Tam Quotes

Nemo enim est tam senex qui se annum non putet posse vivere. (No one is so old as to think that he cannot live one more year.)

I heard you scream,” he said as he examined the blade in my hands. I’d never held one so finely crafted, so perfectly balanced. “And I hesitated. Not long, but I hesitated before I came running. Even though Tam got there in time, I still broke my word in those seconds I waited.” He jerked his chin at the knife. “It’s yours. Don’t bury it in my back, please.

Sed nescio quo modo nihil tam absurde dici potest quod non dicatur ab aliquo philosphorum. (There is nothing so absurd but some philosopher has said it.)

I had long wondered," Lan said to Tam. "About the man who had given Rand that heron-marked blade. I wondered if he had truly earned it. Now I know." Lan raised his own sword in salute.

I need voices of reason and of hysteria and of empathy. I need to have an Alanis moment. I need advice from Elizabeth Bennett. I need Tim Tams and comfort food.

Listen sharp, think deep, and guard your tongue- Tam al'Thor

But pleasures are like poppies spread, You seize the flower, it's bloom is shed; Or, like the snow-fall in the river, A moment white, then melts forever.

You can’t change who you are! Or who your family is,” Tam told her. “Believe me—if I could! I would. All you can do is make sure you’re living by what you believe in.

Tam's shadow fell over hers, and he shadow-whispered, "I'm trusting you. I don't care about me, but if something happens to Linh..." 'I promise, we're only trying to help,' Sophie transmitted. Keefe let out a sigh that sounded more like a groan. "And I thought secret Telepath conversations were the worst. Just so we're clear," he told Tam. "I'M the president of the Foster fan club. And we're closed to new members." Tam's cheeks flushed. "Uh...not sure what that's about but...no worries there--no offense!" he told Sophie. She noticed he stole a quick glance at Biana after he said it. Sophie couldn't decide if she should feel relieved or insulted.

It has been quite a weight, hasn't it?" Tam asked. "What weight?" Rand replied. "That lost hand you've been carrying." Rand looked down at his stump. "Yes. I believe it has been at that.

Linh peeked her head over his shoulder. “This is fun! I never get to see Tam blush!” She pinched her brothers cheeks, and Tam rolled his eyes and stalked into the Healing Center, with Linh giggling right behind him.

Dünyamızda alışılmışın dışındaki her şeyin açıklanması gerekir ve bu hiç de masum bir gereklilik değildir. Açıklama yaparsınız, neden gösterirsiniz, makul gerekçeler sunarsınız, sonra bir de bakmışsınız tam da sizden açıklama bekleyenlerin dilini kullanıyorsunuz, kendi dilinizi değil. Birilerine açıklama borçluysanız borcunuzu daima kendi dilinizi harcayarak ödersiniz.

Remember the flame, lad, and the void.” It was an odd thing Tam had taught him. Concentrate on a single flame and feed all your passions into it—fear, hate, anger—until your mind became empty. Become one with the void, Tam said, and you could do anything.

It’s too bad Keefe isn’t here—you two could have a contest to see who whines the most.

Being in charge isn't always about telling people what to do. Sometimes, it's about knowing when to step out of the way of people who know what they're doing. - Tam al'Thor

Linh grinned. “I think I need to get Happy Shadow Thoughts embroidered on a tunic for you- with a bunch of smiley faces.” “I definitely think I need to see him wear that,” Sophie agreed. “Especially if it’s pink.” “Hot pink,” Linh decided. “With sparkly letters.” “And it should say Angry echoes-beware! on the back!” Sophie added.

Hang on – what are you wearing?” Keefe asked as she threw back her covers, revealing the sparkly slogans on her tunic. “Is that a Bangs Boy reference? Because you know I haven’t let him into the Foster Fan Club, right?” Sophie rolled her eyes. “It’s an inside joke – and Linh made this for me.” ”Yeah, well, it still breaks the fan club rules. As penance, I’m giving you a tunic that says, ‘Empaths Give Me All the Feels,” and I expect to see you wear it twice as much as Bang Boys.

Keefe raised one eyebrow. "You okay there, Foster? Your mood seems to be making some sudden shifts." "Yeah. because I'm trying to decide if I can shove you off the stairs without knocking Biana down." "I can jump out of the way," Biana offered. "I can give him an extra shove as he tumbles by," Tam added. " I'd come up there and do it myself, but I'm trying to be a good brother and wait for my slothlike sister." "I'd like to see you climbing in heels," Linh told him.

Tam considers me a challenge. I consider Tam a work in progress. I also think there's a gentleman lurking under that calculating exterior. Tam thinks 'gentleman' is a dirty word. I talk dirty to Tam every chance I get.

You can’t change who you are, or who your family is,” Tam told her. “Believe me—if I could, I would. All you can do is make sure you’re living by what you believe in.

I’m Bradley Monroe, Tam’s man and Ellie’s father. I don’t share what’s mine, so unless I’m misreading your body language you might want to check yourself around my family,” Brad growls

Look," said Janet, irritated, "if the thing you liked best to do in the world was read, and somebody offered to pay you room and board and give you a liberal arts degree if you would just read for four years, wouldn't you do it?

Tam Lin says rabbits give up when they're caught by coyotes [...]. He says they consent to die because their animals and can't understand hope. But humans are different. They fight against death no matter how bad things seem, and sometimes, even when everything's against them, they win.

Didžiausia mano nelaimė — kad anaiptol ne iškart tapau savimi. Mūsų niekas nemokė būti savimi. Mus mokė būti tuo ir anuo, lipdyti save pagal kokį nusususį ar nežemiškai idealų modelį, kurį sugalvojome ne mes patys. Mokė keisti, lamdyti save, mokė prisitaikyti. Tačiau niekad nemokė būti savimi. Būti savimi anaiptol nėra paprasta, tam reikalingas didis talentas. Dabar dažnai pamanau, kad genialumas tėra viso labo tobulas gebėjimas begal tvirtai, užsispyrus, ligi pat gali išlikti pačiu savimi.

... bir armağan, bir mucize olduğu söylenen şu hayatın saçma sapan bir şekilde bitebileceğinden korktum hep. İçimde böyle bir korku varken de hayatın tam da bu şekilde, yani saçma sapan bir şekilde sürdüğünü anlamadım. Asıl bundan korkman gerektiğini anlamadım.

It’s not enough to survive what we do, Tam. We must also endure it.” “What’s the difference?” she asked. “One concerns the body, the other the mind. Every battle has a cost,” he said quietly. “Even the ones we win.

Dažnai atsitinka, kad gyvenimas tam tikrais momentais sutirštėja ir žmogus per vieną savaitę, ne tai kad jau mėnesį, patiria ir pergyvena daugiau negu kitais atvejais per ištisus metus.

Armel shrugged. "I suppose so, Brother, but why do creatures have to fight?" Demple picked Mudge up and placed him on his shoulder. "Because there's always good and bad in the land, and goodbeasts have to protect their friends an' families from evil ones who want nothing but to conquer an' destroy.

Hep yarım kaldım, hiç tam doymadım, tam bağırmadım, tam dokunmadım. Bıçak ruhumda dehşet bir fısıltı gibi ilerledi ve ben tam ortamdan yarıldım. Ruhuma bir hayat yakıştıramadım.

Co Marseille?" řekl jsem. "Ale tam letíme normálně! to nás nemusíte unášet!" zvedl kapitán obočí. "Aspoň vidíte, jak jsem zákeřnej

No wonder he and my brother don’t get along,” Linh said. “They’re basically the same person.” Practically on cue, Tam shouted from the bathroom above, “Dude – this guy uses more hair products than I do!

İnsan yüreği bir sarkaç gibidir işte böyle. İstediği noktaya ulaştığı anda tüm hızıyla tam tersi tarafa kaymaya başlar.

Does is make the dragon happy?" Matt asked. "Does is make the dragon happy?" echoed Tam Lin. "Why, I never thought of that. I suppose it does. What other pleasure can a creature have whose life consists of making everyone else miserable?

