Zona Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Zona. Here they are! All 100 of them:

I don't know a better preparation for life than love of poetry and a good digestion
Zona Gale
Leggendo non cerchiamo idee nuove, ma pensieri già da noi pensati, che acquistano sulla pagina un suggello di conferma. Ci colpiscono degli altri le parole che risuonano in una zona già nostra – che già viviamo – e facendola vibrare ci permettono di cogliere nuovi spunti dentro di noi.
Cesare Pavese (Il mestiere di vivere: Diario 1935-1950)
Prefería mantenerme el mayor tiempo posible en esa zona de incertidumbre en la que caben todas las posibilidades, a obtener una respuesta rotunda y negativa.
Guadalupe Nettel (Después del invierno)
Nella vita non bisogna mai rassegnarsi, arrendersi alla mediocrità, bensì uscire da quella "zona grigia" in cui tutto è abitudine e rassegnazione passiva, bisogna coltivare il coraggio di ribellarsi
Rita Levi-Montalcini
Când te simţi lovit, apăsat de viaţă, trebuie mai ales atunci să-ţi îndrepţi ochii spre zona solară a speciei: să asculţi muzică, să reciteşti o poezie, să te uiţi la un tablou. Dintr-o dată, simţi cum, de la nivelul râmei, fiinţa ta se ridică pe verticala piscului.
Ileana Vulpescu (Arta conversației)
There's always a way if you're not in a hurry.
Paul Theroux (The Last Train to Zona Verde: My Ultimate African Safari)
Zona spat a stream of Spanish that overwhelmed translation, a long and liquid curse.
William Gibson (Idoru (Bridge, #2))
Siempre he creído que hay dos tipos de miedos en el mundo. Por un lado, están los necesarios, esos que nos mantienen a salvo, y, por otro, los que nos retienen en nuestra zona de confort y nos impiden llevar a cabo cosas que nos harían felices.
Inma Rubiales (Hasta que nos quedemos sin estrellas)
Si me quieres, quiéreme entera, no por zonas de luz y sombra… Si me quieres, quiéreme negra y blanca. Y gris, y verde y rubia, y morena… Quiéreme día, quiéreme noche… ¡Y madrugada en la ventana abierta!… Si me quieres, no me recortes: ¡Quiéreme toda… O no me quieras!
Dulce María Loynaz
Kadang zona nyaman hanya membuat kita jadi lemah, manja, lengah tapi ketika kita dihadapkan pada cobaan, baru kita jadi berusaha untuk bertahan, Mungkin tidak mudah, tapi ya memang hanya itu yang bisa kita lakukan. Bertahan, ikhlas, pasrah
LoveinParisSeason2
Todo lo que puedo hacer es esperar, dejar pasar los días. El tiempo no lo cura todo, esa es una mentira que se repiten los que están desesperados por olvidar, pero sí consigue poner en espera los sentimientos y las emociones. Apartas los recuerdos y los recluyes en una zona de tu mente a la que, con suerte, solo accedes en esas noches en las que te cuesta conciliar el sueño. Al final, logras vivir y seguir adelante aunque sepas que hay una parte de ti que malvive como puede. Haces balance y llegas a la conclusión de que eres más o menos feliz, y procuras no mirar atrás.
Victoria Vilchez (No me quieres, no te quiero (Quiéreme, #1))
If the regular length of a shot is increased, one becomes bored, but if you keep on making it longer, a new quality emerges, a special intensity of attention.' At first there can be a friction between our expectations of time and Tarkovsky-time and this friction is increasing in the twenty-first century as we move further and further away from Tarkovsky-time towards moron-time in which nothing can last—and no one can concentrate on anything—for longer than about two seconds.
Geoff Dyer (Zona: A Book About a Film About a Journey to a Room)
que la zona del cerebro más involucrada en la idea que tenemos de nosotros mismos es también la zona que procesa la postura corporal.
Nazareth Castellanos (El espejo del cerebro (Ensayo nº 27) (Spanish Edition))
Pienso que en la vida de cada uno de nosotros existe un libro similar, que de pequeños no nos limitamos simplemente a leer, sino que inspeccionamos y rebuscamos en cada uno de sus rincones como si de una habitación se tratara. Un libro así, rebuscado como una habitación, escrutado o interrogado como una cara en cada rasgo y arruga, nunca podremos juzgarlo como se juzga un libro, porque para nosotros ha abandonado la zona de los libros y ha pasado a vivir a la zona de la memoria y de los afectos.
Natalia Ginzburg
«Uno nunca termina de conocer del todo a las personas, ni aún a las más cercanas [...]. Siempre hay una zona de cada uno que permanece a oscuras, alejada por completo de los demás. Una zona de pensamientos, de actividades, de cualquier cosa. Pero siempre hay un lugar de nosotros en el que no dejamos que entre nadie más. Yo creo que eso es lo que hace a las relaciones con los demás tan interesantes, esa certeza de que, aunque nos lo propongamos, nunca los vamos a conocer del todo»
Antonio Santa Ana (Los ojos del perro siberiano)
Church and God ain't the same thing. From what I know, God's perfect. The Church makes mistakes... God's about order, Church is about power, as best as I can figure, to be against one is not to be against the other.
Nathan L. Yocum (The Zona)
I have a hatred of the taming of animals, especially large ones that are so contented in the wild. I abominate circus acts that involve big befooled beasts--cowed tigers or helplessly roaring lions pawing the air and teetering on small stools. I deplore zoos and anything to do with animal confinement or restraint.
Paul Theroux (The Last Train to Zona Verde: My Ultimate African Safari)
Moments of mystery are rare enough, in all conscience; and when they do arrive all the world misses them by trying to understand them. Which is manifestly ungrateful and stupid.
Zona Gale (Romance Island)
hay enormes zonas a las que no he llegado nunca, y lo que no se ha conocido es lo que no se es.
Julio Cortázar (Rayuela)
Y la miraba allá arriba, inquieto, como quien vigila a un equilibrista querido que se mueve en zonas peligrosísimas y sin que nadie pueda prestarle ayuda.
Ernesto Sabato (Sobre héroes y tumbas)
Schimbarea autentică se produce în momentul în care ieșim din zona de confort, în care ne lăsăm expuși, vulnerabili în fața incertitudinilor.
Andrei Cristian (Epoca îndreptățirii)
Evocaba imágenes de coágulos y barricadas, antes que de acogedores orificios o incluso espacios abiertos, zonas de hiato.
Stephen King (Misery)
Precisamos urgentemente de nos enganar com o que quer que seja, de fugir à brutal realidade das coisas, de entrar em zonas que nos poupem da lucidez. Adoecemos rapidamente se não formos entretidos
Pedro Paixão (Amor Portátil)
Hay algo que se nos escapa a la hora de comprendernos. Siempre existirán lagunas, zonas de sombras que, incluso viviendo en nuestra piel, son un enigma toda nuestra vida" Bilis Negra de Samantha Devin
Samantha Devin (Bilis Negra)
Mi diressi dalla metro verso il South Dock, attraversai il South Quay Footbridge e lo ritrovai in pochi minuti di cammino. Ogni volta che visitavo l'ex area portuale, da quand'era stata trasformata in centro direzionale dagli splendidi grattacieli in vetro e acciaio, non potevo non restare colpita dallo sforzo che era stato fatto per abbracciare la modernità senza sacrificare la bellezza. Il grattacielo dove viveva Edy, in South Quay Plaza, non faceva eccezione, anche se la zona era un po' troppo densa di cemento per i miei gusti. Mi fermai alla base dell'edificio, lasciando che il mio sguardo cercasse di raggiungere la sommità della torre di vetro. In fondo, era ovvio che Edy Thor vivesse lassù, quasi a guardare noi mortali dall'alto.
Chiara Santoianni (Missione a Manhattan)
What brings you to our gorgeous, God-given paradise, our Eden of monsters and half-men?
Nathan L. Yocum (The Zona)
Exhaló el aire con un sonoro suspiro. El corazón latía a ritmo de maratón en algún lugar de su cuello, tenía la piel caliente y tirante sobre los huesos y estaba empapada en zonas donde una señorita soltera de reputación inmaculada como ella no debería estarlo.
Gail Carriger (Soulless (Parasol Protectorate, #1))
Siempre queda una zona inescrutable, un espacio donde anidan los sentimientos más bajos, un territorio oscuro, que muchas veces no es visible ni a nuestros propios ojos, porque de verlo, el delicado andamiaje que hemos construido a lo largo de nuestras vidas se vendría abajo de golpe.
Carla Guelfenbein (Contigo en la distancia)
No olvidemos que el éxito en la vida lo logran las personas que son capaces de concentrarse y enfocarse en lo que realmente desean, siendo capaces de perseverar en el propósito. La atención del cerebro se desarrolla en la corteza prefrontal. Esta zona se encarga de la voluntad, el autocontrol y la planificación de una tarea. Hay que desarrollar esta zona del cerebro en los niños desde pequeños. Es una de las más importantes de la mente.
Marian Rojas Estapé (Cómo hacer que te pasen cosas buenas)
Good people will outlast the rule of the Church. No rule of law lasts for long, and there is nothing that can wholly destroy the good and evil that lives in man. It's ours to own for the duration of time and whatever exists beyond.
