Skam Quotes

Det är en omöjlig sak för söner att förstå, och en skam för pappor att erkänna: att vi egentligen inte vill att våra barn vare sig ska följa sina drömmer eller gå i våra fotspår. Vi vill gå i deras fotspår, när de följer våra drömmar.

War doesn’t start with violence, it starts with misunderstanding and prejudice. If you say you’re in favour of a world full of peace, you have to try to understand why others think and act the way they do. You have to accept that not everyone sees the world the way you do. You can’t just believe that everyone has the answers to what is right and wrong.

Sikur s'jetoj ne vendin tim Me ndodh sikur s'jetoj ne vendin tim Po ne nje vend te huaj dhe te larget Ne nje qyetet me buba dhe me minj Mes mureve te rrjepur dhe te laget. Çuditem pse keshtu me duket shpesh Kur s'ka njeri shtepia, kur jam vetem Kur shiu ne dimer flluska ngre ne shesh Dhe mua flluska flluska ma ben jeten. Me ngjan sikur dhe strehet derdhin helm Helmohemi çdo çast me njeri tjetrin s'e di nga vjen ky helm se s'kam ç'te them Vec shoh se rrobat tona helm na rrjedhin. Ky vend me duket do helmohet krejt Nga helmi rrjedhur vrimash ne themelet Pastaj do tundet toka ne termet Dhe djalli i madh do qesh e do zgerdheshet. I huaj jam ne vendin tim mjerisht Dhe kur rreth meje ka me dhjetra njerez Kjo me lendon dhe shpirtin ma gervish me ben te qaj si nxenes prapa deres.

Er det ikke en skam, at fanatikerne er ivrige og de kloge ikke!

...da var det skjænk og bakervarer for hver som kom ind i hans krambod, og somme hadde riktignok ingen skam, men kom to ganger og fik skjænk.

Når du allerede fra fødslen stemples, fordi du kun er en pige; når du fødes med mærkaterne skyld og skam præget ind i huden, fordi du kun er en pige; når dit vilkår som menneske er, at du aldrig vil være god nok, fordi du ikke er født som dreng – så har du kun tre veje, du kan vælge gennem livet: Du kan forsøge at holde ud, dræbe din stemme og gennemleve volden og undertrykkelsen som en tavs eksistens bag dit slør. Du kan dø for din egen hånd eller en mands. Eller du kan forsøge at bryde fri, selvom det koster dig alt. Måske endda livet.

I Orienten er de riktig Skam at mælde fæle mens vi er noksaa reformerte og katolske sjæle. De kalder deres Gud for Allah, Bibelen Koran, En Djævel har de ogsaa nok; men ingen ægte Fan.

Hans far havde fortalt ham mange gange, at definitionen på en rigtig mand er en, der græder uden skam, lærer poesi med hjertet, mærker opera i sin sjæl og gør, hvad der er nødvendigt for at forsvare en kvinde.

Catriona var det første mennesket han hadde klart å snakke om faren med uten å føle skam, det første mennesket som hadde tilbudt hjelp, praktiske råd og kjærlig omsorg, noe han og Rosa sårt trengte etter at Poppy døde.

It’s very painful to feel heartache and you’ll think its never going to end, but it does.

