Yaz Quotes

Sonra yine bahar gelecek, yaz gelecek. Tekrar eden şeyler bizi tekrar tekrar sevindirecek.

I'm so glad you’re not dumb, Yaz,” Neela said. Yazeed shot her a sidelong glace. “I thought you were going to say dead.” “That, too.

Baharı yaz uğruna tükettik, aşkı naz uğruna
.. Ve papatyaları seviyor sevmiyor uğruna;
 derken ‘ömrü’ tükettik bir hiç uğruna…

About a week ago I was sitting in L.A.'s chicest nightclub with a few friends and the DJ was playing Yaz and Bowie and the videos were on and I was on my third gin and tonic and I realized that no matter where I am it's always the same. Camden, New York, L.A., Palm Springs - it really doesn't seem to matter. Maybe this should be disturbing but it's really not. I find it kind of comforting.

Insan hicbir seylere aldirmamaya bir basladi mi. Ne kendi durumunu, ne de butun durumlari, ustunde durulmaya deger bulmadi mi? Bu bir kis uykusudur ki hicbir yaz sokemez...

Ne rüzgar eserdi orada ne yağmur yağardı, kar bile düşmezdi, yaz günlerinin bulutsuz havası ve bembeyaz parlaklığı hüküm sürerdi; mutlu tanrılar işte orada tadını çıkarırdı günlerinin.

Sen Sen esirliğim ve hürriyetimsin, Çıplak bir yaz gecesi gibi yanan etimsin, Sen memleketimsin. Sen ela gözlerinde yeşil hareler, Sen büyük, güzel ve muzaffer ve ulaşıldıkça ulaşılmaz olan hasretimsin...

Bana sorarsanız gerçek mutluluk yaz yağmuru gibi birden boşanmaz insanın başına. Davranışımıza, çevremizdeki insanlarla ilişkimize her gün azar azar çekidüzen vererek eksiklerimizi tamamlarız. Yavaş yavaş biriken bir şeydir mutluluk.

Mutluluk,yaz yağmuruna benzemez. Umulmadık anda birden bire boşanmaz insanın tepesinden. Azar azar gelir. İnsanın hayata ve çevresine karşı davranışları getirir mutluluğu, Azar azar birike birike. Gerçek mutluluk böyle doğar.

Yaz bakalım: Gerçek, başkalarının bize uygulamaya çalıştığı tatsız bir ölçüdür. "Birimi var mı Hikmet Amca?" "Birimi insandır.

Tasalanma, yavaş yavaş artan körlük pek trajik değil. Ağır bir yaz akşamı gibi.

Each of us plunges through our own existence, punching me-shaped holes through days, through weeks, through conversations. We're none of us one thing or the other; we're legion. There's a different Yaz inside your skull for everyday of your life. We deceive others. We deceive ourselves. We keep secrets that even we don't know and hold beliefs we don't understand. And in that state of profound, fundamental, primal ignorance, we still think we can sculpt the clay of our own selves. We think we know what to cut away, that we understand the consequences of excising greed.

Aşk bir çocuktur derler ya, nedeni budur işte, Öyle çok yanılır ki yaptığı seçimlerde.

Güzel bir aşkta güçlü kıskançlık, sıcak bir yaz ortasındaki sonbahardır!

Birkaç gün uzunluğundaki yaz günleri. Kış aylarındaysa gri bulutlar kentin üzerine inmiştir. Yağmur dolu bulutlar. Gün başlamış, ilerlemiştir bile...

Yaz, why do I have a stone for recharging vaginas in my house?” Max asked, which I thought was a reasonable question.

Yaz günleri o yanıma uzanınca rahat bir uykuya dalardım. Rüyamda hiçbir şeyi görürdüm. Hiçbir şeyi. Hiçbir şey kadar güzel şey var mı? Varsa ver bir lokma. Şu saatte. Hiçbir şey ölüm gibi güzeldir.

Yaz shrugged. ‘People get like that if they live long enough to turn grey. They think they’ve seen it all and have answers for everyone. But they’re so distant from living life that they forget that we all have different paths.

Bahar yolda; yaz yolda; fırtınalar yolda; savaşlar yolda; üzüntü ve mutluluk yolda; hepsi yoldalar, geliyorlar! Her şey yolda, hayat bir yoldur! Yolda ilerlerken, bütün öteki şeyler de bize doğru gelmektedir! Şeytan yolda; melek yolda! Yolda sağlam dur!

Kimi zaman öyle geliyor ki, hayatım boyunca katı hale geçemedim ben, durmadan masaların, koltukların, sehpaların altına ve yetişkinlerin ayaklarının dibine çöken, bereket versin havadan ağır bir gaz olarak yaşadım bunca yılı. Yirmi altı yılı. Ve bu yirmi altı yıl boyunca tek bir şeyi istedim, tek bir şeyin peşinden koştum, koş dedim ruhuma, koş alçak, koş pislik, o da koştu…Karşıma çıkan herkesin, kadın erkek, çoluk çocuk, herkesin bana aşık olmasını istedim. İşte benim basit gerçeğim! Ama artık, içkili ve kalabalık bir akşam yemeği hayal ediyorum. Açık havada, çıplak ampullerin altında. Güzel şeyler yiyip içmişiz. Nefis bir yaz gecesi. Masada kalan son kişi ben olmak istiyorum. Eşlerin birlikte kalkmasını seyrediyorum sessizce. Sonra erkeklerden yemeğe yalnız gelmiş kadınları evlerine bırakmalarını rica ediyorum. Masada tek başıma kalmak istiyorum. Rüzgarla sallanan çıplak ampüllerin altında. Ağustosböceklerini dinliyorum ve bir parça kuru ekmek atıyorum ağzıma.

Hiçbir takdir beklemeden işini iyi yap; sonra göreceksin ki bütün takdirler susamış çiçeklerin üzerine gelen yaz yağmurları gibi üzerine gelecektir! Sadece işini iyi yap!

Tekrar bahar geldi, arkasından yaz. Kimsesizlerin sahibi güneş tam zamanında yetişti.

Let's be honest, Yaz - the majority of people here have stinky personalities," I stated, biting into my apple. "Ameen to that!

Bir yılda dört mevsim vardır: Kış, İlkbahar, Yaz ve Renk!

Kış, ölüdür; ilkbahar, çılgındır; yaz, neşelidir ve sonbahar bilgedir!

Romy Madley Croft from the xx. Number two: Alison Moyet from Yaz. And number three: Johnette Napolitanos from Concrete Blonde.

I'm so glad you're not dumb, Yaz," Neela said. Yazeed shot her a sidelong glance. " I thought you were going to say dead." "That too." "Hey, thanks.

Yaz çiçeklerini seven insan,yazın ölürmüş derler. Acaba doğru mudur ?

Yaşadıklarım Schopenhauer'in söylediği gibi, "Kalabalık, kirlenmenin olduğu her yerde var, tıpkı yaz aylarındaki sinekler gibi".

Dünya kadına, erkeklere dediği gibi 'istersen yaz, umurumda değil' demiyordu. Dünya kaba kaba gülerek, 'yazmak mı' diyordu. 'yazman ne işe yarıyor?' Entelektüel özgürlük maddi şeylere bağlıdır. Şiir de entelektüel özgürlüğe bağlıdır. Kadınlarsa hep yoksul olmuşlardır, sadece iki yüzyıldır değil, dünya kurulalı beri. Kadınlar Atinalı kölelerin çocukları kadar bile entelektüel özgürlüğe sahip olmadılar. O zaman kadınların şiir yazmak için en ufak bir şansları bile yoktu. İşte bu yüzden paranın ve kendine ait bir odanın önemini vurguladım.

Yaz yağmurusun sen. Beklenmedik bir zamanda gelirsin, ansızın fena ıslatırsın. Üşütmez, hoş kokularla güzel bir serinlik de getirirsin. Sonra da çeker gidersin. Ardından insanı güneşin kavuruculuğuna bırakarak.

