U Nu Quotes

U bent toch Gerard Reve, die het altijd over één ding tegelijk heeft, en pas als hij dat afgehandeld heeft verder gaat met iets anders? U bent toch een gewone katholieke volksjongen en geen volksverlakker? Nu, het doet mij echt goed dat van U te horen, waaruit blijkt dat U mijn werk begrijpt en waardeert.

Nu-mi fac iluzii cu Tamara mea. Nici-u-na. La bătrânețe, voi rămâne singură ca o lepră și toate fricile mele - pe care acum le țin în cătușe, sub ghilotinele cu lamele ridicate - se vor năpusti asupra mea ca o haită.

Viața, în perenitatea ei, o piesă într-un singur act în care personajul principal este timpul cu toată înrâuirea lui de întâmplări, o joacă frivolă într-un spațiu individual limitat, pierdută ca u grăunte rostogolit în nemărginirea cosmică. Un carnaval în care oamenii poartă diverse costumații, se ascund în spatele măștilor. Contraste dramatice dintre lumini și umbre..Măștile vesele și triste se succed pe chipurile lor până la final, când cade cortina. Corpurile rămân goale, se alungesc descarnate, fețele se descompun, oasele putrezesc. Sufletul este singurul ce nu poartă mască, suportă toate vicisitudinile sau bucuriile, nu intră în putrefacție, trece în Partenonul ce domină prin cenușa veacurilor sau în abis.

Ndeshja O grue, që të ndesha në ditn e fatkobit tem, kur prirja njellte e syt shikojshin zi e ndjejshe veten se dhe unë jam fli të një ndjesi si ti. 0 gme, q'u ndeshme ditne e fatkobit tonë zemër për zemër edhe ball për ball e ndjesitë n'u shprehën me mall më një vall': sahall... Dhe kështu në rrugë të madhe e shitme zemrën tonë, njerzve që vetëm një të përqeshun dhanë për të e shkuen të kënaqun e tu' u gëzue - pse panë mfshehsinat intime të kësaj jetesës sonë. E na, dhe një dhimbë të sinqertë tue ndijë, vuejshim me zemër të ndrydhun si dy fëmijë të humbun ndër vise të hueja natën, vonë, o grue, q'u ndeshme në ditn e fatkobit tonë.

Să nu Renunți Niciodată să Lupți pentru Țelul tău.

Nu e nevoie să locuim acolo ca să schimbăm lucrurile... Trebuie doar să ne pese.

Îmi amintesc ce mi-a spus tati "Nu-i lăsa să-ți răstălmăcească cuvintele".

Nu pot schimba locul de unde vin sau lucrurile prin care am trecut, așa că de ce ar trebui să-mi fie rușine de ceea ce mă face să fiu cea care sunt? E ca și cum mi-ar fi rușine de mine însămi.

Bij Schiphol parkeren is de beste keuze voor als u uw auto kwijt wilt voor een korte trip of langere tijd. Wees op tijd, reserveer nu online!Click here to view: http://www.bijschipholparkeren.nl

E ca și cum aș avea un abțibild pe care scrie "fragil" lipit pe frunte și, în loc să riște să spună ceva care ar putea să mă fărâme, ei preferă să nu spună nimic. Dar tăcerea e cea mai groaznică.

Om negen uur, toen het goed licht was geworden, werd hij wakker. 'De tweede dag van Christus is aangebroken,' dacht hij. 'Het is vrijwel zeker,' zei hij hardop, toen hij de hemel boven de huizen bekeek, 'dat het helder, droog weer wordt. Laat ik niet te lang blijven liggen.' ... 'Het lijkt wel.' zei hij zacht, de radio inschakelend en aan het raam tredend 'of de zon doorkomt.' U hoort thans de cantate voor de tweede kerstdag van Johan Sebastiaan Bach,' zei de omroeper. Frits stelde het toestel zuiver af, holde naar zijn slaapkamer, kwam met zijn shagdoos terug en rolde, op de divan gezeten, zo snel een sigaret, dat hij deze kon aansteken op het ogenblik, dat het onregelmatige geraas van het stemmen van de muziekinstrumenten had opgehouden. ' Nu ben ik gelukkig, ' zei hij hardop en grinnikte.

Ge denkt immers dat ge vanalles begrijpt en hoe ouder ge wordt, hoe meer ge dat denkt. Maar keer op keer vergist ge u, zowel nu als toen. Ge vergist u voortdurend in de mens, in zowel uzelf als elk ander.

Nu-mi fac iluzii cu Tamara mea. Nici-u-na. La bătrânețe, voi rămâne singură ca o lepră și toate fricile mele - pe care acum le țin în cătușe, în menghine, sub ghilotinele cu lamele ridicate - se vor năpusti asupra mea ca o haită. E mai bine așa. Să știi că nimeni, dar mai ales cei cu care îți pierzi anii și banii, nu-ți va fi alături la sfârșit. Ce ușurare să afli că lipsa celui pe care îl iubești este justificată. Că golul din inimă nu este eșecul tău și nici al altcuiva. Văd, înțeleg că Tamara nu va putea să aibă grijă de mine, iar asta mă face să îi dau și mai multe. Să o iubesc și mai disperat. Ce folos că Tamara Pavlovna m-a crescut de mică? Câte căni cu apă i-am dus, de câte ori i-am răcorit fruntea? Eu, la nebuni, Tamara - la spital. Cine se mai bagă? Vouă cine vă netezește sfârșitul?

Prin tatuaj, o făptură nu devine neaparat altcineva, ci altceva: nu mai este o bucată uriașă de carne, ci o carne colorată și visătoare sau măcar făcându-i pe alții să aibă reverii. Este un alcool tare și o septicemie incandescentă fără de care unii ajung să nu mai poată trăi.

Nu pot să-mi explic privirea din ochii ei, dar această privire mă cunoaște mai bine decât mă cunosc eu. Mă învăluie și mă încălzește din interior. - Curajoasă nu înseamnă să nu-ți fie frică, Starr, spune ea. Înseamnă să mergi mai departe, chiar dacă ți-e frică. Și tu asta faci.

De waarheid,' vervolgde Nietzsche, 'wordt ontdekt door ongeloof en scepsis, niet door een kinderlijk verlangen dat iets zus of zo zou mogen zijn! De wens van uw patiënt om in Gods handen te zijn is niet de waarheid. Het is alleen maar een kinderlijke wens - meer niet! Het is een verlangen om niet te sterven, het verlangen naar de eeuwige fopspeen die wij "God" hebben genoemd! De evolutietheorie toont wetenschappelijk aan dat God overbodig was - hoewel Darwin zelf niet de moed heeft gehad de logische conclusie uit zijn bewijzen te trekken. U beseft toch zeker wel dat wij God hebben geschapen en dat we hem nu met ons allen hebben vermoord.

Ergens ter wereld bestaan nog volken en kudden, doch niet bij ons, mijne broeders: hier vindt men staten. Staat? Wat is dat? Wellaan! Zet nu de oren open, want thans zeg ik u mijn woord over de dood der volken. Staat beduidt het koudste van alle monsters. Koud is ook zijn leugen; en deze leugen kruipt hem uit de mond: 'Ik, de staat, ben het volk.

Lagja e varfun Krahët e zez të një nate pa fund e varrosën lagjen pranë, dritë, jetë, gjallsi - askund, vetëm errsinë e skam. U harrue jeta e ditës ndër shtresat e natës, e pagja u derdh nga parzm' e errsinës... n'andrra përkundet lagja. Njerzit ndër shtëpia flejnë me gjoksa të lakurtë e të thatë e gratë... fëmi po u lejnë pa ushqim në gji, pa fat, Pushojnë gjymtyrt e shkallmueme në punën e ditës së kalueme, shërohen trutë e helmueme në gjumin e natës s'adhrueme. Veç zemrat e njerzve të lanun me të rektunt prralla rrfejnë: mbi barrat e jetës së namun që shpirt dhe korriz thejnë. Prralla mbi fëmij rrugaça barkjashtë e me hundë të ndyta, që dorë shtrijnë me vjedhë, me lypë e ngihen me fjalë të ndyta. Prralla mbi varza të fyeme me faqe e me buzë të thithna. Prralla mbi djelm, me të thyeme shprese, në burg me duer të lidhna, të cilt nesër para gjyqit për delikt do të përgjegjin, - vetëm dreqit e hyllit të gjith fajet tash ua mbshtesin. Kështu lagj' e varfun pëshpritë dhe errsinës hallet tregon. Një gjel i undshëm, me dritë të hanës i rrejtun, këndon. Hesht! or gjel kryengritës, i lagjës së varfun. - Këtu nuk zbardh për ty drita e dritës. i gjikuem je me ngordhë n'u.

God erbarme zich over de cynici. Ik ben nu cynicus. Misschien was 't beter als ik maar heelemaal gek geworden was of overreden door de tram wat dikwijls bijna gebeurd is. Vroeger was ik dichter. En als cynicus zeg ik: 't was geen lolletje, voor mij niet en voor niemand. 'k, Weet nog heel goed hoe 't begon. 't Was in de eerste week van October, tegen half zes. 't Is daarna nog vele malen October geworden en ontelbare vele malen half zes geweest. 'k Was toen vijftien jaar'en zat op een bank in Artis met een korte broek aan. Dat moet mij als cynicus nu juist gebeuren, dat ik 't over Artis moet hebben. Maar zoo was 't toch. Ik zit op een bank in Artis. Er was niemand meer, 't was er zoo stil en de bladeren van de boomen ritselden. In de verte kraakte 't grint, ergens werd een emmer neergezet op een houten vloer, ik hoorde 't, maar zag 't niet. Langs den stam van een hoogen boom keek ik naar boven en zag dat de avond niet viel, want 't was boven lichter dan beneden. De bladeren trilden en draaiden heel even en een geel blad liet los en viel op 't grasveld. Toen voelde ik dat alles goed was en dat er nog iets komen zou, later. 'k Voelde tegelijk een groote tevredenheid en een groot verlangen. En de zekerheid dat deze dag nooit terug zou komen. Toen kraakte 't grint harder en een man zei: "Jongeheer, u moet eruit, we gaan sluiten." God erbarme zich over de cynici. 'k Wilde dat ik nog eens bijna kon grienen zonder te weten waarom en hopen op iets, dat nooit komt.

Het spijt me. Ik weet dat ik niet altijd even positief ben geweest waar het Linh Cinder betrof. Vanaf het moment dat i u met haar zag spreken tijdens het bal was ik bezorgd dat ze een onnodig afleiding zou vormen, en u had al genoeg aan uw hoofd. Maar het is duidelijk dat u echt iets voor haar voelde, en het spijt me dan ook dat er sindsdien zo veel is gebeurd... Majesteit. De lunaire glamour kent zijn grenzen. Als Linh Cinder u deze gevoelens had opgedrongen, zou u ze nu niet meer voelen.

Religia și elementele ei specifice ne pot distrage foarte ușor atenția de la adevărat semnificație a mântuirii, care nu are nimic de-a face cu un ritual, ci e o relație; nu implică nicio postură a trupului, ci e o nevoie a sufletului; nu are legătură u un anumit moment al zilei, ci e o prezență a Lui permanentă; nu cere să-L îmbunezi pe Dumnezeu, ci să te odihnești în purtarea Lui de grijă; nu este în relație cu cultura, ci cu adevărul; nu presupune câștigarea păcii, ci se bazează pe puterea lui Dumnezeu care face minuni.

Víš, když ty ses měla narodit,… tak to tvou maminku mohlo stát život. Já jsem klečel u ní a… nu, hrozně jsem se styděl, víš? Říkal jsem si… tak tady má žena dává všechno v sázku, aby se narodilo dítě, – a co já? – Tak vidíš, v tom je cena života: že se za něj platí… třeba i životem. To je taky… ženská záležitost, holčičko. A to máš tak se vším, rozumíš? Kdyby se za vlast neplatilo životem… kdyby se za čest, za pravdu, za svobodu neplatilo životem, neměly by tu ohromnou, tu strašnou cenu, víš? Jen ho nech jít, toho svého synka. Je to tak… v pořádku.

