Rousseau Social Contract Quotes

Why should we build our happiness on the opinons of others, when we can find it in our own hearts?

...in respect of riches, no citizen shall ever be wealthy enough to buy another, and none poor enough to be forced to sell himself.

Every man having been born free and master of himself, no one else may under any pretext whatever subject him without his consent. To assert that the son of a slave is born a slave is to assert that he is not born a man.

In truth, laws are always useful to those with possessions and harmful to those who have nothing; from which it follows that the social state is advantageous to men only when all possess something and none has too much.

As soon as any man says of the affairs of the State "What does it matter to me?" the State may be given up for lost.

It is easier to conquer than to administer. With enough leverage, a finger could overturn the world; but to support the world, one must have the shoulders of Hercules.

In any case, frequent punishments are a sign of weakness or slackness in the government. There is no man so bad that he cannot be made good for something. No man should be put to death, even as an example, if he can be left to live without danger to society.

MAN is born free; and everywhere he is in chains. One thinks himself the master of others, and still remains a greater slave than they.

A born king is a very rare being.

If there were a nation of Gods, it would govern itself democratically. A government so perfect is not suited to men.

In a well governed state, there are few punishments, not because there are many pardons, but because criminals are rare; it is when a state is in decay that the multitude of crimes is a guarantee of impunity.

To renounce liberty is to renounce being a man, to surrender the rights of humanity and even its duties.

The people of England regards itself as free; but it is grossly mistaken; it is free only during the election of members of parliament. As soon as they are elected, slavery overtakes it, and it is nothing.

There is no subjection so perfect as that which keeps the appearance of freedom.

There is no evildoer who could not be made good for something.

To renounce freedom is to renounce one's humanity, one's rights as a man and equally one's duties.

The word ‘slavery’ and ‘right’ are contradictory, they cancel each other out. Whether as between one man and another, or between one man and a whole people, it would always be absurd to say: "I hereby make a covenant with you which is wholly at your expense and wholly to my advantage; I will respect it so long as I please and you shall respect it as long as I wish.

There is peace in dungeons, but is that enough to make dungeons desirable?

What, then, is the government? An intermediary body established between the subjects and the sovereign for their mutual communication, a body charged with the execution of the laws and the maintenance of freedom, both civil and political.

Start with that. Chaos. No control, no law, no government at all. Like being in the arena. Where do we go from there? What sort of agreement is necessary if we're to live in peace? What sort of social contract is required for survival?

Liberty may be gained, but can never be recovered." (Bk2:8)

Man is born free, but is everywhere in chains.

The social pact, far from destroying natural equality, substitutes, on the contrary, a moral and lawful equality for whatever physical inequality that nature may have imposed on mankind; so that however unequal in strength and intelligence, men become equal by covenant and by right.

Our will is always for our own good, but we do not always see what that is; the people is never corrupted, but it is often deceived..." (Bk2:3)

In his Social Contract, Rousseau noted the obvious, that “Law is a very good thing for men with property and a very bad thing for men without property.

If force compels obedience, there is no need to invoke a duty to obey, and if force ceases to compel obedience, there is no longer any obligation.

Man’s first law is to watch over his own preservation; his first care he owes to himself; and as soon as he reaches the age of reason, he becomes the only judge of the best means to preserve himself; he becomes his own master.

[T]he mere impulse of appetite is slavery, while obedience to a law which we prescribe to ourselves is liberty.

Usurpers always bring about or select troublous times to get passed, under cover of the public terror, destructive laws, which the people would never adopt in cold blood. The moment chosen is one of the surest means of distinguishing the work of the legislator from that of the tyrant.

Man is born free; and everywhere he is in chains.” — Jean-Jacques Rousseau, The Social Contract, 1762

The real social contract, (Edmund Burke) argued, was not Rousseau's social contract between the noble savage and the General Will, but a "partnership" between the present generation and future generations.

To discover the rules of society that are best suited to nations, there would need to exist a superior intelligence, who could understand the passions of men without feeling any of them, who had no affinity with our nature but knew it to the full, whose happiness was independent of ours, but who would nevertheless make our happiness his concern, who would be content to wait in the fullness of time for a distant glory, and to labour in one age to enjoy the fruits in another. Gods would be needed to give men laws.

Since men cannot create new forces, but merely combine and control those which already exist, the only way in which they can preserve themselves is by uniting their separate powers in a combination strong enough to overcome any resistance, uniting them so that their powers are directed by a single motive and act in concert.

The bounds of human possibility are not as confining as we think they are; they are made to seem to be tight by our weaknesses, our vices, our prejudices that confine them.

If he who has control of men ought not to control the laws, then he who controls the laws ought not control men: otherwise his laws would minister to his passions..

76. David Hume – Treatise on Human Nature; Essays Moral and Political; An Enquiry Concerning Human Understanding 77. Jean-Jacques Rousseau – On the Origin of Inequality; On the Political Economy; Emile – or, On Education, The Social Contract 78. Laurence Sterne – Tristram Shandy; A Sentimental Journey through France and Italy 79. Adam Smith – The Theory of Moral Sentiments; The Wealth of Nations 80. Immanuel Kant – Critique of Pure Reason; Fundamental Principles of the Metaphysics of Morals; Critique of Practical Reason; The Science of Right; Critique of Judgment; Perpetual Peace 81. Edward Gibbon – The Decline and Fall of the Roman Empire; Autobiography 82. James Boswell – Journal; Life of Samuel Johnson, Ll.D. 83. Antoine Laurent Lavoisier – Traité Élémentaire de Chimie (Elements of Chemistry) 84. Alexander Hamilton, John Jay, and James Madison – Federalist Papers 85. Jeremy Bentham – Introduction to the Principles of Morals and Legislation; Theory of Fictions 86. Johann Wolfgang von Goethe – Faust; Poetry and Truth 87. Jean Baptiste Joseph Fourier – Analytical Theory of Heat 88. Georg Wilhelm Friedrich Hegel – Phenomenology of Spirit; Philosophy of Right; Lectures on the Philosophy of History 89. William Wordsworth – Poems 90. Samuel Taylor Coleridge – Poems; Biographia Literaria 91. Jane Austen – Pride and Prejudice; Emma 92. Carl von Clausewitz – On War 93. Stendhal – The Red and the Black; The Charterhouse of Parma; On Love 94. Lord Byron – Don Juan 95. Arthur Schopenhauer – Studies in Pessimism 96. Michael Faraday – Chemical History of a Candle; Experimental Researches in Electricity 97. Charles Lyell – Principles of Geology 98. Auguste Comte – The Positive Philosophy 99. Honoré de Balzac – Père Goriot; Eugenie Grandet 100. Ralph Waldo Emerson – Representative Men; Essays; Journal 101. Nathaniel Hawthorne – The Scarlet Letter 102. Alexis de Tocqueville – Democracy in America 103. John Stuart Mill – A System of Logic; On Liberty; Representative Government; Utilitarianism; The Subjection of Women; Autobiography 104. Charles Darwin – The Origin of Species; The Descent of Man; Autobiography 105. Charles Dickens – Pickwick Papers; David Copperfield; Hard Times 106. Claude Bernard – Introduction to the Study of Experimental Medicine 107. Henry David Thoreau – Civil Disobedience; Walden 108. Karl Marx – Capital; Communist Manifesto 109. George Eliot – Adam Bede; Middlemarch 110. Herman Melville – Moby-Dick; Billy Budd 111. Fyodor Dostoevsky – Crime and Punishment; The Idiot; The Brothers Karamazov 112. Gustave Flaubert – Madame Bovary; Three Stories 113. Henrik Ibsen – Plays 114. Leo Tolstoy – War and Peace; Anna Karenina; What is Art?; Twenty-Three Tales 115. Mark Twain – The Adventures of Huckleberry Finn; The Mysterious Stranger 116. William James – The Principles of Psychology; The Varieties of Religious Experience; Pragmatism; Essays in Radical Empiricism 117. Henry James – The American; The Ambassadors 118. Friedrich Wilhelm Nietzsche – Thus Spoke Zarathustra; Beyond Good and Evil; The Genealogy of Morals;The Will to Power 119. Jules Henri Poincaré – Science and Hypothesis; Science and Method 120. Sigmund Freud – The Interpretation of Dreams; Introductory Lectures on Psychoanalysis; Civilization and Its Discontents; New Introductory Lectures on Psychoanalysis 121. George Bernard Shaw – Plays and Prefaces