Korkma," diye mırıldandım. "Biz birbirimize aidiz." Kendi kelimelerimin doğruluğuyla ben de bir anda şaşkına dönmüştüm. Bu an öyle kusursuz, öyle gerçekti ki, hakkında şüphe etmenin yolu yoktu. Kolları bana dolanmış, beni öyle sarmalamışken, kış ve yaz gibiydik. Vücudumdaki her hücrenin gerçekten canlı olduğunu hissedebiliyordum. "Sonsuza kadar," diyerek onayladı ve sonra beni nazikçe daha derin sulara doğru çekti.

gönlümüzde kaygılar, kollarımızda boşluk, geçici zevkler ve bitmek bilmez dert, kışın güller, yaz ortasında buz, belirsiz umut önümüzde ve kısa süren sevinç, pişmanlık ve elem, ardımızda bıraktığımız (aşkın utkusu iii, 115-119)

-Sıcak yaz günlerimi üst üste sıralanmış dallarında rüzgarın ninnisini dinleyerek geçirdiğim iki ulu köknarın ortadan yok oluşu dikkatimi çekiyor. Onlar da ha! Oysa ben onları kalıcı, yıkılmaz sanırdım.- O, Ermişler Bayramı Mantarı.

güllerin bedeninden dikenlerini teker teker koparırsan dikenleri kopardığın yerler teker teker kanar dikenleri kopardığın yerleri bir bahar filân sanırsan Kürdistan’da ve Muş-Tatvan yolunda bir yer kanar Muş – Tatvan yolunda güllere ve devlete inanırsan eşkıyalar kanar kötü donatımlı askerler kanar sen bir yaz güzelisin, yaprakların ekşi, suda yıkanırsan portakal incinir, tütün utanır, incirler kanar bir yolda el ele gideriz, o yolda bir gün usanırsan padişahlar ve Muşlar kanar, darülbedayiler kanar Muş – Tatvan yolunda bir gün senin akşamın ne ki orada her zaman otlar otlar ergenlikler kanar el ele gittiğimiz bir yolda sen gitgide büyürsen benim içimde çok beklemiş, çok eski bir yer kanar

In the half-reclined bed, Yaz slept, mouth open, snoring—probably doped. Mike turned on the TV. For twenty minutes, he watched retired generals on CNN discussing Afghanistan and troop surges as though they knew what the hell war was all about.

Konuşmaları başkaları tarafından hazırlanan bir lider, lider değildir; sadece boş ve aptal bir şişedir! Kendi fikirlerini, kendi beynini kullan; kendi konuşmanı yaz, tıpkı Gandi, Churchill ya da Nehru gibi! Bu gerçekten iyi bir ahlak ve iyi bir şereftir!

O qara gözlərin dеyil parlayan, Ulduzlar içində gеcələrimdir! Bəlкə də ruhuma aydınlıq yayan Bir sərin, ziyalı, yaz səhərimdir. Qoy dеsin dünyanın еl aşıqları Bu şövqü кim mənim ruhuma yaydı, Donardım, gözünün şən işıqları Qəlbimin camında qırılmasaydı.

Böylece aşıktım işte. O çılgınca, yemeyi unutturan, sersem gibi ortalıkta dolaştıran, bütün gece telefonda konuşturan, her sabah onu görmek için yataktan fırlamaya yol açan türden aşk. Yaz fırtına gibi geçerken, her gün onu sevdiğim başka bir yanını keşfediyordum.

Her zaman başka bir savaş çıkar, Robert. Kökleri hiçbir zaman tamamen kazınmaz. Savaşları ne alevlendirir? Güç arzusu, insan doğasının belkemiği. Şiddet tehdidi, şiddet korkusu ya da şiddetin kendisi bu dehşet verici arzunun aracıdır. Güç arzusunu yatak odalarında, mutfaklarda, fabrikalarda, sendikalarda ve devletlerin sınırlarında görebilirsin. Bunu iyi dinle ve aklına yaz. Ulus-devlet insan doğasının şişirilip devasa boyutlara getirilmiş halidir, o kadar. İşte bu yüzden, uluslar kanunları şiddetle yazılmış birimlerdir. Her zaman da öyleydiler, her zaman da öyle olacaklar. Savaş, Robert, insanlığın iki ebedi dostundan biridir.

Hani bilirsiniz göğe asılı gibi duran gündüzlerin, etrafında su sinekleri uçuşan, çiçekler açmış bir çalılığın çevresinde gelişen, güzel, ağır kokulu öğleden sonraların ya da bir tepeciğin eteklerinde başıboş gezerken dalıverip alt üst ettiğiniz yaz akşamüstlerinin sıcaklığı gibi; kürklü bir sıcaklık, altın rengi su sinekleri...

Genelde maddi koşullar buna karşıdır. Köpekler havlayacaktır; insanlar çalışmasını yarıda kesecektir; para kazanmak gerekecektir; sağlık durumu bozulacaktır. Üstüne üstlük tüm bu güçlükleri belirginleştirip katlanılmasını daha da güçleştiren, dünyanın o meşum vurdumduymazlığı vardır. O vurdumduymazlık insanlardan şiirler, romanlar, tarihler yazmalarını istemez; onlara gereksinimi yoktur... Keats ve Flaubert ile öbür erkeklerin güçlükle katlandıkları dünyanın aldırmazlığı, kadınların durumunda aldırmazlık değil düşmanlıktı. Dünya erkeğe dediği gibi kadına da istersen yaz, beni hiç ilgilendirmiyor demiyordu. Dünya kaba bir kahkahayla, yazmak mı diyordu. Yazmak senin neyine?..

Saçma bir düşünceydi ama bu yaz göğü, Westminister'ın tepesindeki tepesindeki bu gökyüzü kendisinden bir parça taşıyordu. Perdeleri araladı, dışarı baktı. Şaşılacak şey!- karşıdaki evdeki ihtiyar kadınla göz göze gelmişti! Yatıyordu galiba. Ve gök. Koyu bir gök olacak, diye düşünmüştü, güzel yüzünü öte yana döndüren hüzünlü bir gökyüzü. Oysa soluk külden bir gök duruyordu karşısında- seyrek koca bulutlar durmadan yarışıyorlar. Yeni görüyordu. Rüzgar çıkmıştı herhalde. Karşıki odada ihtiyar yatıyordu. Onun dolaşışını, odayı geçişini, pencereye gelişini gözlemek büyülüyordu, herkes gülüp konuşurken bu ihtiyarın usulca tek başına yatmaya hazırlanışını görmek büyülüyordu insanı.

Çünkü herşey yasaklanabilir ama hayaller yasaklanamaz. Ne kocalar karılarına, ne anne babalar çocuklarına, ne devlet yurttaşlarına böyle bir yasak koyabilir.

İnsan bir zaman gelince galiba herkesin yaptıklarını yapıyor ve kendisinin çok da farklı olmadığını anlıyor. Herhalde büyümek böyle bir şey.

Dünya üzerinde birbirini en az anlayabilecek iki kişi, birbirine delice aşık olan iki kişidir.

Evet, kadınların hayalleri var ve biz onları ancak yıkabiliyoruz.

İnsanlar çok kez kızılmayacak şeylere darılır, kırılınacak şeylere sarılırlarmış.

Desene kader yine aldı dizginleri eline, Boşa gidiyor bağlılık için tüm çabalar, Bu yüzden yeminine sadık kalan bir kişiye karşılık Yeminini bozan bir milyon kişi var

Beni artık kimseler arayıp da bulmasın beyaz harmanilerin göklere açık sofrasında yıktığım saltanatın dizinde inlediğim aşkın en tabanında yattığım anlaşılmasın çünkü ben çok gizli bir yanlışın dehşetengiz yeteneğini ölçmek için yepyeni bir hata için iniyorum Akdeniz'e Meryemoğlu sanıp ben zavallı ademi çarmıha çaktılar orda çok zaman önce. Kara yaz! Karanlık yaz! Kararan vücutlardan rıhtıma varmayan ceset elbette hatırlanmaz.