Had I known but yesterday what I know today, I’d have taken out your two gray eyes And put in eyes of clay; And had I known but yesterday you’d be no more my own I’d have taken out your heart of flesh And put in one of stone

-Mam iść tam za nim? - ujmując cugle, niespokojnie zapytał mistrz. -Nie – odpowiedział mu Woland. - Po cóż iść za tropem tego, co się już skończyło?

Přicházela noc. "Jaké to asi je?" uvažoval. "Zůstal tam trčet. Myslí si, že je úplně sám a že jsme ho hodili přes palubu. Jak se to může podepsat na lidské psychice?" Otočil se zpátky k Venkatovi. "Zajímalo by mě, co se mu právě teď honí hlavou." DENÍKOVÝ ZÁZNAM: SOL 61 Jak může Aquaman ovládat velryby? Jsou to přece savci! Nedává to smysl.

I guess I'll just send some happy shadow thoughts into your head." - Tam Song, KOTLC Flashback

Kertenkeleler dünyadan tamamen yok olsa da ekosistemde hiçbir değişiklik olmaz, bu yüzden kertenkeleler dünyanın tek tam bağımsız canlılarıdır ve bende onların kralı Jim Morrison’ um.

Your uniqueness is your greatest strength, not how well you emulate others.

Apathy is not compatible with love

Zdalo sa mi, že tam, odkiaľ sa vraciam, už nie som doma, a tam, kam sa vraciam, ešte nie som doma.

Przyjedź! Wszędzie tam, gdzie Cię nie ma jest mi Ciebie za dużo.

River Tam (Summer Glau): No power in the 'verse can stop me.

Tam nepietiek, kam ir par daudz.

Not bad," Rhys said, peering over my shoulder. He'd appeared moments before, a healthy distance away, and if I didn't want to startle me. As if he'd known about the time Tamlin had crept up behind me, and panic hit me so hard I'd knocked him on his ass with a punch to his stomach. I'd blocked it put - the shock on Tam's face, how easy it had been to take him off his feet, the humiliation of having my stupid terror so out in the open...

When u are small, u can choose which way to grow. If you are kind and decent, you grow into a kind and decent man. And if you are like El Patron . . . Just think about it.” – Tam Lin

Nefesini yüzümde tutuyorum Gülüşünü aklımda Morarmış yüzlerini Isıttım kaç gece, ısıtıyorum İçimdesin, büyütüyorum seni Seni yepyeni bir dünya yapıyorum kendime Tam kralca yaşanacak Şimdi yoksun üstelik uzaktasın Ellerin yapayalnız biliyorum Gözlerin dalıyor yine Hep benim için olmalı

His shadow slipped over hers again, and she could almost feel his eyes studying her. "You're different," his voice whispered. "I can't decide if that's a good thing." 'It is', she transmitted, surprised at how much she wanted him to believe her. He walked away without another word.

Tam başlarken bitti bilip gittiler... Dostlukları, umudları silip gittiler. Bana bakıp, şimdi başka yerlerde Başka şeyler vardır deyip gittiler.

She would drink until the trembling stopped. Then she would wilt over the piano like one of Celia's spinaches when Tam Lin forgot to water the garden.

Zannediyorsun ki, hepimiz birer makineyiz ve evvelden kurulduğumuz gibi işleriz. Bir yerde bir bozukluk oldu mu, derhal orayı sökup atmak lazım!.. En kuvvetli insanın bile bazan ne kadar zayıf anları, istediğinin tam aksini yapmaya mecbur olduğu dakikaları bulunduğunu nasıl inkar edebiliriz?

I met a woman who told me that she wasn't attracted to Asians. "No worries," I said. "I'm not attracted to racists

Dünya, benim gibi insanlarla dolu mahallelerden meydana gelseydi, bir beton çölüne dönerdi. İnsanlığın ve insansızlığın yüz karasıydım. Kendime acımak istedim. Mutlak bir ümitsizliğe düşmek istedim. Belki tam düştükten sonra çıkmak kolay olurdu. Fakat, bütün bu düşündüklerimin, kelimelerden ibaret olduğunu biliyordum. Pencereye yaklaştım, başımı yukarı kaldırarak gökyüzüne baktım. Ay oradaydı. Bildiğim ay. Hayır, ben adam olmazdım. Gerçek bir acı duyduğumdan bile kuşkum vardı.

Ugh, don’t even get me started,” Tam grumbled. “Our real family name is supposed to be Tong. But my great-great-great-great-great-great-great-great-great-grandmother started calling herself Lady Song, and when she registered her daughter, she put that as the surname—and it’s been passed down ever since.

Tam would gut me if he caught you drinking that.” “Always looking after your best interests,” I said, and pointedly chugged the contents of the glass. It was like a million fireworks exploding inside me, filling my veins with starlight. I laughed aloud, and Lucien groaned. “Human fool,” he hissed. But his glamour had been ripped away. His auburn hair burned like hot metal, and his russet eye smoldered like a bottomless forge. That was what I would capture next. “I’m going to paint you,” I said, and giggled—actually giggled—as the words popped out. “Cauldron boil and fry me,” he muttered, and I laughed again.

The Witch Queen comes on wings of night. The Witch Queen has your heart's delight. Hold him, hold him, hold on tight. Hide him, hide him, out of sight.

Demiri nasıl tavında dövmek gerekiyorsa, çekiç darbelerini nasıl soğutmadan indirmek gerekiyorsa her kelimeyi de öyle tam zamanında söylemek gerekiyordu. O anı geçince söz soğuyor, katılaşıyor, insanın yüreğine taş gibi oturuyor ve bu ağırlığı kaldırıp atmak hiç de kolay olmuyordu.

Tam Lin says rabbits give up when they're caught by coyotes," Matt said after he'd calmed enough to trust his voice. "He says they consent to die because they're animals and can't understand hope. Hit humans are different.. They fight against death no matter how bad things seem, and sometimes, even when everything's against them, they win." "Yeah. About once in a million years," said Chacho. "Twice in a million," said Matt. "There's who of us." "You are one dumb bunny," said Chacho, but he stopped crying.

Evde de karnımız doymuyor değildi ama büyükannem, pişirdiği ucuz et yemeklerinin daha ilk lokmasını ağzımıza götürürken, "Umarım beğenirsiniz, şunun yarım kilosuna tam kırk bir sent verdim," deme alışkanlığına sahipti, ben de o zaman bir pazar günü rostosu yerine madeni paraları yiyormuşum duygusuna kapılırdım.

bir akşam eve dönerken mahallenin bakkalına uğramış, öteberi almıştım. tam kapıdan çıkacağım sırada, karşı evin bir odasında kira ile oturan bekarın radyosu weber’in oberon operası uvertürünü çalmaya başladı. az daha elimdeki paketleri yere düşürecektim. maria ile beraber gittiğimiz birkaç operadan biri de buydu ve onun weber’e hususi bir muhabbeti olduğunu biliyordum; yolda hep onun uvertürünü ıslıkla çalardı. kendisinden daha dün ayrılmış gibi taze bir hasret duydum. kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. bunun sebebi herhalde “bu öyle olmayabilirdi!” düşüncesi yoksa insan mukadder telakki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.

Hmm,” Keefe said as Tam nudged both him and Fitz aside. “On the one hand, the look on Fitz’s face is pretty priceless right now, and I know it’s killing him not to say, ‘But we’re Cognates!’ But on the other hand . . . don’t go thinking this lets you into the Foster Fan Club, Bangs Boy!

