Te Ata Quotes

Ata nuk kishin menduar kurre se ajo mund te qeshte ,dhe sic do gje qe permbys nje mendim te pergjithshem, kjo e qeshur zgjoi tek ata nje fare shqetesimi , gati gati frike

Kushdo qofte, edhe njeriu i vogel, nga ata qe nuk e turbullojne ujin, qe askujt s'i bien me qafe, qe rrojne me friken e perendise, por edhe me friken per veten, shkojne me mendjen te mos ngacmojne njeri se keshtu as ate vete nuk do ta ngacmojne, do ta lene te qete ne hallet e tij, nuk deshiron qe te tjeret te futin hundet ne jeten e perditshme qe ben, nuk ia ka enda te flasin ne e ka te ri apo te vjeter jelekun, ne i ka te reja apo me mballoma çizmet, nuk ia ka enda te marrin vesh te tjeret ç'eshte duke ngrene, çfare po shkruan?... E ç'te keqe paska, moj zemer, qe une, kur shoh xhadene te prishur, eci ne maje te gishtave, shkel me kujdes per te ruajtur çizmet? Pse duhet shkruar per tjetrin qe ndonjehere nuk ka para as per te pire nje gote çaj? Sikur qenka e thene dhe e vulosur qe njerezit, te gjithe sa jane, patjeter duhet te pine çaj. Po pse e udhes qenka te shohesh ne gojen e tjetrit per te ditur ç'cope eshte duke pertypur? A fyhet njeriu keshtu? Jo, shpirti im! Perse u dashka fyer tjetri kur ai s'te ngacmon?

Dhe keshtu, ne mes kokash fisnike romake dhe statujash te bardha te grave greke plot hir te perjetshem, ata bridhnin, duke terhequr kembet zvarre e me supe te rena, sic i mbajne njerezit qe nuk kane ac cak e as qellim - nje kontrast trondites, nje pamje mjerane e asaj te cilen gjate mijera vjetesh njerezimi mundi ta arrinte dhe nuk mundi ta arrinte: kulmin e veprave te pavdekshme te artit, por jo buke te mjaftueshme per secilin vella te tij.

Hubo un lugar donde los dos desapareciaron Donde susurraban los secretos de su deseo Se miraban a través de la oscuridad Se admiraban y en silencio de decían: Amor te quiero Sabes que te deseo Amor nos iremos de aquí un día La pesadilla que nos ata desaparecerá

Sa me teper te dine njerezit per njeri-tjetrin, aq me shume keqkuptohen. Dhe sa me shume qe njihen me shoqi-shoqin, aq me te huaj behen. Ja, merre si shembull familjen Haze: ata ia dine te gjitha njeri-tjetrit dhe nuk honepsen dot, a thua se jane te huaj dhe shkuar te huajve. Ajo vuri ne koke kapen e vogel dhe e provoi perpara pasqyres. - Keto qe po rrefen ti Robi, jane gjysme te verteta. - Te gjitha te vertetat kete te mete kane, - iu pergjigja une. - Me tej s'arrijne dot kurre. Prandaj jemi njerez. Si do t'i vinte halli me te vertetat e plota? S'do te jetonim dot!

Ti, o njeri, natyrisht edhe unë, që po të shes aq mend, nuk jemi veçse krijesa që qëndrojmë pezull ndërmje ndershmërisë pa fill dhe pandershmërisë pa fund! Nuk jemi veçse të qenme të gjalla, që notojmë ndërmjet asaj që quajmë të vërtetë dhe asaj që quajmë gënjeshtër! Po e them këtë gjë, sepse duhet ti marrim parasysh dy faqet e njeriut, e jo vetëm njerën, si bëjmë sot. Dhe...unë, që po flas ndofta si në tym, e kam njërën faqe të bardhë, kurse tjetrën të zezë pis, po ashtu e ke edhe ti, edhe… të gjithë ata që quhën njerëz. Në qoftë se do që të vërtetosh se te çdo njeri sundon ndershmëria, shih veten tënde dhe do të gjesh sigurisht atë që quhet e vërtetë: i ndershëm-i pandershëm a i pandershëm-i i ndershëm! Unë njoh pra vetëm punë të ndershme, por njerëz… Ja, kështu mund t’u dukem katundarëve të mij i poshtër, por për veten time dhe shokët e mij jam njeri me nder, jam trëndafil.

Luli i vocërr Askush s'e njef Lulin. As shokët e tij, që përpara tij lozin, nuk e njofin. Ma mire me thanë se e njofin, por ata lozin për hesap të vet e Luli i shikon për hesap te vet. Sot gjithkush ka punet dhe telashet e veta, ashtu dhe fëmijtë, ashtu dhe Luli. More Lul! Shumë heret ke fillue me shikue punën tande! Kur Luli hyn n'oborr të shkollës, buza i qeshet nga pak, por askuj, asnji fjalë s'i thotë. Ecë ngadale, tue shikue djathtas e majtas, po gjithnji tue ecë deri sa të mbrrijë në cak të vet. Aty, te dera e rruginës shkollore, shumë i pëlqen të qëndrojë. Aty asht caku i tij, i praruem me rrezet e ngrofta të diellit në këto ditët e vjeshtës. Mbështetet Luli për mur, grushtat e vogjël i shtje ndër xhepa, hundën picrroke të kuqun nga të ftoftit e mëngjesit ja sjell diellit dhe...shikon. Gjaja që ma tepër tërhjek vëmendjen janë çizmet që i kanë të veshun disa shokë të tij. Sa te bukura janë! Si shkëlqejnë! - mendon Luli dhe pa dashtje i shkojnë sytë ndër tullumbat e veta, nëpër të cilat shifen fare mirë të pesë gishtat e kambëve të zbathuna. Nga kurreshta i afrohet nji shokut që ka çizmet ma të reja. Ulet dhe shef në lustrin e çizmes kambët e veta të zbathuna - aq shumë shkëlqejshin çizmet!!! Mbasi shoku me çizme fluturoi, Luli ngadalë shkoi te caku i vet, në diell, t'i ngrohi kambët. - Por kur s'ka diell, si ia ban i shkreti Lul? Ndoshta ia bajnë hallin apostujt e mëshirës dhe të dashunis... Noshta, ndoshta... Nganjiher i afrohet mësuesi Lulit. Dhe kur Luli e ka ftyrën e dlirë dhe pa puça, mësuesi ia ledhaton faqet, gushën, e Luli i afrohet, ja merr dorën, e shikon me sy pëllumbi, dhe kishte me dashtë t'i falë diçka mësuesit. Por vjollca nuk ka. Veç në i faltë tollumbat e veta, që kanë hapun gojën si me dashtë me e hanger mësuesin. Po, po, tollumbat e Lulit të vocërr kanë me e hangër mësuesin.