I have received your new book against the human race, and thank you for it. Never was such a cleverness used in the design of making us all stupid. One longs, in reading your book, to walk on all fours. But as I have lost that habit for more than sixty years, I feel unhappily the impossibility of resuming it. Nor can I embark in search of the savages of Canada, because the maladies to which I am condemned render a European surgeon necessary to me; because war is going on in those regions; and because the example of our actions has made the savages nearly as bad as ourselves. [in response to Rousseau's "The Social Contract"]

L'homme est né libre, et partout il est dans les fers.

The strongest is never strong enough to be always the master, unless he transforms strength into right, and obedience into duty.

It is in order not to become victim of an assassin that we consent to die if we become assassins.

One always wants what is good for oneself, but one does not always see it. The people is never corrupted, but it is often fooled, and only then does it appear to want what is bad.

It is a great evil for a Chief of a nation to be born the enemy of the freedom whose defender he should be.

From this it follows that, the larger the State, the less the liberty.

[Luxury] corrupts both rich and poor, the rich by having it and the poor by wanting it.

Renunciar a la libertad es renunciar a la condición de hombre.

the despot assures his subjects civil tranquillity.

To be something, to be himself, and always at one with himself, a man must act as he speaks, must know what course he ought to take, and must follow that course with vigour and persistence.

In the strict sense of the term, a true democracy has never existed, and never will exist. It is against natural order that the great number should govern and that the few should be governed.

Born as I was the citizen of a free state and a member of its sovereign body, the very right to vote imposes on me the duty to instruct myself in public affairs, however little influence my voice may have in them.

How have a hundred men who wish for a master the right to vote on behalf of ten who do not? The law of majority voting is itself something established by convention, and presupposes unanimity, on one occasion at least. 6.

The French philosopher Jean-Jacques Rousseau speculated that states are formed by a social contract, a rational decision reached when people calculated their self-interest, came to the agreement that they would be better off in a state than in simpler societies, and voluntarily did away with their simpler societies. But

I believed in childhood by authority, in youth by sentiment, in my mature years by reason; now I believe because I have always believed.

The truth brings no man a fortune

He who wills the end wills the means also,

Those who distinguish civil from theological intolerance are, to my mind, mistaken

To decide that the son of a slave is born a slave is to decide that he is not born a man.

Si queremos formar una institución duradera, no pensemos en hacerla eterna

For the State, in relation to its members, is master of all their goods by the social contract, which, within the State, is the basis of all rights;

I cannot repeat too often that to control the child one must often control oneself.

Wise men, if they try to speak their language to the common herd instead of its own, cannot possibly make themselves understood.

I believe compulsory labor is less opposed to liberty than taxes.

When a man is set in authority over others, everything conspires to rob him of his sense of justice and reason.

A people who never misused the powers of government would never misuse independence, and a people which always governed itself well would not need to be governed.

. . . Aristotle . . . said that men were not at all euqal by nature, since some were born for slavery and others born to be masters. Aristotle was right; but he mistook the effect for the cause . . . if there are slaves by nature, it is only because there has been slavery against nature. Force made the first slaves; and their cowardice perpetuates their slavery.

Each of us puts his person and all his power in common under the supreme direction of the general will, and, in our corporate capacity, we receive each member as an indivisible part of the whole.

le luxe est l'effet des richesses, ou il les rend nécessaires; il corrompt à la fois le riche et le pauvre, l'un par la possession, l'autre par la convoitise; il vend la patrie à la mollesse, à la vanité; il ôte à l'Etat tous ses citoyens pour les asservir les uns aux autres, et tous à l’opinion.

We should not, with Warburton, conclude from this that politics and religion have among us a common object, but that, in the first periods of nations, the one is used as an instrument for the other.

Golden Rule has been rediscovered many times: by the authors of Leviticus and the Mahabharata; by Hillel, Jesus, and Confucius; by the Stoic philosophers of the Roman Empire; by social contract theorists such as Hobbes, Rousseau, and Locke; and by moral philosophers such as Kant in his categorical imperative.

The wisest writers devote themselves to what a man ought to know, without asking what a child is capable of learning. They are always looking for the man in the child, without considering what he is before he becomes a man.

The problem is to find a form of association which will defend and protect with the whole common force the person and goods of each associate, and in which each, while uniting himself with all, may still obey himself alone, and remain as free as before.” This is the fundamental problem of which the Social Contract provides the solution. The

What man loses by the social contract is his natural liberty and an unlimited right to everything he tries to get and succeeds in getting; what he gains is civil liberty and the proprietorship of all he possesses. If we are to avoid mistake in weighing one against the other, we must clearly distinguish natural liberty, which is bounded only by the strength of the individual, from civil liberty, which is limited by the general will; and possession, which is merely the effect of force or the right of the first occupier, from property, which can be founded only on a positive title.

The problem is to find a form of association which will defend and protect with the whole common force the person and goods of each associate, and in which each, while uniting himself with all, may still obey himself alone, and remain as free as before.

THE STRONGEST IS NEVER STRONG enough to be always the master, unless he transforms strength into right, and obedience into duty. Hence the right of the strongest, which, though to all seeming meant ironically, is really laid down as a fundamental principle.

War, then, is not a relation between men, but between states; in war individuals are enemies wholly by chance, not as men, not even as citizens, but only as soldiers; not as member of their country, but only as its defenders. In a word, a state can have as an enemy only another state, not men, becuase there can be no real relations between things possessing different intrinsic natures.

Nations, like men, are teachable only in their youth; with age they become incorrigible. Once customs are established and prejudices rooted, reform is a dangerous and fruitless enterprise; a people cannot bear to see its evils touched, even if only to be eradicated.

Dizer que um homem se dá gratuitamente é uma afirmação absurda e inconcebível; tal ato é ilegítimo e nulo, tão-somente porque aquele que o pratica não está de posse do seu bom-senso. Dizer a mesma coisa de todo um povo é supor uma nação de loucos e a loucura não cria direito.

We may add that frequent punishments are always a sign of weakness or remissness on the part of the government. There is not a single ill-doer who could not be turned to some good. The State has no right to put to death, even for the sake of making an example, any one whom it can leave alive without danger.