Düşün! Bize, matematik dünyasının kurgusal ve sonsuz olduğu öğretildi. Bunu kabul ederim, 1'den sonra 2 gelir dendi. Bunu da kabul ederim. Ama sonra, 1 ile 2 arasındaki sonsuzluğu düşündüm. Peki o nereye gitti? İrrasyonel sayılar varken bir sayıdan sonra diğer bir tam sayı nasıl gelebilir? Eğer 1'den sonra virgül konursa ve bunun da kıçına sonsuz sayı konabiliyorsa 2 nasıl gelir? İşte! Soru bu! Yanıtsız bir soru. Ve işte matematiğin hatası! Dolayısıyla matematik yok. Onun üzerine kurulmuş dünya düzeni de yok... Ama ben anlayabilirim. Anlayabilirim bu sorunu. Ve o zaman ortaya yaklaşık sayılar çıkar. Yani hiçbir sayı tam değildir. Hepsi tama yaklaşır. Ama varamaz. Demektir ki, 1,999...9'u bize 2 diye yutturmaya çalışan bir dünyanın çocuklarıyız. Ve dünya da aslında tam gibi görünürken, aslmda bir irrasyonellik harikası. İşte bunun için hayat yoktur. Olsa dahi o da irrasyoneldir! Yani anlamsızdır. Ne bir başlama nedeni, ne de bir oluş nedeni vardır. Evrende uçuşan kocaman bir irrasyonellik. Tabiî ki dünyanın bir anlamı olması gerekmiyor. Belki de onu anlamlandıran üzerinde yaşayan akıl sahibi yaratıklardır. Ama onların da bizi getirdiği nokta ortada!

Funny, Tam thought, how different a thing could seem at a distance—how beautiful, despite the ugly truth. Was it worth it, she wondered, to look closer? To examine something, or someone, if doing so risked changing your perception of them forever after? She was young enough to think the answer was yes, but too young to know if she was right.

I tried to warn you." "I know," Keefe told him. "And I tried to listen." "I know," Tam said quietly. "And ... here we are." "I'm pretty sure that was inevitable," Keefe agreed. "So I want you to know three things, okay? The truest things you'll ever hear." He waited for Tam to nod before he told him, "Number one: I still don't like you."Tam's lips twitched at that, but he stayed silent as Keefe added, "Number two: I will always make fun of your bangs." That earned Keefe an actual smile.

İnsan ne tam anlamıyla kötü ne de tam anlamıyla iyidir. Ahlaklı insanların bazı zayıflıkları, ahlaksızların da iyi yanları vardır. Bu düşünceyi kesin kabul etmemiz gerekir, çünkü ancak böyle bir düşünceyle hem iyilere hem de kötülere karşı insaf ve merhamet duyguları içinde oluruz. İyileri kibirden, kötüleri kederden kurtaran gene bu düşüncedir.

No power in the 'verse can stop me!

What begg’st thou then? fond woman, let me go. Lav: ’Tis present death I beg; and one thing more That womanhood denies my tongue to tell. O! keep me from their worse than killing lust, And tumble me into some loathsome pit, Where never man’s eye may behold my body: Do this, and be a charitable murderer. Tam: So should I rob my sweet sons of their fee: No, let them satisfy their lust on thee. Dem: Away! for thou hast stay’d us here too long. Lav: No grace! no womanhood! Ah, beastly creature, The blot and enemy to our general name. Confusion fall—

POETA Po całym świecie możesz szukać Polski, panno młoda, i nigdzie jej nie znajdziecie. PANNA MŁODA To może i szukać szkoda. POETA A jest jedna mała klatka - o, niech tak Jagusia przymknie rękę pod pierś. PANNA MŁODA To zakładka gorseta, zeszyta trochę przyciaśnie. POETA ---A tam puka? PANNA MŁODA I cóż za tako nauka? Serce-!-? POETA A to Polska właśnie.

Mahkümluk serüvenimn son gecesinn siniriyle hamağımda dönüp duruyorm. Yerimden kalkıyor,son aylarda çok iyi baktığm bahçemde geziniyorum.Ay ışığı ortalığı gün gibi aydınlatıyor. Nehrin suyu, gürültü etmeden denize doğru akıyor. Kuş sesi duyulmuyor, hepsi uykuda. Gökyüzü yıldızlarla kaplı, ama ay öylesine parlak ki yıldızları görebilmek için ona sırt çevirmek gerek. Tam karşımda sık orman, tek açıklık..El Dorado köyünün yapıldığı yer. Doğanın bu derin sessizliği beni dinlendiriyor. İçimdeki telaş yavaş yavaş diniyor, bu anın durgunluğu…ihtiyaç duyduğum huzuru sağlıyor bana

Pleasures are like poppies spread You seize the flower its bloom is shed Or like the snow falls in the river A moment white, then melts forever Or like the Borealis race That flit ere you can point their place Or like the rainbow's lovely form Evanshing amidst the storm Nae man can tether time nor tide The hour approaches, Tam must ride

Theo lời Lão Tam, mỗi người đến quốc lộ 318 dẫn tới Tây Tạng luôn mang theo một câu chuyện, và họ đi để quên. [...] Lão Tam lên đường, mang theo thất vọng về bản thân. Hai mươi ba tuổi, học hành, sự nghiệp, tình yêu ... tất cả đều là con số không. [...] Tôi nhớ người ta nói, người đi du lịch có ba lý do chính, một là thất ý, hai là thất tình, và ba là thất thường.

Daha kolay yaşamalıyım, metruk evlerde yaşayan 'tam işte o kelimeydi' dediğim insanların arasında. Daha kolay ama nasıl, onu da bilmiyorum. Aşk iki de bir ellerimi tutmak istiyor. 'bir gün sen de cezanı çekersin' diyor. Boşuna, ellerimi verme! uyutmayacağım seni, ninniler büyütmuyor çünkü. Bahçende sıçrayan ağustos böcekleri hala saçlarımın içinde. Bir tek ben kanadım, bir tek sen gördün beni. "Artık özgürüm, öyle yalnızım ki".

I believe that reappropriation can be a powerful tool for creating social change. Sometimes, things like irony, satire, or humor are more effective in getting at difficult truths or concepts like white privilege, orientalism, and the exoticization of culture.

The act of claiming an identity can be transformational. It can provide healing and empowerment. It can weld solidarity within a community. And, perhaps most importantly, it can diminish power from an oppressor, a dominant group.

At the moment, if you asked me, I would say that this book is about keeping the heart of flesh in a world that wants to put in a heart of stone; and about how, regardless of the accusations regularly flung at them from all quarters, learning and literature can help their adherents accomplish that.

Keefe stepped closer. “I know. It’s one of the things I like about you.” Her stomach filled with fluttering things, which flitted around even more when she noticed how close they were now standing. The toes of their boots were almost touching, and his breath felt warm on her cheeks. Someone cleared their throat, reminding them they weren’t alone. When Sophie turned, she found Grady glaring and Edaline smiling that goofy smile again. She couldn’t decide which was worse. “We’re heading home—” Grady started. “But you don’t have to leave with us,” Edaline finished. “Just make sure you let us know where you are if you decide to go somewhere.” Grady started to say something else, but Edaline created a path of light and whisked him away. “That was weird,” Sophie mumbled, sure her face was bright red. “Yeah,” Keefe said, his cheeks flushed too—but that was probably from the freezing wind. “So you really don’t want to come over?” she asked. “Even for a little while?” “I . . . can’t. But you should go to Dex’s. Or go hang with my buddy Bangs Boy.” “Still refusing to call him Tam, huh?

Năm pháp nào cần phải an trú nội tâm? "Ta nói đúng thời, không phải phi thời; ta nói đúng sự thật, không phải không đúng sự thật; ta nói lời nhu hòa, không phải nói lời thô bạo; ta nói lời liên hệ đến mục đích, không phải lời không liên hệ đến mục đích; ta nói với tâm từ bi, không nói với tâm sân hận". Năm pháp này cần phải an trú nội tâm.

