Solaris Stanislaw Lem Quotes

I felt myself being invaded through and through, I crumbled, disintegrated, and only emptiness remained.

But what am I going to see? I don't know. In a certain sense, it depends on you.

Successive bursts of static came through the headphones, against a background of deep, low-pitched murmuring, which seemed to me the very voice of the planet itself.

This is another lie. We are only seeking Man. We have no need of other worlds. A single world, our own, suffices us; but we can't accept it for what it is. We are searching for an ideal image of our own world: we go in quest of a planet, a civilization superior to our own but developed on the basis of a prototype of our primeval past.

We are only seeking Man. We have no need for other worlds. We need mirrors. We don't know what to do with other worlds. A single world, our own, suffices us; but we can't accept it for what it is. We are searching for an ideal image of our own world: we go in quest of a planet, of a civilization superior of our own but developed on the basis of a prototype of our primeval past." -Snow from Solaris by Stanislaw Lem

For some time there was a widely held notion (zealously fostered by the daily press) to the effect that the 'thinking ocean' of Solaris was a gigantic brain, prodigiously well-developed and several million years in advance of our own civilization, a sort of 'cosmic yogi', a sage, a symbol of omniscience, which had long ago understood the vanity of all action and for this reason had retreated into an unbreakable silence.

Man does not create gods, in spite of appearances. The times, the age, impose them on him. (tr. by Joanna Kilmartin and Steve Cox)

I was still a prisoner in my nightmares, and every morning the play began again.

Man does not create gods, in spite of appearances. The times, the age, impose them on him. (tr. by Joanna Kilmartin and Steve Cox)

- Не зная. Ако съм сигурен, че това не са хора. - Там е работата, че в известен смисъл са хора. Субективно са хора. Те съвсем не си дават сметка за своя... произход. Навярно си забелязал това?

The age-old faith of lovers and poets in the power of love, stronger than death, that finis vitae sed non amoris, is a lie, useless and not even funny. So must one be resigned to being a clock that measures the passage of time, now out of order, now repaired, and whose mechanism generates despair and love as soon as its maker sets it going?

Following the eruption [that took the life] of the 106, and for the first time in Solarist studies, there were petitions demanding thermo-nuclear attacks on the ocean.

We don't need other worlds, we need mirrors.

El ser humano ha emprendido el viaje en busca de otros mundos, otras civilizaciones, sin haber conocido a fondo sus propios escondrijos, sus callejones sin salida, sus pozos, o usus oscuras puertas atrancadas." - "Solaris

What did that word mean to me? Earth? I thought of the great bustling cities, where I would wander and lose myself, and I thought of them as I had thought of the ocean on the second or third night, when I had wanted to throw myself upon the dark waves. I shall immerse myself among men. I shall be silent and attentive, an appreciative companion. There will be many acquaintances, friends, women--and perhaps even a wife. For a while, I shall have to make a conscious effort to smile, nod, stand and perform the thousands of little gestures which constitute life on Earth, and then those gestures will become reflexes again. I shall find new interests and occupations; and I shall not give myself completely to them, as I shall never again give myself completely to anything or anybody.

We all know that we are material creatures, subject to the laws of physiology and physics, and not even the power of all our feelings combined can defeat those laws. All we can do is detest them. The age-old faith of lovers and poets in the power of love, stronger than death, that finis vitae sed non amoris, is a lie, useless and not even funny. So must one be resigned to being a clock that measures the passage of time, now out of order, now repaired, and whose mechanism generates despair and love as soon as its maker sets it going? Are we to grow used to the idea that every man relives ancient torments, which are all the more profound because they grow comic with repetition? That human existence should repeat itself, well and good, but that it should repeat itself like a hackneyed tune, or a record a drunkard keeps playing as he feeds coins into the jukebox...