Renunciar a la libertad es renunciar a la condición de hombre, a los derechos de la humanidad y a sus mismos deberes. No hay indemnización posible para el que renuncia a todo. Semejante renuncia es incompatible con la naturaleza del hombre; y quitar toda clase de libertad a su voluntad, es quitar toda moralidad a sus acciones.

A father has done but a third of his task when he begets children and provides a living for them. He owes men to humanity, citizens to the state. A man who can pay this threefold debt and neglect to do so is guilty, more guilty, perhaps, if he pays it in part than when he neglects it entirely. He has no right to be a father if he cannot fulfil a father's duties. Poverty, pressure of business, mistaken social prejudices, none of these can excuse a man from his duty, which is to support and educate his own children.

Povos livres, lembrem-se desta máxima: pode-se adquirir a liberdade, mas recuperá-la jamais.

If you want to say something clever, you have only to talk long enough.

What man loses by the social contract is his natural liberty and an unlimited right to everything he tries to get and succeeds in getting; what he gains is civil liberty and the proprietorship of all he possesses.

Todo hombre puede grabar tablas de piedra, o comprar un oráculo, o fingir un comercio secreto con alguna divinidad, o amaestrar un pájaro para hablarle al oído, o encontrar medios groseros para imponer aquéllas a un pueblo. El que no sepa más que esto, podrá hasta reunir un ejército de insensatos; pero nunca fundará un imperio, y su extravagante obra perecerá enseguida con él. Vanos prestigios forman un vínculo pasajero; sólo la sapiencia puede hacerlo duradero.

There is quite another class of exceptions: those so gifted by nature that they rise above the level of their age. As there are men who never get beyond infancy, so there are others who are never, so to speak, children, they are men almost from birth. The

Portanto, chamo de República todo Estado regido por leis, seja qual for sua forma de administração: pois então somente o interesse público governa, e a coisa pública é qualquer coisa. Todo governo legítimo é republicano: explicarei adiante o que é governo.

Meanwhile, two other great currents in political thought, had a decisive significance on the development of socialist ideas: Liberalism, which had powerfully stimulated advanced minds in the Anglo-Saxon countries, Holland and Spain in particular, and Democracy in the sense. to which Rousseau gave expression in his Social Contract, and which found its most influential representatives in the leaders of French Jacobinism. While Liberalism in its social theories started off from the individual and wished to limit the state's activities to a minimum, Democracy took its stand on an abstract collective concept, Rousseau's general will, which it sought to fix in the national state. Liberalism and Democracy were pre-eminently political concepts, and since most of the original adherents of both did scarcely consider the economic conditions of society, the further development of these conditions could not be practically reconciled with the original principles of Democracy, and still less with those of Liberalism. Democracy with its motto of equality of all citizens before the law, and Liberalism with its right of man over his own person, both were wrecked on the realities of capitalist economy. As long as millions of human beings in every country have to sell their labour to a small minority of owners, and sink into the most wretched misery if they can find no buyers, the so-called equality before the law remains merely a pious fraud, since the laws are made by those who find themselves in possession of the social wealth. But in the same way there can be no talk of a right over one's own person, for that right ends when one is compelled to submit to the economic dictation of another if one does not want to starve.

What man loses by the social contract is his natural liberty and an unlimited right to everything he tries to get and succeeds in getting; what he gains is civil liberty and the proprietorship of all he possesses. If we are to avoid mistake in weighing one against the other, we must clearly distinguish natural liberty, which is bounded only by the strength of the individual, from civil liberty, which is limited by the general will; and possession, which is merely the effect of force or the right of the first occupier, from property, which can be founded only on a positive title. We

The earth would be covered with men amongst whom there world would be almost no communication; we would make contact at some points without being united by a single one; everyone would remain isolated amongst the rest, everyone would think only of himself; our understanding would not develop; we would live without sensing anything, we would die without having lived; our entire happiness would consist of not knowing our misery; there would be neither goodness in our hearts, nor morality in our actions, and we would never have tasted the most delicious sentiment of the soul, which is the love of virtue.

Now, it matters very much to the community that each citizen should have a religion. That will make him love his duty; but the dogmas of that religion concern the State and its members only so far as they have reference to morality and to the duties which he who professes them is bound to do to others. Each man may have, over and above, what opinions he pleases, without it being the Sovereign’s business to take cognisance of them; for, as the Sovereign has no authority in the other world, whatever the lot of its subjects may be in the life to come, that is not its business, provided they are good citizens in this life.

The Social Contract became the Bible of most of the leaders in the French Revolution, but no doubt, as is the fate of Bibles, it was not carefully read and was still less understood by many of its disciples. It reintroduced the habit of metaphysical abstractions among the theorists of democracy, and by its doctrine of the general will it made possible the mystic identification of a leader with his people, which has no need of confirmation by so mundane an apparatus as the ballot-box. Much of its philosophy could be appropriated by Hegel5 in his defence of the Prussian autocracy. Its first-fruits in practice were the reign of Robespierre; the dictatorships of Russia and Germany (especially the latter) are in part an outcome of Rousseau's teaching. What further triumphs the future has to offer to his ghost I do not venture to predict.

Children's lies are therefore entirely the work of their teachers, and to teach them to speak the truth is nothing less than to teach them the art of lying. In your zeal to rule, control, and teach them, you never find sufficient means at your disposal. You wish to gain fresh influence over their minds by baseless maxims, by unreasonable precepts; and you would rather they knew their lessons and told lies, than leave them ignorant and truthful.

When therefore the people sets up an hereditary government, whether it be monarchical and confined to one family, or aristocratic and confined to a class, what it enters into is not an undertaking; the administration is given a provisional form, until the people chooses to order it otherwise. It is true that such changes are always dangerous, and that the established government should never be touched except when it comes to be incompatible with the public good; but the circumspection this involves is a maxim of policy and not a rule of right, and the State is no more bound to leave civil authority in the hands of its rulers than military authority in the hands of its generals. It is also true that it is impossible to be too careful to observe, in such cases, all the formalities necessary to distinguish a regular and legitimate act from a seditious tumult, and the will of a whole people from the clamour of a faction. Here above all no further concession should be made to the untoward possibility than cannot, in the strictest logic, be refused it. From this obligation the prince derives a great advantage in preserving his power despite the people, without it being possible to say he has usurped it; for, seeming to avail himself only of his rights, he finds it very easy to extend them, and to prevent, under the pretext of keeping the peace, assemblies that are destined to the re-establishment of order; with the result that he takes advantage of a silence he does not allow to be broken, or of irregularities he causes to be committed, to assume that he has the support of those whom fear prevents from speaking, and to punish those who dare to speak. Thus it was that the decemvirs, first elected for one year and then kept on in office for a second, tried to perpetuate their power by forbidding the comitia to assemble; and by this easy method every government in the world, once clothed with the public power, sooner or later usurps the sovereign authority.

