Sa Buhay Quotes

Hikayatin mo lahat ng kakilala mo na magkaroon ng kahit isa man lang paboritong libro sa buhay nila. Dahil wala nang mas kawawa pa sa mga taong literado pero hindi nagbabasa.

karapatan kong madapa at bumangon sa buhay nang walang tatawa, magagalit, magtatanong, o magbibilang kung ilang beses na 'kong nagkamali at ilang ulit ako dapat bumawi

Hindi ako naniniwala sa fate, destiny at soul mates. Ang mundo ay binubuo ng mga pangyayaring random na kaganapan. Bahala ka sa buhay mo.

Obligasyon kong maglayag, karapatan kong pumunta sa kung saan ko gusto, responsibilidad ko ang buhay ko.

May mga librong magkakasundo ang sinasabi, at meron din namang mga nagpapatayan ng opinyon. May libro para sa kahit anong edad, kasarian, lahi, relihiyon, edukasyon, at katayuan sa buhay. May mahal at mura, malaki at maliit, makapal at manipis, pangit at maganda, mabango at mabaho, may kwenta at wala. Lahat meron. Sari-sari. Iba-iba. Tulad din ng mga tao. Utak ng tao. Dahil ang bawat libro ay maliit na litrato ng utak ng tao.

Nalaman kong hindi pala exam na may passing rate ang buhay. Hindi ito multiple choice, identification, true or false, enumeration, o fill-in-the-blanks na sinasagutan, kundi essay na isinusulat araw-araw. Huhusgahan ito hindi base sa kung tama o mali ang sagot, kundi base sa kung may kabuluhan ang mga naisulat o wala. Allowed ang erasures.

Kapag sumablay ka, isipin mo na lang na nagsimula ka din naman sa wala at walang nagbago.

Huwag mong ipangako ang habang-buhay Meredith. Ipangako mo sa akin ang walang hanggang. - Tristan

Hikayatin mo lahat ng mga kakilala mo na magkaroon ng kahit isa man lang paboritong libro sa buong buhay nila. Dahil wala nang mas nakakaawa pa sa mga taong literado pero hindi nagbabasa...bilang tao, may karne sa loob ng bungo mo na nangangailangan ng sustansya.

...ang nabubuhay sa kahapon ay nabubuhay sa buntong hininga at ang nabubuhay sa kinabukasan ay nag-aaksaya ng hininga. Ngayon ako humihinga. Ngayon ako dapat mabuhay.

Bakit kaya ganun? Liligawan nila tayo. Papakitaan ng magandang ugali. Yung gagawin pa tayong prinsesa ng buhay nila. Yung ipaparamdam nila sa atin na hindi nila kayang mabuhay kung wala tayo. Tapos kapag na-fall na tayo at handa na natin silang mahalin, bigla na lang mababago ang lahat. We're not princesses anymore.

Samantalang sa tunay na buhay, pag nangyari, iyon na. Walang revision.

I love you.. Kahit na san ako mag punta, ikaw lang mamahalin ko. I love you.. Kahit na ilang beses mo akong saktan, ikaw parin ang mamahalin ko. I love you.. Kahit na pagod na pagod na ko, ikaw parin ang mamahalin ko. I love you.. Kahit sa kabilang buhay.. ikaw parin ang mamahalin ko. I love you.. kahit na sobra sobra na yung pagmamahal ko sayo, patuloy parin yung pagmamahal ko sayo. I love you.. Kahit na sandali lang yung pagsasama natin, masaya ako dahil nakasama parin kita kahit papaano.. I love you, Kenji.. I love you.. I love you.. I love you.. UhnJaeNa,YoungWonHee..

Paano mo malalaman kung hindi ka magtatanong? Pero andami-dami nating nalalaman kahit hindi tayo nagtatanong. Paano ka pa magtatanong kung alam mo na ang sagot. Pero paano ka magtatanong kung hindi mo alam kung ano ang iyong itatanong? Paano mo sasagutin ang tanong sa iyo kung hindi mo alam ang isasagot? Paano ka sasagot kung hindi mo alam ang tanong. (Kunsabagay, sa buhay na ito, madalas, tama ang sagot, mali nga lang ang tanong).

