Toekoms Quotes

Ek is meer bekommerd dat daar nie meer bome vir papier is nie as wat ek bekommerd is oor die toekoms van Afrikaans.

Dis nie net die dooies wat in jou inweek en deel van jou word nie: dis almal, elke enkele een met wie jy 'n entjie pad saamreis; elkeen gee af aan jou, jy aan hulle. Nooit is dit net jy en jy alleen nie. Nooit gebeur iets net NOU nie. Altyd sleep dit slierte saam. Altyd suig dit by voorbaat al die toekoms in.

Maar seerkry kom so dikwels omdat mens ’n bepaalde beeld van of vir die toekoms skep, asof dié verskiet, dié “eendag” die belangrikste is. En dit is nie. Dit is wat mense verlei om vals teenoor mekaar te wees, beloftes te maak vir ’n “eendag” waaroor hulle geen beheer het nie. En daarom is wat ek jou aanbied – here, dis min, ek weet, maar dit is vir my so kosbaar – nou. Dis nie fatalisme of hedonisme of watse isme ook al nie, dalk nie eers realisme nie. Maar is dit nie op stuk van sake ál waarvan ons as mense seker is nie? En dis ’n “nou” wat tyd eintlik van minder belang maak. Dit kan dae wees, of weke, of jare, of “for ever and ever”.

jy hulle kwalik neem dat hulle afskep en vat wat hulle meen hulle toekom, omdat hul voorgeslagte so verontmenslik en verkneg en beroof is van volle menslikheid en die volle ontwikkeling van hul potensiaal?

Kan jy hulle kwalik neem dat hulle afskep en vat wat hulle meen hulle toekom, omdat hul voorgeslagte so verontmenslik en verkneg en beroof is van volle menslikheid en die volle ontwikkeling van hul potensiaal?

Woorde en visse, dink ek. Visse en woorde. En hoe fragiel, die liefde, dink ek met opgehoue asem, en diep nog ’n mossel uit. Hoe diep die see. Hoe seker die voël wat silwer sien flits en fokus en op ’n diep-diep vlak waarvan min mense enigiets weet, aanvoel dat daar iets is om te gryp, en dan duik, af af af, die spieël van die oppervlak breek, steeds af, en die snawel sekuur om die romp van die weerligvissie slaan, en met die dood van die prooi die vermoede van lewe bevestig. Hoe breekbaar die liefde. Soos ’n kuiken op ’n onbegonne krans wat oopbek die onbekende toekoms wil verorber, wat skree en huil en treur vir kos en vir lewe wat nog nie geken is nie, ’n ongeleefde lewe. En later, met ’n sak vol toegeklemde mossels op pad huis toe, die sneeuberge links én regs in die oneindigheid, vlieg ’n woudduifpaar (Hemiphaga novaeseelandiae) verby, hul vlerkval volmaak in pas, hul vlug oos, berge se kant toe …