Tekerlekler üzerinde kayan zindanımın karanlığında, yorgunluğumun ta derinliklerinden gelişmişçesine, sevdiğim bir kentin, kendimi mutlu hissettiğim belli bir saatin bütün bu alışılmış gürültülerini eskisi gibi, bir bir bulur gibi oldum. Gerginliğini yitiren havada, gazete satıcılarının sesi, küçük parktaki son kuşların ötüşü, sandviç satıcılarının bağrışması, kentin yüksek dönemeçlerinde tramvayların çıkardığı iniltili gıcırtılar ve göğün daha gece limanın üzerine çökmeden önceki uğultusu, bütün bunlar benim için cezaevine düşmeden önce bildiğim gözü kapalı bir gezintiyi düzenliyordu. Evet, bu saat, bundan çok zaman önceleri, kendimi mutlu hissettiğim bir saatti. Beni o zamanlar bekleyen hep hafif ve deliksiz bir uykuydu. Ama yine de bir şeyler değişmişti. Yarını gözlerken kendimi yeniden hücremde buluverdim. Yaz göklerinde uzanıp giden o bildik yollar insanı günahsız uykulara da zindanlara da götürebiliyormuş demek.

Tekerlekler üzerinde kayan zindanımın karanlığında, yorgunluğun ta derinliklerinden gelişmişçesine, sevdiğim bir kenti, kendimi mutlu hissettiğim belli bir saatin bütün bu alışılmış gürültülerini eskisi gibi, bir bir bulur gibi oldum. Gerginliğini yitiren havada, gazete satıcılarının sesi, küçük parktaki son kuşların ötüşü, sandviç satıcılarının bağrışması, kentin yüksek dönemeçlerinde tramvayların çıkardığı iniltili gıcırtılar ve göğün daha gece limanın üzerine çökmeden önceki uğultusu, bütün bunlar, benim için, cezaevine düşmeden önce bildiğim gözü kapalı bir gezintiyi düzenliyordu. Evet, bu saat, bundan çok zaman önceleri, kendimi mutlu hissettiğim bir saatti. Beni o zamanlar bekleyen, hep hafif ve deliksiz bir uykuydu. Ama yine de bir şeyler değişmişti. Yarını gözlerken, kendimi yeniden hücremde buluverdim. Yaz göklerinde uzanıp giden o bildik yollar insanı günahsız uykulara da zindanlara da götürebiliyormuş demek.

Hasretim olsun, arzularım olsun hem günden güne artıyor hem de günden güne bedbinleşiyorum. Yaz geçiyor sen gelmiyorsun. Belki bir gün geleceksin ama o kadar geç gelmiş olacaksın ki seni gördüm mü görmedim mi, doğru dürüst anlayamadan kalkıp geri gideceksin. Benim için tahammül edilmez bir devir daha başlayacak. Üstelik o devir kim bilir ne kadar uzun sürecek. Hayatımızın hiç düşünmeden feda edebileceğimiz seneleri o kadar çok mu? Ömrümüzü hep böyle birbirimizden uzak mı geçireceğiz?

What are you doing after this?” Yaz asked, still smiling, “Fancy a walk?” “Er… my friend Mary’s outside…” Yaz shrugged, “You see her all the time. Come for a walk with me.” “Um. Yes. Ok.” Oh wow. Now it was happening, she had no idea what to do at all. “The… bruise?” “Oh yeah,” Yaz laughed, tossing back her head and touching a finger to her jaw line, “Just here…” Marlene leaned forward to see, and Yaz turned her head smoothly, catching her in a kiss, full in the lips. Butterflies.

Berlin, 6 Kasım 1982 ... Her şey can sıkıcı. İstanbul'un sıcak yaz gecelerindeki uzun, törensel gecelerini düşündüm. Güzel Türkiye'nin her zaman bir tutukevi olduğunu, tutukevi olarak kalacağını düşündüm. Bizler içinse, yani gerçekten tutuklu, ya da kendi seçmeleriyle tutuklu olmuş olanlar içinse, hiçbir yerde kurtuluş olmadığını. Oradaki uzun yaşamamız bitmeyen bir kavga gibi gelmiştir bana. Orada uzun yıllar, neredeyse otuz yıl, hiç huzur bulamadığımı düşündüm. Gürültünün, müziğin, komşu kavgalarının ne kadar acı verici olduğunu, yıllar boyu beni ezdğini düşündüm. Ben Anadolu'dan Grunewald'a kadar gelmek zorundaymışım meğer sessizliği algılamak için. Ayağımın altına hışırdayan yaprakların sesini duymak için. ...

Senyorlar, izin verin de geçeyim, valiliği bırakıp eskiden olduğu gibi, özgürlüğüme geri dönüyorum. Çünkü bir insan mutlu olmak istiyorsa, özgür olmalıdır. Şunu anladım ki ne valilik yapabilirim ne de adayı savunabilirim, bu işler için yaratılmamışım. Yasalar koyup düzeni sağlamak, savunma planları hazırlamaktan çok, ekin ekmeyi, toprak bellemeyi ve asma budamayı beceririm. Çapayı valilik asasından daha iyi kullanırım. Ayrıca çeşit çeşit lezzetli yemek yemek için saygısız bir doktordan izin almaktansa, istediğim zaman ve dilediğim gibi kuru ekmek yemeyi tercih ederim. Bir köylünün gönül rahatlığıyla içtiği çorba sizin yemeklerinizden iyidir. Yaz sıcağında hiçbir şey düşünmeden gölgede uyumayı, adayı yönetmek sorunlarıyla dolu bir kafayla, keten çarşaflar ve ipekli örtülerle hazırlanmış lüks bir karyolada geceyi göz kırpmadan geçirmeye tercih ederim. " "Sevgili Sancho, Tanrı tarafından insanlara bahşedilmiş en büyük nimet, hiç şüphesiz özgürlük. Dünyada kazanılan hiçbir servet, insanların uğrunda can verdiği özgürlüklerle kıyaslanamaz...Özgürlüğün en büyük düşmanı esarettir. Dük hazretlerinin şatosundaki bolluk ve refahı, şerefimize çekilen o muhteşem ziyafetleri, bize gösterilen saygıyı gördün. ama bütün bunlara rağmen kendimi rahat hissetmiyordum; çünkü gördüğümüz iyilikler serbestçe hareket etmemize engel olan bir bağdır. Kuru ekmekten başka bir şeyi olmayıp da yalnız Tanrı'ya karşı minnettar olan bir kişi daha mutlu olur." dedi.