-Më kanë pëlqyer gjithmonë zemërthyerit,- i thashë. Ata që në shpirt kanë thjeshtësi me bollëk dhe që e dinë sesa i rëndësishëm është një përqafim. Ata që kanë dashuruar me gjithë qenien e tyre dhe s’kanë marrë të njëjtën gjë në këmbim. Ata që dinë të ndiejnë, dinë të puthin me anë të një shikimi. Ata të cilët vishen me sinqeritet, që kanë një ëndërr dhe janë të gatshëm që ta mbrojnë atë me çdo kusht. Ata që janë modestë, që janë të vërtetë, që nuk shtiren, që nuk aktrojnë, ata që janë vetvetja. Kjo botë duhet të ishte e tyre…e gjitha e tyre.

Ju them me dorë ne zemër, o zot i mirë, - tha Sançoja, - se asaj hundëkrrutes nuk i ziret besë dhe e kam fjalën, domosdo, sikundër qe e kuptoni, për vdekjen. Se për atë janë njëlloj si ajo foshnja buzëqumësht patharë, ashtu edhe ay kërcuplaku trutharë, që s'është as për shtëpi, as për arë [...] shtie sytë në pallatet e mbretërve, sa edhe në kalivet e varfanjakëve. Dhe kësaj zonje i pëlqen më shumë te dëftenj sa është e fortë e harbute, sesa të hiqet e druajtur dhe e sjellur. Dhe as është nazike hiç asfare, se ha nga të gjitha, se, dua të them, i kullufit të gjithë, duke e mbushur trastën e saj me zahirera njerëzish lloj-lloj nga të gjitha vërsat e nga të gjitha zanatet. S'është nga ata korrës ajo, të cilëve ua ka ënda të bëjnë një sy gjumë në drekë, se s'e heq asnjë minutë kosën nga dora dhe pret njëlloj si barin e thatë, ashtu dhe te njomin dhe, sikundër që m'u volit të them edhe pak më parë, nuk zgjedh e as ha majën e gjërit, po përpin, kjo llufashja më e madhe e botës, ç't'i dalë përpara e ç'të jetë, se është tërë kohës e uritur si një qen dhe, ndonëse Zoti s'e ka pajisur me bark vuan, duket, nga lëbarkja, se kaq, po kaq e etur ua pi e ua përpin atë të shkretë jetë njerëzve, sa të thuash ti se po rrëkëllen ashtu një shtambë me ujë të ftohtë.

Po njerëzit janë të ndryshëm. Ka të tillë, fytyra e të cilëve të rri përherë përpara. E njëjta. E pandryshuar. Ti e sheh dhe s'kupton asgjë. Mendon: "si është bërë kjo fytyrë e tillë indifirente e pakuptim. Dhe këtë unë duhet ta shoh çdo ditë, çdo orë, çdo çast të jetës sime; këtë fytyrë pa jetë... (shih jeta ç'fytyrë pa jetë na paska?!); ka të tjerë që kacavirren nëpër trupin tënd si ata kërmijtë dhe aty nëpër gjethe të ndërgjegjes sate lënë jargët e tyre; ka edhe nga ata, që ti ndofta nuk i ke parë asnjëherë , s'ke biseduar kurrë, se ndofta ata kanë rënë përmbys atje te xhamia e tabakëve, kanë rënë vite të shkuara, po ti e sheh, endjen edhe tani që ata janë përmbysur duke lënë një boshllëk të madh te ti, kanë hapur një zbrazësirë, që edge tani të prek me gishtërinjtë e gjatë e të ftohtë të kujtimit të vet. Dhe ti je i gëzuar, je i lumtur që dikur ata kanë jetuar.

