Traves Quotes

Once the travel bug bites there is no known antidote, and I know that I shall be happily infected until the end of my life

Aquel que no ha pasado a traves del infierno de sus pasiones, no las ha superado nunca...

I realized I'd never asked him about his major. Probably wasn't time travel.I didn't think our local college was quite that progressive.

Si te dan papel rayado, escribe de traves" "Bila mereka memberimu kertas bergaris, tulis di sebaliknya

Ser mulher, explicavam, era como ter o trabalho todo do que respeita à humanidade. Que os homens era para tarefas avulsas, umas participações quase nenhumas. Serviam para quase nada. Como se fossem traves de madeira que se usavam momentaneamente para segurar um teto que ameaçasse cair. Se não valessem pela força, nunca valeriam por motivo algum, porque de coração estavam sempre mal feitos. Eram gulosos, pouco definidos, mudavam com facilidade os desejos, não conheciam a lealdade passional, concebiam apenas engenharias e mediam até os amores pelo lado prático da beleza, gostavam sempre de quem lhes parecesse dar mais jeito, como se procurassem empregadas ao invés de esposas, como se precisassem de precaver os seus próprios defeitos mais do que as virtudes livres das mulheres.

A traves del telescopio, el mundo estaba mas cerca y era mas grande d elo que habia imaginado. Y todo era tan hermoso y sobrecogedor y...no lo se... me hizo ser consciente de que habia algo dentro de mi que importaba.

Traveling gives you things you never knew you needed.

El arte es la naturaleza vista a traves de una personalidad

Com’è possibile che una persona si trasformi da un semplice accessorio di quella casa che è la tua vita – un bel tavolino, per esempio – nelle sue stesse fondamenta, nel suo impianto idraulico, in quella trave portante senza la quale l’intera struttura crollerebbe? Com’è possibile che una minuscola e anonima stella diventi il tuo Sole?

Subitamente, porém, quando transpúnhamos o portão, tive o choque de um alarme. A casota do cão ficava a um canto do quintal, perto do alpendre onde se arrumavam os bois. Admiti bruscamente que o cão tivesse morrido. E, abandonando o grupo, fui sozinho até ao fundo do jardim. À luz da lua, espreitei para a casota, chamei o cão. Mondego não respondeu. Meti a mão dentro - o cão não estava. Presumi, absurdamente, que tivesse rebentado a corrente, se tivesse aninhado no alpendre. Fui para lá, mergulhei para um lado e outro no escuro, chamei: Mondego! Nada. Mas eis que, ao voltar-me para sair, eu vi o cão, enfim: suspenso de uma trave enforcado no arame, Mondego recortava-se contra o céu, iluminado de lua e de estrelas. Dominei-me, não gritei. E corri para o grupo, que voltava atrás a procurar-me. Desculpei-me como pude e segui para a igreja, chorando duramente: quando Cristo nascia entre cânticos e luzes, Mondego balançava de uma trave o seu corpo leproso, banhado de luar... No dia seguinte quiseram iludir-me: o cão teria aparecido morto à porta da casota. Não reagi. Levantei-me apenas e fui eu enterrar o animal, para que fosse amortalhado com ternura, para que a última voz da terra a falar-lhe fosse uma voz de aliança.

berjarak, untuk melonggarkan hati yang sesak

At the end of the day, we all want to come home to the one who matters most. I want someone to come home too. And, I want that someone to be you

Ternyata suatu hari, cinta akan pudar. Karena, cinta punya tanggal kadaluarsa

Seperti halnya PMS pada perempuan, patah hati sering kali menjadi alasan tertinggi untuk membenarkan kita melakukan hal paling ngawur sekalipun.

Karena, bagian yang paling menyenangkan dalam hidup akan selalu mudah untuk diingat. Begitu juga dengan perjalanan.

I have places I want to travel and recipes I haven’t tried. Stay on the road and don’t kill me in this thing,” I warn her.

Nuestras cargas están aquí, nuestro camino está delante de nosotras y el deseo de bondad y felicidad es lo que nos dirige a traves de muchas penas y equivocaciones hasta la paz.

Svaki beznačajan događaj, slučajno izgovorena reč, miris gorske trave, pesma naših sluškinja, smeh naroda okupljenog oko zabavljača na trgu, ukus omiljenog jela, pogled na naušnice ili haljinu, sve joj je, baš sve, bilo povod da se seti svoga muža i gospodara. Sve razlog da govori o njemu. Ma šta radila, misao joj je neprekidno oko njega obigravala. S kim god bila, bila je sa njim.