Mümkün müdür, henüz hiçbir Gerçek ve Önemli, görülmemiş, bilinmemiş, söylenmemiş olsun? Mümkün müdür, görmek, düşünmek ve yazmakla binlerce yıl geçmiş bulunsun ve binlerce yıl, tereyağlı bir dilim ekmekle bir elma yenen bir okul teneffüsü gibi kaybedilmiş olsun? Evet, mümkündür. Mümkün müdür, icatlara, ilerlemelere rağmen, kültüre, dine, felsefeye rağmen hayatın yüzeyinde kalınsın? Mümkün müdür, bilinmesi yine de bir kazanç olan bu yüzey bile; yaz tatillerinde salon mobilyaları gibi, aklın alamayacağı kadar yavan bir kılıfla kaplansın? Evet, mümkündür. Mümkün müdür, bütün dünya tarihi yanlış anlaşılmış olsun? Mümkün müdür, ölen ölen yabancıdan bahsedecek yerde, etrafına üşüşen kalabalığı anlatır gibi, daima yığınların lafı edildiği için, geçmiş yanlış olsun? Evet, mümkündür. Mümkün müdür, insanlar doğmadan önce geçen şeyleri tekrar yaşamak zorunda olduklarını sansınlar? Mümkün müdür, her birine, kendinden önceki insanlardan geldiğini hatırlatmak gereksin ve herkes bunu bilsin de başka türlü söyleyenlerin dediklerine kanmasın? Evet, mümkündür. Mümkün müdür, bütün bu insanlar, asla var olmamış bir geçmişi tamamen bilsinler? Mümkün müdür, bütün hakikatler, onlar için bir şey olmasın? Mümkün müdür, hayatları, boş odalardaki saat gibi her şeyden kesilmiş, geçsin? Evet, mümkündür. Mümkün müdür, yaşayan kızlar bilinmesin? Mümkün müdür, “kadınlar” densin, “çocuklar” densin ve bu kelimelerin çoktandır çoğulları yoktur, sayısız tekilleri vardır, farkına varılmasın (tekmil okumuşluğa rağmen farkına varılmasın)? Evet, mümkündür. Mümkün müdür, “Tanrı” diyen ve Tanrı’nın ortak bir şey olduğunu sanan insanlar bulunsun? Okul çağında iki çocuk düşünelim: Biri bir çakı satın alsın, arkadaşı da aynı günde, bu çakıya tıpatıp benzeyen bir başka çakı satın alsın. Aradan bir hafta geçsin, iki öğrenci, çakılarını birbirlerine göstersinler; şimdi ancak pek uzak bir benzerlik vardır arasında — başka başka ellerde çakılar ne kadar değişmiştir. (Çocuklardan birinin annesi şöyle der hatta: Sizin elinizde zaten ne sağlam kalır ki…) Evet, evet: İnsanın bir Tanrı’sı olsun da kullanmasın, mümkün müdür? Evet, mümkündür. Bütün bunlar, mümkün olduğu, hiç değilse bir imkân zerresi taşıdıkları takdirde, ne pahasına olursa olsun, bir şey yapmalı. Herhangi birisi, yani insanı tedirgin eden bu şeyleri ilk düşünen birisi, ihmal edilmiş işleri telâfiye başlamalıdır; hatta rasgele birisi olsun, bu işin tam ehli olmasın: bu işi yapacak başka kimse yok ki. Bu genç, âciz yabancı, Brigge, beşinci katta oturup yazacaktır; gece gündüz: Evet, yazmalıdır; bunun sonu bu olacak.

Her şeyden önce ekimdi, oğlanlar için ender bir ay. Bütün aylar ender olmadığından değil. Ama kötüsü vardır ve iyisi vardır, korsanların dediği gibi. Eylülü ele alın, kötü bir ay: Okul başlar. Ağustosu düşünün, iyi bir aydır: Okul henüz başlamamıştır. Temmuz, eh, temmuz gerçekten iyidir: Okulun hiçbir şansı yoktur. Haziran, hiç şüphe yok, haziran içlerinde en iyisidir, çünkü okul kapıları sonuna kadar açılır ve eylül bir milyar yıl ötededir.

Zuan Ziu doğadan bahsediyor Kış geldiği zaman, ağaçlar yapraklarının döküldüğünü görünce üzüntüyle iç geçiriyor olmalı. Kendi kendilerine şöyle diyorlardır: Bir daha asla eskisi gibi olamayacağız. Elbette. Yoksa kendilerini yenilemenin ne anlamı kalır? Yeni çıkacak olan yaprakların kendi kişilikleri olacaktır, onlar yeni gelen ve bir öncekiyle asla aynı olmayacak bir yaz mevsimine ait olacaklardır. Yaşamak değişmektir; ve mevsimler bize bu dersi her yıl tekrar öğretir. Değişim bir depresyon döneminden geçmek demektir: Eskiden olduğumuz şeyi unutmak zorundayızdır ve yeni geleni de bilemeyiz. Ama biraz sabırlı olursak, bahar sonunda mutlaka gelir ve o zaman çaresizce geçirdiğimiz kışı unuturuz. Değişim ve yenilenme hayatın kanunlarıdır. Sadece bize mutluluk getirmek için var olan şeyler yüzünden acı çekmektense, onlara alışmak daha iyidir. (tarafından 16 Nisan 2006 Pazar tarihinde yazılan bir makaleden alınmıştır)

each adult would, at a time chosen by the wind, go out and walk the ice alone. The aim of such journeying was to find the kyzat, the perfect place, a spot that on all the ice had been ordained by the Gods in the Sky and in the Sea for that individual alone as the place where all the elements of their life find meaning, giving a vision of such clarity that the air itself becomes ice and the wisdom of Sky and Sea finds a place in the seeker’s heart, allowing them to endure the hardships of the years ahead. Quell had admitted to Yaz in a private moment that his own journey to find his kyzat, a walk that had lasted four days, had brought him to an ice spike at the juncture of three pressure ridges. Here he was visited by the epiphany that, having run out of his allotted ration of angel-fish, if he did not turn back he would lose first his toes then his fingers to the wind. Yaz had wondered if that wasn’t the wisdom that the ritual was designed to impart. That there is nothing but ice and more ice, and that if you are too stubborn to admit it and turn back, you will die and your malcontent will no longer burden your clan.

Yine öldürgen bir intihar sabahı, yirmi miligram nobraksin almama karşın, ellerimin titremesini önleyemiyorum; kaydın bay Muannit Sahtegi, yapma, seni konuşmak değil, yazmak kurtarır derken, yani günlük adı altında üç beş tümcenin yazıldığı günden tam üç yıl sonra, yeniden başlamayı deniyorum. Yoksa, galiba, dün gördüğüm, yanı başında sulandırılmış rakı şişesi, dilenen ihtiyardan beter yıkılmış olacağım. Neyi, nasıl, niçin kurtarmak? Neden bunca korkmak yıkılmaktan, yok olmaktan. Canlılık rastlantısal oluşumu, geciktirebilir avuntusuna sığınmayacağım, tek kuşkulu güvencem, gücüm bu. Hadi çabuk, iç çek biraz, zayıflığını kimse görmüyor nasıl olsa. Sonra bırakma, salma kendini, yaz ince eleyip sık dokumadan, kim ne derse desin. Ardına kalmamayı erdem saymak, hele günübirlik kime ne'lik yaşamaları kağıda geçirmemek; unutulurum kaygısıyla başvurulan sığ yöntemlere tepki burnubüyüklüğüdür; bunca ertelemek, durup dururken kesivermek de belki. Kolay suçlanabilen: zaman. Beni geride bırakan, koyup giden. Ne atbaşı koşabiliyoruz, ne yarışı önde götürebiliyorum. Böyle amansız, çılgın, yenik boğuşma. Yazarken sözde dural olan, kaçıyor elimin altından. Nasıl ileneyim bilmem! Hani sövgü öfkeni uyarır ya da yatıştırır. Neden bunca doğuştan uygarsın. Hiç insanca yanın yok. Sevemiyorsun. Savın boş. Nesin sen? Oysa isteyebilsen, istemeyebilirdin de. Hadi oradan, bilinçsizliğimin aç bilinci!

Evet, haklıydım, bahar ve yaz Cambridge'de de hemen hemen her sene görülen olaylardandı (o anlaşılmaz "hemen hemen" pek hoşuma gitmemişti). Evet, Sebastian Cam deresinin üzerinde bir kik'e uzanıp uyuklamaktan oldukça hoşlanırdı. Ama en çok sevdiği şey alacakaranlıkta kırları çevreleyen kimi yollar boyunca bisikletle gezinmekti. Orada bir çitin üzerinde oturur, akşamın solgun göğünde sombalığı pembesi tül gibi bulutların donuk bakır rengine dönmelerini seyrederken aklından birçok şeyler geçirirdi. Ne gibi şeyler? Bir gün kırda peşine düşüp laf attığı, öpüştükten sonra bir daha hiç görmediği, ipeksi saçları hala örgülü duran o Cockney kızı mı? Belli bir bulutun biçimini mi? Rusya'nın kara köknar ormanlarından birinin ardındaki puslu günbatımını mı (ah, böyle bir anıyı tazelemesi için neler vermezdim!)? Otlarla yıldızların gizli anlamlarını mı? Sessizliğin bilinmeyen dilini mi? Bir çiğ damlasının korkunç ağırlığını mı? Hepsinin kendi başına anlamı olan -neydi anlamları peki?- milyonlarca milyonlarca çakıltaşından birinin insanın içini burkan güzelliğini mi? Alacakaranlıkta insandan gitgide uzaklaşan ve hiçbir zaman gerektiğince tanıyamadığımız Tanrı'nın dünyasına sığmayan o eski mi eski "sen kimsin" sorusunu mu? Belki de o çitin üzerinden otururken Sebastian'ın aklından geçenlerin sözcüklerle hayallerin, bölük pörçük hayallerle yetersiz sözcüklerin karmaşası olduğunu, bunun da yaşamının tek gerçeği, biricik gerçeği olduğunu ve yakında aşacağı bu hortlaksı savaş alanının çok ötesinde kaderinin kendisini beklediğini bildiğini söylersem gerçeğe daha çok yaklaşmış oluruz.