Po behen pothuaj tri jave nga shetitja e nje Majit, por bashke me keto po behen edhe tri jave nga pershendetja tallese dhe e fundit e Poles. Mendoj, mendoj dhe habitem me vete: A me te vertete me ka dashuruar Pola? Atehere cfare dreq eshte kjo dashuri rinie? Une po! Kam dashuri, d.m.th., gezohem kur gezohen te tjeret dhe deshperohem, kur deshperohen ata. Mirepo, kete fare gezimi e deshperimi e ndiej edhe per cdo njeri te larget, madje edhe per Polen e per te gjithe. . ., por asnje nuk dua te kem pa pa perpara. . . I dua, por malli s’me merr! E shoh njerine si njeri per t’u pare, por jo per t’u adhuruar. Njeriu, qe do te adhurohet — qe do te dashurohet, desha te them — prej te gjitheve a prej nje njeriu s’eshte lindur ende. . ., por as qe ka per t’u lindur ndonje i tille! Pra, po them te drejten, se une e doja dhe e dua me gjithe zemer Polen, por me nje dashuri familjare, ashtu si i dua dhe motrat e mia. Sa here qe ka rene puna per te kercyer dance me te a te fjalosesha per ndonje gje, gjithnje e nderoja si njeri, pa anuar mendja per keq. E them kete, sepse ta dashurosh tjetrin ose tjetren per nje pune shtazore, atehere humbet cdo qellim njerezor dhe pastaj eshte e kote te dashurosh! Por ja qe doli ne shesh: -Te dua! - me tha si pa gje te keqe. - Fort mire! Me do? Edhe une te dua! U mbarua puna. Mirpo: - Pse nuk me dorezohesh? Ja kete mister nuk mund ta zgjidh. Per te dashuruar si moter a si njeri e kam dashuruar, por per ta dashuruar si kafshe, as qe me ka shkuar mendja. Por Pola me paska dashur per burre te saj. . . per jeten e saj! Ne qofte se ishte ndonje tjeter ne vendin tim, kete gje do ta quante si dashuri rinie; mirepo une nuk e quaj, dhe as qe kam pse ta quaj ashtu. Po, mik, nuk e quaj: mbasi u njohem mire me Polen, ajo eshte sjelle me shume miqesi me mua, aq sa me se fundi pati guximin perpara familjes se saj te me jepte nje dhurate. Por kjo s’ka ndonje rendesi, mbasi dhurata nuk eshte gje tjeter, vecse nje shprehje adhurimi njerezor, nje pasterti zemre per njeri-tjetrin. Me vone miqesia u kthye jo ne dashuri familjare, por ne dashuri hice, ne dashuri te rreme, se brenda saj fshihej: “Te me dorrezohesh!”. Ajo e mendonte jeten, te ardhmen e saj te siguruar fare mire me mua; vec kesaj, nga qe jam i pashem dhe terheqes, ajo donte te mertohej me mua. Thurr e c’thur enderra lumturie, enderra martese. Shiko tani se ku qendronte dashuria e Poles: tek e ardhmja e saj: eshte i mire dhe nuk do vuaj: pra: ka dashuri! Kete “te me dorezohesh!”, e mbajti te mbyllur ne zemren e saj shume muaj, me shprese, se do t’ia thoja une me pare. Mirpo, kur pa, se s’ia varja veshin fare per kete pune, atehere u detyrua te ma thote vete kete gje. Por, fatkeqesi per te! - Pse nuk me dorezohesh? . . . - Pse nuk mund. . . pse kam tjeter! - Keto fjale te mia i rane si bombe. E po atehere? Atehere gjithe shpresa e saj e bukur u varros sa pa lindur dhe pastaj, duke mos ditur se si ta mbronte veten, filloi te qaje: qante zemra e saj me lejen e arsyes per lumturine e enderruar, qe i vdiq. Puna e saj eshte porsi nje vdekje. Kur vdes njeriu, qajme pse pa ate na cenohet disi rruga e jetes. Keshtu pra, Pola, nuk qau dashurine time, por kujtimin e lumturise se saj! Dhe me se fundi iku! Sikur te me dashuronte me te vertete, Pola, edhe kur ia tregova lajmin e fejeses, ajo duhej te me dashuronte ashtu sikurse e dua une, me gjithe qe jam i lidhur me Aferditen. Mirepo, ajo jo, me dashuronte deri sa e shihte se po shkonte mbare interesi i saj, por kur e pa se ai ngeci atehere ngeci dhe dashuria e saj.

Mbas tryezës Kështu ne të rinjve na kalon nata: Pranë tryezës meremer-falso, me gotë të plotë a boshe, me kujdes të madh ndejun (si e lyp dans-edukata), të ngrehun, të ngrimë, të stolisun e ftyrash të qindisun me pudër, karmin... jo? - por me përshtypje të mirë që na e sjell zojusha e bukur dhe me hir tu' na buzqeshë ambël, buzësh të kuqe si gjaku, nsa gjit' i majen, dridhen - ftyra kuqet, zbehet... e në secilin prej nesh në fund ka një shpresë këndedhet dhe na shtrëngon laku... - Qashtu ndejë, tu' e vrejtun, çojmë biseda të ndryshme serioze, t'urta, por ma shpesh të dyshueshme, me gjuhë të bukur, të zgjedhun, mbi ngjarje të ra flasim e prej një dëshirës pa mshirë të gjithë pëlsasim. Ngushllim! - se zonjusha na i din mirëi hallet, prandej aq me andje, bukur, kërcen vallet. Jonet muzikore derdhen, rrkaj derdhen, lëmojnë ata që në valle sjellen, në hare sjellen, lëmojnë tryezën, gotat, veshjet tona, ndjenjat e fantazis sonë, i hapen ylber-velat... Por befas, të njëjones së panjoftun tingllimi, së cilës asht te hyu i bukuris trillimi, krahnorët n'i përkdheli dhe n'i piskoi zemrat, gjatë korrizit të thennët zbresin fill te themr; - Qashtu vuejmë, dëfrejmë... Jetën adhurojmë, nsa drita shkëlqejnë zojushën shikojmë dhe n'andrrim vallzojmë... Rishtas, me plot dashje, vallet ndiqen, ndiqen Vash e djalë përputhen mbrend dy zemra digjen, por me u puthë - nuk puthen!