Peki Mac.Rahatla.'' Mac mı? Bana Mac mi demişti gerçekten? Nefes almaya uğraştım.''Ölecek miyim?'' diye hırıldayarak sordum.''Beni öldürecek misin?'' ''Sana rahatlamanı söylüyorum, sen ise kalkmış seni öldüreceğimi mi düşünüyorsun? Tam bir kadın mantıksızlığıyla davranıyorsun.'' Sonradan aklına gelmiş gibi ekledi. ''Artık serbestçe konuşabilirsin.'' ''Öyle davranmıyorum.Bana Mac diye hitap ettiğin iki seferde de ölümle pençeleşiyordum.Şu anda da etrafta başka bir tehdit unsuru olmadığına göre, beni öldürmek üzere olmalısın.Kesinlikle çok mantıklı bir çıkarım.'' ''Sana Mac diye hitap etmedim.'' ''Evet ettin.'' ''Sana Bayan Lane diye hitap ettim.'' ''Hayır etmedin.'' ''Evet ettim.

Beklemek ileriye doğru acele etmek,zamanı ve içinde bu anı bir armağan yerine bir engel gibi görmek,değerlerini yadsıyıp yok ederek zihninde üzerlerinden atlayıp geçmek demektir.Beklemek sıkıcıdır denir,oysa,büyük bir oranda zamanı kullanmadan ve deneyimlerinden geçmeden tüketmek eğlencelidir de.Hiçbir şey yapmadan bekleyen bir kişi,hiçbir yararı olmadan bir sürü şeyi sindirim sistemine yığan bir obura benzer diyebiliriz.Daha da ileriye giderek hazmedilmemiş gıdaların bir insanı daha güçlü yapmadığı gibi geçen zamanın insanı yaşlandırmadığını söyleyebiliriz.Zaten ari ve tam bekleme diye bir şey yoktur.

Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. Güneş onu yakıp kavurur. O da Tanrıya yakarır keşke güneş olsaydım diye. "Ol" der Tanrı. Güneş oluverir. Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz. Bulut olmak ister. "Ol" der Tanrı. Bulut olur. Rüzgar alır götürür bulutu, rüzgarın oyuncağı olur. Rüzgar olmak ister bu kez. Ona da "Ol" der Tanrı. Rüzgar her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur. Herşey karşısında eğilir. Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar. Ordan esen burdan eser, kaya banamısın demez! Bildiniz, Tanrı kaya olmasına da izin verir. Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı... Sırtında bir acı ile uyanır.... Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. ..

Eroinden söz ederken kendimi şaşırtıcı ölçüde iyi, sakin ve berrak hissediyordum. "Tam olarak bilmiyorum, Tom, bilmiyorum. Bi şekilde her şeyi daha gerçekçi kılıyor. Hayat sıkıcı ve anlamsız. Büyük umutlarla başlıyoruz, sonra çuvallıyoruz. Hepimiz bi gün büyük sorulara cevap bulmadan öleceğimizi keşfederiz. Hayatımızın gerçeğini farklı biçimlerde yorumlayacak dolambaçlı düşünceler geliştiririz, bedenimizle büyük şeylere, gerçek şeylere dair kayda değer bi bilgiye uzanmaksızın. Aslında, kısa ve hayal kırıklıklarıyla dolu bi hayat yaşar, sonra da ölürüz. Kendimizi her şeyin tamamen anlamdan yoksun olmadığına inandırmak için hayatlarımızı bokla doldururuz; kariyerle, ilişkiyle falan. Eroin dürüst bir uyuşturucudur, çünkü bu yanılsamaları sıyırıp atar. Eroin çaktığında iyiysen, kendini ölümsüz hissedersin. Kötüysen zaten var olan sıkıntıyı artırır. Tek dürüst uyuşturucudur. Bilincini değiştirmez. Bi anda çarpar ve gevşetir. Ondan sonra dünyanın sefaletini olduğu gibi görür, kendini buna karşı duyarsızlaştıramazsın.

They had Rembrandt on the calendar that year, a rather smeary self-portrait due to imperfectly registered color plate. It showed him holding a smeared palette with a dirty thumb and wearing a tam-o’-shanter which wasn’t any too clean either. His other hand held a brush poised in the air, as if he might be going to do a little work after a while, if somebody made a down payment. His face was aging, saggy, full of the disgust of life and the thickening effects of liquor. But it had a hard cheerfulness that I liked, and the eyes were as bright as drops of dew. I was looking at him across my office desk at about four-thirty when the phone rang and I heard a cool, supercilious voice that sounded as if it thought it was pretty good. It said drawlingly, after I had answered: “You are Philip Marlowe, a private detective?

Hayat beni sıkıyor..." dedi. "Her şey beni sıkıyor. Mektep, profesörler, dersler, arkadaşlar... Hele kızlar... Hepsi beni sıkıyor... Hem de kusturacak kadar..." Bir müddet durdu. Eliyle gözlüğünü oynattı ve devam etti: "Hiçbir şey istemiyorum. Hiçbir şey bana cazip görünmüyor. Günden güne miskinleştiğimi hissediyorum ve bundan memnunum. Belki bir müddet sonra can sıkıntısı bile hissedemeyecek kadar büyük bir gevşekliğe düşeceğim. İnsanlar bir şey yapmalı, öyle bir şey ki... Yoksa hiçbir şey yapmamalı. Düşünüyorum: Eliminizden ne yapmak gelir? Hiç!... Milyonlarca senelik dünyada en eski şey yirmi bin yaşında. Bu bile biraz palavralı bir rakam. Gecen gün bizim felsefe hocasıyla konuşuyordum. Lafı gayet ciddi tarafından açtım ve 'hikmeti vücudumuz'u araştırmaya çalıştım. Dünyaya ne halt etmeye geldiğimiz sualine o da cevap veremedi. Yaratmak zevkinden, hayatin bizatihi bir hikmet olduğu hakikatinden dem vurdu, fakat çürük. Ne yaratacaksın? Yaratmak yoktan var etmektir. En akillimizin kafası bile bizden evvelkilerin depo ettiği bir suru bilgi ve tecrübenin ambarı olmaktan ileri geçemez. Yaratmak istediğimiz şey de bu mevcut malları seklini değiştirerek piyasaya sürmekten ibaret. Bu gülünç is bir insani nasıl tatmin eder bilmiyorum. Bizde ziyasını beş bin senede gönderen yıldızlar varken, en kabadayısı elli sene sonra kütüphanelerde çürüyecek ve nihayet beş yüz sene sonra adi unutulacak eserler yazarak ebedi olmaya çalışmak yahut üç bin sene sonra kolsuz bacaksız, bir müzede teshir edilsin diye ömrünü çamur yoğurmak ve mermere kalem savurmakla geçirmek bana pek akilli isi gibi gelmiyor." Sesine mühim bir eda vererek ağır ağır mırıldandı: "Bana öyle geliyor ki, hakikaten yapabileceğimiz bir tek is vardır, o da ölmek. Bak, bunu yapabiliriz ve ancak bu takdirde irademizi tam bir şey yapmakla kullanmış oluruz. Ben ne diye bu isi yapmıyorum diyeceksin! Demin söyledim ya, müthiş bir gevşeklik içindeyim. Üşeniyorum. Atalet kanunu icabı sürüklenip gidiyorum. Eeeeh.

Hayat, kendini öyle bir gelip senin karşına koyuyor ki, hayallerini, umutlarını, çocukluğundan, gençliğinden beri kurduklarını yutturuveriyor sana. Sınavlar geliyor, zoraki takılmış kravatlarla, en son akraba düğününde giyilmiş biçimsiz takım elbiselerle iş görüşmeleri geliyor, askerlik geliyor, kredi kartı geliyor, ay sonu geliyor, ihtiyarların bir bir ölmesi, gençlerin bir bir ihtiyarlaması geliyor. Durduğu yerde ağırlaşmaya başlıyor hayat. Yapış yapış bir şey gibi. Kanatlarına bulaşıyor, ökseye tutulmuş gibi kalıyor insan. Hani, zaten uçacağından değil de, yine de zoruna gidiyor. Daha büyük yarınların hayalini kurmak, yarın sabah kalkıp işe ya da iş aramaya gideceğin gerçeğinin arkasında kalıyor. Unutturuyor kendini, sanki bütün gençliğini ışıklar içinde geçirten o değilmiş gibi. İnsan utanıyor sonra o sarılı kırmızılı dergileri, bozuk megafonundan sokaktakileri umuda tavlamaya çalışan çatık kaşlı gençleri, duvarlara intizam bir aceleyle yazılmış o orak şekilli Ş harflerini gördükçe. Sanki önceden söylediği bir yalanı herkes öğrenmiş gibi utanıyor. Göz göze gelmemeye çalışarak uzaklaşıyor yanlarından, hayat da öyle geçip gitmiyor mu, biz güzel şeyler yapmaya çalışırken, tam da en güzel şeyler oluverecekmiş gibiyken. Öyleyse yaşamak, hayata karşılık hayallerden vazgeçtiğimiz bir kaybetme biçimidir.