Kaya nga sa fairy tale, lagi na lang sinasabing 'and they live happily ever after' kasi hindi maikwento ano talaga ang naging ending. Nung magpakasal ang prinsesang maganda sa isinumpang prinsipe na naging palaka na bumalik uli sa pagiging gwapo ng prinsipe(matapos mahalikan), hindi pa naman ending yun. Kalagitnaan pa lang ng buhay nila yun. Ilan ang anak nila? Nanganak kaya ang prinsesa ng butete? Ano ang nangyari sa kanila nung tumanda sila? Sino ang unang namatay? kahit nga ang buhay sa mundo, matapos di umano ang katapusan ng mundo, magsisimula uli ang tao sa bagong paraiso. Wala pa ring closure.

Manghihinayang ka, tapos maiinis ka sa buhay tapos maiiyak ka tapos magagalit ka. Tapos mare-realize mo, wala ka palang magagawa. Hanggang ganyan lang ang papel mo: ang makaramdam ng ganitong emosyon sa ganitong pagkakataon,

ang trahedya ng buhay ko? hindi ako nagkaroon ng kapangyarihang makapagsabi ng tamang bagay sa tamang tao sa tamang panahon

Kahit nga ang buhay sa mundo, matapos di umano ang katapusan ng mundo, magsisimula uli ang tao sa bagong paraiso. Wala pa ring closure.

A: Oy! Oy! Oy ba't sumisingit 'yan ha?! Hoy! Mahilig ka ba sa singit? Hoy! B: Hwsht! Pabayaan mo na, tsong... Big time 'yan eh... 'Wag mo na anuhin. Nanay n'yan senador, erpat n'ya general, kapatid n'ya kongresman, kapitbahay nila meyo -- A: Pwes ako anak ng Diyos! Tatay ko Poong Maykapal at utol ko si Hesukristo!! Ano?! Ha?!

Naisip kong hindi maaaring magkaroon ng perpektong buhay ang isang tao. Hindi natin makukuha ang lahat ng gusto natin. Hindi umaayon ang lahat sa kagustuhan natin. Walang exception doon.

Malawak ang mundo. Hindi dapat umiikot sa isang bagay lang ang buhay.

Pag di mo na nadarama'ng mga kapakinabangan ng buhay at ang buhay ay wala nang kapakinabangan sa'yo, dapat ka nang mamatay. 'Yong pinakamabuting maaaring mangyari sa'yo, sa gano'ng kalagayan.

Sa buhay na ito tayo'y manatiling huminga ng malalim.

Wala akong isinisisi sa magulang ko. Naging ako ako dahil sa mga desisyon ko sa buhay.

Nalaman kong ang mundo, sa totoong buhay, ay hindi 'yung makulay na murals na nakikita sa mgaa pre-school. Hindi ito laging may rainbow, araw, ibon, puno, at mga bulaklak.

Siguro ganun talaga ang buhay. May mga bagay na kahit anong buhos mo ng effort o kahit gaano pa ang tindi ng kagustuhan mong makuha ay hindi mapapasaiyo kung hindi nakatakda sa isang invisible na script na kung tawagin ay tadhana.

Ang buhay ay di nagsisimula sa pagtuntong sa sisenta. Nagsisimula ito sa bawat ngiti ng umaga.

A: Tsk! Ano ba naman 'tong araw na 'to? Ang ineeeht! Hwooh! B: Natural! Ano gusto mo? Malamig s'ya? E 'di dedbol na tayo n'un! Hwaha! A: Tangek! All I'm saying is... tsk! 'Wag na tayo dito sa labas... Kanina pa tayo nasa araw eh! D'un na -- B: Huwow! And all this time akala ko nasa earth tayo!! Hwow! Teka lang! Huwow!

Nawalan muli ng isang oras ang buhay ng bawat kabataan, saka isang bahagi ng kaniyang karangalan at paggalang sa sarili, at kapalit ang paglaki sa kalooban ng panghihina ng loob, ng paglalaho ng hilig sa pag-aaral, at pagdaramdam sa loob ng dibdib.

Ang kamatayan ay hindi isang ritwal kundi isang tulay papunta sa pinili mong buhay (p. 341).