Bir araya gelmiş birçok insanın, kendilerine bir bütün gözüyle baktıkları sürece, yalnız bir tek istemleri vardır. Bu istem de bütünün gözetilmesi ve herkesin rahatlığı ile ilgilidir. Bu durumda devletin bütün kaynakları güçlü ve yalın, kuralları da açık ve durudur, birbirine girmiş, birbirine karşıt çıkarlar yoktur orada. Ortak yarar her yerde apaçıktır ve görülmek için sağduyudan başka bir şey istemez. Dirlik, düzenlik, birlik ve eşitlik, politika kurnazlıklarının düşmanıdır.” “Yıkılmaya yüz tutan devlet boş ve aldatıcı bir biçim olarak ayakta durduğu, kimsede toplum bağı diye bir şey kalmadığı ve en aşağılık çıkarlar utanmadan o kutsal genel yarar adını aldığı zaman, genel istem artık dilsiz kalır. Gizli etkenlerin güttüğü insanlar, devlet sanki yokmuş, hiç var olmamış gibi, artık bir yurttaş olarak düşüncelerini ileri sürmez, özel çıkarlardan başka amaçları olmayan birtakım haksız kararları yasa diye benimserler.” “Genel istem hiçbir zaman değişmez, bozulmaz, tertemizdir. Ama kendisine üstün gelen başka istemlere bağlıdır.” “Bir kölenin oğlu da kendisi gibi köle olarak doğar demek, insan olarak doğmadığını ileri sürmektir.” “Halk kurultayına bir yasa önerildiği zaman, halktan istenilen şey, önermeyi kabul edip etmemesi değil, bu yasanın kendi isteminden başka bir şey olmayan genel isteme uygun olup olmadığıdır.” “Sağlam insanların yiyip içtiği şey hastalara nasıl iyi gelmezse, ahlakı bozulmuş bir halkı, ahlakça sağlam bir halkın yasalarıyla yönetmeye kalkışmak da iyi olmaz.” “Diktatörlüğü gerektiren bunalımlı günlerde, devlet çok geçmeden ya kurtulur yada yok olup gider. Sıkışık durum ortadan kalktı mı, diktatörlük ya zorbalığa kaçar yada etkisiz kalır.” “Yasalar güçlerini yitirdikten sonra hiçbir şeyin gücü kalmaz artık, her şeyden umudu kesmek gerek,” “Cumhuriyette herkes başkalarına zarar vermeyen şeyleri yapmakta tamamen özgürdür.” (Marquis d’Argenson)

Bazı ayrılmalar cumhuriyete zararlı, bazıları da yaralıdır. Mezhepleri, partileri kışkırtanlar zararlı, hiçbirine el atmayanlar yararlıdır. Bir devletin kurucusu düşmanlıkları önleyemezse, hiç değilse onların birer mezhep haline gelmelerini önlemelidir.” “Devlet yada site yalnız üyelerinin birleşmesiyle kurulmuş bir tüzel kişi olduğuna ve en öenmli işin varlığının korumak olduğuna göre, her parçayı bütüne en uygun biçimde işletip kullanmak için genel ve zorlu bir güç ister.” “Egemen varlık isteyince, her yurttaş devlete yapabileceği hizmetleri hemen yapmak zorundadır. Ama egemen varlık da yurttaşları topluluğa yararlı olmayan hiçbir işe zorlayamaz, hatta böyle bir şeyi isteyemezde. Çünkü doğa yasası gibi, akıl yasası altında da hiçbir şey nedensiz meydana gelmez.” “Hak eşitliği ve bu eşitlikten doğan adalet kavramı, her kişinin kendini üstün tutmasından, dolayısıyla insanın yaradılışından gelmektedir. Genel istem, gerçekten genel olabilmek için, özünde olduğu kadar konusunda da genel olmalı; herkese uygulanmak üzere herkesten çıkarılmalıdır. Genel istem kişisel ve belirli bir kişiye yönelirse, elbette doğruluğunu yitirir.” “İstemi genel yapan oyların sayısından çok, onları birleştiren ortak yarardır. Çünkü bu sistemde herkes başkalarına kabul ettirdiği koşullara ister istemez kendisi de boyun eğer. Bu çıkarla adaletin pek güzel uyuşmasıdır ve ortak görüşmelere hak duygusu katar. Özel işlerin görüşülmesinde ise, bu hak duygusu yoktur., çünkü onda yargıcın kuralıyla taraflarınkini birleştiren ve özdeş yapan ortak bir çıkar bulunmamaktadır.” “Toplum sözleşmesi yurttaşlar arasında öyle bir eşitlik kurar ki, herkes aynı koşullar altında verdiği sözle bağlanır ve herkesin aynı haklardan yararlanması gerekir. Egemen varlık yalnız ulusun bütününü tanır ve onu oluşturanlar arasında hiçbir ayrılık gözetmez.” “Toplum sözleşmesinde bireyler bakımından birtakım haklardan vazgeçme diye bir şey yoktur. Bu sözleşme ile durumları önceki durumlarına kıyasla gerçekten daha iyi olmuştur ve onlar herhangi bir vazgeçme yerine, yararlı bir değiş tokuş yapmışlardır; Kararsız ve iğreti bir durum yerine, daha iyi ve daha güvenli bir durum; doğal bağımsızlık yerine özgürlük; başkasına zarar verme gücü yerine, kendi güvenliklerini; başkalarının alt edebileceği güçleri yerine, toplumsal birliğin yenilmezleştirdiği bir hakkı seçmişlerdir.” “Başkalarının zararına kendi yaşamını korumak isteyen, gerektiğinde yaşamını onlar için gözden çıkarmalıdır.” “Kötülük yapan her insan, toplumun haklarını çiğnerken işlediği ağır suçlarla yurduna başkaldırmış ve hainlik etmiş olur; yasalarını çiğnemekle yurdun üyesi olmaktan çıkar, hatta ona savaş açmış sayılır.” “Yargılama ve karar onun toplum sözleşmesini çiğnediğini ve dolayısıyla devletin üyesi olmaktan çıktığını gösterir.” “Yargılama işi egemen varlığa bırakılmamıştır; egemen varlığın kendi başına kullanamayıp başkasına bırakabileceği bir haktır.” “İyi yönetilen bir devlette cezalar azdır. Bunun nedeni bağışlamaların çokluğu değil, suçluların azlığıdır.” “Toplum sözleşmesiyle bütüne varlık ve yaşam verilir; yasama yoluylada ona hareket ve sistem verilir.” “Yalnız akıldan çıkan evrensel bir adalet vardır; ama aramızda kabul edilmesi için bu adaletin karşılıklı olması gerekir. Dünyaya insan bakınca görürüz ki, adalet yasaları doğal yürütme güçleri olmadığından, insanlar arasında etkisizdir. Doğru insan herkese karşı bu yasalara uyar, ama kimse kendisine karşı uymazsa, o zaman bu yasalar kötünün yararına, iyinin zararına işler.” “Yasalar, toplum halinde birleşmenin koşullarından başka bir şey değildir.” “Genel istem her zaman doğrudur ama, onu yöneten kafa her zaman aydın değildir.