Nathan L. Yocum (The Zona)
Un labirint cu bolti inalte, ca niste tunele la suprafata, imbracat in trandafiri agatatori, acoperea zona dinspre rasarit a gradinii. Din loc in loc erau intercalate mici gherete imbracate in flori ce ieseau in afara, cu o banca din lemn avand spatarul inalt. Ina nu rezistase ispitei trandafirilor. Le invatase soiurile de la Leopold: trandafirii albi „Lace Cascade” revarsati in flori marunte; „Singing in the Rain” cu petale infoliate, de culoarea caiselor, stropiti de diamantele din roua; trandafirii Thea ale caror cupe seducatoare, catifelate, imprastie parfumuri sofisticate; trandafirii japonezi amplu desfacuti in petale mari, rasfrante; trandafirii Damask invaluiti subtil in petale diafane de forma aripilor de fluturi... Ce sa aleaga mai intai? Din aceasta conjuratie picturala, trecand de la nuantele patinate de roz, galben, crem pana la rosu carmin, nu avea decat sa culeaga un buchet multicolor, prea mic pentru a cuprinde nestematele unei gradini intregi.
Sorina Popescu (Mireasma trandafirilor salbatici)
Creo que lo que me excitaba de tal manera extrema era la idea poética de morir haciendo el amor. Además, la debilidad aliada a la fiebre me sumergían en esa zona sin relación con lo cotidiano en la que siempre deposité mi única esperanza y que hasta esa noche yacía en un imperio soñado de acceso imposible a causa de su irrealidad.
Alejandra Pizarnik (Diarios)
Con sus ojos grandes y llenos de miedo, suavemente tira de mi mano y la pone en su pecho sobre su corazón, en la zona prohibida. Su respiración se acelera. Su corazón está bombeando un frenético, pulsante latido bajo mis dedos. No quita sus ojos de mí; su mandíbula está tensa, sus dientes apretados. Jadeo. ¡Oh mi Cincuenta! Me está dejando tocarlo. Y es como si todo el aire de mis pulmones se ha vaporizado, ido. La sangre está latiendo en mis oídos cuando el ritmo de mi corazón aumenta para igualar el suyo. Él deja ir mi mano, dejándola en su lugar sobre su corazón. Flexiono levemente mis dedos, sintiendo la calidez de su piel bajo la tela de su camiseta. Está sosteniendo el aliento. No puedo soportarlo. Intento mover mi mano. —No —dice rápidamente y pone su mano una vez más sobre la mía, presionando mis dedos contra él—. No.
E.L. James
Honor miró por la ventana... y vio la sobrecogedora imagen de un ángel con alas de color azul plateado aterrizando en la zona verde del césped. -Es... -Se quedó sin aliento. Había visto fotos, incluso imágenes de televisión, que mostraban a aquel ángel de alas azules, pero ninguna de ellas le hacía justicia. Nada podría hacérsela. Resultaba mucho más impactante de cerca. No le quitó la vista de encima mientras se reunían con él junto al coche. Tenía los ojos del color del oro veneciano, el cabello negro con matices azules, y un rostro de una belleza tan pura que resultaba casi demasiado hermoso. Casi. Era, sencillamente, la criatura más hermosa que había visto en su vida. -Soy Illium -dijo el ángel mirándola a los ojos. Honor estuvo a punto de esbozar una sonrisa al ver la curiosidad pintada en sus iris dorados. -Yo soy Honor.
Nalini Singh (Archangel's Blade (Guild Hunter, #4))
I "salvati" del Lager non erano i migliori, i predestinati del bene, i latori di un messaggio: quanto io avevo visto e vissuto dimostrava l'esatto contrario. Sopravvivevano di preferenza i peggiori, gli egoisti, i violenti, gli insensibili, i collaboratori della "zona grigia",le spie. Non era una regola certa (non c'erano, nè ci sono nelle cose umane, regole certe), ma pure sempre una regola. Mi sentivo sì innocente, ma intruppato fra i salvati, e perciò alla ricerca permanente di una giustificazione.
Primo Levi (The Drowned and the Saved)
Kretanje je duša svega što drhti. Započinje tako da se prvo dogodi trenutak onima koji žive trenutak, a onda se, onima koji žive vječnost, vječnost nametne kao bolest.
Kemal Mujičić Artnam (Zona Zoo)
Një nga paragjykimet, që kultivojnë burrat për ne, është se ne vdesim për shampanjë. Sikur zona, ku gudulisemi më shumë të ishte gjuha.
Christine Grän (Die Hochstaplerin)
Ketika seseorang memutuskan keluar dari zona nyaman, justru ia telah keluar dari zona tidak nyamannya untuk mencari zona nyaman yang sebenarnya.
Gin Teguh
Jika kamu berada di zona yang tidak aman, maka sesungguhnya itulah yang terbaik untuk mentalmu.
Alivia Salma
Jika hidup ini ibaratkan lingkaran, apakah kamu hanya akan berputar di zona nyaman mu?
Arief Subagja
La vida empieza donde termina tu zona de confort.
Hal Elrod (Mañanas milagrosas: Los 6 hábitos que cambiarán tu vida antes de las 8:00)
Yo parezco zona de desastre a su lado.
Irene Bostelmann (El camino más largo)
Analiza regretlor duce mereu discutia intr-o zona mai profunda.
Irvin D. Yalom (Creatures of a Day: And Other Tales of Psychotherapy)
DEBES SALIR DE TU ZONA DE CONFORT”, nos adoctrina la Modernidad. A esta altura, ya saben que soy como un salmón que me encanta ir en contra de la corriente y de los eslogans imperativos de turno. ¿Por qué ese ensañamiento tan feroz con la comodidad? Como si fuera algo menor y hasta malo sentirse seguro y a gusto… ¿Acaso lo escribió algún enemigo envidioso? Es más, lograr ese confort quizá sea una de las cosas más difíciles de la vida. Y por supuesto, no hablo precisamente de lujos materiales. Pero si uno se siente bien en donde está ¿para qué salir de ese lugar tan privilegiado y arriesgar el tesoro? Si uno está mal, y no se siente confortable, es más lógico que uno intente cambiar esa situación y se lance a ciegas a cualquier otra cosa. Pero lo opuesto, suena más a un masoquismo histérico e inconformista que a un buen consejo. Por supuesto que entiendo la arenga que hay detrás de este eslogan tan popular en los coaching de época y no digo que no haya que arriesgarse, ni incluso aventurarse. Creo que no hay nada más estimulante que los desafíos difíciles e inciertos. Algunos, hasta arman su zona de confort personal con pinceladas de pura adrenalina. Lo incierto, para ellos, es puro confort. En fin, ustedes también ya se habrán dado cuenta: la vida es una eterna contradicción y lo que sirve para algunos, es nefasto para otros… Les dejo una frase que escribí para mi #libro Observados que nos habla también de estas contradicciones tan humanas. “La insatisfacción es una fuente inagotable, tanto de infelicidad como de progreso. Ironías de la Humanidad.
Gonzalo Guma (OBSERVADOS: Más allá de Equinoccio)
...if mankind was put on earth to create works of art, then other people were put on earth to comment on those works, to say what they think of them. Not to judge objectively or critically assess these works but to articulate their feelings about them with as much precision as possible, without seeking to disguise the vagaries of their nature, their lapses of taste and the contingency of their own experiences, even if those feelings are of confusion, uncertainty or-in this case-undiminished wonder.
Geoff Dyer (Zona: A Book About a Film About a Journey to a Room)
Someone who seems doddery is perhaps not doddery at all but only an older person absorbed in squinting concentration, as though on an ultimate trip, memorizing a scene, grateful for being alive to see it.
Paul Theroux (The Last Train to Zona Verde: My Ultimate African Safari)
jamás podemos quedarnos en la llamada «zona de confort» y relajarnos, pues eso sería volver a la mediocridad, en donde está el 90 por ciento de la población que tiene sólo el 10 por ciento de la riqueza mundial.
Alberto Chan Aneiros (Las 10 claves del éxito financiero: El método Chan)
Es un poco así: hay líneas de aire a los lados de tu cabeza, de tu mirada, zonas de detención de tus ojos, tu olfato tu gusto, es decir que andás con tu límite por fuera y más allá de ese límite no podés llegar cuando creés que has aprehendido plenamente cualquier cosa, la cosa lo mismo que un iceberg tiene un pedacito por fuera y te lo muestra, y el resto enorme está más allá de tu límite y así es como se hundió el Titanic.