Minsan, hindi tayo makakagawa ng magandang alaala kung walang lungkot, takot, sakit. Kahit nga sa pagsulat ng mga masasayang bagay, nangangailangan din ng karanasan ng lungkot. Pa'no ka magsusulat tungkol sa kaligayahan kung hindi mo alam at naranasan ang lungkot? Pa'no ka makukuwento ng kamatayan kung hindi mo alam ang kahulugan ng buhay? (p. 178)

Mahirap tanggapin ang katotohanan. May mga pagkakataon na kinakailangan mong dumaan sa mga karanasanang magtuturo sa yo ng tama. Minsan masasaktan ka lalo at minsan din ay lalo mo lang mauunawaan ang tunay dahilan kung bakit nangyayari ang mga naranasan at nararanasan mo. Maaaring sa pamamagitan ng (mga) tao, (mga) bagay, o (mga) pangyayari. Ang pinakamainam na lang na gawin ay buksan ang puso at iproseso sa isip na ang lahat ng ito ay magandang idinulot at maidudulot sa buhay mo.

Person 1: O mahal ko, me’ naaalala akong kasabihan… Pwede kang magreklamo dahil ang rosas ay may tinik; ngunit pwede kang magdiwang dahil ang tinik ay may rosas. Person 2: Ha? Ano na naman problema mo? Person 1: Bibigyan sana kita kaso kapos ang budget ko. Pwede akong magreklamo dahil wala akong pera… Ngunit pwede akong magdiwang dahil ang pera ay wala lang. Person 1: Pwede akong magreklamo dahil ang mahal mabuhay… Ngunit pwede akong magdiwang dahil sa buhay ko’y meron akong mahal! Person 2: Pwede akong magreklamo dahil ang korni-korni mo… Ngunit pwede akong magdiwang dahil ang korni’y ‘di ako. Person 1: Omaygahd! Natututo ka na! Hwooh Ay lab yu!

Walang perpektong bagay sa taong maraming inaasam sa buhay,

Mayaman pa sa Diyos,’ I echoed in question. ‘Ano pa naman kaya ang reklamo niya sa buhay at mukhang ang sungit pa rin ng itsura?

#Positive #Positive kaya yan, lalo sa mga nagsisimula palang o mga nahihirapan sa buhay :)

Sa buhay hindi mo kailangan ng madaming option dahil kadalasan hindi mo na aapreciate ang buhay dahil nakakalimutan mong pahalagahan ito.

Kung mamamatay man ako dahil sa ginagawa ko, masasabi kong kahit paano, naging makabuluhan pala 'yung buhay ko sa mundo. Na kahit sa pamamagitan lang ng mga motivational messages na ipinopost ko sa Facebook page ko, nakakatulong ako sa mga tao. Siguro, 'yun 'yung purpose ko.

Minsan, ang buhay pag-ibig ng isang tao ay parang balon. Ibibigay mo ang lahat. Kapag natuyo ka na at walang pakinabang, hindi ka na nila papansinin. At malamang mauwi ka bilang isang wishing well, na tatapunan ng barya o gagawing props sa isang pelikula kung saan mula sayo lilitaw si Sadako.

Kung importante ang pag-ibig dahil ito ang magpapatibok ng puso mo, importante rin naman ang trabaho at career dahil ito ang magpapatibok ng bituka mo. Maaaring ito rin ang panggalingan ng purpose mo sa buhay.

Hindi mahalaga kung marami ka nang napuntahan o naranasan sa buhay mo. The only thing that matters is how you make yourself satisfied with the things you do and choices you make gaano man kahirap ang mga iyon.

Pumapasok na nga ang 1975. Sana'y isang maganda at payapa kahit di na masaganang bagong taon. Isang taon ng kaligtasan sa mga di-pagkakaunawaan, sakit, aksidente, raids, mass arrest, encounter, assassination, at mga pa-traidor ng kamatayan!