Wandering across the vast room, I stopped at a set of shelves as high as the ceiling, and holding about six hundred volumes - all classics on the history of Soalris, starting with the nine volumes of Giese's monumental and already relatively obsolescent monograph. Display for its own sake was improbable in these surroundings. The collection was a respective tribute to the memory of the pioneers. I took down the massive volumes of Giese and sat leafing through them. Rheya had also located som reading matter. Looking over her shoulder, I saw that she had picked one of the many books brought out by the first expedition, the Interplanetary Cookery Book, which could have been the personal property of Giese himself. She was pouring over the recipes adapted to the arduous conditions of interstellar flight. I said nothing, and returned to the book resting on my knees. Solaris - Ten Years of Exploration had appeared as volumes 4-12 of the Solariana collection whose most recent additions were numbered in the thousands.

Uçsuz bucaksızlığın tam ortasında, yerden de gökten de uzaklarda, ne ayaklarımın altında toprak ne başımın üstünde gökten bir kemer, yalnızca hiçliğin olduğu bulanık bir boşluk. Yabancı bir maddenin tutsağıyım, ölü, biçimden yoksun bir tozle kaplı bedenim - daha doğrusu hiç bedenim yok, o yabanıl madde ben’im. Donuk pembe bulutsu kürecikler sarıyor her yanımı, havadan daha yoğun, daha geçirimsiz bir ortamda asılı duruyor. Nesnecikler ancak çok yakına gelince belirginleşiyor, daha da yaklaştı mı olağandışı biçimde seçikleşiyor, varlıkları doğaötesi bir canlılık, bir dirilik etkisi bırakıyor. Elle tutulur, sapasağlam bir gerçeklikleri olduğu inancı öylesine karşı konulmaz ki sonra, uyandığımda da, az önce gerçek bir algı durumundaymışım da gözlerimi açtıktan sonra gördüğüm her şey gerçekdışıy-mış, su götürürmüş izlenimi uyanıyor

Ci consideriamo i cavalieri del Santo Contatto, e questa è la menzogna numero due: la verità è che cerchiamo soltanto la gente. Non abbiamo bisogno di altri mondi, ma di specchi. Degli altri mondi non sappiamo che farcene, quello che abbiamo ci basta e ci avanza. In alcuni pianeti speriamo di trovare il modello ideale e civiltà migliori della nostra, in altri speriamo di scoprire l'immagine del nostro passato primigenio. Tuttavia, di quel mondo, c'è anche qualcosa che rifiutiamo, da cui ci difendiamo... Il fatto è che non arriviamo dalla Terra come campioni di virtù o come monumenti dell'eroismo umano: ci portiamo dietro esattamente quello che siamo e quando l'altra parte ci svela la nostra verità - il lato che ne teniamo nascosto - non riusciamo ad accettarla! - E cioè, che cosa? - chiesi dopo averlo pazientemente ascoltato. - Quello che volevamo: il contatto con un'altra civiltà. E adesso che ce l'abbiamo, vediamo che si tratta solo della nostra mostruosa bruttezza, della nostra follia e della nostra vergogna ingrandite al microscopio!

Bak Kelvin, aşağı inelim, sürgüleri açıp seslenelim. İşitir belki bizi. Ama adı ne acaba? Bütün yıldızlarla bütün gezegenlere birer ad verdik, oysa belki hepsinin kendi adı vardı. Ne sinir! Haydi, inelim aşağı. Bize oynadığı oyunun öyle bir betimlemesini yaparız ki gözleri yaşarır. Gümüşten bakışıkçalar yapar bizim için, diferansiyel ve integral hesabın diliyle dua eder bize, kanla lekelenmiş meleklerini gönderir yanımıza. Dertlerimizi, korkularımızı paylaşır, ölmesine yardım etmemiz için yalvarır bize. Şimdiden yalvarıyor zaten, yakarıyor. Yaratılarının her biriyle yalvarıyor bize, ölmesine yardım edelim diye.