Lagja e varfun Krahët e zez të një nate pa fund e varrosën lagjen pranë, dritë, jetë, gjallsi - askund, vetëm errsinë e skam. U harrue jeta e ditës ndër shtresat e natës, e pagja u derdh nga parzm' e errsinës... n'andrra përkundet lagja. Njerzit ndër shtëpia flejnë me gjoksa të lakurtë e të thatë e gratë... fëmi po u lejnë pa ushqim në gji, pa fat, Pushojnë gjymtyrt e shkallmueme në punën e ditës së kalueme, shërohen trutë e helmueme në gjumin e natës s'adhrueme. Veç zemrat e njerzve të lanun me të rektunt prralla rrfejnë: mbi barrat e jetës së namun që shpirt dhe korriz thejnë. Prralla mbi fëmij rrugaça barkjashtë e me hundë të ndyta, që dorë shtrijnë me vjedhë, me lypë e ngihen me fjalë të ndyta. Prralla mbi varza të fyeme me faqe e me buzë të thithna. Prralla mbi djelm, me të thyeme shprese, në burg me duer të lidhna, të cilt nesër para gjyqit për delikt do të përgjegjin, - vetëm dreqit e hyllit të gjith fajet tash ua mbshtesin. Kështu lagj' e varfun pëshpritë dhe errsinës hallet tregon. Një gjel i undshëm, me dritë të hanës i rrejtun, këndon. Hesht! or gjel kryengritës, i lagjës së varfun. - Këtu nuk zbardh për ty drita e dritës. i gjikuem je me ngordhë n'u.

Jeg gjorde alt for at skubbe Sofia væk fra mig, jeg følte ikke at jeg fortjente hende. Jeg kunne ikke være noget for hende længere, jeg kunne ikke være en mand for hende længere, jeg kunne ikke være en elsker for hende længere, jeg kunne ikke være en fortrolig for hende længere, jeg kunne ikke være hendes ligeværdige længere. Jeg var ingenting, og hun var alt, hun fortjente bedre. Mit selvhad var dybt, vedvarende og akkompagneret af bølger af skam.

Kære Darya, Som vi begge ved, er dét at have retten til sin egen stemme ikke en selvfølge for kvinder som dig og mig. Men jeg vil kæmpe for den ret og holder derfor fast i et spinkelt håb. Hvis vi skal gøre os frie, så er vi nødt til at tage bladet fra munden og gøre front mod undertrykkelsen, uanset hvor den har sine rødder. Hvis vi skal føle os som mennesker, må vi fortælle vores historie. Jeg prøver at fortælle min, selvom alene tanken fylder mig med skyld og skam. Jeg føler skam over at eksistere. For hvad er jeg andet end en udstødt kvinde i sygesengen, som ingen vil kendes ved, så længe hun ikke er dækket til af et ligklæde? Jeg er ingen, Darya.

Nuk më mungon më si më parë Nuk qaj kohë e pa kohë… Nuk më mbushen sytë me të zënë në gojë emrin tënd As kalendarin e mosardhjeve s’ta mbaj. Jam pak i lodhur… Pak i thyer… Më ndoti një grimëz mungesa jote! S’u mësova dot si mund të bëhem mirë, Vetëm i arnova ca “mirë jam”-a në majë gjuhe. Jam i shqetësuar se po të harroj, Frikësohem kur e shtrydh mijëra herë kujtesën Dhe prapë fytyra jote s’më bie ndërmend. Tanimë nuk të pres. Madje s’dua të vish. As që dua t’ia di se si je. Hera-herës më kujtohesh. Aq më bën, them. Sikur s’më mjaftojnë brengat e mia. Aq më bën! Mbase po mësohem me mungesën tënde? Mos ndoshta po heq dorë përfundimisht prej teje? Jam i shqetësuar në të vërtetë. Po nëse dashuroj një tjetër? Besomë, atëherë s’kam për të ta falur në jetë të jetëve.