Mīlestība ir pārejošs ārprāts, tā izverd kā vulkāns un pēc tam norimst. Un, kad tā norimusies, ir jāpieņem lēmums. Tad ir jāizdomā, vai jūsu abu saknes ir savijušās kopā tik cieši, ka par šķiršanos nespējat pat iedomāties. Jo tāda ir mīlestība. Mīlestība nav elpas trūkums, tā nav satraukums, tā nav nebeidzamās kaisles solījumu neapturamā plūsma, tā nav vēlēšanās katru mīļu brīdi pāroties, tā nav gulēšana naktī nomodā un iztēlošanās, ka viņš noklāj skūpstiem katru tavu miesas pleķīti. Nesarksti, es tev saku patiesību. Tā ir vienkārši "iemīlēšanās", tā katram muļķim pa spēkam. Mīlestība pati ir tas, kas paliek pāri pēc tam, kad iemīlēšanās izplēnējusi, un tā ir gan māksla, gan veiksme.

Konu fakirlik, ölüm, acı, ayrılık, kötülük, aşk ya da kederse insan çoğu zaman ya genelgeçer laflar eder ya da Atay'ın "aptalca" demekten çekinmeyeceği bir biçimde duygulanır; Hikmet'in dediği gibi "kalabalık yerlerde ağlayan sarhoşlara" döner. Ağzından basmakalıp şeyler çıkar; kendini, daha kötüsü anlatmak istediği şeyi gülünç duruma düşürüverir. Çünkü insan böyle şeylerden söz ederken başkaları ya aldırmazlar ya da insanı istemediği kadar ciddiye alırlar. Çünkü insan anlatınca küçük düşer, yanlış anlaşılır, çünkü bazı kötü hatıralar insanın aklından kelime olarak çıkmıştır ama görüntü olarak kalmaya devam eder, çünkü kelimeler o görüntüyü hiçbir zaman tam olarak anlatamaz, çünkü içinde kötülüğün olduğu bir dünyayı, içinde kötülüğün olduğu bir dünyaya içinde kötülük barındıran bir dille anlatmak zordur. İşte Atay'ın konusu bütün bunlardır. Tutunamayanlar'da Selim bu yüzden ağzından çıkan kelimelerin altında ezilir; büyük kelimelerden kaçınır, büyük kelimeler kullandığını görür. Bu yüzden "bazı durumları anlatmak ne kadar zor" der Turgut, "söylemek yapmaktan zor", der Hikmet, "bütün hayatımı kelimeler uğruna harcadım, içi boş kelimeler uğruna," der, kelimelerden kuşkuya düşer: "Kelimeler, albayım, bazı anlamlara gelmiyor. 'Kelimeler, albayım, hangi anlama geliyor?

Bu ten... Tam burası..." Parmakları, göğüs oluğuna doğru ilerledi. Ardından dudakları ellerinin çizdiği rotayı takip etti. "Sadece benim..." diye fısıldadı, dudakları oraya değmeden, ıslak öpücüklerinden birini bırakmadan hemen önce. "Sadece ben görmeliyim. Benim düşüncelerimi süslemeli tenin. Kokun... Yumuşaklığın... Bedeninin sıcaklığı..." "Yağız..." diye fısıldadı Mira nefes nefese. "Hiç adil oynamıyorsun." "Biliyorum. Ama aşkta her şey mubahtır, anlayamadın mı?" "Sırf şu elbiseyi çıkarayım diye yapıyorsun." Yağız hafifçe gülümsedi. Evet, bu da bir nedendi. Ama söz konusu karısı olunca, tek sebep asla bundan ibaret değildi. "Yanılıyorsun, Mira'm. Sırf seni sadece kendime saklamak istediğimden yapıyorum. Bir tek ben göreyim diye... Bir tek ben seveyim diye...

Sigmund Freud once asserted, "Let one attempt to expose a number of the most diverse people uniformly to hunger. With the increase of the imperative urge of hunger all individual differences will blur, and in their stead will appear the uniform expression of the one unstilled urge." Thank heaven, Sigmund Freud was spared knowing the concentration camps from the inside. His subjects lay on a couch designed in the plush style of Victorian culture, not in the filth of Auschwitz. There, the "individual differences" did not "blur" but, on the contrary, people became more different; people unmasked themselves, both the swine and the saints. And today you need no longer hesitate to use the word "saints": think of Father Maximilian Kolbe who was starved and finally murdered by an injection of carbolic acid at Auschwitz and who in 1983 was canonized. You may be prone to blame for invoking examples that are the exceptions ot the rule. "Sed omnia praeclara tam difficilia quam rara sunt" (but everything great is just as difficult to realize as it is rare to find) reads the last sentence of the Ethics of Spinoza. You may of course ask whether we really need to refer to "saints." Wouldn't it suffice just to refer to decent people? It is true that they form a minority . More than that, they always will remain a minority. And yet I see therein the very challenge to join the minority. For the world is in a bad state, but everything will become still worse unless each of us does his best. So let us be alert-alert in a twofold sense: Since Auschwitz we know what man is capable of. And since Hiroshima we know what is at stake.

... Herhangi bir duyguyu öldürmenin yolu, onda ısrarcı olmaktır; üzerinde fazlaca durup o duyguyu abartmaktır. İnsanlığı sevmek konusunda ısrarcı olun, adım kadar eminim ki sonunda herkesten nefret etmeye başlarsınız...Çünkü hiç kimse " her zaman" sevilebilir değildir. Herkesin sevilebilir olduğu konusunda ısrarcı olursanız, bu onların üzerinde baskı yaratır ve daha az sevilebilir hale gelirler. Eğer sevilmeye değer olmadıkları halde kendinizi onları sevmeye zorlarsanız veya onları seviyormuş gibi yaparsanız, her şeyi bozarsınız ve sonunda nefret duygusunun içine düşersiniz. Herhangi bir duyguyu zorlamanın sonucu, o duygunun ölmesi ve tam tersi bir duygunun onun yerine geçmesidir... Bu iyi bir şey değil. Duygularınızı zorladığınız her an kendinize zarar veriyorsunuz ve istediğiniz şey üzerinde tam tersi bir etki yaratıyorsunuz...Yapılacak tek şey, sahip olduğunuz gerçek hislerin farkında olmak ve onları değiştirmeye çalışmamaktır. Bu diğer insanı özgür bırakmanın tek yoludur...

Peki ama sevmek için ne gerekir? İşte tam bu noktada nedensizliğin arsız kuşları üzerinize pisler. Ciddiyim, bir de bakmışsınız, seviyorsunuz. Biri çıkar karşınıza, balkon yıkamanın çok güzel bir şey olduğunu söyler, seversiniz. Bir başkası çıkar, çocukluğundan beri bir gülümsemenin dudaklarından, yüzden nasıl silindiğini takip ettiğini söyler, seversiniz. Bütün çocukların okuldan koşarak çıktığını fark edip etmediğini sorduğunuzda, 'Evet, üstelik kışın, paltolarını giymeden yalnızca kapşonlarını başlarına geçirip öyle koşarlar.' yanıtını veren genç bir kadını, güzel domates kesen orta yaşlı bir adamı, Oktay Rifat'ın 'Bir Uykuda' şiirini çok seven birini, ispirto ocağını cezvesini ve fincanını yanından ayırmayan bir kahve tiryakisini, kızının saçlarını tarayan bir babayı, 'bal kavanozu' diyemeyip 'bal kavanözü' diyen bir anneyi, herkesi herkesi sevebilirsiniz. İnsan sevilecek bir canlıdır. Gezegenimizdeki en güzel şeydir. Yattığım yerden biliyorum bunu. Ama Pervin bilmiyordu.