Los pensamientos son imprecisos. Si te abro mi mente, no puedo controlar realmente lo que puedas leer en ella. Y, si soy yo quien lee en la tuya, es posible malinterprete lo que vea u oiga. Prefiero utilizar el lenguaje hablado y dejar que mis facultades mentales se expresen a traves de el....Para ser totalmente sincero, creo que el lenguaje es el mayor don que comparten mortales e inmortales.

I am not the sort of person about whom stories are told. Those of humble birth suffer their heartbreaks and celebrate their triumphs unnoticed by the bards, leaving no trave in the fables of their time.

No vlat trave može niknuti ni iz čega, a to ništa bila sam ja. Da, korijen se može primiti i u katranu. Život se može uvući i u najmanju pukotinu. Nešto kiše, sunca i pojavit će se, ne zna se otkudm, možda iz vjetra, prve klice.

Comme quoi une idée est toujours une bonne idée, du moment qu'elle fait faire quelque chose,même si tout est entrepris de traves, par exemple avec des chevaux moribonds. Comme quoi une idée de ce genre est toujours une bonne idée, même si tout échoue lamentablement, parce qu'alors il arrive au moins qu'on finisse par devenir impatient, comme on ne le serait jamais devenu si on avait commencé par penser que les idées qu'on avait étaient de mauvaises idées.

Zlo je to vrijeme'', reče crna pantera jedne večeri kad se zrak žario kao užarena peć, ''ali popravit će se ako uzmognemo dočekati kraj. Je li tvoj želudac pun, ljudsko mladunče? ''Želudac mi je pun, ali nemam koristi od toga. Što misliš, Bagira, jesu li kiše zaboravile na nas i zar neće nikad više doći?'' ''Ne mislim tako. Opet ćemo vidjeti mohvu gdje cvjeta i mladu srnčad masnu od svježe trave. Siđi na Pećinu mira da čuješ novosti! Skoči mi na leđa, mali brate.'' ''Nije sada vrijeme da se nosi teret. Još mogu stajati na nogama, ali uistinu… nas dvoje nismo nikako nalik na ugojene volove.

A što se voća tiče, ja sam ipak na strani kupina, jer su meni maline gnjecavo voće a kupine su divlje i možeš ih brati pored puta i u šumi i zbog toga sam za kupine. A i zato što je slatko od kupina erotično. Imali smo odnose više puta. Kupine su mi davale sve. Ja sam ih ljubio i gutao i samo su klizile niz grlo, nežno, toplo, popaljivo. Ili premazujem čajni keks istim tim slatkom od kupina. Kad poželim da se rasturim od šećera. To mi se dešava posle jebanja. I posle pušenja trave ili hašiša, omamljen, samo trpam sve slatko u usta. Ipak, najčešće posle jebanja. Jer jebanje... Ali kupine...

Jonathan Swift: Guliverova putovanja ll. dio U nadi da ću se još više umiliti njegovu veličanstvu, pripovjedio sam mu o izumu koji je pronađen prije tri-četiri stotine godina: neki prah, pa kad u hrpu toga praha padne najsitnija iskrica, začas će planuti... Najveća zrna, ispaljena ovako, ne nište samo u jedan mah cijele redove vojske, nego i sravnjuju sa zemljom najjače zidove; potapaju na dno morske brodove, s tisuću ljudi na svakom; a kad se spoje lancem, presijecaju jarbole i užeta, raspolovljuju stotine tjelesa i pustoše sve pred sobom. ... Kralja spopala strava od mojega opisa tih grozovitih sprava i od moje ponude. Začudio se kako ovako nemoćan i puzav kukac, kao što sam ja (to su mu bile riječi), može imati takve nečovječne misli, kao da ga nimalo ne diraju svi oni prizori s krvlju i pustošenjem što sam ih naslikao kao obična djela onih razornih strojeva kojima je, reći će on, prvi izumitelj bio valjda kakav zao duh, neprijatelj čovječanstva. Što se njega samoga tiče, izjavio je da ga doduše malo stvari veseli tako koliko ga vesele nova otkrića u umjetnosti ili u prirodi, ali bi volio izgubiti pol kraljevine nego da bude upućen u takvu tajnu; i zapovjedio mi da je ne spominjem nikad više, ako mi je mila glava. ... ... iskazao je mišljenje da onaj tko stvori da dva klasa žita ili dva lista trave izrastu na komadu zemlje gdje je prije rastao samo jedan, zaslužniji za čovječanstvo, i stvarniju uslugu čini svojoj domovini nego sva savcata političarska bagra. lll. dio ... družio bih se samo s nekoliko najvrednijih između vas smrtnika, te bih s s vremenom bih otvrdnuo tako da bi mi mala ili nikakva zlovolja bila što gubim vas, a s vašim potomstvom postupao isto tako; baš onako kako se čovjek veseli što mu se svake godine redaju u vrtu karanfili i tulipani, a ne žali za onima što su povenuli lanjske godine. lV. dio Ako koji vladar pošalje svoje čete na narod gdje je svijet siromašan i neuk, zakonito je da je on polovicu poubija, a druge okrene u robove, da bi ih civilizirao i odvratio od barbarskog načina života. ... I da proslavim hrabrost svojih dragih zemljaka, zajamčim mu da sam vidio kako su za opsade bacili u zrak u jedan mah sto neprijatelja, a isto toliko na brodu; i gledao kako su raskomadana mrtva tijela padala iz oblaka, na veliku zabavu gledateljima. Htjedoh zaći dalje u potankosti, ali mi domaćin naloži da šutim, a sam reče: Tko god zna yahoosku narav, drage će volje vjerovati da bi ovako jadna životinja bila podobna učiniti sve što sam spomenuo, da joj je snaga i vještina jednaka sa zlobom.