Julio Cortázar (Hopscotch)
Filozofia este expresia neliniştii oamenilor impersonali. De aceea ea oferă atât de puţin pentru înţelegerea trăirilor totale, dramatice şi ultime. Pentru cei care, fără să vrea, au depăşit viaţa, filozofia e prea puţin. Niciun gând n-a suprimat o durere şi nicio idee n-a alungat frica de moarte. De aceea, lasă gandurile şi începe teroarea împotriva ta, cu furie şi cu o exaltare disperată. Căci ideile n-au salvat şi nici n-au prăbuşit pe nimeni. Din centrul fiinţei tale, din zona din care eşti iresponsabil, fiindcă e prea adâncă, izbucneşte într-o explozie feroce, scoate atâta energie din intunericul tău încât să nu mai rămână decât lumină. Şi în demonia aceasta, să se nască în tine mândria de-a nu mai avea idei, ci numai clocot, obsesii şi nebunie. Să fii atât de frenetic, încât vorbele tale să ardă, şi expresiile tale să fie atât de limpezi, încât să semene transparenţei arzătoare a lacrimilor. Aruncă peste neliniştea ta teroarea ta şi fă ca în acest fel totul să tremure într-un apocalips intern, zguduitor şi dramatic. Aducându-ţi întreg organismul la un nivel atât de ridicat şi la o vibraţie atât de mare, ritmul intens şi accelerat înghite durerea în încordările lui, o topeşte şi o integrează în evoluţiile lui, astfel că o mare nebunie ne scapă temporar de o mare durere.
Emil M. Cioran (Cartea amăgirilor)
— Não quero ser rude, mãezinha, mas acho completamente absurdo se preocupar com isso. A senhora falou em crueldade mental. Olha aí a crueldade máxima, a mãe ficar se preocupando se o filho ou a filha é homossexual. Entendo que se aflija com droga e etecetera mas com o sexo do próximo? Cuide do próprio e já faz muito, me desculpe, mas fico uma vara com qualquer intromissão na zona sul do outro. Lorena chama de zona sul. A norte já é tão atingida, tão bombardeada, mas por que as pessoas não se libertam e deixam as outras livres? Um preconceito tão odiento quanto o racial ou religioso. A gente tem que amar o próximo como ele é e não como gostaríamos que ele fosse.
Lygia Fagundes Telles (As Meninas)
A Oliveira le gustaba hacer el amor con la Maga porque nada podía ser más importante para ella y al mismo tiempo, de una manera difícilmente comprensible, estaba como por debajo de su placer, se alcanzaba en él un momento y por eso se adhería desesperadamente y lo prolongaba, era como un despertarse y conocer su verdadero nombre, y después recaía en una zona siempre un poco crepuscular que encantaba a Oliveira temeroso de perfecciones, pero que la Maga sufría de verdad cuando regresaba a sus recuerdos y a todo lo que oscuramente necesitaba pensar y no podía pensar, entonces había que besarla profundamente, incitarla a nuevos juegos, y la otra, la reconciliada, crecía debajo de él y lo arrebataba, se daba entonces como una bestia frenética, los ojos perdidos y las manos torcidas hacia adentro, mítica y atroz como una estatua rodando por una montaña, arrancando el tiempo con las uñas.
Julio Cortázar (Hopscotch)
«Siempre paso miedo cuando vuelvo a pie a casa a estas horas... No sé exactamente dónde estoy...» Y era cierto que había que cruzar por una tierra de nadie o más bien por una zona neutra en la que uno estaba aislado de todo.
Patrick Modiano (Para que no te pierdas en el barrio)
Ojalá pudiese entrar en su mente y manejar todas sus ideas a mi antojo; eliminar el sufrimiento, colorear las zonas grises, reparar lo que se ha roto… porque ese es el único modo de arreglar también todo lo malo que hay en mí.
Alice Kellen (Sigue lloviendo (Spanish Edition))
Cuando uno permanece mucho tiempo solo, cuando pasan años y años sin que el diálogo vivificante y buceador lo estimule a llevar esa modesta civilización del alma que se llama lucidez hasta las zonas más intrincadas del instinto, hasta esas tierras realmente vírgenes, inexploradas, de los deseos, de los sentimientos, de las repulsiones, cuando esa soledad se convierte en rutina, uno va perdiendo inexorablemente la capacidad de sentirse sacudido, de sentirse vivir.
Mario Benedetti (La tregua)
Desde hacía un tiempo yo no distinguía entre zonas públicas y privadas, no me importada que la gente me oyera y juzgara, advertía un fuerte deseo de representar mi rabia como si estuviera sobre un escenario. Cógela, le grité, no la soporto
Elena Ferrante (The Lost Daughter)
Yaşamımızda rayından çıkabilecek şeylerin hepsini fark ettikten sonra hayat yaşanır olmaktan çıkar, daha çok beklemekle geçer, Kanseri beklemekle. Bunamayı beklemekle. Her aynaya baktığınızda zona olabilecek kırmızı lekeler aramaya başlarsınız.
Chuck Palahniuk (Choke)
los veo nítidamente divididos en una amplia zona de luz y una estrecha banda de sombra: la luz pertenecía al solaz de investigar en bibliotecas suntuosas; la sombra, a los deseos atormentadores y los insomnios sobre los cuales ya he dicho bastante.
Vladimir Nabokov (Lolita)
Viajar por el imperio no solo significaba atravesar zonas horarias tal como lo entendemos nosotros, sino moverse entre formas completamente distintas de calcular las fechas o las horas del día (es un auténtico misterio comprender cómo manejaban la agenda).
Mary Beard (SPQR: A History of Ancient Rome)
If the regular length of a shot is increased, one becomes bored, but if you keep on making it longer, it piques your interest, and if you make it even longer, a new quality emerges, a special intensity of attention.’ This is Tarkovsky’s aesthetic in a nutshell.
Geoff Dyer (Zona: A Book About a Film About a Journey to a Room)
Antes de saltar del autobús todavía en marcha y desaparecer en una calle oscura, le clavaron la navaja en la zona de los riñones. Y la navaja rebotó en la vieja edición de la Odisea, de tapa dura, que traía entremetida en el pantalón, oculta por la chamarra. No sufrió ni un rasguño. Ulises sabe desde entonces que los libros salvan. Literalmente.
Benito Taibo (Cómplices)
Time is a factor in travel, one of the most crucial.
Paul Theroux (The Last Train to Zona Verde: My Ultimate African Safari)
Bogotá era entonces una ciudad de cien mil habitantes, con no más de cinco barrios y un área de quince kilómetros cuadrados. El centro era la joya arquitectónica de la capital y hacia el norte, por las vegas de un pueblo llamado Chapinero, habían sido construidos los barrios de la clase alta. Los pobres, menesterosos y campesinos desplazados vivían en los cerros y en las zonas del sur y el occidente de la capital. Había una Calle Real que comenzaba en la avenida trece y llegaba hasta el ángulo nororiental de la plaza de Bolívar, a lo largo de la cual bullía un activo comercio y se desplegaban elegantes tiendas de telas, vajillas, farmacias yjoyas, la mayoría de las cuales estaban en manos de judíos, libaneses y alemanes.
Ecchehomo Cetina (El hombre que fue un pueblo (Spanish Edition))
After his initial homecoming week, after he'd been taken to a bunch of sights by his cousins, after he'd gotten somewhat used to the scorching weather and the surprise of waking up to the roosters and being called Huascar by everybody (that was his Dominican name, something else he'd forgotten), after he refused to succumb to that whisper that all long-term immigrants carry inside themselves, the whisper that says You do not belong, after he'd gone to about fifty clubs and because he couldn't dance salsa, merengue, or bachata had sat and drunk Presidentes while Lola and his cousins burned holes in the floor, after he'd explained to people a hundred times that he'd been separated from his sister at birth, after he spent a couple of quiet mornings on his own, writing, after he'd given out all his taxi money to beggars and had to call his cousin Pedro Pablo to pick him up, after he'd watched shirtless shoeless seven-year-olds fighting each other for the scraps he'd left on his plate at an outdoor cafe, after his mother took them all to dinner in the Zona Colonial and the waiters kept looking at their party askance (Watch out, Mom, Lola said, they probably think you're Haitian - La unica haitiana aqui eres tu, mi amor, she retorted), after a skeletal vieja grabbed both his hands and begged him for a penny, after his sister had said, You think that's bad, you should see the bateys, after he'd spent a day in Bani (the camp where La Inca had been raised) and he'd taken a dump in a latrine and wiped his ass with a corn cob - now that's entertainment, he wrote in his journal - after he'd gotten somewhat used to the surreal whirligig that was life in La Capital - the guaguas, the cops, the mind-boggling poverty, the Dunkin' Donuts, the beggars, the Haitians selling roasted peanuts at the intersections, the mind-boggling poverty, the asshole tourists hogging up all the beaches, the Xica de Silva novelas where homegirl got naked every five seconds that Lola and his female cousins were cracked on, the afternoon walks on the Conde, the mind-boggling poverty, the snarl of streets and rusting zinc shacks that were the barrios populares, the masses of niggers he waded through every day who ran him over if he stood still, the skinny watchmen standing in front of stores with their brokedown shotguns, the music, the raunchy jokes heard on the streets, the mind-boggling poverty, being piledrived into the corner of a concho by the combined weight of four other customers, the music, the new tunnels driving down into the bauxite earth [...]
Junot Díaz (The Brief Wondrous Life of Oscar Wao)
Non si è forse osservato abbastanza che il problema della libertà sensuale in tutte le sue forme è in gran parte un problema di libertà di espressione. Appare evidente come, di generazione in generazione, le tendenze e gli atti differiscono ben poco; ciò che invece cambia è l'estensione della zona di silenzio che li circonda o lo spessore degli strati di menzogna che li comprimono.