Eski karımı görmeye giderken başka kızlarla konuşup bana ne vaat edebileceklerini görmek istiyordum. Sıkıcıydı. Taşrada, verandada mısır patlatarak geçirdikleri akşamlardan bahsetti. Bir zamanlar bu, ruhumu sevinçle doldururdu; ama tüm bunlardan keyifle bahsetmediği için, sırf yapmış olmak için yaptığı şeyleri anlattığını biliyordum. ‘’Ee, eğlenmek için ne yapıyorsun?’’ Sevgili ve seks konusunu açmaya çalıştım. Kocaman siyah gözleriyle bana boş boş ve yapmak için yanıp tutuştuğu şeyi yapamamaktan kaynaklanan, kuşaklar öncesinden gözlerine yerleşmiş bir hüsran duygusuyla baktı…neyse ne işte, herkes biliyor ne olduğunu. ‘’Hayattan ne bekliyorsun?’’ Onu sarsıp zorla içinden çıkarmak istiyordum bunu. Ne beklediği hakkında en ufak fikri yoktu. Bazı işlerden, filmlerden, yazın büyükannesinin yanına gitmekten, New York’a gidip Roxy’yi ziyaret etmek istediğinden ve ne giyeceğinden bahsetti, geçen Paskalya’da giydiği gibi bir şey olacakmış: beyaz başlık, güller, gülrengi topuklular ve deri gabardin pardösü. ‘’Pazar öğleden sonraları ne yaparsın?’’ diye sordum. Verandasında oturuyor, yoldan geçen arabaları izliyordu. Annesiyle beraber mısır patlatıyordu. ‘’Baban yaz akşamları ne yapar?’’ Çalışıyordu, bir kazan fabrikasında gece vardiyasında. ‘’Kardeşin yaz akşamları ne yapar?’’ Bisikletine biniyor, gençlerin gittiği büfenin önünde takılıyordu. ‘’Ne yapmak için yanıp tutuşuyor? Hepimiz ne için yanıp tutuşuyoruz? Ne istiyoruz?’’ Bilmiyordu. Esnedi. Uykusu vardı. Bu muhabbet ona çok gelmişti. Bu cevapları asla kimse veremezdi. Kimse asla veremeyecekti. Her şey bitmişti. On sekiz yaşındaydı, çok güzeldi ve kaybolmuştu.

ÖLÜME DAİR Buyrun, oturun dostlar,  hoş gelip sefalar getirdiniz.  Biliyorum, ben uyurken  hücreme pencereden girdiniz.  Ne ince boyunlu ilâç şişesini  ne kırmızı kutuyu devirdiniz.  Yüzünüzde yıldızların aydınlığı  başucumda durup el ele verdiniz.  Buyrun, oturun dostlar  hoş gelip sefalar getirdiniz. Neden öyle yüzüme bir tuhaf bakılıyor?  Osman oğlu Hâşim.  Ne tuhaf şey,  hani siz ölmüştünüz kardeşim.  İstanbul limanında                kömür yüklerken bir İngiliz şilebine, kömür küfesiyle beraber        ambarın dibine... Şilebin vinci çıkartmıştı nâşınızı  ve paydostan önce yıkamıştı kıpkırmızı kanınız       simsiyah başınızı.  Kim bilir nasıl yanmıştır canınız...  Ayakta durmayın, oturun,  ben sizi ölmüş zannediyordum,  hücreme pencereden girdiniz.  Yüzünüzde yıldızların aydınlığı  hoş gelip sefalar getirdiniz... Yayalar-köylü Yakup,        iki gözüm,                                             merhaba.  Siz de ölmediniz miydi?  Çocuklara sıtmayı ve açlığı bırakıp  çok sıcak bir yaz günü  yapraksız kabristana gömülmediniz miydi?  Demek ölmemişsiniz? Ya siz?  Muharrir Ahmet Cemil?  Gözümle gördüm                             tabutunuzun                                                 toprağa indiğini. Hem galiba  tabut biraz kısaydı boyunuzdan.  Onu bırakın Ahmet Cemil,  vazgeçmemişsiniz eski huyunuzdan,  o ilâç şişesidir                         rakı şişesi değil.  Günde elli kuruşu tutabilmek için,  yapyalnız  dünyayı unutabilmek için                                           ne kadar çok içerdiniz...  Ben sizi ölmüş zannediyordum.  Başucumda durup el ele verdiniz,  buyrun, oturun dostlar,  hoş gelip sefalar getirdiniz... Bir eski Acem şairi :  «Ölüm âdildir» — diyor,—  «aynı haşmetle vurur şahı fakiri.» Hâşim,  neden şaşıyorsunuz?  Hiç duymadınız mıydı kardeşim,             herhangi bir şahın bir gemi ambarında                                              bir kömür küfesiyle öldüğünü?... Bir eski Acem şairi :  «Ölüm âdildir» — diyor.  Yakup,  ne güzel güldünüz, iki gözüm.  Yaşarken bir kerre olsun böyle gülmemişsinizdir...  Fakat bekleyin, bitsin sözüm.  Bir eski Acem şairi :  «Ölüm âdil...»  Şişeyi bırakın Ahmet Cemil.  Boşuna hiddet ediyorsunuz.  Biliyorum,  ölümün âdil olması için  hayatın âdil olması lâzım, diyorsunuz... Bir eski Acem şairi...  Dostlar beni bırakıp,  dostlar, böyle hışımla                             nereye gidiyorsunuz?

Kitap kağıdının tutuşup yanma sıcaklığı Fahrenheit 451” “Henüz var olmayanın dünyasını yazma dünyasını mümkün kılan 3 ifade vardır. YA ŞÖYLE OLSA…..? KEŞKE…… BU BÖYLE SÜRERSE…. YA ŞÖYLE OLSA ifadesi bize değişiklik verir, bizi hayatımızdan uzaklaştırır. KEŞKE ifadesi yarının görkemli yönlerini ve tehlikelerini keşfetmemizi sağlar. BU BÖYLE SÜRERESE ifadesi günümüz hayatından bir unsuru, net bariz ve normalde tedirgin edici bir şeyi alır ve o şey, o tek şey büyüse, her tarafa yayılsa, düşünme ve davranış tarzımızı değiştirse ne olacağını sorar.” “Çizgili kağıt verirlerse, yan çevirip yaz.” Juan Ramon Jimenez “Anayasanın dediği gibi , herkes hür ve eşit doğmaz ama herkes eşit hale getirilir. Her insan diğer herkesin suretidir; o zaman herkes mutlu olur çünkü sinmelerine yol açacak, kendilerini kıyaslayacakları dağlar yoktur.” “Kalıtım ve ortam tuhaf şeydir. Okulda yapmaya çalıştığın her şey ev ortamında bozulabilir. Anaokulu yaşını bu yüzden her sene azalttık, artık neredeyse beşikten alıyoruz.” “Kitaplar unutmaktan koktuğumuz bir sürü şeyi depoladığımız kapların bir türüydü yalnızca. Sihir sadece kitapların söylediklerinde, evrenin parçalarını nasıl dikerek bizim için giysi haline getirdiklerinde.” “Bir kitabın gözenekleri var, özellikleri var. Bu kitap mikroskopla incelenebilir.Camın altında sonsuz çoklukla akıp giden hayatı görürsün. Gözenekler ne kadar çok olursa, bir sayfaya santimetrekare başına o kadar çok sayıda doğru kaydedilmiş hayat ayrıntısı sığdırabilirsin.Kitaplar hayatın yüzündeki gözenekleri gösterdiği için onlardan o kadar çok korkulur.” “Düşünmeye zamanımız oluyor mu? Saatte 160 km hızla araba sürüyorsun ve sadece korktuğunu düşünüyorsun. Yada oyun oynuyorsun veya bir odada dört duvarlı televizyon alıcısı ile oturuyorsun… ki onunla tartışamazsın. Televizyon alıcısı gerçektir, anlıktır, boyutu vardır. Sana ne düşüneceğini söyler, bangır bangır kafana sokar. O haklı olmalıdır. Öyle haklı görünür ki, vardığı sonuçları sana öyle peş peşe söyler ki zihninin itiraz etmeye, -ne saçma- demeye vakti olmaz.” “Kitapların bize faydası olabilir mi?Bize üç gerekli şey verilirse. Birincisi nitelikli bilgi. İkincisi onu hazmetmek için gerekli serbest zaman. Üçüncüsü de ilk ikisinin karşılıklı etkileşiminden öğrendiklerimizde temellenen eylemlerde bulunma hakkımız.” “İnşa etmeyenler yakmalıdır. Tarih ve çocuk suçlular kadar eskidir bu.” “Bilgi kaba kuvvetin üstesinden gelmeye yeterde artar bile.” “Belirsizliği belirliliğe yeğleyen insan akıllı değildir.” “Herkes ölünce ardında bir şeyler bırakmalı. Bir çocuk, bir kitap, bir tablo, inşa edilmiş bir veya bir duvar, yapılmış bir çift ayakkabı. Veya ekilmiş bir bahçe. Elinin bir şekilde dokunduğu bir şey, öldüğünde ruhunun gideceği bir yer olsun diye; böylece insanlar ektiğin o ağaca veya çiçeğe baktığında sen orada olursun. Ne olduğu önemli değil, dokununca onu değiştirdiğin ve ellerini çektiğinde sana benzeyeceği bir şeye dönüştürdüğün sürece.” “Gözlerini mucizelerle doldur., hayatı on saniye sonra ölecekmişsin gibi yaşa. Garanti isteme, güvenlik isteme.