Život je oduvijek bio najčistiji i najdublji tamo gdje se objavljuje u tajanstvenom trenu ljepote: razastrto golubinje krilo tamnoocalne boje u modrikastom sedefnom preljevu pastelnog, toplog proljetnog neba, lepet čistog ptičjeg krila kad sviće, a mladi jablan treperi na jutarnjem nebu. Otputovati iz ove strašne, crnim zavjesama zamračene sobe, u pastelnoplava svitanja, negdje daleko na jugu. Škrinula su vrata tihe osamljene kućice na dnu drvoreda, bijelo jare provirilo je između dva kamena stupa, jutarnji lahor nad plohom ustalasane rosnate trave, cvrkut ptičji nad lovorikama i oleandrima. Frascati, Grotta-ferrata, Castel Gandolfo, kao crta svijetle plave simfonije, u prozirnom pianissimu obrisa albanskih brda, pinije, čempresi, klokot vodoskoka, svjetlomrak teške, smeđe, mračne zlatnouokvirene renesansne slike. Žubori vrelo u sjeni hrastika, bijeli oblaci plove iznad krajine, zvone klepke, čuje se frula: idila. U jednu riječ: idila.

Majka liježe u krevet i odmah ustaje. Već je obukla spavaćicu i kućnu haljinu. Poput ljutite tigrice hoda od jednog do drugog zida mičući pritom ukrasne predmete s njihovih mjesta i brzo ih vraćajući. Gleda sve satove u stanu i usklađuje vrijeme. Platit će joj Erika što se ovoliko uzrujala! Ali čekaj! Evo je, stiže! U bravi se jasno čuje škljocanje i zapinjanje ključa, a zatim se otvaraju vrata što vode u sivu i strašnu zemlju majčinske ljubavi, Erika ulazi. Žmirka u jarko osvijetljenom hodniku kao da je noćna ptičica koja je malo previše popila. Po cijelom su stanu svjetla upaljena kao da se nešto slavi. No vrijeme je svete pričesti odavno, i neiskorišteno, prošlo. Tiho, ali zajapurena lica, majka izlijeće iz sobe, gdje je napokon bila ostala čekati, i pritom zabunom ruši nekoliko stvari s polica. Od siline zaleta na pod je srušila i kćer, započevši tako odmah borbu koja je trebala uslijediti nešto kasnije. Bez glasa šakama udara kćer, koja nakon početnog šoka počinje udarce uzvraćati. Iz Erikinih se potplata širi strašan smrad što podsjeća na raspadanje. Počinju se, vodeći računa o susjedima koji sutra moraju rano ustati, bez glasa hrvati. Ishod je neizvjestan. Možda iz poštovanja dijete u posljednjoj sekundi pušta majku da pobijedi. A majka, vjerojatno u brizi za Erikinih deset batića, njen alat, pušta dijete da pobijedi. Zapravo je dijete snažnije od majke, jer je mlade. Osim toga, majka se već potrošila u tučnjavama s ocem. No dijete još uvijek nije naučilo majci pokazati svoju fizičku snagu i nadmoć. Svom snagom majka cijelim dlanom udara po glavi kasni plod tijela svoga. Svilena marama s naslikanim konjskim glavama skliznula je s Erike i lepršajući se zaustavlja, kao naručeno, na svjetiljci u predsoblju te prigušuje svjetlo, što bi više odgovaralo nekom za oko ugodnijem prizoru. Kći, kojoj se zbog potplata punih govana, gline i trave, neprestano kliže, u puno je gorem položaju. Učiteljica je cijelom dužinom tijela tresnula na pod, a tanki je tepih od trstike samo neznatno ublažio pad. Podigla se poprilična buka. Sikćući, majka govori Eriki da bude tiho zbog susjeda! Erika joj uzvraća istom mjerom: Tiho! Jedna drugu grebe po licu. Kći ispušta glas sličan onom lovačkog sokola što lebdi iznad žrtve i kaže da se susjedi mirne duše ujutro mogu žaliti koliko god hoće jer će se pred njima ionako morati opravdavati majka. Majka ispušta urlik i odmah ga prigušuje. A onda ponovo napola nijemo, napola tihim glasovima popraćeno dahtanje, cviljenje, stenjanje i batrganje. Majka odlučuje zaigrati na kartu samilosti i, budući da je ishod borbe neizvjestan, poseže za nepoštenim sredstvima: upozorava na svoju starost i skoru smrt. Iznosi te argumente u pola glasa, jecavo nižući slabe izgovore kojima objašnjava zašto danas ne može pobijediti. Eriku pogađaju majčine jadikovke, jer ne želi da majka u ovom hrvanju strada. Erika kaže da je majka prva počela. Majka odgovara da je prva počela Erika. Ova je večer majci skratila život za barem mjesec dana. Erika grebe i grize majku samo s pola snage pa majka koristi naglo stečenu prednost i Eriki odjednom s čela čupa cijeli pramen kose, na koju je Erika jako ponosna jer joj se tu kovrča. Nato je Erika vrisnula prodornim glasom, koji je majku toliko preplašio da je odmah prestala čupati.