What?” Lucien laughed. “Yes—all those female faeries around you were females for Tamlin to pick. It’s an honor to be chosen, but it’s his instincts that select her.” “But you were there—and other male faeries.” My face burned so hot that I began sweating. That was why those three horrible faeries had been there—and they’d thought that just by my presence, I was happy to comply with their plans. “Ah.” Lucien chuckled. “Well, Tam’s not the only one who gets to perform the rite tonight. Once he makes his choice, we’re free to mingle. Though it’s not the Great Rite, our own dalliances tonight will help the land, too.” He shrugged off that invisible hand a second time, and his eyes fell upon the hills. “You’re lucky I found you when I did, though,” he said. “Because he would have smelled you, and claimed you, but it wouldn’t have been Tamlin who brought you into that cave.” His eyes met mine, and a chill went over me. “And I don’t think you would have liked it. Tonight is not for lovemaking.

Draugs nav laba grāmata, ko kurā katrā laikā arī nemazgātām rokām var noņemt no plaukta, lai bagātinātu vientuļu vakara stundu, izkliedētu garlaicību, atrastu sapratēju. Draudzība ir dvēseļu mijiedarbības skaistākais, vārīgākais, rūpīgi kopjamais zieds, kas, ja tam nepievērš pietiekami vērības, nonīkuļo un nokalst, vēl iekām pilnīgi uzziedējis. Ir vārdi, kas satur indi, un drausmi ir, ka izrunāto vārdu nevar paņemt atpakaļ. Kā indīga bulta tas reizēm aizķeras dvēselē un aizdzen to bojā. Bet ir arī vārdi, kuros apslēpts burvju spēks. No viena maza vārda nonīkusi dvēsele var atspirgt, atjaunoties, – sākt ziedēt visiem pavasara ziediem reizē. Tu pacietīgi izturi arī tās drauga īpašības, kas, ja ir citiem, tevi pilda ar īgnumu. Draugs ir nevis labu īpašību katalogs, bet dzīvs cilvēks, kura negatīvās īpašības tu tikpat labi pazīsti kā pozitīvās, nesaslejoties pret tām. Ja draugs no tevis aiziet tādēļ, ka tu žāvājoties muti neaizklāj ar roku, tad neskumsti par to. Kā ir malu mednieki, tā ir malu draugi, kas tver tikai tavas būtības ārējās malas. Ar tiem jauki pakavēties vienu otru stundu, bet dvēseli viņi nebagātina, ziemas vidū nespēj ienest pavasari, pusnaktī neaizdedzina gaismu.

Beceriksiz ve korkak bir hayvandır. İnsan boyunda olanları bile vardır. İlk bakışta, dış görünüşüyle, insana benzer.Yalnız, pençeleri ve özellikle tırnakları çok zayıftır. Dik arazide, yokuş yukarı hiç tutunamaz. Yokuş aşağı, kayarak iner. (Bu arada sık sık düşer).Tüyleri yok denecek kadar azdır. Gözleri çok büyük olmakla birlikte, görme duygusu zayıftır. Bu nedenle tehlikeyi uzaktan göremez. Erkekleri, yalnız bırakıldıkları zaman acıklı sesler çıkarırlar.Dişilerini de aynı sesle çağırırlar. Genellikle başka hayvanların yuvalarında (onlar dayanabildikleri sürece) barınırlar. ya da terkedilmiş yuvalarda yaşarlar. Belirli bir aile düzenleri yoktur. Doğumdan sonra ana, baba ve yavrular ayrı yerlere giderler. Toplu olarak yaşamayı da bilmezler ve dış tehlikelere karşı birleştikleri görülmemiştir. Belirli bir beslenme düzenleri de yoktur. Başka hayvanlarla birlikte yaşarken onların getirdikleri yiyeceklerle geçinirler.Kendi başlarına kaldıkları zaman genellikle yemek yemeyi unuturlar. Bütün huyları taklit esasına dayandığı için, başka hayvanların yemek yediğini görmezlerse, acıktıklarını anlamazlar. (Bu sırada çok zayıf düştükleri için avlanmaları tavsiye edilmez). İçgüdüleri tam gelişmemiştir. Kendilerini korumayı bilmezler. Fakat -gene taklitçilikleri nedeniyle- başka hayvanların dövüşmesine özenerek kavgaya girdikleri olur. Şimdiye kadar hiçbir tutunamayanın bir kavgada başka bir hayvanı yendiği görülmemiştir. Bununla birlikte, hafızaları da zayıf olduğu için, sık sık kavga ettikleri, bazı tabiat bilginlerince gözlemlenmiştir. (Aynı bilginler, kavgacı tutunamaynların sayısının gittikçe azaldığını söylemektedirler).Din kitapları, bu hayvanları yemeyi yasaklamışsa da gizli olarak avlanmakta ve etleri kaçak olarak satılmaktadır. Tutunamayanları avlamak çok kolaydır. Anlayışlı bakışlarla süzerseniz hemen yaklaşırlar size. Ondan sonra tutup öldürmek işten bile değildir. İnsanlara zararlı bazı mikroplar taşıdıkları tespit edildiğinden, belediye sağlık müdürlüğü de tutunamayan kesimini yasak etmiştir. Yemekten sonra insanlarda görülen durgunluk, hafif sıkıntı, sebebi bilinmeyen vicdan azabı ve hiç yoktan kendini suçlama gibi duygulara sebep oldukları, hekimlerce ileri sürülmektedir. Fakat aynı hekimler, tutunamayanların bu mikropları, kasaplık hayvanlara da bulaştırdıklarını ve bu sıkıntılardan kurtulmanın ancak et yemekten vazgeçmekle sağlanabileceğini söylemektedirler.Hayvan terbiyecileri de tutunamayanlarla uzun süre uğraşmış ve bunları sirklerde çalıştırmak istemişlerdir. Fakat bu hayvanların, beceriksizlikleri nedeniyle hiçbir hüner öğrenemediklerini görünce vazgeçmişlerdir. Ayrıca birkaç sirkte halkın karşısına çıkarılan tutunamayanlar, onları güldürmek yerine mahzun etmişlerdir. (Halk gişelere saldırarak parasını geri istemiştir). Filden sonra, din duygusu en kuvvetli hayvan olarak bilinir. Öldükten sonra cennete gideceği bazı yazarlarca ileri sürülmektedir. Fakat toplu, ya da tek gittikleri her yerde hadise çıkardıkları için, bunun pek mümkün olmayacağı sanılmaktadır.Başları daima öne eğik gezdikleri için, çeşitli engellere takılırlar ve her tarafları yara bere içinde kalır. Onları bu durumda gören bazı yufka yürekli insanlar, tutunamayanları ev hayvanı olarak beslemeyi denemişlerdir. Fakat insanlar arasında barınmaları -ev düzenine uyamamaları nedeniyle- çok zor olmaktadır. Beklenmedik zamanlarda sahiplerine saldırmakta ve evden kovulunca da bir türlü gitmeyi bilmemektedirler. Evin kapısında günlerce,acıklı sesleriyle bağırarak ev sahibini canından bezdirmektedirler.(Bir keresinde, ev sahibi dayanamayıp kaçmışsa da,tutunamayan, sahibini kovalayarak, gittiği yerdedeonarahat vermemiştir