Köylüleri niçin öldürmeliyiz? Çünkü onlar ağır kanlı adamlardır Değişen bir dünyaya karşı Kerpiç duvarlar gibi katı Çakır dikenleri gibi susuz Kayıtsızca direnerek yaşarlar. Aptal, kaba ve kurnazdırlar. İnanarak ve kolayca yalan söylerler. Paraları olsa da Yoksul görünmek gibi bir hünerleri vardır. Her şeyi hafife alır ve herkese söverler. Yağmuru, rüzgarı ve güneşi Bir gün olsun ekinleri akıllarına gelmeden Düşünemezler... Ve birbirlerinin sınırlarını sürerek Topraklarını büyütmeye çalışırlar. Köylüleri niçin öldürmeliyiz? Çünkü onlar karılarını döverler Seslerinin tonu yumuşak değildir Dışarda ezildikçe içerde zulüm kesilirler. Gazete okumaz ve haksızlığa Ancak kendileri uğrarlarsa karşı çıkarlar. Adım başı pınar olsa da köylerinde Temiz giyinmez ve her zaman Bir karış sakalla gezerler. Çocuklarını iyi yetiştiremezler Evlerinde, kitap, müzik ve resim yoktur. Bir gün olsun dişlerini fırçalamaz Ve şapkalarını ancak yatarken çıkarırlar. Köylüleri niçin öldürmeliyiz? Çünkü onlar köpekleri boğuşunca kavga ederler. Birbirlerinin evlerine ancak Ölümlerde ve düğünlerde giderler. Şarkı söylemekten ve kederlenmekten utanırlar Gülmek ayıp eğlenmek zayıflıktır Ancak rakı içtiklerinde duygulanır ve ağlarlar. Binlerce yılın kalın kabuğu altında Yürekleri bir gaz lambası kadar kalmıştır. Aldanmak korkusu içinde Sürekli birbirlerini aldatırlar. Bir yere birlikte gitmeleri gerekirse Karılarından en az on adım önde yürürler Ve bir erkeklik işareti olarak Onları herkesin ortasında döverler. Köylüleri niçin öldürmeliyiz? Çünkü onlar yanlış partilere oy verirler Kendilerinden olanlarla alay edip Tuhaf bir şekilde başkalarına inanırlar. Devlet, tapu dairesi, banka borcu ve hastanedir. Devletten korkar ve en çok ona hile yaparlar. Yiğittirler askerde subay dövecek kadar Ama bir memur karşısında -bu da tuhaftır- Ezim ezim ezilirler. Enflasyon denilince buğday ve gübre fiyatlarını bilirler. Cami duvarı, kahve ya da bir ağaç gövdesine yaslanıp Onbir ay gökyüzünden bereket beklerler. Dindardırlar ahret korkusu içinde Ama bir kadının topuklarından Memelerini görecek kadar bıçkındırlar Harmanı kaldırdıktan sonra yılda bir kez Şehre giderler! Köylüleri niçin öldürmeliyiz? Çünkü onlar otobüslerde ayaklarını çıkarırlar Ayak ve ağız kokuları içinde kurulup koltuklara Herkesi bunalta bunalta, yüksek perdeden Kızlarının talihsizliğini ve hayırsız oğullarını anlatırlar. Yoksulluktan kıvrandıkları halde, şükür içinde Bunun, Tanrının bir lütfu olduğuna inanırlar. Ve önemsiz bir şeyden söz eder gibi, her fırsatta Gizli bir övünçle, uzak şehirdeki Zengin bir akrabalarından söz ederler. Kibardırlar lokantada yemek yemeyi bilecek kadar Ama sokağa çıkar çıkmaz sümküre sümküre Yollara tükürürler.. Ve sonra şaşarak temizliğine ve düzenine Şehirde yaşamanın iyiliğinden konuşurlar. Köylüleri niçin öldürmeliyiz? Çünkü onlar ilk akşamdan uyurlar. Yarı gecelerde yıldızlara bakarak Başka dünyaları düşünmek gibi tutkuları yoktur. Gökyüzünü, baharda yağmur yağarsa Ve yaz güneşleri ekinlerini yetirirse severler. Hayal güçleri kıttır ve hiçbir yeniliğe -Bu verimi yüksek bir tohum bile olsa- Sonuçlarını görmeden inanmazlar. Dünyanın gelişimine bir katkıları yoktur. Mülk düşkünüdürler amansız derecede Bir ülkenin geleceği Küçücük topraklarını ipoteği altındadır. Ve birer kaya parçası gibi dururlar su geçirmeden Zamanın derin ırmakları önünde... KÖYLÜLERİ, SÖYLEYİN NASIL NASIL KURTARALIM?

BULUŞMAK ÜZERE Diyelim yağmura tutuldun bir gün Bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek Öbür yanda güneş kendi keyfinde Ne de olsa yaz yağmuru Pırıl pırıl düşüyor damlalar Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın Dar attın kendini karşı evin sundurmasına İşte o evin kapısında bulacaksın beni Diyelim için çekti bir sabah vakti Erkenceden denize gireyim dedin Kulaç attıkça sen Patiska çarşaflar gibi yırtılıyor su ortadan Ege denizi bu efendi deniz Seslenmiyor Derken bi de dibe dalayım diyorsun İçine doğdu belki de İşte çil çil koşuşan balıklar Lapinalar gümüşler var ya Eylim eylim salınan yosunlar Onların arasında bulacaksın beni Diyelim sapına kadar şair bir herif çıkmış ortaya Çakmak çakmak gözleri Meydan ya Taksim ya Beyazıt meydanı Herkes orda sen de ordasın Herif bizden söz ediyor bu ülkenin çocuklarından Yürüyelim arkadaşlar diyor yürüyelim Özgürlüğe mutluluğa doğru Her işin başında sevgi diyor Gözlerin yağmurdan sonra yaprakların yeşili Bi de başını çeviriyorsun ki Yanında ben varım

Ben ucu ucuna görmüştüm onu. O kadar genç olmasına şaşırmıştım: Bir delikanlıyı andırıyordu, sapasağlam, kazınmış ensesi, gergin ve bronz teni, kaygılı bir sevincin egemen olduğu ışıltılı gözleriyle bir delikanlıyı: Savaş vardı, onun yarattığı savaş ve o generallerle arabadaydı; yeni bir üniforma vardı üzerinde, en faal ve soluk soluğa günlerini geçiriyordu, o yaz akşamlarında hızla insanların kendisini tanıdığı köylerden geçiyordu. Ve sanki bir oyun oynanıyormuş gibi, yalnızca oyun aradaşları arıyordu kendine, hepsi bu.