OSJEĆAJ PROLJEĆA Riječ znaocima voda. To bi moglo biti jedno sjedalo na parobrodu, na sunašcu (ovo je umjestandeminutiv). Mogao bi biti prozor u kakvoj staroj kamenoj kući, četverouglastoj kao kutije ilisanduci, s pogledom dalje, ili kakva zdušna terasa, ili pak ljuljka među stablima. Nisu sezone samokalendar; ima jedan osjećaj proljeća, pored osjećaja drugih zbivanja u prirodi, osjećaj upisan u duši,dan za obećanje svim živonosnim klicama.Proljeće. Manimo emfazu ukrasa, rast trave i žubor vrela, javljanje ptičica, kolanje krvi i otapanjesnijega. Manimo proljeće organizma. Nego ovaj mlaz u srcu. Ima duševnih proljeća, unutrašnjihosvita, kresova nade. Proljeće. Okupat ćemo se u zelenkastom kristalu rijeke, protrljat ćemomišice, i naše rite svući; zrak ćemo dublje udisati. Razvigor, razvigorac. Jedan ćuh ili lahor koji setako zove. Nosilac peluda. Pravda moćima bića.Radit ćemo. Jest ćemo jedan pošten kruh mrko ispečen, piti zdravu vodu s česme krepkih umovadrevnoga svijeta. Zrak i nebo će biti puni simpatije, i nešto će mahati, visoko. Pahalice, pahuljice.Ne englesko ladanje, ni alpinski krajolik, pa ni uobičajeni motiv Arkadije. Ali ona treperenja iblaženstva atmosfere koja su na dohvatu ruke (isto kao sjena, kao sunčev trak, kao zvijezde u jezeru), elektricitet u našim živcima i duhu. Struja od prirode čovjeku. Manastir, zvona? Ovdjesamo naša samoća, naša mala sobica, kovčeg manje ambiciozan nego štivo pred maturu, kakav vrt koji diše duboko kao momak na spavanju. Praštanja u dubini perspektive. Misli kao vedro nebo,nadahnuća s crvenim i plavim munje. Skice u eksploziji. Koliko nam je godina? Obmane registra.Mladi smo, proljeće je, krv kola, pluća slobodno dišu, nadanje pupi. Prostor liječi oči, šarena sjenase igra s dušom, puna izazovnih ljubičica. Proljeće. Vječiti ne stare, živi ne umiru, mladi se bude ukasnim godinama i traju kao stabla, kao iskreni sokovi zemlje. Sokovi teku, limfa škaklje, žar palucai žeže.Neka me ne mine dobri osjećaj proljeća ni u kojoj eposi ni godini života, ni u kojoj sezoni godine.On je cvjetanje organizma, rezonancija zaspalih žica, palingenezije mogućnosti dara i umnih sila.Evo povratnika, mohuna, klasova, šišarica, bobica. Proljeće će "ponijeti", biti plodno. Nije proljećesamo fikcija ili istina kalendara. Proljeće je data žive duše, vječito i moćno, u nama, s nama. Domoje smrti neka ne mine spasonosni osjećaj proljeća, jer je od snaga koje periodički jačaju, aposlije moje smrti neka živi kao moj vlastiti i lični nadgrobni spomenik, moj marcijalni znak, zadobročinstvo drugima, čovječanstvu, svima.Pozdrav njemu. I koji me ne budete umjeli izreći ni opisati, naslikajte me kao mladu živu proljetnugranu s dvije hiljade cvjetića koje prva ptica osjeti kao neodoljivo i gizdavo pijanstvo, da bih takolistao i granao u junačka i teška vremena, u teške plodove, u grane blagoslova, u bremesmrtonosnog uživanja, u eksplozije zelenila - i bujio, brektao, pucao u prostor

Anima cupidus vagari.