Het heeft wellicht geen enkele zin dat ik nu in detail op uw woorden inga; want wat ik zou kunnen zeggen over uw neiging tot wankelmoedigheid of over uw onvermogen om uw uiterlijk en innerlijk leven met elkaar in harmonie te brengen, of over wat u verder nog allemaal dwars zit, het komt altijd neer op wat ik al heb gezegd: altijd op de wens dat u voldoende geduld zult kunnen opbrengen om u erdoorheen te slaan, en voldoende eenvoud om te geloven; de wens dat u steeds meer vertrouwd zult raken met datgene wat moeilijk is, en met uw eenzaamheid te midden van de anderen. En laat het leven verder maar over u komen. Geloof mij: het leven heeft gelijk: in elk geval. Furuborg, Jonsered, Zweden, 4 november 1904

Elle dit: je ne regrette rien. Bien sûr, il n’y aurait pas eu les années d’opprobre, il n’y aurait pas aujourd’hui cette souffrance, mais il n’u aurait pas eu non plus le bonheur, le temps inégalable du bonheur. Cette phrase-là agit sur moi comme un révélation. D’évidence, c’est seulement en souvenir du bonheur qu’on peut finir par accepter son malheur présent, vivre avec lui plutôt que mourir. Et alors, dans le silence, reviennent les rires sonores, les corps qui se jettent sur les lits, les regards complices, les baisers lents, les fatigues apaisées, les promesses non dites mais entendues, les lumières violentes d’un été triomphant. Oui: le bonheur. Nous n’avons pas eu le temps d’être malheureux ensemble.

Wanneer iets ziekelijks is aan uw psychische proces, bedenk dan dat ziekte voor een organisme het middel is om zich van indringers te bevrijden; dan moet men het alleen helpen om ziek te zijn, zijn ziekte en volle te ondergaan en die tot uitbarsting te laten komen, want dat is zijn vooruitgang. Er gebeurt nu zoveel in u, mijn beste Kappus, u moet geduld oefenen als een zieke en van vertrouwen zijn vervuld als iemand die herstellende is; want misschien bent u dat wel allebei. En méér dan dat: u ben ook de arts die over zichzelf moet waken. Maar iedere ziekte kent tal van dagen waarop de arts alleen maar kan afwachten. En dat is wat u, voor zover u uw eigen arts bent, nu vooral moet doen. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Moedig Belgisch volk, jullie hebben op beslissende wijze overwonnen! Zorg er nu voor om voordeel uit die overwinning te halen, jullie vijanden zijn verstomd, laten we geen moment verliezen, laten we ons verenigen rond het voorlopig bewind, dat er dankzij u is gekomen, twijfel er niet aan dat de brandstichters, die jullie zo vernederend uit jullie hoofdstad hebben verdreven al nieuwe misdaden beramen. Gedaan met aarzelen en ontzien, we moeten voorgoed de moordenaars uit ons huis verjagen die hier te vuur en te zwaard te werk zijn gegaan, hebben verkracht en vernield. We dienen onze moeders, onze vrouwen, onze kinderen en onze eigendommen te redden, wij moeten leven als vrije mensen, of ons begraven onder een berg van as. Laten we eendrachtig zijn beste landgenoten, dan zijn wij onoverwinnelijk, de ware orde, ze is onontbeerlijk om onze onafhankelijkheid te behouden. Lang leve België!

Als Berthe vraagt of ze ergens trots op is aarzelt ze even en zegt dan dat ze jaren geleden, in dat strafkamertje, waar ze dus inderdaad vaak zat, wat ze eigenlijk prettig vond omdat dan niemand zich met haar bemoeide, dat ze, toen ze nog echt een kind was, probeerde op haar handen te staan met haar voeten tegen de muur, bijna zo lang als het Misearatur duurde en dat dat lukte en dat het haar voor het eerst een ongekend gevoel van vrijheid gaf en dat ze toen, dat ze zich toen afvroeg wat er nog meer kon zijn dat haar vrijheid gaf, maar dat ze dit aan niemand heeft verteld omdat op je handen staan toch niet echt nodig wordt gevonden en ook niet gepast, dus het is iets wat niemand weet. Een wolk haalt het groene veldje licht en de rode toef op het bureau weg. Berthe vraagt of ze het nog steeds kan, op haar handen staan, en ze zegt dat ze het al wel drie jaar niet meer heeft gedaan en dat ze nu ook een stuk langer is geworden en Berthe vraagt of ze het voor haar alleen toch nog een keer wil doen, en hoewel het zo lang geleden is en nog nooit iemand heeft gekeken en het vast niet meer goed gaat als iemand naar haar kijkt terwijl ze het doet, omdat alles altijd het beste gaat als niemand kijkt, zegt ze toe, omdat het voor Berthe is en voor niemand anders, ze wil graag iets doen voor Berthe alleen, iets waar Berthe haar om vraagt, daarom probeet ze het, met haar lijf dat zoveel langer is geworden en haar borsten die last hebben van de zwaartekracht, het gaat vijf keer mis en vijf keer zegt ze: Ziet-u-wel-ik-kan-het-niet-meer-en-vroeger-kon-ik-het en de zesde keer staat ze daar op haar handen met haar voeten tegen een blinde wand aan en zegt ze in één teug: Misereatur-mei-omnipotens-Deus-et-dimittat-mihi-omnia-peccata-mea-liberet-me-ab-omni-malo-salvet-et-confirmet-in-omni-opere-bono-et-perducat-me-ad-vitam-aeternam-amen, waarna ze haar voeten weer naar de vloer laat vallen.

Ik heb mijn pasteitje gegeten, en mijn glas portwijn gedronken, in de Bodega en Duitsche en Italiaansche couranten gelezen. Hadde ik die niet gelezen, dan zou ik het u loochenen, zoo ge van oorlog spraakt. Nu ik ze gelezen heb, geef ik u wel toe, dat er oorlog kan zijn, zelfs Wereldoorlog, maar ben verder weinig wijzer. Want de Italiaansche couranten zijn het niet eens met de Duitsche.

Toen Jan Liefkind de ruimte betrad viel zijn mond van verbazing open. Langzaam liep hij langs de tot aan het plafond gevulde schappen. Hier leek de poëzie van de hele wereld bij elkaar te staan. ‘Is dit een bibliotheek?’ vroeg hij aan de rode dame. Ze schudde haar hoofd. ‘Dit is een winkel,’ zei ze. ‘Mijn winkel. Het is mijn hobby.’ Ze ging hem voor naar de kast met Nederlandse poëzie. Gorter, Leopold, Nijhoff, Bloem, Vroman. Allemaal stonden ze daar, onaangeraakt. Zelfs van hem stonden er twee bundels. Jan Liefkind liep verder. Twee planken met IJslandse poëzie, een kast vol Japanse bundels, twee kasten met Franse poëzie. Hij trok er een bundeltje van Michaux uit dat hij niet kende. Bulgaars, Roemeens, Grieks. Vier boekjes uit Bangladesh. De dame met het rode haar en de zigeunerrok had ze van over de hele wereld naar haar winkel in Venice laten komen. Hier stonden ze nu, te wachten op een aardbeving of een brand. Hij rekende het Franse boekje met haar af. ‘Verkoopt u wel eens wat?’ vroeg Jan Liefkind. ‘Een doodenkele keer,’ zei ze terwijl ze het boekje in een papieren zak deed. ― USA Cabaret

De moeder van mijn moeder was een Javaansche vrouw. Meent u dat het geestig is, majoor, om mij daarom te bespotten? U hebt in Breda de academie doorloopen. Daar hebt u, toen u jong was, het een en ander moeten leeren van de Geschiedenis der Hollanders op Java. In die geschiedenis vindt u eindelooze reeksen opstanden waarbij Hollandsche moeders en kinderen werden vermoord. Moet u nu nog van mij leeren, hoe vaak het gebeurd is, dat Javaansche baboes met gevaar voor eigen leven getracht hebben de Hollandsche kinderen te redden, die aan haar zorgen waren toevertrouwd? Is u uit de geschiedenis der Hollanders op Java vergeten, majoor, hoeveel Javaansche vrouwen zich voor die kinderen aan stukken hebben laten hakken?…. Als u dat niet weet, dan kent u de geschiedenis van Nederlandsch-Indië slecht. En als u het wel weet, schaam u dan, als u iemand een sienjo noemt.

Adam passa la main dans ses cheveux ras. Il sentit qu'en faisant cela, il ressemblait à un Américain. 'Vous savez quoi?' dit-il; 'vous savez quoi? Nous passons notre temps à faire de la saloperie de cinéma. Du cinéma, oui. Du théâtre aussi, et du roman psychologique. Nous n’avons plus grand-chose de simple, nous sommes des cafards, des demi-portions. De vieilles loques. On dirait que nous sommes nés sous la plume d’un écrivain des années trente, précieux, beaux, raffinés, pleins de culture, pleins de cette saloperie de culture. Ça me colle dans les dos comme un manteau mouillé. Ça me colle partout.' 'Eh - qu'est-ce qui est simple, à ce compte-là?' intervint, assez mal à propos, l'étudiant à lunettes. 'Comment, qu'est-ce qui est simple? Vous ne le savez pas? Vous ne vous en doutez donc pas quand même un peu, vous?' Adam eut un geste vers sa poche pour prendre le paquet de cigarettes, mais, nerveusement, sa main s'arrêta. 'Vous ne la voyez donc pas, cette vie, cette putain de vie, autour de vous? Vous ne voyez pas que les gens vivent, qu'ils vivent, qu'ils mangent, etc? Qu'ils sont heureux? Vous ne voyez pas que celui qui a écrit, "la terre est bleue comme une orange" est un fou, ou un imbécile? - Mais non , vous vous dites, c'est un génie, il a disloqué la réalité en deux mots. Ça décolle de la réalité. C'est un charme infantile. Pas de maturité. Tout ce que vous voudrez. Mais moi, j'ai besoin de systèmes, ou alors je deviens fou. Ou bien la terre est orange, ou bien l'orange est bleue. Mais dans le système qui consiste à se servir de la parole, la terre est bleu et les oranges sont orange. Je suis arrivé à un point où je ne peux plus souffrir d'incartades. Vous comprenez, j'ai trop de mal à trouver la réalité. Je manque d'humour? Parce que d'après vous il faut de l'humour pour comprendre ça? Vous savez ce que je dis? Je manque si peu d'humour que je suis allé beaucoup plus loin que vous. Et voilà. J'en reviens ruiné. Mon humour, à moi, il était dans l'indicible. Il était caché et je ne pouvais le dire. Et comme je ne pouvais le mettre en mots, il était beaucoup plus énorme que le vôtre. Hein. En fait il n'avait pas de dimensions. Vous savez. Moi je fais tout comme ça. La terre est bleue comme une orange, mais le ciel est nu comme une pendule, l'eau rouge comme un grêlon. Et même mieux: le ciel coléoptère inonde les bractées. Vouloir dormir. Cigarette cigare galvaude les âmes. 11è. 887. A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, O, P, Q, R, S, T, U, V, W, X, Y, Z. et Cie.' 'Attendez, attendez un moment, je -' commença la jeune fille. Adam continua: 'Je voudrais arrêter ce jeu stupide. Si vous saviez comme je voudrais. Je suis écrasé, bientôt presque écrasé..." dit-il, la voix non pas plus faible, mais plus impersonnelle.

Waarde Heer, (u wilt mij wel ten goede houden wanneer ik op uw kleine uitnoodiging om elkaar te tutoyeeren niet inga, ik hèb nu eenmaal een kasteel...)

De Eiffeltoren is niet Eiffels toren; het is de toren van Koechlin, zijn assistent, die Eiffel met veel moeite heeft overgehaald zich aan het project te verbinden. Maurice Koechlin, net als Eiffel ingenieur, zette de eerste schetsen op papier en ontwierp vervolgens de constructie. Nu heeft iedereen het over Eiffel, maar u zult zien dat het monument over een paar jaar de Koechlintoren wordt genoemd. Zullen we wedden? De ingenieur is een Zwitser, misschien dat hij het daarom prettig vindt op de achtergrond te blijven. Aanvankelijk wilde hij zich aan de geneeskunst wijden en studeerde hij anatomie in Zürich; bij het ontwerp van de toren had hij de ligging van de spiervezels op het femur, het dijbeen, voor ogen, een heel licht, sterk bot, en tevens het grootste in het menselijk lichaam. Welnu, het femur was een bot waardoor ook Pythagoras was geobsedeerd; hij vond een relatie tussen dit bot en de muziek, en daarom tussen het bot en de getallenleer die in het universum verborgen ligt. Zodoende raakten onze occultisten er tenslotte van overtuigd dat Koechlin een volger is van Pythagoras, die het geheim heeft verraden. De toren heeft altijd symbool gestaan voor het centrum van de wereld; de occultisten zien deze ijzeren toren daarom als een vals centrum dat moet worden ontmaskerd.

