Ziek Quotes

Ik behoor tot het soort mensen dat niet 'gelukkig' kan zijn : ziek van altijddurende onrust, ziek van altijddurende angst, het liefst versuft door pillen, het liefst stomdronken, het liefst slapend, het liefst afwezig.

Zij was ziek, en ik was de ziekte. Dat is het verhaal. Andere mensen kunnen zeggen: “Ik ben ziek. Ik moet genezen.” Of: “Ik kan niet genezen, hoe graag ik dat ook zou willen.” Maar de ziekte kan dat niet. Dat is het verschil tussen het bijvoeglijk en het zelfstandig naamwoord. De ziekte moet ziekte blijven. Ik ben het zelfstandig naamwoord.

Nederland heeft een enorme voorkeur voor zelfredzaamheid, dat is de norm. Je wordt niet ziek, je wordt niet werkeloos, je mag niet verscheurd worden, niet lijden, niet radeloos op je bed liggen en janken. Je mag niet twijfelen aan wie je bent en aan hoe je moet leven,

Wie door zijn eigen lichaam is verraden heeft geen medestanders meer.

De jeugd is ziek,' zei hij. 'Niet wij, ik de illegaal, maar de jeugd zou moeten ontmaskeren. Zij zouden moeten rebelleren, stampen en slaan op dat masker, maar nee, ze zijn verkocht. De volwassenen hebben ze ingepalmd, ze stoppen zich vol met boekentrucs die wedijver en inhaligheid stimuleren. Het zijn objecten, nummers,' zei De President triest. 'Je wordt geboren, en je wordt meteen ingescand, je krijgt een sofi-nummer, een bankrekeningnummer, meldcode, de maatschappij cijfert je weg nog voor je gaat kruipen. En als je kunt kruipen, word je opgezadeld en geoormerkt door de reclame-industrie.

Oblomows liggende houding kwam niet uit noodzaak voort, zoals bij een zieke of bij iemand die slapen wil, het was geen toeval, omdat hij vermoeid was, noch genotzucht als van een luiaard, het was zijn normale houding. Wanneer hij thuis was - en hij was bijna altijd thuis - dan lag hij onveranderlijk in bed en altijd in diezelfde kamer, waar wij hem aangetroffen hebben en die niet alleen als slaapvertrek dienst deed, maar ook als salon en werkkamer. Hij had de beschikking over nog drie vertrekken, maar hij liep daar zelden binnen, hoogstens in de morgen, wanneer zijn kamer gedaan werd, wat lang niet alle dagen gebeurde. In die kamers zaten de meubels dan ook in hoezen en waren de gordijnen neergelaten.

Wanneer iets ziekelijks is aan uw psychische proces, bedenk dan dat ziekte voor een organisme het middel is om zich van indringers te bevrijden; dan moet men het alleen helpen om ziek te zijn, zijn ziekte en volle te ondergaan en die tot uitbarsting te laten komen, want dat is zijn vooruitgang. Er gebeurt nu zoveel in u, mijn beste Kappus, u moet geduld oefenen als een zieke en van vertrouwen zijn vervuld als iemand die herstellende is; want misschien bent u dat wel allebei. En méér dan dat: u ben ook de arts die over zichzelf moet waken. Maar iedere ziekte kent tal van dagen waarop de arts alleen maar kan afwachten. En dat is wat u, voor zover u uw eigen arts bent, nu vooral moet doen. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Als mens hebben we een betere manier om een conflict op te lossen: uitpraten en bijleggen, eventueel met de hulp van een derde. Spreken helpt: de gemoederen bedaren, de spanning daalt, hartslag en ademhaling worden terug normaal, ik voel me opgelucht. Wanneer er geen oplossing komt, blijft de spanning aanhouden, mentaal en lichamelijk, met gevolgen die van kwaad tot erger gaan en vaak pas dagen later naar voren treden, zodat we ze niet eens meer in verband brengen met de ruzie. Ik drink net iets te veel, slaap daardoor slechter, kom moe op mijn werk, en voor ik het weet heb ik alweer een conflict. Uitpraten lukt niet, waardoor de kans dat ik in een neerwaartse spiraal terechtkom toeneemt. De spanning blijft onderhuids; er volgt spanningshoofdpijn, die ik onderdruk met paracetamol. "Onderhuids" is een mooie uitdrukking, omdat ze zowel de psychologische kant (ik slaag er niet in mijn kwaadheid uit te spreken) als de lichamelijke impact weergeeft (zonder dat ik het besef stapelen de stresshormonen zich op in mijn lijf). De effecten daarvan gaan zeer ver: ik word ziek.