La modestia nos impide decirlo en voz alta, pero a veces pensamos, de nosotros mismos, que somos maravillosos. Entretanto, no queremos conquistar el cosmos, solo pretendemos ensanchar las fronteras de la Tierra. Unos planetas habrán de ser desérticos, como el Sáhara; otros gélidos, al igual que el polo; o bien tropicales, como la selva brasileña. Somos humanitarios y nobles. No aspiramos a conquistar otras razas, tan solo deseamos transmitirles nuestros valores y, a cambio, recibir su herencia. Nos consideramos caballeros de Santo Contacto. Esa es otra falsedad. No buscamos nada, salvo personas. No necesitamos otros mundos. Necesitamos espejos. No sabemos qué hacer con otros mundos. Con uno, ya nos atragantamos. Aspiramos a dar con nuestra propia e idealizada imagen: habrá planetas y civilizaciones más perfectas que la nuestra; en otras, en cambio, esperamos encontrar el reflejo de nuestro primitivo pasado. Mientras, al otro lado subsiste algo que no aceptamos, de lo que nos defendemos, ¡pero si de la Tierra no hemos traído más que un destilado de virtudes, la heroica estatua del Hombre! Hemos llegado aquí tal como somos en realidad y cuando la otra parte, la parte que silenciamos, nos muestra esa verdad, ¡no somos capaces de aceptarlo!

Excuse me, what does 'no appreciable relation' mean'? In what proportion is reality appreciable or not?

The night transfixed me; the night took possession of me, enveloped and penetrated me, impalpable, insubstantial. Turned to stone.

You are doing all you can to stay human in an inhuman situation. Noble it may be, but it isn't going to get you anywhere. And I'm not so sure about it being noble-not if it's idiotic at the same time.

Cercavo invano di raccogliere pensieri che scivolavano lungo un piano inclinato minacciando di precipitare, e la perdita di coscienza, l'annientamento mi parvero un'indicibile, insperabile grazia.

So must one be resigned to being a clock that measures the passage of time, now out of order, now repaired, and whose mechanism generates despair and love as soon as its maker sets it going?

we’ll learn the secrets of matter, as if they didn’t know they’re fooling themselves. They’re wandering around in a library of books written in an unknown language, and just looking at the colors of the spines…

Are there no other planets like this?” “No one knows. Perhaps there are, but we only know this one. In any case it’s something extremely rare, unlike Earth. Us, we’re common, we’re the grass of the universe, and we take pride in our commonness, that it’s so widespread, and we thought it could encompass everything. It was a kind of schema we took with us when we set off intrepidly and joyfully on our long journey: other worlds! But what exactly are they, those other worlds? We’d conquer them or we’d be conquered, there was nothing else in those wretched brains of ours. It wasn’t worth it. It really wasn’t.

-E come ti è venuta, questa idea di un Dio imperfetto?- chiese all'improvviso Snaut, senza staccare gli occhi dal deserto inondato di luce. - Non lo so, ma mi è sembrato molto, molto verosimile. E' l'unico Dio a cui sarei disposto a credere: un Dio non condannato a redimere niente, che non salva niente, che non serve a niente e che semplicemente è.

Salimos al cosmos preparados para todo, es decir: para la soledad, la lucha, el martirio y la muerte. La modestia nos impide decirlo en vos alta, pero a veces pensamos, de nosotros mismos, que somos maravillosos" - Solaris

Hemos llegado aquí tal como somos en realidad y cuando la otra parte, la parte que silenciamos, nos muestra esa verdad ¡no somos capaces de aceptarlo!

Lo que anhelábamos: el Contacto con otra civilización. ¡Lo tenemos, hemos establecido ese Contacto! ¡Nuestra propia fealdad, aumentada como bajo un microscopio, nuestra necedad y nuestra vergüenza!