Sounds Represented By Letters Vowels A E I O U B BA BE BI BO BU CH CHA CHE CHI CHO CHU D DA DE DI DO DU DH DHA DHE DHI DHO DHU F FA FE FI FO FU G GA GE GI GO GU GH GHA GHE GHI GHO GHU H HA HE HI HO HU J JA JE JI JO JU K KA KE KI KO KU KH KHA KHE KHI KHO KHU L LA LE LI LO LU M MA ME MI MO MU MB MBA MBE MBI MBO MBU N NA NE NI NO NU

Gabriel wilde een lange tijd helemaal niets. 'Je hoeft in het leven geen ambitie te hebben. Je moet juist proberen om zo weinig mogelijk uit te voeren. Het leven dringt zich elke dag aan je op, en daar moet je mee zien om te gaan. Dat alleen is al werk genoeg.' Nu zat hij alweer tien jaar op de taxi. 'Letterlijk op straat beland,' zei hij. Zijn gouden hoektand viel me ineens op. Het was de eerste keer sinds ik in de taxi zat dat hij lachte. 'Ik heb veel van die zogenaamd succesvolle mensen in mijn taxi gehad. Ze zijn allemaal angstig en onzeker. Ze grijpen alles vast en zijn bang iets te verliezen. Ze blijven maar zeggen dat ze gelukkig zijn. "Goed zo, meneer," zeg ik. "Goed voor u." Ik kan me de hel niet voorstellen waarin ze leven. De taxi is mijn venster. Ik zie het leven van gelukkige mensen en ik rij er in hoge snelheid aan voorbij. En als ik ze oppik en ze doen hun verhaal, dan weet ik weer waarom ik blij ben als ze uitstappen.

Dumnezeu, când a făcut salariul, a zis așa: „Iar salariul acesta se duce acasă, la familie și la copii“. Cu toate astea, băr‑ batul îl duce mereu, din greșeală, la cârciumă. Dacă veți vedea o tipă îmbrăcată sado‑maso, că‑i aruncă lui (care zburdă în patru labe în jurul ei, cu limba scoasă), portofelul cât colo, după care îi dă un pantof cu toc în cap și‑un pulan la cur și‑i strigă „Apporte!“, nu vă gândiți la cine știe ce preludiu per‑ vers. E doar o amărâtă de nevastă disperată, care încearcă să‑și învețe bărbatul să aducă leafa acasă1 8 S I M O N A T A C H E & M I H A I R A D U

Het is een waarlijk genot de postjes van Sander Bink te volgen. In een normaal land zou zo'n erudiet persoon allang de directeur zijn geweest van, zeg, dat literaire museum dat nu de gebruikte tampons van een of andere derderangs schrijfster exposeert. Maar wij wonen niet in dat land, dit is het land van de Eppo's. Maar volgt u vooral de Heer Bink, het is het minste dat u voor uw smaak kunt doen.

Ik heb genoeg lentes overgeslagen. 't Moet uit zijn. Vaak is het me niet eens opgevallen dat het lente werd. Het deed me niks. Nogal wiedes als je er geen acht op slaat, doet niets je iets. Ik merkte de bloesem evenmin op als de sneeuw. Ik hing maar zo'n beetje tussen hemel en aarde. En alles ging snel. Je had geen tijd om stil te staan, of je durfde het niet misschien, omdat je bang was dat je werd ingehaald. Maar nu sta ik stil bij de lente in mijn tuin en ik weet zeker dat het niet het stilstaan is van een ouder wordende man. Wat jammer dat we zo niet kunnen zijn, denk ik, zo opgetogen als deze bloei; zo eerlijk als het gras; zo mild als de voorjaarsregen. En in dit decor van liefde en zachtmoedigheid wil ik alleen maar lieve mensen tegenkomen. O, u mag me rustig beschuldigen van sentimentaliteit, maar wat de aarde op dit moment oproept in mijn hart, laat ik niet zomaar kapotmaken door de wrevel en de onvrede van mensen; door wat ze zeggen in kranten, roepen door de radio, laten zien op de buis. Bij deze bloei in dit licht heb ik geen zin in discussies en vergaderingen en teksten; in beloften of voorspellingen; of in mensen die elkaar pijn willen doen, kwetsen en kwellen, die elkaar voorbij willen streven. Voor mij hoeft het nou es even niet, de succesvolle goalgetters. Daar sta je dan tussen het geweld van dit groene leven, jij met je hinderlijke verstand, midden in het ongeremde dat maar raak leeft zonder enige reserve. Het vlamt op uit de aarde zonder terughoudendheid. Dat doet maar. Het staat op uit de dood. Breekt opnieuw uit de knop. Bloeit als een gek en valt neer zonder droefheid, zonder tranen. Daar sta je dan met je armbandhorloge.

Noiembrie Plouă stupid... Cerul îşi scutură Ca dintr-o ciutură Frigul lichid. Cârduri de ciori - Neagră pecingine, Flori de funingine Zboară sub nori... Plouă perfid. Şi-n doză minimă Picură-n inimă Neant acid. Plouă de sus... Toamna ironică Îmi scrie-o cronică Cât un Larousse. (O Halima - Pentru că nu cere Nici introducere, Nici "va urma"...) Plouă placid: A...e...i...o...u...ă... Dacă continuă, Mă sinucid!

Ik probeer me wel eens in te beelden dat ik directeur ben van bijvoorbeeld een internationaal poëziefestival. En dat ik dan snoepreisjes ga maken met jonge dichteressen naar Mongolië, en dan samen met zon dichteresje een bundel schrijf en haar aandoenlijke ansichtkaartjes stuur welk ik dan trots op facebook post. En dat dan zo'n #metoo rage uitbreekt en ik een jonge redacteur die wat teveel blowt publiekelijk aan de schandpaal genageld zie worden. O nee wacht, dat probeer ik me juist niet in te beelden. Net zo min als ik me de dikke directeur van het Stedelijk in wens te beelden, al schilderijtjes schilderend met jonge kunstenaresjes. Zo ben ik nu eenmaal, niet erg gesteld op al te lokale fantasietjes. Ook de krijgsheer in Afghanistan zou me niet in zulke mate weten boeien dat ik mijn fantasie erop wil zetten, u mag hierin een zekere wereldvreemdheid zien, maar ik zie het zelf gewoon liever als een verlangen naar het grotere verhaal. Zou echter die directeur kunstlessen beginnen geven, waarbij de amateurs door kunstenaars worden geïnstrueerd en hijzelf de meestercursus verzorgt, nee, nee, zelfs dan ga ik mijn mond houden. Loopt u vooral door, de stroopwafels liggen links, Jan Wolkers rechts. Ik hef als geen ander het Wilhelmus aan. Dat de koning van Spanje erende Duits bloed, hoe makkelijk verwar je het op den duur met de passie der geuzen.

Dankzij Heer Pechthold weten we nu dat het politieke midden 'leverbaar' is. En dat deze levering, uit de voorraadkast van de ethiek, het populisme zal gaan terugdringen. Lang leve het supermidden, eindelijk zijn de normale Nederlanders weer aan de beurt. Overigens, Heer Pechthold, hoe zit het met het dagelijks scanderen van het Wilhelmus in de tweede kamer? En mag ik u nog wel met 'heer' aanspreken?

Mag de columnist liegen? Natuurlijk, als het maar lekker leest wat hij schrijft en als hij maar niet klaagt wanneer anderen zijn leugens ontdekken. Vorige week heb ik op deze plaats ook gelogen. Weliswaar heel onschuldig, maar toch, de waarheid was het niet. Ik schreef iets over mijn neiging tot mompelen, en gebruikte daarvoor 'de grote lijster' - turdus viscivorus. Om te beginnen wist ik tijdens het schrijven niet precies of viscivorus wel met v's geschreven moest worden (ik lijd namelijk aan een milde vorm van dyslexie - ook een moeilijk woord, dat dan ook niet voor niets 'woordblindheid' betekent) en ik kon de dichtbundel waarin dit woord staat, de verzamelde gedichten van Jan Hanlo, niet vinden. Mijn woordenboeken geven geen uitsluitsel voor dit type woord, dus ik zat ermee. Maar omdat ik toch door moest, besloot ik het erop te wagen. Ik typte het hele stuk uit en stuurde het een dag voor de deadline naar de krant. Natuurlijk kwam het boek boven water toen de brief al verzonden was. Ik bleek me niet vergist te hebben, viscivorus wordt inderdaad met v's geschreven. Maar nu had een ander deel van mijn hersenen me weer gefopt. Ik had me als titel 'St Louis Blues' herinnerd, terwijl het ''s Morgens' is. Wat te doen? Er is een tijdgrens voor schrijvers zoals ik, en die is ruim bemeten. De krant zelf hanteert ook een grens en tussen die twee zit natuurlijk wel wat tijd. Ik zou kunnen telefoneren en vragen of St. Louis Blues nog veranderd kon worden in 's Morgens. Daarover stond ik in dubio, want er was nog een andere mogelijkheid: de reacties van de lezers afwachten. Ik besloot tot het laatste. Iedereen die me zou schrijven om me op de vingers te tikken, zou een schuldbewust en boetvaardig antwoord krijgen. Met de hand geschreven. Ik kocht bij de kantoorboekhandel alvast een pak A4. Ik moet u zelfs een kinderlijke bekentenis doen, de dag na het uitkomen van de krant liep ik in spanning naar de brievenbus om de vloed in ontvangst te nemen. Maar er kwam niets, niemand nam de moeite of niemand vond het een ernstig probleem of niemand leest jan Hanlo of niemand leest mij. Zoiets moet het zijn. Maar wat me toch kwaad maakte, langzamerhand, als aanwakkerende wind, was de selectie. Als ik namelijk een enkele (doodenkele) keer vloek in deze rubriek, of beweer dat ik ernstig twijfel aan het bestaan van een Almachtige God, of een opmerking maak die in het gevoelige brein van een feministe als 'vrouwonvriendelijk' wordt genoteerd, dan komen de brieven wel, compleet met opzeggingen van het abonnement. Maar als ik een werkelijk belangrijke misser maak, een groot dichter verkeerd citeer, dan blijft het stil. Het lijkt erop dat mijn prioriteiten toch anders liggen dan die van mijn lezers. (En misschien is dat maar goed ook.)

Sorry dat ik zoveel fouten typ. Dat komt ten eerste doordat mijn rechterhand verbrand is. En ten tweede weet ik niet waarom. Nu een verzoek: corrigeert u mij niet. De interpunctie is de ademhaling van een zin en mijn zinnen ademen zo. En als u mij raar vindt, respecteer dat dan ook. Zelfs ik werd gedwongen mezelf te respecteren. Schrijven is een vloek.

Căci pe o ibovnică reală o poți poseda cât și cum dorești, cel puțin în principiu, dar o ibovnică ireală, în ciuda posibilităților ofertante de tip ”fata morgana”, rămâne un seif neposedat altfel decât un fals lubric. Fals lubric, întrucât nu este palpabil, ci veșnic promis, niciodată atins.

Ve o z an m e k t u bu y a n ı t l a dı ve o na d e d i , " D o s t u m, bu y a l n ı z ca b ir o z a n ın y ü r e ğ i n d en ç ı k m a, h er e r k e ğ in h er k a­ d ı na s ö y l e d i ği bir a şk ş a r k ı s ı d ı r ." Ve k a d ın o nu y a n ı t l a d ı, d e d i , " İ k i y ü z lü y a l a n cı s e n i! B u g ü n d en m e z a ra d e k, s e n in y ü z ü n d en t üm o z a n l a r d an n e f r et e d e c e ğ i m ." 15

ar rezuma fără rest l a un flux continuu de senzaţii şi nici o cunoaştere bazată pe concept, pe regulă, pe cauzalitate nu a r fi c u putinţă. Pentru c a s ă s e poată explica existenţa ştiinţei, p entru ca o înţelegere raţională a lumi i s ă fie l e g i t imă - crede Aristotel, pr in urmare -, pentru c a nu orice opinie şi orice închipuire s ă fie la fel de valabile ş i de egal îndreptăţite la numele de "adevăr", trebuie să existe Fiinţă. Numai că aici apar două probleme: 1) Cum se poate demon­ stra existenţa Fiinţei ? 2 ) Ş i unde anume, în cuprinsul realităţii, se regăseşte efectiv F i i nţ a ? Există Fiinţă ? Aristotel ştie însă că nu poate demonstra ca atare existenţa Fiinţei. Totuşi, el crede că poate respinge eficient afirmaţiile celor care îi contestă existenţa. Mai întâi, el presupune, în Cartea Gamma - ceea ce nu este deloc absolut evident, dar era aproape o evidenţă p e ntru filozofia antică -, c ă realitatea interioară, a reprezentărilor mentale, corespunde structural realităţii exte­ rioare, "obi e c t ive " . Cu a l t e cuvinte, dacă lumea e s t e de tip heraclitic, în curgere continuă, lipsită de orice constanţă - adică lipsită de Fiinţă -, şi lumea mentală va fi l a fel de inconstantă, contradictorie, trăsătură proprie - zice Aristotel - viziunii relativiste şi iraţio­ naliste a lui Protagoras. Acesta suprimase distincţia dintre apa­ renţă şi esenţă, dintre intrinsec ş i contextual, sau, de fapt, redusese totul la aparenţă şi la relaţie (în chipul postmodernilor de azi), exact l a fel după cum anumiţi filozofi ai na tur i i e l iminaseră r epausul ş i s t abi l i t atea, păstrând numa i m i ş carea. Rezultatul ar fi că nu s - a r mai putea face, în mod consistent, afirmaţii adevărate sau false despre un anumit lucru : falsul s-ar metamorfoza îndată în adevăr, adevărul ar deveni fals, în funcţie de perspectivă şi de dorinţa celui care j u d ecă : celebra sentinţă a lui Protagoras : "omul este măsura tuturor luc ru r i l o r " , este interpretată de Aristotel ( c a şi de Platon) în cheie pur relati­ vistă: adevărul ş i falsul se pot afirma concomitent despre acelaşi