Mijn vrouw is ziek en dat verandert mijn leven drastisch. Ik beheers namelijk slechts drie keukenhuishoudelijkheden: ei bakken, thee zetten, brood bakken. Om thee te zetten breng ik water in een fluitketel aan de kook. Bij de fluittoon kookt het water en zet ik het gas af. Ik giet het water in een theepot waarin ik een theezakje heb gehangen. De theepot zet ik op een warmhoudplaatje. Als ik een ei ga bakken, zet ik een koekenpan op het vuur, doe er een scheut olijfolie in, wacht even op de hitte, tik het ei met een mes open en laat het in de pan vallen. Als het er als een glimmend tijdschriftplaatje uitziet, leg ik het op een boterham. Brood bak ik al vijfentwintig jaar dagelijks. Dat komt omdat ik een Hobart bezit, een professionele, ontilbare deegkneedmachine. Ik doe een beetje lauw water in een kannetje waarin ik een klontje gist laat vallen en een schepje suiker. Daarna doe ik meel in de mengkom van de machine, en een eetlepel zout. Vervolgens roer ik het water-gist-suikermengsel en giet het op het meel. Dan zet ik de Hobart aan, die het karwei klaart. Terwijl ik naar het mechanisch kneden sta te kijken, denk ik aan de merkwaardige uitdrukking 'het karwei klaren' en neem me voor het etymologisch woordenboek te raadplegen, want ik wil nu eindelijk wel eens weten wat het woord 'klaren' betekent. Dat stel ik dan uit tot de volgende dag, zodat ik al vijfentwintig jaar onwetend op deze drempel sta. Als de Hobart klaar is, doe ik het brood in vormen die ik ingevet heb met alweer olijfolie. Daarna laat ik ze een uurtje rijzen en bak ik ze in de gasoven.

Ik rende naar de badkamer en kotste alles er boven de wasbak weer uit. Dat luchtte op. Ik spoelde mijn mond en strompelde terug naar het bed. Even later hoorde ik mijn vader roepen: 'Shit, Max, shít! Kon je het niet even opruimen?' 'Pa,' zei ik, 'ik ben ziek.' 'Het stinkt! Ik laat het wel liggen!' 'Jij laat niks liggen!' riep mijn moeder van beneden.

Ik ben ziek en er is verdriet zo eeuwig als goochelsjaaltjes uit je ogen trekken.

Drie maal drie is zeven, en ik weet het niet meer.

Al in de vroege ochtend, het was bijna nog nacht, had Gregor de gelegenheid de kracht van zijn zojuist genomen besluiten te toetsen, want vanaf de gang opende zijn zuster, bijna volledig aangekleed, de deur en keek nieuwsgierig naar binnen. Zij kon hem niet dadelijk vinden, maar toen zij hem onder de canapé ontdekte - God, hij moest toch érgens zijn, hij had toch niet kunnen wegvliegen - , schrok zij zo, dat zij, zonder zich te kunnen beheersen, de deur van buitenaf weer dichtsloeg. Maar alsof zij berouw had van haar handelwijze, deed zij de deur meteen weer open en kwam, als ging het om een ernstige zieke of zelfs een vreemde, op haar tenen binnen. Gregor had zijn kop tot vlak aan de rand van de canapé naar voren geschoven en observeerde haar. Of zij wel zou merken dat hij de melk had laten staan, en wel allerminst uit gebrek aan eetlust, en of zij ander voedsel zou komen brengen, dat meer aan zijn wensen tegemoet kwam? Als zij het niet uit zichzelf deed wilde hij liever verhongeren dan haar erop attent te maken, hoewel hij eigenlijk een geweldige aandrang voelde om onder de canapé vandaan te schieten, zich aan zijn zusters voeten te werpen en haar om wat lekker eten te smeken. Maar zijn zuster zag dadelijk tot haar verbazing de nog volle kom, waaruit alleen rondom een beetje melk was gemorst, zij nam hem meteen op, weliswaar niet met haar blote handen maar met een lap, en droeg hem de kamer uit. Gregor was uiterst nieuwsgierig wat zij ter vervanging zou brengen en hij maakte zich daar de meest uiteenlopende voorstellingen van. Nooit had hij echter kunnen raden wat zijn zuster in haar goedheid werkelijk deed. Zij bracht hem, om zijn smaak te onderzoeken, een hele keur aan spijzen, op een oude krant uitgespreid. Er was oude, half verrotte groente; botten van het avondeten in een gestolde witte saus, wat rozijnen en amandelen; een kaas die Gregor twee dagen tevoren oneetbaar had verklaard; een stuk droog brood, een met boter besmeerd stuk brood en een met boter besmeerd en gezouten stuk brood. Bovendien zette zij bij dit alles ook nog de waarschijnlijk definitief voor Gregor bestemde kom neer, waarin zij water had gegoten.