Me quota ang pag-ibig. Sa bawat limang umiibig, isa lang ang magiging maligaya. Ang iba, iibig sa di sila iniibig. O iibig nang di natututo. O iibig na wala. O di iibig kailanman. Ang iba'y iibig sa maling panahon, umibig na noong 1980s, nakipagmartsa sa mga aktibista, pero ang taong nakatakda para sa kanya ay nabuhay noon pang 1930s, isang rebelde laban sa mga amerikano, matagal nang namatay. Kaya she keeps falling in love sa mga lalaking mas matatanda hinahanap sa kanila ang di mahanap na wala, hindi mapagtagpo ang kahapon at ang kasalukyan. May mga pusong pinaglalaruan. Nasa parehong building ng call center but they will never realize that they are on the same floor. Maski parang laging may strange force na humihila sa kanila para tumingin sa kabilang building. Kailanman ay di sila magtatagpo. Tanungin man siya ng boyfriend niya kung ano iyong lagi niyang tinitignan sa kabila ay di niya masasagot. At kailanman ay di niya malalaman dahil eventually ang lalaki ay lilipat sa ibang lugar, at siya, hanggang sa mamatay, di na niya malalaman kung sino nga iyong nasa kabila. Merong pinalad na nagkakilala, nagkaibigan at nagsama. Pero sa di malamang dahilan ay iniwan ng babae ang lalaki. Mabubuhay ang lalaki sa walang hanggang paghahanap. Mari-realize niya na ang pag-ibig ay laging paghahanap. Pero hindi niya kailanman mahahanap ang babae dahil ang totoong hindi niya mahanap ay ang kanyang sarili. Merong away nang away kapag magkasama pero hindi naman kaya ang makahiwalay. Merong nagmamahal lamang kapag nananakit. Meron relihiyon ang humaharang, o katayuan sa buhay, o mga magulang. Merong sila mismo ang gumagawa ng harang. Merong umiibig na habang nagtatagal ay lalong nawawalan ng IQ. Merong pag umibig ay napupundi ang 4 out of 5 senses, touch lang ang natitira. Merong ang tingin sa pag-ibig ay tali. Meron di makahakbang dahil sa pag-ibig at merong namang nakakalipad. Merong ang tingin sa pag-ibig ay hapunang walang sawsawan. Merong pag umibig ay nahaharap sa salamin, sarili ang sinasamba. Merong ang tingin sa pag-ibig ay parusa. Ang iba'y iibig sa hayop, dahil noong unang panahon ay mga hayop sila. Ang iba'y iibig sa mga bahay, kinikilig kapag hinahaplos ang barandilya, nalilibugan sa mga kisame, pinagnanasaan ang sahig. Patuloy silang mananakit sa mga babaing umiibig sa kanila dahil hindi nila kailanman malalaman ang puso nila ay gawa sa kahoy. Pero merong isa sa lima, harangan man ng kulog, ng ganid, ng lindol, ng teknolohiya, mahahanap niya ang kanyang mahal. Siya lang ang magiging maligaya.

Kaunti na lang. Malapit na akong isilang sa mundo kung saan mararanasan ang buhay. Kung saan ako magmamahal. At masasaktan. At muling magmamahal nang walang hangganan. Sapagkat ang tanging kaluwalhatian ng buhay ay nasa pag-ibig, at ang sagradong tungkulin ng puso ay ang magmahal, nang walang pangamba sa lahat ng kabutihang maaaring ipadama sa ba sa kabila ng mga pasakit at pagkakamali. Nais kong magmahal. At nais kong magmahal, mahalin, at maranasan ang lahat ng napakagandang hiwaga sa pagitan ng dalawa.

#KeepItup ika nga sa mga nagsusumikap sa kanilang buhay. Huwag mapagod gumawa ng tama. Darating din ang kaginhawaan, malapit na.

Nakasalalay sa iyong sarili ang pag-unlad ng iyong buhay, hindi sa kapatid mo, hindi sa magulang mo, hindi sa ibang tao, kundi sa iyo.

Ang isipang laging may pagkamangha at laging may pagtatanong sa pakaliwa't pakanan ng buhay ay isang isipang malaya.

Ang magagandang desisyon ay nagmula sa karanasan at ang karanasan ay nagmumula sa hindi magagandang desisyon, at Sa bawat PagKakaMali natin dun naman tayo Natututo.

Sapagkat ang babae ay hindi isinilang para sa musika at selebrasyon ng sariling buhay; ang babae ay isinilang para maging musika ng kanyang asawa't mga anak" (p. 90 - Sixty in the City)

Walang problema sa ganyang kwento basta maintindihan natin ang mahalagang aral ni Lola Basyang. Simpleng logic lang ang kailangan. Yong bida sa TV, mabait PERO mahina kaya inaapi ng mga kontrabida, o kaya ay niloloko ng leading man, o pinapainom ng lason ng kaaway o kaya ay nagkakaroon ng amnesia. So paano mo maiiwasan ang mga 'yan? simple lang. Maging mabait ka pero maging palaban. Dahil sa totoong buhay, pwede kang maging bida na ganyan ang character mo,

