Wil Jeroen Olyslaegers Quotes

Het vergif is juist de zucht naar het normale, de huichelarij die daarbij hoort, en de slavenmoraal van ieder.

Onze leiders zijn knechten jongen. Dat is de tragikomedie: in elke heerser zit een doodgewone knecht te bibberen van de schrik.

Ik heb nooit anders geweten. Ik behoor nu tot de zeer uitgedunde leeftijdscategorie die alles afweegt met de oorlog en niet anders kan dan al die baldadigheid van het heden te beschouwen als een dikke korst over de wonden van het verleden. Zowel in mij als in de stad ligt nog zoveel begraven.

Hoe leg je uit wat weerloosheid is en tot wat een mens in staat kan zijn als uw toehoorder nooit heeft gevoeld wat het is om zelf een mogelijke smeerlap te zijn, dat het een zegen is en een vloek dat nooit te hebben gevoeld en dat woede in de fauteuil niks meer is dan schijnheiligheid die blind is voor zichzelf? Mensen zeggen al wel eens dat ge eerst in andermans schoenen moet staan voor ge echte kennis opdoet. Maar ook dat is schijnheilig, want met andermans schoenen wordt altijd weer bedoeld: die van het slachtoffer. Geen woord wordt er gerept over de schoenen van hen die zich misschien geprikkeld voelden om mee te doen. Voor ge de bloeddorst van een ander aanklaagt, van iemand die ge zelfs niet kent, zoudt ge verplicht moeten worden te ervaren wat heimelijke bloeddorst betekent die wordt aangemoedigd door hen die de touwtjes in handen hebben, wier spel gij meespeelt, of ge nu wilt of niet, de bloeddorst, met andere woorden, die ieder in zich heeft.

Zodra ze hun klauwen in u hebben geslagen is uw lijf het hunne. Ze stellen uw dood uit zonder u hierin te erkennen. Voor ge het beseft druppelen er maanden vagevuur via een infuus bij u binnen. Voor ge het weet wordt ge, zelf op de rand van de dood zijnde en daarnaar verlangende, een soort van chemisch vat in dit ondermaanse. En dat is wat me zo woest kan maken, dat ge uzelf de illusie van vrijheid hebt opgelepeld om dan, helemaal op het einde, alsnog uw lijf en leden aan de onvrijheid over te leveren.

Het laatste laken dat men over zich heen gooit is het boetekleed van de eigen kwetsbaarheid

Voelt gij u ook soms zo opgesloten? Indien dat zo is, weet dan dat het een teken is van gezond verstand.

Hoe leg je uit wat weerloosheid is en tot wat een mens in staat kan zijn als uw toehoorder nooit heeft gevoeld wat het is om zelf een mogelijke smeerlap te zijn, dat het een zegen is en een vloek dat nooit te hebben gevoeld en dat woede in de fauteuil niks meer is dan schijnheiligheid die blind is voor zichzelf?

Mocht mijn mening enig gezag hebben gehad, dan had ik qua beeld voor het schilderij van de Dulle Griet gepleit. Het is een wonder dat we dit bijzondere doek van de Oude Bruegel zomaar in een zaaltje van een klein museum kunnen bezichtigen, alleen dat al geeft aan wat we zijn in deze stad en het doek zelf geeft evenveel prijs. De terreur hangt daar open en bloot, het roven aan de mond van de hel. Het is niet omdat een mens er weinig moeite voor moet doen dat een onthulling geen onthulling blijkt. Die Dulle Griet raast en daast door een landschap vol oorlog en herinnering in felrood, bruin en zwart. Haar ogen staan wijd opengesperd zodat ze alles en niets ziet. Heeft zij deze verschrikking veroorzaakt of maakt ze louter deel uit van deze smeerlapperij en speelt ze het spel mee? Op een schone zaterdag moet ge toch eens naar dat museum gaan om het allemaal in u op te nemen.

Tastend door het stof, happend in de ijskoude winterlucht, zo ziet uw overgrootvader de eerste mensen vanonder het puin van Cinema Rex verschijnen, gelijk levende doden, met een verdwaasde blik en bloed dat uit hun oren loopt, niet wetend welke hel ze hebben achtergelaten en in welke onderwereld ze nu zijn terechtgekomen. De raket, het Vergeldingswapen Twee, heeft zich diep in een overvolle cinema geboord, als een bliksemschicht door een Arische god geslingerd, een god die zich geen zak meer aantrekt of hij doel treft of niet, als de schrik er maar inzit.

In het middengedeelte van de gevel van het stadhuis kan men twee beelden bewonderen die de deugden verzinnebeelden van deze stad. De ene aan de linkerkant is de uit oud-Griekse waan geboetseerde Vrouwe Justitia ofte rechtvaardigheid, en aan de rechterkant vindt men, al even antiek en dus uit een noodzakelijk roemrijk verleden, Vrouwe Prudentia, ofte voorzichtigheid. ... Prudentia heeft te maken met de juiste beslissingen treffen op het juiste moment. De schilder Bruegel was in deze stad aan het werk toen dat stadhuis werd gebouwd. Op zijn prent die de Voorzichtigheid verbeeldt wordt er geoogst en gepekeld, en staat vrouwe Prudentia op de spijlen van een ladder die op de grond ligt terwijl haar rechterarm een lijkkist omvat. Onder aan de prent staat er in het Latijn te lezen: 'Wilt gij voorzichtig zijn, houdt dan de toekomst voor ogen en houdt alles wat gebeuren kan in gedachten.