De zieke man Soms sneeuwen vogels aan zijn raam voorbij als zichtbaar beeld van zijn verlangen, nog eenmaal door het licht omvangen te zijn een smalle vogel, van zomerwind doorstreeld. Zoo zwierend in zijn kleine hemelvlak, blijven zij troostend tot de winter hen verdrijft. Het laatste beeld dat van hen hangen blijft, is hun verwarde vlucht hoog over het dak. Nog hangt hun koele wiekslag voor het raam, maar felle kou dringt door de muren binnen, daalt tot in't hart en over alle zinnen. Wat nu nog sterven moet, is slechts een lege naam.

Eindelijk schrijf ik je weer omdat er grote dingen staan te gebeuren en wel door toedoen van mijnheer Van Schoonbeke. Je moet weten dat mijn moeder gestorven is. Een nare geschiedenis natuurlijk, niet alleen voor haar maar ook voor mijn zusters, die er zich bijna dood aan gewaakt hebben. Zij was oud, zeer oud. Op een paar jaar na weet ik niet hoe oud zij precies was. Ziek was zij eigenlijk niet, maar grondig versleten. Mijn oudste zuster, waar ze bij inwoonde, was goed voor haar. Zij weekte haar brood, zorgde voor stoelgang en gaf haar aardappelen te schillen om ze bezig te houden. Zij schilde, schilde, als voor een leger. Wij brachten allemaal onze aardappelen bij mij zuster en dan kreeg zij die van madame van boven en van een paar buren ook nog, want toen ze eens geprobeerd hadden haar een emmer reeds geschilde aardappelen nog eens te doen overschillen, wegens gebrek aan voorraad, toen had zij 't gemerkt en warempel gezegd 'die zijn al geschild'.

Dia... het is zo. Ik begrijp er niet veel van, maar ik geloof je wél. Je komt uit een grote stad hier heel ver vandaan, waar je heel erg ziek bent, en hier ben je opeens gezond en wel. Hoe bestaat dat? - Arianna

Ja, het rijk is ziek, en wat erger is, het probeert te wennen aan zijn wonden. Het doel van mijn onderzoekingstochten is dit: door de sporen van geluk te bestuderen die nog hier en daar te zien zijn, meet ik er de ellende aan af. Als je wilt weten hoe duister het om je heen is, moet je je blik instellen op de zwakke lichtjes in de verte" - uit

Karel is gestorven. Opeens. Ik wist nog maar twee maanden en een half dat hij ziek was, en nu lag hij al ergens in een vrieskist. (...) 'Nog een geluk, op een manier, dat hij nu niet heeft moeten afzien. Aftakelen, wie wil dat meemaken.' Ik hoor het mezelf door de telefoon tegen Mieke zeggen. Zij zwijgt. Zij heeft gelijk. Zwijgen is de beste reactie op domme uitspraken.

Ik voel me beter', zei hij, alsof hij ziek was geweest in plaats van dood.

Haar begrafenis werd door minder dan vijftig buren bijgewoond, zij die niet ziek waren of niet bang om de straat op te gaan of besmet te raken. Stefanie vergezelde hem tijdens de teraardebestelling en hij was de enige van de aanwezigen die glimlachte toen de kist afdaalde in de vochtige woonsteden van de aarde. Stefanie, weer, begreep zijn glimlach en ze wisselden een hartelijke blik die niemand zag.

Ik wil papa zien,' ze ik. 'Maar dat kan niet. Op geen enkele manier. Hij is voor altijd weg. Net als opa. En mama is misschien ziek, en kan nu dus niet komen, maar als ik hier weg ben kan ik haar opzoeken en nog zo vaak als ik wil ook. ' De Witt legde zijn hand op de mijne en zei dat hij me begreep; dat hij snapte dat ik mijn vader wilde zien en dat ik boos was en verdrietig omdat dat niet kon. 'Maar dat jij je vader niet kan zien,' zei hij, 'betekent niet dat hij jou niet kan zien. Want als je goed kijkt, dan zie je dat je vader naar je kijkt. En als je ziet dat hij kijkt, dan bestaat hij nog. Als jij hem ziet, als jij ziet dat hij kijkt, dan bestaat hij.

(...) Stress is ook iets beschamends, een verklaring dat ik niet tegen druk bestand ben. Stiekem ben ik blij dat ik met een fysieke pijn worstel, liever dan het vage gevoel van verpletterd zijn. Op een of andere manier voelt het concreter. Ik kan me erachter verschuilen en zeggen: 'zie je wel, het is niet zo dat ik mijn werk niet aankan. Ik ben echt ziek.