Me quota ang pag-ibig. Sa bawat limang umiibig, isa lang ang magiging maligaya. Ang iba, iibig sa di sila iniibig. O iibig nang di natututo. O iibig na wala. O di iibig kailanman. Ang iba'y iibig sa maling panahon, umibig na noong 1980s, nakipagmartsa sa mga aktibista, pero ang taong nakatakda para sa kanya ay nabuhay noon pang 1930s, isang rebelde laban sa mga amerikano, matagal nang namatay. Kaya she keeps falling in love sa mga lalaking mas matatanda hinahanap sa kanila ang di mahanap na wala, hindi mapagtagpo ang kahapon at ang kasalukyan. May mga pusong pinaglalaruan. Nasa parehong building ng call center but they will never realize that they are on the same floor. Maski parang laging may strange force na humihila sa kanila para tumingin sa kabilang building. Kailanman ay di sila magtatagpo. Tanungin man siya ng boyfriend niya kung ano iyong lagi niyang tinitignan sa kabila ay di niya masasagot. At kailanman ay di niya malalaman dahil eventually ang lalaki ay lilipat sa ibang lugar, at siya, hanggang sa mamatay, di na niya malalaman kung sino nga iyong nasa kabila. Merong pinalad na nagkakilala, nagkaibigan at nagsama. Pero sa di malamang dahilan ay iniwan ng babae ang lalaki. Mabubuhay ang lalaki sa walang hanggang paghahanap. Mari-realize niya na ang pag-ibig ay laging paghahanap. Pero hindi niya kailanman mahahanap ang babae dahil ang totoong hindi niya mahanap ay ang kanyang sarili. Merong away nang away kapag magkasama pero hindi naman kaya ang makahiwalay. Merong nagmamahal lamang kapag nananakit. Meron relihiyon ang humaharang, o katayuan sa buhay, o mga magulang. Merong sila mismo ang gumagawa ng harang. Merong umiibig na habang nagtatagal ay lalong nawawalan ng IQ. Merong pag umibig ay napupundi ang 4 out of 5 senses, touch lang ang natitira. Merong ang tingin sa pag-ibig ay tali. Meron di makahakbang dahil sa pag-ibig at merong namang nakakalipad. Merong ang tingin sa pag-ibig ay hapunang walang sawsawan. Merong pag umibig ay nahaharap sa salamin, sarili ang sinasamba. Merong ang tingin sa pag-ibig ay parusa. Ang iba'y iibig sa hayop, dahil noong unang panahon ay mga hayop sila. Ang iba'y iibig sa mga bahay, kinikilig kapag hinahaplos ang barandilya, nalilibugan sa mga kisame, pinagnanasaan ang sahig. Patuloy silang mananakit sa mga babaing umiibig sa kanila dahil hindi nila kailanman malalaman ang puso nila ay gawa sa kahoy. Pero merong isa sa lima, harangan man ng kulog, ng ganid, ng lindol, ng teknolohiya, mahahanap niya ang kanyang mahal. Siya lang ang magiging maligaya.

ang buhay natin ay parang panahon hindi natin alam kong ano ang bukas mangyayari uulan ba or mainit at ganon rin sa buhay hindi natin alam kong anong manyayari bukas maging masaya ba tayo bukas or malungkot

Hindi lahat ng paghihirap ay walang katapusan, nasa sa iyo ito kung paano mo sila haharapin sa buhay mo.

Isang umagang kinumutan ng gabi Isang langit na sa disyerto ikinubli. Ito, Ito ang buhay ko Kung saan Kinakain ng nakaraan Ang aking kasalukuyan. ***from her poems 'NAKARAAN' (1997) ***published in her book 'HUE WINS? Mga Tula ng Pusong Pusakal' (2019)

Ano ang magiging buhay ng isang masigla, matalas ang pag-iisip at independiyenteng 88 taong gulang tulad niya? Paano niya tatanggapin ang isolation, ang walang katiyakang pagtigil sa loob ng bahay?

Sabi nila, higit na taimtim ang mga panalangin sa loob ng ospital kumpara sa simbahan. Totoo. At hindi ko alam kung mayroon pang hihigit sa mga dasal ko para sa pagbalik ng buhay sa kanyang katawan. Hindi na ito ang mundong nais kong hingahan kung hindi rin ito ang mundong gising si Victoria