subiect, ceea ce de fapt conduce la suprimarea principiului noncon­ tradicţiei. " La modul general - spune Aristotel --'- cei care contestă pr inc ipiul noncontradicţiei suprimă Fiinţa. Căci este necesar ca ei să pretindă că toate cele sunt contexte, sau relaţii contextuale, şi că nu există ceva ce omul s au anima lul sunt intrinsec." Trebuie s ă spunem totuşi că legătura dintre relativismul epistemologie ş i negarea principiului noncontradicţiei nu este chi a r atât d e necesară log i c pe cât i s e părea l u i Aristotel : ma i înt â i afirmaţia lui Protagoras poa t e fi înţeleasă nu numai i n d i ­ vidua l - subi ectiv ( o r i c e o m e măsura tuturor lucrurilor), ci ş i specific-kantian ( omu l în general dă măsura lucrurilor). Ap o i p r i n c i p i u l noncontradicţiei nu p e rmi t e să se facă afirmaţii contradictorii despre acelaşi subiect şi sub acelaşi rapo rt ; or, a afirma, de pi ldă , că toate propoziţiile sunt adevărate poate însemna, eventual, că "toate propoziţiile sunt adevărate doar sub un anume aspect, diferit însă de la caz la caz, ceea nu contra­ zice neapărat pr inc ipiul noncontradicţiei. Totuşi este de netăgăduit că, filozofic vorbind, există o legă­ tură între relativismul ontologic ş i cel epistemologie, pe de -o parte, şi sofistică, pe de a l t ă parte, şi că Aristotel nu greşea foarte mult asociindu-le. Aşadar, să admitem că, dacă se suprimă Fiinţa, în final, s e suprimă principiul noncontradicţiei. Rămâne atunci de arătat doar că principiul noncontradicţiei nu poate fi suprimat, p e ntru a arăta că suprimarea Fiinţei este inacceptabi l ă . O bună pa r t e a Că r ţ i i Gamma e s t e dedi c a t ă tocma i acestei chestiuni : să se arate că principiul noncontradicţiei nu poate fi suprimat. Fi reşte, în sine, principiul noncontradicţiei, fiind o axiomă, nu poate f i demonstrat, iar cei care încearcă s-o facă se înşală - explică Aristotel. Dar se poate foarte b i n e arăta, în s ch i m b , că negarea lui este impos i b i l ă pentru o persoană care vrea s ă gândească coerent şi să comunice limpede gândul s ău. Es t e ceea ce s-a numit metoda " r e sping e r i i " (refutatio ) . Într-adevăr, spune Aristotel, dacă am putea face afirmaţii contradictorii despre acelaşi subiect ş i în acelaşi moment, n-am mai pu tea nici gândi, nici comunica nimic determinat; astfel încât nimic, nici măcar această teză - anume că principiul

noncontradicţiei este fals -, n - a r putea f i gândit sau comunicat. Or, în fapt, toată lumea gândeşte ş i comunică ceva anume , i n c l u s i v sofiştii, cei c a r e cont e s t ă pr inc ipiul noncontrad iqi e i . Altminteri, dacă nu a r comunica, omul a r fi, zice Aristotel, "aidoma unei l e gume " . Iar dacă nu ar comunica ceva determinat, omul nu ar comuni c a , în fapt, n imi c . R ealitatea comunicării unu i subiea determinat, aşadar, pr e supune acceptarea une i con­ sistenţe a gândirii, a unei determinări coerente a gândului gândit ş i apoi comunicat, ceea ce, la rândul său, impl i c ă pr inc ipiul noncont r adiqi e i . Pentru ca omul s ă rămână în domeniul logos-ului , al g ândului coe r ent ş i al expresiei ve rba l e ne e chi ­ voc e , e necesar c a el să ut i l i z e z e imp l i c i t pr inc ipiul noncontra­ dicţiei, fie şi atunci când, explicit, el ar dori să-I conteste. Chiar da c ă - aşa cum crede de e x emplu J. Lukasiewicz - acest pr inc ipiu nu este o "lege a l o g i c i i " ş i nu arc valoare logică ca atare, el întemeiază orice l im b aj omenesc ş i înfiinţează orice responsabilitate pentru spusele rostite şi faptele comise. Iar dacă el nu este încă logic, cu siguranţă că el întemeiază logica. Or, pe de altă parte, după cum s-a spus, e pl auz ibi l ca orice consistenţă a gândirii să fie un reflex al consistenţei lumii. (Prin­ c ipiul noncontradicţiei nu poate funcţiona în cazul unor obiecte imaginare inconsistente, precum un triunghi dreptunghic cehi­ lateral.) I a r o lume consistentă este o lume unde există Fi inţ ă . Aş ada r , pr int r -un f e l de " a r gument ontologic" imp l i c it, subt i l ş i ma i p u ţ i n pretenţios decât cel " c la s i c " al l u i An s e lm din Cantcrbury, Aristotel deduce, din faptul incontestabil a l comu­ nicării umane, că trebuie să existe Fiinţă. Unde este Fiinţa ? Dar, chiar dacă acum ş t im că trebuie să existe Fi inţ a , încă n u ş t im unde s e află ea, sau ce anume este ea - altfel spus, cu ce porţiune din realitate s e identifică ea. Problema pare etern ă : " iată subiectul cercetat şi controversat şi în vechime, şi a cum, ş i p u r u re a : ce e s t e ceea-ce-este, adi c ă ce e s t e F i i nţa ? " - scrie Aristotel. Într-adevăr, filozofii, predecesorii săi, au identificat Fiinţa - adică porţiunea de stabilitate şi coerenţă din lume -

noncontradicţiei este fals -, n - a r putea f i gândit sau comunicat. Or, în fapt, toată lumea gândeşte ş i comunică ceva anume , i n c l u s i v sofiştii, cei c a r e cont e s t ă pr inc ipiul noncontrad iqi e i . Altminteri, dacă nu a r comunica, omul a r fi, zice Aristotel, "aidoma unei l e gume " . Iar dacă nu ar comunica ceva determinat, omul nu ar comuni c a , în fapt, n imi c . R ealitatea comunicării unu i subiea determinat, aşadar, pr e supune acceptarea une i con­ sistenţe a gândirii, a unei determinări coerente a gândului gândit ş i apoi comunicat, ceea ce, la rândul său, impl i c ă pr inc ipiul noncont r adiqi e i . Pentru ca omul s ă rămână în domeniul logos-ului , al g ândului coe r ent ş i al expresiei ve rba l e ne e chi ­ voc e , e necesar c a el să ut i l i z e z e imp l i c i t pr inc ipiul noncontra­ dicţiei, fie şi atunci când, explicit, el ar dori să-I conteste. Chiar da c ă - aşa cum crede de e x emplu J. Lukasiewicz - acest pr inc ipiu nu este o "lege a l o g i c i i " ş i nu arc valoare logică ca atare, el întemeiază orice l im b aj omenesc ş i înfiinţează orice responsabilitate pentru spusele rostite şi faptele comise. Iar dacă el nu este încă logic, cu siguranţă că el întemeiază logica. Or, pe de altă parte, după cum s-a spus, e pl auz ibi l ca orice consistenţă a gândirii să fie un reflex al consistenţei lumii. (Prin­ c ipiul noncontradicţiei nu poate funcţiona în cazul unor obiecte imaginare inconsistente, precum un triunghi dreptunghic cehi­ lateral.) I a r o lume consistentă este o lume unde există Fi inţ ă . Aş ada r , pr int r -un f e l de " a r gument ontologic" imp l i c it, subt i l ş i ma i p u ţ i n pretenţios decât cel " c la s i c " al l u i An s e lm din Cantcrbury, Aristotel deduce, din faptul incontestabil a l comu­ nicării umane, că trebuie să existe Fiinţă. Unde este Fiinţa ? Dar, chiar dacă acum ş t im că trebuie să existe Fi inţ a , încă n u ş t im unde s e află ea, sau ce anume este ea - altfel spus, cu ce porţiune din realitate s e identifică ea. Problema pare etern ă : " iată subiectul cercetat şi controversat şi în vechime, şi a cum, ş i p u r u re a : ce e s t e ceea-ce-este, adi c ă ce e s t e F i i nţa ? " - scrie Aristotel. Într-adevăr, filozofii, predecesorii săi, au identificat Fiinţa - adică porţiunea de stabilitate şi coerenţă din lume

Na početku mjeseca srpnja, po neobično toplom vremenu, pred veče, iziđe neki mladić na ulicu iz svoje sobice, koju je bio unajmio kod stanara u S-skoj uličici[1], te krene polagano, kao da se skanjuje, prema K-nu mostu.[2]

Om de wereld te hervormen moeten de mensen psychisch gezien een nieuwe weg inslaan. Er zal geen werkelijke broederschap aanbreken voordat je werkelijk ieders broeder bent geworden. Geen enkele wetenschap, geen enkel inzicht in wat het nuttigst en voordeligst voor iedereen is zal de mensen er ooit toe kunnen nopen het privébezit en privileges met anderen te delen. Iedereen zal zich te kort gedaan voelen, men zal tegen alles morren en elkaar benijden en uitroeien. U vraagt wanneer die droom in vervulling zal gaan. Het komt zo ver, maar eerst zal de mens door een periode van vereenzaming heen moeten. De soort vereenzaming die tegenwoordig, en vooral in onze tijd overal heerst, maar voorlopig heeft zij haar hoogtepunt nog niet bereikt. Want iedereen streeft er tegenwoordig naar zich van de anderen los te maken en op eigen kracht de volheid des levens te ervaren, maar ondertussen heeft al zijn pogen geen levensvolheid, maar je reinste zelfmoord ten gevolge. Want in plaats van volledige zelfverwerkelijking valt de mens volledige vereenzaming ten deel. Want iedereen sluit zich tegenwoordig voor anderen af, sluit zich op in zijn eigen hol en trekt de handen van zijn medemens af. Hij verbergt zich met wat hij bezit en het eind van het liedje is dat hij de mensen van zich afstoot en dat zijn medemensen hem ten slotte ook van zich afstoten. Hij hoopt rijkdommen op en denkt dan: hoe rijk ben ik nu, mij kan niets meer overkomen, maar de sukkel weet niet dat hij naarmate hij meer rijkdommen verwerft hij ook steeds dieper wegzakt in een aan zelfmoord grenzende vorm van onmacht. Want hij heeft geleerd dat hij alleen maar op zichzelf kan vertrouwen en dat hij zich van de anderen heeft losgemaakt; hij heeft zijn ziel bijgebracht niet meer in wederzijdse menselijke solidariteit te geloven en hij heeft maar één doodsangst: men zou zijn positie en zijn privileges eens kunnen aantasten. Het is gewoon bespottelijk zoals het menselijk verstand tegenwoordig ontoegankelijk is voor het inzicht dat persoonlijke onaantastbaarheid niet bestaat uit particuliere krachtsinspanning, maar uit de verenigde inzet van alle mensen samen. Maar ook aan die verschrikkelijke periode van vereenzaming komt eens een einde en dan zal de mensheid als geheel op hetzelfde ogenblik beseffen hoe onnatuurlijk het is dat de een zich van de ander losmaakt. En als dat besef eenmaal geboren is dan zal de mens er zich over verbazen dat hij zo lang in het duister heeft gezeten en het licht niet heeft gezien. Maar tot die tijd aanbreekt moet het vaandel hooggehouden worden en moet de mens, al was het maar door het voorbeeld van een enkeling, zich aan die vereenzaming ontworstelen en een daad van broederliefde stellen, ook al zouden de anderen hem daarvoor als een idioot beschouwen.