Göl durgun ve berraktı. Dikkatli bakıldığında, berrak su yüzeyinde yüzen, Tanrı ve Tanrıçalar'ın hükümdarlık çağlarına dair bir masalın sözcükleri görülebilirdi. Okan'ın ise bunu hiç fark edemeyecek olması çok kötüydü.

Sekiz yaşında olmak paha biçilemezdir. Doğruyla yanlışın ve gerçekle düşün ince çizgisini yitirdiği bir yoldan geçtiğiniz anlamına gelmekle birlikte, size tüm kapıların sorgusuz sualsiz açılacağının da habercisidir.

...Aslında bir çobandan fazlasıydı. Doğan güneşin ve batan ayın, açan yaprakların ve solan fidanların, verimlilikle dolup taşan toprakların ve kuruyup yeşeren bataklıkların yegane kaynağıydı. Yine de bakıldığında, bir çobandan pek de farklı sayılmazdı.

Umağ'da barış ve huzur varken, Tamağ'da savaş ve işkence tahta otururdu. Kızgın demirlere tutturulmuş şekilsiz suretler, dokuz katta çınlayan çığlıklar ve birçok dilde yankı bulan uğultular, Tamağ'ın genel dokusuydu. Huzurun eksik olduğu bu diyar, mühürlü kapılarının ardında, dokuz katıyla acıların başkentiydi.

Sonra, kopuk et parçalarının bir araya dikilmesinden meydana gelmiş bir başka yaratık daha göründü. Tek göze sahipti. Kıpkırmızı kellesine dikilmiş iki tane öküz kulağı, işlevini yitireli çok olmuştu. Ayakları at nalından, elleriyse Pegasus'un kanatlarından oluşan zararsız canavar, İhtiyar Kerkes ve Asena'nın yolunu kesip onları duvarın bir parçası olmaya davet etti.

Yaz gecesine yamalanmış uykulu iki kediyiz, yıldızlı damda.

Yazın başı pişenin kışın aşı pişer.” diyenler nakitle vaktin irtibatını ne güzel anlatmışlar. “Yaz” ve “başı pişmek”…Zaman ve emek.

Dünyanın en güzel şeyi de Allah’ın bize bir dua kadar yakın olması. Yaz bunu, güzel laf

Bir gün kendi kendime, onun hayatında yerim yok, demiştim. Birinin hayatında yerin yok ama kalbinde var. Kalpler mi yoksa hayatlar mı daha büyük?

Evet, aşk benim için kitaplarda okuduğum, filmlerde (ki pek az filme gitmiştim) gördüğüm bir şeydi. Ve bilmiyordum ki, bu eşsiz duygu, insanı, kendi bedeninin , varoluş şifrelerinin, kendi istemi dışında fırlatıldığı yeryüzünün tüm kodlarını kırıp beklenmedik şeyler yapabilmesini sağlayan, sıradan hayatlarımızı benzersiz bir maceraya çevirebilen pek az şeyden biridir ve insan yüreği bu duyguyla tanışmazsa yalnızca bir süre daha nefes almanızı sağlayanbasit bir düzenek olarak kalır.

Belkide hepimiz bize öğretilenlere bakarak ya da hayattan seçtiklerimizle kendimize bir kimlik yaratıyoruz. Herkesin beğeneceği, herkesin seveceği, herkesin övgülerle karşılayacağı birini yaratıyoruz içimizdeki pek çok kimlikten. Sonra içimizdekilerden biri bir gün gelip ortaya çıkıyor ve o düzenlenmiş, kurgulanmış, yıllar yılı ayrıntılarla donatılmış ben'i yerle bir ediveriyor. Kendinize gerçekte kim olduğunuzu sormaya başlarsanız işler karışıyor.

Akıl gerçeği görür de, kalbin gözü yoktur.

Belki kaybetmekten korktuğum için herşeyden, herkesten vazgeçebilecek, herşeyin ve herkesin yerine hemen yenilerini koyabileceğim bir hayat kurmaya çalıştım.

Bazılarının sonu kötü bitse de, romanlarda, filmlerde hayranlık duyduğumuz kahramanlar, hayatını kaderin ellerine bırakmayan, kendi yaşam çizgisini kendisi çizmeye kalkışan insanlardır.

Çizgili Kağıt verirlerse,yan çevirip yaz.

Dedelerimizin, babalarımızın bugün bizim dediğimiz gibi, yarın da çocuklarımız, “Az gittik, uz gittik, dere tepe düz gittik, seksen kış, seksen yaz gittik. Bir de ardımıza baktık ki, arpa boyu yol gitmişiz. “ demesinler. Çocuklarımız, çocuklarımız, evet, sayın üyeler, çocujlarımızın bizim için ne diyeceklerini düşününüz. Saygılarımla.

Biz, zaman kırıntıları, Zaman sinekleri, Tozlu camlarında günlerin sessiz kanat çırpanlar Ve lüzumsuz görenler artık Bu aydınlıkta kendi gölgelerini! Sanki siyah, simsiyah taşlar içinde Siyah, simsiyah kovuklarda yaşadık biz, Sanki hiç görmedik birbirimizi, Sanki hiç tanışmadık! Dünya bize öyle kapattı kendisini... Neye yarar hatırlamak, Neye yarar bu cılız ışıklı bahçelerde Hatırlamak geçmiş şeyleri, Bu beyhude akşam bahçesinde Kapanırken üstümüze böyle Zaman çemberi Hatırlıyor yetmez mi Güneşe uzanan ellerimiz! Aynalar sonsuz boşluğa Çoktan salıverdi çehremizi, Yürüyoruz, İpi kopmuş uçurtmalar gibi. Biz uzak seyircisi bu aydınlık oyunun, Birdenbire bulanlar içlerinde Gülüncün sırrını, Ne kadar benziyoruz şimdi, Aynı tezgâhtan çıkmış testilere Bir şey, bir şey kaldırdı bütün ayrılıkları! Baksak aynalara Tanır mıyız kendimizi, Tanır mıyız bu kaskatı Bu zalim inkârın arasından Sevdiklerimizi. Ben zamanı gördüm, İçimde ve dışımda sessiz çalışıyordu, Bir mezar böyle kazılırdı ancak, Yıldırımsız ve baltasız, Bir orman böyle devrilirdi! Ben zamanı gördüm, Kaç bakışta bozdu hayalimi, Ve kaç düşüncede! Ben zamanı gördüm, Şimşek gibi bir ânın uçurumunda. Kim tanır bizi şimden sonra, Aydınlığı kıt gecemize Misafir olanlardan başka; Kuru tahta üstünde bizimle Paylaşanlar günlerimizi Ve benim gözlerimle bakanlar güneşe Ancak tanır bizi Mor çemberlerin uçuştuğu akşam sularından! Akşamın tek bir ağaç gibi Dal budak saldığı sular Çocukluk rüyalarının bahçesi! Sakın kimse el sürmesin dallara, Yapraklar, meyvalar olduğu gibi kalsın Benim uykum boyunca! Ben zamanı gördüm, Devrilmiş sütunlar arasından Çok eski bir sarayın Alnında mor salkımlar vardı Ve ilâhlar kadar güzeldi. Uçmak için kanatlanmayı bekleyen Yavru kuş gibi doğduğu kayada Ben zamanı gördüm Çırpınırken avuçlarımda. Bak martılar kanat çırpıyor sana Bir rüyadan kopmuş gibi bembeyaz Yelkovan kuşları yalıyor suyu, Sen ki bakışında yumuşak bir yaz Gülümser en yeşil gecesinden Ve sesin durmadan, durmadan örer, Yıldız yosunu bir uykuyu... Bak, martılar kanat çırpıyor sana. Süzülen yelkenler var enginde, Dalgalar var, güneş var. Güneş ayna ayna, güneş pul pul Güneş saçlarınla oynar Omzundan tutar giydirir seni, Sırtında tül olur belinde kemer Boynunda inci Ve dişlerimin zalim çocuk sevinci Bir tanrılaşırsın genç adımlarında Mevsimler önünde çözer yükünü Bahçeler yığılır eteklerine! Rüya ile Hayal arasında Hayal ile Hakikat arasında Yalnız sen varsın! Gece ile Gündüz arasında Güneşle Göz arasında Yalnız sen varsın! Niçin sen yaratmadın dünyayı? Ellerinin mesut işaretlerinden Daha güzel doğardı eşya! Daha zengin olurdu aydınlık Kendi karanlığından çağırsaydı sesin, Sular başka türlü akardı Sert kayalardan göklere doğru Büyük, mavi, aydınlık sular! Eğilme sakın üstüne Kendi yeşilinde boğulmuş havuzların, Ve bırakma saçlarını tarasın rüzgâr, Durmadan çukurlaşan bu aynada! Bilinmez hangi uzaklara götürür seni Dudak dudağa öpüştüğün hayal! Sokma güneşle arana, İmkânsızın parıltısını! Ve tanımadan, hiç tanımadan sev insanları! Değişmenin ebedî olduğu yerde Güzeldir hayat! Ne kadar uzak, uzak Yollardan gelir bize Ve çok yabancı bir şey gibi sevinçlerimiz, Keder durmadan çiçek açar içimizde, Ne çıkar unuttuk hepsini! Biz ki boş yere gerilmişiz anladık artık, Yıldızların amansız çarkına Ve boş yere sızlamış kemiklerimiz, Bilmiyoruz şimdi, mevsim yaz mı, bahar mı Bahçelerde hâlâ güller açar mı, Bilmiyoruz, kadınlar, kızlar, Şarkılar masallar var mı? Gece ile gündüz, Acıdan kaskatı kesilmiş yüz, Uykusuzluktan harap göz, Öpüşen dudaklar, Çözülmeye razı olmayan eller var mı? Ayrılık var mı, gurbet var mı? Biz beyhude yere gecikenler, Çokta bitmiş bir yolun ucunda Bilmiyoruz şimdi ıssız gecede Ne yapar ne eder, Gidip de gelmeyenler, Beyhude bekleyenler! Biz ayın çıplak arsasında Savrulan zaman kırıntıları. Nerden bilelim bunları!