Prišao joj je i zamolio za ples. Plesali su sami usred restorana i Xaver je vidio da žena ima prekrasno uvenuo vrat, da joj je koža oko očiju prekrasno smežurana i da joj se pored usta spuštaju dvije prekrasne duboke bore, i bio je sretan što drži u naručju toliko godina života, što on, učenik, drži u naručju jedan već gotovo zaokružen život. Bio je ponosan što pleše s njom, i mislio je na to kako će za koji trenutak u dvoranu ući plavuša i shvatiti koliko je on visoko iznad nje, kao da su godine njegove plesne partnerice visoka planina pod kojom se ta mlada djevojka izvija kao umoran stručak trave.

No hay otra manera de alcanzar la eternidad que ahondando en el instante, ni otra forma de llegar a la universalidad que a traves de la propia circunstancia: el hoy y aqui

Čekam spokojno da krene džuma, da me hodžin vaz sjeti na štagod lijepo, da mi pred oči koje se jasno sjećaju iziđe mršavo lice hodže Gušića, neka mi u ušima odzvanja njegov glas o tome da je o vjeri potrebno znati samo jedno: ona je čovjekova granica, obična a uvijek prisutna, kao zrak u plućima! Ako si svjestan te granice, prati te kao blaga sjenka dok ima svjetla. Sjenka kod tebe, blizu, a svjetlost unaokolo i svuda. Pogledaj koji put u sjenku kao opomenu. Ne dopusti, da svjetlost mine, jer će nestati i sjenka, iščeznuće opomena, zakoračićeš u tamu. A tamo, u tami, nema granice, nikakve, ni sjenke, nikakve, stavljaš stope gdje hoćeš, ne znaš razliku između harama i halala, sve ti postane svejedno, kao kravi koja ne zna razlikovati travu svog vlasnika od trave njegova susjeda. Trava ovdje, trava tamo, a između provaljena ograda... Draga braćo, znanje o provaljenoj ogradi još uvijek je nekakva granica, makar bivša, dobro je da smo je i takve svjesni.

Would you like us to charter you an aeroplane?’ The idea made Percy nauseous. ‘No. Air travel … I have a feeling that would be bad, too.

Deus te livre, leitor, de uma ideia fixa; antes um argueiro, antes uma trave no olho.

*Ejercicio para conectar con la fuente divina a traves de los filamentos cristalinos del cerebro: Visualiza en lo alto del cerebro cuatro piedras cristalinas brillantes elige la forma,color y tamaño de las piedras tu mismo,ahora visualiza que de estas piedras salen cuatro rayos blancos que se unen en un mismo punto convirtiendose en un solo rayo que sube a toda velocidad y con mucha fuerza hasta el centro mismo del multi-omniverso en los planos de la Luz donde esta ubicada la fuente divina...permanece unos minutos o el tiempo que necesites.....seguidamente visualiza como de la fuente sale un rayo de luz que regresa a los cuatro cristales del cerebro haciendo que arda y se llene completamente de Luz,esa Luz se convierte en Luz liquida que se mezcla con la sangre que baja del cerebro hacia el resto del cuerpo,visualiza que esta Luz Liquida contiene miles de codigos energeticos nuevos que van destruyendo y relevando a los antiguos y a la vez que van desmoronandose,desapareciendo todos los bloqueos energeticos en los organos vitales,en chacras,patrones mentales,fallos fisicos o taras de genetica provocada por registros hereditarios de toda vinculacion pasada,ahora ya no perteneces a esos lazos hereditarios y por lo tanto has roto con toda vinculacion genetica-familiar que existiera con anterioridad ,eres un ser libre procedente de la fuente divina,nada malo puedes ya transmitir a tus futuras generaciones,ya has acabado con cualquier patron energetico-fisico-mental hereditario. Ahora mentalmente o en voz alta y con las palabras que tu desees expresa que a partir de ya comienza la nueva generacion de los seres de la Luz,que esta es la herencia que dejas,que nada malo vas a dejar para los demas ya que tu has limpiado TODO el registro energetico-fisico-mental pasado,presente y futuro.