uma tarde, isto em julho, quando pensava que o meu marido em Espanha com a outra e o facto de o meu marido em Espanha com a outra não cessa de doer-me, não queria que doesse e não cessa de doer-me, não tenho culpa, há sensações que se agarram, ao encontrar-te na porta fiz-lhe algum mal por acaso e tu a arrumares no braço livros arrumados não, a corares, a recuares um passo, a mentires estou com pressa, a parares junto à cerca um café em cinco minutos serve-lhe e servia-me, não foram cinco minutos, quarenta na mesma mesa com o truque dos guardanapos entre nós não a separar-nos, a unir-nos, as minhas mãos longe, as tuas a pouco e pouco mais próximas, não prestes a tocarem as minhas, a conversarem somente, a maçada das aulas, a família, a bicicleta do teu irmão mais velho, um surdo ata titi ata e eu intrigada com o surdo, a operação ao peito, de passagem, numa frase casual e eu a amar-te ainda mais, que esforço não te abraçar nesse instante, pegar-te ao colo, embalar-te, o teu marido de passagem igualmente, um hipopótamo chamado Ernesto de que ao princípio não descobri o papel e me fez interromper-te, um hipopótamo, até realizar que pequeno e de pano, disse adorava ser pequena e de pano e arrependi-me logo com a pausa embaraçada e o pacote de açúcar torcido nos dedos, eu, a emendar de imediato, adorava ser um boneco de pano porque não conheci nenhum triste, tu, a medires-me as palavras, não sei, e eu, para mim mesma, talvez me tenha salvo

Ai kishte dëgjuar më parë avionët të bënin zhurmë të sforcuar po jo si kjo kërkëllitje e metalit rreth e rrotull tij, sikur perçinat po dilnin vendit si ca kopsa të jakave të modës së vjetër. Veç kësaj, krahët qenë shumë të hollë. Edhe në një ditë të qetë e blu, po t'i shihje ato të dridheshin do të thoshe: një çift fletësh hekuri, ja se ç'janë. - Viktor, po anohemi gjithnjë e më tepër... S'kam parë kurrë kaq keq. Asnjë koment. S'mund të mohohej ajo që dukej. Avioni hidhej poshtë e lart si një kartë bixhozi. - Në qoftë se rrëzohemi... - Do të jetë faji im. Unë të futa këtu. Qe një çast fluturimi i rrafshtë, pa lëkundje. Viktori u habit që ritmi i zemrës së tij nuk qe rritur. As nuk e mbajti frymën dhe as nuk u djersit kur avioni nisi të bjerë përsëri. - Ti sikur s'çan kokë dhe aq, - tha Katrina. - Sigurisht që çaj. - Dëgjo Viktor. Nëqoftë se vdekja është përpara çdo minute, nëqoftë se do të përfundojmë në ujë... Dua të të pyes të më thuash diçka. - Mos e fillo këtë Katrinë. - Është fare e thjeshtë. Dua thjesht ta thuash këtë... - Lëri këto budallallëqe, Katrina. Në një kohë të tillë si kjo, të më pyet. E çfarë? Për dashurinë? - Zemërimi e bëri zërin e tij të ngjante përsëri me një flaut. Goja iu zmadhua dhe mustaqet gjithashtu iu zgjeruan. Ai qe gati të fliste edhe më ashpër. Ajo e ndërpreu: - Mos u bëj kështu me mua tani, Viktor. Nëqoftë se ne do të biem, pse nuk do të doje ta thoje këtë?... - E kape këtë rast për të më përdredhur krahun. - Në se ne nuk e duam njëri-tjetrin, atëherë çfarë bëjmë ne? Pse ndodhemi këtu? - U ndodhëm se ti je një grua dhe unë jam një burrë, ja pse ndodhemi këtu. Ç'mendim të çuditshëm që kishte: ateistët pranojnë ritin absolut. Gruaja këmbëngul dhe burri që po vdes, tund kokën. Pse jo? Pas pak, ata ndjenë ngritjen e kontrolluar të avionit. Ai kishte gjetur përsëri një shtresë të butë ajri dhe po fluturonte qetësisht. Ende në ankth, Katrina nisi të mendojë rreth atyre ç'i kishte shtënë në kokë fortuna. - Tani jemi mirë, - tha Viktori. Ajo ndjeu se ishte shumë më pak mirë se ç'kishte qenë ndonjëherë. O zot! Sa shumë humba, mendonte ajo. Dera e kabinës u hap dhe piloti i dytë tha: - Jeni mirë? Ishte rrugë e keqe. Por për një minutë jemi mbi Çikagon e jugut. - Një lumë fjalësh, një kërkëllitje e pakuptueshme erdhi nga kulla e kontrollit në Miduej. Viktori qe i qetë dhe dukej edhe me humor të mirë. Ç'vetëpërmbajtje kishte ai njeri! Dhe nuk t'i përmendte kundër teje, gjërat qesharake. E kishte shumë të mirë këtë gjë. Atje në spital, për shembull. Ai nuk mund të thoshte: "Të dua". Kjo do të qe shfajësim. Katrina vente e vinte nëpër fjalët e thënë nga ai e ajo, ndërsa avioni u afrua pranë tokës dhe u ul. I kishte mbetur mendja te të gjithë ato edhe kur i kaluan te helikopteri, nën fshikullimën e helikave. Vajzat e shërbimit aty, qenë të mësuara. Ato sikur thoshin: Mos u mërzit e dashur, dashuria do t'i zgjidhë problemet e tua. Bëje veten të meritueshme dhe do të dashurohesh. fq.126-128

Reúnes cualidades que fueron anuladas, sin ocasión de desarrollarse, por las condiciones desfavorables de tu vida. Tienes belleza, carácter, orgullo, eres lista y no te arredra el trabajo. Pero has nacido en una mala época de España, en un pueblo de labradores donde no crece una brizna de cultura, en una familia numerosa y pobre. La religión ata tus manos. Te corresponde el destino prefijado para la mujer modesta de tu país y tu tiempo: el matrimonio, la procreación, la cocina.