Marguerite Yourcenar (Alexis ou le Traité du vain combat / Le Coup de grâce)
Anche se la spudorata devastazione di quel luogo tanto speciale mi rattristava molto, ho optato per parole che tutti potessero considerare sensate e adeguate. Ho usato il linguaggio predominante del liberismo, dell'innovazione, dell'utilitarismo e del marketing. Ho parlato dell'importanza di quella zona per l'immagine dell'Islanda, delle sue potenzialità per il mercato turistico, del suo valore per la ricerca scientifica e della possibilità che gli altipiani interni fossero utilizzati come set cinematografici o pubblicitari, attirando così valuta straniera. [...] Ma viviamo in tempi in cui è il denaro a misurare la realtà. Non potevo giustificare il diritto della natura all'esistenza e il suo valore argomentando che lì si trovavano i vasti silenti spazi degli dei.
Andri Snær Magnason (Um tímann og vatnið)
Cuando yo veía un objeto externo la conciencia de que lo estaba viendo flotaba entre el y yo, y lo ceñía de una leve orla espiritual que no me dejaba llegar a tocar nunca directamente su materia; se volatilizaba en cierto modo antes de que entrara en contacto con ella, lo mismo que un cuerpo incandescente al acercarlo a un objeto mojado no llega a tocar su humedad, porque siempre va precedido de una zona de evaporación.
Marcel Proust (Swann’s Way (In Search of Lost Time, #1))
Toată viața am încercat- și mi-a reușit, de cele mai multe ori să fiu discretă. Poate de la mama e chestia asta, și acum țin minte cum zicea mereu ca să nu mai vorbesc tare că ne aud vecinii (...) mai încet, că ne știe toată lumea, totul trebuia să se petreacă ușor și pe muțenie. Oricum, am încercat întodeauna să trec neobservată. Nu am vorbit niciodată în public despre evenimente care mă priveau personal(...) Sunt femeia de pe margine, le-am spus mereu și celor pe care i-am iubit , ca un fel de avertisment, sunt în afară mai mereu, acolo e zona mea de confort. O vreme mi-a și plăcut așa, eram un fel de observator neutru, nu mă implicam prea mult, nu doream prea mult, era mai sigur. În timp, însă, am trecut în cealată extremă. Am ajuns să urăsc cumințenia asta idioată care mă caracterizează, incapacitatea de a mă exterioriza, de a-mi savura plăcerile. Timiditatea, frustrările, orgoliul stupid. La mine totul se consumă încet, parcă în reluare. Între gesturi și emoțiile sau gândurile care le-au provocat există o distanță suficent de mare, încât să se ducă dracului orice urmă de spontaneitate. Calmul meu nu este calm, liniștea mea nu este o liniște, sub aparențele astea există o viermuială de gânduri, presupuneri, temeri. Tac mai mereu, dar e o tăcere care mă sufocă.
Maria Orban (Oameni mari)
La región ventromedial desempeña una función crucial en la toma de decisiones. Establece contingencias y relaciones, y organiza la montaña de información que recibimos del mundo exterior para priorizar y señalar las cosas que exigen atención inmediata. Quienes sufren alguna lesión en esta zona están plenamente capacitados para el pensamiento racional y pueden ser muy inteligentes y funcionales, pero carecen de capacidad de juicio.
Malcolm Gladwell (Inteligencia intuitiva. ¿Por qué sabemos la verdad en dos segundos?)
Mi región ofrece gran número de paseos espléndidos; y aunque durante muchos años he caminado prácticamente cada día, y a veces durante varios días, aún no los he agotado. Un panorama completamente nuevo me hace muy feliz, y sigo encontrando uno cada tarde. Dos o tres horas de camino me llevan a una zona tan desconocida como siempre espero. Una granja solitaria que no haya visto antes resulta a veces tan magnífica como los dominios del rey de Dahomey.
Henry David Thoreau (Caminar (Spanish Edition))
En cuanto al lenguaje mismo, ¿a partir de qué momento, de qué modificación semántica o sintáctica, se puede reconocer que se ha transformado en discurso racional? ¿Qué línea decisiva se traza, por consiguiente, entre una descripción que pinta las membranas como “pergaminos empapados” y esta otra, no menos cualitativa, no menos metafórica, que ve, extendidas sobre las envolturas del cerebro, películas de clara de huevo? ¿Las láminas “blancuzcas” y “rojizas” de Bayle son, para un discurso científico, de valor diferente, de solidez y de objetividad más densas, que las laminillas endurecidas descritas por los médicos del siglo XVIII? Una mirada un poco más meticulosa, un recorrido verbal más lento y mejor apoyado en las cosas, valores epitéticos finos, a veces algo enredados, ¿no es simplemente, en el lenguaje médico, la proliferación de un estilo que desde la medicina galénica ha tendido, ante el gris de las cosas y de sus formas, zonas de cualidades?
Michel Foucault (El nacimiento de la clínica. Una arqueología de la mirada médica)
LETTERA 14 NON DOBBIAMO ESSERE SCHIAVI DEL CORPO Il marinaio temerario non si cura delle minacce dell'austro che agita il mare siciliano e suscita i vortici, e non si dirige verso la parte sinistra della costa, ma passa vicino a quel tratto costiero da cui Cariddi sconvolge il mare. Il marinaio più cauto, invece, chiede a chi conosce i luoghi quali correnti ci siano e quali indizi si possano trarre dalle nubi, e tiene la rotta ben lungi da quella zona malfamata per i suoi gorghi.
Seneca (Lettere a Lucilio)
«Sono triste. Non voglio essere triste.» Il cuore di Zeke si strinse nel suo petto. Non voleva vedere Gabe triste. Non poteva. Si allungò verso il ragazzo, cercando di attirarlo a sé senza fargli male o toccare qualche zona dolorante, e si ritrovò a stringergli le spalle, i corpi stretti l’uno sull’altro. Una luce si spense nel corridoio, togliendogli quel poco di visibilità che avevano. Alla cieca si avvicinò al volto di Gabe, sfiorandogli il naso con il suo. Ogni volta che si abbassava gli carezzava piano le labbra, delicato come un soffio «Non voglio usarti.» Il sussurro di Gabe lo fece sorridere, e la carezza successiva fu più lunga delle precedenti, più decisa e umida. «Non mi stai usando. Cerco solo di renderti felice.» «Non sei costretto.» Un altro bacio, e una piccola spinta dell’inguine contro quello di Gabe, tanto per fargli capire che non vi era costrizione, quanto desiderio. Determinazione. Voglia sfrenata di stargli accanto, stringerlo e non lasciarlo più andare.
Susan Moretto (Principessina)
Dedico-me à tempestade de Beethoven. A vibração das cores neutras de Bach. A Chopin que me amolece os ossos. A stravinsky que me espantou e com quem voei em fogo. Â morte e transfiguração, em que Richard Strauss me revela um destino? Sobretudo, dedico-me às vesperas de hoje e a hoje, ao trasnparente véu de Debussy, a Marlos Nobre, a Prokofiev,a Carl Orf, a Schönngberg, aos dodecafônicos, aos gritos rascantes dos eletronicos - a tonas esses que em mim atigiram zonas assutadoramente inesperadas, todos esses profetas do presente e que a mim me vaticinaram a mim mesmo a ponte de eu neste instante explodir em : eu. Esse eu que é vós pois não aguento ser apenas mim, preciso dos outros para me manter de pé, tão tonto que sou, eu enviesado, enfim que é que se há de fazer senão meditar para cair naquele vazio pleno que só se atinge com a meditação. Meditar não precisa de ter resultados: a meditação pode ter como fim apenas ela mesma. Eu medito sem palavras e sobre o nada. O que me atrapalha a vida é escrever.
Clarice Lispector (The Hour of the Star)
Estoy a tu disposición para lo que decidas hacer, simplemente dime si tengo que empezar a practicar eso de mirar por la ventana con expresión lánguida, esperando a que mi amor regrese de la guerra. A veces me exaspera que no tengas más libertad de acción respecto de tu vida. Cuando te imagino feliz, te veo teniendo un apartamento propio fuera del palacio y sentado ante una mesa en la que puedas escribir antologías de la historia de la homosexualidad. Y yo estoy ahí contigo, gastándote el champú y obligándote a que me acompañes a hacer la compra y despertándome a tu lado todos los días en la misma zona horaria que tú.
Casey McQuiston (Red, White & Royal Blue)
Suffering has no value, but you have to suffer in order to know that. I never found it easy to travel, yet the difficulty in it made it satisfying because it seemed in that way to resemble the act of writing - groping around in the dark, wandering into the unknown, coming to understand the condition of strangeness.
Paul Theroux (The Last Train to Zona Verde: My Ultimate African Safari)
La historia es una forma de hacer valer la comunidad imaginada. Los nacionalistas, por poner un ejemplo, aseguran que la nación siempre ha existido en esa zona convenientemente vaga de la "niebla del tiempo"(...)En realidad, examinando cualquier grupo vemos que su identidad es un proceso y no algo fijo. Los grupos se definen y redefinen a sí mismos a lo largo del tiempo y como respueta a procesos internos, un despertar religios quizá, o a presiones externas. Si uno está oprimido y victimizado(...) esa situación se convierte en parte de la imagen que uno tiene de sí mismo. Y a veces incluso conduce a una competencia bastante indecorosa por el victimismo.
