaak de stelling door dat het gros van de kiezers op 24 november 1991 niet van partij veranderd is. Dat is uiteraard juist. Toch is aan te nemen dat voor een aantal partijgetrouwen een overstap naar het Vlaams Blok en ROSSEM in de toekomst niet uitgesloten is. Op basis van enkele enquêtes mag gezegd worden dat beide partijen in Vlaanderen nog over een werfreserve beschikken.

Wellicht zien we de uitslag van 24 november 1991 beter als het (voorlopig?) eindpunt van een ontwikkeling die al enige tijd aan de gang is. Dat de Belgische politiek eigenlijk erkend zou moeten worden als een bedrijf-in moeilijkheden is al langer voelbaar. De knipperlichten waren er: de openbare schuld, het verlies aan prestige op de internationale scène, de mediakritiek op de politieke klasse, de desinteresse van de jongeren. Wij hebben met zijn allen het onweer echter niet (willen) zien aankomen. Bovendien, wat Vlaanderen op 24 november 1991 overkwam is niet typisch Vlaams. Het is elders, in sommige van onze buurlanden (Frankrijk: het Front N ational, Denemarken en Noorwegen: een anti-belastingpartij, Duitsland: de Republikaner), al allemaal eens vertoond. Het is bijgevolg veeleer de vraag waarom een partij als ROSSEM niet vroeger op het toneel verschenen is en waarom de doorbraak, ook buiten het Antwerpse, van het Vlaams Blok er pas in 1991 is gekomen.

Zijn deze Vlamingen nu richtîng-ROSSEM gegaan omdat de ludieke dimensie daar nog meer uitgesproken was? AGALEV trok vroeger ook protest- of spijtstemmen aan. Gingen die nu naar het Vlaams Blok omdat deze formatie als een krachtiger megafoon voor het uiten van protest beschouwd wordt? Er speelt wellicht nog iets anders. AGALEV is een voorstander van het opleggen van strenge limieten, ook aan de consumptie van tal van goederen. Dat staat haaks op de wijd verspreide vraag naar ongebonden vrijheid, ook en misschien vooral bij jongeren.

De Praagse lente verliep rustig deze Zondag. Goede Vrijdag.

De roodharige poes had iets van een autovrije Zondag.

De Zondag rust met een kadetje en gesmolten boter.

Margreet Zomer, 1915: Het vreselijkste stond mij weer voor ogen, als wij onze beide kleinen eens moesten verliezen. Ik kon ze niet afstaan. De eerste zondag dat ik naar de kerk ging (..) behandelde de dominee de derde bede van het Onze Vader, Uw wille geschiede. Ik gevoelde dat ik dat niet kon zeggen. Mijn gebed was gedurig: Heer, laat ze ons behouden, maar indien Uw wil anders is, leer mij dan eerst dat gebed te bidden.

It comes down to what we think and what we do. The rest is just a collective outcome of that.

s Zondags liepen wij uren en uren ver over wegen, waar zij nooit kwamen, en op kantoor dachten wij aan de slootjes en de weilanden, die wij gezien hadden en terwijl de heeren ons bevalen dingen te doen waarvan wij 't nut niet begrepen, dachten wij er aan, hoe Zondagavond de zon was ondergegaan achter Abcoû. En hoe wij woordeloos 't heelal doordacht hadden, hoe God ons hoofd, ons hart en ons ruggemerg gevuld had en hoe mal zij zouden kijken, als wij hun dat zouden zeggen.