Papritmas, sikur një fat kirurg të më paskej operue për një verbni të kahershme tue pasë sukses të plotë e të menjëhershëm, ngre kryet nga jeta jeme anonime drejt vetdijes së kjartë të mënyrës si ekzistoj. Dhe shoh se gjithë çka kam ba, çka kam mendue, çka kam qenë, asht njëfarë mashtrimi dhe marrije. Habitem me atë që nuk kam arritë të shoh. Çuditem me sa kam qenë tue vu re se në fund të fundit nuk jam. Shoh, si në një pllajë diellin që thyen retë, jetën teme të shkueme; dhe vërej, me habi metafizike, sesi të gjitha gjestet e mia ma të sigurta, idetë e mia ma të kjarta dhe qëllimet ma logjike s’kenkan tjetër përpos një dehje e lindun me ne, një çmenduni natyrore, një injorancë madhore. Mirpo as nuk kam recitue. Më kanë recitue. Nuk kam qenë aktori, por gjestet e tij. Gjithë ç’kam ba, mendue e qenë, asht një shumë nënshtrimi, qoftë ndaj një miti kallp që kam pandehë temin pse kam veprue nisë nga ai, qoftë ndaj një peshe rrethanash që kam ngatërrue për ajrin që frymëmerrja. Në ktë çast të të pamit, jam një vetmitar i menjëhershëm që e njeh veten azilant në vendin ku e kam pandehë veten prore qytetar. Në ma të thellën brendësi t’asaj që kam mendue nuk kam qenë un. Më ngërthen këtbotë një terror sarkastik i jetës, një ligështim që shkon përtej kufijve t’individualitetit të ndërgjegjshëm. E di se kam qenë një gabim dhe një humbje rruge, se nuk kam jetue kurr, se kam ekzistue veç pse kam mbushë kohë me ndërgjegje e mendim. Dhe ndjesia jeme për vedin asht ajo që zgjohet mbas një gjumi plot andrra reale, ase t’atij që asht lirue, falë një tërmeti, nga drita e pakët e burgut me të cilën qe mësue. Asht kaq e vështirë me e përshkrue atë që ndihet kur ndien se ekziston përnjëmend, dhe se shpirti asht një entitet real, sa nuk di cilat janë fjalët njerzore me të cilat mund ta përcaktojmë. S’e di në kam ethe, si ndiej, në kam reshtë së pasi ethet e të qenit njeri që flen jetën. Po, e përsëris, jam si një udhëtar që papritmas gjendet në një qytet të huej pa e ditur si ka mbërritë aty; dhe më vijnë në mendje rastet e atyne që humbasin kujtesën, dhe janë tjetërkush për shum kohë. Kam qenë një tjetër për shum kohë (që nga lindja te ndërgjegja), dhe zgjohem tash në mes t’urës, kthye me fytyrë kah lumi, tue ditë se ekziston në mënyrë ma të qendrueshme sesa ai që un kam qenë deri tash. Por qyteti m’asht i panjohun, rrugët të reja, dhe sëmundja pa shërim. Pres pra tue hedhë vështrimin prej urës, se mos kalon e vërteta, dhe se mos ristabilizohem i asgjashëm dhe i sajuem, inteligjent e natyror. Kje një çast, dhe kaloi sakaq. Shoh tashma mobiljet që më rrethojnë, dizajnin e letrës së vjetër të mureve, diellin përmes xhameve të pluhunt. Pashë të vërtetën për një çast. Kjeshë për një çast, vetdijshëm, çka njerzit e mëdhenj janë përballë jetës. Kujtoj aktet e tyne dhe fjalët e tyre, dhe nuk e di a kjenë tundue edhe ata në mënyrë fitimtare nga Demoni i Realitetit. Mos me ditë për veten d.m.th. me jetue. Me ditë ndopak për veten d.m.th. me mendue. Me u ba me ditë për veten, papritmas, si në ktë moment shëlbyes, d.m.th. me e pasë qilembyll sytë nocionin e monadës intime, të fjalës magjike të shpirtit. Por një dritë e papritun djeg gjithçka, konsumon gjithçka. Na zhvesh deri edhe nga vetja e jonë. Kje vetëm një çast, dhe un e pashë veten. Mandej, s’di ma me thanë çka kjeshë. Dhe në fund, kam gjumë, pse, s’di pse, mendoj se kuptimi asht me fjetë. Fernando Pessoa – “Libri i shqetsimit nga Bernardo Soares” (shqipëroi: Astrit Cani)

Mi trabajo era traerlos hasta Trobariath, y cumplí, es verdad. Pero te equivocas en algo, sir Ghelian. Hay algo que me ata a ustedes, y ese algo es la amistad. Porque después de todo lo que pasamos, de todo lo que hicimos, de todo lo que vivimos... ¿cómo no habría de considerarlos mis amigos? Hace muchos años que no me sentía así con otras personas —

¿Por qué hay que decir la verdad? ¿Qué es lo que nos ata a ella? ¿Y por qué creemos en realidad que la veracidad es una virtud? Imagínate que te topas con un loco que dice que es un pescado y que todos somos pescados. ¿Vas a discutir con él? ¿Te vas a desnudar delante de él para enseñarle que no tienes aletas? ¿Le vas a decir a la cara lo que piensas? ¿Dime? El hermano permaneció en silencio y Eduard continuó: —Si no le dijeses más que la verdad, lo que realmente piensas de él, establecerías un diálogo en serio con un loco y tú mismo te convertirías en un loco. Y así es como funciona el mundo que nos rodea. Si insistiese en decirle la verdad a la cara, eso significaría que me lo tomo en serio. Y tomarse en serio algo tan poco serio significa perder la seriedad. Yo, hermano, tengo que mentir si no quiero tomarme en serio a los locos y convertirme yo mismo en uno de los locos.