(...) as ambiguidades se vivem como decepção e as considerações caem em saco roto; que não conta nem se recolhe o demasiado inseguro e cauto, o duvidoso não convence nem da própria dúvida, as reservas são quase um logro; que o «Se calhar» e o «Talvez» são tolerados pelo bem da empresa ou do grupo, que não se quer suicidar apesar da sua tanta audácia, mas nunca suscitam entusiasmo nem apaixonamento, nem sequer aprovação, encaixam-se como pusilanimidade ou mansidão. E, à medida que a pessoa se vai atrevendo, as perguntas multiplicam-se-lhe e atribuem-se-lhe mais faculdades, a perspectiva do cognoscível está sempre a um triz de se perder, e a pessoa depara-se um dia com o facto de se esperar dela que veja o indiscernível e esteja a par do inverificável, que responda não já ao provável e inclusivamente ao apenas possível, mas ao incógnito e insondável. O mais aliciante da questão, o perigoso, é que a própria pessoa se vá sentindo capaz de o ver e de o sondar, de se inteirar e de o conhecer, e por conseguinte de o arriscar. A ousadia nunca está quieta, mingua ou cresce, desembesta ou encolhe-se, subtrai-se ou avassala-se, e desaparece porventura a seguir a algum revés enorme. Mas se a há move-se, nunca é estável nem se dá por satisfeita, é tudo menos estacionária. E a sua primeira propensão é para o ilimitado aumento, desde que se não a cerceie e trave de chofre, brutalmente, ou se a obrigue a retroceder com método. No seu período expansivo as percepções alteram-se muito ou embriagam-se, e a arbitrariedade, por exemplo, deixa de o parecer à pessoa, que julga basear os seus pareceres e as suas visões em critérios sólidos, por subjecivos que sejam (um mal menor, que remédio); e chega um momento em que pouco importa a capacidade de acerto, sobretudo porque na minha actividade este raramente é verificável, ou se o era não costumavam comunicar-mo, a verdade é essa.

El ideal toma el lugar del instinto y la inclinacion a morir innumerables, que se apodera de los peces y de los insectos, de los roedores y de los rumiantes, se apoderara de nosotros a traves del ideal encargado de traernos el cambio. Es en el momento en el que nos sentimos mas estimables y mas desinteresados, es en el momento en el que ardemos por eso que nos arrastra y sonamos con la inmortalidad, cuando nos despojamos de eso que nos volvia humanos y descendemos la pendiente. Aquí esta lo tragico del asunto y la abyeccion suprema, que nos espera de un dia a otro, no escapamos a las leyes del genero y estas leyes, a su vez, remiten a aquellas que rigen las sociedades animales, encontraremos la llave de nuestras conductas en los abismos bajo nuestros pies, nunca sobre nuestras cabezas. El ideal es el reflejo del instinto aun cuando parezca su antipoda, su fuerza esta tanto en la ignominia de su genesis como en el placer que experimentamos al entregarnos a nuestras inclinaciones bajo un noble pretexto, pedimos al ideal colorear el orgasmo y cubrir la postracion por la que el orgasmo es seguido. El hombre goza de todo e incluso de ofrecerse para ser consumido.

We dare travel on unknown path.

May the Lord direct your life’s journey.

Ma come mi spaventa l'essere prete, di più mi spaventerebbe l'essere giudice... Le parole di Cristo sono tremende: "Non giudicate, affinché non siate giudicati". Non proibisce il giudicare, ma lo pone in diretto e inevitabile rapporto con l'essere giudicati. "Leva prima la trave dal tuo occhio, e allora avrai la vista capace per togliere la pagliuzza dall'occhio del fratello". E noti: la trave nell'occhio di chi giudica, la pagliuzza nell'occhio di chi è giudicato. Non avrà voluto intendere che solo i peggiori giudicano, scelgono di giudicare, possono giudicare, in forza delle loro colpe, della loro colpa, ma dopo essersene confessati e liberati?

«Cazzò mi arriverà in gola se lo spingerai ancora un po’,» ansimai. Pete non disse nulla, la sua attenzione ancora focalizzata sul punto in cui mi stava penetrando con quel mostro rosa. «Da chi hanno preso sto cazzo di modello? Da King Kong?» Era come essere scopati da una trave. La mia affermazione lo fece sorridere. «No… da Jeff Stryker,»

Melankolija... Skloni su joj ljudi sraslih obrva. Protiv melankolije i danas nosim opal, krizolit, safir, granat, hijacint i lapis lazuli. Jedem orahe, koralje smrvljene u prah i korijen trave od žuči.

U Kraljevstvu Hrvatskom po livadama raste vrlo neobično bilje, među njim tu cvate i posve neobična trava. To glavičasto jesenje cvijeće crvene je boje, a korijen te trave nalik je glavici crvenog luka. U rana jutra, kada je sva priroda rosom okvašena, ta biljka od sebe otpušta bijelu sluz i iz nje se otjelotvoruju mlade vile.