Makalipas ang ilang taon matapos nanalasa ang Bagyong Yolanda sa Pilipinas, patuloy pa rin ang pagtulong ng mga international development organizations sa rehabilitasyon. Sa isip ko, mahirap pag-usapan ang tungkol sa sustainable development kung ang mga mag-aaral ay kailangan ipagsapalaran ang kanilang buhay makapunta lang sa paaralan; kung ang mga magsasaka at mangingisda ay napipilitang kunin kung anuman ang inaalok na presyo ng ahente dahil ang paghahatid ng kanilang ani at huli ay napakahirap. Ang ilang mga bayan ay napupuntahan lamang gamit ang mga bangka. Kapag umuulan, kailangang mamili ng mga pamilya kung ipagsasapalaran ang kanilang buhay o mawala ang kanilang kita. Sa puntong iyon ko napagtanto na kung nais natin makamit ang inclusive growth, kinakailangan ang isang mahusay na infrastructure network. Hindi ko akalain na matapos lang ang ilang taon ay sasali ako sa Build, Build, Build ni Pangulong Rodrigo Duterte.” - Night Owl: Edisyong Filipino (p. 10, Bakit ko Sinusuportahan ang Build, Build, Build?)

pahingi naman ako ng papel – papel sa buhay mo.

[M]adali nating masasabi na ang wika ay hindi nangangailangan ng nasyonalismo nguni't ang huli ay kailangan ang una upang sumilang, sumigla, yumabong, at magkaroon ng diwa't buhay.

Ang pag-ibig ay tila isa ring pananakop at ang mangingibig, isang dakilang mananakop; nais mo ng kasagutan at katubusan sa sarili mong pag-iisa, sa sarili mong kahinaan, sa mga katanungang hindi matapus-tapos ni matukoy sa simula. Ang trahedya ng pag-ibig ay kung sakaling makamtan mo na ang iniibig, hindi mo na alam kung ano ang gagawin mo sa kanya na nasa iyong mga kamay, at ayaw mo naman siyang pakawalan dahil hindi mo na makita ang pagkakaiba ng lumaya at umibig. Inaakala mo na kasi na ikaw at siya ay iisa, tinanggap mo na nang walang pagdududa na siya na ang iyong kahinaan o pinagmumulan ng lakas at ikaw ang kanyang kahinaan at pinagmumulan din ng lakas. At inaakala mo na ang nakaraan at bukas niya ay hawak mo sa iyong mga palad—at ganoon din siya sa iyo. Na ikaw, ikaw palagi ang nasa kanyang nakaraan. Na ang umibig ay ang tanging dakila at banal sa buhay. Malupit na pananakop ang umibig kaya ko ito kinatatakutan.

At inaakala mo na ang nakaraan at bukas niya ay hawak mo sa iyong mga palad—at ganoon din siya sa iyo. Na ikaw, ikaw palagi ang nasa kanyang nakaraan. Na ang umibig ay ang tanging dakila at banal sa buhay. Malupit na pananakop ang umibig kaya ko ito kinatatakutan.

At inaakala mo na ang nakaraan at bukas niya ay hawak mo sa iyong mga palad—at ganoon din siya sa iyo. Na ikaw, ikaw palagi ang nasa kanyang nakaraan. Na ang umibig ay ang tanging dakila at banal sa buhay. Malupit na pananakop ang umibig kaya ko ito kinatatakutan.

Sa lahat ng pagsusumikap mo at paghihirap, tandaan mo hindi agad agad ito nakukuha o na-wiwithdraw. Darating ito biglaan sa buhay mo.

Sa buhay ng tao darating talaga 'yung punto na kung saan akala mo alam mo na ang lahat ng sagot sa mga tanong na nasa isip mo. Ang hindi mo alam akala lang pala ang lahat dahil sa isang iglap ay puwedeng magbago ang lahat.

May mga bagay at pangyayari na wala sa mga kamay natin. At dahil sa mga pangyayaring ito nakakagawa tayo ng mga maling desisyon at mga desisyong hindi natin lubusang alam ang epekto sa ating buhay.

Kahit ano pang sabihin mo, nandito pa rin ako para sayo. Kahit na di ka naniniwala na gagawin ko lahat para sayo, ok lang. Kahit na sabihin mong natatakot kang baka di ko kayang maghintay at baka nahihirapan na ako, ok lang. Pero alam mo madali lang namang maghintay e, ang higit na kinakatakot ko ay ang mawala ka sa buhay ko. · Kamusta ka na? Balita ko wala na kayo? Balita ko malungkot at masamang-masama ang loob mo? Ang sakit diba? Pero buti nga sayo! E di naramdaman mo rin ang naramdaman ko nung ako ang iniwan mo. · Balita ko mahal mo pa sha? Totoo ba? Ouch! Sensha ka na ha? Mahal kasi kita. Pero kapag ayaw na niya sayo, nandito lang ako. Kahit panakip-butas lang, ok na. Kahit masaktan pa ako, wag lang ikaw.