Savaşa yol açan, insanlar arasındaki ilişkiler değil, olaylar arasındaki ilişkilerdir. Savaş hali basit kişisel ilişkilerden değil, yalnız mal mülk ilişkilerinden çıkar.” “Kölelik ve hak çelişmeli sözlerdir. Birinin bulunduğu yerde öteki bulunmaz. İster iki kişi için, ister bir kişi ile bir ulus için söylenmiş olsun, aşağıdaki sözler her zaman anlamsız kalacaktır; Seninle öyle bir anlaşma yapacağım ki, hep benim iyiliğime ve senin zararına olacak; keyfim istediği sürece ben uyacağım, yine keyfim istediği sürece sen uyacaksın ona.” “Bir kalabalığı boyunduruk altına almakla, bir toplumu yönetmek arasında her zaman bir ayrım vardır.” “Her birimiz bütün varlığımızı ve bütün gücümüzü bir arada genel istemin buyruğuna verir ve her üyeyi bütünün bölünmez bir parçası kabul ederiz.” “Doğal yaşama halinden toplum düzenine geçiş, insanda çok önemli bir değişiklik yapar. Davranışındaki içgüdünün yerine adaleti koyar, daha önce yoksun olduğu değer ölçüsünü verir. İnsan aklına başvurmak zorunda kalır. Doğadan sağladığı bir çok üstünlüğü yitirse de, öylesine büyük yararlar elde eder, yetileri öylesine işleyip gelişir, düşünceleri açılır, duyguları soylulaşır, baştan başa ruhu öylesine yükselir ki, yeni durumun yarattığı kötülükler onu çoğu kez toplum öncesi durumdan da aşağı dereceye düşürmeseydi, kendini bu durumdan bütün bütün çekip kurtaran anı durmadan kutlaması gerekirdi. O anı ki kendini akılsız ve gelişmemiş bir hayvan durumundan çıkarıp akıllı bir varlık, bir insan haline sokmuştur.” “İnsanın toplum sözleşmesiyle yitirdiği şey, doğal özgürlüğü ile isteyip elde edebileceği şeyler üzerinde ki sınırsız bir haktır. Kazandığı şeyse, toplumsal özgürlükle, elindeki şeylerin sahipliğidir.” “Salt isteklerin itisine uymak kölelik, kendimiz için koyduğumuz yasalara boyun eğmekse özgürlüktür.” “Temel sözleşme doğal eşitliği ortadan kaldırmak şöyle dursun, tam tersine, doğanın insanlar arasına koyduğu maddesel eşitsizlik yerine manevi ve haklı bir eşitlik getirir. İnsanlar güç ve zeka bakımından olmasalar da sözleşme ve hak hukuk yoluyla eşit olurlar. Kötü yönetimlerde eşitlik yalnız görünüşte kalır ve aldatıcıdır. Gerçekte yasa her zaman malı mülkü olana yararlı, olmayanlara zararlıdır.” “Yalnız genel istem (irade) devletin güçlerini devletin kuruluş amacına, yani herkesin iyiliğine uygun olarak yönetebilir.” “Bütün çıkarların anlaştığı bazı noktalar olmasaydı, hiçbir toplum var olmazdı. İşte, toplum bu ortak çıkar açısından yönetilmelidir.” “İktidar başkasına geçebilir, ama istem (irade) geçemez.” “Özel istem özü gereği yeğlemelerden, genel istemse eşitlikten yanadır.” “Egemen varlık, başların buyruklarına karşı gelmekte özgür olur da karşı gelmezse, başların buyrukları genel istem yerine geçemez diyemeyiz. Böyle durumlarda herkesin susmasından, halkın bunu kabul ettiği anlamı çıkarılmalıdır.” “Egemenliğin hangi nedenlerden ötürü başkasına bağlanamazsa, yine aynı nedenlerden ötürü bölünemez, çünkü istem ya geneldir, ya değildir; ya halkın tümünün istemidir yada sadece bir bölüğünün. Birinci durumda, açığa vurulan bu istem bir egemenlik işidir, yasayı oluşturur; ikincideyse sadece özel bir istem ya da bir yönetim işidir; çok çok bir kararnamedir. “Bir istemin genel olması için, her zaman oybirlikli olması gerekmez, yalnız bütün oyların hesaba katılmış olması gerekir; herhangi bir oyun dışta bırakılması genelliği bozar.” “Her çıkarın ayrı birtakım kuralları vardır. İki özel çıkar arasında uzlaşma, bir üçüncü kimsenin çıkarına karşı yapılır. Bütün çıkarlar, tek tek kişilerin çıkarlarına aykırı oldukları zaman uzlaşırlar. Birbirine karşıt çıkarlar olmasaydı, ortak çıkarın varlığı pek duyulmaz ve hiçbir zaman engellerle karşılaşmazdı, Her şey yolunda gider, politika da bir sanat olmaktan çıkardı.

Toplum hali, insanların emeği kendi gereksinimlerinden fazlasını sağladığı sürece ayakta durabilir.” “Genel giderler, kaynakları ne kadar aşarsa, yurttaşların yükü o kadar ağır olur. Bu yükün ağırlığını ölçerken, vergilerin tutarından çok, çıktıkları ellere dönmek için geçmek zorunda oldukları yolu ölçmek gerekir. Bu dolaşım çabuk ve düzenli olursa, verginin az yada çok olması önemli değildir; halk her zaman varlıklı, devlet hazinesi her zaman yolunda demektir. Tam tersine halk ne kadar az vergi öderse ödesin, vergi eline dönmüyorsa, durmadan vergi ödediği için elinde avucunda bir şey kalmaz olur; devlet de hiçbir zaman varlıklı olamaz ve halk hep yoksul kalır. Halkla hükümet arasında uzaklık ne kadar artarsa vergiler de o ölçüde ağırlaşır. Bundan ötürü halk, demokrasilerde en hafif vergi yükü altındadır; aristokraside daha ağır, monarşideyse en ağır yükü taşır.” “Özgür devletlerde her şey ortak yarara harcanır, Monarşi ile yönetilen devletlerdeyse, kamu gücü ile kişilerin gücü birbirini karşılıklı olarak etkiler; birinin güçsüzlüğü, öbürünün gücünü artırır. Zorbalık yönetimi ise, uyrukları mutlu etmek amacıyla yönetecek yerde, yönetmek amacıyla yoksul duruma sokar anları.” “Halkın nüfusu az olan memleketlerde zorba yönetime en elverişli memleketlerdir. Yırtıcı hayvanlar ancak çöllerde hüküm sürer.” “Her şey eşit olmak koşuluyla, dışarıdan katılmalar, yurttaşlığa alınmalar ve sömürgeler olmadan, yönetimi altında yurttaş sayısının arttığı hükümet şüphesiz ki en iyi hükümettir.” “Issızlık yarattıkları yerde barış var diyorlar” “İnsanoğlunu gerçekten mutlu eden şey, dirlikten çok özgürlüktür.” “Tiran, hakka ve yasalara aldırış etmeksizin zorbaca yöneten krala denir. Tiran haksız olarak krallık gücünü eline geçiren kişidir. O halde egemen gücü zorbalık ve düzenle kendine mal edene de despot denir. Tiran yasalara göre yönetme hakkını yasalara aykırı olarak kendine mal eden kimsedir. Despot ise kendini yasaların üstüne çıkaran kişidir.” “İnsanın yapısı doğanın eseridir. Devletinkiyse insanın ürünü.” “Yasama gücü devletin yüreği, uygula gücü de beynidir; bütün öbür parçalara canlılık sağlar.” “Devlet yasalarla değil yasama gücüyle yaşar.” “Kamu görevi yurttaşların en başta gelen işi olmaktan çıktığı ve yurttaşlar kendileri çalışacak yerde paralarıyla hizmet görme yolunu seçtikleri zaman devlet yok olmaya yüz tutar. Tembellikleri ve paraları onlara sağlasa sağlasa yurdu köleliğe sürükleyecek askerlerle onu satacak temsilciler sağlar.” “Paranızı bağışlayın çok geçmez köle olursunuz. Gerçekten özgür bir devlette yurttaşlar her şeyi parayla değil, kol gücüyle yaparlar. Ödevlerinde kurtulmak için değil de tam tersine onu kendileri yapmak için para verirler.” “İyi yasalar daha iyilerinin yapılmasına yol açar, kötülerde daha kötülerinin.” “Bir kimse devlet işleri için neme gerek dedi mi devleti yok olmuş bilmeli” “Bir ulus kendine temsilciler seçer seçmez özgürlüğünü de varlığını da yitirmiş olur.” “Yurttaşlar toplum sözleşmesi gereğince birbirlerine eşit olduklarından, hepsinin yapması gerekeni hepsi isteyebilir. Oysa hiç kimsenin kendi yapamadığı bir şeyi başkasında istemeye hakkı yoktur. Hükümeti kurarken egemen varlığın hükümdara verdiği hak, politik bütünü yaşatmak ve yürütmek için gerekli olan bu haktır. Yönetim işi halk ile halkın seçtiği başlar arasında yapılan bir sözleşmedir. Taraflardan birinin ne gibi koşullar altında buyruk vereceği, ötekinin de boyun eğeceği saptanır.” “Devlette yalnız bir tek sözleşme vardır, o da ortaklık sözleşmesidir. Sadece bu başka her türlü sözleşmeyi olanaksız kılar. Bunun dışında ne türlü sözleşme yaparsanız yapın bunu bozar.” “Dünyanın bütün hükümetleri, kamu gücünü bir kez ellerine geçirdikten sonra, aynı kolay yoldan egemen gücü de er geç ellerine geçirirler.