Nu am pretenţia să înţeleg misterul dragostei, dar de data asta era mai mult decât a face sex, mai mult decât a folosi trupul unei femei. Mă ridicasem de la pământ, dincolo de frică şi de chinuri, devenind o parte din ceva mai mare decât mine însumi. Mă ridicasem din celula întunecoasă a minţii mele pentru a deveni o parte din altcineva — aşa cum se întâm-plase şi în ziua aceea la terapie. Era primul pas spre univers — dincolo de u-nivers —, fiindcă ne uneam în el şi cu el pentru a recrea şi a perpetua spiritul omenesc. Dilatându-se şi explodând în afară, contractându-se şi reformându-se înăuntru, era chiar ritmul existenţei — al respiraţiei, al pulsului, al zilei şi al nopţii — şi ritmul trupurilor noastre a declanşat un ecou în mintea mea. Era ca în viziunea aceea ciudată, întunecimea cenuşie s-a ridicat de pe mintea mea, şi prin ea lumina a pătruns în creierul meu (ce curios este că lumina poate orbi!), iar trupul mi-a fost absorbit într-un ocean de spaţiu şi spălat printr-un botez straniu. Trupul meu se înfiora dăruind şi trupul ei se înfiora primind.

Man: Weet u waar ik echt blij om ben? Dat ik als soldaat, en ik ben het zes jaar geweest, nooit een bevel gekregen heb om iets smerigs te doen. Nooit. O zeker, als ik zo'n bevel gekregen had dan had ik het uitgevoerd. Nou, helemaal zeker weet je dat natuurlijk nooit, maar ik neem aan van wel. We dachten toch dat we voor een betere wereld vochten. Nou en of, bij ons thuis was het ook sinds '33 beter gegaan. Verder wist ik weinig en tijd om na te denken had ik niet, aan het front had je je eigen zorgen. Na de oorlog realiseerde ik me dat ik geluk had gehad. Niet omdat ik in leven was gebleven, dat vond ik toen eigenlijk niet zo belangrijk, nee, omdat ik nooit zo'n bevel gekregen had. Toeval natuurlijk, maar ik ben er toch blij om. Ik heb medelijden met die jongens, die zulke bevelen wel hebben moeten uitvoeren en er nu anders over denken. Geloof maar dat die het moeilijk hebben.

Google belnummer in Heeft u een technisch probleem met uw Google-account? wij bieden google bellen nederland heeft ook een goede reputatie in de markt. we hebben enkele van de meest voorkomende accountgerelateerde fouten opgelost die zijn opgelost door onze Google-klantenondersteuningsteams, zoals: Kan niet in- of uitloggen op het account, Google-apps worden niet verwijderd, Chrome kan niet worden ingesteld als standaardbrowser, Tweestapsverificatie werkt nu in Gmail Alle e-mailberichten worden verplaatst naar de map Spam Kan geen nieuwe e-mails maken of ontvangen Problemen met video en audio in Hangouts en Meet Kan cache en cookies niet wissen Kan geen nieuw Google-account maken Foto's niet t uploaden in Drive, Kan geen nieuwe mappen maken in Google Foto's, Google Zoeken crasht continu etc.

Als ik één ding heb ontdekt in het leven, dan is het wel dit: Als je heel diep over iets nadenkt, dan kom je altijd bij iets uit dat niet klopt. Probeer maar eens — klopt altijd! … Je komt altijd bij een tegenstrijdigheid uit. Ons hele leven hier op aarde is in feite één grote onverklaarbare tegenstrijdigheid…. Je moet gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles… Als je wel nadenkt, dan kan het niet anders of je zegt ons hele leven hier op aarde – het is één groot mysterie – het is één grote onverklaarbare tegenstrijdigheid. Ja, dat zit nu één keer in ons mensen ingebakken dat wij dat niet zo goed kunnen hebben dat iets tegenstrijdig is. Daar kunnen we niet zo goed tegen. Maar ja, dat vind ik nou weer het mooie van humor. Want wat doet humor? Humor pakt juist twee tegenstrijdige zaken, die flink haaks op elkaar staan, koppelt die juist aan elkaar met een grapje. Je moet lachen, want de tegenstrijdigheid is even opgelost, klaar – de rest van de dag vrij. Dus wat de wetenschap in eeuwen nog niet is gelukt, dat lukt de humor in een paar tellen. Dus de waarheid zit in humor, niet in het serieuze. Dit meen ik niet serieus, dat was maar een grapje,… ja hé, want anders zou het niet waar zijn. Als ik zeg dat waarheid zit in het niet-serieuze, is dat alleen maar waar als ik het niet meen – maar wel waar. Nou, u moet het trouwens niet serieus opvatten hoor, wat ik hier nu allemaal beweer, alstublieft nee, want ik meen het wel degelijk.

Ze waardeert je. Je bent heel veel voor haar gaan betekenen. Je kunt dat alles nu niet beschamen, Jules.

My name is Nub.” Nub said. “Oh, I’m sorry.” FadedGZ said. “Noob. Am I saying it right?” “No, it’s Nub. N… U… B.” Nub answered. “Knob.” “No, it’s Nub. Nu-b.” “Wub.” “NUB!” “Cub?” “NUB!!” “Dub?” “IT’S NUB-!” “Nuts?” “NUB-!” Annie silenced him with a glare. “Yes, it’s Nuts.” Nuts said.

Op zoek naar een hoogwaardige zorg- of mantelzorgwoning? UnitDirekt is uw ideale partner met ruim 35 jaar ervaring. Onze woningen bieden comfort, veiligheid en kwaliteit op maat. Of u nu een volledig aangepaste woning zoekt of een woning die kan worden aangepast, wij hebben de expertise om u te helpen. Neem vandaag nog contact met ons op en ontdek hoe wij u kunnen helpen bij het maken van de juiste keuze voor uw dierbaren.

In the Bible, Abraham is called by God from the district of Ur in Chaldea, which is at the base of the Uratu Mountains, to move south into a new country. (The district of Ur is not to be confused with the city of Ur which was south of the promised land.) In Genesis 17:10, he is commanded by God to institute circumcision as a sign of his covenant with God. In Genesis 16, he sires a son by his slave woman Hagar called Ishmael. In Genesis 21, he sires another son by Sarah, his wife, called Isaac. In Genesis 22, Abraham passed a test of obedience to the Lord because he was willing to sacrifice his son Isaac. In the Hawaiian tradition, there is a man called Lua-Nu‘u (Nu‘u-Lua in the Samoan1), or “the second Nu‘u.” The Hawaiian legends add that he left his native homeland and moved a great distance until he reached a place called Honua-ilalo, the Southern Country. By the command of his god, Lua-Nu‘u introduced circumcision to be practiced among all his descendants. Lua-Nu‘u sired a son by his slave woman, Ahu, called Kū-Nawao (The descendants of Kū-Nawao, the Nawao people, were called the wild people) and a son, Kalani-mene-hune, by his chiefess wife Mee-haku-lani or Mee-Hiwa. He is also ordered by his god, Kāne, to go up on a mountain and perform a sacrifice.

Fornander says that from ancient times, the three genealogies he lists were considered as equal in authority and independent of each other. He considered them the most accurate of the many he received. The Kumuhonua and Pa‘ao genealogies were of the priests and chiefs of Hawai‘i. The Kumu‘uli genealogy was of the chiefs of Kaua‘i and O‘ahu. It is interesting that all three record the first man and his three sons, and Nu‘u (Noah) and his three sons. The Kumuhonua and the Pa‘ao genealogies both continue to include Lua Nu‘u who corresponds to Abraham and his two sons, Kū Nawao (corresponding to Ishmael) and Kalani Mene Hune (corresponding to Isaac). They also include the two sons of Kalani Mene Hune, Aholoholo (Esau) and Kinilau-a-Mano (Jacob), and Kinilau-a-Mano’s twelve sons. These genealogies end with Papa Nui, the legendary female progenitor of the Polynesian people. These genealogies are from the later comers to Hawai‘i, the people who came from Tahiti. The genealogy of Kumu‘uli includes Nu‘u (Noah) but does not include Lua Nu‘u (Abraham) or his descendants. This genealogy ends with Wakea, the legendary male progenitor of the Hawaiian people.29 One could speculate that the Hawaiian people are the joining of two different groups of Proto-Polynesians in the marriage of Papa and Wakea. One line, the line of Wakea, splitting off towards the east at the time of the Tower of Babel, and the other splitting off toward the east sometime after the Israelites entered Canaan.*

The people of the Kumuhonua and Pa‘ao genealogies probably left at a later date. Their genealogies continue on through Lua Nu‘u and his descendants up until the twelve sons of Kinilau-a-Mano (Jacob). The story of a Jonah-like character, Naula-a-Maihea, is the last of the Hawaiian legends which correspond to the Hebrew. However, there is a large gap in the legends between the Kāne-Apua (Moses) story which occurred around 1450 B.C. and the story of Naula-a-Maihea (Jonah) which occurred around 760 B.C. The absence of any of the great Biblical events that occurred during this 650-year period in any of the Polynesian legends is glaring. Why were great events of Hebrew history like the story of Joshua and the walls of Jericho, Samson and Delilah, and David and Goliath missing? Why was there only the story of Jonah which occurred long after these events? The answer to this problem could be that these Proto-Polynesians (whether they were actually a part of Israel or were a people of the area who adopted the Hebrew genealogies and legends) probably left the Middle East shortly after the time of Moses. They then traveled to their next stop in Irihia (India). Sea trade had been flourishing between the Middle East and India for over a thousand years. Vessels would sail down the Tigris and Euphrates rivers to the Persian Gulf and from there sail along the coast of the Arabian Sea to the Indus River and other trading ports of India. The unusual story of Jonah would surely be told by Ninevite traders (Nineveh was the city Jonah went to) and could have been picked up by the Proto-Polynesian seamen of Irihia.

The next in-depth historical account, in both the Hebrew and Polynesian traditions, is the story of the Great Flood. The hero of the Great Flood in Polynesia was called Nu‘u and his wife, Lili-Noe. The name, Nu‘u, is very similar to the Hebrew and Arabic names for this man, Nuh or Noah.

2. If Fornander, Kepelino and Kamakau conspired to falsify the accounts, they did a very poor job of it. Their legends differed and each gave different versions of the legends at different times. Their versions probably differed because they were handed down to them differently. As Handy says of the Marquesan sacred chants, “Every tribe had its own rendition of these sacred chants.”25 About the Kumuhonua and Nu‘u legends, Fornander says “so runs the Hawaii legends, but the legends of O‘ahu, Maui and Kaua‘i differ somewhat.”26 Fornander had heard at least four different versions of these legends. Their versions changed because they had heard different versions. If they were trying to promote Christianity, why didn’t they include any legends about Christ or New Testament concepts? After the “Moses” legends, why were there no legends about Joshua and Jericho, Gideon, Samson and Delilah, David and Goliath, Elijah and Jezebel, or the other great stories of the Old Testament? Why would they pick instead a very distorted version of the story of Jonah, an incident that occurred after all of these other great events?

Ik zag nu al hoe het zou aflopen. 'Over drie zetten zet u me schaakmat.' ... 'Maar gelukkig,' zei ik, terwijl ik mijn eigen koningin van het bord plukte, 'zet ik u in twee zetten schaakmat.

The most selective university in the Midwest. The Big Ten is not the Ivy League, and NU has more school spirit than its Eastern counterparts. Much more preprofessional than its nearby rival University of Chicago and than all of the Ivies but Penn. World renowned in journalism. (Rising Stars - Northwestern U)

Maar als ik nu 'ns... op een ultra-conservatieve partij zou stemmen. Zou dat een klacht waard zijn?' Ik weet niet waarom ik dat zeg. Het komt zomaar bij me op. 'Op welke partij u stemt, zijn uw eigen zaken. Trouwens, hoe zou ik dat ooit te weten komen? Ik neem aan dat u dat niet aan m'n neus zou hangen.' Ik denk even na. Ze heeft gelijk.

Bugut Yazıtında, bir çocuğu emziren dişi bir kurdu (Kurt) gösteren rölyef, yegane güvenilir bilgiyi aktarmaktadır. Bunların en eskisi şöyle der: “T'u-küeler, Hiung-nuların bir koludur. Boylarının adı A-se-na idi. Yalnız başlarına bir grup oluşturdular, ancak daha sonra komşu bir devlet karşısında yenilgiye uğradılar ve on yaşlarında küçük bir erkek çocuğu dışında boylarının tamamı imha edildi. Onun bu gençliğini gören askerlerin [düşmanların] hiçbiri, onu öldürmeye cesaret edemedi. Nihayet çocuğun ayaklarını kestiler ve onu otlarla kaplı bir bataklığa attılar. Orada bulunan dişi bir kurt onu etle besledi. Oğlan çocuğu bu şekilde büyüdü ve dişi kurtla birlikte oldu. Kurt derhal gebe kaldı. Kral, çocuğun hâlâ yaşadığını öğrenince, onu öldürmeleri için adamlarını yeniden yolladı. Adamları, çocuğun yanında dişi bir kurt görünce, onu çocukla birlikte öldürmek istemediler. Dişi kurt, derhal Kao-Tchang'ın (Turfan) kuzeybatısında bir dağa kaçtı. Bu dağda bir mağara ve mağaranın içinde düz bir plato bulunmaktaydı. Sık otlarla kaplı, çevresi birkaç yüz li gelen mağaranın dört bir yanı dağlarla çevriliydi. Bu dağa sığınmış olan dişi kurt, on erkek çocuğu dünyaya getirdi. Çocuklar büyüyünce, dışarıda kendilerine birer eş buldular ve onlar da kısa sürede anne oldu. Çocukları birer isim aldı. Bunlardan biri A-se-na idi.” Bu raporda birçok dinsel temayı yan yana görmekteyiz: Bataklığa terk etme, bir halkın tamamının ölümü, yeniden doğuş alâmeti, bir yabancı tarafından evlât edinme, bir hayvanla cinsel ilişkide bulunma, göç, dölleyici su, anne mağara simgesi olan mağara ve nihayet dağlar arasındaki tecrit. Ana hatlarıyla bu söylen T'u-küelerden daha yaşlıdır, dolayısıyla Hiung-nu, Wusun ve Kao-külerde (Ting-ling) bile görülmektedir.