Priče su siguran znak razlikovanja između ljudi i drugih živih bića. Graditi sebi nastambe mogu i dabrovi, trave koje će ih izliječiti nalaze i psi, uspješno komunicirati mogu i kitovi. Ali suvislu i koherentnu priču ispričati mogu, koliko danas znamo, samo ljudi. Osim toga i da bi gradili i da bi liječili i da bi komunicirali, njima trebaju priče. Dakle, ljudi ne samo da mogu pripovijedati priče, nego i moraju jer je ta njihova sposobnost, vještina i dar jedan od vitalnih uvjeta postajanja društvenim bićem.

Evropa je bila zabrinuta za kršenje i ugrožavanje dva osnovna principa na kojima egzistira punih 50 god i bez kojih nema trajnog mira kako na regionalnom tako i na svjetskom nivou. To su principi nepromjenjivosti granica i princip zaštite ljudskih prava. Zbog toga i naprijed navedenog mnoge zemlje, ne samo u Evropi već i u svijetu stale, su na stranu BiH uvjerene da su istovremeno stale na stranu Povelje UN i općeg medjunarodnog prava. Angažovanje SAD proporcionalno je raslo širenjem svijesti o etn čišćenju i strahotama razaranja u BiH kao i pritiskom sopstvenog javnog mnijenja koje je tražilo da se konačno nešto odlučnije poduzme. BiH i rješavanje krize u njoj bila je izuzetna prilika da se održi i poveća prestiž SAD nakon zaljevskog rata ne samo u SAD već i svijetu. Kada je situacija izgledala najbeznadežnija SAD su stavile svoj prestiž na kocku sa serijom visokorizičnih akcija počevši od sveobuhvatnog diplomatskog napora u avg, preko teškog bombardovanja srpskih položaja od strane NATO u sept, obustave vatre u okt, Daytona u nov, pa do rasporeda 20.000 američkih trupa u BiH u dec. Zahvaljujući ovakvom diplomatskom i vojnom angažovanju medj zajednice i uspjesima patriota BiH na frontu, rat je bio gotov - završen. NATO je prvi put u historiji poslao svoje snage izvan svog područja, a ruske trupe, pod amer zapovjedniptvom, bile su rasporedjene zajedno sa sanagama NATO-a. Dayton i BiH i aktivnosti u njoj stavili su SAD u epicentar svjetskih zbivanja. BiH je važna za SAD zbog činjenice da je svojevrstan test spremnosti djelovanja van NATO zone. Iskustva stečena u BiH biće značajna za rješavanje kriza u budućnosti, što je primjer Kosova i potvrdio. Ne treba zaboraviti činjenicu da se Daytonskim sporazumom sa stanovišta medjunarodnog prava kao ugovorne trave pojavljuju strane RBiH, RH i SRJ sa punim medj pravnim subjektivitetom. Sa BiH, njenim susjedom Kosovom, počeo je proces evropeizacije Balkana. Treba imati u vidu činjenicu da diplomatske akcije mogu biti od koristi ako iza njih stoji stvarna snaga odnosno moć. Vojno prisustvo medj zajednice u BiH rezultat je polit odluka, koje su produkt polit ciljeva glavnih činilaca u medj odnosima. Donošenjem poznate Rezolucije 1031 od 15.12.1995. NATO je dobio mandat da implementira vojne aspekte Mirovnog sporazuma za BiH.

For me,I got rebirth through a direful- mystical accident,the accident was my ‘life’ self.My curiosity never ceased throughout my travel.I sold myself for imaginations.I swam with my pallid imaginations whenever I troubled in life.