Ai kishte dëgjuar më parë avionët të bënin zhurmë të sforcuar po jo si kjo kërkëllitje e metalit rreth e rrotull tij, sikur perçinat po dilnin vendit si ca kopsa të jakave të modës së vjetër. Veç kësaj, krahët qenë shumë të hollë. Edhe në një ditë të qetë e blu, po t'i shihje ato të dridheshin do të thoshe: një çift fletësh hekuri, ja se ç'janë. - Viktor, po anohemi gjithnjë e më tepër... S'kam parë kurrë kaq keq. Asnjë koment. S'mund të mohohej ajo që dukej. Avioni hidhej poshtë e lart si një kartë bixhozi. - Në qoftë se rrëzohemi... - Do të jetë faji im. Unë të futa këtu. Qe një çast fluturimi i rrafshtë, pa lëkundje. Viktori u habit që ritmi i zemrës së tij nuk qe rritur. As nuk e mbajti frymën dhe as nuk u djersit kur avioni nisi të bjerë përsëri. - Ti sikur s'çan kokë dhe aq, - tha Katrina. - Sigurisht që çaj. - Dëgjo Viktor. Nëqoftë se vdekja është përpara çdo minute, nëqoftë se do të përfundojmë në ujë... Dua të të pyes të më thuash diçka. - Mos e fillo këtë Katrinë. - Është fare e thjeshtë. Dua thjesht ta thuash këtë... - Lëri këto budallallëqe, Katrina. Në një kohë të tillë si kjo, të më pyet. E çfarë? Për dashurinë? - Zemërimi e bëri zërin e tij të ngjante përsëri me një flaut. Goja iu zmadhua dhe mustaqet gjithashtu iu zgjeruan. Ai qe gati të fliste edhe më ashpër. Ajo e ndërpreu: - Mos u bëj kështu me mua tani, Viktor. Nëqoftë se ne do të biem, pse nuk do të doje ta thoje këtë?... - E kape këtë rast për të më përdredhur krahun. - Në se ne nuk e duam njëri-tjetrin, atëherë çfarë bëjmë ne? Pse ndodhemi këtu? - U ndodhëm se ti je një grua dhe unë jam një burrë, ja pse ndodhemi këtu. Ç'mendim të çuditshëm që kishte: ateistët pranojnë ritin absolut. Gruaja këmbëngul dhe burri që po vdes, tund kokën. Pse jo? Pas pak, ata ndjenë ngritjen e kontrolluar të avionit. Ai kishte gjetur përsëri një shtresë të butë ajri dhe po fluturonte qetësisht. Ende në ankth, Katrina nisi të mendojë rreth atyre ç'i kishte shtënë në kokë fortuna. - Tani jemi mirë, - tha Viktori. Ajo ndjeu se ishte shumë më pak mirë se ç'kishte qenë ndonjëherë. O zot! Sa shumë humba, mendonte ajo. Dera e kabinës u hap dhe piloti i dytë tha: - Jeni mirë? Ishte rrugë e keqe. Por për një minutë jemi mbi Çikagon e jugut. - Një lumë fjalësh, një kërkëllitje e pakuptueshme erdhi nga kulla e kontrollit në Miduej. Viktori qe i qetë dhe dukej edhe me humor të mirë. Ç'vetëpërmbajtje kishte ai njeri! Dhe nuk t'i përmendte kundër teje, gjërat qesharake. E kishte shumë të mirë këtë gjë. Atje në spital, për shembull. Ai nuk mund të thoshte: "Të dua". Kjo do të qe shfajësim. Katrina vente e vinte nëpër fjalët e thënë nga ai e ajo, ndërsa avioni u afrua pranë tokës dhe u ul. I kishte mbetur mendja te të gjithë ato edhe kur i kaluan te helikopteri, nën fshikullimën e helikave. Vajzat e shërbimit aty, qenë të mësuara. Ato sikur thoshin: Mos u mërzit e dashur, dashuria do t'i zgjidhë problemet e tua. Bëje veten të meritueshme dhe do të dashurohesh. fq.126-128

Tills mitt hjärta ifrån sin trånad gett efter skall mitt liv i vers skaldas, - upplysas uppenbaras - av stjärnors stoff! Mitt liv en påhittad sägen utifrån - kyskhet! O skam! Länge jag svept tårar i misstron om ängeln som föll!