Sa Maisan *   * Ang tula ay malayang pagsalin ni Jun Cabochan sa tulang “In Flanders Fields” na sinulat ni Lieut.-Col. John McCrae. �Namatay siya sa digmaan noong January 28, 1918.    Sa maisan umiihip ang damo sa pagitan ng mga lapida, mga tanda ng aming dugo Sa itaas, lumilipad ang mga ibon, patuloy sa pag-awit Halos di madinig sa gitna ng putukan   Kami ang mga patay Kailan lamang ay buhay kami Dama ang bukang-liwayway, Tanaw ang tanglaw ng lumulubog na araw Nagmamahal at minamahal Ngayon, nakaratay kami sa maisan   Ipagpatuloy ang aming laban para sa kapayapaan Mula sa mga namamanhid na kamay ipapasa sa iyo ang sulo Sa iyo na ito para iwagayway Kapag sumira ka sa ating sumpaan Di kami matatahimik, kahit pa Kumakalat ang damo sa maisan

Napakanormal maging malungkot sa mundong puro kalungkutan. Pero higit sa kalungkutan, ang paglasap. Ang paglasap sa pakiramdam ng naiwan. Ang katahimikang dulot ng kaalaman na minsan sa buhay mo, kinaya mong mabuksan ang sarili mo sa sugal na walang kasiguraduhan. Na ang sagot man ngayon ay hindi, baka sa isang taon, sa ibang tao, baka oo naman.

Pwede kang magreklamo dahil ang rosas ay may tinik; ngunit pwede kang magdiwang dahil ang tinik ay may rosas . . . Pwede akong magreklamo dahil ang mahal mabuhay . . . ngunit pwede akong magdiwang dahil sa buhay ko'y meron akong mahal!

[M]adaling malinlang sa kapangyarihan ng nakaraan at hinaharap kapag maginhawa ang buhay sa kasalukuyan.

[T]akot kayong itaya ang sarili n’yong buhay kaya buhay ng ibang tao ang itataya n'yo.

Ang utak ang kabán ng aking mga pangarap, ang buóng aklat ng aking buhay. At doo’y nakatitik ang aking mga ligaya na inuulit-ulit kong mulíng danasin sa pangarap. At doo’y lagì kong iníingatang huwág ulíng mabuklat ang mga dahon ng aking mga kalungkutan. Mula sa Dugô at Utak ni Cornelio S. Reyes

Hindi naman natin laging mabibigyan ng katumbas na katutubo o likhang katawagan ang bawat modernong pangngalan na sumulpot sa ating buhay. Lalong malilito ang bayan at malaking gastos ang popularisasyon lamang ng ilang isina-Filipinong katawagan.

Ay, ano nga ba ang ating kaugnayan? Hindi tayo magkaano-ano. Ganitong mga nagdaang danas lamang naman ang ating napagsaluhan, mga insidente at aksidenteng puta-putaking nagdaan sa ating buhay. Malapit na malayo't Malayong malapit, nakatanod sa pagtatalamitam. Naiiba ba ito sa mga sinaunang salaysay? May darating at may magpapaalam, may iibis at may sasakay, sa bawat kasalukuyan ng ating pag-iral. Maaaring kumurot ang tuwa, umusbong ang luha, at lagi, may antak na iwa. Nawa'y hindi tumiwalag ang puso kung ugnaya'y yumao. Nawa'y hindi masaling ang kaluluwa. kahit magtakipsilim ang umaga. Nawa'y hindi mapatid ang awit sa pagtigil ng hininga.

Kapag tahimik ang isip ko at pinagmamasdan kita, tinitimbang kung gaano kita kamahal, kung gaano kalaki ang bahagi mo sa puso ko, hindi ako makahinga. Dahil ikaw ang aking mundo, ang aking kalawakan. Hindi ko alam kung ako ay mabuting nanay. Maagang pumanaw ang ina ko... Bagama't wala siya para magturo sa akin kung paano ang pag-aaruga sa iyo, marami naman ang nagpakita sa akin kung paano magmahal. Pagmamahal na ipinadama sa akin sa iba't-ibang paraan. Ang pagmamahal na ito ay baon ko araw-araw. Sana maipadama ko ito sa iyo sa bawat minuto ng iyong buhay.