Bir devletin yapısı ne zaman gerçekten sağlam ve sürekli olur? Törelere gerektiği gibi uyulduğu zaman. Törelere uyulunca da, doğal ilişkilerle yasalar hep aynı noktalarda uzlaşma durumundadırlar.” “Özgürce yapılan her iş iki etkenden doğar. Biri ruhsal etken, yani işi belirleyen, tanımlayan istem; diğeri maddesel etken, yani işi gerçekleştiren güç. İsteme yasama gücü, güce de yürütme gücü denir. Bunların ikisi birleşmedikçe politik bütünde hiçbir şey yapılamaz. Yasama gücü halkın elindedir. Yürütme gücü, yasacı yada egemen varlık niteliği ile çoğunluğun elinde olamaz. Çünkü bu güç yalnız özel davranışlara dayanır ve yasanın yetkisine girmediği gibi, egemen varlığın yetkisine de girmez, çünkü onun işlemleri yasadan başka bir şey değildir.” “Hükümet egemen varlığın sadece aracıdır. Yurttaşlarla egemen varlığın karşılıklı ilişkilerini sağlamak amacıyla kurulmuş, gerek yasaları yürütmek, gerekse politik ve toplumsal özgürlükleri sürdürmekle görevli, aracı bir bütündür. Egemen varlığın birer görevlisi olan yöneticiler, yine onun adına devlet gücünü kullanırlar. Egemen varlık bu yetkiyi sınırlayabilir, değişiklik yapabilir ve dilediği zamanda geriye alabilir. Egemen varlık yönetmeye, yönetici yasamaya, yurttaşlar da yasayı hiçe saymaya kalkıştılar mı düzen yerini karışıklığa bırakır. Devlet kendiliğinden, hükümetse ancak egemen varlıkla birlikte vardır.” “Halkın nüfusu ne kadar çoksa, egemen varlığın uyruklarına olan ilişkisi o kadar artar. Yöneticiler ne kadar çok olursa, hükümet o kadar güçsüz olur. Her yöneticinin hemen her zaman bir yönetim görevi vardır. Oysa her yurttaş kendi başına hiçbir egemenlik görevi yapamaz.” “Egemen varlık yönetim görevini bütün halka yada halkın büyük bir bölümüne bırakabilir, yönetici yurttaşların sayısı öbür yurttaşların sayısını aşar DEMOKRASİ “ “Egemen varlık yönetim işini bir azınlığın eline bırakabilir, yurttaş sayısı yönetici sayısından çok olur ARİSTOKRASİ” “Egemen varlık yönetimi tek bir yöneticinin eline bırakır, bütün görevliler yetkilerini ondan alırlar. MONARŞİ yada KRALLIK” “Demokrasi genel olarak küçük devletlere, aristokrasi orta devletlere, monarşi de büyük devletlere elverişlidir.” “Demokrasi: Yasaları yapanın onu yürütmesi iyi olmadığı gibi, halkın tümünün birden dikkatini kamu işlerinden çevirip özel işler üzerinde toplaması iyi değildir. Özel çıkarların kamu işlerini etkilemesinden daha tehlikeli bir şey olamaz. Hükümeti hiçbir zaman kötüye kullanmayan halk, bağımsızlığını da kötüye kullanmaz. Kendini her zaman iyi yöneten bir halkın yönetilmeye de gereksinimi yoktur. Gerçek demokrasi hiçbir zaman var olmamıştır ve var olmayacaktır. Çoğunluğun yönetmesi ve azınlığın yönetilmesi doğal düzene aykırıdır. Cumhuriyetin ilkesi ERDEM dir. Bir tanrılar ulusu olsaydı demokrasi ile yönetilirdi. Böyle olgun bir yönetim insanların harcı değil.” “Aristokrasi: Burada birbirinden ayrı 2 tüzel kişil vardır. Hükümet ve egemen varlık. İlk toplumlar kendilerini aristokrasi ile yönettiler. Papazlar, eskiler,senato, geronte’lar gibi adlar buradan gelir. Toplum kurumlarının yarattığı eşitsizlik, doğal eşitsizliğe üstün gelince, zenginlik yada güçlülük yaştan üstün tutuldu ve aristokraside seçime bağlandı. 3 çeşit aristokrasi vardır. Doğal, seçime bağlı ve soydan geçme. Birincisi basit halklara uygundur. Üçüncüsü yönetimlerin en kötüsüdür. İkincisi ise en iyisidir, gerçek anlamda aristokrasi budur. Seçime bağlı aristokraside iki gücün birbirinden ayrı olması dışında, üyelerinin seçkin olması gibi bir üstünlüğü vardır. Halk hükümetinde bütün yurttaşlar devlet yöneticisi olarak doğar, aristokrasi hükümeti ise sadece bir avuç insanı yönetici yapar, onlar ancak seçim yoluyla yönetici olurlar, bu yolda doğruluk, bilgi, görgü, halkın tercih ve saygısını çeken bütün öbür nedenler, halkın akıllıca yönetilebileceğine birer güvencedir.