Ein ser seg sjølv, kjenner det som ein har eit landskap i seg med tørre moar, og skrånande fjellsider med vandrande skuggar over. Dessutan veit ein om stygge og avgøymde stup. Ein går utanom dei, ferdast ikkje på den kanten. Der er ting på botnen av vatnet. La det ligge der. Ingen skal få visst det. La det ligge på havsens botn. – Så kjem det ei minning: Det skal koma ein dag då alt som – Å langt ifrå! svarar ein hastig, og bit det av. Prøver bite det av, for det hjelper ikkje overfor det einvise mælet, det fullfører det som det skal ha sagt: Det kjem ein dag då havet ditt skal gje frå seg alt som det gøymer no. Ditt vesle djupe stygge hav. Der er roti der nede. Slam og mørker. Ta deg i akt. Ein skubbar det frå seg. Arg, som ein blir overfor alt som er påtrengande. Og svarar frank: eg er slett ikkje redd. Ein reknar aldri med skredet, raset som riv all nådig dekning av. Så går raset. Og tek med seg. Ikkje berre det ein visste måtte gå i vasken om det skulle prøvast, men òg alt det som det er sviande skam at blir nækt: Det at folk ser kva som verkeleg har vori der heile tida.

Skam och skuld är de värsta känslor man kan bära på, värre än sorg och saknad, hat och ilska och olycklig kärlek.

Islam says the same as always. That all people in this world are worth the same and that no human being should be talked about behind their backs, violated, judged or ridiculed. So if you hear anyone use religion to legitimatize their hatred, don’t listen to them. Because hate doesn’t come from religion, it comes from fear.

Diagnosen blev masshysteri. Diagnosen var inte populär bland folk i allmänhet, och många av dem som hade drabbats blev mycket upprörda. ... Personer som är drabbade av masspsykogent syndrom har naturligtvis alldeles verkliga symptom, oavsett om det handlar om skratt, dans, svimmningar eller illamående. ... Den förbluffande sanningen är att vår egen oro för oss sjuka - men också andras oro. [...] De [smittspårningsutredarna] sa: "Det är förståeligt att läkare och andra är tveksamma till att rubricera ett sjukdomsutbrott som psykogent på grund av den skam och ilska som denna diagnos ofta framkallar.

Hvilke historier er det vi forteller om oss selv? Hvilke øyeblikk var det som endret vårt fundament? Ernaux tar oss med 60 år tilbake og forsøker å gi ord til hva en enkelt hendelse kan gjøre med en liv. Hun skriver sterkt om makt, skam og seksualitet, og opphever skillet mellom det private og det menneskelige.

Jag önskar att jag kunde älska någon så högt att jag bara dog. Och när jag tittade på denna mening sköljde en våg av skam över mig. Jag brast i gråt och tårarna trillade ner på boksidan tills orden förvandlades till en stor plump.

I provova gjithandej forcat. Ju ma këshillat këtë "për të njohur vetveten". Tregova forca të pashtershme në këto sprova: në sytë tuaj durova shpullën e tët vëllai; pranova sy të gjithëve lidhjen martesore. Veç, zbatim të këtyre forcave nuk gjeta, as tani nuk po gjej, ndonëse pikësynimet m'i miratuat, kur ishim në Zvicër, dhe erdha i mbushur me gatishmëri. Si dhe më parë, orvatem të bëj punë të mira dhe me kënaqësi e bëj, por po aq i dëshiroj edhe të keqen dhe edhe këtu ndiej kënaqësi. Dhe, si dhe më parë, në çdo rast më mungon thellësia e ndjenjës, kurrë nuk ndiej shumë dëshirë, dhe, meqë dëshirat s'i kam të forta, ato s'kanë si m'i drejtojnë veprimet. Mbi një tra mund të dalësh matanë lumit, mbi një ashkël nuk del dot. Mos pandehni, pra, se jam duke shkuar në Uri i mbushur ploteperplot me shpresa. S'bëj me faj njeri. Provova laperdhite më të peshtira dhe i lashe aty forcat, por as i dua e as i kam lakmuar laperdhite. Jeni ju ajo, që më mirë se kushdo tjetër, ma njeh jetën që kam bërë. Po këtë e dini, që edhe kundershtaret i kam parë me urrejtje vetëm e vetëm ngaqë ua kisha zili shpresat që ushqenin! Veç, më kot trembeshin; s'kisha si të behesha shok me ta, se nuk më bashkonte asgjë me ta. Ashtu thjesht, vetëm sa për t'u tallur, jam lidhur me ta; nga inati për ta asgjë s'kam bërë, sepse më udheheqin zakone të njeriut për të qenë; më ndjell krupen bashkimi me ta. Veç, po të kisha me teperi ligesi e smire, mund edhe të bashkohesha me ta. Mund ta beja fare lehtë, por sa shumë më brejti mëdyshja!