Wie is nu dichter en wie niet? Gij en ik kunnen het zijn, zonder het misschien zelf te weten! In u kan een verlangen zijn, een vreemde stuwkracht die u naar de pen doet grijpen om neer te schrijven wat ge gezien, gehoord en zeer diep gevoeld hebt. Het moet niet altijd in rijm zijn om kunst te zijn.

Se pare că de dușman nu ne putem lipsi. Figura dușmanului u poate fi abolită de procesele de civilizare. Nevoia de dușman îi este înnăscută și omului blând și iubitor de pace. Pur și simplu, în aceste cazuri se deplasează imaginea dușmanului de la un obiect uman la o forță naturală sau socială care într-un fel ne amenință și care trebuie învinsă, fie ea exploatarea capitalistă, poluarea mediului, foametea din lumea a treia. Dar chiar dacă acestea sunt cazuri „virtuoase”, după cum ne amintește Brecht, ura împotriva nedreptății ne schimonosește și chipul. Etica este, prin urmare, neputincioasă în fața nevoii ancestrale de a avea dușmani? Aș spune că instanța etică sare în ajutor nu atunci când ne prefacem că nu există dușmani, ci atunci când căutăm să-i înțelegem, să ne punem în locul lor. (...) A căuta să-l înțelegi pe celălalt înseamnă să-i distrugi clișeul, fără să-i negi sau să-i anulezi alteritatea.

Roze biyo yaki nêbiyo, xêlê waxti ra raveri, u taw waxtê Dewranê Kırmanciya vıren de Dêsım de zu Lüya de cambaze bena, zu ki Dapire bena, yê Dapire ki zu bıza huya de Kole bena. Dapire her roze Bıza Kola ke bena hetê Koyu ‘ve Gerusu de çıraynena ana çê, bena hore rındek dosena polknêna ro, dıma ki sıtê ho eve tırsıke rındek ame kena, bena bınê zu selıke de dana we ke, sola amenê ho rındek bıjê ro. Endi Dapire ke karê ho dana are, dodıma ki hore sona kuna ‘ra. Eke beno sodır, Dapire urzena era sona dünike de qayıte sıtê ho bena ke, de masala sıtê ho hen tede rındek ame gureto ke, qe pers meke. Xavıka serê sıti cıra cena, mostê ho ki bena rewuke de sanena ra, doe ho ‘ve runê hora ki têse ra selenena ra, ronê ho bena kena zu postıki, doe ho ki bena kena zu rewuke. Pee coy doê ho bena Tencık de gırenena, narae ki turaq ’ve sıncıke têse ra selenena ra, turaqê ho ki bena kena zu postıki. Sıncıke ki bena kena zu thopıke, va sola Bıza Kole hore bısımo. Seke beno sodir, Tıja Oli esto gılê koyu ser, dina bia roşti, tayr-thur hore wanenê. Dapire urzena era sona bınê selıke de qayıte sıtê ho kena ke, dılapê sıt qê tede çino. Dapire sasbena manena, vana, hala-hala kami na sıtê mı tırıto berdo, zotu dana pıro, vana: “Haqo kami ke, sıte mı berdo, cıra lew ‘ve pırnıkura bia ‘ro”. Maneno roza dıyine, bıza Kole oncia hore sona kou ra çerena, cêrena ‘ra yena çê, dızikê ho tede biye jê camuse. Dapire bıza huya Kole oncia dosena, sıtê ho bena bırosi de ame kena, bırosi ki bena serê vasê zemburi de bınê zu selıke de dana we. Uzara têpia Dapire terknena sona, hore cılê ho de kuna era. Seke beno sodir, Bımbarek esto riyê Dina ser, tayr-thur hore rındek waneno. Dapire urzena era sona bınê selıke de qayıte sıtê ho kena ke, sıt oncia tede çino. Dapire vana, “na rae kami sıtê mı oncia tırıto berdo” zırçena vana: “Haqo kami ke, sıtê mı berdo, cıra lew ‘ve pırnıku ra bia ro.” Maneno roza hireyine, oncia bıza Kole hore sona kou ra çerena yena çê, Jê her daym Dapire Bıza Kole dosena, sıtê ho bena jê her waxt bırosi de ame kena, bırosi ki bena serê vasê zemburi de bınê zu selıke de dana we. Dapire vana, nu nia nêbeno, ez gune na rae ramekune ke, sola pê na dızdi bıjêrine. Dapire sona dariya huya khoniye ana, hore rindek sone kena, kena ‘ve tuze, sona peê çêveri de ho dana we, uza pê dızdi pina. Axre tene ke waxt vêrdi ra beno lêl, uza ra têpia ki beno tari. Dapire niadana ke çêver bi ra, Lüye eve bêveng ame kote zarê dünike, ree nata, ree ki bota niada ke, kês çino.

Beste Remorquage Moto : Vertrouw op Sos Support Depannage voor Snelheid, Veiligheid en Service Een motorfiets is meer dan een voertuig – het is een passie, een manier van leven. Maar zelfs de beste motoren kunnen onverwachte pech ervaren. Of u nu een lekke band hebt, mechanische problemen, of betrokken bent bij een ongeval, één ding is zeker: u wilt een betrouwbare remorquage moto die u snel en professioneel helpt. Bij Sos Support Depannage begrijpen we dit als geen ander. Wij bieden de beste remorquage moto-diensten in België, met een focus op snelheid, zorg en klanttevredenheid. Wat is Remorquage Moto? Remorquage moto verwijst naar het takelen of slepen van motorfietsen wanneer deze niet meer kunnen rijden door pech of schade. In tegenstelling tot auto's, vereisen motorfietsen een meer voorzichtige en gespecialiseerde aanpak tijdens het transport. Een verkeerde methode kan leiden tot extra schade of zelfs het volledig verlies van het voertuig.

Nu-Eco is Melbourne’s trusted provider of high-quality uPVC windows and doors, delivering energy-efficient and noise-reducing double glazing solutions across Victoria. Our European-engineered uPVC products enhance insulation, security, and durability while lowering heating and cooling costs. With expert installation, premium materials, and custom styles, we ensure top-tier performance for homes and businesses. Get a free quote today for superior window and door replacement.

Help!' riep Arvo, terwijl hij languit op de grond lag. 'Zie,' zei het meisje terwijl ze het mes aan een servet afveegde. 'Nu doet u het weer. U interpreteert dit als een aanval op u, maar zo bedoel ik het helemaal niet.

Sophia schonk thee bij en zei: 'Weet u waar ik steeds aan moet denken sinds ik hier in uw winkel ben? Hoe het verleden steeds belangrijker wordt naarmate je ouder wordt. Ik ben nu vierenvijftig en heb het met mijn vriendinnen steeds vaker over vroeger. Over school, over de muziek die we luisterden, over jongens die we kenden, over leraren van toen. Ik heb vrouwen om mij heen die ik al mijn hele leven ken. Met hen deel ik zo veel herinneringen: aan studeren, werken, die dag dat je je man ontmoette, de relaties ervoor en soms erna. Hoe het was toen je kinderen klein waren. Zij zijn getuige geweest van mijn hele leven en steeds vaker zitten we samen om die verhalen op te halen. Maar met wie doe je dat wanneer je niemand kent die zelfs maar van een afstandje jouw leven heeft meegemaakt?

A R S P O E T I C A 8 N a s a mo t r e ba g o v o r i t i s n o ć i, Š u š t a t i c r n im c e s t a r om j e l a, S p l e t e nu g r a nu r a s p l i t a t i I š a p a t om o d g o n e t a t i l i š ć e . . . D u b o ko n a g n u t i se n ad v o d o m, S r a s t i se r u k a ma s v o d o s t a j em I r u ke d r v e ta b e z n a d e ž no D e l i t i i s p a j a ti na o g l e d a lu j e z e ra . . . I u s p l e tu c r n ih r e či i b i l ja U s l i ci z v e z d a, u p r e đi n o ći U g l e d a t i s v o je c r te u o g l e d a lu p e s a m a: L e p še . . . z b r i s a ne . . . 59

In 't verdriet om zijn tijd, en in toenemende maagpijn schilderde hij, terwijl er buiten sneeuw viel : 'De Blinden die elkander in de Gracht leiden'; 't Valt voor in zijn vredige streek, met de kerk, ginder rustig en uitnodigend gezeten aan de voet van een buikrond heuveltje. Hier van voor, rechts, diept een koele gracht, waar lis wiegt en irissen tintelen. Op de voorgrond, in de richting van die gracht, komen de zes blinden met hun wijde mantels aan, achtereen elkaar vasthoudend aan hun staf, of de hand op de schouder van de voorgaande gelegen. Hun oude, getaande, domme bedelaarsgezichten zijn smekend omhoog gericht; maar hun ogen zijn ofwel gesloten, of 't zijn enkel matte, witte ballen of uitgezworen holtens. Ze zullen de gracht intuimelen, één voor één, lijk de voorsten al bezig zijn, - de eerste had nogal muziek bij! Rond dit drama bloeit een schone, zachte zomer. Er is stilte, vrede en zon! Daarin ligt heel zijn tijd : 't verscheuren van elkanders overtuiging, de blindheid van elkendeen; daarin ligt zijn twijfel, zijn gebroken droom, zijn geloof, zijn verlangen naar rust, heel zijn hart en heel zijn ziel, - heel de tegenstrijdigheid van zichzelf en van zijn tijd. Toen hij de schilderij af had; - 't was enige dagen voor Kerstmis - liet hij palet en borstels uit zijn hand glijden. 'Nu heb ik, geloof ik, niets meer te doen dan maagpijn te lijden', zuchtte hij.

Hoewel ik dat in het begin een opluchting vond, moet ik bekennen dat die stiltes van u me nu eerder ongemakkelijk maken.

Go to Help] How to contact Quickbooks PaYroLL sUPport NuMBER? Call the QuickBooks Error Support +1–888–470–1194/ +1–888–470–1194 now. For expert assistance, dial +1–888–470–1194/ ++1–888–470–1194 anytime. Whether it's setup or error help, +1–888–470–1194/+1–888–470–1194? connects you to certified support. Don’t wait—reach +1–888–470–1194/ +1–888–470–1194 for fast, friendly, and reliable QuickBooks Error support! That’s why thousands of users across the U.S. rely on the QuickBooks Error Support — +1–888–470–1194/ +1–888–470–1194— to speak to a live expert and get real-time solutions. The QuickBooks Error support number is 1–888–(470)–1194. It connects U.S.-based users with trained experts ready to help with any issue. Whether you’re experiencing login errors, performance lags, or feature questions, this dedicated support line provides quick, professional help. Save this number for trusted QuickBooks assistance. ?For help with QuickBooks Error support number, reach out to our support team anytime at 1–888–470–1194 or 1–888–470–1194 We’re available 24/7 to assist with installation, setup, and troubleshooting. The official QuickBooks Error support number for fast, reliable assistance is 1–888–(470)–1194.

Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, overlegde ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was.’ We hebben niet langer de ouderlijke autoriteitsfiguren van een Schepper of Scheppers nodig om het heelal uit te leggen, of onze eigen evolutie in onszelf. En wij hebben, of laat me het iets bescheidener stellen, ik heb geen geboden, pausen en wat voor soort godsmensen dan ook nodig om me mijn ethiek over te brengen. Ik heb mijn eigen morele opvattingen, dank u beleefd. God heeft moraliteit niet aan ons overgebracht. We hebben God geschapen om onze morele instincten te belichamen

Wij zijn er zelfs zozeer van vervreemd dat we soms een zekere afschuw voelen van het werkelijke 'levende leven', en daarom kunnen we er niet tegen dat men ons eraan herinnert. Het is immers al zover met ons gekomen dat we het echte 'levende leven' als werk beschouwen, bijna als een soort dienstplicht, en we het er in stilte allen over eens zijn dat een leven volgens boeken beter is. En waarom zijn we soms zo druk in de weer, waarom hangen we de idioot uit, wat willen we toch? Dat weten we zelf niet. We zouden immers nog slechter af zijn indien men gehoor gaf aan onze buitenissige verzoeken. Nou goed, laat men het maar eens proberen, laat men ons bijvoorbeeld meer zelfstandigheid geven, maak wie dan ook van ons de handen vrij, verzeker u dat we onmiddellijk zullen vragen om opnieuw onder curatele gesteld te worden. Ik weet dat u hierom misschien kwaad op mij zult worden, zult gaan schreeuwen en stampvoeten: 'Spreek,' zult u zeggen, 'alleen voor uzelf en voor uw misères in het ondergrondse en waag het niet o van 'wij allen' te spreken.' Neem me niet kwalijk, maar met dit 'wij allen', tracht ik geenszins mezelf vrij te pleiten. Wat mij persoonlijk betreft, ik heb in mijn leven niets anders gedaan dan datgene ad absurdum te voeren, wat u niet eens ten halve hebt durven doen, terwijl u uw lafheid nog aanzag voor weldenkendheid en uzelf daarmee troostte en bedroog. Zodat ik misschien nog wel meer blijk te leven dan u. Kijk toch eens wat beter. Wij weten immers niet eens waar het levende leven nu te vinden is en wat het eigenlijk is, hoe het heet. Laat ons eens alleen, zonder boeken, en we verdwalen meteen, raken het spoor bijster - we zullen niet weten bij wie we ons moeten aansluiten, waar we ons aan moeten houden; wat lief te hebben en wat te haten, wat te respecteren en wat te verachten. Wij beschouwen het zelfs als een last om mens te zijn - mensen met een echt, eigen lichaam en bloed; we schamen ons daarvoor, zien het als een schande en doen alle mogelijke moeite om een soort denkbeeldig algemeen menselijk type te zijn. We zijn doodgeboren kindjes, en komen al tijden voort uit niet-levende vaders, en dat bevalt ons steeds beter. We krijgen de smaak te pakken. Binnenkort zullen we een manier vinden om geboren te worden uit een idee.

Bir de tahtla Süleyman buluştu mu artık insan hep O'nu düşünür, iç mülâhazalarında O'nunla hasbıhal eder, yudumladığı suda, çiğnediği yemekte, teneffüs ettiği havada gayet açık ve net olarak hep O'nun teveccühlerini duyar; O'nun yakınlığının sıcaklığıyla oturur kalkar. Kurbet-sevgi arası gel-gitler münasebeti daha da kızışır ve sinesi ocaklar gibi yanmaya başlar. Yer yer aşk u muhabbetle alevlenir, zaman zaman vuslat iştiyakıyla yanar tutuşur; ne var ki, aşkını da, iştiyakını da O'ndan gelen bir armağan bilir ve kat'iyen gam izhar eylemez; gam izhar edip ağyarı âhından âgâh eylemez. İçten içe fırınlar gibi yanar; fakat, ne alev çıkarır ne de duman.. namus gibi saklar aşk u iştiyakını ve sır vermez halden anlamayan nâdanlara. Bu yol herkese açık olsa da yolcunun samimi ve kararlı olması şarttır. Herhangi bir mü'min bütün cemallerin, kemallerin, azametlerin, ululukların, ihtişamların, ihtişam üstü ihtişamların O'na ait olduğunu görüp hissedebildiği takdirde bütün bu vesilelerin gönülde hâsıl ettiği alâka, muhabbet ve iştiyakla O'na yönelir ve O'nu zatına münasip bir sevgiyle sever ki işte bu tutku -ve tabir yerindeyse- bu sevda O'nadır ve tevhid edalı bir aşk u iştiyak kaynağıdır. Zaten, tevhide kilitli ve İslâmî esaslara bağlı bir sinede sevgi inhirafı da düşünülemez.. ve hele asla muhabbet kaymaları olmaz ve olamaz. Bir muvahhid O'nu O olduğu için sever ve sevgisini de dünyevî-uhrevî hiçbir mülâhazaya bağlamaz. O, her zaman gönlünde köpürüp duran sevgi fevvarelerini, aşk u iştiyak çağlayanlarını Kur'ân'la, Hazreti Ruh-u Seyyidi'l-Enâm (aleyhi ekmelü't-tehâyâ)'nın vaz'ettiği düsturlarla filtre ve test eder ve bunları insanî heyecanlarla yürüdüğü yollarda birer bariyer gibi kullanır, aşk ateşiyle cayır cayır yandığı zamanlarda bile hep istikamet soluklar; O'nu her şeyin gerçek mâliki, sahibi, görüp gözeteni, esmasıyla mâlum, sıfatlarıyla muhat bir Zât olarak kendine has münezzehiyeti, mukaddesiyeti, mübecceliyeti içinde derin bir aşkla sever; severken de kat'iyen şatahat ve laubaliliğe girmez. Muvahhid mü'min, her şeyden evvel, her şeyden sonra, her şeyin önünde, her şeyin arkasında mutlak Mahbub, mutlak Maksud, mutlak Mâbud olarak Allah'a dilbeste olur; O'nu diler ve her haliyle O'nun kulu olduğunu haykırır; sonra da O'ndan ötürü, başta İnsanlığın İftihar Tablosu olmak üzere -ki O, Hakk'ın matmah-ı nazarı, memur-u sadığı, Zât, sıfât ve isimlerinin yanıltmayan tercümanı, divan-ı nübüvvetin hâtemi, risaletin özü, usaresi olması itibarıyla O'nun hatırına sevilenlerin başında gelir- bütün nebileri, velileri, O'nun saflardan saf berrak aynaları, daire-i ulûhiyetin has bendeleri olmaları ve O'nun maksatlarını takip ve temsil etmeleri, dahası hilâfet-i tâmme unvanıyla dünyanın imar, tanzim ve dizaynına nezarette bulunmaları yönüyle; gençliği, şu fâni hayatı tam duyup değerlendirebilme adına Hak tarafından insanlara avans mahiyetinde bahşedilmiş bir parametre olması cihetiyle; bu âlemi, O'nun güzel isimlerinin bir tecelligâhı ve sıfât-ı sübhâniye tezahürlerinin meşheri, öteki dünyaların da bir mezraası olması açısından; anne-babaları, birer şefkat ve merhamet kahramanı olarak evlâtlarının bakım ve görümünü yüklenmeleri, evlâtları da ebeveynlerini görüp gözetme hissiyle onlara gönülden yakınlık duymaları mülâhazasıyla... sever ki bunlar Allah'a karşı samimi alâka duymanın birer ifadesi olarak değerlendirilebilir ve Allah'tan ötürü bir sevgi sayılabilir.

Zikrullahın muayyen bir vakti yoktur. Namaz bütün ibadetlerin pîri ve din sefinesinin direği olduğu hâlde[6] belli zamanlarda eda edilir ve eda edilmesi caiz olmayan vakitler de vardır.[7] Zikrullah ise, zamanın her diliminde serbest dolaşıma sahiptir ve herhangi bir hâl ile mukayyet değildir. اَلَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللّٰهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلٰى جُنُوبِهِمْ “Onlar Allah’ı ayakta, oturarak, hatta yan gelip yatarken de anarlar.”[8] fehvâsınca, ne zaman itibarıyla ne de hâl itibarıyla zikrullaha tahdit konmamıştır. Kitap, Sünnet ve selef-i sâlihînin eserlerinde, zikrullah konusunda yapıldığı ölçüde bir başka şeye tergîb ve teşvik yapıldığını hatırlamıyorum. Aslında o, namazdan cihada kadar her ibadetin içinde can gibidir, kan gibidir. Ancak, herkesin zikri, zikredilenin onun duyguları üzerinde tesiri ölçüsündedir ki; sofîler buna “müşâhede” veya “huzur-u kalb” derler. Bazıları, Cenâb-ı Hakk’ı anarak bir sırlı yol ile kalbinde O’na ulaşır. Bazıları da vicdanlarında O’nu “kenzen” bilir ve derûnlarındaki nokta-i istinat ve nokta-i istimdat sayesinde sürekli maiyyette olur. Bu seviyenin insanları için her yeni anış, bir inkıtâ vesilesi olması itibarıyla cehalettir. اَللّٰهُ يَعْلَمُ أَنِّي لَسْتُ أَذْكُرُهُ وَكَيْفَ أَذْكُرُهُ إِذْ لَسْتُ أَنْسَاهُ “Allah biliyor ki ben O’nu şimdi anmıyorum, anmak ne demek, ben O’nu hiç unutmadım ki..!”[9] sözü de bu anlayıştaki insanların düşüncelerini ifade etmek olsa gerek. اَللّٰهُمَّ اجْعَلْنِي لَكَ ذَكَّارًا لَكَ شَكَّارًا لَكَ رَهَّابًا لَكَ مِطْوَاعًا لَكَ مُخْبِتًا إِلَيْكَ أَوَّاهًا مُنِيبًا وَصَلِّ اللّٰهُمَّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ الذَّكَّارِ وَعَلٰى اٰلِه۪ وَصَحْبِهِ الْمُخْبِتِينَ الْمُنِيبِينَ.

Sinelerin düşmanlığa yenik düştüğü, ruhlarda bulantıların yaşandığı, kinin, nefretin bütün bütün azgınlaştığı, herkesin birbirinin kurdu hâline geldiği şu meş'um ve kapkara günlerde bizim, sudan, havadan daha çok sevgiye, merhamete ihtiyacımız olduğu açıktır. Şimdilerde sevgiyi unutmuş gibiyiz; şefkat de sözlüklerde müracaatçısı olmayan garip bir kelime. Yok birbirimize merhametimiz, insanlara sevgimiz. Acıma hislerimiz körelmiş gibi, yüreklerimiz kaskatı ve ufkumuz düşmanlık duygularıyla simsiyah.. ve simsiyah görüyoruz herkesi ve her şeyi. Hoşgörüden nefret eden bir sürü tiran bozması var her köşe başında. Diyaloğa lânet yağdıranların sayısı da az değil. Çoğumuz sürekli kavga vesilesi arıyor; yalan, iftira ve tezvirlerle birbirimizi karalıyor; dişle, pençeyle veya kan kokan sözlerle kendimizi ifadeye çalışıyoruz. ekranlarındaki gaseyanlarımızı Arap'ın "Yâ Leylî"si gibi gündüz devam edeceğiz imalarıyla noktalıyor, hezeyana boğduğumuz hissiyatları "arkası yarın" der gibi yeni bir cedelleşme randevusuyla öldüren gerilimlere emanet ediyoruz. Kopuğuz birbirimizden ve her hâlimize aksediyor bu çözülüp dağılmalar. Bağı kopmuş tesbih taneleri gibi saçılmışız sağa sola; çekiyoruz birbirimizden, çekmediğimiz kadar gâvurlardan. Aslında, biz Allah'tan koptuk, O da bizi birbirimizden kopardı. İnanıp sevemedik O'nu, sevilmesi gerektiği kadar; O da söküp aldı ruhlarımızdan sevme hissini. Şimdilerde, O'nsuzluğa mahkum o bomboş sinelerimizde, sürekli bencillik hırıltıları, "sen", "ben" homurtuları, "mürteci", "küfür yobazı" lakırdıları ve oturup kalkıp birbirimizi tepeleme projeleri üretiyoruz. Lânetlenmiş gibi bir hâlimiz var; hepimiz sevme-sevilme fakiriyiz; açız şefkate, merhamete, mürüvvete. Sevmemişiz ki O'nu, aldı elimizden sevgiyi, saygıyı. Şu anda olsun dönüp de O'nu sevebilsek, sevdirecek O da bizi birbirimize. Ama uzağız sevginin asıl kaynağından; yürüdüğümüz yollar bizi O'na götürmüyor; belki daha da uzaklaştırıyor. Yıllar var ruhlarımıza sevgi yağmıyor; bir zamanlar o sağanak sağanaktı. Gönüllerimiz kupkuru çöller gibi; iç âlemimizde bir sürü boşluk.. boşluklar da âdeta yılan-çıyan yuvası. Bütün bu olumsuzlukların bir devası var; o da, Allah sevgisi... Allah sevgisi her şeyin başı ve bütün sevgilerin de en saf, en duru kaynağıdır. Hep O'ndan akar gelir, akıp gelecekse sinelerimize şefkat ve muhabbet. O'nunla olan alâkamız sayesinde güçlenip pekişecektir her türlü insanî münasebet. Allah sevgisi bizim dinimiz-imanımız, odur cesetlerde canımız. Yaşadığımızda hep onunla yaşadık. Günümüzde de eğer yaşamayı düşünüyorsak ancak onunla yaşayabiliriz. Varlığın özü, esası O'nun sevgisidir; neticesi de Cennet şeklinde o ilâhî muhabbetin bir açılımı. O sevgiye bağlı yaratmıştır yarattığı her şeyi ve sevilme zevk-i ruhanîsine raptetmiştir varlık ve insanlarla münasebetini. Muhabbetin tecellî alanı ruhtur; biz onu nereye ve neye yönlendirirsek yönlendirelim o hep Allah'a müteveccihtir; kalbteki dağılma ve kesrette boğulmaların ızdırabı ise bize ait, bize râcidir. Her şeye karşı duyduğumuz ve duyacağımız sevgi ve alâkayı tamamen O'na bağlayıp aşk u muhabbeti gerçek değerine ulaştırabildiğimiz takdirde, hem değişik dağınıklıklara düşmekten kurtulacak hem de dış yüzleri itibarıyla sevilip alâka duyulan şeylerden ötürü şirke düşmemiş olacağız; olacak ve bütün varlığa karşı muhabbet ve münasebetlerimizde doğru yolda yürüyenler gibi kalacağız.