Doğa yasaları gereğince yaşayan insanlar özgür ve eşittir ler, toplum düzenine geçince bu mutluluğu yitirmişlerdir. İnsanların başına gelen belaların başlıcası mal mülk tutkusundan doğmuştur. Ayrıca bir avuç güçlü insanın aşkalarını buyruk altına almasıyla da insanlar arasında kölelik-efendilik ilişkileri çıkmıştır ortaya." "İnsanları oldukları gibi, yasaları da olabilecekleri gibi ele alıp, toplum düzeninde güvenilir ve haklı bir yönetim kuralı" "Üyelerinin her birinin canını, malını, bütün ortak güçle sa vunup koruyan öyle bir toplum biçimi bulmalı ki, orada her insan, hem herkesle birleştiği halde yine kendi buyruğunda kalsın, hem de eskisi kadar özgür olsun. " "Toplum sözleşmesiyle her ortak, topluma mallarını ve aşa mını bırakır; önce doğal özgürlüğünü, sonra da istediği ve elde edebileceği şeyler üzerindeki sınırsız hakkını. Ama buna karşılık, toplumsal özgürlüğü ve elindeki şeylerin sahiplik hakkını kazanır. Kişilerin devlete adadıkları canları bile, bu yoldan sürekli olarak korunmuş olur" "Genel istemin yürürlüğe konmasından başka bir şey olma yan egemenlik ne bırakılabilir, ne de bölünebilir. Genel istem yasalarla dile gelir." "Halka yol gösteren yüksek zekalı biri gerekir. Bu yasacıdan başkası değildir. Yasacı Rousseau'ya göre tanrısal bir varlıktır. İnsanlara yasalar koymak için Tanrılar gerek" "Hükümet gerek yasaları yürütmek, gerek toplum özgürlüğünü sürdürmekle görevli, aracı bir bütündür. Üç çeşit yönetim biçimi vardır: Demokrasi, Aristokrasi ve Monarşi. Demokrasi küçük devletlere, aristokrasi orta derecede, monarşi ise varlıklı uluslara elverişlidir. Hükümet her za- man egemen varlığın denetimi altındadır. Genel istemin uygulanmasından başka bir şey olmayan egemenlik, yalnız halka, yeni egemen varlığa aittir.” “İnsanları oldukları gibi, yasaları da olabilecekleri gibi ele alıp, toplum düzeninde güvenilir ve haklı bir yönetim kuralı bulunup bulunamayacağını araştırıp, adalet ile fayda birbirinden ayrı düşmesin diye, hakkın onayladığını çıkarın gerektirdiğiyle uzlaştırmaya çalışmak gerek.” “İnsan özgür doğar, oysa her yerde zincire vurulmuştur. Falan kimse kendini başkalarının efendisi sanır ama, böyle sanması, onlardan daha da köle olmasına engel değildir.” “İnsanın ilk uyacağı yasa varlığını korumak; yapacağı ilk şey de kendine borçlu olduğu özeni göstermektir. İnsanın kendini bilecek çağa gelir gelmez, nefsini korumaya yarayan araçlara değer biçmede tek söz sahibi olduğu için, sonunda kendi kendisinin efendisi olur.” “İnsanlar eşit ve özgür doğdukları için, özgürlüklerinden ancak çıkarları uğruna vazgeçerler.” “Hobbes’e göre insanlar bir takım evcil hayvan sürülerine bölünmüştür. Her birinin başında onu parçalayıp yemek için koruyan bir baş vardır.” “Köleler zincirler içinde her şeyi, hatta onlardan kurtulma isteğini bile yitirirler. Kölelik doğal bir duruma gelmişse, doğaya aykırı bir köleliğin sonucudur bu. İlk köleleri köle yapan kaba güçse, onları kölelikte tutan korkaklıkları olmuştur.” “En güçlü, gücünü hak, boyun eğmeyi de ödev biçimine sokmadıkça hep egemen kalacak kadar güçlü değildir. Güç maddesel bir şeydir. Güce boyun eğmek bir istem işi değil, bir zorunluluk; olsa olsa bir sıkıntı işidir. Ne bakımdan bir ödev olabilir bu. Hakkı doğuran güç ise, etkiyle birlikte etken de değişir. Bir öncekini alt eden bir güç, onun hakkını da elde eder. Madem güçlü her zaman haklıdır, öyleyse her zaman güçlü kalmalıdır. Güçlünün yok olmasıyla ortadan kalkan bir hakka hak diyemeyiz. İnsan boyun eğmeye zorlanıyorsa, boyun eğmek zorunda değil demektir. Görülüyor ki hak sözü güçe hiçbir şey eklemiyor, bu bakımdan hiçbir anlamda taşımıyor. Güç hak yaratmaz ve insan ancak haklı güce boyun eğmelidir.” “Keyfe bağlı bir yönetimin yasal bir yönetim olabilmesi için, halkın onu kabul etmeye ya da etmemeye yetkisi olmalıdır. Ancak o zaman yönetim keyfe bağlı olmaktan çıkar.

Genel isteme aradığı yolu göstermeli,onun özel istemlerin aldatıcı etkisinden korumalı, başka zamanlarda ve yerlerde ki olayları birbiriyle kıyaslatmalı, önündeki yararların çekiciliği ile uzak ve gizli kötülüklerin tehlikesini karşılaştırmalı. Tek tek kişiler iyiliği görürler, ama teperler onu, Halksa iyiliği ister ama görmez. Birini, istemini aklına uydurmaya zorlamalı, öbürünün de ne istediğini bilmesini öğretmeli. İşte o zaman halkın aydınlanması sonucu olarak politik bütünde akılla istem birleşir ve böylece taraflar elbirliği eder, politik bütün de gücünün en yüksek noktasına varır. Yasacıya olan gereksinim işte buradan gelir.” “Uluslara uygun gelecek en iyi toplum kurallarını bulup çıkarmak için, insanların bütün tutkularından geçtiği halde hiçbirine kapılmayan, insan doğasını adamakıllı bildiği halde, onunla hiçbir ilişkisi olmayan üstün bir zeka gerekir. Öyle bir zeka ki mutluluğu bizimkine bağlı olmamakla birlikte, mutluluğumuz için çalışmayı istesin ve zamanın akışı içinde, uzak bir onur payıyla yetinsin, bir yüzyılda çalışıp, bir başka yüzyılda keyfedebilsin.” “Bir ulus ancak yasaları çökmeye başladığı zaman ün kazanmaya başlar.” “Büyük bir krala binde bir rastlandığı doğruysa, büyük bir yasacıya ne kadar az rastlanılacağını varın kıyaslayın. Kralın yapacağı şey, yasacının göstereceği örneğe göre davranmaktır sadece. Yasacı makineyi bulan mühendistir, kralsa onu kurup işleten bir işçiden başka bir şey değildir” “Toplumların ilk günlerinde cumhuriyetin başları kurumları kurar, sonra da kurumlar başları yetiştirir.” Motesquieu “Her yurttaş tek başına bir hiçse, ancak öbür yurttaşlarla birlikte bir şey yapabiliyorsa ve bütünün elde ettiği güç bütün bireylerin doğal gücüne eşit yada ondan üstünse, işte o zaman yasa koyma işi ulaşabileceği en yüksek olgunluğa varmış demektir.” “Gerçekte hiçbir memlekette olağanüstü bir yasacı yoktur ki, tanrıya başvurmuş olmasın; yoksa koyduğu yasaları kimse kabul etmezdi. Gerçekte bilge kişinin bildiği pek çok yararlı bilgi vardır. Ama bu bilgilerde başkalarını inandıracak ölçüde açık birtakım nedenler yoktur.” (Machiavelli) “Politikayla dinin aynı amacı olduğu sanısına kapılmamalı. Ulusların ilk kuruluş günlerinde bunlardan biri öbürüne sadece aracılık eder.” “Özgürlük elde edilebilir ama, kaybedildiği zaman bir daha ele geçmez artık.” “Devleti insanlar kurar, insanları da toprak besler. Halkın geçinmesine yetecek kadar toprak, toprağın besleyebileceği kadar da insan bulunacak. Toprak gereğinden çok olursa savunma savaşlarına yol açar. Toprak yeter ölçüde değilse saldırı savaşlarına götürür.” “Eski bir ulusun dayanıklılığı ile, yeni bir ulusun uysallığını birleştiren bir ulus yasa koymaya elverişlidir.” “Her yasama sisteminin yararı ÖZGÜRLÜK ve EŞİTLİK tir.” “Meksika İmparatorluğunun toprakları içinde sıkışıp kalmış olan Thlascala Cumhuriyeti, Meksikalılardan tuz satın almaktansa hiç tuz kullanmamaya karar vermiş, hatta bedava bile almamıştı. Çünkü bu cömertliğin altındaki tuzağı gördüler, özgür yaşadılar ve büyük imparatorluğun içinde kapalı kalan bu küçük devlet sonunda Meksikanın başını yedi.” “Eşitlik denildiğinde, güç ve zenginlik derecelerinin herkes için aynı olması değil, bu gücün hiçbir zorbalığa kaçmaması ve ancak mevki ve yasalar gerektikçe kullanılması, varlık bakımından da hiçbir yurttaşın ne başkasını satın alacak kadar zengin, nede kendini satmak zorunda kalacak kadar yoksul olmaması gerektiği anlaşılmalıdır. Bu da büyüklerin mal mülk ve saygınlık, küçüklerinde cimrilik ve açgözlülük bakımından ölçülü olmalarını gerektirir.” “Devleti sağlamlaştırmak için ne çok varlıkların bulunmasına göz yumun nede çok yoksulların. İki ucu elden geldiğince birbirine yaklaştırın. Birbirinden ayrılamayan bu iki durum ortak yarara aynı ölçüde zararlıdır. Birinden zorbalığı kışkırtanlar, öbüründen de zorbalar çıkar. Halk özgürlüğünün alım satımı hep bunlar arasında olur, bir satın alır, biride satar.