Margaret MacMillan (The Uses and Abuses of History)
No, en Estados Unidos algunos todavía sienten la llamada del vacío trascendente y responden a ella construyendo una maqueta de un lugar que nunca han visitado con botellas de cerveza, o levantando un gigantesco refugio para murciélagos en una zona del país no frecuentada por los murciélagos. Atracciones turísticas a pie de carretera: la gente se siente atraída por ciertos lugares donde, en otras partes del mundo, reconocerían esa parte de sí mismos que es verdaderamente trascendente, y compran un perrito caliente, se dan un paseo y se sienten satisfechos a un nivel que no son capaces de explicar, y profundamente insatisfechos a un nivel muy por debajo. —Tiene
Neil Gaiman (American Gods)
Nu era întâia oara când îl auzeam spunând asta și nici nu era singurul om care o spunea. Atât de deseori am auzit exclamația asta, încât am impresia, falsă desigur, că în țara mea pâinea e supremul scop al oricui și măsurătoarea tuturor valorilor sufletești. "Vreau sa manânc și eu o pâine" (si nimic altceva). "A mâncat pâine în casa mea." "Dă-i și lui, acolo, o pâine." Idealul fiecăruia pare să fie, cu exclusivitate, să câștige cât mai multe pâini, izbânda în viață și-o apreciază după numărul de pâini de care dispune. Iar maximum de altruism constă în satisfacția "de a da și altuia să mănânce o pâine de pe urma ta" (dar nu mai multă, "ca se obrăznicește"). Țară a grâului și a foamei cronice în trecut, trăiește si acum sub obsesia pâinii, care eclipseaza oricare alte preocupări ale conștiinței, orice drame în zona superioară. Tragediile sunt aci în gradul "luptei pentru existență", căci viața, infinit mai ușoară ca în Apus pentru cei mediocri, ca și pentru canalii, e neînchipuit de grea pentru oamenii de merit si pentru cei care vor să rămână cinstiți, decât oriunde, în lume. De altfel, am aflat, în alta împrejurare, un fapt care îmi confirmă și mai mult această falsă impresie: în loc să răspundă la o polemica științifică a unui coleg al sau, un savant localnic a vestit că are "să-­l facă să se predea prin foame" și a manevrat așa încât a izbutit.
Camil Petrescu (Ultima noapte de dragoste, întâia noapte de război)
Pero la literatura, o el arte en general, no puede alcanzar esa zona interior. La literatura se dedica a dar vueltas en torno al agujero; con suerte y con talento, tal vez consiga lanzar una ojeada relampagueante a su interior. Ese rayo ilumina las tinieblas, pero de forma tan breve que sólo hay una intuición, no una visión. Y, además, cuanto más te acercas a lo esencial, menos puedes nombrarlo. El tuétano de los libros está en las esquinas de las palabras. Lo más importante de las buenas novelas se agolpa en las elipsis, en el aire que circula entre los personajes, en las frases pequeñas. Por eso creo que no puedo decir nada más sobre Pablo: su lugar está en el centro del silencio.
Rosa Montero (La ridícula idea de no volver a verte)
(…) Credete, Jane, di avere una sorta di parentela con me? " 
Non osavo rispondere in quel momento: avevo il cuore gonfio.
 " Perché " disse " qualche volta, soprattutto quando mi siete vicina, come ora, ho nei vostri confronti una sensazione strana: mi sembra di avere una corda, sotto le costole, a sinistra, strettamente, inestricabilmente annodata a una corda analoga situata nella stessa zona del vostro corpo esile. E se quel tempestoso tratto di mare e tre, quattrocento chilometri di terra si metteranno con tutta la loro vastità tra noi, ho paura che quella corda che ci unisce verrà spezzata; e allora temo che comincerei a sanguinare internamente. Quanto a voi… mi dimenticherete.
Charlotte Brontë (Jane Eyre)
(…) Credete, Jane, di avere una sorta di parentela con me? ” 
 Non osavo rispondere in quel momento: avevo il cuore gonfio. 
“ Perché “ disse “ qualche volta, soprattutto quando mi siete vicina, come ora, ho nei vostri confronti una sensazione strana: mi sembra di avere una corda, sotto le costole, a sinistra, strettamente, inestricabilmente annodata a una corda analoga situata nella stessa zona del vostro corpo esile. E se quel tempestoso tratto di mare e tre, quattrocento chilometri di terra si metteranno con tutta la loro vastità tra noi, ho paura che quella corda che ci unisce verrà spezzata; e allora temo che comincerei a sanguinare internamente. Quanto a voi… mi dimenticherete. ” Rochester
Charlotte Brontë (Jane Eyre)
(…) Credete, Jane, di avere una sorta di parentela con me? ” 
 Non osavo rispondere in quel momento: avevo il cuore gonfio.
 “ Perché “ disse “ qualche volta, soprattutto quando mi siete vicina, come ora, ho nei vostri confronti una sensazione strana: mi sembra di avere una corda, sotto le costole, a sinistra, strettamente, inestricabilmente annodata a una corda analoga situata nella stessa zona del vostro corpo esile. E se quel tempestoso tratto di mare e tre, quattrocento chilometri di terra si metteranno con tutta la loro vastità tra noi, ho paura che quella corda che ci unisce verrà spezzata; e allora temo che comincerei a sanguinare internamente. Quanto a voi… mi dimenticherete. ” Rochester
Charlotte Brontë (Jane Eyre)
—Eres mía, Davinia. Creí que lo había dejado claro hacía mucho tiempo —dijo. —Mi cuerpo es tuyo, sí, pero no el resto —contestó ella, aparentando serenidad. Su actitud le puso más nervioso—. Aún puedo lograr escapar de la sombra de tu amor enfermizo. —¡No! —gritó él, atrayéndola y besándola. Davinia notó el mal sabor que el alcohol le daba a su saliva, y gruñó, arañándole la mejilla con rabia. Christian gritó, alejándola y frotándose la zona afectada, mirándola con los ojos entrecerrados y acuosos. —Jódete, Christian. No puedes venir a mi casa con la única intención de montarme una escena de celos. ¡No soy tuya! —No quiero que salgas con otros hombres —murmuró, sintiendo que algo dentro de su pecho se rompía en pedazos. ¿Su corazón?
Hollie Deschanel (Mascarada)
Al recibir pocos derechos efectivos, el ciudadano piensa que tiene pocas obligaciones verdaderas. En este mundo de obligaciones y derechos de baja intensidad, el ciudadano ha preferido mantener su situacion de relativo privilegio y no participar mas para construir una sociedad de derechos verdaderos para todos. Al mismo tiempo cree que tiene derecho a todo tipo de subsidios, que ni cuenta se da de que esta recibiendo; es lo que sucede con el agua, que en la ciudad de Mexico o en las zonas agricolas se vende por debajo de su costo, por lo que nos estamos terminando los mantos de agua subterranea. Tambien creemos que tenemos el derecho a subsidios energeticos de todo tipo, y si sube la gasolina en el mundo creemos que el gobierno no debe subir el precio interno.
Carlos Elizondo Mayer-Serra (Por eso estamos como estamos. La economía política de un crecimiento mediocre)
There was nothing negative about the whore in the ancient world; Her title Hierodule of Heaven means sacred work or servant of the holy in Greek. The word prostitute means to stand on behalf of (the Goddess) in Hebrew the word zona is used for both Prophetess and Priestess. Even that wonderful word harlot (rhymes with scarlet) means priestess of Hathoor. It is essential that the Goddess-hating negativity of Christianity is washed away from these words. Even the term virgin means ever creative receptive potential, it is definitely not a physical state. In many cultures virgin simply meant un-married, and children born out of wedlock were called virgin-born – that puts rather a different slant on the story of Joseph and Mary. More often than not virgin was used to contrast with married, and the Holy Whore is very much her own woman.