Las escrituras védicas dicen, “Hasta el deseo por la liberación es una atadura”. “Mokṣabhekṣs bandhaḥ”. Incluso al desear la liberación, te estás atando a ti mismo. Cada deseo te ata y te trae ansiedad. Para conseguir la liberación tienes que estar completamente libre de deseos.

Sólo existe hoy y el futuro. Nada te ata al pasado. Sólo cuenta lo que hagas a partir de hoy. ¿El pasado? Ni lo puedes cambiar ni lo necesitas. El pasado es sólo para aprender. ¡Son tus pensamientos los que te darán lo que buscas!

Shumë gjëra, shumë gjëra nuk shkojnë me mua. Nuk mund ta ndryshoni dot këtë. Nuk më pëlqejnë vendet e zhurmshme, të mbushura me njerëz. Nuk më pëlqejnë shakatë që të vrasin në shpirt. Nuk më pëlqejnë braktisjet pa arsye, njerëzit jo të sinqertë, pseudodashuritë për të kaluar kohën, të qenit në një lidhje për të provuar eksperiencën e dashurisë dhe jo për të ndier dashurinë. Nuk i pëlqej ata që nuk janë besnikë, ata që ikin pa arsye, që të zëvendësojnë për dikë më të mirë në mundësinë e parë që i jepet, apo ata që kthehen kur nuk gjetën dot më mirë. Kurrë nuk më ka pëlqyer të jem i rrethuar me njerëz që më bëjnë të ndihem vetëm. Unë nuk dua të përpiqem të jem dikush tjetër, unë dua të jem unë. Nuk jam i thyer. Nuk dua të më rregullosh, por të më pranosh kështu siç jam. Ky jam unë! Nuk më intereson nëse më do apo më urren, e rëndësishme është që ta bësh për këtë që jam!

Ajo është e bukur dhe fshihet nën thjeshtësinë e saj. Fshihet në ato sy që kisha shumë dëshirë t’i përqafoja. Nuk kërkon ndihmë edhe nëse dikush do të ia ofrojë atë. Është shumë e heshtur, nuk flet pothuajse fare, e jo më të flasë për veten e saj. Dukej e lënduar. Ndoshta kjo nuk është bota që ajo do donte. Dukej e sinqertë, e ndoshta sinqeriteti i saj është quajtur naivitet. Mirësia e saj është quajtur shtirje. Lumturinë e saj ndoshta e kanë vrarë. Shpirti i saj e kishte të vështirë të lulëzonte. Pavarësisht të gjithave këtyre buzëqeshja e saj është kaq e magjishme. Engjëjt e kanë zili. Është e vetmja që mund të krahasohet me ata. Për mua ajo është diçka më shumë, kishte qenë gjithmonë diçka më shumë, më ndryshe. Dikush duhet të më tregonte sesi mos ta pëlqeje atë, sesi të mos krijoje ndjenja për të. . .

Nuk qaj për të gjallët. Ata ikën, sepse kështu zgjodhën. Qaj vetëm për ata që s’janë më pjesë e kësaj bote, ata të cilët nuk zgjodhën, por që do të jenë gjithmonë pjesë e imja.

-E shikon,- tha plaku,- marrëdhënia midis zjarrit dhe druve më kujtojnë disa lloje dashurish. Mendojnë se midis tyre ka dashuri, por në fakt ka vetëm flakë. Me kalimin e kohës dikush nga ata digjet njësoj si druri që ta mbajë lidhjen të gjallë. Në fund me djegien e druve shuhen edhe flakët. -Kush është fatkeqi në këtë mes?- pyeta unë. -Për dashurinë druri, ndërsa për botën flaka.

Shpirtrat e mëdhenj kanë një “huq”, që sot mungon, janë mirënjohës,- i thashë unë,- pothuajse ndaj gjithçkaje, madje edhe ndaj gjërave të këqija, sidomos ndaj gjërave të këqija. Edhe ti duhet të jesh gjithashtu. Ata janë mirënjohës që dikush ndryshoi sjellje me ata, sepse kështu mësuan sesi të largohen nga atje ku nuk i trajtojnë siç duhet. Ata janë mirënjohës kur gjërat shkojnë keq, sepse kështu do t’i vlerësojnë ato kur shkojnë mirë. Mirënjohës edhe kur mund t’i gënjesh, pasi sapo i ke mësuar se duhet t´i besojnë vetëm vetes së tyre. Ata janë mirënjohës që ti i ktheve shpinën dhe që gjërat midis jush u prishën, sepse gjëra akoma më të mira do të ndodhin. Njësoj edhe kur i braktis ose nuk i do, sepse i ke mësuar sesi të duan veten dhe sesi t´ia dalin pa ndihmën e askujt. Unë jam mirënjohës ndaj teje, edhe nëse nuk e mban fjalën.

-Të jesh kundra botës është e vështirë,- thashë unë. Të mos shkosh pas turmës duhet guxim. Kur nuk e bën këtë, ata gjithmonë mendojnë se ka diçka që nuk shkon me ty. Nëse e bën shumica nuk ka rëndësi sesi apo se çfarë është, gjithmonë është gjëja që duhet ndjekur nga të gjithë. Në pjesën më të madhe të kohës shumica e ka gabim, prandaj bota ka marrë ketë udhë.

Personat me të cilët ndan dhimbjen janë më të rëndësishëm sesa ata me të cilët ndan lumturinë.