Bilge kişilerin halk yığınını yönetmesi en iyi ve en doğal bir düzen gereğidir; kendi çıkarları için değil, halkın yararı adına yönettiklerine kimsenin kuşkusu olmadığı sürece.” “Aristokrasi halk hükümetine kıyasla daha az erdem isterse de, zenginlerde ölçü, yoksullarda da azla yetinmek gibi kendine özgü başka erdemler ister. Aristokraside tam bir eşitlik yoktur.” “Monarşi: Hükümdara yasaların gücü ile birlik kurmuş ve devlette yürütme gücünü elinde tutan tüzel ve kolektif bir kişi gözüyle baktık. Şimdi de bu gücü doğal bir kişinin, gerçek bir insanın elinde toplanmış olarak düşüneceğiz. İşte yasa gereği bu gücü tek başına kullanmaya hakkı olan kimseye MONORK yada KRAL denir. Kollektif varlığın bireyi temsil ettiği bütün öbür yönetimlerin tersine, monarşi de birey kolektif varlığı temsil eder. Halkın istemiyle hükümdarın ki, devletin genel gücüyle hükümetin özel gücü hep aynı etkene bağlıdır, makinenin bütün çarkları aynı eldedir ve her şey aynı amaca yönelmiştir. Birbirini yok edecek karşıt davranışlar yoktur ve en ufak bir çabayla daha büyük bir sonuç alınabilecek bir başka devlet düzeni de düşünülemez. Her şey aynı amaca yönelmekle birlikte, bu amaç halkın mutluluğunu gözetmez. Halkın sevgisinden gelen güç, iğreti ve koşula bağlıdır. Kişisel çıkarları her şeyden önce halkın güçsüz, yoksul olmasını, hiçbir zaman kendilerine karşı gelmemesini ister.” “Devletin yönetim kadrosu çoğaldıkça, hükümdarın uyruklarıyla olan ilişkisi o kadar azalır, azaldıkça eşitliğe yaklaşır, böylece demokrasideki tam eşitliğe varır. Hükümet küçüldükçe bu ilişki artar. Hükümet bir tek kişinin eline geçince de en yüksek noktasına varır. O zaman hükümdarla halk arasına çok büyük bir açıklık girmiş olur, devlet de bağlantıdan yoksun kalır. Bağlantı kurmak için bir takım ara sınıfların bulunması gerekir; bu sınıfları doldurmak için de hükümdarlara, büyüklere, soylulara gereksinim duyulur. Ama bütün bunlar küçük bir devlete uygun gelmez. Çünkü her türlü sınıf ayırımı onu yıkıma götürür. Büyük bir devletin yönetimi güçse, bir kişi eliyle yönetilmesi daha güçtür.” “Cumhuriyet yönetiminde halk oyu hemen her zaman aydın ve yetenekli kişileri yüksek görevlere getirir. Oysa monarşilerde yüksek görevlere erişenler, çoğu kez birtakım insan taslakları, düzenbaz, entrikacı, aşağılık kimselerdir. Monarşiyle yönetilen bir devletin iyi çekilip çevrilebilmesi için, bu devletin büyüklüğü yada genişliği, onu yöneten kimsenin yetenekleriyle ölçülmelidir. Fethetmek yönetmekten daha kolaydır. Oldukça uzun bir kaldıraçla insan dünyayı tek parmağı ile yerinden oynatabilir ama, onu taşımak için Heraklesin omuzları gerekir.” “Bir devlet azıcık büyükse, hükümdar ona oranla hemen her zaman çok küçük kalır. Tam tersine bir devlet başa göre çok küçük odlumu yine çok kötü yönetilir. Çünkü baş hep büyük amaçlar peşinde koşarak halkın yararını unutur. Bir tek adamın yönettiği hükümetin en ağır basan sakıncası, devlet gücünün durmadan el değiştirmesidir. Bir kral öldüğünde yerine bir başkasının geçmesi gerekir. Seçimler tehlikeli aralıklara yol açar, aralıklarsa fırtınalı geçer. Bazı kral ailelerinde kralların ölümünde her çeşit kavgayı önlemek için hükümdarlık babadan oğla geçer duruma sokuldu. Görünürdeki bir durgunluk akıllı bir yönetimden üstün tutuldu ve iyi kralları seçme konusunda çekişmektense doğaya aykırı yaratıkları aptalları başa geçirmek tehlikesi göze alındı.” “Genç Dionysos’un kötü bir davranışını yüzüne vuran ve –benim böyle bir şey yaptığımı gördün mü?- diyen babasına –sisin babanız kral değildi ki diye karşılık vermiştir. Neyin iyi neyin kötü olduğunu anlamanın en faydalı yolu başka bir kralın yönetimi altındayken neyi isteyip neyi istemeyeceğini düşünmektir.” “Bir sarayda ne kadar çok oyun, düzen varsa, bir senatoda o kadar bilgelik vardır.” “Özgürlük her iklimde yetişen bir meyve değildir, onun için her ulus onda yaşamaz.” “Dünyanın bütün yönetimlerinde devlet tüketir, üretmez.