Peter Grey (The Red Goddess)
After his initial homecoming week, after he'd been taken to a bunch of sights by his cousins, after he'd gotten somewhat used to the scorching weather and the surprise of waking up to the roosters and being called Huascar by everybody (that was his Dominican name, something else he'd forgotten), after he refused to succumb to that whisper that all long-term immigrants carry inside themselves, the whisper that says You do not belong, after he'd gone to about fifty clubs and because he couldn't dance salsa, merengue, or bachata had sat and drunk Presidentes while Lola and his cousins burned holes in the floor, after he'd explained to people a hundred times that he'd been separated from his sister at birth, after he spent a couple of quiet mornings on his own, writing, after he'd given out all his taxi money to beggars and had to call his cousin Pedro Pablo to pick him up, after he'd watched shirtless shoeless seven-year-olds fighting each other for the scraps he'd left on his plate at an outdoor cafe, after his mother took them all to dinner in the Zona Colonial and the waiters kept looking at their party askance (Watch out, Mom, Lola said, they probably think you're Haitian - La unica haitiana aqui eres tu, mi amor, she retorted), after a skeletal vieja grabbed both his hands and begged him for a penny, after his sister had said, You think that's bad, you should see the bateys, after he'd spent a day in Bani (the camp where La Inca had been raised) and he'd taken a dump in a latrine and wiped his ass with a corn cob - now that's entertainment, he wrote in his journal - after he'd gotten somewhat used to the surreal whirligig that was life in La Capital - the guaguas, the cops, the mind-boggling poverty, the Dunkin' Donuts, the beggars, the Haitians selling roasted peanuts at the intersections, the mind-boggling poverty, the asshole tourists hogging up all the beaches, the Xica de Silva novelas where homegirl got naked every five seconds that Lola and his female cousins were cracked on, the afternoon walks on the Conde, the mind-boggling poverty, the snarl of streets and rusting zinc shacks that were the barrios populares, the masses of niggers he waded through every day who ran him over if he stood still, the skinny watchmen standing in front of stores with their brokedown shotguns, the music, the raunchy jokes heard on the streets, the mind-boggling poverty, being piledrived into the corner of a concho by the combined weight of four other customers, the music, the new tunnels driving down into the bauxite earth,
Junot Díaz (The Brief Wondrous Life of Oscar Wao)
La gente se siente un poco mejor porque la soledad es la gran amenaza en estos tiempos de individualización. Pero en las redes es tan fácil añadir amigos o borrarlos que no necesitas habilidades sociales. Estas las desarrollas cuando estás en la calle, o vas a tu centro de trabajo, y te encuentras con gente con la que tienes que tener una interacción razonable. Ahí tienes que enfrentarte a las dificultades, involucrarte en un diálogo (...) el diálogo real no es hablar con gente que piensa lo mismo que tú. Las redes sociales no enseñan a dialogar porque es tan fácil evitar la controversia… Mucha gente usa las redes sociales no para unir, no para ampliar sus horizontes, sino al contrario, para encerrarse en lo que llamo zonas de confort, donde el único sonido que oyen es el eco de su voz, donde lo único que ven son los reflejos de su propia cara.
Zygmunt Bauman
Reading about a far-off place can be a satisfaction in itself, and you might be thankful you’re reading about the bad trip without the dust in your nose and the sun burning your head, not having to endure the unrewarding nuisance and delay of the road. But reading can also be a powerful stimulus to travel. That was the case for me from the beginning. Reading and restlessness-dissatisfaction at home, a sourness of being indoors, and a notion that the real world was elsewhere- made me a traveller. If the internet were everything it is cracked up to be, we would all stay at home and be brilliantly witty and insightful. Yet with so much contradictory information available, there is more reason to travel than ever before: to look closer, to dig deeper, to sort the authentic from the fake; to verify, to smell, to touch, to hear, and sometimes – importantly – to suffer the effects of this curiosity.
Paul Theroux (The Last Train to Zona Verde: My Ultimate African Safari)
Nu se poate atenua şi nici nu se poate înfrânge suferinţa prin concentrare intelectuală. Cum o să te poţi concentra asupra unei probleme impersonale, când suferinţa te cheamă în fiecare clipă la actualitatea ta personală, la existenţa ta concretă şi individuală? Nu există o salvare prin gând. Şi nu există, şi din motivul că îţi pare inutil să te gândeşti la orice altceva decât la suferinţa ta, pe care gândul numai ţi-o adânceşte, ajungând la esenţa suferinţei. Aceia care susţin că s-au eliberat de chinuri prin preocupări obiective n-au cunoscut durerea adevărată, ci numai nişte trecătoare nelinişti spirituale, care n-au avut nicio adâncime şi nicio bază organică. Toate incertitudinile legate de vârstă, care dau individului o senzaţie de nelinişte provizorie, n-au nicio valoare. Totul este să ai sentimentul ireparabilului în esenţa şi pe întreaga sferă a vieţii tale. Gândul limpezeşte alte gânduri, dar nu limpezeşte suferinţele. Căci pentru aceasta nu există explicaţii; sau dacă există, ele nu dovedesc nimic şi nu le fac cu nimic mai suportabile. Filozofia este expresia neliniştii oamenilor impersonali. De aceea ea oferă atât de puţin pentru înţelegerea trăirilor totale, dramatice şi ultime. Pentru cei care, fără să vrea, au depăşit viaţa, filozofia e prea puţin. Niciun gând n-a suprimat o durere şi nicio idee n-a alungat frica de moarte. De aceea, lasă gandurile şi începe teroarea împotriva ta însuţi, cu furie şi cu o exaltare disperată. Căci ideile n-au salvat şi nici n-au pră-buşit pe nimeni. Din centrul fiinţei tale, din zona din care eşti iresponsabil, fiindcă e prea adâncă, izbucneşte într-o explozie feroce, scoate atâta energie din intunericul tău încât să nu mai rămână decât lumină. Şi în demonia aceasta, să se nască în tine mândria de-a nu mai avea idei, ci numai clocot, obsesii şi nebunie. Să fii atât de frenetic, încât vorbele tale să ardă, şi expresiile tale să fie atât de limpezi, încât să semene transparenţei arzătoare a lacrimilor. Aruncă peste neliniştea ta teroarea ta şi fă ca în acest fel totul să tremure într-un apocalips intern, zguduitor şi dramatic. Aducându-ţi întreg organismul la un nivel atât de ridicat şi la o vibraţie atât de mare, ritmul intens şi accelerat înghite durerea în încordările lui, o topeşte şi o integrează în evoluţiile lui, astfel că o mare nebunie ne scapă temporar de o mare durere. Lumea nu s-a convins nici acum că nu există decât metode brutale de luptă împotriva durerii, că în acest domeniu este necesar un radicalism dus până la bestialitate. Dar oare suferinţa nu este un fapt bestial? Suferinţele sunt inadmisibile, şi cu toate acestea sunt legate de viaţă mai mult decât bucuriile. Cine are regretul unei purităţi vitale nu poate să nu se sperie de aceste pete care sunt suferinţele şi care se întind pe sfera vieţii pentru a o întuneca.
Emil M. Cioran (Cartea amăgirilor)
Para alguém de um país ocidental com tendência democrática, o senhor Ikea desenvolvera um conceito comercial no mínimo insólito: a visita forçada ao seu estabelecimento. Assim, se quisesse aceder à zona de self-service situada no rés do chão, o cliente era obrigado a subir ao primeiro andar, percorrer um gigantesco e interminável corredor que serpenteava entre quartos, salas e cozinhas em exposição, cada espaço mais bonito do que o anterior, passar por um restaurante aliciante, comer umas almôndegas ou wraps de salmão e só depois descer à secção de vendas para finalmente efetuar as suas compras. Em suma, uma pessoa que quisesse comprar três parafusos e duas cavilhas saía quatro horas depois com uma cozinha equipada e uma boa indigestão. Os suecos, pessoas muito previdentes, tinham inclusive desenhado uma linha amarela no chão para indicar o caminho a seguir, não fosse dar-se o caso de um visitante ter a má ideia de se desviar do rumo certo.
Romain Puértolas (L'Extraordinaire Voyage du fakir qui était resté coincé dans une armoire Ikea)
Y así, de feuille en aiguille, pienso en esos estados excepcionales en que por un instante se adivinan las hojas y las lámparas invisibles, se las siente en un aire que está fuera del espacio. Es muy simple, toda exaltación o depresión me empuja a un estado propicio a lo llamaré paravisiones es decir (lo malo es eso, decirlo) una aptitud instantánea para salirme, para de pronto desde fuera aprehenderme, o de dentro pero en otro plano, como si fuera alguien que me está mirando (mejor todavía —porque en realidad, no me veo— : como alguien que me está viviendo). No dura nada, dos pasos a la calle, el tiempo de respirar profundamente (a veces al despertarse dura un poco más, pero entonces es fabuloso) y en ese instante sé lo que soy porque estoy exactamente sabiendo lo que no soy (eso que ignoraré luego astutamente). Pero no hay palabras para una materia palabra y visión pura, como un bloque de evidencia. Imposible objetivar, precisar ese defectividad que aprehendí en el instante y que era clara ausencia o claro error o clara insuficencia pero sin saber de qué, qué. Otra manera de tratar de decirlo: Cuando es eso, ya no estoy mirando hacia el mundo, de mí a lo otro, sino que por un segundo soy el mundo, el plano de fuera, lo demás mirándome. Me veo como pueden verme los otros. Es inapreciable: por eso dura apenas. Mido mi defectividad, advierto todo lo que por ausencia o defecto no nos vemos nunca. Veo lo que no soy. Por ejemplo (esto lo armo de vuelta, pero sale de ahí): hay enormes zonas a las que no he llegado nunca, y lo que no se ha conocido es lo que se es. Ansiedad por echar a correr, entrar en una casa, en esa tienda, saltar a un tren, devorar todo Jouhandeau, saber alemán, conocer Aurangabad... Ejemplos localizados y lamentables pero que pueden dar una idea. (¿una idea?) Otra manera de querer decirlo: Lo defectivo se siente más como una pobreza intuitiva que como una mera falta de experiencia.