Ude i det fjerne så hun tre små lys. De dannede en lille trekant, som kom nærmere og nærmere. ”Ingen, der elsker mig for den, jeg er.” Hendes krop reagerede voldsomt, da hun så ned i afgrunden. Sveden væltede ud af hendes håndflader og under armhulerne. Lige meget hvor meget hun tørrede sine hænder i tøjet, løb sveden sammen i en flod af synd og skam. Nu var det for alvor begyndt. Eller var det for alvor slut? ”Jeg elsker dig farmor,” græd hun. ”Jeg elsker dig over alt på jorden.” Trekanten blev større, og nu kunne hun også høre lyden fra toget. Mila vippede frem og tilbage på rækværket og så ned på de blanke skinner. Hun fik pludselig kvalme og kastede op. Hun svajede på rækværket. Var lige ved at miste balancen. Tårer og snot flød sammen i ansigtet på hende. Trekanten var faretruende tæt på, og hun gjorde sig klar til at finde fred og hvile fra dæmonerne ved at slippe grebet og lade sig falde og gøre sig fri. En lille sangfugl satte sig på rækværket ved siden af hende.

Min roman, Dødevaskeren, er fortællingen om den skyld, skam og ære, der gennem religion, mentalitet og kultur trækkes ned over mange millioner af piger og kvinder hver eneste dag, år efter år, hele verden over.

Så mycket att svälja och kväljas av. Skam, över ursprung och fattigdom, skam över blod och språk som måste förnekas, som blandas, skam som grumlar, ilska och glädje som bara får tas ut i små små portioner. Svenskar, men inte svenska. Inte samer med exotiska koltar. Finsktalande, men inte finnar. Ingen riktig finska. Så mycket stolthet över väl utför arbete att svälja. Och att veta sitt värde. Vari nu detta ligger. Och visst beskrivs de: "I älfdalen finns en rätt talrik och idog befolkning." Idog. Att göra sitt arbete väl och med kärlek. Så kan man ändå bli någon, någon som arbetar. Och blod har väl alltid blandats. Och det handlar om hur värde och rättigheter fördelas. Att kväljas av Norrlandshjälp och AMS-bidrag.

Først havde jeg fået mit gode helbred tilbage. Så var min egen karakter efterhånden dukket frem, jeg havde fundet min individualitet, jeg var blevet en person. Dernæst havde jeg takket være mit anus, forstået, at alt var vigtigt, og at det, man kalder smudsigt, ubetydeligt, skændigt, sølle ikke var det i virkeligheden, at det var den værdiskala, mit sociale miljø brugte, der havde kastet et hyklerisk slør over bestemte mennesker, bestemte tanker, bestemte ting, for derigennem bedre at få det rene, det store, det strålende og det rige frem. Nu var jeg i færd med at opdage min vagina og jeg vidste, at det fra nu af ville gå med den som med mit anus: vi ville begynde at leve sammen, som jeg levede med mit hår, mine tæer, huden på min ryg, med alle dele af min krop, som jeg levede med min voldelighed, min forstillelse, min sensualitet, min herskesyge, min vilje, mit mod, min livsglæde. Harmonisk, uden skam, uden afsky, uden diskriminering.