Ajo vdiq. Vdiq në duart e mia dhe nuk mund të bëja dot asgjë për ta shpëtuar. I vendosa gjunjët në tokë dhe e afrova afër vetes. Duart e saj qëndronin të shtrira përtokë dhe nuk lëviznin. Gjaku vërshonte nga koka e saj dhe nuk e ndaloja dot. Flokët e saj kishin marrë ngjyrë të kuqe. E preka atë për të parë në kishte shenja jete, por gishtat e mi nuk ndjenin asgjë. Av, Av e thërrita unë. Av, të lutem m´u përgjigj. Av, të lutem zgjohu, i thashë unë. Ajo nuk m´u përgjigj. Fytyra e saj filloi të zbehej. Dora e saj filloi të ftohej. Buzëqeshja e saj filloi të shuhej. Frymëmarrjet e saj u ndalën. -Lëre djalosh,- tha dikush,- ajo ka vdekur. -Jo,- i thashë unë,- ajo nuk ka vdekur, është gjallë. Av thuaji që e kanë gabim. Por ajo nuk m´u përgjigj. Heshtja ishte e vetmja përgjigje që mora. Heshtja ishte e vetmja përgjigje që do të merrja. Ajo heshti përgjithmonë. Ata u afruan dhe donin ta largonin atë prej meje, por unë nuk i lejova. E mbajta atë të shtërnguar në krahët e mi, afër vetes dhe nuk e lëshova për asnjë moment. Më pas erdhi ambulanca, mjeku, zhurmë, rrëmujë, dritat m´u errësuan. Më shtynë në njërin cep të rrugës dhe më lanë aty. Nuk arrija të shihja më asgjë, nuk mendoja dot asgjë. Ata shkuan të gjithë, ndërsa unë qëndrova në një cep, i mbledhur, i vetëm deri sa erdhi mëngjesi. Më pas u ngrita në këmbë dhe vetëm vrapova pa e kthyer kokën pas.

Sidoqoftë, shkollat janë ndërtuar për tjetër punë, të paktën kështu mendoj. Si mund ta besonim që shkolla ishte çelësi i suksesit kur ata që shkolloheshin mbeteshin të varfër, ndërsa ata që vidhnin, trafikonin, mashtronin, vrisnin, rrëmbenin ishin të pasur. Si mund ta besonim kur kishte të diplomuar të varfër dhe politikanë pa shkollë, por të pasur? Si?

... Atatürk'ün karakteristik bir tarafı, anti-emperyalist oluşudur. 1907'de Ali Fuat Paşa'ya verdiği bir haritada, memleketimizin bilâhare Misak-ı Millîde kat'ileşen hududunu çizmiştir. Türkiye bu olacaktır, demiştir. O zaman Ali Fuat Paşa soruyor: 'Peki ama bunda Yunanistan yok. Arabistan yok. Bunları ne yapacağız? Kendi rızamızla verelim. Nasıl olsa ameliyat olacak... Emperyalizm devri, kolonizasyon devri geçmiştir. Bu bir maceradır. Kanlı ameliyatları dışardan gelmesini beklemeden biz kendimiz yaparak Anadolu ve Trakya'dan mürekkep vatan kuralım. Bunun dışındaki insanları, Arapları, Bulgarları, Yunanlıları kendi mukadderatlarını kendileri halletmelerine bırakalım.' Nitekim Misak-ı Millî'de de bu tasrih edilmiştir. Bu fikir Atatürk'te 1907'de mevcuttur. Ve bütün dünyaya da, Ankara'ya gelen sefirlere de kolonizasyon devrinin geçtiğini, müteaddit vesilelerle göstermiştir. Bu vesile ile 1932'deki bir konuşmasını size nakletmek isterim. Amerika'dan bir kadın gazeteci geliyor ve şu suali soruyor: 'İkinci bir Cihan Harbi olur mu?' Atatürk, olur ve maalesef olacaktır, diyor. 'Niçin çıkacak?' 'Çünkü kolonileri inhisar altında almakta ısrar eden İngiltere ve Fransa karşısında bir Almanya var ki millî izzeti nefsi zedelenmiştir. Mütemadiyen soyulmaktadır. Versay Muahedesi'yle. Millet tahammül edemeyeceği bir yük altında kalmıştır. Vatanından parçalar bölünmüştür. Korkarım ki bu millet, -ki büyük teknik kabili eti haizdir- yarın millî gururunu okşayacak bir demagogun eline geçerse dünyaya yeni bir harp getirebilir.' Gazeteci soruyor: Böyle bir harp olursa Amerika tarafsız kalabilir mi? Amerika harplerden bıkmış. Atatürk devam ediyor: Hayır, maalesef, diyor. 'Amerika bu harbe girecektir. Çünkü Amerika, Avrupa meselelerine artık angajedir. Kat'iyen buna seyirci kalamaz. Ticarî, ekonomik, sosyal münasebetler o kadar sıklaştırmıştır ki Avrupa'nın kaderine Amerika artık bigâne kalamaz ve o harbe Amerika girecektir.' Hattâ ilave ediyor: Sonunda da Amerika'nın dahil olduğu taraf harbi kazanabilir. Yani 1939'un macerasını yedi sene evvel sarahatle söylüyor ve asıl mühim olan da koloniler devrinin kan dökülmeyen bir solüsyona bağlanmasının lüzumlu olduğunu, evvelâ kendi vatanında yaptığı ameliyatla ortaya koyuyor ve telkin ediyor... 1932'de bu söze kulak asılsaydı dünyanın mukadderatı acaba başka türlü olmaz mıydı? Benim şahsî görüşüm, belki bunu biraz aşırı Atatürkçülük görebilirsiniz ama, hâlâ o kanaatteyim ki dünyanın kaderi biraz değişebilirdi. Nitekim 1938'de Ata'nın ölümünde söylenmiş olan sözlerin bence en mânâlısı Churchill'in sözüdür: O daha dünyaya lâzımdı.