Julio Cortázar (Hopscotch)
Întrebarea care se naşte în mod firesc este următoarea: ce s-ar întâmpla dacă ar exploda o stea prin apropiere? Cel mai apropiat vecin stelar al nostru, după cum am văzut, este Alpha Centauri, la 4,3 ani-lumină depărtare. Îmi imaginasem că, dacă s-ar produce o explozie acolo, atunci am avea 4,3 ani în care să privim lumina acestui eveniment magnific traversând cerul, ca şi cum ar curge dintr-o uriaşă cutie răsturnată. Cum ar fi dacă am avea patru ani şi patru luni pentru a urmări cum o catastrofă inevitabilă se îndreaptă către noi, ştiind că, atunci când în sfârşit va ajunge aici, ne va lua efectiv pielea de pe oase? Oare oamenii s-ar mai duce la muncă? Oare fermierii ar mai cultiva câmpul? Oare ar mai distribui cineva produsele în magazine? Câteva săptămâni mai târziu, când m-am întors în orăşelul din New Hampshire în care locuiesc, i-am pus aceste întrebări lui John Thorstensen, astronom la Colegiul Dartmouth. — A, nu! mi-a spus el râzând. Vestea unui astfel de eveniment călătoreşte cu viteza luminii, dar la fel şi efectul lui distrugător, aşa că ai afla de el şi ai muri din cauza lui în aceeaşi secundă. Dar nu-ţi face griji, pentru că nu o să se întâmple. Ca să fii omorât de suflul unei explozii de supernovă, mi-a explicat el, ar trebui să fii „ridicol de aproape” – probabil la mai puţin de zece ani-lumină ori chiar mai aproape. Pericolul l-ar reprezenta diferitele tipuri de radiaţii – raze cosmice şi altele asemenea. Acestea ar produce aurore fabuloase, perdele sclipitoare de lumină fantomatică umplând întregul cer. Şi acesta nu este un lucru bun. Tot ceea ce este suficient de puternic ca să declanşeze un asemenea spectacol ar putea foarte bine să distrugă magnetosfera, zona magnetică aflată mult deasupra Pământului care, în mod normal, ne protejează de razele ultraviolete şi de alte asalturi cosmice. În lipsa magnetosferei, oricine ar avea ghinionul să iasă la soare ar căpăta imediat aspectul, să zicem, al unei pizze uitate în cuptor.
Bill Bryson
El 20 de julio de 1969, Neil Armstrong y Buzz Aldrin ponían un pie sobre la superficie de la Luna. En los meses que antecedieron a su expedición, los astronautas del Apolo 11 se adiestraron en un remoto desierto de aspecto lunar del oeste de Estados Unidos. La zona es el hogar de varias comunidades de americanos nativos, y hay una historia (o leyenda) que describe un encuentro entre los astronautas y uno de los habitantes locales: Un día, mientras efectuaban actividades de adiestramiento, los astronautas se encontraron con un anciano americano nativo. El hombre les preguntó qué hacían allí. Le contestaron que formaban parte de una expedición de investigación que muy pronto viajaría para explorar la Luna. Cuando el anciano oyó esto, quedó en silencio por unos momentos, y después les pidió a los astronautas si le podrían hacer un favor. —¿Qué quiere usted? —le preguntaron. —Bueno —dijo el anciano—, la gente de mi tribu cree que en la Luna viven espíritus sagrados. Me preguntaba si ustedes les podrían transmitir un mensaje importante para ellos de parte de mi pueblo. —¿Cuál es el mensaje? —preguntaron los astronautas. El hombre pronunció algo en su lenguaje tribal, y después les pidió a los astronautas que lo repitieran una y otra vez hasta que lo memorizaron correctamente. —¿Qué significa? —preguntaron los astronautas. —¡Oh!, no puedo decírselo. Es un secreto que solo nuestra tribu y los espíritus de la Luna pueden conocer. Cuando volvieron a su base, los astronautas buscaron y buscaron hasta que encontraron a alguien que podía hablar el lenguaje tribal, y le pidieron que tradujera el mensaje secreto. Al repetir lo que habían aprendido de memoria, el traductor empezó a reírse ruidosamente. Tras calmarse, los astronautas le preguntaron qué quería decir. El hombre les explicó que la frase que habían aprendido de memoria con tanto cuidado decía: «No os creáis ni una palabra de lo que esta gente os diga. Han venido para robaros vuestras tierras».
Yuval Noah Harari (Sapiens. De animales a dioses: Una breve historia de la humanidad)
Am emoţii, recunosc, şi mai am o slăbiciune gratuită pentru parabole îndelung finisate Ce colcăie în mijlocul butaforiei e amestecul melodramatic dintre tandreţea exaltată şi gustul pentru pericol Iar dacă îmi propun să prelungesc melodrama asta se face prin simularea unui climax sentimental prin evoluţia în spirală: afectare sinceritate postafectare postsinceritate şi vine ziua de după, când macheta mă scoate în afară şi mă lasă să fâlfâi deasupra ei, demonstrativ şi patetic, ca un steag
Laura Francisca Pavel (Zona de surescitare)
A veces imaginaba que un inmenso telón de hierro (como los que se usaban antiguamente en los teatros para evitar que el fuego -caso de haberlo- se propagase) se interponía entre ella y su intento de razonar. No era, por supuesta, una alucinación visible (...); era, contrariamente a esto, una visión imaginaria o intelectual. El telón se proyectaba ante ella como si dijera: "No quiero que tu pensamiento pase de aquí." Es terreno acotado. Vedado de caza. "Zona rastrillai". Y lo cierto es que no podía traspasarlo. Su naturaleza le vedaba penetrar en determinadas zonas de su mente. Era como una suerte de amnesia proyectada en parte hacia el pasado; y en parte, paradójicamente, hacia el futuro. No era libre de acercarse a ella. Podía discurrir con entera facilidad en los temas más abstrusos que su imaginación le presentase (...) Con otras personas podía hablar y argumentar brillantemente (...) pero, a solas, con ella misma, no podía. Se esforzó varias veces por intentarlo. (...) Una vez fue el telón de acero el que se interpuso (...) otra, un gran vacío que la succionaba como si fuese un aerolito desprendido y atraído por la gravedad de una gran masa que va a la deriva por el espacio. Era tal el vértigo que sentía, que procuraba eludir, con miedo, todo nuevo intento de penetrar en aquella zona de su psique que se negaba con tanta ardimiento a ser hollada.
Torcuato Luca de Tena (Los renglones torcidos de Dios)
Entonces, un día comencé a escribir, sin saber que me había encadenado de por vida a un noble pero implacable amo. Cuando Dios le entrega a uno un don, también le da un látigo; y el látigo es únicamente para autoflagelarse. [...] La diferencia entre escribir bien y el arte verdadero es sutil, pero brutal. (Capote, pág. 9) »[...] En un cuento de Henry James, creo que “The Middle Years”, su personaje, un escritor en las sombras de la madurez, se lamenta: “Vivimos en la oscuridad, hacemos lo que podemos, el resto es la demencia del arte”. O palabras parecidas. En cualquier caso, míster James lo expone en toda la línea; nos está diciendo la verdad. Y la parte más negra de las sombras, la zona más demencial de la locura, es el riguroso juego que conlleva. (Capote, pp. 12-13) »Los escritores, cuando menos aquellos que corren auténticos riesgos, que están ansiosos por morder la bala y pasar la plancha de los piratas, tienen mucho en común con otra casta de hombres solitarios: los individuos que se ganan la vida jugando al billar y dando cartas. (Capote, pág. 13) »[...] Para empezar, creo que la mayoría de los escritores, incluso los mejores, son recargados. Yo prefiero escribir de menos. Sencilla, claramente, como arroyo del campo. (Capote, pág. 15). »[...] Entretanto, aquí estoy en mi oscura demencia, absolutamente solo con mi baraja de naipes y, desde luego, con el látigo que Dios me dio (Capote, pág. 17)
Truman Capote (Music for Chameleons)
Cuvintele lui Cioran răspândesc umezeala pivnițelor și putreziciunea mormintelor, dar sunt prea meschine. (...) Tot ce are comun un literat, fie el și de un mai mic calibru, cu Kafka, Conrad sau Mickiewicz, ceea ce este talent autentic sau autentică superioritate sau autentică maturitate - nu are ce căuta în ”pivnița” lui Cioran. Aș vrea să-i reamintesc lui Cioran că nu numai arta în exil, ci, în genere, orice fel de artă se află în cea mai strânsă relație cu descompunerea, se naște din decadență, este preschimbarea maladiei în sănătate. Și orice artă, în general, vine în atingere cu ridicolul, înfrângerea, umilința. Oare să existe un artist, care să nu fie, așa cum spune Cioran, ”o făptură plină de ambiție, agresivă în căderea sa, un ins dezamăgit dublat de un cuceritor”? Oare a văzut vreodată Cioran un artist, un scriitor, care să nu fie, să nu fie nevoit să fie un megaloman? Și arta, așa cum a spus cândva pe bună dreptate Boy, este un uriaș cimitir: din o mie de indivizi care n-au reușit să se realizeze, menținându-se în zona unei dureroase insuficiențe, doar unul sau doi vor reuși cu adevărat ”să existe”. Așadar, această murdărie, veninul acestor ambiții înșelate, zbaterea aceasta în gol, această catastrofă nu au prea multe în comun cu emigrarea, și destule cu arta - constituie trăsătura caracteristică a oricărei cafenele literare și este cu adevărat destul de indiferent în ce parte a lumii se chinuie niște scriitori, care nu sunt de ajuns de scriitori pentru a fi cu adevărat scriitori.