Sanay akong nagbibigay sa iba--- ng aking oras, talento, payo, o tulong. Masaya akong gawin lahat ito. Ngunit masaya rin palang tumanggap --- at di lang basta tumanggap kundi maging 'mapagbigay na tagatanggap' o generous receiver. 'Yong ninanamnam mo ang kagandahang loob ng ibang tao, ang pagtulong nila sa iyo, at pag-aalaga. At ipinaalam mo sa kanila ang iyong kagalakan at pagpapasalamat. Hindi kailangang matatag sa lahat ng oras --- mainam ding maging mahina at umasa sa iba --- doon mo mas maahahalagahan ang pagiging ina, asawa, kaibigan, guro, at pati pagiging Filipino. At sa panahon ng iyong kahinaan, doon mo tunay na malalaman ang mga bagay na totoong mahalaga sa buhay (pamilya, pagmamahal, pakikipagkapuwa, kalusugan ng katawan at isip, pananalig sa Diyos, pag-ibig sa bayan, pagpapahalaga sa Inang Kalikasan) at ang mga taong tunay na nagmamahal at nagpapahalaga sa iyo. Ang pagiging ina sa panahaon ng pandemya ay pagiging malakas sa aking kahinaan, pagiging mapagbigay sa aking pagtanggap.

Kung may mga pagkakamali ka man nagawa sa buhay, huwag mong sisihin ang sarili mo o isipin na ikaw ay talunan, Dahil bawat pagsubok na pinagdaanan mo dun ka nagiging matatag sa iyong landas at natuto sa mga pagkakamaling nagawa mo.

Wala akong isinisisi sa mga magulang ko. Naging ako ako dahil sa mga desisyon ko sa buhay.

Sapagkat ang tanging kaluwalhatian ng buhay ay nasa pag-ibig, at ang sagradong tungkulin ng puso ay magmahal, nang walang pangamba sa lahat ng kabutihang maaaring ipadama sa iba sa kabila ng mga pasakit at pagkakamali.

tanginang buhay 'to— kun’di ako mawawala sa mundo hindi pa kami makukumpleto. (Sa Wakas, Nakumpleto rin Kami!)

Kung papanaw ka nang nasa kumportableng posisyon at masasabi mo muna ang pinakamahalagang bagay sa pinakaimportanteng tao sa buhay mo, wala na nga sigurong dapat hilingin pa.

Pinipilit kong maging laging bukás ang isip, pero bukás para salinan, at hindi para lang palitan ang laman at muling isara. Sayang ang kapasidad kong kilalanin pang mas maigi ang buhay kung malilimitahan sa iisang pilosopiya.

Ang lunggati ay ginagamit kong katugma ng desire at sang-ayon sa depinisyon nito ngayon sa sikolohiya. Ang mithi ay itinapat ko sa ideal . . . samantalang ang adhika ay sa ambition at goal sa buhay. Ang layon/layunin ay ginagamit na ngayon katumbas ng aim o objective sa lesson plan ng mga titser. Malimit namang lumitaw sa balitang krimen ang hangad/hangarin katapat ng motibo (motive).

know How to fight for your right because no one will

Make a habit to smile every time you woke up, a smile that shapes for a lifetime

SUMUKO ka. Pero hindi ibig sabihin nun titigil ka. Ang pagsuko ay ang pag-alam sa tunay at dalisay na takbo at hangarin ng iyong buhay. Hubaran mo ang iyong pagkatao, katulad ng mga panahong wala ka pang muwang sa mundo. Burahin mo ang bawat katotohanang ikinintal at pilit ipinaintindi ng magulong umiinog na globo. Magsimula ka sa wala. SUMUKO ka, kapara ng unang pagkakataon na HUBAD at BATA ka pa. Nang sa gayun makita mo, kung SINO ka ngang talaga.

Yang hawak mong diploma, para 'yan sa iba, hindi para sa'yo.

Karanasan ang magsilbing aral sa tinatahak mong buhay.

Sa buhay na ito, minsan kailangang mamili kahit parang walang mapagpilian, at minsan kailangang mamili kahit sa anuman ang piliin, talo ka pa rin.

Don’t cross the stream when it’s deep

The cat killed the foolish lion

Curse is like a boomerang it bounce back

It’s better to live modest And be brave only when you have to

Be humbled of your achievement Remember it’s not really yours

Don’t cast your diamonds before others

Thank God for blessings before it hatch

Only cross the bridge when you get at the foot

Conclude only once you read it

A good start Is best in the end

A barking mouth is foolish A quiet is a fearful one