Tenkitlerini hoş görmiyen üstlerince Selânik’te 38’inci piyade alayı komutanlığına tayin edilmesi de mesleğinde ciddî bir adım olmuştur. Hikâyeyi o zaman o aynı alayın birinci taburunun üçüncü bölüğünde takım komutanı bulunan Ziya Kılıç’tan dinliyelim: Alay komutanı Miralay (Albay) Sadettin Bey gözlerinden rahatsız olduğu için izin almıştı. Aynı günün akşamı kolordunun günlük emrinde beşinci kolordudan Kurmay Kolağası Mustafa Kemal Bey’in alay komutanlığı vekilliğine tayin edilmiş olduğu bildiriliyordu. O vakit ki alaylar dört taburlu idi. Bu alayın tabur komutanı binbaşı rütbesindedir. Tabiî bir kurmay kolağasının böyle bir alay komutanlığına getirilmesi bütün komutanları şaşırtmıştır. Bir gün sonra alay komutan vekilinin alayı teslim almak üzere geleceği haber verildi. Alay kışla meydanında teftiş durumuna girdi. Biraz sonra beyaz ata binmiş, uzunca boylu, gür, dik bıyıklı ve keskin bakışlı kurmay kolağası geldi. Usul gereği en kıdemli tabur komutanı tekmil haberi verir. Mustafa Kemal Bey alaya yaklaşınca gür bir sesle: - Merhaba asker, dedi. O tarihlerde yoklama ve teftişlerde komutanlar askere: - Selâmün aleyküm... derler, asker de: - Aleyküm selâm... diye cevap verirdi. Alışmadığı bu tek kelimelik selâm karşısında asker biraz irkildikten sonra aynı kelime ile cevap verdi. İşte o tarihten sonradır ki orduya bu tek kelime ile selâm usulü girmiştir.

Saka sözü Türkçe Yaka (kıyı, kenar) kelimesinin İran dilinde aldığı biçim olmalıdır. Nitekim bugün de Yakut Türkleri kendilerine Saha demektedirler ve Saha, Genel Türkçedeki yaka'nın Yakutçadaki karşılığıdır. Skit ise Saka sözünün Türkçe ve Moğolcada kullanılan +t çokluk ekiyle oluşturulmuş Sakat veya Sakıt biçiminin (krş. Oglan-oglıt, tarkan-tarkat, Kerey-Kereit) Yunancalaşmış şeklidir. Askuz(ai) Asur dilinde, İşkıgulu ise Urartu dilindeki çokluk biçimleri olabilir. Zeki V. Togan, Saka boyları olan Targutae, Skolot ve Paralat'ların adlarını Türk, Çigil, Barula boy adlarıyla bir- leştirir (Togan 1981: 35). Dikkati çeken nokta her üç boy adında da Skit'te olduğu gibi +t çokluk ekinin kullanılmış olmasıdır. Kavim ve boy adlarında geçen +t çokluk eki, Sakaların bir Altay kavmi olduklarının en önemli delillerinden biridir. Zeki V. Togan karım paluk ve Temerinda kelimelerine de dikkat çeker. Bunlardan birincisi Karadeniz İskitleri dilinde bir balık adıdır; ikincisi ise İskitlerde Azak denizinin adıdır ve Plinius Secundus tarafından kelimenin ilk yarısının "deniz" demek olduğu açıklanmıştır (Togan 1981: 35). Paluk sözünün Türkçede balık ile, temer sözünün de eski Bulgar Türkçesindeki teŋer/teŋir (deniz) ile aynı olduğu açıkça görülmektedir. "Bütün cesaretlerin başı" anlamına gelen Artimpaşa ve "denizin babası anlamına gelen Thamimasadas tanrı adları da (Çay-Durmuş 2002: 489) Türkçe ile açıklanabilir. Artimpaşa açıkça erdem başı'dır. Erdem, Eski Türkçede "hüner, yiğitlik ve fazilet" demektir. Thamimasadas, teŋir ata olarak açıklanabilir. Teŋir, eski Bulgar Türkçesinde "deniz" demektir. Aynı şekilde Herodot'un İskitlerde "ev ve aile tanrısı" olarak belirttiği Tabiti (Çay-Durmuş 2002: 490) ile Türkçe tap- fiili arasında açık ilgi vardır. Üstelik aynı fiilden türemiş olan tabu, Karaçay-Malkar Türklerinde ocak tanrıçasıdır (Tavkul 1997: 145). Saka veya Massagetlerin kadın hükümdarı Tomiris ise P. Wittek'in ihtimal olarak düşündüğü temir (demir) kelimesiyle açıkça ilgili olmalıdır (Togan 1981: 409). Sakalardan kalan cartasis adı da "kardaş" şeklinde açıklanmıştır (Togan 1981: 406).

En cualquier aventura es importante elegir bien a los compañeros a los que te atas. Si son positivos y suman fuerzas contigo, harán tu travesía más agradable y segura. Si son negativos o vagos, caminarás peor que si vas solo.

Syt' E Lumtur Ishe vogeloshe...isha mituri... Kur me dole mbudhe, ti moj lumja ti! Vinte perendimi me te vagelluar Pa m'i shtire tines ata syt' e shkruar. Ata syt' e shkruar, syte moj te fjetur, shtate vjet me-radhe t'i kam pershendetur. Kur me pe se pari, more-e m'u largove, Kur me pe se dyti, more-e m'u afrove, Kur me pe se treti, more-e me pushtove, Te putha ne gushe, ti m'u turperove, Papo ule kryet e shkove vajtove.

Ajo që shohim nuk është gjithmonë e vërtetë, për të mos thënë se nuk është kurrë e vërtetë. Para syve tanë shfaqen vetëm gjëra të trukuara, të rregulluara mjeshtërisht nga duartë që synojnë me çdo mënyrë të na bëjnë të besojmë atë çka dëshirojnë ata, dhe njeriu i zakonshëm, ai me nerva të dobëta, bie lehtësisht viktimë e këtyre manipulimeve, e ha sapunin për djathë. Çështja është të mos e hamë sapunin për djathë.