Evde iki resmini de karşıma alarak saatlerce bakıyorum ve saadet adeta beni sarhoş ediyor. Sevinçten ağlamak istiyorum. Ben son zamanlarda her şeyden ümidimi kesmiş, kendimi gülen, oynayan hayattan ayırarak birkaç türlü kitabın arasına atmış bulunuyordum. Sen bu karanlık ömrümün içine bir sevinç ışığı gibi, kurumaya yüz tutan ekinlere can veren bir nisan yağmuru gibi birdenbire geldin. Ben bu kadar bol hayat ve saadet yağmuru altında kendimi unutmuş gibiyim. Şimdi ömrümün tek bir gayesi var: bir gün evvel sana kavuşmak, seni kollarımın arasına almak, güzel, temiz yüzüne saatlerce, senelerce hiç doymadan bakmak. Ancak o zaman tam neşeli, senin istediğin gibi neşeli olabileceğim. Senden ayrı, senden uzak bulunurken benden nasıl neşeli şeyler istiyorsun? Bana yaz Aliyeciğim. Sayfalarca mektuplar yaz. Her şeyden, hayattan, insanlardan, bahardan, kendinden bahset. Asıl sen bana neşe ver... Ben buna muhtacım.

Yaz kahvaltılarından alınan neşe, sadece turistlere nasip oluyordu, bazı insanlar dünyaya turist olarak geliyor ve yaşam onların memnuniyeti için debeleniyordu, hassas bir ev sahibi gibi varını yoğunu önlerine döküyordu adeta. Oysa dünyaya yetim olarak doğanlar ve bazı başkaları ki bunlar çoğunluktu, yeryüzünün yerlileriydiler. Bir yerli bir başka yerlinin sofrasını işte böyle dağıtır. Turistlerse evlerinden uzakta olan her türlü dağınıklığın üzerinden rahatlıkla atlayıp geçerler.

Yazın, kendini hatırlarsın; sonbaharda, kendini unutursun!

Yaz zamanı karı unutma çünkü yaz bitince onunla yeniden buluşacaksın!

Çok uzaklardan geliyoruz çok uzaklardan... Ve artık saçlarımızı tutuşturarak gecenin evinde yangın çıkaracağız; çocuklarımızın başlarıyla kıracağız karanlık camlarını!.. Ve bizden sonra gelenler demir parmaklıklardan değil, asma bahçelerden seyredecek bahar sabahlarını, yaz akşamlarını... Sayfa:127

...şekviranlı köyünden kamyonlar gelir geçer lastikleri ısınmış, toza kesmiş camları dağların yürüdüğü sıklet yaz akşamları ana avrat düz gider toza dumana karşı kamyonlar dursun ister el eder deli asaf şekviranlı köyünden kamyonlar gelir geçer erkek incirde yemiş,kara şoförde insaf ana avrat düz gider toza dumana karşı bıyıkları çitlembik bakışları bir tuhaf kamyonlar dursun ister el eder deli asaf...

Yaz Shrugged, "I think it's just what what people are like everywhere if you give them enough to eat and some spare time. We build wonders and horrors in equal measure. Sometimes both at the same time.

Karakız, 'Usta be, amma da çok kitabın var!' dedi. 'Öyle mi?' 'Niye bir kâtiplik almıyon?' İzzet Usta uzun uzun güldü. 'Essahdan niye almıyon? Daha rahat değil mi? Yaz kış bir masanın başında, oh...' 'Vermiyorlar bacı, vermiyorlar. Rahatlığı kim sevmez?' 'Madem vermiyorlar, ne diye okuyorsun? Gözlerine yazık değil mi? Kâtip olamadıktan sonra...' İzzet Usta cevap vermemeyi uygun buldu.

Were you really in Old Earth’s past?” Yaz asked. “That’s wild. And terrifying. That planet was hella problematic.

Once we’re all set and no one is killing anyone, Mari and Yaz finish bringing the dinner in.

Sevdiğim yaz geldi yine Karıncalar ve sineklerle çıktık yeryüzüne Barbunla lüferle marulla zeytinle Uzaklarda kaldı nisanları basan sis, bun, yağmur Karadeniz'de bir mavi, çocuklar sevinsin diye Şairler sevinsin diye sevdiğim, yaz geldi yine

Evet, sonbahar yeniden geldi, hep yaz olacak, hayat böyle gidecek sandın ama işte sonbahar geldi ve sana yine hatırlatıyor: Hayatın kışı var, hayatın sonu da var!

Mutluluktan yaz, beş kişi arkadaşın olsun. Yaralardan yaz, tüm dünya ailen olsun.

Ama bu yaz gözlerim kelimelere odaklanamıyordu adeta. İcat edilmiş dünyalar, kurmacanın bütün uydurmalığı ve çalıntılığı, tüm karakterler... Sundukları her şey nihayetinde çok kıt ve acınası geliyordu. Tarihlere, gerçeklere, sayılara, istatistiklere ihtiyacım vardı. Silahlara yani. İşte burası yaşadığımız dünya ve bu dünyada bunlar oldu.

Ne de çabuk unuturuz yaz gelince kışı, kara bulutlar gidince korkunç fırtınayı, yağmur dinince berbat selleri, güneş doğunca karanlığın karabasanlarını ne de çabuk unuturuz! Unut, dostum, unut, ama unutma ki unuttuğun şey sana her zaman yeniden hatırlatılacaktır!