No buscamos nada, salvo personas. No necesitamos otros mundos. Necesitamos espejos. No sabemos qué hacer con otros mundos. Con uno, ya nos atragantamos. Aspiramos a dar con nuestra propia e idealizada imagen.

El ser humano ha emprendido el viaje en busca de otros mundos, otras civilizaciones, sin haber conocido a fondo sus propios escondrijos, sus callejones sin salida, sus pozos, o sus oscuras puertas atrancadas." "El ser humano ha emprendido el viaje en busca de otros mundos, otras civilizaciones, sin haber conocido a fondo sus propios escondrijos, sus callejones sin salida, sus pozos, o sus oscuras puertas atrancadas." - Solaris

Ne diyorsun sen?' diye sordum. Sesim titriyordu: 'Normal insan,' dedi. 'Kimdir normal insan? Onursuz, utanç verici bir işe hiç kalkışmamış olan mı? Belki, ama hiç mi dizginleyemediği düşünceler geçmemiştir kafasından? Belki geçmemiştir. Ama belki on yıl önce, otuz yıl önce, içinde bir şeyler kımıldamıştır, bir kuruntu boy vermiştir belki, ama bastırmıştır, unutmuştur sonra da, korkmaz da artık ondan, çünkü gelişip serpilmesine eyleme yol açmasına izin vermeyecektir asla. Ama şimdi, ansızın, güpegündüz o şeyle... o düşünceyle yüz yüze gelir, ete kemiğe bürünmüş, kendi benliğine sanki perçinlenmiş, yok edilemez biçimde. Nerede olduğunu bilmek ister... Biliyor musun nerededir o adam?' 'Nerede?' 'Burada,' diye fısıldadı Snow, 'Solaris'te.

İnsanoğlu başka dünyalar, başka uygarlıklar bulmak için yola düşmüştü ama, karanlık geçitlerde gizli bölmelerden oluşan kendi öz labirentini tanımamış, kendi mühürlediği kapıların ardında neler yaptığını bulup çıkaramamıştı.

Yo, insanla da ilgisi yok. Yaptığım geçici tanımla insan bazı bakımlardan çakışıyor amatanımın pek çok açık noktası olmasından bu. Görünenin tersine insan yaratmaz Tanrıları. Dönem ya da çağ dayatır Tanrıalrı insanlara. İnsan çağına ister kulluk etsin ister başkaldırsın, katkısının da başkaldırısının da ereği ona dışarıdan verilir. Yalnız tek bir insan var olsaydı, eksiksiz bir özgürlük içinde kendi ereklerini kendi başına yaratma deneyine girişebilirdi sanırsın, ama bu da yalnızca görüntü, çünkü başka insanlar arasında yetişmemiş biri de insan olamaz. Benim sözünü ettiğim varlıksa ancak tekil olabilir, anlıyor musun? 'O, öyleyse...

La oscuridad se poblaba. Oía pasos. Algo se amontonaba por encima de mí, se adueñaba de mí, me envolvía y me penetraba, impalpable, inconsistente. Petrificado, dejé de respirar, no había aire para respirar.

Salimos al cosmos preparados para todo, es decir: para la soledad, la lucha, el martirio y la muerte. La modestia nos impide decirlo en voz alta, pero a veces pensamos, de nosotros mismos, que somos maravillosos. Entretanto, no queremos conquistar el cosmos, solo pretendemos ensanchar las fronteras de la Tierra. Unos planetas habrán de ser desérticos, como el Sáhara; otros gélidos, igual que el polo; o bien tropicales, como la selva brasileña. Somos humanitarios y nobles. No aspiramos a conquistar otras razas. Tan solo deseamos transmitirles nuestros valores y, a cambio, recibir su herencia. Nos consideramos caballeros del Santo Contacto. Esa es otra falsedad. No buscamos nada, salvo personas. No necesitamos otros mundos, necesitamos espejos. No sabemos qué hacer con otros mundos. Con uno, ya nos atragantamos. Solaris.