Witold Gombrowicz (Diary)
No corpo feminino, o ponto de concentração está no mooladhara chackra, o qual está situado no colo do útero, logo atrás da abertura do útero. Este é o ponto onde o espaço e o tempo unem-se e explodem na forma de uma experiência. Esta experiência é conhecida como orgasmo na linguagem comum, mas na linguagem do Tantra ele é chamado um despertar. A fim de manter a continuidade desta experiência, é necessário que um acumulo de energia acontece naquele ponto em particular, ou bindu. Normalmente isso não acontece porque a explosão de energia dissipa-se por todo o corpo por meio do ato sexual. para evitar isso a mulher deve ser capaz de segurar sua mente em absoluta concentração naquele ponto em particular. Para isto, a prática é conhecida como sahajoli. Na verdade, sahajoli é a concentração no bindu, mas isto é muito difícil. Portanto, a pratica de sahajoli, que é a contração da vagina, bem como dos músculos uterinos, deve ser praticada por um longo período de tempo. Se é ensinada a menina, uddiyana bandha desde a mais tenra idade, ela aperfeiçoará sahajoli naturalmente com o tempo. Uddiyana bandha é sempre praticada com a retenção externa. É importante saber realizar isto em qualquer posição. Normalmente é praticado em siddhayoni asana, mas deve-se ser capaz de realizar em vajrasana ou na postura do corvo também. Quando você pratica uddiyana bandha, e outros dois bandhas – jalandhara e moola bandha ocorrem espontaneamente. Anos desta prática irá criar um senso de concentração no ponto correto no corpo. Esta concentração é mais mental em sua natureza, mas ao mesmo tempo, uma vez que não seja possível fazê-lo mentalmente, tem de começar de algum ponto físico. Se a mulher for capaz de concentrar-se e manter a continuidade da experiência, ela pode despertar sua energia para níveis superiores. De acordo com o tantra, há duas diferentes áreas do orgasmo. Uma é na zona nervosa, que é a experiência comum para muitas mulheres, e a outra é em mooladhara chakra. Quando sahajoli é praticado durante o maithuna (o ato da união sexual), mooladhara chakra desperta e o orgasmo espiritual, ou tântrico, acontece. Quando a yoguini é capaz de praticar sahajoli por 5 a 15 minutos, ela pode reter o orgasmo tântrico pelo mesmo período de tempo. Retendo esta experiência, o fluxo de energia é revertido. A circulação do sangue e das forças simpáticas e parassimpáticas move-se para cima. Neste ponto, ela transcende a consciência normal e vê a luz. É assim que ela entra no estado profundo de dhyana. A menos que a mulher seria capaz de praticar sahajoli, ela não será capaz de reter os impulsos necessários para o orgasmo tântrico, e conseqüentemente ela terá o orgasmo nervoso, que é de curta duração e seguida de insatisfação e exaustão. Isto é muitas vezes a causa da histeria de uma mulher e da depressão.
Satyananda Saraswati (Kundalini Tantra)
O outro não é apenas um duplo especular, ao modo de um espelho do Eu. Para começar, o outro tem dois olhos, não apenas um. Então em qual ponto de vista devemos nos colocar? Se os olhos piscam ao mesmo tempo, a imagem permanece ainda que não esteja em presença. Mas, se alternamos o piscar entre um olho e outro, o objeto começa a se movimentar, em função de um efeito de ilusão chamado paralaxe. Ou seja, o fato de nós termos uma visão binocular e supormos no outro um único ponto de vista corresponde a uma diferença estrutural entre o eu e o outro. Isso ocorre também porque há um ponto de ausência na visão, bem no centro do cone ótico, chamado mácula. Além disso, a visão, tomada nesse sentido geométrico, equivale à audição, não à escuta. Para escutar e não só ouvir, assim como olhar e não só ver, é preciso subtrair a representação antecipada que fazemos do outro, da imagem, e que não é uma ilusão ótica, mas uma ilusão cognitiva. Quando alguém começa a aprender a arte do desenho, uma das primeiras lições, e talvez a mais importante, no sentido inaugural, é que você deve se ater ao que objetivamente está vendo, não ao que se “sabe” sobre o formato de uma maçã ou das arestas de um cubo. Isso significa que, para que os dois olhos colaborem na apreensão de uma única imagem, é preciso pensar a partir do quadro, colocar-se no lugar do outro, mas também supor o que o quadro “ignora” sobre sua própria composição. Por exemplo, o tamanho, a disposição e a distribuição dos volumes impõem involuntariamente ao observador que se coloque no ponto exato em que o quadro forma uma boa imagem. Se nos colocamos a menos de um palmo ou a mais de cem metros da Mona Lisa, sua experiência estética simplesmente será outra. Ocorre que, nesse ponto, ao qual nos ajustamos automaticamente – como ajustamos a distância exata à qual um bebê é capaz de formar seu foco visual, sem que ninguém tenha nos ensinado isso –, emerge outro fenômeno: nos vemos sendo vistos. Nossa percepção é a de que fazemos parte da tela e estamos imersos no espaço do museu. Ou seja, recebemos nossa própria imagem, que nos enxerga ali onde não nos vemos. É assim também com a escuta. Reconhecemos o que o outro não escuta, o que ele mesmo diz, e não adianta simplesmente dizer isso, gritar ou se exasperar, porque ele não escuta. E isso acontece porque, no fundo, “não pode escutar”, pois aquilo foi feito para ficar nessa zona cinzenta do não escutado. Não obstante, há restos – penumbras, zonas de transição, rastros daquilo que não se escuta perfeitamente –, mas que se denunciam como ruídos, particularmente em distorções, exageros, inibições e excepcionalidades da sua expressividade. O senso comum tenta eliminar tais ruídos entendendo que atrapalham a funcionalidade das relações. A psicanálise dá atenção a essas bobagens e imperfeições comunicativas, pois presume que nelas falta o que não pode ser realmente escutado e que de fato está determinando impasses relacionais.
Christian Dunker (A arte de amar (Portuguese Edition))
En 1794 el escritor saboyano, aunque ruso de adopción, Xavier de Maistre escribió un delicioso relato, Viaje alrededor de mi habitación, en el que se describe de modo autobiográfico la vida de un oficial que, obligado por una convalecencia a permanecer 42 días encerrado en su cuarto, viaja con su imaginación por un territorio riquísimo en referencias y en pensamientos. El protagonista del texto es un verdadero cosmopolita, un ciudadano del mundo en el sentido literal, a pesar de que está recluido entre cuatro paredes. Me acuerdo con frecuencia del libro de Xavier de Maistre cuando escucho los balances que muchos hacen de sus travesías del mapamundi en viajes organizados, y en los que se plantea una situación inversa a la del argumento literario de aquél: recorren vastos espacios pero su imaginación —o su falta de imaginación— los atrapa en un territorio pobrísimo, tanto en referencias como en pensamientos. Consumen grandes cantidades de kilómetros aunque, como viajeros, atesoran una escasa experiencia de sus viajes. Son, por así decirlo, la vanguardia de los provincianos globales y, en ningún caso, al contrario del oficial convaleciente de Xavier de Maistre, son cosmopolitas ni aspiran a serlo. El provinciano global es una figura representativa de una época, la nuestra, que empuja al cosmopolita hacia una suerte de clandestinidad. El cosmopolita, personaje en extinción, o quizá provisionalmente retirado a las catacumbas del espíritu, es alguien que desea habitar la complejidad del mundo. Es un amante de la diferencia, ansioso siempre de explorar lo múltiple y lo desconocido para volver a casa, si es que vuelve, con el bagaje de los sucesivos saberes que ha adquirido. El cosmopolita, al no soportar la excesiva claustrofobia de la identidad propia, busca en el espacio absorto de lo ajeno aquello que pueda enriquecer su origen y sus raíces. El hijo pródigo de la parábola bíblica encarna a la perfección ese anhelo: el conocimiento de los otros es finalmente el conocimiento de uno mismo. El cosmopolita quiere saber. El provinciano global quiere acumular mientras, simultáneamente, elimina o aplana las diferencias. Hay muchos signos en nuestro tiempo que señalan en esa dirección, sin que se adivine cómo el que todavía posee la vieja alma del cosmopolita pueda oponerse. Por su espectacularidad y por su carácter reciente el turismo de masas es, sin duda, uno de esos signos. Cada vez se elevan más voces proclamando el carácter pandémico de un fenómeno que, paradójicamente, en sus inicios se consideró liberador porque el igualitarismo del viaje parecía la continuación lógica de la creencia ilustrada en el igualitarismo de la educación. Sin embargo, cualquiera que se pasee por las antiguas ciudades europeas o, con otra perspectiva, por las zonas aún consideradas exóticas del planeta, puede percibir con facilidad el alcance de una plaga que está solo en sus comienzos. Los centros históricos de las urbes ya son casi todos idénticos, como idénticos son los resorts en los que se albergan los huéspedes de los cinco continentes. La diferencia ha sido aplastada, dando lugar al horizonte por el que se mueve con comodidad el provinciano global.
Rafael Argullol