To jest dzika ziemia, kraj, który sam wybrałem, W nim szorstka, skalna góra, wielkie wrzosowisko. Rzadko na pustych polach tych głos jakiś słychać, Chyba głos zimnej wody, co gdzieniegdzie płynie Przez skały i wrzos wiotki rosnący w pustkowiu. Mysz tędy przebiegnie ni ptak nie przeleci, Bojąc się myszołowa, co po niebie płynie. Szybuje tam i krąży, kołysząc skrzydłami, Królestwo swe szerokie bystrym mierzy okiem, Łowi drżenie niewielkich ukrytych żyjątek, Rozdziera na kawałki i zrzuca je z nieba; Tkliwości i litości serce nie dopuszcza, Tam gdzie woda i skała tylko są pokarmem - Życie niełatwe, strachu jest pełne i wstrząsów. Czas nigdy nie wędrował do tego odludzia, Wrzos i czarne bażyny kwitną po terminie, Skały sterczą, strumyki spływają śpiewając, O to, czy pora wczesna, czy późna, nie dbają; Niebo płynie nad głową, błękitne lub szare; Zimę poznałbyś po tym, że śniegiem zacina, Gdyby nie to, że czerwiec jej zbroi się ima. Jednak to moja ziemia, najbardziej ją kocham, Pierwszy kraj, jaki powstał z Potopu, Chaosu; Nie ma w nim żadnych dolin miłych dla popasu, Nie ma podkutych koni, krwią nie był kupiony. Kraj odwieczny - pagórki są w nim fortecami Dla półbogów, gdy kroczą po ziemi, strach siejąc Wśród tłumu tłustych mieszczan w odległych dolinach.

Tears shone in Lucien’s remaining eye as he raised his hands and removed the fox mask. The brutally scarred face beneath was still handsome—his features sharp and elegant. But my host was looking at Tamlin now, who slowly faced my dead body. Tamlin’s still-masked face twisted into something truly lupine as he raised his eyes to the queen and snarled. Fangs lengthened. Amarantha backed away—away from my corpse. She only whispered “Please” before golden light exploded. The queen was blasted back, thrown against the far wall, and Tamlin let out a roar that shook the mountain as he launched himself at her. He shifted into his beast form faster than I could see—fur and claws and pound upon pound of lethal muscle. She had no sooner hit the wall than he gripped her by the neck, and the stones cracked as he shoved her against it with a clawed paw. She thrashed but could do nothing against the brutal onslaught of Tamlin’s beast. Blood ran down his furred arm from where she scratched. The Attor and the guards rushed for the queen, but several faeries and High Fae, their masks clattering to the ground, jumped into their path, tackling them. Amarantha screeched, kicking at Tamlin, lashing at him with her dark magic, but a wall of gold encompassed his fur like a second skin. She couldn’t touch him. “Tam!” Lucien cried over the chaos. A sword hurtled through the air, a shooting star of steel. Tamlin caught it in a massive paw. Amarantha’s scream was cut short as he drove the sword through her head and into the stone beneath. And then closed his powerful jaws around her throat—and ripped it out.

We got lots of secrets, Will. You Apollo guys can't have all the fun. Our campers have been excavating the tunnel system under Cabin Nine for almost a century. We still haven't found the end. Anyway, Leo, if you don't mind sleeping in a dead man's bed, it's yours-Jake Suddenly Leo didn't feel like kicking back. He sat up, careful not to touch any of the buttons. The counselor who died-this was his bed-Leo Yeah. Charles Beckendorf-Jake Leo imagined saw blades coming through the mattress, or maybe a grenade sewn inside the pillows. He didn't, like, die IN this bed, did he-Leo No. In the Titan War, last summer-Jake The Titan War, which has NOTHING to do with this very fine bed-Leo "The Titans," Will said, like Leo was an idiot. The big powerful guys that ruled the world before the gods. They tried to make a comeback last summer. Their leader, Kronos, built a new palace on top of Mount Tam in California. Their armies came to New York and almost destoyed Mount Olympus. A lot of demigods died trying to stop them-Will I'm guessing this wasn't on the news-Leo It seemed like a fair question, but Will shook his head in disbelief. You didn't hear about Mount St. Helens erupting, or the freak storms across the country, or that building collapsing in St Louis-Will Leo shrugged. Last summer, he'd been on the run from another foster home. Then a truancy officer caught him in New Mexico, and the court sentenced him to the nearest correction facility-the Wilderness School. Guess I was busy-Leo Doesn't matter. You were lucky to miss it. The thing is, Beckendorf was one of the first casualties, and ever since then-Jake Your cabin's been cursed-Leo

I skipped between the dancers, twirling my skirts. The seated, masked musicians didn’t look up at me as I leaped before them, dancing in place. No chains, no boundaries—just me and the music, dancing and dancing. I wasn’t faerie, but I was a part of this earth, and the earth was a part of me, and I would be content to dance upon it for the rest of my life. One of the musicians looked up from his fiddling, and I halted. Sweat gleamed on the strong column of his neck as he rested his chin upon the dark wood of the fiddle. He’d rolled up the sleeves of his shirt, revealing the cords of muscle along his forearms. He had once mentioned that he would have liked to be a traveling minstrel if not a warrior or a High Lord—now, hearing him play, I knew he could have made a fortune from it. “I’m sorry, Tam,” Lucien panted, appearing from nowhere. “I left her alone for a little at one of the food tables, and when I caught up to her, she was drinking the wine, and—” Tamlin didn’t pause in his playing. His golden hair damp with sweat, he looked marvelously handsome—even though I couldn’t see most of his face. He gave me a feral smile as I began to dance in place before him. “I’ll look after her,” Tamlin murmured above the music, and I glowed, my dancing becoming faster. “Go enjoy yourself.” Lucien fled. I shouted over the music, “I don’t need a keeper!” I wanted to spin and spin and spin. “No, you don’t,” Tamlin said, never once stumbling over his playing. How his bow did dance upon the strings, his fingers sturdy and strong, no signs of those claws that I had come to stop fearing … “Dance, Feyre,” he whispered. So I did. I was loosened, a top whirling around and around, and I didn’t know who I danced with or what they looked like, only that I had become the music and the fire and the night, and there was nothing that could slow me down. Through it all, Tamlin and his musicians played such joyous music that I didn’t think the world could contain it all. I sashayed over to him, my faerie lord, my protector and warrior, my friend, and danced before him. He grinned at me, and I didn’t break my dancing as he rose from his seat and knelt before me in the grass, offering up a solo on his fiddle to me.

Where did Grizel go?” Sandor asked as they turned to leave. “She’s supposed to stay by your side.” “I’m right here,” a husky female voice said as a lithe gray goblin in a fitted black jumpsuit seemed to melt out of the shadows. Fitz’s bodyguard was just as tall as Sandor, but far leaner—and what she lacked in bulk she made up for in stealth and grace. “I swear,” she said, tapping Sandor on the nose. “It’s almost too easy to evade you.” “Anyone can hide in this chaos,” Sandor huffed. “And now is not the time for games!” “There’s always time for games.” Grizel tossed her long ponytail in a way that almost seemed . . . Was it flirty? Sandor must’ve noticed too, because his gray skin tinted pink. He cleared his throat and turned to Sophie. “Weren’t we heading to the cafeteria?” She nodded and followed Fitz into the mazelike halls, where the colorful crystal walls shimmered in the afternoon sunlight. The cafeteria was on the second floor of the campus’s five-story glass pyramid, which sat in the center of the courtyard framed by the U-shaped main building. Sophie spent most of the walk wondering how long it would take Dex to notice her new accessories. The answer was three seconds—and another after that to notice the matching rings on Fitz’s thumbs. His periwinkle eyes narrowed, but he kept his voice cheerful as he said, “I guess we’re all giving rings this year.” Biana held out her hand to show Sophie a ring that looked familiar—probably because Sophie had a less sparkly, slightly more crooked, definitely less pink version on her own finger. “I also made one for you,” Dex told Fitz. “It’s in your thinking cap. And I have some for Tam and Linh, whenever we see them again. That way we’ll all have panic switches—and I added stronger trackers, so I can home in on the signal even if you don’t press your stone. Just in case anything weird happens.” “Your Technopath tricks aren’t necessary,” Sandor told him, pointing to their group of bodyguards—four goblins in all. “But it’s still good to have a backup plan, right?” Biana asked, admiring her ring from another angle. The pink stone matched the glittery shadow she’d brushed around her teal eyes, as well as the gloss on her