Tako nekako perpetualno na odlasku, mutno, samotno nerazriješen u sramotnoj samoći, ne razumijem te, sebe ne razumijem, nemam primjera... dokle mislim i da nisam zdravo. Sinoć sam nešto sanjao.” “Ali je to samo kratkotrajno, tek zapreka i smetnja, samo si umoran i to će proći, vjeruj mi”, je izgovorila stegnuvši mi ruku, “uvjerena sam!... Immanuel, pa nije li da sve što si dosad pokušao, na kraju se obistinilo? Na kraju si uspio? A i ja sam napokon tu, vidiš da sada mogu češće dolaziti, i bit ću, ja sam uvijek tu.” Jedan zgureni čovuljak na tvrdoj drvenoj stolici u bijeloj košulji dugih rukava nalakćen o stol u polumraku najmanje sobe osamljenog, najmljenog seoskog kućerka u vrući ljetni dan; miris raspadajućeg vapna, starih drvenih dasaka, miris zemlje i prašine i prosušene tinte po papiru jedva preglednih gomila, no i onaj sapuna, slobode, tvoj miris naime, a ti sjediš do mene toliko zapravo neopisivo mi potrebna, moj posljednji prijatelj, sa ormara, u sjeni ljušti se tirkizna pokost, rijetkim brašnasto nježnim i bijelim i žutim zrakama sunca polako padaju čestice i vrijeme postoji, ali nerazdruživo, kao horologij oko nas prazne stvari zadržavaju prolaznost, pak ti osluškujem dah, slušam odnose, vjetar, dopunjavan korelacijama ne shvaćajući uzrujanost, zanos, ni mladost, a ni zdravlje kad sam pomalo, razumije se, bolestan; na prozoru hrapavo stabarje, mračno, izrasta iz visoke trave, u šušljetu krošnji blagim ćarlijajnjem vrućega lahora, vani je vruće, drače pucketa, no moje lice je oznojeno, gleda me sa stakla nezdravo, blijed sam, crna mi kosa pada u oči. “Immanuel...” “A ne želiš čuti moj san?” “Želim, reci mi.” Pa sam se napregnuo, namjestio se, mislim da sam tiho zadrhtao od neke osobite studeni tek još jedanput iza prstiju primijetivši inedite, mirna, nepomična rasprava, nedovršena ideološka polemika, benavi suprotiv ondašnje vlasti kao i poziv na čovjekoljublje, ustvari ne mnogo dalje od toga, od neke osjetljive, nježne prosudbe, još i prijazne, susretljive, a režimska inteligencija umjesto represije, nekada je preferirala odgovarati na pisanije, no manje ozbiljno, čak u polušali, drugačiji jedan pristup ikakvoj novoj misli... “Možeš li mi dati vode...? Kao da mi se vrti.” Zatvorio sam potom oči; šuštaj tvoje odjeće, težina tijela u hodu, tiho lupkanje stakla i kristalni žubor vode, tvoje pitanje uto šaptom: “Jesi li jeo?” “Ne mogu. Možda ću kasnije...” ... privatno me naravno traže, pedantno strvoderski, poput kakvog prestrašenog, zaraženog opasnog psa, zakulisno mi zatvaraju i poznanike, po buturnicama ih premlaćuju neotesano divlje, nerazumno, nepotrebno brutalno, neke neistine se kužno šire, da sam nastran, da sam konfuzan, istom žaljenja vrijedan shizoidni paranoik, pak osamljeni potrošeni nesretnik i nitkov... nasilnik!... na što u javnosti, u štampi, kordijalnost, argumentacija, pravedna evaluacija svega što zastupam, nigdje ni grote uzbuđenja, već sve suhoparna, uspavljujuća, beskrvna besjeda dokraja dosadna docilnoj javnosti; sirova ljudska užgana pobuna tek je scenerija nečije obuzdane predstave, i svaki trud je spušten u apsurd, a izistinski, odavna sam već izmoren od toga... “Tako sam sanjao da mi je život nešto udaljeno, nešto jedva moje, a ono što jesam je sve manje tu. Odvilo se isto da su mi dani, prošli kao i budući, kao i čuvstva, moja životna žar, obraz mi, sve je pripalo nekom drugom, baš recimo uobičajeno banalno, slično kakvom vlasništvu na bazaru prodano i ostavljeno, kadno taj koji kupuje ne zna ni što odnosi; za takvoga je to kuriozum, besprimjerni položaj ugode u dokonici, trofej karnalni nehajno nazočan, a strvina je ljudska ništa do li maska; odvojen od vremena...” si govorio kao bunovan, od vrućice poten i malaksao, sanen, daha oslabljena u modrini dana pastelno prisutnoj, a što je svjetlinom ti milovala vruće znojno lice crnih trepavica, iscrpljeno, sa takvim duševnim razmakom od mene, toliko vanljudskim da je stežući me boljelo.

Necesitamos que vayas al averno a traves de esa puerta y que traigas de regreso contigo sus ejercitos para luchar contra estos bastardos. Pero si el precio de Apollion es demasiado alto...no regreses a este mundo.

Sin importar las heridas y el tiempo que tome, todos tenemos la capacidad de amar y ser amados con todas las ganas. Y aunque la vida te envuelva en un sube y baja a su antojo, tarde o temprano encontrarás a esa persona que sostenga tu mano en las buenas y en las malas, esa persona que pueda ver a través de ti.

Deus te livre, leitor, de uma idéia fixa; antes um argueiro, antes uma trave no olho.

Definicije ti prinašajo samo škodo. Krava je žival, ki daje mleko. In? Krava je torej koza. Edina pravilna definicija je: krava je krava. Vse drugo je pena. Edina enačba, ki velja je: pet je pet. Dva in tri je pet? Je ali pa ni. Če se zmenimo je, če se ne zmenimo, ni. Dve jezeri in tri bilke trave prav gotovo ni pet, česa?