Putlar, onlara tapıldıkları için putperestlerce mabud telâkki edilegelmişlerdir; Allah ise Allah olduğu için mabud ve mahbubtur. O'nun ulûhiyeti de, rubûbiyeti de bizim O'na ubûdiyetimizi gerektirmektedir. Biz her zaman Hakk'a kullukta bulunur, O'nu sevdiğimizi dillendirir; mazhariyetlerimizin şükrünü eda eder ve her hâlimizle O'na karşı alâka, irtibat ve münasebetlerimizi seslendirmeye çalışırız. Mecazî muhabbetlerde cemal, kemal, şekil, şekilde tenasüp, ululuk, ihtişam, servet, iktidar, makam, mansıb, ikbal, evlad ü iyal, soy-sop.. gibi hususlar birer sevgi vesilesi kabul edilegelmişlerdir. Bazen bunlara karşı duyulan aşırı muhabbet ve alâka ile şirke girenler de olmuştur ki, büyük ölçüde bütün putperestliklerin arkasında böyle bir inhiraf söz konusu olabilir. Böyleleri çok defa cemale meftun olur, kemali alkışlar, eda ve endama vurulur, ululuk ve ihtişam karşısında zillet gösterir; servet ve iktidar uğrunda insanlık ve hürriyetlerini feda eder, makam-mansıp hırsıyla el-etek öper.. ve her an değişik ihsan ve iltifatlarıyla, teveccüh ve ikramlarıyla kendini bize tanıttıran gerçek cemal ve kemal sahibi, ululuk ve azamet tahtının biricik sultanı, Ganiyy-i Mutlak ve Muktedir-i ale'l-ıtlak Zât'a karşı gösterilmesi gereken sevgiyi ve alâkayı bir sürü âciz mahlukata dağıtarak muhabbet gibi bir cevheri bâd-i heva harcamanın yanında, çok defa karşılık göremeyeceği bir mâşukun alâkasızlığı, değmezliği, vefasızlığı, onu avucunun içine alması, ona baş eğdirmesi, kul köle hâline getirmesiyle ölür ölür dirilir. Mü'minlere gelince onlar, evvelen ve bizzat Allah'ı severler ve şayet duyacaklarsa O'ndan ötürü başkalarına karşı alâka duyarlar. Hakk'ın tecelli ve teveccühlerinin hatırına herkesle ve her nesneyle bir çeşit münasebete geçer, O'nun namına onlara takdirler yağdırır ve aşk u alâkalarını ilan ederler. Aslında O nazar-ı itibara alınmadan şuna-buna, şu nesneye-bu objeye duyulan alâka darmadağınık, gelecek vaat etmeyen, kararsız, neticesiz bir sevgidir. Mü'min herkesten ve her şeyden evvel O'nu sevmeli, diğer bütün sevimli şeylere de O'nun isim ve sıfatlarının değişik renk, değişik desen ve değişik edada birer tecellisi olarak alâka duymalı, takdirlerle alkışlamalı ve O'ndan ötürü öpüp öpüp yüzüne-gözüne sürmeli ve her temâşâ ettiği şeyde "Bu da Senden." deyip âdeta bir vuslat faslı yaşamalıdır. Ne var ki, bunu böyle görüp böyle duymak için de; "Cemâlini nice yüzden görem diyen diller, Şikeste âyineler gibi pâre pâre gerek." (Anonim) fehvasınca hep bir beyt-i Hudâ gibi tertemiz kalabilmiş gönüllere, her simada Hakk'ı okuyacak aşina dillere ihtiyaç vardır. Zatında, okuyabilenler için her varlık mücellâ bir ayna ve manzum bir kasidedir; hele sırr-ı Rahmâniyet'i aksettiren insan siması.. "Seni Hak âyine-i Zât etti Zât-ı Yektâsına mir'ât etti." (Hâkânî) sözleri ayn-ı hakikat ve insana konumunu hatırlatan önemli bir irşattır. Bu itibarla insan eğer o gizli güzelliğin sırlı bir aynası ise -ki öyle olduğunda şüphe yok- hep gönül gözleriyle O'na müteveccih olmalı, her zaman pusuda bekleyip tecelli avlamaya çalışmalı ve kendini daha derin sevgi iklimlerine alıp götürecek esintiler beklemelidir; beklemeli ve O'na ulaşmak veya O'nu hoşnut edip sevdikleri arasına girebilmek için kurbet yolunun bütün argümanlarını kullanmalı, O'nun teveccüh vesileleri arasında, buldum/bulacağım ümidiyle hep koşturmalı ve gönlü her zaman o "Kenz-i Mahfî"nin kilidinde bir anahtar gibi dönüp durmalıdır. Bu suretle, eğer muhabbet bir Süleyman, gönül de taht-ı revân ise, er geç sultanın gelip tahtına oturacağı muhakkaktır.

Tasavvuf; sofî ve mutasavvıfların Hakk’a ulaşma yollarına verilen bir isimdir. Tasavvuf, hakikat yolunun nazarî yanını, dervişlik de amelî cephesini ifade eder. Ayrıca, tarikatın nazarî tarafına “ilm-i tasavvuf”, amelî yanına da “dervişlik” denilmiştir. Erbâb-ı hakikatten bazılarına göre tasavvuf, Cenâb-ı Hakk’ın insanı nefis ve enaniyet cihetiyle öldürmesi ve envâr-ı zâtiyesiyle ayrı bir diriliğe ulaştırmasıdır. Diğer bir ifadeyle, insanı kendi iradesiyle yok edip, irade-i hâssası ve ihtiyâr-ı ehadiyesiyle hareket ettirmesidir. Tasavvufa bir diğer yaklaşım ise, insanın her türlü ahlâk-ı zemîmeyi gidermesi ve ahlâk-ı âliyeyi ikame etmesi istikametinde sürekli mücahede ve murâkabe şeklindedir. Tasavvuf mevzuunda Hz. Cüneyd’in ifadesi; “fenâ fillâh” ve “bekâ billâh”ı hatırlatır mahiyettedir. Şiblî’nin sözleri ağyâr endişesine kapılmadan maiyyet-i ilâhiyede bulunabilme şeklinde hulâsa edilebilir. Ebû Muhammed Cerîr’in beyanı ise, her zaman kötü huylara karşı tavır almak ve ahlâk-ı haseneyi avlamak, sözleriyle özetlenebilir. Tasavvufu, eşya ve varlığın ruhuna nüfûz etmek, hâdiseleri mârifet eksenli yorumlamak ve Cenâb-ı Hakk’ın her icraatını O’nu rasat etmeye bir menfez kabul edip, kemmiyet, keyfiyet ve tasavvurlar üstü bir iç müşâhede ile, ömrünü, O’nu temâşâ edebilme peşinde geçirmek ve her hâlükârda O’nun, bizi görüyor olduğu mülâhazasıyla hep iki büklüm yaşamak, diye yorumlayanlar da olmuştur. Bu ayrı ayrı tariflerden şöyle toplu bir netice çıkarmak da mümkündür: Tasavvuf, bir ölçüde beşerî sıfatlardan sıyrılıp, melekî vasıflar ve ilâhî ahlâka bürünerek, mârifet, muhabbet ve zevk-i rûhânî yörüngeli yaşamaktır. Tasavvufun esası, zâhiren şeriat âdâbına riayet, bâtınen de o âdâba vukuftur ki, bu iki kanadı sıhhatli kullanan sâlik, zâhirde olan ahkâmı bâtından görür, bâtında olan ahkâmı da zâhirde duyar ve yaşar. Böyle bir müşâhede ve duyuş sayesinde o, hedefe hep edeple yürür ve ona yakın dolaşır. Tasavvuf, mârifet-i rabbâniyeye açık bir yol ve bir ciddiyet mesleğidir. Onda laubalilik ve hezlin yeri yoktur. Nasıl olabilir ki, o mesleğin esası, çiçek-kovan arası gelip giden arılar gibi sürekli mârifet nakşetmeye.. ağyârdan kalbi temizlemeye.. nefsi tabiî temayüllerinden alıkoymaya.. bedenî ve cismanî arzulara karşı olabildiğince kapanmaya.. her zaman rûhâniyata açık bulunmaya.. ömrünü, Hz. Ruh-u Seyyidi’l-Enâm’ın çizgisinde sürdürmeye.. Hakk’ın istekleri karşısında kendi murâdâtından vazgeçmeye.. Hakk’a intisabı en büyük pâye bilip O’nun huzurunu soluklamaya dayanır. Burada, tasavvufun; temeli, mevzuu, faydası, esası ve erkânı üzerinde durmak da icap eder: Tasavvufun temeli, dinin esaslarına sımsıkı sarılıp, emir ve yasaklarına da hassasiyetle riayet ederek, açlığa, uyanıklığa mülâzemette bulunup, elden geldiğince nefsin haz duyduğu şeylerden mücânebettir. Tasavvufun mevzuu; insanın, kalbî ve ruhî hayat seviyesine çıkarılması, kalbin tasfiyesi ve letâifin merci-i aslîlerine yönlendirilmesidir. Tasavvufun faydası; insanın melekî yanlarının inkişaf ettirilmesi, icmâlî ve mübtediyâne imanın bir kere de keşfen ve zevken duyulup yaşanmasıdır. Tasavvufun esası; ibadet ü taate devamla, sathî olan kulluk şuurunun, derinleştirilerek insan tabiatının önemli bir yanı hâline getirilmesi ve insan için ikinci bir fıtrat sayılan ruhanîliğin elde edilmesiyle, dünyanın kendisine ve bizim heveslerimize bakan fâni yüzüne karşı bütün bütün kapanarak, ukbâya ve esmâ-i ilâhiyeye bakan çehresine uyanmaktır.

【V信83113305】：The National University of the United States, often referred to as National University (NU), is a private, nonprofit institution dedicated to providing accessible and flexible higher education. Founded in 1971, NU is known for its innovative approach, offering accelerated programs with monthly start dates and online courses tailored for working adults and military personnel. With a strong emphasis on career-focused education, the university provides degrees in fields like business, education, healthcare, and technology. Headquartered in San Diego, California, NU serves a diverse student body across the U.S. and internationally. Its commitment to affordability and student support, including scholarships and credit for prior learning, makes it a popular choice for non-traditional learners. Accredited by the WASC Senior College and University Commission, NU ensures academic rigor while fostering inclusivity and adaptability in a rapidly changing job market. The university’s mission centers on empowering students to achieve professional and personal success through accessible, high-quality education.，NU文凭制作, NU学位证书办理打开职业机遇之门, 极速办National University国民大学毕业证National University文凭学历制作, 正版-美国NU毕业证文凭学历证书, 正版-美国National University毕业证文凭学历证书, 国民大学毕业证-NU毕业证书, 网上制作国民大学毕业证-NU毕业证书-留信学历认证, 哪里买国民大学毕业证|NU成绩单

【V信83113305】：Northwestern University, located in Evanston, Illinois, is a prestigious private research institution renowned for its academic excellence and vibrant campus life. Founded in 1851, it consistently ranks among the top universities in the U.S., offering world-class programs in journalism, engineering, business, and the arts. The university’s scenic Lake Michigan campus fosters a collaborative environment, blending rigorous academics with cutting-edge research. Northwestern is also celebrated for its strong alumni network, including Nobel laureates and industry leaders. Beyond academics, student life thrives with over 500 clubs, Division I athletics, and a commitment to diversity and inclusion. Its proximity to Chicago provides unparalleled internship and cultural opportunities, making it a dynamic hub for innovation and growth.，NU中北大学挂科了怎么办？, 购买中北大学毕业证办理留学文凭学历认证, 定制NU毕业证, 办中北大学文凭学位证书成绩单GPA修改, 美国硕士毕业证, 中北大学-多少钱, NU中北大学颁发典礼学术荣誉颁奖感受博士生的光荣时刻, fake NU diploma transcript