Sana yirmi beş yaş dayanılmaz haşarılığını kanıtlayan yazılarından kopya ettiğim birkaçını gönderiyorum.Kızma!Biliyorum yanlıştı sana gelmem.Kalan yanlışlıklar değil midir zaten.Karşılaştığımız ilk gün gözlerinde beliren huysuzluğu duyumsamıştım.Seni değişmiş görmeyeceğim hiç.Görmek de istemiyorum.Hep o aynı aşk adamı,töre kaçkını delikanlı.Birdenbire gecikmiş çöküntüye dayanamayan Byron portresi.Ben çürüdüm senin adına durmadan bilerek.Ellerime baktım.Çoraktı,çatlaktı.Belki tek vurgunluğun gözlerimeydi.Onlardı eskitilemeyen.Yıpranmazdılar ben istesem bile.Bir süre oyalama gücü veren sana.Yakınmıyorum. Yanlışlığın nerede olduğunu tam kestiremeden öleceğim gene de.Kin tutmaya ödün vermez bir ölüm olacak,umutlarıma.Bunalımlarını neye dayandırmak istersen iste,açılamazdın,açılmana yardım edemezdim.Tüm cayabileceklerimi birbirine tutuşturmaya kalkışsaydım,nasıl küçülürdüm biliyordum.O bilişi,onurlu alınganlığını yerleştirdiğin yüreğimin suçu ne?Biz bir varoluşun içinde ya da dışındaydık,onu hiçbir payanda ayakta tutamazdı.Susacaksın kuşkum yok,bu susku'yu senden önce salt unutulmuşluğa götürmeyi diliyorum.Kanayan tutkularında neyi parçalasan içinde ben varım,dahası ruhgöçüne uğrayarak ben olacağım !...Mutluyum nasıl isterdim bunu bilmeni.Bildiğini bilmek umudu,arttırmıyor mu sanıyorsun acımı.Aynı zamanda şaşkın bir doğa çarpığı.Ne İskender'ler imgeledim,ne Salvador Dali'ler sende.Bir gün beni yersiz yücelterek içini rahatlatmaya zaman bırakacağımı da seziyorum.Kocadı artık yüreğim,durmaya gönüllü.Duymayayım da yanıl,kutsa benden sonra beni,bağışladım şimdiden.Masalımızı yazmayacaksın yaşadığıma inandıkça.İşin kötüsü,yok olduğuma da inanamayacaksın!Gene de esirgeyeceğim seni,kesin ardıma bırakacağım,senin dileğin de bu,öylesine hırpalıyorsun çünkü,değmez bulacak,insanlık tragedyası karşısına çıkarılmış clown fantezisi sayacaksın,bize göre dünyamızın çocuk kalmış sevdasını!Oysa,bir kez ölümlü bakışını durdurabilseydin zamansızlıkta...Dur,yokla bedenini,bak ne sıcacık!Hep kıskandın kendini,kendinden canım aptalım benim.Sen hep yanılgı ve yenilgilerden oluştuğun için yaşayabilensin!

bedenlerin olmadığı bir kavgaya hazırlanman gerekiyor, her durumda karşı koymayı başarabileceğin, soyut bir kavgaya, diğerlerinin aksine düşe kalka öğrenilen bir kavgaya. kusurların mı, telaşa gerek yok. düşüncesizlik edip onları düzelteyim deme. sonra yerlerine ne koyacaksın ki? güçsüzlüğünü olduğu gibi sakla. yeni güç kazanmaya çalışma, hele senin için olmayan güçler, sana göre tasarlanmamış güçler, doğanın seni başka şeylere hazırlarken senden kaçındığı güçler söz konusuysa… birinin gelip senin içinde yüzmesine, senin içine yerleşmesine, senin içine alçı dökmesine izin veriyorsun ve sen hala kendin olmak istiyorsun! yanlışlarının sonuna kadar git, en azından bazı yanlışlarının, tam olarak hangi tür yanlış olduğunu iyice gözlemlemene imkan verecek biçimde. bunu yapmazsan, yarı yolda durursan, körlemesine gidersin ve tüm yaşamın boyunca hep aynı tür yanlışları tekrarlarsın, bazıları da çıkar buna senin “kaderinmiş” der. düşmanı, ki bu aslında kendi yapındır, zorla, açığa çıksın. eğer kendi kaderini değiştiremdiysen, o zaman kiralık bir daire olabilirsin yalnızca. çok erken akıllı oldukları için aptallar. sen ise uyum göstermek için acele etme. yedekte hep bir uyumsuzluk sakla. insanları hiç derinden tanımadın. onları gerçekten gözlemlemedin, hatta onları sonuna kadar sevmedin veya onlardan sonuna kadar nefret etmedin. sen yalnızca sayfaları şöyle bir karıştırmakla yetindin. öyleyse senin de sayfalarını karıştırmalarına ve birkaç yapraktan ibaret olmaya razı ol. anımsa, kazanan her kazandığında kaybeder. kendi küçük dünyanda hep daha fazla hüzmetkarım oldu diye düşünürken, muhtemelen sen daha fazla hizmetkar oluyorsun. kimin? neyin? eh işte artık ara, ara! bir şey yakaladıysan ister istemez daha fazlasına sahip olmuşsun demektir. bu fazlalıktan hiç şüphe duymuyorsun ve hakkında hiçbir şey bilmiyorsun, aradan uzun bir zaman geçmeden de bilmeyeceksin. belki tüm bir dönem geçtikten sonra da bilmeyeceksin. o zaman çok geç olacak. evet, çok geç. rahat olabilirsin, içinde berraklık kalmış. tek bir yaşamda her şeyi kirletememişsin. kendi kendine bulaşıcısındır, bunu anımsa. senin sana galip gelmesine izin verme. meleğinin sıkıcı hale gelmesi, seni bir iblis seçmeye zorladı, o da seni şeytanlaştırandan başkası değildir. onu iyi seçtin mi? olması gerektiği gibi şeytansıdır; ama şeytanın gücü senin cılız gücünle ille de orantısız değildir. göz kulak ol ona, sıkıca sarılırlar, bunu biliyorsun değil mi? eğer bir kara kurbağası italyanca konuşabiliyorsa, zamanla neden fransızca konuşmasın niye konuşmasın? aptallık edip kendini göstermiş olsan dahi, sakin ol, onlar seni görmediler. bir insanın yaşamın da taşıyabileceği duygu yükü sonsuz değildir. Üstelik çoğu insan da çabucak sona varır. daha da vahim olanı, senin hissedebileceklerinin yelpazesi sınırlı bir açıklığa sahiptir. büyük zahmetle, büyük riskler alarak ya da şansın yardımıyla ya da büyük kurnazlıkla bu yelpazeyi bazı kereler biraz daha açmayı başarabilirsin, o da belli bir süre için. ama doğanın yelpazesi öyle yapılmıştır ki, eğer sürekli dikkat etmezsen, fazla geçmeden daralır, ta ki kapanıncaya kadar. her allahın günü batan için ne yolcu gemisine ne de yolunu şaşırmış bir buzula ihtiyaç vardır, batmak, ilelebet batmak için. sahne düzenine ihtiyaç yoktur. ne titanic ne atlantis. eşlik yok, görecek bir şey de yok. yalnızca batıyorsun. elde, kalptekinden daha fazla şefkat, kalpte de davranıştan daha fazla şefkat bulunur. ona ait hareketleri bul. onun arzuladığı ve seni yeniden biçimleyecek hareketleri. elin dansı. şu andaki ve uzaktaki etkilerini gözlemle. bu çok önemlidir, özellikle hiç elleriyle hareket etmeyen bir insan olmuşsan. sende eksik olan buydu, boşu boşuna dışarıda aradıkların, incelemelerde ve derlemelerde değil. tanımsızca ele dön.