De heuvel was een toneelgordijn, maar niemand had zin in de voorstelling. De mens is zo laf als hij zich kan veroorloven. Als die heuvel er niet was geweest, hadden we de oorlog recht in ons gezicht gekregen, als een echte, reële realiteit. Terwijl we nu konden doen alsof we van niets wisten, ondanks de geluiden die eruit opstegen als scheten uit een ziek lichaam. De oorlog gaf zijn voorstellinkjes achter de heuvel, aan de andere kant, ver weg dus, dat wil zeggen zo goed als nergens, dat wil zeggen aan het einde van wereld die de onze niet eens was. Niemand had echt zin om te gaan kijken. We maakten er een legende van; zo konden we ermee leven.

Ik probeerde boos te zijn op dit lichaam. Je leven lang heb je het te eten en te drinken gegeven, je vertroetelt het, neemt het elke dag mee uit wandelen, en dan flikt het je zoiets. Stiekem blijkt het een milt te bevatten, nieren, een alvleesklier, een lymfestelsel, een heel leger muitende verstekelingen. 'Ondankbaar stuk vreten!

Nergens zijn er aan de Evenaar onder Leopold II, of zijn Belgische opvolgers na 1908, volkerenslachtingen geweest à la de zieke heersers Hitler, Stalin of Pol Pot. Wel hebben Lucas Catherine, Jules Marchal en Daniel Groenweghe het bestrijden van het imperialisme — of het wegschrijven van hun ontgoochelingen in Afrika — gezien als de overtreffende trap van het antikapitalisme. En auteurs als Mark Twain, Arthur Conan Doyle en Hugo Claus hebben met een bloeiende verbeelding en de insteek van Don Quichote, een potpourri gemaakt van Congo Vrijstaat en zijn stichter.

In 1864 reisde kroonprins Leopold, de latere koning, naar China, maar hij moest terugkeren omdat Leopold I ziek werd.

Het niet bewust kunnen ervaren en uiten van het gevoelsleven kan bijdragen tot ziek worden. Dat emoties te maken hebben met lichamelijke spanningen en dat ontlading deugd doet, van lachen tot huilen, kunnen we allemaal ervaren. Maar het omgekeerde verband, dat tussen ziekte en het niet kunnen uiten en ontladen van emoties, bleef lange tijd een raadsel. Ondertussen hebben we een sleutel gevonden om de deur te openen naar het holistische netwerk. Die sleutel heet "stress".

Gertjan, je vader is ernstig ziek en kwetsbaar, gevallen.

PLAGIAAT. Wat een verbetering! Met uw persoonlijke problemen en niet verder kijken dan dat. Oh, wat hebben we het toch allemaal moeilijk samen. In de zorgsector. Ocherme.

Ongeneeslijk ziek, betekent voor mij, dat je meeleeft, met familieleden. Er werd mij verteld, niet gezegd, dat ieder alles maar zelf moet weten.

Als het denkvermogen ziek is, zijn de wortels door en door rot.

Wat je over pijn leert als je ziek bent, kun je dan ook toepassen op betere tijden. Pijn is een kei van een leermeester.

Het lijkt erop dat het klassieke denken zichzelf gevangenhoudt in een dilemma. Ofwel het zijnde waar we ons mee bezighouden is vergelijkbaar met de mens en daarom kan men het door middel van analogie kenmerken toeschrijven die in het algemeen worden toegekend aan de volwassen en gezonde mens, ofwel dit zijnde is een blind mechanisme, een levende chaos waardoor er geen enkel middel is waarmee we een betekenis in zijn gedragingen kunnen vinden. (...) Deze overtuiging of, beter gezegd, dit dogmatisme wordt nu juist door een meer ontwikkelde wetenschap en reflectie aan de kaak gesteld. Als we de wereld reconstrueren aan de hand van de verschillende gedragsvormen, dan is het overduidelijk dat de wereld van het kind, de primitief, de zieke — laat staan de wereld van het dier — geen coherent systeem vormt. De wereld van de gezonde, volwassen en geciviliseerde mens daarentegen streeft wel naar coherentie. Het is nu echter wezenlijk dat de mens die coherentie niet bezit. De coherentie blijft een idee of een grens die nooit feitelijk wordt bereikt. Daarom is de 'normale' mens dan ook geen afgesloten geheel. Men moet zich altijd bezighouden met anomalieën waarvan men nooit geheel blijft gevrijwaard. Op een niet vriendelijke wijze wordt men ertoe aangezet zichzelf te onderzoeken.